ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 18               เสียงสัญญาณซ่าจากปลายสายอันคุ้นเคย ย้อนเตือนดอกเตอร์หนุ่มให้หวนนึกไปถึงเหตุการณ์ในอดีต เหตุการณ์ที่เขาอยากจะลบเลือนมันไปหมดจากชีวิต แต่ทุกครั้ง“บาป”นั้นก็ลอยฟุ้งผ่านก้นบึ้งตะกอนแห่งจิตขึ้นมาสู่พื้นผิวอันราบเรียบของบุคลิกภาพภายนอก ก่อให้เกิดการกระเพื่อมไหวและปั่นป่วนไม่ต่างกับมรสุมโหมคลั่งอยู่ภายในตัวเอง           เขารู้ว่าปลายสายจะเป็นผู้ใดไปไม่ได้ นอกจากไอ้บุ... หรือบุรโชติ อดีตเพื่อนร่วมสถาบันที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะต้องมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง ด้วยสถานการณ์ที่ต้องเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำเช่นนี้                  ธุมชาล เผลอกดปลายบุหรี่ลงกับจานแก้วด้วยมือสั่นเทา คิดว่าตัวเองสามารถควบคุมสติได้ดีแล้ว หากเมื่อย้อนความคิดคำนึงผ่านม่านแห่งอดีตกาลกลับคืนไปสู่วันเวลาอันแสนยาวไกลและทรมานนั้นอีกครั้ง เขาก็ตระหนักขึ้นมาในทันที          ปัญหาทุกอย่างยังมิเคยปลดเปลื้องไปจากใจของเขาได้เลย ไม่ได้สูญหายไปไหน แท้จริงมันยังปรากฏอยู่ แต่ถูกซุกซ่อนเอาไว้ในส่วนลึกที่สุด เพื่อรอโอกาสหวนกลับคืนมาอีกครั้ง           ยิ่งพยายามลบออกไปให้ลืม กลับยิ่งจำ เสียงเรียกจากอดีตดังแว่วมาไม่ขาดระยะ ย้ำเตือนตัวตนที่ไม่อาจสลัดให้หลุดพ้น             ไอ้ชาญ ไอ้ชาญ เอ็งมันก็แค่... ไอ้ชาญ!!           ใช่! เมื่อเขายังเป็นเพียงไอ้ชาญ เด็กหนุ่มยากจนไร้โอกาส ไร้เงินตรา ผู้ที่ไม่มีใครอยากจะคบหาด้วย                  แม้แต่มัทนียา... ผู้หญิงคนแรกในชีวิตที่เขารักและไม่เคยลืมหล่อนไปจากใจ!!                   *************************                  ตั้งแต่จำความได้ เด็กชายชาญเริ่มสนใจเรื่องของแมลงมาตั้งแต่เด็ก โดยเฉพาะผีเสื้อ เจ้าสัตว์ปีกแสนสวยที่น่าพิศวงในวงจรชีวิตของมัน            สมัยประถม ครูสอนชีววิทยาเคยพาเด็กๆไปทัศนศึกษาที่อุทยานแห่งชาติ ในขณะที่เด็กคนอื่นเอาแต่สนใจการปีนขึ้นไปเที่ยวน้ำตกหรือเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน เด็กชายตัวผอมกระหร่องสวมแว่นตาเชยๆ กลับยืนนิ่งมองกลุ่มผีเสื้อสีดำเหลือบน้ำเงินกำลังบินว่อนตอมซากสัตว์ที่เน่าตายอยู่ข้างทางด้วยความสนใจยิ่ง            ทันทีเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ ผีเสื้อกลุ่มนั้นก็แตกฮือขึ้นด้วยสัญชาตญาณ พวกมันส่วนหนึ่งบินตรงเข้ามาหาเขาเป็นเป้าหมาย เด็กชายเกือบจะร้องออกไปด้วยความตกใจแล้ว ถ้าไม่ได้ยินเสียงครูเรียกอยู่ด้านหลัง           “พวกมันไม่ทำอะไรเราหรอกชาญ ผีเสื้อชนิดนี้ เขาเรียกกันว่าผีเสื้อจรกาตัวผู้”        “ครูรู้ได้ไงครับ?”           ครูชีววิทยาเดินเข้ามาใกล้ ระหว่างที่พวกมันบินรายล้อมรอบตัวอยู่ห่างๆ เหมือนสัตว์เลี้ยงแสนเชื่อง             “ก็เพราะปีกที่มีสีดำเหมือนจรกาตัวดำ ในเรื่องอิเหนายังไงล่ะ พวกมันก็เลยได้ฉายานามอย่างนั้นมา ส่วนที่ครูบอกว่าเป็นผีเสื้อตัวผู้ เพราะพวกผีเสื้อตัวเมียจะไม่บินตอมของปฏิกูลพวกนี้หรอก ต้องโน่น...”           ครูชี้มือไปตามสวนอีกด้านหนึ่ง มีแปลงดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานรับแสงตะวันเจิดจ้า มองเห็นผีเสื้ออีกกลุ่มหนึ่งกำลังโบยบินสูดกินน้ำหวานจากเกสรดอกไม้กันจ้าละหวั่น            “ถ้าเป็นผีเสื้อตัวผู้ พวกมันจะดูดกินพวกสารน้ำในซากสัตว์ มูลสัตว์ เพราะจะมีธาตุที่จำเป็นต่อการสร้างอสุจิหรือเสปิร์มของพวกมัน ส่วนตัวเมียก็จะกินพวกน้ำหวานจากดอกไม้แทน”             ผีเสื้อตัวหนึ่งบินร่อนลงมาแตะปลายนิ้วเด็กชายที่ยื่นออกไปพอดี แล้วขยับปีกไปมา สัมผัสถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างบนปลายนิ้ว            “ก็เหมือนกับเหงื่อของเราเช่นเดียวกัน จะมีแร่ธาตุอย่างที่พวกมันต้องการ ไม่ต้องกลัวนะชาญ ผีเสื้อเต็มวัยพวกนี้ไม่กัดหรอก มันไม่มีฟัน มีแต่เพียงท่องวงสำหรับใช้ดูดกินมากกว่า”             เขามองการขยับปีกของพวกมันด้วยความพิศวง สีดำสนิทเหมือนน้ำหมึกเมื่อแรกเห็น ยามขยับล้อแสงตะวันเกิดประกายเหลือบม่วงอมน้ำเงินประหลาดตา นี่หรือคือสิ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้นให้กับพวกมัน?             นอกจากนี้ครูยังสอนให้เขารู้จักสังเกตวงชีวิตของผีเสื้อเป็นคนแรก  จากสิ่งมีชีวิตที่รูปร่างน่าเกลียดน่าขยะแขยง กลับกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่เป็นสิ่งสวยงามประดับโลก            และนับแต่นั้น ภาพของผีเสื้อก็โบยบินอยู่ในความคิดของเขาโดยไม่เคยห่างหายตราบจนถึงปัจจุบัน            “พวกเธอลองสังเกตดูสิ ผีเสื้อสวยๆที่เราเห็นน่ะไม่ได้เกิดขึ้นมาเป็นแมลงตั้งแต่แรกหรอกนะ มันมีวงชีวิตของมันเอง เริ่มต้นจากไข่ มาเป็นหนอนผีเสื้อ จากนั้นตัวหนอนจะกินเปลือกไข่ตัวเอง ก่อนจะลอกคราบกลายเป็นดักแด้ และสุดท้าย เมื่อผ่านขั้นตอนทั้งหมดแล้วจึงกลายเป็นตัวอ่อนผีเสื้อที่ดันเปลือกดักแด้ออกมาให้เรามองเห็นความสวยงามของมัน”             เขารู้จักคำว่า “เมตามอร์โฟซิส” หรือการเปลี่ยนแปลงรูปร่างของสัตว์จำพวกแมลงในเวลาต่อมา หากในเวลานั้นเด็กชายตัวน้อยเอาแต่ตั้งใจสังเกตการณ์เจริญเติบโตของพวกมันอย่างชื่นชม เขาอยากจะเป็นอย่างผีเสื้อแสนสวยเหล่านั้นเสียเหลือเกิน              ถ้าชีวิตในเวลานั้นเป็นเสมือนตัวหนอนแก้วที่น่าเกลียดน่าชัง ก็ได้แต่หวังว่าวันหนึ่งมันจะแปรเปลี่ยนเป็นชีวิตที่สวยงามและมีคุณค่าเหมือนกับผีเสื้อพวกนั้น...             “จบประถมก็พอแล้วนะไอ้ชาญ เอ็งต้องออกมาช่วยพ่อกับแม่ทำงานได้แล้ว ยังมีน้องๆอีกหลายคนต้องเรียนอีก ข้าคงส่งไม่ไหวหรอก”              แม่เคยบอกกับเขาเช่นนั้น ชาญไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ไม่เคยมีใครอ่านใจอ่านความคิดของเด็กชายได้ออก เขารู้ตัวเองดีว่าจะไม่หยุดทุกอย่างอยู่เพียงแค่นี้ สัญชาตญาณของการประสบความสำเร็จพยายามผลักดันให้เพียรเอาชนะต่ออุปสรรคต่างๆที่ประดังเข้ามาไม่ต่างกับคลื่นพายุกลางมหาสมุทร            ชาญพยายามกัดฟันอดหลับอดนอนอ่านหนังสือเพื่อให้ได้คะแนนดีๆ รู้ว่าทางโรงเรียนมีทุนการศึกษาสำหรับนักเรียนเรียนดีที่ทำคะแนนสูงสุดในชั้นเรียนที่จะได้ไปเรียนต่อ และโชคดีที่ทุนการศึกษานั้นเขาก็ได้รับมันมาตลอด ตราบจนผ่านเข้าสู่ชั้นมัธยมและมหาวิทยาลัย  ชีวิตเขาต้องพุ่งไปข้างหน้าให้ไกลที่สุด ไปสู่ความฝันเหมือนดวงดาวบนฟากฟ้า ไม่ใช่ต่ำต้อยอยู่ติดดินเช่นนี้ตลอดไปชั่วชีวิต           ภายใต้ท่าทางซื่อๆเซ่อๆ ชาญรู้ตัวเองดีว่ามีความทะยานอยากแรงกล้าซ่อนอยู่ภายในนั้น นั่นเป็นสิ่งที่ดี เพราะคือสิ่งเดียวที่จะนำพาให้เขาไปให้พ้นจากปลักตมแห่งนี้ได้              เด็กหนุ่มตัดสินใจเรียนมหาวิทยาลัยเปิด นอกจากจะทุ่นค่าใช้จ่ายแล้วยังมีโอกาสทำงานหาเงินเรียนไปด้วยพร้อมกันด้วย ชีวิตความเป็นอยู่ในกรุงเทพฯในสภาวะค่าครองชีพสูงเช่นนี้ ทำให้ต้องอยู่อย่างกระเบียดกระเสียรเต็มที เขาตั้งใจทุ่มเทให้กับการเรียนอย่างหนักเพื่อหวังจะคว้าทุนนักเรียนดีเด่น ซึ่งมีงบประมาณค่าใช้จ่ายส่วนหนึ่งไว้ให้ รวมถึงไม่ต้องชำระค่าหน่วยกิต ตลอดปีการศึกษาอีกด้วย             ทุกอย่างในชีวิตเด็กหนุ่มผู้คงแก่เรียนอย่างเขา คงจะราบรื่นไม่มีปัญหาใดๆและดำเนินไปจนสุดปลายทางของมัน ถ้าหากเขาจะไม่ได้มาพบกับมัทนียา...              เพียงแค่เห็นใบหน้าหวานๆกิริยาอ่อนหวานนุ่มนวลของหญิงสาวในยามยิ้มแย้มทักทายมาให้ หัวใจของเด็กเรียนประจำคณะก็แทบจะเต้นระทึกจนควบคุมเอาไว้ไม่ได้ หล่อนทั้งสวย ทั้งน่ารัก และคำพูดเพราะๆในยามทักทาย ก็ทำให้ชาญรู้ว่าเขาไม่อาจถอนใจจากเจ้าของนัยน์ตาใสแจ๋วราวแก้วกระจกผู้นั้นได้อีกต่อไป           และน้องปีหนึ่งแสนน่ารักอย่างมัทนียาก็เป็นฝ่ายเข้ามาทักทายเขาก่อนอย่างมีไมตรีจิต เสียงสดใสร่าเริงเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา ทำให้ชีวิตที่ต้องคลุกคลีอยู่กับตำรับตำรากลายเป็นสิ่งน่าเบื่อหน่ายไปในทันที ในสมองของเขามีแต่ภาพของ “น้องมัท”ยืนยิ้มให้ด้วยนัยน์ตาแจ่มจรัส ตอนนั้นมัทนียาเพิ่งเข้ามาเรียนเทอมแรก กำลังปรับตัวให้เข้ากับการเรียนอยู่ เด็กสาวรู้ดีว่าเขาเรียนเก่งระดับแถวหน้าของคณะ จากคำร่ำลือของพวกรุ่นพี่นั่นเอง           “ถ้าจะหาติวเตอร์เจ๋งๆนะ ต้องไอ้ชาญนี่เลย มันหัวไบรท์ฉิบเป๋ง แถมเก็งข้อสอบเก่งอีกต่างหาก เสียแต่ขี้อายไปหน่อยน่ะสิ”               แล้วมีหรือที่เมื่อน้องปีหนึ่งหน้าใสๆ เสียงหวานๆ มาขอร้องให้เขาช่วยทบทวนเนื้อหาที่หล่อนเรียนอ่อนอยู่ให้ แล้วชาญจะกล้าปฏิเสธ?         “นะคะ มัทรู้ว่าพี่ชาญเก่งอยู่แล้ว”              “แต่วิชานี้ ผมไม่ได้ลงเรียนเลยนะมัท”            มันเป็นวิชาเลือกอีกตัวหนึ่งที่มัทนียาบังเอิญลงเรียนตามเพื่อน แต่เพียงแค่เขาแย้งเสียงอ่อนๆ ใบหน้าสวยๆก็ขมวดบึ้งตึงขึ้นมาทันที อารมณ์หญิงสาวไม่ต่างกับพายุที่พร้อมจะแปรปรวนได้ทุกขณะ บทจะหวานมัทนียาก็อ่อนหวานเสียจนทำให้เขาเคลิบเคลิ้มชุ่มชื่นใจ แต่บทจะร้ายขึ้นมา หล่อนก็สามารถทำร้ายเขาได้ทุกอย่าง แม้แต่การใช้คำพูดเพียงไม่กี่คำ           “อะไรกันคะ แค่นี้ก็ยังช่วยมัทไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นมัทไปให้คนอื่นช่วยติวให้ก็ได้จะได้รู้กันไปเลยว่า พี่ชาญเป็นคนใจดำแค่ไหน”               “มัท”            แค่มัทนียาพูดประชด เขาก็ยินยอมทำตามคำบัญชาทุกอย่างโดยไม่มีเงื่อนไข ชาญต้องสละเวลาอ่านตำรับตำราของตนเอง หันไปอ่านเนื้อหาในวิชาที่ไม่ได้ลงเรียนเพื่อทำความเข้าใจ และนำมาติวให้หญิงสาวที่เขาหลงรัก ซ้ำพลอยเข้าใจเองไปว่าหล่อนก็คงมีความรู้สึกไม่ต่างไปกับเขาเช่นกัน              ในเมื่อยอมไปกินข้าวกับเขา ยอมให้เขาเดินไปส่งที่หอพัก และโทรศัพท์ตามตัวเขามาช่วยเหลือได้ทุกเวลา            “มัทรักพี่ชาญที่สุดในโลกเลยค่ะ พี่ชาญใจดี๊ใจดีจังค่ะ”             หล่อนกอดแขนเขาไว้แนบแน่นในยาม “ถูกใจ” และแนบแก้มนุ่มๆลงเคล้าเคลียคลอจนเขาเคลิบเคลิ้ม แค่นี้ เด็กหนุ่มผู้อ่อนต่อโลกย์ก็เข้าใจเองเองแล้วว่า มัทนียายอมรับเขาเป็นคนรัก เป็นความรักอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน            ๑ แรกรักสมัครสมาน และสราญสิเน่หา            แลช่อสุคันธ์กุพชกา วนวัลลิ์ละลานใจ            ๒ ลุ่มหลงระเริงรติฤดี ผิว์ธุลีระคายนัยน์            จักถอนละอองมลหทัย ก็มิอาจจะฝืนปลง           ๓ ด้วยพิษสวาทบ่มิจะเคย                ดนุเลยพะวงหลง           แห่งมัทนีย์ดุจอนงค์ จิตยั่ววิมายา*               ชาญทุ่มเทเพื่อทำให้หล่อนเห็นความดี โดยไม่รู้สักนิดว่ามัทนียามองเขาเป็นเพียง “พาหนะ”นำพาหล่อนให้ก้าวข้ามพ้นการเรียนอันยุ่งยากไปสู่ความสำเร็จ... เท่านั้นเอง           เท่านั้นจริงๆ!!             เพราะเมื่อสามารถเรียนผ่านวิชานั้นไปได้ไม่เท่าไร และได้รับเลือกเป็นดาวคณะในเวลาต่อมา ความสัมพันธ์ที่เคยแนบสนิทแต่เดิมก็เริ่มห่างเหินออกไปเรื่อยๆ ในขณะที่เขาเริ่มรู้สึกตัวว่าขาดหล่อนไม่ได้เสียแล้ว เขารักมัทนียาเต็มหัวใจ               “มัทเรียนหนัก... อยากอ่านหนังสือคนเดียว มัทเหนื่อย..”               แต่ก็เห็นหล่อนมีเวลาเดินควงคู่กับชายหนุ่มทั้งในและนอกคณะเป็นว่าเล่น ดูเหมือนว่าจะไม่ยี่หระใดๆเสียด้วยซ้ำเมื่อต้องเผชิญหน้ากันอีกครั้ง                ชาญเพิ่งรู้ซึ้งถึงอาการอกหักเป็นครั้งแรกในชีวิต น่าประหลาดนัก ปัญหาต่างๆที่เคยผ่านเข้ามาไม่ว่าจะสาหัสสักแค่ไหน ก็ยังสู้ทนฟันฝ่าให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีทุกครั้ง หากสำหรับเรื่องนี้ กลับไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป ไม่มีแม้แต่สมาธิจะเรียนหนังสือหรือทำอะไรทั้งสิ้น เกรดเทอมสุดท้ายที่ออกมาเพื่อตัดสินทุนนักเรียนดีเด่น ทำให้ความฝันทุกอย่างพังทลายกลายเป็นโมฆะไปในทันที ในเมื่อแทบทุกวิชาที่สอบไป เขาทำคะแนนทิ้งดิ่งแทบจะลงเหวหมดทุกตัว!              โชคดีที่มันยังไม่ถึงกับติด F หรือสอบตกจนต้องเรียนซ้ำชั้น แต่นั่นก็ทำให้อนาคตสวยงามที่เพียรวาดหวังเอาไว้ตั้งแต่แรกดับวูบลงในพริบตา                 เมื่อนั้นเองจึงเริ่มมองเห็นตัวตนที่ร้ายกาจซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าหวานซึ้ง เท่าๆกับที่มองเห็นธาตุของความแค้นที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความเงียบขรึมขี้อายเหมือนคนโง่เซ่อของตัวเอง               วันประกาศผลทุน เขายืนนิ่งงัน กำมือแนบแน่น ลมหายใจแทบขาดห้วงอยู่หน้าบอร์ด โดยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด...                   นึกอยากจะทำลายหล่อนให้ดับดิ้นลงไปต่อหน้าต่อตา เหมือนกับที่ทำลายอนาคตของเขา!             ชาญกินเหล้าอย่างบ้าคลั่ง อยากลืมหล่อน ลืมความเจ็บปวด ความอับอายทุกอย่าง แม้แต่การที่จะกลับไปสู้หน้ากับพ่อแม่ที่ฝากความหวังเอาไว้ ลืม ลืม และลืมให้หมด            แต่ยิ่งอยากลืม ภาพมัทนียากลับยิ่งตามมาหลอกหลอนตลอดเวลา จนคิดว่าจะต้องทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง กลับไปอยู่ที่บ้าน หรือไปอยู่ที่อื่น ไม่ต้องเห็นหน้าอีกต่อไป...                “เฮ้ย! ชาญ...”            เสียงเรียกคุ้นหูดังมาจากด้านหลังจนทำให้คืนสติกลับมาอีกครั้ง เขาโงหัวขึ้นด้วยอาการสะลึมสะลือ  แล้วก็มองเห็นผู้ชายคนนั้นก้าวเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ในจังหวะสำคัญพอดี... ไอ้โชติ... บุรโชติ!!               มันดึงแก้วเหล้าไปจากมือของเขาอย่างถือวิสาสะ แล้วสาดโครมลงไปทางหน้าต่างร้านแห่งนั้น ชาญแทบหายเมาเป็นปลิดทิ้ง               “เฮ้ย!”          ไอ้โชติเป็นนักกิจกรรมในชมรมค่ายของมหาวิทยาลัย รู้จักเพียงแค่หน้าตาและชื่อเสียงความเป็นนักกิจกรรมตัวยงและยังสามารถหารายได้เสริมจากการทำธุรกิจขนาดเล็กประเภทขายตรงทั้งหลาย จนได้ข่าวมาว่ามันกำลังจะเปิดบริษัทเป็นของตัวเอง ทั้งที่ยังเรียนไม่จบเสียด้วยซ้ำ                เขารู้จักมันเพียงแค่นั้น เวลาพบกันไม่ได้มีอะไรมากกว่าการทักทายโดยมารยาททั่วไป แต่แล้ววันนี้ บุรโชติเป็นฝ่ายเข้ามาหาโดยเฉพาะ              มีประกายตาบางอย่าง แปลกออกไปจากเดิม ทำให้ชาญต้องหยุดทุกอย่าง แล้วนิ่งฟังมัน                “ไงเพื่อนรัก ได้ข่าวว่าอกหักจากยายมัทนียาใช่ไหม? เมาเละเทะไม่เป็นท่าเลยนี่หว่า”            น้ำเสียงห้าวเอ่ยลอยๆเหมือนไม่ได้จงใจถาม แต่ก็ไม่ได้เหน็บแนมหรือเย้ยหยัน ทุกคำพุ่งเข้าสู่ประเด็นไม่ต่างกับลูกศรที่ยิงเสียบทะลุเข้าสู่เป้าหมายโดยไม่พลาดเป้า เขานิ่งงันไปชั่วขณะก่อนที่อีกฝ่ายจะเอื้อมมือแข็งแรงมาตบไหล่เบาๆเป็นเชิงปลอบใจ               “นายไม่ได้เป็นแฟนกับมัท นายไม่เข้าใจความรู้สึกนั้นหรอก”            ตอบออกไปด้วยเสียงแผ่วเบาในลำคอ และคราวนี้ไอ้โชติก็หัวเราะเบาๆเหมือนเป็นเรื่องน่าขบขันเสียเต็มประดา ชาญเพิ่งมองเห็นประกายบางอย่างลุกโพลงอยู่ในแววตาเย็นยะเยียบเหมือนน้ำในบ่อลึกเกินคาดหยั่งคู่นั้น              บุรโชติคว้าเก้าอี้ข้างๆแล้วนั่งลงคล่อมลงหันมาประจันหน้ากับเขาตรงๆ มันยกมือแข็งแกร่งด้วยข้อลำอย่างนักกีฬาขึ้นตบบ่าอ่อนลู่บอบบางอีกครั้ง แล้วเอ่ยออกมาราวกับกำลังเข้าไปนั่งอยู่กลางใจ              “ทำไมจะไม่รู้วะ แต่เพราะเอ็งตามผู้หญิงอย่างมัทนียาไม่ทันต่างหาก มันถึงได้พลาด และเป็นอย่างนี้ไงล่ะ”             ไม่มีแววเยาะเย้ยถากถางจากอีกฝ่าย แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี             “เราไม่เข้าใจ?”          รอยยิ้มประหลาดเกิดขึ้นบนใบหน้าเข้มคมของชายหนุ่ม             “นังนั่นมันต้องการใช้เอ็งให้เป็นประโยชน์เท่านั้นแหละวะ มัทนียามองเห็นผู้ชายเป็นแค่ของเล่นไงล่ะ เหมือนกับที่ผู้ชายอย่างเราเห็นผู้หญิงเป็นของเล่น พอหายสนุกแล้วก็โยนทิ้งไง!”              เสียงหัวเราะของมันบาดลึกไม่ต่างกับมีดอันคมกริบเสียดแทงใจ บุรโชติพูดถูกทุกอย่าง แม้ว่ามันจะเป็นความจริงที่ไม่อยากได้ยินสักคำเดียว               แต่ก็น่าแปลกที่ความรู้สึกเจ็บปวดแต่แรกเริ่มทุเลาลง เหมือนถูกกรีดเอาหนองอักเสบให้ปลดปล่อยออกมา              “เอ็งอยากจะแก้เผ็ดยายมัทไหมล่ะ? แทนที่จะมาจมกับความเศร้าแบบนี้ แค่เอาแบบสนุกๆพอให้ผู้หญิงคนนั้นเข้าใจถึงความรู้สึกของการถูกทิ้งดูบ้างว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน”              “แก้เผ็ด?”                “ใช่! แก้เผ็ด ผู้หญิงพรรค์นี้มันต้องได้รับบทเรียนดูบ้าง ไม่งั้นไม่รู้หรอกว่าการเป็นผู้ถูกกระทำมันเป็นยังไง”                เพราะคำพูดประโยคสุดท้ายนั่นต่างหากที่ทำให้เกิดความสนใจขึ้นมา ในวูบแห่งมโนธรรมที่เลือนหายไปพร้อมกับไฟแค้นที่ลุกโพลงขึ้นมาแทนที่ เพราะมัทนียาไม่ใช่หรือที่ทำให้ความฝันทั้งหมดของเขาต้องพังทลายไม่เหลือชิ้นดี เพราะเธอเพียงคนเดียว!!               ชาญตอบตกลง...                        ********************** * วสันตดิลกฉันท์ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 19:32:07

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 19                     จากการพูดคุยกันในวันนั้น ใช้เวลาเพียงไม่นานเลยเขากับบุรโชติก็กลายเป็นสหายสนิทที่รู้ใจกัน เหมือนกับเคยรู้จักกันมานานแสนนาน         เป็นความสัมพันธ์ที่ผูกพันสองคนเข้าด้วยกัน ด้วยความรู้สึกในชะตากรรมเดียวกันได้อย่างประหลาด ไม่น่าเชื่อว่าเขากับมันมีจุดเริ่มต้นในวัยเยาว์ที่คล้ายคลึงกัน เผชิญปัญหาต่างๆในชีวิตเหมือนกัน และมีแรงปรารถนาในความสำเร็จเช่นเดียวกัน           “เอ็งกับกูก็เหมือนกันแหละเว้ยชาญ เป็นคนที่ใครๆเขาก็ไม่ต้องการ โดยเฉพาะผู้หญิง!! เราถึงต้องปากกัดตีนถีบด้วยตัวเอง และถ้ายังอยู่ในสภาพเดิม ก็จะกลายเป็นสิ่งไร้ค่าในสายตาทุกคนไปในที่สุด”          “เรา...”              “เอ็งต้องเปลี่ยนตัวเอง เหมือนกับผีเสื้อนั่นแหละ เห็นไหม มันก็เริ่มต้นมาจากตัวหนอนที่น่าขยะแขยง ที่ทุกคนต่างก็รังเกียจ แต่พอเปลี่ยนเป็นผีเสื้อเท่านั้นแหละ...”                 มันหยิบกล่องดีบุกเก่าคร่ำออกมาแล้วเปิดกล่องให้เขาเห็นซากผีเสื้อที่เกิดจากกลายสภาพของดักแด้ ซากผีเสื้อตัวแรกที่บุรโชติเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึกของตัวเอง สำหรับการเริ่มต้น แม้แทบจะมองไม่เห็นสภาพแท้จริงของมันในอดีตเลยก็ตาม             ไอ้โชติเป็นฝ่ายสอนให้เขาเรียนรู้โลกและ“โลกย์” ที่กว้างใหญ่ไพศาลมากขึ้นกว่าแต่ก่อน ไม่ใช่โลกแคบๆน่าเบื่อหน่าย มีเพียงตำรับตำราไว้อ่านสอบเพียงอย่างเดียว มิตรภาพระหว่างกันก่อกำเนิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ชาญไม่เคยรู้สึกทึ่งใครมาก่อนเท่ากับบุรโชติ ทำให้รู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงเด็กประถมที่ไร้เดียงสา ในขณะที่อีกฝ่ายแทบจะสำเร็จดุษฏีบัณฑิตในวิชาโลกย์มาเลยทีเดียว             แต่ในบางขณะของจิตใจที่ก้ำกึ่งระหว่างความเจ็บแค้นและมโนธรรมของจิต ธุมชาลมองเห็นความน่ากลัวบางอย่างฉายโชนออกมาจากร่างเพื่อนใหม่ จนแทบจะเปลี่ยนใจ แต่ความอ่อนแอก็มีมากกว่าจนไม่อาจจะทำได้อย่างที่คิด              “เพราะเราเหมือนกันไงล่ะ!”            เหมือนกัน? เขาเคยทวนคำพูดของมันอย่างฉงนฉงาย            “ชาญก็คือโชติ และโชติก็คือชาญ เราไม่ต่างกับเป็นคนๆเดียวกัน”                  เขาหนาวยะเยือกเมื่อมองสายตาแข็งกร้าวที่เย็นยะเยียบอย่างอำมหิต ความอำมหิตที่เขาไม่เคยมี แต่สำหรับบุรโชติแล้วกลับเป็นพลังดึงดูดให้รู้ว่านั่นคือสรณะ คือวีรบุรุษผู้เป็นต้นแบบ และเขาก็ไม่ต่างกับภาพพิมพ์ที่หลุดออกมาจากเบ้าหลอมนั้น ราวกับเป็นคู่ฝาแฝดทางจิตวิญญาณ             ได้เรียนรู้โลกใหม่จากมัน โลกที่ไม่มีใครจะคิดว่าเด็กหนุ่มเชยๆซื่อๆ และคิดตามใครไม่เป็น นอกจากท่องตำราเรียน จะก้าวล่วงเข้าไปถึง...              น่าแปลกที่ทั้งเขาและมันแทบจะไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่ความสนิทแนบแน่นในความรู้สึก  เมื่อมันยิ้ม... เขารู้ทันทีว่ากำลังคิดอะไร เช่นเดียวกับที่เขาสนทนากับมันโดยแทบไม่ต้องเอ่ยปากพูดสักคำเดียว         “เพราะเรามีธาตุเดียวกันไง ชาญ... ธาตุของความอัปลักษณ์ที่ไม่มีใครต้องการ และมีเพียงตัวเราเท่านั้นที่ต้องการเปลี่ยนแปลงมันด้วยตัวของเราเอง”                 มันชี้ให้ดูผีเสื้อที่โบยบินอยู่บนฟ้าเหมือนครั้งแรกที่มันเปิดตัวตนกับเขา ธุมชาลเข้าใจทันทีโดยไม่ต้องแปรความหมาย... สิ่งนี้ฝังลึกอยู่ในใจจนตัดสินใจมาเรียนต่อทางกีฏวิทยาในเวลาต่อมานั่นเอง ส่วนบุรโชติ ผีเสื้อยิ่งมีความหมายกับมันมากยิ่งไปกว่า                 ความลับ ความหลัง ที่ผ่านมา มันเล่าให้เขาฟังทั้งหมด             “ดอกไม้พวกนี้ มีคุณค่าก็แค่การเสพย์น้ำหวานจากพวกมันเท่านั้นแหละ สีสวยๆกลิ่นหอมๆ ก็เอาไว้เพื่อล่อแมลงให้เขาผสมเกสร จากนั้นพวกมันก็ต้องโรยรา หมดความหมาย...”              บุรโชติเด็ดดอกไม้สีสวยออกมาหมุนก้านเล่นอยู่ในมือ เหมือนชื่นชมกับมัน แต่ทันทีเมื่อเอ่ยจบ เขาก็กำมือขยี้มันจนแหลกเละแล้วโยนทิ้งลงกับพื้นอย่างไม่ไยดี               ธุมชาลไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนกไปกับสิ่งที่มันบอกเล่าแม้แต่น้อย เขากำลัง “ทึ่ง” และกระหายกับการเรียนรู้ตัวตนของอีกฝ่าย ในจิตใต้สำนึกอันบางเบาและอ่อนล้า ได้ยินเสียงเพรียกเตือนแว่วมาแต่ไกลเต็มที                เพื่อหวังให้เขารู้สึกว่าตนเองกำลังถลำลึกลงไปในหุบเหวบางอย่างที่ไร้ก้นบึ้ง                และมันก็จางหายไปในที่สุด...                “เพื่อที่เราจะได้รู้สึกถึงการปลดปล่อย”           เขาได้แต่ฟังมันพูดถึง “การปลดปล่อย”อย่างทึ่ง เพราะแม้แต่ตัวเองก็ยังไม่กล้าในสิ่งเหล่านั้น บุรโชติยิ้มเหี้-มเกรียม               “หมายความเอ็งฆ่า ผู้หญิงพวกนั้น?”                 มันหัวเราะเสียงห้าวกังวาน              “ไม่หรอกชาญ... ข้าก็แค่ทำให้ผู้หญิงพวกนั้นเห็นว่าเราอยู่เหนือกว่า เป็นฝ่ายควบคุม ไม่ใช่ถูกควบคุม แค่ทำให้รู้สึกว่าชีวิตของพวกหล่อนอยู่ในกำมือของเราเท่านั้นแหละ!”               ในเวลานั้น เขาแค่รับรู้ความคิดประหลาด แต่ไม่นึกว่าภายหลัง สิ่งที่บุรโชติ “ปลดปล่อย” จะก้าวไปไกล จนถึงระดับที่เรียกว่า การสังหาร!!                     อาจจะเป็นเพราะการไร้หลักยึดเหนี่ยว ขาดความไม่มั่นใจ เขาจึงไม่ต่างกับสาวกผู้สัตย์ซื่อ และวาดหวังว่าวันหนึ่งจะมีความกล้าหาญให้ได้สักครึ่งหนึ่งของมัน ไม่ใช่ไอ้คนขี้แพ้ แหยแฝ่น อย่างในปัจจุบัน             เขามองสายตาของบุรโชติที่เคยมองตัวเองมาอย่างเป็นปริศนาออกแล้ว มันมองเขาเหมือนกับมองเห็นภาพตัวมันเองผ่านกระจกเงาในอดีต ตัวตนอัปลักษณ์ก่อนการเปลี่ยนแปลงสู่สิ่งที่สวยงาม แข็งแกร่ง และเต็มไปด้วยเสน่ห์ดึงดูดมวลมาลีทั้งหลายในปัจจุบัน              เขาก็คือตัวตนของมันในอดีตนั่นเอง             บัดนี้มัทนียาไม่มีความหมายต่อไป นอกจากการ“เล่นสนุก” กับเกมพิเศษที่ไอ้โชติวางเอาไว้              นี่เป็นโลกอีกใบหนึ่งที่เขาตัดสินใจก้าวเข้าไป โลกที่แตกต่างจากโลกใบเดิมๆอันจืดชืดน่าเบื่อ โลกที่จะเปลี่ยนแปลงเขาไปตลอดกาล...                                                      ***********************             เมื่อมัทนียาหลุดจากความสนใจ ชาญก็เริ่มเปิดใจตัวเองให้กว้างออกมากขึ้น แม้จะไม่ใช่การเปลี่ยนรูปลักษณ์ไปอย่างเด่นชัดเหมือนกับไอ้โชติ แต่เขาก็เริ่มรู้สึกว่าตัวตนภายในเริ่มมีการแปรเปลี่ยนอย่างช้าๆ เหมือนกับมันกำลังกบฏกับความคิดและตัวตนเดิมๆที่เคยมีอยู่ตลอดเกือบยี่สิบที่ผ่านมา            ไม่มีใครมองเห็นสิ่งที่อยู่ภายในนั้น นอกจากบุคลิกประหม่า เซ่อๆเหมือนเด็ก “เนิร์ด”ทั่วไป แต่เขารู้ดีว่าเมล็ดพันธุ์ของไอ้โชติที่ปลูกหว่านเอาไว้ในจิต กำลังเติบโตขึ้นทีละน้อย             ไม่นานหลังจากนั้น ไอ้โชติก็แนะนำให้เขาได้รู้จักกับกรพินธุ์เพื่อนสาวที่เรียนอยู่ในคณะเดียวกัน เด็กเรียนตัวเล็กๆเก็บตัว และไม่เคยมีผู้ชายคนอื่นมาสนใจคบหาเป็นแฟนชัดเจน หญิงสาวผู้นั้นคอยเฝ้าเป็นกำลังใจให้หนุ่มอกหักเหมือนเข้าอกเข้าใจเป็นอันดี              “มีผู้หญิงอื่นอีกเยอะที่เราแสวงหาได้ ไม่ใช่เฉพาะมัทนียาหรอกโว้ย ไอ้ชาญ”              มันหรี่ตาล้อเลียน เมื่อเห็นความสัมพันธ์เริ่มคืบหน้าไปเรื่อยๆ โดยที่มันเป็นต้นคิดให้ชาญจึงตัดสินใจคบหาหล่อนเป็นแฟนในเวลาต่อมา เข้าใจว่าสิ่งนั้นคือความรักที่เกิดจากความเป็นเพื่อน ความเข้าใจ ไม่ใช่ความลุ่มหลงเป็นบ้าเป็นหลังอย่างที่เคยเกิดขึ้นกับมัทนียาอีกต่อไป แม้ว่ากรพินธุ์ไม่ใช่คนสวยโดดเด่นที่ทำให้หนุ่มๆเกิดความประทับใจแรกเห็น ถ้าหากหล่อนต้องไปยืนอยู่ในกลุ่มนักศึกษาสาวด้วยกันแล้วก็คงจะกลืนหายไปในกลุ่มคนเหล่านั้นโดยที่ไม่รู้สึกสะดุดตาเลยด้วยซ้ำ                  ชีวิตของกรพินธุ์มีแต่เรียนและเรียน เพื่อหวังเกียรตินิยมและความก้าวหน้าในชีวิตไม่ต่างกับตัวเขาในอดีต ดังนั้นชาญจึงไม่ปฏิเสธที่จะคบหาดูใจกับหญิงสาวผู้นั้น อย่างน้อยการคบหากับหล่อนก็คงจะไม่ทำให้เจ็บปวดเหมือนกับถูกมัทนียาหลอกใช้อีกต่อไป             และวันหนึ่งไอ้โชติก็พาผู้หญิงอีกคนหนึ่งมาให้เขารู้จัก... ตามเจตนารมณ์เดิมของมันที่ไม่เคยเปลี่ยน                “เฮ้ย ชาญ... น้องคนนี้อยู่ชมรมเดียวกับข้าเองว่ะ ชื่อว่าน้องระตี...”                     ********************              เขาเคยรู้จักระตีมาก่อนแล้ว ตอนเริ่มคบกับมัทนียา แต่ก็เป็นเพียงผิวเผินเท่านั้นเพราะเวลานั้น ระตีมัวแต่สนใจเข้าร่วมชมรมค่ายอาสาจนไม่ได้เกาะติดกับมัทนียาแจเหมือนกับตอนเข้ามาเรียนด้วยกันใหม่ๆ           ระตีแทบไม่ต่างกับกรพินธุ์ หน้าตาเรียบๆ แทบไม่มีอะไรโดดเด่น ร่างท้วมค่อนข้างเตี้ยแถมยังผิวคล้ำจัด มีรอยปรุพรุนของแผลเป็นจากเม็ดสิวจางๆบนใบหน้า ซึ่งอีกฝ่ายก็อาศัยการแต่งหน้าให้เข้มจัดกว่าเดิมเหมือนพยายามอำพรางปมด้อยส่วนนี้ของตนเอง แต่แทนที่จะดีขึ้นกลับยิ่งทำให้ความจืดชืดอยู่แล้วไม่น่าพิสมัยมากเข้าไปอีก          ดวงตากลมโปนและเหลียวล่อกแล่กตลอดเวลาบ่งถึงความอยากรู้อยากเห็นที่มากเกินพอดี ซ้ำยังมีท่าทางค่อนข้างจะแข็งกระด้างเข้าไปอีก เขาเห็นว่ามีเพียงบุรโชติเท่านั้นที่สามารถกำราบให้ระตีอ่อนลงได้เพียงคนเดียว               “พอดีทางชมรมจะจัดนิทรรศการอนุรักษ์ธรรมชาติว่ะ เลยแวะมาถามเกี่ยวกับธรรมชาติของพวกแมลงที่เอ็งเรียนอยู่ อย่างที่เคยบอกไว้น่ะ”          บุรโชติพูดอย่างที่รู้กัน และแนะนำ “เลขาชมรม”ที่พามาด้วย             เจ้าหล่อนทักทายเขาอย่างเสียมิได้ คงเห็นว่าเขาเป็นแค่ของ“เหลือใช้” จากเพื่อนสาวนั่นเอง แต่ชาญก็ไม่สนใจ ในเมื่อเขากำลังสนุกกับแผนการของมัน และรู้ดีว่ากำลังจะทำอะไร ร่วมกับไอ้โชติ...              เขาพาทั้งคู่ขึ้นไปที่ตึกแล็บคณะ  ที่นั่นมีน้ำยาและสารเคมีต่างๆที่ใช้สำหรับการสตาฟฟ์แมลงและการทดสอบทางชีววิทยาจำนวนมาก ระตีไม่ได้มีท่าทีสนใจอะไรนัก หล่อนนั่งรออย่างเบื่อๆ มองไปรอบๆห้อง ระหว่างที่เขาพูดคุยกันเพียงชั่วขณะ              เด็กสาวหน้าจืดนั่นไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังตกเป็นเครื่องมือสำหรับเขาและบุรโชติ!!               “แฟนไอ้ชาญมันก็อยู่ที่นี่เหมือนกันนะ แต่คนละชั้นกัน ยายพิณเรียนเคมี สงสัยกำลังง่วนกับการทำแล็บอยู่เหมือนกัน คู่นี้เขาตั้งหน้าตั้งตาเรียนกันอย่างเดียว กิจกรรมอย่างพวกเราเขาไม่ค่อยสนหรอก”              บุรโชติเอ่ยปากเล่าไปเรื่อยๆหลังจากธุระทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มกดลิฟท์ขึ้นยังชั้นถัดไป ที่นั่นกรพินธุ์และเจ้าหน้าที่นักวิทยาศาสตร์กำลังทดสอบปฏิกิริยาทางเคมีในหลอดทดลองอยู่อย่างขะมักเขม้น บนผนังกระดานไวท์บอร์ดมีรอยหมึกเขียนสมการของการเกิดปฏิกิริยาเคมีปรากฏอยู่เต็มไปหมดราวกับเป็นคัมภีร์วิเศษที่คนทั่วไปไม่สามารถอ่านรหัสได้ออก               แน่นอน ไอ้โชติขยิบตาเป็นสัญญาณรับรู้ระหว่างกัน เขาแสร้งทำเป็นอธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับการใช้สารเคมีเหล่านั้นให้ฟังขณะพาชมห้องปฏิบัติการโดยมีกรพินธุ์เข้าร่วมผสมโรงไปด้วย ท่าทางระตีเองก็คงจะไม่ได้ตื่นเต้นยินดีสักเท่าไรนักหรอก ถ้าไม่เพราะบุรโชติชวนหล่อนมาด้วยตัวเองแล้ว เจ้าตัวคงจะหนีกลับไปตั้งนานแล้ว                  ตราบจนกระทั่ง การเล่าประสบการณ์ที่เคยพบเห็นมาให้หล่อนฟังนั่นแหละ นัยน์ตาของระตีที่เร้นรอยเบื่อหน่ายเต็มที่ จึงเริ่มเบิกกว้างขึ้นด้วยความสนใจเป็นครั้งแรก                   “อาจารย์พี่เคยเล่าให้ฟังว่า ในสมัยก่อนที่แกทำงานอยู่ในห้องแล็บโรงพยาบาลหนึ่ง มีเจ้าหน้าที่ห้องแล็บเกิดไม่ถูกชะตากับหัวหน้าสาวใหญ่ คงถูกกลั่นแกล้งอยู่เป็นประจำจนไม่ได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นสักที จะรอให้อีกฝ่ายเกษียณหรือย้ายงานไปที่อื่นก็รอต่อไปไม่ไหว เลยต้องพยายามอดทนถูกกดขี่อยู่ในห้องแล็บนั่นแหละ แต่อย่างว่า... คนเราพอถึงจุดๆหนึ่งขึ้นมา มันก็ ...ระเบิด!”               “ระเบิด?”               ได้ผล นัยน์ตาหรี่ปรือเริ่มแน่วนิ่งด้วยความสนใจขึ้นมา เห็นไอ้โชติพยักเพยิด ระหว่างที่ตนเองผายมือไปยังชั้นวางขวดสารเคมีจำนวนมากมายเต็มไปหมดที่ผนังห้อง             “ในที่สุดวันดีคืนดีก็มาถึง หลังจากถูกหัวหน้าตัวแสบเรียกไปตำหนิที่ทำงานผิดพลาดทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของเขาคนเดียว นักวิทย์คนนี้ก็เลยเกิดความแค้นหาจังหวะหัวหน้าเผลอ หยิบเอากรดกำมะถันเข้มข้นที่วางอยู่ในตู้ดูดควันออกมา แล้วยกราดทับลงไปยังศีรษะของคนที่ตัวเองเกลียดสุดชีวิต กรดกำมะถันเข้มข้นลวกทำลายเนื้อเยื่อและอวัยวะทั้งหมดตั้งแต่หัวลงมาถึงปลายเท้า”                เขาชี้มือไปที่ขวดสีชาขวดเล็กที่แบ่งกรดบรรจุเอาไว้ ระหว่างบรรยายสภาพสยดสยองที่เกิดขึ้น                 “แล้วตายไหมคะพี่...”                 หล่อนเอ่ยด้วยความสนใจยิ่งยวด ชาญแอบยิ้มน้อยๆให้กับท่าทางที่ลืมตัวนั้น              “ไม่ถึงกับตายหรอก แต่ว่าพี่หัวหน้าคนนั้นก็ถึงกับเสียโฉมไปเลย กรดเข้มข้นพวกนี้ ขนาดเอาไปเจือจางบ้างแล้ว แต่ก็ยังมีฤทธิ์ทำลายเซลล์ผิวเนื้อชั้นนอกจนหมด ได้ข่าวว่าแกต้องไปรับการปลูกถ่ายเนื้อเยื่ออยู่นานทีเดียว กว่าจะกลับมาหน้าตาเป็นผู้เป็นคนกับเขา แต่... ความสวยที่เคยมีก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว พอแค่ไม่น่าเกลียดจนเหมือนปีศาจเท่านั้นแหละ”                ระตีนิ่วหน้า เมื่อหันไปมองตู้ดูดควันที่ทำด้วยกระจกแก้วและเปิดเครื่องดูดควันเสียงลั่นอยู่ข้างๆ นักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งกำลังเทกรดส่วนที่เหลือถ่ายใส่บีกเกอร์หรือแก้วใบเล็กๆ เพื่อเตรียมสารละลายเจือจาง ควันสีขาวน่าสยดสยองระเหยขึ้นทันทีเมื่อสารมรณะถูกรินไหลลงมาจากปากขวดสีชาใบนั้น...                     ระตีเผลอมองขวดกรดกำมะถันขวดนั้นเขม็ง                      **********************             และเหตุการณ์หลังจากนั้นก็เป็นไปอย่างที่เขาคาดไว้ ไอ้โชติเป็นคนต้นคิดวางแผนการทั้งหมด เขาเป็นฝ่ายช่วยเหลือเตรียมการ การนัดหมายทั้งระตีและมัทนียาเกิดขึ้นล่วงหน้าโดยมีการเตรียมความพร้อมเอาไว้อยู่แล้ว             ไม่ต่างกับการกระตุ้นสัตว์ทดลองเพศเมียสองตัวด้วยสิ่งเร้าทางเพศ เพื่อให้มันเข้าห้ำหั่นกันเอง เพื่อแย่งชิงตัวผู้!               โดยที่ผลลัพธ์ก็คือ ความพ่ายแพ้                บุรโชติเองเพียงแต่เป็นฝ่ายรอคอย “คำตอบ”จากเขาเท่านั้นเอง ชาญก็ทำหน้าที่ลอบสังเกตเหตุการณ์ทุกอย่างตามคำบัญชาของมัน...                คำบัญชา! ใช่ เขาไม่อาจปฏิเสธสิ่งนั้น ณ บัดนี้สติปัญญาอันเคยเปรื่องปราดดูเหมือนจะเลือนหายไปจนหมดสิ้น ในห้วงเวลานั้นไม่ต่างกับคนที่หลงติดอยู่ในเขาวงกตของความแค้นคาดหวังแต่ความสะสาใจในผลที่จะเกิดขึ้นกับหญิงสาวผู้ทรยศหักหลัง หน้ามืดตามัวไม่ได้รู้สึกรู้สมใดๆทั้งสิ้นกับสิ่งที่กำลังกระทำอยู่                  หรือแม้แต่คิดว่าจะกลายเป็นเพียงเครื่องมือให้อีกฝ่ายด้วยก็ตาม... นอกจากความสนุก และเป็นรสชาติแปลกใหม่อย่างที่ไม่เคยพบพานมาก่อน                เขาเห็นปฏิกิริยากระวนกระวายของระตีก่อนหน้านี้แล้ว ตอนที่อีกฝ่ายเฝ้ายืนรอคอยบุรโชติจนตะวันลับฟ้า และมันก็ไม่ปรากฏร่างมาเสียที อนิจจา... ความรักความหลงคงเป็นเช่นนี้กระมัง? ไม่ว่าจะเป็นเพศชายหรือหญิง ความรักย่อมมีอิทธิพลระหว่างกันจนทำให้ฝ่ายที่เพลี่ยงพล้ำต้องเฝ้าอดทนโหยหาด้วยความทุกข์ทรมาน เมื่อมันมิอาจสมดังปรารถนา และตกเป็นเครื่องมือให้อีกฝ่ายซึ่งมีสติมากกว่า เป็นฝ่ายชักเชิดเล่นสนุกไม่ต่างกับตัวละครหุ่น               ชาญหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา โทรศัพท์ที่ไอ้โชติหลอกเอามาจากมัทนียานั่นเอง จากนั้นมันก็บอกให้เขาเป็นฝ่ายกดเบอร์ของระตีตามกำหนดเวลาอันเหมาะสม ในระยะที่มองเห็นร่างและอิริยาบถอีกฝ่ายได้ชัดเจน เขาสังเกตเห็นหล่อนยกมันขึ้นรับ จังหวะเดียวกับที่เขาเริ่มต้นกดปุ่มบันทึกเสียงจ่อเข้ากับโทรศัพท์เครื่องนั้น เสียงหัวเราะหวานระริกระคนเสียงสั่นกระเส่าด้วยอารมณ์พิศวาสที่ไอ้โชติแอบอัดบันทึกเสียงเอาไว้ ระหว่างการร่วมภิรมย์สวาทกับมัทนียาอย่างหฤหรรษ์ เป็นเสียงที่เขาเองยังยอกแสยงใจจนแทบคลั่งเมื่อได้ยินเป็นครั้งแรก...               แล้วผู้หญิงอย่างระตีมีหรือที่จะทนได้!!                       ในเงาตะคุ่มสลัวเลือนรางของม่านสนธยา เห็นหญิงสาวกดมันปิดลงด้วยร่างสั่นสะท้าน หล่อนกำมือแนบแน่นหันรีหันขวางเพื่อพยายามข่มอารมณ์กราดเกรี้ยวของตนเองสุดชีวิต                 บทบาทที่เขาได้รับก็มาถึงแล้วในจังหวะนั้น ชาญก้าวออกไปหาหญิงสาวผู้น่าสงสารในเวลาเดียวกันกับที่หล่อนหันมาเห็นเข้าพอดี สีหน้ามีแววประหลาดใจเล็กน้อย แม้จะพยายามฝืนข่มความโกรธสักเพียงใด ก็ยังมองเห็นมันอยู่ในดวงตาทั้งคู่โดยไม่อาจกลบเกลื่อนได้สนิท ชายหนุ่มเอ่ยเสียงอ่อนโยนสุภาพอย่างที่เตรียมบทมาแล้วเป็นอย่างดี              “สวัสดีครับ น้องระตี จำพี่ได้หรือเปล่าครับ?? พี่ชาญคนที่เป็นเพื่อนกับบุรโชติไงล่ะครับ”             นัยน์ตาคู่นั้นกระพริบถี่ก่อนจะเบิกกว้างอย่างจดจำได้ หล่อนฝืนทักตามมารยาท ชาญมองเห็นว่าระตีพยายามข่มกลั้นอารมณ์ด้านมืดที่กำลังใกล้ปะทุสุดระงับ                 “พี่ชาญ ที่เรียนคณะวิทย์? อ๋อจำได้สิคะ ว่าแต่พี่ยังไม่กลับบ้านอีกหรือคะ?”              ชาญทำสีหน้าอิหลักอิเหลื่อเล็กน้อย เขายกมือเกาศีรษะอย่างเขินอายเมื่ออยู่ต่อหน้าสาวๆเหมือนทุกครั้ง เพียงแต่บุคลิกในครั้งนี้ เกิดขึ้นจาก “ความตื้นเต้น” มากกว่า              “พี่ลืมของไว้ที่ตึกแล็บน่ะสิ สารเคมีที่พิณเขาต้องเอาไปทดสอบเสียด้วย เลยต้องย้อนกลับมาเอา ว่าแต่เราเถอะ ทำไมยังไม่กลับล่ะ นี่ก็เริ่มมืดแล้วนะ”             ทักทายอย่างอารมณ์ดีโดยไม่ให้อีกฝ่ายสังเกตเห็นรอยพิรุธ ระตีเงียบไปชั่วอึดใจ และชาญก็ฉวยจังหวะนั้นเองเอ่ยประโยคต่อมา            “อ้อ... พี่เพิ่งนึกขึ้นได้ วันก่อนไอ้โชติมันแวะขึ้นมาหาพี่แล้วลืมหนังสือเอาไว้ ยังไงเราอยู่ชมรมเดียวกัน พี่รบกวนช่วยเอาไปคืนได้ไหม? เมื่อตอนบ่ายยังเห็นมันอยู่ที่ชมรมกับยายมัท ได้ยินคุยกันอยู่ว่าจะออกไปไหนสักแห่งนี่แหละ สงสัยจะนัดไปเที่ยวกัน”             เขาพูดไปเรื่อยๆตามสคริปต์ เหมือนกับคนไม่รู้ตื้นลึกหนาบางใดๆ เห็นมือของระตีกำแน่น เสียงที่เอ่ยผ่านริมฝีสั่นระริก            “ได้สิคะ หนังสือพี่อยู่ที่ไหนล่ะ”          “งั้นระตีขึ้นไปรอพี่ที่ตึกคณะก่อนแล้วกันนะ พี่รอพิณอยู่ เดี๋ยวตามไป รับรองว่าแป๊บเดียวเอง... ยังจำได้ใช่ไหม ห้องที่พี่กับโชติเคยพาเราขึ้นไปนั่นแหละ ห้องเก็บสารเคมีน่ะ”           เด็กสาวจำใจพยักหน้ารับ ไม่มีประโยชน์ที่จะยืนรอคอยอีกฝ่ายในเมื่อเสียงจากโทรศัพท์นั่นก็บ่งชัดเจนอยู่แล้ว ว่าบุรโชติกำลังอยู่กับใคร! และใครที่เป็นฝ่ายชนะอย่างแท้จริง!!            ระตีฝืนข่มความเจ็บปวดคั่งแค้นที่ปร่าประดังขึ้นมาจนมิได้สนใจสิ่งใดรอบข้าง เสียงหัวเราะยวนยั่วนั่นหล่อนรู้ว่าต้องเป็นฝีมือของนังตัวแสบมัทนียา รู้สันดานของมันดี แม้จะเป็นผู้ชนะแต่ก็ไม่วายที่จะต้องเยาะเย้ยเหยียบย่ำฝ่ายตรงข้ามให้อับอายยิ่งไปกว่า...               เยาะเย้ย เหยียบย่ำ ให้อับอาย             วูบนั้นเองหล่อนกลับไปนึกถึง “ใคร”อีกคนหนึ่ง ที่เคยเผชิญชะตากรรมแบบนี้มาก่อนแล้วในอดีต เด็กชายหน้าปรุสิวเขรอะคนที่แทบจะเลือนหายไปจากความทรงจำนั้นไปแล้ว...            แต่ระตีก็ไม่มีเวลาคิดซ้ำ หล่อนรีบจ้ำฝีเท้าขึ้นไปบนตึกแล็บในสภาพที่ไม่ต่างกับหุ่นยนตร์ที่ไร้ชีวิต...             ชาญมองตามร่างอีกฝ่ายจนลับสายตา ทุกอย่างกำลังดำเนินไปตามแผน... รู้ว่าภายในห้อง แล็บส่วนตัวนั้นยังเปิดอยู่ แต่ในเวลานี้นักศึกษาคนอื่นคงจะกลับลงไปกันหมดแล้ว ในห้องขนาดใหญ่ เขาวางขวดแก้วสีชาที่เขียนว่าเป็นกรดกำมะถันแปะเอาไว้บนขวดใบนั้น แสร้งทำให้ดูเหมือนกับมันถูกวางทิ้งเอาไว้เฉยๆโดยไม่เจตนา มองเห็นสายตาเลื่อนลอยของระตีมองมาเหมือนใช้ความคิดบางอย่าง... ความจริงแล้วในขวดใบนั้นก็เป็นเพียง 0.85% ของโซเดียมคลอไรด์หรือน้ำเกลือที่ใช้ในการเจือจางเม็ดเลือดแดงเท่านั้นเอง เขากับไอ้โชติวางแผนว่าตั้งใจจะทำให้ทั้งระตีและมัทนียาได้รับความรู้สึกอับอายอย่างที่เขาเคยได้รับ                     เป็นเพียงแค่การ “แกล้งกันสนุกๆ” พอหอมปากหอมคอ ก็แค่นั้น...             คิดแต่ว่า หลังจากนั้นคงมีเหตุการณ์สนุกๆเกิดขึ้นแน่นอน เพราะไอ้โชติก็แกล้งนัดกับมัทนียาไว้ที่ซุ้มไม้ด้านข้างชมรมของมันนี่เอง                  น่าสงสารผู้หญิงโง่ทั้งสองคน ที่ต่างก็ยืนรอผู้ชายคนเดียวกัน คนละมุมของคณะ ด้วยความผิดหวังทั้งคู่เหมือนกัน                 ดังนั้นเมื่อเขาและกรพินธุ์เดินย้อนกลับมาอีกครั้ง จึงได้เห็นมัทนียายืนกระวนกระวายอยู่ที่หน้าซุ้มไม่ต่างกับระตีเพื่อนของหล่อน ชายหนุ่มตั้งใจว่าเมื่อส่งแฟนสาวขึ้นตึกแล็บไปแล้วจึงจะโทรศัพท์ไปบอกไอ้โชติอีกครั้ง                ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้โดยไม่ผิดพลาด ขวดกรดกำมะถันใบเล็กถูกระตีหยิบติดออกไปด้วยวัตถุประสงค์แห่งความแค้นและอับอาย           แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ ภายในขวดใบนั้นกลับบรรจุไปด้วยกรดกำมะถันเข้มข้นจริงๆตามฉลากที่ติดเอาไว้!               โดยมีใครอีกคนหนึ่งเป็นผู้สับเปลี่ยนสารละลายภายในนั้น...              ใคร??             หรือจะเป็น... ไอ้โชติ?              วูบนั้น แววตาอำมหิตของคู่แฝดทางจิต ก็ปรากฏขึ้น แววตาลึกล้ำแฝงความหมายที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในใจซึ่งคนภายนอกไม่อาจอ่านมันได้ออก แต่เขาสะกดทุกคำของมันออกมาได้ชัดเจน              ฆ่า ฆ่า ฆ่า!           บุรโชติต้องอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ในครั้งนี้แน่นอน เพียงแต่มันจะต้องมีใครอีกคนที่เป็นเสมือน “ผู้ช่วย” คอยทำงานร่วมกับมันอยู่เบื้องหลัง โดยที่เขาเองกลับไม่มีส่วนรู้เห็นในเรื่องนี้เลย?                 ใคร?                      *********************** จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 19:36:28

ความคิดเห็นที่ 3 มาแล้วๆ รู้สึกว่าชาลกับบุนี่ จะมีปมคล้ายกัน คือความทะยานอยาก แต่บุดูจะรุนแรงกว่าเยอะ อย่างน้อย (เท่าที่เห็น ณ ตอนนี้) ชาลก็ยังไม่ดิบเถื่อน และเลือดเย็นเท่ากับบุ ความสงสัยว่าคนที่สับเปลี่ยนกรดเข้มข้นน่าจะเป็นตัวบุนั่นแหละ เพราะคนวางเกมคือบุ คนที่เหลือก็แค่หมากเท่านั้นเอง ปล. วสันตดิลกฉันท์บทนั้น อ่านแล้วมองเห็ภาพมัทนพาธาขึ้นมารางๆ เลยแฮะ แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 54 18:27:37 จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 19:59:49

ความคิดเห็นที่ 4 แผนซ้อนแผนดุเดือดเลือดพล่านมากๆ มาเร็วๆ นะคะ จากคุณ : สวนใส เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 20:33:03

ความคิดเห็นที่ 5 จะว่าไปชาลก็ชอบ "เปลือก" ถึงได้ติดกับมัทนียา พอผิดหวังแล้วก็ขาดการพิจราณาในมุมกลับ แต่มันก็เป็นปกติของอารมณ์มนุษย์ ที่จะโกธรคนที่ทำให้เจ็บปวดมากกว่ามองว่าตัวเองพลาด แต่...นำ้กรดไม่ว่าจะอ่อนหรือแรงมันก็คือเจตนาทำร้ายอยู่ดี โชติถือเป็นซาตานที่มาชักจูงได้ถูกเวลาจริงๆ มาตอนที่จิตใจกำลังอ่อนแอ เลยแพ้ด้านมืดของตัวเอง วูบเดียวที่สะใจกลายเป็นต้องรู้สึกผิดติดอยู่กับบาปทั้งชีวิต จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 54 20:57:01

ความคิดเห็นที่ 6 คนๆ นั้นเป็นใครนะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 54 04:47:31

ความคิดเห็นที่ 7 ขออนุญาตคุณนอกเรื่องอีกแล้ว งานเขียนของคุณจินตนา หายากมากแล้วค่ะตอนนี้ เท่าที่มนได้มา มือหนึ่งนี่น้อยมากๆ บางเล่มก็หาแทบไม่ได้แล้ว อย่างเรื่องที่คุณสามปอยหลวงแนะนำนี่ มนก็พยายามหาอยู่เหมือนกัน ถ้าหาได้ แต่พอเห็นสภาพแล้ว เลยยังชั่งใจอยู่ ล่าสุดตามหาเรื่อง อมฤตาลัย อยู่ค่ะ(นี่ก็กระซิบให้น้องอิน ช่วยหาด้วยเหมือนกัน) แต่ไม่ใช่เรื่องเดียวหรอกค่ะที่ตามหา ตามหาหลายนักเขียนอยู่เหมือนกัน คุณครูอินทิรา ก็เป็นอีกเรื่องที่เพิ่งได้มาไม่นาน หลังจากอ่าน เรื่อง เขมรินทร์ อินทิราไปนานมากแล้ว ปล. ถึงว่าสิคะ เรื่องของคุณสามปอยหลวงนี่ มีกลิ่นอายลึกลับ ซับซ้อน แต่อ่านแล้วสยองกว่า คุณจินตนาแยะเลย ฮ่าๆๆ(โดยเฉพาะในเรื่องนี้ค่ะ) จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 54 10:08:51

ความคิดเห็นที่ 8 ธุมชาลคงจะเปลี่ยนไปหลังเจอเหตุการณ์นี้ แต่ฝันร้ายน่าจะยังตามมาหลอกหลอนอยู่ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 54 17:46:55