ความคิดเห็นที่ 1          เช่นเดียวกับเรื่องอื่นๆ ซึ่งคุณรามเคยเป็นผู้ดูแลรับผิดชอบอยู่เพียงผู้เดียว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสวนฝั่งนี้ซึ่งมีคนติดต่อขอซื้อแล้วหลายราย สวนฝั่งตรงข้ามคลองนั้นคุณรามขายไปหมดแล้วเมื่อครั้งที่กลับมาอยู่ที่นี่และตั้งใจจะสร้างบ้านหลังใหม่ขึ้นแทนที่หลังเก่าซึ่งทรุดโทรมจนซ่อมไม่ได้แล้ว เวลานี้อาณาบริเวณฝั่งนี้กำลังเป็นที่จับตามองในเมื่อมีถนนสายใหญ่ตัดมาถึงแล้ว สาทรกำลังเจริญอย่างรวดเร็ว เร็วจนไอรีนตามไม่ทัน ถนนสายหลักมาพร้อมกับตึกแถวที่ผุดขึ้นที่โน่นบ้างที่นี่บ้าง เหมือนไล่ผืนดินซึ่งเคยเป็นเรือกสวนไร่นาให้ถอยร่นห่างออกไปอีก ตลอดสองสามปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยสนใจจะรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงนั้น เธอพอใจใช้ชีวิตอยู่แต่เพียงภายในบ้าน แวดล้อมด้วยบริวารเก่าแก่ไม่กี่คน มีคุณรามคอยปกป้องดูแลและจัดการทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับโลกภายนอกให้ มีญาติสนิทชิดเชื้อที่ไปมาหาสู่กันเพียงไม่กี่คน คนหนึ่งคือพี่ชายและพี่สะใภ้ อีกคนคือแม่อนงค์ มารดาเลี้ยงซึ่งยังคงปฏิบัติต่อเธอเสมอต้นเสมอปลาย ไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนแปลง หากทว่าเวลานี้ เมื่อไม่มีคุณรามเสียแล้ว เธอจำต้องเปิดตัวออกสู่โลกภายนอก รวมทั้งรับรู้ปัญหาที่ทยอยตามหลังกันมาชนิดไม่หยุดหย่อน ปัญหาหนึ่งคือคุณวิไลซึ่งไปอยู่กับพี่นพพรได้เกือบสิบปีแล้ว แต่จนบัดนี้ก็ยังตั้งเนื้อตั้งตัวไม่ได้ เมื่อก่อนนี้คุณวิไลมีรายได้เลี้ยงตัวจากห้องแถวของคุณหญิงละออ แต่เหตุเพราะใช้เงินไม่เป็นและไม่เคยต้องรับผิดชอบเรื่องการเงินด้วยตัวเองมาก่อน รายได้นั่นจึงไม่เคยพอ ในที่สุดก็มีคนมาขอซื้อที่ดินเพื่อรื้อห้องแถวเก่าแล้วสร้างเป็นตึกแถวสมัยใหม่ หล่อนขายให้ทันควันโดยไม่ปรึกษาใครแม้แต่พี่ชาย คิดแต่เพียงว่าได้เงินสดมาใช้เป็นกอบเป็นกำแทนที่จะต้องทนลำบากคอยตามทวงตามเก็บค่าเช่ารายเดือนอย่างแต่ก่อน ได้เงินก้อนมาเพียงไม่นาน คุณวิไลก็ใช้หมด หลังจากนั้นก็ไม่มีรายได้อะไรอีกเลยนอกจากเงินเดือนตำรวจของพี่นพพร ซึ่งก็ไม่ได้มากมายอะไรนักเมื่อใช้จ่ายกันอย่างไม่บันยะบันยัง คุณวิไลต้องมาขอเงินจากพี่ชายบ่อยๆ ส่วนใหญ่คุณรามไม่ให้ เพราะคิดว่าทางเดียวที่จะสอนน้องสาวเรื่องการดำรงชีวิตคือต้องไม่ส่งเสริมให้ได้อะไรมาง่ายๆ อย่างแต่ก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาต้องการสอนน้องเรื่องการเงิน คุณรามเคยบอกเธอว่าคุณวิไลอายุมากแล้ว ถือว่ามีครอบครัวแล้วแม้ไม่มีการแต่งงานอย่างเป็นเรื่องเป็นราว จึงควรเรียนรู้เรื่องการครองเรือนเสียบ้าง จะใช้เงินอย่างสบายมือเหมือนครั้งที่มีพี่ชายและต่อมาก็พี่สะใภ้เลี้ยงดูไม่ได้อีกต่อไปแล้ว คุณวิไลจึงแอบมาหาเธอแทน มาครั้งไรก็ยกเอาตาอ้วน ลูกชายพิการของพี่นพพรขึ้นมาเป็นข้ออ้างทุกครั้ง ตาอ้วนซึ่งเกิดกับพี่สุดจิตนั้นปัญญาอ่อนและขาพิการ คุณวิไลอ้างว่าเลี้ยงเด็กแบบนั้นต้องใช้เงินมาก ข้ออ้างเรื่องตาอ้วนได้ผลทุกครั้ง ไอรีนแอบให้เงินหล่อนเสมอมา แม้คุณรามจะห้ามอย่างไรก็ไม่ได้ผล มีครั้งสองครั้งเขาจับได้ หากก็ไม่เคยตำหนิเธอ เพียงแต่บ่น ‘มีพี่สะใภ้ดีแบบนี้ วิไลถึงได้ไม่ยอมโต’ หรือไม่ก็ 'เธอทำแบบนั้นแล้วเมื่อไหร่วิไลจะโตเป็นผู้ใหญ่เสียทีล่ะไอรีน วิไลแก่กว่าเธอสิบปี แต่เหมือนเด็กกว่าสักยี่สิบปีกระมัง' คุณรามไม่เคยต่อว่าเธอไม่ว่าเรื่องอะไร ถ้าเห็นอะไรไม่ชอบมาพากล เขาจะทำอย่างมากก็เพียงตักเตือน พอคุณวิไลรู้ว่ามีคนเสนอราคาที่ดินในสวนมาหลายราย และแต่ละรายเป็นเงินจำนวนไม่น้อย หล่อนโลดมาหาเธอทันที ‘ขายเสียเถอะแม่ไอรีน เอาเงินมาใช้ดีกว่า สวนตั้งกว้าง ทิ้งไว้ก็ไม่มีใครทำไหวกันแล้ว เหลือไว้สักสิบยี่สิบไร่ให้สมบุญได้ทำกินก็พอแล้วนี่’ อย่างน้อยคุณวิไลก็ยังไม่กล้าขัดความประสงค์ของพี่ชาย คุณรามต้องการให้บ่าวซึ่งเคยรับใช้ใกล้ชิดอย่างสมบุญและลุงเปรื่องมีที่ทำกินเป็นของตัวเอง จึงได้ยกส่วนหนึ่งของสวนฝั่งนี้ให้ คุณรามเห็นการณ์ไกล ไอรีนคิดเช่นนั้น เพราะว่าไปแล้ว เวลานี้บ่าวเก่าแก่ทั้งสองคนนั้นคือความอุ่นใจของเธอ อย่างน้อยก็รู้เสมอว่ามีอะไรเอะอะปึงปังขึ้นมา ก็ยังมีสมบุญและลุงเปรื่องอยู่ใกล้ๆ ‘สมัยนี้ใครมีที่มีทางริมถนนแบบนี้ มีแต่จะขายให้คนสร้างตึกแถวกันทั้งนั้นแหละ หล่อนอยู่แต่กะบ้าน คงไม่รู้สินะ’ นั่นคือความคิดของคุณวิไล อะไรๆ ก็เป็นเงินเป็นทองไปหมด แต่ที่ทำให้ไอรีนอึ้งไปนานก็เมื่อหล่อนเกริ่นเป็นนัยๆ ว่าอาจกลับมาอยู่ด้วย ‘ตอนนี้หล่อนต้องอยู่คนเดียว บ้านก็หลังใหญ่โต ฉันเป็นห่วง บางทีอาจพาเจ้าอ้วนมาอยู่ด้วย จะได้มาอยู่เป็นเพื่อนหล่อน’ กลายเป็นอย่างนั้นไป กลายเป็นเรื่องของบุญคุณไปอีก หล่อนต้องการมาอยู่เป็นเพื่อนเพราะเป็นห่วงเมื่อเธอต้องอยู่ตามลำพัง ‘แล้วพี่นพพรล่ะคะ’ แม้คุณวิไลกับพี่นพพรไม่ได้แต่งงานกัน แต่ก็เป็นที่รู้และยอมรับว่าอยู่ด้วยกันในฐานะอไรมานานแล้ว ‘ก็ช่างนพพรเขา ถ้าอยากมาอยู่ด้วยก็มาอยู่ด้วยกันหมดเลยนี่แหละ’ นั่นทำให้ไอรีนคิดหนัก ใช่ว่าจะรังเกียจน้องสะใภ้ ถึงอย่างไรคุณวิไลก็เป็นน้องสาวคนเดียวของคุณรามและเคยอยู่ที่นี่มาก่อน ไม่เพียงแค่นั้น ตลอดช่วงเวลาที่เธอไปอยู่กับคุณรามที่ลังกาวีและปีนัง หล่อนก็รับแม่นาบและรำพึงไปเลี้ยงดู นั่นเธอถือว่าเป็นบุญคุณที่ควรต้องชดใช้ แต่จะว่าเธอเข็ดขยาดกับการอยู่ร่วมบ้านเดียวกับคุณวิไลก็คงได้ อย่างไรก็ตาม ถ้าหล่อนยืนยันจะมาอยู่ที่นี่ให้ได้ เธอก็คงต้องยอม บางทีอาจให้หล่อนและพี่นพพรอยู่หลังใหญ่ ส่วนเธอย้ายไปอยู่เรือนไม้ริมคลองตามเดิม           คุณอัมมาร์ขอซื้อหุ้นสวนยางส่วนที่เป็นของคุณรามทั้งหมด เธอยอมขายให้แต่โดยดีเพราะคิดว่าถึงอย่างไรก็คงไม่มีปัญญาลงไปดูแลบ่อยๆ อย่างที่คุณรามเคยทำ ส่วนแบ่งจากกำไรหรือขาดทุน เธอก็ไม่รู้เรื่องเสียอีก ขืนเก็บไว้ก็รังแต่จะเป็นภาระเสียเปล่าๆ           ตกลงขายสมบัติชิ้นแรกซึ่งคุณรามทิ้งไว้ให้แล้วก็ใจหาย มีความรู้สึกเหมือนเก็บข้าวของที่เขาทิ้งไว้ให้ไม่ได้ ยิ่งในเวลานี้ไม่มีใครเป็นที่ปรึกษาไม่ว่าจะเรื่องอะไร พี่ชายก็ย้ายไปอยู่อยุธยาเสียแล้วหลังจากขายโรงสีที่สามย่าน เธอจึงแล่นไปหาคนใกล้ชิดและวางใจได้เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่           “คุณทำถูกแล้วล่ะค่ะ” อนงค์ว่า “เก็บไว้คุณก็ดูแลไม่ไหว ตัวคุณเองอยู่ที่นี่ เป็นผู้หญิงคนเดียวเดี่ยวโดด จะไปๆ มาๆ เหมือนที่เจ้าคุณท่านเคยทำก็ลำบากนะคะ”           ไอรีนถอนใจอย่างโล่งในหัวอกเมื่อรู้ว่าสิ่งแรกที่ทำลงไปหลังสามีสิ้นได้เพียงไม่กี่วันนั้นไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป อย่างน้อยก็มีคนใกล้ชิดยืนยันแล้วคนหนึ่ง คงเป็นเพราะว่าทั้งหมดที่ต้องการก็เพียงแค่ใครสักคนมาบอกว่าที่ทำไปนั้นถูกต้องแล้ว ความคุ้นเคยที่ต้องเฝ้าดูกิริยาท่าทีตอบสนองจากคุณรามทุกครั้ง ในทุกเรื่องที่ตัดสินใจทำ ไม่เคยจางหายไปไหน แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 54 02:26:14 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 00:43:40

ความคิดเห็นที่ 2 “        แต่เรื่องที่คุณวิไลจะกลับมาอยู่ด้วย คุณคิดให้ดีเสียก่อนนะคะ ครั้งที่เจ้าคุณท่านยังอยู่ คุณวิไลสร้างปัญหาให้คุณตั้งเท่าไหร่ คุณลืมไปแล้วรึคะ”           เมื่ออยู่ในหมู่คนกันเอง ชายหนุ่มผู้มาด้วยนั้นหล่อนก็ไว้ใจ อนงค์จึงกล้าแสดงความคิดเห็นอย่างตรงไปตรงมา           “ถ้าลงให้มาอยู่ด้วยแล้วสร้างปัญหาให้คุณอีก คุณจะไล่ออกไป คราวนี้ก็คงลำบากล่ะค่ะ ดีไม่ดีคุณวิไลถือสิทธิ์ยึดเอาบ้านทั้งหลังมาเป็นของตัวเอง แล้วทีนี้จะทำอย่างไรละคะ คุณจะยังอยู่ได้อย่างเป็นสุขอีกหรือ ตอนนี้คุณก็เป็นเจ้าของบ้านเต็มตัวแล้ว บ้านนั้นคุณจะให้ใครไปใครมาอย่างไรก็ได้ คุณอย่าไปเที่ยวเกรงใจใคร นี่ถ้าเจ้าคุณท่านยังอยู่ ท่านก็คงไม่ยอมให้คุณวิไลมาสร้างความเดือดร้อนให้คุณอย่างนี้หรอกค่ะ”            หล่อนปรายตามาทางนายอำเภอหนุ่มซึ่งฟังอยู่อย่างเงียบเชียบ ร่างใหญ่ๆ นั่งเสียห่างไกล บนเก้าอี้ตัวเล็กข้างประตู หัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ใบหน้าคมคายหมกมุ่นครุ่นคิด อนงค์เข้าใจดีว่าชายหนุ่มเป็นห่วง ‘คุณหญิง’ มากเพียงไร ก็ในเมื่อแม้อยู่ช่วยงานศพผู้มีพระคุณจนเสร็จสิ้นทั้งเจ็ดวันแล้วก็ยังไม่ยอมกลับ คงรู้เห็นมาตลอดว่ามีผู้คนตามตอแยหญิงสาวอย่างไร           “เสียดาย กริชก็อยู่เสียไกล”           หล่อนเปรยลอยๆ ตระหนักดีว่าเมื่อไม่มีเจ้าคุณผู้สามีคอยเป็นเกราะคุ้มภัย ผู้หญิงตัวคนเดียว ทั้งงามหมดจดและอ่อนหวานจนดูภายนอกเหมือนอ่อนแออย่างนี้คงมีใครต่อใครมารบกวนไม่ได้ว่างเว้น ยิ่งผู้เป็นสามีทิ้งทรัพย์สมบัติไว้ให้มากมาย ดีไม่ดีมีคนมาฉวยโอกาสรวบหัวรวบหางเอาเสียได้ง่ายๆ           “นั่นสิคะ...” ไอรีนสารภาพตามตรง ใจหายอยู่เหมือนกันเมื่อคิดว่าเขาต้องกลับไปชะอำในวันรุ่งขึ้น “...มีกริชอยู่ด้วยแล้วอุ่นใจค่ะแม่อนงค์”           กริชได้แต่ยิ้ม ปลาบปลื้มเสียนักกับคำพูดลักษณะนั้น ที่จริงอยากบอกตรงๆ ว่าเขาห่วงคุณหญิงยิ่งกว่าใคร ยิ่งได้มาช่วยโน่นช่วยนี่อยู่อย่างนี้ ก็ยิ่งยากที่จะจากไปอีกครั้ง แต่รู้ว่านั่นไม่เหมาะสม ดีไม่ดีเธอหวาดระแวงเขาไปอีกคน เหมือนที่เธอเริ่มไม่สบายใจทุกครั้งที่นายพันเอกผู้เป็นเพื่อนพี่ชายเฝ้าวนเวียนไปมาหาสู่ไม่เว้นแต่ละวัน ทั้งๆ ที่งานศพก็จบสิ้นไปแล้ว           “แล้วนี่คุณหัดขับรถไปถึงไหนแล้วคะ” อนงค์เปลี่ยนเรื่องเพื่อลดบรรยากาศซึ่งดูท่าว่าจะเริ่มตึงเครียด           “ออกถนนได้ไกลแล้วล่ะค่ะ แม่อนงค์ ที่มานี่ก็ขับมาเองนะคะ ให้กริชนั่งมาด้วย จะได้ช่วยดูๆ ทางให้” สุ้มเสียงค่อยแช่มชื่นขึ้นบ้างเมื่อพูดถึงการหัดขับรถของตัวเอง           “แรกๆ ก็ไม่กล้าออกถนนหรอกคะ แต่พอออกมาครั้งแรกก็กล้าขึ้นแล้ว ก่อนมานี่ก็ขับไปส่งสุชัยกับอำไพที่สถานีรถไฟบางกอกน้อยด้วยนะคะ”           อนงค์ยังชายตาไปทางชายหนุ่มผู้ซึ่งหล่อนรู้ว่าเป็นคนหัดขับรถให้หญิงสาวอีกรอบ เห็นนัยน์ตาอ่อนโยนจับจ้องอยู่แต่ที่ใบหน้านวลละมุนตลอดเวลาก็ให้หนักใจ แววตานั้นฉายชัดถึงความจงรักภักดีชนิดปกปิดกันไม่มิด อดสงสัยไม่ได้ว่าไอรีนรู้เรื่องนี้หรือเปล่า ถ้ารู้แล้วคิดอย่างไร หรือควรออกปากเตือนเพื่อกันไม่ให้เรื่องลุกลามใหญ่โตไปยิ่งกว่านี้ แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 54 02:34:04 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 00:44:17

ความคิดเห็นที่ 3  น้องมิ้ว (รพิชา) : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ  น้องปุ้ย อรุสา (npuiy) : บทที่ 13 เป็นเหตุการณ์ปัจจุบันค่ะ ต่อมาจากบทนำ บทที่ 1-12 เป็นตอนที่ย้อนไปในอดีตเพื่อแสดงภาพความสัมพันธ์ระหว่างไอรีนกับราม แล้วก็กริชกับนวลพรรณน่ะค่ะ ก็เลยใช้ พ.ศ. เป็นตัวระบุอดีตกับปัจจุบัน หมายถึงปัจจุบันในเรื่องนะคะ ขอบคุณสำหรับคำอวยพรด้วยค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ  คุณรัชนีกานต์ : ขอบคุณค่ะ ยังติดตามเรื่องของคุณรัชนีกานต์อยู่นะคะ อาจติดตามแบบเงียบไปนิด เพราะอ่านรวมกับทีละ 2-3 ตอนน่ะค่ะ  น้องมน มนต้นไม้ (Setakan) : ขอบคุณค่ะ จริงๆ เลยนะคะ มีคนป่วยหนักคนนึง คนดูแลนี่ยุ่งหน่อยเพราะต้องทำงานด้วย ดูแลบ้าน ดูแลลูกด้วย คอยพาเขาไปหาหมอตามนัดด้วย หมอรักษาเขาตอนนี้ 5-6 คนแน่ะค่ะ เป็นประเภทรุมกันลักษณะเลยนะเนี่ย ยาที่เขาต้องทานอีกครั้งละเป็นกำมือ แถมแต่ละอย่างก็ทานต่างเวลากันด้วยอีก ต้องคอยดูแลให้ทานตรงเวลา ปวดหัวดีค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  อาจารย์จี (GTW) : เป็นแบบอ่านบทนำกับบทที่ 13 ห่างกันนานก็เลยงงมั้งคะ เพราะต่อกันไม่ค่อยติด แต่กะว่าพอออกมาเป็นเล่ม ผู้อ่านที่อาจงงคงพลิกย้อนกลับไปดูได้ว่าบทที่ 13 ต่อมาจากบทไหน (หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะคะ) ขอบคุณอาจารย์จีสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  คุณกาแฟเย็นเพิ่มช็อต : ขอบคุณค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  คุณ Hermosa : ขอบคุณค่ะ ขอให้ลูกสาวหายไวๆ นะคะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  คุณเรียวรุ้ง : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ  คุณ Travel to the moon : เล่าลำดับเหตุการณ์ตามปี พ.ศ. จริงๆ ค่ะ ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  คุณ ravio : ขอบคุณค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  อาจารย์หนุ่ม (สามปอยหลวง) : จริงๆ เลยนะคะ เวลามีคนป่วยหนักนี่ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรอย่างอื่นเลยค่ะ แถมที่นี่ไม่เหมือนเมืองไทย ถ้าเป็นเมืองไทยคงมีญาติพี่น้องคอยช่วยเยอะ ที่นี่ต่างคนต่างอยู่ มีญาติพี่น้องก็ต่างคนต่างวุ่นวายกับชีวิตของตัวเอง เมื่อกลายเป็นคนดูแลคนไข้ด้วย ทำงานด้วยก็เลยยุ่งหน่อยค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  คุณ  pormare : จากตอนนี้ไปไม่มีใครบดบังซีนของกริชแล้วค่ะ ขอให้น้ำลดเร็วๆ นะคะ เอาใจช่วยคนทางเมืองไทยอยู่ทุกวันค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  คุณ nasa nasa : ขอบคุณที่มาทักทายกันค่ะ ไอรีนกลายเป็นม่ายก็มีมารมาผจญตามฟอร์มแหละค่ะ ทำให้วางตัวลำบากเมื่อไม่มีคนคอยคุ้มครองอีกแล้ว  น้องนุ้ย (นารีจำศีล) : ขอให้น้ำลดเร็วๆ นะคะ เอาใจช่วยค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  น้องแพรว (thezircon) : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ  น้องมิ้ว (mimny) : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 01:03:16

ความคิดเห็นที่ 4 อันนี้นอกเรื่องนิดนะคะ แต่อยากเล่าอะค่ะ คือหลังจากที่ทำผ่าตัดเนื้องอกในสมองซีกซ้ายการมองเห็นของคนที่บ้านก็เปลี่ยนไปค่ะ เหมือนตาขวากำลังพยายามปรับให้เข้ากับสภาพใหม่ คือสมองซีกซ้ายนี่ควบคุมการทำงานของตาข้างขวาน่ะค่ะ เขาเล่าให้ฟังทุกวันว่าการเห็นจากตาขวาแต่ละวันเป็นยังไงบ้าง หลายๆ อย่างแปลกดี อย่างเช่นบางวันเห็นสิ่งของสลับซ้ายขวากัน บางวันเห็นอะไรๆ ขยายใหญ่กว่าปกติ แต่เรื่องชวนสยองคือ 4-5 วันที่ผ่านมาเขาเริ่มเห็นผู้คนซึ่งไม่มีตัวตนอยู่จริงในบ้าน กึ๋ยยย นี่สิคะ ทำเอาคนชอบดูหนังผีขนลุกได้ทุกวัน แต่ละครั้งที่เห็นเขาบอกได้ชัดเจนเลยค่ะว่าแต่งตัวยังไง กำลังทำอะไร คืออธิบายสิ่งที่กำลังมองอยู่ตรงหน้านี่แหละค่ะ เพียงแต่คนอื่นไม่เห็นตามไปด้วย แล้วมักจะเห็นเวลากลางคืนด้วย บางวันนั่งคุยกันอยู่ดีๆ เขาบอกว่าเห็นเด็กผู้ชายที่กำลังเดินขึ้นลงบันไดนั่นหรือเปล่า หรือไม่ก็นั่นไง คนนั้นที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่เห็นหรอกหรือ หรือไม่ก็ผู้ชายที่สวมหมวกฟางในห้องนอนนั่นไง คนๆ นั้นทำอะไรอยู่มุมห้อง ฯลฯ ไอ๊หยา ขนลุกสิคะงานนี้ ตอนนี้หนังผีก็เลยไม่กล้าดูอีกแล้ว แค่นี้ก็สองขวัญสั่นประสาทพอแล้ว ดีที่เขาเพียงบอกว่าเห็นคนเยอะแยะไปหมด ไม่ได้บอกว่า "I see dead people." เพราะไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่เขาเห็นเป็นคนที่เขาเคยรู้จักแล้วตายไปแล้ว ไม่รู้ว่าเขาเห็นคนตายไปแล้วจริงๆ หรือเป็นภาพที่จำหลักอยู่ในสมองของเขาที่แสดงออกมาให้เห็นทางสายตากันแน่ พรุ่งนี้มีนัดพาเขาไปตรวจหลังผ่าตัดกับ neurosurgeon ที่เป็นคนทำผ่าตัดให้ ว่าจะถามเสียหน่อย จะได้หายข้องใจ ไม่งั้นมีสิทธิคิดย้ายบ้านนะเนี่ย อ้อ ไม่ใช่แค่เห็นคนที่คนธรรมดาทั่วไปไม่เห็นนะคะ มีอยู่วันเห็นเลือดเปื้อนอยู่ตามผนังห้องด้วยค่ะ เห็นแต่อะไรดีๆ ทั้งนั้นเลย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 01:16:21

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านมาถึงความเห็นสุดท้าย ขนลุกเลยค่ะคุณกุลธิดา :) เก็บข้อมูลแล้วเอามาแต่งนิยายอีกเรื่องก็ดีนะคะ ปนเรื่องผีๆ เข้าไปหน่อย ให้ตื่นเต้น รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ จากคุณ : MidNite เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 03:40:19

ความคิดเห็นที่ 6 แปะชื่อให้กำลังใจพี่ไก่ค่ะ พี่ไก่คะที่พี่ไก่เล่าให้ฟังคห.๔ อ่านแล้วขนลุกค่ะ ถ้าเจอกับตัวหนูคงบอกหยุดๆๆๆ ไม่ต้องพูดแล้ว แหะๆๆ แต่คนที่เค้าเห็นก็เห็นจริงๆ นะคะ ส่วนคนที่ไม่อยากเห็นเหมือนหนูก็ไม่ต้องเห็นต่อไปอ่ะดีแล้วค่ะ หนูกลัว T^T จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 05:28:03

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีค่ะ สนใจวรรคบอกเล่าเช่นกันค่ะ มองในแง่ดีว่า การผ่าตัดครั้งนี้ ทำให้เขามีสัมผัสพิเศษ เห็นในสิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปไม่เห็น แต่ไม่แน่ใจว่า เขาจะเรียกสิ่งนี้ว่า โชคดี หรือเปล่านะคะ ฟังตามที่เล่าแล้ว คุณกุลธิดาเกิดอาการระแวงหลังบ้างไหมคะ กังวลใจแทนด้วย แต่ก็ตื่นเต้นด้วยค่ะ จากคุณ : รัชนีกานต์ เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 09:17:27

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านนิยาย พอลงมาถึงความเห็นที่ 4 บรรยากาศเปลี่ยนเลย แปลกดีครับ และน่าตื่นเต้นดีจริงๆ เพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรกเลยล่ะครับ นึกภาพตามก็ขนลุกดีเหมือนกัน แต่เดาว่าไม่นานคงหายนะครับ (เอาใจช่วย) ส่วนตัวผมเองก็เคยเห็นภาพแปลกๆ แต่เป็นช่วงเวลาที่เหมาะสม เช่น เดินกลับบ้านคนเดียวในเวลาดึกๆ ในเส้นทางเปลี่ยวๆ เคยเห็นภาพสิ่งมีชีวิตเดินนำหน้าอยุ่ข้างทาง แบบว่าชัดมากเลย เห็นจะๆ แต่พอตั้งสติและมองให้ดีและตั้งใจ ก็กลายเป็นเงาของตัวเองที่ดดนแสงไฟจากเสาไฟ้าด้านหลังส่องมากระทบรั้ว เลยเป็นภาพหลอน ตาฝาด เท่านั้น ส่วนกรณีที่คุณกุลธิดาเล่าให้ฟังนี่คงเป็นคนละกรณีกัน แต่ที่แน่ๆแปลกประหลาด ลองเปลี่ยนวิกฤติเป็นโอกาสดูสิครับ ให้คนที่บ้านเล่าให้ฟังว่าเจออะไรบ้าง เป้นอย่างไร เป็นผมคงนั่งฟังทั้งวันไม่ยอมเลิก ตื่นเต้นๆๆ.. ^__^..... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 09:33:07

ความคิดเห็นที่ 9 อืม... ถ้าสิ่งที่คนทางบ้านคุณไก่เห็น เป็นสิ่งลี้ลับจริง ไม่ใช่ภาพหลอนที่จิตสร้างขึ้นเองก็ น่ากลัวค่ะ ว่าแต่คนที่เห็นเขากลัวมั๊ยคะ แล้วสื่อสารกันได้มั๊ย ระหว่างสัมผัสที่ 6 กับจิตหลอน เราว่าสัมผัสที่ 6 ดีกว่านะคะ ยังไงก็แล้วแต่ เห็นแบบปกติดีที่สุด เอาใจช่วยนะคะ ให้อาการแปลกๆหายไป พร้อมกับโรคเมื่อรักษาหาย จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 10:11:15

ความคิดเห็นที่ 10 กลายเป็นว่า เรื่องคนป่วยและคนดูแลน่าเป็นห่วงกว่ามากๆ ส่วนตัวมนไม่ห่วงคนป่วยเท่าไหร่ เพราะว่ามีหมอหลายท่านเอาใจใส่อยู่แล้ว แต่ห่วงพี่ไก่กับคนในบ้านมากกว่าไม่ว่าจะกิดขึ้นด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม ขอให้พี่ไก่มีสติ และใช้ความเข้าใจเป็นหลัก คิดในแง่ดีว่า ในเมื่อต้องอยู่ด้วยกันแล้วเขาไม่ได้มาทำอะไรเรา ก็อย่าคิดมากค่ะ เรียกว่ากลัวได้สามเวลา หรือมากกว่านั้น แต่เราก็ต้องอยู่ให้ได้ เพราะกำลังใจจากคนดูแลสำคัญที่สุด ที่มนพูดแบบนี้เพราะน้องสาวมน คนที่เคยเล่าให้ฟังว่าเขามีสัมผัสประมาณนี้ เรียกว่ากลัวจนไม่รู้จะกลัวอย่างไร กลัวทุกครั้งที่ได้เจอ แต่ก็ต้องอยู่ให้ได้ค่ะ เพราะไม่อยากออกไปอยู่ที่ไหน เพราะที่นี่คือบ้านตัวเอง อีกอย่างบ้านนี้อาจสร้างบนที่ๆมีประวัติควาเป็นมา แต่เจ้าของเดิมเขาก็เลือกนะคะว่าจะอยู่กับใคร ในเมื่อเขาเลือกเราแล้ว ก็อย่าคิดมากค่ะ เพราะไม่งั้นคงไม่รอถึงตอนนี้หรอกมั้งคะ ถึงได้ออกมาให้เห็น (ถ้าจำไม่ผิดพี่ไก่เคยเล่าว่า แถวบริเวณระแวกบ้านเคยเป็นสุสานหรืออะไรมาก่อน หรือเปล่าค่ะ ) ปล.จิตที่เข้มแข็งมักอยู่บนร่างกายที่แข็งแรงเสมอค่ะ สู้ๆ และดูแลตัวเองมากๆนะคะ (มนก็อีกคนที่ชอบดูหนังผีสุดชีวิต (ดูตามน้าสาวตั้งแต่ สิบขวบได้) เรื่องลัดดาแลนด์นี่ ดูไปกลัวไป แต่ก็ยังตั้งใจดูค่ะ แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 54 12:42:28 จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 12:42:04

ความคิดเห็นที่ 11 โห หลอนเลยค่ะ จากคุณ : thezircon (thezircon) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 13:09:19

ความคิดเห็นที่ 12 เอาใจช่วยให้ไอรีนแก้ปัญหาแต่ละเรื่องได้โดยไม่เกิดเรื่องใหญ่โต ตัวคนเดียวพร้อมองค์ประกอบครบ ล่อตาคนไม่ดีเข้ามาหาง่ายๆ คุณรามก็หนีไปละ  แต่กริชจะเข้าทางไหนหนอ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 14:15:46

ความคิดเห็นที่ 13 มาอ่านครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 16:50:38

ความคิดเห็นที่ 14 หลังจากที่แอบกรีดน้ำตาให้คุณรามไปหลายปี๊บ ก็อดไม่ได้ที่จะตามลุ้นกริชต่อไป แหะๆ เพราะคงไม่มีอะไรเศร้าไปกว่านี้แล้ว ^^ ปล. ถ้าอาการอย่างนี้เกิดขึ้นตอนที่คุณอยู่เมืองไทย คงมีคนไปแปลเป็นตัวเลขแล้วค่ะ ขอเอาใจช่วยคุณนะคะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 17:45:46

ความคิดเห็นที่ 15 มีกริชอยู่ด้วยแล้วอุ่นใจ  เจ้าตัวได้ยินคำนี้คงรู้สึกดีมากนะคะ ปล ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแล้วหลอนมากค่ะ >< จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 19:27:57

ความคิดเห็นที่ 16 สวัสดีค่ะ คุณกุลธิดา ความเห็นที่ 4 น่ากลัวจังเลย... จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 21:04:58

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากทุกๆ คนค่ะ เมื่อกี้พาเขาไปหาหมอที่เป็นคนทำผ่าตัด หมอบอกว่าอาจเป็นได้ว่าเป็นผลข้างเคียงจาก steroid คือตอนนี้เขาต้องใช้ steroid เพื่อลดอาการบวมที่แผลผ่าตัด หมอบอกว่าผลข้างเคียงอย่างหนึ่งคือมีอาการ hallucinate แต่แหม halluciation แบบนี้น่ากลัวเน้อ ประเภทนั่งพูดกันอยู่ดีๆ เขามองเลยไปทางด้านหลังหรือไม่ก็เหลียวมองไปอีกทาง แล้วมองตามอะไรบางอย่าง เห็นแบบนั้นทีไร บรื๋อออ แต่เขาไม่กลัวนะคะ เขาบอกว่าคนที่เห็นไม่มีใครแสดงท่าทางคุกคาม เพียงแต่เขาอยู่ที่นั่น จะกำลังทำอะไรของเขาก็แล้วแต่ อย่างมีเด็กผู้ชายวัยรุ่นเดินขึ้นลงบันได หรือผู้ชายอีกคนมักจะยืนอยู่ตรงมุมห้องตรงประตูหน้า พอฟังเขาเล่าบ่อยๆ เข้าก็ชักไม่อยากฟังแล้วค่ะอาจารย์จี มันน่ากลัวอ่ะ ที่เห็นจะจริงหรือไม่จริงก็ไม่อยากรู้แล้วค่ะ อย่างลูกสาวมีห้องนอนอยู่คนเดียวที่ชั้นบนของบ้าน เรียกว่าแกครอบครองชั้นบนทั้งชั้นก็คงได้ ตอนนี้เวลานอนแกเปิดไฟสว่างโร่ทุกห้องแล้วค่ะ พูดถึงหมอที่ทำผ่าตัดสมองแล้วอดคุยต่อไม่ได้ว่าประเทศนี้ neurosurgeon มีรายได้เป็นอันดับ 1 ของอาชีพทุกประเภทในประเทศนี้เลยค่ะ มาเจอหมอคนนี้แล้วเห็นจริงเลยค่ะว่าทำไม วันที่คนที่บ้านต้องเข้าทำผ่าตัดวันนั้น เขาเป็นรายที่ 3 ของวันค่ะ หลังจากเขาแล้วจะมีรายอื่นอีกหรือเปล่าก็ไม่ทราบนะคะ แต่บิลค่าผ่าตัดอย่างเดียวมาแล้ว $7,000 กว่าค่ะ เป็นบิลสำหรับหมอที่ทำผ่าตัดคนเดียวนะคะ ไม่รวม Anesthesiologist (หมอดมยา) หรือค่าอะไรต่อมิอะไรอย่างอื่นด้วย สมมติวันนั้นหมอคนนี้ทำผ่าตัด 4 ราย ซึ่งทำได้สบายๆ ในวันเดียว รายได้วันเดียวก็ปาเข้าไปสามหมื่นกว่าดอลล่าร์แล้ว สามหมื่นกว่านี่เท่ากับรายได้ของงานบางประเภททั้งปีเลยนะคะ โอ้โฮเฮะ รวยไม่รู้เรื่องเลยแบบนี้ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 54 02:04:00

ความคิดเห็นที่ 18 ยิ่งฟังคุูณ: กุลธิดา เล่ายิ่งอยากฟังครับ (เป็นอะไรไปนี่เรา...^^..) {นึกถึงภาพเด็กๆนักเรียน ที่นั่งเรียนในห้อง บางทีเหงาๆ ทั้งครูและเด็ก พอบอกว่า..นักเรียนอยากฟังเรื่องสยองไหม...เท่านั้นแหละ เด็กๆหันมามอง แล้วรีบเลื่อนโต๊ะมานั่งข้างหน้าทันที มองตาแป๋ว.....อยาหฟังครับ/ค่ะ......ตั้งใจฟังตาไม่กระพริบ....พอถึงตอนตื่นเต้น ครูก็จะลดเสียงลง...เด็กจะเงียบลุ้น..แล้วครูอยู่ดีๆ ก็ทำเสียงดัง...อ๊า!!!!!..ประมาณนี้ เด้กจะพากันร้องกรี๊ดดดเป็นแถว ฮา..} ถ้าเป็นไปได้ อยากให้คุณกุลธิดาอ้อนๆ คนที่บ้าน....แล้วขอร้องว่า อย่าเห็นอย่างเดียว ลองๆ เดินไปใกล้ๆ..แล้วลองยื่นมือไปแตะๆๆ..ะดู ดูสิว่าจะเป็นอย่างไร ..จะผ่านวูบไป หรือรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง...น่าจะลองคุยดูสักสๆ องสามคำ ดูว่า เขาเธอเหล่านั้นจะตอบไหม....คุยด้วยไหม....(โห....)....คิดเล่นๆนะครับ แต่ถ้ารู้ผลก็ดี..นั่น! ขอเอาใจช่วยให้หายเป็นปกติเร็วๆระครับ ไม่ว่าจะเป็นประสบการณ์พิสดารอย่างไร อยากฟังปานใด ...สุดท้ายเป็นคนธรรมดาปกคิดีที่สุดเนอะๆ ^__^.... ว่าแต่หมอคนนี้รายได้ดีจริงๆเนอะ ^^ ขอบคุณมากที่เล่าให้ฟังครับ ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!! จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 54 06:52:37

ความคิดเห็นที่ 19 เขาอยากถ่ายรูปไว้ค่ะอาจารย์จี คืออยากรู้ว่าถ้าถ่ายรูปคนที่เขาเห็นแล้วจะติดหรือเปล่า ความจริงก็เป็นความคิดที่ดีเหมือนกันนะคะ ถึงจะคิดว่าคงถ่ายไม่ติดก็ตาม ว่าแล้วลองดูดีกว่า ที่น่าแปลกคือคนที่เขาเห็นไม่มีใครแต่งตัวแบบคนสมัยปัจจุบันเลยค่ะ แล้วแต่ละคนก็ไม่สูงแบบคนทุกวันนี้ แบบคนสมัยก่อนที่ตัวเล็กกว่าคนสมัยปัจจุบัน อย่างผู้หญิงที่เขาเห็นก็จะตัวเล็กๆ แต่งตัวแบบผู้หญิงสมัยก่อน ประเภทที่มีผ้าคลุมผมด้วย อีกอย่างคือไม่มีคนผิวดำเลย เขาว่าเห็นแต่คนผิวขาวทั้งหมด ถ้าเป็นผู้หญิงก็จะเป็นแบบขาวจนซีดไปเลย แล้วเห็นชัดขนาดบรรยายรูปร่างหน้าตากับลักษณะการแต่งตัวได้ ก็ถามเขาว่าบรรดาคนที่เขาเห็นนี่ make eye contact กับเขาหรือเปล่า เขาว่าทุกคนรับรู้ว่าเห็นเขาและเขาเห็น คือหันมามองเขา แต่ไม่เป็นแบบจ้องมอง เพียงแต่หันมาสบตาด้วยชั่วเวลาสั้นๆ เขาว่าที่เห็นไม่เหมือนอย่างที่หมอว่าว่าเป็น hallucination เพราะเขารู้ว่าการ hallucinate เพราะยานี่เป็นยังไง เขาเคยมาแล้วค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 54 07:23:39

ความคิดเห็นที่ 20 ก็อ่อนหวานน่าทะนุถนอมอย่างนี้จะไม่ให้ใครๆคอยเป็นห่วงได้อย่างไรไอรีน  คิดว่าคุณรามก็คงเป็นห่วงไอรีนจนหมดลมหายใจแน่เลย จะเรียกว่าตายตาหลับได้มั้ยเนี่ย เรื่องที่พี่ไก่เล่าน่ากลัวจังค่ะ ถ้ามีใครต้องทำการผ่าตัดสมองหรือผ่าตัดตาจะมีโอกาสเจอแจ็กพอตอย่างนี้บ้างมั้ยเนี่ย  แล้วบ้านพี่ไก่ทำไม๊ทำไมมีสิ่งที่ไม่ใช่คนมากมายหลายตนจังยังกับมาเดินสวนสนามกันเลย  แต่ดีนะคะที่เห็นแบบหน้าตาไม่น่ากลัวยังมาให้เห็นแบบปกติ ตอนเด็กๆมิ้วก็เคยเห็นอะไรๆแบบนี้เหมือนกันค่ะ แม่จะเล่าให้ฟังว่ามิ้วพูดถึงเรื่องแบบนี้อย่างไงบ้างแต่มิ้วเป็นเด็กจำไม่ได้หลายเรื่องเหลือเกินก็จะถามแม่ตลอดจริงเหรอ เรื่องที่มิ้วจำได้คือตอนอยู่ชั้นประถมกับอีกเรื่องตอนอยู่ม.ต้นแล้ว ตอนอยู่ชั้นประถม แม่ให้มิ้วไปนอนกับอาเพราะว่าโตแล้ว ห้องนอนพ่อแม่ก็นอนกับน้องสาวแล้วมันจะดูแคบไป แรกๆก็ไม่มีอะไร วันเกิดเหตุไม่รู้เป็นอะไรนอนไม่ค่อยจะหลับพลิกไปพลิกมา นอนตะแคงกอดหมอนข้างแล้วแบมือมีความรู้สึกเหมือนมีอะไรมาลูบมือเรา ตอนแรกก็ไม่สนใจสักพักก็เหมือนถูกลูบมืออีกเริ่มกลัวแล้วเลยกำมือไว้แล้วหันไปอีกข้างที่เป็นด้านที่อานอนอยู่คราวนี้เห็นเป็นแต่ขาคนอยู่ที่ข้างเตียงของอา เท่านั้นแหละร้องลั่นบ้านรีบเปิดประตูออกจากห้องแทบไม่ทัน ทำเค้าตื่นกันทั้งบ้าน ไม่ยอมไปนอนกับอาเป็นเดือนๆเลย แถมอามิ้วก็กลัวตามหลานไปด้วยแต่ก็ต้องนอนห้องตัวเองทั้งที่กลัวๆนี่แหละค่ะ ส่วนตอนอยู่ม.ต้น  ไปเที่ยวห้างเป็นห้างประจำจังหวัดเค้าเพิ่มเปิดใหม่ ที่ห้างนี้มิ้วเจอ 2 ครั้ง  ครั้งแรกเลยกดลิฟต์ขึ้นไปชั้น 4 ลิฟต์ไม่เปิดที่ชั้น 4 ดันไปหยุดที่ชั้น 5ซึ่งชั้น 5 ตอนนั้นเค้ายังสร้างไม่เสร็จดี ทั้งชั้นว่างเปล่าไม่มีใคร กดลิฟต์ลงมาแทบไม่ทันเลยบรรยากาศวังเวงมาก ส่วนครั้งที่สองห้างเปิดนานแล้วเป็นปีทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์หมดแล้ว ก็ไปเดินเที่ยวกับเพื่อนกัน 2 คน เหมือนเดิมคราวนี้อยู่ชั้น 4 (ชั้น 4 เป็นชั้นที่มีร้านอาหารน่ะค่ะ)จะลงลิฟต์ไปชั้น 1 จะกลับบ้านแล้ว ก็เดินไปที่ลิฟต์ เห็นผู้ชายแต่เห็นด้านหลังนะคะเค้าใส่เชิ้ตแขนยาวสีขาวกางเกงสแล็กส์สีดำรองเท้าหนังสีดำเหมือนหนุ่มออฟฟิศเลยเดินเข้าไปในลิฟต์ แล้วลิฟต์กำลังจะปิด มิ้วก็ตะโกนรอด้วยค่ะ แล้วก็รีบวิ่งไปกดเปิดลิฟต์ มิ้วกับเพื่อนก็เข้าไปในลิฟต์ ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่ในลิฟต์  มิ้วตกใจแต่ไม่พูดอะไรเงียบยืนติดกับเพื่อนจนลงลิฟต์ที่ชั้น 1 พอลิฟต์เปิดออกเพื่อนถามเมื่อกี้ก่อนที่ลิฟต์จะปิดที่ชั้น 4 แกเห็นคนเดินเข้าไปในลิฟต์มั้ย มิ้วมองหน้าเพื่อนแล้วบอกว่าเห็นแต่เค้านึกว่าเห็นคนเดียวแกก็เห็นคนเดินเข้าไปเหมือนกันเหรอ เพื่อนพยักหน้า เท่านั้นแหละรีบจ้ำอ้าวกลับบ้านเลย  ทุกวันนี้ลิฟต์ตัวนั้นไม่มีแล้วนะคะทางห้างเค้ารื้อออกไปแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่ารื้อออกทำไมจะเพราะมีคนเจอแบบมิ้วหรือเปล่าก็ไม่รู้  และครั้งนั้นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่เห็นอะไรแปลกๆน่ะค่ะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 54 15:20:38

ความคิดเห็นที่ 21 คุณกุลธิดาถ้ามีโอกาสแบบนั้น อยากจะฟังผลครับ ว่าเป็นอย่างไร แหม โอกาสแบบนี้หาไม่ง่ายเลยเนอะๆ ขอบคุณมากครับ อ่านแล้วก็ขนลุกทุกที แต่ก็อยากรู้ผล.....เป็นอะไรที่กระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นอยากทราบมากๆ เลยสำหรับผม^^ ลิฟต์พิศวงของคุณ mimny ก็น่ากลัว เคบเจอแนวนี้เหมือนกันครับ ที่โรงเรียนมีอาคารสูง 7 ชั้น ไปทำงานตีสี่ตีห้า..(ไม่มีคนงานมาทำงานในเวลานี้ เพราะเป็นคนเปิดประตูเป็นคนแรก ก็เห็นลิฟต์ทำงานเองได้ต่อหน้าต่อตาเหมือนคนชั้นอื่นมากดเรียกอุตส่าห์ตามไปดูถึงชั้น 5 ก็ไม่มีคน แถมลิฟต์ยังทะลึ่งเลื่อนหนีลงมาชั้นล่างเองเฉยๆ เหมือนมีคนอีกคนกดเรียก พยายามคิดว่าลิฟต์ขัดข้องชั่วคารว แต่ก็ทำให้ขนลุกดีเหมือนกัน อ้าว  ในฝั่งฝันคุณกุลธิดาเปลี่ยนโหมดแล้ว.. ^__^... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 54 16:42:52

ความคิดเห็นที่ 22 มาอ่านนิยายค่ะ แต่แอบลุ้นเรื่องที่พี่ไก่เล่ามากกว่า แหะๆ สนุกดีค่ะ ชอบจัง อ่านแล้วนึกถึงเรื่องของพี่สาวที่เคยเจอค่ะ ที่บ้านนุ้ยแต่ก่อนประตูบ้านหันไปทางทิศตะวันตก เลยมีเสียงเคาะดังขึ้นบ่อยๆ ตอนที่เสียงเคาะประตูดังทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องเดียวกัน ก็ได้แต่มองหน้ากันเงียบ เหอๆ ชั้นล่างของที่บ้านก็จะมีเสียงของตกตอนกลางคืน หล่นแบบดังๆ ให้ได้ยินชัดๆ เลยค่ะ แต่ที่น่ากลัวคือผู้หญิงในชุดขาวที่พี่สาวเห็น เขาจะติดตามไปทุกที่แม้กระทั่งตอนอาบน้ำ พี่สาวกลัวจนไม่สบายเลยค่ะ นุ้ยไม่เห็นแต่เคยพูดลอยๆ ว่าอย่ามาหลอกเขาเลย ปรากฏว่าคืนนั้นฝันเห็นผู้หญิงคนที่ว่าเลยค่ะ เขาว่าไม่ได้มาหลอกนะ พอเช้าก็มาถาม พี่สาวเล่าลักษณะให้ฟังก็ปรากฏว่าเป็นคนเดียวกันค่ะ แม่ไปเอาน้ำมนต์ที่วัดก็มีคนวิ่งตัดหน้ารถจนถุงน้ำมนต์แตก (อันนี้เอาไปเขียนในนิยาย ด้วย อิ อิ) แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วค่ะ เรื่องนานหลายปีแล้วจำไม่ได้เหมือนกันว่าหายไปได้ ยังไง อีกอย่างที่บ้านนุ้ยต่อเติมใหม่แล้วค่ะ ทุบหลังเดิมทิ้งไปเลย ของนุ้ยก็มีตอนเขียนนิยายผีเรื่องล่าสุด ตอนนั้นนึกไม่ออกค่ะว่าควรบรรยายหน้าวิญ ญาณยังไงดี คืนนั้นก็ฝ้นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งมานั่งจ้องหน้า นุ้ยก็จ้องเขาด้วย แต่เป็น หน้าแบบที่มองยังไงก็ไม่ใช่คนอ่ะค่ะ ตื่นมาเลยรีบจดไว้ ฮ่าๆ กับอีกตอนตรงฉากที่ บันไดเขาก็มานอนให้ดูเลยว่าเอาแบบนี้ ท่านี้นะ คือตอนแรกคิดไม่ออกค่ะ เหอๆ หลายฉากเลยเอามาจากเรื่องจริงเลยค่ะ นึกแล้วต้องขอบคุณคนที่มาเข้าฝันจริงๆ ค่ะ (แล้วมาอีกนะคะ ^^) แต่ของพี่ไก่ดีแล้วค่ะที่คนเห็นเขาไม่กลัว แต่คนไม่เห็นแล้วมีคนเล่าสิ่งที่มองไม่เห็น ให้ฟังนี่แหละที่นุ้ยว่าหลอน ขอให้หายเร็วๆ นะคะ พี่ไก่กับลูกสาวก็รักษาสุขภาพด้วยค่ะ อย่าเพิ่งเครียดนะคะ เลยมาเม้าท์เรื่องผีในกระทู้พี่ไก่ซะยาวเลย แหะๆ ^^ แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 54 19:09:32 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 54 19:07:37 จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 54 18:57:21

ความคิดเห็นที่ 23 สงสารไอรีน กับสิ่งที่ต้องเจอ อ่านทุกคอมเม้นต์แล้วน่ากลัวจังเลยค่ะ เหอๆ ไม่เคยเจอกับตัวเอง แต่ก็ไม่อยากเจอ เมื่อก่อนในห้องแล็บที่มหา'ลัย เอาพวงมาลัยแขวนรีแอกเตอร์กันเลยทีเดียว ส่วนเรื่องการผ่าตัดขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ มาอ่านช้าหน่อย ตอนตลาดวายแล้ว^^ แต่ก็จะเอาใจช่วยไอรีนกับกริชต่อไปนะคะ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 54 20:43:52

ความคิดเห็นที่ 24 เรื่องลิฟต์ของคุณGTW ก็น่ากลัวนะคะลิฟต์ขึ้นลงเองโดยไม่มีใครใช้เนี่ย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 12:27:14

ความคิดเห็นที่ 25 ประสบการณ์แต่ละคนน่ากลัวจริงๆ นะคะ ตัวเองก็เคยเจอบ้างเหมือนกันค่ะ แต่เป็นแบบไม่แน่ใจว่าคืออะไรเพราะวับๆ แวมๆ ไม่ใช่อะไรที่ชัดเจน เลยสรุปไม่ได้ ตอนนี้ที่คนที่บ้านเจอไม่ได้เป็นหนังเงียบแล้วค่ะ มีเสียงประกอบแล้ว พัฒนาไปอีกขั้น แถมไม่ใช่คนอย่างเดียวแล้วค่ะ วันก่อนเขาเปิดซองการ์ดที่คนที่โบสถ์ของเขาส่งมาให้ ปรากฏว่าเขาเห็นแมวไม่รู้ว่ามาจากไหน อยู่ดีๆ ก็กระโดดขึ้นไปเดินบนเคาน์เตอร์ในครัว เขาอธิบายได้ชัดเจนเลยค่ะว่าลักษณะของมันเป็นยังไงบ้าง เขาว่าเห็นชัดแม้แต่ที่คอของมันที่ครั้งหนึ่งคงเคยสวมปลอกคอ แต่ตอนที่เขาเห็นไม่มีปลอกคอแล้ว แต่ก็ยังมีรอยให้เห็นว่าเคยสวมปลอกคอ ก็เลยสงสัยว่าการ hallucinate มันจะชัดได้ขนาดนั้นเลยเร้อ ในขณะที่คนเห็นไม่เดือดร้อน ลูกเมียก็ ฮ้า...อะหยึ๋ยยยยกันต่อไป จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 00:15:07