ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ “ยุ่น เครียดมากเกินไปแล้วนะ งานน่ะเพลาลงบ้างก็ได้ ยุ่นรู้ตัวไหมว่าไม่มีเวลาให้นัทเหมือนเก่าเลย” นัทบอกฉันในเช้าวันต่อมา ฉันยังอารมณ์ดีอยู่ จึงเดินเข้ามานั่งเบียดเขาแล้วเอาคางเกยไหล่นัทดูหน้าจอโน้ตบุ๊คที่นัทเปิดค้างเอาไว้ ตอนนั้นเองที่ฉันเห็นว่าหน้านัทดูซีดๆ  แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร ยังตอบนัทด้วยสีหน้ายิ้มๆ เหมือนเคย “หมดโปรเจคท์นี้ก็ได้พักแล้วล่ะ อีกไม่กี่วันเอง ทีนี้ยุ่นจะชดเชยเวลาที่หายไปให้นัทเต็มที่เลย” “แน่นะ นัทจะรอ” นัทบอกอย่างมีความหวัง นัยน์ตาโรยๆ คู่นั้นฉายประกายความหวังขึ้นมา “อื้ม แน่สิ” “นัทอยากให้ยุ่นอ่านฟิคเรื่องนี้จังเลย” นัทเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว “เรื่องไหนเอ่ย” ฉันถามอย่างเอาใจมากกว่าจะอยากอ่านจริงๆ “Where ของ Subara nana” “สนุกเหรอ” ฉันมองตัวหนังสือหน้าจอแวบหนึ่ง “มากเลย ยุ่นรู้ไหม มีฉากนึงในเรื่องนะที่นัทชอบมากเลย  เป็นฉากที่คาเมะกับจินเดินมาจากปลายราวระฆังคนละฝั่ง แล้วมือที่สั่นระฆังนั่นก็มาแตะกันโดยบังเอิญตรงกลางทางเดิน ทำให้จินจำได้ทันทีว่าคาเมะคือคนรักของตัวเองเมื่อชาติก่อน” “ก็แค่ฉากในนิยายเอง จะจริงจังอะไรนักหนานะ”  ฉันตอบอย่างไม่เห็นว่ามันเป็นเรื่องสำคัญ ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่านัทเป็นคนอ่อนไหวกับเรื่องอย่างนี้เอามากๆ และไม่คิดด้วยว่า นัทพยายามจะบอกอะไรบางอย่างกับฉัน   “นั่นสินะ นัทจะจริงจังอะไรกับมันนัก” นัทพูดอย่างเศร้าๆ สายตาที่มองฉันเต็มไปด้วยแววของการตัดพ้อ ก่อนจะลุกหนีออกไปจากตรงนั้นโดยไม่ได้พูดอะไรอีกเลย หิมะบางเบาเริ่มโปรยลงมาอีกแล้ว ฉันซุกมือเข้าไปในเสื้อกันหนาวตัวหนา และสัมผัสกับบางสิ่งในกระเป๋าเสื้อ เมื่อหยิบมันออกมาดู ก้อนสะอื้นก็แล่นขึ้นมาจุกอยู่ที่คอฉันอีกครั้ง มันคือสมุดบันทึกขนาดกลางสีเทาของนัท สมุดเล่มนี้ นัทเอาไว้ใช้จดคำคม หรือประโยคที่เขาชอบจากหนังสือต่างๆ ที่เขาอ่าน ไม่เว้นแม้แต่นิยาย แน่นอน มีถ้อยคำจากฟิคชั่นเรื่อง Where ด้วย ริบบิ้นเส้นเล็กสีน้ำเงินยังคงคั่นอยู่ที่หน้านั้น ฉันเปิดสมุดไปที่หน้านั้น ตัวอักษรเรียงเป็นระเบียบของนัทปรากฏในคลองจักษุ ประโยคแรกที่เขาจดบันทึกลงไป ทำให้ฉันหวิววับในใจไม่น้อย ยิ่งคิดถึงหน้าเขา ฉันก็แทบอยากร้องไห้   *“แค่ได้อยู่ใกล้ๆ กัน...ได้หายใจเอาอากาศที่นายหายใจออกมา ...ฉันก็พอใจแล้ว” นัทพอใจแค่นั้นจริงๆ ฉันรู้ แต่ที่ผ่านมา... *“ใช่สินะฉันไม่เกี่ยวอะไรกับนายเลย ไม่มีสิทธิ์ที่จะเกี่ยวข้องเลย และถ้าฉันตายไปต่อหน้า นายก็คงไม่รู้สึกทุกข์ร้อนใจแบบนี้ แน่นอนใช่มั้ย ใช่มั้ย”       ตัวอักษรที่จดบันทึกประโยคหลังนี้ ไม่ใช่หมึกสีฟ้าอย่างที่นัทชอบใช้ แต่มันเป็นหมึกสีแดง สีที่เขาแสนจะเกลียด ถ้อยคำนั้นทำให้ฉันเจ็บหนึบในใจ ทั้งที่เป็นเพียงประโยคในฟิคเรื่องนั้นเท่านั้นเอง สองประโยคนี้ลงวันที่ที่จดบันทึกเอาไว้ด้วย มันต่างเวลาและวาระกันพอสมควร ก็คงเหมือนกับความรู้สึกของนัทนั่นล่ะ   ฉันเช็ดน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมาอีกครั้ง เมื่อพลิกสมุดไปหน้าต่อไป คราวนี้เป็นลายเส้นหมึกสีฟ้าเหมือนเดิมแล้ว นัทจดบันทึกฉากหนึ่งในเรื่องเอาไว้  นี่เอง ฉากที่เขาบอกว่าชอบมาก * “คาเมะค่อยก้าวช้าๆ ไปตามทางเดินที่ทอดยาวที่มีระฆังเล็กๆ นับร้อยนับพันกั้นทางเดินไว้สองส่วน  ตอนนี้จินเองก็กำลังเดินมาจากปลายอีกฝั่ง ลมเอื่อยๆ ที่พัดผ่าน ชายผ้ามัดเอวของชุดพื้นเมืองที่คาเมะสวมใส่ปลิวไปตามแรงลม กลิ่นหอมของดอกไม้พื้นบ้าน กลิ่นกำยาน กลิ่นธูปในวัด ปะปนกันไปจนทำให้รู้สึกเคลิ้ม มือเรียวนั้นระไปกับที่สั่นระฆัง ทำให้เกิดเสียงกังวานเป็นช่วงๆ จินเองก็เดินช้าๆ ไปตามทางอีกฝั่ง  มือนั้นสัมผัสที่สั่นระฆังทุกอันทำให้เสียงของระฆังตอบรับกับเสียงที่คาเมะสั่นมานั้น ร้องรับกันเป็นช่วงราวกับเสียงเรียกร้องหากันของคู่รัก แล้วก็ถึงช่วงกลางที่ทั้งคู่จะสวนทางกันพอดี   ปลายนิ้วเรียวยาวนั้นมาถึงระฆังที่บรรจบกันพอดี และสัมผัสกันอย่างแผ่วเบา” นัทยุติการจดบันทึกฉากที่เขาประทับใจเอาไว้เพียงเท่านี้เอง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นการบันทึกความในใจของเขา   “ในสายตายุ่น มันอาจเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ว่าถ้ายุ่นได้ลองอ่านแล้วหลับตาจินตนาการภาพตามไป ยุ่นจะรู้ว่าฉากนี้สวยและมีมนต์ขลังแค่ไหน สารภาพตามตรงว่า เราอยากพายุ่นไปก็เพราะว่าระฆังของวัดที่จินกับคาเมะไปสั่นตอนถ่ายหนังน่ะ เขามีไว้เพื่อขอพรเรื่องความรัก มันคือความเชื่อที่ว่า ถ้าใครที่มาสั่นระฆังที่ทางเดินนี้ โดยเดินมาจากคนละฝั่งแล้วบังเอิญมาสัมผัสมือกันตรงกึ่งกลางทางเดินแล้ว นั่นแสดงว่า คนคู่นั้นเกิดมาเพื่อเป็นคู่ของกันและกัน เราไม่อยากเป็นเหมือนกับตำนานระฆังของวัดนี้ ตามที่คนเขียนฟิคเขาเล่าเอาไว้ในเรื่องหรอกนะ มันเศร้าเกินไป แต่เราไม่รู้ว่าจะมีเวลาอยู่กับยุ่นได้นานแค่ไหน วันที่ยังมีลมหายใจอยู่ เราก็อยากจะเก็บความทรงจำของพวกเราเอาไว้ในที่ที่สวยงามอย่างเนปาล สักครั้ง...” ข้อความนั้นสิ้นสุดที่บรรทัดสุดท้ายของหน้ากระดาษ และบรรทัดสุดท้ายในชีวิตของเขาด้วย นัทอยู่ที่ห้องคนเดียวคืนนั้น เพราะฉันไปฉลองปิดโปรเจคท์กับเพื่อน ทิ้งให้เขาอยู่คนเดียว ทั้งที่รู้ว่านัทมีโรคประจำตัวคือหอบหืด แต่ไม่คิดว่า อาการของนัทจะกำเริบขึ้นมารวดเร็วขนาดนั้น กว่าฉันจะกลับเข้าห้อง ก็สายเกินไปเสียแล้ว   ฉันเดินมาถึงหน้าระฆังราวนั้นพอดี ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายแล้วฉันก็ต้องมาอยู่ในสภาพเดียวกันกับผู้หญิงในตำนานระฆังนั่น ที่มาสั่นระฆังเพื่อให้เสียงกังวานไปถึงชายคนรักที่ตายในสงครามและวิญญาณหลงทางกลับมาไม่ถูก ให้ตามเสียงระฆังมาหาเธอ แต่เขาก็ไม่กลับมาหา เธอคนนั้นไม่ละความพยายาม และคิดว่าระฆังใบเดียวคงไม่ดังพอ เลยทำงานหาเงินหล่อระฆังเพิ่มทุกปี จนได้ระฆังเต็มราว แต่เธอก็แก่เกินกว่าจะสั่นระฆังได้ครบทุกใบเสียแล้ว ทว่า ปาฏิหาริย์ช่วยให้ลมพัดระฆังดังกังวานได้เอง วิญญาณชายคนรักที่เธอเฝ้ารอก็มาปรากฏตัว และรับเธอไปสู่ดินแดนนิรันดร์ด้วยกัน น้ำตาฉันไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อลมหนาวพัดปุยหิมะมาวนอยู่รอบตัวฉัน นี่แทนอ้อมกอดของนัทใช่ไหม ฉันพลิกไปที่ปกหลังของสมุดเล่มนั้น รูปถ่ายใบหนึ่งได้รับการเคลือบพลาสติกและผนึกเอาไว้อย่างดี เป็นรูปฉันถ่ายคู่กับเด็กสาวสูงโปร่ง ผมยาวเคลียไหล่ นัยน์ตาหวานเจือเศร้าที่มองออกมาทำให้ฉันกลั้นสะอื้นไว้ไม่ได้ รูปของนัท... มือฉันเอื้อมไปแตะที่ระฆังใบแรก พร้อมกับอธิษฐานทั้งน้ำตา ขอให้เสียงระฆังราวนี้จงเป็นสื่อ และนำทางดวงวิญญาณของนัทมาหาฉันด้วยเถิด  หากฟ้ายังปรานี ขอให้ฉันได้แตะมือของนัทใต้ระฆังใบเดียวกัน ถ้าได้เจอกันคราวนี้ ฉันจะไม่ปล่อยมือนัทไปอีกแล้ว แม้เป็นแค่วิญญาณ ฉันก็ยังอยากให้นัทอยู่กับฉัน “นัท ยุ่นมาที่วัดนี้แล้วนะ วัดที่นัทอยากจะมาน่ะ นัทมาหายุ่นนะ เราจะมาแตะมือกันที่กลางทางเดินนี่ไงล่ะ ถึงเราจะเป็นผู้หญิงทั้งคู่ แต่เราก็เกิดมาเพื่อเป็นคู่ของกันและกันได้ ยุ่นขอโทษที่ทำให้นัทเสียใจ” ฉันระมือไล่ไปตามระฆังทีละใบๆ ก่อให้เกิดเสียงกังวานไปทั่วระเบียงแห่งนั้น อาจเป็นอุปาทานหรืออะไรบางอย่าง ที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า เสียงระฆังอีกด้านหนึ่งของทางเดิน มันดังกังวานขึ้นมาในจังหวะที่พร้อมกันกับของฉัน จนมาถึงกึ่งกลาง มือฉันชะงักไปนิดหนึ่ง เพราะกลัวว่าจะสัมผัสเพียงความว่างเปล่า และแล้ว ความอบอุ่นก็ผ่านมือข้างนั้นเข้ามาในหัวใจ เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสที่คุ้นเคย ตรงหน้าฉัน เงารางๆ ของนัทยืนอยู่ตรงนั้น ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ฉันอย่างที่เคยเป็นมาเสมอ ริมฝีปากนัทขยับบอกเป็นถ้อยคำแผ่วเบาผ่านลมหนาวที่พัดผ่านร่างเราทั้งสอง “เราเกิดมาเพื่อเป็นคู่ของกันและกัน นัทไม่เคยโกรธยุ่นเลย ขอให้รู้นัทไม่ได้จากไปไหน ตราบใดที่ยุ่นไม่ลืมนัท ตราบนั้นนัทก็จะมีชีวิตและอยู่เคียงข้างในหัวใจของยุ่นชั่วนิรันดร์”                                                                                    อริญชย์ ป.ล 1 อ่านแล้วชอบไม่ชอบ หรือขาดๆ เกินๆ อย่างไรบอกได้ค่ะ วิจารณ์ได้เต็มที่ ป.ล 2 ที่ทำเครื่องหมายดอกจันไว้ คือส่วนที่เอามาจากนิยายฟิคชั่น เรื่อง Where ค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 20:06:12 จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 20:05:29

ความคิดเห็นที่ 2 ทำร้ายจิตใจคนอ่านมากเลย ฮือๆๆๆๆ แงๆ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 21:57:16

ความคิดเห็นที่ 3 แอบเศร้า จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 09:09:40

ความคิดเห็นที่ 4 แอบน้ำตาซึม (หัวใจไม่แข็งแรง) อ่านไปใจหวิว ใช้ถ้อยคำที่สวย สัมผัสได้ถึงทุกอารมณ์ อยากให้เขียนงานแบบนี้ให้อ่านอีกนะค่ะ (จะรอ) จากคุณ : ปลา (love_plaka) เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 16:13:18

ความคิดเห็นที่ 5 เขียนเยอะ ๆ แล้วลองรวมเรื่องสั้น ทำเป็นเล่มนะค่ะ จากคุณ : ปลา (love_plaka) เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 16:14:33

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณสำหรับทุกกิฟท์จากคุณ Setakan, สามปอยหลวง, NUAOFFYHUB, และคุณ Mnemosyne ค่ะ ^^ พี่มน : หนาย ตรงหนายทำร้ายจิตใจ ไม่มี้ ไม่มีค่ะ หุหุ คุณนู : โอ๋ๆๆ อย่าแอบเลยค่ะ แสดงออกมาตรงๆ ไปเลย ^^ คุณปลา : ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ ^^ เรื่องเก่าๆ ที่เคยเขียนไว้ก็มีค่ะ ช่วงปี 42-45 จากนั้นก็ไม่ได้แตะอีกเลย เป็นงานที่เขียนส่งอาจารย์ในห้องน่ะค่ะ มันจะหนักไปในทางย้อนๆ อดีต หรือไม่ก็แนวลี้ลับไปเลย  ที่เล่นกับอารมณ์อย่างเรื่องนี้ ไม่ค่อยได้เขียนเท่าไหร่ค่ะ นานๆ ถึงจะออกมาได้สักที ^^ จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 18:35:32

ความคิดเห็นที่ 8 อืมมมมม คิดว่านัท กับ ยุ่น เป็นผู้ชายล่ะ ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 17:55:39

ความคิดเห็นที่ 9 @ คุณ อาราเร่ : >< สงสัยเพราะอินดันเอาจินกับคาเมะนำร่องแน่เลยง่า จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 18:47:26

ความคิดเห็นที่ 10 คิดเหมือนอาราเร่ คือ เนื้อเรื่อง (และชื่อของทั้งสองคน) ทำให้เข้าใจว่า ทั้งคู่เป็นผู้ชาย อือ...ยังไม่เคยได้ยินว่า ใครเป็นโรคหอบหืดตาย  ทั้งๆ ที่รอบๆ ตัวก็เป็นกันหลายคน จากคุณ : ต้นจั่น เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 54 00:05:29

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีค่ะ คุณต้นจั่น ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน+เม้นท์ให้นะคะ ^^ หืดหอบจะตายก็ตรงที่หายใจไม่ออกนี่แหละค่ะ เคยมีเคสแบบนี้อยู่เหมือนกัน แต่นานมาแล้วค่ะ ^^ อืม ชื่อยุ่นกับนัท กับโทนเรื่องชวนให้คิดว่าเป็นผู้ชาบหรือนี่ >< ว้า สงสัยคราวหน้าต้องเอาชื่อหวานกว่านี้หน่อย 55+ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 19:51:36

ความคิดเห็นที่ 12 มะค่อยเข้าใจจิตรเข้าใจของชมรมรมดนตรีไทย เก้งกะกวางเท่าไหร่อะ เปลี่ยนเป็นหญิงกะชายไม่ได้เหอมันจะดูเศร้ากว่ามากเลยนิ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 09:33:56

ความคิดเห็นที่ 13 อ่า...เพิ่งมาเห็นคอมเม้นท์ของคุณน้ำพรมหน้า มาตอบตอนนี้ไม่รู้จะสายไปไหม เรื่องนี้ (กะอีกเรื่องที่เพิ่งลงไป) คนเขียนลองเขียนแนววายดูค่ะ เพราะเล็งมานานแล้วว่าอยากลองทำแนวนี้ (แฮ่~~) อันที่จริงคนเขียนหลั่งน้ำตากับฟิควายเรื่อง Where ที่เอามาประกอบในเรื่องนี้ไปรอบนึงแล้วค่ะ จริงๆ แล้วเพศเดียวกันก็มีมุมหวานและเศร้าได้พอๆ กับชายจริงหญิงแท้เลยน้า ^^ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 54 16:47:11