ความคิดเห็นที่ 1 ลูดัสยืนมองทรายที่ชายหาดอันแสนคุ้นเคย เวลาอีกฟากโลกตอนนี้เป็นรุ่งสางแล้ว น้ำขึ้นสูงกลบหาดไปหมด พื้นที่หินที่เขาชอบยืนปริ่มน้ำ คลื่นซัดสาดถุงเท้ากับชายกางเกงเขาจนเปียกเปื้อน หากชายหนุ่มเหมือนไม่รู้สึกรู้สา เขาไม่แม้แต่จะเก็บปีกสีดำที่พับครึ่งเอาไว้ง่ายๆ อีกต่อไปยังไง ถ้าเขาไม่ได้อยู่ต่อหน้าไพลิน ก็ไม่มีใครมองเห็นเขาอยู่แล้วนี่ ปีกที่ซ่อนไว้ ครั้งหนึ่งเคยเป็นสีทอง เรืองรองงดงาม ไม่ได้แพ้ปีกขาวพิสุทธิ์ของเอรอสผู้พี่ ปีกที่ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีดำจากความทุกข์ ท่ามกลางเมืองทรอยที่เสื่อมโทรมลงทุกวัน เมื่อยามที่เขาต้องคอยดูแลน้องๆ กว่าจะรู้ตัว ศรและกระสุนของเขาก็เต็มไปด้วยความต้องการเอาชนะ เกม ความสนุก เหมือนอย่างที่ไพลินเคยพูดนั่นแหละ มันเป็นความรักที่แห้งแล้งสิ้นดี หรือเพราะมันเป็นกระสุนแห่งรักที่ออกมาจากกามเทพที่ไม่มีหัวใจกันนะ ไม่จริง... ลูดัสแย้ง เขามีหัวใจ และเขามีความรัก รักให้ผู้หญิงสองคน คนหนึ่งนั้นคือเฮเลนแห่งทรอย หญิงงามผู้เด็ดเดี่ยว ผู้ต้องสลายหายไปจากโลก เพราะความโง่เขลาและอวดดีของเขา อีกคน... คือแม่ อโฟรไดธี หลักจากความเจ็บปวดพวกนั้น เขาไม่ควรจะได้รักอีกครั้ง... ไม่สิ เขาไม่จำเป็น ด้วยอำนาจของกามเทพที่มี เขาคือรางวัลชิ้นงาม ใครมองก็ต่างปรารถนา สนใจ คิดจะแย่งชิงเพื่อเป็นถ้วยรางวัลสนองความสุข สนองชัยชนะ แม้แต่ผู้หญิงที่เขาได้เจอ ผู้หญิงที่เปี่ยมไปด้วยความรักคนนั้น สุดท้ายก็ไม่ได้แตกต่างจากมนุษย์ผู้หญิงคนอื่น ชายหนุ่มสะบัดศีรษะ พอกันที จบภารกิจนี้ เขาจะไม่ปล่อยตัวปล่อยใจให้สนใจผู้หญิงคนไหนอีก แม้หล่อนจะทำให้เขาหมดสิ้นพลังเวทย์มนต์ทั้งหมดทั้งปวง ชายหนุ่มก็จะไม่สนใจไยดีหล่อนเลยสักนิดเดียว สามครั้งมันมากพอแล้ว สำหรับกามเทพอย่างเขา ดอกไม้สีขาวสะอาดลอยน้ำมาคงร่วงลงมาจากต้นไม้ต้นใดต้นหนึ่งที่ปลูกไว้ริมผาด้านโน้น ชายหนุ่มเก็บขึ้นมาอย่างใจลอย ก่อนจะรู้ตัวว่าพลาดซะแล้ว อะไรขาวๆ ผุดพร่างขึ้นมาจากน้ำ ทะลึ่งพรวดขึ้นมาจากน้ำเค็ม มันคือหัวของมนุษย์ผู้ชายคนหนึ่งที่มีเส้นผมสีขาวสะอาด ตามด้วยลำตัวในชุดขาวที่บัดนี้เปียกน้ำแนบลู่ไปหมด “พรวด แหวะ” สตอร์เคคว้าหินที่ข้างเท้าของลูดัสเอาไว้ได้ พ่นน้ำเค็มออกมาทางปากแล้วสำลัก ก่อนหัวเราะร่า “เตือนผมด้วยนะท่านพี่ ว่าคราวหน้าไม่ให้ใช้ดอกไม้ลอยน้ำเป็นคำขอเข้าพบ แค่ก” คำหลังพูดเพราะคลื่นน้ำหนุนที่ซัดมาสาดเข้าสู่หน้าเขาอย่างจัง ทิ้งสายน้ำเค็มทะลักเข้าจมูกและปากของกามเทพหนุ่มน้อย ดวงตาสีขาวของเขาชักแดงเรื่อ เจ้าชายกามเทพหนุ่มที่เครียดอยู่ก็ยังอดหัวเราะขำไม่ได้ “เออ จะจำไว้ คราวหน้าจะเอาดอกไม้ลอยไว้ในตู้ปลาฉลามเป็นบัตรเชิญเรียกแกมาเจอ” ลูดัสสังเกตว่าน้องชายของเขา แม้จะร่าเริง แต่ก็ไม่ได้ฉายแววยิ้มกระจ่างอย่างที่ปกติจะเป็น ชายหนุ่มยื่นมือไปรับน้องชายขึ้นมายืนบนยอดโขดหินด้วยกัน นิ่วหน้าเพราะกางเกงยีนส์สีอ่อนของสตอร์เคเปียกน้ำทะเลจนชุ่ม ทำให้น้ำหนักมากไม่น้อย “มีอะไร” ลูดัสถาม “จะเอาข่าวดีมาบอก ภารกิจพี่ใกล้สำเร็จแล้วนะครับ” กามเทพหนุ่มน้อยว่า “อีกไม่นาน ชื่อของนวลปรางจะถูกจารึก และเปลวไฟท่วมกรุงเทพจะไม่มีวันเกิดขึ้น” “หมายความว่ายังไง” ลูดัสนิ่วหน้า จู่ๆ ก็สังหรณ์ใจขึ้นมาติดหมัด “ครับ เด็กคนนั้น นายกายสิทธิ์ จับตัวคุณนวลปรางไปแล้ว และการจับตัวครั้งนี้จะเปลี่ยนชะตาของกรุงเทพมหานคร” ลูดัสสบถออกมาเสียงดังลั่น เขาวิ่งไปยังประตูที่ใกล้ที่สุด แล้วกระชากมันเปิดออกทันที เมื่อเขาปิดประตูลงแล้วหันกลับไป ชายหนุ่มก็ต้องตกตะลึงตัวแข็งทื่อ ลูดัสนึกเพียงแต่ขอให้เป็นประตูบานที่จะพาไปหาไพลินได้เร็วที่สุด ใครจะไปคิดเล่าว่ามันจะเป็นประตูห้องน้ำ ประตูห้องน้ำที่มีหญิงสาวที่เขาคุ้นเคยดีห่มผ้าเช็ดตัวผืนเดียวยืนเป่าผมอยู่หน้ากระจก ไพลินดูหน้าตาสดใสสะอาดสะอ้านขึ้น คราบน้ำตาหายไปแล้ว แต่ดวงตาเบิ่งกว้างจ้องไปที่กระจก ด้านหลัง มองเห็นเจ้าชายกามเทพที่จ้องหล่อนด้วยความประหลาดใจไม่แพ้กัน “อ... อย่าร้องนะคุณ ผมมาดี” ลูดัสโบกไม้โบกมือพัลวัน แต่ก็ต้องสะดุ้ง เพราะห้องน้ำแคบมาก ทำให้มือของเขาปัดผ่านผ้าเช็ดตัวที่สีข้างของหล่อน ไพลินหันกลับมาทันทีมือข้างหนึ่งกระชับผ้าเช็ดตัวมั่น อีกข้าง เอาไดร์เป่าผมร้อนๆ เป่าใส่ตาเขา ประสบการณ์สามพันปีทำให้ชายหนุ่มหลบได้สบาย แต่ความที่ห้องน้ำแคบอย่างอัศจรรย์ ทำให้หัวเขาโยกไปชนขอเกี่ยวผ้าเช็ดตัวโลหะจังๆ ชายหนุ่มคำรามก่อนสบถเป็นภาษากรีกด้วยความเจ็บ แถมเมื่อชะงักเป็นเป้านิ่ง ลมร้อนจัดก็เป่าใส่ตาจนตาแทบไหม้ กามเทพหนุ่มจึงต้องยอมหมดท่า ชูมือยอมแพ้ข้างหนึ่ง อีกข้างปิดตาแน่น หลับตาปี๋ หันหน้าไปทางอื่นที่ไม่ใช่ไดร์เป่าผมร้อนๆ นั่น “ฟังผมก่อนสิแม่คุณ ผมมาดี ไม่ได้มีเจตนาร้ายจริงๆ นะเอ้า” “ฉันไม่เชื่อคุณ” ไพลินพูด กดปุ่มปรับไดร์ให้ความร้อนเพิ่มขึ้นอีก ถ้าหล่อนยังจ่อมือเขาอยู่อย่างนี้ ต่อให้เป็นเทพเจ้ามือต้องไหม้แน่ๆ เลย ให้ตายเถอะ “เรื่องฉุกเฉิน จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ เรื่องของนวลปรางนะคุณ” ชื่อนวลปรางเป็นเหมือนดังประกาศิต ไพลินปิดไดร์เป่าผม “คุณจะเอาฉันไปเป็นเหยื่อล่ออีกรึไง ไปทำให้คราวนี้นวลปรางตายจริงๆ เหมือนที่คุณหลอกฉัน แล้วก็รู้นะ ที่คุณโกรธฉันตอนฉันจูบคุณ ก็เพราะฉันเป็นแค่ คนธรรมดาใช่ไหมล่ะ เป็นผู้หญิงบ้านๆ ที่ไม่ควรค่ากับกามเทพอย่างคุณใช่ไหม” “โอ๊ย แยกส่วนตัวกับเรื่องอื่นหน่อยสิ” ชายหนุ่มขึ้นเสียงกลับบ้าง ทั้งๆ ที่ยังเอามือปิดหน้า แต่ก็สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงหวือๆ ของไดร์เป่าผมดังขึ้นมาอีก “เรื่องจูบนั่นผมควรจะโกรธคุณมากกว่า แต่เอาไว้เคลียร์กันทีหลัง นวลปรางเพื่อนคุณน่ะกำลังตกอยู่ในอันตรายจริงๆ นะ” หญิงสาวยอมวางไดร์เมื่อเห็นว่าลูดัสไม่ได้มีท่าทีหลอกล่อ เจ้าเล่ห์แสนกลเหมือนอย่างที่เห็น เหมือนกับว่าเขาห่วงนวลปรางจริงๆ แม้จะตั้งใจว่าจะไม่ใส่ใจอะไรกับใครอีกแล้ว แต่เมื่อรู้ว่าเพื่อนรักของหล่อนอยู่ในอันตราย ไพลินก็อดใจหายวาบไม่ได้ ในที่สุดหญิงสาวก็ต้องตัดสินใจ “ขอเวลาแต่งตัวห้านาทีค่ะ ตอนนี้คุณไปรอข้างนอกก่อน” หญิงสาวว่า รุนหลังเขาออกจากห้องน้ำ  ดันออกไปนอกห้องนอนแล้วปิดประตูตามดังปัง ลูดัสคิดในใจว่า ถ้าสถานการณ์ไม่คับขันละก็ เขาคงจะอยากอ้อยอิ่งอยู่ในห้องน้ำนั้นให้นานแสนนาน แม้จะถูกเป่าตาจนตาบอดก็คุ้ม เพราะเขาคงไม่อยากมองอะไรอย่างอื่น นอกจากภาพที่เห็นไปเมื่อครู่นี้อยู่แล้ว แม้มันจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะได้เห็นก็ตาม แก้ไขเมื่อ 06 พ.ย. 54 06:13:16 จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 54 05:57:15

ความคิดเห็นที่ 2 14 ลูดัสกับไพลินเปิดประตูห้องนอนออกไปแล้วปิดประตูตามหลัง เขากับหล่อนก็มายืนอยู่ตรงหน้าห้องประชุมหนึ่งของโรงแรมหรู เบื้องหน้าคือโถงโรงแรมที่โอ่อ่า งดงาม และกึ่งกลางโถงนั้น คือชายหนุ่มที่เป็นวีรบุรุษช่วยนวลปรางเอาไว้จากการหกล้มเสื้อเปื้อน บัดนี้ของที่อาจสูญเสียมีค่ามากกว่าเสื้อนัก เพราะคือชีวิต ที่อาจปลิดปลิวไป นวลปรางไม่กรีดร้อง หากมองไปซ้ายขวา หาทางหนี กายสิทธิ์กระซิบบางอย่างที่หู หญิงสาวตัวแข็งทื่อ ก่อนอ่อนเหมือนหน้ามืด แล้วก็ขยับกระเป๋ายุกยิกอีก “ยายบ้า ทำอย่างนั้นเดี๋ยวก็โดนเชือดหรอก” ไพลินพึมพำ พลางเตรียมก้าวออกไปช่วยเพื่อน หากแขนของหล่อนถูกรั้งเอาไว้ด้วยแขนของลูดัส “ยายบ้า ทำอย่างนั้นเดี๋ยวก็โดนเชือดหรอก” ชายหนุ่มพูด ด้วยเสียงดุเดือดของตัวเอง มีความเครียดเจือปนในน้ำเสียงเหมือนพูดได้ตรงตามสถานการณ์ไม่มีผิดเพี้ยน ถ้าสถานการณ์ไม่คับขันอย่างนี้ ไพลินคงสงสัยว่าลูดัสล้อเลียนหล่อนรึเปล่านะ “แต่เราจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ไม่ได้นะ ใช้เวทย์มนต์สิ ลูดัส บินใส่ หายตัวไปเตะมีด ทำอะไรสักอย่างสิ” ไพลินว่า เสียงร้อนรน “ไม่ได้” ลูดัสตอบ “ถ้าทำอย่างนั้น กรุงเทพลุกเป็นไฟแน่” “แต่นั่นเพื่อนรักฉันนะคุณ จะปล่อยให้เขาสังเวยชีวิตเพื่อประชาชนคนกรุงเทพฯ รึไง ไม่ใช่นโยบายหาเสียงเลือกตั้งนะ” ไพลินแหวเสียงเกือบดัง หากเมื่อรู้ตัวก็ลดเสียงลงมาเบาใหม่ “ช่วยปรางทีนะคะ ฉันขอร้อง” ลูดัสเอามือนวดต้นคอ “ช่วยน่ะช่วยอยู่แล้วครับคุณผู้หญิง แต่คุณต้องฟังผมก่อน” เขาสบตาหล่อน ดวงตาสีทองเป็นประกาย “จำที่สตอร์เคเคยบอกได้ไหม ไม่ว่ามนุษย์ หรือ เทพเจ้า ไม่สามารถเปลี่ยนชะตาของอะไรได้” เมื่อไพลินพยักหน้า เขาก็กล่าวต่อ “แต่ถ้ามนุษย์ร่วมมือกับเทพเจ้าละก็ อะไร แปลกประหลาดมหัศจรรย์แค่ไหน มันก็เกิดขึ้นได้” ดวงตาของไพลินจุดประกายอย่างดีใจ “ดีจัง งั้นเรามาเริ่มช่วยยายปรางกันเลยดีกว่าค่ะ” “เดี๋ยว ผมยังไม่รู้เลยว่าทำยังไง” ลูดัสพูด หากรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นใบหน้าอีกฝ่ายเหี่ยวสลดเหมือนดอกบานเช้าเจอแดดเที่ยง “แต่ผมว่า ถ้าเราต้องช่วยกันคิด เราค่อยๆ ดูสถานการณ์ไปก่อนดีไหม” ทั้งสองเห็นกายสิทธิ์ลากนวลปรางออกไปที่ประตูด้านหน้า ไปสู่ฝูงชนที่ยืนออกันอยู่ ทั้งคู่จึงรีบสาวเท้าตามไปทันทีโดยระวังไม่ให้เป็นที่สังเกต นวลปรางอยากจะกรี๊ด อยากเอาส้นสูงเจาะหน้าผากผู้ชายที่เอามีดจ่อคอหล่อน อยากเอากระเป๋าถือที่ติดมือมาบรรจงทุบขมับชื้นเหงื่อนั้นให้บุบเหมือนหม้อสังกะสี แล้วก็ตีเข่าใส่นกน้อยสุดที่รักที่ตอนนี้แนบชิดอยู่กับสะโพกหล่อนให้เต็มแรง ให้มันยุบเข้าไปอยู่หลังสะดือของไอ้ผู้ชายโรคจิตคนนี้ ความกลัวมาแล้วก็ไป คลายเมื่อหญิงสาวยืนเพลินๆ และรำคาญลมหายใจร้อนๆ ที่เป่าคอ แล้วก็บีบหัวใจหล่อนเมื่อชีพจรเต้นผิดจังหวะจนรู้สึกถึงมีดเย็นเยียบที่แนบกับลำคออันไร้รอยไฝฝ้าของหล่อน ผู้ชายคนนี้เป็นบ้าอย่างไม่ต้องสงสัย จนนวลปรางไม่แน่ใจว่า ผีห่าซาตานตนใดมาดลบันดาลให้หล่อนไปตกหลุมรัก ฝันหวานหาเขาได้ทั้งคืน ดีนะเสียเวลาคืนเดียว หล่อนอยากตาย... ไม่สิ ยังไม่อยากตายก็ได้ ยายไพลินเพื่อนรักของหล่อนไม่รับโทรศัพท์ ไม่สมควรจะรับอยู่หรอก โดนหาว่าบ้าซะขนาดนั้น แถมถึงรับจะทำอะไรได้ ร้องก็ไม่ได้ เดี๋ยวเขารู้ว่าโทรไป เกิดบ้าดีเดือดจบหล่อนเชือดขึ้นมาได้ดังแบบไม่ต้องการแน่ๆ หัวใจเต้นระทึกเมื่อนึกถึงตอนที่เขานัดแนะกับหล่อนที่กลางโถง แขนเขา แต่เดิมรัดคอ ตอนนี้หันมารัดอยู่รอบไหล่ หวังผลไม่ให้หนีมากกว่าไม่ให้ดิ้น เพราะดิ้นซะก็ปาด ง่ายนิดเดียว คิดแล้วหล่อนก็อยากจะชักกระตุกให้รู้แล้วรู้รอดไป “คุณเห็นคนพวกนั้นแล้วใช่ไหมคุณปราง” เขาบุ้ยใบ้ไปทางหน้าโรงแรมที่มีคนจากชุมชนแออัดมาชุมนุมกันอยู่ “พวกเขานิสัยไม่ดีเลย” เสียงเว้าวอนเหมือนเด็กฟ้องแม่ “เขามาทำลาย... จะทำลายยอดรักของผม ผมไม่ยอมนะ ยอมได้ยังไง” นวลปรางไม่ตอบ ได้แต่เบิ่งตามองชาวบ้านโกรธเกรี้ยวที่ยังทะเลาะกับยาม จากมุมที่หล่อนกับกายสิทธิ์ยืนอยู่ พวกข้างนอกมองเข้ามาไม่เห็น “กลัวหรือเปล่าครับ จุ๊ๆ อย่ากลัวนะ” ชายหนุ่มปลอบ “เอ๊ะ แต่กลัวสิดี จะได้สมจริงหน่อย” “คุณจะทำอะไรฉัน... คะ คุณก...กาย” นวลปรางถาม ควบคุมเสียงให้นุ่มนวล “ทำอะไรให้สมจริง เราจะเล่น ง่า ละครใช่ไหมคะ และเราจะใช้โรงแรมนี้เป็นฉากหลัง” หญิงสาวตัวสูงพูดเร็วปรื๋อ กลั้นความเจ็บจากการที่มีดถากเส้นเสียงหล่อน โอย... ไม่อยากคิด ถ้าหล่อนเป็นผู้ชายล่ะก็ ลูกกระเดือกได้ลอกแน่ๆ “ใช่ครับคนดี เราจะเล่นละครกัน” กายสิทธิ์พูด ลมร้อนผ่าวเป่าหูหล่อนอีกแล้ว ตาบ้านี่กินไฟมารึยังไงกัน ทำไมลมหายใจถึงได้ร้อนนัก ห้องโถงติดแอร์ไม่ได้ช่วยอะไรเลย “คุณปรางนะ ต้องเล่นเป็นตัวประกันให้เหมือนๆ หน่อย เราจะได้หนีไปได้” “หนีจากใครคะ หนีไปไหน” นวลปรางถามด้วยความอยากรู้จนลืมตัว ก่อนจะลองพูดกับเขาแบบที่หล่อนพูดกับเด็กเล็กๆ “ว่าแต่คุณกายขา... ปรางเจ็บนะคะ คุณกายเองก็เมื่อยมือแน่เลย อยากจะวางมีดไหมคะ ปรางว่าวางมีดแป๊บเดียว ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณกาย” “ไม่เอา” ชายหนุ่มตอบง่ายๆ น้ำเสียงดื้อดึง ทำให้นวลปรางดุตัวเองที่ไม่รู้จักรักเด็กให้มันมากกว่านี้ เลยไม่รู้วิธีหลอกเด็กเจ๋งๆ เลยสักวิธี “เดี๋ยวไม่สมจริง ผมจะพาคุณไปสลัม ไปเผาไล่ที่พวกมันไง เตรียมน้ำมันเอาไว้แล้ว ตอนแรกคิดว่าจะแอบๆ ออกไป แต่ออกไปอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน ดีเหมือนกัน มันเด่นดี” กายสิทธิ์พูดอย่างภาคภูมิ “โรงแรมนี้จะได้ขึ้นหน้าหนึ่ง” “ทำไมคุณกายต้องทำแบบนี้ด้วยคะ พวกเขาไปทำอะไรให้คุณกายเหรอ” นวลปรางถาม พยายามให้น้ำเสียงไม่มีวี่แววกล่าวหา ฟังดูเหมือนถามเด็กชายกายว่าไปพังตัวต่อเลโก้ของเพื่อนทำไม มากกว่าเรื่องใหญ่ หนัก อย่างการเผาชุมชนแออัดที่มีคนอยู่ตั้งมากมาย หรือการเอาขยะจำนวนมากไปทิ้งไว้ในแม่น้ำ “เขามายุ่งกับของรักของผม” ชายหนุ่มว่า “ขยะมันชอบลอยตามน้ำมา ผมเลยไปติดป้ายห้ามทิ้งขยะ เขาก็แกล้งผม เอาตุ๊กตามาผูกไว้เมื่อคืนไง จำไม่ได้เหรอ เมื่อคืนนี้พอคุณกลับไป ผมก็เลยเอาขยะของผมไปทิ้งบ้าง” นวลปรางไม่เห็นว่าดวงตาชายหนุ่มวาววาบ “ผมรักโรงแรมนี้ ไม่ว่าใครก็จะว่าผมไม่ได้ คุยกันพอแล้ว เราไปกันดีกว่านะครับ คนดีของผม" แก้ไขเมื่อ 06 พ.ย. 54 06:07:44 จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 54 05:59:45

ความคิดเห็นที่ 3 ไพลินและลูดัสติดตามกายสิทธิ์ไปจนชายหนุ่มออกมาหน้าโรงแรม ชุมนุมด้านหน้าที่กำลังสงบ เมื่อเห็นหน้าเจ้าของโรงแรมก็ปะทุขึ้นมาอีกครัง “เอาขยะไปทิ้งที่บ้านเราทำไม นายทุนโรคจิต ใจร้าย” คนคนหนึ่งโวยวาย ก่อนชะงักเมื่อเห็นภาพชายหนุ่มชัดเจนตา เห็นว่าผู้หญิงที่มากับเขาถูกปืนจี้อยู่ “ฉันทำแล้วจะทำไม” กายสิทธิ์ตอบ “ใครแตะต้องฉันนังผู้หญิงนี่ตาย” ไพลินเห็นชาวบ้านหันมามองหน้ากันอึดใจหนึ่ง ก่อนที่หญิงชราคนหนึ่งจะบอกว่า “ทนมานานละ ถือว่าเสียสละแล้วกันนะอีหนู” ไพลินใจหาย ถ้าเข้าไปตอนนี้ นวลปรางเพื่อนหล่อนคงไม่วายโดนลูกหลงยำสหบาทาเป็นแม่นมั่น กายสิทธิ์คงไม่ได้คิดจะผลักหญิงสาวตัวประกันออกไปให้พ้นทางหรอก ไม่นับว่าเกิดชายหนุ่มโรคจิตจะตัดสินใจเชือดนวลปรางให้ชาวบ้านดู... เพื่อเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู “รอไม่ได้แล้ว ฉันจะเข้าไป” ไพลินพูด “ฉันเชื่อใจว่าคุณจะคิดแผนดีๆ ออกมาได้” หญิงสาวพูดพลางวิ่งไปหากายสิทธิ์ที่ถูกชาวบ้านกำลังรุกเข้ามาเต็มที่ ไพลินวิ่งพลางตะโกนเสียงดังลั่น “มองมาทางนี้! ทางนี้!!” ลูดัสสบถเป็นรอบที่สามในเวลาไม่ถึงชั่วโมง เขาไม่มีเวลาคิด ไม่มีเวลาทำอะไร แต่สัญชาตญาณสามพันปีของเขาสั่งให้เขาสะบัดปืนกามเทพออกมาแล้วก็ยิง “ปัง!!” เพราะต้องระวังไม่ให้กระสุนพลาดไปโดนไพลิน ชายหนุ่มจึงเล็งหัวไหล่ข้างที่ไม่ถูกมีดของกายสิทธิ์ กระสุนปืนไม่ได้แรงนัก ชายหนุ่มจึงแค่ชะงักไปแล้วก้าวถอยหลัง ไม่ได้ปล่อยมือจากนวลปรางด้วยซ้ำ แต่เขาก็หันไปตามเสียงร้องเรียกของไพลินตามสัญชาตญาณ ชั่ววินาทีนั้น กายสิทธิ์พบสิ่งที่สะดุดตากว่าโรงแรมของเขา หญิงสาวที่กำลังพุ่งมาหาเขานั้นไม่ได้สวยอะไรนักหนาหรอก แต่ดูเย้ายวน ท้าทาย น่าสนุกเป็นบ้า เขาต้องเริ่มคิดแผนการครอบครองหล่อนแล้วสิ   และในวินาทีนั้นเองที่เขามองไพลินเพลินจนเผลอปล่อยมีดร่วงลงพื้นไป แกร๊ง... ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวาย เสียงมีดหล่นลงพื้นทำให้นวลปรางได้สติ หญิงสาวผลักตัวเองออกจากกายสิทธิ์ หันมาเผชิญหน้า และหล่อนก็ทำอย่างที่สุภาพสตรีแสนดี แสนเรียบร้อยและน่ารักอย่างนางสาวนวลปรางควรกระทำเมื่อมีผู้มาประทุษร้าย หล่อนตบเขา ไม่ใช่การตบแบบนางเอก ที่บิดเอวอ่อน เอียงไหล่ ใช้ข้อมือตบแก้มพร้อมร้องว้าย นวลปรางตัวสูง และหญิงสาวเล่นเทนนิส การตบของหล่อนคือการใช้ฝ่ามือเกร็งเต็มที่ ซัดด้วยกำลังไหล่ แขน และแรงส่งจากช่วงเอว สะบัดเสียงผ่านอากาศดังเฟี้ยว แล้วอัดเข้าไปที่กะโหลกศีรษะของผู้ชายที่หล่อนเคยรักเคยหลงเต็มแรง เสียงดังโพละเหมือนแตงโมหล่น แล้วร่างสันทัดติดอรชรของกายสิทธิ์ถลาลงไปนอนหงายท้องกับพื้น “ยอดรักเหรอ คนดีเหรอ ไอ้ผู้ชายโรคจิต เฮงซวย” นวลปรางแหว ชายหนุ่มถลาจะลุก หากได้แต่ดิ้นพราดด้วยความมึนงงเมื่อหญิงสาวก้าวไปแล้วใช้ปลายส้นสูงเหยียบท้องน้อยเขา กายสิทธิ์เกร็งตัว ได้แต่ครางเสียงแหลมเมื่อนวลปรางค่อยๆ ออกแรงกด... เหมือนทดสอบน้ำหนัก... ตรงส้นเท้า ซึ่งไปตรงกับส่วนที่ป่ายสะโพกหล่อนไปมาน่ารำคาญตอนที่เขาจับหล่อนเป็นตัวประกันพอดี กดเบาๆแล้วปล่อย... กดแล้วปล่อย... ให้เขาเหงื่อตกด้วยความกลัวเหมือนตอนที่เขาบังอาจเอามีดมาจ่อคอหล่อนนั่นแหละ “คุณกับเพื่อนนี่น่าไปทำงานที่หน่วยทรมานในนรกนะสาวน้อย” ลูดัสกระซิบบอกไพลินเมื่อเขาวิ่งตามมาจนทัน“วิธีทำร้ายผู้ชายของพวกคุณแต่ละอย่างนี่สร้างสรรค์จนผมอยากให้คุณไปสอนท่านยมทูตจริงๆ พับเผื่อสิ” “จะให้ฉันสาธิตให้คุณได้รู้จนครบทุกกระบวนท่าไหมคะ” ไพลินหันมาถามขวางๆ ลูดัสก็หันไปทางอื่น ไม่ได้ยิ้มใส่ตาหล่อนเหมือนเคย เมื่อทรมานผู้ชายในกำมือสาสมใจ ปล่อยให้ชาวบ้านดูอย่างงงงวย สยดสยอง และสาแก่ใจพอประมาณแล้ว นวลปรางก็ประกาศ “พอแล้วค่ะ ผู้ชายคนนี้เป็นบ้า คุณคาดคั้นอะไรเขาก็เท่านั้น” หญิงสาวคิดในใจก่อนพูดต่อ “คุณส่งค่าเสียหายไปคิดกับพ่อเขาดีกว่า ยังไงรายนั้นคงจะอยากปิดความลับแทบตายแล้วว่าลูกชายเป็นบ้า จะเท่าไหร่เขาก็คงจ่าย” ชาวบ้านหลายคนทำท่าโล่งใจและพอใจ บางคนยังกอดอก “ทั้งนี้ ดิฉันขอโทษแทนเขาด้วยนะคะ อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมาเลย” เท่านั้นเอง ที่ทำให้ชาวบ้านยอมเดินกลับบ้านไปกันแต่โดยดี แม้จะมีเสียงงึมงำอย่างไม่พอใจบ้าง แต่ใครจะไปกล้าเมื่อหญิงสาวเพิ่งแสดงอิทธิฤทธิ์ตบเดียวเสียวทั้งตัวให้รับชมกันอย่างเต็มที่ ...วูบหนึ่ง ลูดัสนึกสงสัย มันง่ายเกินไปหรือเปล่า เหมือนเขาและไพลินกำลังดูละครที่มีใครจัดฉากมาให้ชม ชายหนุ่มสลัดความคิดนั้นออกจากใจเมื่อนวลปรางเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนรักแล้วร้องเรียกเสียงดัง “หนูลิน แกมาช่วยฉัน” นวลปรางวิ่งไปคว้าร่างเพื่อนรักมากอดแน่น โยกตัวหล่อนไปมาคล้ายปลอบขวัญ “ฉันขอโทษที่หาว่าแกบ้า ขอโทษ ฉันมันโง่ไปเอง แกดูคนเก่ง คงรู้แล้วว่าลูดัสกับไอ้กายไม่ใช่คนปกติเท่าไหร่ เลยห้ามฉัน” “คนไม่ค่อยปกติ” อีกคนที่ไม่ได้นอนอยู่บนพื้นกระแอมเสียงดัง หากไม่มีใครสนใจ ไพลินตอบ “แกไม่โง่หรอกปราง ใครเจอสถานการณ์แบบเธอก็คิดว่าฉันขี้อิจฉา บ้าผู้ชาย พอๆ กับแกนั่นแหละ ฉันต่างหากที่ไม่ฉลาดพอจะหาวิธีพูดให้แกรู้ได้” “งั้นเราก็เป็นคนงี่เง่าสองคน” นวลปรางพูด “ที่เป็นเพื่อนรักกัน” ไพลินต่อ “แกคือเพื่อนรักที่สุดของฉัน นวลปราง ฉันไม่เคยคิดโกรธแกเลย” สาวร่างสูงกอดร่างเล็กอีกครั้งด้วยความรักล้นใจ “งั้นรอแป๊บนะปราง” หญิงสาวว่าถอยออกมาจากอ้อมกอดของเพื่อนรัก พลางเผชิญหน้าชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ตระหง่านง้ำ สบตาสีทองของเขา สังหรณ์ว่าแม้จะต้องการสักเพียงใด เขาก็ไม่อาจหลบสายตาของหล่อนไปได้ “ลูดัส ฟิลเลีย เจ้าชายกามเทพ ฉันขอโทษที่ฉันจูบคุณเมื่อเที่ยงวันนี้” ชายหนุ่มขบกรามแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก เขาน่าจะรู้อยู่แล้ว ว่าแม้ธรรมดาผู้หญิงคนนี้จะนิ่งเฉย โอนอ่อนผ่อนตาม และขี้อายเพียงใด แต่เมื่อเป็นเรื่องของความรัก ไพลินมั่นคง กล้าหาญเสมอ แม้ว่าเส้นทางแห่งความรักจะเป็นทางสายที่หนักหน่วง สุ่มเสี่ยง หญิงสาวก็พร้อมจะทะยานก้าวลงไปเดินอย่างสง่างาม โดยไม่หวังผลอะไรไปมากกว่าการได้รัก เท่านั้นก็พอแล้ว “ฉันขอโทษ เพราะฉันเป็นสามัญชน ฉันไม่ควรจูบคุณที่เป็นเทพเจ้าและเจ้าชาย นั่นเป็นการล่วงเกินที่ไม่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง” หญิงสาวยกนิ้วแตะริมฝีปากตัวเอง และจู่ๆ เจ้าชายกามเทพหนุ่มก็รู้สึกผ่าวร้อนตรงที่ริมฝีปากของหญิงสาวตรงหน้าได้สัมผัส สำรวจ และรุกราน ...จะบ้าเหรอ เขาไม่ใช่สาวน้อยที่เพิ่งเสียจูบแรกไปนะ ครองสติหน่อยสิลูดัส เขาดุตัวเอง “แต่ฉันต้องขอบอกคุณตรงๆ ด้วยเหตุและผลด้วยว่า ที่คุณเข้าใจเหตุผลไร้สาระของการจูบ เรื่องถ้วยรางวัลอะไรนั่น คุณเข้าใจผิด ฉันจูบคุณเพราะว่าฉันอยากจูบคุณ จูบเพราะความรู้สึกที่อยู่เหนือเหตุผล กฎเกณฑ์ ข้อบังคับทั้งปวง จูบด้วยความรู้สึกที่คุณและครอบครัวของคุณ น่าจะรู้จักและคุ้นเคยเป็นอย่างดี ฉันจูบคุณเพราะฉันรักคุณ ด้วยความรู้สึกแท้จริงที่มี เจ้าชายแห่งความรัก” ลูดัสยืนนิ่ง ดวงตาสีทองแวววาม จู่ๆ เขาก็ถูกซัดสาดด้วยความรู้สึกแรงกล้า เขาอยากจะเอาชนะหล่อน อยากจะแกล้งทำให้หญิงสาวต้องยากลำบากให้สมกับที่ทำเขาปั่นป่วนหัวใจเอาเสียนาน อยากจะบินหนีไป หากหัวของเขาว่างเปล่า ประสบการณ์สามพันปีโบยบินไปที่ไหนเขาก็ไม่รู้ ที่รู้คือเขาได้แต่จ้องมองไพลินอยู่อย่างนั้น ฉีกยิ้มกว้างเหมือนคนโง่ ...คนโง่ที่กำลังจะจูบสาวคนรัก ชายหนุ่มทาบฝ่ามือไปที่แผ่นหลังของไพลิน รั้งตัวหล่อนลงมาแนบชิด แล้วบรรจงมอบจุมพิตที่อ่อนหวานและดุเดือดไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าที่หญิงสาวเคยมอบให้เขา ------------------------------------- ติดตามตอนต่อไปครับ ขอบคุณคุณ มานีโอลา, สะเก็ดดาวเสาร์, npuiy, สามปอยหลวง, รัตตินา มากนะครับที่มาติดตามกัน ขอโทษที่สัปดาห์ที่แล้วมาลงไม่้ทัน พอดีมีสอบน่ะครับ ส่วนเรื่องนี้ ใกล้ถึงตอนจบแล้วครับ สู้ตายครับผม!! ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันมาตลอดนะครับ แก้ไขเมื่อ 06 พ.ย. 54 06:14:14 จากคุณ : คมลิขิต เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 54 06:06:28

ความคิดเห็นที่ 4 ใกล้จะจบแล้วเหรอ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 54 22:16:38

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่ลงต่อแล้วเหรอค่ะ??? จากคุณ : รัตตินา เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 54 23:16:51