ความคิดเห็นที่ 1 16 เจ้าของเสียงอยู่ในชุดเสื้อไหมพรมคอปาดตัวโคร่ง ซึ่งซ้อนทับกับเสื้อกล้ามสีดำ มีผ้าพันคอผืนบางห้อยเก๋ไก๋ แต่ที่ดึงดูดสายตายิ่งกว่าสิ่งอื่นคือกางเกงยีนส์ขาสั้นอวดเรียวขากับผิวเนียนผ่องท้าแดดท้าลม บัณฑิตาก้าวยาว ๆ ขึ้นมาบนสะพาน ชะงักนิดหนึ่งเมื่อเห็นปุริมา แต่ยังฉีกยิ้มสดใส “ปูนิ่ม” “ครูบุ้ง” หญิงสาวสองคนทักทายกันด้วยกริยาเกร็ง ๆ เขมรัฐมองออกจึงรีบละลายช่องว่าง “ว่าไงจ้ะ หนอนบุ้ง” “อื้ม ทักทายรื่นหู ก็มาเที่ยวไง กินข้าวกันหรือยัง บุ้งซื้อก๋วยเตี๋ยวมาฝากด้วย” พูดพลางโชว์ถุงพลาสติกถุงใหญ่ เขมรัฐตอบว่ายัง “รออะไรอีก แหม ไม่มีบุ้งอยู่กินข้าวไม่อร่อยล่ะสิ” “แน่นอน กินข้าวน่ะแค่อิ่มท้อง แต่เห็นหน้าน้องแล้วมันอิ่มใจ” “ฮิ้วววว!!!” บรรดาลูกน้องโห่รับชอบใจ บัณฑิตาไม่แสดงอาการสะเทิ้น ยิ่งยิ้มรับกับคำชม ปุริมาเห็นเธอทักทายต่อปากต่อคำกับลูกจ้างของเขมรัฐไม่เคอะเขิน เจ้าของฟาร์มยกข้อมือ “งั้นไปกินเถอะ จะเที่ยงแล้ว” “แต่ว่า ก๋วยเตี๋ยวไม่พอแน่เลยพี่เข้ บุ้งซื้อมาแค่เจ็ดถุงเอง” ปุริมาขยับตัว รู้ว่าตัวเองอาจจะเป็นส่วนเกิน แต่ชายหนุ่มก็ไวพอกัน “โหย ไอ้บุ้ง ก๋วยเตี๋ยวเซ่นเจ้าที่แบบนี้กรรมกรแบบพี่กินไม่อิ่มหรอก มันต้องระดับบะหมี่จับกังโน่น ไม่เป็นไร ทำเพิ่มได้ ผักบุ้งเต็มคลองเดี๋ยวผัดให้เต่าแถวนี้กิน” ‘เต่า’ ที่เขมรัฐหมายถึงคือปุริมาเพราะเขาหันมายักคิ้วให้ หญิงสาวเชิดหน้านิด ๆ ไว้เชิง ปล่อยให้บัณฑิตาแบ่งของที่ซื้อมาให้คนงาน ซึ่งต่างพากันดีใจที่ได้ลาภปาก “งั้นเราไปกินในครัวกัน จะได้ไม่ดำ” เขาปรายตามายังผู้มาเยือนคนแรก เธอทำปากยื่นเพราะรู้ว่าถูกกระทบ แต่ก็ยอมเดินตามไปเพื่อให้ชายหนุ่มให้แสดงความเป็นเจ้าบ้าน อย่างน้อยถ้าไม่ถูกใจล่ะก็ เธอจะได้มีข้ออ้างและไม่มาอีก แล้วนั่นอะไร ยัยครูบุ้งเดินเกาะแขนแจเลย เชอะ! ขณะที่ปุริมาเริ่มทำหน้าตูม เธอไม่ทันเห็นว่าชายหน้าเคราก็ไม่มีรอยยิ้มแล้วเช่นกัน ‘ห้องครัว’ อยู่ในบ้านลักษณะคล้ายกระท่อมในต่างประเทศ ซึ่งอยู่ด้านหลังสำนักงานตู้คอนเทนเนอร์โดยมีทางเชื่อมเป็นสะพานเล็ก ๆ ภายในตกแต่งเรียบร้อยและเรียบง่าย เขมรัฐอธิบายว่าบางครั้งงานเยอะก็จำเป็นต้องค้างคืนจึงสร้างไว้เพื่อความสะดวก ก่อนจะเข้าในตัวบ้าน เขาหันมาบอก “บุ้งเตรียมเลยนะ พี่ไปเก็บผักบุ้งก่อน” “เร็ว ๆ นะพี่คล้าว ทองกวาวหิวแล้ว” บัณฑิตาว่า ชายหนุ่มยิ้มขำแล้วเดินออกไป ปุริมาลังเล จะเข้าด้านในที่เจ้าของบ้านไม่อยู่ หรือจะเดินออกไปตากแดดดูการเก็บผักบุ้งของ ‘พี่คล้าว’ ในที่สุดข้อแรกก็ชนะ ไม่ใช่เพราะกลัวดำ แต่การไปอยู่ใกล้คนตัวดำน่าจะอันตรายกว่าแดดหลายเท่า ในครัวมีโต๊ะเก้าอี้ทำจากไม้เข้าชุดกัน มีตู้ทรงเตี้ยวางชิดมุมแทนเคาทเตอร์ประกอบอาหาร ขวดเครื่องปรุงตั้งเรียงราย บนผนังแขวนอุปกรณ์ครัวครบครัน เตาแก๊สปิ๊กนิ๊กตั้งอยู่ริมหน้าต่าง ถึงจะดูแบบบ้าน ๆ แต่การจัดวางดูน่ารักลงตัว ปุริมารู้สึกชอบขึ้นมา “อย่างกับรู้เลย หุงข้าวไว้ก่อนด้วย” สาวตัวเล็กพูด กลิ่นข้าวสุกหอมอบอวล เธอหยิบจานช้อนส้อม ส่วนอีกคนยืนเก้กังทำตัวไม่ถูก “ปูนิ่มจะกินไหม เอาของบุ้งไปก็ได้นะ” “ไม่เป็นไร” นี่หน้าเธอเหมือนคนเห็นแก่กินหรือไงนะ คราวก่อนนายหัวก็หนหนึ่งแล้ว ขณะจัดใส่จานคนซื้อก็บอกว่าก๋วยเตี๋ยวต้มยำร้านนี้อร่อย ถึงไม่ได้สบตาก็พูดเสมือนเล่าสู่กันฟัง เขมรัฐเดินเข้ามาในมือมีผักบุ้งกำย่อม ๆ เขาจัดการล้าง ตัดเป็นท่อนใส่กะละมังพลาสติกไว้ เสร็จสรรพก็หันมาทางสองสาว “นั่งทำหน้าสวยรอกินกันเลยวุ้ย” “ดีแค่ไหนแล้วที่ได้กินข้าวกับคนสวย” ขณะที่ปุริมาหน้าร้อน แต่บัณฑิตาสวนกลับได้ทันควัน คงเป็นเพราะความสนิทสนมแนบแน่นเป็นแน่... เสียงฝีเท้าขัดจังหวะ คราวนี้ธรณิศเดินเข้ามาบ้าง ชายหนุ่มถือตระกร้าพลาสติก มีปูนิ่มตัวโต 4-5 ตัว มาถึงก็ไม่พูดไม่จา เทใส่กะละมัง ตามด้วยกระเทียมสับ โรยแป้ง เกลือ พริกไทย คลุกเร็ว ๆ แล้ววางทิ้งไว้ ตั้งกะทะใส่น้ำมันเกือบหมดขวด รอจนไอร้อนพวยพุ่งก็เทปูที่ปรุงรสลงไป เสียงดังฉ่าทำเอาปุริมาตาโต “พี่กบนี่ท่าทางจะทำกับข้าวเก่งไม่ใช่เล่นเลยนะคะ ดูสิปุ๊บปั๊บจะได้กินแล้ว” “ลูกชายแม่ครัวใหญ่ซะอย่างไม่เก่งได้ไง ไม่เหมือนคนสวยอย่างเดียวหรอก” ชายอีกคนพูด “คนหล่อบางคนก็นั่งรอกินเหมือนกัน” เธอลอยหน้า เขมรัฐมองตอบยิ้ม ครั้นเมื่อปรายตาไปยังสาวอีกคน เขานิ่ง บัณฑิตามองชายหนุ่มซึ่งกำลังผัดผักบุ้งตาเป็นประกาย ยิ่งยามคนทำครัวกระดกกระทะ สีหน้ายิ่งลอยละเมอ เขาเหยียดริมฝีปากเชิงได้กำความลับอันยิ่งใหญ่ อาหารเสร็จแล้ว มีก๋วยเตี๋ยวต้มยำ ผัดผักบุ้ง ปูนิ่มทอดกระเทียมหอมฟุ้ง ธรณิศกำลังตักข้าวสวยแจก ปุริมาลุก กุลีกุจอจะช่วย “ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถนัด” สาวคนเมืองจึงถอยกลับมา อ้อ นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เจ้านายหน้าหล่อนั่งรอเฉย ๆ สินะ ประทับใจมารยาทสุภาพผิดกับหน้าตาดุดันของชายคนนี้มากขึ้นทุกที มื้อนี้เต็มไปด้วยความสนุกสนาน ถึงเป็นกับข้าวง่าย ๆ แต่พอบรรยากาศเปลี่ยนรสชาติก็เปลี่ยน ขนาดปุริมายังเติมข้าวเพิ่ม เขมรัฐยกก๋วยเตี๋ยวให้ธรณิศดัดแปลงเกาเหลาต้มยำร้อน ๆ ซดคล่องคอ ปุริมาไถ่ถามข้อมูลเรื่องปูนิ่ม บัณฑิตาเล่าเรื่องละคร หยอกเย้ากับเขมรัฐชนิดคำต่อคำ มองดูแล้วก็เป็นมิตรภาพที่ดี เว้นเสียแต่ คำก็ซบ สองคำก็จับแขนนี่ขวางหูขวางตาไปหน่อยนะคะครู ระหว่างอร่อยกับอาหารมีคนเดียวที่เธอไม่ได้ยินเสียงเลยคือพี่กบคนนั้น ดูราวกับเขาไม่มีตัวตน กินเสร็จเรียบร้อยก็ลุกเอาจานไปเก็บ เธอจะทำบ้างแต่ช้ากว่าบัณฑิตาซึ่งดึงไปก่อน หญิงสาวกวาดเศษอาหารใส่ถุงขยะ ซ้อนจานรวดเร็ว “ดีมาก ผู้ชายทำ ผู้หญิงล้าง” เขมรัฐยกน้ำดื่ม “ใครบอก บุ้งยกมาให้พี่กบต่างหาก” แล้วบัณฑิตาก็หันมายิ้มให้ธรณิศ ฝ่ายนั้นสบตาแว่บหนึ่งแล้วรับกองถ้วยชามไปโดยไม่พูดอะไร “อิ่มแล้ว ไปกินขนมข้างนอกกันเถอะ เดี๋ยวพี่เข้จะให้อาหารปูแล้วใช่ไหม” สาวสวยพูดแล้วมาดึงแขนเขมรัฐ ชายหนุ่มหันมาทางปุริมา ทำนองเชิญ หญิงสาวเบือนหน้าแล้วเดินออกไป “อาไร้ แค่นี้ก็ปิดไม่มิดซะแล้ว” บัณฑิตาสบตากับเขมรัฐอย่างมีนัยยะ ครั้นแล้วก็เดินออกมา ชายหนุ่มนิ่งไปเล็กน้อย แต่ก็เข้าใจในที่สุด เขาหันไปพยักหน้าให้ผู้ช่วยแล้วเดินตามสองสาวออกไป ส่วนธรณิศ เขารู้ว่าช่วงเวลาที่เหลือจะต้องเป็นวันที่เขาเกลียดอีกวันหนึ่ง คนงานทั้งสี่หย่อนลูกชิ้นลงไปที่ช่องว่างของกล่อง เขมรัฐบอกว่าเป็นอาหารปูซึ่งทำจากเนื้อปลา “ปลาก็เอามาจากแพนั่นแหละ จำพวกปลาข้างเหลือง เอามาบด วันหนึ่งก็ให้ทีเดียว แต่ต้องคอยมาเช็คดูทุก ๆ 4 ชั่วโมง คอยดูมันลอกคราบ ก็ต้องจัดเวรให้คนงานเฝ้าไว้ เวลาปูใกล้จะลอกคราบมันจะกินน้อยลง ต้องคอยสังเกตดู” ปุริมาฟังพลางพยักหน้า บ่ายคล้อยแล้ว มีแดดอุ่นสาดไปทั่ว ปุริมาเดินดูไปรอบบริเวณบ่อน้ำ ฝั่งหนึ่งเป็นเนินเขา มองเห็นทะเลอยู่ลิบ ๆ อากาศและทิวทัศน์ผ่อนคลายทำให้เธอเพลิดเพลินเดินไปเรื่อย ๆ ซึ่งพอเหลือบมอง นายฟาร์มตัวดำไม่ได้ตามมาจึงเป่าปาก อีกมุมหนึ่งที่เรือนเก็บปู ธรณิศกำลังเช็คจำนวนปูที่แพ็คลงในกล่องพลาสติกจากจิ๊บกับไซ เขาดึงสติกเกอร์บอกขนาดติดที่กล่อง บัณฑิตาเดินเตร่ไปถึง “ให้ช่วยไหม” ชายหนุ่มมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย ครั้นแล้วก็ส่ายหน้า “เถอะน่า แค่ติดป้ายท่าทางไม่ยาก ให้บุ้งช่วยนะ” เธอยอบตัว แบมือขอ ทำท่าอาสา แต่คนที่ทำอยู่ปฏิเสธ “ไม่เป็นไร นิดเดียวจะเสร็จแล้ว” สาวสวยนิ่วหน้า ดูจากปูกองพะเนินที่คนงานยกมาให้เนี่ยนะ นิดเดียว ทำไมตั้งป้อมปฏิเสธเธอจัง “งั้นบุ้งขอนั่งดูนะ” ชายหนุ่มมองนิ่ง “ไม่กวนหรอกน่า...หรือว่ารังเกียจกัน มาบ่อยแล้วเหม็นขี้หน้า” “เปล่า” “ใช่สิ ปูนิ่มเขาน่ารักเป็นคุณหนูกว่านี่ บุ้งมันสก๊อย” “ปูนิ่มเกี่ยวอะไร” ธรณิศสงสัย ดวงตาที่เขามองเหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่เธอสื่อจริงจังมากกว่าแกล้ง บัณฑิตากักเก็บอารมณ์ไม่ได้ดั่งใจ กระนั้นก็ไม่ยังไม่พ้นแสดงออกทางกริยากระฟัดกระเฟียด ชายหนุ่มพอจะรู้ว่าหญิงสาวไม่พอใจ ที่ตอบแบบนั้นก็แค่ไม่ต้องการให้เธอมาออกแรง นี่มันงานของเขา นึกหาทางคลี่คลายบรรยากาศ ดึงตะกร้าสี่เหลี่ยมไปตรงหน้า “งั้น...ช่วยตรงนี้ก็แล้วกัน” สีหน้าเธอกระจ่างขึ้น ฟังธรณิศบอกให้จัดปูที่แพ็คกล่องแล้วเรียงใส่ตะกร้า แบ่งตามไซด์ตะกร้าละห้าสิบตัว ครบก็จดจำนวนลงในแบบฟอร์ม ไซกับจิ๊บลำเลียงปูที่จัดใส่กล่องแล้วมาส่ง พอเห็นบัณฑิตาก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม ตั้งท่าจะแซวตามปกติหากพอถูกแววตาธรณิศสกัดก่อนก็ต้องเบรก การทำงานที่เรือนเก็บปูจึงค่อนข้างเงียบเชียบ จนเกือบเสร็จ บัณฑิตาจึงละมือเพราะธรณิศบอกให้พอ แต่เธอยังนั่งอยู่ และมองหน้าเขา หลายนาทีจนชายหนุ่มเอ่ยปาก “มองอะไร” เธอเอียงคอเหมือนเด็ก “กำลังคิดว่า ถ้าพี่โกนหนวดเคราออกหมดแล้วหน้าจะเป็นยังไง” อย่างเผลอไผล ธรณิศยกมือจับคางตัวเอง ใจรัวจังหวะ ก่อเกิดคำถาม หมายความว่าเธอไม่ชอบ... “แต่ก็ไม่เป็นไร บุ้งไม่ได้รังเกียจผู้ชายไว้เครา” พูดแล้วก็ลุกออกไป ทิ้งชายหนุ่มนิ่งงัน มองตามร่างเธอด้วยความไม่เข้าใจ ปนเปความหวั่นไหว... มีต่อค่ะ จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 54 08:52:55

ความคิดเห็นที่ 2 ปุริมาเดินกลับมา เขมรัฐนั่งเอเต้อยู่บนสะพาน บัณฑิตานั่งใกล้กัน กำลังกินอะไรบางอย่างที่มองไม่ถนัด ถัดออกไปธรณิศยืนคุมคนงานที่กำลังชักรอกแพปูเพื่อดูผลผลิต ทั้งหมดพูดคุยอะไรสักอย่างซึ่งมองจากตรงนี้เห็นใบหน้ากำลังหัวเราะ ยกเว้นชายหน้าดุที่อารมณ์ไม่เปลี่ยนนัก หญิงสาวดูนาฬิกาจะบ่ายสามแล้ว “ปูนิ่มไปไหนมา” เธอตอบเพื่อนครูว่าเดินเล่น “กินแตงโมกันเถอะ” คนถูกชวนเดินไปสมทบ เขมรัฐจิ้มแตงโมชิ้นใหญ่ส่งให้ “โห พี่เข้ ทีบุ้งปล่อยให้ปอกเปลือกเอง” ปุริมาชะงักมือเล็กน้อย มองตาเข้มไปยังสาวตัวเล็ก นี่เธอจะใช้ความอาวุโสเตือนดีไหมนะ “มาแกะเมล็ดให้บุ้งเดี๋ยวนี้เลย” เขมรัฐส่ายหน้า เอ็นดูมากกว่ารำคาญ บัณฑิตาทำหน้าเหมือนได้ของขวัญชิ้นใหญ่ “แค่แตงโมทำหน้าอย่างกับได้แหวนเพชร เว่อร์ล่ะ” “อะไรที่มาจากป๋าเข้ บุ้งถือว่าสำคัญหมดนั่นแหละ” ปุริมามองไปที่อื่น สะดุดกับแววตาตัดพ้อของใครบางคนที่ยืนถัดไป เกิดความสงสัยครามครัน “บุ้งรู้จักกับคุณเข้มานานแล้วเหรอ” ครูสอนภาษาไทยทำท่านึก “ก็...สักปีนึงได้แล้วล่ะ ทำไมเหรอ” “ก็เห็นท่าทางสนิทกัน” “ปูนิ่มไม่ต้องห่วง เดี๋ยวเราก็สนิทกันเหมือนกัน” “ไม่เกี่ยว” เธอตาขวางใส่ อีกฝ่ายหัวเราะชอบใจ แล้วบัณฑิตาก็เล่าว่าเธอเจอกับเขมรัฐเพราะเขาเป็นลูกค้าที่ร้าน น้ำเสียงเจื้อยแจ้วเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจที่จะเล่าเรื่องตัวเอง “พี่เข้น่ะใจดี๊ใจดี วันไหนป๋ามานะบุ้งได้ทิปแพงว่าค่าแรงอีก เฮ้อ คิดแล้วก็อยากร้องเพลงอีกจัง” “อ้าว เป็นครูไม่ดีหรือไง” “ไม่ได้บอกว่าไม่ดีนี่ แค่บอกว่าอยากร้องเพลง วันไหนว่าง ๆ เราไปคาราโอเกะกันนะพี่เข้ เตรียมทิปไปให้บุ้งด้วย” “มากไป อีกเดี๋ยวครูคนสวยมีเพื่อนครูมาจีบพี่ก็ตกกระป๋อง” “ไม่มีทาง บุ้งมีป๋าอยู่แล้ว” พูดแล้วก็ซบหน้าบนไหล่แข็งแรง ปุริมาหน้าตึง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกหงุดหงิดเวลาเห็นคนคู่นี้ออดอ้อนออเซาะ มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอซะหน่อย ก็คนเขาสนิทกันเป็นเรื่องปกติ ตั้งสติหน่อยปูนิ่ม เธอสูดลมหายใจลึก ๆ เขมรัฐหันไปยังทางเข้าฟาร์ม ดูนาฬิกา แล้วหันไปยังผู้ช่วย บ่นว่าคนที่นัดยังไม่มา “นัดสาวมาอีกเหรอ” กริยาตอบกลับแรกคือโยกศีรษะคนแซว “เรื่องงานเว้ย คนจากโรงงานจะมาดูปูนิ่มต่างหาก” “มาคุยงานวันหยุดเนี่ยนะ” “เกษตรกรไม่มีวันหยุดหรอก” ปุริมาฟังแล้วจึงฉุกคิดได้ว่าน่าจะได้เวลากลับของเธอแล้ว ขยับ หากก็มีเสียงเครื่องยนต์ยานพาหนะดังเข้ามาทันที ทั้งหมดลุกยืน เขมรัฐหันมาทางผู้มาเยือน “จะกลับเลยไหมปูนิ่ม” หญิงสาวลังเล แต่ก็ตัดสินใจ “คุณคุยให้เสร็จก่อนก็ได้” “โอเค” เขมรัฐลุกไปหาผู้มาเยือนคนที่สาม พาให้คนที่เหลือเปลี่ยนอิริยาบท กลุ่มคนมาใหม่ประกอบด้วยชายวัยราวสามสิบ ผิวขาวอย่างคนเชื้อสายจีน แต่งกายด้วยเสื้อโปโลกับกางเกงยีนส์ เขาขอโทษขอโพยที่ตัวเองมาช้ากว่าเวลานัด มีผู้ติดตามเป็นชายกับหญิงอีกหนึ่งคู่ “พอดีมีงานเลี้ยงปีใหม่ ขอโทษด้วยครับ” เจ้าของบอกไม่เป็นไร เดินนำคนจากโรงงานที่เป็นลูกค้ารายใหญ่ของฟาร์มปูเจ๊หงส์ให้ชมสถานที่ ปุริมายืนหลบเพื่อไม่ให้เกะกะ บัณฑิตาชึ้นไปนั่งห้อยขาบนป้อมปูแล้ว จากตรงนี้ก็ยังได้ยินและเห็นเขมรัฐอธิบายการทำงาน เนื้อหาทำนองเดียวกับที่เธอได้ยิน ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะเป็นหัวหน้าการตลาดคนใหม่ ซึ่งแจ้งขอออเดอร์เพิ่ม “นอกจากของโรงงาน คุณเข้ส่งที่อื่นด้วย เป็นไปได้ไหมครับว่าทางเราจะขอในส่วนนั้นอีกสักหน่อย” น้ำเสียงเขานุ่มนวล "ไม่ต้องห่วงนะครับ ทางเราไม่ลดราคา เพียงแต่ว่ายอดจากต่างประเทศมันเยอะมากจริง ๆ ถ้าคุณเข้ส่งให้ได้ ผมว่าน่าจะดี” “เรื่องราคาไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ” เขมรัฐตอบนิ่ง “มันติดตรงที่ว่ารายอื่นก็เป็นลูกค้าเหมือนกัน ผมก็พยายามลดขาจรเหลือแต่โรงแรมกับร้านอาหารประจำเท่านั้น ถ้าต้องตัดของพวกเขาอีก เกรงว่าจะมองหน้ากันไม่ติด เข้าใจนะครับ” อีกฝ่ายขยับแว่นสายตา “เข้าใจครับ แล้วคุณเข้มีแผนจะขยายหรือทำลูกบ่อไหมครับ หรือลองจัดหาฟาร์มขนาดย่อมเป็นลูกค้าแทนในส่วนโรงแรมกับร้านอาหาร” เขมรัฐเม้มปาก ท่าทางสุภาพแต่พูดเอาแต่ได้ชะมัดเลยวุ้ย “ผมว่าคุณหาลูกค้าเพิ่มได้นะครับ ตอนนี้บ้านน้ำทองก็ทำฟาร์มปูนิ่มกันมากขึ้น ผมติดต่อให้ได้” “ผมเข้าไปดูแล้วครับ แต่คุณภาพยังไม่ผ่านมาตรฐานที่จะส่งออกได้” อีกฝ่ายมองผืนน้ำ “แต่คุณเข้ก็มีแผนขยายใช่ไหมครับ” เขากลับมาเรื่องเดิม เขมรัฐพยักหน้า “เรื่องขยายน่ะแน่นอนครับ ปัญหาตอนนี้คือจำนวนปูทะเลหายากขึ้น ชาวประมงบางกลุ่มเขาก็พากันไปจับตัวเล็ก ๆ ที่ยังไม่โตมาเลี้ยงมันก็ยิ่งไปตัดระบบขยายพันธุ์เข้าไปใหญ่ ถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ผมว่าปูอาจจะสูญพันธุ์ เลยตั้งใจว่าจะลองเพาะพันธุ์ดู แต่มันก็ไม่ใช่ง่าย คงไม่ใช่ภายในไม่กี่เดือน อาจจะเป็นปี” อีกฝ่ายมีหน้าไม่เปลี่ยนแต่แววตาเข้มเครียด “ผมเข้าใจครับ ตอนนี้ปูนิ่มก็เป็นอาหารชั้นดี ส่งออกเท่าไรทางต่างประเทศก็รับหมด ถ้าเพิ่มมากเดี๋ยวจะพาลหายากเข้าไปใหญ่” เขมรัฐคิดแล้วตอบ “อาจจะเพิ่มให้ได้นิดหน่อย แต่ก็คงไม่ถึงวันละตันนะครับ ตอนนี้ผมส่งคุณอยู่แปดร้อย อาจจะอีกเพิ่มอีกสักห้าสิบหรือร้อยกิโลเท่านั้น อย่างที่บอกคงต้องให้ลูกค้าอื่นด้วย” คนฟังท่าทางผ่อนคลายขึ้น “ที่เหลือให้ราคาดีไหมครับ” เจ้าของฟาร์มโคลงศีรษะยิ้ม ๆ ตอบว่าไม่ต่างกัน อันที่จริง ลูกค้าโรงแรมกับร้านอาหารได้ราคาถูกกว่าส่งออกด้วยซ้ำ ได้เพิ่มไปแล้วยังจะเหยียดอีก ซื้อของเขาแท้ ๆ “ผมบอกแล้วครับว่าเงินไม่ใช่ปัญหา แต่ที่ผมไม่ส่งให้ทางคุณหมดก็เพราะผมอยากให้คนบ้านนี้ จังหวัดนี้ได้กินปูนิ่มบ้าง ไม่ใช่อะไรก็ส่งออกหมด อยากให้คนเมืองกรุงหรือที่ไหน ๆ เขารู้ว่าที่นี่มีปูนิ่มอร่อย คนจะได้เดินทางมาเที่ยว” เขมรัฐยิ้ม “คุณเป็นคนที่นี่ใช่ไหมครับ” ลูกค้ากระพริบตาเมื่อถูกคำถามเปลี่ยนเรื่องไม่ทันตั้งตัว เขาพยักหน้าบอกว่าอยู่อำเภอเมือง “คุณเองก็คงรักบ้านเกิดตัวเอง เมื่อกี้คุณก็บอกอยู่ว่าปูนิ่มมันเป็นอาหารชั้นดี นั่นแหละครับความภาคภูมิใจ ไม่งั้นที่นี่ก็เมืองชายทะเลดาด ๆ ที่ไม่มีอะไรให้จดจำ” ดูเหมือนว่าถ้อยคำไหลรื่นกรองลงในจิตใจคนฟังไม่น้อย ไหล่ตั้งผ่อนลง สีหน้าไว้เชิงเหือดหาย มีรอยยิ้มนิด ๆ “คุณเข้นี่เก่งนะ น่าจะเป็นนักการตลาด” เขมรัฐยิ้มกว้าง “ผมก็เป็นอยู่แล้ว ทั้งผลิตทั้งขายก็ต้องเป็นหมดทุกตำแหน่งนั่นแหละครับ” แล้วบรรยากาศก็เป็นไปในทางดีขึ้น ผู้มาเยือนมีคำถามเกี่ยวกับขั้นตอนการเลี้ยง การเลี้ยงแบบเก่าที่หักขาปู เขมรัฐพาเดินดูพื้นที่ ดูการบรรจุ ทุกอย่างเป็นไปตามมาตรฐานที่โรงงานกำหนด อาทิตย์คล้อยต่ำ ทั้งหมดจึงขอตัวกลับ “ผมจะบอกกับหัวหน้าแบบนั้นครับ” “ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มก้าวยาว ๆ กลับมาที่สำนักงานเพราะสองสาวนั่งอยู่ที่นั่น กำลังดูทีวีซึ่งคนถือวิสาสะเปิดเป็นบัณฑิตา ส่วนธรณิศกำลังจัดเอกสารหลังจากที่คนงานขับรถไปส่งปูนิ่มเรียบร้อยแล้ว นาฬิกาบอกเวลาห้าโมงครึ่ง “ขอโทษที ค่ำเลย” เขาบอกกับปุริมา แต่อีกสาวตอบรับ “ไปส่งด้วย” “ส่งอะไร เอารถมาไม่ใช่รึ” เขมรัฐแกล้งสะบัดเสียง ซึ่งบัณฑิตาเชิดหน้าทำเสียงเชอะ “กลับเถอะปูนิ่ม เดี๋ยวผมไปส่ง ขอโทษที คุยกันเพลินไปหน่อย” ปุริมาลุกยืนเตรียมพร้อม บัณฑิตาก็คว้ากระเป๋าบ้าง “ว้า พี่เข้ไม่ไปส่งแล้ว กลับดีกว่าหนอนบุ้ง” เธอส่งสายตาให้เขมรัฐอย่างมีเลศนัย แล้วก็เดินลอยหน้าออกไปโดยไม่ทันได้สังเกตว่าหญิงสาวอีกคนขมวดคิ้ว เธอมาขัดจังหวะของคนคู่นี้งั้นเหรอ “คุยกับบุ้งก่อนไหม เผื่อเขามีธุระ” เขมรัฐมองหลังไว ๆ ของสาวร่างเล็ก แล้วก็หันกลับมาสบตาคนสูงเพรียว จุดยิ้ม ไหวไหล่ทำนองไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพราะเขารู้ดี ‘ธุระ’ ของบัณฑิตาก็แค่มาป่วนใจใครบางคนเท่านั้นเอง ซึ่งใครคนนั้นพยักหน้าเฉยเมยตอนที่เขาบอกว่าจะไปส่งหญิงสาว ดวงตาแห้งแล้งเหมือนคนแก่ เขมรัฐชวนไปหาอะไรกินระหว่างรถกำลังแล่น ปุริมาลังเลเพราะได้กดข้อความบอกผู้เป็นพ่อว่ากำลังจะกลับ ระหว่างชั่งใจ เลยเปิดช่องให้อีกฝ่ายไปโดยปริยาย “ไม่ต้องกลัวผมหรอกน่า กลางตลาดผมจะไปทำอะไรคุณได้” เธอหรี่ตา “กลางตลาดนั่นแหละตัวดี ฉันกลัวว่าสาว ๆ ของคุณจะเอาน้ำกรดมาสาดน่ะสิ” “หื้อ ไร้สาระน่ะ” “จะบอกว่าจัดคิวดี” “ก็คุณบอกเองว่าผมจบสาขาวิศวกรรมรางรถไฟ ตกลงนะ” ถ้าไม่ติดว่าท้องร้อง เธอคงจะตอกกลับเขาได้มากกว่านี้ ความเป็นจริงไม่ว่าจะอิ่มหรือหิวอย่างไร เธอก็โต้ตอบเขาไม่จนมุมสักที ยิ่งเมื่อเห็นท่าทีเป็นการเป็นงาน ใจมันหมดอคติลงไปเรื่อย ๆ ทั้งสองสั่งก๋วยเตี๋ยวคนละสองที่ เขมรัฐกินคนเดียว แต่ปุริมาแจงเด็กเสิร์ฟว่าอีกที่ให้ใส่ถุง เขามอง “ฝากผอ.เหรอ” “ค่ะ” ความทะเล้นหายไป ปุริมาลอบยิ้ม ลงมือจัดการเส้นเล็กน้ำตกตรงหน้า “คิดยังไงถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะปูนิ่ม” นานทีจะได้ยินคำถามจริงจัง แต่ปุริมานึกคำตอบไม่ออกทันใด “ผู้หญิงแบบคุณไม่น่าจะเหมาะกับเมืองต่างจังหวัดเงียบ ๆ แบบนี้น่ะสิ” เธอหยิบแก้วน้ำ “ก็...ทางบ้านฉันไม่เห็นด้วยที่จะทำตามความฝันของตัวเอง ก็เลยหนีมาอยู่กับผอ.ซะเลย” ชายหนุ่มยกคิ้ว คำว่า ‘หนี’ บ่งบอกว่ามีความซับซ้อนในเรื่องราว “ความฝันที่คุณจะตามแล้วทางบ้านไม่เห็นด้วย...คงไม่ใช่ฝันว่าหาสามีแก่ ๆ ใช่ไหม ปุริมามองหน้ากวนของเขมรัฐหลายนาที ครั้นแล้วก็จุดยิ้ม “งั้นมั้ง” เขายังเชื่ออยู่ เธอจะถืออาวุธชิ้นนี้เอาไว้ก่อน น่าสนุกแล้วสิ “ป่านนี้คงนอนแล้วมั้ง” ปุริมาเปรยขณะรถจิ๊บมาจอดหน้ารั้วเหล็กดัด เขมรัฐลงมาส่ง หญิงสาวกำลังจะขอบคุณที่พาเธอเที่ยว แต่เห็นร่างหนึ่งใต้แสงไฟสลัวเดินออกมาจากตัวบ้านพอดี ผอ.คเชนทร์!! เจ้าของฟาร์มชะงัก งานเข้าแล้วกรู!! .......................................................................... จบตอน 16 ค่ะ แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 54 08:58:39 จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 54 08:57:18

ความคิดเห็นที่ 3 กำ  กรรม   กัม  ของเข้ ลอยหัวไปทางไหน คนก็ไล่ยิงไล่จับ มัดแขนไขว้หลัง เฮ้อ ไม่สงสารเข้กันบ้างเลย  บ่อเข้ก็น้ำท่วมเหมือนกัน ต้องพลัดพรากจากที่อยู่  ลอยคอไปตามน้ำ ศุนย์อพยพก็ไม่มีให้ไป  ถุงยังชีพก็ไม่แจก อาหารก็ไม่มีให้กิน จะกินปูนิ่มซะดีไหมล่ะเนี่ย จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 54 13:30:24

ความคิดเห็นที่ 4 พี่กบขา น้องบุ้งเขาตั้งใจป่วน หันมาดูคนถือป้ายเชียร์ดีก่า มา จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 54 16:52:53

ความคิดเห็นที่ 5 ซวยละสิพี่เข้ ไม่รู้ว่าท่านพ่อผอออ จะหวงลูกสาวเดียวขนาดไหนเนอะ เอาใจช่วยไม่ให้หัวเป็นแผลก็แล้วกัน จากคุณ : minafiba เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 54 23:22:15

ความคิดเห็นที่ 6 ตายแน่ 555 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 18:00:25

ความคิดเห็นที่ 7 บุ้งมันสก๊อย คนเขียนก็น่าจะสก๊อย...เดาๆ ส่วนคนอ่านอยากบอกว่ายิ่งกว่าสก๊อย!!! แล้วมันแปลว่าอะไรเนี่ย ^^ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 54 19:58:09

ความคิดเห็นที่ 8 #7 คนอ่านก็สกิ๊วก๊าวไงคะ จากคุณ : minafiba เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 05:39:46

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีค่า เพิ่งมาตามอ่าน ขอตอน 1-7 ได้หรือเปล่าคะ อยากอ่านๆค่า ^^ ขอบคุณไว้ล่วงหน้านะคะ จากคุณ : เด็กสรรพสน เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 19:54:39

ความคิดเห็นที่ 10 ตอน 17 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11365402/W11365402.html จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 11:24:07