ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 23               เสียงเสียดสีของผีเสื้อนรกพวกนั้นกับอากาศว่างเปล่าเกิดเป็นเสียงเสียดสีด้วยท่วงทำนองเสียดแปลบสะท้อนโสตประสาทจนนงลักษณ์แทบจะต้องกรีดร้องออกมา                ให้ตายเถอะ! ไม่เคยเกิดความรู้สึกหวาดกลัวเท่านี้มาก่อน ผีเสื้อเพียงตัวเดียวหรือไม่กี่ตัวที่บินระเรี่ยอยู่กับต้นไม้อย่างที่เคยพบเห็นคือความสวยงามน่าชม แต่การที่มีผีเสื้อนับร้อยพันตัวโบกสะบัดเข้ากลุ้มรุมรอบกาย ราวกับต้องการพุ่งเป้าเข้าโจมตีทำให้ต้องกรีดร้องออกมาด้วยความตระหนก                เมื่อตัวหนึ่งเกาะลงบนศีรษะ ขยุ้มปลายหนวดอันมีขนยุ่บยั่บชอนไชลงในกลุ่มเส้นผมคล้ายสูดกลิ่นอย่างตะกรุมตะกราม ก่อเกิดความขยะแขยงขึ้นสุดพรรณนา จากนั้นอีกจำนวนหนึ่งก็ตามโฉบกันลงยังใบหน้าหล่อนพร้อมกัน ใกล้เสียจนแทบจะมองเห็นนัยน์ตาประกอบของพวกมันที่จ้องสบสายตาโดยไม่พรั่นพรึง ส่วนหนวดและท่องวงก็ยื่นยาวเหยียดขยายลงมาเกาะบนผิวหน้าจนชาเห่อ นงลักษณ์รู้สึกเหมือนท่องวงเหล่านั้นกำลังเจาะลงชอนไชลงไปใต้ผิวหนังและเจาะลึกผ่านลงไปเรื่อยๆ...            “กรี๊ดดดดดด”              ระหว่างการหวีดร้อง มือก็เผลอกวาดสะเปะสะปะออกไปสุดแรงเกิดเพื่อขับไล่ผีเสื้ออุบาทว์เหล่านั้น แต่ก็แทบไม่ต่างกับการโยนก้อนหินลงไปในบ่อที่เต็มไปด้วยแหนปกคลุมผิวน้ำ เมื่อแรงกระเพื่อมหยุดลง ทุกอย่างก็หวนคืนกลับเข้ามารวมกลุ่มกันตามเดิม!            ได้ยินเสียงหัวเราะของกีฏยาดังขึ้นอย่างสาสมใจ               “อยากได้นักนี่นะนงลักษณ์ ถ้าเช่นนั้น มันก็จะเป็นของเธอ... ทุกตัว!!”               เสียงหัวเราะเริงร่าสะท้อนก้องกังวานซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันส่งเป็นคลื่นเสียงที่ไม่อาจมองเห็นเคลื่อนผ่านเข้าสู่ภายในศีรษะจนกึกก้องไปทั้งโพรงสมอง เป็นความเจ็บปวดจนต้องส่งเสียงกรีดร้องเพื่อกลบเสียงหลอนที่เหมือนกับไม่มีวันหมดสิ้น... ร้องจนหมดสติล้มพับลงไปกองอยู่บนพื้นห้องแห่งนั้น                  *********************             “เขม นายคิดว่าฆาตกรจะมีสองคนอย่างนั้นหรือ?”            ผู้กองภากรถามขึ้นมา ประสานสายตาคมกล้ากับนายตำรวจแผนกชันสูตรที่มีเค้าหน้ายุ่งยากอยู่มิใช่น้อย                   “คนทำความสะอาดห้อง รับรองว่าก่อนหน้า ไม่เคยเห็นต่างหูชิ้นนี้มาก่อนเด็ดขาด แสดงว่าขณะเกิดเหตุ ใครอีกคนหนึ่งต้องใส่มันและเข้ามาภายในห้องนี้ร่วมกับฆาตกร อาจจะเป็นผู้ช่วย ผู้ลงมือ หรือ เป็นผู้ชม...”               เขาขมวดคิ้ว             “ในทางจิตเวช บางครั้งฆาตกรก็ไม่ได้ทำงานเพียงผู้เดียวหรอกครับผู้กอง มันอาจจะมีทีมสังหารร่วมของมันเอง บางคนในทีมรับบทบาทเป็นผู้ฆ่า บางคนสนุกกับการเป็นผู้ร่วมฆ่า และบางคนก็สนุกกับการเป็นผู้ชมการฆ่า!”            “นี่มันเรื่องบ้าชัดๆ!!”                  เขาเผลอสบถออกไปดังๆ และนายตำรวจรุ่นน้องก็หัวเราะเสียงแปร่ง               “เป็นทั้งเรื่องบ้าที่น่ากลัวไม่น้อยเลยล่ะครับ ในโลกเบี้ยวๆใบนี้ เราไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าคนที่เดินสวนกับเราตลอดเวลา จะมีใครจิตใจผิดปกติกันบ้าง สังคมที่เปลี่ยนไป สภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป และจิตใจคนก็เปลี่ยนไปด้วย”            “แล้วไอ้เศษต่างหูข้างนี้ล่ะ?”             ในที่สุดผู้กองเจ้าของคดีก็ถามความเห็นอีกฝ่ายออกไป             “เราคงจะต้องตามหา เจ้าของที่แท้จริงของมันดู เจ้าของต่างหูข้างที่เหลืออีกข้าง คิดว่าไม่น่าจะยากครับ ดูจากลักษณะต่างหูแบบนี้แล้ว ผมคิดว่าเราอาจจะเริ่มต้นที่ร้านขายเครื่องประดับ หรือร้านทองสักแห่งแถวนี้ที่รับทำกำเหน็จ ลวดลายของมันเป็นลักษณะค่อนข้างเฉพาะอยู่เหมือนกัน”           เขาชูถุงพลาสติกใสที่บรรจุมันเอาไว้ขึ้นล้อกับแสงไฟเป็นประกายวับวาม             “หวังไว้แต่ว่างานนี้คงจะไม่ใช่ฝีมือแบบเดียวกับคู่หูนรก บอนนีแอนด์ไคลด์12 ชาวไทย ก็แล้วกันนะครับ”                        ร้อยตำรวจตรีเขมชาติพยายามพูดให้ติดตลก แต่ผู้กองภากรกลับรู้สึกว่ามันเป็นตลกที่ฝืดที่สุดในโลก!!           เบื้องหน้าเขา ตัวอักษรสีทองอันเป็นรหัสปริศนาของเศษต่างหูข้างนั้น ถูกจับหมุนแกว่งไกวไปมาในอุ้งมือ เห็นถึงตัวอักษรรูป “K” ชัดเจนล้อแสงไฟกระจ่างจ้า...                     ***********************                เนิ่นนานเพียงใดไม่ปรากฏเมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้ง แต่ไม่ปรากฏสิ่งใดหรือใครอยู่ภายในห้องนั้นเลยสักคนเดียว ไม่มีแม้แต่เศษซากผีเสื้อที่ขยี้ให้แหลกคามือด้วยความรังเกียจเลยสักซากเดียว มันเหมือนกับว่าตัวเองมานอนสลบไสลอยู่ที่นี่เพียงลำพังโดยไม่มีเหตุการณ์ระทึกขวัญใดๆเกิดขึ้นก่อนหน้า               เมื่อสติกลับคืนมาโดยสมบูรณ์ นงลักษณ์รีบเผ่นหนีออกไปจากอาคารหลังนั้นด้วยความหวาดกลัวสุดชีวิต ความอยากได้ ความโลภทั้งมวลที่มีอยู่ปลาสนาการไปจนหมดสิ้น คิดแต่เพียงว่าขอให้กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย จะไม่หวนกลับไปเหยียบห้องแล็บของภาควิชาอีกต่อไปเด็ดขาด               เกือบเที่ยงคืนเมื่อซมซานกลับมาถึง นางอำพันมารดาที่อยู่ด้วยกันปิดไฟนอนหลับไปแล้ว ด้วยความเหนื่อยและหวาดกลัว หล่อนไม่ได้ปลุกมารดาแต่รีบล้มตัวลงนอนแม้จะยังไม่หายจากอาการสั่นสะท้าน                 จากนั้นไม่นานความหนาวยะเยือกก็กลุ้มรุมเข้ามาพร้อมกับภาพหลอนของผีเสื้อนับร้อยพันตัว พวกมันต่างกระเหี้ยนกระหือรุมล้อมรอบกายเต็มไปหมดพร้อมกับเสียงหัวเราะของกีฏยา นงลักษณ์เพ้อ สติกระเจิดกระเจิงด้วยพิษไข้โดยไม่รู้สึกตัวอีกต่อไป เสียงกรีดร้องของหล่อนปลุกนางอำพันให้ตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ และรีบพาตัวมารักษาตัวที่นี่จนภาพเหล่านั้นเริ่มจางหายไป         แต่แล้วสิ่งหวาดกลัวก็ย้อนกลับมาย้ำเตือนเหตุการณ์นั้นอีกครั้งในคืนนี้            มาในรูปของน้ำเสียงกระซิบที่แว่วไหวมากับสายลมของกีฏยา จิตรางคนางค์... เสียงเรียกที่บังคับให้ออกไปจากที่นี่!!               ในความมืดสลัวของอาคารหอผู้ป่วยยามดึกสงัด มีเพียงแสงจากดวงไฟที่เปิดไว้เพียงวอมแวม คนไข้สาวมองเห็นพยาบาลประจำวอร์ดกำลังง่วนกับการเตรียมชาร์ตผู้ป่วยโดยมิได้สนใจบรรดากลุ่มคนไข้ทั้งหลายในวอร์ดที่ต่างก็กำลังหลับสนิท หล่อนค่อยๆขยับกายลุกขึ้นช้าๆแล้วก้าวลงจากเตียง มีเสียงลั่นขยับเพียงเล็กน้อยแต่ก็ไม่มีใครหันมา นงลักษณ์เดินตรงไปยังส่วนของทางเดินหนีไฟด้านหลังวอร์ดที่อยู่ใกล้กับเตียงนอนมากที่สุด น่าแปลก บานประตูกระจกที่ควรจะปิดสนิทกลับเปิดแง้มเอาไว้น้อยๆ ราวกับต้องการให้เดินออกไปสู่อิสรภาพเบื้องนอก                โดยไม่ได้หันกลับไปมองแม้แต่น้อย ค่อยๆผลักมันออก แล้วก้าวออกไปสู่กระแสลมเย็นและสดับเสียงเพรียกที่ชัดเจนขึ้นทุกขณะ            นงลักษณ์ทำตามสิ่งที่เธอต้องการสิ... สิ่งที่เธอปรารถนา มันอยู่เบื้องหน้านี้แล้วไงล่ะ!            “ไม่!”             พยายามฝืนปฏิเสธหากก็ไร้ผล บัดนั้นคลื่นบางอย่างจากใต้ห้วงมหาสมุทรอันลึกล้ำแห่งดวงจิตก็โหมทะยานผุดขึ้นมาไม่ต่างกับพายุ จนทำให้เสียงของกีฏยาเลือนหายไปในฉับพลัน แล้วร่างของใครอีกคนหนึ่งปรากฏขึ้นในความเจือจางของม่านสายตา ก่อนจะขยายโฟกัสภาพจนชัดเจนขึ้นทุกขณะ หล่อนเห็นแล้ว... เขาคนที่จะมาช่วยดึงให้พ้นไปจากวังวนแห่งความชั่วร้ายนี้เสียที...               หล่อนยิ้มให้กับความว่างเปล่าโล่งลิ่วเบื้องหน้า จินตภาพถึงเหตุการณ์อันรันทดและงดงามที่ผ่านมาในห้วงอดีตนานแสนนาน ย้อนกลับไปสู่วัยเยาว์แห่งชีวิตที่ไม่อาจหวนคืนกลับ            เท้าทั้งคู่ขยับขึ้น เมื่อสองมือรั้งขอบกำแพงขนาดช่วงเอวเพื่อเหนี่ยวตัวยกขึ้น สายตาไม่ได้มองไปข้างหน้าแม้แต่น้อย โสตสดับแต่เพียงเสียงเพรียกจากวัยเยาว์ ของเขาคนนั้น           ในภาพแห่งอดีตที่ลบเลือนจากความทรงจำไปแล้ว          “ไอ้นง มานี่สิ มาหาพี่ไงล่ะ!!”             “ไม่... พี่พี ไม่”              หลุดปากตอบออกไปด้วยเสียงแผ่วเบาราวกระซิบแผ่วโหย ความคุ้นเคยต่อร่างเบื้องหน้าปรากฏชัดเจน ใช่แล้ว! เขาคนนั้นปรากฏขึ้นจากม่านหมอกแห่งความทรงจำอันไกลโพ้น เขามาเพื่อทวงถามสัญญาระหว่างกัน ที่เคยรับปากเขาไว้           “เราจะไปสนุกกันไง ไอ้นง... มาสิ เหอ เหอ...”            หล่อนจำเสียงหัวเราะนั้นได้... นัยน์ตานงลักษณ์เบิกกว้างมองตรงทะลุผ่านเวิ้งอากาศออกไปสู่ภาพเบื้องหน้า เป็นภาพเสมือนจริงที่จำลองตัวเองขึ้นใหม่ไม่ต่างกับภาพลวงตาอย่างที่ไม่มีผู้ใดมองเห็น นงลักษณ์อ้าแขนกว้างเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมาคว้า แล้วกระชากสุดแรง!                  จากนั้นร่างทั้งร่างก็คล้ายจะโผนทะยานจากขอบระเบียงตึกออกไปสู่ความว่างเปล่า ไม่มีโอกาสได้สดับแม้แต่เสียงกรีดร้องจากเบื้องหลัง            รู้แต่ว่าบัดนี้ได้เดินทางไปพร้อมกับเขาคนนั้นแล้ว ยังเป้าหมายสุดท้ายแห่งชีวิต...               ...พี่พี!            *************************               “เฮ้ย... ไอ้นงอยู่รึเปล่าหว่า?”                 เสียงเพรียกแหบๆทำให้เด็กหญิงตัวเล็ก ที่กำลังง่วนอยู่กับการเล่นหม้อข้าวหม้อแกงอยู่เพียงลำพังต้องรีบหันหน้าขึ้น พร้อมฉีกรอยยิ้มกว้างจนเห็นฟันซี่โตสีเหลืองอ๋อยในทันที               “พี่พี”                เด็กหนุ่มร่างสูงโย่งยืนยิ้มเผล่ให้อย่างเอ็นดู ร่างผอมแห้งจนเห็นซี่โครงและสภาพร่างกายไม่ต่างกับเด็กชายที่ยังแคระแกรนไม่สมบูรณ์เต็มวัย เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดเก่าๆลายการ์ตูน กางเกงขาสั้นสีกรมท่า เสื้อผ้าทั้งเก่าคร่ำมีกลิ่นเหม็นอับและรอยปะชุนพรุนไปทั้งตัว สิ่งที่ทำให้เห็นความผิดปกติชัดเจนในตัวเด็กหนุ่มคือท่าทางส่ายโงนเงนไปมาระหว่างยืนอยู่กับที่ ดูเหมือนไม่อาจควบคุมร่างกายได้เลย ซ้ำริมฝีปากก็แห้งผากจนต้องเลียลิ้นไปมาอยู่ตลอดเวลา อากัปกิริยาการพูดจาอ้อแอ้เช่นนั้น ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายมีพัฒนาการของสมองผิดปกติรวมอยู่ด้วย             เด็กหญิงนงลักษณ์รีบลุกขึ้น ไม่สนใจเสียงแม่ตะโกนเรียกหา เจ้าตัวคุ้นเคยกับเด็กหนุ่มผู้นี้มาตั้งแต่อ้อนแต่ออก ดูเหมือนจะมีพี่พีเพียงคนเดียวเท่านั้น ยินดีอยู่เป็นเพื่อนเล่นโดยไม่แสดงท่าทางเบื่อหน่าย ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆไม่เคยสนใจจะยุ่งด้วย ทุกคนรู้ดีว่า นางอำพัน แม่ของนงลักษณ์ “ปากร้าย”แค่ไหน นอกจากนั้น ลักษณะของเด็กหญิงเองที่ชอบเก็บตัว ไม่สุงสิงกับใคร ทำให้หาเด็กในวัยเดียวกันเป็นเพื่อนเล่นได้ด้วยยาก              นอกจากเด็กหนุ่มปัญญาอ่อนคนนี้              “ทำไรอยู่น่ะเรา”            เมื่อพูดออกมา เสียงของอีกฝ่ายก็สั้นๆเหมือนคนลิ้นคับปาก              “เล่นขายของน่ะ พี่พีจะซื้ออะไรไหม มีทั้งข้าวแกง มีก๋วยเตี๋ยว มี...”             เด็กหนุ่มโบกมือเหมือนกับเป็นเรื่องน่าขบขันเต็มทน เขาหลิ่วตาให้กับเด็กหญิงด้วยท่าทางมีเลศนัยน่าสงสัย น้ำลายไหลย้อยลงมาที่ข้างแก้มและส่วนหนึ่งก็หยดติ๋งลงมาบนพื้น แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มผู้พิการทางสมองจะไม่ได้ใส่ใจ นอกจากเพื่อนเล่นตัวน้อยที่กำลังยืนตาแป๋วอยู่เบื้องหน้า             “มามะ ไปเล่นกับพี่ดีก่า ซาหนุกก่าเล่นขายข้าวขายของอย่างนี้เยอะ เหอ เหอ”               เด็กหญิงพยักหน้ารับทันที น่าเบื่อเหมือนกันที่ต้องมาเล่นคนเดียว โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงปิดเทอมอย่างนี้ แม่ก็ยุ่งกับการขายข้าวแกงโดยไม่เคยสนใจ เห็นจะมีแต่พี่พีคนเดียวเท่านั้นที่คอยมาชวนไปเล่นโน่นเล่นนี่ อย่างที่แม่ชอบห้ามอยู่เป็นประจำ           การเล่นกับพี่พี ก็เหมือนกับตัวเองได้เป็น “หัวหน้าแก๊งค์” มีสมุนเอกคอยติดตามและรับฟังทุกอย่างโดยไม่โต้เถียงใดๆ พี่พีตามใจ “ไอ้นง” เสมอ และยอมซูฮกเด็กหญิงให้เป็นผู้นำ มันเป็นสิ่งที่เด็กหญิงพอใจที่สุด เพราะนี่คือการยอมรับจากสมาชิก              ต่างจากเพื่อนๆรุ่นเดียวกันพวกนั้น ที่มองแม่หนูน้อยเป็นเพียงเด็กเอาแต่ใจตัวเอง จนไม่ยอมงอนง้อ และปล่อยให้นงลักษณ์ต้องอยู่เพียงลำพัง             พี่พี จึงเป็นเพื่อนเล่นเพียงคนเดียว คอยรับฟังทุกอย่าง โดยไม่เคยขัดแย้งใดๆ เห็นจะมีแม่เท่านั้นแหละที่ไม่ชอบใจเพื่อนคนนี้สักเท่าไร             “นงเอ๊ย อ่านหนังสืออยู่กับบ้านนี่แหละ เป็นเด็กเป็นเล็กจะไปตะลอนๆอะไรเหมือนกับเด็กผู้ชายเขา ยิ่งไอ้พีด้วยแล้ว อย่าไปยุ่งกับมันนักเลย แม่ไม่ชอบ”          “ทำไมล่ะแม่?”               เด็กหญิงเคยถามออกไป           “เอ็งไม่เห็นรึไง ตัวมันสกปรกเหม็นโฉ่ออกยังงั้น แถมยังปัญญาอ่อนอีกด้วย  มีใครเขาไปเล่นกับมันมั่งล่ะ เดี๋ยวเขาก็นึกว่าเป็นคนบ้าเหมือนมันไปหรอก เราเองก็อยู่ห่างๆมันไว้ ตั้งใจเรียนอย่างเดียวน่ะแหละดีแล้ว”                 นางอำพันมารดาคอยพร่ำบ่นเป็นประจำแม้จะไม่ให้คำตอบใดๆก็ตาม แต่เด็กหญิงก็ไม่เคยซักถามให้มากเรื่องอีกต่อไป จะต้องไปสนใจทำไม ในเมื่อตัวเองไม่เคยเชื่อฟังแม่สักอย่างอยู่แล้ว ขอเพียงอย่างเดียวอย่าให้นางอำพันรู้ก็พอ! แค่นี้ก็ไม่มีทางถูกด่าเด็ดขาด...            “ไปกันเหอะนะ... ท้ายสวนมีอะไรให้เล่นเยอะเลย”                  เด็กหญิงพยักหน้า นัยน์ตากลมวาวอย่างพึงใจ...              “ใช่! หนูคิดอะไรออกแล้วเหมือนกัน พี่พีต้องชอบแน่เลยล่ะ...”                เด็กหนุ่มสมองพิการถึงกับเบิกนัยน์ตาโต               **********************              ท้ายซอยเปลี่ยวแถบชานเมืองในสมัยนั้น แทบจะเป็นเขตสวนผลไม้ของชาวบ้านในท้องถิ่นที่ยังรกเรื้อ เต็มไปด้วยห้วยหนอง พงหญ้าคา และคลองขุดลำเล็กๆสำหรับระบายน้ำและใช้รดน้ำผลหมากรากไม้ที่ปลูกเอาไว้ระหว่างร่องสวน บริเวณที่เด็กหนุ่มพามาคือส่วนของสวนกล้วยขนาดใหญ่เต็มไปด้วยผีเสื้อและแมงปอบินกันว่อน              “ดูสิ แมงปอเต็มไปหมด”                นงลักษณ์เอ่ยด้วยความตื่นเต้น เคยเห็นแมงปอปีกใสแจ๋วอยู่บ้างเหมือนกัน แต่ไม่เยอะแยะขนาดนี้มาก่อน             พีหัวเราะร่วน ทำหน้าลับลมคมนัย              “ถ้าเป็นกลางคืนนะนง จะมีตัวทิ้งถ่วง13ด้วยล่ะ เหมือนที่นงเคยบอกให้เราจับมาใส่ขวดโหลทำเป็นโคมไฟยังไงล่ะ เหอ เหอ”             เด็กหนุ่มที่หัวสมองทึบช้า จะต้องพูดไปหัวเราะไปด้วยเสียงลากช้าแปลกๆเช่นนี้เสมอ               “จำได้ๆสิ แล้วเป็นไงล่ะพี่พี เก็บไว้ได้นานไหมล่ะ”             เด็กหญิงเอ่ยเมื่อนึกขึ้นมาได้ แมลงเรืองแสงพวกนั้นชอบบินเล่นอวดแสงกระพริบวิบวับของมันอยู่ตามดงโสนชายน้ำ นงลักษณ์เป็นคนบอกให้เขาช่วยจับใส่ถุงมาแบ่งกัน ตอนนั้นคิดเอาเองว่าถ้านำมาใส่ขวดโหลแก้วแล้วปล่อยไว้เฉยๆ มันก็จะเรืองแสงอยู่ได้นานแสนนานเหมือนกับแสงโคมไฟหรือตะเกียงเจ้าพายุที่แม่ชอบนำมาแขวนไว้ทุกคืน                จากนั้นจึงนำมันมาใส่ขวดแก้ววางข้างมุ้ง นอนดูแมลงพวกนั้นส่องแสงกระพริบจนหลับไป ตื่นขึ้นมาก็เห็นแต่พวกมันหล่นลงมานอนแน่นิ่งตายซากกันอยู่ที่ก้นขวดเรียบร้อยแล้ว เรื่องคงไม่เป็นปัญหาถ้านางอำพันจะไม่มาเห็นเสียก่อน                “นงเอ๊ย มันบาปนะ ที่เอ็งเอาสัตว์พวกนี้มาขังเอาไว้ แล้วปล่อยให้มันขาดอากาศหายใจจนตายน่ะ”                “บาปอะไรแม่ สวยดีออก อย่างที่พี่พีบอกว่าเป็นโคมไฟไงล่ะ โคมไฟแมลงแถมไม่ต้องจุดไฟเองด้วย”            อารามตกใจต่อเสียงมารดา เลยอ้างว่าเด็กหนุ่มปัญญาอ่อนเป็นต้นคิด              “ไอ้พีอีกแล้วล่ะสิ ว่าแล้วเชียว... ทีหลังอย่าให้เห็นว่าทำงี้อีกล่ะนังนง ไม่งั้นแม่จะตีไม่เลี้ยงเลยล่ะ คอยดู!”                  แม่ชอบขู่ไปอย่างนั้นเอง เพราะอีกประเดี๋ยวนางก็ต้องรีบเตรียมข้าวของออกไปขายเหมือนทุกวัน ไม่มีเวลาจะมาสนใจว่านงลักษณ์ไปทำอะไรบ้าง นอกจากเวลาที่หวนนึกขึ้นมาได้เท่านั้น                 “วันนี้จะเล่นอะไรดีล่ะ นง?”              เด็กหนุ่มนั่งขัดสมาธิลงกับพื้นหญ้าอย่างไม่กลัวสกปรก สายตาใสแจ๋วเหมือนเด็กทารกมองดูแมงปอเหล่านั้นบินว่อนอย่างสนใจ               “งั้นวันนี้นงจะทำกังหันแมงปอให้ดู”              “กังหันแมงปอ?”              เด็กหนุ่มห่อปากจู๋ นงลักษณ์รีบวิ่งไปเด็ดดอกหญ้าเจ้าชู้ขึ้นมาหมุนก้านดอกเล่นอยู่ในมืออย่างมีความหมาย แล้วสั่งให้เด็กหนุ่มสมองพิการช่วยกันไล่จับแมงปอที่บินว่อนอยู่แถวนั้นมาให้               ไม่นานแมงปอโชคร้ายตัวหนึ่งก็ถูกนำมาไว้ในกำมือ พียิ้มกว้างอย่างพอใจเมื่อ “คนสั่ง”ยกนิ้วให้อย่างชมเชยในฝีมือ ริมฝีปากเยิ้มด้วยหยาดน้ำลายที่กำลังไหลย้อยลงมากระตุกขึ้นคล้ายไม่อาจควบคุมกล้ามเนื้อส่วนนั้นได้ ทำให้หยุดชะงักไปชั่วขณะ มองนัยน์ตาอีกฝ่ายที่เป็นประกายวาววาบด้วยความสนุกสนาน                 สนุกสนาน?                   ใช่! เป็นความสนุกสนานรื่นรมย์กับภาพในความคิดของตัวเองอย่างยิ่ง เด็กหญิงบรรจงเสียบปลายก้านดอกหญ้าเจ้าชู้เข้ากับส่วนกระเปาะก้นของแมงปอตัวนั้น แล้วโยนมันขึ้นไปบนฟ้า!                “เห็นไหม นี่ไง กังหันแมงปอ!!”                เด็กชายอ้าปากค้างต่อภาพประหลาดที่มองเห็นเบื้องหน้าก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะร่าขึ้นในท่ามกลางดงหญ้า เมื่อเห็นร่างเล็กจ้อยพยายามขยับกายโบยบินอย่างยากลำบาก ร่างทั้งร่างของมันสั่นระริกเหมือนเจ็บปวดสุดสาหัสขณะพยายามบ่ายบินหนีห่างผู้ที่ประทุษร้ายมันไปให้ไกลที่สุด                  และในช่วงของการโบยบินอย่างทรมานนั้นเอง ก้านดอกหญ้าก็หมุนตามจังหวะการบินนั้นไปด้วย ทำให้ส่วนดอกที่แฉกออกหมุนพลิ้วไปพร้อมกันไม่ต่างกับกังหันต้องลม               กังหันที่เกิดขึ้นจากการบ่ายบินหนีเพื่อเอาชีวิตรอด!!              “มา... เรามาทำกังหันแมงปอกันให้หมดเลยนะ ไอ้นง มา!!”            นงลักษณ์เงยหน้าขึ้น มองเห็นนัยน์ตาอีกฝ่ายที่วับวามอย่างปรารถนา นั่นคือความเพลิดเพลินโดยไม่คิดถึงความเจ็บปวดทรมานของพวกมันแม้แต่น้อย                 ยังจำคำของอีกฝ่ายที่กำชับเอาไว้ได้เสมอ                  “จำไว้นะนง ทุกอย่างเป็นฟามลับ... ฟามลับของเรา!”                ************************** จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 15:37:12

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 24             “กังหันแมงปอ...”               เด็กหญิงนอนละเมอโดยไม่รู้ตัว ภาพตัวแมงปอนับร้อยตัวกำลังบินฉวัดเฉวียนอยู่บนฟ้า ปีกใสราวกระดาษแก้ว ส่ายพึ่บพั่บไปมา พวกมันทุกตัวมีก้านดอกหญ้าเสียบติดรูทวารของกระเปาะหลังเอาไว้ ถ่วงน้ำหนักจนแมงปอเคราะห์ร้ายเหล่านั้นไม่อาจโบยบินขึ้นสู่ขอบฟ้าเสรีได้ดังปรารถนา             มันค่อยๆหล่นร่วงลงมาตายทีละตัว ทีละตัว จนหมดเกลี้ยงฟ้า!              “ไอ้นง ตื่นได้แล้วฝันเพ้อเจ้ออะไรอีกล่ะ ละเมอซะเสียงดังเชียว”               เสียงแม่ล้งเล้งมาตั้งแต่เช้ามืด ปลุกให้เด็กหญิงตื่นขึ้นมาช่วยจัดเตรียมข้าวของ นางอำพันเขย่าปลุกจนต้องงัวเงียขยับกาย มือของนางเอื้อมไปสัมผัสบางสิ่งบนหน้าอกเด็กหญิง แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว                “แมงปอ... นี่ไปเล่นพิเรนทร์อะไรอีกล่ะนี่ ตายแล้ว!!”                ท้ายเสียงอุทานเมื่อเห็น ส่วนท้ายของลำตัวแมงปอชะตาขาดตัวนั้น ถูกเสียบเอาไว้ด้วยก้านดอกหญ้า กลีบปีกของมันยับเยินแทบไม่เป็นสภาพ เหมือนถูกขยี้จนแหลกคามือ              “หนูป่าวนะ...”               เด็กหญิงนัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความตระหนกและประหลาดใจสุดขีด เมื่อมองเห็นภาพเบื้องหน้า เจ้าแมลงบ้านั่นมาปรากฏอยู่บนที่นอนได้อย่างไร ทั้งที่ทุกอย่างเกิดขึ้นในสวนกล้วยท้ายซอย มั่นใจว่าไม่ได้นำมันติดมือกลับมาด้วยสักตัวเดียว!!                “คราวที่แล้วก็หิ่งห้อย  ต่อไปข้างหน้า ไอ้เวรตะไลนั่นคงพาแกไปฆ่าหมา ฆ่าแมว จนกระทั่งฆ่าคนละมัง? บอกแล้วไงล่ะว่าอย่าไปคบกับมัน ไอ้พีบ้าปัญญาอ่อนมันเป็นโรคจิต!!”                คราวนี้เสียงของแม่ดังขึ้นอย่างลืมตัว               “โรคจิตอะไรกันแม่ พี่พีเขามาเล่นกับหนูเฉยๆ ไม่ได้ไปทำอะไรสักหน่อย”                  “ไม่ทำอะไรเหรอ ก็ไอ้ที่แกเล่าให้ฟังน่ะ เป็นความคิดอุบาทว์ๆของมันทั้งนั้น ใครที่ไหนเขาทำกัน ไปตัดปีกผีเสื้อมาปะกระดาษ ไปจับหิ่งห้อยมาขังเอาไว้จนขาดอากาศตายในขวดโหลน่ะ”                   “แม่...”                  นงลักษณ์พูดไม่ออก เพราะทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันมาจากความคิดของมันสมองน้อยๆในตัวเด็กหญิงคนนี้ หาใช่ “ไอ้ปัญญาอ่อน” อย่างที่แม่เข้าใจไปเองไม่                 เป็นเธอเพียงคนเดียว ที่คิด “เรื่องอุบาทว์ๆ”ที่ว่านั่น ด้วยความสนุก!!                แต่ ณ เวลานั้น ความคิดเรื่องบาปบุญคุณโทษใดๆ ก็หาได้ทำให้เด็กหญิงใส่ใจไม่ ในเมื่อความสนุกสนานมีมากไปกว่า เด็กหญิงเถียงมารดาออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ                   “ก็แม่ไม่เห็นเหรอ ว่าหนูไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียว เหงาจะตาย แม่เองก็ไม่เคยอยู่เป็นเพื่อนเล่นกับหนู พอไม่มีใคร ก็ต้องไปเล่นกับพี่พีนั่นแหละ”             แม่อึ้งไปชั่วขณะ สายตาของแม่คล้ายจะทอประกายอ่อนโยนลงวูบหนึ่ง ประกายของความสงสารและเข้าใจ ก่อนจะคืนกลับเป็นเย็นชาเหมือนเดิม แล้วสำทับด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด             “จำไว้ อย่าไปเล่นกับมันอีก ไม่เชื่อละ คอยดู!”              จากนั้นก็ไม่พูดอะไร นอกจากชี้หน้าด้วยปลายนิ้วที่สั่นระริก เด็กหญิงตัวน้อยเม้มริมฝีปากแน่น ไม่ได้ตอบ และแม่ก็หันกลับไปง่วนกับการเตรียมสัมภาระออกไปขายของเหมือนเดิม              เด็กหญิงมั่นใจ  ทุกอย่างระหว่างตนเองและพี่พี จะเป็น “ฟามลับ” ที่รู้กันเพียงสองคน โดยไม่เปลี่ยนแปร...                      แต่หลังจากนั้นไม่นานนัก พี่พีก็หายตัวไปจากชุมชนแห่งนั้นอย่างไร้ร่องรอย จากวันเป็นเดือน เป็นปีที่ผ่านพ้นไป เด็กหญิงนงลักษณ์ตัวน้อยเองก็แทบจะลืมเลือนเพื่อนวัยเยาว์ปัญญาอ่อนของตนไปแล้ว  ตราบจนกระทั่ง...                       ***********************               “เฮ้ยไอ้นง... ไอ้นง...”                  บัดนี้หล่อนคือนางสาวนงลักษณ์ นักเรียนชั้นมัธยมปลายที่กำลังเรียนในแผนกวิทยาศาสตร์และเตรียมตัวสอบเอนทรานซ์เข้าเรียนมหาวิทยาลัย เป็นเด็กสาวหัวอ่อน บุคลิกเรียบร้อยอ่อนโยน แต่ก็สามารถปรับตัวให้เข้ากับการเรียนและมีเพื่อนฝูงอยู่บ้าง ไม่เหมือนเด็กหญิงตัวน้อยในอดีตที่เอาแต่เก็บตัวอยู่เพียงลำพัง และเล่นกับจินตนาการของตนเองเพียงอย่างเดียวอีกต่อไป              หล่อนใฝ่ฝันจะเป็นนางพยาบาล ช่วงก่อนการสอบเอนทรานซ์ ทางโรงเรียนมีโครงการให้นักเรียนเข้าฝึกงานหาประสบการณ์วิชาชีพที่สนใจก่อนจบการศึกษา นงลักษณ์จึงเลือกที่จะไปดูงานวิชาชีพพยาบาลในโรงพยาบาลประจำจังหวัดของตัวเอง             และไม่คาดคิดว่านั่นจะเป็นการพบกับพี่พีอีกครั้ง... เป็นครั้งสุดท้าย!!              “เฮ้ย ไอ้นง ได้ยินรึเปล่า?”               เด็กสาวสะดุ้งโหยง เสียงเรียก “ไอ้นง”นั่นช่างคุ้นเคยเหลือเกิน จนต้องกระพริบนัยน์ตาปริบๆ เมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนนักเรียนที่มาฝึกงานด้วยกัน                 “มีอะไรเหรอ มาลิน?”                  เพื่อนสนิทท่าทางแก่แดดที่มาด้วยกันบุ้ยปากไปทางวอร์ดด้านในที่เพิ่งเดินออกมา               “ก็คนไข้ในวอร์ดคนใหม่น่ะสิ เห็นพี่มุ่ยแกบ่นใหญ่เลยว่า ไม่รู้จะส่งมาทำไม น่าจะส่งไปห้องไอซียูได้แล้ว”           “ใครล่ะ?”            มาลินส่ายหน้า ยังเคี้ยวหมากฝรั่งหยับๆอยู่ในปาก            “ไม่รู้เหมือนกันน่ะนง เขาเล่ากันว่าถูกส่งตัวมาจากสถานบำบัดน่ะ คงอาการโคม่าแล้วมั๊ง?”               เจ้าหล่อนเบ้ปากอย่างรังเกียจ             “เห็นแบบนี้แล้ว รู้ตัวเองเลยว่ะ ว่าคงไม่เรียนพยาบงพยาบาลมันแล้วล่ะ ไปเรียนอะไรที่ไม่เหนื่อย และสบายหูสบายตาสบายใจดีกว่า”               เจ้าหล่อนทำหน้าอิหลักอิเหลื่อเสียจนนงลักษณ์อดเข้าไปดู “คนไข้พิเศษ”ที่ว่านี้ไม่ได้ อันที่จริงก็ผ่านการฝึกงานมาเกือบสัปดาห์แล้ว คิดว่าตัวเองสามารถเรียนวิชาชีพพยาบาลได้ ไม่น่าจะมีปัญหาใดๆ  ในเมื่อไม่ได้กลัวเลือด หรือบาดแผล นอกจากนี้ยังรู้สึกว่า ชุดพยาบาลสีขาวสะอาดที่พวกพี่ๆในวอร์ดสวมใส่ ทำให้ดูสง่างามราวนางฟ้าชุดขาว จนอดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพตัวเองได้สวมเช่นนั้นบ้าง              หูได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังมาจากหลังฉากม่านของเตียงสุดท้ายปลายวอร์ด เสียงที่คุ้นเคยและปลุกความทรงจำบางอย่าง จนเกือบชะงักเท้าไปชั่วขณะ             ความคิดสะดุดลงทันที เมื่อพี่มุ่ย พยาบาลประจำหอผู้ป่วยยื่นหน้าออกมาเห็นเข้าพอดี               “อ้อ นงน่ะเอง มาช่วยพี่จับคนไข้หน่อยสิ เพ้อใหญ่แล้ว”                  โดยไม่อาจปฏิเสธ เมื่ออีกฝ่ายกวักมือเร่งเร้า และพยาบาลคนอื่นในวอร์ดก็กำลังง่วนกับการดูแลผู้ป่วยที่นอนรักษาตัวอยู่เต็มแผนกไปหมด                  เกือบกลั้นหายใจเมื่อม่านผ้าผืนนั้นถูกรูดออกจากกัน ทำให้เห็นคนที่นอนหงายอยู่บนเตียง มันเป็นภาพที่นงลักษณ์ไม่อาจลืมไปชั่วชีวิต                “พี่พี...”                ชายปัญญาอ่อนคนที่เคยเป็นเพื่อนเล่นคนเดียวในวัยเยาว์นั่นเอง ต่อให้ผ่านไปนานแค่ไหนก็มั่นใจว่าจำเด็กหนุ่มคนนั้นได้ดี บัดนี้ร่างผ่ายผอมจนเหลือแต่ซากนั้นกำลังนอนดิ้นทุรนทุราย โดยมีผ้าสีขาวรัดปากเอาไว้เพื่อไม่ให้กัดลิ้นตัวเองขาด น้ำลายฟูมเป็นฟองฟ่อดและไหลเยิ้มลงมาที่คางจนเปียกชุ่มไปถึงหมอน นัยน์ตาเลื่อนลอยเคว้งคว้าง ก่อนจะเบนมาสบกับนัยน์ตาที่เบิกกว้างเข้าพอดี!                แวบหนึ่งของเวลา นัยน์ตาก็หยุดนิ่ง ประสานกับสายตาตื่นตระหนกของเด็กสาว นงลักษณ์รับรู้ในทันทีถึงการจดจำของอีกฝ่ายได้              เสียงกรีดร้องดังขึ้นอีก เมื่อร่างผอมเกร็งส่ายไปมาด้วยอาการทุรนทุรายทรมาน หล่อนจึงมองเห็นว่าส่วนผ้าปูที่นอนที่ร่างนั้นเกลือกกลิ้งอยู่เปื้อนเปรอะไปด้วยเลือด...            “มะเร็งลำไส้และลามลงมาถึงปากทวารหนัก...”              พยาบาลที่เรียกหล่อนมาช่วย พยายามอธิบายด้วยภาษาทางการแพทย์เป็นการสอนเด็กสาวไปในตัว                “คงจะเจ็บทรมานมากล่ะ ขนาดมอร์ฟีนยังเอาไม่อยู่เลย เฮ้อ...”                 เจ้าหล่อนเผลอบ่นกับตัวเองเบาๆ ระหว่างการฉีดยาให้คนไข้สงบลง ตามคำสั่งแพทย์ โดยไม่รู้แม้แต่น้อยว่าเด็กสาวยืนตัวแข็งจ้องมองร่างนั้นตลอดเวลา จนคนเจ็บสงบลงด้วยฤทธิ์ยาปริมาณสูง พยาบาลสาวส่ายหน้าอย่างอ่อนใจเต็มที               “ไม่รู้จะอยู่ได้อีกนานสักเท่าไร ญาติพี่น้องก็ไม่มีสักคนนะนี่ สงสัยต้องให้สังคมสงเคราะห์จัดการอีกแล้วล่ะมั๊ง?”                  พยาบาลวอร์ดยังบ่นต่อไปเรื่อยๆ ทั้งเวทนาต่ออาการของคนไข้ไร้ญาติที่มีความพิการทางสมอง โดยไม่ทันสังเกตถึงเด็กสาวมัธยมหน้าเรียบเฉยที่ยืนอยู่ข้างๆ นงลักษณ์นัยน์ตาเบิกโพลงเมื่อมองเห็นสภาพอุจาดน่าเวทนานั้น โดยเฉพาะเมื่อยาม “พี่มุ่ย” เปิดผ้าคลุมสำหรับทำความสะอาดบาดแผลรอบทวารหนัก ทั้งแผลกดทับ และแผลอักเสบจากการติดเชื้อร่วมกับกลิ่นอุจจาระที่คนไข้ขับถ่ายออกมาโดยไม่อาจควบคุมกล้ามเนื้อหูรูดรอบทวารหนักได้ด้วยตัวเองอีกต่อไป                   กลิ่นเหม็นเน่าฉกาจฉกรรจ์และเสียงร้องครวญครางของคนไข้แม้ในยามอยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นด้วยฤทธิ์ยา ก็ยังมิหลอนเท่ากับภาพบาดแผลเหล่านั้น                   แทบไม่ต่างกับแมงปอที่ถูกเสียบด้วยก้านดอกหญ้า จนบินเรี่ยต่ำลงทุกขณะ อาการที่แมลงเหล่านั้นส่ายพลิ้วระรัวเหมือนพวกมันกำลังเต้นระบำแห่งความตาย ก็แทบไม่ต่างกับการดิ้นทุรนทุรายของ “พี่พี” ที่เป็นอยู่ในขณะนี้...                  วูบนั้นเอง ภาพทุกภาพที่ผ่านมาในอดีตก็ปรากฏชัดเจน จนหล่อนทนมองชายผู้น่าสงสารเบื้องหน้ามิได้อีก นงลักษณ์ผินหน้าหันหนี แม้ว่าพี่มุ่ยจะร้องเรียกให้มาช่วยทำแผลด้วยกันก็ตามที                กำลังจะก้าวเดินออกไปจากบริเวณเตียงนั้นแล้ว ถ้าเสียงคนไข้ที่เอ่ยเหมือนละเมอออกมา ไม่ดังขึ้นเสียก่อน               “ไอ้นง... มานี่สิ มาเล่นด้วยกัน”                  ท่าทางของพี่มุ่ยยังคงสงบนิ่งงัน เหมือนมิได้ยินเสียงพร่ำเพรียกหาหล่อนของชายนิรนามผู้พิการทางสมอง เด็กสาวบังคับตัวเองไม่ให้สั่นเมื่อหันกลับมาอีกครั้ง นัยน์ตาพี่พีปิดสนิท ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แต่เห็นริมฝีปากบิดเบี้ยวอันคุ้นเคยขยับช้าๆ เปล่งเสียงนั้นส่งตรงมาที่หล่อนโดยเฉพาะ!!               “มาด้วยกัน มาจับผีเสื้อ... มา...”               “มะ-ไม่”            เสียงปฏิเสธแผ่วหวิวจากริมฝีปากสั่นระริก              “ไหนสัญญาแล้วไง ว่าจะไปด้วยกัน มา!”              “ไม่ ไม่ไป!!”               หล่อนเผลอตัว หลุดปากตะโกนตอบออกไปเสียงลั่น และพี่มุ่ยก็นิ่วหน้าด้วยความไม่พอใจ                 “นงลักษณ์ ถ้าเธอไม่อยากจะทำ ก็ออกไปก่อน อย่ามาร้องเอะอะโวยวายอยู่แถวนี้”                  “เอ้อ... หนู...”                      “มาสิ... ไอ้นง เราจะไปด้วยกัน ไปเก็บผีเสื้อ แมงปอ และทิ้งถ่วงงงงงงง”                        เกือบกลั้นเสียงหวีดร้องไม่ได้ เมื่อยกมืออุดปากแล้วรีบวิ่งออกไปจากหอผู้ป่วยแห่งนั้นโดยไม่ได้หันกลับไปมองอีกเลย               **********************                  ในที่สุดความฝันของนงลักษณ์ก็เป็นโมฆะ!                    หล่อนไม่ได้ไปเรียนพยาบาลอีกต่อไป ผลการประเมินฝึกงานในครั้งนั้น เด็กสาวได้คะแนนต่ำที่สุด จนแม้แต่มาลิน ที่ทั้งอู้ทั้งโดดฝึกงานหลายครั้งยังได้คะแนนมากกว่า หัวหน้าพยาบาลผู้ดูแลควบคุมการฝึกให้ความเห็นเป็นลายลักษณ์อักษรว่า หล่อนมีเจตคติในวิชาชีพต่ำเกินไป!                แม้แต่บรรดาคุณครูในโรงเรียนหลายคนก็ยังอดแปลกใจไม่ได้ ปกติแล้วนงลักษณ์เป็นเด็กเรียนดีพอสมควร ท่าทางก็เรียบร้อยอ่อนโยน บุคลิกภาพก็เหมาะสมที่จะเป็นนางพยาบาลทุกประการ เห็นจะมีแต่เพียงหล่อนเท่านั้นที่รู้ตัวเองดีที่สุด                 ทำไม่ได้... และไม่มีวันจะทำได้อีกต่อไป!!               ทันมีเมื่อได้เห็นพี่พีในสภาพนั้น บาปที่ผ่านมาในห้วงอดีตหลอนขึ้นในมโนสำนึกจนทนไม่ได้ที่จะต้องไปฝึกงานในโรงพยาบาลแห่งนั้นอีก แม้จะได้ข่าวครั้งสุดท้ายว่าชายปัญญาอ่อนที่เข้ามารักษา พี่พี... คนที่พวกนั้นไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ ได้เสียชีวิตลงหลังจากนั้นไม่นาน และแผนกสังคมสงเคราะห์ก็เข้ามาจัดการศพให้จนเรียบร้อยไปในที่สุด                         พี่พีตายจากไปแล้ว ตายไปจากความทรงจำ...                  แต่นงลักษณ์รู้ดีว่านั่นเป็นแค่คำปลอบใจตัวเองเท่านั้น!             แท้จริงทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยมีประสบการณ์ร่วมกันกับเด็กหนุ่มสติไม่สมประกอบ มันได้ฝังรากลึกไว้ในความทรงจำแห่งจิตไร้สำนึก ทั้งความหวาดกลัว ความตื่นเต้น ท้าทาย จนหัวใจเต้นระรัว เมื่อเด็กหนุ่มนำพาการเล่นสนุกๆแต่ละอย่างมาให้เล่นด้วยความเพลิดเพลิน              กังหันแมงปอ โคมไฟทิ้งถ่วง หรือแม้แต่ “ภาพวาด”ผีเสื้อแสนสวย...                   สิ่งสุดท้ายที่พี่พีพาไปเล่นสนุกก็คือการเอากรรไกรมาตัดปีกผีเสื้อ แล้วนำมาแปะเล่นบนกระดาษ!               “เห็นไหมว่าเราสร้างมันขึ้นมาได้ เราเขียนภาพผีเสื้อเองได้ เหอ เหอ”              ชายปัญญาอ่อนยิ้มจนเห็นเหงือกสีซีดไม่ต่างกับริมฝีปากแตกระแหง หยิบกรรไกรออกมา โดยเด็กหญิงจับตัวผีเสื้อขึงเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหนี แล้วค่อยๆใช้ปลายกรรไกรหั่นปีกของมันออกจากกัน โดยที่ผีเสื้อเหล่านั้นทำได้เพียงส่ายปีกสั่นระริกด้วยความเจ็บปวด...             แล้วเขาก็เอากาวลาเทกซ์มาให้ เพื่อฉาบปีกผีเสื้อที่ตัดออกมาแปะลงไปบนกระดาษ นงลักษณ์ไม่รู้เลยว่านั่นคือประติมากรรมแสนสวยที่สร้างขึ้นจากความเจ็บปวดและชีวิตทั้งชีวิตของพวกมัน!!             ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันเป็นความคิดของหล่อนเพียงคนเดียว!!           พี่พีฝังอยู่ภายในจิตตลอดมาโดยไม่รู้ตัว ตั้งแต่บัดนั้นตราบจนกระทั่งเหตุการณ์ระทึกขวัญที่เกิดขึ้นบนห้องแล็บพิพิธภัณฑ์แมลง...             อาการไข้ที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ ภาพหลอนของกีฏยาและผีเสื้อนับร้อยพันที่พลุ่งขึ้นมาจนหล่อนสติแตก ในขณะเดียวกันก็ทำให้ภาพของพี่พีปรากฏขึ้นอีกด้วย             เขายืนอยู่เบื้องหน้า อ้าปากเบิกรอยยิ้มแฉ่งจนเห็นฟันผุเหลืองอ๋อย ร่างผอมเกร็งในเสื้อยืดลายการ์ตูนกับ กางเกงขาสั้นสีน้ำเงินกรมท่า ในขณะที่กลุ่มผีเสื้อกระจัดกระจายแตกฮือออกจากกัน และเสียงของกีฏยาไม่อาจบงการหล่อนได้อีกต่อไป          “มา... เราจับพวกมันมาทำผีเสื้อกระดาษกันดีก่า เหอ เหอ...”                 พีพียกมือที่เต็มไปด้วยเล็บสีดำสกปรกกวักมือเพรียกหา สายตานงลักษณ์มองเห็นแต่นัยน์ตาวาบวับด้วยแรงปรารถนาอำมหิต ริมฝีปากแห้งผากจนแตกเป็นริ้วรอย แล้วลิ้นสีชมพูซีดที่ตวัดเลียทุกครั้งโดยไม่อาจควบคุมตัวเองได้                “ออกมาสิ ไอ้นง ออกมาหาพี่สิ... แล้วเราจะไปด้วยกันนนนนนนนนน”                  “ไม่...”               “ไปตัดปีกผีเสื้อไงล่ะ ไปปปปปปป”                 ภาพพี่พีในวาระสุดท้าย นอนแผ่หรารอความตายอยู่บนเตียงคนไข้ปรากฏแทรกทับกับภาพเด็กหนุ่มปัญญาอ่อนที่ยิ้มจนเห็นฟันหลอเบื้องหน้า                    “มาไอ้นง... ไปกัน สัญญาแล้วนะ ว่าเราจะไม่มีฟามลับกันไง”                   ริมฝีปากของหล่อนพยายามเอ่ยปฏิเสธ แต่พี่พีตวัดแขนคว้าหมับจนไม่อาจดิ้นหลุด เห็นมือข้างนั้นออกแรงกระตุกจนตัวเองผวาตามออกไปเบื้องหน้า                 “พี่พี... อย่า...”              แล้วร่างทั้งร่างก็คว้าความว่างเปล่าของอากาศธาตุ                 นงลักษณ์ได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้ง ด้วยความสาสมใจ เสียงของกีฏยา... ที่เปลี่ยนแปลงมาจากเสียงเพรียกของพี่พีนั่นเอง                   แท้จริงเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น ไม่ได้อยู่ที่ใด นอกจากภายในจิตใต้สำนึกของหล่อนเท่าเอง ไม่มีตัวตนที่จะไขว่คว้าจับต้องใดๆทั้งสิ้น               อ้าแขนออกจากกันเหมือนผีเสื้อสยายปีกโผบิน เมื่อร่างทั้งร่างร่วงดิ่งลงมาอย่างรวดเร็วจากระเบียงด้านบน เห็นพื้นซีเมนต์พุ่งเข้าหาในพริบตา ศีรษะเป็นส่วนแรกที่พุ่งโหม่งกระทบ              เสียงกระดูกแตกสะบั้นและไล่ตามลงมาเรื่อยๆ แต่ไม่อาจรู้แล้วว่ามันมาจากองคาพยพส่วนใดของตนเอง                  จากนั้นทุกอย่างก็มืดดับนิรันดร์...               *********************** หมายเหตุ : ตัวทิ้งถ่วง บางทีก็เรียกว่า หิ่งห้อยนั่นเองครับ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 15:40:28

ความคิดเห็นที่ 3 แต่ถือว่าคนเขียนประสบความสำเร็จนะคะ เครียดก็คุ้มค่ะ เขียนไปเครียดไป กลัวไป สยองไป เหมือนคนอ่านเลย ฮ่าๆๆ ............................. ฝากดูศิลาทรายและเรื่องอื่นๆของคุณจินตวีร์ด้วยคนค่ะ ฝากกระซิบดัง ๆหรือฉวยเอาไว้ให้ก่อนก้จะดีมากเลย แบบว่าหายากจริงๆ เผลอแป๊บเดียว หายเกลี้ยงแน่นอน เง้อ... แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 54 18:05:13 จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 18:04:00

ความคิดเห็นที่ 4 ยืนยันว่าหายเกลี้ยงจริงๆ ค่ะพี่ มีแต่ชื่อ แต่หนังสือไม่มีในสต๊อค แง่มๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเม้นท์ค่า วันนี้เตรียมไปจุดประทีปก่อน ^^ ********* มาแล้วค่ะ อ่า...อ่านติดต่อกันรวดเดียวสามตอน ออกอาการหลอนนิดๆ เหมือนกัน ตอนช่วงที่เล่าถึงพี่พี หลอนตรงที่คิดไปว่า เอ แล้วยุง มด แมลงสาบ และเห็บหมัดอะไรเทือกๆ นี้ มันจะกลับมาแก้แค้นอะไรเราหรือเปล่าหว่า (จินตนาการบรรเจิดไปแล้วค่ะ ยอมรับ T^T ) ยิ่งอ่านเหมือนกับว่ายิ่งดิ่งลงไปในด้านมืดของมนุษย์ทุกทีๆ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 54 18:42:42 จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 18:18:43

ความคิดเห็นที่ 5 หลอนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 19:39:55

ความคิดเห็นที่ 6 หลายๆ คนในเรื่องนี่รู้สึกจะเคยทำเวรทำกรรมกับผีเสื้อ หิ่งห้อย แมงปอ มาทั้งนั้นเลยนะคะเนี่ย เป็นแบบกรรมตามสนองหรือเปล่าก็ไม่ทราบ ชะตากรรมของพี่พี่น่าหดหู่จริงๆ เลยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 01:53:39

ความคิดเห็นที่ 7 ฮือๆๆ น่ากลัว จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 04:36:48

ความคิดเห็นที่ 8 กรรมที่ได้รับมันหนักไป สำหรับคนที่ก่อกรรมอย่างเด็กไม่ประสีประสา คนหนึ่งก็ปัญญาอ่อน คนหนึ่งก็เด็กน้อย  เลยรู้สึกว่า...ถ้าเทียบกับสิ่งที่บุรโชติ หรือมัทนียา หรือ รตี ทำแล้ว กรรมของคู่นี้ดูไร้เดียงสาไปเลย เลยรู้สึกว่าน่าสงสาร...เป็นกรรมที่น่าทุเลาได้มากกว่านี้   จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 54 02:17:16

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านบทนี้จบ ปวดหัวเลย ทำบาปแบบไม่รู้ประสาตอนเด็กๆหรือปล่าวหนอ จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 54 17:09:32