PANTIP.COM : W11316819 เพลงฝันวันวาร [ตอนที่ 29] [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ 29

“งี่เง่าที่สุด!! ไม่นึกว่าคนของคุณพ่อจะไม่ได้เรื่องขนาดนี้เลยนะคะ อุตส่าห์ย้ำนักย้ำหนาว่าให้จัดการให้เงียบที่สุด นี่อะไร กลายเป็นข่าวจนได้”

นุศราพูดกับบิดาผ่านสายโทรศัพท์อย่างหัวเสีย หลังอ่านข่าวจากหนังสือพิมพ์ที่มีข่าวเรื่องฉายะชาติถูกอันธพาลเจ้าถิ่นทำร้ายร่างกายและเกือบโดนยิงเมื่อคืนนี้หลังเลิกเล่นมินิคอนเสิร์ตและกำลังเตรียมตัวกลับเข้าโรงแรมที่พัก

“เอาน่า ใจเย็นๆลูก พ่อส่งพวกมันไปกบดานที่ใต้แล้วล่ะ ยังไงก็ไม่มีทางโยงมาถึงผู้ว่าจ้างได้หรอก แล้วอีกอย่าง สิ่งที่ลูกต้องการมันก็บรรลุผลสำเร็จไม่ใช่เหรอ ตอนนี้นายฉายะชาติมันก็นอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่โรงพยาบาลแล้ว แล้วน้องเป็นไงบ้างลูก”

นุศราชำเลืองมองไปยังน้องสาวที่นั่งเงียบอยู่ตรงโซฟาหน้าทีวีด้านหนึ่งในห้องนั่งเล่นของบ้าน แล้วก็ถอนใจเบาๆ

“น้องบอกว่า น้องจะพยายามตัดใจและเลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น แล้วหันมาตั้งใจทำงานต่อไปค่ะพ่อ ตอนนี้ก็เริ่มมีงานติดต่อเข้ามาบ้างแล้ว ส่วนใหญ่ก็เป็นงานถ่ายโฆษณากับละคร ส่วนเรื่องแต่งงาน ก็ไม่ยอมพูดถึงอีกเลย พวกเราจะปล่อยให้มันผ่านไปเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนี้เหรอคะ ฝ่ายที่เสียหายก็มีแต่เรา”

“พ่อเคารพการตัดสินใจของลูกๆเสมอ เรื่องนี้ก็แล้วแต่ความต้องการของสิตางศุ์แล้วกัน ดีซะอีกที่จะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานไปทั้งชีวิตกับผู้ชายแย่ๆแบบนั้น เย็นนี้เลิกงานกลับบ้านแล้ว พ่อว่าจะพูดเรื่องนี้กับน้องอีกครั้ง ”

“ทำไมคุณพ่อพูดเหมือนกับว่า จะยอมให้ยกเลิกการแต่งงานล่ะคะ แล้วคนที่สมหวัง ได้เป็นอิสระ ได้สบายตัวสบายใจมีความสุขก็คือไอ้ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนั้น แต่คนที่เสียหาย เสียชื่อเสียง กลายเป็นหม้ายขันหมาก ต้องทนทุกข์อยู่คนเดียวก็คือสิตางศุ์”

หญิงสาวตอบอย่างนึกผิดหวังกับคำพูดของผู้เป็นพ่อ ทำไมนะ นี่ทุกคนจะยอมแพ้กันหมด ให้คนอื่นได้เสวยสุขกันอย่างสบายใจแล้วหรืออย่างไร

“พ่อกลับไปบ้านแล้ว เราค่อยคุยเรื่องนี้กันอีกทีแล้วกัน อย่างที่พ่อบอกว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับความต้องการและการตัดสินใจของน้อง พ่อขอตัวไปทำงานก่อนนะ”

หลังวางสายจากผู้เป็นพ่อไม่กี่นาที นุศราก็เดินเข้าไปหาสิตางศุ์ที่ยังคงนั่งกอดหมอนมองเหม่อไปนอนหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย ราวกับกำลังอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเองเพียงผู้เดียว

“ตกลงจะยอมยกเลิกงานแต่งงานจริงๆน่ะเหรอ แน่ใจนะว่าทำใจได้แล้วน่ะ “

“มันก็คงดีกว่ายื้อเอาไว้ให้ต้องเจ็บอยู่แบบนี้ไม่ใช่เหรอคะ คงไม่มีอะไรจะเลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้วล่ะคะ พี่นุศ พี่ไม่เห็นเหรอคะ ยิ่งพยายามเท่าไหร่ เค้าก็ยิ่งอยู่ห่างไกลเหมือนเป็นคนอื่นมากขึ้นทุกที ตั้งแต่ที่เค้าเข้ามาอาละวาดวันนั้น พี่ฉายก็ไม่เคยโทรหรือมาหาอีกเลย แล้วที่เราทำกับเค้าเมื่อคืนนี้ บอกตรงๆว่าสิตางศุ์ไม่สบายใจเลยจริงๆ ”

น้ำเสียงที่ตอบ ฟังดูไร้อารมณ์และไม่หลงเหลือความรู้สึกใดๆต่อคนที่เธอพูดถึงอีกแล้ว ไม่เหมือนเมื่อก่อน ที่แค่พูดชื่อเขา ก็พาลน้ำตาจะไหลได้ทุกครั้ง คนเป็นพี่ได้แต่มองน้องสาวอย่างอับจนคำพูด ทั้งรักทั้งสงสารและอยากจะทำอะไรเพื่อน้องได้มากกว่านี้ ทว่า ในเมื่อสิตางศุ์เลือกที่จะจบเรื่องราวทุกอย่างลงแล้ว ก็ได้แต่หวังว่า น้องสาวของเธอจะก้าวผ่านช่วงเวลาแย่ๆในชีวิตช่วงนี้ไปได้อย่างเข้มแข็งและอดทนให้มากที่สุด

…

เสียงเพลงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ หากเจ้าของโทรศัพท์ที่นอนหลับสนิทตั้งแต่ออกเดินทางมาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นหรือได้ยิน ส่งผลให้ชายหนุ่มซึ่งกำลังขับรถต้องเป็นฝ่ายคว้ากระเป๋าสะพายบนตักของหญิงสาวมาเปิดควานหาที่มาของเสียงด้วยเกรงว่าจะเป็นทางบ้านของเธอโทรมา แต่ เมื่อมองเห็นชื่อที่โทรเข้าได้ชัดเจน ตุลยวัตก็เหลือบมองไปที่ปุณณมีอย่างลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจกดรับสายเอง

“สวัสดี ฉาย”

“คุณตุล คุณใบปอล่ะครับ”

เสียงจากปลายสายฟังดูกังวลจนตุลยวัตรู้สึกได้

“ใบปอนอนหลับ ฉายเป็นไงบ้าง ขอโทษนะที่ไม่ได้แวะเข้าไปหาเลย พอดีใบปอตื่นมาก็ร้องจะกลับบ้านท่าเดียวน่ะ เลยต้องรีบพากลับ”

อีกฝ่ายเงียบไป เงียบ จนเขาเริ่มอึดอัด

“ฉาย ได้ยินเรารึเปล่า ทำไมเงียบ”

“ผมไม่เป็นอะไรมากแล้วครับ เดี๋ยวก็จะขออนุญาตกลับกรุงเทพแล้วเหมือนกัน คุณใบปอปลอดภัยดีใช่มั้ยครับคุณตุล”

“โดยรวมก็โอเคนะ โชคดีที่กระสุนแค่เฉี่ยวๆไป เลยไม่เป็นไรมาก เดี๋ยวถ้าใบปอตื่น เราจะบอกให้นะว่าฉายโทรมาหา”

“ครับ คุณตุล แค่ได้รู้ว่าคุณใบปอปลอดภัยดีผมก็สบายใจแล้ว คุณตุลก็ขับรถกลับบ้านดีๆด้วยนะครับ”

ตุลยวัตยังไม่ทันจะตอบอะไร อีกฝ่ายก็ชิงตัดสัญญาณไปก่อน ชายหนุ่มเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิมและชำเลืองไปมองคนที่นอนนิ่งสงบด้วยแววตาครุ่นคิด น้ำเสียงของฉายะชาติที่สนทนากับเขาเมื่อครู่ แสดงความรู้สึกว่าทั้งเป็นห่วง ทั้งรักและอาลัยอาวรณ์หญิงสาวที่เคยเป็นคนรักอย่างไม่คิดปิดบังหรือระมัดระวังอะไรทั้งนั้น มันทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่า ความจริงในใจของทั้งสองนั้น ยังคงมีเยื่อใยของความผูกพันลึกซึ้งอยู่ไม่น้อย จากการที่ได้เป็นผู้เฝ้ามองความรักของฉายะชาติกับปุณณมีมาตลอดช่วงเวลาที่ทั้งสองเริ่มตกลงคบกันตั้งแต่ตอนเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ทั้งคู่ไม่ต่างอะไรจากการเป็นเงาของกันและกัน น้อยครั้งนักที่จะเห็นใครเพียงคนเดียวโดยปราศจากอีกคนคอยเคียงข้าง ซึ่งเมื่อมาลองคิดๆดูแล้ว ตุลยวัตเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า เพราะแบบนี้หรือเปล่า ตอนปุณณมีไปเรียนต่อ ฉายะชาติถึงไม่เข้มแข็งพอจะรอคอยอย่างไม่หวั่นไหวกับใครหรืออะไรทั้งสิ้น ตรงกันข้าม กลับอ่อนแอและไม่มีความอดทนพอจะควบคุมอารมณ์ตัวเองจากสิ่งยั่วยุทั้งหลาย จนความรักต้องพังทลายลงไปอย่างไม่คาดฝัน อย่าว่าแต่ฉายะชาติหรือปุณณมีเลย แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เคยคาดฝันว่าท้ายที่สุดแล้วความรักของทั้งสองจะจบลงแบบนี้เหมือนกัน อย่างไรก็ตามแต่ ความรัก ความหวัง ที่เขาคิดว่ามันจบลงไปนานแล้ว เวลานี้มันกำลังเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เขาคงไม่ได้เป็นคนเห็นแก่ตัวหรอกนะ เขาไม่ได้เป็นต้นเหตุ และไม่เคยคิดทำอะไรให้ทั้งสองคนต้องเลิกลากัน ทว่า การปล่อยโอกาสที่เฝ้ารอคอย ไขว่คว้ามานานแสนนานจนครั้งหนึ่งเคยคิดท้อแท้ใจแทบจะเลิกรอ เลิกมีความหวังให้หลุดลอยไปโดยไม่ทำอะไรเลย คงไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการอย่างแน่นอน

…

ขณะเดียวกันที่ห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาลที่ฉายะชาติพักรักษาตัว นรุตม์ยังคงอยู่กับเขา แต่เอธัชกลับกรุงเทพพร้อมกับกีรติไปแล้วตั้งแต่ช่วงสาย ชายหนุ่มวางโทรศัพท์มือถือลงข้างตัวพร้อมกับปรายตามองไปยังเพื่อนสนิทซึ่งนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่เงียบๆ

“พวกนักข่าวกลับไปหมดแล้วเหรอ”

เขาเอ่ยถามถึงนักข่าวจากหนังสือพิมพ์หลายฉบับที่มาขอสัมภาษณ์เขาเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ และเขาก็เลือกที่จะไม่ให้สัมภาษณ์กับนักข่าวสำนักไหนๆทั้งสิ้น

“ก็กลับไปแล้วน่ะสิ ฉันกับคุณหมอไปช่วยกันพูดน่ะ บอกว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่เจ้าหน้าที่ตำรวจให้รายละเอียดแล้ว ไม่มีประเด็นอะไรมากกว่านั้น ฉันเดาว่าพวกเค้าคงสงสัยเรื่องที่มีคนโดนลูกหลงเมื่อคืน ไม่มีใครรู้เลยว่าเป็นใบปอ ทุกคนสนใจแต่เรื่องของแก น่าแปลกเหมือนกัน ไม่งั้นล่ะก็ได้เป็นประเด็นขึ้นมาอีกแน่ เพิ่งจะข่าวไม่ค่อยดีอยู่ด้วย ว่าแต่พวกที่มาหาเรื่องแก เป็นพวกไหนวะ แกคุ้นหน้าบ้างรึเปล่า”

“ไม่เลย ไม่เคยเห็นหน้าสักคน คงเป็นพวกอันธพาลเจ้าถิ่นที่ชอบหาเรื่องคนอื่นไปทั่วน่ะ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ ตอนนี้ฉันอยากกลับแล้วว่ะ”

นรุตม์พับหนังสือพิมพ์วางลงแล้วเงยหน้ามาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“แต่ถ้าฉันเป็นแก ฉันจะนอนสบายๆอยู่นี่สัก 2-3 วัน กลับไปตอนนี้ก็มีแต่ความวุ่นวายน่าเวียนหัว ฉันรู้ว่าแกอยากกลับไปหาใบปอ แต่แกอย่าลืมสิว่า ตอนนี้ใบปอมีพี่ตุลอยู่แล้วทั้งคน จะหาเรื่องทำให้ตัวเองเจ็บอีกทำไม แกกลับไป ก็ใช่ว่าใบปอจะมาสนใจอะไรแก”

นั่นสินะ นรุตม์พูดถูกทุกอย่าง แม้แต่ตอนจะออกไปจากโรงพยาบาล เธอยังไม่แวะมาหา มาถามไถ่อาการของเขาบ้างเลย นับวัน เขาก็จะยิ่งเหมือนคนที่ไม่เคยได้อยู่ในชีวิตของเธอมากขึ้นทุกที

“ก็ฉันทำให้เค้าต้องเดือดร้อน ฉันแค่เป็นห่วง อยากเห็นกับตาว่าเค้าสบายดี รุตม์ แกว่า ถ้าฉันจะขอคืนดีกับคุณใบปอ เธอจะคิดยังไง”

“แล้วแกเคลียร์เรื่องของแกกับสิตางศุ์เรียบร้อยแล้วเหรอ”

นรุตม์ย้อนถามสั้นๆ และมันก็เป็นคำถามที่ทำให้ฉายะชาตินิ่งเงียบไป เหมือนกับแม้แต่ตัวเขาก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้เช่นกัน

“อย่าหาว่าฉันพูดให้แกหมดกำลังใจเลยนะ แกเลิกคิดอยากให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะฉาย ตอนนี้ใบปอกับพี่ตุลก็แสดงออกชัดเจนขนาดนั้นว่าเค้าสองคนเป็นอะไรกัน แกต้องอยู่กับความจริง อยู่กับปัจจุบันให้ได้สิวะ “

“การลืมใครสักคนจากความทรงจำ แล้วก้าวไปข้างหน้าเพื่ออยู่กับความจริงในปัจจุบัน มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยรุตม์ ยิ่งพยายาม ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าฉันทำไม่ไหวจริงๆ ฉันเดินไปข้างหน้าไม่ได้”

“ถึงเดินไปข้างหน้าไม่ได้ ก็ไม่ควรถอยหลัง ฉันอยากให้แกคิดถึงตัวเองให้มากๆนะฉาย ใบปอไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของแก ไม่เคยมีใครตายเพราะไม่สมหวังในความรักหรอก ทุกอย่างเป็นบทเรียน เป็นอีกบททดสอบในชีวิตที่ผ่านเข้ามา แล้วแกก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ แกคงยังไม่รู้เรื่องไอ้ต้าร์ หลังจากมันได้ข่าวว่าแกจะถอนตัวออกจากวง มันก็เตรียมตัวทำอัลบั้มเดี่ยวเลย ปล่อยฉันกับไอ้เอ ไปตามทาง ซึ่งมันก็เป็นปัญหาชีวิตที่ฉันต้องหาทางออกให้ได้เหมือนกัน ทุกคนต้องมีทางเดินเป็นของตัวเอง แล้วมันก็ควรจะเป็นทางที่เดินไปอย่างมีความสุขด้วย ไม่ใช่มีแต่ความทุกข์”
ฉายะชาติหันไปสบตากับนรุตม์ทันทีที่เขาพูดจบ นึกไม่ถึงว่าการที่เขาขอถอนตัวออกจากวงไลท์บลู จะส่งผลกระทบอะไรถึงเพื่อนทั้งสองบ้าง ลำพังกีรติ เขาไม่เคยห่วงหรือให้ความใส่ใจ เพราะรู้ดีว่าเอาตัวรอดได้สบายๆอยู่แล้ว

“ฉันขอโทษจริงๆ ฉันทำให้แกกับไอ้เอ ต้องเดือดร้อนเพราะฉันอีกรึเปล่าวะ”

“ไม่หรอกฉาย ฉันกับเอไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก เมื่อถึงวันนึง เราทั้งสี่คน ก็คงต้องแยกย้ายกันไปตามทางของตัวเองอยู่ดี แกไม่ต้องห่วงหรอก ฉันก็มีทางเดินที่เลือกไว้ ไอ้เอก็เหมือนกัน ถึงจะเสียดายแค่ไหนที่วงของเราต้องกลายเป็นอดีต แต่ฉันก็คิดไว้แล้วแหละมันต้องมีวันนี้สักวัน”

นรุตม์พูดยิ้มๆ หากมันเป็นรอยยิ้มที่ฉายะชาติมองแล้วรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้ในช่วงระยะหลังๆจะเบื่อและฝืนใจที่ต้องร่วมงานกับกีรติมากซะจนถึงกับตัดสินใจถอนตัวออกจากวง แต่พอมาคิดว่าจะไม่มีวงไลท์บลูอีกแล้ว มันก็ยากที่จะทำใจไม่น้อย เพราะทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ นั่นคือการหามือกลองคนใหม่มาแทนที่เขา และวงไลท์บลูก็จะยังคงอยู่ต่อไป ทว่า เมื่อได้ฟังที่นรุตม์บอกแล้ว คงไม่เป็นเช่นนั้น ไม่อยากเชื่อเลยว่า อัลบั้มนี้จะเป็นการรวมตัวครั้งสุดท้ายของพวกเขาทั้งสี่คน

…

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 02:37:05

ความคิดเห็นที่ 2

(ตอนที่ 29 ต่อ)

รถยนต์ของตุลยวัตแล่นเข้ามาจอดในบ้านปุณณมีตอนเกือบเที่ยง ชายหนุ่มหันไปมองหญิงสาวที่ยังนอนหลับตานิ่ง แล้วเมื่อเอื้อมมือไปแตะที่แขนเพื่อจะปลุกให้ตื่น เขาก็ต้องตกใจกับอุณภูมิที่ร้อนจัดอย่างน่ากลัว

“ไข้ขึ้นเหรอเนี่ย”

ตุลยวัตอุทานพลางเหลียวมองไปนอกตัวรถก็พบกับป้าสาที่เดินออกมาจากหลังบ้านและตรงมาทางนี้พอดี
“ทำไมกลับมาเร็วจังเลยคะ คุณตุล เพิ่งไปเมื่อวานเองไม่ใช่เหรอคะ “

“ใบปอไม่ค่อยสบายน่ะครับป้า ผมรบกวนอะไรป้าสาหน่อยสิครับ รบกวนไปตามคุณพ่อผมมาที่นี่ให้ที เดี๋ยวผมจะพาใบปอไปรอในบ้านนะครับ”

“ได้สิคะ ป้าเห็นรถคุณหมอเข้ามาบ้านก่อนคุณตุลมาถึงสักพักแล้วล่ะค่ะ ฝากคุณใบปอหน่อยนะคะ”

หญิงสูงวัยพูดจบก็รีบหันหลังเดินไปตามคำสั่งของชายหนุ่มทันที ตุลยวัตเปิดประตูรถเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูและช้อนร่างที่หลับไหลไม่ได้สติของหญิงสาวเข้ามาไว้ในอ้อมแขนพาอุ้มเข้าไปรอในห้องนั่งเล่น และไม่กี่นาทีถัดมา นายแพทย์วิรัชกับนางรัชนี รวมทั้งป้าสาก็ตามเข้ามพร้อมกัน

“คุณพ่อ ช่วยดูใบปอให้หน่อยสิครับ ตัวร้อนจี๋เลย ไม่รู้ว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า”

“เอ๊ะ แล้วนั่น แขนน้องไปโดนอะไรมาน่ะลูก”

ตุลยวัตได้ยินคำถามช่างสังเกตของมารดาก็แอบถอนหายใจ

“ไว้เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังแล้วกันครับคุณแม่ ว่าแต่ คุณลุงกับคุณป้าจะกลับมาวันไหนเหรอครับ”

“คงอีกหลายวันแหละลูก คุณป้าโทรมาบอกแม่ว่า ชอบบรรยากาศสงบเงียบ ของวัดที่โน่นมาก คุณลุงเองก็ดูจะชอบมากด้วย เอ้อ แล้วแม่ก็มีอะไรจะพูดกับตุลเหมือนกัน เกี่ยวกับใบปอ”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไรต่อ เพราะหันไปเห็นผู้เป็นพ่อเปิดกระเป๋าหยิบเอาเข็มฉีดยาออกมาพอดี จึงเดินเข้าไปนั่งคุกเข่าลงข้างๆและกระซิบบอกเสียงเบา คล้ายไม่อยากให้ป้าสา ที่ยืนมองอยู่ไม่ไกลได้ยินด้วย เพราะเกรงว่าจะทำให้ทุกคนพากันตกใจไปหมด

“คุณพ่อ ตรงแขนใบปอที่มีผ้าพันแผลนั่นคือ โดนกระสุนเฉี่ยวน่ะครับ จะมีผลอะไรกับอาการไข้หวัดรึเปล่า”

นายแพทย์วิรัชดูมีสีหน้าตกใจกับคำบอกเล่าของลูกชาย

“กระสุนเฉี่ยว? นี่ไปทำอะไร ไปมีเรื่องอะไรกันมาเนี่ยตุล”

“กลับบ้านแล้วเดี๋ยวผมเล่าให้ฟังนะครับ”

“ที่พ่อจะฉีดยา เป็นยาแก้ไข้ ใบปอมีไข้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่วันนี้ไข้สูงกว่าเมื่อวานเยอะเลย คงไม่ยอมทานยาที่พ่อให้ไว้แน่ๆ ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่ดีขึ้นอีก คงต้องให้น้ำเกลือกันหน่อยล่ะ”

ตุลยวัตเหลือบมองร่างหญิงสาวอย่างครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปพูดกับป้าสา

“ป้าครับ รบกวนช่วยไปเปิดห้องนอนใบปอไว้ให้หน่อยนะครับ จะได้ให้ไปนอนพักบนห้อง เดี๋ยวผมพาไปเอง”

ป้าสาพยักหน้ารับรู้ แล้วเดินขึ้นบันไดไป เมื่อนายแพทย์วิรัชเก็บอุปกรณ์และปิดกระเป๋าเรียบร้อย ชายหนุ่มก็เข้าไปใกล้ๆร่างที่ร้อนจัดด้วยพิษไข้ของหญิงสาวแล้วอุ้มเธอขึ้นไปบนห้องนอน

ตุลยวัตค่อยๆวางร่างของปุณณมีลงบนเตียงนุ่มพร้อมทั้งดึงผ้าห่มมาคลุมตัวให้อย่างทนุถนอม ทิ้งตัวนั่งลงกับพื้นห้องตรงข้างเตียงนั่นเอง

“ผมจะอยู่กับใบปอเองครับ ป้ามีอะไรก็ไปทำตามสบายเถอะ ฝากบอกคุณพ่อกับคุณแม่ผมด้วยว่าให้กลับไปบ้านได้เลยไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมตามไป อ้อ แล้วอีกสักพักป้าช่วยเตรียมผ้าเช็ดตัวกับน้ำอุ่นไว้ด้วยเลยแล้วกันนะครับ”

เขาสั่งความโดยไม่สนใจความเหมาะสมใดๆทั้งนั้น รู้แต่เพียงว่า เขาปล่อยเธอให้อยู่อย่างนี้ตามลำพังคนเดียวไม่ได้ ถึงแม้จะมีป้าสาอยู่ทั้งคนก็เถอะ ถ้าไม่ใช่ตัวเอง เขาก็ไม่อยากเชื่อใจหรือไว้วางใจใครให้ดูแลเธอเลย อย่างน้อยก็ขอให้ได้นั่งมอง ได้เห็นเธออยู่ในสายตาตลอดเวลาก็พอ ตุลยวัตอดไม่ได้ที่กวาดสายตามองไปรอบๆห้องนอนของปุณณมีที่เขาเพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาครั้งแรกในชีวิตก็ว่าได้ ความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้ก็คือความเรียบง่าย ที่สะท้อนบุคลิกของตัวเธอออกมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ เขาเคยจินตนาการไว้ว่าห้องนอนของเธอน่าจะตกแต่งสไตล์สวยหวาน เต็มไปด้วยของตกแต่งสวยๆงามๆ แต่เท่าที่เขาเห็นอยู่ในตอนนี้ นอกจากเตียงนอนกับโต๊ะทำงานริมหน้าต่างที่ถูกจัดวางอย่างง่ายๆเน้นให้มีพื้นที่เปิดโล่ง ปลอดโปร่งสบายตาแล้ว ก็ไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรือของตกแต่งอื่นใดเลย ซึ่งมันคล้ายกับห้องนอนส่วนตัวของเขามากทีเดียว แล้วเสียงไอแห้งๆกับเสียงพลิกตัวเบาๆของร่างที่นอนอยู่บนเตียงก็ทำให้เขาต้องรีบเข้าไปนั่งคุกเข้าใกล้ๆ ฝ่ามือใหญ่เอื้อมไปแตะที่หน้าผากอย่างเป็นห่วง มองใบหน้าที่หลับตาแต่ยังขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น แล้วก็คิดเอาเองว่าเธอคงไม่ค่อยสบายตัวนัก อาจจะหนาว หรือ เจ็บแผลที่แขน

“ใบปอ...”

เขาลองเรียกชื่อเธอเบาๆ แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะยังไม่รู้สึกตัว เธอเพียงแต่พลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่าย ก่อนจะนอนนิ่งไปตามเดิม ชายหนุ่มจึงค่อยลุกขึ้นยืนมองจนแน่ใจอยู่ครู่หนึ่งว่าเธอหลับสนิทแล้วก็ถือวิสาสะเดินไปรอบๆห้องและไปหยุดตรงโต๊ะทำงานที่มีโน้ตบุ๊คกับตำราภาษาอังกฤษเกี่ยวกับงานด้านวิศวกรรมวางอยู่ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นหนังสือหน้าปกคุ้นตาเล่มหนึ่งวางกองอยู่ตรงมุมโต๊ะ ตุลยวัตถึงกับอมยิ้มเมื่อเห็นชัดว่ามันเป็นหนังสือเล่มแรกในชีวิตว่าด้วยการออกแบบตกแต่งภายใน ที่เขาเขียนร่วมกับพจน์ตามคำเชิญชวนของบรรณาธิการซึ่งเคยเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย นึกไม่ถึงจริงๆว่าจะได้เห็นมันมาอยู่รวมกับหนังสืออื่นๆในห้องนอนของปุณณมี

ประตูห้องที่แง้มไว้ถูกเปิดออกช้าๆ พร้อมกับป้าสาก้าวเข้ามาโดยมีกะละมังใส่น้ำอุ่นกับผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่ง

“เชิญเลยครับป้า”

เขาหันไปบอกและปล่อยให้ป้าสาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับคนป่วยไปเงียบๆ โดยที่ตัวเองก็ป้วนเปี้ยนอยู่ตรงโต๊ะทำงานหยิบนู่นหยิบนี่มาอ่านมาเปิดดูไปเรื่อยเปื่อย

“เอ่อ คุณตุลคะ ป้าว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณใบปอน่ะค่ะ”

หญิงสูงวัยหันมาบอกด้วยน้ำเสียงเกรงๆ

“โอเคครับ งั้นผมไปรอข้างล่างก่อนแล้วกัน”

เขารีบบอกอย่างเข้าใจก่อนจะเดินออกจากห้องและลงบันไดไปนั่งเล่นรออยู่ตรงเปียโนของปุณณมี รออยู่ไม่นานจนได้ยินเสียงป้าสาเดินลงบันไดมาแล้ว จึงรีบกลับขึ้นไปบนห้องนอนของปุณณมีอีกครั้ง เข้ามาถึงก็พบว่าเธอรู้สึกตัวตื่นแล้ว แม้จะยังนอนอยู่บนเตียงเหมือนเดิม

“ใบปอ เป็นไงบ้าง”

ปุณณมีหันมามองเขาพร้อมรอยยิ้มบางๆ ดวงตาของเธอดูอ่อนล้ามาก คล้ายยังต้องการการพักผ่อน หากก็ยังมีแรงพอที่จะบ่นเขา

“ใครอนุญาตให้ตุลขึ้นมาบนห้องนอนเรา มันไม่เหมาะ รู้มั้ย”

แทนที่จะรู้ตัว ชายหนุ่มกลับอมยิ้มทำหูทวนลม ทั้งยังเดินเข้ามานั่งห้อยขาตรงข้างเตียงของเธออีกต่างหาก

“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า เราไม่คิดทำอะไรใบปอในสภาพแบบนี้หรอก”

ใบหน้าที่แดงจัดอยู่แล้วของคนฟัง ดูจะเป็นสีเข้มขึ้นอีกอย่างเห็นได้ชัด

“อย่ามาทะลึ่งนะ คิดว่าเราไม่สบายแล้วจะทำอะไรตุลไม่ได้เหรอ”

ไม่เพียงพูด ปุณณมียังลุกขึ้นนั่งและยกมือฟาดลงบนไหล่ของเขาเต็มแรง ตุลยวัตส่ายศีรษะอย่างอ่อนใจ

“โธ่ ใบปอ อย่าทำแบบนี้เลย ไม่ใช่อะไรนะ เรากลัวใบปอจะเจ็บแขนเจ็บมือเปล่าๆน่ะสิ เมื่อกี้ออกแรงเต็มที่รึยัง ทำไมเราไม่รู้สึกอะไรเลยล่ะ”

ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าท่าทางกวนประสาทของเขา ทำให้ปุณณมีอดไม่ได้ต้องออกแรงผลักเขาอย่างหมั่นไส้ แม้จะรู้ดีว่า มันไม่ได้ทำให้เขาสะดุ้งสะเทือนเท่าไหร่หรอก กลับเป็นตัวเธอเองซะอีกที่ปวดระบมตรงแผลที่แขนจนต้องนิ่วหน้าและยกมืออีกข้างไปกุมไว้

“เป็นอะไร เจ็บเหรอ เลิกเล่นแล้วนอนดีกว่านะ”

ตุลยวัตถามอย่างตกใจในตอนแรก ก่อนจะอออกคำสั่งเสียงเข้มอย่างที่คนฟังไม่ค่อยได้ยินบ่อยนัก

“เลิกดื้อ เลิกเล่น แล้วนอนซะ ถ้าไม่อยากไปนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาล”

บอกพลางเอื้อมมือไปกดไหล่เป็นเชิงบังคับให้หญิงสาวนอนลงบนเตียงอีกครั้ง พร้อมทั้งดึงผ้าห่มมาห่มให้ กิริยาที่ดูอ่อนโยนนุ่มนวลของเขา อยู่ในสายตาที่มองมาอย่างขอบคุณของเธอ แล้วก็เป็นเธอที่เป็นฝ่ายคว้ามือของเขาไปกุมไว้ คล้ายต้องการกำลังใจและไออุ่น ตุลยวัตมองสบตาตอบและกระชับอุ้งมือร้อนจัดของเธอไว้แน่นขึ้น

“นอนหลับให้สบายนะ เราจะอยู่กับใบปอตรงนี้แหละ ไม่ไปไหน”

ปุณณมีหลับตาลงอย่างว่าง่าย มือทั้งสองข้างยังจับมือเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ซึ่งตุลยวัตเองก็ยินดีและเต็มใจจะนั่งเฝ้ามองเธออยู่อย่างนี้ โดยไม่คิดจะจากไปไหนอยู่แล้ว

“ตุล ที่ตุลบอกว่ามีอะไรจะบอกเราตอนไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกัน ตุลจะบอกอะไรเหรอ”

ถามทั้งที่ยังหลับตา ตุลยวัตมองอย่างไม่แน่ใจว่าเธอถามจริงๆหรือละเมอกันแน่ กระทั่งอุ้งมือที่ค่อยๆคลายความแน่น เป็นสิ่งที่บ่งบอกว่าเธอได้นอนหลับสนิทไปแล้ว เขาจึงยิ้มมองเธอด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก ความเอ็นดูหมดหัวใจ ค่อยๆก้มหน้าลงไปจูบที่ข้างแก้มของเธอเบาๆ พร้อมกระซิบบอกว่า

“แต่งงานกันนะ ใบปอ เราอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับใบปอตลอดไป”

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

จบตอนที่ 29

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 02:38:04