ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อฮับ “เพิ่งรู้ว่าแมวฉลาด” “เพิ่งรู้เหมือนกันว่านายโง่” มิลค์สวนคำกลับไม่ลดละ “ว่าแต่นายเห็นฉันได้ยังไง” ชายหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่องเป็นการขอสงบสุขไปในตัว ทะเลาะกับแมว รู้ถึงไหนอายถึงนั่น           “ไม่รู้เหมือนกัน เอาเป็นว่าเห็นก็พอแล้วนี่” “ตั้งแต่เมื่อไหร่” “ตั้งแต่นายเดินทะลุกำแพงเข้ามากับใครก็ไม่รู้นั่นแหละ ยิ่งเห็นนายลงไปนอนกับพื้นฉันยิ่งงง” มิลค์ตอบพาซื่อ แต่คนฟังแทบอยากทำตัวจมหายไปกับโซฟา ยิ่งเก็บคำพูดทิ้งท้ายของกวินมาคิดก็ยิ่งเคือง ทั้งที่รู้ก็ยังทำ หวังว่าเจ้าแมวตัวนี้คงไม่เห็นช็อตเด็ดตอนจบหรอกนะ เอาเถอะ ยังไงก็ช่าง พักเรื่องนี้เอาไว้ก่อน ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเจ้าเหมียว เอ๊ย มิลค์มองเห็นเขา นับว่ายังไม่โชคร้ายจนเกินไปนัก “มิลค์ ฉันคงต้องขอความร่วมมือจากนายแล้วล่ะ” “เรื่องอะไร” “นายเป็นตัว เอ๊ย คนเดียวที่เห็นฉัน ฉะนั้นนายต้องช่วยเป็นสื่อกลางระหว่างฉันกับโมเรส ทำยังไงก็ได้ให้เธอเห็นฉันเหมือนกับนาย” “จะพยายาม” “ต้องทำต่างหาก สัญญานะ เราจะร่วมมือกัน” “อือ สัญญา แต่จะทำเท่าที่ทำได้นะ” “ให้ตายเหอะ แล้วร่างนายอยู่ไหน เผื่อฉันจะเข้าร่างนายได้” “ถูกฝังไปแล้ว” มิลค์ตอบหน้าตาเฉย พอเห็นนิรินธน์ทำหน้าอยากตายก็ว่าให้ “ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น ทำยังกับฉันอยากเป็นแบบนี้นักนี่” ถูกของมัน ไม่มีใครอยากให้เรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นกับตัวเองแน่ นิรินธน์มองร่างตัวเองอย่างหนักใจ เรื่องความคิดความอ่านของเจ้าเหมียวตัวนี้ก็ถือว่าใช้ได้ทีเดียว แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าถ้าต้องเผชิญหน้ากับปัญหาทางธุรกิจ หรือตกอยู่ในภาวะกดดันจะเป็นอย่างไร ไหนจะเรื่องพฤติกรรมแบบแมวอีก เห็นทีเขาคงต้องตามติดร่างตัวเองแบบนี้ไปจนกว่าจะถึงนาทีสุดท้ายที่จะชี้ชะตาตัวเองกับมิลค์แล้วกระมัง       หญิงสาวยังไม่ทันจะหย่อนตัวลงนั่ง เสียงโทรศัพท์สายในที่วางบนโต๊ะก็ส่งเสียงทักทายเสียก่อน โมเรสถอนใจนิดๆ เรื่องอะไรอีกล่ะ กำลังจะเอื้อมมือไปรับ เสียงที่พูดผ่านอินเตอร์คอมก็ดังขึ้นมาก่อน “คุณโมเรส กรุณาเข้ามาพบดิฉันในห้องด้วย” โมเรสชะงัก ดาริกามาที่นี่อย่างนั้นหรือ มิน่าล่ะ ตอนที่หล่อนเข้ามาในบริษัทคนอื่นๆ ถึงมองด้วยสายตาเหมือนจะสงสารหล่อนชอบกล เสียงของเจ้าหล่อนที่เรียกหานั่นก็ไม่ได้แสดงถึงความเป็นมิตรเอาเสียเลย “ค่ะ” หล่อนตอบกลับไปสั้นๆ การมาของดาริกาแต่ละครั้งไม่ใช่สิ่งน่ายินดีสำหรับคนในบริษัทอิศเรศเลย แต่คราวนี้เหมือนว่าดาริกาจะมุ่งความสนใจมาที่ตัวหล่อนเพียงคนเดียว ถ้าไม่อย่างนั้นคู่หมั้นคนสวยคงไม่กดอินเตอร์คอมเรียกตัวทันทีที่หล่อนมาถึงโต๊ะหรอก ดวงตาคมกริบสำรวจทั่วทั้งตัวผู้มาใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า ผู้หญิงคนนี้เองหรือที่นิรินธน์เรียกหาทันทีที่ลืมตา หล่อนรู้ว่านิรินธน์มิได้สนใจหล่อนในฐานะคู่หมั้น แต่ที่ผ่านมาก็ไม่ปรากฏว่าเขาจะใส่ใจผู้หญิงคนอื่นเช่นกัน ในสายตาของดาริกา โมเรสเป็นผู้หญิงรูปร่างดีทีเดียว ใบหน้ารูปไข่ดูน่ารักมากกว่าจะสวย หล่อนไม่ได้เข้าข้างตัวเองหรอกนะ แต่หล่อนเห็นว่าตนเองเหนือกว่าโมเรสหลายเท่า โมเรสยืนนิ่งพยายามข่มอารมณ์อย่างยิ่งยวดกับสายตาของอีกฝ่าย เคยได้ยินเพื่อนพนักงานพูดถึงนิสัยดูถูกคนของหญิงสาวเปรี้ยวเฉี่ยวตรงหน้าเหมือนกัน แต่ไม่เคยคิดว่าจะมาเจอเข้ากับตัวเองอย่างนี้ ในใจหล่อนอดนึกเปรียบเทียบกับภูเบศร์ไม่ได้ สองพี่น้องช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหวจริงๆ   “ไม่ทราบว่าคุณดาริกามีอะไรให้ดิฉันช่วยคะ” “ก็ไม่มีอะไรมาก นั่งก่อนสิ” ดาริกาพูดเสียงมะนาวไม่มีน้ำ พลางผายมือให้คู่สนทนานั่ง   “ทำไมเธอถึงมาเป็นเลขาของรินธน์ได้” “ถ้าเรียกมาถามเรื่องนี้ ดิฉันคงตอบไม่ได้หรอกค่ะ เพราะบอสไม่เคยบอกเหตุผล” “เธอกวนฉันเหรอ” ดาริกาถามเสียงแหลม “มิได้ค่ะ ดิฉันพูดตามความจริง ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” โมเรสตอบเสียงต่ำๆ หล่อนไม่ชอบที่จู่ๆ ก็ถูก 'หาเรื่อง' โดยไม่มีสาเหตุและไร้สาระอย่างนี้ งานของหล่อนยังมีอีกมากมายที่ต้องทำ เย็นนี้เลิกงานแล้วก็ต้องกลับไปที่โรงพยาบาลอีกตามที่ได้รับปากกับผู้อาวุโสทั้งสองเอาไว้   “เดี๋ยว ฉันอยากรู้ว่าเธอสนิทกับรินธน์แค่ไหน” โมเรสแอบหัวเราะในใจ นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็หึงนี่เอง ถ้าหึงเข้าขั้นปัญญาอ่อนแบบนี้ล่ะก็ขอสักทีเถอะนะ “ตามสมควรค่ะ” “แค่ไหนล่ะ ไอ้ตามสมควรของเธอน่ะ” “ก็แค่ซื้อเสื้อผ้าให้ พาไปทานข้าว แล้วก็พาเข้าร้านทำผมเท่านั้นเองค่ะ” หล่อนไม่ได้โกหกเลยสักคำเดียว แค่บอกไม่หมดเท่านั้นเอง เรื่องอะไรจะต้องสาธยายว่าที่นิรินธน์ซื้อเสื้อผ้าให้เพราะหล่อนซุ่มซ่ามจนกาแฟหกเลอะเสื้อ ที่พาไปทานข้าวก็เพราะใกล้เที่ยงแล้ว แล้วเลยจับหล่อนเปลี่ยนโฉมใหม่ให้สมกับฐานะเลขาเท่านั้นเอง พอบอกจบหล่อนก็ขอตัวกลับออกมา ทันที แต่ยังไม่วายได้ยินเสียงกรี๊ดของดาริกาไล่หลังมา โมเรสกลั้นหัวเราะจนหน้าแดง ขอสักทีเถอะน่าไอ้พวกหึงไม่ดูตาม้าตาเรือนี่ พอกลับมานั่งที่โต๊ะทำงาน หญิงสาวจึงเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่ายังต้องติดต่อกับครอบครัวของนิรินธน์ไปอีกนาน ที่แย่ไปกว่านั้นคือต้องคอยตามประกบมิลค์ไม่ให้ทำอะไรประหลาดๆ อีก เรื่องนี้หล่อนจะอธิบายให้ดาริกาฟังก็ได้ แต่อีกฝ่ายจะเชื่อหรือ เรื่องพิสดารอย่างนี้ไม่เจอเข้ากับตัวเองก็คงไม่รู้ โมเรสภาวนาขอให้เย็นนี้อย่าได้พบได้เจอดาริกาที่โรงพยาบาลเลย คำภาวนาของโมเรสไม่ได้ผล เพราะเมื่อหล่อนเข้าไปในห้องพักคนไข้ก็เห็นสาวเจ้าลากเก้าอี้มานั่งแทบว่าจะเกยขึ้นเตียงคนไข้เสียด้วยซ้ำ ทั้งยังไม่เกรงใจพ่อแม่ฝ่ายชายที่มาเฝ้าไข้ลูกชายเสียด้วย ที่ร้ายไปกว่านั้นคือดาริกาประโคมน้ำหอมใส่มาเต็มที่ พอหันไปทางมิลค์ โมเรสอยากขำแต่ก็ขำไม่ออก ได้แต่สงสารเจ้าแมวน้อยขึ้นมาจับใจ เพราะมิลค์ไม่ชอบน้ำหอมมาแต่ไหนแต่ไร “เหม็นแย่แล้วมิลค์”   โมเรสพูดเบาๆ กับตัวเอง กำลังจะเดินไปสวัสดีผู้อาวุโสก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงแหลมปรี๊ดแสบแก้วหู “เธอมาทำไมที่นี่” “แม่เรียกหนูโมมาที่นี่เองจ้ะ” คุณนิลุบลเป็นฝ่ายตอบแทนพร้อมกับลุกมาจูงแขนหญิงสาวให้ไปนั่งที่โซฟากับตนเองด้วย ดาริกาขบริมฝีปากแน่นกับความสนิทสนมนั้น เพราะคุณนิลุบลไม่เคยทำกิริยาอย่างนี้กับหล่อนเลย แล้วอย่างนี้จะให้หล่อนเชื่อหรือว่าโมเรสเป็นแค่เลขาธรรมดา รูปการณ์อย่างนี้คงตามติดบอสหนุ่มไปรับใช้ทุกที่ทุกเวลาไม่เว้นแม้แต่บนเตียงมากกว่า ยิ่งเห็นรอยยิ้มที่กว้างแทบฉีกไปถึงใบหูของคู่หมั้นก็ยิ่งขัดเคือง “รินธน์ รินธน์คะ” “อ่า ครับ” มิลค์ไม่ค่อยชินกับชื่อนี้เท่าไรนัก จนเจ้าของร่างที่ยืนใกล้ๆ ทำกิริยาบุ้ยใบ้ให้หันไปหาดาริกานั่นแหละ จึงได้รู้สึกตัว “รู้สึกจะสนใจแม่นั่นเหลือเกินนะคะ ไปหามันไหมล่ะคะ ดาจะได้กลับ” “ครับ ก็ดี” คำตอบรับตรงๆ นั่นยิ่งทำให้ดาริกาควันออกหูหนักกว่าเดิม ทั้งโกรธทั้งเสียหน้าไม่น้อย หล่อนคว้ากระเป๋ามาสะพายแล้วเดินลงส้นกลับออกไปโดยไม่ไหว้ใครสักคน กิริยานั้นทำให้คุณนิลุบลถึงกับส่ายหน้าระอา “ไปไม่ลามาไม่ไหว้ เด็กคนนี้” “เอาน่าคุณ แกเพิ่งกลับจากนอกได้ไม่นาน อาจจะแข็งๆ ไปบ้าง” คุณนิพัทธน์พยายามมองโลกในแง่ดี แต่ภรรยาไม่เห็นด้วย “จะสามปีแล้ว นานพอแล้วค่ะ ดูอย่างตาเบศร์สิคะ เป็นผู้ชายแท้ๆ แต่กิริยามารยาทดูดีไปหมด คุณน่ะไม่น่าไปตกลงบ้าๆ บอๆ กับคุณภูวนาทเลย มีอย่างที่ไหนสัญญาจะให้ลูกแต่งงานกัน นี่มันพ.ศ.อะไรแล้วคุณ ถ้าตาเบศร์เป็นผู้หญิงฉันจะไม่เสียดายเลย” “แหม คุณก็ หมั้นไปแล้วน่า” “หมั้นได้ก็ถอนได้ค่ะ ตารินธน์ก็ไม่ได้อะไรกับดาริกาอยู่แล้ว เพี้ยง ขอให้ดาริกาเปลี่ยนใจจากตารินธน์ทีเถอะ” โมเรสฟังแล้วก็ก้มหน้าลงซ่อนหัวเราะ คุณนิลุบลท่าจะผิดคอนเซปต์แม่ผัวลูกสะใภ้ไฮโซเอามากทีเดียว อันที่จริงหล่อนก็เห็นใจไม่น้อย ดาริกาฤทธิ์มากเกิน ถ้ามาเป็นสะใภ้ก็คงเป็นประเภทสะใภ้ทีเด็ดน่ะแหละ “นายโมครับ มิลค์คิดถึงนายโมจังเลย” มิลค์เข้ามานั่งข้างๆ เมื่อไหร่ไม่รู้ ตัวนิรินธน์ออกจะเบ้อเร่อแต่กลับไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าสักนิด ย่องเงียบแบบแมวเป็นอย่างนี้นี่เอง มิลค์ไม่ทักเปล่า ยังเอาหัวมาไซ้ที่แขนของหล่อนด้วยความเคยชินอีกต่างหาก กิริยานั้นทำให้เจ้าของร่างถึงกับทนดูไม่ได้รีบก้มลงกระซิบเสียงดุ   “มิลค์ ท่องไว้ นายเป็นคนไม่ใช่แมวแล้ว ทำอะไรคิดถึงร่างฉันด้วยเถอะ ขอร้องล่ะ” ส่วนโมเรสก็ดึงตัวเองถอยหนีโดยอัตโนมัติ ถึงจะรู้ว่าเป็นมิลค์ก็ตาม แต่ยังไงในสายตาหล่อนคนตรงหน้าก็คือนิรินธน์ ผู้ชายที่หล่อนแอบรัก จะไม่ให้ใจสั่นเลยก็คงผิดแปลกไปล่ะ หล่อนไม่รู้ตัวว่าตอนนี้หน้าของหล่อนอยู่ใกล้ชิดกับหน้าของนิรินธน์แค่ไหน ชายหนุ่มดุมิลค์แล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่าหน้าของยายซุ่มซ่ามอยู่ใกล้เสียจนมองเห็นขนตาหนาเป็นแพ เขาชะงักมองอีกฝ่ายนิ่งนานราวต้องมนต์จนได้ยินเสียงมิลค์กระแอม “อะไรติดคอน่ะมิลค์” “ไม่รู้ครับ ตอนนี้หลุดแล้วครับ” มิลค์ตอบด้วยสายตาเจ้าเล่ห์นิดๆ ก็เจ้าสิ่งแปลกปลอมหลุดแล้วจริงๆ นี่ หลุดจากภวังค์จ้องหน้านายโมสุดที่รักของมิลค์ไง โมเรสฟังแล้วก็ค่อยคลายใจ คุณนิลุบลเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วก็บอก “หมอบอกว่าอีกสองวันก็กลับบ้านได้แล้วจ้ะ แต่ว่าข่าวร้ายก็คือป้ากับคุณนิพัทธน์ต้องรีบกลับไปที่ฝรั่งเศส สาขาที่โน่นมีปัญหานิดหน่อย ระยะนี้อาจจะลำบากหนูสักหน่อย” “เอ่อ นานไหมคะ” “ยังบอกไม่ได้จ้ะ ยังไงป้าสัญญาจะรีบกลับมานะจ๊ะ แล้วก็ถ้าไม่ลำบากหนูมากจนเกินไป ป้าอยากให้หนูไปอยู่ที่บ้านเราก่อน” “คะ?” “ได้ยินไม่ผิดหรอกหนู ฉันบอกคนที่บ้านให้จัดห้องเอาไว้แล้ว” คุณนิพัทธน์บอก   “มันไม่เหมาะกระมังคะ แล้วยังจะคุณดาริกาอีก” “ไม่เป็นไรหรอก ฉันกับคุณนิลุบลจะช่วยพูดกับดาริกาให้” ชายอาวุโสบอกหนักแน่น โมเรสคิดหนัก ถึงขั้นต้องไปอยู่บ้านบอสเชียวหรือแล้วพี่ชายหล่อนจะว่าอย่างไร จนถึงตอนนี้หล่อนยังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มต้นเล่าเรื่องนี้ให้เตโชฟังอย่างไร นี่ปัญหาใหม่ยังตามมาอีก คนหวงน้องอย่างพี่ชายหล่อนน่ะหรือจะยอมให้ไปนอนบ้านผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ ด่านแรกที่หล่อนต้องผ่านไปให้ได้ก็คือเตโชนี่แหละ หญิงสาวมองมิลค์อย่างหนักใจ ความวุ่นวายเริ่มก่อตัวขึ้นแล้ว จากนี้ไปชีวิตหล่อนคงไม่สงบสุขเหมือนเดิมอีก ถ้ารู้อย่างนี้หล่อนจะไม่ทำอะไรแบบนั้นเลย เพราะความคะนองปากพูดไม่คิดแท้ๆ                                                                               อริญชย์ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 18:28:26

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณกิฟท์จากคุณ สามปอยหลวง, Psycho man, mimny, npuiy, แก้วกังไส, นารีจำศีล, ห้าสิบป่าย, :::อาราเร่:::, และคุณญามี่ด้วยค่ะ ^^ ตอนที่แล้ว บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11245144/W11245144.html บทที่ 5http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11262061/W11262061.html บทที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11289326/W11289326.html คุยกันท้ายบทฮับ ^^ คุณ Psycho man :   สารภาพว่าเรื่องนี้เขียนคู่กับมิ่งแก้วค่ะพี่ชาย ย้อนยุคกับปัจจุบันเขียนไปพร้อมกันเลย พอเขียนมิ่งแก้วจบบทนึง ก็มาต่อที่น้องเหมียว เหมือนรีแลกซ์ไปในตัวค่ะ ภาษาเลยออกมาสบายๆ ไม่ต้องแปลสองต่ออย่างที่เห็นๆ ^^ เอ่อ..."เขียนแนวนี้รุ่งนี่นา" ฟังแล้วกึ่งดีใจกึ่งน้อยใจนะคะเนี่ย ว่าย้อนยุคเค้าทำไม่ดีหรืออย่างไร T^T ************ คุณ mimny เฉลยในบทนี้แล้วค่ะ คุณมิ้ม ^^ มิลค์ในร่างแมวจะโผล่มาเป็นพักๆ ค่ะ แต่ตอนอยู่ในร่างนิรินธน์นี่ รู้สึกมิลค์จะแสนรู้ไปหน่อยนะเนี่ย ************ คุณ อรุสา (npuiy)   555+ เฉลยไว้ให้แล้วจ้า แต่ก็พันปมใหม่เข้ามาด้วยแหละ ************ คุณ scottie ง่ะ อินไม่น่าบ่นถึงเลย น้ำมาจริงๆ ฮือ ************ คุณ นารีจำศีล   คุณนุ้ยมาอยู่ที่ตากหรือคะ ดีจังเลย อยากไปเที่ยวจัง ^^ อีตากีวี่ปากหนักค่ะคุณนุ้ย บอกมาแค่เนี้ย >< ************ คุณ ระรินใจ   เหยยย คุณระรินใจเดาถูกด้วยอ่ะ 55+ ************ คุณ :::อาราเร่:::   เพราะมิลค์หลุดปากบอกตั้งแต่ต้นเรื่องไงคะ ^^  ว่าผมชื่อมิลค์เป็นแมวบ้านนายโม ที่นี่พอนางเอกมาถึง มิลค์ก็จะเรียกนายโมอีก แม่พระเอกเลยสงสัย ถามไถ่จึงได้ความ แมวเข้าร่างลูกช้าน!!!!   ************ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 18:48:34

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านค่ะ อย่างน้อยมิลค์ก็พูดภาษาคนได้เนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 19:45:18

ความคิดเห็นที่ 4 นิยายย้อนยุค เขียนยากนะครับ ถ้าจะเขียนให้ดี แถมนักอ่านค่อนข้างอยู่ในวงแคบพอสมควร นอกจากเขียนแล้วเข้าตากรรมการ และท่านผู้ชม วงแคบจะยายออกไปเอง ทั้งหนังสือ ละครทีวี หนัง ^__^..... แนวสบายอ่านง่าย เขียนง่ายกว่า แฟน ตลาดกว้างกว่า แตความคลาสิกแบบมหากาพย์จะแพ้แนวย้อนยุต เหมือนแฟน POP  หรือพวก  Boy band.  Girl band ฟังง่าย เข้าถึงง่าย แต่ส่วนมากอายุการใช้งานมักจะสั้น (ยกเว้น ก็มีเหมือนกัน เพราะกฏทุกข้อจะมีข้อยกเว้น) เราถึงมีเพลง MORE THAN I CAN SAY ...PaPa....สาวจันทรฺกั้งโกบ ให้ร้องและแกะคอร์ดกีตาร์จนทุกวันนี้..ฮา ฉะนั้น ก็คงเทียบกันไม่ได้ว่า อะไรจะดีกว่ากัน เพราะงานเขียน เป็นงานศิลป์ เป็นศิลปะแบบหนึ่ง (เหมือนเพลง วาดภาพ ภาพยนตรฺ์...อะไรประมาณนั้น) ซึ่งคุณค่าของมันขึ้นอยู่กับผุ้เสพด้วย จะบอกว่า ไมเคิล แจ็คสัน ร้องเพลงเก่งกว่า จินตหรา พูลลาภ ก็คงไม่ได้ หรือจะบอกว่า จิมมี่ เฮนดริกซ์  เล่นดนตรีเก่งกว่า ทองใส ทับถนน(อดีตมือพิณวงเพชร พิณทอง ก็ไม่ได้) ^__^... เพราะคนละแนวทาง เพราะฉะนั้น ไม้่ว่าจะเป็นแนวย้อนยุค หรือแนวแมวเหมียว หนูอินก็เขียนมาเถอะครับ เราตั้งใจทำงานของเรา รักงานของเรา เอาใจใส่กับงานของเรา ไม่เขียนลวกๆวางลวกๆ ซึ่งอาจจะมีให้เห็นบ้างในถนน ซึ่งไม่มีผลดี เพราะอ่านแล้วจะรู้เลยว่าคนเขียน รักงานของตัวเองขนาดไน แบบนั้นไม่รุ้่ง...เอ่ะ...อาจจะรุ่งก็ได้ ไม่แน่เหมือนกัน แต่ว่างานออกมาคงไม่ดีตสำหรับนักอ่านมือแท้แน่นอน พี่ชายเห็นนิยายในถนนนักเขียนที่นี่ หลายเรื่องเขียนดีกว่านิยายที่ตัพิมพ์ในเด็กนักเรียนอ่านเสียอีก..... นั่นก็เป็นการจับตลาดอย่างหนึ่ง ซึ่งห่างจากคำว้าศิลปะ หลายๆเรื่องก้ยัดเยียดความรุนแรง  Sex โจ๋งครึ่มลงไป เพราะเป้าหมายตลาดคือวัยรุ่นวัยเรียน ยาพิษเคลือบตัวอักษรดีๆนี่เอง บางเล่ม ปกออกแนวผี เปิดมามีแต่ฉากอย่างว่า ฮา ที่รู้เพราะยึดเด็กบ่อยมาก..^^.. ถ้าเราใส่ใจ รักงานของเรา  ให้ความสำคัญ เหมือนเรารักแฟน ฮา แล้วจะดีเอง คนอ่านก้มีหลายกลุ่ม หลายแบบ ทางใครทางมัน คงไม่มีใครเอามาเทียบกัน ไม่เห็นต้องกังวลอะไรเลย เพราะฉะนั้นคำพูดที่ว่า เขียนแนวนี้รุ่งนี่นา" ฟังแล้วกึ่งดีใจกึ่งน้อยใจนะคะเนี่ย.... ประเด็นนี้...ตกไปนะครับ ฮี่ๆๆๆ.... บ่นอะไรนี่เรา ^__^... <ท่าทางจะเก็บกด...น้ำท่วมบ้าน> จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 20:08:54

ความคิดเห็นที่ 5 นั่นแหละค่ะที่บอกว่าเข้าใจง่ายดีชอบๆ เพราะที่เคยอ่าน หรือดูละครมา ไม่ยอมเชื่อหาว่าบ้าอะไรกันไปโน่น เบื่อแล้วค่ะ มาแบบเชื่อง่ายๆแบบนี้แหละชอบ 555 สงสารโมจัง >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 18:12:05

ความคิดเห็นที่ 6 ขำคุณยมทูตค่ะ แอบวายเหมือนกันนะเนี่ย ^^ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 20:08:10

ความคิดเห็นที่ 7 อินไปขุดยมทูตตนนี้มาจากไหนเนี่ย จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 04:38:09

ความคิดเห็นที่ 8 เขียนน่ารักดีค่ะ เนื้อเรื่องก็แหวกแนวมาสลับร่างน้องแมวที่รัก คนละอารมณ์กับมิ่งแก้วเลย จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 54 16:21:29