ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 20        “คุยกับใครอยู่หรือคะโชติขา?”              ในเสียงดนตรีเร่าร้อนรอบด้าน มาลารินยิ้มหวานยั่วใจ เบียดกระแซะทรวงเข้าแนบชิดเพื่อหวังกระพืออารมณ์สวาทชายหนุ่มรูปงาม แต่เขากลับเป็นฝ่ายลุกผละจากร่างหล่อนออกอย่างไม่ไยดีเมื่อโทรศัพท์สายนั้นดังขึ้น                บุรโชติเดินเปิดประตูออกมาที่ริมระเบียงด้านนอกแล้วกดโทรศัพท์ขึ้นรับ ปล่อยเสียงเพลงกระหึ่มอยู่เพียงด้านในไม่ให้ลอยผ่านเข้ามารบกวนจังหวะการสนทนานั้นได้ รอยยิ้มเบิกกว้างขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตร...              “ดีมาก... แล้วทุกอย่างก็จะเรียบร้อย ไม่มีใครสาวมาถึงเธอได้เลย... กรพินธุ์!!”               เขากระตุกยิ้มขึ้นอย่างพึงใจ กดปิดสัญญาณเรียบร้อยแล้ว สายที่เรียกเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่าในจังหวะต่อไปคือสายของชายหนุ่มแสนซื่อคนนั้น ไอ้ชาญ... เด็กเนิร์ดที่ยังไงก็เป็นเนิร์ดอยู่วันยังค่ำ มัวแต่ร่ำเรียนจนเก่งตำราทุกเล่ม แต่ตำราชีวิตก็เอาตัวไม่รอดสักบท!                     คงหลงนึกไปว่าตัวเองคืออีก “ภาคหนึ่ง” ของเขา บุรโชติแทบอยากจะหัวเราะให้ขบขัน แค่มองสายตาคู่นั้นที่แฝงแววหวั่นกลัวในยามที่เขาเล่าประสบการณ์เฉพาะของตนเองให้มันฟัง แค่นั้นก็รู้แล้วไม่มีทางที่เด็กเนิร์ดอย่างมันจะวัดรอยเท้าของเขาได้                ไม่มีวัน!                 แต่แรกยอมรับว่าเขามองเห็นเงาของตัวเอง ปรากฏในบุคลิกของไอ้ชาญ มันก็คือตัวของเขาเมื่อเกือบสิบปีก่อนไม่มีผิด โดยเฉพาะในยามอกหักจาก “ศัตรู”คนเดียวกัน ผู้หญิงที่ปั่นหัวเขาเล่นจนต้องจดจำมาตลอดชีวิต เขาจึงต้องการ “ผู้สืบทอด” ไม่ต่างกับ “ศิษย์เอก”ที่จะทำงานแทน รู้สึกได้อย่างเดียวกับที่เขารู้สึก และท้ายที่สุดต้องการจะเห็นการ“ระเบิด” ด้านมืดอารมณ์ของตัวเองออกมาต่างหาก               แต่ไอ้ชาญก็ยังอ่อนแอเกินไป มันมีธาตุของความหวั่นกลัวต่อผิดบาปจนน่าขบขัน สิ่งนั้นเคยได้ยินแม่เรียกอยู่เหมือนกันว่าอะไรนะ? หิริ หรือโอตตัปปะอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่เคยจดจำมันได้สักที                  และวิธีการเดียวที่จะพิสูจน์ก็คือการทดสอบความเข้มแข็งของมัน ว่าจะมีหัวใจอำมหิตเพียงพอที่จะจัดการกับมัทนียา เมื่อเหตุการณ์แปรเปลี่ยนไปในทางลบสุดขั้วเช่นนี้ได้                  โดยไม่เหลืออาการฟูมฟาย หวั่นกลัวด้วยทัณฑ์แห่งมโนธรรม มาตามหลอกหลอนจนน่ารำคาญอย่างนี้                  เมื่อถึงจุดนั้นแหละ เขาจึงจะยอมรับมัน และยินดีให้มันก้าวเข้ามาสู่โลกที่ดำมืดของตัวเองอย่างแท้จริง ไม่เช่นนี้มันก็เป็นได้แค่เพียงเครื่องมือชิ้นหนึ่งสำหรับนำไปสู่การแก้แค้นมัทนียา                 ...แค่นั้นจริงๆ                ฟังเสียงกระเส่าหวั่นหวาดแล็วก็รู้สึกสมเพชอยู่ไม่น้อย ช่างไม่รู้เลยสักนิดว่ากรพินธุ์ก็เป็นหญิงสาวอีกคนหนึ่งของเขานั่นเอง ในอดีตหล่อนก็เคยหลงเขาหัวปักหัวปำไม่ต่างกับผู้หญิงคนอื่นๆ              หนุ่มรูปงามอย่างเขาเลือกผู้หญิงที่จะเข้ามาร่วมงานด้วยเสมอ ไม่ใช่ด้วยความสวยหรือทรวดทรงยวนตายั่วใจเพียงอย่างเดียว แต่ด้วย “ประโยชน์” ที่จะได้แลกเปลี่ยนกันต่างหาก              และกรพินธุ์ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่มีคุณสมบัติที่ว่านั้น ที่สำคัญหล่อนเชื่อฟังเขากว่าไอ้ชาญมากนัก ความซื่อจนเซ่อทำให้ฝ่ายนั้นแม้จะปราดเปรื่องในวิชาการมากเพียงใดก็หาได้ดึงดูดหญิงสาวให้เข้ามาติดใจ ได้เท่ากับเสน่ห์แห่งเพศชายแท้ๆอย่างเขาไม่              ในความสัมพันธ์ที่ลับเร้น เขาเลิกราจากหล่อนด้วยดี ในเมื่อหญิงสาวมีเป้าหมายในการประสบผลสำเร็จด้านการเรียนมากกว่าจนทำให้ความสัมพันธ์นั้นห่างออกไปเองโดยอัตโนมัติ จากนั้นเกือบสองปีผ่านมาเมื่อเขาก็เป็นฝ่ายจัดการให้ชาญก้าวเข้ามาในชีวิตของหล่อนเอง ร่วมกับการเสนอทางเลือกเล็กๆน้อยๆให้                  กรพินธุ์ซึ่งอยู่ปีสุดท้ายคงจะเริ่มรู้สึกเหงาขึ้นมาบ้าง ในเมื่อเพื่อนๆคนอื่นต่างก็มีคู่ควงกันหมดแล้ว ชาญเองก็ใช่ว่าจะหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ เพียงแต่บุคลิก “เด็กเนิร์ด”นั่นแหละที่ปิดบังความหล่อเหลาจนกลืนหายไปกับบุรุษคนอื่นอย่างน่าเสียดาย                “น่าเบื่อจะตายไป วันๆเอาแต่อยู่กับแมลง ถ้าจะดีกว่าคนอื่น ก็คงจะเป็นความซื่อนั่นแหละ”               หล่อนเคยหลุดปากบ่นกับเขาทางโทรศัพท์ เมื่อบุรโชติได้สานสัมพันธุ์ครั้งใหม่ขึ้นมาใหม่ กรพินธุ์ก็ตอบรับอย่างง่ายดาย หล่อนคบกับชาญมาได้ระยะหนึ่งแล้วจนเริ่มรู้จักเขามากขึ้น... และแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกเบื่อหน่าย กรพินธุ์กระซิบบอกว่า ชาญก็ไม่ต่างกับหนังสืออ่านเล่มสำหรับเด็กที่เดาตอนจบได้ง่ายดายโดยแทบไม่ต้องพลิกไปอ่านหน้าสุดท้ายเลยด้วยซ้ำ!                   และแน่นอน การสับเปลี่ยนสารเคมีให้กลับคืนมาเป็นกรดกำมะถันเข้มข้นก็เกิดขึ้นด้วยน้ำมือของกรพินธุ์นั่นเอง!                อาจสงสัยอยู่บ้างแต่ก็ไม่กล้าถามอะไร ผู้หญิงที่ตกอยู่ใต้อำนาจสวาทของเขา ไม่เคยกล้ามีปากเสียง นอกจากจะต้องยอมสยบอย่างราบคาบ แลกกับการได้รับบำเหน็จสวาทการตอบแทน!!              นึกถึงอย่างดูถูก จริงๆแล้วก็ไม่ต่างกับผู้หญิงร่านสวาททั่วไปนั่นแหละสามารถใช้กามารมณ์เป็นเหยื่อล่อให้ทำได้ทุกอย่าง แม้แต่พลีกายถวายชีวิตให้              แต่ยังก่อน...              สำหรับ กรพินธุ์ เขาสนุกกับการเก็บหล่อนเอาไว้ เหมือนกับ ไอ้หุ่นเชิดตัวตลก“ชาญ” ที่เขาอยากจะเห็นการคลุ้มคลั่งอาละวาดของมัน               นึกถึงแต่ใบหน้าใต้กรอบแว่นหนาเตอะแสนเชยของมันที่จะเปลี่ยนเป็นซีดสลดขึ้นมาเมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างพลิกผันแล้ว บุรโชติก็แทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ แม้จะแฝงไปด้วยความผิดหวังไม่น้อย                 เอาเถอะ! นอกจากทำลายผู้หญิงสองคนได้อย่างที่ต้องการ โดยที่ทุกอย่างไม่อาจสาวกลับมาถึงตัวเองได้แล้ว เขาก็จะใช้จุดอ่อนของมันในข้อนี้ เป็นเงื่อนไขสำคัญเอาไว้ต่อรองเพื่อดึงให้มาอยู่ใต้อาณัติของตัวเองทดแทน เงื่อนไขที่ทำให้ไอ้ชาญไม่อาจเป็นส่วนหนึ่งของตัวเขาได้ นั่นเอง                   ข้อต่อรองที่มีชื่อว่ามโนธรรม!!                   *******************               “เป็นไปไม่ได้ มันต้องมีอะไรผิดพลาด แน่ๆ”                   ชาญโทษตัวเองด้วยความปวดร้าว พล่ามกับตัวเองอยู่เช่นนั้นตลอดเวลา มันไม่ใช่ความสนุกสนาน เปี่ยมปิติ อย่างที่คิดแต่แรกเสียแล้ว ไม่ใช่อย่างที่ไอ้โชติเคยบอกเขาเลย                  นี่แหละความสนุก... สนุกที่ได้เห็น!                  หวั่นวิตกเสียจนไม่ได้สังเกตแววตาของสหายเลยสักนิดเดียว บุรโชติเพียงแต่ยืนกอดอกหลวมๆแล้วฟังอีกฝ่ายพูดบ่นระบายออกมาเหมือนกับคนบ้า                   “ใช่! มันพลาด แต่พลาดเพราะนายหยิบขวดน้ำยานั่นมาผิดขวดต่างหาก”                    เสียงแข็งๆอย่างไม่พอใจ ยิ่งทำให้จิตใจชายหนุ่มเด็กเรียนถึงกับว้าวุ่น เขาไม่เคยมั่นใจอะไรมาแต่ไหนแต่ไร ยกเว้นตัวหนังสือทุกบรรทัดในตำรา ที่มันไม่เคยสามารถดิ้นหลุดหนีไปไหนได้                    แต่กับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า “คน” แล้ว... ไม่ใช่! มันมีความซับซ้อน ยุ่งเหยิงและลึกเร้นเกินกว่าคนมองโลกเรียบง่ายเช่นเขาจะทำความเข้าใจได้ลึกซึ้งถึงแก่นแท้                   ความเครียดเกาะกุมใจ จนแทบจะต้องไปพบจิตแพทย์ ถ้าหากไม่พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้บ้าเสียก่อนได้สำเร็จ                      แม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับมัทนียาและระตีจะผ่านไปแล้ว ด้วยโศกนาฏกรรมสยองของทั้งสองคน โดยที่ทุกคนต่างเข้าใจว่าเป็นเพียงการทะเลาะวิวาทกันระหว่างเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด โดยต่างก็สันนิษฐานสาเหตุกันไปคนละทาง ทุกอย่างหาได้สาวกลับมาถึงเขาไม่                  กระนั้น ก็ยังรู้สึกถึงสายแส้แห่งมโนธรรมอันคมกริบที่โบยหวดลงมาเฆี่ยนตีจิตใจตนเองอยู่ตลอดเวลา ภาพระตีที่คลุ้มคลั่งถูกนำส่งโรงพยาบาลจิตเวช และใบหน้าอัปลักษณ์ของมัทนียาพร้อมเสียงกรีดร้องโหยหวน ตามมาหลอกหลอนโดยที่เขาเข้าใจว่าตัวเองเป็นสาเหตุของเรื่องราวทั้งหมด                   ชะตากรรมของผู้หญิงทั้งสองคนนั้น เกิดขึ้นเพราะต้องการเล่นสนุก ชำระความแค้นที่ไร้สาระเท่านั้นเอง...               เขายกมือขึ้นกุมศีรษะอย่างปวดร้าวรู้สึกเหมือนมันใกล้จะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ               มือแข็งแรงของบุรโชติเอื้อมมาแตะบ่า เป็นเชิงปลอบประโลม ไม่ต่างกับมิตรสนิทที่รู้ใจกันเป็นอย่างดี                 “เฮ่ย! ไม่ต้องห่วงหรอกวะชาญ เรื่องทั้งหมดนี้จะเป็นความลับ... ความลับที่รู้ระหว่างเราสองคน ไม่มีใครคิดไปถึงหรอกว่าน้ำกรดขวดนั้น ได้มาจากนาย...”               “มะ-ไม่ ไม่ใช่ นะ เราไม่ได้เจตนานะ โชติ เราไม่...”               เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า น้ำตาแทบจะไหลออกมาด้วยความหวั่นกลัว ไม่มีประโยชน์จะโต้เถียงอีกฝ่ายในเมื่อเขาอยู่ในสภาพเป็นเบี้ยล่างชัดเจนเช่นนี้ บุรโชติทำเหมือนกับว่า เห็นใจอย่างยิ่งและพร้อมจะปิดปากกับเรื่องนี้ มิให้ไปถึงตำรวจเพื่ออนาคตของตัวเขาเอง... ราวกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของเขาเพียงคนเดียว!                  “เจตนาหรือไม่เจตนาไม่สำคัญ แกไม่เห็นหรือไงว่าสุดท้าย ยายระตีก็เป็นบ้า ส่วนยายมัทก็ตายไปแล้ว...”                  บุรโชติพูดออกมาเรื่อยๆราวกับเป็นเรื่องปกติของลมฟ้าอากาศ ทั้งที่การเสียชีวิตของมัทนียาเป็นเรื่องสะเทือนขวัญอยู่ไม่น้อย ทุกคำพูดของมันล้วนทำร้ายให้เขาเจ็บปวดมากยิ่งขึ้นไปกว่าเดิม               “เวลานี้สิ่งที่ต้องคิดให้มากกว่าก็คือจะต้องก้าวไปข้างหน้าอย่างสวยงาม เห็นได้ข่าวว่าจะสอบชิงทุนไปเรียนต่อเมืองนอกได้ไม่ใช่หรือวะชาญ โอกาสที่รอคอยอยู่นี่นะ? หรือว่าต้องการให้อนาคตทุกอย่างต้องดับวูบลงแค่ผู้หญิงสองคนนี้? ลองคิดดูดีๆสิ”                 ชาญนิ่งงันกับคำพูดนั้น ภาพของแม่ที่เริ่มชราภาพลงทุกที และรอคอยความสำเร็จของเขาด้วยความหวัง น้องๆที่รอเรียน และสภาพที่อาจจะเกิดขึ้นเมื่อความลับถูกเปิดเผย... เขาต้องลาออกกลางคันทั้งที่อีกไม่ถึงอึดใจก็จะพบกับความสำเร็จในชีวิตอยู่แล้ว ทั้งปริญญาบัตรและทุนการศึกษาที่ส่งเสริมให้ไปเรียนต่อต่างประเทศจนถึงระดับปริญญาเอก                เขาจะยอมให้ความใฝ่ฝันทุกอย่างต้องกลายเป็นโมฆะอย่างนั้นหรือ??                อนาคตอันสวยงาม ที่กำลังรอคอยอยู่เบื้องหน้า... ไม่! จะต้องไม่ยอมให้เหตุการณ์บัดซบนี้เกิดขึ้นกับชีวิตเขาอีกเป็นครั้งที่สอง               มัทนียา ตายไปแล้ว ตายไปโดยไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นคนอยู่เบื้องหลัง หล่อนฆ่าตัวตายเองเพราะเป็นบ้า! และทุกสิ่งทุกอย่างก็คืออุบัติเหตุ ไม่มีใครจะรู้ความจริง นอกจากไอ้โชติเพื่อนรัก คนที่ไม่ต่างกับคู่แฝดทางจิตวิญญาณ เป็นทั้งผู้นำและวางแผนแก้ไขปัญหาให้กับเขา                   ในที่สุด เสียงแห่งมโนธรรมก็แผ่วจางไปจากจิตใต้สำนึก เขาคิดว่าจะลืมทุกอย่าง ปล่อยทุกอย่างทิ้งเอาไว้ที่นี่ ชาญตัดสินใจไปตั้งต้นใหม่ที่ต่างประเทศ เขาสอบชิงทุนสำเร็จในเวลาต่อมา                 ชายหนุ่มออกเดินทางจากไปโดยไม่ได้สนใจสิ่งใดที่อยู่เบื้องหลัง พยายามลืมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งกรพินธุ์แฟนสาว และตัวไอ้โชติเอง               “ลาก่อนนะชาญ หวังว่าเราคงจะได้พบกันอีก เมื่อเอ็งกลับมาเมืองไทย”                นั่นคือประโยคสุดท้าย ก่อนวันเดินทาง และมันเองก็จบการศึกษาเรียบร้อยแล้วเช่นเดียวกัน ใช่!  เมื่ออยู่ต่างประเทศ เขาคร่ำเคร่งกับตัวเอง ไม่สนใจสิ่งใดอีกต่อไปแม้กระทั่งมัน รวมถึงหญิงคนรักที่บัดนี้กลายเป็นอดีตไปเรียบร้อยแล้ว ภายหลังเหตุการณ์สะเทือนขวัญที่ผ่านมา             กรพินธุ์...             น่าแปลก หลังจากเหตุการณ์นั้น เขาสารภาพความคิด “แผลงๆ”นั่นให้กับหล่อนด้วยความหวังว่าจะเป็นเพียงคนเดียวที่เข้าใจ แต่กรพินธุ์กลับนิ่งเงียบงัน ต่างจากพิณคนเดิมที่เคยรู้จัก หล่อนเบะปากออกเมื่อฟังเขาพูดจนจบประโยคด้วยใบหน้าเรียบเฉยเหมือนสวมหน้ากาก               จากนั้นกรพินธุ์ก็หายลับไปจากชีวิตของเขา ราวกับความผูกพันก่อนหน้านี้เป็นเพียงภาพในความฝัน ธุมชาลเข้าใจเองว่า หญิงสาวคงทนไม่ได้ที่จะคบกับเขา แม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับมัทนียาเป็นสิ่งที่ไม่ได้เจตนาแม้แต่น้อย              เขา“อกหัก” เป็นครั้งที่สอง แม้จะไม่เจ็บปวดเหมือนรักครั้งแรกอีกต่อไป เขาเชื่อว่ามันก็อาจจะมีครั้งต่อๆไปในอนาคตที่ยังต้องเดินทางต่อไป เมื่อเริ่มใจแข็งพอ มีภูมิคุ้มกันให้กับชีวิตตนเองตามกาลเวลาที่ผ่านไป ไม่ช้าก็จะลืมหล่อนไปในที่สุด             เขาไม่ได้ติดตามข่าวคราวของกรพินธุ์อีกเลย หลังจากก้าวเท้าขึ้นสู่เครื่องบิน                ... แม้แต่ข่าวที่ว่าหล่อนหายตัวไปอย่างลึกลับ โดยที่ตำรวจก็ยังไม่อาจสืบหาตัวได้!!            *************************                    กรพินธุ์เป็นเหยื่อสาวรายแรกที่เขาพลั้งมือสังหารหล่อนโดยไม่เจตนา ไม่อาจห้ามอารมณ์ตัวเองที่เสมือนถูกกักเก็บเอาไว้เจียนระเบิดนั้นได้อีกต่อไป                    มันเริ่มต้นหลังการตายของมัทนียา ณ จุดนั้นเองที่ทำให้เขาตระหนักว่าหล่อนตายไปแต่เพียงร่างกาย แต่ทุกอย่างที่เป็นตัวหล่อนกลับเติบโตงอกงามขึ้นมาอยู่ภายในตัวตนของเขาแทน โดยมิอาจควบคุมอีกแล้ว                   ก่อนวันเดินทางไปต่างประเทศของไอ้ชาญไม่กี่วัน กรพินธุ์เป็นฝ่ายมาบอกกับเขาเองว่าเลิกกับมันเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับข้อมูลที่ทำให้เขาผิดหวังในตัวไอ้ชาญอย่างถึงที่สุด            มันสารภาพทุกอย่างกับกรพินธุ์!!           กรพินธุ์เล่าให้เขาฟังจนหมดเปลือก ด้วยความรำคาญไอ้ชาญมากกว่าจะสังเกตเห็นความผิดหวังในสายตาของเขา             “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พิณรู้ว่าจะต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับตลอดไป”                  หล่อนตอบด้วยนัยน์ตาหลังแว่นเป็นประกายหยาดเยิ้มด้วยความหมายซ่อนเร้น ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าหล่อนตั้งใจกลับเข้ามาหา พร้อมกับ “ทวงรางวัล”ที่ปรารถนา ภายใต้ท่าทีเรียบร้อยเก็บตัว เขาเห็นหล่อนแอบเลียริมฝีปากที่แห้งผากด้วยความหิวกระหาย...  บุรโชติข่มความรังเกียจสุดชีวิต แต่ก็รู้ว่าจะจัดการอย่างไรต่อไป                   เขาพาหล่อนออกไปเสพย์สุขร่วมกัน ในเมื่อรู้จักหล่อนเป็นอย่างดีมาก่อนแล้ว และรู้ว่าภายใต้ท่าทีเรียบเฉย ซ่อนความร้อนแรงแห่งอารมณ์เอาไว้มิใช่น้อย              ในคืนนั้นเขาสนองตอบความต้องการของหล่อนอย่างเต็มเปี่ยม มันควรจะเหมือนกับทุกครั้งที่อารมณ์รุนแรงระอุพล่านถูกควบคุมเอาไว้ได้ แต่แล้วสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นในระหว่างนั้น               ใบหน้ามัทนียาปรากฏขึ้นเป็นครั้งแรก ภายหลังจากหล่อนเสียชีวิตไปแล้ว!                ไม่จริง! มันควรจะจบสิ้นไปหมดแล้ว ไม่ใช่มาในรูปนางปีศาจร่านสวาทที่จำแลงกายซ้อนทับลงบนใบหน้าซีดเซียวและเรือนกายผอมแห้งของกรพินธุ์ ในช่วงอารมณ์ที่กำลังเริงโลดด้วยแรงราคะเช่นนี้                เขาผงะงันและโดยสัญชาตญาณจากส่วนลึกที่ต้องการปฏิเสธ เผลอกดข้อมือลงไป หมายจะบีบบังคับให้ใบหน้าหลอนนั้นแปรเปลี่ยนกลับมาเป็นกรพินธุ์คนเดิม กด กด และกด โดยไม่ได้สดับเสียงร้องอึกอักและดิ้นรนเอาชีวิตรอดของอีกฝ่าย จนทุกอย่างหยุดนิ่ง                    ลมหายใจของหล่อนก็หยุดลงในเวลาเดียวกัน ร่างเปลือยเปล่านอนแผ่หลาอยู่บนเตียงนอน ลิ้นสีชมพูเป็นก้อนกลมจุกอยู่ในปากเรียวเล็กที่อ้าค้าง เหมือนอมลูกอมรสสตอร์เบอรีค้างไว้ในปาก                และนั่นคือครั้งแรกเช่นเดียวกัน... ที่เขาเรียนรู้วิธีการจัดการกับศพ...                     และเป็นครั้งแรกที่เขารู้ว่ามัทนียา ยังไม่ตาย!              ********************               ภายหลังจากการเดินทางไปศึกษาต่อต่างประเทศ อีกหลายปีต่อมา ชื่อเสียงของดอกเตอร์ธุมชาล เชษฐภักดี ดอกเตอร์หนุ่มรูปงามผู้เชี่ยวชาญด้านกีฏวิทยาก็ปรากฏขึ้นในสังคมนักวิชาการผู้ทรงภูมิแห่งเมืองไทย                   อาจารย์หนุ่มผู้มีดีกรีปริญญาเอกทางแมลง และเป็นหนุ่มโสดเนื้อหอมที่น่าสนใจคนหนึ่งของชาวกรุงเทพเมืองฟ้าอมร                 ภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมอย่างนักวิชาการผู้ปราดเปรื่องและเติบโตเป็นหนุ่มใหญ่วัยฉกรรจ์ ร่างสูงสง่าผอมเพรียวราวนายแบบจากแคตาลอกแฟชันต่างประเทศ บัดนี้เขาถอดเปลือกห่อหุ้มอันน่ารังเกียจ กลายสภาพจาก “เด็กเนิร์ด”ที่เอาแต่หมกมุ่นกับตำรับตำราเพียงอย่างเดียวในอดีตจนไม่เหลือซาก                    ไม่มีใครนอกจากตัวเองที่รู้ว่าเบื้องหลังภาพสวยงามที่ฉาบหน้าเอาไว้ ซุกซ่อน “ความลับ”บางอย่างในอดีตเอาไว้จนสุดก้นบึ้ง... ความลับโสมมที่เคยคิดจะกลบฝังมันเอาไว้แล้วในส่วนลึกที่สุดของจิตใจ ด้วยหนทางแห่งความก้าวหน้าที่เขาเป็นผู้เลือก                    แท้จริงมันหาได้สูญสลายไปพร้อมกับกาลเวลาไม่ ทว่ายังปรากฏอยู่ที่เดิม เหมือนเดิม ไม่แปรเปลี่ยน ซ้ำกลับขยายวงกว้างแห่งความผิดบาปให้ปรากฏขึ้นเรื่อยๆ ไม่ต่างหลุมดำอันมืดมิดและสกปรก มันมีพลังแรงกล้าพร้อมจะดึงดูดให้เขาตกลงไปอยู่ภายในนั้นโดยไม่อาจป่ายปีนขึ้นมาได้               โดยเฉพาะเมื่อต้องกลับมาเผชิญหน้ากับ “คู่กรณี” ที่เป็นฝ่ายกำความลับสำคัญคนนั้นเอาไว้อีกครั้งโดยมิอาจเลี่ยง คนที่เขาคิดว่าจะลืมมันไปแล้ว โดยมิต้องพานพบกันอีกต่อไปในชีวิต                     ไอ้โชติ... บุรโชติ!            ************************                “ขอโทษนะครับ อาจารย์ธุมชาล...”              ภวังค์ความคิดของอาจารย์หนุ่มหวนคืนกลับมาสู่ห้วงปัจจุบันอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงเรียกเบาๆจากด้านหลัง เขารีบหันกลับไปและเห็นร่างในเสื้อกาวน์ขาวสะอาดของแพทย์เจ้าของไข้นงลักษณ์ยืนสงบนิ่งอยู่เบื้องหน้าพร้อมกับมารดาของผู้ป่วย                   “ผมมีเรื่องสำคัญเกี่ยวกับนงลักษณ์อยากจะแจ้งให้อาจารย์ทราบไว้ด้วย”                  นายแพทย์หนุ่มผายมือเป็นเชิงเชื้อเชิญให้เข้าไปยังห้องพักแพทย์เวร เมื่อเห็นว่าเขาเป็นอีกคนหนึ่งที่น่าจะพออธิบายรายละเอียดของคนไข้ให้ฟังเพิ่มเติมได้                    ธุมชาลพยักหน้ารับ พลางดับบุหรี่ลงแล้วรีบเดินตามคนทั้งคู่เข้าไปยังด้านใน เขาสังหรณ์ว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่นอกเหนือจากอาการเจ็บป่วยทางจิตของหญิงสาว เพียงแต่ยังไม่แน่ใจเท่านั้นว่ามันคืออะไร                 ***********************                   เหมวดีล้มตัวลงนอนแต่หัววัน น่าแปลกที่เย็นวันนี้หล่อนกลับรู้สึกเบื่อทุกอย่างไปหมดแม้แต่เบื่ออาหาร... บางทีมันอาจจะเป็นเพราะเหตุการณ์ในตอนบ่ายก็เป็นไปได้ ทุกอย่างกำลังจะเป็นไปได้สวยเลยทีเดียว ถ้าทั้งเกตุมาลาและกีฏยาจะไม่เข้ามาขัดขวางแผนการของหล่อนจนพังทลายไม่มีชิ้นดี มันช่างบังเอิญอะไรขนาดนั้น              บังเอิญ?               ตอบไม่ได้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นความบังเอิญหรือเปล่า? หรืออาจเป็นเพราะหล่อนเองที่ไม่เตรียมการให้ดีเสียก่อน ประมาทว่าในช่วงเวลานั้นไม่น่าจะมีใครอยู่ในห้องพักของคาเรน                ความจริงแล้วก็ไม่ได้กลัวสองคนนั้นเท่าใดหรอก สิ่งสำคัญคือการต้องไปงอนง้อชายหนุ่มคนที่หล่อนโหยหารสสวาทจากเขาต่างหาก รู้ดีว่าในยามที่มีความสุขสมหวัง ก็จะได้โลดลิ่วหฤหรรษ์ไปกับเขาด้วยอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทว่า...            ในยามโกรธเกรี้ยวไม่พอใจขึ้นมานั้นเล่า ตัวหล่อนก็แทบจะมอดไหม้ไปกับเพลิงอารมณ์แรงร้อนนั้นด้วย บางครั้งยังอดคิดไม่ได้ว่า ริ้วรอยต่างๆบนเรือนกายที่ต้องพยายามหาอาภรณ์มาปกปิดอำพราง ล้วนเกิดจากอารมณ์อัน“ผิดปกติ”จนเรียกได้ว่า “วิปริต” มิใช่... การแสวงหารสชาติใหม่ๆในการเสพย์เพศรส ดังที่เขาเพียรกล่าวอ้างอยู่เสมอ                      ครั้งหนึ่งเกือบหมดลมหายใจ เมื่อเขาเอื้อมมือจากการคลึงเคล้นสองถันอย่างเมามัน และตบตีจนปวดร้าวไปทั้งตัว โชคดีที่เปล่งเสียงกรีดร้องออกมาได้ทันนั่นแหละ น้ำเสียงนั้นคงจะดังพอที่จะปลุกสติให้เขากลับคืนมา บุรโชติจึงหยุดชะงัก และปล่อยให้หล่อนค้างคาอยู่แค่ครึ่งบันไดสวรรค์โดยยังมีชีวิตเหลือรอดไปได้ด้วย                        เขาหายเข้าไปสงบสติอารมณ์ในห้องส่วนตัวนานมาก นานเสียจนแทบจะลุกหนีกลับออกไปเสียแล้ว ก่อนจะกลับเข้ามาอีกครั้งด้วยท่าทีอ่อนโยนนุ่มนวล เหมือนชายหนุ่มแสนโรแมนติคคนเดิมที่คุ้นเคย                   “เจ็บมากไหม เหม? ผมขอโทษนะ”              สายตาอ่อนเชื่อมเปี่ยมเสน่ห์เช่นนั้น มือแข็งแกร่งที่ลูบไล้ปลอบประโลมไปทั่วกายสาวจนสะเทิ้นสะท้าน และร่างสูงใหญ่นั้นก้มลงมาพรมจูบลาดไหล่เปลือยราวกับเด็กน้อยออดอ้อนขอความเมตตา มันทำให้เหมวดีถึงกับพูดอะไรไม่ออก เพริดไปกับการ”ขอโทษ”ของเขา ด้วย บทเพลงแห่งเสน่หาอันอ่อนโยนแผกไปจากก่อนหน้าราวคนละคน และเมื่อทุกอย่างจบสิ้นลง                เขาก็วางธนบัตรไว้ให้หล่อนปึกหนึ่ง จำนวนเงินไม่ต่ำกว่าสองหมื่น...                  “เอาไว้ไปหาหมอรักษาตัวนะเหม ผมขอโทษ... ถ้าเหมไม่ชอบ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอีก”                  น้ำเสียงอ่อนโยนเช่นนี้แหละ ทำให้ไม่อาจตัดใจได้เสียที... ทั้งที่รู้ว่าคำสัญญานั้นไม่ต่างกับสายลมที่จะพัดหายไปอย่างไร้ร่องรอยในการพบกันครั้งต่อมา                 หล่อนต้องแอบไปพบแพทย์เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ โดยสร้างเรื่องหลอกแพทย์ผู้รักษาว่าเป็นอุบัติเหตุ ทั้งที่ดูแววตาของเขาออกว่าไม่เชื่อเลยสักนิดเดียว                  ก็ยังดี ที่หมอคนนั้นยังไม่ถามอะไรมาก นอกจากสั่งยาให้มาถุงใหญ่                 เหมวดีห่อไหล่เข้าหากันแล้วชักผ้าห่มขึ้นมาคลุมกาย เมื่อความหนาวยะเยือกแล่นผ่านเข้ามาอย่างช้าๆ ราวกับมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ค่อยๆคืบคลานเข้ามาสู่ร่าง                ทีละน้อย ทีละน้อย...                 ความง่วงงุนรุกคืบผ่านปลายตาและคลี่ม่านของมันลงคลุมทับก่อนจะเป่ามนตร์แห่งนิทรารมณ์ลงมา ในแสงสลัวของสนธยาเหมวดีรู้สึกเหมือนเสียงกระพือปีกแผ่วเบาเชื่องช้าสัมผัสกับโสตประสาท หล่อนคงจะหูแว่วไปเองกระมัง?               ใคร?               ความเลือนรางคลี่แหวกออกจากกัน ก่อนที่ร่างๆหนึ่งจะปรากฏขึ้นเต็มสายตา              อาจารย์คาเรน!!                  น่าแปลกที่ไม่สามารถขยับเรือนกายได้ คล้ายเป็นอัมพาตหรือถูกตรึงร่างเอาไว้อยู่กับที่ นอกจากเบิกม่านสายตาเพ่งมองไปยังเบื้องหน้า เมื่อร่างอาจารย์สาวใหญ่ในเงาตะคุ่มก้าวตรงเข้ามาด้วยท่าทีไม่ต่างกับการคุกคาม                        ขุมขนลุกกรูเกรียวขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ เมื่อตระหนักขึ้นมาเองว่าภาพเบื้องหน้าเป็นสิ่งที่ไม่อาจเกิดขึ้นได้ในสภาพความเป็นจริงอย่างเด็ดขาด หล่อนปิดประตูห้องพักอย่างดีก่อนล้มกายลงนอน ไม่มีทางที่คาเรนจะผ่านเข้ามาได้โดยพลการ แน่นอน! นี่มันต้องเป็นเพียงภาพฝัน... ฝันร้ายที่เกิดขึ้นจากจินตนาการเพ้อฝันหลอนกลับขึ้นมาเอง                    ตราบจนมือเย็นเฉียบของอีกฝ่ายแตะลงที่ต้นแขนนั่นแหละ จึงรู้ว่ามิใช่ความฝันอีกต่อไป                     หล่อนกรีดร้องในความเงียบสงัด สังหรณ์ถึงชะตากรรมของตัวเองที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า                     และท้ายที่สุดก็คือรู้ว่าเสียงกรีดร้องของตัวเอง ดังอยู่เพียงแค่ในลำคอเท่านั้น...            ************************* จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 08:43:11

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 21 บทที่ 21                 “นี่เป็นผลการตรวจทางห้องปฏิบัติการครับ จากลักษณะอาการของคนไข้ ทำให้ผมไม่แน่ใจว่าคุณนงลักษณ์จะได้รับผลกระทบกระเทือนใจบางอย่าง จนเกิดเป็นปัญหาอาการทางจิตอย่างเดียว”                 ตัวอักษรภาษาอังกฤษบนกระดาษรายงานผลที่ส่งมาจากแล็บเฉพาะทางแห่งนั้น ทำให้       ธุมชาลถึงกับขมวดคิ้ว              “ภาวะติดเชื้อในกระแสโลหิต?”              นายแพทย์พยักหน้ารับ               “ทางห้องแล็บขอเวลาสำหรับการตรวจยืนยันผลให้ชัดเจนอีกครั้ง เพราะในขณะนี้ยังไม่สามารถระบุเชื้อโรคที่เป็นสาเหตุสำคัญได้นอกจากร่องรอยการติดเชื้อของผู้ป่วย ที่มีผลกระทบกับอาการทางจิตเวชร่วมด้วย”                “ถ้าอย่างนั้น อาการของนงลักษณ์ ก็ไม่ใช่เกิดจากปัญหาทางสุขภาพจิตใช่ไหมครับ?”               เขาเริ่มงุนงงกับคำตอบของนายแพทย์หนุ่ม               “ในตอนแรก ผมก็เข้าใจว่าคุณนงลักษณ์มีอาการประสาทหลอนและคลุ้มคลั่งขึ้นมาด้วยสาเหตุทางจิตใจอย่างเดียว จึงให้การรักษาตามอาการไปก่อน แต่หลังจากนั้น เรากลับพบว่าลักษณะอาการที่เกิดขึ้นมีลักษณะหลายอย่างที่ไม่เหมือนคนไข้ประสาทหลอน Perceptual disturbance บางทีการคลุ้มคลั่งที่เกิดขึ้นน่าจะเป็นผลข้างเคียงจากการติดเชื้อ อย่างที่เรียกกันว่า Delirium ก็ได้ครับ”                 “ถ้าอย่างนั้น... คุณหมอคิดว่า?”                 เขาชะงักค้างไปชั่วขณะ เมื่อนายแพทย์หนุ่มผู้นั้นถอดแว่นสายตาออกวางบนโต๊ะ แล้วชะโงกใบหน้าเข้ามาใกล้ จนเห็นนัยน์ตาเรียวรีคล้ายกำลังคาดคั้นหาคำตอบ                “มันเป็นชื่อของกลุ่มอาการหนึ่งที่มาจากสาเหตุทางร่างกาย ซึ่งจะไปมีผลกระทบต่อการทำงานของระบบประสาท ส่วนใหญ่จะเกิดอาการแบบเฉียบพลันมากกว่าเรื้อรัง แต่ที่น่าแปลกก็คือลักษณะของอาการติดเชื้อแบบนี้ มักจะเป็นในเด็กเล็กมากกว่าผู้ใหญ่ นั่นยิ่งทำให้ผมสงสัยว่า เชื้อโรคหรือสิ่งใดก็ตามที่คุณนงลักษณ์ได้รับมา น่าจะเป็นกลุ่มเชื้ออุบัติใหม่ หรือเชื้อโรคพิเศษที่ยังไม่มีการค้นพบมาก่อน?”              โดยไม่รอให้เขาพูดออกมา นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นวาบวับ                “และที่สำคัญ... ผมคิดว่า บางทีผู้ป่วยจะมีโอกาสติดเชื้อโรคมาจากห้องแล็บที่เธอทำงานอยู่ ซึ่งเป็นข้อสันนิษฐานที่ใกล้เคียงที่สุด ก่อนหน้านี้ผมได้สอบถามจากคุณแม่ของเธอแล้ว นงลักษณ์ไม่มีปัจจัยเสี่ยงอื่นๆมาก่อนที่จะมีอาการแบบนี้เลย”             นายแพทย์นิ่งไปชั่วขณะก่อนเอ่ยต่อเนื่องด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ธุมชาลรู้สึกเย็นยะเยียบขึ้นมาทุกขณะ               “ปัญหาก็คือ ไม่แน่ว่าภายหลังจากนี้ อาจจะมีคนอื่นที่ทำงานอยู่ภายในสถานที่แห่งนั้น จะได้รับผลกระทบหรือกำลังติดเชื้อโรคกลุ่มนี้เข้าไปด้วยหรือเปล่า... เท่าที่ผมทราบจากผลการตรวจทางห้องปฏิบัติการก็คือ มันอาจจะเป็นไวรัสหรือสิ่งมีชีวิตบางชนิดที่มีขนาดเล็กมาก มากจนการตรวจหาโดยวิธีปกติไม่พบ นอกจากลักษณะอาการของคนไข้และการดำเนินโรคค่อนข้างเร็วกว่าเชื้อทั่วไป ที่สำคัญยังมีผลต่อระบบประสาทจนสามารถกระตุ้นให้ผู้ติดเชื้อเกิดอาการภาพหลอนและคลุ้มคลั่งตามมา ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ผมวิตกกังวลมากที่สุด”                “การแพร่ระบาดของไวรัส?”                “ผมเองก็ยังไม่อยากระบุว่าสิ่งนั้นคือไวรัสหรือเปล่า แต่มันสามารถแพร่เชื้อจาก “สิ่งนำเชื้อ”หรือจะเรียกว่าพาหะบางอย่างก็ได้มาสู่คนได้แน่นอน และสิ่งที่เป็นปัญหาก็คือเราไม่รู้ว่าพาหะที่นำพาไวรัสกลุ่มนี้มาคืออะไร จะได้รีบกำจัดมันให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะทำให้โรคนี้เกิดการแพร่ระบาดออกไปในวงกว้าง ซึ่งนั่นจะเป็นสิ่งที่อันตรายยิ่งกว่า”               วูบนั้น ภาพผีเสื้อในพิพิธภัณฑ์แมลง คล้ายจะปรากฏขึ้นในความคิดของอาจารย์หนุ่ม หากเขาก็มิได้เอ่ยปากออกมา             **************************                    ใบหน้าคาเรนบิดเบี้ยวเหมือนทุกข์ทรมานสุดสาหัสเมื่อค่อยก้มลงมาจนใกล้ ใกล้จนเหมวดีสัมผัสถึงกลิ่นเหม็นอับผสมกลิ่นสารเคมีอันคุ้นเคย กลิ่นที่แผ่คลุ้งออกมาจากร่างนั้นแทบไม่ต่างกับซากสัตว์ที่กำลังจะถูกนำไปสตาฟฟ์!!                 “เธอต้องทรมานอย่างที่ฉันเป็น เหมวดี”               “อาจารย์คาเรน”                เสียงหล่อนเปล่งผ่านริมฝีปากออกมาอย่างยากเย็น แหบพร่าจนแทบจะไม่ใช่เสียงของตัวเอง               “ความโลภ เธอเป็นคนเลือกมันเอง ด้วยกิเลสตัณหาที่ไม่มีวันสิ้นสุด...”                 ร่างที่ยืนชะโงกง้ำงอตัวลงเล็กน้อย ก่อนที่บางอย่างที่ปรากฏตามมาโดยไม่คาดฝัน หล่อนมองเห็นองคาพยพส่วนด้านหลังของอาจารย์สาวใหญ่ค่อยๆดันตัวเองงอกโผล่พ้นจากแผ่นหลังออกมา เสียงแคว่กของเนื้อผ้าที่ฉีกขาดดังขึ้นในความเงียบกริบที่แม้เข็มสักเล่มหล่นกระทบก็คงจะกังวานไปทั่วทั้งห้อง                    อวัยวะส่วนขยายนั้นแผ่กว้างออกเมื่อเป็นอิสระเต็มที่และเริ่มต้นบานคลี่ออกอย่างรวดเร็วเป็นแผงปีกคู่หน้าตระหง่านเงื้อม ตามมาด้วยแผงปีกคู่หลังที่ขยายผงาดออกในเวลาอันไล่เลี่ยกัน จวบจนร่างทั้งร่างเริ่มกลายสภาพเป็นแมลงผีเสื้อขนาดมหึมา สีขาวโพลนของแผงปีกทั้งคู่กระจ่างจ้าเต็มนัยน์ตา โดยที่ประจักษ์ชัดเจนว่านี้คือร่างของ ผีเสื้อหิมะขนาดยักษ์!!                 ผีเสื้อหิมะที่ปรารถนามันนักหนา จนลงทุนแอบเข้าไปขโมยในห้องพักคาเรนตอนบ่ายวันนี้นั่นเอง                “ไม่ม์ม์ม์...”                  นักวิทย์สาวได้แต่กรีดร้องอยู่ในลำคอ ไม่มีแม้แต่เสียงหลุดรอดผ่านริมฝีปากออกมาสักแอะเดียว ทั้งร่างแข็งเกร็งราวกับกลายเป็นอัมพาตไปแล้ว ขณะที่ร่างอสุรกายในภาพก็เริ่มเปลี่ยนรูปแบบของมันอย่างช้าๆจนเสร็จสิ้นสมบูรณ์ ไม่เหลือร่างมนุษย์ของโปรเฟสเซอร์คาเรน โรมินสกีอีกต่อไป              จากนั้น จึงค่อยๆยื่นส่วนโพรบหรือท่องวงของมันออกมาแตะต้นแขนอย่างแผ่วเบา... แทนที่ตำแหน่งมือของคาเรนเมื่อครู่                   “ถ้าอย่างนั้นเลือกเอาสิ ว่าเธอต้องการอะไร?”                 ภาพโปรเฟสเซอร์เบื้องหน้าคล้ายหลอมละลายกลายเป็นชิ้นส่วนขึ้ผึ้งอันเหนียวเหนอะ ปั้นรวมกันเป็นก้อนแล้วแตกองค์ประกอบออกมาใหม่ด้วยตัวเอง กลายเป็นผีเสื้อหิมะแสนสวย โบยบินอยู่เบื้องหน้า                   “โอ... ผีเสื้อหิมะ”                   ในจิตใต้สำนึกของหญิงสาว เหมวดีมองเห็นความทะเยอทะยานของตัวเองตั้งแต่วัยเยาว์ อยากสวย อยากเด่นให้เหนือกว่าทุกคน โดยไม่รู้เลยว่าทุกอย่างล้วนถือกำเนิดขึ้นมาจากปมด้อยของตัวเอง                 จากเด็กหญิงตัวน้อยที่ต้องอยู่กับมารดาเพียงสองคน                     “รู้ไหมเหมว่าหนูเป็นความหวังทุกอย่างของแม่ หนูต้องไม่ทำให้แม่ผิดหวัง” แม่ไม่เคยรู้เลยว่า การแบกรับความคาดหวังของคนอื่นเอาไว้เป็นความทุกข์อันหนักหน่วงเหลือเกิน และที่สำคัญเมื่อหล่อนเองไม่สามารถทำความหวังอันสวยงามของแม่ให้เป็นจริงได้                      เหมวดีจึงเริ่มต้นทุกอย่างด้วยการหลอกลวง...                 เริ่มต้นด้วยการปลอมลายเซ็นครู เขียนรายงานพฤติกรรมของตัวเองให้แม่พอใจ เปลี่ยนแปลงใบรายงานผลการเรียนใหม่ หล่อนหลอกทุกอย่างแม้กระทั่งทำให้แม่ภูมิใจว่าหาเงินเรียนด้วยตัวเอง ทั้งที่ความจริงแล้ว... ไม่ใช่!                    เหมวดีเคยเฝ้ามองเด็กสาวคนอื่นที่พรั่งพร้อมด้วยทรัพย์สิน ข้าวของเครื่องแต่งกายต่างๆนานาอย่างริษยา และพยายามจะไปให้ถึงจุดนั้นให้ได้ ทุกอย่างคือแรงผลักไปสู่เป้าหมาย โดยไม่สนใจว่าจะต้องใช้วิธีการใดก็ตาม                  ขอเพียงไม่ให้แม่รู้ความจริงเท่านั้น นั่นคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด                  แต่แล้ว ภาพของแม่ปรากฏเลือนรางอยู่เบื้องหน้า ไม่ใช่รอยยิ้ม ไม่ใช่สายตาแห่งความปลาบปลื้มปิติอีกต่อไป มันมีแต่ความผิดหวัง เกลียดชัง... หล่อนยอมรับไม่ได้!                “แม่...”                “นังเด็กสารเลววววว”                เสียงแม่บริภาษดังก้องอยู่ในศีรษะจนปวดร้าว และเรียกให้เข้ามารับโทษ                 เหมวดีกู่ตะโกนด้วยเสียงที่ดังอยู่เพียงในลำคอ ก้าวตรงไปเรื่อยๆห้องแคบๆขนาดสตูดิโอที่พักอยู่เหมือนจะยื่นยาวเหยียดออกไปในมิติเสมือนจริง แม่ยืนรอคอยอยู่แล้วเพื่อให้หล่อนก้าวเข้าไปหา และแก้ไขในสิ่งผิดพลาด                    “แม่อยู่นี่เหม แกต้องมาหาแม่... เดี๋ยวนี้”                 “แม่จ๋า...”                   เกือบแล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้น ในห้วงภวังค์เสมือนจริง มองเห็นใบหน้าของมารดาแจ่มชัด สรรพสิ่งรอบด้านล้วนพร่ามัวหมดสิ้น หล่อนก้าวพรวดเดียวแล้วโผตรงเข้าสู่อ้อมแขนที่ผายกว้างออก ทันที่จะมองเห็นใบหน้าบิดเบี้ยวนั้นแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอย่างพึงใจ                ทันใดนั้นภาพทุกภาพก็สลายตัวออกจากกัน เหมือนอณูเม็ดทรายอันละเอียดที่ถูกสายลมพัดจนปลิวกระจาย และก่อนที่ร่างทั้งร่างของเหมวดีจะหล่นละลิ่วลงจากระเบียงห้องพัก...             ************************                  กัทลีกำลังจะงีบหลับอยู่แล้วเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเพื่อนสาวดังขึ้นในความสงัด เกตุมาลาลุกขึ้นมากดรับเองด้วยน้ำเสียงง่วงงุน แล้วเดินโผเผออกไปสนทนายังระเบียงด้านนอกด้วยความเกรงใจเพื่อนร่วมห้อง ไม่นานนัก รู้สึกเหมือนว่าหญิงสาวจะมีท่าทีลุกลี้ลุกลนผิดปกติ หล่อนหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับอย่างเร่งร้อน หันมามองกัทลีที่เอาผ้าคลุมโปงอยู่บนเตียงเหมือนจะพยายามพูดอะไรบางอย่าง แล้วเปลี่ยนใจหันกลับไปเปิดประตูห้องเดินออกไป โดยไม่พูดอะไรสักคำเดียว                  ความง่วงมีอิทธิพลกับคุณครูสาวจนแทบไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก ได้ยินแต่เสียงแว่วคล้ายพึมพำเบาๆถึงชื่อใครคนหนึ่งในประโยคหนึ่งของเพื่อนรัก แล้วภวังค์แห่งนิทรารมณ์ก็เคลื่อนเข้า คลอบคลุมความรู้สึกจนหลับใหลไปอีกครั้ง คิดว่าสักครู่เกตุมาลาคงจะเปิดประตูกลับเข้ามาอีกครั้ง                แต่เมื่อตื่นขึ้นมาตอนเช้ามืด กลับพบว่าไม่มีเงาของเกตุมาลาอยู่ภายในห้อง... หญิงสาวไม่ได้กลับเข้ามาอีกเลย ภายหลังการรับโทรศัพท์ปริศนานั่น               จากใครบางคน!                ***************************           ร้อยเอกภากร นายตำรวจผู้รับผิดชอบคดีฆาตกรรมสะเทือนขวัญรายล่าสุด ก้าวลงมาจากรถส่วนตัว ภายหลังจากอ่านข้อมูลจากสถานีตำรวจอีกสองแห่งที่ถูกส่งมาให้พร้อมกันจบ               มันคือคดีฆาตกรรมที่ยังอยู่ในระหว่างการสืบสวน โดยมีรูปแบบการสังหาร เหมือนกับที่เขากำลังรับผิดชอบติดตามสืบหาคนร้ายอยู่ทุกประการ               ผู้กองหนุ่มปิดประตูรถเก๋ง แล้วเร่งฝีเท้าเดินผ่านเชือกกั้นเข้าไปยังห้องพักของโรงแรมราคาถูกแห่งนั้นอีกครั้งหนึ่ง ที่นั่นหน่วยชันสูตรกำลังทำหน้าที่เก็บรายละเอียดต่างๆอย่างขะมักเขม้น ในขณะที่ศพผู้ตายถูกนำไปยังโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว              “เฮ้ย! เขม พบอะไรอีกไหม?”               เขมชาติ นายตำรวจนักนิติเวชผู้ร่วมทีมสืบสวน เงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้ามีเค้ายุ่งยากใจอยู่ไม่น้อย                  “ผู้กองครับ มาดูนี่สิครับ”                ภากรเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในห้อง มันเป็นห้องแคบๆ ติดกระจกรอบด้านและแสงไฟที่หลากสีสันโดยมีวัตถุประสงค์สำหรับให้หนุ่มสาวเข้ามาสำเริงสำราญทางกามารมณ์ มากกว่าจะเป็นที่พักแรมคืนทั่วไป                 บนเตียงนอนรูปกลมหยุ่นนุ่ม มีรอยเลือดและคราบต่างๆปรากฏอยู่อย่างน่าสยดสยอง กลิ่นปัสสาวะที่ผู้ตายปล่อยออกมาเมื่อการควบคุมระบบร่างกายล้มเหลว ส่งกลิ่นเหม็นอบอวลรอบบริเวณ จนเขาต้องยกแมสก์ หรือหน้ากากขึ้นมาสวม               สุมาลี หญิงอาชีพขายบริการทางเพศวัยยี่สิบเศษ ถูกบีบคอจนเสียชีวิต ภายหลังจากฆาตกรได้ร่วมเพศกับหล่อนไปเรียบร้อยแล้ว              ดูเหมือนว่ามันจะรู้วิธีการกลบเกลื่อนร่องรอยทั้งหมดได้เป็นอย่างดี ราวกับเป็นนักฆ่ามืออาชีพ              ร้อยตำรวจตรีเขมชาติ ใช้ปากคีบหยิบวัตถุชิ้นหนึ่งออกมา มันได้มาจากซอกเล็กๆใต้โซฟาร์ภายในห้อง ประกายระยิบระยับเมื่อกระทบกับแสงไฟ ทำให้เขามองเห็นว่าเป็นเศษชิ้นส่วนของต่างหูข้างหนึ่ง ตัวอักษรสีทองสลักเสลาเป็นลวดลายอ่อนช้อยน่าเอ็นดู ซึ่งคงจะเคยร้อยเกี่ยวกับชิ้นส่วนหลักของต่างหูข้างนั้น และพลัดหลุดจนตกลงมายังตำแหน่งซอกหลืบนั้นโดยบังเอิญ                “เพื่อนของสุมาลี ผู้ตาย เป็นคนยืนยันกับผมเอง ว่าของชิ้นนี้ไม่ใช่ของศพแน่ๆ”                “นายหมายความว่ายังไงเขม?”                   แล้วภากรก็ถึงกับยืนนิ่งงันกับข้อสันนิษฐานของอีกฝ่าย                     “ฆาตกรรายนี้คือฆาตกรฆ่าข่มขืน และลักษณะต่างหูแบบนี้เป็นเครื่องประดับของผู้หญิงเท่านั้น ถ้าหากมันไม่ใช่คนเพี้ยนหรือเบี่ยงเบนทางเพศประเภทชอบใส่ตุ้มหูสาวๆไว้ประดับร่างกายแล้ว มันอาจจะหมายความว่า...”               เขมชาติหยุดไปนิดหนึ่งก่อนเอ่ยประโยคต่อไปออกมา                “บางทีฆาตกรในคดีนี้จะไม่ได้มีเพียงคนเดียวน่ะสิครับ!!”                  *************************                     ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ดอกเตอร์ธุมชาล เชษฐภักดีก็กำลังเอนกายลงนอนภายในห้องปรับอากาศเย็นฉ่ำของคอนโดหรูซึ่งอยู่ระหว่างการผ่อนชำระค่างวดใกล้มหาวิทยาลัย คืนนี้เขาไม่ได้กลับไปพักบ้านซึ่งอยู่ห่างออกไปคนละซีกตัวเมือง ภายหลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลจิตเวช ชายหนุ่มก็รู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับสิ่งที่ได้รับรู้จนต้องตัดสินใจมาอาศัยนอนในห้องพักส่วนตัวที่นี่ชั่วคราว                  ความเย็นสดชื่นเหล่านั้นหาได้คลายความรุ่มร้อนในใจเขาลงได้ไม่ น้ำเสียงจากปลายสายของ บุรโชติยังย้อนมาย้ำเตือนหลอกหลอนใจทุกครั้ง เพื่อป้องกันไม่ให้เขาลืมผิดบาปในใจไปได้เลย แม้สักเสี้ยววินาที              “สวัสดี เพื่อนรัก ในที่สุดเราก็พบกันอีกครั้งใช่ไหม!!”                 เขาเกลียดน้ำเสียงปนหัวเราะแหบห้าวที่แว่วมากับสายโทรศัพท์นั้น เกลียดแม้ว่าจะไม่ได้เห็นใบหน้าของคนที่อยู่ปลายสายเลยก็ตาม มันไม่ต่างกับกระจกบานมหึมาที่สะท้อนให้เห็นถึงตัวตน วิญญาณอันอ่อนแอของตัวเอง ที่ต้องยอมพ่ายแพ้ศิโรราบให้กับมันโดยไม่มีเงื่อนไข ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านไปสักเท่าใด ก็ไม่อาจชดใช้คืนได้                     ชายหนุ่มยกมือขึ้นกดศีรษะอาการปวดตุบๆข้างใน ดูเหมือนจะยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นไปอีก เป็นเพราะเขานั่นเอง ที่ยอมพ่ายแพ้ต่อมโนธรรมของตัวเองในวันนั้น ทุกอย่างจึงเกิดขึ้นแบบนี้... ในวันนี้                    “ไม่... ฉันไม่ยอมทำอะไรอย่างนั้นแน่ ไอ้โชติ”                บุรโชติเข้ามาพบเขาที่มหาวิทยาลัยในเย็นวันหนึ่ง ภายหลังที่เขากลับมาบรรจุที่เพชรพยัตได้เพียงไม่กี่เดือน มันเป็นช่วงจังหวะเหมาะสมที่ปราศจากผู้คน ด้วยบุคลิกโดดเด่นสง่างามไม่ต่างกับนายแบบหรือพระเอกภาพยนตร์ชื่อดัง                 “ว่าไงไอ้ชาญเพื่อนรัก ยังจำกันได้หรือเปล่าวะ??”                ประตูที่เปิดเข้ามาโดยไม่ได้เคาะอย่างถือวิสาสะ น้ำเสียงที่ระบุชื่อเสียงเรียงนามอย่างชัดเจนเแทบจะทำให้เขาทำปากกาพลัดหลุดจากมือ...                 “ไอ้โชติ...”                  บุรโชติยิ้มกริ่ม ร่างสูงสง่าผึ่งผายยิ่งกว่าเดิมเดินตรงเข้ามานั่งลงประจันหน้ายังโต๊ะทำงานด้วยมาดสบายๆราวกับเป็นห้องพักส่วนตัวของมันเอง สายตาคมกล้าคู่นั้น ที่เคยล่วง “รู้ความคิด”ของเขาทุกอย่างกวาดดูรอบด้านด้วยความพึงพอใจ โดยเฉพาะภาพผีเสื้อชนิดต่างๆที่ติดไว้กับผนังด้านหลัง              “ยินดีด้วยนะเว้ยชาญ ตอนนี้ก็ได้เป็นดอกเตอร์สมใจแล้วล่ะสิ นายทำทุกอย่างสำเร็จเกินกว่าที่เราคาดเอาไว้เสียอีก”                 ท่าทางเช่นนั้น น้ำเสียงเช่นนั้น แม้สรรพนามจะแปรเปลี่ยนไปบ้าง แต่ก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนกลายเป็นเด็กหนุ่มไร้เสียงสาคนเดิมที่กำลังจ้ำเดินตามรอยเท้าอีกฝ่าย เพื่อฝันจะไปเป็นผีเสื้อสวยงามแทนตัวดักแด้อันอัปลักษณ์              “นายมาที่นี่ทำไม?”            คิ้วเข้มของอีกฝ่ายเลิกขึ้นเหมือนประหลาดใจเต็มที                 “ทำไมถึงได้ทักทายเพื่อนเก่าอย่างนี้ล่ะวะ? ใจคอคิดจะลืมทั้งเราและกรพินธุ์ไปพร้อมๆกันหรือไง?”                 “กรพินธุ์?”                 ชื่อนั้นยิ่งทำให้หัวใจเขาปวดปร่าขึ้นมาเฉยๆ ความสัมพันธ์แสนหวานที่เกิดขึ้นเพียงช่วงเวลาสั้น และจบลงในช่วงเวลาสั้นๆเช่นเดียวกัน ประโยคสุดท้ายก่อนการจบภาคการศึกษาเขายังจำสีหน้าเรียบๆเหมือนไร้ความรู้สึกของกรพินธุ์ได้ไม่เคยลืม              “เราไม่เหมาะกันหรอกค่ะชาญ พิณและชาญต่างมีเส้นทางเดินทางตัวเอง และเส้นทางนั้นก็ไม่สามารถจะเดินร่วมกันไปได้ เราเป็นได้แค่เพื่อนกันเท่านั้น และพิณคิดว่ามันคงจะดีกว่า ถ้าเรายอมรับเสียตั้งแต่ตอนนี้”             แน่นอนความเจ็บปวดอาจไม่เท่ากับเมื่อถูก “มัทนียา”ทิ้ง นั่นคงเป็นเพราะเขาเริ่มมี “ภูมิต้านทาน”ขึ้นมาบ้างแล้ว แต่กระนั้น ไอ้ชาญในตอนนั้นก็ยังอดคิดไม่ได้ว่า จะมีบ้างไหมในชีวิต ที่เขาจะเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอปฏิเสธเองบ้าง??                  “แฟนเก่าที่นายลืมไปแล้วยังไงล่ะ หลังจากไปเรียนต่อ ก็ไปเห็นติดต่อกลับมาหาอีกเลย แต่ก็ช่างเถอะ แม่นั่นคงจะไปสบายแล้วล่ะ เห็นว่าพอเรียนจบก็ดิ้นรนหาทุนไปเรียนต่อเหมือนนาย แล้วหายไปเลยเหมือนกันนี่ ป่านนี้คงเลี้ยงลูกเป็นโขยงแล้วมั๊ง?”                  น้ำเสียงที่ทุ้มห้าว หากในยามพูดกลั้วหัวเราะเหยียดหยัน กลับทำให้สิ้นเสน่ห์อันควรจะเป็นไปจนหมดสิ้น นี่คืออิริยาบถแท้จริงของบุรโชติ ในยามที่เจ้าตัวได้อยู่เพียงลำพังกับคนที่ “รู้ไส้” กันเท่านั้น!!                      มันรอจนเขาเผลอถอนลมหายอย่างโล่งอกออกมา แล้วก็หยุดชะงักไปนิดหนึ่ง แขนกำยำวางพาดบนโต๊ะทำงานไม้สีน้ำตาลเข้ม เห็นแต่ไรขนสีดำสนิทบนหลังมือเกร็งแกร่ง                   ลมหายใจระอุอุ่นของมันเป่ารดใบหน้าอย่างลำพองใจ                 “เปล่าหรอกชาญ... ที่พูดไปเมื่อกี้ เป็นแค่คำโกหกว่ะ!!”                  เผลอเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย แล้วก็ต้องผงะไปทันทีเมื่อเห็นนัยน์ตาของมันโชนแสงขึ้น สายตาที่เขาเคยมองเห็นทุกครั้งเมื่อมันเล่า “ประสบการณ์ลับ” ให้เขาฟัง ประสบการณ์ที่เขาพูดออกไปไม่ได้เด็ดขาด เพราะไม่มีใครจะเชื่อ!                       และบุรโชติก็ไม่เคยพรั่นพรึงกับสิ่งที่มันเล่าให้ฟัง ดูเหมือนจะเป็นความภาคภูมิใจในวีรกรรมนรกนั่นเสียด้วยซ้ำ นี่ย่อมไม่ใช่ข้อต่อรองที่จะทำให้เขาเป็นฝ่ายได้เปรียบ เหมือนกับที่มันใช้เรื่องกรดกำมะถันมาเป็นข้อต่อรอง                      แต่มันคือการขู่! เพื่อแสดงอำนาจ แสดงให้เห็นถึงความบ้าคลั่งและอำมหิตของชายหนุ่มผู้ที่เขาไม่มีทางเทียบกับมันได้ แม้ปลายก้อย                      คือข้อแตกต่างอย่างแท้จริง ระหว่างเขาและบุรโชติ                    มันนิ่งเงียบ จ้องตาช้าๆนิ่งนาน                    “รู้แล้วใช่ไหมล่ะ ชาญ... ว่า... กรพินธุ์ไปอยู่ที่ไหน”                    “กะ-แก... แก...”                    ขุมขนลุกกรูเกรียวโดยที่บุรโชติไม่จำเป็นต้องเอ่ย “คำตอบ”นั้นออกมาทั้งประโยค มันหัวเราะในลำคอหนาขนาดใหญ่ เห็นแผงอกหนาใต้เสื้อเชิ้ตขยับขึ้นลง                  “บอกแล้วไง... นี่เป็นความลับ”                “ข้าจะบอกตำรวจ!!”               ในที่สุดธุมชาลก็ข่มความกริ่งเกรงจนเอ่ยปากออกมาได้สำเร็จ แม้จะรู้ว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้บุรโชติพรั่นพรึงใดๆเลย เขาเห็นนัยน์ตาของมันวาวโรจน์ไม่ต่างกับกองเพลิง               “นายคิดว่าคนอย่างเราจะทำทุกอย่างให้เหลือหลักฐานงั้นเหรอ เพื่อนรัก ถ้าอย่างนั้น ก็คงจะเข้าไปอยู่ในซังเตนานแสนนาน จนไม่รอให้นายเป็นดอกเตอร์กลับมาหรอกวะ แต่สำหรับนายนี่สิ ไอ้ชาญ... หลักฐานทุกอย่างอยู่ในมือของเราเพียงคนเดียวเท่านั้น!”              “ไอ้โชติ!!”             บุรโชติยักไหล่หนากำยำอย่างไม่ยี่หระใดๆ มันหรี่ตามองมายังดอกเตอร์หนุ่มอย่างพึงพอใจกับท่าทีอ่อนลงของอีกฝ่าย             “ว่าแต่มาพูดเรื่องของเราดีกว่า ตอนนี้เรามีความจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือบางอย่างจากนาย ธุมชาล...”                  ประโยคนั้นเน้นชื่อใหม่ของเขาชัดเจน และมันทำให้เขาได้รู้จักตัวตนของอีกฝ่ายมากยิ่งขึ้น ตัวตนในอีกภาคหนึ่งที่ชายหนุ่มไม่เคยคาดคิดมาก่อน              “เรารู้ว่านายเรียนมาทางแมลง โดยเฉพาะผีเสื้อ... ส่วนเราเองก็เป็นนักสะสมผีเสื้อ ยังจำได้อยู่ใช่ไหมล่ะ ว่าเรา “เคย”มีอะไรที่เหมือนกัน...”                 คำพูด กินนัยเช่นนั้น ทำให้เขาอึ้งไปชั่วขณะ ภาพของผีเสื้อที่มันเคยนำมาให้เขาดูปรากฏขึ้นอีกครั้งไม่ต่างกับการฉายภาพยนตร์เรื่องเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า                 “เราทั้งคู่ก็ไม่ต่างกับผีเสื้อพวกนั้น มันถือกำเนิดขึ้นมาจากความน่าเกลียดในสายตาทุกคน แต่แล้วมันก็สามารถเปลี่ยนตัวเองเป็นแมลงแสนสวยได้ในที่สุด เอ็งก็เหมือนกัน ไอ้ชาญ... นายก็ไม่ต่างกันกับเรา... ดังนั้นก็ต้องทำทุกอย่างเช่นเดียวกับที่เราทำได้ เพราะเราต่างเป็นผีเสื้อเหมือนกัน!”              “นี่หมายความว่า...”                    เผลอหลุดปากอุทานออกมา มองใบหน้าที่ผ่านการศัลยกรรมหลายครั้งหลายหน จนแทบไม่เหลือเค้าเด็กชายผู้อัปลักษณ์คนเดิมอีกต่อไป เหมือนการลอกคราบออกมาจากตัวดักแด้ ผ่านความทุกข์ทรมานมาสู่ลำดับสุดท้ายของการกลายรูป          มันเท้าแขนลง ถอยใบหน้ากลับมายังตำแหน่งเดิม ด้วยรอยยิ้มละไมบนใบหน้าไม่มีเปลี่ยน ราวกับถูกสตาฟฟ์ค้างเอาไว้เช่นนั้น             ดอกเตอร์ธุมชาลงุนงงกับการเริ่มต้นของอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย เขาไม่รู้ว่าบุรโชติกำลังจะมาไม้ไหน หรือมีเป้าหมายอะไรกันแน่ สายตาอีกฝ่ายเพ่งมองไปรอบด้านด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะพุ่งเข้าสู่ประเด็นสำคัญ ประเด็นที่เขาหลงลืมมันไปนานแล้ว หากไม่นึกว่าจะยังบันทึกอยู่ในความทรงจำของอีกฝ่ายแม่นยำไม่เลือนหาย             ความรักชอบและสะสมในของแต่ละอย่างล้วนเป็นธรรมชาติอันเป็นปกติวิสัยของมนุษย์ แต่ความชอบที่เกินขอบเขตจนกลายเป็นความลุ่มหลงไม่มีขีดจำกัดอย่างบุรโชตินั่นต่างหากที่ทำให้เขารู้สึกว่ามันเป็นความผิดปกติ...                  โฉมหน้าอีกส่วนซีกหนึ่งภายใต้เงามืดของชายหนุ่มได้เผยออกมาให้ดอกเตอร์ธุมชาลรับรู้ ความสนิทสนมที่มันมีให้กับเขาจนเป็นความสัมพันธ์กึ่งเพื่อน กึ่งศัตรู ที่ไม่อาจจำแนกได้ออกชัดเจน ก็มีสาเหตุส่วนหนึ่งมาจากความสนใจของมันเช่นเดียวกัน              เกี่ยวกับผีเสื้อ!!           การเสาะแสวงหาผีเสื้อสายพันธุ์แปลกๆและหายากเพื่อการสะสม เป็นสิ่งที่นักสะสมทั่วไปก็พยายามจะเสาะหาหรือซื้อมาในราคาสูง แต่ในขณะเดียวกัน นักสะสมจำต้องมีกฎกติกาหรือจรรยาบรรณเป็นของตัวเองด้วย ผีเสื้อหรือแมลงหลายชนิดเป็นสัตว์ป่าคุ้มครอง การมีไว้ในครอบครองถือเป็นความผิดอย่างหนึ่ง ยกเว้นเพื่อการศึกษาวิจัย ซึ่งนักธุรกิจหนุ่มเบื้องหน้าเขากำลังพยายามเบี่ยงเบนประเด็นในข้อนี้ เพื่อเข้าสู่ประโยชน์ของตนเองโดยเฉพาะ              “ไม่ได้!... แกมันบ้าไปแล้ว บุรโชติ นี่เป็นเรื่องที่ผิดกฎหมายเลยนะ!!”                 ชายหนุ่มรูปงามโน้มตัวมาข้างหน้าอีกครั้ง รอยยิ้มสตาฟฟ์เปลี่ยนมุมปากเป็นกระตุกขึ้นอย่างเหี้ยมเกรียมมุ่งมั่น สายตาแบบเดียวกับที่เคยเห็นตอนมันสมัครเป็นประธานชมรมจนประสบผลสำเร็จ สายตาที่เพ่งมองมัทนียาในยามวางแผนการร่วมกับเขาจนทุกอย่างจบลงอย่างสมบูรณ์แบบ ไม่เคยมีสิ่งใดที่มันต้องการและจะผิดพลาดไปจากความปรารถนา!  ธุมชาล รู้สึกขนลุกซู่                “งั้นตอบฉันมาสิ ทำไมนายถึงเลือกเรียนกีฏวิทยา?”             “ก็- ก็เป็นเพราะฉันสนใจเกี่ยวกับแมลงน่ะสิ”                “ไม่ใช่! ฉันรู้ว่านายชอบมัน เหมือนกับฉัน เราทั้งคู่เหมือนกัน... เหมือนกับในวันนั้นที่ฉันเอาผีเสื้อสตาฟฟ์มาให้นายดูไงล่ะ ซากผีเสื้อที่เปลี่ยนมาจากตัวหนอนขนยุ่บยั่บอัปลักษณ์ที่ใครๆก็รังเกียจ มันคือการเปลี่ยนแปลงไปสู่สิ่งที่ดีกว่า”                 “โชติ”             สายตาคู่นั้นเหมือนจะมองทะลุผ่านเข้ามาภายในก้นบึ้งจิตใจของเขา ราวกับผู้หยั่งรู้ หรือนักสะกดจิต...             “ฉันไม่เหมือนแก ไม่เหมือน เราไม่เหมือนกันเด็ดขาด และไม่มีวันจะเหมือนกัน”                 ธุมชาลรู้สึกเหมือนตัวเองจะตะโกนออกไปสุดเสียง แท้จริงแล้วมันไม่ใช่การปฏิเสธต่อคำกล่าวหาของอีกฝ่าย แต่เพื่อเป็นการย้ำเตือนสิ่งที่เป็นอยู่ภายในตัวตนของเขาต่างหาก เสียงกระซิบแหบพร่าของมันดังขึ้นแทบจะชิดอยู่ริมหู ไม่ใช่คำขอร้อง ไม่ใช่การบอกกล่าว แต่ไม่ต่างกับการประกาศถึงการมีอำนาจที่เหนือไปกว่า             “ไม่หรอก ธุมชาล... เราเป็นเหมือนกัน อยู่ในสภาพเดียวกัน ต้องการการเปลี่ยนแปลงเหมือนกัน... และเราก็เป็นฆาตกรเหมือนกันอีกด้วย!!”              ก่อนที่สติของอาจารย์หนุ่มจะหลุดไปกับคำพูดอีกฝ่ายประตูห้องก็เปิดออกจากกันเสียก่อน และร่างของนักศึกษาสาวคนหนึ่งก็เปิดเข้ามาพอดี                    คันธรส...             ************************* จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 08:45:49

ความคิดเห็นที่ 3 นอกจากจะได้อรรถรสในการอ่านนิยายของคนเขียนแล้ว นานา ทัศนะที่ได้แลกเปลี่ยนกัน ทำให้ได้ความรู้และมีประโยชน์มากขึ้นเลยค่ะ ปกติจะเป็นคนอ่านนิยายไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่  เพราะไปอ่านหนังสืออื่นเสียมากกว่า เลยไม่ค่อยทราบว่ามีอีกมากมายหลายเรื่องที่น่าอ่าน (บางครั้งซื้อแต่ภาคแรก ไม่รู้ว่ามีอีกภาคด้วยซ้ำ มารู้ทีหลัง ยังขำตัวเองอยู่เลยค่ะ แล้วไม่ใช่ครั้งเดียวด้วยนะคะ หุๆ) .............................. เรื่องนี้คนเขียนตั้งใจเล่นกับอารมณ์ของคนอ่านและตัวละครมาก ต้องยอมรับเลยว่าสยองมากกก จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 09:47:34

ความคิดเห็นที่ 4 เหมือนซาตานมาหาจริงๆ เลย จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 12:21:38

ความคิดเห็นที่ 5 ต้องทำไงถึงจะจัดการบุรโชติได้ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 12:54:59

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีคะ ตอนนีน่ากลัวนะคะ เกตุมาลาหายไปไหน? จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 18:07:26

ความคิดเห็นที่ 7 โชติกับชาญนี่แยกไม่ค่อยออกเลยค่ะว่าใครเป็นใคร สมกับที่ว่าเลยค่ะว่า 2 คนนี่มีอะไรบางอย่างเหมือนกันจนแยกออกจากกันยาก ตอนที่คาเรนเปลี่ยนเป็นผีเสื้อบรรยายได้สยองมาก แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 05:45:17 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 01:46:10

ความคิดเห็นที่ 8 มาแล้วค่า โชตินี่นับวันยิ่งร้ายมากขึ้นทุกที อยากเห็นจุดจบจริงๆ เลย (สารภาพว่า เจอตัวละครร้ายครบสูตรแบบนี้ อีตาไสวรินทร์ของป้าอี๊ดเลยดูเด็กๆ ไปเลย) อ้าว กรพินธุ์เป็นคนสับเปลี่ยนหรือนี่ งึมงำๆ เดาผิดอย่างไม่น่าให้อภัยเลย ลืมได้ยังไงน้อว่าในนิยายสืบสวนสอบสวน คนที่ไม่น่าสงสัยที่สุดคือคนร้าย T^T กระซิบบอกทั้งที่มน พี่สามปอยหลวงค่ะ ตามล่าหาอมฤตาลัยกับสุสานฯ และบ้านศิลาทรายแล้ว คำตอบคือหมดสต๊อคค่ะ แง่มๆๆ ท่าทางต้องบุกไปร้านหนังสือเก่าแล้วง่า (แล้วรับประกันได้ อาการแพ้ฝุ่นกำเริบชัวร์ ฟันธง!!) แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 20:45:04 จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 18:23:09

ความคิดเห็นที่ 9 เปลี่ยนจริงๆ หรือว่าภาพหลอนน้อ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 18:35:32