ความคิดเห็นที่ 1 มานพไม่ลืมที่จะสวมถุงมือในการค้นหา  ตลอดครึ่งวันที่อยู่ในห้องนี้  เขาพบคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คหนึ่งเครื่อง แฟลชไดร์ฟ 4 กิ๊กหนึ่งชิ้น ซีดี-รอมอีกหนึ่งโหล สมุดโน้ตอีกหลายเล่ม  แต่ไม่มีชิ้นไหนที่เก็บข้อมูลของเจ้านายเอาไว้เลย แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่มานพต้องกังวล หากเขาสามารถสังหารเป้าหมายได้ ก็ไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วง  ถ้าเป้าหมายตาย เจ้านายก็จะสั่งให้คนปลอมตัวมาเป็นญาติของเป้าหมาย รับของทุกชิ้นที่อยู่ในห้องนี้ไปดูแล และเมื่อถึงเวลานั้น พวกเขาก็จะได้ข้อมูลที่รั่วไหลกลับคืน ระหว่างรอให้เป้าหมายกลับมา มานพก็ใช้เวลาค้นกุกกักอยู่ในห้องนอนของเป้าหมายเป็นการฆ่าเวลาสลับกับการนั่งอยู่ในความเงียบเป็นพักๆ เขาตรวจดูตามใต้เตียง ใต้หมอน ใต้ที่นอน ในลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้ง และทุกๆ แห่งที่อาจจะเป็นที่ซ่อนอุปกรณ์เก็บข้อมูลสำคัญ ในขณะนี้ มานพกำลังอยู่ในห้องนอนของเป้าหมาย เขานั่งอยู่บนเตียง สูดลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ  มานพกวาดตามองรอบกายท่ามกลางความมืดและความเงียบเป็นครั้งที่ร้อยเพื่อมองหาสิ่งที่เขาอาจมองข้ามภายในห้อง แล้วเขาก็พบกับอะไรบางอย่าง สายตาของมานพหยุดอยู่ที่ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่มุมห้อง มือสังหารจุดตายพบว่าเขามองข้ามตู้เสื้อผ้าไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ  นี่เองอาจเป็นจุดที่ทำให้เหยี่ยวดำเอาชนะเขาได้มาตลอด  มานพคิดว่าเขาจะพยายามปรับปรุงให้ตัวเองละเอียดถี่ถ้วนกับงานมากขึ้นหลังเสร็จสิ้นภารกิจนี้   มานพลุกขึ้นจากเตียง ก้าวสั้นๆ มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูตู้ เขากำลังจะเอื้อมมือไปเปิด พลันสองหูอันปราดเปรียวก็สดับได้ถึงเสียงเปิดประตูทางเข้าในห้องนั่งเล่นและเสียงพูดคุยกันระหว่างหนุ่มสาวสองคน ต่อจากนั้นก็เป็นเสียงฝีเท้าที่เดินใกล้ประตูห้องนอนเข้ามาเรื่อยๆ มานพรีบหลบเข้าเงามืดข้างประตู ชักปืนขนาด 9 ม.ม.คู่ชีพออกมาประกอบเข้ากับเครื่องเก็บเสียงอย่างว่องไว ก่อนหน้านี้เขาตรวจเช็คความเรียบร้อยของปืนหมดแล้ว  ลมหายใจของมานพถี่กระชั้น  ไม่เคยมีเหตุการณ์กระสุนด้านหรือปืนขัดลำกล้องจนยิงไม่ออกมาก่อนในชีวิตของมือสังหารจุดตาย  เหตุการณ์เหล่านั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้นกับเขาเด็ดขาด ทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดีเสมอ   มานพพึมพำในใจ  กระชับด้ามปืนในมือขวาแนบแน่น สอดนิ้วแตะอยู่ที่ไก เตรียมพร้อมสังหารในทุกวินาทีที่กำลังจะมาถึงต่อจากนี้เป็นต้นไป ******** ภาคีเดินตามพิมพ์พลอยเข้ามาสู่ห้องชุดอันสว่างไสวในคอนโดมิเนี่ยมของเธอกับพี่สาว  เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขาได้เข้ามาอยู่ในห้องพักของผู้หญิงสองต่อสอง  แต่โชคร้ายที่ครั้งนี้ไม่ได้มีบรรยากาศแห่งความโรแมนติกล่องลอยอยู่เลย   นักเขียนหนุ่มเดินตามเธอเข้าไปโดยมีปืนเหน็บอยู่หลังเอว  สมองตึงเครียดในข้อมูลที่กำลังจะค้นพบ  พิมพ์พลอยบอกให้เขารออยู่ในห้องนั่งเล่นขณะเธอจะเข้าไปหยิบกระเป๋าถือของทับทิมที่เก็บอยู่ในห้องนอน พวกเขาตกลงกันแล้วว่าจะนำแฟลชไดร์ฟมาเปิดดูกับโน๊ตบุ๊ตในห้องนี้ และเมื่อค้นพบข้อมูลที่ต้องการเมื่อไหร่ ก็จะเดินทางกลับไปที่บ้านของมหาสมุทรอีกครั้ง แต่ทว่า ในขณะที่ภาคีกำลังจะทรุดตัวนั่งรอบนโซฟาในห้องนั่งเล่นนั้นเอง เขาก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อจู่ๆเสียงของผีสาวทับทิมก็กรีดร้องขึ้นด้วยความพรั่นพรึงอย่างที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนตลอดสองวันนี้ว่า “ในห้องนอนมีคนอยู่  อย่าให้ยัยพิมพ์เข้าไป!!!” ภาคีเหลียวไปมองพิมพ์พลอยที่เดินไปถึงประตูห้องนอน เขาอ้าปากจะตะโกนห้าม แต่ไม่ทันเสียแล้ว พิมพ์พลอยหมุนลูกบิดเปิดประตูก้าวเข้าไป  คลำสวิตช์ไฟแล้วกดเปิด  หลอดไฟในห้องนอนสว่างวูบ พิมพ์พลอยผงะเมื่อเห็นใครบางคนพุ่งออกมาจากข้างประตูด้านใน และใครคนนั้นก็กำลังยกปืนสีดำมะเมื่อมเล็งตรงมาที่หน้าอกของเธอ นักเขียนหนุ่มตะโกนไม่ได้ศัพท์ เขากระโจนข้ามโซฟาวิ่งตรงผ่านประตูห้องเข้าไป หมายจะพุ่งพลักหญิงสาวให้พ้นวิถีกระสุนเหมือนที่เห็นบ่อยๆ ในภาพยนตร์ แต่ในโลกแห่งความจริง กว่าที่เขาจะโจนมาถึงตัวเธอและกดให้เธอหมอบกับพื้น ใช้ตัวเองเป็นเกราะกำบังให้เธอ  มือปืนก็ขยับนิ้วลั่นไกเรียบร้อยแล้ว แต่กลับปรากฏว่า การเหนี่ยวไกนั้นสูญเปล่าเพราะกระบอกปืนเกิดอาการขัดลำกล้อง ไม่สามารถพ่นลูกกระสุนออกมาได้! ภาคีได้ยินเสียงมือปืนลั่นไกติดๆ กันอีกหลายครั้ง แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเหลียวไปมองแล้วก็พบกับภาพที่ไม่อยากจะเชื่อสายตา วิญญาณของไม้เมืองกำลังยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้ามือปืน ร่างกายและใบหน้าของบาริสต้าหนุ่มแผ่พลังความร้อนออกมาจนเห็นเป็นคลื่นพลังจางๆ สองตาของไม้เมืองจับจ้องไปที่ปลายกระบอกปืน เขากำลังใช้พลังเกือบทั้งหมดที่มีในการหยุดยั้งไม่ให้ลูกกระสุนพุ่งออกมาทำร้ายพิมพ์พลอยและภาคี “รีบหนีไปซะ  ผมไม่มีพลังมากพอที่จะหยุดกระสุนได้นานนัก!” เสียงของไม้เมืองกังวานลั่นในหูของภาคี นักเขียนหนุ่มได้สติ รีบฉุดให้พิมพ์พลอยลุกขึ้น แล้วพาเธอหนีออกจากห้องนอนด้วยความเร็วที่สุดในชีวิต เมื่อภาคีผ่านประตูห้องนอนออกมา เขาเหลียวกลับไปมองด้านหลัง แต่ร่างของไม้เมืองก็หายวับไปแล้ว ******** จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 54 11:10:44

ความคิดเห็นที่ 2 มานพเหวี่ยงปืนทิ้งอย่างโมโห เขาไม่อยากเชื่อว่าปืนของเขาจะยิงไม่ออก ทั้งที่ตรวจเช็คอย่างดีแล้วแท้ๆ แต่ก็ไม่มีเวลาให้มานพคิดต่อมากนัก เขาชักมีดสั้นออกจากฝักที่เหน็บอยู่หลังเอว แล้วกระโจนตามเป้าหมายไปในวินาทีเดียวกัน มือสังหารจุดตายมีกฎประจำตัวในการสังหารเหยื่ออยู่หนึ่งประการคือ เขาจะไม่ใส่หมวกไหมพรมหรือหน้ากากปิดบังโฉมหน้า เพราะต้องการให้เหยื่อเห็นใบหน้าผู้สังหารเช่นเขาเป็นคนสุดท้ายก่อนตาย งานนับร้อยงานผ่านไปในลักษณะนั้น มานพไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่ปืนของเขาทรยศและปล่อยให้เหยื่อมีโอกาสหนีรอดเหมือนที่เป็นอยู่ในขณะนี้ มานพกระโจนเข้ามาในห้องนั่งเล่นในขณะที่เป้าหมายกับผู้ชายคนหนึ่งกำลังจะวิ่งไปถึงประตู  มือสังหารจุดตายรู้ดีว่าเมื่อสักครู่ สองหนุ่มสาวผู้นี้ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขาแล้ว เขาจะปล่อยให้พวกมันหนีรอดไปไม่ได้เด็ดขาด มือสังหารจุดตายกระโจนไปข้างหน้าเหมือนพยัคฆ์ร้าย แขนขวาเงื้อขึ้นสูงก่อนตวัดมือปามีดสั้นพุ่งตรงไปที่หลังกกหูของชายหนุ่มอย่างแรง เขาเลือกที่จะโจมตีชายหนุ่มก่อนเพราะทราบดีว่า หากร่างของชายหนุ่มทรุดลง หญิงสาวก็ต้องชะงักและหันมาช่วยประคอง ซึ่งมานพจะใช้เวลานั้น จัดการเธออย่างเด็ดขาด มีดพุ่งตัดอากาศไปแล้ว และชายหนุ่มก็ยังไม่รู้ตัว มานพมั่นใจว่า มีดสั้นเล่มนั้นต้องพุ่งเสียบจุดตายบนร่างกายของชายหนุ่มอย่างแน่นอน ******** เสียงมีดแหวกอากาศดังมากระทบหูของภาคีอย่างกะทันหัน แต่ก่อนที่จะได้ยินเสียงนั้น มีอีกเสียงหนึ่งร้องเตือนเขาก่อนว่า “ภาคี ระวังข้างหลัง!!!” นั่นเป็นเสียงของผีสาวทับทิม เมื่อเขาชะงักกายและหมุนตัวกลับไป มีดสั้นวาววับเล่มหนึ่งก็พุ่งเข้ามากำลังจะเสียบลำคอของเขาอย่างจวนตัว  ภาคีได้ยินเสียงพิมพ์พลอยกรีดร้องด้วยความตกใจ แต่วินาทีที่มีดกำลังจะพุ่งเสียบหอคอยนั้นเอง นักเขียนหนุ่มก็รู้สึกได้ถึงพลังความร้อนวูบขึ้นข้างกาย  มีดสั้นเบี่ยงทิศจากลำคอของเขาในวินาทีสุดท้าย ก่อนพุ่งถากลำคอ และฝังคมปักประตูห้องอย่างฉิวเฉียด ภาคีรู้ได้ทันทีว่านี่เป็นการช่วยเหลือจากทับทิม เขาได้ยินเสียงของเธอกระซิบผะแผ่วอย่างเหนื่อยหอบว่า “รีบพายัยพิมพ์หนีไป ยังไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น ฉันไม่เหลือพลังอะไรอีกแล้ว” ภาคีจับมือพิมพ์พลอย เอื้อมอีกมือไปจับที่ลูกบิดประตู ถ้าเขาเปิดประตูออกไปได้ หนทางรอดก็สว่างไสว ความเป็นกับความตายถูกประตูบานนี้กั้นอยู่เพียงไม่กี่นิ้ว แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว นักเขียนหนุ่มถูกกำปั้นของใครบางคนทุบจากด้านหลังอย่างแรง ร่างของเขาทรุดลงอัดกับประตู พิมพ์พลอยถูกพลักกระเด็นไปกระแทกผนัง มือของพวกเขาที่จับกันไว้เมื่อครู่หลุดออกจากกันอย่างไม่ทันรู้ตัว ******** มือสังหารจุดตายโมโหมากขึ้น เขาไม่อยากเชื่อว่าในวันนี้ นอกจากปืนจะทรยศเขาแล้ว มีดสั้นที่ไว้ใจได้กลับทรยศเขาอีก นี่มันเกิดบ้าบออะไรกัน!   มานพกระโจนเข้าไปเตะชายโครงของชายหนุ่มเพื่อทำให้จุก  เขากระทืบหน้าอกอีกสองครั้งหนักๆ เพื่อทำให้เจ็บปวดไม่มีแรงขัดขืน ก่อนจะเอื้อมมือดึงมีดที่ปักอยู่บนประตูห้อง แล้วหันไปที่หญิงสาวผู้กระถอยกายถอยหนีกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น มานพสูดหายใจ หญิงสาวผู้เป็นเป้าหมายเปรียบเสมือนเป็นลูกไก่ในกำมือ  เขาหันกลับมายังชายหนุ่มผู้นอนคุดคู้อยู่กับประตู มานพตัดสินใจจะสังหารชายหนุ่มก่อน เขาทิ้งตัวลง ใช้หัวเข่ากดหน้าอกของฝ่ายตรงข้ามเอาไว้  แม้ร่างกายจะมีขนาดใกล้เคียงกัน แต่มานพกลับเหนือกว่าชายหนุ่มในทุกๆ ทาง  มือสังหารจุดตายจ้องเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่ปราศจากความหวาดกลัว  มานพชอบเหยื่อแบบนี้  เขาสอดมีดเข้าไปใต้ลำคอของชายหนุ่ม และกำด้ามมีดแนบแน่น ถ้ามานพตวัดมีดในตอนนี้ เส้นเลือดใหญ่ตรงบริเวณลำคอของชายหนุ่มก็จะถูกตัด แม้อาจจะตายช้ากว่าอาวุธปืน แต่ก็คงไม่เจ็บปวดมากนัก “บอกลาชีวิตแกซะ” มานพก้มตัวลงกระซิบข้างหูชายหนุ่ม  มีดยังแนบติดอยู่กับลำคอของฝ่ายตรงข้าม แต่วินาทีนั้นเอง แจกันใบหนึ่งก็ถูกทุ่มลงมาบนกลางกระหม่อมของมานพเต็มแรง  เศษแก้วของแจกันฝังลงไปบนหนังศีรษะของเขาส่งเลือดเป็นสายไหลทะลักอาบใบหน้า  ดวงตาของมือสังหารถลึงค้าง ก่อนที่เขาจะค่อยๆ เหยียดกายขึ้นและหันไปมองด้านหลัง หญิงสาวผู้เป็นลูกไก่ในกำมือยืนตัวสั่นอยู่ตรงนั้น  เธอเป็นคนทุ่มแจกันใส่มานพ มือสังหารลุกขึ้นยืน มีเศษแก้วแจกันร่วงกราวออกจากตัว เขากำมีดสั้น ย่างสามขุมเข้าหาหญิงสาวด้วยใบหน้าที่มีเลือดจากศีรษะไหลลงมาเป็นทาง หญิงสาวถอยหลังไปติดกับโซฟาในห้องนั่งเล่น  เธอกำลังร้องไห้ ความอ่อนแอในแบบผู้หญิงปรากฏออกมาให้เห็นโดยที่เธอไม่สามารถควบคุมได้ มานพหยุดยืนที่เบื้องหน้าเธอ จ้องเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความพรั่นพรึง เธอจะได้เห็นเขาเป็นคนสุดท้ายในชีวิต - “พิมพ์  หมอบลง!” เสียงของใครบางคนตะโกนมาจากด้านหลังของมานพ   หญิงสาวเบิกตาโพลง รีบก้มตัวลงนุ่งคุดคู้และยกสองมือปิดหู ทันใดนั้น เสียงปืนก็แผดสนั่นกัมปนาทติดๆ กันสามนัด ร่างของมานพสะดุ้งตามจังหวะที่เสียงปืนแผดดัง เขายังไม่รู้สึกเจ็บปวด  เลือดเป็นสายกำลังไหลทะลักออกมาจากหน้าอกของเขา  หญิงสาวเบื้องหน้าหายไปแล้ว เธอกระเถิบกายอ้อมผ่านร่างที่ยืนโซเซของมานพไปด้านหลัง  ไปหาผู้ที่ลั่นไกปล่อยกระสุน มีดสั้นหลุดจากมือของมานพตกกระทบพื้นดังเกร๊ง  เขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น วันนี้มันเป็นวัน[^_^]ขนานแท้  มานพยกมือแตะรูกระสุนสามรูที่ปรากฏบนหน้าอกของตนเอง ก่อนจะเอี้ยวคอหันไปมองว่าเจ้าของลูกกระสุนเป็นผู้ใด ลูกกระสุนสามลูกนั้นถูกส่งออกมาจากปลายกระบอกปืนจุดสามแปดที่กำลังถืออยู่ในมือของชายหนุ่มคนที่ควรจะถูกมานพปาดคอไปแล้วเมื่อครู่...มานพเห็นดวงตาที่แข็งกร้าวของฝ่ายตรงข้ามจ้องมองมาที่เขา  ใบหน้าเรียวคมที่กำลังหายใจหอบของชายหนุ่มเป็นใบหน้าสุดท้ายที่มานพเห็น ก่อนที่ร่างของมานพจะทรุดลงท่ามกลางกองเลือดสีแดงข้นที่ไหลออกมาจากตัวเขาเอง และความตายของมานพ ก็มาถึงอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่เขาจะรับรู้ความเจ็บปวดใดๆ ทั้งสิ้น ----------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 54 11:12:07

ความคิดเห็นที่ 3 แฮ่กๆๆ กว่าจะตามทัน ต้องโทษไม้เมืองกับทับทิมนะ หุๆ อ่านมาจนถึงตอนนี้ เรื่องราวบานปลายมากค่ะ รอติดตามต่อไป จากคุณ : สะเก็ดดาวเสาร์ เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 54 13:55:58

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านตามด้วยความมันส์ จากคุณ : noboy เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 54 19:35:36

ความคิดเห็นที่ 5 เอากระเป๋าและไดรฟ์เร็ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 54 20:10:34