ความคิดเห็นที่ 1   สมาชิกชมรมเทนนิสทั้งชายหญิงกว่าสามสิบชีวิตมากันพร้อมอยู่ในสนามแล้ว วันนี้ประธานชมรมติดเรียน ส่วนผู้ฝึกสอนก็ยังไม่มา ทั้งหมดเลยแยกย้ายกันไปเล่นในสนามโดยไม่มีใครควบคุม เหล่าสมาชิกอยู่ในชุดเทนนิสหลากหลายสีสัน ชมรมนี้บังคับให้ทุกคนต้องสวมชุดเทนนิสตามมาตรฐานสากล แต่สีอะไรก็ได้ไม่จำกัด ในกลุ่มคนที่สวมชุดเทนนิสนั้น ปรากฏว่ามีอยู่คนหนึ่งที่แต่งตัวแตกต่างออกไปราวกับหลงทางมา แต่ไม้เทนนิสกรอบสีเหลืองที่เธอถืออยู่บ่งบอกให้รู้ว่าเธอก็อยู่ชมรมเทนนิสเหมือนกัน สาวร่างบางสูงโปร่งในชุดนักศึกษากำลังเหวี่ยงไม้เทนนิสเล่นอยู่ตรงบริเวณอัฒจันทร์ของคอร์ทที่หนึ่งอย่างทะมัดทะแมง โดยมีสาวผมหยิกตากลมในชุดเทนนิสนั่งอยู่บนอัฒจันทร์ใกล้ๆ มองด้วยสายตาที่กำลังสงสัยอะไรหลายอย่าง “ตังเมพูดจริงเหรอ เรื่องที่เธอเคยรู้จักกับพี่โอ๋น่ะ” ได้ยินชื่อเล่นของอนาวิน ตังเมก็หูผึ่ง เลิกเหวี่ยงไม้กระโดดขึ้นไปนั่งข้างๆ ส้มทันที “พูดจริงสิ เค้าจะโกหกทำไม” “แล้วตังเมจำได้จริงๆ เหรอ ตอนนั้นเธอแค่ห้าขวบเองนะ” ส้มขยับตัวหันข้างไปจ้องหน้าตังเมต้องการคำตอบอย่างจริงจัง ตังเมยิ้มแฉ่งจนตาหยี “จำด้ายเซ่” ตังเมพูดเสียงยานๆ แบบขี้เกียจๆ ตามสไตล์เธอ “ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ เค้าความจำดีนะ ไม่ได้ขี้ลืมเหมือนตังโอ๋หรอก” ส้มไม่ค่อยอยากจะเชื่อ แต่เพื่อนยืนยันออกหน้าออกตาขนาดนี้ก็ชักไม่แน่ใจ เธออาจจะความจำดีเลิศขั้นเทพจริงๆ ก็ได้ แถมชื่อโอ๋กับตังโอ๋ก็คล้ายกันด้วย จะมีคนชื่อเล่นว่าโอ๋ ชื่อจริงว่าอนาวินสักกี่คนกันเชียว แต่ส้มก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมอนาวินจำไม่ได้ ถ้านี่เป็นเรื่องจริง ก็เหมือนนิยายมากๆ เลย พระเอกนางเอกเจอกันตั้งแต่เด็ก พลักพรากจากกันไป แล้วกลับมาเจอกันอีกครั้ง แต่เหตุการณ์พบกันเมื่อวานรู้สึกว่าจะดุเดือดเลือดพล่านเกินนิยายไปสักหน่อยแฮะ “เค้าต้องทำให้ตังโอ๋นึกออกให้ได้ เรามีสัญญากันไว้ ถ้าไม่รักษาสัญญาล่ะก็น่าดู!” ตังเมพูดจบก็ฟาดไม้ฉับๆ ไปข้างหน้า ทำอย่างกับไม้เทนนิสเป็นดาบเคนโด้ ส้มเห็นแล้วยังกลัวแทน เพราะถ้าข้างหน้าเป็นอนาวินคงได้โดนตีหัวแบะ “แล้วตังเมจะทำยังไงให้พี่โอ๋จำได้ล่ะ จะตีเขาอย่างนี้จริงๆ เหรอ” ส้มนึกเป็นห่วงโค้ชขึ้นมา จากที่ตังเมทำหน้าตาจริงจังขึงขังอยู่ก็กลับยิ้มแฉ่งอีกครั้ง “บ๊าาา~เค้าไม่ตีคนที่เค้ารักหรอก เค้าก็จะอ้อนวอนด้วยความรัก ตามตื๊อด้วยความภักดี อธิบายให้ตังโอ๋ฟังด้วยความพิสวาส แล้วจะส่งจูจุ๊บให้ตังโอ๋ก่อนนอนทู๊กกกกวันเลย” “ฮ่าๆๆๆ” ส้มถึงกับหัวเราะปากกว้างออกมาเลยกับคำพูดของตังเม แถมเธอยังทำหน้าตาเคลิบเคลิ้มประกอบด้วย ตลกเสียไม่มี ตังเมโดนหัวเราะเข้าก็ทำหน้างอน “ไม่ตลกเลยนา นี่เค้าอุตส่าห์คิดวิธีนี้มาทั้งคืนเลย เค้าล่ะกลุ๊มกลุ้ม ไม่รู้จะส่งจูจุ๊บก่อนนอนให้ตังโอ๋ยังไง” ตังเมขมวดคิ้วอมลมไว้ในปากท่าทางจะกลุ้มจริง ส้มเห็นท่าทางอย่างนั้นก็ขำอีก ไม่ใช่วิธีการของตังเมน่าตลกหรอก แต่ท่าทางต่างหากที่ตลก ส้มรู้สึกได้เลยว่าตังเมเป็นคนไม่มีพิษมีภัย ไม่รู้หรอกว่าเรื่องที่ตังเมเล่าเป็นเรื่องจริงหรือเพ้อไปเอง แต่ส้มตัดสินใจเชื่อนับแต่นาทีนี้เป็นต้นไป  “ส้มเอาใจช่วยเต็มที่เลย สู้ๆ นะตังเม” “โอเช. สู้ๆ!” ตังเมชูไม้รับคำอย่างฮึกเหิมราวกับจะไปออกรบกับหมู่บ้านบางระจัน แต่เมื่อสายตาอันฉับไวของเธอหันไปเห็นร่างสูงเดินเข้ามาในสนาม เธอก็แผดเสียงดังลั่นกว่าเดิม “ตังโอ๋! วู้ๆๆๆ ตังโอ๋ทางนี้!” คนถูกเรียกชะงักทันที พาลทำให้คนที่เดินอยู่ข้างๆ ชะงักไปด้วย แถมทำให้คนที่กระจายอยู่ทั้งสี่คอร์ทหันมามองเป็นตาเดียว และเมื่อรู้ว่าเป็นคู่กรณีเดิมก็ค่อยๆ หันกลับไปตีเทนนิสกันต่ออย่างไม่สนใจอะไรมากนัก เพราะคิดว่าก็คงแค่รุ่นน้องกรี๊ดรุ่นพี่ไปตามประสานั่นแหละ เพียงแต่รายนี้อาจจะกรี๊ดโอเว่อร์เกินหน้าเกินตาไปหน่อยเท่านั้น อนาวินไม่อยากจะสนใจหรอก แต่ตังเมก็ตะโกนเรียกไม่หยุด แถมกระโดดลงมาจากอัฒจันทร์วิ่งตรงมาหาเขาด้วย โอ๊ย! อยากจะบ้า “นั่นไงล่ะ ยัยเอ๋อ” คนที่พูดกลับเป็นพลอยชมพู สายตาจับจ้องมองยัยสี่ตามัดสองจุกที่วิ่งจนกระโปรงปลิว แต่ปากก็พูดพึมพำกับตัวเอง “แล้วยัยนั่นเรียกใครว่าตังโอ๋ ชื่อน่ารักคิกขุซะไม่มีล่ะ” “ฉันนี่แหละ” พลอยชมพูหันขวับไปมองอนาวินทันที คิ้วขมวดอย่างสงสัย “โอ๋...เหรอ?” อนาวินพยักหน้าแบบเบื่อๆ ยังไม่ทันที่พลอยชมพูจะถามว่าชื่อนี้ท่านได้แต่ใดมา ตังเมก็โผเข้ามากอดแขนไว้แน่น “คิดทึ้งงงงคิดถึง ทำไมเพิ่งมาล่ะ” “นี่ยัยเอ๋อ ทำอะไรของเธอน่ะ” พลอยชมพูทนเห็นยัยสี่ตานี่มากอดแขนอนาวินไม่ได้ก็เป็นฝ่ายดึงมือตังเมออก ตังเมเห็นว่าใครเป็นคนยื่นมือมาขัดขวางการแสดงความคิดถึงของเธอก็ตาลุกโพลงแหกปากลั่น “อ๊ายยย! ยัยยีราฟคอยาว มากับตังโอ๋ได้ไงเนี่ย” โดนเรียกว่ายีราฟคอยาวเข้าก็ถึงหน้าตึงเลยทีเดียว อย่างเธอเนี่ยเรียกว่าสูงยาวเข่าดีหุ่นซูเปอร์โมเดลต่างหากล่ะ มีหรือที่พลอยชมพูจะยอมโดนว่าฝ่ายเดียว งานนี้ถึงลูกถึงคนอยู่แล้วให้มันรู้กันไปสิ “ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถามเธอว่ามากอดแขนโอ๋ทำไม กล้าพูดได้ยังไงว่าคิดถึงน่ะ คิดจะทำอะไรยะยัยเอ๋อ” “ว้ายๆๆๆๆ ตกข่าวอะดิ จริงสินะ เค้าไม่เคยบอกตัวเองเลยนี่เนอะว่าเค้ากับตังโอ๋น่ะร๊ากกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว เราสัญญากันว่าจะแต่งงานกันด้วย ก็ตอนเด็กๆ น่ะบ้านเราติดกันนะจะบอกให้ แล้วตังโอ๋ก็ย้ายไป แต่ความจำไม่ดีลืมซะได้ว่าเค้าน่ะเป็นว่าที่เจ้าสาว โชคดีที่เค้าน่ะเก่ง เค้าตามหาตังโอ๋เจอจนได้และต่อไปนี้เราจะไม่พรากจากกัน” พูดจบก็กอดแขนอนาวินอีกครั้ง พลอยชมพูอึ้งไปเลยกับเรื่องราวความรักที่ตังเมร่ายมา นั่นเรื่องน้ำเน่าจากละครช่องไหนกันน่ะ ยัยนี่เข้าชมรมเพื่อจะมาตามโอ๋งั้นหรือ? พลอยชมพูหันไปจะถามอนาวิน แต่ก็ไม่กล้าถามเพราะสีหน้าของอนาวินกำลังฉุนสุดขีด เขามองตังเมตาขวางและตามด้วยการกระแทกเสียงใส่ “ไร้สาระ!” แล้วแขนก็สะบัดมือตังเมออก แต่ตังเมเกาะแน่น สะบัดยังไงก็ไม่หลุด จนอนาวินต้องเพิ่มแรงดึงแขนตัวเองออกมา ทำให้ตังเมเซจนถอยไปชนกับส้มที่เพิ่งเดินมาถึง “อารายอ๊า~ว่าเค้าไร้สาระอีกแล้วนะ” “หรือไม่จริงล่ะ” “ตังโอ๋อ่า” “หยุดเรียกฉันแบบนี้ได้แล้ว ฉันไม่ได้ชื่อตังโอ๋!” อนาวินตวาดอย่างเบื่อหน่ายเต็มที ตังโอ๋ๆๆๆๆ อยู่ได้ ยิ่งได้ยินก็ยิ่งขนลุก ใครบอกให้เรียกอย่างนี้กัน ไม่เห็นจะชอบเลย แทนที่จะหงอเมื่อโดนตวาด ตังเมกลับส่ายหน้าแบบเอือมๆ บ้าง “เฮ้อ...ก็ตัวเองบอกให้เค้าเรียกเอง เค้าก็เรียกแล้ว แทนที่จะดีใจกลับมาทำเสียงดังใส่เค้า นิสัยไม่ดีเลย อ๋อ! หรือว่าตัวเองเขิน ตัวเองเขินใช่ไหมล่ะ? ใช่ไหมล่ะ? ใช่ไหมล่ะ?” “นี่เธอ!” “ตังเมจ้า เค้าชื่อตังเม หัดจำชื่อแฟนตัวเองให้ได้สิตังโอ๋เนี่ย” อนาวินสุดจะทนแล้วกับยัยเอ๋อนี่ นอกจากไม่สะทกสะท้านกับคำต่อว่าของเขาแล้ว ยังมายิ้มยียวนใส่อีก อนาวินถลกแขนเสื้อนักศึกษาขึ้นมาเหนือข้อศอก กอดอก แล้วหันไปประจันหน้ากับตังเมจังๆ แบบตาต่อตา ฟันต่อฟัน เหงือกต่อเหงือกกันไปเลย “เธอจะเอายังไง จะหยุดเรียกฉันว่าตังโอ๋ไหม ถ้าไม่...เธอออกจากชมรมไปซะ” อนาวินทำเสียงเข้มข่ม ก็ลองเธอมาเรียกชื่อหน่อมแน้มแบบนี้อีกสิ เขาจะให้เผือกไล่ยัยนี่ออก ก็ให้มันรู้ไปว่าท่านประธานจะเลือกใครระหว่างเด็กปีหนึ่งที่ไม่ได้สร้างแค่ความรำคาญธรรมดา แต่สร้างความรำคาญมากๆๆๆ กับเขาที่เป็นเสมือนโค้ชของชมรม “นอกจากจะไม่ควรเรียกชื่อที่เขาไม่ชอบแล้ว เธอควรให้ความเคารพเขาด้วย” พลอยชมพูได้ทีก็รีบซ้ำ กะเอาให้ยัยสี่ตานี่จ๋อยไปเลย แต่ตังเมไม่จ๋อย กลับกุมมือจรดที่คาง ทำหน้าตาซาบซึ้ง “เค้าก็เคารพอยู่แล้ว คนรักกันก็ต้องเคารพกัน เค้าใช้หัวใจเทิดทูนตังโอ๋ไว้เหนือหัวเลยแหละ” “ฉันหมายถึงเธอต้องเรียกเขาว่าพี่ต่างหาก เธอมันก็แค่เด็กปีหนึ่ง แต่โอ๋อยู่ปีสี่แล้ว ฉันก็เป็นรุ่นพี่เธอเหมือนกัน รู้จักเคารพกันซะบ้างสิยะ” สิ้นสุดคำต่อว่าของพลอยชมพู ตังเมก็ส่ายหน้าดุ๊กดิ๊กอย่างกับตุ๊กตาส่ายหัวที่ติดอยู่หน้ารถยนต์ “ไม่รู้ไม่ชี้ คนที่ไม่น่าเคารพเค้าก็ไม่เรียกพี่” พลอยชมพูกัดฟันกรอดๆ กับท่าทางลอยหน้าลอยตาอันแสนน่าหมั่นไส้ เธอก็ไม่ได้ต้องการให้ยัยเอ๋อนี่มาตีซี้เรียกเธอว่าพี่เหมือนกัน เพียงแต่เธออยากจะข่มว่าสถานะเธอเหนือกว่าเท่านั้น ตังเมไม่สนใจพลอยชมพู หันขวับไปหาอนาวินอีกครั้ง แถมทำตาหวานใส่ “แต่กับตังโอ๋น่ะ ไม่ต้องเรียกพี่หรอกเนอะ เพราะตอนเด็กๆ เค้าไม่เคยเรียกพี่อยู่แล้วเนอะตังโอ๋” อนาวินไม่เออออห่อหมกด้วย กลับทำตาเขียวปั้ดใส่ตังเม “ลองเรียกชื่อนั้นอีกทีสิ” “ได้เลย ตัง...” “ตังเม” ส้มรีบพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่คำว่าโอ๋จะออกจากปากตังเม แล้วกระซิบข้างหูเธอ “พี่โอ๋ไม่ได้บอกให้เธอพูดจริงๆ เขาพูดแบบประชด ถ้าเธอเรียกพี่เขาว่าตังโอ๋อีกเขาโยนเธอออกจากสนามแน่ๆ” ตังเมทำตาโตกับคำอธิบายของส้ม แล้วจ้องหน้าดุๆ ของอนาวิน เออแฮะ สงสัยถ้าเรียกตังโอ๋อีก โดนโยนออกไปจริงๆ แน่เลย คงไม่เห็นแก่ความเป็นสามีและภรรยากันในอนาคตแน่ๆ สาวหน้าเอ๋อทำปากยื่นปากยาวขมุบขมิบแบบกำลังตัดสินใจว่าจะเอายังไงดี เห็นเธออย่างนี้ไม่ใช่จะไม่เกรงใจอนาวินนะ ถ้าอะไรที่ทำให้เขาโกรธก็เกรงใจเหมือนกัน ตังเมรู้แหละน่าว่าภรรยาที่ดีควรทำหน้าที่ยังไง “เค้าไม่เรียกตังโอ๋ก็ได้ แต่เค้าจะเรียกว่าอนาวิน เพราะเค้าไม่อยากเรียกโอ๋ซ้ำกับยัยยีราฟคอยาว” “นี่!” “ไปเถอะชมพู เสียเวลามากแล้ว น้องๆ รออยู่” อนาวินตัดบทให้หยุดต่อปากต่อคำกันเสียที แล้วคว้าแขนพลอยชมพูให้เดินออกจากตรงนั้น พลอยชมพูยอมยุติสงครามน้ำลาย แต่ยังไม่ยุติสงครามประสาท เธอหันมาทำหน้าบึ้งตึงเขม่นใส่ตังเม ตังเมก็ไม่ยอมแพ้แลบลิ้นแบๆ ใส่เหมือนกัน จนเมื่อพี่ปีสี่ทั้งสองคนเดินเลียบสนามเข้าไปในห้องชมรมแล้วนั่นแหละ ส้มถึงได้สะกิดตังเม “ตังเมรู้จักพี่ชมพูด้วยเหรอ”  “ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนหรอก แค่หลังบ้านเราติดกันน่ะ ยัยยีราฟเพิ่งย้ายมาได้สักสองสามเดือนมั้ง” ตังเมตอบ ส้มได้ยินว่าหลังบ้านติดกันก็ทำตาโต “อู้หู...หลังบ้านติดกันเลยเหรอ บ้านพี่ชมพูสวยไหมตังเม ได้ข่าวว่าบ้านพี่ชมพูหลังใหญ่มากอย่างกับคฤหาสน์เลย พี่ชมพูน่ะรวยมากๆ เลยนะ พ่อเขาเป็นถึงนายพล แม่ก็ทำธุรกิจเครื่องสำอาง แถมพี่ชมพูก็เล่นเทนนิสเก่งมากๆ แล้วยังสวยอีกต่างหาก ถ้ามาเรีย ชาราโปว่าเป็นนางฟ้าของวงการเทนนิสโลก ชมรมเทนนิสของเราก็มีพี่ชมพูนี่แหละที่เป็นเจ้าหญิงของชมรม” ตังเมฟังสรรพคุณของพลอยชมพูจบก็นิ่วหน้า “ใครอะ มาเรีย ชิราซาว่า” “ตังเมก็ นี่ไม่รู้จักจริงๆ หรือเล่นมุกเนี่ย” ส้มค้อนขวับๆ ที่มาเปลี่ยนชื่อจากคนรัสเซียกลายเป็นคนญี่ปุ่นไปซะแล้ว “ก็มาเรีย ชาราโปว่า อดีตนักเทนนิสมือหนึ่งของโลกไง ที่ทั้งสวยทั้งเก่ง ได้แชมป์แกรนด์สแลม ด้วยไง” ตังเมยิ่งทำหน้าเอ๋อมากกว่าเดิมเมื่อส้มพูดชื่อแปลกๆ ออกมา แกรนด์สแลมนี่มันอะไรหว่า จะเหมือนบอดี้สแลมอ๊ะเปล่า ชื่อมันคล้ายๆ กันอะ “แล้วพีท แซมพลาส, มารัต ซาฟิน, โรเจอร์ เฟดเดอร์เรอร์, วีนัส วิลเลี่ยม, ราฟาเอล นาดาล อะไรอย่างนี้ล่ะ รู้จักไหม นักเทนนิสดังๆ เก่งๆ ทั้งนั้นเลยนะ” ยิ่งส้มพูดชื่อยากๆ ฟังแปลกๆ ออกมามากเท่าไหร่ ตังเมก็ยิ่งเอ๋อมากกว่าเดิม อาการที่ตามมาติดๆ คือจ๋อยสนิท “มันจำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอ?” ตังเมถามแบบจ๋อยๆ ตามสีหน้า แล้วคนที่ดูเทนนิสมามากอย่างส้มก็ส่ายหน้าบ้าง “ไม่ได้จำเป็นถึงขนาดว่าไม่รู้ไม่ได้ แต่ควรรู้ไว้บ้าง จะได้คุยกับพี่โอ๋รู้เรื่องด้วยไง ฉันเคยถามพี่โอ๋ว่าชอบนักเทนนิสคนไหน พี่เขาตอบมาเต็มไปหมด แถมรู้วิธีการเล่นของแต่ละคนอย่างละเอียดเลยด้วย พี่เขาเก่งมากเลยนะ” “เจงงงงดิ?” ตังเมทำเสียงยานคางถามกลับ เมื่อส้มยืนยันกลับมาว่าเจงงงงสิ ตังเมก็หมายมั่นในใจ เอาล่ะ...ต่อไปนี้วงการเทนนิสเตรียมต้อนรับตังเมคนนี้ไว้ได้เลย เธอจะต้องศึกษาประวัตินักเทนนิสมาให้ถี่ถ้วน เพื่อเข้าไปอยู่ในโลกเดียวกับอนาวินให้ได้ แต่ก่อนอื่น ตังเมต้องไปหารูปมาเรีย ชิราซาว่ามาดูก่อนว่าสวยแค่ไหนกันเชียว จะเป็นยีราฟคอยาวเหมือนพลอยชมพูหรือเปล่า “โน่นไงพี่ชมพู สวยไหมล่ะ ดูไกลๆ อย่างนี้อย่างกับมาเรีย ชาราโปว่าเลย” ส้มชี้ให้ดูพลอยชมพูที่เดินออกมาจากห้องชมรมพร้อมๆ กับอนาวิน ทั้งคู่อยู่ในชุดเทนนิสเตรียมพร้อมลงสนาม อนาวินอยู่ในชุดเสื้อสีขาวกับกางเกงวอร์มขายาวสีน้ำเงิน ส่วนพลอยชมพูอยู่ในชุดสีชมพูเหมือนชื่อเล่นของเธอ ด้วยความสูงถึง 175 เซนติเมตรทำให้เธอดูดีมากในชุดเสื้อแขนกุดกับกระโปรงสั้นโชว์เรียวขางาม ผมยาวตรงสีน้ำตาลอ่อน มัดสูงเป็นหางม้า ดูสง่างามบุคลิกดีคล้ายนักเทนนิสคนงามของวงการเทนนิสโลกจริงๆ สมาชิกชมรมต่างหยุดเล่นเทนนิสแล้วมองไปที่เจ้าหญิงของชมรมเป็นตาเดียว สวย รวย สง่างาม การศึกษาดี นี่แหละสโลแกนที่ใครๆ ต่างก็ยกให้พลอยชมพู ไม่แปลกใจเลยที่วงการนางแบบกำลังให้ความสนใจเธอ เพราะเธอมีบุคลิกสวยสุขภาพดีแบบนักกีฬา และเธอก็ตั้งใจไว้ว่าเรียนจบเมื่อไหร่จะเข้าสู่วงการนางแบบอย่างเต็มตัวด้วย “เฮ้อ คนสูงเหมือนกันมาเดินคู่กันนี่ดูเหมาะกันมากเลยนะ” แม้แต่ส้มเห็นแล้วยังชื่นชม ตังเมหันไปมองส้มตาขวาง ทำปากมู่ทู่แบบไม่ชอบใจ “อารายอะ เมื่อกี้ยังเข้าข้างเค้าอยู่เลย” โดนดักคอแบบนั้น ส้มก็หันมายิ้มแหยๆ ให้ “แหม ส้มก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ก็เขาสูงเหมือนกันนี่นา แต่ที่จริงเขาเป็นแค่เพื่อนกันไม่มีอะไรหรอก” ส้มทั้งแก้ตัวให้ตัวเองและคนคู่นั้นไปด้วย แต่แล้วส้มก็หันซ้ายหันขวามองว่าไม่มีใครแล้วก็กระซิบกับตังเมต่อ “แต่ส้มดูๆ แล้ว พี่ชมพูเขาคงจะชอบๆ พี่โอ๋อยู่นะ ดูจากสายตาที่เขามองน่ะ” คำสันนิษฐานของส้มเป็นดั่งแรงกระตุ้นให้ตังเมออกอาการทันที เธอควงไม้ขวับๆ จ้องเขม็งมองคนทั้งคู่ที่กำลังเรียกสมาชิกให้มารวมตัวกัน “งั้นเค้าก็ต้องสู้แล้วล่ะ ไปเถอะ!” ตังเมออกวิ่งไปตรงจุดรวมพลอย่างรวดเร็ว เร็วซะจนส้มตามแทบไม่ทัน เดี๋ยวมาเดี๋ยวไปปวดหัวชะมัดเลย ตังเมกับส้มวิ่งกลับไปรวมกลุ่มกับสมาชิกชมรมเทนนิสทั้งหมดและขอยืนหน้าสุดเลยด้วยเพื่อจะได้มองสบตากับว่าที่เจ้าบ่าวในอนาคตให้ชัดๆ ข้างๆ ตังเมเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ สองคนใส่ชุดเทนนิสสีขาวเหมือนกัน ผมยาวถักเปียสองข้างเหมือนกัน แถมยังหน้าตาเหมือนกันอีกด้วย ส้มกระซิบบอกว่าแฝดคู่นี้ชื่อเอเอและบีบี ตังเมล่ะทึ่ง แม้แต่ชื่อยังเรียกซ้ำสองครั้งเป็นคู่ แต่ส้มบอกว่าอย่าถามว่าใครคือเอเอคนไหนชื่อบีบี เพราะทั้งคู่เหมือนกันยิ่งกว่าแกะโคลนนิ่งเสียอีก ฝาแฝดสาวคณะนิเทศศาสตร์ปีสองเหลือบตามองตังเมกับส้มที่มายืนแทรกข้างหน้าอย่างไม่ค่อยชอบใจ ไม่รู้ซะบ้างเลยว่าที่ข้างหน้าตรงนี้น่ะที่ประจำของใคร ตังเมยืนฟังยัยยีราฟคอยาวกล่าวปาฐกถาในการที่เธอหายหน้าหายตาไปจากชมรมเสียนานว่าไปทำอะไรมาบ้าง แต่เธอยืนยันว่ายังเป็นสมาชิกชมรมเทนนิสอยู่ ตรงนี้แหละที่ทำให้เสียงปรบมือชื่นชมของสองสาวข้างๆ ตังเมดังขึ้น “ดีใจจังค่ะที่พี่ชมพูยังอยู่ชมรมเรา” “จริงด้วยค่ะ ดีใจมากๆ เลย” “แล้วพี่ชมพูถ่ายแบบลงหนังสืออะไรคะ” “นั่นสิคะ หนังสืออะไรบ้างคะ” “เอเอจะคอยติดตาม” “จริงด้วยค่ะ เราจะเหมาทั้งแผงเลย” ตังเมหันมองสองสาวหน้าตาเหมือนกันแบบอึ้งๆ พูดรับส่งกันเป็นจังหวะจะโคนเลยเชียว แถมยังชื่นชมยัยยีราฟคอยาวซะเว่อร์ ตังเมพอจะจับทางได้แล้วว่าคนชื่อเอเอจะเป็นฝ่ายเสนอ ส่วนคนชื่อบีบีจะเป็นฝ่ายสนับสนุน เพราะพูดแต่คำว่านั่นสิคะ จริงด้วยค่ะ   “แล้ววันนี้พี่ชมพูจะสอนพวกเราไหมคะ” “จริงด้วยค่ะ หรือจะเล่นโชว์ให้พวกเราดูเป็นขวัญตาสักเกมสองเกม” “ได้จ้า วันนี้พี่ให้เวลาเต็มที่เลย” เสียงเฮจากสมาชิกชมรมดังลั่น แม้แต่สมาชิกชายที่ยืนอยู่หลังสุดยังเฮเสียงดัง เพราะเมื่อไหร่ที่พลอยชมพูลงสนามจะเป็นอะไรที่ดูเพลินตาเพลินใจสุดๆ ถ้าได้เห็นจะเป็นบุญตาเป็นอย่างยิ่ง อนาวินประกาศให้เด็กปีหนึ่งแยกมาที่คอร์ทหนึ่งเช่นเคย ส่วนสมาชิกคนอื่นให้แยกย้ายกันไปวอร์มก่อน ตังเมรู้ว่าอนาวินเรียกเธอ ก็เธอเป็นเด็กปีหนึ่งนี่นา “เค้ามาแล้ว” ตังเมกระโดดไปอยู่ตรงหน้าอนาวิน อนาวินมองตังเมที่อยู่ในนักศึกษาก็ตวัดมือไล่ “ไปเปลี่ยนชุดก่อนเลยไป ใครใช้ให้ใส่ชุดนี้มาลงสนาม” ตังเมมองชุดตัวเองแล้วทำคิ้วย่น “ใส่ชุดนี้เล่นไม่ได้เหรอ” “นี่เธอจะลงสนามด้วยชุดอย่างนี้ได้ยังไงกัน แค่เรื่องชุดก็พลาดแล้ว ออกไปเลยไป” คนทับถมเป็นคู่ปรับหลังบ้านติดกันเช่นเคย ใครจะพูดอะไรจะว่ายังไงตังเมไม่สน แต่อย่าเป็นพลอยชมพู ตังเมทนไม่ด้ายยยย “เค้าก็แค่ไม่ได้เตรียมมา คอยดูสิ คราวหน้าเค้าจะมาให้เลิศกว่าตัวเองอีกยัยยีราฟคอยาว” “นี่เธอกล้าว่าพี่ชมพูเหรอ!” เสียงแหลมจากฝาแฝดผมเปียดังแทรกขึ้นมาทันที ทั้งคู่ยังยืนอยู่แถวนั้นเลยได้ยินเต็มๆ ตังเมหันไปมองแฟนคลับของพลอยชมพูแล้วถามเสียงยานคางแบบจงใจกวนประสาท ”แล้วจาทามมายอ่า” “บังอาจมาก!” “แล้วยางงายอ่า” “หยุดๆๆๆ หยุดได้แล้ว!” อนาวินตวาดเสียงดังลั่นอย่างรำคาญเต็มที ตั้งแต่เดินเข้าสนามมาก็มีแต่เสียงเอะอะไม่หยุดไม่หย่อน แค่ยัยเอ๋อก็หนวกหูพอแล้ว ยังจะตั้งตัวเป็นคู่กัดกับพลอยชมพู แล้วพาลจะทะเลาะกับองครักษ์ประจำตัวของพลอยชมพูอีก ตังเมทำปากยื่นใส่อนาวินที่มาตวาดเสียงดังใส่จนสมาชิกชมรมหยุดมองกันหมด ฝาแฝดเอเอบีบีปิดปากเงียบสนิทและค่อยๆ ย่องไปที่คอร์ทสอง ส่วนส้มกับพลอยชมพูก็ได้แต่มองรักษาการโค้ชตาปริบๆ ยามเขาโมโหอย่าเพิ่งเข้าไปพูดแทรก ระเบิดอาจลงหัวได้ “เธอน่ะ” “เค้าชื่อตังเม” “เออ! ตังเมก็ตังเม ถ้าเธอไม่ได้อยู่ในชุดที่พร้อมเล่นเทนนิสก็ออกจากสนามไป” “ก็เค้าจะเล่น” “ไป!” อนาวินออกคำสั่งอย่างเฉียบขาด น้ำเสียงเย็นเฉียบอย่างนี้ใครได้ยินก็ต้องกลัวหงอกันหมด ตังเมน่ะไม่กลัวหรอก ต่อให้อนาวินมีเขามีเขี้ยวงอกออกมาก็ยังไม่กลัวเลย แต่เพราะส้มกระซิบเตือนและสายตาของเพื่อนปีหนึ่งที่มองมาต่างหากถึงทำให้ตังเมยอมออกจากสนามไป ออกไปแล้วอย่าคิดนะว่าตังเมจะกลับบ้าน เพราะเธอยืนเกาะรั้วอยู่ข้างนอกนั่นแหละ แต่อนาวินไม่สนใจ สอนเด็กปีหนึ่งจนจบ กำลังจะไปสมทบกับพลอยชมพูที่เล่นอยู่ตรงคอร์ทสี่ ส้มก็ปราดเข้ามาหาเขาเสียก่อน “พี่โอ๋คะ” อนาวินหันมาเลิกคิ้วใส่ด้วยสีหน้าปกติ แม้จะรำคาญตังเมมิใช่น้อย แต่กับเพื่อนของตังเมแล้ว ถ้ามาดี พูดจาดี เขาก็ดีด้วย “รหัสนักศึกษาของพี่โอ๋ใช่ 054 หรือเปล่าคะ” “ใช่ ทำไมล่ะ” “คือว่า...” ส้มพูดแค่นั้นก็เหลือบไปมองตังเมที่เกาะรั้วอย่างกับลูกลิงอยู่ตรงนั้น ก่อนจะหันหน้ากลับมาพูดกับอนาวินอีกครั้ง “คือตังเมเขาตามหารุ่นพี่สายรหัสเดียวกับเขาอยู่น่ะค่ะ แล้วรหัสของตังเมก็คือ 054” “หา?” อนาวินเหวอไปเลยที่ได้ยินว่ารหัสเดียวกับเขา รหัสเดียวกันก็ว่างงแล้ว เพิ่งรู้ว่าเธออยู่คณะและสาขาเดียวกับเขาด้วย เขาก็ลืมนึกไป เธอเป็นเพื่อนกับส้มก็ต้องเรียนเอกบัญชีเหมือนเขา อนาวินหันไปมองยัยเอ๋อที่ยืนเกาะรั้วอยู่นั่น เมื่อเธอเห็นเขามองไปก็โบกมืออย่างร่าเริงส่งจูจุ๊บมาให้ด้วย อนาวินถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยีผมซอยสั้นของตัวเองอย่างเซ็งเต็มที นี่มันเป็นเรื่องบังเอิญอย่างเหลือเชื่อหรือเป็นความซวยของเขากันแน่   จากคุณ : inmost เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 54 23:11:49

ความคิดเห็นที่ 2 ตอบคห.2 กาละมังจุ๊บุตอนที่แล้วหน่อยนะจ๊ะ ตังโอ๋เป็นผักค่ะ แต่อาจจะเคยได้ยินคนเรียกว่า ตั้งโอ๋ มากกว่า แต่จริงๆเปิดพจนานุกรมแล้วเขียนว่าตังโอ๋ค่ะ ประกาศ ณ ตรงนี้ จะจิ้นเป็นใครเป็นอะไรก็ได้เลยจ้าาา อย่าเพิ่งรำคาญความติงต๊องและปัญญาอ่อนของนางเอกนะ อยากบอกสั้นๆ ตรงนี้แค่ว่า นางฉลาดนะ จบ! จากคุณ : inmost เขียนเมื่อ : 30 ต.ค. 54 23:14:49

ความคิดเห็นที่ 3 ชมพู-ตังเม มีความหลังครั้งก่อน หรือว่าจะ...... O_o ถ้าพี่โอ๋กับตังเมอยู่สายรหัสเดียวกัน พี่โอ๋อยู่ปีสี่ ตังเมอยู่ปีหนึ่ง งั้นตังเมก็เป็นหลาน เอ๊ะ หรือเหลนรหัสพี่โอ๋น่ะสิ จากคุณ : Maxterials (Attinak_Xam) เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 01:07:26

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่รอดแน่ หุหุ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 13:23:15

ความคิดเห็นที่ 5 สัญลักษณ์แบบเนี้ย O_o คิดอะไรอยู่ หือๆ???? จากคุณ : inmost เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 15:27:21

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ^ มันเป็นลักษณะเฉพาะทางกรุ๊ปเลือด เรื่องแบบนี้จะคิดไว -"- จากคุณ : Maxterials (Attinak_Xam) เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 21:43:53

ความคิดเห็นที่ 7 คิดว่านางเอกไม่ได้รักพระเอกแน่เลย ต้องมีแผนการแน่ๆ ชิ ชอบนางเอกโง่ๆอ่ะ 5555 พระเอกเริ่มขี้หงุดหงิดแล้วอ่ะ พระเอกจะชอบพลอยชมพูอยู่อ๊ะเปล่า โอ้ยยย แต่นางเอกต้องมีลับลมคมในแน่ๆ คาใจเรื่องนางเอกอ่ะ หรือคิดไปเองหว่า จากคุณ : กาละมังจุ๊บุ (Little_Fingeraby) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 54 22:23:24

ความคิดเห็นที่ 8 เออใช่ ตอนแต่งก็ยังรู้สึก พระเอกจะโวยวายไปไหน แต่ไหนๆ ก็มาทรงนี้แล้ว จัดเต็มไปแล้วกัน 555+ จริงๆ นางเอกก็โง่อยู่ (ในบางเรื่อง อุอุ) จากคุณ : inmost เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 54 23:19:32