ความคิดเห็นที่ 1 “ขอบใจนะ สำหรับมื้อเที่ยง” เมื่ออีกคนทำท่าจะลงจากรถ คนที่ขับรถเงียบมาตลอดทางเหมือนครุ่นคิดอะไรสักอย่าง เอ่ยปากออกมาเอาตอนวินาทีสุดท้าย รู้สึกช้าไปหน่อยไหม ภาพฝันหันมาจ้องคุณชายเขม็ง คิดแล้วก็อดน้อยใจไม่ได้ คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง กลับทำเป็นหยิ่ง แม้จะรู้ว่าอีกคนอารมณ์ขึ้นลงเป็นปกติ แต่ทำไมวันนี้ เธอจึงได้ใส่ใจกับมัน...ผิดปกติ “พี่ปูนยังไม่ทานนี่คะ” ว่าแล้วภาพฝันก็ปิดประตูรถ เดินลิ่วเข้าไปยังตัวอาคารโรงพยาบาลทันที คนรู้สึกช้าถึงกับอ้าปากค้าง เสียงแข็งๆ กับสายตาเฉยชาคู่นั้นที่ส่งมา ทำเอาหัวใจของเขา...ห่อเหี่ยวพิกล ชายหนุ่มนั่งนิ่งอยู่ได้ไม่นาน ก็รีบเปิดประตูรถ แล้ววิ่งตามเข้าไป ทันพอดีที่จะแหวกประตูลิฟต์ออกจากกัน เมื่อเข้าไปได้ เขาก็ส่งยิ้มกว้าง ไม่สนว่าอีกคนในลิฟต์กำลังทำหน้าราวกับเพิ่งกินยาขม “น้องฝัน โกรธอะไรพี่หรือเปล่า” พีรภาสเอ่ยถาม พลางหายใจเข้าลึกๆ ภาพฝันเหลือบมามองด้วยหางตาแวบหนึ่งแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า อยากจะถามกลับไปมากกว่า พี่ปูนนั่นแหละ ตอนเที่ยงโกรธอะไรฝันหรือเปล่า “ไม่โกรธแล้วทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ เอาแบบยิ้มๆ เหมือนเมื่อวานได้ไหม” คนขอส่งยิ้มกว้างเป็นต้นฉบับ บอกตัวเองดีกว่าไหม คนอะไรแปรปรวนได้ตลอดเวลา ถ้าเป็นดิน ฟ้า อากาศ กรมอุตุฯ คงได้เฝ้าระวังกันตลอด ๒๔ ชั่วโมง เป็นเพราะสภาพอากาศเปลี่ยนแปลงทุกห้านาที ภาพฝันส่ายหน้าอีกรอบ ก่อนจะเดินเบียดคุณชายออกไป แต่อีกคนไม่ยอมแพ้เดินตามมาติดๆ “พี่ปูนคะ” โอ๊ย!! เมื่อคนด้านหน้าหันมาหยุดกึก ในขณะที่คนด้านหลังไม่ทันติดเบรก ด้วยความสูงไล่เลี่ยกัน หน้าผากเลยชนโครมเข้าให้ ยังดีที่ปฏิกิริยาทั้งสองเร็วพอที่จะยึดเหนี่ยวอีกคนเอาไว้ แต่อาจเป็นเพระความมึนตึง ทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่งราวกับจะหยุดหายใจไปชั่วครู่ ในที่สุดภาพฝันรีบถอยห่างออกมา เมื่อพบว่าตัวเองอยู่ใกล้อีกคน มากเกินไปแล้ว ชายหนุ่มเอามือกุมหน้าผาก เงยหน้ามองอีกคนที่อยู่ในอิริยาบถเดียวกัน “เป็นอะไรรึเปล่า” พีรภาสส่งเสียงถามไถ่ ยังยิ้มแย้มให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะสูงไปไหนแม่คุณ “จะหยุดเดินทำไมไม่บอก” “ก็แล้วพี่ปูนจะตามมาทำไมล่ะคะ” “อ้าว ก็มาหาปายไง” มือที่กุมหน้าผากขยับเล็กน้อย เมื่อหัวคิ้วเคลื่อนตัวเข้าหากัน...เบื่อหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้แบบนี้จริงๆ!! จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 21:47:55

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงจากโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้เป็นเพื่อนถูกลดระดับลง เมื่อใบหน้าอีกคนโผล่มาให้เห็น คนป่วยใช้ศอกยันตัวขึ้นนั่ง พลางเอ่ยทักคนที่เข้ามา แต่คนถูกทักไม่สนใจ ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงบนโซฟาปลายเตียง “เป็นไรวะ ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ โซฟาพังหมด” พีรศิลป์เห็นหน้าเพื่อนแล้วอดแหย่เล่นไม่ได้ อีกคนได้แต่มองกลับมา ถอนหายใจหนึ่งเฮือก แล้วก็เบือนหน้าหนีไปอีกทาง “เออ เว้ย คนเราพูดด้วยก็ไม่พูด” คนป่วยยังไปต่อ เพื่อนรักต้องมีเรื่องอะไรมาแน่ๆ “เดี๋ยวคุยด้วย ขอสงบจิตสงบใจซักสิบนาที” ว่าพลางคนมาเยี่ยมก็เดินไปชมวิวทิวทัศน์เมืองกรุงยามค่ำคืน นึกอยากทำตัวเป็นนางเอกเอ็มวีขี้เหงาขึ้นมา เสียงเปิดประตูดังขึ้นมาติดๆ หลังจากอีกคนไปถึงหน้าต่างได้ไม่นาน “อ้าว น้องฝัน มาเยี่ยมปายด้วยเหรอ พี่ไม่ยักจะรู้” คนมาใหม่ว่าพลางทิ้งตัวลงไปนั่งบนโซฟาตัวเดิม กางแขนออกราวจะครอบครองมันไว้คนเดียว พร้อมยักคิ้วใส่คนเยี่ยมอีกคน แต่สายตาที่ส่งกลับมาบอกได้ชัดเจนว่าเธอกำลังหงุดหงิด คนป่วยนั่งมองใบหน้ากวนๆ ของพี่ชาย ก่อนจะเหลือบไปมองเพื่อนรัก “เอ่อ...มีอะไรกันรึเปล่า” “เปล๊า!!” สองเสียงแทบจะกลมกลืนกันเป็นเสียงเดียว เมื่อเห็นน้องชายทำหน้าฉงน พี่ชายจึงได้เฉไฉเปลี่ยนเรื่อง เดินไปยังขาตั้งเฟรมวาดภาพข้างเตียง “นั่งวาดรูปได้แล้วเหรอ” “พี่แป้งเอามาให้เพิ่งเอามาให้เมื่อเช้า แต่ยังไม่ได้วาดซักรูป ว่าแต่พี่กับฝันไม่ได้มาด้วยกันหรอกเหรอ” คนป่วยยังไม่วายสงสัย คนใกล้หน้าต่างยังไม่หายหงุดหงิด ส่วนอีกคนแอบอมยิ้ม อารมณ์ดีผิดปกติ “เป็นไรวะฝัน หน้าแกจะเหมือนตูดลิงแล้ว” คนป่วยหันไปถาม หน้าเพื่อนรักดูไม่ค่อยภิรมย์ใจนัก ตั้งแต่ก้าวเข้ามา มีแต่หน้าต่างที่ยังเป็นที่รักของเธอต่อไป ดูเหมือนอารมณ์อีกคนที่เพิ่งเข้ามาจะปกติสุขมากกว่า มากกว่าปกติด้วยซ้ำ พี่ปูนยังทำหน้าระรื่น เลิกคิ้วสูงไปมองคนยืนพิงหน้าต่างตลอดเวลา ใบหน้าของสองพี่น้อง ทำให้คนหน้ามุ่ยเบือนหน้าหนีไปนอกหน้าต่างอีกรอบ คนหนึ่งจะอยากรู้ไปทำไมนักหนา ส่วนอีกคน...กวนประสาท ยิ่งได้เห็นใบหน้าไม่รู้ไม่ชี้ของคนกวนประสาทแล้วใจมันเริ่มชักจะหงุดหงิดขึ้นไปอีก ประโยคที่ทำให้เธอไปต่อไม่เป็น ‘ก็มาหาปายไง’ ประโยคนั้นทำให้ต้องยืนนิ่งไปชั่วครู่เพื่อข่มอารมณ์ ‘ถ้างั้นพี่ปูนก็ช่วยเดินห่างๆ ได้ไหมคะ’ จากนั้น ‘พี่ปูน’ ก็เดินห่างจริงๆ เรียกว่ารักษาระยะห่างเลยก็ว่าได้ ก้าวทุกก้าวที่เดินแทบจะเป็นจังหวะเดียวกัน เธอหยุดอีกคนหยุด เธอเร่งอีกคนเร่ง รักษาระยะอยู่เพียงสองเมตร แต่มันก็ไม่น่าโมโห ถ้าหากท่าทีเหล่านี้ ไม่ทำให้ผู้คนในโรงพยาบาลต้องมองมาราวกับเห็นตัวประหลาด ซ้ำร้ายไปกว่านั้น เมื่อเข้าห้องมาได้ หันหลังไป กลับหายหน้าไปเสียเฉยๆ เจอหน้าอีกที ก็มายั่วโมโหกันไม่เลิก “พี่ปูน แน่ใจนะว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น” แม้คนใกล้ตัวสองคนยังปากแข็ง แต่คนป่วยยังไม่ละความพยายาม “ก็แล้วจะมีอะไรล่ะ จริงไหมน้องฝัน” ว่าพลางคนไม่มีอะไร หันไปหาคนที่เหมือนจะมีอะไรขึ้นมา “ไม่มี!” ปากบอกไม่มี แต่น้ำเสียงไยจึงได้ห้วนนัก พีรศิลป์ทำหน้าฉงนไปอีกรอบ แต่แล้วก็ไม่อยากคาดคั้นต่อ แม้อยากจะทราบสาเหตุ แต่เขาก็ไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืด รู้อยู่ว่าสองคนที่มาเยี่ยมเป็นคนอย่างไร “ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว ว่าแต่ที่รีสอร์ทเป็นยังไงกันบ้าง เมื่อวานคุณพีทบอกว่าสวนฝั่งซ้ายเกือบเสร็จแล้ว แต่ตัวอาคารยังไปไม่ถึงไหน” “คุณพีทมาเหรอ” แทนที่จะได้ยินความคืบหน้า กลับมีคำถามส่งมาเสียอย่างนั้น “ก็มาเยี่ยม ซักประมาณราวๆ นี้แหละ” “อืม แค่ให้หยุดเอาไว้ เดินท่อน้ำให้เสร็จก่อน ทำไป เดินท่อน้ำไป มีหวังได้แก้กันทั้งยวงพอดี ไม่น่าห่วงหรอก ผนังส่วนใหญ่ก็ใช้กระจก พี่ว่ารีสอร์ทเสร็จทันก่อนแกจะเดินได้ด้วยซ้ำ” “แหม อย่ามาตอกย้ำกันสิคร้าบคุณชาย ก็รู้อยู่กระผมอยากไปช่วยใจจะขาด” คนป่วยแอบน้อยใจเล็กๆ ใครบ้างอยากจะนั่งจะนอนอยู่เฉยๆ ทุกคนก็อยากให้ตัวเองมีคุณค่า อยากให้ตัวเองมีความสำคัญด้วยกันทั้งนั้น “อ่าวเห้ย ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แค่อยากให้แกหายห่วง” พี่ชายทำท่าแบมือยกไหล่ ก่อนเดินกลับไปนั่งบนโซฟา เมื่อเรื่องที่จะพูดคุยจบลง ก็เป็นช่วงเวลาแห่งความเงียบ ดูเหมือนว่าสายตาทั้งสองคู่ จะจ้องจับไปยังบุคคลเพียงคนเดียว เวลานี้เธอคงจะซึมซับบรรยากาศกรุงเทพฯ ยามราตรีจนเข้าถึงจิตวิญญาณไปแล้ว จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 21:55:37

ความคิดเห็นที่ 3 “ฝัน เจ้าคีเป็นไงบ้างวะ ไม่เห็นพามาเยี่ยมมั่งเลย”   เงียบนานเกินไปแล้ว หลังจากสังเกตสีหน้าเพื่อนรักอยู่ได้พักใหญ่ รอจนแน่ใจว่าอารมณ์ของเธอเข้าที่ พีรศิลป์จึงได้ทำลายความเงียบนั้นลง เขาอาจจะไม่เข้าใจเพื่อนรักอย่างภาพฝันถึงขั้นมองตาก็รู้ใจ แต่เธอก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้งเวลาเจอเรื่องราวที่ทำให้หงุดหงิด แค่เพียงปล่อยให้สงบจิตสงบใจ หาคำตอบให้กับตัวเอง เพื่อลดระดับความโกรธลงมา เพียงแค่รอเวลา ไม่นานก็จะได้เห็นรอยยิ้มของเธอเหมือนเดิม ถ้าอารมณ์ของเพื่อนรักเวลานี้เป็นความเข้มของดินสอ คงไต่ระดับจางลงมาเหลือประมาณเอชบีแล้ว แม้ว่าตอนเข้ามาจะมีความเข้มถึงขั้นอีอีก็ตาม อันที่จริงวิธีการดับอารมณ์ของภาพฝันก็ไม่ได้สลับซับซ้อน ยังเคยแนะนำวิธีการให้เขาด้วย เพียงแต่ยังไม่เคยได้ใช้ เพราะตัวเองเคยโกรธคนอื่นครั้งสุดท้ายเมื่อไร ใช่ว่าจะจำได้ คนป่วยคิดพลางส่งยิ้มกว้างออกมาโดยไม่รู้ตัว “เป็นไรวะปาย ปลื้มใจขนาดนั้นเลย” เพื่อนรักมานั่งข้างเตียงตั้งแต่เมื่อไร ทำไมไม่ยักจะรู้ตัว ใบหน้าสดใสราวกับทิ้งอารมณ์คุกกรุ่นก่อนหน้านี้ไปเสียหมด ว่าแต่ต้องปลื้มใจอะไร... “หา...อะไรเหรอ?” “จะหาอะไร แกจะยิ้มหวานไปประกวดนางงามหรือไงวะ เอา... น้องๆ ฝากมา ไม่ได้สั่งให้ทำนะ เห็นเจ้าคีชวนเพื่อนสุมหัวช่วยกันทำ แปบเดียวก็ได้มานี่แหละ” พีรศิลป์รับการ์ดใบใหญ่เท่าหน้ากระดาษเอสี่มา อดยิ้มไม่ได้กับข้อความและรูปในกระดาษ “นึกว่าลืมกันซะแล้ว” “ก็เกือบ...” ภาพฝันตอบพลางเหลือบไปมองคนประจำอยู่ที่โซฟา สำหรับเด็กๆ คุณชายคงกลายเป็นขวัญใจมหาชนคนใหม่ไปแล้ว ว่าแต่สีหน้ายียวนกวนอารมณ์เมื่อครู่ ดูเหมือนจะแปรเปลี่ยนเป็นหงุดหงิดแทนเธอไปเสียอย่างนั้น “ว่าแต่แกเหอะ อยู่แบบนี้เหงาแย่” “ทำไงได้วะ ก็ไม่มีใครจะอยู่กับใครอีกคนได้ตลอดเวลานี่หว่า” “น้อยใจ...?” ภาพฝันส่งเสียงกระเซ้าเล่น พร้อมทำสัญญาณมือเหมือนปลอบเด็กขี้แย “เปล่า ก็แค่พูดเฉยๆ บอกตัวเองเวลาอยู่คนเดียว แต่เดี๋ยวก็มีอะไรทำแล้ว จะได้ไม่เบื่อมาก” คนพูดยิ้มแย้ม พลางหันมองไปยังขาตั้งข้างเตียง “ดีแล้ว เดี๋ยวจะมาหาบ่อยๆ ให้หายคิดถึงละกัน ก็บอกให้หาสาวซักคนก็ไม่ได้เรื่อง หวงจริงหวงจัง ความโสดเนี่ย หน้าตาก็ใช่ว่าจะขี้เหล่” คนเสนอว่าพลางเอามือท้าวคาง พิจารณาใบหน้าเพื่อนรักอย่างถ้วนถี่ แต่อีกคนก็จ้องหน้าเธอกลับชนิดตาไม่กะพริบ จนคนถูกมองต้องใช้มือดันหน้าเขาไปอีกฝั่ง “มองอะไรวะ จ้องนานๆ ยังไงความสวยก็ไม่สึกหรอหรอกนะ” คนพูดเชิดหน้าอวดความสวยเต็มที่ “ก็มองหาสาว...” “แหมไอ้ปาย ไม่ลงทุนเลย เอาให้มันไกลตัวหน่อยได้ไหมวะ” ภาพฝันพูดพลางส่ายหน้าให้ “ดึกแล้ว กลับล่ะ เดี๋ยวมาคราวหน้าจะพาสาวมาให้ดูตัว” คนมาเยี่ยมลุกขึ้นโบกมือลา หันหลังไปมองคนบนโซฟา...หายไปไหนอีกแล้ว “พี่ปูนออกไปได้สักพักแล้วล่ะ บอกว่าไปรอที่รถ โน้ตอยู่บนโต๊ะ” เมื่อเห็นเพื่อนรักหยุดกึก คนป่วยเลยบอกให้หายข้องใจ ภาพฝันส่ายหน้าให้กับกระดาษโน้ตแผ่นใหญ่บนโต๊ะ ทำไมต้องทำให้ยุ่งยาก แค่เดินมาบอกหรือส่งเสียงกันสักนิด เธอคงยังไม่รู้ว่าอีกคน นั่งอยู่หน้าห้องนี่เอง “กลับนะ...” “เดี๋ยวฝัน” ยังไม่ทันได้พ้นประตู ก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลังเสียก่อน “ของขวัญวันเกิดปีนี้อยากได้อะไร” คำถามนี้ ทำเอาอีกคนที่กำลังจะไป ต้องหันหลังกลับมาส่ายหน้าใส่เพื่อนรัก ใกล้วันเกิดทุกครั้ง ก็ถามกันทุกปี และก็ได้รับคำตอบคือ ‘ไม่ต้อง’ วันเกิดสำหรับเธอไม่สำคัญไปกว่า วันที่อายุเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งปี “ถ้าแกจะให้ ขอเป็นตัวกับหัวใจแกละกัน ไปล่ะ” เพื่อนรักตอบกลับมาก่อนเปิดประตูออกไป ทิ้งให้อีกคนส่งยิ้มเจือจางให้กับประตูอย่างเหงาๆ ถ้าเป็นอย่างแรก พร้อมและยินดีจะมอบให้ ตราบใดที่ ‘ฝัน’ ต้องการ แต่อย่างหลังคงจะให้ไม่ได้ เพราะปายให้ฝันหมดหัวใจไปนานแล้ว จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 22:01:28

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีตอนดึกๆ นะคะ ช่วงนี้อาจจะลงช้าไปบ้างนะคะ แต่ยังยืนยันคำเดิมว่า ไม่จบไม่เลิก เหมือนเดิมแน่นอนค่ะ ตอบคอมเม้นต์ @ คุณ GTW โห น้องน้ำมาเยี่ยมบ้านแล้วเหรอคะ เอาใจช่วยให้หนูน้ำบอกเลิกแล้วจากไปเร็วๆ นะคะ จริงด้วยค่ะ หากะละมังดีกว่า เรือที่เอามาขาย แพ๊ง แพง ว่าแต่ตอนนี้ก็ส้มตำนะคะ เขียนไป อ่านไป น้ำลายสอเอง เอิ๊กๆ ^^ @ คุณ :::อาราเร่::: สงสารคนรอ หรือสงสารคนทำหายกันแน่คะเนี่ย แต่ปอสงสารคนหลังมากกว่า เหอๆ ^^ @ คุณ อรุสา (npuiy) โห คุณปุ้ย มีเคืองแทนด้วย แต่ดูท่าพี่ปูนจะชอบให้แกล้งนะคะนั่น ฟอร์มจัดดีนัก ^^ @ คุณ กุลธิดา (kdunagin) นานทีจะได้เอาคืนสักทีค่ะ แต่ฝันแกล้งเองก็อดสงสารเองไม่ได้ ^^ @ คุณ นารีจำศีล ฮั่นแน่ พี่นุ้ยต้องชอบตำซั่วแน่เลย ว่าแต่อยากมากินกับพี่ปูนช่ายม๊าย!! ขอบคุณทุกกิฟกำลังใจดีๆ ขอบคุณนักอ่านเงาทุกคน อ่านแล้วรู้สึกอย่างไรก็บอกกันได้นะคะ ขอบคุณกิฟจากคุณพี่นุ้ย คุณ Mnemosyne คุณอาราเร่ คุณกุลธิดา คุณravio คุณปุ้ย คุณแอนู และคุณห้าสิบป่ายด้วยนะคะ เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ^^ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 22:22:30

ความคิดเห็นที่ 5 ฮื้อ ฝันพูดยังงี้ได้ไง เดี๋ยวพี่ปูนได้ยินก็เสียใจแย่อะดิ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 04:32:38

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วอยากกินตำบักหุ่งอะหลี.... ใส่ปลาแดก(ที่ต้มให้สุกก่อนนะครับ) พริกเม็ด เผ็ดแด่วๆ กับข้าวเหนียว ปลาย่าง ไก่ย่าง แซบขนาด ปลาร้าพันปี บำรุงเลือดลม เพิ่มพูนกำลังภายใน คอยดู..จะกินวันนี้ล่ะ ฮึ่ม ว่าตัวของขวัญขอตัวกับหัวใจนี่น่ากลัวแฮะ ^^ ปล. ผมหนีน้ำไปนานแล้วครับ แต่ป่านนี้น้องน้ำยังนั่งรอในบ้านไม่ยอมไปไหน ตื้อจริงๆ บ้านช่องไม่ยอมกลับ งือ..... แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 07:13:51 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 07:10:40

ความคิดเห็นที่ 7 ช่วงนี้ไม่ได้เข้ามาอ่านเลย แต่ก็ยังติดตามอยู่นะคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 12:49:39

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วหิวส้มตำ น้ำลายไหล อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 14:41:39

ความคิดเห็นที่ 9 ให้ความหวังเค้าทำไมอ่ะ >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 18:48:45

ความคิดเห็นที่ 10 "เพราะปายให้ฝันหมดหัวใจไปนานแล้ว" เฮ้อ ลงท้ายบทให้ความรู้สึกเหงาๆ จริงๆ ด้วยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 00:42:31

ความคิดเห็นที่ 11 อรุณสวัสดิ์ค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 08:38:04

ความคิดเห็นที่ 12 ตัวกับหัวใจเหรอ? ฝันจะรู้ไหมเนี่ยว่าขออะไรออกไป ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่าปายกับฝันเป็นแค่เพื่อนกันน่ะดีแล้ว จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 20:15:45

ความคิดเห็นที่ 13 แอบไปตามอ่านในblog มาแล้วค่ะ ขอติดตามด้วยคนนะคะ จากคุณ : OhHOhAe (เด็กสรรพสน) เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 54 15:23:48