PANTIP.COM : W11289310 (นิยายกำลังภายใน) วิหคดั้นเมฆา ผู้กล้าฝ่ายุทธจักร ตอนที่ 75 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

เหล่ามาลีชูช่อล้อแสงตะวันเฉิดฉาย กลีบดอกหลากลักษณะทอสีเปล่งประกายจับจิต ล้อมกรอบก้านเกสรซึ่งโบกไสวละเล่นสายลม

งดงามกระไรปานนั้น บอบบางกระไรปานนั้น

ไม่ว่าผู้ใดจะเห็นคุณค่าของมาลีเหล่านี้หรือไม่ แต่คงมิมีใครปฏิเสธได้ว่าดอกไม้มิใช่สิ่งอ่อนแอที่แหลกสลายอย่างง่ายดายยิ่ง ไม่ต้องอาศัยกำลังรุนแรงอันใด แค่อากาศหนาวเหน็บพัดกระหน่ำสักหน่อย ก็สุดที่มวลดอกไม้ล้วนจะพากันทนทานได้

ทว่าหมู่ผการอบเรือนเพลินบุปผามีการใส่ปุ๋ยสูตรพิเศษ จนแม้หิมะตกหนักกลับยังออกดอกบานสะพรั่ง เพียงแต่เหมันตฤดูคราวนี้ยาวนานนัก กว่าจะถึงฤดูใบไม้ผลิก็พากันล้มตายเป็นจำนวนมาก ชายชราจึงต้องเร่งปลูกผลผลิตใหม่มาทดแทนให้ทันเวลา นับว่าสือหย่งหลุนอาสาเข้าช่วยเหลือในจังหวะที่เหมาะสมพอดี

ทว่าบุปผชาติของซินแสเทวะ ย่อมไม่ใช่เรื่องง่ายดายเหมือนเช่นเจ้าของ

สือหย่งหลุนต้องนั่งถอนซากดอกไม้ ถางหญ้า พรวนดิน ไปเตรียมน้ำยาสูตรพิเศษมาแช่เมล็ดเพื่อให้ทนทานในฤดูหนาว นับเป็นกระบวนการหลากหลายวุ่นวาย แต่เด็กหนุ่มก็จัดการได้ไม่มีตกหล่น ก่อนมาตกม้าตายในขั้นตอนที่จะนำเมล็ดลงปลูกนี่เอง

เริ่มต้นเจ้าจื้อสุยส่งเครื่องมืออันหนึ่งให้มัน เป็นท่อนไม้ยาวราวห้าจ้าง (1 จ้าง = 2-2.5 เมตร) มีพลั่วขนาดเท่าช้อนผูกติดเป็นระยะกว่าร้อยอัน พลางสาธิตวิธีปลูกดอกไม้ให้เด็กหนุ่มดู

ซินแสเทวะยกท่อนไม้ขนานพื้นซึ่งสือหย่งหลุนพรวนเตรียมไว้ ปักด้านพลั่วลงตักดินให้เป็นหลุมเล็ก ๆ เท่าจำนวนพลั่ว อีกมือหนึ่งจุ่มลงในถังไม้ข้างตัว หยิบเมล็ดพืชรูปร่างคล้ายเม็ดถั่วซึ่งจมอยู่ในน้ำยาสูตรพิเศษมากำมือหนึ่ง ดีดออกไปอย่างชำนาญ เมล็ดพืชหล่นใส่แต่ละหลุมพอดิบพอดี พริบตาก็ครบถ้วน จากนั้นพลิกท่อนไม้กลับด้าน ให้สันไม้ปาดดินกลบหลุมเหล่านั้นเป็นอันเสร็จขั้นตอน พลางหันมาอธิบายให้สือหย่งหลุนที่ยืนอ้าปากค้างฟังว่า

“น้ำยาซึ่งอาบบนเมล็ดไม่อาจโดนลมและแดดนานเกินไปเพราะจะเสื่อมสภาพ จึงต้องรีบหยอดรีบกลบทุกหลุมให้ทันภายในช่วงหายใจเข้าออกสามครั้ง”

เด็กหนุ่มปั้นหน้าเหยเกขณะส่ายหัวไปมา “ข้าทำอย่างท่านไม่ได้แน่ ขอใช้วิธียกถังไปใกล้ ๆ แล้วหยอดก่อนกลบทีละหลุมมิได้หรือ”

เจ้าจื้อสุยมองมันนิ่ง ๆ ก่อนหมุนศีรษะดูโดยรอบ สือหย่งหลุนแลตามไปพินิจสวนดอกไม้สุดลูกหูลูกตาแล้วหน้ายิ่งเหยเกมากกว่าเดิม

หากใช้วิธีของมัน กว่าจะปลูกเสร็จก็คงเข้าฤดูใบไม้ผลิปีหน้าพอดี

“ถ้าเจ้าทำไม่ได้ก็ช่างเถิด” ชายชราเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “แค่ช่วยปรับสถานที่ไว้ก็พอ เสร็จเมื่อไหร่ข้าจะมาลงเมล็ดให้เอง เจ้าก็อย่าได้หักโหมเลยนะ”

กล่าวจบตบบ่าสือหย่งหลุนเป็นเชิงขอบใจแล้วขอตัวไปสอนวิชาฟ่านไป่หนิงต่อ ปล่อยให้เด็กหนุ่มทำงานตามลำพัง เนิ่นนานถัดมาสือหย่งหลุนค่อยนั่งพักเหนื่อยตรงแถวนั้น ระหว่างยกกระบอกน้ำดื่มสายตาเหลือบไปเห็นเครื่องมือที่เจ้าจื้อสุยทิ้งไว้ จึงอดคิดในใจมิได้

มันอยากช่วยเหลือซินแสเทวะให้มากกว่านี้ จะทดลองทำดูย่อมไม่น่าเสียหายอันใด ดังนั้นยกเครื่องมือหมายลองขุดหลุม แต่ท่อนไม้นี้กลับหนักกว่าที่เห็น มันต้องประคองสองมือจึงบังคับเครื่องมือขุดหลุมเลียนแบบซินแสเทวะได้ แล้วฉวยเมล็ดจากถังไม้พยายามดีดดู ลงบ้างไม่ลงบ้างไปตามเรื่อง ทว่าสักพักเริ่มเคยชินเด็กหนุ่มก็ดีดได้แม่นขึ้น ก่อนปะทะเข้ากับปัญหาใหม่ว่าแรงจากมือไม่สามารถดีดไปถึงหลุมไกล ๆ ได้ หรือต่อให้ไปถึงก็พลาดเป้าเสียทุกครั้ง มันจึงเลิกราหันไปทำงานต่อ

ระหว่างถอนหญ้า ในสมองก็เหม่อคิดไปด้วย

มันยังอยู่ในวัยหนุ่ม ไฉนชายชราจึงดีดเมล็ดไกลถึงห้าจ้างอย่างแม่นยำ แต่มันกลับทำไม่ได้ มันแตกต่างจากซินแสเทวะตรงไหนกัน

พลันคำตอบก็ผุดขึ้นในหัว เด็กหนุ่มรีบทิ้งงานวิ่งกลับมาคว้าเมล็ดพืช พลางลอบเดินลมปราณกลับทิศขั้นที่สาม ครานี้พอดีดออกเมล็ดพุ่งเป็นวงโค้งลงหลุมช่วงกลางเหมาะเหม็ง สือหย่งหลุนดีใจยิ่ง รีบเดินลมปราณกลับทิศขั้นที่ห้าซึ่งเป็นขั้นสูงสุดที่มันฝึกสำเร็จ เมล็ดพืชก็ลอยไปตกใส่หลุมไกลสุดอย่างสวยงาม มันใช้วิธีนี้ซ้ำไปซ้ำมาจนชำนาญ สามารถดีดเมล็ดได้ครบทุกหลุม

ทว่าจากหลุมแรกจรดสุดท้าย มันต้องใช้เวลากว่าสองเค่อ (1 เค่อ = 15 นาที)

สือหย่งหลุนเกาหัวยิก ๆ แล้วเดินกลับไปทำงานที่ค้างคาต่อ

มันก็ใช้ลมปราณบังคับแรงและทิศทางเหมือนซินแสเทวะแล้ว แม้ไม่ค่อยเคยชิน แต่ก็ไม่ควรกินเวลาแตกต่างกันขนาดนี้ จนลุกไปหยิบจอบเตรียมพรวนดิน เด็กหนุ่มก็คิดบางอย่างได้

การดีดเมล็ดพืชใส่หลุมแรก ๆ นั้น มันใช้กำลังตามปกติ พอไกลขึ้นค่อยเริ่มเดินลมปราณกลับทิศทีละขั้นไปเรื่อย ๆ ทำให้เสียเวลาไปกับการเดินลมปราณใหม่ในแต่ละครั้ง ดังนั้นถ้ามันใช้วิธีเดินลมปราณขั้นสูงสุดเตรียมไว้ แล้วกดพลังวัตรก่อนขยายขึ้นทีละน้อยตามระยะทาง ย่อมจะแก้ปัญหาจุดนี้ได้

สือหย่งหลุนรีบทิ้งจอบในมือกระโจนมาทดลองดูทันที

ทว่าครั้งนี้ความก้าวหน้าเชื่องช้ายิ่ง ด้วยทุกหลุมห่างกันไม่มาก การควบคุมพลังวัตรให้เพิ่มขึ้นทีละนิดจึงยากเย็นเกินคาดคำนวณ สือหย่งหลุนฝึกจนเริ่มมืดมองสิ่งใดไม่เห็นแล้ว ถึงจำใจเลิกงานย้อนกลับเรือนเพลินบุปผา หากคืนนั้นในห้องนอนยังพยายามฝึกการควบคุมลมปราณต่อจนดึกดื่น รุ่งเช้าก็รีบกระวีกระวาดไปพิสูจน์การฝึกฝนยังสวนดอกไม้ จนรู้สึกว่าเริ่มล้าค่อยเปลี่ยนมาทำงานต่อ สลับหมุนวนเช่นนี้จนย่างเข้าวันที่เจ็ด เด็กหนุ่มก็สามารถดีดเมล็ดใส่ทุกหลุมได้ตามกำหนดเวลา

สือหย่งหลุนดีใจมาก วิ่งไปรายงานซินแสเทวะทันที

เจ้าจื้อสุยแสดงท่าแปลกใจเล็กน้อย ก่อนเดินมาดูการสาธิตของมันถึงที่ เมื่อแน่ใจแล้วจึงกล่าวชมเด็กหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เช่นนั้นเจ้าก็ช่วยปลูกดอกไม้ให้ข้าด้วยเลยแล้วกัน ทั้งชนิดและตำแหน่งที่จะลงเมล็ดข้าเขียนเป็นตำราไว้หมดแล้ว อย่างแปลงนี้ก็จะมีดอกไม้อยู่สามชนิดปลูกสลับกัน คือ ร่ายรำกลางดาว สกาวเคียงเดือน ลืมเลือนตะวัน”

เด็กหนุ่มครุ่นคิดเล็กน้อย “หรือว่าร่ายรำกลางดาวคือดอกสีแดงริมสุด ส่วนสกาวเคียงเดือนก็ที่ขึ้นเป็นพุ่มสีม่วงถัดมา และลืมเลือนตะวันคือดอกกลีบขาวเกสรเหลือง”

“เจ้าจดจำได้หรือ”

“ก่อนข้าเริ่มพรวนดินยังพอมีดอกไม้ที่ยังไม่ตายหลงเหลือในแปลงอยู่บ้าง จึงพอนึกออกขอรับ”

หลังจากนั้นสือหย่งหลุนก็ขอตัวทำงานต่อ บอกว่าเสร็จแล้วค่อยไปเอาตำราและเมล็ดทีหลัง ชายชราจึงกลับเรือนเพลินบุปผา มาพบลูกศิษย์ยืนต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม เมื่อชายชราเลิกคิ้วเป็นเชิงไถ่ถาม นางก็ว่า

“ปากอาจารย์บอกว่าจะไม่สอนวิชาพี่หย่งหลุน ที่ไหนได้”

ฟังแล้วมันต้องแสร้งขมวดคิ้วไม่พอใจ “หย่งหลุนแค่ช่วยข้าทำสวน ผลพลอยได้ทุกอย่างเกิดจากตัวมันเอง ข้าจะไปยุ่งเกี่ยวอันใดได้”

ดรุณีน้อยรีบกอดแขนประจบอาจารย์ “แต่ข้าว่าการขอช่วยทำสวนครั้งนี้ พี่หย่งหลุนยังได้ประโยชน์มากกว่าตอนเรียนในสำนักไร้น้ำใจนั่นด้วยซ้ำ”

เจ้าจื้อสุยก้มหน้ามองนาง ก่อนยกนิ้วมือดีดใส่หน้าผากลูกศิษย์เต็มแรง

“โอ๊ย!” ระหว่างดรุณีน้อยคลึงหน้าผากป้อย ๆ มันก็ว่า

“ถึงหย่งหลุนจะเป็นคนดี แต่ใช่ว่าคนที่ทำผิดต่อมันจะเป็นผู้ร้ายเสียทั้งหมดหรอกนะ อีกอย่างที่มันรอดมาได้จนทุกวันนี้ ส่วนหนึ่งก็เพราะวิชาของสำนักเพลิงหาญด้วยซ้ำ”

“ท่าเพลิงโกรธานี่ เห็นพี่หย่งหลุนใช้ทีไรก็โดนซัดหงายเก๋งมาทุกครั้ง ช่วยให้ตายเร็วขึ้นล่ะไม่ว่า”

ซินแสเทวะถอนหายใจเอือมระอา “ท่าร่างวิชายุทธทั่วไปมักเน้นไปทางรับหรือรุกเป็นหลัก แต่ท่าเพลิงโกรธาเป็นเพียงไม่กี่ท่าที่ผู้ใช้สามารถรุกรับได้สมดุลพอดี เจ้าไม่สังเกตหรือว่าแม้หย่งหลุนจะสะบักสะบอมแค่ไหน แต่จุดชีพจรกลับไม่เคยถูกทำร้ายจัง ๆ เลยสักครั้ง”

ฟ่านไป่หนิงลองคิดตามแล้วจำต้องยอมรับ ด้วยครั้งซึ่งสาหัสที่สุดของสือหย่งหลุนก็คือตอนถูกอาจารย์สามจางเค่อซัดกรงเล็บใส่จนเกือบตาย แต่ดรุณีน้อยจำได้ว่าเกิดเพราะเด็กหนุ่มกระโจนเข้าสู้โดยไม่ทันตั้งท่าอันใดด้วยซ้ำ นอกนั้นก็เป็นไปตามข้อสังเกตของอาจารย์

“แต่นั่นเพราะหย่งหลุนเองสามารถใช้ท่าเพลิงโกรธได้อย่างมีประสิทธิภาพแหละนะ” ชายชราขยายความ “ความอับโชคยังมีข้อดีของมัน ถ้าหย่งหลุนไม่ได้ฝึกแต่ท่านี้ซ้ำไปซ้ำมาจนทุกการเคลื่อนไหวเป็นไปตามที่เฉิงหยู่กงปฐมอาจารย์สำนักเพลิงหาญบัญญัติไว้ ขอเพียงมันก้าวเท้าห่างไปนิด หันทิศพลาดเล็กน้อยก็จะเปิดช่องโหว่ให้ศัตรูจู่โจมใส่จุดชีพจรได้ทันที เมื่อนั้นคงไม่มีวันรอดชีวิตมาถึงป่านนี้แน่”

ดรุณีน้อยอดพยักหน้าตามอีกฝ่ายไม่ได้

“อาจารย์รู้เรื่องเหล่านี้เพราะคบหาจอมยุทธเฉิงหยู่กงเป็นสหายหรือนี่ ข้านะเห็นวัน ๆ อาจารย์ก็อยู่แต่ในบ้าน กลับรู้จักทั้งจอมยุทธเซียนสุขสันต์ จอมยุทธเฉิงหยู่กง แม้แต่ประมุขพรรคมารเก่าเมิ่งเจิ้นหยู ข้าว่าสักวันหากอาจารย์บอกว่าเคยรู้จักโจซานตงประมุขพรรคอสุราอาฆาต หรือประมุขรัตติพิกลขึ้นมา ข้าก็คงไม่แปลกใจแล้วล่ะ”

สิ้นประโยคดรุณีน้อยก็กระโดดหลบมะเหงกอันถัดมาได้ฉิวเฉียด พลางหัวเราะร่า

“หลังจากนี้พี่หย่งหลุนจะนำอัฐิมารดาไปคารวะจอมยุทธเฉิงยังเมืองน้ำมรกต อาจารย์มีคำใดฝากไปทักทายสหายบ้างหรือไม่”

เจ้าจื้อสุยชะงักวูบ ก่อนยกมุมปากเล็กน้อย “บอกมันว่าเดิมพันอันใดนั่นข้าลืมสิ้นแล้ว รีบจากถ้ำบ้า ๆ มาร่ำสุรากับข้าเสียโดยดี”

“หา!” นางอุทานลั่น “ที่จอมยุทธเฉิงเก็บตัวมาหลายสิบปีนี่ เพราะเดิมพันกับอาจารย์ไว้หรอกหรือ”

ซินแสเทวะโบกมือแทนสัญญาณว่าไม่ต้องการสนทนาเพิ่ม แล้วออกปากไล่เจ้าศิษย์ตัวยุ่งไปเรียนวิชาต่อได้แล้ว

**********

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 54 18:45:19

ความคิดเห็นที่ 2

สือหย่งหลุนทำงานรวดเร็วยิ่ง ผ่านไปเพียงวันกว่า ๆ แปลงดอกไม้รอบนอกก็จัดการจนเสร็จสิ้น แต่ยังไม่ทันที่มันจะได้เริ่มงานในแปลงถัดไป ซินแสเทวะกลับห้ามปรามไว้เสียก่อน

“เจ้าอย่าเพิ่งรีบร้อน ควรรอสักสัปดาห์ให้ดอกไม้ที่เพิ่งปลูกบานครบถ้วน ค่อยเริ่มจัดการส่วนอื่น”

ชายชรามิได้อธิบายเพิ่มแต่สือหย่งหลุนก็เข้าใจได้ดี

แปลงดอกไม้บริเวณนี้กินอาณาเขตประมาณหนึ่งส่วนสามของสวนผกาทั้งหมด หากคำนวณจากความเร็วในการทำงานของมัน คาดว่าไม่ถึงเจ็ดวันแปลงดอกไม้ส่วนที่เหลือคงโดนจัดการจนหมด แล้วจะเกิดช่วงรอยต่อก่อนที่บุปผาชุดแรกจะบานเต็มที่ พลอยให้ฤทธิ์ของกลิ่นดอกไม้ในการลดทอนพลังวัตรและแรงของผู้บุกรุกขาดหายไปด้วย จึงควรผ่อนระยะเวลาให้เหลื่อมกันจะปลอดภัยกว่า

“เช่นนั้นระหว่างนี้ข้าควรทำอันใดเล่า” ด้วยนิสัยไม่ชอบอยู่ว่าง เด็กหนุ่มถึงได้ถามออกไป

เจ้าจื้อสุยพยักเพยิดเป็นเชิงให้อีกฝ่ายตามมันไป พร้อมชวนคุยว่า

“วันนี้เจ้าดื่มยาแก้พิษเพลินบุปผาหรือยัง”

สือหย่งหลุนพยักหน้า ก่อนเริ่มทำงานในแปลงดอกไม้ มันก็ได้รับยาถอนพิษดังกล่าวเพื่อให้มีเรี่ยวแรงทำงาน มันถึงสามารถฝึกพลังวัตรได้ทั้งที่ยังอยู่ในอาณาบริเวณของเรือนเพลินบุปผา ยาแก้พิษนี้เจ้าจื้อสุยและฟ่านไป่หนิงจะทานเพียงเดือนละครั้ง ทว่าสือหย่งหลุนทั้งใช้กำลังปลูกดอกไม้รวมถึงฝึกควบคุมลมปราณอย่างหักโหม ทำให้เพียงสามวันยาแก้ก็หมดฤทธิ์ต้องรีบทานเข้าไปใหม่

“แล้วเจ้าทราบหรือไม่ว่าตัวยาแก้พิษนั้นคือสิ่งใด”

“ครั้งแรกที่ชิมข้าดูก็รู้ว่ามันเป็นน้ำผึ้ง ไป่หนิงบอกว่าท่านซินแสเทวะนำมาจากรังผึ้งซึ่งออกหาเกสรรอบเรือนเพลินบุปผานี่เอง หลังจากนั้นจะสกัดน้ำผึ้งในสัดส่วนที่เหมาะสมเพื่อทำยาถอนพิษอีกที”

สนทนาจบก็เดินถึงด้านหลังเรือนเพลินบุปผา สือหย่งหลุนไม่เคยย่างกรายมายังบริเวณนี้ จึงเพิ่งเห็นกอไผ่ขนาดเล็กสี่กอ ถัดจากกอไผ่ราวสามจ้าง (1 จ้าง = 2-2.5 เมตร) ล้อมรั้วไม้ไผ่ไว้อีกชั้น เจ้าจื้อสุยชี้นิ้วไปทางกอไผ่ แจ้งว่า

“รังผึ้งอยู่ในนั้น”

เด็กหนุ่มเขม้นมองจากนอกรั้ว ค่อยสังเกตพบว่าทางส่วนลึกของกอไผ่ ตรงลำไผ่ซึ่งกว้างราวสองนิ้วมือประกบกัน มีรังผึ้งเกาะอยู่สองสามรัง

“พอมีเจ้าเพิ่มมายาแก้พิษก็หมดเร็วมาก ช่วยไปเก็บรังผึ้งเอามาให้ข้าทำยาอีกสักรังเถอะ”

สือหย่งหลุนอ้าปากหวอ “ข้าไม่เคยตีรังผึ้งมาก่อน ต้องทำอย่างไรบ้างขอรับ”

ชายชราควักก้อนดินสีดำขนาดประมาณผลส้มยื่นให้เด็กหนุ่มสามก้อน

“เจ้าแค่เดินไปใกล้ ๆ กอไผ่ โยนมันใส่ลำไผ่ใต้รังผึ้ง ควันจะกระจายตัวออกมาขับไล่ผึ้งจากรัง แล้วเจ้าก็ใช้มีดตัดรังผึ้งมาให้ข้าเท่านั้น”

เด็กหนุ่มรับก้อนควันมาด้วยกิริยางวยงง ระหว่างนั้นเจ้าจื้อสุยก็ตบบ่ามัน พลางกล่าวทั้งรอยยิ้มว่า

“ช่วงนี้ข้าติดธุระต้องไปข้างนอกสักสองสามวัน หวังว่ากลับมาคงได้รังผึ้งแล้วนะ เพราะดูก็ไม่ยากเลยนี่”

สือหย่งหลุนลอบกลืนน้ำลาย หลายวันมานี้มันเรียนรู้จนเกินพอว่า ลองซินแสเทวะเผยรอยยิ้มแบบนี้เมื่อไหร่ ไม่มีอันใดง่ายดายดังปากว่าแน่นอน

**********

ซินแสเทวะจากไปแล้ว ข้างกายสือหย่งหลุนกลับมีฟ่านไป่หนิงมาแทนที่ พอเห็นหน้ามันดรุณีน้อยก็รีบบอกว่า

“ข้ามาดูเป็นเพื่อน แต่ข้าไม่ค่อยรู้เรื่องผึ้งนี่หรอกนะ เพราะปกติอาจารย์จะทำหน้าที่นี้มาตลอด”

ขณะกล่าวอดกลอกตาไปมามิได้ ก่อนจากไปอาจารย์กำชับนางแน่นหนาว่าห้ามช่วยเหลือเด็กหนุ่มเป็นอันขาด นางทราบดีว่าชายชราคงมีแผนบางอย่างจึงได้แต่รับคำอย่างอิดออด

สือหย่งหลุนควักก้อนควันมาเตรียมไว้ในมือ กระโดดข้ามรั้วตรงไปทางกอไผ่ หากสาวเท้าได้เพียงสองสามก้าว ฝูงผึ้งต่างกรูกันออกมาจากรังพุ่งเข้าใส่มันทันที

เด็กหนุ่มร้องลั่น รีบกระโจนคืนสู่นอกรั้ว เมื่อนั้นผึ้งก็บินกลับรังราวไม่มีอันใดเกิดขึ้น

“พี่ต้องระวังหน่อยนะ หากเดินเข้ารั้วคือระยะโจมตีของพวกมัน ต่อให้ย่องเงียบขนาดไหนก็ไม่พ้น” คนออกตัวว่าไม่รู้เรื่องเอ่ยแจกแจง พลางหยิบยามาทารอยผึ้งต่อยให้เสร็จสรรพ

สือหย่งหลุนคลำแผลป้อย ๆ “ข้าคงต้องไปหาผ้าหนา ๆ มาคลุมตัวและปัดไล่พวกมันกระมัง”

ดรุณีน้อยส่ายหน้า “อย่าได้ประมาทเชียว ผ้าหนาขนาดไหนเหล็กในพวกมันแทงทะลุได้หมดแหละ”

“แล้วข้าควรทำอย่างไรดี”

นางส่ายหน้าอีกครั้ง ไม่รู้ต้องการบอกว่าไม่ทราบจริง ๆ หรือจนปัญญาจะหาทางลดเลี้ยวจากคำสั่งอาจารย์กันแน่ สือหย่งหลุนจึงต้องนั่งขัดสมาธิที่ข้างรั้วขบคิดเพียงลำพัง

ตอนนี้ มันต้องหาวิธีป้องกันตัวเองจากเหล็กในของผึ้งเสียก่อน แต่ควรใช้วิธีใดกัน
จู่ ๆ ดรุณีน้อยพลันเปรยขึ้นเบา ๆ

“ว่าแต่พี่หย่งหลุนปลูกดอกไม้ได้เร็วเหมือนกันนะ ข้ายังนึกว่าจะต้องใช้เวลามากกว่านี้เสียอีก”

จริงซิ เด็กหนุ่มรำพึงในใจ มันปลูกดอกไม้สำเร็จเพราะพยายามเลียนแบบวิธีของซินแสเทวะ ตามนิสัยของชายชรา น่าจะทิ้งร่องรอยบอกใบ้การแก้ปัญหาไว้บ้างซิ

หรือจะต้องใช้ลมปราณเหมือนเช่นตอนหยอดเมล็ดปลูกดอกไม้?

แล้วลมปราณแบบใดกันที่จะนำมาป้องกันตัวได้

ความคิดเด็กหนุ่มล่องลอยย้อนสู่อดีต กระทั่งภาพเหตุการณ์หนึ่งผุดขึ้นมา ชั่วครู่ใหญ่ก็อุทานว่า

“หากข้าสามารถผนึกพลังวัตรไว้ที่สองแขนคล้ายเป็นเกราะ เหมือนเช่นตอนที่ประมุขพรรคอสุราอาฆาตกระทำตอนใช้แขนรับกระบี่ของเจ้าสำนักง่อไบ๊ ขนาดกระบี่พิสุทธิ์สิ้นปรารถนาคมกริบยังต้านไว้ได้ กะอีแค่เหล็กในผึ้งหรือจะคณนา ทั้งป้องกันตัวเองและใช้ปัดไล่ผึ้งไปได้ในคราเดียวกัน ไป่หนิง...วิธีผนึกพลังวัตรแบบนี้ทำอย่างไรหรือ”

ดรุณีน้อยยิ้มจนตาหยี วิเคราะห์แวบเดียวก็บอกตัวเองได้ว่าอีกฝ่ายมิได้ถามเกี่ยวกับผึ้ง หากนางตอบคำถามย่อมไม่ถือว่าขัดคำสั่ง

“ปกติพอเดินลมปราณกลับทิศแล้วพี่จะปล่อยออกทางฝ่ามือหรือหมัดทันทีใช่ไหม ก็แค่ประยุกต์ดึงพลังวัตรมาผนึกที่ผิวหนังของสองแขนแทน แล้วพยายามรั้งมันไว้ไม่ปล่อยออกไป”

สือหย่งหลุนเริ่มฝึกตามคำแนะ ชั่วยามถัดมาค่อยจับจุดในวิธีการดังกล่าวได้ ตั้งแต่ฝึกวิชายุทธมา ช่วงนี้เองที่มันเริ่มรู้สึกถึงความสนุกในการฝึกวิชา ราวเด็กพบของเล่นชิ้นใหม่จึงกระตือรือล้นไม่หยุดหย่อน ฟ่านไป่หนิงสังเกตท่าทางมันแล้วก็ได้แต่อมยิ้มปลีกตัวเข้าเรือนไป จนบ่ายคล้อย สือหย่งหลุนค่อยตะโกนเรียกนาง

“ไป่หนิง มาดูนี่ซิ”

มันยื่นแขนเลยขอบรั้วเข้าไป ฝูงผึ้งก็พุ่งมาเกาะแขนพลางกระดกก้นแทงเหล็กในใส่ทันที ทว่าสือหย่งหลุนกลับไม่มีปฏิกิริยาใด กลายเป็นผึ้งที่ได้แต่เดินวุ่นวายบนผิวหนังมัน

เด็กหนุ่มหันมาฉีกยิ้มอวดนางอย่างภูมิใจ แล้วทันใดนั้นเอง...มันก็ร้องโอ้ยดังลั่น รีบดึงแขนออกมาสะบัดเป็นการใหญ่ ฟ่านไป่หนิงหัวเราะร่า เอ่ยว่า

“การผนึกพลังวัตรแล้วหน่วงไว้นั้นต้องใช้สมาธิสูงมาก หากเผลอเรอก็จะเป็นเช่นนี้แหละ”
สือหย่งหลุนมิได้มีท่าทีผิดหวังอันใด กลับหัวเราะไปกับนางด้วยความสนุก

“ข้าจะฝึกต่อแล้วกัน”

“พอได้แล้ว” นางดุเสียงเบา “ฝึกมากเกินไปใช่เป็นผลดี ไปช่วยข้าทำข้าวเย็นเถอะ”

สือหย่งหลุนตามนางไปอย่างว่าง่าย หากคืนนั้นตอนเหลือคนเดียวยังอดที่จะแอบฝึกต่อมิได้อยู่ดี พอรุ่งเช้าก็กระโดดเข้ารั้วใช้สองมือปัดป่ายฝูงผึ้งด้วยความชำนาญ ฟ่านไป่หนิงมองความก้าวหน้าของมันแล้วได้แต่ส่ายศีรษะอย่างเอือมระอาแกมเอ็นดู ไม่นานเด็กหนุ่มพลันรุดถึงกอไผ่ อาศัยความรวดเร็วตัดลำไผ่ที่ขวางทางออก พร้อมโยนก้อนควันใส่ใต้รังผึ้งอย่างต่อเนื่อง บรรดาผึ้งโดนควันไล่เตลิดออกจากรังเป็นชุลมุน พริบตาก็มารวมตัวอยู่ด้านหน้ารังแล้วกรูใส่ตัวการทันที!

สือหย่งหลุนตาเหลือก รีบยกแขนบังใบหน้าเอาไว้ ทว่ามันผนึกพลังวัตรติดต่อกันมานานจนลมปราณอ่อนโทรมอย่างมาก อีกทั้งคราวนี้ฝูงผึ้งพากันรวมกลุ่มจู่โจมมิได้กระจัดกระจายกันเหมือนที่ผ่านมา

น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟฉันใด สือหย่งหลุนก็ต้องวิ่งหนีผึ้งอีกครั้งฉันนั้น

ฟ่านไป่หนิงหัวเราะจนตัวงอ พลางยิ้มเป็นเชิงขออภัยให้กับหน้ามุ่ย ๆ ปูด ๆ ของสหาย

“ดูท่ายาทาแก้พิษผึ้งที่ข้าเอามาจะไม่พอ ขอไปจัดเพิ่มก่อนแล้วจะมาทาให้นะ”

สือหย่งหลุนทั้งเจ็บทั้งอาย ได้แต่ทรุดตัวลงทอดอาลัยด้วยอาการผิดหวัง ใจนึกประมวลความผิดพลาดโดยเร็ว

มันเสมือนขุนพลที่โหมโจมตีอย่างประมาท ทว่าประตูเมืองอยู่ตรงหน้าแล้วเชียว เสบียงกลับหมดเสียได้ คิดไปพลางก้มมองของในมือไปพลาง

ก้อนควันซึ่งซินแสเทวะให้ไว้เหลือเพียงสองก้อน แสดงว่ามันมีโอกาสอีกแค่สองครั้งเท่านั้น ต้องวางแผนอย่างรัดกุม ผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาด

เมื่อฟ่านไป่หนิงย้อนกลับมา ก็เห็นเด็กหนุ่มนั่งจับจ้องอากาศว่างเปล่าด้านในรั้วเขม็ง พอนางเดินไปใกล้มันค่อยเอ่ยว่า

“ไป่หนิง ในครัวยังเหลือถั่วเขียวไหม”

“มีเยอะเชียวล่ะ พี่จะเอาไปทำอันใดหรือ”

“ข้าจะเปลี่ยนวิธีไล่ผึ้ง”

แผนของสือหย่งหลุนอธิบายได้ง่ายดายมาก มันคิดใช้เม็ดถั่วเขียวดีดไล่ผึ้งในช่วงแรก เพราะการเดินลมปราณดีดถั่วเขียวกินแรงน้อยกว่าการพยายามรั้งไว้มากนัก รอจนโยนก้อนควันใส่รังผึ้งแล้วค่อยผนึกพลังวัตรป้องกันตัวในตอนสุดท้าย

ที่ผ่านมาสือหย่งหลุนฝึกดีดเมล็ดพืชไว้นับว่าไม่เสียเปล่า มันแกล้งโยนหินลงพื้นด้านในรั้ว เมื่อผึ้งออกมาก็ลองดีดเม็ดถั่วเขียวใส่จนผึ้งกระเด็นไปราวเก้าในสิบส่วน ฟ่านไป่หนิงเองยังอดปรบมือชมเชยไม่ได้ ทว่ามันกลับส่ายหน้า

“ยังไม่ดีพอ ข้าดีดได้แม่นเพราะมองเห็นตัวผึ้ง แต่เวลาจริงมันจะกรูจากรอบทิศทาง อย่างไรคงถูกต่อยจากด้านหลังแน่”

ตลอดเช้าจนเที่ยงสือหย่งหลุนจึงใช้วิธีหลับตา แล้วให้ดรุณีน้อยคอยโยนหินเรียกผึ้งออกมา ส่วนมันจะพยายามฟังเสียงผึ้งเพื่อกะระยะในการดีดเม็ดถั่วเขียว

เมื่อแรกเด็กหนุ่มพลาดเป้าเป็นส่วนใหญ่ เม็ดถั่วเขียวแทบไม่เฉียดกรายใกล้ผึ้งด้วยซ้ำ ฟ่านไป่หนิงนั่งมองมันแล้วยังอดหาวหวอด ๆ ด้วยความเบื่อมิได้ ทว่าสือหย่งหลุนเคยชินกับการฝึกท่าเพลิงโกรธาวนไปมาไม่รู้กี่สิบหมื่นเที่ยว แค่การนั่งดีดถั่วเขียวซ้ำ ๆ เช่นนี้นับว่ากระไรได้

จนบ่าย สือหย่งหลุนก็มีความั่นใจพอจะใช้ตัวเป็นเหยื่อล่อผึ้งเสียเอง ช่วงต้นมันมักดีดผิดจนโดยต่อยระบมไปทั้งตัว ทว่าจำนวนแผลก็ค่อย ๆ น้อยลงไปตามแสงตะวันอ่อนจาง จนฟ่านไป่หนิงผู้ยืนดูเงียบ ๆ มาตลอดยังต้องออกปากว่า

“พี่ก้าวหน้าเร็วจริง ๆ ไม่นานต้องเก็บรังผึ้งได้แน่ ๆ”

จากนั้นฉุดแขนมันกลับเข้าเรือน อ้างว่าเด็กหนุ่มฝึกฝนมาทั้งวันแล้ว สมควรพักผ่อนเสียบ้าง หลังทานข้าวเย็นเสร็จ นางจึงรุนหลังมันให้ไปนอนโดยทันที ส่วนนางปลีกตัวมาอ่านหนังสือต่อยังห้องตน เนิ่นนานกว่าจะเงยหน้าจากกองหนังสือพลางขมวดคิ้วมุ่น เดินย้อนไปยังห้องสือหย่งหลุน

ครั้นเมื่อเปิดประตูอย่างถือวิสาสะ ดรุณีน้อยพลันถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้ง...

**********

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 54 18:48:08