ความคิดเห็นที่ 1 “อะไรกันไอ้ป่อย ทำยังกับหนีใครมา” พีรศิลป์ใช้ศอกยันตัวขึ้นมาเอ่ยถามน้องสาว ในขณะที่อีกคนเปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน ทุกคนที่อยู่ด้วยกันในตอนเช้าทยอยกลับกันไปแล้ว เหลือเพียงน้องสาวที่คอยอยู่เป็นเพื่อน พี่สาวก็ไม่มีชื่อในตารางเวรของคืนนี้ “มีคนเดินตามป่อยมา” คนเป็นน้องหันหลังไปยังประตูอีกครั้ง ก่อนตอบคำถาม “คิดมากไปเองรึเปล่า หน้าตาแกก็ใช่ว่าจะเซ็กซี่ถึงขั้นจะมีใครตามมาจีบ” ไม่บอกไม่รู้ว่าน้องสาวอายุปาเข้าไป ๑๘ แล้ว “ก็ไม่แน่นะ สวยๆ แบบป่อย หายาก” คนเป็นน้องสวนกลับมา ก่อนจะรื้อฟื้นเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ “ก็ป่อยเห็นเขาตามมาตั้งแต่ร้านกาแฟข้างล่าง พอป่อยลุกเขาก็ลุก ป่อยกดลิฟต์เค้าก็เข้ามาด้วย แถมยังเดินตามมาถึงหน้าห้องอีก ดีนะที่มือถือเขาดังขึ้นก่อน ไม่งั้นคงได้เข้าห้องมาด้วยแน่ๆ” เมื่อเห็นสีหน้าตื่นเต้นเกินเหตุของน้องสาว พีรศิลป์จึงส่ายหัวเบาๆ ส่งยิ้มไปให้ “หายาก เท่ากับ ของแปลก หรือเปล่า พี่ว่าเขาต้องมาเยี่ยมห้องข้างๆ ชัวร์” ก๊อกๆ... เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำเอาสาวน้อยทำหน้าตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง “อ้าว! ทำหน้างงอยู่นั่นแหละ ไปเปิดประตูสิ” คนเป็นพี่ไม่ได้ตื่นเต้นไปกับน้องสาวด้วย ยังไม่ทันได้ลุก คนเคาะประตูก็เดินเข้ามาเสียก่อน ใบหน้าของคนที่เข้ามาทำให้พีรณัฐยืนจังงังนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนเขยิบมาเกาะเตียงพี่ชาย เพราะใครคนนั้นคือคนเดียวกับบุคคลที่เพิ่งเอ่ยถึง “สวัสดีครับคุณปาย” คนมาเยี่ยมเอ่ยทักทาย ก่อนวางกระเช้าผลไม้บนโต๊ะใกล้ๆ “อ้าว คุณพีท สวัสดีครับ มาทำอะไรแถวนี้ครับ” คนป่วยใช้ศอกยันตัวลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนอีกครั้ง “มีธุระต้องเข้ากรุงเทพฯ พอดีครับ คุณปูนบอกว่าต้องเข้าเฝือกตั้งสองเดือน” ธีรภัครตอบคำถามพลางมองไปยังขาทั้งสองข้างของคนป่วย แล้วจึงเงยหน้าไปมองสาวน้อยที่ยืนทำหน้าฉงนอยู่อีกฝั่ง “คงได้นอนยาวก็คราวนี้ล่ะครับ” พีรศิลป์พูดพลางหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะทำหน้าที่เป็นคนกลางแนะนำคนทั้งสองฝั่งให้รู้จักกัน ทำเอาน้องสาวถึงกับร้องอ๋อ ดังๆ ในใจ สิ่งที่คิดเอาเองผิดถนัด ธีรภัครค้อมหัวยิ้มน้อยๆ ให้กับคนที่เพิ่งรู้จักกัน เธอคือคนเดียวกันกับคนที่เขาเจอก่อนหน้านี้ “น้องป่อย พี่ลืมขอโทษที่เดินชนตอนออกจากลิฟต์เมื่อครู่นะครับ พอเงยหน้าน้องป่อยก็เดินลิ่วมาซะแล้ว เดินมาถึงโทรศัพท์ก็ดันเข้าซะอีก” วิศวกรหนุ่มส่งยิ้มกว้างมาให้ ทำเอาคนที่นอนอยู่บนเตียง ต้องมองซ้ายมองขวา แล้วพูดในใจว่า ‘มันเป็นเยี่ยงนี้นี่เอง’ “ไม่ต้องขอโทษหรอกครับคุณพีท ยายป่อยซุ่มซ่ามเองแบบนี้แหละครับ แถมยังคิดเป็นตุ...” “ป่อยต้องเป็นฝ่ายขอโทษคุณพีทมากกว่าค่ะ ที่รีบเดินออกมาหน่อย” ยังไม่ทันที่พี่ชายจะพูดไปมากกว่านี้ เธอก็ขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน ขืนปล่อยให้พูดไป คนตรงหน้าคงได้รู้หมดว่าเธอแอบคิดอกุศลกับเขา “เรียกพี่พีทก็ได้ครับน้องป่อย เรียกคุณแล้วฟังดูแปลกๆ พิกล” “ค่ะ พี่พีทก็พี่พีท” พีรณัฐตอบรับทันที ก่อนจะรีบโกยอ้าวออกจากห้อง “งั้นป่อยขอตัวไปข้างนอกก่อนนะคะ เชิญพี่พีทตามสบายค่ะ” “อะ...อะ อ้าว” ยังไม่ทันได้ทักท้วง อีกคนก็ปิดประตูไปเสียแล้ว “น้องป่อยนี่เดินเร็วจริงๆ นะครับ” คนป่วยได้แต่แอบหัวเราะอยู่ในใจ  “ปล่อยไปเถอะครับ คงไปมุดดินที่ไหนซักแห่ง” “มุดดิน...?” คราวนี้คนบนเตียงถึงกับปล่อยก๊ากออกมา “ฮ่าๆ อย่าไปสนใจเลยครับ ว่าแต่คุณพีทมาทำธุระอะไรที่นี่ครับ” “อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่ย้ายของส่วนหนึ่งมาคอนโดฯ จ็อบหน้าผมต้องย้ายมาลงไซต์ที่นี่ ก็เลยซื้อคอนโดฯ ไว้ซะเลย เพราะไหนๆ ทุกวันนี้ก็เข้ากรุงเทพฯ บ่อยอยู่แล้ว” “ก็ดีนะครับ ว่าแต่ซื้อไว้แถวไหนครับ เผื่อจะได้ไปเยี่ยมบ้าง แต่คงต้องรออีกนานนะครับเนี่ย” พีรศิลป์พูดพลางมองไปยังขาของตัวเอง ธีรภัครหัวเราะแห้งๆ ให้กับท่าทีน้อยใจของคนบนเตียง ก่อนจะบอกชื่อคอนโดมีเนียมออกไป ทำให้พีรศิลป์ถึงกับถามออกไปอีกครั้งว่าที่นั่นจริงหรือ เท่าที่ฟังเหมือนว่าอยู่ใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัยที่น้องสาวเรียนอยู่นั่นเอง “จริงสิครับ สงสัยเป็นมหา’ลัยเดียวกับที่บริษัทรับงานไว้” ธีรภัครยิ้มรับตอบกลับมา หลังจากถามไถ่และคุยกันถึงเรื่องความคืบหน้าของรีสอร์ทไปได้สักพัก คนมาเยี่ยมจึงได้ขอตัวกลับ เพียงแค่เขาคล้อยหลัง อีกคนก็โผล่หน้าเข้ามาอย่างกับเฝ้ารอเวลานี้มานาน “หายไปเลยนะไอ้ป่อย” “แหม พี่ปายก็ ป่อยก็มีธุระปะปังของป่อยบ้างสิ พี่พีทกลับไปแล้วเหรอ” คนเป็นน้องแกล้งทำหน้าจริงจัง จนคนเป็นพี่อยากจะตอบกลับมาว่า ‘ยังมีหน้ามาถาม’ แต่เขาก็เพียงพยักหน้าตอบรับกลับไป ก่อนหันมองไปยังหน้าต่างอย่างเหงาๆ วันนี้ทุกคนมาเยี่ยม แล้วเพื่อนรักล่ะหายไปไหน... จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 54 18:29:03

ความคิดเห็นที่ 2 ภาพฝันมองแก้วน้ำสองสามใบที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะเงยหน้ามองไปยังอีกคน ที่กำลังตะแคงแก้วเพื่อดูดน้ำหยดสุดท้ายออกมา หลังจากทานสารพัดตำเสร็จ ดูเหมือนน้ำผลไม้ปั่นจะขายดีเป็นพิเศษ “อีกแก้วไหมคะพี่ปูน” ‘พี่ปูน’ ได้แต่ส่ายหน้า โบกไม้โบกมือพัลวัน เพราะแก้วที่ถืออยู่เป็นแก้วที่สี่เข้าไปแล้ว “พี่ปูนเผ็ดก็ไม่บอก ฝันเห็นกินเอาๆ นึกว่า ‘ของโปรด’ ของพี่ปูนซะอีก” ภาพฝันเน้นคำว่าของโปรดชัดเจน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะให้กับคนที่เพิ่งจะออกอาการ “ไม่ต้องมาหัวเราะเยาะเลยนะ พี่รู้หรอกว่าโดนแกล้ง” เออเนอะ...รู้แล้วยังจะยอมให้แกล้ง ภาพฝันพยักหน้าพลางยิ้มกว้างจนตาหยี “ไม่ต้องมายิ้มด้วย” น้ำเสียงของคนที่ ‘ยอม’ ให้แกล้งเหมือนจะค้อน แต่เวลานี้อะไรก็หยุดเสียงหัวเราะของภาพฝันไม่ได้ “ไปค่ะ เดี๋ยวพาไปกินขนม รับรองว่าหายเผ็ดแน่นอน” แบบนี้ใช่ไหม ตบหัวแล้วลูบหลัง พีรภาสเงยหน้ามองคนหัวเราะ เธอลุกแล้วเดินลิ่วไปยังร้านขนมที่ห่างออกไปไม่กี่เมตร ไม่สนว่าเขาจะเดินตามไปหรือเปล่า เมื่อมองคนที่เดินออกไป ใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มให้เห็น รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอ ดูแล้วฟังแล้วก็มีความสุข...พิกล หรือเพียงได้นั่งคุยอยู่ใกล้ๆ ก็มีความสุข...พิกล สั่งขนมเสร็จหญิงสาวก็เดินมานั่งแหมะ ตรงบริเวณบันไดริมแม่น้ำทันที ไม่นานคนที่เดินตามมา ก็นั่งแหมะลงมาอย่างอ่อนแรงด้วยเช่นกัน กรำศึกหนักมาหลายจาน “ไอ้ฝัน แฟนเอ็งน่ะ จะเอาอะไร” เสียงดังมาจากด้านหลัง ทำเอาภาพฝันถึงกับสะดุ้ง เป็นเพราะสรรพนามที่คนข้างหลังใช้แทนคนข้างๆ นั่นเอง “ว่าแต่ไอ้หนุ่มที่เคยมากับเอ็งบ่อยๆ คนนั้นไม่ใช่แฟนเอ็งหรอกเหรอวะ” “แหมป้าไพ นอกจากฝึกคิดเลขกับแม่ ตีกับลุงดอน ฝันเพิ่งรู้ว่าป้ามีงานอดิเรกเป็นกอสซิปเกิร์ลด้วย” ภาพฝันส่ายหน้าดิกแล้วยิ้มตอบออกไป “อะไรของเอ็งวะ แก้ซิปเกิน ข้าขายขนมนะไม่ใช่เย็บผ้าเหมือนแม่เอ็ง” คนที่ถูกเรียกว่า ‘ป้าไพ’ เอ่ยถามด้วยความสงสัย ก่อนยื่นถ้วยบัวลอยไข่หวานมาให้ แต่ก็ไม่รอคำตอบหันมาทาง ‘แฟนไอ้ฝัน’ ทันทีพิจารณาอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง “ว่าไงไอ้หนุ่ม เอ็งจะสั่งอะไร มองไปมองมาหน้าเหมือนอีกคน” “พี่ปูนจะสั่งอะไรคะ” หญิงสาวไม่สนใจข้อสังเกตของป้าไพของเธอมากนัก หันมาถามคนที่นั่งใกล้ๆ แปลก...เหตุใดพี่ปูนจึงทำหน้าระรื่นราวกับหายเผ็ดเป็นปลิดทิ้ง “หายเผ็ดแล้วล่ะ อีกอย่างท้องพี่จะแตกแล้ว” พีรภาสอวดพุงยื่นเต็มที่ “ตกลงไม่เอาอะไรแล้วนะ ก่อนกลับเดี๋ยวเอาขนมไปฝากแม่เอ็งด้วย ช่วงนี้ขายดีข้าไม่ค่อยอยากหยุดไปตั้งวงกับแม่เอ็งซักเท่าไหร่” ป้าไพแจ้งความจำนงก่อนเดินไปที่ร้าน ทิ้งให้ภาพฝันพยักหน้าอย่างเข้าใจ ช่วงนี้เธอก็ไม่ได้อยู่บ้านสักเท่าไรนัก จึงลืมสังเกตไปว่าสัมมนาขาไพ่ที่บ้านห่างหายไปเกือบสัปดาห์ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 54 18:33:29

ความคิดเห็นที่ 3 สายตาของพีรภาสทอดมองไปยังเรือลำใหญ่ที่ลอยอยู่กลางแม่น้ำไปจนไกลลิบ แม้ด้านหลังจะมีผู้คนอยู่มากมายที่มาจับจ่ายใช้สอยกัน แต่หากมองไปเบื้องหน้ากลับเงียบสงบอย่างไม่น่าเชื่อ “น้องฝันมาที่นี่บ่อยเหรอ พี่เห็นรู้จักไปหมดทุกคน ทั้งร้านส้มตำ ผัดไท น้ำปั่น นี่ยังจะร้านขนมอีก” เมื่อละสายตาจากคลื่นน้ำเล็กๆ ที่กระเพื่อมแผ่วเบาอยู่เบื้องหน้า พีรภาสก็เอ่ยถามขึ้นทันที อีกคนวางถ้วยเปล่าไว้ข้างๆ เรียบร้อยแล้ว “เรียกว่าที่ทำกินเลยค่ะ” อาจเป็นเพราะความสงบของทิวทัศน์เบื้องหน้า ทำให้บทสนทนาจึงสงบลงด้วยเช่นกัน “อย่าบอกนะว่าน้องฝันมาเป็นสาวเชียร์น้ำแข็งที่นี่จริงๆ” และแล้วความสงบก็อยู่ได้ไม่นาน เพราะเสียงหัวเราะที่มาจากคนข้างๆ กลบไปเสียหมด แววตานิ่งๆ ส่งกลับไปเพื่อหยุดเสียงหัวเราะ พีรภาสหันมาแล้วจึงหยุดกึก “อุบ...” “หายเผ็ดจริงๆ แล้วใช่ไหมคะ” เมื่อครู่ยังทำหน้าสงสารให้ใจอ่อนอยู่เลย “ฝันเคยมานั่งวาดภาพที่นี่บ่อยค่ะ ทั้งภาพเหมือน ทั้งการ์ตูนล้อเลียน” “จริงสิ อย่างพี่นี่พอจะเป็นนายแบบได้ไหม” ว่าที่นายแบบส่งเสียงตื่นเต้น ยื่นหน้าที่คิดว่าหล่อเข้าไปใกล้ๆ ทำเอาคนที่เห็นใบหน้านั้นชัดๆ พาลให้คิดไปถึงอีกภาพหนึ่ง ภาพนั้นเธอก็นั่งวาดมัน...ที่ตรงนี้ “คงไม่ได้หรอกค่ะ หน้าพี่ปูนเปลี่ยนอารมณ์เร็วเกินไป ฝันคงวาดตามไม่ทัน” “น้องฝันก็เห็นพี่เป็นอย่างนั้นจริงเหรอ” ที่ผ่านมาคนรอบตัวก็เคยบอกเขาบ่อยครั้ง จนขึ้นชื่อว่าเป็นคุณชายของบ้าน แต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นได้ถึงขนาดนั้น ผิดด้วยหรือ ที่ไม่เคยปิดบังความรู้สึกของตัวเอง คำตอบของภาพฝัน คือการพยักหน้าเบาๆ กลับมา แต่เพราะใบหน้าของคนข้างๆ เปลี่ยนแปลงบ่อยยิ่งกว่าอากาศนี่แหละ ที่ทำให้เธอโกรธเขาจริงๆ จังๆ ได้เสียเมื่อไร พออารมณ์เริ่มเดือด สักพักคุณชายหันกลับมายิ้มให้ ทำเอาโกรธไม่ลงเสียทุกที “ภาพนั้น...” อยู่ดีๆ พีรภาสก็เอ่ยขึ้นโดยไม่ตั้งใจนัก แต่ก็หยุดไปราวกับไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง รอยยิ้มบางๆ ส่งมาให้เหมือนรู้ทัน “ภาพนั้นที่ปายให้พี่ปูนไป ฝันก็วาดที่นี่ค่ะ” คนรับฟังพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะก้มลงมองไปยังคลื่นน้ำที่เข้ามากระทบบันไดอย่างครุ่นคิด “งั้นพี่ถามอะไรหน่อยสิ ทำไมน้องฝันถึงวาดกลับหัวล่ะ มันวาดยากมากเลยนะ พี่ว่าตีลังกาวาด ยังจะง่ายกว่าอีก” เมื่ออีกคนยิ้มให้ เขาจึงได้ซักถามต่อ “ถามเหมือนพี่ปูนเคยวาด ไม่ต้องตีลังกาหรอกค่ะ แค่พี่ปูนวาดบ้านธรรมดา แล้วก็กลับด้าน เซ็นชื่อ ก็เป็นบ้านกลับหัวแล้ว” ภาพฝันแนะนำแม้รู้ว่าคนข้างๆ คงไม่คิดอยากจะวาด เมื่อฟังคำตอบคุณชายถึงกับทำหน้าฉงน “อย่าบอกนะว่าตอนนั้น น้องฝันทำแบบนี้” “เปล่าหรอกค่ะ ฝันก็วาดมันกลับหัวจริงๆ แล้วก็ยังไม่เคยกลับภาพไปมองอีกด้านเลย ปายให้พี่ปูนไปซะก่อน...” “น้องฝัน...” เสียงเอ่ยขึ้นเพียงแค่นั้น แล้วก็หยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง “ภาพนั้นคง สำคัญกับน้องฝันมาก” “คะ” เธอมองมาแวบหนึ่ง แล้วหันไปสบตากับผืนน้ำเบื้องหน้า “จะเป็นภาพไหนที่ฝันวาดไว้ ก็สำคัญหมดทุกภาพอยู่แล้วค่ะ แต่ไม่รู้สิ เหมือนภาพนั้นจะมีอะไรๆ ซ่อนอยู่เยอะมั้งคะ เยอะจนฝันเองก็บรรยายไม่ถูก ถ้ามีการบ้านให้บรรยายภาพด้วยฝันคงแย่ แต่ที่ฝันให้ปายโทรไปทวงบ่อยๆ ก็เพราะฝันไม่เคยคิดที่จะยกให้ใครมาตั้งแต่ลงมือลากเส้นแล้วค่ะ ฝันเพิ่งรู้ด้วยซ้ำว่าภาพนั้นอยู่ที่พี่ปูน”     ความเศร้าที่เจือปนอยู่ในน้ำเสียงที่เอ่ยออกมา ดูเหมือนเขาจะสัมผัสถึงมันได้ ความรู้สึกผิดทุกครั้งที่นึกถึงภาพนั้น เขาไม่เคยรู้เลยว่าเหตุใดมันจึงมากมายนัก แต่วันนี้ความรู้สึกผิดนั้น กลับเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ “พี่ขอโทษนะ...” คำขอโทษแผ่วเบา แต่ชายหนุ่มรู้ดีว่าคำพูดนั้นส่งมาจากส่วนลึกที่สุดของหัวใจหลายครั้งที่คิดอยากบอกความจริงออกไป แต่ไม่เคยกล้าพอ...สักครั้ง “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อีกไม่กี่วันเพื่อนพี่ปูนก็จะกลับมาแล้วนี่คะ อีกสองอาทิตย์เองฝันรอได้” รอยยิ้มของเธอที่ส่งมาให้ ทำให้พีรภาสต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ‘พี่ขอโทษ...’ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 54 18:40:09

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีค่ะ ทักทายในวันอาทิตย์ตอนค่ำๆ นะคะ ตอบคอมเม้นต์ @ คุณนารีจำศีล จริงๆ ด้วยค่ะพี่นุ้ย ไม่ชัดเจนทั้งคู่เลยจริงๆ แต่เดี๋ยวทั้งคู่คงจะกล้ามากกว่านี้ @ คุณNUAOFFYHUB อย่าเครียดกับน้ำท่วมมากนะคะ ปอเป็นห่วง ห่วงทุกคนที่ติดอยู่ตอนนี้ด้วย เอาใจช่วยให้น้ำลดเร็วๆ นะคะ ^^ @ คุณห้าสิบป่าย เวลาต้องเอาใจช่วยกันเนอะๆ พี่ปูนก็แบบนี้ล่ะค่ะ ขึ้นๆ ลงๆ ก็เลยไม่สมหวังใน ความรักกับเค้าซักที ^^ @ คุณอรุสา(npuiy) โห.. รักพี่ปูนจริง รักพี่ปูนจัง อีตาคุณชายคงได้หลงตัวเองแย่ อิอิล้อเล่นค่ะ ตอนนี้คงอยากขอน้ำแข็งซักสิบเหยือกคงจะพอมั้งคะ^^ @ คุณกุลธิดา (kdunagin) พี่ปูนแปลกๆ เพราะกำลังสับสนตัวเองมากกว่าค่ะ ว่าจะเป็นเพศหญิง หรือเพศชาย เอ้ย! ไม่ใช่ สับสนว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรค่ะ ^^ @ คุณ:::อาราเร่::: ขอบคุณสำหรับพระจันทร์ดวงเดิม ^__^.. ยิ้มหวานเช่นเคยค่ะ @ คุณ แพรวดาว ตอนแรกอ่านเป็น มัวแต่ไปติดน้ำท่วมอยู่ ก็เลยสงสัยว่าซิดนีย์ท่วมด้วยหรือ เอาใจช่วยทุกคนกันนะคะ ครั้งนี้หนักจริงๆ ^^ @ คุณ pshyco man แถวบางเขนท่วมหรือยังคะเนี่ย เอาใจช่วยให้น้ำผ่านพ้นไปเร็วๆ นะคะ ขอบคุณที่มาเก็บงานนะคะ ^^ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเช่นเคย ทั้งลงชื่อและยังอยู่ในเงา อยากส่งกำลังกาย กำลังใจ และกำลังทรัพย์ุ ไปช่วยผู้ประสบอุทกภัยทุกคนค่ะ ขอบคุณกิฟกำลังใจดีๆ จากคุณแอนู, พี่นุ้ย, คุณห้าสิบป่าย, คุณกุลธิดา, คุณปุ้ย, คุณ:::อาราเร่:::, คุณravio, คุณแพรวดาว, อาจารย์จี และคุณวันหน้าผมจะเป็นนายช่าง ด้วยนะคะ แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ^^ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 54 19:07:11

ความคิดเห็นที่ 5 คำคมประจำกระทู้ แม้จะอยู่ฝั่งไหนก็ ‘ไม่ต่างกัน’ ทุกอย่างรอบกายย่อมสวยงามในตัวของมันเองเสมอ หากสายตาของเราจะมองให้มันสวยงาม ใช่แล้ว...อยู่ที่ใจอยู่ที่ใจจริงๆ ผมเคยอภิปรายกับเพื่อนๆว่า งู กิ้งกือ น่ารักไหม ฮา เพื่อนบอกว่า น่ารักบ้าน่ะสิ ผมว่ามันน่ารักนะ ไม่งั้น กิ้งกือ 2 ตัวตัวผู้ตัวเมีย มาเจอกัน คงไม่รักกัน คงสูญพันธุ์ไปแล้ว ถ้าต่างฝ่ายมองกันว่า อีกฝ่ายน่าเกลียด เราจึงเคยเห็นภาพ งู 2 ตัว เกี่ยวพันกันด้วยความรักความหวานแหวว(ในสายตาของงู) ^__^..... ปล. ตามทันแล้วครับ ได้ซิมเน็ตใหม่มาแล้ว เย บ้านผม น้ำท่วมเรียบร้อยไปแล้วครับ หนีน้ำหมดแล้ว แหมรู้อย่างนี้หากาละมังใหญ่ๆไว้ก็ดี ว่าแต่อ่านตอนนี้แล้วหิวส้มตำปูปลาร้า ไก่ย่าง ข้าวเหนียว แค่นี้ เอาสะเต๊กมาแลกก็ไม่ยอม เอืี๊อกซ์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ส้มตำต้องเผฺด จึงจะถึงใจ กินไปน้ำตานองหน้า ฮี่ๆ แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 54 06:51:50 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 06:48:17

ความคิดเห็นที่ 6 ฝันรอได้..สงสารอ่ะ 55555 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 13:10:41

ความคิดเห็นที่ 7 หงึ ... ใจร้ายอ่ะ มาแกล้งพี่ปูนสุดที่รักของเค้าได้ลงคอ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 54 05:22:19

ความคิดเห็นที่ 8 ภาพฝันแกล้งพีรภาสน่ารักดีค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 54 05:25:15

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านแล้วอยากกินตำซั่วอ่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 54 22:13:25