ความคิดเห็นที่ 1 ฟ่านไป่หนิงงัวเงียมารับอรุณสายเกินปกติเล็กน้อย ด้วยกว่าจะข่มตาหลับก็เกือบเช้ามืด จึงรีบกระวีกระวาดหมายเข้าครัวไปทำอาหารเช้า หากเมื่อผ่านห้องโถงเข้าก็ต้องเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ กับข้าวหลายจานวางเต็มโต๊ะ ซินแสเทวะถือชามข้าวจับตะเกียบเตรียมพร้อม มีสือหย่งหลุนกำลังคดข้าวใส่ชามอีกสองใบ พอเด็กหนุ่มเห็นนางก็ทักว่า “ตื่นแล้วหรือ ข้ายังคิดจะไปปลุกอยู่เชียว” ดรุณีน้อยเดินงง ๆ มานั่งข้างอาจารย์ “นี่ฝีมือพี่หย่งหลุนหมดเลยหรือ” สือหย่งหลุนยื่นชามข้าวให้นางพลางยิ้มรับ หน้าตามันยังคงอิดโรยบ่งให้รู้ว่าแทบมิได้หลับตานอน ทว่ากิริยาท่าทางกลับกระฉับกระเฉงไม่ต่างจากสือหย่งหลุนคนเดิมแม้แต่น้อย นางสังเกตแล้วค่อยสบายใจขึ้น เจ้าจื้อสุยคีบผัดผักมาวางในชาม พลางมองผักซึ่งถูกหั่นเท่ากันทุกชิ้น อาบน้ำมันเป็นประกายอร่ามแล้วถอนใจเฮือก “ข้าอยู่กับไป่หนิงมาสิบกว่าปี แทบลืมไปแล้วว่าผัดผักปกติหน้าตาอย่างไร” ตะเกียบของดรุณีน้อยลอยค้างกลางอากาศ หันมาเบะปากใส่อาจารย์ “กับข้าวพวกนี้พอลงท้องก็มองไม่เห็นแล้ว จะมาวุ่นวายหั่นให้เท่ากันไปเพื่ออันใด อีกอย่างข้าว่าไหม้นิดไหม้หน่อยก็รสชาติแปลกไปอีกแบบนะอาจารย์” “ต้องกินทุกวันเขาไม่เรียกว่ารสชาติแปลกหรอกนะไป่หนิง” สือหย่งหลุนหลุดหัวเราะมาแล้วเจอวิธีขึงตาใส่ของนางเข้า ต้องรีบปิดปากกลืนเสียงลงท้อง ก่อนพูดเสียงอ่อย “ข้าว่าคนเราย่อมมีความถนัดต่างกัน ไป่หนิงอาจไม่เชี่ยวชาญการทำครัวเท่านั้น” “ไม่ใช่แค่ทำครัวน่ะซิ กวาดพื้นถูบ้านปักชุนเสื้อผ้าก็เหลือจะรับ” เจ้าจื้อสุยกล่าวหน้าตาเฉย พลางชี้ตะเกียบไปทางลูกศิษย์ “ไม่ต้องทำหน้าบูดใส่ข้าหรอกน่า ข้าต้องแจกแจงคุณสมบัติเจ้าให้ครบ ขืนหย่งหลุนแต่งเจ้าไปแล้วมาโอดครวญทีหลังจะขายหน้าเสียเปล่า” “อาจารย์!” ฟ่านไป่หนิงหน้าแดงก่ำ ด้านสือหย่งหลุนได้แต่ส่งยิ้มแห้ง ๆ ไม่กล้าสบสายตาพิฆาตของนาง เสเปลี่ยนเรื่องคุยว่า “จะว่าไปก่อนหน้านี้ท่านซินแสเทวะปลีกตัวไปสืบเรื่องสมาคมรัตติพิกลอยู่ไม่ใช่หรือขอรับ มิทราบเป็นอย่างไรบ้าง” ฟ่านไป่หนิงเลิกทำท่ากระเง้ากระงอดในทันควัน พวกนางเดินทางกลับเรือนเพลินบุปผาตั้งแต่เมื่อวาน พอพบหน้าอาจารย์ก็เล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้ฟังทั้งหมดไม่มีตกหล่น ทว่าฟากซินแสเทวะกลับไม่เคยพูดถึงเหตุการณ์ทางด้านตนมาก่อนเลย เจ้าจื้อสุยยังคงคีบอาหารด้วยกิริยาเฉยเมย “ถ้าแจกแจงจากที่พวกเจ้าเผชิญมา แสดงว่าสมาคมรัตติพิกลร่วมมือกับพรรคอสุราอาฆาตในการหาคัมภีร์สลายภพ ส่วนเจ้าเศรษฐีไร้ยางอายอะไรนั่นก็วางแผนฆ่าพวกเจ้าอยู่หากแต่สาเหตุยังไม่แน่ชัด อีกทั้งศิษย์พี่รองเจ้าก็วิเคราะห์ไว้ว่าหลักฐานของตระกูลทังอาจถูกใช้เพื่อผลประโยชน์บางอย่างในราชสำนัก ใช่หรือไม่” สองหนุ่มสาวพยักหน้าแทบพร้อมกัน จังหวะนั้นชายชราทานเสร็จพอดี จึงหันมาจิบน้ำชาพลางว่า “พอแยกจากพวกเจ้าในตอนนั้น ข้าก็เริ่มสืบหาโดยตั้งต้นจากสตรีที่เรียกว่าเงารางเลือน เพราะวิชาอาวุธลับตะปูทองของนางนั้นมิได้ฝึกกันง่าย ๆ เท่าที่ข้าทราบมันถูกสืบทอดกันมาในตระกูลของฮูหยินของเมิ่งเจิ้นหยูประมุขพรรคมารเก่า ซึ่งข้อมูลนี้มีผู้รู้น้อยยิ่งกว่าน้อย ข้าเองถ้าไม่เคยคบเมิ่งเจิ้นหยูเป็นสหายก็คงไม่มีวันทราบเช่นกัน” “แสดงว่าเงารางเลือนมีความเกี่ยวข้องกับเมิ่งเจิ้นหยู?” สือหย่งหลุนซักไซ้ “มันมีบุตรสาวอยู่หนึ่งคน ทว่าหายตัวไปตอนที่พรรคมารเก่าล่มสลาย ข้าพยายามสืบหาจนทราบว่าฮูหยินเมิ่งเจิ้นหยูเพิ่งตายไปได้ไม่กี่ปี ส่วนลูกสาวกลับสาบสูญไปอีกครั้ง ประจวบเหมาะว่าต่อมาไม่นานก็ปรากฏชื่อสมาคมรัตติพิกลในยุทธภพ รวมทั้งอายุของเงารางเลือนที่พวกเจ้าบอกไว้ คำนวณแล้วใกล้เคียงกับบุตรสาวเมิ่งเจิ้นหยูพอดี มิหนำซ้ำข้ายังเคยได้ยินเมิ่งเจิ้นหยูเล่าว่านางละม้ายมารดามันนัก อาจเพราะเหตุนี้เงารางเลือนถึงต้องปกปิดใบหน้าตลอดเวลา คงเพื่อป้องกันประวัติตนแพร่งพรายนั่นเอง” ดรุณีน้อยขมวดคิ้วพักใหญ่ ค่อยเปิดเผยความคิดตน “สมาคมรัตติพิกลทำงานอย่างมีแบบแผนยิ่ง คาดว่าคงเพราะมีหัวหน้าคอยควบคุมโดยตรง ทว่าจนป่านนี้ข้าก็ยังเดาความเกี่ยวพันในแต่ละเหตุการณ์ไม่ออกแม้แต่น้อย” “บางทีอาจเพราะเจ้าพยายามเอาทุกอย่างมารวมกันมากเกินไป ไม่รู้สึกหรือว่าพฤติกรรมของสมาคมรัตติพิกลสามารถแบ่งได้เป็นสองพวกใหญ่ ๆ การร่วมมือกับพรรคอสุราอาฆาต ลอบสังหารอาจารย์สามแห่งพรรคพยัคฆ์อมตะ แม้แต่การวางแผนจะฆ่าพวกเจ้าก็คือด้านที่เกี่ยวข้องกับยุทธภพ ส่วนการขโมยหลักฐานตระกูลทัง รวมถึงการวางยาพิษองค์ชายน้อยและเหอเสี้ยวเทียนจนข้าต้องนำลูกแก้วน้ำแข็งศักดิ์มาใช้ กลับเน้นหนักไปทางราชสำนักเสียมากกว่า” สือหย่งหลุนชื่มชมการวิเคราะห์ของซินแสเทวะยิ่ง “ยุทธภพและราชสำนัก แค่เรื่องใดเรื่องหนึ่งก็นับว่ายุ่งยากยิ่งแล้ว พวกมันต้องการสิ่งใดกันแน่” “ข้าไม่แน่ใจนัก แต่ถ้าไตร่ตรองให้ลึกเข้าไป การกระทำของคนอื่นในสมาคมเช่น ภมรสวาทและเศรษฐีไร้ยางอายนั้น ทำให้ข้าเชื่อมั่นว่าพวกมันเข้าร่วมขบวนการด้วยผลประโยชน์เป็นหลัก ทว่านิสัยของเงารางเลือนจากปากคำพวกเจ้ากลับแตกต่างไป แล้วผลประโยชน์เช่นใดจึงจูงใจนางได้เล่า” ฟ่านไป่หนิงร้องดังลั่น “แก้แค้นฝ่ายธรรมะเพราะเรื่องของพรรคมารเก่าแน่ ๆ ข้าเอะใจอยู่แล้วเชียว คัมภีร์สลายภพมีความสำคัญขนาดไหน เป็นข้าคงไม่ยอมยกให้ประมุขพรรคอสุราอาฆาตโดยง่ายเช่นนี้หรอก นั่นแสดงว่าการครองยุทธภพมิใช่เป้าหมายของประมุขสมาคมนี้แน่ จุดประสงค์ของมันคงเป็นทางด้านราชสำนักเสียมากกว่า ส่วนการปั่นป่วนยุทธภพน่าจะเป็นผลประโยชน์ที่มอบให้เงารางเลือน” “หือ” เด็กหนุ่มอุทานในลำคอ “แต่โจซานตงประมุขพรรคอสุราอาฆาตก็นับว่ามีส่วนทำให้เมิ่งเจิ้นหยูตายนะ บุตรสาวมันจะไปร่วมมือด้วยทำไม” “เฮอะ” ดรุณีน้อยแค่นเสียง “สมาคมนี้เจ้าเล่ห์แสนกล หากพรรคอสุราอาฆาตล้มฝ่ายธรรมะสำเร็จ ข้าว่าชะตากรรมโจซานตงก็คงไม่ราบรื่นเป็นแน่” เจ้าจื้อสุยทอดถอนใจ “อันที่จริงช่วงก่อนหน้านี้บุรุษผู้เรียกขานว่าภมรสวาทก็เริ่มมีชื่อเสียงในยุทธภพเพิ่มขึ้น ข้าจึงวางสายไว้รอเวลาที่มันออกจากหุบเขาแดนสุรบถของพรรคอสุราอาฆาตแล้วค่อยลอบติดตามหาที่ตั้งของสมาคมรัตติพิกลต่อไป ทว่ามันกลับหมดท่าด้วยน้ำมือหย่งหลุนเข้าเสียก่อน” สือหย่งหลุนฟังแล้วหน้าสลด “เป็นเพราะข้าทำให้ท่านซินแสเทวะเสียแผน” “อย่าได้คิดเช่นนั้นเลย” ชายชราย้ำเสียงหนักแน่น “สมาคมนี้มีคนอยู่น้อยมาก เจ้ากำจัดไปได้หนึ่งแรงก็เสมือนลดทอนแขนขามันลง ที่ข้ายกเหตุนี้มาพูดมิใช่เพื่อตำหนิเจ้า เพียงจะอธิบายว่าอาจเพราะการตายของภมรสวาททำให้พวกมันระวังตัวขึ้น ช่วงนี้จึงไม่สามารถสืบพบเบาะแสเพิ่มเติมได้อีก” ฟังแล้วเด็กหนุ่มยิ่งขมวดคิ้วมุ่น “คนในสมาคมนี้พวกเรารู้จักหน้าเกือบหมดแล้ว มีเพียงประมุขรัตติพิกลที่ยังทำตัวลึกลับจนน่าสงสัย ข้าอดระแวงมิได้ว่าหรือมันจะมีเหตุผลคล้ายเงารางเลือน คือเป็นที่รู้จักในยุทธภพจนไม่อาจเปิดเผยตัวตน” ดรุณีน้อยอดหนาวเยือกในใจมิได้ หากแผนของสมาคมรัตติพิกลทั้งหมดเกิดจากมันสมองของคนผู้นี้ แล้วมันยังรู้จักแฝงตัวเป็นพวกเดียวกับฝ่ายธรรมะอีก นางนึกกลัวว่าพวกตนจะกลายเป็นเพียงสัตว์ที่ติดอยู่ในบ่วงแร้วของนายพราน พยายามวิ่งหาทางรอดทั้งที่ไม่มีวันเกิดผล! “แล้วพวกเราควรทำอย่างไรต่อเล่า” ฟ่านไป่หนิงรำพึงเบา ๆ อาจารย์นางจึงตอบว่า “ก็ดำรงชีวิตตามปกติ อย่าเอาความกังวลมาทำให้จิตใจหวั่นไหวเพราะศัตรูจะอาศัยช่องโหว่เล่นงานเราได้ง่าย หากมิใช่เฉื่อยแฉะไม่คิดพัฒนาตน ไป่หนิง...นับจากนี้ข้าจะเคี่ยวเข็ญการฝึกฝนของเจ้าให้มากขึ้นกว่าก่อน เข้าใจหรือไม่” ดรุณีน้อยยิ้มแห้ง ๆ ที่เจองานใหญ่โดยไม่รู้ตัว กระนั้นความหนาวเยือกในใจเมื่อครู่กลับถูกท่าทางมั่นคงของอาจารย์ปัดเป่าไปเกือบหมด ขอเพียงซินแสเทวะยังอยู่ นางก็ไม่หวั่นต่อเจ้าประมุขรัตติพิกลนั่นหรอก! ด้านสือหย่งหลุนก็อาสาว่า “แล้วข้าล่ะ สามารถช่วยเหลือท่านซินแสเทวะได้บ้างหรือไม่” “นั่นซิอาจารย์” ฟ่านไป่หนิงกระตือรือล้นขึ้นมาทันควัน “ช่วงนี้พี่หย่งหลุนเก่งขึ้นมาก หากได้อาจารย์สั่งสอนวิชาเพิ่ม...” “ไป่หนิง” เด็กหนุ่มเรียกชื่อปรามนาง “อย่าได้ทำให้ท่านซินแสเทวะลำบากใจเลย” สือหย่งหลุนทราบธรรมเนียมในยุทธภพดี ผู้ยอดยุทธส่วนใหญ่ใช่จะยินยอมถ่ายทอดวิชาโดยง่าย อีกทั้งมันเองแม้อาจารย์ยังไม่ยอมรับแต่ก็ยังถือว่าตนสังกัดสำนักเพลิงหาญ จู่ ๆ จะให้ไปฝึกวิชาแขนงอื่นนับว่าเสียมารยาทต่ออาจารย์นัก มันย่อมไม่อาจกระทำได้ ดรุณีน้อยหน้าบูดที่สหายไม่เห็นในความหวังดี ทว่าเจ้าจื้อสุยกลับยกมือลูบหนวดเพื่อซ่อนรอยยิ้ม จากนั้นเอ่ยว่า “สำหรับหย่งหลุน ข้าก็มีบางอย่างมาเสนอให้” ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 54 19:04:53

ความคิดเห็นที่ 2 ตรงกันข้ามกับเรือนเพลินบุปผา คฤหาสน์ตระกูลโต่วแทบไม่มีการปลูกดอกไม้ สำหรับเจ้าบ้านเช่นโต่วจินเซิงแล้ว ทุกอย่างรอบกายมันล้วนคงอยู่ได้ต่อเมื่อมันเห็นว่ามีคุณค่า หลังคาสำหรับกางกั้นลมฝน ผนังป้องกันทรัพย์สิน ต้นไม้เพื่อเพิ่มความภูมิฐานให้แก่สวน แต่ดอกไม้ช่างไร้ประโยชน์ในสายตามัน บุคคลใต้อาณัติตระกูลโต่วต่างล่วงรู้ลักษณะนิสัยเช่นนี้ดี และยิ่งทราบว่าการถูกคนอย่างโต่วจินเซิงเรียกไปพบในห้องทำงานนั้น มิใช่เรื่องน่าพิสมัยแม้แต่น้อย พวกมันยินยอมกระโจนใส่บ่อฉลามที่หิวโหย ทว่ากลับลังเลเมื่อจะก้าวข้ามธรณีประตูห้องดังกล่าว อาจเพราะห้องทำงานของโต่วจินเซิงราวบ่อลึกไร้ก้น ท่านแม้เห็นใครบางคนผ่านเข้าไป แต่อย่าคาดหวังจะพบคนเดิมสาวเท้าออกมาอีกครั้ง การเสียชีวิตในบ่อฉลาม อย่างน้อยยังหลงเหลือซากศพคืนแก่ครอบครัว ด้วยเหตุนี้ หากถูกเรียกพบในห้องดังกล่าว บุคคลส่วนใหญ่มักประหวั่นลนลาน ทว่ายามที่โต่วอี้เหรินเผชิญหน้ากับบิดาบุญธรรมในห้องทำงานนั้น สีหน้าชายหนุ่มยังคงไร้อารมณ์ดุจเช่นเคย เจ้าบ้านตระกูลโต่วเอนหลังพิงเก้าอี้ ประสานสองมือบนตัก ทอดมองคนตรงหน้าด้วยสายตาราวกำลังประเมินสินค้าหนึ่งชิ้น ไม่ละม้ายลักษณะบิดาแลบุตรสักเศษเสี้ยว “ได้ข่าวว่า ช่วงนี้เจ้ามีการติดต่อกับคุณหนูสือค่อนข้างบ่อย?” โต่วอี้เหรินก้มศีรษะแทนการยอมรับ ด้านโต่วจินเซิงจึงเอ่ยเพิ่มว่า “เจ้าย่อมทราบความสัมพันธ์ของสองตระกูล” คราวนี้ชายหนุ่มยืนนิ่ง มันรับรู้ว่านี่มิใช่คำถาม และโต่วจิ้นเซิงก็กล่าวต่อในทันควัน “ข้าเข้าใจ ทั้งรูปโฉมและกิริยา คุณหนูสือมิใช่สตรีที่บุรุษสามารถมองข้ามโดยง่าย” “ท่านพ่อบุญธรรมไม่พอใจการกระทำของข้าหรือ” โต่วอี้เหรินพูดประโยคแรกด้วยท่าทีเยือกเย็น ส่วนอีกฝั่งของโต๊ะ ก็ปรากฏเสียงตอบในระดับเดียวกัน “ข้าเพียงอยากบอกว่า ตระกูลโต่วไม่ต้องการ ‘สือหย่งหลุน’ คนที่สอง” “ข้าไม่มีวันเป็นบุรุษผู้เห็นสตรีดีกว่าตระกูลตนไปได้แน่ ไม่ว่าสตรีคนนั้นจะคือใครก็ตาม” โต่วจินเซิงกระดกมุมปากเป็นรอยยิ้มที่ไม่อาจแปลความหมาย “เจ้ากล้าพิสูจน์?” “ข้าพร้อมกระทำตามที่ตนเองพูด และ ‘ต้อง’ กระทำตามที่ท่านสั่งจนได้ ฐานะบุตรบุญธรรมของข้า มั่นคงได้ก็ด้วยสาเหตุนี้มิใช่หรือ” โต่วจินเซิงหรี่ตาพินิจอีกฝ่ายนิ่งนาน “เจ้าเข้าตระกูลโต่วมากี่ปีแล้ว” “ท่านพ่อบุญธรรมรับข้ามาฝึกตั้งแต่แปดขวบ สามปีถัดมาค่อยรับข้าเป็นบุตร นับดูก็สิบสามปีล่วงมาแล้ว” “นานเพียงนี้เชียว ไม่รู้เจ้ายังจำชีวิตก่อนพบข้าได้หรือไม่” “รสชาติกองขยะที่ผ่านเข้าปาก นอนตากฝนหนาวเหน็บจนแทบจับไข้ มิใช่เหตุการณ์อันน่าจดจำ ทว่าให้ลืมเลือนกลับยากยิ่งกว่า” “ฮ่า ๆ” เจ้าบ้านโต่วระเบิดหัวเราะอย่างน้อยครั้งจะทำ “ข้ากลับนึกมาตลอดว่าการฝึกฝนก่อนรับเจ้าเข้าตระกูล จะลบเลือนเรื่องเหล่านี้ไปได้เสียอีก” ราวสิบสามปีก่อน โต่วจินเซิงเพิ่งเสียบุตรชายคนโตไปเพราะการผิดใจกับจอมยุทธบางคน มันจึงนำไพร่พลบุกเข้าบ้านจอมยุทธผู้นั้น สังหารเจ้าตัวกับภรรยา บิดามารดา รวมถึงลูกสาวที่เพิ่งย่างเข้าวัยแรกรุ่น และบุตรชายซึ่งอายุยังไม่ถึงสิบขวบของจอมยุทธนั้นจนสิ้น แม้โต่วจินเซิงได้ทำการแก้แค้นสมใจอยากแล้ว กระนั้นเมื่อกลับมานั่งเดียวดายในบ้านเพียงลำพัง มันยังอดทดท้อมิได้ บุตรผู้ต้องการให้สืบตระกูลกลับสิ้นชีวิต บุตรคนรองก็พิการจนอารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย นี่ตระกูลโต่วอันเกรียงไกร ต้องมาจบสิ้นในรุ่นมันเท่านั้นหรือ ไม่! เจ้าบ้านโต่วตะโกนก้องในใจ มันไม่มีวันยอมให้เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นเป็นอันขาด โต่วจินเซิงจึงถ่ายทอดคำสั่งให้นำตัวเด็กชายกำพร้ามาจำนวนหนึ่ง คอยดูแลจนแข็งแรงและสอนสั่งวิชายุทธให้เป็นเวลาสามปี เมื่อครบกำหนดค่อยเรียกทั้งหมดมารวมตัวกัน โยนกระบี่ให้คนละด้าม กล่าวเฉยเมยยิ่ง “ข้าต้องการเพียงคนเดียวเท่านั้น” สิ้นประโยคจึงปิดขังทางออกเดียวของห้อง บ่าวไพร่ปรี่มาจัดชุดโต๊ะเก้าอี้ ให้มันนั่งจิบน้ำชารอยังเบื้องหน้าห้องนั่นอย่างสบายอารมณ์ ชาถ้วยที่สามยังไม่ทันหมด ประตูหนาหนักพลันเปิดกว้าง เด็กหนุ่มร่างโชกเลือด มือกำกระบี่ต่างไม้เท้า เดินลากขามาหยุดตรงด้านหน้าโต๊ะ โต่วอี้เหรินก้มลงเพื่อวางฝาปิดถ้วยชา กล่าวเนิบนาบ “นามก่อนหน้าของเจ้าข้าไม่สนใจ นับแต่นี้เจ้าแซ่โต่ว นามอี้เหริน เป็นบุตรบุญธรรมของข้า” กล่าวจบค่อยเงยขึ้นสบตาเด็กหนุ่มร่างโชกเลือดเป็นครั้งแรก... โต่วจินเซิงระบายลมหายใจยาวนาน มันยังจำได้ไม่ลืม นับตั้งแต่สิบสามปีที่แล้วจนบัดนี้ สายตาคู่นั้นยังคงเดิมมิแปรเปลี่ยน เย็นชาราวน้ำแข็งที่ไม่มีวันละลาย เจ้าบ้านโต่วกล่าวสืบต่อกับชายหนุ่มผู้เป็นบุตรบุญธรรมว่า “ยามนี้ทุกอย่างกำลังไปได้ดี เพราะคนของพรรคอสุราอาฆาตเองนอกจากประมุขพรรคโจซานตงแล้ว แทบไม่มีใครทราบว่าตระกูลโต่วแปรพักตร์ ด้วยเราติดต่อกันผ่านคนของสมคมรัตติพิกลเท่านั้น ขอเพียงเราปฏิบัติตามแผนที่วางไว้ ตำแหน่งรองเจ้ายุทธจักรก็จะตกเป็นของข้า แต่ถ้าความลับรั่วไหลขึ้นมาตระกูลโต่วคงสูญเสียทุกอย่าง เมื่อนั้นเจ้าก็จะย้อนกลับไปเป็นยาจกเช่นเดิม และสำหรับคนทรยศของตระกูล ข้ารับรองว่ากระทั่งชีวิตยาจกเช่นนั้นก็ไม่หลงเหลือ!” นี่คือข้อตกลงที่โต่วจินเซิงย้ำเตือนชายตรงหน้าอยู่เสมอ ตัวเจ้าบ้านโต่วยังไม่ใจกว้างพอจะยกบุรุษผู้มิใช่เชื้อไขขึ้นสืบทอดตระกูล ดังนั้นการรับบุตรบุญธรรมจึงมีขึ้นเพื่อสรรหาบุคคลเหมาะสมมาใช้แทนแขนขาแก่บุตรชายคนรองผู้พิการ หน้าที่ของโต่วอี้เหรินคือสนับสนุนให้โต่วอี้อานพี่ชายบุญธรรมขึ้นดำรงตำแหน่งเจ้าบ้านโต่วต่อไปอย่างยั่งยืน ขอเพียงมันกระทำตามนี้ก็จะมีชีวิตสุขสบายเหมือนเช่นเดิม ตรงกันข้ามถ้ามันเกิดผิดพลาด เมื่อนั้นก็จะกลายเป็นแค่สิ่งไร้ประโยชน์ในสายตาโต่วจินเซิง และเจ้าบ้านโต่วผู้นี้ ไม่เคยเก็บสิ่งไร้ประโยชน์ไว้ให้รกหูรกตา! “ท่านพ่อบุญธรรมโปรดวางใจ ข้าไม่ยอมย้อนกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมเป็นแน่ อีกอย่าง....หากเราได้เกี่ยวดองกับตระกูลสือแล้ว ความระแวงที่ทางนั้นมีต่อเราย่อมคลี่คลายลง นับเป็นประโยชน์อีกขั้นมิใช่หรือ” “หึ ๆ แล้วภายหลังความจริงเปิดเผย เจ้าคิดว่าคุณหนูสือจะยอมรับแต่โดยดีรึ” โต่วอี้เหรินมิได้ตอบคำถาม พูดให้ถูกต้องคือกระทั่งปลายคิ้วมันยังไม่ขยับ คล้ายที่อีกฝ่ายกำลังกล่าวถึงหาได้มีความเกี่ยวข้องกับตนเองไม่ โต่วจินเซิงมองสีหน้าเรียบเฉยของบุตรบุญธรรมอย่างนึกไตร่ตรอง แล้วจึงโบกมือให้มันกลับไปได้ พอบานประตูงับปิดตามหลังชายหนุ่ม เจ้าบ้านโต่วค่อยเคาะนิ้วกับโต๊ะสามครั้ง มุมห้องซึ่งแสงตะเกียงส่องไม่ถึงพลันมีบุรุษเตี้ยแคระโผล่มาแทนที่ความว่างเปล่า โต่วจินเซิงเอ่ยถามทั้งที่มิได้กวาดตาไปมอง ราวกับแน่ใจว่ามันต้องปรากฏตัวขึ้นแน่ “ค้างคาวโลกันทร์ เจ้าว่ามันน่าเชื่อถือหรือไม่” “หากตัดไฟเสียแต่ต้นลม นายท่านย่อมไม่ต้องคอยระแวง” ค้างคาวโลกันทร์ผู้นี้คือยอดฝีมือที่คอยคุ้มครองติดตามโต่วจินเซิงดั่งเงาตามตัว เพราะคนเช่นเจ้าบ้านโต่วย่อมมีศัตรูมากมายเหลือคณา ปกตินอกจากโต่วจินเซิงแล้วแทบไม่เคยมีใครเห็นหน้ามัน หากต่างรับรู้ตัวตนของค้างคาวโลกันทร์เป็นอย่างดี บ้างก็ว่าบุคคลที่สาบสูญจากห้องนี้ ล้วนเป็นฝีมือมันทั้งสิ้น ในบรรดาเจ้าบ้านสี่ตระกูล โต่วจินเซิงฝีมือด้อยกว่าใครเพื่อน เพราะมันมองเห็นว่าแทนที่จะเสียเวลาฝึกวิชายุทธ สู้นำมาใช้ในการเพิ่มพูนอำนาจและเงินตรา เมื่อนั้นมันย่อมมีวิธีทำให้ยอดยุทธเหล่านี้ทำงานให้มันได้อย่างซื่อสัตย์ โต่วจินเซิงเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เท้าคางเอ่ยเสียงเยาะ “ตรงกันข้าม เพราะมันทำตัวเช่นนี้ ข้าจึงระแวงมันน้อยลง” “เอ้อ ข้าไม่เข้าใจเลยนายท่าน” “บุตรบุญธรรมข้าผู้นี้ ข้อเสียอันร้ายกาจคือเฉยชาเกินไป คนเช่นนี้เดาใจได้ยาก ปัจจุบันอาจทำตามคำสั่ง แต่ภายหน้าจะแปรเปลี่ยนเช่นใดก็สุดรู้ หากในที่สุดมันกลับเปิดเผยจุดอ่อนออกมาจนได้  ขอเพียงข้ากำจุดอ่อนนี้ไว้ ย่อมสามารถชักเชิดมันตามใจ” “นายท่านมั่นใจหรือว่าคุณหนูสือคือจุดอ่อนของคุณชายสาม” “ข้าจงใจเรียกมันมาพบในห้องนี้ เพื่อแสดงว่ากำลังไม่พอใจเรื่องดังกล่าวอย่างยิ่งยวด ทว่ามันยังกล้ายอมรับกับข้าตามตรง นั่นเพราะมันรู้ดีว่าหากบ่ายเบี่ยงต่อไปข้าจะต้องสั่งมันยุติการคบหานี้ และเมื่อนั้นคุณหนูสือก็จะหลุดมือมันไปตลอดกาล” ดวงตาปูดโปนในเบ้าลึกของเจ้าบ้านโต่วบังเกิดประกายลึกลับ “อีกทั้งข้าหมั่นลอบสังเกตมันมาสิบกว่าปี ท่าทีของมันต่อคุณหนูสือเป็นการเสแสร้งหรือไม่ ย่อมมิมีทางตบตาข้าได้” “แสดงว่านายท่านคิดสู่ขอนางแก่คุณชาย?” “เอาเป็นว่าวิธีที่ข้าจะเลือก คือเส้นทางที่ยังประโยชน์แก่ข้ามากที่สุดเท่านั้น ฮึ ๆ อี้เหรินเอ๋ย...” น้ำเสียงโต่วจินเซิงยามนี้ แสดงถึงความพอใจยิ่งยวด “มันยินยอมเสี่ยงจะทำให้ข้าไม่พอใจเพื่อแลกกับนาง เฮอะ...คุณหนูสือผู้นี้มิใช่เป็นเพียงจุดอ่อนของบุตรบุญธรรมข้าหรอก แต่เป็นจุดอ่อนอันยิ่งใหญ่เหลือคณาด้วยซ้ำ” ค้างคาวโลกันทร์ยืนนิ่ง มันรับใช้ชายตรงหน้ามานานจนทราบว่าเมื่อใดที่ควรหุบปากให้สนิท ยามนั้นเอง ประกายลึกลับในแววตาโต่วจินเซิงพลันแปรเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียมสุดระงับ “และที่น่ายินดียิ่งกว่าสิ่งใดก็คือ จุดอ่อนนี้หาใช่ของมันเพียงผู้เดียวไม่” หากเปรียบสตรีเสมือนมวลผกา สือจินหลิงย่อมเป็นบุปผาที่ตระกูลสือให้การเอาใจใส่เป็นพิเศษ นี่อาจเป็นครั้งแรกที่โต่วจินเซิงเห็นว่า ดอกไม้ก็ใช่จะไร้ประโยชน์เสียทีเดียว... ********** จบตอนที่ 74 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 54 19:08:22

ความคิดเห็นที่ 3 เย้......คนแรก ให้กำลังใจต่อครับ..... ค้างคาวโลกันทร์ น่าจะเป็น โลกันตร์.... แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 54 19:42:33 จากคุณ : tiger18 เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 54 19:28:17

ความคิดเห็นที่ 4 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณรุริกะ,คุณ Kiwi_brown,คุณ mementototem,คุณ tiger18,คุณ GTW, คุณลูนาติกและคุณแพรวดาว นะค้า คุณรุริกะ - ที่บ้านปกติดีค่า แถมอุ่นหนาฝาคั่งเพราะในบ้านมีญาติมาพักพิงหลบน้ำท่วม ส่วนนอกบ้านคนกรุงเทพฯ ก็อพยพมาเต็มไปหมด ยังไงขอเอาใจช่วยให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะคะ คุณนู - ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ ยังพอสบายใจเพราะจังหวัดที่ตัวเองอยู่น้ำไม่ท่วมแน่ แต่อดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้ว่าฝนก็ตกลงมาเหมือนเคย ไหงไฟดันมาช็อตช่วงนี้พอดีเลยน้า เมื่อวานซืนก็เพิ่งช็อตไปอีกที่ (คนละจุดกับที่แรกค่ะ ^ ^") มันจะประจวบเหมาะอะไรแบบนี้ >_< คุณ scottie - พออ่านคอมเมนต์คุณ scottie แล้วมาลองวิเคราะห์ดู คิดว่าคงเพราะกลัวคนอ่านจะเดาได้ว่าเผาเสี่ยงหมิงเป็นคนร้าย (แบบว่าตัวละครอย่างเผาเสี่ยงหมิงนี่ไม่ต้องมีมาก็ได้เพราะดูไม่มีความจำเป็นกับเรื่องเลย เมื่อใส่มาเลยกลัวว่าคนอ่านจะเอะใจว่าน่าจะมีอะไรแปลก ๆ แหะ ๆ) เลยพยายามไม่พูดถึงเท่าไหร่ ทำให้ตอนเฉลยเหมือนจู่ ๆ ก็โผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยจริง ๆ ด้วยแหละค่ะ                  ขอบคุณในคอมเมนต์ดี ๆ นะคะ ผู้เขียนจะพยายามปรับปรุงจุดนี้ตอนรีไรท์อีกที ^_^ (ว่าแต่การบ้านตอนรีไรท์นี่เพียบเลยแฮะ >_<) คุณ tiger18 - แบบว่าตอนนี้ผู้เขียนต้องการสื่อว่าเป็นฤดูใบไม้ผลิน่ะค่ะ เลยไปหาคำพ้องของฤดูใบไม้ผลิจะได้เข้ากับคำว่าเหมันตฤดูในประโยคหลัง แล้วไปเจอว่า วสันตฤดู = ฤดูใบไม้ผลิ ตอนนั้นผู้เขียนยังนึกว่าเขียนผิด (แน่ะ มีเถียงพจนานุกรม ^_^) แต่พอค้นมาก ๆ เข้าเลยจำใจต้องยอมรับว่า วสันตฤดู = ฤดูใบไม้ผลิ จริง ๆ ส่วนฤดูฝนนี่ใช้คำว่า วัสสานฤดู อ่ะค่ะ ยอมรับว่าตอนนี้ก็ยังง ๆ อยู่เลยว่าใช่คำนี้จริง ๆ เหรอ (ดูเหมือนพอเขียนนิยายเรื่องนี้แล้วได้ความรู้ใหม่เพียบเลยค่ะ ^_^) คุณ Stance - ขอบคุณค่ะ ผู้เขียนยังห่างไกลจากคำว่ามืออาชีพนัก (แต่มีคนชมนี่ดีใจมาก ๆ เลยค่ะ...ฮา) เป็นแค่มือสมัครเล่นที่เขียนตามใจอยากเท่านั้น ถ้าผลงานที่ยังไม่ค่อยดีเรื่องนี้ทำให้สนุกได้ผู้เขียนก็ดีใจมากแล้วค่า ^_^ คุณ GTW - จริง ๆ แล้วถ้าดูจากผลงานที่เคยเขียนมา ผู้เขียนถนัดงานดราม่ามากกว่างานสบาย ๆ เยอะเลยค่ะ จะว่าไปตอนเขียนเรื่องนี้ช่วงแรกยังงตัวเองเลยว่า เขียนนิยายโทนเบา ๆ ได้ด้วยแฮะ อีกอย่างต้องบอกว่าที่คิดเขียนเรื่องนี้น่ะพล็อตแรกสุดที่คิดได้คือคดีพ่อหย่งหลุนนี่แหละค่ะ ส่วนช่วงแรกของนิยายเพิ่งมาคิดเสริมเข้าไปแบบเป็นผลพลอยได้เท่านั้น ออกมาเป็นแบบนี้ได้ยังไงผู้เขียนก็ยังสงสัยอยู่ แหะ ๆ ^_^ คุณเทพกระสินธุ์ - ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ แบบว่าเรื่องนี้จะออกแนวชุลมุนเล็กน้อย (เหรอ?) เพราะเดี๋ยวก็ดึงข้อมูลตอนแรกมาใช้อธิบายในตอนที่ 70 ซะอย่างงั้น ^ ^" ดังนั้นถ้าลองอ่านตั้งแต่ต้นคงช่วยให้เข้าใจได้มากขึ้นค่ะ ^_^ (ตอนเขียนนี่เกรงใจมาก แบบว่าเรื่องยาวซะขนาดยังแนะนำให้กลับไปอ่านตอนต้นอีกเนอะ แหะ ๆ) คุณแพรวดาว - ขอบคุณจริง ๆ นะค้า คุณแพรวดาวอยู่ไกลแต่ยังเป็นห่วงคนทางนี้ (ซึ้งใจ) ตัวเองยังสบายดีอยู่ค่ะ และก็พยายามช่วยเหลือกันไปเท่าที่ทำได้ มาร่วมกันให้กำลังใจผู้ประสบภัยทุกท่านกันนะคะ ^_^ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน พบกันศุกร์หน้านะค้า ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 54 19:42:27

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 54 20:25:04

ความคิดเห็นที่ 6 จริงด้วยครับ วสันตฤดู แปลว่า ฤดูใบไม้ผลิ ไม่ได้หมายถึง ฤดูฝน อย่างที่คนส่วนใหญ่เช่นผมเข้าใจ ขออภัยคุณจันทร์ด้วยครับ ที่แนะแบบผิดๆไปโดยลืมตรวจความถูกต้องก่อน.... จากคุณ : tiger18 เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 54 06:19:45

ความคิดเห็นที่ 7 ตามอ่านทันแล้วครับ ใช้การเซฟไว้อ่าน แล้วค่อยมาคุยตอนหลัง แฮ่ะๆ ชายสือของเรานานๆทีจะคมๆ อย่างตอนนี้ถึงจะออกอาการสับสนในชีวิต แต่เราก็สามารถรู้จุดยืนของเขา จากคำพูดคมๆ (ที่นานๆครั้งจะมีให้เห็น ^_^X “ข้าจะไม่กระทำเพราะความแค้น หากทำเพื่อปกป้องชีวิตคนเท่านั้น” คำพูดนี้ ทำให้คะแนนเป็นบวกขึ้นมาหลายคะแนนในทันทีเลย สุราระทมทุกข์ ก็คล้ายๆสุราสโมสรนะครับ จอกแรกไม่ work อาหารยังเปล่งรสชาติและสุนทรียรสไม่เต็มเปี่ยม สาวเสิร์ฟ หน้าตาก็ธรรมดา จอกต่อ...ไป..และต่อไป..สุรารสชาติดีขึ้น วาจาคล่องแคล่วมากขึ้น อารมณ์ตึกคักแจ่มใสขึ้น จนมีคำกล่าวว่า ร่ำสุรา..เมามายคลายทุกข์สู่สุขสันต์.... อาหารรสดีขึ้น..บรรยากาศดีขึ้น สาวเสิร์ฟสวยขึ้น น่ารักขึ้น ^__^ ที่พูดนี่ไมใช่ผมนะครับ แต่หมายถึงหลักสากล ฮ่าๆ แต่ที่ระทมทุกข์จริงๆ คือ เมาค้าง..;) และที่น่ากลัวกว่าเมาค้าง..คือเมาชีวิต เนิ่องเพราะเมาค้างยังมีวันสร่างซา เมาชีวิตบางคนเมามายตลอดทั้งชีวิต โดยไม่มีว้นจะตายขึ้นมาจากปลักล่มอ้นเมามาย ฮี่ๆ แล้วเมารักล่ะ น่ากลัวขนาดไหน ฮา โต่วอี้เหริน นี่ถิอว่า "บทคม"  ไม่แน่ใจว่าแกจะมาไม้ไหม โต่วจินเซิง ทำให้นึกถึงคู่ปรับของลีคิมฮวงแห่งฤทธิ์มีดสั้น ที่ใช้ห่วงคู่.(นึกชื่อไม่ออก) เลิอดเลือดอำมหิตคล้ายๆกัน แก้ไขเมื่อ 29 ต.ค. 54 08:34:51 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 54 08:33:54

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 54 08:50:46

ความคิดเห็นที่ 9 แต่ว่าสตรีก็คงจะได้กลายเป็นจุดแตกหักได้นะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 54 21:04:22