ความคิดเห็นที่ 1 วันนี้ชมรมเทนนิสดูคึกคักขึ้นมาเป็นกองเมื่อเจ้าชายและเจ้าหญิงของชมรมมาอยู่ที่สนามเทนนิสพร้อมกัน คนที่ตื่นเต้นมากที่สุดเห็นจะเป็นแฟนคลับตัวยงอย่างฝาแฝดเอเอบีบี นี่ถ้าไม่เกรงใจเธอคงทำป้ายไฟมาเชียร์ด้วยแล้ว แต่ที่ฝาแฝดตื่นเต้นไม่ใช่เรื่องแปลกเลย เพราะสมาชิกผู้หญิงคนอื่นๆ ก็ดูจะตื่นเต้นไม่แพ้กัน นี่เป็นครั้งแรกในรอบปีที่ได้เจอกับวิลลี่ นักเทนนิสดาวรุ่งคนใหม่ของวงการเทนนิสไทย ส่วนสมาชิกชายก็เพลิดเพลินกับการมองใบหน้างามๆ ของพลอยชมพู วันนี้จึงชื่นมื่นกันไปหมดทั้งสนาม อ้อ...แต่จะเรียกว่าทั้งหมดคงไม่ได้ เพราะอย่างน้อยก็มีอยู่สองสามคนที่ทำหน้าเฉยๆ นั่นคือเผือก อนาวินและตังเม พลอยชมพูมาปรึกษาอะไรบางอย่างกับเผือกไว้แล้ว เผือกก็คิดว่าเป็นเรื่องที่ดี น่าสนใจและน่าสนุก จึงเห็นด้วยและเชิญให้เธอเรียกสมาชิกมารวมตัวกันเพื่อบอกข่าวด้วยตัวเธอเองไปเลย ส่วนเขาขอเป็นกองหนุนยืนอยู่ด้านหลัง โดยมีอนาวินและวิลลี่ยืนอยู่ใกล้ๆ ด้วย “ที่คณะของพี่กำลังจะมีการแข่งขันกีฬาน้องใหม่กัน ปีนี้ชมรมของเราก็มีน้องใหม่เข้ามาหลายคน พี่มาคิดๆ ดูแล้ว ไหนๆ เราก็เป็นชมรมกีฬา เราก็น่าจะจัดการแข่งขันกันบ้างนะ” “สุดยอด” เอเอชื่นชมความคิดสร้างสรรค์ของพลอยชมพู โดยที่คู่หูก็ชูนิ้วโป้งให้พลอยชมพูอย่างไม่รอช้า “จริงด้วย เป็นความคิดที่สุดยอดจริงๆ” “ตรงไหนอ่า” ตังเมเกาหัวและถามส้มแบบงงๆ มันก็แค่เลียนแบบกิจกรรมของที่คณะมาเท่านั้นเอง ไม่เห็นจะเลิศเลอตรงไหน ส้มรีบเอามือปิดปากตังเมไว้ไม่ให้พูดต่อ เพราะเดี๋ยวจะโดนแฟนคลับเขม่น ไม่ใช่แค่เอเอกับบีบี หนุ่มๆ ข้างหลังนั่นก็ใช่ “แต่เราคงไม่ไปแข่งวิ่งสามขาอะไรแบบนั้นหรอกนะ เราเป็นชมรมเทนนิส เพราะฉะนั้นเราก็ต้องแข่งเทนนิส” “จริงด้วยค่ะ!” คราวนี้ฝาแฝดรับคำสนับสนุนพร้อมกันเลยทีเดียว เสียงปรบมือไหลมาเทมาตามการปรบมือนำของฝาแฝดเอเอบีบี แม้แต่ส้มยังปรบมือตาม แต่ก็แอบงงๆ เหมือนกันว่าปรบมือทำไม อย่างกับลัทธิอะไรสักอย่างที่ใครพูดอะไรก็เห็นดีเห็นงามเหมือนกันหมด จะมีก็แต่ตังเมนี่แหละที่นั่งแคะหูตัวเองแบบไม่ใส่ใจ “จัดการแข่งขันกันยังไงดีล่ะ ใครมีความคิดดีๆ จะเสนอบ้างไหม” พลอยชมพูโยนคำถามให้สมาชิกทั้งสามสิบชีวิตที่ยืนอยู่ตรงหน้าช่วยกันคิด เสียงงึมงำดังขึ้นเหมือนกำลังปรึกษากัน เผือกยกมือขึ้นขอเสนอความเห็น “ให้น้องผู้หญิงมาแข่งเทนนิสกัน เฉพาะผู้หญิงเท่านั้น” เป็นความคิดแปลกๆ ที่ทำให้พลอยชมพูหันมาถามทันที “แล้วผู้ชายล่ะ” “ก็นั่งดู” “ไม่น่าเกลียดไปหน่อยเหรอยะ” พลอยชมพูแหวเข้าให้ เผือกส่ายหน้าปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไม่น่าเกลียด เพราะผู้หญิงเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกที่ถูกสร้างมาเพื่อให้ผู้ชายอย่างเราๆ ได้ชื่นชม เวลาแข่งต้องใส่กระโปรงสั้นด้วยนะ เลยเข่าขึ้นมาสักห้าหกนิ้วกำลังดี” เสียงบูๆๆ ปนเสียงโห่ดังมาจากบรรดาสาวๆ ของชมรม คำสรรเสริญว่า ลามก! หน้าหม้อ! ตามมาติดๆ แบบไม่เหลือความเคารพประธานชมรมอีกแล้ว เผือกต้องยกมือขึ้นกลางอากาศเป็นสัญญาณบอกให้หยุดก่อน “เงียบก่อนสิครับน้องๆ พี่พูดเล่น เข้าใจเปล่า อ่านปากๆๆ พู-ด-เ-ล่-น โอเค้? แหม ไม่มีอารมณ์ขันกันเลยนะน้องๆ เนี่ยเรียนหนักล่ะสิใช่ไหม” และแล้วปรากฏการณ์ส่งค้อนวงใหญ่เป็นหมู่คณะก็เกิดขึ้นต่อหน้าเผือก เมื่อสาวๆ ทั้งชมรมที่ยืนอยู่ตรงหน้าหลิ่วตามองค้อนแบบไม่เชื่อกันเป็นแถบๆ เริ่มเห็นหัวงูโผล่ออกมาจากหัวของประธานชมรมแล้ว ที่บาดใจที่สุดก็คือสายตาของน้องส้มผู้น่ารักที่ค้อนมาแบบรังเกียจเดียดฉันท์ เผือกเลยต้องยกมืออีกครั้งเป็นการขอยอมแพ้ มุกหัวงูเมื่อครู่ลบล้างความดีที่สั่งสมมาจนหมดเลย (เขาคนนี้เคยมีความดีด้วยหรือ?) “รู้สึกว่าประธานของเราจะมีความคิดที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่เลยนะ” พลอยชมพูได้ทีก็ทับถมเผือกบ้าง “จริงด้วยค่ะ” แฟนคลับรับคำสองเสียงอย่างพร้อมเพรียงเช่นเคย ทำเอาเผือกตีลูกงอนใส่บ่นพึมพำ “เอ๊อ พี่มันเลว พี่มันแย่ พี่มันแพ้ ป.4 พี่มันไม่มีดีอะไรเลย” “พี่เข้าใจถูกแล้วล่ะ” ส้มสนับสนุนคำที่เผือกพูดมาทั้งหมด เผือกถึงกับเข้าสู่ภาวะช็อคกะทันหันเมื่อโดนน้องส้มพูดเช่นนั้น กุมหัวใจร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดรวดร้าว “โอ้ว~ น้องส้มของพี่ รู้บ้างไหมว่าคำพูดนั้นมันเปรียบราวกับมีดกรีดกลางใจพี่ พี่มันเลวในสายตาน้องมากนักรึไง” “พอเหอะ ถ้าให้น้องเขาตอบ ฉันว่านายรับไม่ได้หรอก” อนาวินเตือนและตบไหล่ให้หยุด เผือกกัดริมฝีปากทำท่าสะบัดสะบิ้งใส่อนาวินที่มาห้ามให้เขาหยุด เสียงหัวเราะจากเหล่าสมาชิกดังครืนขึ้นมาทันที เลยทำให้บรรยากาศในสนามเทนนิสเริ่มกลับมาดีขึ้นหลังจากที่แย่ไปนิดหน่อยเพราะมุกหน้าหม้อของท่านประธาน รอจนเสียงหัวเราะเบาบางลงแล้ว พลอยชมพูก็พูดขึ้นอีกครั้ง “เอาอย่างนี้แล้วกัน แข่งกันระหว่างรุ่นพี่กับรุ่นน้อง คิดว่าไง?” พลอยชมพูถามความเห็นเหล่าสมาชิก แล้วหันไปมองรุ่นเดียวกันที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอด้วย วิลลี่ยักไหล่เป็นเชิงบอกว่ายังไงก็ได้ เผือกปรบมือให้แปะๆ ชมเชยว่าเก๋กู๊ด ไอเดียเริ่ดที่สุด ส่วนอนาวินยืนเฉยไม่ตอบอะไร บรรดาสมาชิกต่างก็เห็นด้วยอยู่แล้ว ขอให้เป็นความคิดของพลอยชมพูเถอะ อะไรๆ ก็ดีไปหมด “แต่จะให้แข่งกันทั้งชมรมเลยเหรอ ไม่ไหวมั้ง” เผือกแย้งขึ้นบ้าง ขืนแข่งกันแบบนั้นคงไม่มีอะไรน่าสนใจเลย ปกติเวลาลงซ้อมก็แข่งกันเองอยู่แล้ว พลอยชมพูยิ้มอย่างมีเลศนัยอะไรบางอย่าง ก่อนจะบอกกับทุกคน “ก็เอาน้องใหม่มาแข่งกับรุ่นพี่สิ ไหนๆ ก็จัดเพื่อรับน้องใหม่แล้วนี่” “จริงด้วยค่ะ” ฝาแฝดเอเอบีบีออกโรงสนับสนุนอีกครั้ง พูดแต่คำเดิมจนตังเมรู้แกวขยับปากพะงาบๆ เลียนแบบได้แล้ว “เผือกจัดการแล้วกันว่าจะให้รุ่นน้องแข่งกับใคร ฉันจะแข่งด้วย” “เหย...เธอเนี่ยนะ” เผือกทำหน้าเหวอกับการเสนอตัวของพลอยชมพู เจ้าหญิงของชมรมตีหน้าดุใส่ท่านประธานทันทีที่ถูกถามอย่างนั้น “ทำไม? ฉันจะแข่งด้วยไม่ได้เหรอ ฉันก็สมาชิกชมรมนะ” “ไอ้ได้น่ะได้อยู่ แต่ว่าเธอเก่งกว่าคนอื่นตั้งเยอะนะ ไม่เอาเปรียบน้องเกินไปเหรอ” “นายอย่าดูถูกรุ่นน้องนักสิ อาจจะมีบางคนที่เก่งกว่าฉันก็ได้ เอ...ฉันจะแข่งกับใครดีล่ะ” พลอยชมพูทำเป็นมองไปที่เหล่าน้องใหม่ปีหนึ่ง กวาดตามองไปเรื่อยๆ จนไปหยุดอยู่ที่สาวผมยาวมัดสองจุกที่ใส่ชุดสีเหลืองทั้งชุด แล้วเธอก็ชี้ไปตรงหน้า “ฉันจะแข่งกับเธอแล้วกันตังเม” “เอ๋” ตังเมทำตาโตที่ถูกเลือก พลอยชมพูยิ้มหวานราวกับนางฟ้าใจดี ก่อนจะบอกเสียงหวานพอๆ กับรอยยิ้ม “โอเค.ไหมล่ะ ฉันคิดว่าฝีมือเธอก็คงพอใช้ได้ มาแข่งกันดู” พลอยชมพูท้าแล้วยังยิ้มเยาะอีก แค่นี้คงพอทำให้ภาพของยัยเอ๋อแย่ลงไปได้อีกหน่อยล่ะน่า คนไร้สาระ เอาแต่คิดจะตามรุ่นพี่ ด้วยเหตุผลมั่วๆ ที่เพ้อเจ้อไปเอง เล่นเทนนิสก็ไม่ได้เรื่อง ถึงแม้อนาวินจะดูไม่ชอบตังเมสักเท่าไหร่ แต่พลอยชมพูต้องการให้ภาพของตังเมเป็นแง่ลบให้สุดๆ ไปเลย ให้อนาวินเกลียดยัยนี่ได้เลยยิ่งดี ตอนนี้ปฏิเสธไม่ได้แล้วว่าเธอกับยัยเอ๋อชอบคนๆ เดียวกัน สมัยแม่เธอ ก็เคยเจอเรื่องแบบนี้มาแล้ว สุดท้ายแม่ของตังเมก็ชนะแม่ของเธอในทุกด้าน พลอยชมพูรับรู้ความคับแค้นใจของแม่และเข้าใจดีถึงความรู้สึกนั้น ประวัติศาสตร์จะต้องไม่ซ้ำรอยเหมือนรุ่นแม่เธอ ทางด้านตังเมก็มองหน้าพลอยชมพูอย่างไม่ชอบใจ เธอล่ะเกลี๊ยดเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ แถมพูดเชิงดูถูกด้วย คนอย่างตังเมน่ะ ฆ่าได้หยามไม่ได้นะเฟ้ย จะบอกให้! “ก็ด๊าย~ ก็ได้ เค้าน่ะยางงายก็ได้” “เอาจริงเหรอ” ส้มรู้ดีถึงฝีมือของตังเมรีบกระซิบเตือน เผื่อว่าเพื่อนเธออาจจะเบลอกะทันหันตอบรับไปแบบไม่รู้ตัว แต่ตังเมกลับหันมาชูสองนิ้วยิ้มแฉ่ง “เอาจริงเซ่ ยัยยีราฟอุตส่าห์เชิญเค้าแข่งแล้ว ก็ลองดูหน่อยเป็นไรล่ะ” “ชมพู” อนาวินเดินมาดึงข้อศอกพลอยชมพูให้เดินห่างออกมาจากกลุ่มสมาชิก เขาขอคุยด้วยแบบส่วนตัวสักหน่อย “เธอน่าจะรู้นะว่าตังเมเล่นเทนนิสแทบจะไม่เป็น คิดจะทำอะไรน่ะ ไปแข่งกับน้องคนอื่นที่ฝีมือสูสีกับเธอ ไม่คิดว่ามันจะดีกว่าเหรอ” พลอยชมพูมองตาอนาวินอย่างพยายามคาดเดาว่าอนาวินพูดแบบนี้เพื่ออะไร ปกป้องตังเมงั้นหรือ? แล้วปกป้องในฐานะอะไรล่ะ หลานรหัส รุ่นน้องคณะเดียวกัน คนอยู่หอเดียวกัน หรือในฐานะคนที่เคยเจอกันมาตั้งแต่เด็กๆ จะอะไรก็ช่าง พลอยชมพูไม่สนหรอก เธอคิดดีแล้วถึงประกาศลดตัวไปแข่งด้วย “ก็แค่จะสั่งสอนให้รู้สำนึกน่ะโอ๋ ถ้าโอ๋เห็นยัยนี่เล่นเทนนิสแล้ว โอ๋จะรู้ว่าไม่ควรไปปกป้องคนไร้สาระแบบนี้ เขาก็แค่ตามโอ๋มาเข้าชมรม ไม่ได้ชอบเล่นเทนนิสจริงๆ สักหน่อย โอ๋อยากให้คนแบบนี้มาอยู่ชมรมเราเหรอ เราต้องการคนชอบเล่นเทนนิสจริงๆ มากกว่าไม่ใช่เหรอ” “ซุบซิบรายกานอะ นินทาเค้าหรือเปล่า?” ตังเมเห็นสองคนนี้หันหลังให้เธอก็ชักทนไม่ได้ เอาหัวไปชิดกันอย่างนั้นกำลังซุบซิบนินทาเธออยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ ไว้ใจยัยยีราฟคอยาวไม่ได้เสียด้วย พลอยชมพูหันกลับมาถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจที่มาขัดตลอด เหตุผลของพลอยชมพูทำให้อนาวินไม่รู้จะแย้งยังไงดี วิลลี่ที่ยืนอยู่ห่างๆ แม้จะไม่ได้ยินแต่ก็พอจะเดาสถานการณ์ได้และรู้ทันแผนการของพลอยชมพู ยัยคนนี้ร้ายใช่ย่อยเลย เขาเพิ่งบอกไปเมื่อเช้าว่าตังเมเล่นเทนนิสแย่ ยังจะไปท้าแข่งอีก ถึงวิลลี่จะชอบตังเมมากอยู่ แต่เขาก็ไม่คิดจะปกป้อง เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันเป็นยังไงต่อ ถ้าตังเมฮึดสู้ขึ้นมาคงสนุกพิลึก เอ...แต่ถ้าทำให้อีกคนลงมาแข่งด้วยล่ะ มันน่าจะสนุกกว่าไหม? “เป็นโปรแกรมการแข่งขันที่น่าสนใจมาก ฉันก็จะลงแข่งด้วย” “หา...” คราวนี้เผือกทำตาถลนแทบจะออกมานอกเบ้า ถ้าระดับเทพอย่างวิลลี่ลงแข่งใครจะกล้าแข่งด้วยล่ะ ต่อให้เอารุ่นน้องปีหนึ่งทั้งหมดมาอยู่ด้านเดียวกันอาจจะยังสู้วิลลี่ไม่ได้เสียด้วยซ้ำ เผือกตั้งท่าจะห้าม แต่แล้ววิลลี่ก็เอาไม้เทนนิสชี้ไปที่อนาวิน “มาแข่งกันดีกว่าโอ๋ มารำลึกความหลังครั้งยังเล่นเยาวชนด้วยกันหน่อยเป็นไร โชว์ฝีมือให้น้องๆ ดูหน่อยสิว่าอดีตมือหนึ่งเยาวชนอย่างนายน่ะเล่นเทนนิสเก่งแค่ไหน” “พี่สองคนจะแข่งกันจริงๆ เหรอคะ” “งั้นก็เยี่ยมไปเลย” “จริงด้วยค่ะ จริงด้วย” เอเอบีบีผลัดกันพูดจนฟังไม่ออกว่าคำพูดไหนเป็นของเอเอ คำพูดไหนเป็นของบีบี แล้วยังมีเสียงสนับสนุนจากเหล่าสมาชิกอีก พวกเขารู้ดีว่าถ้าไม่นับวิลลี่กับพลอยชมพู อนาวินก็เก่งที่สุดแล้วในชมรม ได้ยินมานานแล้วว่าอนาวินเคยเป็นนักเทนนิสมือหนึ่งระดับเยาวชนมาก่อน แต่พวกเขาไม่เคยเห็นอนาวินเล่นเทนนิสแบบจริงจังให้เห็นเลย อย่างมากก็แค่สอนน้องๆ และตีโต้ไปมาเล่นๆ กับเผือกเท่านั้น “เสียงตอบรับดีเกินคาดเลยนะ ว่าไงล่ะโอ๋” วิลลี่ตวัดไม้กลับไปพาดที่ไหล่ด้วยท่าทีที่เท่กินขาดเช่นเคย และมองอนาวินเพื่อรอคำตอบ “เอ่อ...” อนาวินอึกอัก ยิ่งสายตาทั้งหมดหันมามองเขาเป็นตาเดียวเหมือนกดดันก็ยิ่งทำให้เขาอึดอัดเข้าไปใหญ่ ที่วิลลี่พูดมันก็ถูก เขาเคยเป็นมือหนึ่งระดับเยาวชนมาก่อน แต่นั่นมันตั้งนานมาแล้ว ตั้งแต่เขาอายุ 16 ตอนนี้เขาไม่ใช่... แล้วจะให้แข่งกับนักเทนนิสระดับอาชีพอย่างวิลลี่น่ะเหรอ เขานี่เหรอ... “เอาเลยๆ สู้เขาอนาวิน” ตังเมกระแซะมายืนข้างๆ ชูมือขึ้นเชียร์ อดีตมือหนึ่งเยาวชนกัดริมฝีปากแน่นก่อนจะหลุดคำพูดสั้นๆ ออกมา “ไม่” “ได้ อนาวินบอกว่าได้” ตังเมหันมาบอกทุกคน เสียงเฮดังขึ้นทันทีเพราะจะได้ดูคู่หยุดโลกของชมรมแล้ว “ไม่ต่างหาก! ฉันบอกว่าไม่!” เสียงเฮเงียบกริบลงไปทันทีเช่นกันที่อนาวินพูดเสียงดังออกมา คนที่เหวอที่สุดเห็นจะเป็นผู้ส่งสารอย่างตังเม “อารายอ่า ได้ยินแหม็บๆ ว่าได้นี่นา ทำไมเปลี่ยนใจเร็วจัง” “เธอนั่นแหละหูฝาด ฉันบอกว่าไม่ โทษทีนะวิลลี่ ฉันไม่แข่ง” อนาวินกระแทกเสียงใส่ตังเมและหันไปบอกวิลลี่ด้วย วิลลี่ยักไหล่ด้วยท่าทีสบายๆ เช่นเคย ไม่แข่งก็ไม่แข่งไม่บังคับกันอยู่แล้ว เขาน่ะไม่เสียหายอะไร อนาวินต่างหากที่จะถูกมองไม่ดี เพราะสายตาผิดหวังของสมาชิกมองไปที่อนาวินเป็นตาเดียว “ตัวเองไม่แข่งจริงๆ เหรอ แข่งเถอะ ตัวเองเก่งออกนี่ เค้ายังแข่งกับยัยยีราฟเลยนะ” “อย่ามาเซ้าซี้ได้ไหม บอกแล้วไงว่าไม่แข่ง” “แข่งเถอะ ทำไมตัวเองไม่แข่งอ่า ไม่กล้าเหรอ” “หุบปากไปเลยนะ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่แข่ง พูดไม่รู้เรื่องหรือไง!” อนาวินตวาดลั่นใส่หน้าตังเม คำว่าไม่กล้าของตังเม มันไม่ต่างอะไรกับคำว่าขี้ขลาดเลย อนาวินก็ลูกผู้ชายคนหนึ่ง เขาไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย แต่เขามีเหตุผลของเขาที่ใครก็คงไม่เข้าใจ เสียงตวาดของเขาพาลทำให้ทั้งสนามเงียบกริบ อึ้งกิมกี่กันไปเป็นแถวๆ ภาพลักษณ์ของเขาหล่นวูบไปสู่จุดต่ำสุดในทันที เขาช่างโมโหร้ายแตกต่างจากเจ้าชายของชมรมเสียจริงๆ เพราะเจ้าชายน่ะยืนยิ้มเป็นมิตรอยู่ตลอดเวลา “อนาวินอ่า มาตวาดใส่เค้าทำไม เค้าแค่อยากให้ตัวเองแข่ง” อนาวินโมโหจนพูดไม่ออก ไม่อยากจะพูดอะไรกับตังเมอีกแล้ว แม้แต่เผือกกับพลอยชมพูที่มองเขาอยู่เขาก็ไม่อยากจะพูดอะไรด้วยอีก หันหลังจะเดินกลับไปที่ห้องชมรม หมดอารมณ์จะเล่นเทนนิสแล้ว วันนี้มีทั้งเจ้าชายและเจ้าหญิง โค้ชมือสมัครเล่นอย่างเขาคงไม่จำเป็นอีกต่อไป “อนาวินอ่า” อนาวินตวัดสายตากลับมามองตังเม เป็นเชิงสั่งว่าห้ามตามมา ถ้าตามมาเขาไม่ปราณีจริงๆ ด้วย ตังเมเจอสายตาดุๆ แบบที่เธอไม่เคยเห็นก็ทำให้ไม่กล้าวิ่งตาม ภรรยาที่ดีก็ควรเกรงใจสามีบ้างนี่นา “เอาล่ะๆๆๆ ตอนนี้เราก็ได้แล้วหนึ่งคู่นะ คือชมพูกับตังเม ส่วนคนอื่นๆ เดี๋ยวเราค่อยมาคุยกัน ตอนนี้ลงวอร์มก่อนดีกว่าเสียเวลามากแล้วนะ ไปๆๆๆ” เผือกตัดบทและไล่ต้อนสมาชิกทั้งหมดให้ลงซ้อมได้แล้ว เดี๋ยวจะมืดเสียก่อน แล้วเสียงลูกเทนนิสกระทบไม้ก็ดังขึ้นเป็นปกติอย่างเช่นทุกวัน เจ้าชายและเจ้าหญิงของชมรมเนื้อหอมเป็นพิเศษ พวกเขาทำหน้าที่สอนน้องๆ แทนอนาวิน ดูเหมือนจะได้รับความกระตือรือร้นในการฝึกมากกว่าตอนที่อนาวินสอนเสียด้วยซ้ำ จะมีก็เพียงตังเมเท่านั้นที่ยืนตีลูกแบบเบื่อๆ และคิดถึงอนาวินแบบเบื่อๆ เช่นกัน ตังโอ๋อ่า วิ่งสามขาก็ไม่แข่ง เทนนิสก็ไม่แข่ง ทำไมขี้เกียจอย่างนี้น้ออออ   จากคุณ : inmost เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 17:30:01

ความคิดเห็นที่ 2 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 19:52:51

ความคิดเห็นที่ 3 ตามมาอ่านแล้วค่า จริงๆอ่านนานแล้ว แอบอ่านที่ทำงาน ว่าจะมาเม้นท์ทีหลัง แต่ลืม == เราเข้าใจอนาวินนะ! ผู้ชายแบบอนาวิน ถ้าไม่มั่นใจว่าทำได้ดีคงไม่ทำ (เอ... เหมือนใครไม่รู้แฮะ) ตัวละครแบบยัยเอ๋อเนี่ย... งุ้งงิ้งๆน่ารำคาญชะมัด ขอให้อนาวินเจอผู้หญิงที่ดีกว่านี้ เพี้ยง! 555 จากคุณ : ToMO Chan เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 23:09:07