ความคิดเห็นที่ 1 ทั้งมนุษย์และดวงวิญญาณพากันยืนจ้องมองกันและกันท่ามกลางความเงียบ  ภาคีเพิ่งได้โอกาสสำรวจใบหน้าของบาริสต้าหนุ่มอย่างละเอียด แม้ในขณะนี้วิญญาณของไม้เมืองจะปรากฏกายด้วยรูปลักษณ์เลือดทะลักมีแผลเหวอะหวะเต็มตัวและใบหน้า แต่นักเขียนหนุ่มก็พอจำได้ว่าใบหน้าในยามปกติของไม้เมืองหล่อเหลาเหมือนบาริสต้าผู้อบอุ่นในซีรี่ย์เกาหลีขนาดไหน  และสิ่งหนึ่งที่ยังคงมีไม่เปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของไม้เมืองไม่ว่าจะอยู่ในสภาพใดก็คือสายตาที่มองภาคีอย่างไม่วางใจ  ภาคีก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่เขาแน่ใจว่าบาริสต้าผู้นี้ไม่ชอบหน้าเขา “ผมต้องขอบคุณคุณมากที่ช่วยเราไว้ ไม่งั้นผมกับพิมพ์พลอยคงถูกมือปืนนั่นยิงพรุนไปแล้ว” ภาคีพูด อะดรีนาลีนจากเหตุการณ์เสี่ยงชีวิตเมื่อครู่ยังคงแล่นพล่านไปทั่วร่าง “ใช้คำว่า “เรา” ไม่ได้หรอกครับ” ไม้เมืองตอบ เบือนหน้ามองไปทางห้องนอน และหันกลับมาจ้องภาคี “เพราะผมตั้งใจช่วยพิมพ์  ไม่ได้ช่วยคุณ” ภาคีชะงัก ไม่ทราบว่าจะพูดอะไรดีนอกจากเม้มปาก พยักหน้าน้อยๆ และพึมพำออกมาเหมือนกระซิบ “เดี๋ยวผมจะบอกพิมพ์พลอยให้ก็แล้วกัน” สีหน้าของไม้เมืองยังคงไม่สู้ดีนัก ผีหนุ่มกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ภาคีรู้สึกเหมือนเหตุการณ์เมื่อครู่เป็นความผิดของเขา “มีดลอยไปแบบนั้น จะปักหัวคุณอยู่แล้ว ไม่รู้ตัวบ้างเลยหรือไง คุณไม่รู้หรอกว่าถ้าคุณทับทิมไม่ช่วยคุณเอาไว้ ป่านนี้คุณได้มาอยู่โลกเดียวกับผมแล้ว” ภาคีขมวดคิ้วเริ่มฉุน ไม่ชอบใจน้ำเสียงของไม้เมือง “ผมก็ขอบคุณไปแล้ว คุณจะให้ผมทำอะไรได้อีกล่ะ อย่าลืมว่าผมเป็นมนุษย์ พวกคุณเป็นวิญญาณ แล้ว - ” “ - แต่พลังของคุณทับทิมมีน้อยมาก คุณก็รู้ว่าเธอไม่มีญาติทำบุญให้บ่อยๆ นอกจากน้องสาว พลังวิญญาณของคุณทับทิมใช้ไปจนเกือบเหลือศูนย์จากการที่ช่วยไม่ให้คุณถูกมีดปักเมื่อกี้ ต่อไปนี้หากไม่มีใครอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้ ลำพังพักฟื้นพลังวิญญาณด้วยตัวเองคนเดียว กว่าจะฟื้นคืนแบบเดิมก็อีกเป็นเดือน” ไม้เมืองแทรกขึ้นเสียงเย็นชาพอๆ กับดวงตา “แล้วจะให้ผมทำไงล่ะ?” ภาคีถาม ขณะหัวใจหล่นวูบจากการทราบว่าการ “พัก” ของทับทิมอาจกินเวลานานเป็นเดือน     “คุณมีญาติไม่ใช่หรือ? บอกให้ญาติของคุณทุกคนทำบุญให้คุณทับทิมในวันพรุ่งนี้” ไม้เมืองตอบห้วนสั้นโดยไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติม “แล้วคุณล่ะ?” ภาคีกล่าว จ้องมองรอยแผลบนใบหน้าของไม้เมือง “ต้องการ – เอ่อ – พลังวิญญาณเพิ่มหรือเปล่า ผมจะได้บอกญาติให้ทำบุญไปเผื่อ” ไม้เมืองส่ายศีรษะก่อนตอบ “ขอบคุณ แต่ไม่ต้องรบกวนคุณหรอก เพราะผมมีพ่อแม่คอยตักบาตรทำบุญให้ทุกเช้า พลังที่ผมใช้หมดไปกับการหยุดกระสุนเมื่อกี้ เดี๋ยววันพรุ่งนี้ก็ฟื้นคืน” ภาคีผงกศีรษะ คิดจะเปลี่ยนเรื่องถามไม้เมืองว่ามือปืนที่นอนตายอยู่เบื้องหน้าพวกเขาในตอนนี้ใช่คนเดียวกับนักฆ่าเมื่อคืนหรือเปล่า แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไรออกไป เสียงของพิมพ์พลอยก็ดังขึ้นว่า “คุยกับใครอยู่หรือคะ?” นักเขียนหนุ่มหันไปทางต้นเสียง  พิมพ์พลอยก้าวออกมาจากห้องของเธอ มือหนึ่งคล้องหูกระเป๋าถือของพี่สาวไว้กับแขน อีกมือถือคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คซึ่งเป็นของเธอเอง  สายตาของหญิงสาวพยายามหลีกเลี่ยงซากศพในห้องโดยการจ้องตรงมาที่ใบหน้าของภาคีตลอดเวลา “ผมกำลังคุยกับไม้เมือง เขาเป็นคนช่วยคุณไว้จากมือปืน” ภาคีตอบ หันพยักพเยิดไปยังจุดที่วิญญาณของบาริสต้าหนุ่มยืนอยู่ให้พิมพ์พลอยทราบว่าไม้เมืองยืนอยู่ตรงนั้น  ภาคีคิดว่าเขาเห็นสายตาของไม้เมืองสะท้อนประกายแห่งความห่วงใยวูบวาบเมื่อจ้องมองหญิงสาวที่เดินเข้ามาหยุดอยู่เบื้องหน้า “พี่ไม้...” พิมพ์พลอยพึมพำ  สีหน้าของเธอถูกความเศร้าเข้ากลืนกิน เธอพูดเพียงเท่านั้นและไม่ได้พูดอะไรต่อ “บอกพิมพ์ว่าผมจะอยู่ช่วยเธอเสมอ” ไม้เมืองหันมากล่าวกับภาคี “บอกพิมพ์ว่า ผมเป็นห่วงเธอ ผมจะไม่ยอมไปไหนจนกว่าเรื่องอันตรายทั้งหลายแหล่นี้จะจบสิ้นไปจากชีวิตของเธอ” ภาคีมองหน้าไม้เมือง แล้วสลับหันกลับมองพิมพ์พลอย  หนึ่งวิญญาณกับหนึ่งมนุษย์คู่นี้ทำให้ภาคีรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนนอกที่หวิวใจแปลกๆ เมื่อทวนประโยคนั้นของไม้เมืองให้หญิงสาวฟัง  พิมพ์พลอยรับฟังด้วยใบหน้าที่มีน้ำตาคลอเบ้า เธออ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ “งั้นรีบไปกันเถอะ” ภาคีพูดขึ้นเมื่อเห็นเธอไม่พูดอะไร  เขาเหลือบมองกลับไปที่ศพของมือปืนเป็นครั้งสุดท้าย แล้วหันมาถามวิญญาณของบาริสต้าผู้โชคร้าย “คุณจำได้มั้ยว่ามือปืนคนนี้ ใช่นักฆ่าที่เล่นงานคุณเมื่อวานหรือเปล่า?” ไม้เมืองตอบด้วยเสียงราบเรียบ “ไม่ใช่” “แน่ใจนะ?” ภาคีนิ่วหน้า “แน่ใจ” ไม้เมืองตอบ “เพราะผมรู้ว่าคนที่ฆ่าผมคือใคร” “ใคร?” นักเขียนหนุ่มถามอย่างกระตือรือร้น “ผมไม่รู้ว่ามันชื่ออะไร แต่จากที่ผมเห็น มันมีร่างกายที่สูงมาก ประมาณ 185 ขึ้นไปเห็นจะได้  รูปร่างของมันใหญ่โตเหมือนนักกล้าม และดวงตาของมันเหมือนดวงตาของนกเหยี่ยวมาก มันเป็นดวงตาที่เมื่อคุณมอง คุณก็จะรู้ได้ทันทีว่า มันเป็นคนอันตรายที่ไม่ควรเข้าใกล้อย่างที่สุด” ไม้เมืองตอบด้วยเสียงเย็นเยือก  และเป็นอีกครั้งที่เขาหันมองพิมพ์พลอยด้วยความห่วงใย ******** เหยี่ยวดำนั่งอยู่ในรถกระบะสีขาวที่เขาขโมยมาเมื่อสองชั่วโมงก่อน และตอนนี้ มันกำลังจอดอยู่ในลานจอดรถของคอนโดมิเนี่ยมที่เหยี่ยวดำคุ้นเคย   เหยี่ยวดำทราบดีว่าเป็นการเสี่ยงเกินไปที่จะใช้รถตู้คู่ใจในขณะที่ตำรวจกำลังจับตามองหารถตู้ของเขาอยู่เช่นนี้  แต่เหยี่ยวดำชำนาญในการขโมยยวดยานพาหนะ  เขาไม่เคยมีปัญหาในการหารถยนต์ใช้งานสองสามชั่วโมงสักคัน เหยี่ยวดำใช้นิ้วเคาะพวงมาลัยเล่นเมื่อนึกถึงคืนหนึ่งในจังหวัดอุดรธานีเมื่อสองสัปดาห์ก่อน เขาก็ขโมยรถกระบะรุ่นเดียวกันนี้ที่โฆษนาว่ามียอดขายอันดับหนึ่งในประเทศไทย และก็ดูเหมือนว่า มันจะมียอดหายอันดับหนึ่งในประเทศไทยเช่นเดียวกัน เขาขโมยรถคันนั้นเพื่อไล่ล่าเหยื่อที่เป็นเบาะแสสำคัญซึ่งเชื่อมโยงมาถึงการตัดสายเบรกที่เกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เหยี่ยวดำรีดความลับมาจากเหยื่ออย่างยอดเยี่ยม สิบสองแผลที่ลึกถึงกระดูกกับการควักหัวใจมาวางไว้บนหน้าผากของเหยื่อ เหยี่ยวดำจดจำงานศิลปะทุกชิ้นที่เขาสร้างขึ้นได้ดี  เขาคิดว่างานชิ้นนั้นเป็นหนึ่งในงานที่ดีที่สุดของเขา เหยื่อยังไม่ตาย แต่หัวใจถูกควักออกมาเต้นตุบๆ บนหน้าผากเจ้าของของมัน เลือดเป็นกองเนืองนองเหมือนรูปดอกบัว ลมหายใจของเหยื่อแผ่วพลิ้วล่องลอย ดวงตาเหลือกค้างโปนถลน สถานที่ที่เหยี่ยวดำเลือกใช้เป็นตึกร้างแห่งหนึ่งที่ลือนักลือหนาว่าผีดุ และตอนนี้ คำเล่าลือคงจะทวีความรุนแรงอีกหลายเท่าเมื่อเกิดการฆาตกรรมขึ้นในนั้น พวกนั้นจะตกใจขนาดไหน หากได้มาเห็นแกลอรี่ย์ส่วนตัวในห้องใต้ดินของเขา เหยี่ยวดำนึกสงสัยมาตลอด เขาเคยคิดหาทางเผยแพร่ผลงานมาหลายครั้ง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีโอกาส เพราะหากเหยี่ยวดำทำอย่างนั้น ตำรวจก็จะสืบหาตัวเขาได้ง่ายกว่าที่ควรจะเป็น นิ้วของเหยี่ยวดำเคาะบนพวงมาลัยเป็นจังหวะถี่กระชั้น  เขากำลังรู้สึกคันมืออยากสร้างงานศิลปะชิ้นใหม่เหลือเกิน  เหยี่ยวดำควรจะหาใครสักคนมาเป็นเหยื่อ แต่เขารู้ใจตนเองดีว่า ตราบใดที่หญิงสาวผู้มีนัยน์ตาดื้อรั้นยังคงอยู่บนโลกใบนี้ เหยี่ยวดำก็ไม่มีทางไปฆ่าใครอื่นได้อีก รอยด่าง...เขาอยากลบรอยด่าง พร้อมๆ กับสร้างงานศิลปะ แต่เขาจะไปล้ำเส้นไม่ได้  นายท่านสั่งไม่ให้เหยี่ยวดำยุ่งกับเรื่องนี้อีก  เขาต้องภาวนาให้มือสังหารจุดตายล้มเหลว หากเหยี่ยวดำไปขัดขวางหรือสอดแทรกการทำงานของมือสังหารจุดตาย  นายท่านคงไม่ชอบใจและอาจสั่งพักร้อนเหยี่ยวดำให้นานขึ้นกว่าเดิม เพราะฉะนั้น  ในตอนนี้เหยี่ยวดำจึงทำได้เพียงนั่งรอในรถ ทอดสายตาผ่านกระจกหน้ามองไปที่ลานจอดซึ่งรถยนต์ที่หญิงสาวผู้มีนัยน์ตาดื้อรั้นเป็นเจ้าของกำลังหมอบสนิทใต้แสงไฟ  เสียงปืนที่ดังสามนัดเมื่อไม่กี่นาทีก่อนบอกให้รู้ว่าเกิดบางสิ่งบางอย่างขึ้นแล้ว  หากมือสังหารจุดตายเดินกลับมาที่มอเตอร์ไซค์ของมัน ก็หมายความว่าภารกิจสำเร็จ แต่หากไม่ - ความคิดของเหยี่ยวดำหยุดชะงักกลางคัน เขาสังเกตเห็นใครบางคนกำลังเดินตรงมาที่รถยนต์ของหญิงสาว แล้วเหยี่ยวดำก็เห็นว่าผู้ที่เดินมาด้วยอากัปกิริยาเร่งรีบร้อนรนมีด้วยกันสองคน หนึ่งคือชายหนุ่มหน้าคมร่างสูง อีกหนึ่งคือหญิงสาว... หญิงสาวผู้มีนัยน์ตื้อรั้น! เหยี่ยวดำกัดกรามกรอด สองมือกุมพวงมาลัย จ้องมองสองหนุ่มสาวเปิดประตูก้าวขึ้นไปบนรถยนต์  หญิงสาวเป็นคนขับ ชายหนุ่มเป็นคนนั่ง  แล้วเหยี่ยวดำก็แยกเขี้ยวยิ้มให้กับเงาของตัวเอง  เสียงปืนสามนัดที่ดังขึ้นเมื่อครู่ ต้องเป็นหลักฐานแห่งความล้มเหลวของมือสังหารจุดตายเป็นแน่  ในเมื่อเหยื่อหนีรอด ความตายก็มักสะท้อนกลับไปที่ผู้ล่าเสมอ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 12:19:57

ความคิดเห็นที่ 2 รถยนต์ของหญิงสาวสตาร์ทเครื่องแผ่วเบา ก่อนจะเคลื่อนที่ออกจากลานจอดรถด้วยความรวดเร็วเหมือนต้องการหนีอะไรบางอย่าง เหยี่ยวดำสตาร์ทรถของเขา แล้วขับตามไปโดยเว้นระยะห่างพอประมาณ ในหัวใจของเขามีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นที่กำลังคุโชน มันเป็นเรื่องศิลปะแห่งการฆ่า ศิลปะแห่งความตาย เหยี่ยวดำคิดว่า เมื่อสวรรค์เมตตาประทานเธอให้ต้องตายใต้เงื้อมมือเขา เหยี่ยวดำจะต้องทำให้หญิงสาวผู้มีนัยน์ตาดื้อรั้นคนนี้ กลายเป็นผลงานมาสเตอร์พีซของเขาให้ได้ ******** พิมพ์พลอยพารถเคลื่อนไปบนถนนด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะขับได้   ภาคีนึกทึ่งในตัวเธอขณะวางโน๊ตบุ๊คของพิมพ์พลอยลงบนตักของตัวเอง เขาจัดการบู๊ตเครื่องเปิดการทำงานของวินโดว์เอ็กซ๊พีเข้าสู่หน้าจอหลัก รูปของพิมพ์พลอยกับพี่สาวกำลังกอดคอกันเงยหน้ามองตรงมาที่กล้องบนชายหาดแห่งหนึ่งปรากฏบนหน้าจอเป็นวอลเปเปอร์พร้อมชอร์ทคัตโปรแกรมต่างๆ นักเขียนหนุ่มเผลอตัวจ้องมองภาพของสองพี่น้องก่อนจะตั้งสติ และเสียบแฟลชไดร์ฟสีดำที่พบในกระเป๋าถือของทับทิมเข้ากับช่องยูเอสบีของโน๊ตบุ๊ค “ฉันไม่ยักรู้ว่าคุณพกปืน” เสียงของพิมพ์พลอยดังขึ้น “นักเขียนพกปืนเป็นเรื่องปกติหรือเปล่า?” ภาคีสั่นศีรษะขณะแฟลชไดร์ฟและโน๊ตบุ๊คทำการเชื่อมต่อข้อมูลของกันและกันเรียบร้อย  เขากดเข้าไปใน My Computer เพื่อดูรายละเอียดของแฟลชไดร์ฟซึ่งพบว่ามันมีขนาดความจุ 8 GB และพื้นที่ถูกใช้ไปแล้วกว่า 6.30 GB “ปืนที่ยิงไม่ใช่ของผม แต่เป็นของมหาสมุทร  เขาให้ผมพกไว้ก่อนที่เราจะกลับไปที่คอนโด” ภาคีตอบ ขยับนิ้วกดเข้าสู่ข้อมูลภายในแฟลชไดร์ฟอันมีโฟลเดอร์ย่อยอยู่สามโฟลเดอร์คือ Excel  Picture และ Clip Video “พี่มหาสมุทรให้ปืนกับคุณ?” พิมพ์พลอยกล่าวเหมือนไม่อยากจะเชื่อ เธอหักพวงมาลัยพารถแล่นแซงคันที่ขวางทางอย่างรวดเร็ว  รถยนต์ของเธอทะยานไปข้างหน้า ก่อนจะชะลอความเร็วลงเมื่อเห็นสัญญาณไฟเขียวข้างหน้ากลายเป็นสีแดง “ทำไมล่ะคะ? เหมือนพี่มหาสมุทรจะรู้เลยว่ามีคนรอทำร้ายเราอยู่” ภาคียังไม่ตอบ เขากำลังนิ่วหน้าพลางเลื่อนลูกศรด้วยนิ้วมือคลิ๊กเข้าไปดูที่โฟลเดอร์ Excel เป็นแห่งแรก   มีไฟล์เอกสารถึง 1098 ไฟล์บรรจุอยู่ในนั้น โดยแต่ละไฟล์ก็เขียนชื่อไว้เพียงตัวเลข 01 02 03 ฯลฯ ประจำลำดับของไฟล์นั้นๆ ซึ่งเมื่อภาคีลองเปิดไฟล์เอกสารสิบไฟล์แรกดู เขาก็ได้รู้ว่ามันเป็นเพียงไฟล์บัญชีรายรับรายจ่ายประจำวันของร้านขนม Ruby’s Bakery เท่านั้น “ในแฟลชไดร์ฟมีอะไรอยู่หรือคะ?” พิมพ์พลอยถามคำถามใหม่โดยไม่สนใจคำถามเดิมเพราะสังเกตเห็นสีหน้าที่ไม่สู้ดีของภาคี “ไม่มีอะไรที่เรากำลังมองหาเลย” ภาคีกลับออกมาจากโฟลเดอร์ Excel และเข้าที่โฟลเดอร์ Picture เป็นแห่งต่อมา คราวนี้หนักยิ่งกว่าเก่าเพราะในโฟลเดอร์ Picture มีรูปภาพสองพันรูป รูปแต่ละรูปเป็นไฟล์ภาพชนิด Jpeg ที่ถูกถ่ายโดยกล้องดิจิตอลและโทรศัพท์มือถือ และรูปส่วนใหญ่เท่าที่ภาคีสุ่มเปิดดูก็เป็นรูปของสองพี่น้องทับทิม – พิมพ์พลอยในอิริยาบถต่างๆ ที่สองสาวถ่ายกันเล่นๆ หรือไม่ก็เป็นสถานที่ที่สองพี่น้องไปเที่ยวมา ยังไม่ต้องนับรูปของร้านกาแฟ Ruby’s Bakery ในแบบตกแต่งด้วยกราฟฟิกคอมพิวเตอร์เพื่อทำการออกแบบตกแต่งภายใน ไม่มีรูปชายแปลกหน้า ไม่มีรูปเหล่าร้ายอาชญากร   ไม่มีอะไรที่พวกเขากำลังมองหาเลย “หมายความว่าไงคะที่บอกว่าไม่มีอะไรที่เรากำลังมองหา?” พิมพ์พลอยโพล่งถามอย่างไม่เข้าใจ  เธอแตะเท้าเหยียบคันเร่ง พารถเคลื่อนไปข้างหน้าอีกครั้งเมื่อสัญญาณไฟจราจรเป็นสีเขียว “มันไม่มีหลักฐานอะไรที่พี่สาวคุณจะใช้แบล็คเมล์แก๊งค้ายาได้เลยน่ะสิ” ภาคีตอบพร้อมกับแวบเข้ามาดูที่โฟลเดอร์ Clip Video ด้วยความหวังริบหรี่ และสิ่งที่พบก็คือภาพยนตร์เกาหลีสองเรื่อง และคลิปวิดีโอเพลงต่างประเทศและเพลงไทยอีกเก้าร้อยกว่าคลิป “แต่พี่ทับทิมให้คุณไปเอาแฟลชไดร์ฟในกระเป๋าใบนี้นี่คะ  มันจะไม่มีได้ยังไง” พิมพ์พลอยพูด เธอเหลือบสายตามองนักเขียนหนุ่มทั้งที่รถยังแล่นไปด้วยความเร็วไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง ถ้าทับทิมอยู่ เหตุการณ์ก็คงจะดีกว่านี้แน่... “ผมก็ไม่รู้” ภาคีตอบพิมพ์พลอยขณะกลับออกจาก My Computer มาสู่หน้าจอหลัก ภาพของสองสาวพี่น้องบนวอลเปเปอร์ยิ้มให้กล้องจ้องตรงมาเหมือนยิ้มให้เขา  นักเขียนหนุ่มล้วงโทรศัพท์มือถือออกมา เขาจะโทร.ไปถามมหาสมุทรว่ามีความเป็นไปได้มั้ยที่ไฟล์หลักฐานจะถูกซ่อนไม่ให้มองเห็นหรืออะไรทำนองนั้น ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงของไม้เมืองดังขึ้นอีกครั้งจากเบาะด้านหลังว่า “คนที่ฆ่าผม กำลังตามรถของพิมพ์มา  ผมรู้สึกได้” ******** ตามปกติแล้ว แพรฟ้าจะเป็นคนรับโทรศัพท์ให้มหาสมุทรไม่ว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัวหรือเรื่องงาน หญิงสาวเป็นทุกอย่างสำหรับเขาตั้งแต่ภรรยายันเลขาส่วนตัว แต่หลังจากที่ภาคีและพิมพ์พลอยกลับไปเมื่อตอนสองทุ่มกว่า มหาสมุทรก็เก็บโทรศัพท์ไว้กับตัวตลอดเวลาด้วยจิตใจที่จับจ้องว่ามันอาจจะกรีดร้องขึ้นในวินาทีใดวินาทีหนึ่งพร้อมข่าวไม่ดี การคลุกคลีในโลกของแฮ็กเกอร์ที่ทำงานให้ทุกฝ่ายทั้งด้านที่อยู่ในเงามืดและด้านสว่าง มหาสมุทรรู้ดีว่าอันตรายอาจจะซุ่มรอเล่นงานสำหรับผู้เกี่ยวข้องเช่นเขาได้ทุกเมื่อ  เขาโชคดีที่ได้สาวเก่งอย่างแพรฟ้าเป็นภรรยา  เธอทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวสำหรับเขามาหลายครั้ง และทุกครั้งที่ทำอย่างนั้น มหาสมุทรมักจะมีความรู้สึกบางอย่างเตือนล่วงหน้าอยู่เสมอว่ากำลังมีอันตรายรออยู่ข้างหน้าในความมืด และตอนนี้ แฮ็กเกอร์หนุ่มกำลังรู้สึกเช่นนั้น เขาเริ่มได้กลิ่นของอันตรายที่คืบคลานเข้ามาเมื่อช่วยภาคีสืบหาข้อมูลเกี่ยวกับราชามังกร  เจ้าพ่อค้ายาผู้ลึกลับ มหาสมุทรสังหรณ์ใจว่าภาคีอาจจะต้องโทร.หาเขาในไม่ช้า  ชายหนุ่มรู้สึกเป็นกังวล และความกังวลเป็นความรู้สึกที่เขาเกลียดมากที่สุดในโลก มหาสมุทรยังคงเปิดโน๊ตบุ๊คของทับทิมอยู่บนโต๊ะ  โปรแกรมที่เขาเพิ่งลงไปกำลังแสดงผลการทำงานบนหน้าจอ  เสียงเพลงของวง Underoath ที่ก้องกังวานเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนขาดหายไปแล้วเพราะเจ้าของห้องไม่มีอารมณ์จะฟังเพลง ดังนั้น ห้องทั้งห้องจึงตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีเสียงอะไรดังไปมากกว่าเสียงพรมนิ้วบนคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์ของแฮ็กเกอร์หนุ่ม ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็กรีดร้องขึ้น และเบอร์ที่แสดงบนหน้าจอ ก็คือเบอร์ของภาคี “ไงวะ?” มหาสมุทรว่าหลังกดรับสายอย่างรวดเร็ว   “มีมือปืนรอฉันกับพิมพ์พลอยที่คอนโด” เสียงของภาคีตอบกลับมาด้วยความร้อนรน ก่อนเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้มหาสมุทรฟังอย่างย่อๆ แฮ็กเกอร์หนุ่มเป่าปาก โล่งอกที่เพื่อนปลอดภัย เขาคิดไม่ผิดจริงๆ ที่ให้ภาคีพกปืนติดตัวไป “แต่ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง” เสียงของภาคีกล่าวต่อ “ในตอนนี้ฉันได้แฟลชไดร์ฟที่เชื่อว่าเก็บข้อมูลเกี่ยวกับการขนส่งยาเสพติดที่ทับทิมใช้แบล็คเมล์ราชามังกรมาแล้ว แต่พอเปิดดูด้านใน ฉันไม่เจออะไรที่เป็นประโยชน์เลย  มีแต่รูปภาพของทับทิม รูปร้านเบเกอรี่ย์ ไฟล์บัญชีรายรับ – รายจ่าย แล้วก็คลิปนักร้องเกาหลีเต็มไปหมด” “ไหนแกลองอธิบายรายละเอียดต่างๆ ในแฟลชไดร์ฟให้ฉันฟังหน่อย” มหาสมุทรนิ่วหน้าครุ่นคิดขณะแพรฟ้าผู้เป็นภรรยาเดินผ่านประตูเข้ามาในห้อง  เธอเปลี่ยนมาสวมชุดนอนบางเบา ในมือถือกาแฟร้อนหอมกรุ่นแก้วหนึ่งมาด้วยราวกับทราบว่าคืนนี้สามีคงไม่ได้นอนอีกหลายชั่วโมง แพรฟ้าวางแก้วลงบนโต๊ะข้างโน๊ตบุ๊ค  สบตามองมหาสมุทรแล้วส่งยิ้มให้ หญิงสาวเห็นความเครียดขรึมปรากฏบนสีหน้าของเขา มันเป็นสีหน้าที่เตือนให้แพรฟ้ารู้ตัวว่า เธอควรจะเปลี่ยนชุด และหยิบปืนมาคาดไว้กับตัวโดยเร็วที่สุด มหาสมุทรพยักหน้าอย่างกระตือรือร้นให้กับปลายสายในโทรศัพท์ เขาพึมพำในลำคอสองสามคำก็กล่าวว่า “แกอย่าเพิ่งใจร้อนสิวะไอ้คี  ในแฟลชไดร์ฟมีไฟล์เป็นพันๆ ไฟล์  แกเพิ่งเปิดดูไม่ถึงหนึ่งในสิบส่วนจะด่วนสรุปว่าไม่มีไม่ได้หรอก  ใช่ ไฟล์ข้อมูลที่เราต้องการอาจถูกซ่อนไว้ด้วยโปรแกรมบางอย่าง แต่มันก็อาจจะซ่อนอยู่ในไฟล์ที่แกยังไม่ได้เปิดดูก็ได้  กลับมาที่นี่ให้เร็วที่สุด ฉันมีวิธีที่จะหาไฟล์ข้อมูลได้อย่างรวดเร็ว” เว้นวรรคนิดหนึ่ง  พยักหน้าอีกครั้งก่อนกล่าวต่อ “โอเค ฉันรู้แล้ว จะเตรียมตัวไว้” ไม่กี่นาทีต่อจากนั้น มหาสมุทรก็วางสายและหันวิลแชร์มาทางภรรยา “ผมคิดว่าคุณต้องเปลี่ยนชุดแล้วล่ะที่รัก” เขาพูดพร้อมกับแค่นยิ้ม “ภาคีกับพิมพ์พลอยกำลังจะกลับมาที่นี่ และคิดว่ามีแขกที่ไม่ได้รับเชิญตามกลับมาด้วย” ----------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 12:21:14

ความคิดเห็นที่ 3 ลุ้นตามทุกนาทีเชียว จากคุณ : noboy เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 20:27:04

ความคิดเห็นที่ 4 ต้องหนีกันต่อแน่เลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 54 21:15:49

ความคิดเห็นที่ 5 ตามมาลุ้น (หลังจากหายหัวไป ) จะเป็นยังไงต่อไปล่ะคะทีนี้ เฮ้อออ เหนื่อยอีกแล้วสิ ^^ จากคุณ : MF Angsumalin เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 13:34:57