PANTIP.COM : W11319747 (นิยายกำลังภายใน) วิหคดั้นเมฆา ผู้กล้าฝ่ายุทธจักร ตอนที่ 76 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

สือหย่งหลุนพำนัก ณ เรือนเพลินบุปผาอยู่พักใหญ่ กลับไม่ทราบเลยว่าตรงพื้นห้องนอนของซินแสเทวะ ยังมีทางลับสายหนึ่งไปสู่ห้องใต้ดิน

ตรงข้ามกับลักษณะเรือนไม้ไผ่ซึ่งทับอยู่ด้านบน ห้องใต้หินล้วนจัดสร้างด้วยแผ่นหินตั้งแต่บันไดทางเข้าไปจนตลอด ถัดจากบันไดปรากฏประตูศิลาสองบานปิดมิดชิด มุมทางขวาของประตูมีกำแพงหินวางกั้นไว้เป็นช่องแคบ ฟ่านไป่หนิงซึ่งเดินนำหน้าสือหย่งหลุนยั้งฝีเท้าหยุดที่เชิงบันได ปล่อยให้ซินแสเทวะผลุบหายเข้าไปหลังกำแพงกั้นแห่งนั้นเพียงผู้เดียว ถึงตอนนี้เด็กหนุ่มก็อดรนทนไม่ไหว ต้องแอบสะกิดนางเบา ๆ ดรุณีน้อยจึงจูงมือมันไปด้านหลังบันไดห่างจากตำแหน่งที่เจ้าจื้อสุยอยู่ พลางกระซิบว่า

“ห้องเก็บของนี่เป็นสถานที่ลับของอาจารย์ เพราะสิ่งของมีค่าต่าง ๆ ที่อาจารย์เรียกร้องเพื่อแลกเปลี่ยนกับการรักษาทั้งหมด รวมถึงของส่วนตัวของท่านบางอย่างจะถูกเก็บไว้ในนี้”

เด็กหนุ่มพอเดาล่วงหน้าได้บ้าง คลับคล้ายคลับคลาว่าเมื่อครั้งที่งูอสนีบาตหงเสี้ยนนำป้ายหยกของพรรคมารเก่ามา เจ้าจื้อสุยก็เอ่ยปากว่าจะนำเก็บไว้ในนี้

หากคิดจากประวัติสมบัติแต่ละชิ้นที่ซินแสเทวะได้มาครอบครองไว้ ถ้าเจ้าของเก่าจะนึกเสียดายภายหลังกลับมาแข็งแรงดี จนคิดขโมยหรือยิ้อแย่งมันกลับไปก็มิใช่เรื่องน่าแปลกนัก ดังนั้นการป้องกันอย่างรัดกุมเช่นนี้ก็นับว่าสมควรอยู่

“แล้วท่านซินแสเทวะกำลังกระทำอันใดหรือ”

“หลังกำแพงนั่นจะมีคันโยกอยู่สามอัน การเปิดกำแพงห้องลับได้ต้องดึงคันโยกสลับไปมาให้ถูกต้องเท่านั้น จะดึงอันไหนในจังหวะใด ต้องดึงกี่ครั้ง มีเพียงอาจารย์ล่วงรู้เพียงผู้เดียว”

“หือ...บรรดาศิษย์ของท่านก็ไม่มีใครทราบเลยหรือ”

ฟ่านไป่หนิงส่ายหน้า “พวกข้าได้รับคำสั่งแค่ว่าหากอาจารย์มีอันเป็นไป ให้รีบมาดึงคันโยกทั้งสามลงพร้อมกัน จากนั้นจะมีเวลาประมาณหนึ่งเค่อ ( 15 นาที) ให้รีบหนีก่อนที่ห้องเก็บของจะถล่มลงมา”

สือหย่งหลุนเลิกคิ้วกว้าง “หมายความว่าหากท่านซินแสตาย ทุกอย่างในห้องเก็บของก็จะถูกทำลายไปพร้อมกันเช่นนั้นหรือ”

มองเผิน ๆ ก็ดูจะเป็นการกระทำที่บุ่มบ่ามไม่น้อย ทว่าสือหย่งหลุนทราบดีว่าซินแสเทวะเรียกร้องสิ่งเหล่านี้มิใช่เพื่อผลประโยชน์ตัว แต่เป็นการรักษาและสั่งสอนทางอ้อมแก่ผู้ที่มาร้องขอความช่วยเหลือต่างหาก จึงไม่อาจส่งคืนแก่เจ้าของภายหลังซินแสเทวะสิ้นชีวิต ทั้งไม่อาจมอบต่อแก่ศิษย์ด้วยจะอย่างไรซินแสเทวะก็มิใช่เจ้าของที่แท้จริง ทว่าสมบัติแต่ละชิ้นล้วนมีค่ามหาศาลในรูปแบบแตกต่างกันไป หากปล่อยทิ้งไว้คงมีการแย่งชิงกันโกลาหล การตัดใจทำลายเสียกลับเป็นวีธีที่เหมาะสมอยู่

ไม่นานประตูศิลาก็พลันเปิดกว้าง บนเพดานบังเกิดแสงจากตะเกียงส่องสว่าง คาดว่าคงเป็นกลไกอันหนึ่งเช่นกัน เจ้าจื้อสุยก้าวเท้าออกมาจากหลังกำแพง พลางกวักมือเรียกพวกมันติดตามเข้าห้อง

ภายในนั้น สือหย่งหลุนอดมองซ้ายขวาด้วยความอยากรู้อยากเห็นมิได้

ผนังหินทั้งสี่ด้านเว้นแค่ช่องประตูล้วนเต็มไปด้วยชั้นไม้สูงจรดเพดาน จัดวางสิ่งของหลากหลายจนลานตา แล้วในทันใดนั้นเองเด็กหนุ่มก็อุทานเบา ๆ เรียกความสนใจจากสองศิษย์อาจารย์จนมันได้แต่ทำหน้าเจื่อน ๆ ชี้ไปยังชั้นข้างประตู

“นี่มันป้ายหยกขาวของพรรคมารเก่ามิใช่หรือ ข้าเพียงแต่แปลกใจว่าของสำคัญขนาดนี้ กลับโดนวางทิ้งไว้เฉย ๆ”

ข้อสังเกตของสือหย่งหลุนนับว่าน่าสนใจมิน้อย เพราะสิ่งของในห้องนี้มิได้มีไว้สำหรับประดับตกแต่ง ดังนั้นก็ควรเก็บในกล่องปิดมิดชิดเพื่อรักษามิให้ถูกความชื้นหรือแสงมาทำลาย ทว่าที่เด็กหนุ่มสังเกตพบก็คือ สมบัติทุกชิ้นถูกตั้งวางไว้อย่างเปลือยเปล่าบนชั้นไม้เท่านั้น

เจ้าจื้อสุยเดาความข้องใจของเด็กหนุ่มได้ จึงกล่าวว่า

“ข้าไม่เคยคิดใช้ประโยชน์จากของเหล่านี้เหตุใดต้องดูแลมันอย่างดีด้วยเล่า อีกอย่างหากเก็บใส่หีบห่อการตรวจตราย่อมยากลำบากขึ้น สู้ทิ้งไว้แบบนี้เพียงกวาดตามองรอบเดียวก็สังเกตความผิดปกติได้ง่าย”

สือหย่งหลุนพยักหน้าเข้าใจ ในเมื่อทุกอย่างในห้องนี้เตรียมสลายไปพร้อมลมหายใจสุดท้ายของซินแสเทวะ แล้วเหตุใดต้องมาไยดีพวกมันอีก ระหว่างนั้นเจ้าจื้อสุยเดินนำไปจนสุดห้องแล้วหยุดยังชั้นไม้ที่ตั้งแยกจากบริเวณอื่น ซึ่งของแต่ละชิ้นบนชั้นนั้นกลับบรรจุในกล่องอย่างดี บางอย่างแม้ไม่ได้อยู่ในกล่องก็จะเก็บใส่ถุงแพรหลายขนาดและสีสัน สือหย่งหลุนคาดเดาได้ทันทีว่าคงจะเป็นของส่วนตัวของซินแสเทวะซึ่งเก็บรวมอยู่ในนี้นั่นเอง

เจ้าจื้อสุยผายมือไปทางหีบที่ทำจากหินขนาดใหญ่ซึ่งวางอยู่ชั้นล่างสุด เอ่ยว่า

“ข้าแก่แล้วเรี่ยวแรงถดถอย อยากขอเจ้าช่วยยกหีบนี้ออกมาด้วยเถอะ”

สือหย่งหลุนจัดการให้โดยไม่หนักแรง พอขยับเปิดฝาหีบตามคำสั่งถัดมา ควันเย็นจากด้านในพลันทะลักโถมใส่อย่างไม่ทันตั้งตัว เด็กหนุ่มต้องเบือนหน้าหนีรอจนไอยะเยือกเบาบาลง ค่อยพบว่าก้นหีบวางไว้ด้วยกล่องหยกใบหนึ่ง ขณะเดียวกันเจ้าจื้อสุยก็แจกแจงว่า

“กล่องหยกนี้มีคุณสมบัติปล่อยไอเย็นออกมาได้ จะว่าไปก็คล้ายลูกแก้วน้ำแข็งศักดิ์สิทธิ์อยู่เหมือนกัน เพียงแต่ด้อยกว่าตรงที่ทิ้งไว้เนิ่นนานความเย็นจะค่อย ๆ สลายไป จึงจำเป็นต้องเก็บในหีบหินเพื่อรักษาสภาพไว้”

ชายชรารับกล่องหยกมาเปิดด้านบนออก เผยให้เห็นก้อนพืชสีดำเจือเทาด่างขนาดประมาณกำปั้น ผิวขรุขระตะปุ่มตะป่ำราวหนังคางคก หากด้านหนึ่งกลับมีหน้าตัดเรียบสนิท เผยเนื้อในสีดำแทรกด้วยเส้นสีขาวขุ่นแตกระแหงอยู่ทั่ว ซินแสเทวะควักมีดออกมาฝานขนานกับหน้าตัดจนได้แผ่นกลมแบนระหว่างอธิบายไปพลาง

“นี่คือเห็ดหัวใจมังกร” ปิดฝากล่องหยกกลับเข้าที่ ทำมือบอกให้สือหย่งหลุนเก็บทุกอย่างคืนตำแหน่งเดิม “เป็นสมุนไพรที่หายากเสียยิ่งกว่าบัวหิมะพันปี ทั้งยังเก็บรักษายากยิ่ง แต่ก็เป็นส่วนผสมสำคัญของยาผสานลมปราณชั้นยอด”

รอจนสือหย่งหลุนยืดกายขึ้นฟังมันอย่างสงบแล้ว ค่อยเพิ่มเติมว่า

“และข้าจะใช้มันปรุงยานี้เพื่อรักษาเจ้า”

เด็กหนุ่มเลิกคิ้วอย่างคาดไม่ถึง ตรงกันข้ามกับฟ่านไป่หนิงซึ่งกำลังแสดงอาการยินดีอย่างปิดไม่มิด นางทราบว่าอาจารย์จะเก็บสมุนไพรล้ำค่าและหายากไว้ในนี้ทั้งหมด ดังนั้นยามที่เจ้าจื้อสุยชวนมาก็นึกคาดเดาอยู่ว่าอาจมีเหตุการณ์ทำนองนี้ ระหว่างนั้นชายชรายังเอ่ยสืบต่อว่า

“หากเป็นพิษโดยทั่วไปขอเพียงได้ตัวยาพิษมาก็พอจะทดลองหายาแก้ได้ ทว่าปราณพิษนั้นแตกต่างไป ดังนั้นถ้าลองมองในมุมกลับว่ามันมิใช่พิษแต่เป็นลมปราณขุมหนึ่งเล่า”
ดรุณีน้อยเบิกตาโพลง “พูดถึงปราณซึ่งทำอันตรายต่อร่างกาย มักพบในกรณีที่ฝึกวิชาจนลมปราณแตกซ่าน ซึ่งเห็ดหัวใจมังกรจะนำมาใช้รักษาอาการได้ดีเยี่ยม”

ซินแสเทวะพยักหน้า “ถูกต้อง นั่นเพราะฤทธิ์ในการผสานลมปราณนั่นเอง อีกกรณีก็เช่นหากมีการถ่ายทอดลมปราณจำนวนมากให้แก่กัน ปกติผู้ถ่ายทอดมักจำต้องเสียลมปราณบางส่วนเพื่อปรับฐานร่างกายอีกฝ่ายให้พร้อม มิเช่นนั้นอาจเกิดธาตุไฟเข้าแทรกได้ ทว่าถ้าใช้เห็ดชนิดนี้จะช่วยส่งเสริมปราณใหม่และเก่าให้ผสมกลมกลืนกันโดยไม่ต้องสูญเสียลมปราณปรับฐานร่างกาย ทั้งยังป้องกันลมปราณแตกซ่านเพราะการถ่ายทอดปราณที่ผิดวิธีได้อีกด้วย”

เจ้าจื้อสุยวางชิ้นส่วนเห็ดลงบนผ้าที่เตรียมมาก่อนห่อไว้อย่างระมัดระวัง ระหว่างแจกแจงไปเรื่อย ๆ

“ส่วนเห็ดหัวใจมังกรนั้นถ้าไม่มีการผสานปราณในร่างก็ยังคงฤทธิ์ในร่างกายได้เป็นสิบปี จึงเหมาะสมที่จะเตรียมไว้เผื่อเหตุการณ์ฉุกเฉิน แม้ข้าเองยังไม่แน่ใจนักว่าเห็ดหัวใจมังกรจะใช้ผสานปราณพิษมิให้ทำอันตรายต่อร่างกายได้หรือไม่ หากก็น่าทดลองดู”

ฟ่านไป่หนิงนิ่วหน้า “ทดลองอันใดกันอาจารย์ ถ้าไม่ได้ผลขึ้นมาพี่หย่งหลุนก็คงตายด้วยปราณพิษเป็นแน่”

“แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอันใดเลยนะ” สือหย่งหลุนกลับเป็นฝ่ายแย้งเสียแทน “ท่านซินแสเทวะต้องเสียสละมากมายเพื่อช่วยเหลือ ข้าสำนึกขอบคุณนัก”

“เจ้าเองก็กระทำเพื่อไป่หนิงมามาก ถือเสียว่าข้าตอบแทนให้เถอะ” เจ้าจื้อสุยตอบ “อีกอย่างหากวิธีนี้ได้ผลก็ถือว่าข้ารับความรู้ใหม่ นับเป็นประโยชน์ทั้งสองฝ่าย จะเกรงใจไปไยกัน”

เด็กหนุ่มคารวะชายชราด้วยความตื้นตันอีกครั้ง ก่อนเงยหน้าไปยิ้มปลอบใจดรุณีน้อยที่ยืนอยู่เคียงข้าง

ทว่านั่นมิได้ทำให้นางคลายกังวลไปได้เลย

**********

ดอกไม้บานสะพรั่งแข่งกันอวดแสงตะวันอันร้อนแรง ฝูงผึ้งบินฉวัดเฉวียนเสาะหาน้ำหวานไม่ย่อท้อ นับว่าโชคดีที่ผึ้งเหล่านี้มิได้เจ้าคิดเจ้าแค้น มิเช่นนั้นคงกระหน่ำเข้าใส่ศัตรูผู้เคยพัวพันกันมาหลายวันอย่างสือหย่งหลุนเป็นแน่ หรือความจริงพวกมันอาจกำลังขอบคุณที่น้ำพักน้ำแรงเด็กหนุ่มช่วยให้มันค้นพบแหล่งเกสรสดใหม่แห่งนี้ก็เป็นได้

สือหย่งหลุนเงยหน้าจากแปลงดอกไม้ส่วนที่กำลังทำงาน ใช้ชายผ้าซึ่งคล้องคอมาเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ระหว่างทักดรุณีน้อยผู้ก้าวตรงมาหาว่า

“พ่อเจ้าตอบจดหมายมาว่าอย่างไรบ้าง” เมื่อเห็นสีหน้าแปลกใจของนาง จึงกล่าวเพิ่ม “พี่เป่าเสียนเดินสวนข้าไปเมื่อครู่ บอกว่ามีจดหมายส่งมาหาเจ้า ข้าจึงลองเดาดู”

นับตั้งแต่ฟ่านไป่หนิงย้อนมาพำนักกับอาจารย์ เป่าเสียน (1) ผู้ทำหน้าที่พ่อบ้านก็มิค่อยได้เข้ามายุ่งเกี่ยวในเรือนเพลินบุปผานัก เมื่อเห็นเป่าเสียนในบริเวณนี้สือหย่งหลุนจึงอดไถ่ถามมิได้

พอได้ยินคำเด็กหนุ่ม แววตาฟ่านไป่หนิงก็เผยความหม่นหมองแจ้งชัด

“พ่อบอกมาในจดหมายว่าหลังได้รับแจ้งข่าวจากข้าจึงรุดไปหาปราชญ์วิปลาสด้วยตนเอง แต่กลับพบเพียงซากกระดูกไร้ขาของมันบนแท่น ช่องลับในสถานที่นั้นล้วนเปิดอ้า ไม่หลงเหลือสิ่งของใด ๆ ทั้งสิ้น พ่อไม่แน่ใจว่าเกิดอันใดขึ้น รู้เพียงแต่ว่าหากมีวิธีแก้ไขปราณพิษในร่างพี่อยู่จริง ก็จนปัญญาเสาะหาแล้ว”

อีกฝ่ายไม่ตอบอันใด ก้าวเท้าไปยังเพิงชั่วคราวเพื่อหาร่มเงาพัก รอจนนางตามมาสมทบค่อยเปิดฝาถังไม้ใบหนึ่ง หยิบขวดสุราและจอกออกมา พลางคลายความสงสัยของนางด้วยการบอกว่า

“หลังพี่เป่าเสียนเอาจดหมายไปให้เจ้า ข้าก็นำมันมาเตรียมแล้ว” ขณะกล่าวยังเทสุราใส่จอกไปด้วย “สุราเหลือน้อย คงเพียงพอแค่สองจอกเท่านั้น”

“สุราสมุนไพรของอาจารย์หรือ”

“มันเหลือจากวันที่สนทนากับท่านซินแสเทวะ ข้าจึงเก็บไว้”

เด็กหน่มยื่นจอกสุราให้ ฟ่านไป่หนิงรับมาอย่างเสียไม่ได้

“นี่มิใช่เวลามาร่ำสุราเลย”

คนโดนท้วงจิบสุราด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วจู่ ๆ ก็โพล่งออกมาว่า

“ตอนนั้นท่านซินแสเทวะพยายามปลอบข้าเรื่องท่านแม่ เจ้ารู้หรือไม่”

“ข้ารู้” นางหลุบเปลือกตาลง “ก็ข้าเป็นคนขอร้องอาจารย์ให้ทำเช่นนั้นเอง”

“ข้าก็มั่นใจว่าต้องเป็นฝีมือเจ้า” มันเผยอยิ้ม “แต่เจ้าคงไม่รู้หรอกว่าหลังจากนั้นข้าร้องไห้ ร้องจนแทบทนทานกับรสชาติน้ำตาไม่ได้ จึงคิดดื่มสุราหวังดับทุกข์”

สือหย่งหลุนหมุนจอกสุราในมือไปมาท่ามกลางสายตาเห็นใจของนาง

“สุราอาจทำให้ลืมได้ชั่วคราว แต่ไม่มีวันลบความไม่สบายใจสิ้นไปได้ ดังนั้นแม้หลังสุราล่วงพ้นคอข้าก็ยังคงทนทุกข์ ทว่าอย่างน้อย...สุรานี้ก็ทำให้ข้าระลึกเรื่องหนึ่งได้”

“เรื่องอะไรหรือ”

“คำอธิษฐานของเจ้า” มันเลื่อนสายตามาสบนาง “ณ เรือนเพลินบุปผาแห่งนี้ เจ้าเคยใช้สุราเพื่ออธิษฐานต่อฟ้าและเมฆาเบื้องบน ขอให้ภายภาคหน้าเมื่อย้อนกล่าวเรื่องของข้า คงให้มีแต่เสียงหัวเราะดุจเช่นวันนั้น”

สายลมของวสันตฤดูพัดผ่านสวนดอกไม้กว้าง สือหย่งหลุนเอื้อมมือไปจับปอยผมของนางที่กำลังระหน้าไปทัดหู พลางไล้หลังมือไปกับแก้มนวล

“ยามที่คิดถึงคำอธิษฐาน รอยยิ้มเจ้าในวันนั้นก็ผุดขึ้นมา ข้ารู้สึกราวถูกตบใส่ศีรษะฉาดใหญ่ สำนึกได้ว่าแม้ข้าจะเสียมารดาไปแล้ว เสียครอบครัวไปแล้ว แต่ถ้ายังมัวจมอยู่กับอาการท้อแท้สิ้นหวัง สุดท้ายกระทั่งรอยยิ้มของเจ้าก็คงสูญเสียไปด้วย ไป่หนิง...ข้าสามารถยืนหยัดขึ้นมาได้อีกครั้ง ก็เพราะรอยยิ้มของเจ้า”

สือหย่งหลุนปาดหยาดน้ำใสจากหางตาสั่นระริกของนาง

“คำอธิษฐานแรกของเจ้าช่วยฉุดข้าขึ้นจากนรกแห่งความสิ้นหวัง วันนี้ข้าจึงอยากขอเจ้าให้ส่งคำอธิษฐานอีกครั้ง เพื่อแทนการอวยพรต่อทุกอย่างในภายภาคหน้า”

คำพูดเปล่งจากปากง่ายดาย ทว่าความหมายกลับหนักอึ้งยิ่ง สำหรับคนซึ่งได้แต่รอวันที่ปราณพิษกำเริบอย่างสือหย่งหลุนแล้ว ภายภาคหน้าจะยาวนานแค่ไหน สิบปี สิบเดือน หรือเพียงแค่วันพรุ่งนี้เท่านั้น

แต่เมื่อสบเข้ากับรอยยิ้มอันมั่นคงของมันแล้ว ดรุณีน้อยคล้ายได้ยินเสียงตนเองเอ่ยว่า

“ข้าควรอธิษฐานเช่นใดดี”

“แล้วแต่เจ้าเถอะ”

ฟ่านไป่หนิงหลับตาลง ชั่วครู่ค่อยเลิกเปลือกตาขึ้น พลางว่า “คราก่อนข้าอธิฐานกับท้องนภา แต่บัดนี้...ข้าขออธิฐานกับสิ่งที่ข้าเชื่อมั่นมากที่สุด”

นางวางฝ่ามือทาบลงกับหน้าอกสือหย่งหลุน สัมผัสหัวใจมันที่เต้นเร่าสะท้อนอยู่ในอุ้งมือ ก่อนพึมพำเสียงพร่า

“ข้าอธิษฐานขออยู่เคียงคู่พี่ ไม่ใช่แค่สิบหรือยี่สิบปี ไม่ใช่แค่นั้น”

สือหย่งหลุนซบหน้าผากแนบกับนาง ใกล้จนลมหายใจแทบประสานเป็นหนึ่งเดียว

“ข้าก็ละโมบทุกเสี้ยวเวลาที่ได้เห็นเจ้า และสัญญาว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้มันยาวนานที่สุด ถึงอุปสรรคจะหนักหนาสาหัส แต่ที่ยากเข็ญยิ่งกว่าเรายังเคยผ่านกันมาแล้ว ครั้งนี้ก็ต้องเหมือนกัน ดังนั้นอย่าร้องเลยนะ เพราะหลังจากนี้อีกยาวนานจนเราแทบลืมเลือนทุกอย่างสิ้น พวกเราก็จะยังจำวันนี้ไม่ลืม และเมื่อนั้นเราจะระลึกถึงแต่เสียงหัวเราะ...เสียงหัวเราะของเราสองคน”

“จริงนะ” ดรุณีน้อยเช็ดน้ำตาป้อย ๆ แม้เป็นแค่ถ้อยคำเลื่อนลอย แต่เมื่อออกจากปากสือหย่งหลุน กลับทำให้นางใจชื้นอย่างประหลาด

“แน่นอน”

เด็กหนุ่มรับคำหนักแน่น ก่อนเงยหน้ากรอกสุราลงคอ นับแต่นี้สุราจะแทรกซึมสู่กระแสเลือด กลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายแล้วพุ่งตรงสู่หัวใจ...หัวใจที่ฟ่านไป่หนิงฝากคำอธิษฐานไว้

ระทมทุกข์หมดสิ้นไปแล้ว ทว่าหัวใจมันยังเต้นอยู่!

**********

(1) หากยังมีใครจำเรื่องสามีของเป่าเสียนได้ ผู้เขียนขอแจ้งว่าได้ตัดพล็อตตรงนี้ทิ้งไปแล้วนะคะ (คือไม่อยากให้เรื่องยืดยาดเกินไป) และจะไปแก้ไขในตอนรีไรท์อีกที ต้องขออภัยไว้ด้วยค่ะ

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 18:57:28

ความคิดเห็นที่ 2

น้อยคนจะทราบว่าสือจินหลิงชมชอบฤดูใบไม้ผลิ

นางรื่นเริงกับเสียงสกุณาคลอเคล้า เฝ้าสังเกตต้นไม้แตกยอดอ่อน พร้อมสัมผัสกลิ่นหอมจากมวลมาลี

ทว่าด้วยข้อจำกัดของสตรีในห้องหอ หลานสาวสกุลสือจึงไม่ใคร่ได้ออกจากบ้านมาชื่นชมความงามของวสันตฤดูบ่อยนัก นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมจึงมีผู้ทราบความชื่มชมอันนี้ของนางน้อยยิ่งกว่าน้อย และเป็นเหตุผลให้ในยามนี้ นางเดินทอดน่องตักตวงทิวทัศน์รอบกายจนหลงลืมกิริยาอันดีไปบ้าง

เพ่ยเพ่ยสาวใช้ประจำตัวสือจินหลิงลอบมองเจ้านายแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สือจินหลิงไม่รู้ตัวหรอกว่ายามที่ไม่ต้องเกร็งท่าเป็นคุณหนูตระกูลผู้ดี นางช่างแลน่าเอ็นดูสักเพียงไหน หากขณะเดียวกันในใจเพ่ยเพ่ยก็เสมือนมีเสี้ยนเล็ก ๆ คอยตำจนรำคาญ แทบนึกอยากให้ทางเดินชมป่าแห่งนี้ ทอดยาวอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเสียดีกว่า

ทว่าฟ้าไม่เคยรับคำอุทรณ์ของนาง ณ เก๋งแปดเหลี่ยมใต้ต้นไม้ซึ่งกำลังออกดอกบานสะพรั่ง โต่วอี้เหรินได้ยืนมือไพล่หลังรอพวกนางอยู่แล้ว

นั่นอย่างไรเล่า คุณหนูของนางเริ่มละสายตาจากบรรยากาศรอบกาย เพ่งความสนใจทั้งมวลไปยังบุรุษจอมเย็นชาเพียงผู้เดียว และที่น่าเจ็บใจยิ่งกว่าก็คือ เพ่ยเพ่ยจำต้องยอมรับว่าเจ้านายนางในตอนนี้ ยิ่งเปล่งความงามกว่าครั้งใดที่นางเคยเห็นเสียอีก

เพ่ยเพ่ยตามมาส่งคุณหนูจนถึงริมเก๋ง ตวัดสายตามองโต่วอี้เหรินแวบหนึ่ง ก่อนสะบัดหน้าเดินหนีไปเหมือนที่เคยทำเป็นประจำ

โต่วอี้เหรินไม่แยแสกิริยาสาวใช้ มันเพียงทอดสายตามุ่งหาสือจินหลิง เอ่ยเสียงเบา

“ทางชมป่าเดินลำบาก เหนื่อยหรือไม่”

คนโดนถามส่ายหน้า สังเกตเห็นท่าทางอิดโรยของมันแล้วอดซักไซ้มิได้

“ท่านต่างหากที่ควรเหนื่อยกว่าข้า เห็นว่าต้องใช้เวลาทั้งคืนจัดเตรียมเสบียงและยาส่งให้แก่เมืองพนาไพศาลเพื่องานชุมนุมชาวยุทธมิใช่หรือ”

“เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ข่าวว่าประมุขพรรคกระยาจกเนี่ยเทียนอวี่ยังตรากตรำกว่าข้าเสียอีก”

ประโยคเดียวทำเอาอารมณ์อันสดใสของสือจินหลิงมลายสิ้นในฉับพลัน

หมู่นี้ท่านอ๋องพิทักษ์พายัพซึ่งเคยเทียวมาหากลับหายหน้าไป นางมั่นใจว่าน่าจะด้วยการจัดการของชายตรงหน้า ทว่าภายหลังหมดธุระเรื่องอ๋องพิทักษ์พายัพ สือจินหลิงกลับต้องเริ่มวุ่นวายในการต้อนรับเนี่ยเทียนอวี่ไม่เว้นว่าง

ประมุขพรรคกระยาจกผู้นี้เพียบพร้อมทั้งรูปโฉมและฐานะ อีกทั้งมิได้ปิดบังความพึงพอใจที่มีต่อนาง ด้านเจ้าบ้านตระกูลสือซึ่งเคยหนักใจต่อการติดพันของอ๋องพิทักษ์พายัพมาก่อน จึงคิดอาศัยช่วงเวลานี้หาบุรุษผู้คู่ควรแก่บุตรสาว จนพยายามมาโน้มน้าวนางเกี่ยวกับเนี่ยเทียนอวี่อยู่หลายครั้ง

โต่วอี้เหรินเอ่ยสืบต่อ “ประมุขพรรคประยาจกคนนี้ ก็นับว่าไม่เลวทีเดียว”

หลานสาวสกุลสือสาวเท้าชิดริมเก๋ง หันหลังให้มันพลางกล่าวเสียงสั่น

“กว่าจะได้พบกันแต่ละครั้งช่างยากเย็น ท่านยังจะใช้เวลาเช่นนี้มาตัดพ้อข้า?”

ความเงียบยาวนานคั่นกลางระหว่างคู่สนทนา ก่อนโต่วอี้เหรินจะเอ่ยขึ้นมาว่า

“ให้ได้เพียงการลักลอบคบหาโดยไร้จุดหมายปลายทาง บุรุษเช่นนี้น่ะหรือที่คู่ควรกับเจ้า?”

สือจินหลิงหันขวับไปทันที และได้พบสายตาอีกฝ่ายทอดประสานมา สีหน้าไร้อารมณ์ราวก้อนหิน แววตานิ่งเฉยดุจน้ำไร้ระลอก หากนางกลับสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ซุกซ่อนอยู่ใต้นั้น เริ่มจากจุดเล็ก ๆ แล้วค่อย ๆ เติบใหญ่แทรกซึมทีละน้อย รู้สึกตัวอีกคราก็ครอบครองใจนางจนหมดสิ้น แปรเปลี่ยนนางให้ยอมกระทั่งมดเท็จครอบครัว เพียงเพื่อได้พบหน้ามันแค่ชั่วครู่

คิดถึงตรงนี้สีหน้าหลานสาวสกุลสือพลันสลดลง ด้วยรู้ดีว่ากำลังกระทำสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ทว่าก็สุดปัญญาจะฝืนหัวใจตนเอง โต่วอี้เหรินเหม่อมองท่าทางทอดอาลัยนั่นแล้วต้องถอนใจยาว เอ่ยว่า

“พรุ่งนี้ข้าจะไปพูดเรื่องของเรากับเจ้าบ้านสือ”

นัยน์ตางามเบิกกว้าง “ท่านพ่อไม่มีวันยอมแน่”

“ข้าจะไปจนกว่าท่านยินยอม กี่พันกี่หมื่นครั้งก็จะไป”

“แต่...”

“เจ้าไม่รู้หรอกว่า ตอนนี้ตนกำลังแสดงสีหน้าเช่นไรอยู่” โต่วอี้เหรินกล่าวเสียงหนัก “เจ้า ควรได้รับการปฏิบัติที่ให้เกียรติกว่านี้ ควรจะได้ภูมิใจในบุรุษของเจ้า ข้าต้องทำให้เจ้าสามารถเอ่ยชื่อข้าอย่างผ่าเผย และไม่มีวันแสดงสีหน้าแบบนี้อีก!”

คำทักท้วงของสือจินหลิงพลันกลืนหายไปในบัดดล ได้แต่ส่งสายตาซาบซึ้งและรอยยิ้มงามพิลาสแทนคำขอบคุณ

“ใช่แล้ว” บุตรบุญธรรมสกุลโต่วไล้หลังมือไปตามแก้มละมุนตรงหน้า “สีหน้าเช่นนี้ซิ จึงจะเหมาะกับเจ้า”

ทันใดนั้น เสียงกระโชกโฮกฮากไม่คุ้นหูก็ดังขึ้น

“มาพลอดรักกันแถวนี้ วัยหนุ่มสาวช่างน่าอิจฉาเสียจริง”

“แต่ฝ่ายสตรีสะสวยงดงาม ยื่นให้เจ้าหนุ่มผู้นี้คนเดียวออกจะน่าเสียดาย พี่วานรเขากระดูกเห็นด้วยหรือไม่”

เจ้าของเสียงสนทนาหยาบช้าคือสองบุรุษวัยเริ่มชรา ปลายแขนเสื้อพวกมันยาวเสมอข้อศอก เผยให้เห็นลำแขนผอมลีบราวกิ่งไม้แห้ง มือไว้เล็บยาวและฝนจนแหลมคม พอมารวมกับหลังงองุ้มจึงทำให้แขนยาวจนเล็บแทบจรดพื้น ท่าทางแลดูผิดประหลาดกว่าคนทั่วไป ทว่าระหว่างมันสองกลับละม้ายในพิมพ์เดียวด้วยเป็นฝาแฝด มีแตกต่างตรงบุรุษผู้กล่าวประโยคหลังไว้เล็บแหลมยาวทั้งสองมือ ส่วนคนแรกกลับไว้เล็บเค่ข้างขวา ด้านหลังพวกมันยังมีกลุ่มชายชุดม่วงติดตามอีกสี่คน ทำเอาสือจินหลิงหนาวเยือกเมื่อมีคนของพรรคอสุราอาฆาตมาปรากฏอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ทางเดินชมป่าบริเวณนี้อยู่ไม่ไกลจากชานเมืองเป่ยจิงนัก ทว่าก็ทอดยาวไปจนถึงเมืองข้าง ๆ หากคิดเลี่ยงถนนหลักเพื่อหลบสายตาผู้คนระหว่างลอบเข้าเมืองหลวง นับว่าเป็นเส้นทางซึ่งเหมาะสมยิ่ง การที่ฝ่ายอธรรมดำเนินการเยี่ยงนี้แสดงว่าอาจมีลับลมคมในบางประการ หากไม่ทราบว่าดีหรือร้ายเมื่อสองหนุ่มสาวมาประสบเหตุเข้าพอดี

โต่วอี้เหรินสาวเท้ามาบังด้านหน้าหลานสาวสกุลสือ เอื้อมมือผลักตัวนางแนบด้านหลัง พลางค้อมศีรษะแก่ผู้มาใหม่

“วันนี้ได้พบสองผู้เฒ่าวานรเขากระดูกและวานรเขี้ยวกระดูก นับว่าผู้เยาว์มีวาสนา”

สือจินหลิงไม่รู้จักชื่อเหล่านี้ แต่แผ่นหลังเขม็งเกลียวของโต่วอี้เหรินก็บ่งให้ทราบว่าคู่มือตรงหน้าร้ายกาจเพียงใด

“ข้ายังยลโฉมงามไม่เต็มอิ่มเลย เอาไปหลบข้างหลังทำไมกัน” หนึ่งในสองผู้เฒ่าแลบลิ้นเลียริมฝีปากแพล่บ ๆ

“นางมิค่อยได้พบปะผู้คนในยุทธจักร เกรงจะกระทำเสียมารยาทต่อผู้เฒ่าโดยไม่รู้ความ พวกเราปล่อยนางกลับไป ให้ข้ามีเวลารับรองพวกท่านยังเหลาในเป่ยจิงเถิด รับรองว่าผู้เฒ่าจะไม่ผิดหวังแน่”

“แต่ถ้าได้นางไปรินเหล้าเลี้ยงรับรองพวกข้า คงเพิ่มรสชาติแก่สุรายิ่ง”

ไม่ทันขาดคำ วานรเขี้ยวกระดูกพลันโผล่มาอยู่ข้างเก๋ง เล็บมือยาวยืดสองข้างอ้อมชายหนุ่มไปหาสือจินหลิงราวอสรพิษ โต่วอี้เหรินตวัดตัววูบ ร่างของตนและหญิงสาวก็ลอยพ้นบริเวณเก๋งออกมา ทว่าวานรเขากระดูกกลับกระโดดมาดักทางไว้พอดี

ทั้งที่นัยน์ตาโต่วอี้เหรินยังจับจ้องอยู่กับวานรเขี้ยวกระดูก ชายหนุ่มกลับสามารถสะบัดกระบี่อ่อนเยื้องทางด้านหลัง กระแทกเล็บมือวานรเขากระดูกผู้หมายลอบทำร้ายให้ย้อนกลับไปตำแหน่งเดิม

แคร๊ง!

แม้บังคับศัตรูจนถอยห่างไปได้ ทว่าง่ามมือโต่วอี้เหรินที่จับกระบี่พลันเจ็บแปลบ เสียงจากการปะทะหาได้เหมือนลักษณะเหล็กชนโดนเล็บมืออ่อนนิ่ม หากแลคล้ายมันกำลังทุบใส่ก้อนหินเสียมากกว่า นับว่าเล็บมือของวานรเขากระดูกฝึกฝนมาจนแข็งแกร่งสมฉายามันจริง ๆ

เมื่อวานรเขี้ยวกระดูกพบว่าพี่ชายพลาดท่าก็คำรามในลำคอ ฉกสองมือไล่ตามคู่หนุ่มสาวไม่ลดละ คราวนี้โต่วอี้เหรินรีบหมุนตัวสือจินหลิงมากอดแนบอก แล้วตีลังกาหลบหนีอีกครั้ง มันพลิกร่างกลางอากาศวูบ ๆ ไปจนถึงกลุ่มชายชุดม่วง ถีบใส่ศีรษะหนึ่งในนั้นเพื่อส่งกายพุ่งไปตามทางเดิน ประจวบเหมาะที่เพ่ยเพ่ยวิ่งย้อนมาเพราะได้ยินเสียงผิดปกติ มันจึงส่งตัวสือจินหลิงคืนแก่สาวใช้ทันควัน

“พาคุณหนูเจ้าหนีไป!”

อารามตกใจ เพ่ยเพ่ยรีบถลาเข้ามาดึงแขนสือจินหลิงที่พยายามขืนตัวจะปรี่กลับไปหาชายหนุ่ม โต่วอี้เหรินมือหนึ่งออกแรงผลักนางไปทางสาวใช้ อีกมือควงกระบี่อ่อนกรีดใส่กลุ่มชายชุดม่วงที่กระโจนเข้ารุม ผลคือเพ่ยเพ่ยสามารถดึงคุณหนูวิ่งหนีไป ส่วนชายชุดม่วงต่างล้มทรุดไปสามคน ทว่าโต่วอี้เหรินก็ต้องรีบตั้งท่ารับเล็บมือหนึ่งคู่กับหนึ่งข้างซึ่งจู่โจมใส่อย่างรวดเร็ว กระแสลมปราณที่ส่งผ่านกระแทกจนอวัยวะภายในของชายหนุ่มปวดร้าวรุนแรง สองผู้เฒ่าได้ทีวกนิ้วมือพุ่งใส่เป็นคำรบสอง โต่วอี้เหรินกัดฟันดีดตัวหลบหลีก หากปลายเล็บแหลมยังคงไล่ล่าดุจเงาสามสาย

ทันใดนั้นเงาสายหนึ่งพลันหันเหจากการติดตาม พุ่งไปทางด้านที่สือจินหลิงวิ่งหายไป โต่วอี้เหรินเผยแววตาวาววับ ตัดสินใจพลิกกระบี่เข้าปะทะการจู่โจมที่เหลือ ยินยอมรับแรงอัดจากพลังวัตรของวานรเขี้ยวกระดูก เพื่ออาศัยการกระแทกส่งตัวลอยเข้าใส่วานรเขากระดูกที่กำลังติดตามสือจินหลิง พอใกล้ถึงตัวศัตรูก็แทงอาวุธยังด้านหลังมันอย่างว่องไว

วานรเขากระดูกต้องผละจากสือจินหลิงมาต่อสู้กับชายหนุ่ม ด้านโต่วอี้เหรินก็พยายามพัวพันมันไว้เพื่อถ่วงเวลาให้พวกนางหลบหนี ทันใดนั้นพลังคุกคามบางอย่างประดังทางด้านหลังจนบุตรบุญธรรมสกุลโต่วต้องพลิกตัววูบ :-)ระบี่หมายสวนกลับการจู่โจมของวานรเขี้ยวกระดูกผู้โถมประชิด

ทว่ากระบี่มันกลับแทงทะลุร่างชายชุดม่วงคนสุดท้าย ส่วนวานรเขี้ยวกระดูกผู้โยนชายชุดม่วงมาเป็นตัวล่อ พลันปรากฏกายที่ด้านข้าง ก่อนนิ้วมือปูดโปนของมันจะแทงใส่สีข้างชายหนุ่มจนมิดข้อ!

โต่วอี้เหรินสะบัดกายหนีการประทุษร้าย โลหิตกระเซ็นเป็นสายตามการเคลื่อนไหวของมัน จังหวะเดียวกันสองพี่น้องผู้เฒ่าต่างกระโจนเข้าใส่ชายหนุ่มไม่รีรอ บุตรบุญธรรมสกุลโต่วรีบข่มความเจ็บปวด อาศัยท่าสี่ตำลึงปัดพันชั่งเบี่ยงการโจมตีไปคนละทิศทาง พร้อมกันนั้นกระบี่อ่อนพลันปาดซ้ายขวาอย่างรวดเร็ว คมอาวุธก็ได้ดื่มโลหิตศัตรูตอบแทนแผลที่สีข้างโดยทันที

สองพี่น้องวานรชะงักท่าร่าง นัยน์ตาถมึ-ทึงอย่างโกรธแค้น แล้วหนึ่งในนั้นก็คำรามให้สัญญาณ ทั้งคู่ค่อยแยกย้ายเข้าหาโต่วอี้เหรินจากคนละฝั่ง ชายหนุ่มเลือกทางด้านวานรเขี้ยวกระดูกซึ่งได้รับบาดเจ็บจนเชื่องช้าลง ด้วยการพุ่งกายใส่มันเพื่อตัดระยะทาง วานรเขี้ยวกระดูกเผยสีหน้าตกใจกับการกระทำของชายหนุ่ม รีบยกมือขึ้นป้องกันตัว โต่วอี้เหรินได้โอกาสถีบสองเท้าใส่หน้ามัน ยืดแขนที่จับอาวุธเสือ-แทงวานรเขากระดูกผู้มาจากทิศตรงข้าม เป็นกิริยาที่รวดเร็วสุดหยั่ง ต่อให้ศัตรูปราดเปรียวกว่านี้ก็สุดปัญญาจะหลีกพ้น

ทว่าแผลที่โต่วอี้เหรินได้รับสาหัสเกินไป จนลดทอนพลังวัตรลงอย่างมาก ดังนั้นแม้กระบี่จะบรรลุถึงตัวศัตรู หากไร้กำลังจะทำร้ายมันให้ด่าวดิ้น!

แล้วในจังหวะที่ชายหนุ่มกำลังเสียหลักหลังออกท่าร่างเสร็จสิ้น เล็บมือแหลมคมจากสิบห้านิ้ว ก็กระจายเข้าปักช่องท้องและแผ่นหลังโต่วอี้เหรินอย่างพร้อมเพรียง!

***********

จบตอนที่ 76 ค่ะ

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 19:01:13