ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 28 ฉายะชาติเหลือบตามองขวดแก้วที่หล่นแตกกระจายบนพื้นปูนอย่างตกใจ มันเฉี่ยวศีรษะเขาไปแบบเรียกว่าใกล้แค่เส้นยาแดงผ่าแปด ขณะกำลังยืนตะลึงงันอยู่นั้น ผู้ชายอีกสามคนที่รอจังหวะอยู่แล้วก็ไม่รีรอ กรูกันเข้ามาถีบชายหนุ่มจนเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น แล้วตามเข้าไปรุมเตะ ถีบ กระทืบ ราวกับโกรธแค้นกันมาแต่ชาติปางไหน “หยุดนะ !  นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ” เสียงเข้มที่ตะโกนลั่นอยู่ไม่ไกล ดึงความสนใจจาก ชายทั้งสามคนให้หันไปมอง และเมื่อเห็นว่าในมือของเจ้าของเสียงมีอาวุธปืนซึ่งกำลังส่องผ่านความมืดสลัวมาพอดี  ก็หันมองหน้ากันแล้วรีบวิ่งหายไปในความมืดแบบไม่คิดหน้าคิดหลังอย่างรวดเร็ว ทว่าก่อนไป ก็ยังฝากทิ้งท้ายด้วยการเตะเสยปลายคางของคนที่นอนเจ็บจนถึงกับสลบเหมือด ตุลยวัตลดปืนลงพลางถอนใจอย่างโล่งอกที่ไม่จำเป็นต้องยิงปืนขู่ เขาไม่ได้สนใจว่าพวกมันสามคนเป็นใครหรือหนีไปทางไหนแล้ว  เพราะคนที่น่าเป็นห่วงที่สุดตอนนี้ก็คือฉายะชาติที่นอนหมดสติแน่นิ่งอยู่นั่นเอง “เฮ้ย  เกิดอะไรขึ้นวะตุล” เสียงร้องถามพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาของพจน์กับกฤษณาทำให้ตุลยวัตต้องเงยหน้ามองนิดหนึ่งระหว่างนั่งคุกเข่าอยู่ใกล้ๆร่างของฉายะชาติ “ไว้ค่อยเราให้ฟัง  ขอพาฉายไปโรงพยาบาลก่อน” เขาตอบเสียงเครียดก่อนจะยื่นมือไปประคองร่างของฉายะชาติให้ลุกขึ้น โดยมีพจน์เข้าไปช่วยอีกคน ขณะเดียวกันในรถยนต์คันหนึ่งด้านนอกริมถนน สามคนที่วิ่งออกไปจากร้าน นั่งอยู่ในรถและมองเหตุการณ์อยู่ไกลๆด้วยความรู้สึกไม่ต่างกันนัก หลังจากรู้ตัวว่าเสียรู้คนที่อ้างว่าเป็นตำรวจซะแล้ว “โดนพวกมันหลอกจนได้  เจ็บใจนัก  กูนึกอยู่แล้วเชียวว่าตำรวจที่ไหนจะมาเร็วขนาดนี้ เล่นกับใครไม่เล่นนะมืง” “เอาไงต่อดี ลูกพี่   แต่นายสั่งว่า เอาแค่ให้มันบาดเจ็บ  ไม่ต้องถึงตายไม่ใช่เหรอ” “ก็มันไม่ได้ตายซะหน่อยนี่ แค่สลบ มืงไม่เห็นรึไง  สำหรับกู แค่นี้ไม่พอหรอกเว้ย  แถมมาหลอกให้ได้อีก กูไม่ยอมหรอก จะเอาคืนให้ดู” คนที่ดูจะโหดเหี้ยมที่สุดและเป็นที่ยำเกรงในฐานะ ลูกพี่ ของ ชายอีกสองคนเปิดประตูเดินลงไปจากรถและลอบเข้าไปข้างในบริเวณลานจอดรถของร้านอาหารอีกครั้ง ยืนแอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ในความมืด และมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา ความโกรธยังคงคุกรุ่นอยู่ในอารมณ์ตามวิสัยอันธพาล นึกอยากจะแสดงให้เห็นว่า ปืนน่ะ มันไม่ได้มีแค่พกเอาไว้ขู่เล่นเฉยๆหรอก  ในเมื่อกล้าใช้ปืนมาทำให้เสียหน้าจนต้องวิ่งหนีหางจุกตูด ก็จะขอเอาคืนให้หายเจ็บใจกันหน่อยล่ะ   ขณะที่ตุลยวัตกับพจน์ช่วยกันประคองร่างสะบักสะบอมของฉายะชาติตรงมายังรถยนต์โดยมีกฤษณาเดินตามมาห่างๆ ปุณณมี ที่รออยู่ข้างในตามคำสั่งของตุลยวัตชะเง้อมองออกมาเห็นก็รีบเปิดประตูรถออกมาด้วยท่าท่างตกใจไม่น้อยกับสภาพของฉายะชาติ จังหวะนั้นเอง สายตาของเธอก็มองผ่านไปถึงอีกฟากของที่จอดรถ ซึ่งมีเงาตะคุ่มในความมืดของใครคนหนึ่งยืนอยู่ และในวินาทีนั้นเอง ปุณณมีก็ต้องเบิกตากว้างและส่งเสียงกรีดร้องอย่างตกใจสุดชีวิตอีกครั้ง เมื่อเห็นเงาร่างในความมืดในทิศทางตรงกันข้ามนั้นกำลังยกปืนพกเล็งมายังเป้าหมายคือตุลยวัต “ตุล ระวัง !!” “ปัง !!” สิ้นเสียงร้องตะโกนซึ่งดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงลั่นไก ร่างของหญิงสาวก็กระโดดเข้าไปผลักตุลยวัตเต็มแรงจนเสียหลักเซถลาล้มลงไปพร้อมๆกัน ทว่า ปุณณมีที่ล้มตามลงไปเป็นคนสุดท้ายก็หนีวิถีกระสุนไม่พ้นจนได้ “ใบปอ !!” ตุลยวัตอุทานอย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น  เขารีบลุกขึ้นนั่งแล้วพลิกร่างบนตัวเขาที่บัดนี้มีเลือดเปียกชุ่มไหลเป็นทางยาวตรงต้นแขนข้างซ้าย สมองอื้ออึงจนทำอะไรไม่ถูก ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงร้องเอะอะโวยวายตามมาด้วยความโกลาหลของลูกค้าในร้านอาหารที่วิ่งออกมาข้างนอกราวกับผึ้งแตกรังเมื่อได้ยินเสียงปืน  กระทั่งกฤษณาถลาเข้ามาคุกเข้านั่งลงด้านตรงข้าม   “ตุล  พาน้องขึ้นรถไปหาหมอเร็ว  พจน์  แกโทรเรียกรถพยาบาลมารับฉายที่นี่แล้วกันนะ ฉันจะไปกับตุลเอง” ตุลยวัตดูเหมือนจะได้สติอีกครั้งเมื่อได้ยินคำสั่งของเพื่อน  เขารีบทำตามด้วยการช้อนร่างของปุณณมีไว้แล้วพาเข้าไปนั่งในรถยนต์ทีมีกฤษณาเป็นคนขับรถ  ทั้งที่เพื่อนก็ขับรถเร็วแบบเรียกได้ว่าเหยียบไม่คิดชีวิต แต่ในใจของตุลยวัตกลับรู้สึกว่ามันชักช้าจนเขาแทบจะทนรอไม่ไหว “ใบปอ อดทนไว้นะ  อย่าเป็นอะไรนะใบปอ” เขากอดและกระซิบบอกด้วยน้ำเสียงร้อนรน  กลัวอย่างที่ไม่เคยกลัวอะไรมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ในหัวกำลังคิดและจินตนาการไปต่างๆนานา ถ้าเธอเป็นอะไรไป เขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร “ทำไมใบปอถึงไม่รู้สึกตัวเลยล่ะ ก้อย ทำไมนิ่งแบบนี้” “คงตกใจจนช็อค หมดสติไปน่ะ  ปืนนะเว้ย แค่ได้ยินเสียงฉันยังขาสั่น มือไม้สั่นจะเป็นลมเลย  แต่กระสุนมันแค่ถากแขนไปน่ะ  คงไม่เป็นอะไรมากหรอก แกใจเย็นๆหน่อยนะตุล ฉันรีบที่สุดเท่าที่จะรีบได้แล้วเนี่ย” เวลาต่อมา ที่โรงพยาบาลประจำอำเภอ ระหว่างที่แพทย์ผู้ทำการรักษากำลังทำแผลให้กับปุณณมี ตุลยวัตยืนรออย่างกระวนกระวายอยู่หน้าห้องกับกฤษณา ที่เพิ่งวางสายโทรศัพท์จากการพูดคุยกับพจน์ “พจน์โทรมาบอกว่าเพิ่งมาถึงน่ะ ตอนนี้ฉายก็กำลังทำแผลอยู่โรงพยาบาลนี้เหมือนกัน” ดูเหมือนตุลยวัตจะไม่ได้ยินหรือรับรู้ในสิ่งที่เพื่อนบอกสักนิด เขาเอาแต่เดินไปเดินมาและคอยชะเง้อมองเข้าไปในห้องทำแผล ทั้งที่รู้ว่า มันไม่ได้มองเห็นอะไรเลย     “แกนั่งรอก่อนดีมั้ย  จะเดินไปเดินมาให้มันได้อะไร” กฤษาบอกอย่างเหนื่อยๆ   ตุลยวัตไม่โต้ตอบหรือพูดอะไร ยังคงเดินไปเดินมาด้วยอาการกระวนกระวาย จนในที่สุด ประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อม “คุณหมอครับ คนเจ็บเป็นยังไงบ้าง” ตุลยวัตตรงรี่เข้าไปถามทันที   “ใจเย็นๆนะครับ  หมอทำแผลให้เรียบร้อยแล้ว โชคดีมาที่กระสุนแค่เฉี่ยวๆ  ไป ไม่มีการฝังใน เลยไม่ต้องผ่าตัด แต่คงจะมีอาการปวด ระบม หรืออักเสบที่แผลบ้างนะครับ  ตอนนี้หมอให้ยานอนหลับเพื่อให้คนไข้ได้พักผ่อน  ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วล่ะครับ” ชายหนุ่มถอนใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอกหลังได้ฟังคำตอบ “ขอบคุณ คุณหมอมากนะครับ” “ขอบคุณมากนะคะ” กฤษณาเดินมากล่าวขอบคุณอีกคน  นายแพทย์หนุ่มยิ้มรับแล้วก็เดินจากไป   “คืนนี้ฉันจะอยู่เฝ้าใบปอที่นี่  แกกลับรีสอร์ทคนเดียวได้นะก้อย” “ไปคนเดียวที่ไหน  ยังมีพจน์อีกคน เอางี้แล้วกัน เดี๋ยวฉันไปเอากระเป๋าของน้องใบปอที่อยู่ในรถมาให้แกไว้แล้วกัน  แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะมาเปลี่ยนเวรเฝ้าน้องกับแกเอง ตกลงตามนี้ละกัน” ตุลยวัตพยักหน้ารับรู้  กฤษณาเห็นหน้าตาที่เต็มไปด้วยความกังวลของเพื่อนแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือมาตบบ่าเบาๆอย่างให้กำลังใจก่อนจะเดินแยกไป   ภายในห้องพักผู้ป่วยที่เงียบสนิท ตุลยวัตค่อยๆก้าวเข้ามายืนตรงข้างเตียงของปุณณมีช้าๆ  สายตาตวัดมองไปตรงผ้าพันแผลที่โผล่พ้นแขนเสื้อข้างซ้ายออกมาด้วยความรู้สึกปวดแปลบไปทั้งใจ  ถ้าเลือกได้ เขาอยากจะเป็นคนที่ต้องนอนอยู่ตรงนี้เองเหลือเกิน  ทำไมต้องเป็นเธอด้วย ที่ต้องมารับเคราะห์แทน แทนเขาอย่างนั้นหรือ ? ชายหนุ่มถามตัวเองในใจ  คำตอบที่ได้คือ ไม่ใช่  ต้องบอกว่ารับเคราะห์แทนฉายะชาติต่างหากล่ะ  ซึ่งมันไม่สมควรเลย ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม   ตุลยวัตหันไปลากเก้าอี้ตัวหนึ่งมาใกล้ๆกับเตียงแล้วนั่งลง นาฬิกาที่ผนังบอกเวลาเที่ยงคืนพอดี หากเขาไม่รู้สึกถึงความง่วงเลยสักนิดเดียว  ชายหนุ่มเอื้อมมือไปคว้ามือนุ่มที่วางตกอยู่ข้างตัวของหญิงสาวมากุมไว้แน่น ก่อนจะก้มหน้าลงประทับริมฝีปากที่ฝ่ามือของเธอเบาๆด้วยความรัก “เรารักใบปอนะ  รักมาก  ขอโทษ ที่วันนี้เราปกป้องใบปอไม่ได้” . ความรู้สึกแรกของฉายะชาติขณะกระพริบตาตื่นขึ้นมาก็คือความปวดร้าวทั่วตัวในทุกการเคลื่อนไหว โดยเฉพาะที่ซีกหน้าข้างหนึ่งจนถึงปลายคาง คล้ายมีอะไรมาบีบรัดไว้แน่นจนแทบทนไม่ไหว เขาค่อยลืมตาขึ้นมองเพดานพลางทบทวนความทรงจำถึงเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนไปด้วย “รู้สึกตัวแล้วเหรอ  เป็นไงบ้างวะ เจ็บตรงไหนอยู่บ้าง” เป็นเสียงคุ้นหูของนรุตม์นั่นเอง ฉายะชาติค่อยๆหันไปมอง แล้วก็พบว่านอกนรุตม์แล้วก็ยังมีเอธัชที่ยืนมองอยู่ข้างเตียงด้วยกันอีกคน “สมองแกคงยังไม่เสื่อมนะ  จำได้รึเปล่าว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น” ฉายะชาติไม่ตอบในทันทีแต่ยกมือแตะที่คางและศีรษะของตัวเอง แล้วก็สัมผัสได้กับผ้าพันแผลทั้งที่ใต้คางและรอบศีรษะ “แกพูดได้รึเปล่าวะเนี่ย  หมอบอกตอนแรกเห็นเลือดเต็มปากแกแล้วคิดว่าฟันหักซะอีก โชคดีนะที่ไม่มี แค่คางแตกปากแตกเฉยๆ” เอธัชพูดเสียงเครียด จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 54 02:18:23

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 28 ต่อ) “เมื่อคืนนี้ตอนฉันออกจากร้านเตรียมจะกลับโรงแรม  ฉันถูกพวกนักเลงที่ไหนไม่รู้เข้ามาหาเรื่อง ตอนแรกมันเกือบเอาขวดเบียร์ฟาดหัวฉัน แล้วพวกมันก็เข้ามารุมอัดฉัน  แล้วก็ จำไม่ได้แล้วว่ะ” ฉายะชาติเล่าไปก็ยกมือกุมศรีษะไปด้วย “งั้นฉันจะเล่าต่อนะ  หลังจากแกโดนเตะจนสลบ คนที่มาช่วยก็คือพี่ตุล เค้าเอาปืนออกมาขู่แล้วก็ตะโกนว่าตำรวจมาแล้ว  ก็นึกว่าพวกมันจะวิ่งหนีแล้วหายไปเลย  ที่ไหนได้มันดันย้อนกลับมา แล้วมันก็จะยิงแกหรือพี่ตุลนี่แหละ แต่ใบปอเห็นก่อนเลยวิ่งเข้ามาช่วยผลักพี่ตุลกะว่าจะให้หลบกระสุน ตัวใบปอเองก็เลยโดนกระสุนเฉี่ยวแขนไป” แค่ได้ยินชื่อปุณณมี ฉายะชาติก็ลุกพรวดขึ้นนั่งโดยลืมความเจ็บปวดของบาดแผลไปหมดสิ้น ใจหายวาบกับสิ่งที่ได้รับรู้และอยากจะไปหาหญิงสาวด้วยตัวเองเดี๋ยวนี้ “แล้วตอนนี้ใบปออยู่ที่ไหน เป็นอะไรมากรึเปล่า ฉันอยากไปหาใบปอ  แกช่วยพาฉันไปหน่อยนะ รุตม์ เอ” เขามองหน้าเพื่อนทั้งสองคนสลับกันไปมาอย่างขอความเห็นใจ   “ตอนนี้ก็ไม่เป็นไรมากหรอก ปลอดภัยดีแล้ว พี่ตุลคอยเฝ้าดูแลอยู่ รู้สึกว่าตอนนี้กำลังให้ปากคำเจ้าหน้าที่ตำรวจกันอยู่ด้วยมั้ง แล้วเดี๋ยวก็คงมาสอบปากคำแกต่อที่นี่แหละ เอาเป็นว่า ถ้าแกอยากไปพวกฉันก็จะพาไป แต่รอให้อะไรๆมันเรียบร้อยก่อนแล้วกัน เมื่อกี้คุณหมอก็มาดูอาการแกรอบนึงแล้ว เห็นว่าเดี๋ยวจะมาอีก คุณหมอบอกว่า อยากจะเอ็กซเรย์กะโหลกแกหน่อยน่ะ เพราะไม่แน่ใจว่าข้างในมันกระทบกระเทือนมากรึเปล่า” เอธัชยังพูดไม่จบประโยคดี ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง พร้อมกับนายแพทย์ผู้รักษาที่เข้ามาตรวจอาการในตอนเช้าวันนี้ของฉายะชาติ “อ้าว อิ่มแล้วเหรอจ๊ะ เพิ่งทานไปนิดเดียวเอง” กฤษณาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เมื่อปุณณมียกมือขึ้นพร้อมกับส่ายหน้า ขณะกำลังจะตักข้าวต้มในชามป้อนให้อีก “อิ่มแล้วค่ะ พี่ก้อย ขอบคุณพี่ก้อยมากนะคะ” ปุณณมีตอบเสียงเรียบแล้วเอนตัวพิงกับพนังด้านติดกับหัวเตียงพร้อมกับดึงหมอนมาวางบนตักก่อนจะเอ่ยถาม “แล้วตุลออกไปไหนคะ กลับไปทำงานที่รีสอร์ทเหรอ” เพราะตั้งแต่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเขานั่งฟุบหลับอยู่ข้างเตียง จนเธอต้องเป็นฝ่ายปลุกให้เขาตื่นขึ้นมาและกฤษณาก็เข้ามาพร้อมกับพจน์พอดี  ระหว่างที่กฤษณาเตรียมอาหารมื้อเช้าให้ เขาก็ออกไปข้างนอกกับพจน์และกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมเจ้าหน้าที่ตำรวจที่เข้ามาขอสอบปากคำเรื่องเหตุการณ์เมื่อคืน ก่อนจะหายไปจนถึงป่านนี้ก็ยังไม่กลับเข้ามาอีกเลย “คงย้อนกลับไปส่งพจน์แล้วก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย  เดี๋ยวก็คงกลับมาแล้วล่ะ  หรือว่าจะให้พี่โทรตามดีมั้ย” “ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ก้อย” ปุณณมีรีบร้องห้ามทันควัน เมื่อเห็นกฤษณาทำท่าจะเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา  แล้วเสียงเปิดประตูห้องในเวลาต่อมาไม่ถึงนาที ก็ทำให้กฤษณาต้องยิ้มกว้างอย่างโล่งใจ “นี่ไง ตุลมาพอดีเลย  แกมาอยู่เป็นเพื่อนน้องเลยนะตุล ฉันจะได้กลับไปช่วยพจน์ทำงาน” ตุลยวัตเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับข้าวของในมือซึ่งส่วนใหญ่เป็นขนมและผลไม้ของโปรดของปุณณมีที่เขาแวะซื้อก่อนมาถึงโรงพยาบาล “ขอบใจแกมากนะก้อย  ฝากงานด้วยแล้วกัน มีอะไรก็โทรหาฉันได้ตลอดนะ” “พี่ไปทำงานก่อนนะ  เดี๋ยวเย็นๆจะมาหาใหม่  ดูน้องดีๆด้วยนะตุล” กฤษณาหันไปกล่าวลาปุณณมีก่อนจะหันไปพูดเสียงเข้มกับตุลยวัตแล้วหยิบกระเป๋าสะพายเดินออกจากห้องไป “เป็นไงบ้าง ยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่า” ตุลยวัตเดินเข้าไปข้างเตียงและถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน  ปุณณมีส่ายหน้าพลางยื่นมือทั้งสองข้างมาเกาะกุมมือที่วางเท้าอยู่ตรงขอบเตียงของชายหนุ่มไว้ “ไม่เจ็บแล้ว แต่เราอยากกลับบ้าน  ตุลพาเรากลับบ้านทีนะ” บอกอย่างอ้อนวอนทั้งในน้ำเสียงและสายตาที่มอง จนคนที่ถูกอ้อนต้องยอมทำตามอย่างแต่โดยดี ติดอยู่ก็ตรงที่คนมีอำนาจตัดสินใจ ไม่ใช่เขา ชายหนุ่มใช้มือที่ว่างอยู่เอื้อมไปลูบผมดำขลับของเธอเบาๆอย่างเอาใจ “เดี๋ยวเราจะขออนุญาตคุณหมอให้นะ  คิดว่าคงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร  เพราะใบปอก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก ไปอยู่บ้านก็ใกล้หมอเหมือนกัน  ว่าแต่ว่า ใบปอนึกยังไงเมื่อคืนถึงกล้าโดดเข้ามาแบบไม่กลัวกระสุนปืนแบบนั้น เราไม่อยากคิดเลย ถ้าเป็นอะไรมากกว่านี้ขึ้นมา ” แล้วเขาก็หยุดพูดไปดื้อๆ ราวกับว่าความกลัวจากในจินตนาการทำให้เขาไม่กล้าที่จะพูดหรือคิดถึงมัน “เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงกล้าทำอะไรเสี่ยงๆแบบนั้น  ตอนนั้นเรารู้แค่ว่า เราจะยืนมองเฉยๆโดยไม่ทำอะไรเลยไม่ได้หรอก” ทั้งคำตอบและสายตาเปิดเผยความรู้สึกของเธอที่เขาเพิ่งเคยเห็นชัดเจนในวินาทีนี้ ทำให้ตุลยวัตตัดสินใจรวบตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอดด้วยความรู้สึกหลากหลายที่อัดแน่นอยู่ในใจจนแทบจะระเบิดออกมา “ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกรู้มั้ย   ถ้าใบปอเป็นอะไรไปเราจะทำยังไง  เราคงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้หรอกนะ ถ้าไม่มีใบปอ ขอโทษ ที่ทำให้ใบปอต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ ขอโทษจริงๆ” ปุณณมียกแขนข้างที่ไม่เจ็บโอบกอดร่างของเขาไว้ ใบหน้าที่ซุกซบอยู่กับอ้อมอกแสนอบอุ่นมีรอยยิ้มบางๆ “ปล่อยได้แล้ว  เราว่านะ เราจะเจ็บแผลยิ่งกว่าเดิมก็เพราะตุลกอดแน่นเกินไปนี่แหละ” ตุลยวัตรีบผละออกอย่างตกใจ ทว่าเมื่อเห็นรอยยิ้มของเธอ เขาก็เข้าใจได้ทันทีว่าเธอคงล้อเล่น ไม่ได้จริงจังอะไร “โอเค ไม่กอดแล้วก็ได้ งั้นขอทำอย่างอื่นแทนได้มั้ย” ปุณณมีถึงกับหน้าร้อนวูบ เมื่อตุลยวัตโน้มใบหน้าลงมากระซิบถามที่ข้างหู ปรับอารมณ์ตามความเจ้าเล่ห์ของเขาไม่ทันจริงๆ เมื่อกี้ยังทำท่าเหมือนจะเป็นจะตายอยู่ดีๆ แท้ๆ “เดี๋ยวเถอะ ได้คืบจะเอาศอกเหรอ” “คืบศอกอะไร  ไม่เอาทั้งนั้นแหละ ” เขาบอกปนหัวเราะอย่างนึกขันกับคำพูดของเธอ สายตาที่เลื่อนลงมามองเรียวปากบาง สื่อความหมายชัดเจนว่ากำลังปรารถนาสิ่งใด  ทันใดนั้นเอง ทั้งสองก็ต้องสะดุ้งแล้วผละออกจากกันอย่างตกใจเมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนประตูห้องจะถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของนายแพทย์หนุ่มที่เดินเข้ามาพร้อมกับพยาบาลอีกคน หลังจากตรวจอาการและล้างแผลเรียบร้อยแล้ว  ตุลยวัตก็เอ่ยปากถามเป็นเชิงขออนุญาตพาปุณณมีกลับไปรักษาตัวเองต่อที่บ้าน ซึ่งนายแพทย์ผู้ดูแลเห็นว่าบาดแผลของหญิงสาวไม่ได้มีอาการน่าเป็นห่วงอะไร ไหนจะยังมีนายแพทย์ผู้เป็นบิดาของเขาที่สามารถดูแลรักษาอย่างใกล้ชิดได้ตามที่พูดยืนยันหนักแน่น จึงยินยอมให้ออกจากโรงพยาบาลได้ตามความต้องการของทั้งสอง “คุณพ่อคุณแม่จะตกใจรึเปล่าเนี่ย  ลูกสาวกลับไปในสภาพแบบนี้” ตุลยวัตเอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก ระหว่างขับรถออกมาจากโรงพยาบาล “นั่นสิตุล เรานึกไม่ออกเลยว่าจะบอกคุณพ่อคุณแม่ว่าไงดี  โดนลูกหลงจากการทะเลาะวิวาทเหรอ” “ก็คงต้องเป็นแบบนั้นล่ะมั้ง แต่จะว่าไป แต่กว่าคุณพ่อกับคุณแม่ของใบปอจะกลับมาจากไปนั่งวิปัสสนาที่วัดต่างจังหวัดก็อีกหลายวันไม่ใช่เหรอ ถึงตอนนั้น แผลคงดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ” “พูดถึงวัดแล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้   ช่วงนี้เรารู้สึกว่าเราห่างวัดจริงๆ แทบไม่ได้ไปมาเกือบปีแล้วมั้ง  พรุ่งนี้ตุลพาเราไปทำบุญถวายสังฆทานที่วัดหน่อยได้มั้ย” “เราก็กำลังจะชวนอยู่พอดีเลย  แสดงว่าใจตรงกันนะเนี่ย” ตุลยวัตหันมาตอบยิ้มๆ  ในขณะที่ปุณณมีก็มองค้อนกลับไปอย่างหมั่นไส้พร้อมกับบ่นเบาๆ   “เข้าเรื่องตลอดเลยนะ” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับคำค่อนขอดของเธอ ตรงกันข้ามกลับรู้สึกพอใจมากด้วยซ้ำ “เราเลยทำให้ตุลต้องเสียงานเสียการไปด้วยเลย ลำบากถึงพี่ก้อยกับพี่พจน์อีก” “ไม่เอา  อย่าคิดอย่างนั้นสิ  สองคนนั้นเข้าใจดีว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก แล้วเราก็ไม่ได้ทิ้งงานด้วย หอบเอากลับมาทำที่บ้านเย็นนี้แหละ  อย่าคิดมากนะ” เขาบอกไปตามความจริง ไม่ได้พูดเพื่อเอาใจหรือทำให้เธอสบายใจขึ้นเพียงอย่างเดียว เพื่อนทั้งสองคนเข้าใจในสถานการณ์ที่เกิดขึ้นดี และไม่มีใครมองว่าเป็นเรื่องที่ทำให้ต้องเดือดร้อนหรือเสียหายกับงานแต่อย่างใด “ใบปอนอนพักผ่อนเถอะ  ถึงบ้านแล้วเดี๋ยวเราปลุกเอง” หญิงสาวพยักหน้าอย่างว่าง่าย แล้วความเหนื่อยล้าบวกกับฤทธิ์ยาแก้ปวด แก้อักเสบทั้งหลายก็ทำให้เธอหลับสนิทได้ในอีกไม่กี่นาทีถัดมา   .. จบตอนที่ 28 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 54 02:19:30

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีตอนดึกค่ะ  พักนี้ไม่ค่อยมีกะจิตกะใจจะเขียนนิยายเลย ในหัวมีแต่แผนอพยพหนีน้ำท่วม  เริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้วสิ T T ยังไงก็ตาม มาอ่านตอนที่ 28 กันดีกว่านะคะ ^^   ตอบกระทู้ตอนที่แล้ว 3 คนนี้ถูกส่งมาหาเรื่องฉายหรือเปล่าน้า เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก <<< ถูกต้องเลยค่ะ  ได้รับค่าจ้างมาอีกที จากใครคงพอเดากันได้ ฮ่าๆ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) จะเอ๋อเรียกคะแนนสงสาร หรือตายหนีงานแต่งไปเลยดีคะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: <<<นอกจากจะไม่ได้คะแนนสงสารยังถูกลืมอีกด้วยค่ะ แต่ก็ยังคงหนีงานแต่งงานต่อไปแน่นอน ><  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) พี่ตุลอย่าเป็นไรนะ จากคุณ : scottie <<< พี่ตุลไม่เป็นไรเลยค่ะ แหะๆ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ตุลยวัตกำลังจะได้แสดงบทพระเอกแล้ว เอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) <<< พระเอกโดนนางเอกขโมยซีนนิดหน่อยค่ะ >< ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ  :) เอาใจช่วยตุลค่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy)<<< มีแต่คนเป็นห่วงตุลกันทั้งนั้นเลย คนดีผีคุ้ม ไม่เป็นอะไรง่ายๆอยู่แล้วค่ะ :) กลัวตุลย์เจ็บแทนฉายจังเลยค่ะ ช่วงที่ผ่านมากลับบ้านค่ะ เลยใช้เน็ตได้บ้างไม่ได้บ้าง ตอนนี้กลับมาอยู่หอพักท่ามกลางน้ำท่วมรอบๆ กรุงค่ะ แต่อยู่กรุงเทพชั้นในคงไม่ท่วมหรอก (มั้ง) ๕๕๕ จากคุณ : รพิชา <<<ใบปอเจ็บแทนตุลไปแล้ว ><  เอาใจช่วยนะคะ ขอให้ปลอดภัย ให้กำลังใจตัวเองด้วยเหมือนกันค่ะ 55  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะึึึคะ :) ถ้าใครเจ็บตอนนี้คงเรียกคะแนนสงสารจากใบปอได้เยอะเลยล่ะ จากคุณ : นารีจำศีล <<< ปรากฎว่าใบปอดันมาเจ็บซะเอง ><  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ  :) ** ขอบคุณกิฟท์จาก คุณ Mnemosyne, ลูนาติก, trenah, สามปอยหลวง, :::อาราเร่:::, นารีจำศีล, ระรินใจ, ผีเสื้อสีดำ, kdunagin, ravio, npuiy และ คุณรพิชา ด้วยค่ะ^^ ไปนอนก่อนนะคะ ตาจะปิดแล้ว ฝันดีทุกคนค่ะ พบกันใหม่ในตอนถัดไป ;)) แก้ไขเมื่อ 06 พ.ย. 54 02:33:35 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 54 02:33:19

ความคิดเห็นที่ 4 คิดว่าพอรู้น้าว่าใครสั่งคนร้าย แต่ที่อยากรู้คือจะสาวถึงตัวได้รึเปล่า ^^ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 54 03:14:42

ความคิดเห็นที่ 5 ซีนนี้ เป็นซีนกระชับหัวใจสองดวง ให้ยิ่งผูกพันกันแน่นขึ้นไปอีก ตุลน่ารักได้ทุกสถานการณ์เลย รักตุลค่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 54 05:03:18

ความคิดเห็นที่ 6 สงสัยว่าใครเป็นคนยิง แล้วตั้งใจจะยิงใครกันแน่ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 06:10:46

ความคิดเห็นที่ 7 ใบปอเป็นฮีโร่ไปซะงั๊น 5555 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 19:53:39

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้ากระสุนเฉี่ยวไปจริงคงไม่ต้องทำผ่าตัด แค่ทำแผลแล้วก็เอายากลับไปกินบ้านได้ ในรายที่ต้องผ่าตัดก็คือกระสุนฝังใน ต้องผ่าตัดเอาออก แต่ถ้าอยู่ในตำแหน่งที่ไม่สามารถเอาออกได้ก็ต้องปล่อยคาไว้ อีกสาเหตุหนึ่งก็คือผ่าเข้าไปสำรวจและแก้ไขความเสียหายจากกระสุนที่วิ่งผ่านร่างกายไป ไม่ว่ากระสุนจะฝังในหรือไม่ก็ตาม ยาที่แพทย์ให้หลังผ่าตัด จะเป็นยาแก้ปวด ซึ่งบางตัวมีฤทธิ์ทำให้ง่วงได้เช่น มอร์ฟืน หรืออาจมีฤทธิ์ยาสลบตกค้าง จึงทำให้ผู้ป่วยหลังผ่าตัดหลับไปได้ คนทั่วไปจึงคิดว่าแพทย์ให้ยานอนหลับ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 09:57:09

ความคิดเห็นที่ 9 ความสัมพันธ์ดีขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะคะ ห่วงก็แต่ฉายนี่แหละท่าจะแย่แฮะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 19:45:06