ความคิดเห็นที่ 1 คอมพิวเตอร์ที่ทับทิมใช้เป็นประจำคือโน๊ตบุ๊คสีดำซึ่งมีอายุการใช้งานสองปี ตั้งแต่เจ้าของของมันจากไป เจ้าโน๊ตบุ๊คก็ถูกวางอย่างไม่ได้รับความสนใจอยู่ในซองเก็บบนชั้นวางของ  พิมพ์พลอยเดินทางกลับมาที่ห้องพักเพื่อจะนำมันไปใช้งานอีกครั้งขณะนักเขียนหนุ่มอาสารออยู่ในลานจอดรถด้านล่าง พิมพ์พลอยหยิบโน๊ตบุ๊คของพี่สาวมาวางไว้ในห้องนั่งเล่นก่อนจะแวบเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าเรียกความสดชื่น เธอบอกตนเองว่าอีกไม่นานเธอจะต้องสืบให้รู้เรื่องให้ได้ว่าพี่สาวไปทำอะไรเอาไว้ พิมพ์พลอยไม่อยากคิดว่าพี่ทับทิมของเธอจะเกี่ยวข้องกับสิ่งผิดกฎหมาย  แต่ถึงกระนั้น เงินลึกลับหนึ่งล้านบาทก็มักบั่นทอนความเชื่อมั่นของเธอทุกครั้งที่นึกถึง พิมพ์พลอยไม่รู้ว่าหากภาคีไม่ยอมยื่นมือเข้ามาช่วย เธอจะทำอย่างไรดี  เธอนึกเกลียดตัวเองที่กลั้นน้ำตาไม่อยู่ เธอรู้ดีว่าที่ภาคีกลับมาช่วยเธอนั้นก็เพราะความสงสาร  ซึ่งพิมพ์พลอยไม่ชอบให้ใครมาสงสาร เธอไม่เคยปล่อยให้ใครเห็นเธอร้องไห้มาก่อนนอกจากพี่สาว แต่ความรู้สึกบางอย่างในใจก็บอกเธอว่า วันนี้ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว หญิงสาวเห็นกริยาท่าทางของภาคี  เห็นสีหน้าอันเปี่ยมล้นความตั้งใจช่วยเหลือเธอ ทั้งที่ในตอนแรกเธอคิดว่าเขาจะไม่เต็มใจ  แต่เมื่อได้นั่งรถไป – เธอเป็นคนขับ เขาเป็นคนนั่ง และเป็นการขับรถครั้งแรกๆ ในรอบสัปดาห์ของเธอ - ได้พูดคุยทำความรู้จักกันระหว่างขับรถไปธนาคาร  มันทำให้พิมพ์พลอยรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาด   ภาคีที่เธอเห็นเป็นคนที่มีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในดวงตา สีหน้าของเขาเหมือนคนที่ชอบครุ่นคิดเรื่องต่างๆ ตลอดเวลา และไม่ยอมให้ใครเข้าใจความคิดหรือเข้าใกล้ตัวตนที่แท้จริงได้ง่ายๆ ความรู้สึกบางอย่างบอกพิมพ์พลอยว่า ภาคีเคยผ่านประสบการณ์ความเจ็บปวดทางจิตใจขั้นสาหัสมาแล้ว ภาคีบอกเธอว่าเขาเป็นนักเขียน ส่วนใหญ่จะเป็นแนวสืบสวนตำรวจจับผู้ร้ายหรือนิยายฆาตกรรมทั่วไป ซึ่งพิมพ์พลอยไม่เคยอ่าน แต่เมื่อเธอบอกเขาว่าตัวเธอเองกำลังเรียนด้านสังคมสงเคราะห์  นัยน์ตาของเขากลับเป็นประกาย หญิงสาวแทบไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะเล่าเรื่องราวเหล่านั้นให้คนที่เพิ่งเจอหน้ากันเพียงสองครั้งและรู้จักกันได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงอย่างภาคีฟัง พิมพ์พลอยเริ่มไม่เข้าใจตัวเอง  เธอไม่เคยทำอย่างนี้กับใครมานานมากแล้ว กำแพงที่เธอสร้างไว้ห่อหุ้มจิตใจเหมือนจะเริ่มสลายลงช้าๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา หญิงสาวสลัดความคิด จ้องมองเงาสะท้อนในกระจกของตัวเอง  ใบหน้าขาวซีดเซียวที่มีขอบตาบวมแดงจ้องตอบกลับมา พิมพ์พลอยสูดหายใจเข้าเต็มปอดแล้วเดินออกจากห้องน้ำ เช็ดหน้าให้แห้งและจัดการแต่งหน้าบางๆ กลบเกลื่อนร่องรอยทั้งหมดก่อนจะหยิบซองเก็บโน๊ตบุ๊คของพี่สาว และก้าวออกจากห้อง ลงลิฟท์กลับไปหาเขาที่ลานจอดรถอีกครั้ง ******** ภาคีเพิ่งเสร็จสิ้นการโทร.ไปบอกแฮ็คเกอร์เพื่อนรักว่าจะไปหาและมีเรื่องรบกวนขอความช่วยเหลือ  นักเขียนหนุ่มแจ้งเบื้องต้นว่าต้องการหาข้อมูลเกี่ยวกับคนที่ชื่อวราวุธ ใจโหด( - “สาบานนะว่านั่นคือชื่อคน?” มหาสมุทรแทรกขึ้นพร้อมหัวเราะลั่น - ) แต่ภาคียังไม่ได้บอกว่าต้องการหาไปเพื่ออะไร เขาตั้งใจจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟังทีหลัง “คุณนี่เจ๋งจังเลยนะ มีเพื่อนเป็นแฮ็กเกอร์ด้วย” ทับทิมชวนคุยเมื่อชายหนุ่มยัดแบล็คเบอร์รี่ย์เก็บใส่กระเป๋า “ผมรู้จักกับเพื่อนคนนี้ตั้งแต่มันยังเป็นเด็กติดเกมส์อยู่เลย” นักเขียนหนุ่มกล่าว “พอมันเป็นแฮ็กเกอร์ มันก็ช่วยผมหาข้อมูลเขียนหนังสือได้ดีกว่าห้องสมุดทั่วโลกรวมกันซะอีก” ภาคียืนพิงรถเก๋งสีดำของพิมพ์พลอย  ทับทิมเองก็กำลังยืนพิงรถอยู่ข้างๆ เขาเช่นกัน เลือดของเธอไหลทะลักได้ตลอดเวลาอย่างไม่มีหมดและไม่มีหยุด แต่ที่ภาคีสังเกตเห็นก็คือ ครั้งนี้ยิ่งทับทิมคุยไป ร่างกายของเธอก็ยิ่งโปร่งใสมากขึ้นทุกที “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้ดูจางๆ ชอบกล” ภาคีถามอย่างสงสัย จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 54 11:24:46

ความคิดเห็นที่ 2 ผีสาวอธิบายว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของวิญญาณอย่างเธอที่พลังเริ่มหมด  แต่หากได้พักหรือมีใครทำบุญอุทิศส่วนกุศลมาให้ พลังของเธอก็จะมีมากขึ้นและกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง แต่ไม่มีทางปกติถึงขั้นแปลงรูปลักษณ์ให้สวยงามเหมือนก่อนตายได้อีกแล้ว พลัน ภาคีนึกถึงเรื่องแฟนหนุ่มของทับทิมขึ้นมาได้ แฟนหนุ่มที่อาจจะรู้เห็นในสิ่งที่เธอทำ แฟนหนุ่มที่เธอจำไม่ได้แม้กระทั่งชื่อ แต่หากรู้ว่าเป็นใคร ชายผู้นั้นก็จะเป็นเบาะแสสำคัญทีเดียว “คุณพอจะจำได้ไหมว่าแฟนคุณเป็นใคร?” ภาคีถาม หันมองผีสาวผู้ยิ้มเจื่อนๆ ตอบกลับมาว่า เธอยังนึกไม่ออก นักเขียนหนุ่มถอนหายใจ  คิดว่าเขาน่าจะถามพิมพ์พลอยดู  เธอเป็นน้องสาวต้องรู้อยู่แล้วว่าแฟนของพี่สาวเป็นใคร  คิดได้ดังนั้นก็พอดีกับทับทิมชี้ให้ดูว่าน้องสาวของเธอเดินกลับมาแล้ว  ผีสาวหันมายิ้มให้ภาคีก่อนหายตัววูบไปในพริบตา  นักเขียนหนุ่มยืดตัวตรง จ้องมองร่างของพิมพ์พลอยเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ภาคีหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ไม้เมืองโดนแทงเสียชีวิตในลานจอดรถแห่งนี้ เพียงแต่อยู่กันคนละฟากเท่านั้น  จากสภาพวิญญาณที่ภาคีเห็นเมื่อเช้า เขาก็ทราบได้ว่าคนที่ลงมือฆ่าบาริสต้าหนุ่มต้องมีความโหดอำมหิตอย่างที่สุด เหมือนนักฆ่าในนิยายบนโลกแห่งความจริง   ภาคีหันมองรอบกายอย่างระมัดระวัง  บรรยากาศโดยรอบดูไม่ค่อยน่ากลัวในตอนกลางวัน แต่หากเป็นตอนกลางคืนนั่นก็คืออีกเรื่องหนึ่ง และเขาก็นึกได้ว่านอกจากตอนเช้าที่ร้านเบเกอรี่ย์แล้ว เขาก็ยังไม่พบเห็นวิญญาณของไม้เมืองอีกเลย “นี่ค่ะโน๊ตบุ๊คของพี่ทับทิม” เสียงของพิมพ์พลอยดังขึ้น ภาคีหันกลับมาพบว่าเธอเดินมาถึงตรงหน้าเขาพร้อมกับส่งโน๊ตบุ๊คในซองเก็บมาให้ ชายหนุ่มพบว่า ใบหน้าของเธอแต้มเครื่องสำอางมาด้วย “ตั้งแต่พี่ทับทิมไม่อยู่ ฉันก็ไม่ได้แตะต้องมันเลย ” ภาคีรับโน๊ตบุ๊คมาถือไว้ แล้วหญิงสาวก็เดินอ้อมไปยังประตูฝั่งคนขับ  เขาเปิดประตูที่ตัวเองยืนพิงเมื่อครู่เข้าไปนั่งบนเบาะผู้โดยสาร ในหัวกำลังสงสัยว่า วิญญาณของไม้เมืองหายไปไหน แต่เขาก็นึกขึ้นได้ว่าจะถามพิมพ์พลอยเรื่องคนรักของทับทิม เขารอจนหญิงสาวสตาร์ทรถเรียบร้อยจึงกล่าวขึ้นว่า “หลังจากที่พี่สาวคุณเสียชีวิต แฟนของพี่คุณติดต่อมาบ่อยมากไหม?” สองมือของพิมพ์พลอยจับอยู่ที่พวงมาลัย  สองคิ้วของเธอขมวดอย่างงุนงง แล้วสองตาของหญิงสาวก็ค่อยๆ หันมาจับจ้องผู้ถาม ก่อนที่เธอจะส่ายศีรษะและตอบว่า “พี่ทับทิมยังไม่มีแฟนนี่ค่ะ” “อ้าว” เสียงของผีสาวโพล่งขึ้นอย่างตกใจ “แต่ฉันจำได้ว่ามีนี่นา” ภาคีได้แต่เม้นริมฝีปาก แล้วโคลงศีรษะอย่างเหนื่อยใจ ******** มานพปล่อยให้รถยนต์สีดำของหญิงสาวเคลื่อนผ่านไป  ก่อนที่เขาจะก้าวออกจากมุมที่ซ่อนตัวอยู่และเดินตรงไปยังคอนโดของผู้เป็นเป้าหมายด้วยฝีเท้าที่หนักแน่นมั่นคง เขาเป็นนักฆ่าหมายเลขสองที่เจ้านายมักจะเลือกใช้รองจากไอ้โรคจิตที่เรียกตัวเองว่าเหยี่ยวดำ  มานพเองก็มีฉายาคือมือสังหารจุดตาย เขาไม่รู้ว่าใครเป็นคนริเริ่มเรียกชื่ออันมีที่มาจากการลงมือของมานพที่ชอบสังหารเป้าหมายตรงจุดตายบนร่างกาย  แต่เขารู้สึกชอบชื่อนี้เหลือเกิน คนทุกคนที่มานพสังหารจะตายก่อนรับรู้ความเจ็บปวด  ผิดกับไอ้โรคจิตเหยี่ยวดำที่ชอบทรมานเหยื่อทั้งเป็น  มานพดีใจที่ไอ้โรคจิตนั่นพลาดในการสังหารเป้าหมายจนถูกเจ้านายสั่งพักงานและให้เขาเข้ามารับภารกิจนี้แทน   เจ้านายสั่งให้มานพหาอุปกรณ์เก็บข้อมูลทุกอย่างเช่น แฟลชไดร์ฟ ซีดี –รอม คอมพิวเตอร์ ไม่เว้นแม้กระทั่งสมุดโน้ตในที่พักของเป้าหมาย และไม่ว่าจะเจอหรือไม่ มานพก็ต้องฆ่าเป้าหมายให้ได้เร็วที่สุดหากมีโอกาส เพราะหญิงสาวผู้เป็นเป้าหมายเก็บความลับสำคัญขององค์กรเอาไว้ หากปล่อยให้มีชีวิตรอดถึงสัปดาห์หน้า นับว่าเป็นอันตรายแล้ว มานพรู้ดีว่า หากเขาทำภารกิจนี้สำเร็จ เจ้านายจะเลื่อนตำแหน่งเขาขึ้นมาแทนเหยี่ยวดำ  มานพกับไอ้โรคจิตนั่นเป็นคู่แข่งกันมาหลายปี ต่างก็ชิงดีชิงเด่นพยายามทำให้เจ้านายพอใจมากที่สุด ซึ่งที่ผ่านมา เหยี่ยวดำมักเป็นผู้ชนะเสมอ แต่ไม่ใช่ครั้งนี้หรอก   มานพบอกตนเองอย่างนั้นขณะเดินเข้าสู่ห้องล็อบบี้ของคอนโดอย่างระมัดระวัง เขาหลบหลีกมุมที่กล้องวงจรปิดจะถ่ายได้ถนัดแล้วสอดตัวเข้าลิฟท์ไปอย่างรวดเร็ว มานพรู้ว่าห้องพักของหญิงสาวอยู่ที่ชั้นไหน  เขามีเวลาเหลือเฟือที่จะค้นห้องนั้นเพื่อหาสิ่งที่เจ้านายต้องการ  เขามีเวลาเหลือเฟือที่จะรอ  เขามีเวลาเหลือเฟือในการเตรียมตัวที่จะลงมือฆ่า มือสังหารจุดตายจะต้องชนะเหยี่ยวดำให้ได้ในครั้งนี้   มานพคิดอย่างมาดมั่น ------------------------ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 54 11:25:56

ความคิดเห็นที่ 3 โว๊ะ .. อะไรกันคะนี่ อารมณ์เสียกับเหยี่ยวดำและมานพจริงๆ !!!! เริ่มบทก็เริ่มด้วยคุณเหยี่ยม พอจบก็จบด้วยมานพ .. ฆาตกรโรคจิตกันชัดๆ == เดาว่ามานพทำไม่สำเร็จ และสองตัวนี้คงต้องตีกันไปอีกนาน :D (พี่ไม้เมืองไปไหนคะ ลงไปฟังบัฐชีหนังหมาอยู่รึเปล่าคะเนี่ย ^_^) จากคุณ : MF Angsumalin เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 54 11:56:50

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 54 18:28:06

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่อาวววว... เค้ากลัววววว... จากคุณ : สะเก็ดดาวเสาร์ เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 54 08:02:51