ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ ๑ ศพเดินได้ “เขาบอกว่าเธอถูกมัดมือเท้าด้วยผ้าซิ่นสีแดงที่ถูกฉีก เนื้อตัวขาวซีดเต็มไปด้วยบาดแผลและรอยเขียวช้ำ สองตาแดงก่ำเหลือกถลนจนแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า พอเขารีบวิ่งตะลีตะลานกลับไปบอกคนในบ้านคานพิภพและกลับมายังจุดที่เขาอ้างว่าพบเธอ แต่ปรากฏว่าศพได้หายไปแล้ว... พวกเขาไม่พบศพจันทร์หอม แต่กลับพบกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่เขียนคำสาปแช่งตระกูลคานพิภพแทน” อัศวินเลิกคิ้วดำเข้มขึ้นสูง ยกแขนสองข้างที่ถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อหนังสีน้ำตาลเข้ม นายตำรวจหนุ่มจ้องหน้าบิดาที่ก้มมองพื้นซีเมนต์คล้ายขบคิดบางอย่าง นายอำพลคีบบุหรี่ออกจากปาก ขี้เถ้าสีขาวร่วงเผาะลงบนพื้น “นั่นเป็นคำให้การของนายบุญยืน คนที่บอกว่าพบศพจันทร์หอม แกยังสงสัยอะไรอยู่เหรออัศวิน แกก็เคยอ่านสำนวนคดีแล้วนี่” ผู้เป็นพ่อเบิกตาขึ้นมองชายหนุ่มร่างสูงสง่าเบื้องหน้าก่อนคีบมวนบุหรี่ใส่ปาก อำพลค่อยๆ พ่นควันสีขาวออกมาจากปากและจมูกพลางเอ่ยถึงเรื่องเหตุการณ์สยองขวัญในอดีตที่ลูกชายเขายังติดใจสงสัยไม่หาย   “มันมีความเป็นไปได้ในหลายแง่มุม ทั้งนายบุญยืนอาจเป็นฆาตกรฆ่าจันทร์หอมเองแล้วก็สร้างเรื่องโกหกขึ้นมา หรือว่าอาจมีใครสักคนในบ้านสังหารเธอแล้วโยนเธอลงน้ำจากนั้นศพลอยมาเกยริมฝั่ง นายบุญยืนมาเจอเข้าในรุ่งเช้า แต่แล้วทำไม...ศพต้องหายไปด้วยล่ะ? ศพหายไปไหน? แล้วใครเป็นคนเขียนคำสาปแช่งนั่น” เงยหน้าถามลูกชายก่อนยกยิ้มเรียบๆ อัศวินสะบัดหน้าก่อนถอนหายใจยาว ผมสั้นเกรียนที่เพิ่งตัดมาใหม่เผยให้เห็นเหงื่อเม็ดน้อยที่ไหลย้อยลงมาจนถึงจอนหู “แล้วทำไมพ่อไม่สืบล่ะครับ ว่าใครเป็นฆาตกร... คุณจันทร์หอมเธอคงไม่ลุกขึ้นมาเขียนจดหมายด่าพวกคานพิภพแล้วเดินหนีไปหรอกนะครับ” ชายหนุ่มว่าเสียงห้วน “อ้าวไอ้นี่ ข้าก็บอกเอ็งไปแล้วไงว่ามันไม่มีหลักฐานอะไรเลย อีกอย่างพวกคนในบ้านหลังนั้นก็ใช่ว่าจะอยากให้คนนอกเข้าไปยุ่มย่ามเสียเมื่อไหร่ เหมราช คานพิภพ มีอิทธิพลล้นเหลือในเมืองนี้...” “ก็เลยต้องปล่อยให้เรื่องนี้กลายเป็นความลับต่อไป...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา รู้สึกทดท้อใจที่ตำรวจหรือแม้กระทั่งตัวเขาเองมิอาจนำตัวคนผิดมาลงโทษได้ “นี่ข้าควรจะดีใจหรือเสียใจกันแน่นะ ที่เมืองนี้ไม่มีเหตุร้ายใดๆ เกิดขึ้นเลยจนทำให้นายตำรวจหนุ่มต้องมานั่งคิดเรื่องไร้สาระจนฟุ้งซ่านแบบนี้” นายอำพลโยนบุหรี่ที่จวนจะหมดมวนลงพื้นก่อนใช้ปลายเท้าบี้จนควันดับมอดไป อัศวินเหลือบตามองบิดาก่อนควักบุหรี่ขึ้นมาสูบบ้าง “ผมนี่แหละที่จะเป็นคนกระชากหน้ากากไอ้เจ้าฆาตกรที่ยังซ่อนตัวอยู่ในบ้านคานพิภพออกมาให้ได้” เขาว่าทั้งที่บุหรี่ยังคาปาก อำพลสั่นศีรษะไปมาสองสามครั้งก่อนแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าตอนบ่ายสองโมง “วันนี้แดดแรงดีจัง... พอกลางวันก็ร้อนตับแตก พอตกกลางคืนก็หนาวจับใจ” ชายวัยย่างห้าสิบถอนหายใจก่อนเบือนหน้าไปหาลูกชาย “เอ็งอยากสืบหาเบาะแสเรื่องนี้ต่อใช่มั้ยไอ้วิน สวรรค์นี่ก็ช่างเข้าข้างเอ็งเสียจริง...” จบคำร่างหนาก็หันขวับมามองบิดาตาโตทันที นายอำพลจุดยิ้มมีเลศนัยน์ก่อนบอก “เพื่อนเก่าของพ่อจากขอนแก่นฝากให้ช่วยดูแลลูกสาวของมันที่จะมาค้างที่บ้านคานพิภพอาทิตย์หน้านี้ ข้าเลยจะให้เอ็งช่วยดูเค้าหน่อย...แต่ก็ไม่ได้หมายความจะให้เอ็งไปเดินตามก้นเขาต้อยๆ นะ แค่คอยดูอยู่ห่างๆ ก็พอ” “จริงเหรอพ่อ” ชายหนุ่มผายยิ้มกว้างอย่างดีอกดีใจก่อนที่บิดาจะส่งรูปถ่ายที่วชิระส่งมาให้แก่ลูกชาย หนึ่งอาทิตย์ก่อนที่ฟ้าฉายจะเดินทางมาบ้านคานพิภพ... เมื่อได้รับการปฏิเสธจากผู้เป็นบิดาก็ทำให้ฟ้าฉายร้อนรนจนทำอะไรไม่ถูก ทุกครั้งที่มีความเห็นไม่ตรงกันพันตำรวจโทวชิระจะหาเหตุผลมาอธิบายเสมอ แต่ว่าคราวนี้เพียงแค่เธอบอกว่าจะไปค้างบ้านอรอนงค์ คานพิภพ ผู้เป็นเพื่อนสนิทพ่อเธอก็นิ่งอึ้งไปพักใหญ่ก่อนจะให้คำตอบที่หญิงสาวไม่รู้สึกยินดีนัก เพราะอะไรถึงไม่ให้เธอไปเที่ยวที่บ้านอรอนงค์ “คุณพ่อคะ...” ร่างระหงที่เปิดประตูห้องทำงานเข้ามาร้องบอกเสียงเรียบ ชายวัยห้าสิบเงยหน้าขึ้นมองบุตรสาวที่เดินดุ่มๆ มานั่งลงยังเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน ดวงหน้าหวานละมุนสดใสตามวัยสาวแรกรุ่น รอยยิ้มของฟ้าฉายทำให้ผู้เป็นพ่อต้องงุนงง เมื่อวานยังทะเลาะกันอยู่เลย แต่ไฉนวันนี้ลูกสาวคนสวยของเขาถึงยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดีจนน่าสงสัย “ฟ้าทราบแล้วค่ะว่าทำไมคุณพ่อถึงไม่ให้ฟ้าไป เพราะเคยเกิดเรื่องที่บ้านคานพิภพใช่มั้ยคะ” คำพูดที่ได้ยินทำเอานายวชิระอ้าปากค้างก่อนรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แต่ถึงกระนั้นก็ยังอดมองลูกสาวด้วยความสงสัยไม่ได้อยู่ดี “ไปรู้เรื่องนี้มาจากไหน” คนพูดวางปากลงบนสมุด ทาบแขนทั้งสองข้างลงกับพื้นโต๊ะทำงาน “อรอนงค์ค่ะ เธอเล่าให้ฟ้าฟังเมื่อวานนี้เอง ก็แค่คนหาย...แล้วก็ผ่านไปตั้งยี่สิบปีแล้ว” “เหรอ? เธอเล่าให้ฟังว่ายังไงบ้าง” วชิระหรี่ตามองดวงหน้าหวานละมุน ฟ้าฉายกระพริบตาถี่ๆ เอียงคอนึกถึงถ้อยคำจากปากของเพื่อนสนิทที่เล่าให้ฟังเมื่อวันก่อน “มีผู้หญิงคนหนึ่ง หายไปจากบ้านคานพิภพ เมื่อตอนงานแต่งงานของคุณพิมพ์พา... เอ คุณพ่อบอกว่าก่อนจะแต่งงานกับคุณแม่เคยประจำการอยู่ที่เมือง Y ใช่มั้ยคะ? หรือว่าคุณพ่อเป็นคนทำคดีนี้...” ดวงตากลมใสเบิกกว้างขึ้นมาในทันทีก่อนที่ฟ้าฉายจะได้รับรอยยิ้มจากบิดาแทนคำตอบ นายวชิระพ่นลมหายใจออกเบาๆ สีหน้าหมองหม่นลงด้วยความไม่สบายใจ “พ่อไม่อยากให้ลูกไปที่นั่นเพราะพ่อเองยังคงจำบรรยากาศตอนที่เกิดเรื่องได้ดี คนที่บ้านนั้น...อันตราย” “พ่อคะ...ใครที่ไหนจะมาฆ่าหนู พ่อกลัวว่าหนูจะหายไปเหมือนผู้หญิงคนนั้นเหรอคะ? บ้าไปแล้ว” “ฟ้าฉาย...” เสียงตะคอกทำให้หญิงสาวสะดุ้งโหยง ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นพ่อเธอตะคอกใส่แบบนี้เลย ดูพ่อเป็นกังวลกับเรื่องนี้มากกว่าที่คิด ผู้หญิงคนนั้นอาจจะหนีตามผู้ชายไปก็ได้นี่... หญิงสาวสะบัดหน้าหนีอย่างไม่พอใจ ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มแน่นเข้าหากัน เธอตอบตกลงกับอรอนงค์ไปแล้วด้วย จะให้ปฏิเสธไปงั้นเหรอ? นานๆ ทีจะได้ไปพักผ่อนบ้านเพื่อนสนิทแสนรัก เรือนคานพิภพที่ตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำโขง เธอตั้งใจว่าจะตื่นขึ้นมาดูพระอาทิตย์ขึ้นยามเช้าท่ามกลางสายหมอกขาวโพลน... “ไปหยิบเอาแฟ้มในชั้นหนังสือมา ที่สันเขียนว่าคดีจันทร์หอม” น้ำเสียงเคร่งขรึมเอ่ยสั่ง ฟ้าฉายหันขวับมาก่อนได้พบกับสีหน้าเรียบเฉยของบิดา หญิงสาวถอนหายใจฟึดฟัดก่อนลุกจากเก้าอี้เดินตรงไปที่ชั้นหนังสือข้างห้อง “ชั้นไหนล่ะคะ...” “ชั้นสาม...หยิบออกมาแล้วก็เอาไปอ่านซะ นั่นเป็นสำนวนคดีที่พ่อลอกไว้ มีคำให้การของพยานและการสอบปากคำของคนในบ้านทุกคน ถ้าหากว่าแกยังยืนยันที่จะไปอีกล่ะก็ แกต้องยอมรับกับเงื่อนไขของพ่อข้อนึง” ฟ้าฉายจับแฟ้มหนาในมือไว้แน่น ค่อยๆ เอี้ยวหันมาหาบิดา เธอเห็นความกังวลและโมโหในสองตาที่เริ่มจะพร่าเลือนคู่นั้น ความรู้สึกผิดทำให้หญิงสาวเริ่มลังเลใจขึ้นมา นายวชิระเชิดหน้ามองร่างระหงที่หัวแข็งและดื้อรั้นตรงหน้าพร้อมขบกรามแน่น   “พ่อจะให้คนคอยดูลูกอยู่ห่างๆ หรือจะเรียกว่าบอร์ดี้การ์ดก็ไม่ผิดหรอกนะ เขาจะคอยปกป้องลูกหากเกิดเรื่องร้ายหรือเมื่อลูกรู้สึกไม่ปลอดภัย เขาจะปกป้องลูกแทนพ่อ...” “พ่อคะ...แต่นี่มันไม่ละเมิดสิทธิส่วนบุคคลไปหน่อยเหรอ?” “งั้นพ่อไม่ให้ไป” “พ่อคะ... ก็ได้ๆ ค่ะ...ตกลงตามนั้น” หญิงสาวทำตาค้อนใส่บิดาก่อนปั้นหน้าบูดบึ้ง หอบแฟ้มหนาเดินออกจากห้องไป สองตากลมใสต้องเบิกโพลงเมื่อได้อ่านคำให้การของนายบุญยืน ผู้ที่อ้างว่าพบศพหญิงสาวที่ชื่อจันทร์หอมริมฝั่งแม่น้ำโขงในตอนรุ่งสาง ถ้าอย่างนั้นอรอนงค์ก็โกหกเธอน่ะสิ ผู้หญิงคนนั้นถูกฆ่าตาย... แต่ก็น่าแปลกอยู่อย่างหนึ่ง เขาบอกว่าเมื่อเขาวิ่งกลับไปแจ้งแก่คนในบ้านและย้อนกลับมา ก็ไม่พบศพหญิงสาวคนนั้น... แต่กลับพบกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่เขียนข้อความสาปแช่งคนในบ้านคานพิภพให้พบแต่ความวิบัติย่อยยับสืบลูกชั่วหลาน ลมเย็นๆ กลางเดือนพฤศจิกายนพัดผ่านผ้าม่านสีขาวเข้ามากระทบผิวกายนุ่มนิ่มจนทำให้หญิงสาวขนลุกซู่ คนที่ถูกฆ่าตายไปแล้ว ไม่มีลมหายใจแล้ว จะลุกขึ้นมาเดินหนีแล้วแอบไปซ่อนหรือยังไง? ยิ่งคิด สมองก็ยิ่งอัดแน่นไปด้วยความสงสัยและสับสน ความไม่รู้ในต้นสายปลายเหตุทำให้ฟ้าฉายรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เธออ่านบันทึกคำให้การของพยานแต่ละคนจนหมด ไม่มีใครที่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยเลยซักคน นอกเสียจากบุญยืนจะกุเรื่องขึ้นมาหลอกทุกคน หรือถ้าเขาพูดจริง แล้วศพ...หายไปได้ยังไงล่ะ? นอกจากนั้นยังเกิดเรื่องแปลกประหลาดนับจากที่ผู้หญิงคนนั้นถูกฆ่าและศพได้หายไป รุ่งเช้าวันเดียวกัน เหมราช คานพิภพก็กลายเป็นคนพิการ ต้องใช้ไม้เท้าช่วยพยุงร่างกายไปตลอดชีวิตเพราะกระดูกขาเกิดหักอย่างแรงจนยากจะประสาน นายพัฒน์ลูกชายคนเล็กกลายเป็นบ้าหลังจากนั้น และอีกไม่กี่สัปดาห์ต่อมาขจีเกศผู้เป็นสะใภ้ของบ้านคานพิภพก็ออกบวชชีทั้งที่มีลูกและครอบครัวให้ดูแล   ฟ้าฉายนิ่วหน้า รู้สึกคล้ายมีก้อนตะกั่วจุกอยู่ที่ลำคอจนทำให้หายใจไม่สะดวก แต่ยังไงก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไป... ที่พ่อให้เธออ่านสำนวนคดีพวกนี้คงเพราะอยากให้เธอเปลี่ยนใจและไม่อยากไปก็ได้ นายวชิระขับรถมาส่งลูกสาวที่สถานีขนส่งด้วยที่ว่าไม่อยากให้อรอนงค์และพี่ชายเธอไปรับที่บ้านของเขา ซ้ำยังกำชับฟ้าฉายว่าห้ามเปิดเผยชื่อของตนให้กับคนในบ้านคานพิภพได้รู้เป็นอันขาด “พ่อเคยทำคดีนี้เมื่อตอนอยู่ที่เมืองนั้น ถ้าพวกเขารู้ว่าลูกเป็นใครมันคงไม่เป็นผลดีต่อตัวลูกแน่ และจำไว้นะฟ้าฉาย ถ้าได้รู้เรื่องอะไรดีๆ ให้รีบส่งจดหมายมาบอกพ่อหรือจดบันทึกเก็บไว้ พ่อเชื่อว่าฆาตกรคือคนในบ้านนั้น” คำบอกลาของผู้เป็นบิดาทำเอาหญิงสาวต้องหนักใจ แต่ก็พยักหน้ารับพร้อมกับปั้นยิ้ม “ค่ะ พ่อไม่ต้องห่วงฟ้าหรอก ฟ้าไปพักผ่อนนะ ไม่มีเวลาไปสืบหาว่าใครเป็นฆาตกรหรอกค่ะ...” เธอประชดประชัน นายวชิระยกยิ้มก่อนโบกมือลา และเมื่อบิดาขับรถจากไปเศรษฐพงษ์และอรอนงค์ก็มาถึงในอีกสิบนาทีต่อมา ชายหนุ่มและหญิงสาวสองคนเดินออกมาจากรถยนต์วอลโว่สีดำที่เพิ่งซื้อมาได้สามปี ฟ้าฉายยกมือไหว้ชายหนุ่มผิวขาวร่างสูงโปร่งก่อนที่เขาจะยกกระเป๋าเดินทางใบย่อมของเธอใส่หลังรถ อรอนงค์รีบคว้าแขนเพื่อนสาวขึ้นรถพร้อมรอยยิ้ม “รอนานมั้ยจ้ะ...แล้วนี่คุณพ่อเธอไม่...” “อ๋อ...คือเผอิญคุณพ่อมีธุระน่ะ ต้องรีบกลับโรงพัก” อรอนงค์ยกยิ้มเจื่อนๆ เมื่อพลาดโอกาสที่จะได้ทำความเคารพบิดาของฟ้าฉาย เศรษฐพงษ์ที่เปิดประตูรถก้าวเข้ามานั่งเบาะคนขับหันมาส่งยิ้มให้หญิงสาวด้านหลัง ฟ้าฉายคลี่ยิ้มตอบชายหนุ่มด้านหน้าไป โครงหน้าขาวสะอาดได้รูป ใต้คิ้วสีน้ำตาลเข้มลงมาคือดวงตากลมรีคู่สวย สันจมูกโด่งรับกับใบหน้าหล่อเหลา ริมฝีปากบางๆ สีชมพูอ่อนอันน่าสัมผัส เขาเป็นดังพ่อเทพบุตรของฟ้าฉายและสาวๆ อีกหลายๆ คน เศรษฐพงษ์เป็นชายหนุ่มที่ดูดีทั้งรูปร่างหน้าตา เป็นสุภาพบุรุษที่ผู้หญิงทุกคนอยากเข้าใกล้ อรอนงค์ผู้เป็นน้องสาวบอกให้พี่ชายออกรถก่อนหันมาคุยกับฟ้าฉาย “คุณพ่อบอกว่าจะเลี้ยงต้อนรับด้วยนะฟ้า” เธอว่าเสียงแจ้วก่อนที่เศรษฐพงษ์จะแทรกขึ้น “นี่ถ้ายัยอรได้เกียรตินิยมก็คงต้องได้จัดงานเลี้ยงทั้งตำบลเลยหละฟ้า...” ฟ้าฉายหันไปยิ้มให้กับสายตาที่มองมาจากกระจกมองหลัง ตลอดสองข้างทางที่รถยนต์เคลื่อนผ่านไปอรอนงค์ก็ชวนคุยมาตลอดทาง กระทั่งเงียบไปเพราะอรอนงค์เผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว ฟ้าฉายหันมายิ้มให้กับดวงหน้าอิ่มเอมที่ซบลงกับหมอนใบเล็กที่เอาไปพิงขอบกระจกรถไว้ ตลอดระยะเวลาสี่ปีที่คบกันมานับแต่เข้ามหาวิทยาลัย อรอนงค์ก็เป็นเพื่อนที่แสนดีมาโดยตลอด ความเป็นคนสดใสร่าเริง ใจเย็นและมองโลกในแง่ดีทำให้ฟ้าฉายชอบเธอมาก ผิดกับเธอที่เป็นสาวห้าว อารมณ์ร้อนและเป็นคนพูดตรง อีกทั้งผู้เป็นพี่ชายของเธอก็ช่างเป็นสุภาพบุรุษที่แสนดี อ่อนโยนต่อผู้หญิงทุกคนที่ได้พบหน้า หน้าตาก็จัดได้ว่าหล่อเหลาราวเทพบุตร ซ้ำยังได้รับการศึกษาที่ดี ชาติตระกูลและฐานะก็จัดได้ว่ามีชื่อเสียงและมั่งคั่ง เขาช่างเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบเหลือเกิน... พี่น้องสองคนนี้ไม่มีทางเป็นฆาตกรที่โหดเหี้ยมได้ หรือถ้าหากฆาตกรเป็นคนในบ้านคานพิภพจริงดังที่พ่อเธอว่า ความอำมหิตนั้นคงไม่ตกมาถึงทั้งสองเป็นแน่ หญิงสาวทอดสายตาออกไปมองบรรยากาศนอกกระจกรถ ภาพท้องทุ่งเหลืองอร่ามทาบทอด้วยแสงแดดสีส้มแสบจ้าที่ลอดผ่านเกลียวเมฆลงมาจากฟากฟ้า ไม่รู้ว่าเรือนคานพิภพและบรรยากาศริมฝั่งโขงจะงดงามและน่าอยู่เหมือนกับที่เธอจินตนาการไว้รึเปล่า... จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 15:01:47

ความคิดเห็นที่ 2 เขียนสนุกนะครับ แต่บทแรกทำให้น่ากลัว+สะเทือนใจ สมเพทเวทนา ต่อการกระทำสุดเลวร้ายของมนุษย์ที่กระทำต่อมนุษย์ด้วยกัน จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 21:01:06

ความคิดเห็นที่ 3 ความเห็นส่วนตัวนะครับ  S X Y ถ้าให้ทับศัพท์ไปเลย เอส  เอ็กซ์  วาย ประมาณนี้ น่าจะอ่านลื่นไหลได้มากกว่า  ยังไงก็เป็นชื่อเรียก เหมือนอย่าง เจ. เค. โรวลิ่ง หรืออะไรอื่นๆ ภาษาบรรยายดีครับ อ่านแล้วนึกภาพตามได้ไม่ยาก การโปรยบรรยากาศก็ดี และตามที่จารย์จี คคห.ข้างบนนี้บอก เป็นเรื่องราวที่มี แก่น-สาร ดีทีเดียวครับ จะติดตาม จากคุณ : SONG982 เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 00:05:03

ความคิดเห็นที่ 4 เขียนได้น่าสนใจดีค่ะ จะติดตามต่อไปนะคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 09:58:06

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องนี้อยู่ในใจมาตั้งแต่อายุ 17 แล้วครับ มาถึงปีนี้ก็ครบ 5 ปี พอดี ^^ ตั้งใจว่าจะเริ่มเขียนเมื่อถึงฤดูหนาว แต่ปีแล้วปีเล่าก็ไม่มีโอกาสได้เขียนซักที มาตอนนี้ เวลา และ โอกาส เอื้ออำนวยแล้ว ก็เลยได้เขียน... ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะครับ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของคุณ SONG982 นะครับ ในเนื้อเรื่องจากนี้ไปก็ไม่มี x ,s อะไรอีกแล้วหละครับ ที่ใช้ตัวอักษรแทนชื่อก็เพราะว่า ต้องการปิดบังชื่อฆาตกร ทั้งสองคนนี้ไว้ ^^ แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 54 12:07:10 จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 11:51:50

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 20:09:57