ความคิดเห็นที่ 1 ต่อ ในเวลานั้น สุวัจน์คิดว่าเงินห้าล้าน ไม่มากเกินกว่ากำลังที่จะหามาใช้หนี้ได้ แต่เหตุการณ์ก็เลวร้ายลงไปอีก เมื่อเพื่อนที่เป็นหุ้นส่วน หลบหนีหายไปพร้อมกับเงิน                                                         สุวัจน์พยายามขอต่อรองกับเกศิณีหลายครั้ง เพื่อผ่อนผันในสัญญา อีกทั้งยังขอความเห็นใจ ที่จะใช้โฉนดที่ดินมากู้เงินกับธนาคาร แต่ก็ได้รับการปฎิเสธจากเจ้าหนี้ผู้นี้มาโดยตลอด                           จนถึงวันนี้ สุวัจน์ก็ได้รับคำตอบชัด และแน่ใจว่าถูกหลอก เพราะการได้พบและได้รับความช่วยเหลือจากเกศิณีในวันวานนั้น เป็นเพียงแค่ละครฉากหนึ่ง ที่เพื่อนได้สร้างขึ้น เพื่อใช้เป็นช่องทางช่วยให้อีกฝ่ายได้ยึดครองในที่ดินใจกลางเมืองผืนนี้                                                                                                 หากวันนั้น สุวัจน์เฉลียวใจสักนิด เรื่องในวันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น สุวัจน์ได้แต่ขบกรามแน่นด้วยความโกรธ เมื่อรู้ว่าพลาดท่า และในเวลานี้เจ้าตัวก็ไม่มีทางใด ที่จะต่อรองร้องขอได้อีก                             “คุณก็เป็นนักธุรกิจ หวังว่าคุณคงเข้าใจในสิ่งที่ฉันจำเป็นต้องทำ” เสียงห้วนดังขึ้น พร้อมกับยื่นแผ่นกระดาษให้สุวัจน์ “สำเนาสัญญา ฉันให้เธอเก็บไว้ เงินพร้อมเมื่อไหร่ ก็มาเอาที่ดินคืนไป”                           “ผมต้องย้ายเท่านั้นใช่ไหม” สุวัจน์ถามเสียงแผ่ว                                                                                           เกศิณีพยักหน้าให้ สุวัจน์รับกระดาษมาถือไว้ แล้วก้มหน้าน้ำตาคลอเบ้า เด็กหญิงตัวเล็กรีบคลานเข่าเข้ามาหาพ่อ                                                                                   “แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนล่ะพ่อ"  เสียงเล็กร้องถาม ทำให้คนเป็นพ่อ สุดที่จะกลั้นอารมณ์และความรู้สึกเจ็บปวดนั้นเอาไว้ได้อีก สุวัจน์โผกอดลูกสาว แล้วสะอื้นไห้เมื่อไร้คำตอบ                         เด็กหญิงตัวเล็กรีบผละจากพ่อ จ้องสตรีสูงวัย แล้วประนมมือน้อยก้มลงกราบบนรองเท้ามันวับ                                                                                                                   “คุณป้าขา คุณป้าอย่าไล่พวกเราเลยนะคะ หนูสัญญา หนูจะหาเงินมาให้คุณป้าค่ะ นะคะคุณป้าใจดี”                                                                                                           เสียงร้องขอของเด็กหญิงตัวเล็กที่ร้องดังระงมลั่น ผสมกับเสียงสะอื้นไห้ของคนเป็นพ่อนั้น ทำให้เพ็ญจันทร์สะเทือนใจยิ่งนัก                                                                                                                         ร่างบางค่อยๆขยับตัว คลานเข้ามาหาลูกและสามี และทั้งสามชีวิตในเวลานี้ก็กอดกันกลม                                                                                                           เกศิณีมองแล้วถอนหายใจเบา พร้อมกับส่ายหน้าเนิบๆให้อย่างระอา ก่อนจะขยับหันกายเตรียมจะเดินออก เด็กหญิงรีบลุกมายืนกางแขนขวางไว้ แล้วสวมกอดเกศิณีแน่น                                     “คุณป้าขา คุณป้าให้พวกเราอยู่ได้ใช่ไหมคะ” ใบหน้าและแววตาคู่น้อย อ้อนวอนคนตรงหน้าอย่างมีความหวัง                                                                                                                   “หนูอยู่ได้จ๊ะ” เกศิณียิ้มเหยียด แล้วพูดต่อ “แต่ไม่ใช่ที่นี่”                                           คำพูดสั้นของเกศิณี ทำให้อาการสะอื้นของเด็กหญิงชะงักทันควัน ใบหน้าสลดลงทันที และแววตาอ่อนเมื่อครู่ ก็เปลี่ยนเป็น กระด้างทันควัน                                                                                             “คุณป้าใจร้าย” เสียงเล็กเปล่งออกมาอย่างฉุนเฉียว แล้วผละตัวออกมาห่าง จ้องคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง “หนูเกลียดคุณป้า คุณป้าขี้โกง”                                                                             “หนูยังเด็ก ถ้าหนูโตขึ้น จะเข้าใจในสิ่งที่ฉันทำ การต่อสู้ต้องมีคนชนะคู่กับแพ้นั้น และถ้าคนชนะอย่างฉัน ต้องกลายเป็นคนใจร้ายหรือขี้โกงในสายตาหนู ฉันก็จนปัญญา”                                         เกศิณีสบตาวาวคู่น้อยอย่างผู้ชนะ แล้วเดินออกจากห้องไปทันที ลูกสมุนทั้งหมดรีบวิ่งตาม                                                                                           เด็กหญิงตัวน้อยหันมองตามสตรีมาดสง่าจนร่างนั้นหายลับ ดวงตาที่จ้องเกิดประกาย ฉายแววประหลาดออกมา                                                                                                     “งั้นวันข้างหน้า หนูจะต้องเป็นคนชนะให้ได้”เสียงเครียดลึก ลอดออกมาจากปากเด็กหญิง                 สายตาของเด็กหญิง ยังคงจับจ้องไปเบื้องหน้าอย่างไม่ปล่อยวาง มือน้อยสองข้างกำเกร็งแน่น เมื่อความเกลียดชังได้แผ่ซ่านเข้ามาฉาบทับจับหัวใจดวงน้อยๆ ที่มีให้กับสตรีชื่อว่า ‘เกศิณี’         และเมื่อชะตากรรมได้ผลักดัน ให้ความปรารถนาในใจของเด็กหญิงตัวเล็กๆ ได้ทะยานขึ้นไปสู่ความหวังที่จะต่อสู้ เพื่อให้ได้มาซึ่งคำว่าชัยชนะ ไฟแห่งความแค้นดวงเล็กๆจึงเริ่มก่อตัวขึ้น                                                                                                                     วันเวลาแม้จะเคลื่อนผ่านมาเนิ่นนาน แต่ภาพความทรงจำในอดีตของเด็กหญิงก็ยังคงชัด และบาดลึกในใจตลอดมา                                                                                                                 เส้นทางชีวิตที่เด็กหญิงต้องก้าวผ่านไปแต่ละย่างนั้น ช่างสุดแสนจะทรมานทุกคืนวัน แต่หัวใจดวงนั้นก็ยังคงมุ่งมั่น เพราะเป็นวิถีที่เจ้าตัวต้องดิ้นรน ปีนป่ายไปให้ถึง                                                         และภาพของครอบครัวที่เคยเจ็บลึกในจิตใจนั้น ก็ได้หล่อเลี้ยงให้เด็กหญิงเติบโตอย่าง เข้มแข็ง นำพาให้ผ่านวันวานอันเจ็บปวดได้อย่างประหลาด                                                                                     คำปฎิญาณที่ซ่อนในใจมานานถึงสิบห้าปีเวลานี้ จึงเหมือนไฟที่ลุกโชน รอเวลาจะเผา ผลาญทุกสิ่งอย่างที่ขวางหน้า เพื่อให้ได้มาซึ่งคำว่า ‘ชัยชนะ’ เท่านั้น จากคุณ : หมื่นไมล์ทะเล เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 54 16:40:24

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อ “จะไปไหนแต่เช้า” เสียงร้องทักดังขึ้น พร้อมกับสายตาที่จ้องมองผู้ที่กำลังจะเดินผ่านไปอย่างสงสัย                                                                                                                                 ร่างระหงชะงักนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนจะก้าวเข้ามาหาสตรีสูงวัยในศาลาไม้กลางสวน   “เอ วันนี้ทำไมแต่งตัวแปลกๆ” คำถามอีกระลอกตามมา พร้อมกับสายตาใคร่รู้ ขณะส่องสำรวจเรือนร่างหญิงสาวตรงหน้า                                                                                             ไอย์สวรรค์ในชุดเสื้อสีขาวระบายลูกไม้รอบคอ สวมทับด้วยสูทรับกับกางเกงขายาวเข้ารูปสีดำสนิทดูท่าทางสง่า ทรงผมยาวหยิกเป็นลอนสีน้ำตาลเข้มที่รวบไว้หลวมๆ ยังคงยืนนิ่ง แววตาเหม่อไปเบื้องหน้า มองกระถางไม้ดอกหลากสีที่จัดวางเป็นหมู่อยู่ใกล้ๆศาลา                               “นั่งคุยกับป้าก่อน ได้ไหม” เพียงใจร้องถามเชิงสั่ง หญิงสาวรีบทรุดตัวลงนั่ง หันมามองจ้องหน้าสตรีสูงวัยที่นั่งถักไหมพรมสีแดงเป็นรูปดอกไม้อยู่                                                                 “ได้ซิคะ” รอยยิ้มบางฉายขึ้น ทำให้ใบหน้าหมองของหญิงสาวเมื่อครู่ เปล่งประกายผุดผาด จนอีกฝ่ายยิ้มตอบอย่างพอใจ แล้วละมือจากงานที่ทำ                                                                                                                                 “หนูจะไปไหน ”                                                                                               “ไปหาพ่อค่ะ” คำตอบเรียบ แต่หนักแน่น ทำให้คนฟังต้องหรี่ตามอง ถามต่ออย่างคลางแคลงใจ                                                                                                                           “แต่วันนี้ ไม่ใช่วันหยุดนี่นา”                                                               “ไอย์คิดถึงพ่อค่ะ” หญิงสาวยืนกราน พยายามข่มอารมณ์ลึกภายในใจไว้ ไม่อยากให้คนตรงหน้ารู้ในเหตุผลที่แท้จริง “แล้วไอย์ก็ลาหยุดกับคุณนพนัยเรียบร้อยแล้วค่ะ” คำชี้แจงของหล่อน ทำให้คนเป็นป้าพยักหน้าให้อย่างโล่งใจ และไอย์สวรรค์ต้องสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เมื่อผ่านพ้นช่วงเวลาของการเป็นผู้ร้ายปากแข็งไปได้อีกหน                                   เพียงใจเอื้อมมือมาลูบผมของคนเป็นหลาน แววตาที่มองมาส่อแววอาทรยิ่งนัก ทำให้ไอย์สวรรค์เอนอ่อนร่างซบลงบนตักคนเป็นป้าทันที                                                                                         ดวงตาคมขำของไอย์สวรรค์เวลานี้ คงจะงดงามสมวัยถ้าไม่ได้ถูกเคลือบแฝงเอาไว้ด้วยแววของความปวดร้าวและทุกข์โศก                                                                                                       จิตวิญญาณของหญิงสาวยามนี้ กำลังล่องลอยหายเข้าไปในอดีตอีกครั้ง ทิ้งร่างให้แน่นิ่งบนตักอุ่น ที่หล่อนใช้พักพิงทุกครายามที่ใจปวดร้าว                                                                             และเมื่อความทรงจำในวันวานนั้นชัด ไฟแค้นกลางใจของไอย์สวรรค์ก็ลุกโชนอีกครั้ง ทำให้ภาพของผู้หญิงที่ชื่อ ‘เกศิณี’ ปรากฏขึ้น และเป็นแรงขับเคลื่อนให้หล่อนมีพลังได้อย่างประหลาด           ไอย์สวรรค์รีบดีดตัวกลับขึ้นมานั่ง แววตาดูกระตือรือร้นขึ้นขณะจ้องมองเพียงใจ “ไอย์ต้องรีบไปค่ะ” ดวงตาคมฉายแววมุ่งมั่น มิได้ส่อแววรันทดเหมือนก่อนหน้านี้             “ป้ารู้สึกว่าหนูดูเครียดๆนะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” คนเป็นป้าถาม เมื่อจ้องสบดวงตากร้าวของหญิงสาว                                                                                                     “ไอย์สบายดี” หญิงสาวตอบเสียงเฉียบ “ป้าไม่ต้องห่วงนะคะ ไอย์จะรีบกลับค่ะ” ไอย์สวรรค์เผยรอยยิ้มจาง แล้วโผเข้าสวมกอดเพียงใจ ขณะที่สายตาฉายแวว มุ่งมั่น เฉียบขาดและเด็ดเดี่ยว  ทั้งๆที่ส่วนลึก หล่อนเกิดความหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ข้างหน้า ที่กำลังจะก้าวออกไปเผชิญ แต่หล่อนก็พร่ำบอกตัวเองว่า ‘อย่ากลัว’                                                                                                           ในเมื่อความสุขที่หล่อนเคยได้รับ ต้องมลายหายไปต่อหน้า ด้วยน้ำมือของคนเห็นแก่ตัว พร้อมกับถูกยัดเยียดคำว่า ‘แพ้’ ให้อย่างเลี่ยงไม่ได้ ความทระนงในร่างกายจึงเป็นแรงผลักดันให้ไขว่คว้าคำว่าต้องเป็นผู้‘ชัยชนะ’มาตลอด                                                                                             และวันนี้ ก็ถึงเวลา ที่เจ้าตัวจะต้องนำพาชีวิต ก้าวเข้าไปสู่วังวนของการแก้แค้น ด้วยความหวังว่า ความพินาศของศัตรูคือของขวัญอันล้ำค่าสำหรับพ่อและแม่ของหล่อน     ห้างสรรพสินหรูค้าใจกลางเมืองเวลานี้ คลาคล่ำไปด้วยผู้คนในแวดวงไฮโซที่มารวมตัวกัน ตามบัตรเชิญจากเจ้าของ ที่ต้องการประกาศฉลองความสำเร็จในธุรกิจที่เติบโต และก้าวเข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์ได้อย่างงดงาม                                                                                                               ในห้องบอลลูนชั้นบนสุดของห้าง จึงถูกจัดแต่งอย่างงดงาม เพื่อต้อนรับแขกผู้ทรงเกียรติที่กำลังทยอยเดินเข้างานกันอย่างคับคั่ง                                                                                             ร่างระหงก้าวเข้ามายืนนิ่งตรงทางเข้า มองเหม่อไปยังกลุ่มคนที่เรียกขานตัวเองว่าผู้ดีด้วยสายตาเฉยชา ก่อนจะพาตัวเองก้าวผ่านเข้ามาภายในห้อง                                                                                                                         หญิงสาวพยายามกลืนความขมขื่นซ่อนไว้ในส่วนลึก เพื่อจะสะกดน้ำใสจากหน่วยตา ไม่ให้ไหลออกมาในเวลานี้                                                                                                             โคมไฟพวงระย้าบนฝ้าเพดานกลางห้อง ส่องแสงประกายระยับผ่านคริสตัลราคาแพง กระทบใบหน้าของไอย์สวรรค์เข้าอย่างจัง ส่องให้วงหน้านั้นผุดผาดดูเด่นสะดุดตา                         หญิงสาวยืนเหม่อ แววตากร้าวฉายแสงแข่งความวาวจากโคมอย่างองอาจ เมื่อไฟในใจของหล่อนยามนี้ กำลังเปล่งรัศมีพราวด้วยความปวดร้าว                                                       ภาพความเจ็บช้ำของพ่อ ฉายชัดขึ้นมาในความคิดทันที และความปวดร้าวที่แม่เคยได้รับก็ประดังเข้ามาโหมใส่ให้ไอย์สวรรค์แทบล้มทั้งยืน                                                                     เพราะในท่ามกลางความสวยสดงดงาม ที่ทุกคนกำลังหลงใหลได้ปลื้มอยู่นี้ คือสิ่งที่หล่อนต้องสูญเสียแทบทั้งชีวิต                                                                                                                       และอาคารใหญ่โอฬารโอบห้องที่หล่อนยืนอยู่นี้ ก็คือผลงานของคนที่เคยเอ่ยคำว่า ‘ผู้ชนะ’ ในวันวาน “จะชนะได้ยังไง ในเมื่อฉันยังไม่ได้สู้” ไอย์สวรรค์เอ่ยเสียงเครียดลึก   ไอย์สวรรค์กัดฟันแน่น พยายามสะกดอารมณ์ให้นิ่ง เพราะเจ้าตัวรู้ดีว่า ในอีกไม่กี่นาที ข้างหน้า การเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้จะเกิดขึ้นพร้อมกับเกมการแข่งขัน ที่เฝ้ารอมานานแสนนาน   แต่ความคิดที่กำลังลอยละล่องของไอย์สวรรค์ ก็ถูกฉุดให้คืนกลับมา เพราะเสียงชัตเตอร์จากนักข่าวที่วิ่งกรูมาออกันตรงทางเข้า แสงไฟสว่างวาบรัวถี่ บอกให้คนในห้องรู้ว่า มีผู้มาเยือนเป็นบุคคลสำคัญ                                                                                                                       ทางเดินถูกเปิดโล่งโดยปริยาย เมื่อร่างของสตรีสูงวัยในชุดแซกผ้าไหมยาวเข้ารูปสีสวย เปิดช่วงไหล่ขับเนื้อขาวนวลผ่อง ตรงคอประดับด้วยสร้อยเพชรพวงระย้า บ่งบอกฐานะได้เป็นอย่างดี และร่างนั้นก็ก้าวเข้ามายืนสง่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม                                                                           ข้างๆสตรีผู้ทรงอำนาจในเวลานี้ มีบุรุษร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมเข้มยืนชิดติดกาย สีหน้าของทั้งคู่ยามนี้ ยิ้มพรายให้กับแขกในห้อง เพื่อเป็นการทักทายตามสไตล์ของคนมีระดับ                                     “เกศิณี” ไอย์สวรรค์เอ่ยเสียงแผ่ว เผยรอยยิ้มเหยียดตรงมุมปาก “ในที่สุดเราก็เจอกันซะที”   โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : หมื่นไมล์ทะเล เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 54 16:46:56

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีครับ ผมนำนิยายมาที่เพิ่งหัดเขียนมาโพสต์ คงต้องขอฝากเนื้อฝากตัวกับพี่ๆเพื่อนๆ ช่วยแนะนำด้วยด้วยครับ หากมีอะไรที่ผิดพลาด ขอความกรุณาช่วยชี้แนะด้วยครับ ขอบคุณครับ สำหรับการแบ่งปันพื้นที่ให้กับคนมีฝัน จากคุณ : หมื่นไมล์ทะเล (หมื่นไมล์ทะเล) เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 54 16:52:07

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 54 22:41:47