ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 25             ภายในตัวอาคารคอนโดสุดหรู บานกระจกขนาดหนาผนึกเอาไว้อย่างดีเพื่อป้องกันอากาศร้อนชื้นจากภายนอกมิให้มีผลเข้ามารบกวนอุณหภูมิเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศจากด้านใน ณ บัดนี้สลักโลหะที่ล็อคบานหนึ่งของมันกลับคลายเกลียวขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติ กระจกบานเฟี้ยมแง้มออกเพียงเล็กน้อยแทบปราศจากเสียง แต่ก็ทำให้สิ่งมีชีวิตบางอย่างสามารถพลิ้วกายเล็ดลอดผ่านเข้ามาอย่างง่ายดาย               มันเป็นเพียงผีเสื้อตัวหนึ่ง หากมีสีเลื่อมประกายเงินบนแพปีกขาวสะอาดกระจ่างกลางรัตติกาลอันมืดมิด ยามเมื่อขยับกายโบยบิน ประกายเหลือบเงินระยิบระยับก็ปรากฏขึ้นอย่างน่ามหัศจรรย์ มันค่อยๆผ่านเข้าไปสู่ห้องด้านในเหมือนรู้จุดหมายปลายทางของตนเอง เพื่อตรงดิ่งไปยังผู้เป็นเจ้าของห้องชุดสุดหรูแห่งนี้            ร่างชายหนุ่มรูปงามผู้กำลังนอนนิทรารมณ์บนเตียงนอนขนาดคิงส์ไซส์อย่างสุขสม           มันค่อยพลิ้วกายลงแตะแผ่วเบาเหนือแผ่นอกกำยำเปล่าเปลือยของอีกฝ่ายที่นอนหงายอยู่ เสมือนอุ้งมือสาวน้อยแรกรักกำลังพรมปลายนิ้วลงแตะผิวกายชายยอดชู้ ร่างน้อยๆของแมลงแสนโสภากระพือปีกขึ้นลงไปพร้อมกับจังหวะการหายใจราวกับการประสานตนเองให้เป็นหนึ่งเดียวกับชีวิตเบื้องล่าง และทอดทัศนาชายหนุ่มที่นอนนิทราโดยมิได้รับรู้ถึงการมาเยือนของมันแม้แต่น้อย...           บุรโชติกำลังฝัน... ความฝันที่ตกตะกอนอยู่ภายในก้นบึ้งแห่งจิตมาช้านาน หากในยามที่ภาวะอารมณ์ผ่อนคลายลงเพื่อเข้าสู่ห้วงภวังค์ล้ำลึก ภาพฝันเหล่านั้นก็ลอยตะกอนหวนคืนขึ้นสู่พื้นผิวเบื้องบนแห่งจิตอีกครั้ง            มัทนียา...                 เขาเห็นหล่อนยืนอยู่เบื้องหน้า ใบหน้าแสยะยิ้มอ่อนหวานยวนยั่ว ไม่ต่างกับหญิงแพศยาร่านสวาท เส้นผมดำขลับยาวสลวยแผ่สยายลงมาปกคลุมจะงอยถันสีชมพูเข้มที่ชูชันราวกับมีชีวิต ร่างนั้นค่อยเคลื่อนกายเข้ามาหา เอนร่างโน้มลงมาแนบแผ่นอกอย่างหื่นกระหาย สองถันนุ่มมือบดเบียดลงมาช้าๆเหมือนรอคอยให้เขาเข้ามาคลึงเคล้าแนบชิดด้วยเสน่หา          บุรโชติเห็นภาพตัวเองผวาลุกขึ้นด้วยแรงพิศวาส ใช่! มีเพียงหล่อนคนเดียวเท่านั้นที่ปลุกไฟแห่งราคะให้ลุกโชนได้โดยมิเคยมอดดับ ทั้งที่รู้อยู่ว่าหล่อนตายไปแล้ว แต่กลับมีตัวตนขึ้นมาใหม่ในความทรงจำ ซ้ำยิ่งมีอิทธิพลต่อเขามากขึ้นทุกที ทุกที...             ทว่า เมื่อพยายามลุกขึ้นจากเตียงนอน ร่างทั้งร่างก็กลับถูกกระชากให้หงายกลับลงไปเช่นเดิม รับรู้ในทันทีว่าบัดนี้มีโซ่ตรวนขนาดมหึมาพันธนาการข้อมือและขาทั้งสองข้างเอาไว้กับเสาเตียงจนแทบไม่อาจขยับกายาได้แม้สักกระเบียด                   “บุจ๋า...”               เสียงเรียกชื่อเดิมของเขาอย่างคุ้นเคย ร่างยวนสวาทเคลื่อนกายปราดเปรียวไต่ขึ้นมาค้ำอยู่เหนือร่างของเขาเป็นเงามืด เมื่อนั้นบุรโชติจึงรู้ว่าร่างทั้งร่างของหล่อนเปลือยเปล่า ปราศจากอาภรณ์ห่อหุ้มกายแม้แต่ชิ้นเดียวเช่นกัน...                 หล่อนยืดกายขึ้นแล้วก้มหน้าลงตวัดปลายลิ้นสีชมพูฉ่ำ แลบเลียลงบนร่างกายแกร่งกำยำด้วยมัดกล้ามอย่างชำนิชำนาญ ทุกจังหวะลีลาไม่ต่างกับเปลวไฟร้อนระอุนาบลงไปบนผิวกาย ทั้งยั่วเย้าและเร้าเร่ง เขาบิดกายรวดเร่าด้วยความทุกข์ทรมานปนเกษมซ่านอยู่ภายใต้ร่างอรชร หากก็ไม่อาจขยับกายได้ดังครรลองแห่งปรารถนา               “มัทนียา... โอ ไม่...”             กายอรชรหยุดการเคลื่อนไหวแล้วเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาสีแดงระเรื่อมองจ้องกลับมาอย่างสาสมใจเมื่อสามารถปลุกอารมณ์กระสันซ่านให้ระอุโพลงขึ้นจนเกินควบคุม            เขาดิ้นพล่าน ทุรนทุรายราวกับขาดอากาศหายใจ หล่อนคือผู้หญิงคนเดียวในชีวิตหนุ่มฉกรรจ์อันโชกโชนโลกีย์ที่ไม่เคยปราบให้อยู่ใต้อาณัติได้สำเร็จ              สัมผัสสิเน่หาหยุดชะงักงัน เติ่งค้าง ระหว่างอารมณ์หื่นกระหายเบื้องลึกกำลังไต่ระดับขึ้นสู่ขอบสรวงสวรรค์...             มัทนียาลุกขึ้นมายืนอยู่เหนือเตียงนอนอย่างอ้อยอิ่ง ใบหน้าเฉยเมยเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้า ปล่อยเขานอนนิ่งหายใจขาดห้วงเจียนคลุ้มคลั่ง เมื่อแรงกำหนัดบ่าทะลักโหมระรัวขึ้นสู่จังหวะสูงสุดมิได้รับการปลดปล่อย ช่างเหมือนกับเด็กชายบุรีในวันอันแสนอัปยศวันนั้นไม่มีผิด...             หล่อนคือคนควบคุมเกมสวาทเกมนี้ ไม่ใช่เขา!           “แก... ไอ้หน้าโง่ ไอ้บุ! อย่างดีแกก็เป็นแค่เครื่องมือรองรับความต้องการของฉันเท่านั้นแหละ บุรโชติ!”            ใบหน้าและเรือนกายยวนสวาทนั้นยืดขยายยาวเหยียดเป็นรูปทรงใหม่ เกิดการแปรเปลี่ยนสภาพเป็นร่างสมบูรณ์แบบของผีเสื้อสีขาวโพลนสะดุดตา ผีเสื้อชนิดพิเศษที่เขาเคยเห็นจากในหนังสือโบราณที่เรียกขานกันว่าผีเสื้อเงิน ผีเสื้อทอง             และก่อให้เกิดความกระหายอยากสูงสุดเมื่อได้รับฟังมาจากคันธรสนั่นเอง         ผีเสื้อหิมะ!!            ชายหนุ่มออกแรงดึงกระชากสายโซ่จนบาดลึกถึงข้อมือ เลือดไหลนองลงมาตามท่อนแขน หยดลงบนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดเป็นคราบแดงฉาน ความเจ็บปวดและความซ่านเสียวผสานผสมกันเองเป็นรสชาติใหม่อย่างน่ามหัศจรรย์ กระชากดึงสัมปชัญญะให้ผุดตื่นขึ้นรับรู้ในสภาพความเป็นจริง             “โอ... ไม่ม์ม์ม์!!!”            บุรโชติทะลึ่งกายพรวดขึ้นจากที่นอนได้สำเร็จ เหงื่อไหลเปียกโซมกายแกร่งระหว่างการหอบหายใจหนักหน่วง รับรู้ถึงหน้าท้องเกร็งกระตุกแล้วร้อนวาบขึ้นพร้อมอาการบรรลุปิติสังวาสบังเกิดในฉับพลัน สัมผัสความเหนียวเหนอะเปียกชุ่มไปทั้งหน้าขาตลอดไปทั้งลำลึงค์ แทบไม่ต่างกับเด็กชายบุรีที่เคยเผลอตัวหลั่งน้ำอสุจิออกมาต่อหน้าเด็กนักเรียนทุกคนในวันนั้น              ความอับอาย อดสู...            เขาไม่เคยรับรู้ความรู้สึกนั้นอีกเลย หลังเหตุการณ์อุบาทว์กลางโรงอาหารแห่งนั้นผ่านไปแล้ว แต่บัดนี้ ความรู้สึกดังกล่าวเกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อมองเห็นการเคลื่อนไหวเกิดขึ้นที่ปลายหางตา            หนุ่มฉกรรจ์พบว่าในขณะนี้ไม่ได้อยู่เพียงคนเดียวในห้องนอนอีกต่อไป มีร่างลึกลับร่างหนึ่ง กำลังยืนสงบนิ่ง ทอดสายตามองเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ข้างเตียงนอนของเขา เหมือนกับเป็นผู้ชม ที่กำลังอภิรมย์กับบทบาทที่เขาแสดงฉากอัตกามกิริยาให้ดูต่อหน้าต่อตา!                 เป็นเพศหญิงที่เขามั่นใจว่าไม่เคยเห็นหล่อนมาก่อนในชีวิต!!              “เธอ เป็นใคร?” ตะโกนถามออกไป ความรู้สึกก้ำกึ่งระหว่างความประหลาดใจและความเยือกหนาวที่แล่นปราดขึ้นมาตามไขสันหลัง ลืมแม้กระทั่งคราบหยาดอสุจิที่ยังไหลเหนอะติดอยู่ปลายองคชาติและบางส่วนก็ไหลย้อยลงมาเปื้อนเปรอะที่นอนขาวสะอาดของเขา เป็นดวงกว้างขึ้นเรื่อยๆ...                มันเป็นบางสิ่งบางอย่างที่อาจเป็นคำตอบของชีวิต กำลังจะเผยตัวตนขึ้น ต่อหน้าเขาแล้วกระมัง? รอยยิ้มน้อยๆปรากฏขึ้นขัดกับนัยน์ตาที่กำลังจ้องมองมาโดยกระพริบคู่นั้น มันปราศจากซึ่งแววตาโดยสิ้นเชิง                 “ฉันชื่อว่ากีฏยา...”                       “กีฏยา?”            *****************************                     มันนั่งนิ่งอยู่ในความมืดของห้องแห่งนั้นมานานสักพักหนึ่งแล้ว จ่อมจมกับความคิดที่รอการตกตะกอน บางสิ่งคั่งค้างคาในใจและหาคำตอบไม่พบ                ความผิดปกติที่เกิดขึ้น ตั้งแต่คาเรนกลับมาจากที่นั่น? มีบางสิ่งบางอย่างที่มันไม่รู้...               อะไร?            “เห็นทีว่าจะรอช้าไม่ได้เสียแล้ว ถ้าไม่เช่นนั้น ทุกอย่างอาจจะสายเกินไป...”              สังหรณ์ถึงความผิดปกติที่อยู่นอกเหนือการควบคุม บางที แผนที่วางไว้อาจผิดพลาด? อาจจะถึงเวลาแล้วที่ทำทุกอย่างให้เด็ดขาด เพื่อตัวของมันเอง และจัดการนังแม่มดผมทองนั่นไปพร้อมกัน               ดวงตาสีฟ้า ผมสีทองแซมขาวของอีกฝ่ายปรากฏขึ้นในมโนสำนึก และมันก็ต้องกำมือเข้าหากันด้วยความรู้สึกเกลียดชังเกินระงับใจ เอาเถอะ! เพื่อสิ่งนี้เท่านั้น ที่มันต้องยอม...           ผีเสื้อหิมะ!!               มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก เมื่อหวนนึกถึงสิ่งอันเป็นเป้าหมายแห่งปรารถนา และร่างนั้นก็รีบผุดลุกขึ้นในทันที มันเริ่มมองเห็นทางออกของปัญหาทุกอย่าง *******************                 “กีฏยา?”                  บุรโชติเผลอพึมพำออกมาด้วยเสียงแหบห้าวสั่นพร่าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างนั้นละม้ายโปร่งแสงบางเบาจนแทบมองทะลุผ่านไปยังฉากด้านหลังได้ แต่ความประหลาดใจกลับมีมากกว่าความตระหนกอย่างที่ควรจะเป็น                “เธอเป็นใครกันแน่ กีฏยา ผมไม่เคยรู้จักคุณมาก่อนเลย”              รอยยิ้มนุ่มนวลคลี่ขึ้นไม่ต่างกับการแย้มบานของดอกไม้แรกผลิ เขาไม่อาจปฏิเสธเลยว่าผู้หญิงคนนี้ มีเสน่ห์ลึกล้ำที่ผสานผสมระหว่างความสวยงามอ่อนหวานอย่างอิตถีเพศที่ชวนใฝ่ฝันผนวกเข้ากับความลึกลับน่าค้นหาอันเป็นเสน่ห์ที่พบได้ยากยิ่งในอิสตรีทั่วไป             ถ้าอ่อนหวานนุ่มนวลเกินไปก็จะกลายเป็นอ่อนแออ้อยสร้อยจนน่ารำคาญ                หรือไม่ก็แข็งกระด้างเย็นชา เสียจนขาดเสน่ห์ยั่วยวนอันชวนค้นหาแห่งความเป็นสตรีเพศ                 แต่หญิงสาวผู้นี้กลับกอปรด้วยสิ่งที่ควรจะมีทั้งสองอย่างรวมอยู่ด้วยกันได้อย่างสมดุลและสอดคล้องกันโดยหาที่ตำหนิมิได้ ทั้งที่เพียงแต่ยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้า ไม่ต่างกับรูปปั้นสลักเสลาจากประติมากรฝีมือเอก                “แต่ฉันรู้จักคุณดี บุรโชติ... รู้จักดีมาก”                  นัยน์ตาคู่นั้นคลับคล้ายคลับคลา จนทำให้ลืมตัวไปหมดสิ้น ลืมแม้แต่ว่าอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ใดๆปิดบัง เขาผุดลุกขึ้นทันที เพื่อประจันหน้ากับหล่อนโดยตรง            “เธอเป็น...”            “จำได้แล้วใช่ไหม บุ- บุรโชติ?”             “เธอ... มัทนียา?”               ร่างนั้นเลือนสลายอย่างรวดเร็วไม่ต่างกับละอองน้ำค้างเมื่อต้องแสงแดด บุรโชติผวาเข้าไขว่คว้าอย่างรวดเร็ว เท่าที่เรี่ยวแรงทั้งหมดจะมีได้ แต่ก็ต้องเสียหลักล้มคะมำลงกับพื้นพรมนุ่ม เสียงหัวเราะระริกรื่นพลิ้วไหวดุจระฆังแก้วสั่นไหวน้อยๆแว่วหวานมากับสายลม ปลายหางตามองเห็นร่างที่โปร่งแสงขึ้นเรื่อยๆจนใสกลืนไปกับมวลอากาศรายรอบ                  “เธอมาหาฉันใช่ไหม มัทนียา มาหาฉัน... มาเพื่อแกล้งฉัน ทำให้ฉันเป็นบ้า คลุ้มคลั่ง... แก! นังปีศาจราคะ!”                ความโหยหาในสตรีผู้นั้น ผู้เป็นทั้งความใฝ่ฝันและความขุ่นแค้นชิงชัง หลอมประดังขึ้นมาพร้อมกัน ผู้หญิงที่สามารถจุดทั้งไฟราคะและไฟพยาบาทรุนแรงให้กระพือโหมโดยไม่อาจควบคุม แท้จริงมันอยู่ในร่างของผู้หญิงคนนี้ คนที่ชื่อกีฏยา... ผู้ที่ทำให้เขาสามารถเปลี่ยนแปลงตัวตนได้อย่างที่หล่อนต้องการ...               ไม่ต่างกับผีเสื้อที่หลุดพ้นจากสภาพตัวดักแด้อันน่าเกลียด ขยะแขยง...              “เมื่อไรฉันถึงจะพ้นจากอำนาจของเธอมัทนียา มันทรมานเหลือเกิน ทรมานจนฉันไม่เป็นอันทำอะไรอีกแล้ว”                     ในที่สุดเขาก็ไม่อาจปิดกั้นความอ่อนแอของตัวเองได้อีกต่อไป บุรโชติยกมือเสยผมอย่างคนพลุ่งพล่าน หาทางออกให้กับตัวเองไม่พบ และเมื่อเงยหน้าขึ้น เขาก็มองเห็นหล่อนยิ้มน้อยๆ ริมฝีปากสีแดงจัด เช่นเดียวกับกึ่งกลางนัยน์ตา คล้ายต้องการเอ่ยบางอย่าง แต่แล้วริมฝีปากคู่นั้นก็ปิดสนิทดังเดิม หล่อนกำลังผันกายหันกลับ               “เธอจะไปไหน?”             ร่างพลิ้วไหวคล้ายกลุ่มควันรวมตัวกันเป็นสายยาวเหยียด ก่อนจะม้วนตัวเข้าหากันจนเข้มข้นหนาทึบและแปรทุกองคาพยพให้เปลี่ยนเป็นอีกรูปกายหนึ่งของแมลงปีกสวย บุรโชติได้ยินเสียงที่ตอบกลับมา                 “ฉันไม่ไปไหนหรอกบุรโชติ เพราะฉันอยู่ในตัวของคุณยังไงล่ะ อยู่กับคุณตลอดเวลา จนกว่า...”               “ไม่ ฉันไม่ต้องการ! มัทนียา เธอตายไปแล้ว และควรจะตายไปจากฉันตลอดกาล”                เสียงกลั้วหัวเราะในลำคอดังขึ้น              “ได้สิ! ถ้า... ต้องการเช่นนั้น คุณต้องไปกับฉันก่อน บุรโชติ”              “ที่ไหน?”            “ผาติ้ว... ผาติ้ว”                ชื่อนั้นมีผลทำให้ชายหนุ่มนิ่งงันไปชั่วขณะ นี่เป็นสถานที่ที่ไอ้ชาญกำลังจะลงเก็บตัวอย่างผีเสื้อในผืนป่าธรรมชาตินั่นเอง ข้อมูลที่ทำให้เขาสังหรณ์ใจว่า “ผีเสื้อหิมะ”จะอยู่ที่นั่น            “ทำไม ทำไมต้องเป็นที่นั่น?”              “สิ่งที่คุณต้องการยังไงล่ะ บุรโชติ... ผีเสื้อหิมะทั้งหมดจะรอคอยทุกคนอยู่ที่นั่นและถ้าต้องการเป็นเจ้าของพวกมันแต่เพียงผู้เดียว ก็ต้องรีบไปให้ถึงที่นั่น ก่อนคนพวกนั้นจะไปถึง แต่...”                   คล้ายเสียงนั้นแผ่วจางลงทุกขณะ บุรโชติผวาลุกขึ้น มิได้สนใจว่าตนเองจะอยู่ในสภาพใด               “แต่... หมายความว่าอะไร?”         “ทุกอย่างต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน แล้วคุณจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ รวมทั้งตัวฉัน ที่จะไปจากคุณ... ตลอดกาล”               เสียงหัวเราะเริ่มแผ่วเบาจนเหมือนเป็นเสียงกระซิบและกลืนหายไปกับสายลมด้านนอกที่กรูพัดเข้ามาจากรอยเลื่อนของบานกระจก แต่เขาได้ยินเสียงสุดท้ายนั้นชัดเจนยิ่ง              สิ่งแลกเปลี่ยนที่เขาต้องนำไปแลกกับอิสรภาพทางจิตวิญญาณโดยปราศจากมัทนียามาหลอกหลอนอีกต่อไป รวมถึง ผีเสื้อหิมะ...                 ********************              “พี่โชติ”           เกตุมาลาอุทานเบาๆกับตัวเอง ความง่วงงุนจากที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์กลางดึกปลาสนาการไปเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้ยินเสียงเพรียกเบาๆจากปลายสาย            “เกตุ พี่มีเรื่องสำคัญเกี่ยวกับรสที่ต้องคุยกับเกตุ...”             “พี่โชติคะ... นี่มันเอ้อ...”              หล่อนเหลือบนัยน์ตามองนาฬิกาปลุกเหนือเตียงด้วยความพิศวง นี่มันเป็นเรื่องด่วนอะไรกันนักหนาที่ทำให้ชายหนุ่มที่ไม่คุ้นเคย ถึงขนาดโทรศัพท์มากลางดึกดื่นเช่นนี้?            “เกตุจำเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนตอนพี่ไปเจอเกตุโดยบังเอิญที่หน้ามหาวิทยาลัยได้ไหม?”                   “ค่ะ”            รับคำอีกฝ่ายด้วยความงุนงง              “เป็นคืนนั้นแหละครับ รสเกิดไปฟังใครมาเล่าก็ไม่รู้ว่า เห็นเกตุแอบขึ้นรถไปกับพี่ แล้วเอ้อ... ตอนนี้รสกำลังเข้าใจผิดเกี่ยวกับเราทั้งคู่”                “พี่โชติ เกตุแค่ติดรถพี่มาที่หอพักเท่านั้นเองนะคะ ไม่ได้ เอ้อ...”             แม้แต่จะพูดด้วย ก็ยังกระดากปากตัวเอง รู้สึกร้อนวูบที่ใบหน้า นึกถึงคันธรสเพื่อนรัก ที่ช่วงนี้หล่อนเองก็ไม่มีโอกาสได้ติดต่อกันสักเท่าใด แต่ความรู้สึกดังกล่าวก็ปลาสนาการไปทันทีเมื่อบุรโชติเอ่ยเสียงร้อนรนมาตามสาย                “เกตุ ตอนนี้รสกำลังจะฆ่าตัวตาย! เขาน้อยใจ คิดมากว่าเกตุกำลังจะหักหลังเขา พี่ไม่รู้จะทำยังไงดี อธิบายยังไงเขาก็ไม่ฟัง ขู่แต่ว่าจะเชือดข้อมือตัวเอง”            “ยายรส!!”           คราวนี้แทบจะหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง            “รสไม่ยอมคุยกับพี่อีกเลย เขาเพิ่งตัดสายโทรศัพท์ทิ้งเมื่อกี้นี้เอง โทรไปอีกทีก็ปิดเครื่องแล้ว ตอนนี้พี่คิดว่าจะต้องรีบไปที่หอพักรสโดยด่วนเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินอะไรขึ้น แต่ก็คิดว่าควรจะพาเกตุไปเคลียร์เรื่องนี้ด้วยกัน จะได้เข้าใจกันทั้งสองฝ่าย”                “แล้วตอนนี้พี่โชติอยู่ไหนคะ เกตุจะได้...”               “ตอนนี้พี่รอเกตุอยู่ข้างล่างตึกนี่แหละ เราต้องรีบไปด้วยกัน เกตุพอจะออกไปกับพี่ได้ไหม ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”                “เดี๋ยวนี้เลยหรือคะ?”              “ใช่! หรือว่าเกตุไม่ไว้ใจพี่?”                คำพูดสั้นๆ และประโยคสุดท้ายนั่นเองที่ตัดความหวาดระแวงออกไปจนหมดสิ้น หล่อนรีบตอบรับชายหนุ่มทันทีด้วยอารามตกใจ เกตุมาลาจึงไม่คิดอะไรอีก ความเป็นห่วงคันธรสมีมากกว่าทุกอย่าง เคยเห็นหญิงสาวผู้นั้นอกหักมาครั้งหนึ่ง สมัยเป็นนักเรียนมัธยมด้วยกัน ตอนนั้นคันธรสก็เฮิร์ทมากจนถึงกับขู่จะเชือดข้อมือตัวเองประชดคนรักเหมือนแบบเดียวกันนี่เอง ดีที่เพื่อนๆช่วยกันห้ามเอาไว้ได้ แต่ก็ทำให้ทุกคนรู้ว่า ลักษณะเหมือนคนขี้เล่นอารมณ์ดีอย่างคันธรส เวลาบ้าคลั่งขึ้นมาก็น่ากลัวมิใช่น้อย นั่นเป็นภาพที่ฝังใจจนทำให้ไม่อาจทนนิ่งเฉยอยู่ได้                 ทันทีเมื่ออีกฝ่ายกดตัดสัญญาณโทรศัพท์ เกตุมาลาก็กลับเข้าไปในห้องแล้วรีบผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ทันที เห็นกัทลีกำลังนอนพลิกตัวไปมาเหมือนใกล้จะตื่น แต่แรกก็เกือบจะปลุกเรียกเพื่อนสาวคนสนิทเสียแล้ว แต่เมื่อเห็นนอนพลิกกลับไปตามเดิม ด้วยความเกรงใจจึงตัดสินใจเดินลงมาข้างล่างเพียงลำพัง                      หอพักที่อาศัยอยู่กับเพื่อนมีซอยเล็กๆทะลุผ่านด้านหน้าไปออกสู่ถนนใหญ่ซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ถึงร้อยเมตร ยามดึกสงัดเช่นนี้ซอยทั้งซอยสงัดเงียบเชียบปราศจากเงาผู้คนสัญจร มีเพียงรถเก๋งคันหนึ่งเท่านั้นที่จอดนิ่งอยู่ห่างออกไปด้านหน้า แต่ที่น่าแปลกก็คือมันไม่ได้เปิดแม้แต่ไฟหน้ารถ ความรีบเร่งจากปลายสาย ทำให้ตัดสินใจเดินเข้ามาใกล้จนสังเกตเห็นรถคันนั้นได้ชัดเจน แต่แล้วเกตุมาลาก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความฉงนฉงาย               นี่มันไม่ใช่รถยนต์ส่วนตัวของบุรโชติ              “เกตุมาลา!”              เสียงเรียกดังขึ้นแทบจะอยู่ข้างริมหูทำให้สะดุ้งโหยงสัมผัสละไอร้อนระอุ และกลิ่นลมหายใจที่เป่ารดลงมากระทบข้างแก้ม เกตุมาลารีบหันขวับกลับไปทันทีด้วยสัญชาตญาณ              “พี่โชติ...”            นัยน์ตาคู่นั้นเปล่งประกายวับวามด้วยแรงปรารถนาอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน และทำให้ถึงกับขนลุกซู่ เตรียมจะกรีดเสียงร้อง            หากร่างสูงหนาราวยักษ์ปักหลั่นก็ก้าวเข้ามาประชิดตัวเสียก่อน และเมื่อนั้นหนุ่มร่างใหญ่ก็ล้วงบางสิ่งบางอย่างออกมาจากทางด้านหลังแล้วโปะเข้าที่ครึ่งปากครึ่งจมูกทันที!!                เกตุมาลาเผลอสูดสิ่งที่อยู่ในกำมืออีกฝ่ายเข้าไปเต็มรักโดยไมทันระวัง ร่างอรชรถูกรวบเข้ามาด้วยวงแขนทรงพลังบังคับให้ไม่อาจดิ้นรน เพียงชั่วเวลาไม่นานเท่านั้นฤทธิ์สารเคมีก็บรรลุผล ร่างอ่อนปวกเปียกทรุดพับลงมาอยู่ในอ้อมแขนของอย่างง่ายดาย บุรโชติค่อยๆลากร่างน้อยไปยังรถเก๋งแล้วเปิดประตูด้านหลัง เพื่อผลักร่างที่สลบไสลให้เข้าไปอยู่ภายในนั้น ก่อนจะเปิดประตูฝั่งคนขับแล้วเข้าไปนั่ง               แสงไฟสว่างจ้าขึ้นจากหน้ารถจากนั้นเพียงชั่วพริบตา เมื่อพาหนะแห่งรัตติกาลก็แล่นปราดอย่างรวดเร็วออกไปจากซอยแห่งนั้น ทิ้งไว้แต่เพียงฝุ่นควันที่ลอยฟุ้งขึ้นมาบางเบาแล้วคืนกลับสู่สภาพปกติดังเดิม โดยไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นว่าภายในรถคันนั้นมีร่างไร้สติสัมปชัญญะของเกตุมาลาติดไปด้วย...              ********************** จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 54 19:43:05

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 26                  ดอกเตอร์ธุมชาล เชษฐภักดีเร่งฝีเท้าเดินขึ้นสู่บันไดหินอ่อนหน้าอาคารปฏิบัติการคณะวิทยาศาสตร์ เมื่อเวลาล่วงเข้าเกือบเก้านาฬิกาของวันใหม่ มันเป็นสิ่งผิดปกติวิสัยสำหรับอาจารย์ที่มาทำงานไม่เคยเกินแปดโมงเช้าจนเป็นกิจวัตร แต่เพราะเมื่อคืนนี้ กว่าจะฝืนข่มตาให้หลับลงได้ก็เกือบจะล่วงเข้าเช้าวันใหม่ ซ้ำเมื่อตื่นขึ้นยังมีอาการอ่อนเพลียตามมาอีก เหมือนการนอนหลับที่ผ่านมาไม่ได้ทำให้เขาพักผ่อนแม้แต่น้อย             “อาจารย์ชาลขา...”            เสียงเรียกดังไล่มาจากเบื้องหลัง เห็นร่างในชุดนักศึกษาของทิพย์มณีวิ่งกระหืดกระหอบตามมา          “หนูมารออาจารย์อยู่ตั้งนาน...”             น้ำเสียงตัดพ้อเล็กน้อย ต่างจากเวลาที่พูดกับเพื่อนด้วยกันชัดเจน คราวนี้ธุมชาลเป็นฝ่ายขมวดคิ้ว เอ่ยเสียงเรียบๆ               “ทิพย์จะมาถามเรื่องไปเก็บตัวอย่างภาคสนามหรือเปล่า?  เราตกลงกันแล้วว่าจะนัดคุยพร้อมกันทีเดียวทั้งทีมก่อนไป ผมคิดว่าน่าจะเป็นเย็นวันนี้แหละ”                เด็กสาวแอบเบ้ปากเล็กน้อยพอไม่ให้น่าเกลียด ในสมองอาจารย์หนุ่มรูปงามช่างมีแต่งาน งาน และงาน จนไม่รู้เลยหรือไรว่าหล่อนรู้สึกอะไรกับเขาบ้าง? คิดในใจแต่ปากเอ่ยออกไปอีกอย่าง              “ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกค่ะ แต่เป็นเรื่องในคณะของเรา วันนี้ทิพย์มาเรียนคอร์สที่อาจารย์คาเรนเลคเชอร์ตั้งแต่แปดโมงเช้า แต่จนป่านนี้แล้วอาจารย์ก็ยังไม่เห็นมาเลยค่ะ อาจารย์ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย”           “แล้วเพื่อนๆเราล่ะ?”               “คงกลับบ้านไปกันหมดแล้วค่ะ ส่วนหนูเองก็เลยเอ้อ...”             ยังไม่ทันจะเจื้อยแจ้วต่อ กนกกาญจน์อดีตคู่หูของเหมวดีก็หน้าตาตื่นเข้ามาหาในลักษณะเดียวกัน โดยมีคันธรสเพื่อนของเกตุมาลาเดินตามมาด้วย             “อาจารย์คะ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นค่ะ ยายเหมนัดพี่ไว้ตั้งแต่เช้า ว่าจะมาเตรียมแล็บวันนี้ก็ดันมาหายตัวไป ติดต่ออะไรก็ไม่ได้ แล้วยังอาจารย์คาเรนอีกด้วยค่ะ”             เจอหน้าอาจารย์หนุ่ม หล่อนก็รีบฟ้องออกมาทันที              “อาจารย์คาเรนยังไม่ขึ้นไปที่ตึกอีกหรือครับ?”            กนกกาญจน์ส่ายศีรษะปฏิเสธด้วยสีหน้าที่ยิ่งทำให้ประหลาดใจมากยิ่งขึ้น           “แล้วก็... ที่ห้องอาจารย์น่ะสิคะ มันอื๋ยย์ย์... อาจารย์ชาลลองไปดูเองเถอะค่ะ”               ท่าทางอีกฝ่าย ทำให้ธุมชาลตัดสินใจขึ้นไปที่ชั้นห้าทันที โดยทั้งทั้งหมดต่างตามชายหนุ่มขึ้นไปพร้อมกัน             ห้องพักภาควิชากีฏวิทยาปิดเงียบเชียบ กนกกาญจน์มีสีหน้าหวาดหวั่นเล็กน้อย ส่วนทิพย์มณีนั้นเป็นฝ่ายมาดักรอพบอาจารย์ธุมชาลเอง หลังจากคาบเรียนเช้าที่คาเรนไม่ปรากฏตัว นักศึกษาทุกคนก็พากันแยกย้ายกันกลับไปหมดแล้ว                หญิงสาวแอบมองหน้า “พี่รส” เพื่อนสาวของเกตุมาลาด้วยท่าทางไม่ถูกชะตาด้วยนัก โดยเฉพาะท่าทีเหมือน “แอ๊บแบ๊ว”เกินวัยของอีกฝ่าย ที่ต่างกับท่าทางเคร่งขรึมเย็นชาของเกตุมาลา              แต่ก็... เฟคพอกันทั้งคู่!                หล่อนสรุปกับตัวเอง ไม่รู้ว่ายายคันธรสโผล่หน้ามาร่วมแจมในงานนี้ได้ยังไง เห็นบอกแว่วๆกับธุมชาลว่าแวะมารอพบเกตุมาลาแต่เช้า ทิพย์มณีเกลียดท่าทางอีกฝ่ายเหลือเกิน เพื่อนสาวเกตุมาลาดูเหมือนจะไม่เหลือบแลมายังหล่อนเลยด้วยซ้ำ ทำราวกับเป็นเหมือนอากาศธาตุที่ว่างเปล่าและไม่อยู่ในสายตา นั่นเป็นสิ่งที่หล่อนเกลียดที่สุด                 กำลังจะปั้นหน้า “เชิด”ใส่อีกฝ่าย ถ้าเสียงโทรศัพท์ไม่ดังขึ้นเสียก่อน คันธรสกดมันขึ้นรับ แล้วขอตัวกลับออกไปก่อน แน่นอน! ไม่ได้หันมามองทั้งทิพย์มณีและเรืองดาวอีกเช่นเคย                ธุมชาลก้าวเข้ามาในเขตห้องพิพิธภัณฑ์แล้วกดสวิทช์เปิดไฟ ดอกเตอร์หนุ่มพอคุ้นเคยอยู่บ้างจึงเดินนำทุกคนเข้าไปยังห้องด้านใน อันเป็นตำแหน่งห้องพักส่วนตัวของโปรเฟสเซอร์คาเรน ชายหนุ่มตัดสินใจผลักบานประตูเข้าไปอย่างวิสาสะ                  ...มันไม่ได้ปิดล็อค แต่ในทันทีเมื่อเปิดไฟดวงใหญ่ให้สว่างจ้าขึ้น ก็ถึงกับยืนผงะอย่างคาดไม่ถึง...                  ห้องทำงานโปรเฟสเซอร์คาเรน โรมินสกี แทบไม่ต่างกับห้องรกร้างปราศจากผู้อาศัยมานานนม โต๊ะทำงานส่วนตัวเรียงกองไปด้วยหนังสือตำรับตำราที่หล่นกระจัดกระจายเต็มพื้นห้อง ไม่มีการจัดเก็บให้เรียบร้อยเหมือนที่เขาเคยเห็นก่อนหน้านี้ บนโต๊ะไม้รวมถึงบริเวณรอบๆมีคราบฝุ่นจับจนหนาเตอะ ราวกับอาจารย์ผู้เจ้าระเบียบไม่เคยเหยียบย่างเข้ามาดูแลเลย               เหมือนกับว่าคาเรนยังไม่ได้เดินทางกลับมาทำงานก่อนหน้านี้เลย ทั้งที่เมื่อวันก่อนเขายังเห็นหล่อนง่วนอยู่ภายในห้องทำงานเพียงลำพัง!!              ความเย็นยะเยือกจากที่ใดที่หนึ่งแล่นปราดผ่านตลอดแนวไขสันหลังขึ้นมา แล้วจู่โจมจับขั้วหัวใจของธุมชาลด้วยแรงสังหรณ์                  “แล้วกีฏยา??”                “อาจารย์พูดถึงใครหรือคะ?”                 กนกกาญจน์เอ่ยขึ้นมาอย่างสงสัย ประโยคนั้นเองที่ทำให้เขาต้องหันมาหาเจ้าหน้าที่แล็บที่ทำหน้าเหรอหราอยู่                  “ก็คุณกีฏยายังไงครับ เธอเป็นนักวิทยาศาสตร์คนใหม่ที่คาเรนพามาทำงานด้วยไงล่ะ? คุณไม่รู้จักได้ไง เธอเองทำงานอยู่บนชั้นห้านี่แหละ”                  “แล้วทำไมไม่เห็นมีใครพูดถึงเลยล่ะคะ? รับรองว่าพี่ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนแน่ๆ”                กนกกาญจน์ส่ายศีรษะ มีแววหวั่นกลัววูบหนึ่งปรากฏขึ้นบนดวงหน้าที่เริ่มเผือดซีด หญิงสาวพยายามนึกแก้ต่างให้กับตัวเอง                   “แต่บางที อย่างอาจารย์คาเรนเอง แกกลับมาตั้งหลายวันพี่ยังเพิ่งรู้เหมือนกัน นี่ถ้าไม่เกิดโทรลงมาตามตัวยายเหมให้ขึ้นไปทำงานแทนนงลักษณ์ พี่ก็คงไม่รู้แน่ๆว่าอาจารย์กลับมาถึงแล้ว”                แสงไฟถูกเปิดจนสว่างโพลงไปทั่วบริเวณพิพิธภัณฑ์ และเช่นเดียวกัน... เหมือนกับไม่เคยมีร่องรอยนักวิทยาศาสตร์สาวนามกีฏยา จิตรางคนางค์มาก่อน โต๊ะทำงานที่เคยเห็นหล่อนนั่งนิ่งประจำอยู่เหมือนหุ่นตุ๊กตาโดยไม่แทบไม่พูดจากับใครท่ามกลางกองซากแมลงเหล่านั้น บัดนี้กลับว่างเปล่าเหลือเพียงโต๊ะไม้ธรรมดาที่เหมือนกับไม่เคยมีใครจับจองเป็นเจ้าของมาก่อน บุคคลทั้งคู่หายตัวไปอย่างลึกลับพร้อมกันไม่ต่างกับการปรากฏตัวขึ้น                  “พอพี่เอะใจขึ้นมาดู ก็เห็นสภาพมันเป็นแบบนี้แหละค่ะ สาบานได้เลย ว่าไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับข้าวของอะไรในห้องนี้เด็ดขาด  ไม่รู้ทำไมมันถึงได้เป็นอย่างนี้ไปได้”                  กนกกาญจน์เสียงสั่นพร่าด้วยความรู้สึกหวั่นหวาดยิ่งขึ้น ปกติก็แทบจะไม่ขึ้นมายุ่มย่ามบนชั้นนี้เลยด้วยซ้ำ ถ้าไม่เพราะเหมวดีเป็นเพื่อนร่วมงานที่คุ้นเคยกันมาก่อนถูกย้ายขึ้นมาอยู่  นักวิทย์สาวเองก็พยายามไม่คิดว่า อาจารย์“คาเรน”ที่เคยเจอเพียงไม่กี่หน จะเป็นใคร ที่ไม่ใช่อาจารย์คาเรนตัวจริง!!               แล้วยังชื่อแปลกๆของผู้หญิงที่อาจารย์ชาลเอ่ยขึ้นมาอีก กีฏยา? ให้ตายเถอะ! ใครกันล่ะที่อยู่บนชั้นพิพิธภัณฑ์นี้ ถ้าไม่ใช่...!                     แค่นึก ก็แทบไม่อยากจะยืนอยู่บนนี้อีกต่อไป ความคิดว้าวุ่นสับสน ยิ่งยายเหมหายตัวไปด้วยอีกคน สถานการณ์ยิ่งน่ากลัวมากขึ้นจนไม่กล้าคาดเดาว่ามันจะเกี่ยวข้องกันหรือเปล่า?               “แล้ว... เอ้อ”              “มีอะไรที่ยังไม่ได้บอกผมอีกหรือครับพี่กาญจน์?”                 ท่าทางนั้น ทำให้ธุมชาลรู้ว่ายังมีบางอย่างที่กนกกาญจน์เล่าไม่หมด หญิงสาวจึงจำใจพยักหน้ารับหงึกหงัก ไม่อาจปกปิดความหวาดหวั่นเอาไว้ได้มิด                   “เรื่องของนงลักษณ์ด้วยน่ะสิคะ”                    ชื่อนี้ทำให้เขาสะดุ้งสุดตัว จนไม่อาจฝืนแสดงสีหน้าเรียบเฉยได้อีกต่อไป                   “คุณแม่ของนงลักษณ์โทรฯมาที่คณะตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ บอกว่า... เอ้อ นงลักษณ์ฆ่าตัวตายเมื่อคืนนี้เอง!”                  เหมือนโยนลูกระเบิดตูมลงเบื้องหน้า นงลักษณ์ ผู้ช่วยนักวิจัยที่ไม่เคยมีวี่แววใดๆมาก่อน นอกจากอาการประสาทที่ยังหาสาเหตุไม่พบ... ชายหนุ่มมองสภาพยุ่งเหยิงของห้องแล็บรอบด้าน ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วอึดใจ ราวทุกอย่างที่เลวร้ายพร้อมใจเกิดขึ้นพร้อมในเวลาเดียวกัน               แล้ว เกตุมาลาล่ะครับ วันนี้มาที่คณะหรือยัง?                สังหรณ์บางอย่างทำให้นึกถึงลูกศิษย์สาวคนสนิทขึ้นมาในทันที ก่อนที่โทรศัพท์ในมือจะดังขึ้น เขากดรับสัญญาณจากอีกฝ่ายอย่างร้อนรน                เพื่อจะรับฟังเสียงที่ยังตื่นตระหนกของกัทลีพอดี              “อาจารย์ชาลคะ ตอนนี้มีตำรวจจะมาพบตัวเกตุมาลาค่ะ เขาสงสัยว่ายายเกตุจะเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมหลายศพที่เกิดขึ้นตอนนี้!!”             “ฆาตกรรม?”                เสียงของเขาทำให้ทั้งกนกกาญจน์และทิพย์มณีถึงกับยืนหูผึ่ง แต่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจ ความห่วงใยทำให้เขาถามอีกฝ่ายออกไป                “แล้วเกตุมาลาล่ะ?”               “ยายเกตุหายตัวไปค่ะ กล้วยเองก็กลุ้มใจอยู่ ไม่รู้ว่าหายไปไหน ตั้งแต่เมื่อคืนนี้เอง”                  *******************                   “มัน”สดับเสียงคนพวกนั้นคุยกันอย่างเงียบเชียบทั้งที่หัวใจทุรนทุรายร้อนรุ่ม พยายามควานหาของสำคัญที่ต้องการตามหาอย่างเร่งร้อน               สัญชาตญาณบอกว่า มันจะต้องถูกเก็บซ่อนอยู่ที่ใดที่หนึ่งภายในห้องแล็บแห่งนี้นั่นแหละ แต่... อยู่ที่ไหนกันเล่า?                 ตอนนี้ เรื่องราวกำลังบานปลายออกไปแล้ว หลักฐานชิ้นสำคัญที่มันเผลอทำหล่นเอาไว้ในที่เกิดเหตุทำให้ตำรวจ พยายามตามกลิ่นล่าฆาตกร และบางทีมันอาจจะพลอยติดร่างแหร่วมกับคนร้ายไปด้วย แม้จะพยายามคิดว่าโอกาสนั้นก็มีอยู่น้อยเต็มที                 แต่อย่างน้อยต้องรีบหาทาง จัดการทุกอย่างให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะสายเกินไป...              และทุกคนจะรู้ตัว!                  ************************                    ซองเอกสารสีขาวถูกส่งมาวางไว้ที่โต๊ะทำแล็บของเกตุมาลาตั้งแต่ตอนสายโดยไม่มีผู้ใดสนใจจะหยิบขึ้นมาดู ทุกคนต่างกำลังวุ่นวายกับเหตุการณ์วุ่นวายที่เกิดขึ้นภายในคณะพร้อมกันในวันนี้ โดยเฉพาะในห้องพิพิธภัณฑ์แมลงที่กำลังจะเปิดทำการในอีกไม่นาน กลายเป็นเรื่องปริศนาที่หาคำอธิบายไม่ได้                 แถมเจ้าหน้าที่และอาจารย์ว่าที่ “ผู้อำนวยการ”พิพิธภัณฑ์เอง ก็เกิดหายตัวไปอย่างลึกลับเกือบทั้งแผนก!!                     ดอกเตอร์พงศ์พิทย์ เพชรพยัต เจ้าของและอธิการบดี เพิ่งเดินทางกลับมาจากต่างประเทศพอดี ชายวัยต้นหกสิบเศษท่าทางภูมิฐานสมกับฐานะและภูมิรู้ กำลังสนทนาภายในห้องส่วนตัวของธุมชาลอย่างเคร่งเครียด ชายหนุ่มให้ข้อมูลเท่าที่ตนทราบมาพอสังเขป แต่ดูเหมือนว่าจะยังไม่เพียงพอสำหรับปริศนาลึกลับของการหายตัวอย่างมีเงื่อนงำของคาเรน กีฏยา เหมวดี รวมถึงเกตุมาลา ที่เขาเพิ่งทราบรายละเอียดในตอนสายของวันนี้จากกัทลีเพื่อนสนิทของหล่อน                    ธุมชาลไม่ได้เล่าเรื่องเกตุมาลาให้กับดอกเตอร์พงศ์พิทย์ฟัง เพียงแค่เกิดเหตุกับบุคลากรทั้งสามคน ผู้บริหารคนสำคัญของเพชรพยัตก็แทบจะต้องกุมขมับกับการแก้ไขปัญหาในครั้งนี้ไม่ไหวอยู่แล้ว                   “ผมขอร้องนะธุมชาล ช่วงนี้กรุณาอย่าเพิ่งให้เรื่องไปถึงนักข่าว... ไม่งั้นอาจจะยิ่งทำให้เรื่องขยายออกไปมากกว่านี้ ส่วนพิพิธภัณฑ์แมลงเราอาจจะชะลอการเปิดทำการไปได้สักระยะหนึ่งก่อน”             พงศ์พิทย์พยายามชี้แจงกับเจ้าหน้าที่และคณาจารย์ที่รับทราบเรื่องอย่างรวบรัดที่สุด             “ผมจะพยายามหาทางติดต่อกับอาจารย์คาเรนให้เร็วที่สุด คิดว่าบางที โปรเฟสเซอร์คาเรนอาจจะมีภารกิจสำคัญบางอย่างที่ไม่ต้องการติดต่อกับใคร”              คำตอบนั้นแม้จะไม่ให้ความกระจ่างใดๆ แต่ยังเป็นความหวังเดียวที่น่าจะดูดีที่สุด ธุมชาลก็ไม่อยากจะมองให้เป็นไปในแง่ร้าย แต่สังหรณ์ลึกๆเขากำลังคิดถึงผีเสื้อสีขาวเงินยวง ที่ได้ยินมาก่อนหน้า เหมือนเป็นสัญญาณประหลาดกระตุ้นให้คิดว่า ผีเสื้อประหลาดอาจเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของคนเหล่านั้น โดยเฉพาะคำพูดของกัทลี                 “กล้วยได้ยินเหมือนยายเกตุจะพูดเบาๆนะคะ แต่ตอนนั้นมันดึกมากแล้ว และก็ไม่ชัดเจนเท่าไร คล้ายกับจะออกไปข้างนอก ไปหาเพื่อนหรืออะไรนี่แหละ แต่ไม่นึกว่า...”                 “เพื่อนของเกตุหรือครับ?”                    หญิงสาวไม่แน่ใจนักเพราะอยู่ในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่น ตื่นเพราะไอ้เสียงโทรศัพท์มือถือของเกตุมาลานั่นแหละ แต่ความง่วงก็มีมากกว่าจนทำให้ผล็อยหลับไปอีกตอนหล่อนเดินออกไปรับโทรศัพท์และคุยกับ “ปลายสาย”ที่ระเบียงด้านนอก                    เขาต้องปลอบหล่อนไปนานพอสมควร กัทลีกำลังว้าวุ่นใจอย่างหนัก เมื่อเหตุการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้นกับเพื่อนรักของหล่อน เกตุมาลาเกิดหายตัวไปอย่างลึกลับ หายไปโดยไม่มีวี่แววหรือการเก็บเสื้อผ้าติดตัวไปสักชิ้นเดียว มันแทบไม่ต่างกับการถูกลักพาตัว!                   และเมื่อหล่อนกำลังลังเล ระหว่างตัดสินใจที่จะไปแจ้งความ กลายเป็นว่ามีนายตำรวจสืบสวนมาติดต่อถามหาเกตุมาลาถึงหอพักเสียเองตั้งแต่เช้า จนทำให้หลายคนต้องออกมาสังเกตการณ์ด้วยความสงสัยอีกด้วย                เกตุมาลากลายเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมไปแล้ว!!                  ********************              เช้าวันนั้น กัทลีตั้งใจจะติดต่อ รปภ.ของหอพัก เพื่อขอดูภาพจากกล้องวงจรปิด และคิดว่าถ้าถึงเย็นเพื่อนสาวยังไม่กลับมา อาจจะต้องไปแจ้งความกับตำรวจ แต่ยังไม่ทันที่คุณครูสาวจะทำอะไรทั้งสิ้น เจ้าของหอพักที่หล่อนอาศัยอยู่ก็โทรศัพท์สายตรงขึ้นมาตามถึงห้อง             “มีตำรวจมาขอพบคุณเกตุมาลาค่ะ”                น้ำเสียงเคร่งเครียดของพี่ผู้ดูแลหอพักทำให้หล่อนรู้ว่าเรื่องนี้คงจะพูดต่อกันไปอีกยาวแน่ แม้ว่าจะยังไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไรก็ตาม จนเมื่อลงมายังห้องรับรองแขกด้านล่าง กัทลีก็แทบจะเข่าอ่อนเมื่อพบว่ามีตำรวจไม่น้อยกว่าสามคนกำลังนั่งรอหล่อนอยู่ก่อนแล้ว พวกเขามีท่าทางประหลาดใจเล็กน้อยที่หล่อนบอกว่า เกตุมาลาหายตัวไปตั้งแต่เมื่อคืนพอดี                  “ถ้าอย่างนั้นผมต้องขอสอบปากคำคุณสักเล็กน้อยนะครับ”                  นายตำรวจที่รู้ชื่อภายหลังว่าหมวดเขมชาติ พูดจาอย่างสุภาพขณะซักถาม ส่วน “ผู้กอง”ที่ดูอาวุโสกว่าอีกคนหนึ่ง กลับยืนกอดอกนิ่ง เหมือนเป็นฝ่ายจับพิรุธหล่อนเสียมากกว่า                “คุณบอกว่าคุณเกตุมาลาหายตัวไปอย่างลึกลับตั้งแต่เมื่อคืนนี้?”              กัทลีตอบไปตามตรงและอีกหลายคำถามที่พวกเขาต่างระดมยิงคำถามใส่อย่างไม่ยั้ง และหลังจากนั้น นายตำรวจแผนกนิติเวชก็ล้วงถุงพลาสติกใสออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ภายในมองเห็นวัตถุชิ้นหนึ่งชัดเจน มันเป็นเศษชิ้นส่วนข้างหนึ่งของต่างหู             “คุณเคยเห็นต่างหูข้างนี้มาก่อนหรือเปล่าครับ คุณกัทลี”             กัทลีจำมันได้ทันทีเมื่อเห็นตัวอักษรตัว K สลักเสลาลวดลายงดงาม และตอบออกไปโดยแทบไม่ต้องคิด              “ใช่ค่ะ! น่าจะเป็นต่างหูของเกตุมาลา ดิฉันจำได้ว่า ตัว K ที่มาจากชื่ออักษรตัวแรกของยายเกตุ...”              ***********************              กัทลีหนาวยะเยือกไปทั้งตัวด้วยความพรั่นพรึง เชื่อมั่นว่าเกตุมาลาไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เด็ดขาด แต่มีบางอย่างที่กระตุ้นความสงสัย               “ถ้ามีอะไรกรุณาติดต่อมาที่ผมได้โดยตรงเลยนะครับ”              หล่อนรับนามบัตรของนายตำรวจหนุ่มผู้นั้นมาเก็บไว้ ทราบแต่เพียงว่าเขาเป็นผู้รับผิดชอบในด้านการชันสูตร นายตำรวจผู้นั้นไม่ได้มีท่าทีเกรี้ยวกราดดุดันเหมือนกับที่หล่อนเคยกลัวตั้งแต่รู้ว่าจะถูกสอบปากคำแม้แต่น้อย ตรงข้ามเขากลับมีอัธยาศัยไมตรีและเป็นกันเองจนทำให้พอเบาใจขึ้น และกล้าเอ่ยปากฝากให้เขาช่วยติดตามหาเพื่อนสาวที่หายตัวไปอย่างลึกลับในคืนก่อน เขมชาติรับปากด้วยท่าทีเต็มอกเต็มใจ               “ไม่ต้องกังวลนะครับ ผมยินดีครับ”               เมื่อตำรวจกลับกันไปหมดแล้ว สังหรณ์ใจทำให้ครูสาวตัดสินใจให้ รปภ.ของอาคารที่พักนำวิดีโอวงจรปิดมาเปิดเช็คในช่วงเวลากลางดึกของคืนนั้น                  ภาพจากกล้องตัวแรก แสดงให้เห็นภาพเกตุมาลาเดินลุกลี้ลุกลนออกจากลิฟท์ไปยังประตูด้านหน้า กล้องตัวที่สองและสาม ที่ติดอยู่ด้านนอกอาคารและส่วนของลานจอดรถติดถนนเล็กๆที่เชื่อมต่อไปยังถนนสายหลัก ทำให้หล่อนเห็นร่างของเพื่อนสาวกำลังตรงไปยังรถคันหนึ่งที่จอดอยู่ในเงามืดเพียงเศษเสี้ยว                เห็นทะเบียนรถชัดเจน แต่มันไม่ใช่รถที่คุ้นเคย แต่ร่างของใครคนหนึ่งที่ก้าวเข้ามาด้านหลังของเกตุมาลานั่นต่างหากที่ทำให้หล่อนแทบขยี้นัยน์ตา ถ้าหล่อนจำไม่ผิด ลักษณะรูปร่างสูงใหญ่ในเงามืดเช่นนี้ คล้ายคลึงกับคนที่เคยมาส่งเกตุมาลาในคืนฝนตกวันนั้นไม่มีผิด...              คนที่เกตุมาลาบอกว่าชื่อ “พี่โชติ”              อะไรบางอย่างทำให้ กัทลีตัดสินใจกดเบอร์โทรศัพท์ ติดต่อกับหมวดเขมชาติในทันที...                    *************************** จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 54 19:44:33

ความคิดเห็นที่ 3 เป็นเงาอยู่นานครับ พึ่งจะโผล่ ผมอยู่มหาชัยเมืองใหม่ก็ลุ้นน้องน้ำจนเขาแห้งกันหมดแล้ว แต่ของผมพึ่งจะเห็นหัวน้ำรำไร       เป็นกำลังใจลับๆ เหมือนเดิมครับ จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 54 21:55:15

ความคิดเห็นที่ 4 จ๊อดด ทุกตัวหนังสือเขียนได้มีพลังเหมือนเคยค่ะ ชอบจัง (ต้องรีบถอนสายตาออก เดี๋ยวติดแล้วยาว - -') ตามซื้อหนังสืออยู่ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มาตามอ่านในเน็ตนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ >_< จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 54 22:46:17

ความคิดเห็นที่ 5 ลึกลับ ซับซ้อนจริงๆ จากคุณ : สวนใส เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 07:23:31

ความคิดเห็นที่ 6 โชคดีมีกัทลี :) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 18:24:57

ความคิดเห็นที่ 7 เฮือก!!! ถอนใจอย่างแรงเมื่ออ่านจบ ลุ้นจนแทบลืมหายใจ นับวั่นยิ่งซับซ้อน ซ้อนซับขึ้นเรื่อยๆ แล้ว จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 19:57:45

ความคิดเห็นที่ 8 พยายามเดามาตั้งแต่ต้นเรื่องจนบัดนี้ว่าใครเป็นพระเอกใครเป็นนางเอก จนถึงบทนี้ก็ยังมองไม่เห็นเลยค่ะ ทุกคนดูมีปัญหาหมดเลย แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 54 05:05:09 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 00:15:46

ความคิดเห็นที่ 9 กงกรรมของบุรโชติ เริ่มทำงานแล้วสินะคะ  จิตหลอนขนาดนี้ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 03:01:13

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณเรื่องที่จะมองๆหาหนังสือให้นะคะ .......................... เดี๋ยวกะว่าอาทิตย์หน้าคงได้อ่านเรื่องนี้จนจบแน่ๆ ถ้าไม่มีอะไนผิดพลาด เพราะอาจจะต้องพักยาว ก่อนเด็กๆเปิดเทอม ไม่แน่ใจว่าจะได้เข้ามาอีกไหม แต่ส่งกำลังใจให้เสมอค่ะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 12:01:51