ความคิดเห็นที่ 1 ความรักครั้งแรกในชีวิต ก้าวเข้ามาหาตรีวิทย์คงเพราะโดดเด่นนี้กระมัง ..... .... .... .... .... .... .... .... .... . . . . . . . . . . . .   ความแอบชอบพอของรุ่นพี่ต่างคณะคนหนึ่ง   ทำให้ทางเดินของตรีวิทย์มีอนุสรณ์อันเจ็บร้าวให้ได้จดจำ   เขาคนนั้นเป็นรุ่นพี่คณะรัฐศาสตร์ ตรีวิทย์ได้รู้จักกับพี่เขา   ก็เมื่อตอนที่ตัวเองก้าวขึ้นเป็นนิสิตชั้นปีที่สองได้เพียงเดือนเศษ   ส่วนพี่เขากำลังเรียนอยู่ชั้นปีที่สี่   แรกพบกัน พี่เขาบอกว่าแอบชอบตรีวิทย์ มาตั้งแต่ตอนที่ตรีวิทย์เรียนอยู่ปีหนึ่งแล้ว   พี่เขาแอบตามติดตรีวิทย์มาตลอดเพื่อรอโอกาสเหมาะ                    ..แล้วโอกาสเหมาะก็มาถึงตามที่คิด   เมื่อพี่เขาสืบเสาะรู้มาว่าทุกคืนวันเสาร์ตรีวิทย์กับกลุ่มเพื่อนๆ   ชอบไปเที่ยวดิสโก้เธคแถวๆสีลมซอยสี่ พี่เขามาเฝ้ารอตรีวิทย์อยู่ที่ดิสโก้เธคแห่งนั้นราวสามสี่ครั้ง   แล้วที่สุดพี่เขาก็เข้าถึงตัวและได้รู้จักตรีวิทย์จนได้   พี่เขาทำทีแกล้งเดินชนตรีวิทย์แล้วทำน้ำหกใส่ ความตั้งใจที่ตรีวิทย์คิดว่าเป็นความไม่ตั้งใจ   การขอโทษขอโพยเป็นเรื่องเป็นราว ผสมรวมกับท่าทีอันดูดีตามฉบับของสิงห์หนุ่มรัฐศาสตร์   และเมื่อยิ่งรู้ว่าเป็นรุ่นพี่มหาวิทยาลัยเดียวกันด้วยแล้ว   ยิ่งทำให้บทสนทนาที่ตามมาถูกคอ และก่อตัวเป็นคนมักคุ้นกันได้เร็วกว่าเดิม..       ตรีวิทย์พบเจอพี่เขาที่ดิสโก้เธคแห่งเดิมทุกคืนวันเสาร์อยู่ราวเดือนเศษ   แล้วในคืนวันเสาร์สุดท้ายปลายเดือนกรกฎาคม..   ถ้าตรีวิทย์จำไม่ผิดมันเป็นค่ำคืนที่ฝนตกปอยๆเพราะนักเที่ยวราตรีบางตากว่าปกติ   พี่เขาก็บอกรักแบบที่ตรีวิทย์ไม่ทันตั้งตัว   พี่เขาอาศัยจังหวะที่ตรีวิทย์เดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้วแอบเดินตาม   และโอกาสก็เป็นใจยิ่งเมื่อในห้องน้ำนั้นไม่มีใครอยู่เลย   พี่เขาอาศัยจังหวะนั้นดึงตรีวิทย์เข้าไปในห้องน้ำที่เป็นส่วนตัวแล้วรีบลงกลอน   ตรีวิทย์จับต้นชนปลายไม่ถูก   พี่เขาดึงร่างตรีวิทย์ให้หันมาเผชิญหน้าของพี่เขา แล้วพี่เขาก็พูดว่า..   แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 20:21:24 จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 17:54:44

ความคิดเห็นที่ 2 พี่เขาดึงร่างตรีวิทย์ให้หันมาเผชิญหน้าของพี่เขา แล้วพี่เขาก็พูดว่า..   “วิทย์รู้ไหมว่าพี่แอบชอบวิทย์มานานแล้ว พี่ขอเป็นแฟนของวิทย์นะ”                    คำพูดสั้นๆแต่ได้ใจความ ตรีวิทย์จ้องมองหน้าพี่เขาอย่างสับสน                    เสียงลมหายใจและเสียงหัวใจเต้น ทั้งของตรีวิทย์และของพี่เขา   วนเวียนปะทะใบหน้าและเรือนร่างของกันและกันอยู่ชั่วครู่   ตรีวิทย์มิอาจปฏิเสธได้เลยว่า ตนก็พึงพอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้                    “พี่ขอนะวิทย์ พี่ขอครั้งหนึ่ง”                    แล้วพี่เขาก็ก้มลงเอาริมฝีปากของเขา สัมผัสลงริมฝีปากของตรีวิทย์อย่างแผ่วเบา                    ในชั่วอึดใจ ตรีวิทย์ค่อยๆผลักร่างพี่เขาออกไป “พอเถอะพี่”                    พี่เขาทำตามที่ตรีวิทย์บอก อ้อมแขนของพี่เขาที่กอดรัดร่างของตรีวิทย์ไว้ค่อยๆคลายลง   พี่เขาไม่ฝืนใจตรีวิทย์เลยแม้แต่น้อย แล้วเหตุผลน้อยๆนี้ก็เริ่มก่อตัวเป็นความรักขึ้นมาจนได้                        รักแรกในชีวิต.. ..   จะว่าเกิดขึ้นรวดเร็วอย่างไม่ทันตั้งตัวก็เห็นจะไม่ผิดนัก   และหากจะว่าต่อไปบทจะจบเลิกร้างกันไป ก็รวดเร็วอีกไม่แพ้กันก็คงได้   เพราะนับวันนับเดือนดูแล้ว ความรักระหว่างพี่เขากับตรีวิทย์   ดำเนินไปอย่างหลบๆซ่อนๆอยู่ได้เพียงราวสี่เดือนเศษ   แล้วจู่ๆวันหนึ่งพี่เขาก็บอกเลิกรักตรีวิทย์แบบง่ายๆ                    “พี่ว่าเรื่องของเราสองคนคงไม่มีทางเป็นจริงได้หรอก”   พี่เขาจ้องมองหน้าตรีวิทย์ ด้วยแววตาอันเหมือนจะห่างเหิน                    ตรีวิทย์จ้องมองหน้าพี่เขากลับอย่างไม่เข้าใจ “พี่หมายความว่ายังไง”                    “พี่คิดไปคิดมาความรักของเรามันเหมือนฝืนธรรมชาติ   และเราก็คงจะฝืนเรื่องราวแบบนี้ไปได้อีกไม่นาน พี่อยากให้ทุกอย่างมันจบๆไปซะ   พี่อยากจะกลับไปลองใช้ชีวิตแบบคนปกติ ลองคบผู้หญิงดูสักคน”                    พี่เขาพูดเอาอย่างไม่ทันต้องคิด อย่างไม่สนใจความรู้สึกของคนตรงหน้า                                   และด้วยคำพูดนี้ ด้วยแม้จะเสียความรู้สึกและเจ็บช้ำเพียงใด   แต่ตรีวิทย์ก็ตัดสินใจเดินหันหลังให้กับพี่เขาทันที   เดินหันหลังให้อย่างตัดใจ ทั้งๆที่น้ำตานองหน้าออกปานนั้น   ทั้งๆที่น้ำตานองหน้าออกปานนั้น.... .... แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 20:22:53 จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 18:01:54

ความคิดเห็นที่ 3 .. ..เวลาแห่งความรักสี่เดือนอันแสนสั้น   จบลงง่ายๆด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ ตรีวิทย์คิดแล้วคิดซ้ำพี่เขาพูดออกมาได้อย่างไรกัน   ไหนพี่เขาเคยบอกว่ารักตรีวิทย์ ไหนพี่เขาเคยบอกว่าเราจะรักกันจนวันตาย   ความรักในแบบฉบับของพี่เขา ในแบบฉบับของเกย์คิงส์ที่ต้องใช้ชีวิตอย่างหลบๆซ่อนๆ   คงเป็นเพียงความฉาบฉวยของอารมณ์ อันเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ชั่วยามอย่างนั้นหรือ   พี่เขาก้าวเข้ามาหาตรีวิทย์ด้วยเหตุผลใด                    อารมณ์รักแบบวัยรุ่น การได้ครอบครองคนที่เป็นดาวเด่นและได้พิชิตเข้าไปถึงเนื้อตัว   การได้ปลดปล่อยความรู้สึกอัดอั้นที่เคยหลบๆซ่อนๆมาโดยตลอด   คงเป็นเหตุผลหลักของพี่เขากระมัง เมื่อได้ทุกสิ่งสมใจแล้ว   พี่เขาเลยหาเหตุผลอันแยบยลมาบอกเลิก คงแค่นั้น.. ..       ความรักหนอความรัก กว่าจะมาประจักษ์ความจริงก็เสียรู้คนไปมากมายนักแล้ว                      เสียงประกาศของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินดังขึ้น   เครื่องกำลังจะแล่นลงจอดที่ท่าอากาศยานกรุงเทพฯ   ตรีวิทย์ละจากภวังค์และพยายามลบลืมความสับสนทั้งหมด   แต่เรื่องราวชีวิตแบบใหม่ๆที่เกิดขึ้นตลอดเวลาห้าวันที่ฮ่องกง   เหมือนจะรุมเร้าให้ความสับสนไม่อาจจางหายไปได้..                        .. ..กว่าจะตรวจเอกสารการเดินทางกลับเข้าประเทศ   รวมถึงรอรับสัมภาระที่สายพานจนเสร็จเรียบร้อยก็กินเวลากว่าครึ่งชั่วโมง   เมื่อตรีวิทย์เดินออกมาบริเวณห้องโถงผู้โดยสารขาเข้า   ไม่ทันที่จะได้ชะเง้อชะแง้มองหาเพื่อนที่นัดหมายว่าจะมารับ   ก็เกิดเห็นกันเสียก่อนในระยะไกลตา   ตรีวิทย์เดินตรงไปหาหญิงสาวที่มารอรับอยู่บริเวณด้านนอก   พร้อมสัมภาระที่ดูพะรุงพะรังกว่าตอนขาไป.. .. จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 18:07:04

ความคิดเห็นที่ 4 “ซื้ออะไรมาเยอะแยะวิทย์ ตอนวันที่มาส่งแกไปฮ่องกง   ฉันจำได้ว่ามีกระเป๋าแค่ใบเดียวไม่ใช่เหรอ”   หญิงสาวมองดูสัมภาระของเพื่อน พร้อมยื่นมือไม้ไปช่วยถือของบางอย่างที่พอจะช่วยถือได้                      “ก็ของฝากทั้งนั้นแหละตา มีเครื่องสำอางของแกด้วย”                    ตรีวิทย์ยื่นสัมภาระสองสามชิ้นที่ดูไม่ค่อยหนักนัก ส่งให้เพื่อนช่วยถือ                    หญิงสาวที่ถูกเรียกชื่อว่า “ตา” หรือชื่อเต็มๆว่า “เพียงตา”   ยิ้มรับคำพูดของเพื่อนอย่างอารมณ์ดี   “ขอบใจจ้าแม่คุณ ว่าแต่ไปเที่ยวมาหนนี้ มีหรือเจออะไรสนุกๆบ้างไหมล่ะแก”                    ตรีวิทย์หันมองหน้าเพื่อน สะดุดใจกับคำถามที่เหมือนเพื่อนจะรู้   “จำปาโทรมาเล่าอะไรให้แกฟังงั้นเหรอ”                     “เปล่านี่นา”   เพียงตาเบิกตาโต ทั้งๆที่ดวงตาของหล่อนก็กลมโตสุกใสอยู่แล้ว   “นี่แสดงว่าหล่อนต้องไปเจออะไรมาแน่เลย”                    “ก็มีบ้างแหละ เดี๋ยววันหลังฉันจะเล่าให้ฟัง   เอาเป็นว่าตอนนี้แกพาฉันกลับคอนโดก่อนเถอะ   ฉันอยากจะพักผ่อนให้มากๆเพราะพรุ่งนี้เช้าต้องทำงานแล้ว”                    ตรีวิทย์เหลียวดูนาฬิกาข้อมือเรือนเก๋ที่ข้อมือตน อีกไม่กี่นาทีก็จะเที่ยงคืนแล้ว   พอกลับถึงคอนโด กว่าจะจัดแจงเก็บข้าวของ กว่าจะอาบน้ำเสร็จ   .. ..จะเหลือเวลาให้พักผ่อนอีกกี่ชั่วโมงกัน                    “ได้เลยจ๊ะ แม่คุณ”   เพียงตารีบรับคำที่เพื่อนบอก เพราะหล่อนเองก็อยากจะกลับไปพักผ่อนเหมือนกัน   การขับรถออกมารอรับส่งคนในเวลาดึกดื่นเกือบเที่ยงคืน อันควรเป็นเวลาพักผ่อนอย่างนี้   ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นเพื่อนรักที่รู้จักผูกพันกันมานาน   สำหรับเพียงตาแล้ว ก็คงจะไม่ทำให้หรอก                        เพียงตาขับรถมาส่งตรีวิทย์ถึงคอนโดย่านสุขุมวิทราวๆเที่ยงคืนเศษ   เมื่อก้าวลงจากรถและขนข้าวของสัมภาระลงมาเสร็จเรียบร้อย จึงล่ำลากัน                    “ไว้อีกสักสองสัปดาห์ค่อยนัดเจอกันนะตา คิดว่าตั้งแต่พรุ่งนี้งานที่บริษัทคงยุ่ง   แล้วนี่เห็นว่าสัปดาห์หน้าจะพากันไปสัมมนาที่นครนายก โอ้ย..แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว”                    ตรีวิทย์ทำท่าเหมือนเบื่องานเต็มประดา ทั้งๆที่เป็นงานใหม่เพิ่งเปลี่ยนมาทำได้ไม่กี่เดือน   ตั้งแต่เรียนจบจนถึงวันนี้ ตรีวิทย์เปลี่ยนงานเข้าออกบริษัทโน้นบริษัทนี้มาสี่แห่งแล้ว                    เพียงตามองเพื่อนอย่างเข้าใจ   “ไม่เป็นไรหรอก สัปดาห์หน้าฉันก็คงจะไม่ว่างเหมือนกันแหละแก   ช่วงนี้ก็ปิดเทอมว่าจะไปเที่ยวมาเก๊ากับชัยน่ะ เห็นแพ็คเก็จทัวร์มันลดราคา”                    “อะไรนะ”   ตรีวิทย์เบิกตากว้าง แทบลืมความง่วงเสียสนิท.. ..   แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 20:24:23 จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 18:12:41

ความคิดเห็นที่ 5 “ฉันจะไปเที่ยวมาเก๊ากับบุญชัย” เพียงตาย้ำคำ                    ความรู้สึกของตรีวิทย์ เหมือนจะเกิดความขุ่นมัวบางอย่างขึ้นมา   แต่ก็พยายามเก็บกดความรู้สึกนั้นไว้   “แล้วนี่จะพากันไปเที่ยวกี่วันล่ะ”                    “มันก็ทัวร์ถูกๆสามวันสองคืนเท่านั้นแหละแก เงินเดือนอาจารย์วิทยาลัยอย่างฉัน   จะมีปัญญาที่ไหนไปซื้อทัวร์แพงๆ”   เพียงตาบอกเล่าอย่างไม่ปิดบัง                    หนนี้ตรีวิทย์มองเพื่อนกลับอย่างเข้าใจ “เอาเถอะ ยังไงก็ขอให้เที่ยวให้สนุกแล้วกัน”                      แล้วก็เหมือนความง่วงจะกลับคืนมาอีกครั้ง   ทั้งสองต่างล่ำลากันเป็นครั้งสุดท้าย จนเมื่อเพียงตาขับเคลื่อนรถออกไปแล้ว   ตรีวิทย์จึงค่อยหอบหิ้วสัมภาระ ก้าวเท้าเดินเข้าไปในอาคารของคอนโด                        วันเวลาของค่ำคืนนี้มีแต่ความอ่อนเพลีย..   เมื่อจัดแจงเก็บข้าวของและทำความสะอาดห้องเสร็จเรียบร้อย   ตรีวิทย์ก็แทบจะไม่มีแรงไปอาบน้ำต่อ ตรีวิทย์เดินถือผ้าขนหนูมานั่งลงที่เตียงนอน   คิดว่าจะหลับพักสักสิบนาที แล้วค่อยลุกไปอาบน้ำ   แต่เพียงแค่เอนกายลงบนเตียง หัวถึงหมอนได้ไม่ถึงห้านาที   ตรีวิทย์ก็หลับสนิทไม่รู้เรื่องราวใดๆ.. ..                        บรรยากาศสลัวเลือน   ภายในห้องขนาดกะทัดรัดผสมผสานกับการตกแต่งกันได้อย่างลงตัว   เครื่องปรับอากาศที่กำลังเปิดกระจายความเย็นในระดับที่พอเหมาะ   เหมือนจะยิ่งเป็นใจให้ร่างบอบบางที่นอนอยู่บนเตียงนั้นหลับใหลได้เป็นอย่างดี   ร่างบอบบางผิวสีแทนใบหน้าเรียวมน และคิ้วที่ดกดำจับคู่ได้กับริมฝีปากเรียวบางออกชมพูอ่อนๆ   ..ดูยังไงก็อ่อนกว่าวัยนัก                      วัยยี่สิบห้าปีต้นๆของตรีวิทย์ในวันนี้ กำลังเป็นวัยวันเริ่มต้นของการก่อร่างสร้างตัว   ถ้าจะว่าไปแล้วความเป็นมาในอดีตของชีวิต   ตรีวิทย์เกิดมาในครอบครัวที่มีพื้นฐานดี ตั้งแต่เด็กแต่เล็กก็ไม่เคยว่าจะลำบากอะไร   บ้านเกิดของตรีวิทย์อยู่ที่สระบุรี พ่อแม่ทำมาค้าขาย..   มีกิจการร้านขายของชำทั้งส่งและปลีกที่ใหญ่ที่สุดในตลาด ตรีวิทย์มีพี่ชายสองคน แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 20:25:59 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 18:18:31 จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 18:18:00

ความคิดเห็นที่ 6 ด้วยความที่บ้านพอมีฐานะ..   ลูกๆทุกคนจึงถูกส่งเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯตั้งแต่ชั้นประถมฯ   โดยพ่อแม่ให้พักอาศัยอยู่กับญาติผู้ใหญ่แถวประดิพัทธ์   ตอนนี้พี่ชายทั้งสองคนของตรีวิทย์ใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ   พี่ชายคนโตจบวิศวกรที่อเมริกาด้วยทุนของมหาวิทยาลัย และพอเรียนจบก็ทำงานอยู่ที่นิวยอร์ค   ส่วนพี่ชายคนรอง ตอนนี้กำลังศึกษาอยู่ในระดับปริญญาเอกทางด้านคอมพิวเตอร์ที่ออสเตรเลีย   จะมีก็แต่ตรีวิทย์คนเดียว ที่ร่ำเรียนอยู่ในเมืองไทยมาโดยตลอด     ตรีวิทย์เรียนชั้นมัธยมปลายที่โรงเรียนหอวัง   ชีวิตในวัยนี้เองที่ตรีวิทย์ได้รู้จักกับจำปาและเพียงตา และเป็นเพื่อนสนิทกันมานับแต่นั้น                      แม้ทั้งสามคนจะเติบโตมาจากพื้นฐานครอบครัวที่ต่างกัน   แต่ชีวิตผูกพันของตรีวิทย์ จำปาและเพียงตาก็ผูกพันเกินบรรยาย   แม้เมื่อถึงคราวจะต้องแยกย้ายกันไปเรียนในรั้วมหาวิทยาลัยอื่นที่ต่างกัน   แต่การไปมาหาสู่พบปะก็ไม่เคยขาดหาย     ตรีวิทย์เรียนจบบัญชีจากจุฬาฯ จำปาเรียนจบบริหารธุรกิจจากเกษตร   ส่วนเพียงตาจบศึกษาศาสตร์เอกการสอนคณิตศาสตร์จากมศว. ประสานมิตร   และเมื่อเริ่มต้นเข้าสู่ชีวิตของการงาน จนถึงทุกวันนี้ตรีวิทย์เปลี่ยนงานมาแล้วทั้งหมดสี่ครั้ง   บริษัทล่าสุดที่ตรีวิทย์ทำงานอยู่  เป็นบริษัทเครือใหญ่ของเมืองไทยที่ทำธุรกิจด้านขนมคบเคี้ยว                        สำหรับจำปาก็ได้งานที่ฮ่องกงทันทีที่เรียนจบ แม้จะเรียนทางด้านบริหารธุรกิจมา   แต่ระหว่างเรียนจำปาก็ใช้เวลาว่างไปเรียนภาษาจีนเพิ่มเติม   จนพูดได้เลยว่าจำปาพูดและใช้ภาษาจีนกวางตุ้ง ได้ดีกว่านักศึกษาเอกภาษาจีนบางคนด้วยซ้ำ   ภาษาดีกับเกรดเฉลี่ยที่อยู่ในระดับเกียรตินิยม   ..มีหรือที่จะทำให้ผู้หญิงสะสวยอย่างจำปาพลาดงาน       เพียงตาเองก็เช่นกัน   ระดับคะแนนการเรียนของหล่อนไม่น้อยหน้าเพื่อนทั้งสองเลย   หลังจากสำเร็จการศึกษาแล้วเพียงตาก็สอบบรรจุ   และได้เป็นข้าราชการครูของวิทยาลัยแห่งหนึ่งย่านเทเวศร์   และใช้ชีวิตการงานแบบนั้นมาจนถึงทุกวันนี้     ชีวิตผูกพันอันเหมือนจะก่อเกิดเรื่องราวผูกพันระหว่างกันอีกมากมาย.. ..   แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 20:27:44 จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 18:22:56

ความคิดเห็นที่ 7 ตรีวิทย์เผลอหลับไปจนล่วงเลยมาถึงรุ่งสาง   แสงอ่อนๆของยามเช้าที่เล็ดลอดเข้ามาในห้อง ทำให้เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา   หกนาฬิกากับอีกสิบนาที..   ตรีวิทย์ยังมีเวลาอีกเกือบหนึ่งชั่วโมงสำหรับการอาบน้ำและแต่งตัว   บริษัทของตรีวิทย์อยู่แถวๆศรีนครินทร์ จากคอนโดที่พักไปถึงที่ทำงานใช้เวลาเกือบๆชั่วโมง   งานที่บริษัทของตรีวิทย์เริ่มที่เวลาเก้านาฬิกาตรง   ..นับๆเวลาดูแล้วเขาน่าจะเข้าทำงานได้ทันเวลา                      วันเวลาของการเร่งรีบความวุ่นวายและการงานในกรุงเทพฯ   กลับคืนสู่ชีวิตของตรีวิทย์อีกครั้ง   และชีวิตที่มีแต่งานกับงานแบบนี้ ทำให้ตรีวิทย์ลืมเสียสนิท   ถึงธุระที่จำปาไหว้วานไว้ก่อนเดินทางกลับกรุงเทพฯ   จนเมื่อเวลาล่วงเลยมาห้าวันนั่นแหละ ตรีวิทย์ถึงนึกขึ้นมาได้   เสื้อหนาวที่จำปาฝากให้เอาไปให้แม่กับน้องสาวของหล่อน   ตรีวิทย์หมกเก็บไว้ในซอกของตู้เสื้อผ้าจนลืมเสียสนิท       และเมื่อเลิกงานในเย็นนี้..   ตรีวิทย์จึงรีบขับรถกลับคอนโดแวะเอาของในตู้เสื้อผ้า   จากนั้นก็รีบออกรถมุ่งตรงไปย่านดอนเมืองต่อทันที   ตรีวิทย์รู้สึกหัวเสียอยู่นิดหน่อยกับการจราจรที่ติดขัดในช่วงเย็น   และกว่าจะเดินทางถึงที่หมายก็หนึ่งทุ่มเศษ                      บ้านแม่ของจำปาเป็นทาวน์เฮาส์เล็กๆในชุมชนแห่งหนึ่ง   ทาวน์เฮาส์หลังนี้เป็นน้ำพักน้ำแรงที่จำปาซื้อหามาให้แม่ของหล่อน   หลังจากที่หล่อนไปทำงานที่ฮ่องกงได้เพียงหกเดือนเท่านั้น   น้ำพักน้ำแรง ที่ตรีวิทย์รู้สึกไม่เห็นด้วยในบางแง่มุม.. ..                      “จำปาฝากเสื้อหนาวมาให้นะแม่ มีทั้งเสื้อหนาวของแม่และของจำปีด้วย”                    ตรีวิทย์รีบบอกกล่าวทันทีที่เข้ามาในบ้าน   เมื่อพบเจอแม่และน้องสาววัยสิบหกของจำปากำลังนั่งกินข้าวมื้อค่ำกันอยู่   ตรีวิทย์รีบเอาเสื้อกันหนาวสองตัวออกจากถุงแล้วคลี่ให้ดู                      “เออๆขอบใจมากนะตาวิทย์ มาๆเข้ามานั่งกินน้ำกินท่าก่อน   แล้วนี่กินข้าวเย็นมาหรือยังล่ะ”   หญิงสูงวัยรีบเอ่ยเชื้อเชิญเช่นกัน เพราะชายหนุ่มคนตรงหน้าคุ้นเคยกันดี   ..เพราะเป็นถึงเพื่อนรักเพื่อนสนิทของลูกสาว                    ตรีวิทย์ยิ้มรับคำเชื้อเชิญอย่างกันเอง   จำปีซึ่งเป็นน้องสาวของจำปาเดินเข้ามาไหว้ตรีวิทย์   และพามานั่งที่โต๊ะอาหาร จำปีและตรีวิทย์พูดคุยกันอย่างถูกคอเหมือนที่เคยเป็น                      ตรีวิทย์อยู่ร่วมทานอาหารมื้อค่ำ.. ..   และพูดคุยกับสองแม่ลูกอยู่ราวๆเกือบถึงสามทุ่ม จึงขอตัวลากลับ   “ผมเห็นทีต้องกลับแล้วนะครับแม่ เพราะนี่ก็ดึกแล้วด้วย   พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าเพราะมีสัมมนาที่นครนายก”   “ว่างๆพี่วิทย์แวะมาอีกนะคะ”                    จำปีเอ่ยส่งท้าย เพราะเพื่อนชายนุ่มนิ่มของพี่สาวคนนี้พูดคุยถูกคอนัก   แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 20:29:24 จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 18:29:22

ความคิดเห็นที่ 8 “อาจจะเป็นสักปลายเดือนนะ คงเป็นช่วงที่จำปากลับมากรุงเทพฯพอดี”                    ตรีวิทย์เอ่ยเหมือนเป็นคำมั่น มองหน้าหญิงสาววัยดรุณอย่างเอ็นดู                    ตรีวิทย์กล่าวคำลาผู้เป็นแม่ของเพื่อนอีกครั้ง จากนั้นจึงเดินทางกลับออกไป                      ตรีวิทย์กลับเข้ามาที่รถ สตาร์ทเครื่อง   เปิดแผ่นเครื่องเล่นซีดี เพลงฝรั่งท่วงทำนองเบาๆอบอวลทั่วรถ   จากนั้นเขาจึงค่อยๆขับเคลื่อนพาหนะไปตามทางข้างหน้า   พลางนึกคิดได้ตั้งแต่กลับมาจากฮ่องกง   นี่ก็เกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ไม่ได้พูดคุยกับจำปา โทรส่งข่าวคราวถึงกันหน่อยก็น่าจะดี                      ตรีวิทย์หยิบโทรศัพท์มือถือจากเบาะนั่งข้างๆ กดเลขหมายปลายทาง   จากนั้นจึงเอาเครื่องแนบหู เสียงสัญญาณสายว่างจากปลายทางดังขึ้น                      “ฮัลโหล วิทย์เหรอ นี่ผมหลีเฟ่ยพูดนะ”                    เสียงตอบรับของคนปลายทางทำเอาตรีวิทย์งุนงงสับสน                    ตรีวิทย์รีบเลื่อนเครื่องโทรศัพท์ที่แนบหูไว้ลงมากดดูเบอร์ที่โทรออกอีกครั้ง   เบอร์ที่กดออกไปก็เป็นเบอร์ของจำปานี่น่า   และที่สำคัญตรีวิทย์ยังไม่มีเบอร์ของหลีเฟ่ยด้วยซ้ำ                        ตรีวิทย์รู้สึกสับสนมากขึ้น..   แต่ความปิติยินดีของใจ ก็มีไม่น้อยเลย.... ....     (อ่านต่อฉบับหน้า)    http://www.baantalaylormbooks.com         จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 18:37:08

ความคิดเห็นที่ 9 แบบว่า  สีตัวอักษรมันวาวๆ แสบตาอ่ะครับ  ที่จริงเรื่องน่าสนใจ แต่ต้องขออนุญาตยอมแพ้ จากคุณ : SONG982 เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 19:02:02

ความคิดเห็นที่ 10 จะปรับโทนสีให้จางลงนะคะ จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 20:15:33

ความคิดเห็นที่ 11 ปรับโทนสีให้อ่านสบายตาแล้วนะคะ จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 20:29:59

ความคิดเห็นที่ 12 ทำไมถึงใช้ชื่อว่า เมืองรักในบาดาล อ่าครับ ผมนึกว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับ พญานาคเสียอีก >< แต่เขียนสนุกดีครับ "ชีวิตเกย์แบบตรีวิทย์ ชีวิตเกย์แบบหลีเฟ่ย หรือไม่ว่าจะเป็นชีวิตเกย์แบบไหนๆ คงจะเหมือนกันทั้งหมดดอกกระมัง.. .. รักง่าย ผูกพันกันง่ายๆ บทจะเลิกรากันไปก็คงง่ายไม่ต่างกัน" อันนี้เรื่องจริงครับ คอนเฟิร์มส์... อ่านเรื่องนี้แล้วทำไมให้นึกถึงอดีตจัง... เฮ่ย เรื่องมันเศร้า แต่เล่าแล้วขำ >< แต่คู่ที่เขารักกันมาก อยู่ด้วยกันมานาน ก็มีนะครับ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 22:07:42 จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 22:05:33

ความคิดเห็นที่ 13 ลองอ่านไปเรื่อยๆก่อนดีไหม เผื่อจะได้คำตอบว่าทำไมถึงชื่อ เมืองรักในบาดาล เคยมีนักเรียนมาถามเหมือนกัน ว่าทำไมครูถึงใช้ชื่อนี้ แต่ก็ยังไม่ได้ให้คำตอบเด็ก ลองอ่านไปเรื่อยๆนะคะ แล้วหนังสือก็ไม่ได้มีเฉพาะความรักของตรีวิทย์กับหลีเฟ่ย แต่ยังมีความรักของหญิงชายทั่วไปอีกหลายคู่จะตามมาในบทต่อๆค่ะ -------------------------------------------------------------------------- เศร้าอยู่ สายส่งโทรมาบอกว่า น้ำเข้าโกดังที่ศาลายา ท่าทางสต็อกหนังสือเมืองรักในบาดาล คงจะลอยไปกับน้ำหมดแล้ว แต่ก็นะ หลายคนคงหนักกว่าเรา ให้กำลังใจคนบ้านโดนน้ำท่วมนะคะ จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 22:47:50