ความคิดเห็นที่ 1 คาแรกเตอร์ ในนี้ค่ะ ไม่ลงในนี้นะ เพราะรูปเราฝากเวบเด็กดีหมดเลยน่ะ http://writer.dek-d.com/lichanzihk/story/viewlongc.php?id=758083&chapter=1 ตอนที่๑ โชคร้าย "จัดการเรียบร้อยทุกอย่างใช่ไหม...ดี พรุ่งนี้เช้าฉันก็คงกลับถึง ถ้าไม่มีอะไรด่วนก็ไม่ต้องโทรมาอีกนะ"เสียงทุ่มต่ำกล่าวก่อนวางสาย โยนโทรศัพท์มือถือลงเบาะด้านข้างอย่างไม่ใยดี สายตาของเขามองไปยังถนนใหญ่ ด้วยจุดหมายที่ยังอยู่อีกยาวไกล ร่างสูงโปร่ง ผิวเข้มในกางเกงยีนส์สีดำซีดเก่าจนกลายเป็นเทาเข้ม เสื้อเชิ้ตสีดำไม่ติดกระดุมบน ดูเหมือนจะดูไม่เอาใจใส่สนใจ เหมือนหนวดเคราที่รุงรังรกเกะกะใบหน้า กึก กักๆ เสียงดังมาจากเบาะหลัง ยิ่งดังขึ้น และตามมา หือ หือ หือ อ่อย อั้น เอี๋ยว อี้ๆๆๆ ชายหนุ่มหันมองร่างในชุดขาวพลิ้วที่ลืมตามองโพรงมายังเขา สายตาสื่อถึงความงงงวยและแฝงด้วยความโกรธที่พลุ่งพล่าน ‘แกเป็นใคร ปล่อยๆ ปล่อยฉัน’ เสียงที่เปล่งออกมาเป็นเพียง หือๆ ฟังไม่ได้ศัพท์ ร่างนั้นยังดิ้น พยายามหลุดจากเชือกที่มัดทั้งมือและเท้าอย่างหนาแน่น หล่อนรู้สึกเจ็บไปหมด ปากก็ยังถูกรัดกับผ้าหนาๆหยาาบๆแบบที่หล่อนไม่ชอบและไม่ชอบมากขึ้นที่มันทำ ให้รู้สึกระคายผิวยิ่งนัก ณ ตอนนี้ “คนสวย ขอเตือนไว้ก่อนนะ จะดิ้นหรือตะโกนอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ต่อบรรดาผัวของเธอมาอยู่ตรงนี้ มันก็ไม่มีวันมาช่วยเธอได้ ทางที่ดีอยู่นิ่งๆจนกว่าจะถึง’บ้าน’ของฉัน” "อ่อย อ่อย อ่อยเอี๋ยว อี้ๆๆๆอะ ไอ้อ้า"  นลินนิภารู้สักโมโหยิ่งนัก นึกด่าในใจ ไอ้บ้า ไอ้โจรทุเรศ ทำไมนะ วันนี้มันวันซวยอะไรของฉัน แค่ข่าวแย่ๆยังไม่พอ ยังโดนลักพาตัว นี่ฉันจะตายไหมเนี่ย อย่าตายนะ ฉันจะต้องรอด หญิงสาวนึกฮึดสู้ เป็นตายอย่างไง จะฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายฉันได้อีก เป็นเวลาอีกสักพัก เหมือนโชคจะเข้าข้างในความพยายามของหล่อน ผ้ามันหลุดเริ่มคลายลง หล่อนพยายามทำใจเย็น จะให้ไอ้โจรร้าย มันรู้ตัวไม่ได้เด็ดขาด เริ่มๆใช้สมองตรองดู หันไปมองทางโจรที่กำลังขับรถอยู่ ดูมันมุ่งสมาธิไปที่ถนนมากกว่า เลยละเลยที่จะสนใจหล่อนอีก หรอมันคงคิดว่าหล่อนหลับอยู่ก็ได้ หล่อนค่อยแกะผ้ามัดเท้าอย่างเบาเสียงที่สุด ตามด้วยผ้ารัดปาก ทำไงต่อดีล่ะ เสียดายเหลือเกินที่ไม่มีอาวุธอะไรแถวนี้ ไม่งั้นไอ้โจรบ้าได้ตายตรงนี้แน่ๆ ยี่ห้อลินนี่ ยอมใครที่ไหนล่ะ ยังไงก็เอาตัวรอดก่อนดีกว่าเรา ในที่สุดหญิงสาวก็ทำใจแข็งแล้วตัดสินใจรีบเปิดประตูรถและกระโดดลงไป ปัก!!! "โอย เจ็บชะมัดเลย" อุทานออกมา เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยขูดและกระแทก ดีนะ ไม่มีรถคันอื่นแล่นผ่านมา หญิงสาวรีบลุก เจ็บระบบไปเต็ม แต่ต้องทำใจสู้ เลือบไปเเห็นกระโปรงสวยขาด ‘หนูขอโทษนะ พี่เป็ด ชุดพี่เสียเลย’ นึกเสียดายในใจไม่ได้ "เฮ้ย" ชายหนุ่มรู้ตัวว่าเหยื่อจะหนี หันไปเห็นร่างน้อยในชุดขาวยาวกำลังล้มลุกคลุกคลานกับพื้นถนน "คิดจะหนีฉันเหรอ" โจรรีบจอดรถรถปิคอัพคนโตและก้าวลงมาอย่างรวดเร็ว "ไอ้บ้า อย่าตามมานะ" หญิงสาวพยายามวิ่ง ใจเต้นระรัว ชุดยาวทำให้วิ่งยากขึ้น จะไม่ไหวแล้ว ขอให้มีใครมาช่วยฉันเถอะ ไม่ไหวแล้ว พระเจ้าขา ถ้าหนูรอดไปได้ หนูจะเป็นคนดี ไม่ทำบาปทำกรรมเลยค่ะ แล้วมือหนาๆหยาบๆก็กระชากตัวของคนที่เล็กกว่าไว้ได้ "ปล่อยนะ ปล่อย ไอ้โจรโรคจิต" ปากพรำด่า ตั้งสติและสมองคิด ปิ๊ง! คิดออกแล้ว หญิงสาวตัดสินใจรวบรวมพลังอย่างสุดแรง ถีบกระทืบไปยังจุดยุทธศาสตร์กลางตัวของไอ้โจรบ้า "ยัยบ้า นี่เธอ" ชายหนุ่มเจ็บปวดตัวงอ นลินนิภาเห็นแล้วอยากจะขำ แต่ไม่มีเวลาแล้ว หล่อนวิ่งไปข้างหน้า เอ๊ะ นั่นแสงไฟ แสงไฟของรถยนต์นั่นเอง พระเจ้าช่วยเราแล้ว หล่อนวิ่งไปดัดกลางถนนอย่างรวดเร็ว จนรถยนต์ต้องเบรกกะทันหัน คนในรถรีบกระจก มองหล่อนตาตื่นกันทั้งหมด "ขอโทษ นะ คะ  ช่วยฉัน ด้วย ฉันถูก.." ด้วยความเหนื่อยทำให้เสียงนั้นออกตะกุกตะกัก แต่ยังไม่ทันขาดคำ ปากของหล่อนก็ถูกเปิด "ขอโทษพวกคุณจริงๆนะครับ เมียของผมเป็นบ้า ผมเพิ่งไปรับมาจากศรีธัญญามา พอผมต้องขับรถ ขัดใจก็เอาแต่ฉีกเสื้อผ้า โมโหมากๆก็โดดลงจากรถ แล้วยังวิ่งหนีมานี่อีก ด่ามาผมเป็นโจร สงสัยอาการกำเริบหนัก" คิดอย่างครบพร้อม จะเสียแผนไม่ได้ อายุธ แกจะปล่อยเธอไปไม่ได้เด็ดขาด หญิงสาวงับมือเข้าให้ สะบัดจนหลุดจากการจับกุม "ฉันไม่ได้บ้านะ ช่วยด้วย มันเป็นโจร" "เมียจ๋า ผมขอโทษนะที่ไม่มีเวลาให้คุณจนคุณต้องเป็นอย่างนี้ คุณพ่อคุณแม่ท่านคิดถึงคุณมาก อย่าโกรธผมเลย ผมสัญญาต่อไปนี้จะดูแลคุณไม่ทิ้งไหน"ว่าแล้วเขาก็กอดเธออย่างอ่อนโยน ไม่อาจรู้ได้ว่าเขานึกถึงใครกันแน่ในตอนนั้น สายตาเสียใจทอประกายออกมา "ไอ้บ้า ไอ้บ้า คุณอย่าเชื่อมันนะ" นลินนิภาสะบัดตัว หลุดจากการเกาะกอด รู้สึกโกรธสุดชีวิต หญิงสาวคงไม่รู้ตัวว่าหน้าตาซีดมัน ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรง ชุดราตรีสวยงามก็ขาดหวิ่นไม่เหลือดี แขนขาก็มีรอยขูดขีดจากการเสี่ยงลงจากรถกะทันหัน ยิ่งเวลาโกรธหล่อนยิ่งไม่เหลือสภาพเดิม ฝ่ายผู้ชมในรถก็เงียบกริบ จนหญิงแก่ในรถพูดว่า "โธ่ น่าสงสารจริง คุณก็ดูแลเมียดีๆสิ ปล่อยให้มาวิ่งตามถนนอย่างนี้ ถ้าลูกฉันพลาดชนแกตายจะทำอย่างไง แม่หนูยังเด็กอยู่เลย แกคงต้องการคนรักและเอาใจใส่ คุณต้องอดทนกับแกให้มากๆนะ คนมีปัญญาทางจิตก็แบบนี้" หญิงสูงวัยกล่าวอย่างสงสาร "ฉันไม่ได้บ้านะคุณ ฉันลินนี่ไง คุณเคยดูละครฉันไหม" หล่อนพยายามงัดไม้เด็ดที่สุด ไม่มีใครในประเทศนี้ไม่รู้จักฉันหรอก ลินนี่ นางเอกบ้านปราสาทแก้ว ดังข้ามคืนกันทีเดียว "โธ่ คุณนี่นะ ลินนี่ งั้นผมคงเลดี้กาก้าแล้วล่ะ" ชายคนขับพูดอย่างขำขัน ทำให้เด็กสาวหลังรถพลอยตลกไปด้วย "คุณ ทำไมไม่เชื่อฉัน ฉันลินนี่นะ นลินนิภาไง จริงๆนะ" เสียงเริ่มหลง "พล อย่าพูดเล่นอย่างนั้นสิลูก น้องออกจะน่าสงสาร คนสติไม่ดีนะพูดอะไรก็ได้"หญิงแก่พูด สายตาสงสารมองมาที่หญิงสาว "ผม ขอโทษจริงๆนะครับที่เมียผมทำให้พวกคุณเดือดร้อน ต่อไปนี้ผมสัญญาว่าจะดูแลเธอให้ดี ไม่ให้คลาดสายตาไปไหนเลย" เสียงยะเยือกในท้ายประโยค ทำให้นลินนิภาเริ่มหวั่น "งั้นพวกเราไปก่อนนะ โชคดีพ่อหนุ่ม" "เดินทางโดยสวิสดิภาพนะครับ" เขายิ้มอย่างเป็นมิตรพร้อมโบกมือลา "อย่า ทิ้งฉันไป พวกคุณ โธ่" นลินนิภามองตามตาระห้อย ความหวังของเธอดับลงอย่างไม่เหลือ โดยไม่รู้ตัว โจรร้ายก็โอบเธอไว้แน่น พยายามจะลากตามแรง "ปล่อยนะ ปล่อยฉันไปเถอะ" สายตาหวานๆ วิงวอน เมื่อไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็เอาด้วยกลล่ะหว่า “อยากให้เงินเท่าไหร่ ฉันจะเบิกมาให้นะ ฉันยังไม่มีงานอีกเยอะ เปี้ยวไม่ได้เลย แล้วฉันจะไม่เอาความ ไม่แจ้งตำรวจเลย” ยื่นข้อเสนอเต็มที่ขนาดนี้แล้ว ต้องได้ล่ะน่า "นั่นมันเรื่องของเธอ ไม่ใช่เรื่องของฉัน แล้วที่สำคัญนะฉันไม่เคยอยากได้เงินเธอเลย เธอต้องไปกับฉัน"เสียงแข็ง เย็นชา ไม่ยี่หระใดๆ พร้อมกับเปลี่ยนเป็นอุ้มร่างบาง น่าจะเร็วกว่าฉุดกระชากกันแบบนี้ "ไม่นะ ฉันไม่ไป ฉันจะแจ้งตำรวจว่าแกลักพาตัวฉัน ไอ้บ้า" ร่างน้อยพยายามดิ้นรน "เธอคิดว่าเธอจะแจ้งได้เหรอ ยัยเจ้าเล่ห์ ต่อไปนี้เธอไม่คาดสายตาฉันแน่" “ไอ้หน้าด้าน กล้าอ้างว่าฉันเป็นเมีย ฉันไม่ได้บ้า”ว่าแล้วก็ทุบหลังกว้างของชายหนุ่ม “ฉันก็ต้องพยายามแสดงละครบ้างสิ ถ้าจะต่อกรกับผู้หญิงเจ้ามารยาอย่างเธอ” "ไอ้บ้า ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย" เสียงแหลมตะโกนอย่างสุดชีวิต "นี่ อย่าแหกปาก ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก ถนนเปลี่ยวๆอย่างนี้ เธออยากหนีไปให้โดนข่มขืนลงข่าวหน้าหนึ่งก็ตามใจ" "แล้วมันต่างกับไปกับแกตรงไหน ไอ้โจรทุเรศ รังแกผู้หญิง" "เธอคิดว่าฉันพิศวาสเธอล่ะสิ ฉันไม่โง่หลงเปลือกสวยๆของเธอหรอกนะ นลินนิภา ฉันไม่ใช่เหยื่อรายวันของเธอ เธอยั่วฉันไม่สำเร็จหรอก ฉันไม่เปลืองตัวไปยุ่งกับเธอหรอกนะ" ตาเข้มนั้นฉายแววประกายจ้า ไม่แพ้ถ้อยคำ "ใครยั่วแก ไอ้บ้า" เสียงแหลม ไม่เหลือเค้านางเอกเจ้าน้ำตา "อ้อ วิธีขัดขืน ดุด่าคงเป็นวิธีที่คุณชอบสินะ แต่เสียดาย ฉันยังไม่มีอารมณ์" "กรี๊ด ไอ้สารเลว เลวที่สุดเลย เกิดมาไม่เคยเจอใครอุบาทว์เหมือนแก อร๊าย" พลุ่งพล่านสุดกู่ทำให้ขีดความโกรธของนลินนิภาถึงขีดสุด ระบายออกด้วยการจิก ข่วนไม่หยุดมือ ด้วยเล็บยาวๆ ทำให้ผิวของคนอุ้มถึงกับเลือดซึม “หยุดนะ ยัยบ้า หยุดเดี๋ยวก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน” โจรหนุ่มตีก้นของสาวตัวร้าย “ไอ้บ้า อย่ามาโดนก้นฉันนะ ไอ้ลามก” ดิ้นๆ แต่เขายังยึดตัวไม่ให้หล่น “แล้วทีเธอมาจิกฉันล่ะ ฉันแค่ตีก้น” “ไอ้บ้า โจรโรคจิต ถ้าฉันหนีไปได้จะแจ้งตำรวจ จะฟ้องแกให้หมดตัวเลย คอยดูนะ” ข่มขู่กล่าวอาฆาต "ฟ้องเลยคนสวย ฉันไม่กลัว เธอก็จะดังกว่าเดิม ที่มาอยู่กับโจรอย่างฉันไง นลินนิภา เรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน" เมื่อถึงรถ ชายหนุ่มก็มัดมือและเท้า จับเธอนั่งข้างหน้าเคียงกับเขา ลินนี่มองเขาอย่างอาฆาตแค้น "ทำไมแกถึงต้องจับฉันมา หรือใครจ้างแก" "มันยังไม่ใช่เวลาที่จะมาคุยกันนะ ผมขับรถอยู่ ถ้าเสียสมาธิ เดี๋ยวรถชน คุณตาย ศพไม่สวยนะ" "ไอ้ปากชั่ว" นลินนิภาด่าเข้าให้อีกดอก เอี้ยด!! หัวของหญิงสาวกระแทกกับหน้ารถอย่างจัง "โอ๊ย ไอ้บ้า แกแกล้งฉัน" "ก็บอกแล้วไง อย่าทำลายสมาธิตอนคนกำลังขับรถ" นลินนิภามองหน้าคนขับใจร้ายที่มีแต่หนวดเครารุงรัง ฉันไม่เคยเกลียดใครขนาดนี้มาก่อน ไอ้โจรบ้า สักวันหนึ่ง ฉันจะล้างแค้นแก!! จากคุณ : ศิจันทรา (chanying~) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 54 20:28:03

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่๒ โต้คารม แฉ ฉาว โฉ่ ดาราสาว ล. ชื่อจริงน. ที่ดังจากละครน้ำเน่าตบจูบ สุดแร๊งรายวัน หลังเลิกแฟนหนุ่มสุดหล่อ เพราะเธอมั่วผู้ชายไม่เลิกจนแม่ว่าที่สามีไม่ไหวจะเคลียร์ สั่งเด็ดขาดให้ลูกชายคนดังเลือกระหว่างแม่กับแฟน สุดท้ายผลออกน้องคนสวยถูกทิ้ง หน้าแตกดังโปะ! จนชีเฮิร์ตมากตะเวนราตรี ปาร์ตี้ยา จนไปโดดคิว ไม่ไปทำงาน น่าผู้จัดการที่คอยปกป้องจริงๆ ไม่รู้ว่าต้นสังกัดจะพิจารณาต่อสัญญาไหม สุดสวยของเจ้ปอบจะไหวไหมหนอ เจ้ปอบ “โห เดี๋ยวนี้ถึงกับเล่นยาเลยเหรอ ไม่ไหวจริงๆเนอะ ยัยลินนี่” แจ่มใสวางหนังสือพิมพ์ แล้ววิจารณ์อย่างออกรส เธอไม่เคยชอบดาราผู้หญิงที่สวยๆอยู่แล้ว ยิ่งนลินนิภานี่ไม่ถูกชะตาเอาซะเลย “ถ้าเขียนขนาดนี้ พี่ว่าเขียนชื่อจริงมันเลยดีกว่า นี่มันเรื่องของเขาน่า ข่าวมันมั่วหรือเปล่าก็ไม่รู้ ลินนี่ออกจะสวยผ่องขนาดนั้น คนติดยามันเป็นแบบนั้นที่ไหน” จงศักดิ์ออกความคิดเห็นอย่างไม่เชื่อนัก “ก็พี่จงชอบล่ะสิ ลินนี่น่ะ ฉันเห็นนะ ดูละครมันทุกเรื่องกับแม่น่ะ”คำหล้าว่าอย่างหมั่นไส้ “โธ่พี่ ก็เดี๋ยวนี้ พวกดาราน่ะ มันฉีดวิตามินไง วิตามินอะไรนะ แบบฉีดให้ขาวไง ให้ผิวขาวผ่อง เนี่ยถ้าฉันมีเงินนะ จะไปฉีดบ้าง”แล้วก็ทำหน้าจินตนาการว่าตนสวยนัก “อีแจ่ม อย่างเอ็ง ฉีดให้ตาย มันก็ไม่สวยหรอก ทำพูดไป เปลืองเงินเปลืองทองเปล่าๆ” “พี่จง เรื่องอะไรมาว่าฉัน ฉันเป็นน้องพี่นะ” แจ่มใสโกรธ เพราะทนไม่ได้สักนิดเรื่องใครมาว่าเรื่องความสวย “ก็เพราะเอ็งเป็นน้องนี่แหละ ถึงได้ต้องเตือน อย่าไปใช้เงินไร้สาระ” “พี่จง ถ้าฉันสวยนะ ฉันจะไปเป็นดาราให้ดังกว่าลินนี่เลย” “โอ๊ย ฝันแต่เช้าเลยนะ อ่านนิยายน้ำเน่ามากไปหรือเปล่า” คำหล้าขำเยาะ “ไม่อยากพูดกับพวกพี่แล้ว ชอบขัดคอ น่าเบื่อ ไปคุยกับแม่ดีกว่า” แจ่มใสเดินไปหาแม่ที่กำลังโขลกน้ำพริกหลังครัว แม่ครัวหลักของบ้านนั่นเอง ป้าเจียมซึ่งกำลังขะมักเขม้นกับการตำน้ำพริกหนุ่มรสเด็ด แล้วแจ่มใสก็โผล่มา “แม่จ๋า ลินนี่มีข่าวเสียๆอีกแล้วนะ แม่ยังจะชอบอยู่อีกเหรอ” “ลินี่ไหน อะไร” ป้าเจียมถามอย่างสงสัย ก็แกน่าจำชื่อดาราได้ที่ไหนล่ะ “ลินนี่ นลินนิภาไงแม่ที่แม่ชอบว่าเค้าร้องไห้สวยน่ะ” “แม่บัวบุษยาน่ะเหรอ” “เค้าชื่อลินนี่แม่ บัวบุษยามันชื่อในละคร ตัวจริงเค้าไม่ใช่แบบนั้นหรอก ไม่ได้อ่อนแอ เจ้าน้ำตาอย่างนั้น” “พูดอะไร แจ่ม :-)งไปหมดแล้ว” “ก็นี่น่ะสิ ไปติดยา เที่ยว น่าเกลียดซะมัดเลย ยิ่งโดนแฟนทิ้งนะ ยิ่งเละ” “แม่บัว เค้าน่าสงสารออก รู้ไหม ผู้ชายมันโง่ ผู้หญิงทั้งสวย ทั้งดีกลับไม่เลือก” “แม่ เค้าชื่อลินนี่ ไม่บัว ละครมันก็ละครนะแม่” “เอ๊ะ อีนี่ เอ็งก็ดูละครทุกวัน วันนี้มีสาวน้อยลอยน้ำ กำลังสนุกเชียว” “โอ๊ย ฉันละปวดหัวกับคนบ้านนี้จริงๆ” คำหล้าออกมาอีกคน “ป้า โขลกเสร็จหรือยัง เดี๋ยว นายใหญ่มา กับข้าวไม่เสร็จพอดี” คำหล้ามาเร่ง “ใกล้แล้ว นังแจ่มนะสิมาชวนข้าคุย ว่าแต่คุณใหญ่จะถึงกี่โมงแน่ฮึ” ณ ไร่สุดตะวัน โอบกิจขับรถกะบะคนเล็กสีแดงซีดกำลังตรวจตราการทำงานรอบๆไร่ซึ่งก็ดูเรียบร้อยดี หากแต่ว่าสายตาของเขาได้ไปสะดุดกับท่าทางลับๆล่อๆของคนๆหนึ่งแถวริมรั้วของไร่ จึงจอดรถ เดินเข้าไปดูให้แน่ใจโดยที่ร่างนั้นไม่รู้ตัว เพราะมัวแต่สอดส่ายสายตามองทั่วบริเวณ “นี่ คุณ” “ว้าย อะไรนี่” หญิงสาวสะดุ้งราวกับเป็นแมวขโมยที่ถูกเจ้าของจับได้ “คุณมาทำอะไรลับๆล่อๆแถวนี้” “ก็มา..” ท้ายประโยคชะงักไปเพราะคิดคำตอบไม่ออก “มาหาคุณใหญ่” มองเป็นเชิงถาม “ไม่ใช่ ฉันแค่มาเดินเล่น แค่นั้น” ตอบประโยคที่นึกได้ “แหม มาเดินเล่นเสียไกลเลยนะ คุณณิชกุล สงสัยว่าใจคงลอยนำมา” “นายโอบ ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของนายนะ พูดอะไร” ณิชกุลบอกปัด ทั้งที่มันเป็นความจริง “คุณใหญ่ไม่อยู่หรอก ไปธุระที่กรุงเทพ แต่ก็ใกล้จะกลับมาแล้ล่ะ คุณมาผิดเวลานะ มาเร็วไปหน่อย” “เอ๊ะ ฉันไม่ได้อยากรู้นะ มาบอกทำไม” “ปากแข็ง งั้นถือว่าผมพูดลอยๆสิ ลืมไปล่ะกัน” “กวนประสาทนะ ฉันจะฟ้องพี่ยุธ” “เอาคุณใหญ่มาขู่เสียด้วย แหมๆ” ยักคิ้วหลิ่วตาอย่างกวนๆ “นี่ ฉันไม่ใช่คนระดับนายนะ หยุดล้อเลียนเดี๋ยวนี้” ท่าทางไม่พอใจอย่างแรง “โอโห้ เจ้ายศเจ้าอย่าง สมัยนี้เขายังแบ่งชนชั้น ศักดินากันอีกหรือนี่ คุณณิชกุล ไม่น่าเชื่อคนที่เรียนหนังสือมาอย่างคุณจะเป็นแบบนี้” “นายโอบกิจ นายมาหาเรื่องฉันก่อนนะ” หล่อนทำท่าฮึดฮัดซึ่งไม่ได้น่ากลัวแต่อย่างใด กลับดูน่าเอ็นดูแบบเด็กๆเสียด้วยซ้ำ “งั้นผมไปก่อนล่ะ เดี๋ยวแผ่นดินที่คุณเดินมันจะถล่มมาระดับเดียวกับผมเสียก่อน บายนะครับ เดินกลับดีๆล่ะ บ้านคุณก็ไม่ใช่ใกล้ๆ” “นายโอบ นี่นาย” ณิชกุลไม่รู้จะสรรหาอะไรมาว่าต่อ โอบกิจเดินตัวปลิ่วกลับไปที่รถ ด้วยเป้าหมายต่อไปคือรีสอร์ทนั่นเอง “เฮ้อ มาเสียเที่ยวเหรอนี่ อุตส่าห์เดินมาถึงไร่ รู้อย่างนี้ใช้รถพี่บูมก็ดี ไม่น่าเลยเรา กะจะให้พี่ยุธไปส่งเสียหน่อย ฝันมลาย” บ่นเบาๆอย่างเสียดาย ณิชกุลทำหน้าจ๋อย หันหลังเดินกลับบ้านของตน พลางคิด ‘พี่ยุธไปไหนนะ ปกติก็อยู่แต่ไร่กับรีสอร์ท นานทีปีหนจะออกไปไหน แปลกจริง ธุระที่กรุงเทพด้วย ต้องสำคัญมากแน่ๆ มะรืนค่อยมาดีกว่า’ ใจของหญิงสาวคิดถึงอายุธ พี่ชายแสนดีที่เธอแอบรัก ฝันหวานกลางแดดที่ส่องมา นึกถึงตอนเธออายุเจ็ดขวบโดนเพื่อนรุมแกล้งที่โรงเรียนในตอนนั้นพี่ยุธก็เข้ามาช่วย เหมือนเจ้าชายขี่ม้าขาวมาเลย พออายุได้สิบสอง แล้วไปเล่นซนตกน้ำ พี่ยุธเป็นช่วยเธอขึ้นมา ตอนนั้นน่ะนึกว่าจะตายเสียแล้ว พอลืมตานึกว่าอยู่สวรรค์ซะแล้ว แต่กลายเป็นเห็นพี่ยุธแทน ตอนสิบห้าก็ทะเลาะกับแม่เรื่องเป็นเชียร์ลีดเดอร์ ก็มีพี่ยุธมาคอยปลอบ แถมยังช่วยพูดกับแม่ให้อีก แล้วยังมีเรื่องน้อยๆเล็กๆอีกมากมายที่หล่อนลืมไม่ได้ พอนึกถึงใจก็ลิงโลดไปในภวังค์ ตรงกันข้ามกับหญิงสาวอีกคนที่กำลังฝันร้าย ในฝันหล่อนต้องต่อสู้กับโจรร้ายที่น่ากลัว แต่แล้วก็พลาดท่า โจรร้ายหมายจะเอาชีวิตหล่อน เงื้อมีดปลายแหลมสุดมือมาที่หัวใจ “กรี๊ดดดดดด ช่วยด้วย” สะดุ้งสุดตัว ลืมตาก็เจอกับถนนที่มีต้นไม้เต็มไปหมด ที่นี่ที่ไหนกัน หล่อนขยับตัวไม่ได้ ถูกมัดมือและขา “นลินนิภา เป็นอะไร ฝันร้ายเหรอ” น้ำเสียงเรียบ หล่อนหันมอง คนขับมันไอ้โจรบ้าห้าร้อยเมื่อคีน โอ๊ย ร้ายเสียยิ่งกว่าฝัน แต่หล่อนไม่ตอบ กลับเงียบแล้วหันไปมองริมทางที่มีต้นไม้เต็มไปหมด จะไปไหนกันแน่ “สงสัยสินะ ว่าเราจะไปไหนกัน” หญิงสาวยังคงนิ่งเงียบ ปล่อยให้เขาพูดต่อไปคนเดียว “ในเมื่อไม่พูดอะไร ก็คงไม่อยากรู้สินะ” ลินนี่หันมองขวับอย่างเคืองๆ คนอะไรก็รู้ว่าอยากรู้แล้วยังกวนประสาทอีก “ฉันอยากเข้าห้องน้ำ แถวนี้มีปั๊มไหม” เริ่มคิดอะไรออก “ฮึฮึ ไม่มี แถวนี้น่ะมันป่าทั้งนั้น เรากำลังขึ้นเขา ถ้าคุณอยากฉี่อยากขี้ ก็คงต้องในดงนี่ล่ะ” “งั้นก็ได้” หญิงสาวทำยินยอม ทั้งที่ไม่ใช่นิสัย คนอย่างลินนี่ไม่ชอบอะไรสกปรกอย่างนี้หรอก แต่เพราะอยากหาทางหนีต่างหาก ไม่ใช่นั่งรอไปถูกเชือดแบบนี้ “คุณได้ แต่ผมไม่ได้ คิดจะหนีล่ะสิ ผมรู้ทัน ผู้หญิงเล่ห์ร่อยเจ้ามารยา” ยัยตัวแสบ ไม่มีวันหรอกนะที่เธอจะหลอกฉันได้น่ะ “บ้า ฉันอยากเข้าห้องน้ำจริงๆนะ” พยายามอ้อนวอน หารู้ไม่ เสียงแบบนี้ยิ่งทำให้ชายหนุ่มหมดสงสาร เพราะคิดว่าผู้ชายคนอื่นก็ต้องหลงกับน้ำเสียงหวานๆบาดใจ เหมือนน้ำผึ้งปนยาพิษ “งั้นก็ปล่อยให้ราดในนี้ไปเลย จุดหมายของเราอีกไม่ไกลหรอก อย่าคิดว่าจะหนีได้เลย กว่าจะได้ตัวคุณมานี่ไม่ใช่ง่ายๆนะ เสียเงิน เสียเวลา เสียกำลัง หวังว่าจะไม่เสียที่ลุงทุนมานะ” “ไอ้โจรบ้า แกต้องการอะไรจากฉัน บอกมาสิ บอกมา” อารมณ์ชักรวน “ต้องการอะไรเหรอ เป็นคำถามที่ดีมากนะ ถามได้ดี ไว้ถึงที่หมาย คุณได้รู้แน่ รู้ทุกอย่าง” ทิ้งท้ายด้วยประโยคปริศนา **** แต่งได้๒ตอนค่ะ กำลังจะแต่งต่อ แต่อยากรู้ว่ามันเป็นอย่างไง น้อมรับทุกความคิดเห็นค่ะ ติก็ได้ ชมก็ได้ เราอยากรู้จริงๆ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ศิจันทรา (chanying~) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 54 20:30:50

ความคิดเห็นที่ 3 คิดว่าใช้ภาษาพูดมากกว่าภาษาเขียน คืออ่านแล้วเหมือนคนเล่าเรื่องประจำวันกันน่ะค่ะ จากคุณ : สวนใส เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 54 21:09:02

ความคิดเห็นที่ 5 คิดว่าใช้ภาษาพูดมากกว่าภาษาเขียน คืออ่านแล้วเหมือนคนเล่าเรื่องประจำวันกันน่ะค่ะ จากคุณ : สวนใส เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 54 21:09:42

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณค่ะ ^^ คุณสวนใส คือมันห้วนๆสั้นๆไป ควรจะให้สละสลวยเหรอคะ เดี๋ยวจะแก้นะคะ จากคุณ : chanying~ เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 54 22:35:27

ความคิดเห็นที่ 7 มีคำ พยางค์ ตกหล่นอยู่เรื่อยๆ ในหลายประโยคครับ บางคำผิดเพราะไม่รุ้ บางคำอาจแค่พลาด ความสมจริงในบางฉากยังแกว่งๆ การบรรยายสลับ บางที่ไม่ค่อยเหมาะกับสถานการณ์นั้นๆ เท่าใด ที่จริงเล่าเรื่องได้ดีนะครับ แต่ยังขาดความชำนาญ ถ้าฝึกเขียนบ่อยๆ น่าจะดีขึ้น เรื่องวรรคตอนช่วยได้กับจังหวะอารมณ์ครับ และคงต้องพยายามแยกอารมณ์ของคนเขียน กับอารมณ์ของตัวละครให้ชัดเจน ไม่งั้นคนอ่านอาจสับสนได้ครับ ว่าจะบรรยายอะไร ความคิด ฉาก ความรู้สึกของตัวละคร หรืออะไรแน่ (บางจังหวะเครื่องหมายอัญประกาศปิดหายไป) อ่านคร่าวๆ แล้วเลื่อนลงมาขอแสดงความคิดเห็นเลยครับ เพราะคิดว่าน่าจะได้ตรวจทานคำถูกผิด วรรคตอน และบางประโยคได้แม่นยำกว่านี้ เทคนิคง่ายๆ ที่จะให้รู้สึกว่าเขียนได้ลื่นไหล คือ ลองอ่านออกเสียงไปทีละประโยค เรื่อยๆ ไม่ต้องรีบ ถ้ามีอ่านแล้วติด อ่านแล้วต้องอ่านทวน อ่านแล้วงง ตรงนั้นละครับที่ทำให้เรื่องราวไม่ลื่นไหล ก็กลับไปแก้ แล้วลองอ่านใหม่  ข้อความที่ดีควรกระจ่างในตัวประโยคของมันเอง ว่าจะพูด จะบอก จะแสดง จะขยายความ แบบไม่ต้องอ่านทวนไปมาให้เข้าใจ ลองดูนะครับ จากคุณ : SONG982 เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 54 00:57:04

ความคิดเห็นที่ 8 ลองเข้าไปอ่านนิยายของนักเขียนท่านอื่นๆ อย่างของคุณ SONG982 ที่แนะนำข้างบน หรือท่านอื่นๆ ในนี้ในการบรรยายลักษณะท่าทาง หรืออารมณ์ความรู้สึกของตัวละครดูค่ะ ความหมายของภาษาพูดกับภาษาเขียนหาในอากู๋ เอามาเป็นตัวอย่างตามลิ้งค์นี้ http://www.st.ac.th/bhatips/tip49/talk_write.html แนะนำตามประสาคนอ่านเยอะแต่ไม่เคยเขียนค่ะ จากคุณ : สวนใส เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 54 08:52:30

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบการวางตัวละคร (ยกเว้นนางเอก เหมือนซ้ำกับละครหลายๆเรื่องเกินไป)น่าจะลองแบบว่า พระเอกเย็นชา นางเอกประมาณผีดิบไปเลย 5555 แต่ว่าเนื้อเรื่องเหมือนจะเดาได้แล้ว ถ้าอ่านแล้วนึกฉากต่อไปออกจะทำให้ไม่อยากอ่านต่อ ติไม่เป็น ชมก็ไม่เป็น รู้แต่ว่าชอบหรือไม่ชอบ เหมือนคนเขียนจะรีบๆ สำหรับหลายๆฉาก ทำให้อ่านแล้วไม่เกิดความรู้สึกตาม เอาใจช่วยนะค่ะ  สู้ๆ   ปล.คุณผ่านก้าวแรก ที่ยากมาแล้ว ก้าวต่อไปจะดีขึ้นเรื่อยๆๆ แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 54 09:18:10 จากคุณ : ฉานฉาย เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 54 09:17:06

ความคิดเห็นที่ 10 หือ หือ หือ อ่อย อั้น เอี๋ยว อี้ๆๆๆ <---ตอนแรกงงกับเสียงนี้ ต้องอ่านรวมๆ ถึงจะจับความได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น เพราะการนำเสนอไม่เห็นภาพที่ชัดเจน   ขาดลำดับ ใคร ที่ไหน อย่างไร บรรยายอะไร นึกคิดอะไร สิ่งที่เห็นคือ คนเขียนคิดเป็นภาพ และเขียนตามภาพเคลื่อนไหว เหมือนดูละครโทรทัศน์...กลายเป็นมีแต่เสียงไม่มีภาพให้คนดูเห็น หรือมีแต่ไม่ครบถ้วน อ่านแล้วเลยไม่ชัดเจน สรุปแล้ว ขาดการบรรยาย ลองหางานนักเขียนรุ่นโตอ่านเพิ่มประสบการณ์จะช่วยได้มากค่ะ จากคุณ : ฉันน่ะนางฟ้าอยู่แล้ว เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 54 14:18:49

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณทุกๆคนมากค่ะ สำหรับคำวิจารณ์ ^^ -คุณSONG982 จะลองดูนะคะ -คุณสวนใส ขอบคุณค่ะ จะเข้าไปดู -คุณฉานฉาย นางเอกเพี้ยนๆ บ๊องๆ ร้ายนิดๆ หลงตัวเอง ชอบคิดว่าตัวเองฉลาด สวย เริ่ด ไม่แสนดีแน่ๆ นางเอกเป็นผีบ้า 555  ส่วนพระเอก ชอบขู่   เก๊กโหด เดี๋ยวก็ใจอ่อน สู้มารยานางเอกไม่ไหวหรอก มันเหมือนตบจูบ นางเอกตบแล้วจูบ 555 คืออยากเปลี่ยนให้มันแปลกๆบ้างอะค่ะ เราชอบจำเลยรัก แนวเข้าใจผิด แต่มันไม่ใช่นะคะ เดี๋ยวจะมีจุดเปลี่ยนเป็นอีกแนว คือเรารีบจริงๆอยากเอาลงเวบอะค่ะ อยากเขียนอยากให้คนอ่าน แต่จะตั้งใจ ให้เวลาให้มากขึ้นนะคะ -คุณฉันน่ะนางฟ้าอยู่แล้ว เราบรรยายน้อยไป ไม่รอบคอบ ประโยคนั้นประมานว่านางเอกโดนมัดปากเลย เสียงเป็นแบบนั้น เราจะรอบคอบให้มากขึ้นนะคะ จะพยายามพัฒนาตัวเองต่อไปค่ะ จากคุณ : chanying~ เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 54 15:44:35