ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 16             มัทนียาแอบยิ้มที่มุมปากไม่ให้อีกฝ่ายเห็นว่ากำลังพยายามฝืนกลั้นหัวเราะเอาไว้สุดชีวิต ยิ่งเมื่อเห็นเพื่อนสาวหน้าตาขี้ริ้วกำลัง “พล่ามไม่หยุด”ถึงพี่โชติราวกับเทพบุตรประจำใจเพียงคนเดียว น่าขัน! เรื่องนี้ “พี่โชติ”เล่าให้หล่อนฟังทางโทรศัพท์มาตั้งแต่แรกแล้ว!              ไม่เคยมีใครล่วงรู้ความสัมพันธ์เร้นลึกระหว่างหล่อนกับรุ่นพี่รูปหล่อ ขวัญใจสาวๆทั้งคณะคนนั้น แม้แต่แฟนหนุ่มทุกคนที่รายล้อมรอบด้าน มัทนียาสงวนท่าทีต่อทุกคนเหมือนกันหมดราวกับมิเคยแยแสใส่ใจหนุ่มนักกิจกรรมประจำคณะที่มีท่าทีเคร่งขรึม เก็บตัว  ทั้งที่สาวๆพากันกรี๊ดกร๊าดกันอย่างคลั่งไคล้ เหมือนไม่เคยสนใจสาวไหนเลยสักคนเดียว        บุรโชติอาจไม่ร่ำรวยเท่ากฤติน ไม่หล่อเหลาน่ารักน่าเอ็นดูและเป็นเดือนคณะเนื้อหอมเหมือนกับชยเทพ หรือชายหนุ่มคนอื่นๆ แต่หล่อนมองเห็น “ภาษี”ที่เหนือกว่านั้นมากนัก...          มองทะลุผ่านเปลือกนอกนักกิจกรรมตัวยง ใบหน้าหล่อเหลาและเรือนกายผึ่งผายสมชายชาตรี เป็นแมนเต็มตัว หล่อนยังมองเห็นความทะเยอทะยานไปสู่เป้าหมายในทุกอย่างประจุอยู่พร้อมสรรพในดวงตาคู่นั้น ที่ทำให้เกิดความรู้สึกเคยคุ้นอย่างเป็นประหลาด            สำหรับบุรโชติแล้ว ถ้าสิ่งใดที่เขาต้องการจะทำหรือต้องการทำให้ได้ มันจะต้องไม่มีคำว่าพลาด ไม่ว่าจะเป็นกิจกรรม การทำงาน การเรียน หรือแม้แต่ตัวของหล่อนเอง!           แม้จะมี “ประสบการณ์” กับเพศชายจนหลงคิดว่าเรียนรู้ได้อย่างเจนจบแล้ว แต่มัทนียาก็ไม่รู้เลยว่าลุ่มหลงชายหนุ่มที่มีเสน่ห์อย่างประหลาดคนนี้เข้าไปตั้งแต่เมื่อใด ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวเขา ราวกับถูกหล่อหลอมเป็นเหลี่ยมมุมแง่เงื่อนอันซับซ้อนแต่สมดุลเพื่อให้สวมทับลงกับตัวตนของหล่อนได้อย่างมหัศจรรย์ และผูกรัดเอาไว้โดยไม่อาจถ่ายถอนหัวใจจากเขาได้สำเร็จสักขณะจิตเดียว           ด้วยความเชื่อมั่นเต็มเปี่ยม มัทนียาคิดว่า “พี่โชติ”เองก็มีความรู้สึกไม่ต่างกับหล่อนเช่นกัน เขาก็กำลังหลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น!              ด้วยรอยยิ้มที่มุมปากเสมอ ซ่อนความภาคภูมิใจที่ว่า... แท้จริงแล้ว มัทนียาคนนี้นี่แหละที่สามารถแหวกผ่านกลุ่มเด็กสาวทั้งหลาย เข้ามายึดครองหัวใจบุรโชติเอาไว้ได้แต่เพียงผู้เดียว!!            พี่โชติมีเหตุผลสำหรับการรักษาความสัมพันธ์ระหว่างกันเอาไว้เป็นความลับ... ด้วยถ้อยคำอ่อนหวานนุ่มหูที่พูดอธิบายอย่างมีเหตุผลน่าฟัง ทำให้ดาวคณะคนสวยถึงกับคล้อยตามไม่ยาก             “มัทเองก็เป็นดาวคณะ ใครๆต่างสนใจ ถ้ารู้ว่าพี่มาจีบ อาจจะดูไม่เหมาะสมกับภาพพจน์ของมัทก็ได้นะครับ”            “อ้างว่า กลัวไม่มีคนมาจีบมัท หรือ จริงๆแล้วกลัวเรทติ้งตัวเองจะตกกันแน่คะ พี่โชติ”           แม้จะเห็นด้วย แต่ด้วยมารยา แสร้งต่อว่าเป็นเชิงน้อยใจ และบุรโชติก็ไม่ปล่อยให้มือไม้ของตัวเองอยู่ว่างกับที่ มันเลื่อนแตะไปตามผิวเนื้อของหล่อนตรงโน้น ตรงนี้... ในทุกส่วนซอกเหมือนกับรู้ทุกตำแหน่งที่จะปลุกอารมณ์สาวให้ตื่นเตลิดเพริดไหวไปกับถ้อยคำนุ่มๆที่เป่ารินรดหู              “มัทจ๋า รู้ไหมว่าพี่รู้สึกว่าตัวเองโชคดีแค่ไหน ที่ได้เป็นแฟนกับดาวคณะแสนสวยอย่างมัท  อยากประกาศให้ผู้ชายคนอื่นรู้จะตายอยู่แล้ว ยิ่งเวลาเห็นมันมาจีบมัทแล้วพี่หึง... หึงจนแทบเป็นบ้า”          จมูกโด่งคมเลื่อนมาเคล้าเคลียข้างแก้มจนหัวใจแทบหลุดลอยออกจากทรวงด้วยความวาบหวาม          “รู้ไหมว่ามัททำให้พี่แทบคลั่ง...”            เขาช่างมีเสน่ห์ไปทุกอิริยาบถ เสน่ห์ที่ไม่อาจหาได้จากบุรุษคนไหน มีทั้งความเร่าร้อนและลึกลับอย่างเป็นปริศนาให้ชวนค้นหา...         “อย่าพูดดีเลย มัทไม่เชื่อหรอก”            “ทำไมล่ะครับคนดี? พี่ไม่ใช่ดาวแสนสวยอย่างมัทนี่นา เรื่องอย่างนี้ไม่กลัวอยู่แล้ว ดีเสียอีก ถ้าใครๆรู้ว่ามัทเป็นแฟนพี่แล้ว จะได้ไม่ต้องมาตอแยให้เราต้องหึง!  ถ้ามัทพร้อมจะเปิดเผยพี่ก็พร้อมเหมือนกัน เอาไหมล่ะ?”           เมื่อเขาท้าขึ้นมา หล่อนก็ถึงกับอึ้งไปชั่วอึดใจ และเห็นจริงไปกับคำพูดของชายหนุ่ม            ดูเหมือนเขาจะรู้จักตัวตนนั้นได้ดียิ่งกว่าผู้ชายทุกคนที่เข้ามาจนน่าตกใจ รู้ว่ามัทนียาหยิ่งทระนงและภาคภูมิใจในเกียรติของตัวเองอย่างที่สุด ด้วยสู้อุตส่าห์รักษาภาพพจน์กุลสตรีผู้เรียบร้อยนุ่มนวลมาโดยตลอด แม้ว่าจะคลุกคลีคบหากับเพื่อนในกลุ่มอย่างระตีที่มีท่าทางสอดรู้สอดเห็นและช่างนินทาจนหลายคนเคยสงสัยว่าคบหากันได้อย่างไร              “นิสัยเธอสองคนนี่ตรงกันข้ามเลยนะ ยายระตีนี่สอดรู้สอดเห็นไปทุกเรื่อง ไม่เห็นจะเรียบร้อยอ่อนหวานเหมือนมัทเลย”             หล่อนยิ้มรับความเห็นเหล่านั้นด้วยบทบาทที่เล่นเป็นประจำ              แท้จริงแล้วนิสัยส่วนลึกเองก็ไม่ต่างกับเพื่อนๆเหล่านั้น เพียงแต่สามารถเก็บงำ ซุกซ่อนอารมณ์ร้อนแรงของตนเองได้ดีกว่า จนทำให้เกิดความแตกต่างขึ้นมาเหนือกว่าเพื่อนคนอื่น ทำไงได้? ก็ในเมื่อพวกนั้นไม่มีสมองมากเท่าหล่อนนี่นะ! นึกอยากจะพูดอะไรก็พูดโพล่งออกไปตรงๆ แสดงอาการออกท่าทางอย่างเปิดเผยเอง... ช่วยไม่ได้!            แต่เพื่อนสาวๆทุกคนในกลุ่มสมัยมัธยมต่างก็แยกจากกันไปตามทางของตัวเองกันหมดแล้ว มีเพียงยายระตีเท่านั้นที่ติดสอยห้อยตามมาด้วย แรกๆก็น่ายินดีอยู่หรอกที่มี “ลูกไล่” หน้าตาท่าทางขี้ริ้วมาเดินเคียงข้าง เพราะยิ่งช่วยเสริมให้ดูโดดเด่นมากขึ้น ตราบจน “พี่โชติ” ก้าวเข้ามานั่นแหละ ทุกอย่างจึงเริ่มเปลี่ยนไป...              เพราะอดหึงระตีไม่ได้!            “มัทคิดว่าพี่จะชอบคนอย่างระตีด้วยหรือครับ?”                ต่อหน้าคนอื่นบุรโชติจะชื่นชมระตีให้ทุกคนฟังจนน่าหมั่นไส้ แต่ยามอยู่ด้วยกันแล้ว เขาหายใจเข้าออกเป็นหล่อนเพียงคนเดียว            “แล้วทำไมพี่โชติถึงสนใจยายเฉิ่มเบ๊อะนั่นนักล่ะ ก็รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นเพื่อนของมัท?”            ลับหลัง หล่อนเรียกหญิงสาวที่ทำเหมือนเป็นเพื่อนสนิทสุดรักอย่างดูถูกเหยียดหยาม ด้วยบุคลิกเฉิ่มๆเชยๆ ซ้ำยังชอบแต่งหน้าแต่งตาให้เข้มจัดโดยไม่คิดดูสารรูปอันทุเรศทุรังของตัวเองซะอีก!              มัทนียาคิดว่าอีกฝ่ายไม่เคยรู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าหล่อนแอบหัวเราะคิกคัก ขบขัน ชื่อที่อุปโลกน์ให้อีกฝ่ายเองอยู่เสมอ                  “มัทก็รู้อยู่แล้วว่าระตีเป็นคนทำงานเก่ง อดทนและทุ่มเทให้กับชมรมของเรามาก พี่สงสารเขา จำเป็นต้องชื่นชมเขาเพื่อให้มีกำลังใจมาช่วยเหลืองานต่างหากล่ะ มันคนละเรื่องกัน มัทไม่น่าจะเอาระตีเข้ามาเกี่ยวข้องสักนิด ไม่มีคนอื่นจะหึงแล้วหรือไงครับ? ในเมื่อพี่มีดาวแสนสวยอย่างมัทนียาอยู่ทั้งคนแล้วจะไปสนใจใครได้อีก หือม์...”                เขาพรมจูบไปทั่วใบหน้าหล่อน จนหญิงสาวอ่อนระทวยไปทั้งร่าง ก่อนจะเอ่ยประโยคปิดท้าย             “และจริงๆแล้ว มัทยิ่งไม่ควรจะเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับระตีด้วยซ้ำ มันเปรียบกันไม่ได้เลยสักนิดเดียว มัทมีค่ามาก”               ยิ่งพูดยิ่งจริงอย่างที่บุรโชติเอ่ย มัทนียาเชิดหน้ายอมรับอย่างหยิ่งผยองในความสวยโดดเด่นที่ระตีไม่มีทางเทียบได้ ความรู้สึกกินใจแต่แรกเปลี่ยนเป็นความสมเพช ระคนดูถูก โดยเฉพาะเมื่อฟังยายเฉิ่มนั่นมาพล่ามไม่หยุดเรื่องชายหนุ่มของตนเองให้ฟังเป็นครั้งล่าสุดนี้...            สายตาอย่างนั้น ท่าทีอย่างนั้น... คนอย่างระตีมีหรือที่จะ“อ่าน”หัวใจเพื่อนรักไม่ออก ในเมื่อตลอดนับสิบปีที่เรียนด้วยกันมา หล่อนเป็นเพื่อนร่วมห้องที่ไม่เคยมีปากเสียงใดๆจนใครๆคิดว่าช่างมีความกลมเกลียวรักใคร่กันยิ่งนัก...                แต่ความจริง มันคือการอดทนมากกว่า การอดทนที่ต้องมีวันสิ้นสุด!             ระตีคุ้นเคยกับกิริยาอาการแบบนี้เป็นอย่างดี ก็หล่อนเองนี่แหละที่คอยร่วมผสมโรงกับยายมัททุกครั้ง ด้วยท่าทางหยิ่งไว้ตัวราวกับเจ้าหญิงหรือนางพญา ต้องคอยให้ระตีเป็นฝ่ายออกหน้าให้เวลามีเรื่องต้องทะเลาะกับเด็กสาวคนอื่นนอกกลุ่ม            เรื่องตบตีมีเรื่องกันนั้นน่ะหรือ เมินเสียเถอะ มัทนียาไม่เคยลงมา “จัดการด้วยตัวเอง”เสียหรอก คนอย่างหล่อนถนัดที่จะเป็นฝ่ายคิดวางแผนแยบยล ให้เพื่อนๆต้องรับหน้าแทนต่างหาก และจากนั้นเจ้าตัวก็จะลอยตัวหนีจากปัญหาอย่างสบายใจเฉิบ ด้วยภาพลักษณ์สาวสวยแสนดีราวกับนางฟ้า...                 ก็นางฟ้าคนนี้ไม่ใช่หรือ ที่อีระตีเป็นคนพาไปรีดเด็กมากับมือ!              หล่อนเผลอกำมือแนบแน่นเมื่อนึกถึง “ความลับ”ที่เคยมีระหว่างกันในวัยเยาว์ เสียแรงที่ช่วยเพื่อนรักทุกอย่าง ยอมเป็นเบี้ยล่างให้ทุกอย่าง...                ยังจำได้ถึงสายตาบรรดาเด็กหนุ่มหน้าโง่ในโรงเรียน พวกนั้นต่างก็ชื่นชมปลาบปลื้มกับนิสัยเรียบร้อยอ่อนหวานเป็นกุลสตรีของมัทนียา ปล่อยให้หล่อนและเพื่อนๆถูกมองว่าเป็นตัวแสบสันดานเสีย คอยสร้างปัญหาประจำโรงเรียนทุกครั้ง            แต่บัดนี้เพื่อนคนอื่นๆก็แยกออกจากกลุ่มไปกันหมดแล้ว มีเพียงหล่อนเท่านั้นที่ยังต้องตกเป็นลูกไล่ให้กับมัทนียา เหมือนนางสาวใช้ประจำตัว หรือนางทาสผู้ซื่อสัตย์ รับหน้าที่คอยออกหน้าออกตาแทนเจ้านายที่ไม่เคยเห็นหัวหรือแม้แต่บุญคุณใดๆ นอกจากคอยแทงข้างหลังในยามทีเผลอ!              “ยายเฉิ่มเบ๊อะนั่นน่ะเหรอ คงมีทางหาแฟนได้หรอก”              ทำไมจะไม่เคยได้ยินคำพูดบาดหูเหล่านั้น ทุกครั้งที่หันหลังให้ มัทนียาไม่วายจะลอบกัด และเหยียบให้หล่อนต่ำเตี้ยไม่ต่างกับเป็นฐานรองสำหรับช่วยเชิดอีกฝ่ายให้ดูดีสูงส่งขึ้น เมื่อหมดประโยชน์เมื่อใด ระตีก็ไม่ต่างกับผ้าขี้ริ้วที่ถูกเขี่ยทิ้งไปโดยเจ้าของมิเคยไยดีเช่นกัน!               โดยเฉพาะในเวลานี้... เมื่อยามหล่อนเริ่มมีความรัก               ใช่! ทุกประโยคที่เอ่ยปากพรรณนาชื่นชมพี่โชติออกไป เพื่อนสาวคนสวยจะพยักเพยิดรับ ขัดกับนัยน์ตาเจิดจ้าที่แสดงออกถึงความเหยียดหยันดูถูก เหมือนหล่อนเป็นคนโง่เขลาเสียเต็มประดา ระตีรู้ดีว่าเป็นลูกไล่ให้กับมัทนียามาหลายปีแล้ว และมันก็สมควรจะมาถึงจุดสิ้นสุดได้เสียที              ไม่ควรจะเป็น “เบี้ยล่าง” ให้กับคนที่ไม่คิดว่าจะคบเป็นเพื่อนคนนี้อีกต่อไป                ที่สำคัญ... ควรจะเป็นการจากลาที่ทำให้มัทนียาซาบซึ้งใจจนลืมไม่ลงเช่นเดียวกัน!!              “แล้วนี่ พี่โชติก็ชวนฉันไปกินข้าวด้วยกันเย็นวันนี้ด้วยแหละจ้ะมัท เห็นทีต้องแต่งตัวให้สวยสักหน่อยเสียแล้ว...”                ค่อยหย่อนระเบิดลูกสุดท้ายทิ้งเอาไว้ สะใจยิ่งนักเมื่อเห็นนัยน์ตาสาวสวยแทบจะพลัดหลุดออกมานอกเบ้า!                  *************************                  ในขณะที่มัทนียาและระตี สองเพื่อนรักกำลังเกิดรอยร้าวบนความสัมพันธ์อันยาวนานของคำว่าเพื่อนนั้นเอง เขาก็กำลังเพลิดเพลินกับการกำกับละครชีวิตฉากนี้ ด้วยอารมณ์สุนทรีเป็นอย่างยิ่ง                  เป็นการรอคอยและชมสิ่งที่ค่อยๆเกิดขึ้นตามกำหนดการนั้นอย่างเยือกเย็นและหฤหรรษ์ น่าแปลกที่อารมณ์หวามไหวสุขสมอันควรจะเกิดเมื่อได้ครอบครองหล่อนมาถึงเข้าจริงๆ เขากลับไม่รู้สึกถึงความตื่นระทึกเหมือนกับเมื่อครั้งเยาว์วัยแม้สักกระผีก               มัทนียาไม่ใช่ความยั่วยวน คลั่งไคล้ เหมือนกับมัทนียาในภาพฝันอีกต่อไป แต่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่กาลเวลากำลังจะพรากความสวยสดงดงามให้คืนกลับไป แทบจะไม่ใช่มัทนียาคนที่เขาเคยคิดถึงตลอดเวลาอันยาวนานมาก่อน             บุรโชติหลับนัยน์ตาลง            ตอนนี้หล่อนไม่อาจบงการเขาได้อีกแล้ว เขาเป็นอิสระ... และได้เวลาที่จะเป็นฝ่ายชักใย บงการหล่อนแทน             ชายหนุ่มหักห้ามใจมิให้ปล่อยอารมณ์เบื้องลึกให้โลดแล่นจนเกินควบคุมอีกต่อไป เขาปรนเปรอหล่อนด้วยลีลาพิศวาสวาบหวามทั้งที่ในเวลานั้นแทบอยากจะบีบคอขาวผ่องให้เขียวช้ำและสิ้นใจคามือ แต่ต้องยอมอดทนข่มใจเพื่อให้หล่อนตายใจและเป็นฝ่ายลุ่มหลงในรสสวาท               นั่นเป็นความสนุกที่มากไปกว่าการทำร้ายหล่อนด้วยพละกำลัง เหมือนกับที่เคยทำกับบรรดาหญิงโสเภณีที่ผ่านมือมาแล้วก่อนหน้า               ใช่! เขาพลั้งมือไปบ้าง... บางคนก็ได้แผล ริ้วรอย หรืออาจจะบาดเจ็บ แต่เขาก็สามารถปิดปากหญิงขายบริการพวกนั้นด้วยเงินก้อนหนึ่ง คนพวกนั้นไม่ค่อยถูกโฉลกกับตำรวจสักเท่าไร ซึ่งมันเป็นข้อดีที่แต่ละฝ่าย “ได้” กันคนละอย่าง และเมื่อมีมัทนียาเข้ามาในชีวิต เขาก็แทบจะลืมพวกหล่อนไปเลย                  เพราะมัทนียาคือเป้าหมายที่น่าสนุกและเร้าใจกว่า                    เขารู้ว่า จุดจบที่จะมาถึงในไม่ช้า จะทำให้เขาบรรลุความเกษมซ่านยิ่งกว่าการบรรลุปิติสังวาสกับหญิงขายบริการเหล่านั้นนับร้อยพันเท่า...             ***************************             “มัทไม่ยอมนะ พี่โชติต้องไปกับมัท...  ถ้าไม่งั้นเราเลิกกัน!!”                ท่าทางกระเง้ากระงอดของมัทนียาเหมือนกับเป็นฝ่ายต่อรองได้ในทุกอย่าง  มันแทบจะทำให้บุรโชติต้องข่มกลั้นเสียงหัวเราะลั่นด้วยความขบขันแกมสมเพช... คนอย่างบุรโชติไม่เคยต้องทำตามคำสั่งใคร มีแต่ทุกคนต้องทำตามอย่างที่เขาต้องการต่างหาก! แต่สำหรับการรอคอยอันแสนหวานนี้ เขายอมอดกลั้นอารมณ์ด้านมืดไม่ให้เผลอแสดงออกมาให้อีกฝ่ายจับได้ ด้วยอากัปกิริยาภายนอก ชายหนุ่มก็ยังแสดงท่าทางแนบเนียนเหมือนดังเดิม                เขาแสร้งตีหน้าเศร้าแกมวิตกกังวล เพื่อให้หล่อนมองเห็นอาการลังเลว้าวุ่นใจอย่างหนัก... รู้ว่าแท้จริงแล้วมัทนียาแคร์เขามากเพียงใด เขาต่างหากที่หล่อนจะต้องเป็นฝ่ายแคร์ในยามถูกทิ้ง! แน่นอน ความสัมพันธ์ลึกเร้นที่วางกับดักเอาไว้อย่างแน่นหนาไม่ต่างกับใยแมงมุมพิษ กำลังร้อยรัดหล่อนเข้าไว้ทุกขณะจนดิ้นไม่หลุด โดยไม่เคยนึกสังหรณ์ใจเลยแม้แต่น้อย และกว่าจะรู้ตัวทุกอย่างก็จะสายไปจนเกินแก้ไข...                  “ถ้างั้นก็โอเค... พี่ไม่ไปก็ได้จ้ะ แล้วเราไปหาอะไรอร่อยๆกินกันดีกว่านะมัท”                     ทำทีเป็นครุ่นคิดหนักหน่วงก่อนตัดสินใจเด็ดขาด เขาปลอบด้วยจมูกและปากอย่างเอาอกเอาใจเหมือนทุกครั้ง จนใบหน้างอง้ำแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแย้มอันอ่อนหวานในทันที รอยยิ้มที่ “ไอ้บุ” ไม่เคยมีวันจะได้รับจากดาวโรงเรียนแสนสวยคนนี้ นอกจากอาการเหยียดหยามดูถูก แต่ทันทีเมื่อแปรสภาพกลายเป็นพี่บุรโชติรูปหล่อ ต่อให้ยิ่งกว่านี้ มัทนียาก็ยินยอมจะแลกมันมาโดยไม่รู้สักนิดว่าตัวเขากับไอ้เด็กหนุ่มอัปลักษณ์คนนั้นคือคนเดียวกัน!              มัทนียายิ้มร่าเหมือนเด็กที่ได้รับการตามใจเต็มที่ หล่อนเขย่งตัวขึ้นจุมพิตปลายคางสากระคายอย่างเอาอกเอาใจ            “พี่โชติน่ารักเสมอ อย่างนี้มัทรักตายเลยล่ะ”               “ถ้างั้นเจอกันที่เดิมนะจ๊ะ เย็นนี้”                รู้ดีว่าหล่อนลุ่มหลงในรสเสน่หาที่ปรนเปรอให้อย่างเต็มเปี่ยม จำเสียงกรีดร้องครวญครางอย่างสุขสมเมื่อสนองตอบหล่อนอย่างรู้เท่าทันทุกจังหวะและท่วงท่า ทำไมเล่า ในเมื่อรู้ซึ้งถึงก้นบึ้งหัวใจอันเร่าร้อนภายใต้ท่าทีเย็นชา อย่างถ่องแท้เสียจนไม่เหลืออะไรให้กังขาอีกต่อไปแล้ว                 เหลือเพียงข่มกลั้นอารมณ์ดิบเถื่อนภายในตัวเอง ไม่ให้ล่วงเกินขอบเขตออกไปเท่านั้น ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างเกษมซ่าน มัทนียาไม่รู้เลยว่าเขาต้องเผลอกำมือตัวเองแนบแน่น เพื่อไม่ให้เผลอเลื่อนไปกุมลำคออีกฝ่าย แล้วบีบกดลงไปให้สะสาแก่ใจตัวเอง!                  อดทนไว้ เพื่อผลลัพธ์ที่รอคอยอย่างคุ้มค่า                  เขาต้องท่องกับตัวเอง ระหว่างระดมจูบไปตามร่างกายเปล่าเปลือย ละเว้นที่จะขบกัด ขย้ำโนมเนื้อยวนตานั้นให้เกิดริ้วรอยบาดแผลสักเพียงปลายเล็บ...                “งั้นพี่จะโทรเลิกนัดกับระตีแล้วกันนะ แป๊บเดียวจ้ะ”             ชายหนุ่มแกล้งโทรศัพท์ต่อหน้า เหมือนพิสูจน์ว่าตัดเยื่อใยกับระตีหน้าจืดอย่างไม่ไยดี แค่นี้ มัทนียาก็หลงเข้าใจไปแล้ว ว่าหล่อนคือผู้ชนะ...                    ********************             ระตีมองนาฬิกาข้อมือครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างกังวลใจ              ป่านนี้พี่โชติยังไม่มา... ตลอดเวลานับปีที่ทำงานร่วมกิจกรรมด้วยกันมา เขาไม่เคยผิดนัดเลยสักครั้งเดียว แม้ว่างานหรือการเรียนจะยุ่งมากมายสักเพียงใด อย่างน้อยเขาก็ต้องหาทางเลี่ยงเพื่อมาหาหล่อน... ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่พี่โชติบอกว่า มองเห็นความงดงามของหัวใจเสียสละที่อยู่นอกเหนือจากรูปร่างหน้าตา!                แค่คำพูดง่ายๆจริงใจที่มอบมาให้ ระตีก็บูชาเขาไม่ต่างกับเทพบุตรหรือชายในฝันที่เฝ้าถวิลหามาตลอดชีวิตสาวอันแห้งแล้งและอับเฉา               ไม่ปฏิเสธว่าตัวเอง “ใจแตก” ตั้งแต่ยังเป็นเด็กสาวมัธยม ก็มัทนียานั่นแหละที่ชักชวนให้หล่อนหัดจีบผู้ชาย เล่นกับคนพวกนั้น จนหล่อนพลาด และเรียนรู้ที่จะไปทำแท้งก่อนคนอื่นในกลุ่ม แต่ประสบการณ์พวกนั้นก็สอนให้รู้ว่า เพศชายที่รู้จักต้องการตักตวงแค่ความสุขทางเพศจากหล่อน เหมือนการเสพย์อาหารแก้หิว และเมื่ออิ่มแล้ว พวกเขาก็จากไป เสาะแสวงหาอาหารจานใหม่เพื่อบำบัดความหิวกระหายต่อไป               ยกเว้นพี่โชติ... ไม่เคยแม้แต่จะถือโอกาสเอาเปรียบ แม้ว่าระตีคนนี้จะ “ให้ท่า” สักกี่ครั้งก็ตาม เขาทะนุถนอมให้เกียรติทั้งคำพูดและการกระทำ จนรู้สึกว่านี่แหละคือสุภาพบุรุษในดวงใจที่ใฝ่หามาตลอดทั้งชีวิต                “ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่ต้องขอบใจที่เราคอยช่วยเหลืออยู่เคียงข้างพี่มาตลอด รับรองว่าจะต้องตอบแทนน้องระตีให้สมกับความดีนี้ให้ได้”                เขาพูดกับหล่อนเพียงลำพัง ภายหลังการอำลาตำแหน่งประธานชมรมเพื่อให้รุ่นน้องคนอื่นก้าวขึ้นมาแทน อีกไม่นานพี่โชติก็จะจบออกไปแล้ว ไม่รู้ว่ามีโอกาสจะได้พบกับเขาอีกหรือเปล่า ความสัมพันธ์อ่อนหวานซึมซ่านเข้ามาในหัวใจผ่านระยะเวลานับปี มันทำให้หญิงสาวร่างท้วมผิวคล้ำจัดรู้สึกเหมือนใจจะขาดรอน ถ้า... หล่อนจะไม่ได้เห็นเขาอีกต่อไป               ราวกับบุรโชติจะรู้ความรู้สึกนั้น เขาดึงมือหล่อนขึ้นมาแนบทรวงอกผึ่งผาย สัมผัสมัดกล้ามอันแข็งแกร่งและเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะมั่นคงอยู่ภายในนั้น              “พี่จะไม่มีวันลืม วันเวลาที่ผ่านมาระหว่างเราเลยนะ ระตี”                น้ำเสียงนั้นแทบไม่ต่างกับบทเจรจาของพระเอกในหนังสือนิยายโรมานซ์ เรื่องที่เคยซาบซึ้งดื่มด่ำกับมันนักหนา  ระตีน้ำตาร่วงริน และชายหนุ่มก็ยกปลายนิ้วแตะซับเบาๆที่หางตาให้อย่างอ่อนโยน ทุกบุคลิกของเขาประทับตรึงตาตรึงใจตลอดมาโดยมิเคยลืมเลือน              “อย่าร้องไห้สิคนดี อย่าลืมนะที่พี่นัดเราไว้เย็นวันนี้ ถือเป็นการเลี้ยงฉลองอำลาตำแหน่งกันเพียงสองคน ระหว่างเรา ประธานกับเลขายังไงล่ะครับ”             เขาช่างมีอารมณ์ขันในเวลาอันแสนเศร้าเช่นนี้ได้อีก ระตีพยักหน้ารับปากทั้งน้ำตานองใบหน้า บุรโชติควักผ้าเช็ดหน้ากลิ่นหอมกรุ่นออกมาซับให้อย่างอ่อนโยน รู้ว่าคืนวันนี้แหละที่จะสารภาพความจริงใจทั้งหมดให้เขาได้รับรู้เสียที...                   ครึ่งชั่วโมง... หนึ่งชั่วโมง... และเกือบสองชั่วโมง!             ละไออ่อนหวานของโลกสีชมพูในวันนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีมืดทึมทึบไม่ต่างกับการลาลับของแสงตะวัน                นี่รอคอยเขามานานขนาดนี้เชียวหรือ? รอโดยที่ไม่ได้นั่งหรือเปลี่ยนอิริยาบถเลยแม้แต่น้อย ไม่ได้สนใจว่ายุงรอบตัวจะพากันรุมกัดผิวกายจนแสบคันไปทั้งร่าง หรือบรรดาแมลงกลางคืนตัวเล็กๆที่บินว่อนมาล้อแสงไฟเล่นยามค่ำจะรบกวนระคายสายตามากสักเพียงใด นัยน์ตาระตีเบิ่งจ้องไปแต่เบื้องหน้า รอคอยเพียงแค่ได้เห็นร่างสูงใหญ่งามสง่าที่จะก้าวตรงเข้ามาหาในนาทีใดนาทีหนึ่ง... เพื่อที่จะได้ไม่คลาดสายตา เท่านั้น              แต่ทุกอย่างก็เป็นเพียงแค่ความฝัน!           เฝ้ารออย่างซื่อสัตย์ เหมือนสุนัขเฝ้ารอเจ้าของมาโปรยเศษอาหารเจือจานให้ด้วยความเมตตาสงสาร? รอจนกระทั่งตึกเรียนเริ่มปิดลง แทบไม่มีนักศึกษาคนอื่นอยู่บริเวณหน้าอาคารนั้นอีกต่อไป... หัวใจเริ่มอ่อนล้าลงทุกขณะ หญิงสาวผู้อาภัพทั้งหน้าตาและความรัก กำลังจะลุกเดินกลับไปด้วยความผิดหวังโทมนัสแล้ว                   ถ้าหากว่าโทรศัพท์จะไม่ดังขึ้นเสียก่อน หล่อนลนลานหยิบมันขึ้นมาเพื่อกดรับ หากก็ยังมีเวลาสังเกตเบอร์ที่โทรฯเข้ามาด้วยความฉงนฉงาย                         มันเป็นเบอร์ของนังมัทนียา?                 ************************ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 10:18:46

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 17               บุรโชติกำลังสำเริงสำราญอยู่กับมาลารินและเพื่อนๆในกลุ่มของหล่อน มาลารินเป็นเด็กสาวจากต่างมหาวิทยาลัยที่เขาเพิ่งรู้จักไม่นาน แน่นอนว่าทั้งระตีกับมัทนียาก็ไม่มีทางจะรู้จักหล่อนเด็ดขาด              เริ่มต้นจากการมีโอกาสเข้าร่วมแข่งขันกีฬาระหว่างสถาบัน และเขาก็พบหล่อนในงานนั้นเอง มาลารินเป็นเด็กสาวใจแตกเหมือนกับสาวแรกรุ่นส่วนใหญ่ในยุคสมัยนี้ ที่มีข้ออ้างว่ารักความเป็นอิสระ มีโลกส่วนตัวสูง หล่อนเลือกมาอาศัยอยู่ตามลำพังในหอพักข้างมหาวิทยาลัย แต่สิ่งที่เหนือกว่าเด็กสาวทั่วไปก็คือความสวยคมคายตามแบบฉบับสาวลูกครึ่งแปลกตา            ขณะนี้เขากำลังนึกอย่างครึ้มใจ              ผู้หญิงสองคนนั้นคงกำลังหวั่นระแวงกันเองอย่างน่าขัน ไม่ต่างกับจิ้งหรีดสองตัวที่ถูกปั่นหัวให้กัดกันอย่างเอาเป็นเอาตาย นี่คือเกมสงครามประสาทสักเกมหนึ่ง ที่เขารับบทเป็นทั้งผู้กำกับ เขียนบท และผู้ชมไปพร้อมกันในครั้งเดียว             ความหวาดระแวงนั่นแหละจะทำให้สายสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนรักให้กลายเป็นศัตรูเข้าห้ำหั่นกันเอง โดยเขาเป็นผู้จุดชนวน!!              มาลารินบรรจงรินเมรัยใส่แก้วใสใบสูงแล้วยื่นส่งให้อย่างเอาอกเอาใจ หล่อนเอนกายลงพิงกับแผ่นอกแข็งแกร่งเบียดบดเรือนร่างยวนสวาท ราวกับการใช้น้ำเมาอย่างเดียวยังไม่สามารถจุดไฟในกายให้ลุกโพลงขึ้นมาได้ บุรโชติไม่ปฏิเสธในเสน่ห์จากเรือนกายร้อนเร่านั้นแม้แต่น้อย เพียงแต่ไฟอีกกองหนึ่งที่มีฤทธานุภาพสูงกว่า มันได้โหมกระหน่ำในหัวใจจนไฟเสน่หาของหญิงสาวเบื้องหน้าก็ยังมิอาจเอาชนะได้             ไฟแห่งความพยาบาท!              และตอนนี้ก็กำลังรอคอยผลลัพธ์ที่ส่งสะท้อนไปยังผู้หญิงสองคนในความคิดนั้นอย่างใจจดจ่อ... ในความเป็นจริงแล้ว มาลารินแทบจะไม่มีความสำคัญใดๆทั้งสิ้น นอกจากคอยเคล้าเคลียให้เขาคลายความทุรนทุรายลงบ้างเท่านั้นเอง              นัยน์ตาชายหนุ่มหรี่ปรือลงเล็กน้อย เมื่อหล่อนเขยิบกายขึ้นมานั่งบนตักคล้ายลูกแมวตัวน้อยออดอ้อนผู้เป็นเจ้าของ แล้วบดริมฝีปากกรุ่นกลิ่นแอลกอฮอล์ลงมาหา              เขาไม่ได้ปฏิเสธ มือแข็งแกร่งเลื่อนมาปัดปลายผมระลำคอแล้วเกาะกุมบนลำคอบอบบางของหล่อนอย่างลืมตัว              เกือบจะกดมือลงไปแล้วด้วยความเคยชิน ในยามที่ความหื่นกระหายปรากฏขึ้นพร้อมกับอารมณ์ดำมืดภายในจิตใต้สำนึกอันลึกเร้น แต่ก็ชะงักไว้ได้ทัน               ก่อนที่เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องส่วนตัวจะดังขึ้น                  ************************                 แมสเสจจากพี่โชติทำให้ยิ่งหงุดหงิดจนแทบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง คนอย่างมัทนียานี่น่ะหรือจะต้องมาพ่ายแพ้ยายเฉิ่มเบ๊อะอย่างนังระตีนั่น            ตอนนี้ระตีไม่สบาย พี่ต้องรีบพาระตีไปส่งโรงพยาบาลโดยด่วน ขอโทษด้วยนะมัท... จากพี่โชติ            จากนั้นเขาก็ไม่ยอมติดต่ออะไรมาอีก ซ้ำปิดเครื่องโทรศัพท์ราวกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตายเต็มประดา หล่อนไม่เคยคิดเป็นห่วงนังระตีนั่นเลยแม้แต่น้อย ไม่เคยเชื่อด้วยซ้ำว่ามันจะป่วยเป็นอะไรได้ ในเมื่อมันเป็นคนทรหดอดทนไม่ต่างกับวัวควายที่พร้อมจะถูกใช้งานออกเสียอย่างนั้น           :-)ชัดๆ นังตัวแสบ!!          นึกในใจด้วยอารมณ์เดือดพล่าน           นอกจากจะหาทางออดอ้อนออเซาะพี่โชติ เพื่อทำให้นัดหมายสำคัญต้องล้มเลิกไปน่ะสิ! เกมง่ายๆแค่นี้เป็นใครก็มองออก เพราะสมองทึบๆอย่างมันก็คงจะคิดได้เพียงแค่นี้แหละ...               ดวงตะวันลับเหลี่ยมอาคารเรียนสูงทะมึน จนจมหายไปแล้ว เหลือเพียงแสงสนธยาสลัวค้างอยู่ปลายฟ้า สองชั่วโมงเต็มที่สู้อดทนรอคอยพี่โชติ ทั้งที่ผู้หญิงอย่างมัทนียาไม่เคยต้องอ้อนวอนหรือรอคอยใคร มีแต่คนอื่นมาเฝ้ารอคอยเสียด้วยซ้ำ หญิงสาวกำมือเกร็งแน่นเมื่อเพื่อนสาวต่างคณะพร้อมแฟนหนุ่ม เดินผ่านเข้ามาทักทายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มสดใสจนน่าอิจฉา              “ยังไม่กลับอีกเหรอจ๊ะมัท รอใครอยู่หรือเปล่า?”              “กรพินธุ์...”                 กรพินธุ์หรือยายพิณ เพื่อนต่างคณะนั่นเอง หน้าจืดผิวซีดๆปรากฏสลัวอยู่ข้างแฟนหนุ่มหุ่นผอมโย่ง ท่าทางเก้ๆกังๆ... คนที่หล่อนรู้จักเขาเป็นอย่างดี              อีกฝ่ายยิ้มน้อยๆอย่างมีไมตรีจิต แล้วถามไปโดยมารยาทโดยไม่คิดว่านั่นจะกระทบปมสำคัญเข้าพอดี แต่ด้วยนิสัยไม่ช่างพูด กรพินธุ์เสดูนาฬิกาข้อมือแล้วเปลี่ยนเรื่องสนทนาเพื่อตัดบท               “พอดีตอนนี้เราทำแล็บค้างอยู่น่ะมัท โชคดีได้พี่ชาญมาช่วยทำงานให้ด้วย ตอนนี้ก็ได้เวลาแล้ว ขอตัวขึ้นไปที่ตึกก่อนนะจ๊ะ ไม่งั้นกว่าจะเสร็จคงอีกนานเลยล่ะ”             “น่าอิจฉานะ พาแฟนมาช่วยทำแล็บด้วยนะ มีลูกมือส่วนตัวเสียด้วย”          ฝืนยิ้มทักทายอย่างซังกะตายตอบออกไปโดยมารยาท มอง“แฟน”หนุ่มหุ่นผอมกระหร่องของหล่อนแล้วพยักเพยิดรับรู้อย่างขอไปที กรพินธุ์เรียนอยู่คณะวิทยาศาสตร์สาขาเคมี ดูท่าแล้วน่าจะกำลังขึ้นไปทำแล็บสำหรับงานซีเนียร์โปรเจ็คหรือภาคนิพนธ์โดยลากแฟนตัวเองมาช่วยทำงานให้นั่นเอง            หล่อนเสมอง “แฟนของกรพินธุ์” ผู้ชายในชุดนักศึกษาปอนๆที่คุ้นหน้าคุ้นตา อย่างนึกหมิ่นแคลน               เพราะนั่นก็เป็นหนึ่งในจำนวนชายหนุ่มหลายรายที่เคยเข้ามาติดพันสมัยเรียนปีหนึ่งนั่นแหละ และฝ่ายนั้นก็ถูก“เขี่ยทิ้ง”อย่างไม่ไยดี ก่อนจะหันไปจีบยายพิณหรือกรพินธุ์เป็นแฟน ซึ่งแน่นอนว่าน่าจะจีบติดได้ง่ายกว่า...             หล่อนยอมรับว่า เขาก็หน้าตาพอดูได้ แม้ไม่ถึงกับโดดเด่นอะไร แต่มีหัวสมองเป็นเลิศ ซึ่งก็มีดีอยู่แค่นั้นแหละ แต่ก็ติดที่ฐานะจนกรอบเสียจนต้องขวนขวายหาทุนเรียนด้วยตัวเอง ตอนนั้นก็แอบสืบรู้มาว่าต้องกระเบียดกระเสียรใช้เงินเสียจนนัดเดทที่โรงอาหารมหาวิทยาลัยแทน!!               แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว ที่มัทนียาจะตัดชายหนุ่มออกจากสารบบของชีวิต ทันทีที่เขาหมดผลประโยชน์               เกือบเบะปากออกไปแล้ว เมื่อเห็นชาญเป็นฝ่ายหิ้วของพะรุงพะรังตามแฟนสาวต้อยๆอย่างจงรักภักดีราวกับสุนัขที่ซื่อสัตย์ต่อเจ้าของ  น่าขัน... เมื่อไม่ถึงปีก่อนหน้า ก็ไอ้ท่าทางแบบนี้แหละที่ทำให้ต้องตัดสินใจตัดความสัมพันธ์กับเขาอย่างไม่แยแส ไม่แม้แต่จะมองใบหน้าเรียบๆผ่านแว่นสายตาเชยๆ ที่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ก่อนที่มันจะกลายเป็นสีซีดเผือดด้วยความอดสู             “เราเป็นเพื่อนกันดีกว่านะชาญ มัทคิดว่าเราไม่เหมาะกันหรอกจ้ะ”                มัทนียาอ่อนหวานเสมอในยามพูดกับทุกคนโดยเฉพาะเพื่อนต่างเพศเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง แม้แต่ในเวลาที่ต้องการจะต้องบอกเลิกกับใครสักคน              และก็อำมหิตพอที่จะสะบัดหน้ากลับไป แล้วเดินจากมาโดยไม่สนใจที่จะหันกลับไปมองเขาอีกเลย              ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆตามมาจากด้านหลัง แค่ได้ยินเสียงนั้นก็ขนลุกแล้ว ผู้ชายอ่อนแอขี้แยเหยาะแหยะประเภทนี้ควรจะเลิกกับเขาไปตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ!              สำหรับมัทนียา... ผู้ชายที่เพอร์เฟ็ค และมีความเป็นผู้นำพอเท่านั้นที่หล่อนจะคบหา ไม่ใช่ แค่คนรับใช้สักคนที่มีหน้าที่มาคอยเดินหิ้วของให้กับนายจ้างสาว!!          ดูๆไปแล้ว ชาญก็เหมาะสมกับยายกรพินธุ์แสนจืดชืดนั่นแหละ               สองคนนั่นเดินจากไปแล้ว อดีตคนรักเก่าของหล่อนยังไม่วายเบนสายตาจากแฟนสาวหน้าจืดมามองหล่อนเหมือนจะบอกอะไรบางอย่าง แต่เมื่อมัทนียาหันกลับมาเขาก็หลบสายตาลง จนแทบจะอดกลั้นหัวเราะไม่ได้               จะพูดอะไร? ก็คงไม่พ้นงอนง้อขอคืนดี หรือ มีความหวังลมๆแล้งๆอยู่นั่นแหละ ช่างน่าสงสาร ที่คนอย่างหล่อนไม่มีวันกลับไปกินของเหลือเดนจากใครเด็ดขาด ใบหน้าซื่อๆหลังกรอบแว่นก้มงุดลง แล้วเร่งฝีเท้าเดินตามแฟนสาวต่อไปตามเดิม หล่อนเผลอเบะปาก             ลูกแหง่... เห็นที่ยายพิณจะได้ลูกชายคนโตมากกว่าได้แฟนเป็นของตัวเองซะก็ไม่รู้!!               หลังจากคิดถึงคนทั้งคู่ในแง่ลบไปแล้ว ก็ได้แต่ยืนแกร่วด้วยความงุ่นง่านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันเป็นความรู้สึกอ้างว้างเดียวดาย เหมือนถูกทอดทิ้ง ไม่มีเสียงทักทายชวนคุย ไม่มีท่าทางเอาอกเอาใจจากใครๆอีก ไม่โทษพี่โชติหรอก เขาเป็นคนซื่อและดีเกินไป... ไม่เหมือนนังระตีตัวแสบ คนที่รู้เท่าทันสันดานมาตั้งแต่เรียนมัธยมด้วยกันนั่นแหละ                แสบนัก!!  นังเพื่อนตัวดี ซ้ำยังคิดเผยอมาเป็นคู่แข่งของหล่อน...              มัทนียาเผลอตัว หันกลับไปมองตึกเคมีที่กรพินธุ์เพิ่งเดินขึ้นไปแล้วนัยน์ตาก็เปล่งประกายวาบวับขึ้นมาอีกครั้งด้วยความหมายบางอย่าง                “แก... นังระตี ในเมื่อแกกล้าลองดีกับฉัน ก็ต้องได้รับบทเรียนที่สาสม!!”                            **********************                 กรพินธุ์เงยหน้าขึ้นเมื่อละมือจาก Hood หรือตู้กระจกนิรภัยสำหรับเตรียมสารเคมีอันตรายทั้งหลาย หญิงสาวทำหน้านิ่วเล็กน้อยเมื่อเห็นชาญเดินเข้ามาภายในห้องทำแล็บพอดี              “หาอะไรอยู่หรือเปล่าครับ พิณ?”            หล่อนมองท่าทางเก้ๆกังๆของแฟนหนุ่มด้วยความขบขัน เมื่อเริ่มแรกรู้จักและคบกัน ก็พอรู้อยู่บ้างว่าเขาเป็นของ “เหลือเดน” ถูกทิ้งมาจากมัทนียาสาวสวยดาวคณะมาก่อนแล้ว ชายหนุ่มผู้นี้อาจจะภาษีไม่ดีเท่าหนุ่มคนอื่นๆที่มารุมจีบยายมัท เพราะนอกจากฐานะยากจนจนต้องขอทุนจากมหาวิทยาลัย แต่เขาก็เรียนเก่งระดับอัจฉริยะและยังช่วยติวหนังสือให้อย่างเอาใจใส่มาโดยตลอด                ความสัมพันธ์ครั้งแรกอาจจะเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นเรียนเท่านั้น จนกระทั่งต่างมาแยกกันเข้าเรียนคนละเมเจอร์หรือสาขาวิชา ฐานะ“ติวเตอร์”จึงเริ่มลดบทบาทลงไป... กลายเป็นคนรู้ใจแทน ตอนนั้น ชาญเพิ่งอกหักจาก “ดาวมหาวิทยาลัยคนสวย” มาหมาดๆ กรพินธุ์ยังจำชาญที่หมดสภาพได้เป็นอย่างดี ชายหนุ่มเมาจนหัวราน้ำ และเพื่อนคนหนึ่งก็หิ้วปีกมันมาส่งที่หอพักกลางดึก ผ่านหน้าหอพักที่หล่อนกำลังอ่านหนังสืออย่างขะมักเขม้นอยู่พอดี                 จากนั้น ทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างง่ายดาย ในเมื่อหล่อนเป็นเพื่อนสาวเพียงคนเดียวที่เข้าไปปลอบโยนให้กำลังใจ ในขณะที่เพื่อนชายคนอื่นมองว่า “เรื่องอกหัก”ของไอ้ชาญ เป็นแค่เรื่องตลกไร้สาระสิ้นดี!                ได้ผล เมื่อบาดแผลทางใจเริ่มทุเลาลง ชาญก็เริ่มหันมามองหล่อนด้วยความสนใจ ซึ่งกรพินธุ์เองก็ไม่ปฏิเสธ อย่างน้อยก็ดีอยู่อย่าง ที่ทำให้ใครๆมองว่า ถึงจะเฉิ่มเชยจืดชืดแค่ไหนก็ยังมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ไม่ใช่สาวซีเนียร์ปีสี่ที่เตรียมขึ้นคาน หาผู้ชายมาควงไม่ได้เลยสักคน!!               กรพินธุ์คิดเช่นนั้นจริงๆ คิดว่าเมื่อเวลาผ่านไป ก็คงจะเปลี่ยนความสงสารมาเป็นความรัก หรืออย่างน้อยก็คงไม่อำมหิตพอที่จะบอกตัดรักเขาง่ายๆ เหมือนกับยายมัทนียา ดาวมหา’ลัยคนนั้น             มีแฟนอย่างชาญก็ดีไปอย่าง ซื่อๆทื่อๆและไร้รสชาติเสียจนไม่ต้องกังวลว่าเขาจะไปจีบคนอื่นเป็นแฟนโดยที่หล่อนไม่รู้ ไม่เหมือนกับพี่โชติ...          ในขณะมองแฟนหนุ่มตรงหน้า กลับไพล่ไปนึกถึงชายอีกคนหนึ่งขึ้นมาเปรียบเทียบไม่ได้ บุรโชติแม้จะไม่ใช่อดีตเดือนมหาวิทยาลัยรูปหล่อ หรือเป็นนักกีฬาเหรียญทองดาวเด่นประจำคณะ นอกจากประธานชมรมค่ายอาสา แต่ก็มีบางอย่างเป็นเหมือนพลังดึงดูดต่อบรรดาอิสตรีให้เข้ามาหา หล่อนเรียกมันว่าแรงดึงดูดทางเพศหรือ “เซ็กส์แอพพีล” ไม่ต่างกองไฟขนาดมหึมาที่เปล่งแสงอันตรายให้แมงเม่านับฝูงบินเข้ามาเริงเล่นและสังเวย... โดยไม่สำเหนียกถึงภยันตรายของความร้อนแรงแห่งไฟกองนั้น!!              เห็นจะยกเว้นก็แต่ดาวคนสวยอย่างยายมัทนียาเท่านั้นกระมังที่ไม่มีทีท่าจะมองเห็นเสน่ห์ดึงดูดของชายหนุ่ม?                กรพินธุ์คิดคำนึงอย่างอดประหลาดใจกับตัวเองไม่ได้ เห็นแต่ว่ามัทนียาควงหนุ่มหล่อคนแล้วคนเล่าจนแทบจะครบทุกคนในมหาวิทยาลัยแล้ว ยกเว้นก็แต่เพียงพี่โชตินี่แหละ!!            แล้วความคิดฟุ้งซ่านก็หยุดชะงักลงเมื่อหันมาตอบคำถามของชาญที่ถามซ้ำขึ้นมาอีกครั้ง             “ว่าไงล่ะพิณ หาอะไรอยู่หรือเปล่า ให้ผมช่วยหาให้ไหม?”             สายตาของเด็กหนุ่มเป็นประกายซื่อๆน่าเอ็นดู จนทำให้อดยิ้มไม่ได้ เขาช่างเป็นพ่อชาญคนซื่อเสียจริง ไม่ทันเล่ห์กลมารยาหญิงจนแทบเสียผู้เสียคน ไม่น่าเชื่อว่าคนแบบนี้ก็ยังมีหลงเหลืออยู่ในโลก...              “ก็กรดซัลฟุริกเข้มข้น*น่ะสิคะ? ทำไมพิณรู้สึกว่ายังเห็นมันวางอยู่ใน Hood  เมื่อวานนี้อยู่เลย แต่วันนี้ไม่รู้ใครดันเอาออกไปใช้ซะนี่ น่าโมโหที่ใช้แล้วไม่ยอมเก็บนี่แหละ?”             “กรดซัลฟุริก? เมื่อกี้...ผมเห็น...”                ชายหนุ่มเป็นฝ่ายเบิกนัยน์ตากว้าง ประกายบางอย่างสะท้อนผ่านกรอบแว่นวาววับอย่างประหลาด เมื่อเผลอหลุดปากออกไป                   “พิณ!... หรือว่า...?”                 *******************               มัทนียาเหลียวมองรอบด้าน ยามค่ำวันศุกร์เช่นนี้ นักศึกษาส่วนใหญ่ต่างก็รีบกลับบ้านหรือออกไปพักผ่อนหย่อนใจข้างนอกกันเกือบหมด ในตึกเคมีจึงแทบจะปราศจากผู้คน ส่วนรปภ ประจำคณะ ก็เดินตรวจตราอยู่ด้านนอกหรือไม่ก็ประจำอยู่ในป้อมยาม นี่เป็นโอกาสสำคัญที่ไม่มีใครจะติดใจสงสัยหล่อนเลยสักคนเดียว              หญิงสาวผู้เต็มไปด้วยไฟโทสะ เดินจ้ำฝีเท้ามาถึงบริเวณหน้าลิฟท์ตัวเดียวของตึกคณะ แล้วตัดสินใจกดขึ้นไปชั้นบนอันเป็นตำแหน่งห้องทำแล็บของกรพินธุ์อย่างมั่นใจ เคยมาหาเพื่อนในบางครั้ง ยังจำได้ที่ยายพิณบอกหล่อนเองว่ากรดและด่างเข้มข้นจะถูกเก็บเอาไว้ในขวดสีชา โดยที่แบ่งเอาไว้ทำแล็บเองบางส่วน จำชื่อทางเคมีของมันได้ติดตา                  กรดกำมะถันเข้มข้น... แค่ชื่อนั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เกิดความคิดเจิดจรัสวูบขึ้นมาด้วยความโสมนัส...              นังระตี... คราวนี้นอกจากหน้าตาจืดชืดๆของมันจะกลายเป็นใบหน้าอัปลักษณ์รูปโฉมไปด้วยแล้ว ทั้งร่างกายของมันก็ควรจะพิการน่าเกลียดเป็นนังปีศาจไปพร้อมกันเลยทีเดียว เอาให้สมกับที่บังอาจมาตีตัวเสมอกับหล่อน!!             เสียงกริ่งลิฟท์ดังขึ้นพร้อมตัวเลขดิจิตอลสีแดงกระพริบวูบบ่งถึงตำแหน่งชั้นที่ต้องการพอดี มัทนียายืนยิ้มกริ่มอย่างมาดหมายเมื่อประตูโลหะค่อยๆเปิดกว้างออกจากกัน...           รอยยิ้มค้างอยู่กับที่อย่างพิศวง เมื่อมองเห็นร่างที่ยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้าประตูลิฟท์พอดี           “ระตี”          ความสงสัยค้างคาอยู่ที่ริมฝีปาก... หากใบหน้าของ“นังเฉิ่ม”ซีดเซียวไม่ต่างกับผิวแห้งหยาบและขาวซีดเหมือนปลาตายเน่าทำให้ลืมสิ่งที่จะถามออกไปเสียสนิทใจ ริมฝีปากระตีเผยออ้าขึ้นคล้ายกระซิบอะไรบางอย่างออกมา เสียงแผ่วเบาจนจับใจความแทบไม่ได้             “แก... นังตัวแสบ นังมัทนียา ฉันเกลียดแก เกลียดแกกกกกกกกกกกก!!!”              หล่อนฟังออกแล้ว เสียงกระซิบแหบพร่าดังชัดขึ้นเหมือนกับไม่ใช่นังระตีเฉิ่มเบ๊อะคนเดิม มันกรีดเสียงร้องเหมือนคนคลุ้มคลั่งเสียสติ ผมยาวรุ่ยร่ายปรกใบหน้า และเห็นเสี้ยวหนึ่งของนัยน์ตาขุ่นขวาง               “นังมัท! แกเลวมาก คอยกลั่นแกล้งฉันลับหลังมาโดยตลอด แกล้งและแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากฉัน... แม้แต่พี่โชติ! แล้วยังมาทำตีหน้าซื่อแอบหัวเราะเยาะสมเพชอีกด้วย นึกว่าไม่รู้รึไง”             มัทนียาเชิดหน้าขึ้นอย่างผยอง ตระหนักชัดว่าคนตรงหน้าคือ “ลูกไล่”คนเดิมนั่นเอง สงสัยระตีจะสติแตกเสียมากกว่า ไม่เป็นไร เรื่องขี้ประติ๋วแค่นี้ ก็แค่ตวาดใส่มันเหมือนทุกครั้ง ขี้คร้านนังเด็กลูกไล่ของหล่อนก็จะหงอลงไปในพริบตา            หญิงสาวปรายตามองอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้และเกลียดชัง ไม่จำเป็นต้องปิดบังเสแสร้งอะไรอีกแล้ว ในเมื่อระตีประกาศตัวเป็นปรปักษ์ชัดแจ้งเสียขนาดนี้ อีกประเดี๋ยวเถิด... มันจะต้องรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดและหล่อนเองนี่แหละจะเป็นฝ่ายหัวเราะ!              “ถามโง่ๆ...”              เบะปากใส่อีกฝ่าย ด้วยมาดของหญิงสาวผู้มีทุกอย่างอยู่เหนือกว่าทุกประตุ            “เพราะเธอโง่เองต่างหากล่ะ ระตี มัวหลงเพ้อคิดไปเองว่าพี่โชติเขาจะชอบเธอ ช่างน่าสงสารเสียจริง... จะบอกให้นะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขาน่ะ เป็นแผนการหลอกใช้ให้เธอทำงานงกๆช่วยชมรมเท่านั้นแหละจ้ะ และตอนนี้ เธอก็หมดประโยชน์แล้ว”          หล่อนรู้ว่าทุกคำพูดจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดมากเพียงใด แต่เรื่องแบบนี้มัทนียาเชี่ยวชำนาญอยู่แล้ว บางทีมันอาจจะเป็นความสามารถพิเศษที่มีอยู่เพียงข้อเดียวในชีวิตก็เป็นได้              “จะบอกให้ว่า ความจริงแล้วเราสองคนรักกันมานานแล้ว พี่โชติเขาไม่เคยสนใจเธอเลยด้วยซ้ำ... อีหน้าโง่!!”            คำพูดคำสุดท้ายนั้นไม่ต่างกับราดน้ำมันลงไปในกองเพลิง นัยน์ตาระตีลุกวาบ                 “ใช่! ที่เป็นเช่นนั้น ก็เพราะแกนั่นแหละ ถ้าหากไม่มีแกสักคนเดียวมาคอยยั่วยวนเขา พี่โชติก็จะไม่เป็นอย่างนี้ คอยเป่าหูเขาให้เกลียดฉันยังไง พยายามทำให้ฉันด้อยกว่า... ทำไมจะไม่รู้ล่ะ ในเมื่อเรารู้เช่นเห็นชาติกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ จำไม่ได้แล้วเหรอว่าใคร เป็นคนช่วยพาแกไปทำแท้งน่ะ หา!”                ระตีพล่ามไม่หยุดปาก ในขณะที่หล่อนยืนกอดอกเม้มริมฝีปากนิ่ง พยายามบังคับไม่ให้สั่นสะท้านไปด้วยโทสะ มันกำลังพูดถึงสิ่งที่เคยพลาดมาแล้ว แต่คนอย่างมัทนียารู้ดีว่า จะเผลอตัวระเบิดอารมณ์ออกไปให้คนอื่นเห็นจุดอ่อนนั้นไม่ได้เด็ดขาด เรื่องนี้จะไม่มีใครอื่นรู้...                  เพราะมันจะทำให้หล่อนเสียภาพพจน์หญิงสาวผู้แสนดีไปในทันที แม้จะเกลียดชังอีกฝ่ายเต็มกลั้น แต่ก็ทำได้แค่เอ่ยเสียงเรียบกรีดลอดผ่านไรฟันออกมา                “นังระตี นี่มันจะมากไปแล้วนะ เธอเองไม่ใช่เหรอที่เป็นลูกค้าคลินิกนั้นบ่อยๆ อย่ามาพาลเอาฉันไปแปดเปื้อนด้วยเลย ไม่มีใครเชื่อคำพูดเลอะเทอะพล่อยๆของเธอหรอก แล้วไหนล่ะหลักฐานน่ะ?”                   เกมนี้หล่อนตีหน้าซื่อได้แนบเนียนกว่าอยู่แล้ว ใบหน้าระตียิ่งเผือดซีดปากสั่นระริกด้วยความเจ็บแค้น แน่นอน! ไอ้คลินิกบ้านนอกแห่งนั้นถูกตำรวจจับไปเมื่อหลายปีก่อนจนปิดร้างไปแล้ว และอดีตเหล่านั้นก็จมหายลงไปโดยไม่เหลือร่องรอยใดๆอีก นังระตีแพ้หมดรูปทุกประตู!!                  “เลอะเทอะหรือ? นี่ไงล่ะ สำหรับเพื่อนชั่วๆอย่างแกควรจะได้รับ!” และยังไม่ทันจะทำอะไรทั้งสิ้น อดีตเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดก็ดึงขวดแก้วออกมาจากด้านหลัง แล้วสาดสิ่งที่อยู่ในนั้นออกมาใส่ร่างหญิงสาวทันทีโดยไม่ทันหลบ               ความเย็นวูบขึ้นบนใบหน้าของมัทนียา ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นความร้อนวาบไม่ต่างกับถูกนาบลงไปด้วยกองเพลิงความร้อนสูง ตามมาด้วยความเจ็บปวดสุดขีดจนต้องกรีดร้องออกมา แล้วล้มตัวลงไปกองดิ้นพล่านอยู่บนพื้นลิฟท์                 กลิ่นเหม็นไหม้บางอย่างระเหยคลุ้งปะทะฆานประสาทในความสับสนและเจ็บปวด จนนึกขึ้นมาได้ว่ามันคือกลิ่นไหม้ของผิวเนื้อตัวเอง              เสียงหัวเราะของระตีกรีดลั่นไปหมดเหมือนคนสติวิปลาส ยืนหัวเราะภาพเบื้องหน้าโดยไม่อาจหยุด ในขณะที่ใครหลายคนเผ่นออกมาจากห้องแล็บด้านในด้วยความตกใจ เสียงหัวเราะยังดังลั่นประสานกับเสียงกรีดร้องโหยหวนของมัทนียา ร้องจนไม่มีเสียงร้องอีกต่อไป               “ช่วย...ช่วยฉันด้วย ช่วยด้วยยยยย!”                ภาพสุดท้าย ก็คือร่างในเสื้อกาวน์ของกรพินธุ์ และชาญกำลังวิ่งตรงเข้ามาหาด้วยความตระหนก และในพริบตา... หล่อนมองเห็นความสมเพชปรากฏขึ้นในดวงตาของชายหนุ่มผู้นั้นด้วย                       ชาญ...                     *********************                        ระตีถูกส่งเข้าไปบำบัดในโรงพยาบาลจิตเวช ทั้งที่เหลือเวลาอีกเพียงปีเดียวเท่านั้น ก็จะจบการศึกษาแล้ว จิตแพทย์ตรวจพบว่าหญิงสาวมีอาการของความเครียดสะสมเป็นเวลานาน และความเครียดที่ไม่ปรากฏที่มาที่ไปชัดเจนนั้น ก็ระเบิดขึ้นในช่วงเวลาที่ไม่มีผู้ใดคาดคิด... มัทนียาเป็นเหยื่อที่น่าสงสารที่เข้ามาอยู่ในเหตุการณ์นั้นพอดี                 อยู่ในเหตุการณ์นั้นพอดี... โดยบังเอิญ!                    บุรโชติแทบจะหัวเราะกับข้อสันนิษฐานเหล่านั้น ไม่มีใครเลยที่จะรู้ความจริงทั้งหมด ความจริงที่โหดร้ายยิ่งไปกว่าสิ่งที่ผู้หญิงสองคนนั้นจะได้รับ!!                  ไม่แปลกใจเลยที่ใบหน้าสวยๆจะเละไปด้วยฤทธิ์กรด จนต้องใช้วิธีปลูกถ่ายเนื้อเยื่อเพื่อการรักษา ไม่มีทางที่ดาวคณะแสนโสภาจะกลับมาเจิดจรัสแสงได้เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว             นั่นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่หญิงสาวผู้เสียโฉมจะพยายามฆ่าตัวตายถึงสามครั้ง            ครั้งแรก เมื่อได้เห็นใบหน้าตนเองผ่านบานกระจกเงา มัทนียาร่ำร้องขอจากพยาบาลประจำวอร์ด จากนั้นพยาบาลกับเจ้าหน้าที่ก็ต้องโกลาหล เมื่อหล่อนขว้างกระจกทิ้งแล้วเผ่นขึ้นไปที่ระเบียงห้อง กระชากสายน้ำเกลือขาดหลุดติดคามือออกไป  เพื่อจะกระโดดดิ่งลงไปข้างล่าง แต่โชคดีที่เจ้าหน้าที่สามารถช่วยกันดึงตัวรั้งเอาไว้ได้ทัน              ส่วนครั้งที่สอง... เกิดขึ้นหลังจากการผ่าตัดรอบแรกผ่านไปไม่กี่วัน เมื่อเขาเป็นฝ่ายเข้าไปเยี่ยมไข้ถึงในห้องพักเป็นครั้งแรก... และครั้งสุดท้าย!!               “มัท...”                 เขาจงใจเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงทุ้มอ่อนโยน ไม่มีใครติดใจสงสัยในความสัมพันธ์อันลึกเร้นนั้น ในเมื่อมัทนียายินดีจะปิดปากเรื่องนี้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว พยาบาลเวรนึกแต่เพียงว่า เขาเป็นรุ่นพี่ที่คณะ เข้ามาเยี่ยมเยียนน้องร่วมสถาบันด้วยความห่วงใย จึงไม่ได้เข้ามาวุ่นวายอะไรในห้องด้วย                  มัทนียานอนหันหลังให้ เขารู้แต่ว่าหล่อนกลั้นสะอื้นเอาไว้อย่างยากเย็น              “พี่โชติ... มาหามัทอีกทำไมคะ? มันสะใจแล้วใช่ไหมที่เห็นมัทเป็นอย่างนี้”             นั่นเป็นคำตัดพ้อที่โทษมายังเขาเหมือนเดิม คนอย่างหล่อนไม่เคยผิดอะไรทั้งสิ้น หรือถ้าจะเป็นความผิดจริงๆ มัทนียาก็จะแสร้งลืมไปแล้วว่ามันเคยเกิดขึ้น!!              “พี่ต้องมาสิมัท... เพราะพี่ไม่เคยลืมมัทเลย สักวันเดียว”             คราวนี้หล่อนหันกลับมา ใบหน้าเต็มไปด้วยผ้าพันรอบไม่ต่างกับมัมมี่สยองขวัญ เหลือเพียงดวงตาเท่านั้นที่วาววามไปด้วยหยาดน้ำเอ่อคลอ                  “เพราะทั้งมัทและระตียังอยู่ในความทรงจำของพี่เสมอ”                  คราวนี้นัยน์ตาคู่นั้นเปล่งวาบขึ้นด้วยความฉงนฉงาย                 “ระตี? ...ยังอยู่ในความทรงจำ หมายถึงอะไร?”                     รอยยิ้มประหลาดนั้น นัยน์ตาคมกล้าคู่นั้น เริ่มทำให้มัทนียาหันกลับมามองเขาอย่างสำรวจตรวจตราเป็นครั้งแรก ก่อนความสนเท่ห์จะแปรเปลี่ยนเป็นความเข้าใจ... และความเข้าใจก็นำไปสู่ความตื่นตระหนกมิคาดฝัน                “พี่โชติ... พี่... แก... ไอ้บุรี!!”                    เสียงโหยหวนหวีดดังออกไปถึงเคาน์เตอร์ด้านหน้าโดยไม่จำเป็นต้องกดปุ่มสัญญาณฉุกเฉิน เมื่อพยาบาลเวรวิ่งเข้ามา ทุกคนจึงเห็นแต่บุรโชติกำลังรั้งตัวหญิงสาวเอาไว้ที่ริมระเบียงอย่างน่าหวาดเสียว โดยที่คนไข้เอาแต่คร่ำครวญด้วยความหวาดกลัวสุดระงับก่อนจะหมดสติทรุดฮวบลงไปกับพื้น                 “ช่วยด้วยครับ คนไข้จะกระโดดตึก”                   เขาบอกพยาบาลเวรอย่างนั้น รู้ดีว่าการ “ปิดเกม”คราวนี้ จะทำให้หล่อนไม่มีวันได้บอกใครไปอีกตลอดกาล                   ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นฝ่ายลากร่างของมัทนียาไปที่ระเบียงห้องด้วยตัวเอง!!                  “แกเขาใจความรู้สึกของไอ้บุรีหรือยังมัทนียา เขาใจความเจ็บปวดที่ถูกเหยียดหยาม ด้วยเสียงหัวเราะขบขันสมเพชแล้วใช่มั๊ย รู้แล้วหรือยังว่าการถูกเอาคืนเป็นยังไง ทั้งแกและนังระตีเพื่อนของแกนั่นแหละ!!”             “ไม่ม์ม์ม์!!”             “ยังจำได้ไหมจ๊ะ ประโยคนี้ ใครเอ่ยเป็นคนพูดว่า... แกตายแน่ ไอ้บุ รู้ไว้ซะ ว่าฉันเกลียดแก... เกลียดแก!!”                เขาแสร้งดัดเสียงเป็นมัทนียาในอดีตด้วยความหฤหรรษ์ เน้นทุกจังหวะถ้อยคำตราตรึงในหัวใจอย่างไม่เคยเลือนลืม ในขณะที่หล่อนเอาแต่คร่ำครวญด้วยความตื่นตระหนกมิคาดฝัน มือแข็งแกร่งปานคีมเหล็กกดคางและริมฝีปากเอาไว้จนแทบอ้าไม่ได้ ทุกอย่างกลับตาลปัตรเหมือนโลกถล่มทับลงมาต่อหน้าต่อตา เป็นฝันร้ายที่ลืมเลือนไปแล้วในห้วงอดีต หากบัดนี้มันได้ย้อนกลับมาหลอกหลอนอีกครั้ง                นัยน์ตาหญิงสาวเบิกโพลงจนแทบถลนออกมานอกเบ้า เมื่อร่างถูกกระชากออกไปยังราวระเบียงด้านนอกแล้วถูกกดให้แนบกับเนื้อโลหะที่ขวางกั้นเวิ้งอากาศอันว่างเปล่าสัมผัสถึงความเย็นเฉียบ มืออีกข้างกดลำคอแน่นจนแทบหายใจไม่ออก ตราบจนเมื่อเขาคลายมือนั่นแหละหล่อนจึงกรีดเสียงร้องออกมาสุดเสียง...                  “แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอตายหรอกมัทนียา จะให้ทรมานด้วยความอัปยศเช่นนี้ตลอดไป เหมือนกับที่ไอ้บุรีเคยรู้สึกมาแล้ว”                    เพียงเท่านั้นสติของหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายก็ขาดผึง ในจังหวะที่พยาบาลเข้ามาถึงตัวพอดี ชายหนุ่มแสร้งเอ่ยคำขอโทษอย่างสุภาพ อธิบายถึงรอยช้ำที่ต้นแขนและช่วงไหล่ของคนไข้ว่าเกิดจากความตกใจของเขาเมื่อเห็นคนไข้เกิดอาการคลุ้มคลั่ง จึงต้องช่วยเหลือดึงตัวเอาไว้ ไม่มีใครสังเกตเห็นรอยยิ้มของเขาที่บิดขึ้นที่มุมปากอย่างสาสมใจในผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นเกินความคาดหมาย                      ตอนนี้ ความจริงทุกอย่างที่เกิดขึ้นทำให้มัทนียาช็อคจนอาจจะเดินทางไปอยู่ร่วมกับระตี ที่โรงพยาบาลจิตเวชเป็นรายต่อไป...                เพียงแต่หลังจากนั้นไม่นาน... เขาก็ได้รับข่าวที่ดียิ่งไปกว่า                มัทนียาฆ่าตัวตายในห้องน้ำ หล่อนใช้มีดโกนกรีดข้อมือตัวเอง ทำอัตวินิบาตกรรมอย่างน่าสยดสยอง รอยเลือดบนผนังห้องน้ำด้านหนึ่งปรากฏตัวอักษรโย้เย้ เหมือนคนวิกลจริตที่อ่านแทบไม่เป็นคำ แต่เขารู้คำนั้นได้เป็นอย่างดีเมื่อเห็นภาพถ่ายปรากฏในหน้าหนังสือพิมพ์               ไอ้ปรุ... ไอ้บุ ใช่! หล่อนยังไม่ลืมชื่อเด็กชายคนนั้น แม้แต่ตอนที่เข้าไปอยู่ในโลกของความวิปลาสโดยสมบูรณ์!                ความคิดของชายหนุ่มล่องลอยจากห้วงอดีตกลับคืนมาสู่ปัจจุบัน ถึงใครอีกคนหนึ่งที่มีส่วนรู้เห็นสำคัญ และถูกนำมาใช้เป็นข้อต่อรองกับ “มัน”ในเวลาต่อมา                ไอ้ชาญ... หรือแท้จริงก็คือ ดอกเตอร์ธุมชาล เชษฐภักดี เพื่อนสนิทในอดีตของเขานั่นเอง!!                     ************************ * หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่ากรดกำมะถัน สารเคมีกลุ่มนี้ค่อนข้างอันตรายต้องเก็บในที่เก็บเฉพาะ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 10:22:31

ความคิดเห็นที่ 3 ขออนุญาตนักอ่านท่านอื่น คุยนอกเรื่องอีกแล้ว หุๆ ขอบคุณสำหรับลิงค์มากนะคะ ตามไปอ่านเรียบร้อยแล้วค่ะ (ถ้ามีโอกาส จะหามาเก็บ มั่งค่ะ) ท่านมีความสามารถหลายด้านมากเลยนะคะ ชื่นชมค่ะ ตอนนี้มนกำลังเล็งเรื่อง "คุ้มคำพญา"อยู่ แต่เครียดเรื่องน้ำท่วม เลยได้แต่มอง เง้อ... ปล.ขอบคุณสำหรับบทบรรยายการลอยประทีป ด้วยค่ะ ไพเราะอลังการจริงๆ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 11:05:48

ความคิดเห็นที่ 4 อินขออนุญาตบ่นมั่งค่ะ จากสภาวะน้องน้ำบุกพี่กรุง เลยทำให้การตามล่าหนังสือของอินลำบากไปด้วย ฮึกๆ วิ่งทั่วลำปางแล้วยังหาหนังสือทีต้องการไม่ได้เลย สั่งอนไลน์ก็ไม่ได้ เพราะคลังซีเอ็ดเปิดตั้งวันที่ 7 แน่ะ เศร้าเลย T^T วกกลับมานิยายต่อ อืมสองบทนี้ตีแผ่ดาร์คไซด์ในใจมนุษย์ได้แจ่มไปเลยค่ะ อ่านจบแล้วทำให้นึกถึงกลอนสองบทขึ้นมาพร้อมๆ กัน บทแรกนี่ อินว่าทุกคนน่าจะคุ้นเคยดี อย่างน้อยต้องมีคนต้องท่องเป็นบทอาขยานก่อนเลิกเรียนสมัยประถมมั่งแหละ ^^  พระอภัยมณี ตอนพระฤๅษีสอนสุดสาครค่ะ "แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์ มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน" กับอีกเรื่องหนึ่ง นิราศเมืองเพชรค่ะ ท่วงทำนองกลอนแบบนี้มีหนึ่งเดียว ท่านสุนทรภู่เจ้าเก่าค่ะ ^^ "ถึงคลองนามสามสิบสองคดคุ้ง ชะวากวุ้งเวียนซ้ายมาป่ายขวา ให้หนูน้อยคอยนับในนาวา แต่หนึ่งมาถ้วนสามสิบสองคด อันคดอื่นหมื่นคดกำหนดแน่ เว้นเสียแต่ใจมนุษย์สุดกำหนด ทั้งลวงล่องอเงี้ยวทั้งเลี้ยวลด ถึงคลองคดก็ยังไม่เหมือนใจคน" จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 14:13:30

ความคิดเห็นที่ 5 โหดมาก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 18:44:04

ความคิดเห็นที่ 6 ความรู้สึกนึกคิดของบุรโชติืนี่ ดูจะเป็นพิษภัยกับคนรอบข้างมากเลยนะคะ น่ากลัวสุดๆผู้ชายคนนี้ - -' จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 54 19:32:59

ความคิดเห็นที่ 7 ฉากที่ลากไปที่ระเบียง เป็นฉากที่ได้อารมณ์สุดๆ เลยค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 54 02:12:19

ความคิดเห็นที่ 8 ขอแปะชื่อไว้ก่อนนะคะ ต้องไปตามเก็บตอนเก่าๆ ก่อน ช่วงนี้มัวแต่หนีน้ำอ่านไม่ทันเลยค่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 54 04:04:49

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านจบแล้วขอพักยกไปปรับจิตใจก่อนค่ะ จากคุณ : สวนใส เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 54 09:00:15

ความคิดเห็นที่ 10 ตามมาทันแล้วค่ะ แล้วชาญจะโดนอะไรมั้ยคะนี่ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 54 13:28:29

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นการแก้แค้นที่เหี้ยมมากเลยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 54 22:29:01