ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 27 ระยะทางเดินเท้าจากทางเข้ารีสอร์ทฝั่งที่ติดกับชายทะเล ถ้าคะเนด้วยสายตา ตุลยวัตมองว่าไม่น่าจะเกินห้าร้อยเมตร หรือมากกว่านั้นนิดหน่อย ซึ่งสามารถเดินเท้าได้สบายๆ ในช่วงพลบค่ำแบบนี้ ทว่า พอสายตามองไปเห็นจักรยานคันหนึ่งที่จอดอยู่ริมรั้วไม้ตรงประตูทางเข้ารีสอร์ท เขาก็ยิ้มอย่างนึกสนุกเหมือนเด็กเห็นของเล่นชิ้นใหม่ที่น่าสนใจเหลือเกิน  ไวเท่าความคิด เขาเดินตรงดิ่งไปยังจักรยานคันนั้น โดยมีสายตาของปุณณมีมองตามไปอย่างงุนงง “ทำอะไรน่ะตุล จักรยานใครก็ไม่รู้ เดี๋ยวเจ้าของก็มาว่าเอาหรอก” “ก็คงเป็นของคนในรีสอร์ทนี้แหละ  ไม่เห็นเป็นไรเลย เราก็แค่ขอยืมขี่เล่นในนี้ เห็นมันจอดทิ้งไว้ตั้งแต่เช้าแล้ว ป่านนี้คงไม่มีใครใช้แล้วล่ะ” ตุลยวัตตอบพลางจูงจักรยานเดินกลับมาหาหญิงสาว “ใบปอจะเป็นคนขี่ให้เราซ้อนท้าย  หรือจะเป็นคนซ้อนท้ายแล้วให้เราขี่” ปุณณมีฟังข้อเสนอแล้วก็ตวัดตาค้อนใส่คนพูด “ต้องถามด้วยเหรอเนี่ย  ตัวเองเป็นผู้ชายแถมตัวใหญ่ยักษ์ขนาดนี้ ใครที่ไหนจะพาซ้อนไหว” คนตัวใหญ่ยักษ์ยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี “โอเค  งั้นก็ขึ้นมานั่งสิ จะได้พาไปส่งที่บ้านพัก” พูดจบ เขาก็ยกขาคร่อมบนเบาะนั่งแบบเตรียมพร้อมเต็มที่  ปุณณมีมองอย่างชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง จนชายหนุ่มต้องเอี้ยวตัวหันมามองแบบมีคำถามนั่นแหละถึงตัดสินใจก้าวไปนั่งซ้อนท้ายด้านหลังของพร้อมทั้งออกคำสั่ง “ไปได้แล้ว” “ครับผม” ตุลยวัตรับคำเสียงใส แล้วไม่กี่นาทีต่อมา ปุณณมีก็พบว่าเธอตัดสินใจผิดพลาดอย่างมหันต์ที่ยอมนั่งซ้อนท้ายจักรยานที่มีตุลยวัตเป็นคนขี่  เพราะชายหนุ่มจงใจแกล้งเธอสารพัด ทั้งขี่เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาฉวัดเฉวียนไปมา ทั้งยังแกล้งทำเหมือนจะล้มอยู่บ่อยๆจนเธอต้องคอยคว้าชายเสื้อยืดตรงเอวของเขาบ่อยๆ ในขณะที่คนแกล้งก็หัวเราะอย่างสนุกสนานร่าเริง เวลาที่ได้ยินคนซ้อนร้องโวยวายและบางครั้งก็เอื้อมมือมาฟาดตรงไหล่เขาด้วยความหมั่นไส้ “โอ๊ย ตุล เลิกเล่นได้แล้ว สนุกมากหรือไง จอดเดี๋ยวนี้เลยนะ เราจะลงเดิน” ปุณณมีพูดไปก็ใช้มือตีเขาไปด้วย เมื่ออยู่ดีๆตุลยวัตก็ขี่จักรยานแบบปล่อยมือทั้งสองข้างแป๊บหนึ่ง เหมือนจะแกล้งให้ตกใจ  เธอทั้งโมโหทั้งขำกับความขี้เล่นซุกซนของเขา “เราไม่พาใบปอล้มหรอกน่า เอาหัวเป็นประกันเลย  แค่อยากจะทำให้ตื่นเต้นน่ะ” “แต่มันถึงหน้าบ้านเราแล้วนะ แล้วเราก็ไม่อยากตื่นเต้นไปกับตุลแล้วด้วย ปล่อยเราลงแล้วไปขี่จักรยานผาดโผนคนเดียวเลยไป” ชายหนุ่มยอมจอดจักรยานตรงหน้าบ้านพักตามคำสั่งของหญิงสาว พอเธอก้าวลงไปจากรถจักรยานได้ ก็ผลักไหล่เขาเต็มแรงด้วยความหมั่นไส้ เล่นเอาคนไม่ทันตั้งตัวถึงกับเซถลาและเกือบพาตัวเองล้มลงไปกับจักรยาน ต้องรีบใช้ความแข็งแร็งพยุงทั้งรถและตัวเองเอาไว้ “โห คนเค้าอุตส่าห์ขี่จักรยานพามาส่ง  ดูผลตอบแทนที่ได้รับสิ ทั้งโดนทุบ โดนตี จนน่วมไปทั้งตัว แถมยังมาทำร้ายกันส่งท้ายอีก” เขาทำเสียงโอดครวญอย่างไม่จริงจังนัก นัยน์ตาก็เป็นประกายแวววับ เหมือนไม่ได้รู้สึกตามที่พูดแต่อย่างใด ตรงกันข้ามกลับดูมีความสุขมากด้วยซ้ำ “ไม่อยากพูดกับคนขี้แกล้งแล้ว” ปุณณมีบอกงอนๆแล้วหันหลังเตรียมจะเดินหนีเข้าไปในบ้านพัก หากชายหนุ่มก็ส่งเสียงเรียกไว้ก่อน “เดี๋ยวใบปอ  คือเราจะบอกว่า ค่ำนี้อาจจะไปทานข้าวเย็นไกลหน่อยนะ  เพราะว่าพจน์กับก้อยมันจะหาร้านที่มีจอฉายฟุตบอลด้วย วันนี้มีศึกแดงเดือดน่ะ ยังไงก็อาบน้ำแต่งตัวรอเลยแล้วกัน” หญิงสาวยืนฟังจนเขาพูดจบแต่ก็ไม่พูดหรือหันมาตอบอะไร รีบเดินขึ้นบันได เปิดประตูเข้าบ้านไปทันที  ตุลยวัตยกมือเกาศีรษะอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก ว่าเธองอนจนไม่อยากพูดกับเขาอย่างที่บอกจริงๆหรือเปล่า ? ถึงจะรู้จักกันมานาน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะคาดเดาอารมณ์เธอได้เลยจริงๆ และจากประสบการณ์ที่ผ่านมา ส่วนใหญ่ เขาก็มักจะคาดเดาผิดซะด้วยสิ ระหว่างทางที่จะไปร้านอาหารซึ่งพจน์เป็นคนหาข้อมูล ว่าทางร้านจะมีถ่ายทอดสดการแข่งขันฟุตบอลลีกของประเทศอังกฤษให้ชม ปุณณมีก็เอาแต่ดูรูปในกล้องถ่ายรูปอย่างจริงจัง คล้ายจะหลีกเลี่ยงการพูดคุยกับตุลยวัตที่พยายามชวนคุยเป็นระยะๆ โดยมีกฤษณาที่นั่งเบาะหน้าคู่กับพจน์คอยหันมามองอย่างเห็นใจเพื่อน เพราะรู้สาเหตุของอาการปุณณมีจากที่เธอบ่นให้ฟังนิดหน่อยตอนก่อนออกมาจากบ้านพัก ซึ่งตอนที่ฟังก็อดรู้สึกไม่ได้ว่า บางที ตุลยวัตก็ติดเล่นมากเกินไปจริงๆจนดูไม่ค่อยเป็นผู้ใหญ่นัก เพื่อนๆที่สนิทกันต่างก็รู้จักนิสัยข้อนี้ของเขาดี  ทว่า ก็ไม่คิดว่าหญิงสาวจะออกอาการงอนไม่หายได้นานขนาดนี้   “ใบปอครับ  ชอบดูฟุตบอลรึเปล่า พี่กลัวใบปอจะเบื่อจังเลย กำลังคิดอยู่ว่า ความจริงน่าจะเอารถมาสองคัน แล้วพอทานข้าวเสร็จก็ให้ตุลพาใบปอกลับรีสอร์ทก่อนก็ได้” พจน์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรงใจหญิงสาวไม่น้อย  ปุณณมีได้ยินก็รีบเงยหน้าขึ้นมองและตอบ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่พจน์ ปออยู่ดูจนฟุตบอลจบได้ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ  ว่าแต่พี่พจน์เป็นแฟนทีมไหนเหรอคะ ปีศาจแดงหรือหงส์แดง” “โอ้โห ไม่ธรรมดาแฮะ รู้จักปีศาจแดงกับหงส์แดงซะด้วย พี่เป็นแฟนหงส์น่ะครับ” “ส่วนพี่เป็นแฟนปีศาจแดงจ้ะ  น้องใบปอต้องเลือกแล้วล่ะ ว่าจะอยู่ข้างใคร” กฤษณาถามแทรกขึ้นมา แต่ยังไม่ทันที่ปุณณมีจะตอบ คนข้างๆเป็นฝ่ายตอบแทนอย่างรวดเร็ว “ใบปอ ไม่อยู่ข้างไหนทั้งนั้นแหละ ไม่ว่าจะหงส์แดงหรือปีศาจแดง เพราะใบปอจะต้องอยู่ข้างปืนใหญ่ของเราต่างหากล่ะ  จริงมั้ยใบปอ” ปุณณมีนั่งเหม่อมองออกไปทางหน้าต่างด้วยสายตาครุ่นคิด และดูเหมือนจะไม่ได้ยินที่ตุลยวัตพูดเลย เพราะในใจกำลังนึกถึงใครคนหนึ่ง ที่ทำให้เธอรู้จักชื่อทีมฟุตบอลพวกนี้ ทั้งที่จริงๆแล้ว ก็ไม่ได้มีความสนใจเกี่ยวกับกีฬาฟุตบอลเลยสักนิด “แกอย่ามาพูดเองเออเองนะตุล  น้องใบปอเงียบเลยเห็นรึเปล่า  จริงๆแล้ว น้องอาจจะเชียร์สิงห์โตน้ำเงินครามก็ได้ คู่แข่งร่วมกรุงลอนดอนของแกเลยนะ” ตุลยวัตรู้ดีว่ากฤษณาพูดเล่นๆ ไม่ได้คิดจริงจังอะไร  หากสิ่งที่ได้ยินนั้น มันบังเอิญมีผลกระทบต่อความรู้สึกเข้าเต็มเปา แบบที่ผู้พูดคงไม่รู้ตัวเอาเสียเลย  เพราะทีมสิงห์โตน้ำเงินครามหรือทีมฟุตบอลเชลซีที่กฤษณาพูดถึงนั้นก็คือทีมโปรดของฉายะชาติซึ่งเป็นคู่แข่งร่วมเมืองกับทีมฟุตบอลอาร์เซนอลที่เขาชื่นชอบ และเมื่อก่อน เขากับฉายะชาติก็จะพูดคุยเรื่องนี้กันบ่อยๆ โดยเฉพาะวันไหนที่มีการแข่งขันกัน พอผลออกมาก็มานั่งวิพากษ์วิจารณ์ถกเถียงกันได้ไม่รู้เบื่อ “ตกลง เลยไม่รู้เลยว่าใบปอเชียร์ทีมอะไรแน่  ใบปอไม่ต้องเกรงใจใครหรอกครับ บอกเลยว่าเป็นเด็กหงส์เหมือนพี่” “ไม่รู้สิคะพี่พจน์  ปอไม่ค่อยรู้เรื่องฟุตบอลหรอกค่ะ  ที่รู้จักชื่อปีศาจแดงกับหงส์แดง เพราะเวลาฟังข่าวหรืออ่านหนังสือพิมพ์ก็จะเห็นชื่อทีมนี้อยู่บ่อยๆ เลยพอทราบบ้างว่าเป็นทีมที่คนไทยเชียร์กันเยอะ” “จริงครับ  มีการแข่งขันกันแต่ละที ก็ได้รับความสนใจเป็นพิเศษทุกนัดเลย พี่กับก้อยถึงต้องตามหาร้านดูกันนี่ไง ยังไงใบปอก็อย่าเพิ่งเบื่อนะครับ” ปุณณมียิ้มบางๆแทนคำตอบ แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก จนกระทั่งมาถึงร้านอาหาร เมื่อทั้งสี่คนเดินเข้ามาในร้าน สิ่งแรกที่สังเกตเห็นพร้อมๆกันก็คือป้ายตรงทางเข้าร้านที่บอกว่า วันนี้ก่อนมีฉายการแข่งขันฟุตบอล จะมีมินิคอนเสิร์ตจากวงไลท์บลูให้ชมด้วย ปุณณมีนึกถึงคำพูดของนิดาตอนที่คุยโทรศัพท์ขึ้นมาได้ แต่ก็ไม่คิดว่า จะมาเจอกันจนได้ เหมือนที่เพื่อนพูด “เฮ้ย ฉันไม่รู้มาก่อนจริงๆนะ ว่าจะมีแบบนี้ด้วย  ขอโทษจริงๆว่ะตุล  ถ้ารู้ล่วงหน้าฉันคงเลือกร้านอื่นแล้ว” พจน์เข้ามากระซิบบอกตุลยวัตอย่างไม่สบายใจ ระหว่างเดินตามสองสาวไปยังโต๊ะที่จองไว้ใกล้กับเวที “คิดมากน่า ฉันไม่ได้เป็นไรซะหน่อย  ดีซะอีก มีวงดนตรีเพราะๆมาเล่นให้ฟังก่อนดูบอล จะได้ไม่เบื่อ” ตุลยวัตตอบเสียงเรียบ แล้วรีบเดินตรงไปที่โต๊ะ   ทุกคนพากันให้ความสนใจในการเลือกรายการอาหารจากเมนูโดยไม่มีใครพูดหรือให้ความสนใจเรื่องวงไลท์บลูอีก  จนกระทั่งเสียงซาวด์เช็กบนเวทีดังขึ้น  ไม่ต้องใช้เวลานาน ฉายะชาติก็มองมาเห็นกลุ่มของตุลยวัตที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะด้านซ้ายมือเมื่อมองลงมาจากเวลา สายตาของเขาบ่งบอกถึงความแปลกใจและดีใจเมื่อได้เห็นปุณณมี ทั้งที่เห็นแล้วว่าเธอมากับตุลยวัต แต่ก็พยายามจะไม่คิด ไม่สนใจความจริงข้อนั้น  ในขณะที่ตุลยวัตเองก็พอจะมองเห็นว่า ฉายะชาติคอยมองมาทางปุณณมีตลอดเวลา แทบจะไม่ละสายตาเลยก็ว่าได้  จึงหันไปสังเกตท่าทีของหญิงสาวบ้าง ก็นึกดีใจนิดหน่อยที่เธอเอาแต่พูดคุยกับเพื่อนทั้งสองคนของเขา อย่างไม่ค่อยให้ความใส่ใจมินิคอนเสิร์ตบนเวทีมากนัก เสียงดนตรีบนเวทีเงียบลงไปแล้ว และจอโปรเจคเตอร์ด้านหลังก็เปลี่ยนเป็นภาพการถ่ายทอดสดการแข่งขันฟุตบอล ดึงความสนใจของพจน์กับกฤษณาให้หันไปตั้งใจชมการแข่งขันแทนการพูดคุยระหว่างกัน ทำให้ตุลยวัตได้โอกาสที่จะพูดคุยกับหญิงสาวบ้าง หลังจากไม่ได้พูดอะไรกันเลยตั้งแต่ตอนอยู่บนรถ “ใบปอจะสั่งอะไรเพิ่มมั้ย  เอาเครื่องดื่มหรือขนมหวานก็ได้” เขาถามอย่างเอาใจใส่ เมื่อเห็นว่าอาหารที่สั่งมาเริ่มหมดลงไปเรื่อยๆ “ตอนนี้อยากไปห้องน้ำมากกว่า” หญิงสาวตอบพลางลุกขึ้นยืน “งั้นเราไปเป็นเพื่อนนะ  ทางไปห้องน้ำมันมืดน่ะ” เมื่อเห็นว่าเธอไม่ว่าหรือปฏิเสธอะไรเขาก็ลุกขึ้นเดินตามไปด้วย และมาหยุดยืนรออยู่ด้านนอกห้องน้ำหญิงนั่นเอง หญิงสาววัยรุ่นสองคนที่เดินสวนออกมากันไปกระซิบอะไรบางอย่างพร้อมกับยิ้มมองมาทางตุลยวัตก่อนจะเดินผ่านไป  ชายหนุ่มมองไปรอบๆตัวอย่างขัดเขินไม่น้อยที่ต้องมายืนอยู่หน้าห้องน้ำผู้หญิงคนซึ่งมีหญิงสาวลูกค้าร้านอาหารเดินเข้าออกกันค่อนข้างหนาตา  ไม่นานนัก เขาก็ต้องถอนใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นร่างคุ้นตาของปุณณมีเดินออกมา “ขอบใจที่มาเป็นเพื่อนนะ” หญิงสาวบอกยิ้มๆ ระหว่างเดินกลับไปที่โต๊ะด้วยกัน  ทว่า ช่วงที่เดินผ่านด้านหลังจอโปรเจกเตอร์ ก็ได้พบกับฉายะชาติ ที่ดูท่าทางเหมือนตั้งใจมายืนรออยู่แล้ว  ต่างฝ่ายต่างชะงักและนิ่งกันไปครู่หนึ่ง แล้วฉายะชาติก็เป็นฝ่ายเอ่ยทักทายขึ้นก่อน จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 06:55:08

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 27 ต่อ) “สวัสดีครับ คุณใบปอ คุณตุล  ไม่คิดเลยนะครับ ว่าจะได้มาเจอกันที่นี่ มาเที่ยวกันเหรอครับ” เขาเอ่ยชื่อตุลยวัตก็จริง หากสายตาก็จับจ้องอยู่แค่ปุณณมีคนเดียวเท่านั้น จึงไม่พูดอะไรแม้หญิงสาวจะหันมามองสบตาเป็นเชิงบอกให้เขาตอบก็ตาม จนเธอต้องตอบเองในที่สุด “ตุลมาทำงานที่รีสอร์ทแถวๆนี้น่ะ เราได้รับอนุญาตให้ลาพักร้อนพอดีเลยขอมาเที่ยวด้วย” ฉายะชาติพยักหน้ารับรู้   “ผมขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยนะครับ  ผมไม่รู้จะพูดยังไงจริงๆ เรื่องโทรศัพท์ ผมไม่ได้ตั้งใจทำมันหาย มีคนจงใจขโมยโทรศัพท์ผม ” “ช่างเถอะฉาย  เรื่องมันผ่านไปแล้ว แล้วมันก็ไม่ใช่ความผิดของฉายด้วย” ปุณณมีพูดตัดบทด้วยสีหน้าบ่งบอกถึงความอึดอัด และไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้อีก “เดี๋ยวเราไปรอที่โต๊ะนะ” ตุลยวัตบอกเบาๆ และทำท่าจะเดินไป  แต่เขาก็ต้องหยุดด้วยความแปลกใจเมื่อหญิงสาวเอื้อมมือมาคว้าแขนเขาไว้ “ไม่ต้องไปรอหรอก ก็ไปพร้อมกันนี่แหละ  ไปก่อนนะฉาย” ฉายะชาติพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองภาพที่ปุณณมีเดินเกาะแขนตุลยวัตเดินผ่านไปอย่างเจ็บปวดใจที่สุด  ไม่นึกไม่ฝันเลยว่า จะต้องกลายเป็นคนอื่นที่ไม่มีความหมายในชีวิตของเธอแล้วจริงๆ “หมดครึ่งแรกแล้ว เสมอกัน 0-0  เหลืออีกประมาณชั่วโมงนึง ใบปออย่าเพิ่งเบื่อนะครับ” พจน์หันมาพูดกับปุณณมีทันทีที่การแข่งขันฟุตบอลครึ่งแรกจบลง “ไม่เบื่อหรอกค่ะ พี่พจน์ไม่ต้องคิดมากนะคะ” ปุณณมีบอกไปตามความรู้สึกจริงๆ  อาจเป็นเพราะบรรยากาศที่ค่อนข้างเย็นสบายของสายลมทะเล กับการที่มีตุลยวัตคอยชวนคุยเรื่อยเปื่อยไม่ยอมหยุดตั้งแต่กลับมาจากไปห้องน้ำ  ทำให้เธอรู้สึกว่าเวลาค่อนข้างผ่านไปอย่างรวดเร็วจนไม่รู้สึกเบื่อหน่ายอะไร “อ้าว  วงไลท์บลูเค้ากลับไปแล้วเหรอ ทำไมวงตอนพักครึ่งกลายเป็นวงอื่นไปแล้ว” กฤษณาเอ่ยถามลอยๆ ขณะมองไปยังเวที ที่ตอนนี้มีวงดนตรีอีกวงกำลังจะเริ่มเล่น “ไม่รู้เหมือนกัน  ทางร้านคงจ้างมาเล่นแค่ตอนก่อนแข่งมั้ง” ตุลยวัตตอบแบบคาดเดา แล้วหันไปมองปุณณมี แต่หญิงสาวก็ไม่ได้พูดหรือตอบอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้   “ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะ จะได้กลับมาเชียร์ครึ่งหลังต่ออย่างสบายใจ” พจน์บอกกับทุกคนรอบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน “เฮ้ย ฉันไปด้วยสิ ปวดฉี่เหมือนกัน” กฤษณาร้องบอกพร้อมกับรีบลุกออกไปอีกคน  ทำให้ตอนนี้เหลือเพียงตุลยวัตกับปุณณมีที่ยังนั่งอยู่ เขาเหลือบมองหญิงสาวที่กำลังดื่มเครื่องดื่มสีฟ้าจนหมดแก้วก็ขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ “หลายแก้วแล้วนะ เดี๋ยวก็เมาหรอก” “แอลกอฮอล์แค่นี้ทำอะไรเราไม่ได้หรอกน่าตุล  ตอนอยู่ญี่ปุ่น เวลามีงานสังสรรค์กับเพื่อนๆ เราดื่มมากกว่านี้ตั้งเยอะ” ตุลยวัตนึกอยากจะตอบโต้คำพูดดื้อรั้นของหญิงสาวกลับ แต่คิดไปคิดมา ก็เลือกที่จะเงียบ ไม่พูดอะไรที่จะทำให้มีใครงอนใครอีกดีกว่า คิดแล้วก็หันไปสนใจฟังวงดนตรีบนเวทีแทน ‘ เจ็บปวดรู้ไหมที่ได้รู้ความเป็นจริง ว่าเธอนั้นไม่เคยจะลืม และยังรักเขามากมาย เจ็บปวดทุกครั้งแต่ต้องทนดูเรื่อยไป จะห้ามได้อย่างไร กับเขาคนที่เธอไม่ลืม  ตั้งแต่เมื่อฉันและเธอตกลงมาคบกัน แค่ตัวเธอเท่านั้น เท่าที่ฉันครอบครองได้ แต่สิ่งที่ฉันต้องการจากเธอคือหัวใจ แต่จะทำยังไง ให้เธอลืมเขาคนนั้น  อยากเก็บเขาไว้คงไม่ฝืนหัวใจเธอ ไม่ต้องการอะไรจากเธอ ถ้าต้องฝืนใจให้กัน อยากเก็บเขาไว้ไม่เป็นไรไม่ว่ากัน จะรู้ไว้เท่านั้น ว่าฉันเป็นตัวจริงของเธอ‘ [1] ชายหนุ่มรู้จักเพลงนี้ดี เพราะเป็นหนึ่งในเพลงโปรดที่เขาชอบฟังบ่อยๆ และการได้มาฟังที่นี่ ในเวลาแบบนี้ ก็อดที่จะคิดตามและเปรียบเทียบกับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อคนข้างๆไม่ได้   “เพลงเพราะดีนะ  เพราะแบบเศร้าๆดี” ปุณณมีเอ่ยขึ้นเบาๆ  พร้อมๆกับที่พจน์และกฤษณาเดินกลับมาที่โต๊ะพอดี ตุลยวัตจึงไม่ได้ตอบอะไร ผ่านไปอีกสองเพลง วงดนตรีก็เลิกเล่น เปลี่ยนเป็นการแข่งขันฟุตบอลในครึ่งเวลาหลังอีก 45 นาที   “ง่วงรึยัง จะไปนอนรอที่รถก่อนมั้ย” ตุลยวัตกระซิบถามเบาๆ เมื่อเห็นคนข้างๆปิดปากหาวเป็นครั้งที่สอง ความจริงตอนนี้ก็ยังไม่ดึกมากนัก เพิ่งจะสี่ทุ่มกว่าๆเท่านั้น แต่อาจเป็นเพราะปุณณมีกินยาแก้หวัดเข้าไปในช่วงเย็น จึงทำให้ง่วงนอนเร็วกว่าปกติ “อีกนานมั้ย กว่าฟุตบอลจะจบ” หญิงสาวถามกลับพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือ “ครึ่งชั่วโมง  ไปรอที่รถกับเราดีกว่านะ  อากาศเริ่มเย็นแล้วด้วย นั่งตากน้ำค้างนานๆ  ไม่หายเป็นหวัดกันพอดี” ปุณณมีใช้เวลาตัดสินใจครู่หนึ่งแล้วก็ตอบตกลงยอมทำตามที่ตุลยวัตบอก ชายหนุ่มจึงบอกกับเพื่อนทั้งสองแล้วพาหญิงสาวเดินออกมาจากโต๊ะอาหารไปที่รถยนต์ซึ่งจอดอยู่ลานจอดรถด้านหน้า “อากาศเย็นใช้ได้เลยนะเนี่ย  คงไม่ต้องสตาร์ทรถเปิดแอร์หรอกเราว่า  แค่ลดกระจกลงนิดนึงก็พอ” ชายหนุ่มบอกพลางเปิดประตูรถเบาะหลัง ให้หญิงสาวก้าวเข้าไปนั่งก่อนที่ตัวเขาจะตามเข้าไป  แล้วหยิบเอาหมอนอิงมาวางบนตัก “นอนลงตรงนี้ก่อนมา  นั่งพิงกระจกแบบนั้น เมื่อยตาย” “ไม่เอา  เดี๋ยวตุลเมื่อยขาแย่เลย  ขนาดเมื่อวานแค่นั่งเฉยๆ ยังเป็นเหน็บ” ตุลยวัตหัวเราะเบาๆกับเหตุผลที่เธอตอบ  อยากบอกเหลือเกินว่า เมื่อวาน เขาไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่เธอเข้าใจเลยสักนิด “งั้น หันหัวมาทางนี้พิงไหล่เราแล้วกัน  กระจกมันแข็งนะ หลับไม่สบายหรอก” “เฮ้อ  อยากให้พิงนักใช่มั้ย แล้วอย่ามาบ่นว่าเมื่อยทีหลังนะ” ปุณณมีพูดพลางคว้าหมอนอิงอีกอันหนึ่งมากอดไว้แล้วขยับตัวเข้าไปใกล้ๆ เอนศีรษะลงไปที่ไหล่ของชายหนุ่มก่อนจะหลับตาลงอย่างรู้สึกง่วงเต็มที  ไม่อยากจะเชื่อว่าเพียงแค่ได้หลับตาพักพิงอยู่ข้างๆเขาจะสร้างความรู้สึกอบอุ่นได้มากขนาดนี้ หญิงสาวเผลอซุกตัวเบียดเขาอย่างไม่รู้ตัว ในขณะที่ตุลยวัตก็ค่อยๆขยับแขนยกขึ้นโอบไหล่เธอไว้ ให้เธอได้นอนหลับในท่าที่น่าจะสบายที่สุด และอดไม่ได้ที่จะใช้ฝ่ามืออบอุ่นของเขาลูบศีรษะที่ปกคลุมด้วยเรือนผมนุ่มละมุนของเธอแผ่วเบา ด้วยอารมณ์ที่หลากหลายอยู่ในใจ  และไม่ว่าจะด้วยเพราะเหตุผลหรือความรู้สึกใดๆก็ตาม ที่ทำให้ปุณณมีได้ให้ความไว้ใจกับความใกล้ชิดสนิทสนมกับเขามากมายขนาดนี้ มันได้สร้างความอบอุ่นหัวใจของการได้ปกป้องดูแลใครสักคนด้วยความรักจนอยากจะทำหน้าที่นี้ไปตลอดชีวิตที่เหลือ   ยิ่งคิด ตุลยวัตก็ยิ่งอยากให้วันพรุ่งนี้มาถึงเร็วๆ เขาอยากรู้เหลือเกินว่า เธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อได้ฟังความปรารถนาของเขา เขาไม่กล้าคาดหวังกับคำตอบที่จะได้รับ หากในใจลึกๆก็ยังเชื่อมั่นในความรู้สึกตัวเองว่าเธอคงไม่ถึงกับปฏิเสธอย่างเส้นเชิง เพียงแต่อาจจะขอเวลาในการคิดและทบทวนความรู้สึกตัวเอง ซึ่งไม่ว่าจะต้องรอนานแค่ไหน เขาก็ยินดีที่จะรอต่อไป  ชายหนุ่มไม่รู้ตัวเลยว่า จากตรงนั้นไม่ไกลนักมีสายตาคู่หนึ่งกำลังเพ่งมองผ่านแสงไฟสลัวให้เห็นเป็นเงาร่างของสองคนที่กำลังอิงแอบแนบชิดกันด้วยความเสียใจและผิดหวังเป็นที่สุด  ฉายะชาติขบกรามแน่นอย่างอดกลั้น ใจของเขานั้นอยากจะเข้าไปกระชากประตูรถเปิดออกแล้วคว้าตัวหญิงสาวผู้เป็นที่รักออกมาจากอ้อมแขนของผู้ที่เขานับถือเสมอเหมือนพี่ชายให้กลับมาหาดั่งเดิม ทว่า ก็ทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้น ขณะกำลังจะหันหลังเดินกลับไปเพราะไม่อาจทนมองภาพบาดตาบาดใจได้อีก  ก็รู้สึกเหมือนมีร่างสูงใหญ่ของใครสักคนเข้ามาปะทะแบบเต็มแรง “ขอโทษครับ  ผมไม่ทันระวัง” ฉายะชาติบอกรีบๆ อย่างไม่ใส่ใจ แล้วทำท่าจะเดินแยกไป ทว่า ผู้ชายอีกคนที่มาด้วยกลับก้าวมาขวางไว้ “แค่ขอโทษเหรอ  มืงเดินยังไงไม่เดินตาม้าตาเรือ เมื่อกี้มืงหันมาเหยียบเท้าลูกพี่กูด้วย  จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้รึไง” “ก็ผมบอกว่าขอโทษแล้วไง  จะเอายังไงอีก ให้ผมคุกเข่าก้มกราบเท้าเลยมั้ย” ด้วยความที่กำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว ทำให้ชายหนุ่มกระแทกเสียงตอบไปอย่างรำคาญ โดยไม่นึกเกรงกลัวชายสองคนนั้นเลย   “พูดจาแบบนี้ต้องสั่งสอนกันหน่อยแล้วมั้ง ลูกพี่” พูดจบ ชายคนดังกล่าวก็ควักอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง พอมองเห็นชัดว่ามันเป็นมีดพับแบบสปริงและกำลังจะพุ่งมาทางเขา ฉายะชาติก็ถอยหลังออกมาอย่างระวังตัว แต่ระหว่างที่มัวแต่ระวังคนมีอาวุธในมือ ก็ไม่ได้สังเกตเลยว่ามีชายคนที่สามเดินเข้ามาทางด้านหลังและในมือก็มีขวดแก้วใบหนึ่งซึ่งเตรียมพร้อมจะฟาดลงบนศีรษะเขาแล้ว เพล้ง !!! เสียงที่แว่วมาจากด้านนอก ทำเอาทั้งปุณณมีและตุลยวัตสะดุ้งสุดตัวพร้อมกัน หญิงสาวลืมตาขึ้นมองเขาอย่างตื่นตระหนก  ในขณะที่ตุลยวัตก็รีบหมุนกระจกรถลงแล้วชะเง้อออกไปมองเหตุการณ์ข้างนอก ก่อนจะอุทานเสียงแผ่วด้วยความตกใจ “ฉาย!” “ตุลว่าอะไรนะ ฉายเหรอ” “อย่าเพิ่งถามอะไร ใบปอโทรตามพจน์กับก้อยให้รีบออกมาเดี๋ยวนี้เลย แล้วอยู่ในนี้ห้ามออกไปไหน จนกว่าเราจะกลับมา” ตุลยวัตออกคำสั่งเสียงเข้าก่อนจะถลาไปด้านหน้าคอนโซลรถแล้วเปิดลิ้นชักหยิบเอาปืนพกของเขาออกมาก่อนจะเปิดประตูรถเพื่อออกไปช่วยฉายะชาติให้เร็วที่สุด .. จบตอนที่ 27 [1] เพลง ตัวจริงของเธอ ศิลปิน ดับเบิ้ลยู   จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 06:56:58

ความคิดเห็นที่ 3 อรุณสวัสดิ์เช้าวันจันทร์ทุกๆคน ว่าจะโพสตอนนี้ตั้งแต่เมื่อคืน แต่ดันเผลอทำโน่นทำนี่จนลืมและหลับไปจนได้ - -' ยังคงเป็นกำลังให้ทุกๆคนผ่านพ้นวิกฤตน้ำท่วมครั้งนี้ไปให้ได้นะคะ สู้ๆและตั้งรับอย่างมีสติค่ะ ^^ ตอบกระทู้ตอนที่แล้ว พอจะเดาได้ว่าตุลยวัตจะบอกอะไรใบปอ แต่เอาไว้อ่านตอนหน้าดีกว่าค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) มีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้นซะแล้ว จะได้บอกหรือไม่ มาลุ้นไปพร้อมๆกันนะคะ >< ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ  :) ใบปอต้องเจอศึกหนักแน่เลย พี่ตุลสู้ๆ จากคุณ : scottie <<< ตอนนี้พี่ตุลก็กำลังจะเจอศึกหนักเหมือนกันค่ะ เอาใจช่วยพี่ตุลก่อนนะคะ แหะๆ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ  :) แอบรู้สึกว่าพรุ่งนี้จะยังไม่ได้บอกแฮะ 555 จากคุณ : :::อาราเร่::: <<< คุณอาราเร่ เดาได้ถูกเผงเลยค่ะ ><  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ^^' เดาว่าฉายต้องตามมาขัดจังหวะแน่เลย ตามอ่านและเม้นท์ให้จนครบทุกตอนแล้วนะคะ กลับไปอ่านได้เลยจ้า จากคุณ : นารีจำศีล<<< ขอบคุณมากๆค่ะ คุณนุ้ย ตามไปแจกกิฟท์ย้อนหลังให้แล้วเช่นกัน ^^ ลงชื่อว่าอ่านแล้วครับ จากคุณ : ravio <<<   ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) รอดูฤทธิ์ของศิตางค์กับครอบครัวว่าจะทำยังไงกับฉาย จากคุณ : รพิชา<<< เย้ คุณรพิชากลับมาอ่านแล้ว  สบายดีรึเปล่าคะ ที่บ้านอยู่ในพื้นที่เสี่ยงน้ำท่วมรึเปล่าเอ่ย  ขอบคุณมากนะคะที่ยังไม่ลืมกัน ^^ ** ขอบคุณกิฟท์จาก คุณkdunagin, สามปอยหลวง, trenah, ระรินใจ, :::อาราเร่:::, แก้วกังไส, นารีจำศีล, รพิชา  และคุณผีเสื้อสีดำ ด้วยค่ะ ;)   พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ เหลืออีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้ว :) แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 54 07:27:51 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 06:57:26

ความคิดเห็นที่ 4 3 คนนี้ถูกส่งมาหาเรื่องฉายหรือเปล่าน้า เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 09:18:25

ความคิดเห็นที่ 5 จะเอ๋อเรียกคะแนนสงสาร หรือตายหนีงานแต่งไปเลยดีคะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 13:32:46

ความคิดเห็นที่ 6 พี่ตุลอย่าเป็นไรนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 18:31:32

ความคิดเห็นที่ 7 ตุลยวัตกำลังจะได้แสดงบทพระเอกแล้ว เอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 54 05:36:37

ความคิดเห็นที่ 8 เอาใจช่วยตุลค่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 54 13:37:52

ความคิดเห็นที่ 9 กลัวตุลย์เจ็บแทนฉายจังเลยค่ะ ช่วงที่ผ่านมากลับบ้านค่ะ เลยใช้เน็ตได้บ้างไม่ได้บ้าง ตอนนี้กลับมาอยู่หอพักท่ามกลางน้ำท่วมรอบๆ กรุงค่ะ แต่อยู่กรุงเทพชั้นในคงไม่ท่วมหรอก (มั้ง) ๕๕๕ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 54 19:13:17

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้าใครเจ็บตอนนี้คงเรียกคะแนนสงสารจากใบปอได้เยอะเลยล่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 54 22:22:54