ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 30 เช้าตรู่วันใหม่ปุณณมีลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกปลอดโปร่งจากการได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ เรียกว่าได้ชาร์ตแบตให้กับร่างกายเต็มที่แล้ว และสิ่งแรกที่สัมผัสได้ก็คือกลิ่นหอมกรุ่นของข้าวต้มกับน้ำซุป ซึ่งคนที่เพิ่งถือถาดเดินเข้ามาวางตรงโต๊ะญี่ปุ่นข้างหัวเตียงเตียงก็คือผู้เป็นมารดานั่นเอง “คุณแม่ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” ปุณณมีลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิพร้อมทั้งเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ เพราะเท่าที่จำได้ กำหนดกลับจากการไปนั่งวิปัสนาที่วัดในต่างจังหวัดของบุพการีทั้งสองก็คือวันมะรืน ไม่ใช่วันนี้ “ป้าสาโทรไปบอกเมื่อคืนว่า ใบปอกลับมาบ้านเพราะไม่สบายมาก แม่เป็นห่วงก็เลยรีบกลับมาน่ะลูก มาถึงตอนเช้ามืดพอดี ก็เลยเข้าครัวทำข้าวต้มกุ้งกับน้ำซุปให้  เป็นไงบ้าง ดีขึ้นรึยังลูก” นางเอมอรเดินเข้ามานั่งข้างบุตรสาวคนเดียวแล้วใช้หลังมือแตะที่ใบหน้าและหน้าผากอย่างห่วงใย พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นผ้าพันแผลตรงต้นแขนที่อยู่เลยข้อศอกขึ้นไป “แล้วนี่แขนไปโดนอะไรมา” “อุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะคุณแม่ ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แล้วคุณพ่อล่ะคะ ไม่กลับมาพร้อมกันเหรอ หนูคิดถึงคุณพ่อจัง” หญิงสาวรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที และใจจริงก็อยากถามถึงบิดาอยู่แล้วด้วย “แม่ก็กำลังจะคุยกับใบปออยู่พอดี เรื่องของคุณพ่อ  หนูคงไม่เคยรู้ว่าคุณพ่อเคยบนบานศาลกล่าวเอาไว้ ตั้งแต่รู้ตัวว่าเป็นโรคมะเร็ง คุณพ่อบนไว้ว่า ถ้ามีชีวิตอยู่ต่อไปเกินสามเดือนจะบวชแก้บนหนึ่งเดือน  ตอนนี้คุณพ่อก็กำลังปรึกษาหลวงพ่อที่วัดอยู่เรื่องที่จะขอบวชอยู่ที่นั่นเลย เพราะชอบบรรยากาศที่สงบ ร่มรื่นของวัดนั้นน่ะลูก” ปุณณมีรับฟังคำบอกเล่าของมารดาแล้ว ก็อดที่จะเป็นห่วงในเรื่องสุขภาพของบิดาไม่ได้   “แล้วเรื่องอาการของคุณพ่อล่ะคะ  หนูกลัวว่าอยู่ที่วัด ห่างไกลความเจริญ ห่างไกลหมอแบบนั้น จะไม่เป็นผลดีกับสุขภาพของคุณพ่อ” “เรื่องนั้นตอนแรกแม่ก็ห่วงเหมือนกัน แต่คุณพ่อก็ยืนยันว่า อยากจะบวชและก็จะดูแลตัวเองอย่างมีระเบียบวินัยอย่างเดิมแน่นอน  แม่ว่าอาการคุณพ่อตอนนี้ก็ถือว่ายังทรงๆนะลูก ถึงไม่ได้ดีขึ้นมากแต่ก็ไม่ได้แย่ลงจนน่าเป็นห่วง แม่ว่าใบปออย่ากังวลเลย ไปอาบน้ำแล้วมาทานข้าวต้มก่อนดีกว่าลูก แล้วถ้าพรุ่งนี้หนูอาการดีขึ้นแล้ว เราสองคนจะได้ไปซื้อของเตรียมเครื่องบวชนาคให้คุณพ่อกัน” “คุณแม่ก็ไปพักผ่อนบ้างนะคะ เดินทางกลับมาเหนื่อยๆแล้วยังมาทำข้าวต้มให้อีก หนูรู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อวานมากเลยค่ะ “ หญิงสาวตอบพลางยกแขนโอบกอดมารดาอย่างขอบคุณ “อ้อ แม่ลืมบอกไป ตอนใบปอยังไม่ตื่น มีพวกเพื่อนๆโทรมาหาด้วยลูก ที่แม่ได้รับสายก็เป็นหนูนิดากับฉาย แล้วก็เพื่อนที่ทำงานคนนึงด้วย สำเนียงคล้ายๆคนญี่ปุ่น ยังไงหนูลองดูในโทรศัพท์เอาแล้วกันนะว่ามีใครบ้าง” หลังจากบอกแล้วนางเอมอรก็ลุกขึ้นยืนเตรียมตัวจะเดินออกไปข้างนอก “ขอบคุณนะคะ คุณแม่” ปุณณมีพูดตามหลังร่างของมารดาที่เดินพ้นประตูห้องไปแล้วก็หันไปมองโต๊ะหัวเตียงเพื่อจะหยิบโทรศัพท์มาดูว่ามีใครโทรหาบ้างช่วงที่เธอหลับไป ซึ่งมีทั้งสายที่ไม่ได้รับ และสายที่ได้รับโดยผู้เป็นแม่  ดูอยู่ไม่นานก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ หลังจากนั้น ก็ยกถาดข้าวต้มกับน้ำซุปลงมาที่โต๊ะอาหารข้างล่าง เพราะปกติแล้วเธอไม่ค่อยชอบทานอาหารบนห้องนอนเท่าไหร่นักถ้าไม่จำเป็นจริงๆ “คุณใบปอ ตื่นแล้วเหรอคะ  คุณหมอวิรัชสั่งไว้ว่า วันนี้ถ้าตื่นแล้วอย่าลืมไปล้างแผลนะคะ เดี๋ยวคุณหมอจะกลับเข้ามาที่บ้านอีกทีช่วงเที่ยงๆน่ะค่ะ” ป้าสาเดินเข้ามาบอกพร้อมกับถือแจกันใส่ดอกไม้ที่ดูแปลกตาในความรู้สึกของคนมองเอามาวางตรงกลางโต๊ะอาหารด้วย พอเห็นสายตาที่มองอย่างสงสัย หญิงสูงวัยก็ยิ้ม “เมื่อกี้ป้าเจอคุณตุลกำลังจะออกไปทำงาน คุณตุลเลยฝากดอกไม้นี่มา บอกว่าให้เอามาให้คุณใบปอ ป้าเลยเอาไปใส่แจกันมาให้นี่แหละค่ะ  คุณตุลบอกว่าเป็นดอกของต้นโฮย่า ที่เพิ่งออกดอกช่วงนี้พอดี” ปุณณมีเอื้อมมือไปดึงแจกันใส่ดอกไม้ที่ป้าสาวางไว้เข้ามาใกล้เพื่อจะมองดูเจ้าดอกไม้ที่เป็นดอกจากต้นโฮย่าให้ชัดๆ เนื่องจาก ไม่เคยเห็นมาก่อนว่า ต้นไม้ชนิดนี้จะออกดอกมาหน้าตาเป็นอย่างไร “น่ารักจังเลยค่ะ” หญิงสาวพูดและอมยิ้ม เมื่อได้เห็นช่อดอกไม้ที่ประกอบไปด้วยดอกไม้สีขาวรูปร่างคล้ายดาวห้าแฉกดอกเล็กๆอยู่รวมกันเป็นพุ่ม ตรงกลางมีดอกคล้ายเป็นเกษรดอกเล็กๆสีชมพูเข้ม  ในใจกำลังคิดถึงคนที่ให้ดอกไม้ช่อนี้มา แล้วก็นึกได้ว่า ตอนที่นอนหลับไป เธอฝันถึงเขา ผิวแก้มของหญิงสาวเป็นสีระเรื่อขึ้นทันที เมื่อคิดถึงความฝันที่ว่า เขาขอเธอแต่งงาน แล้วมันก็เหมือนเป็นความจริงมากๆ ด้วย มากจนไม่แน่ใจว่ามันเป็นความจริงหรือฝันไปกันแน่  ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ดึงความรู้สึกให้กลับมาจากภวังค์ความคิด  ปุณณมีหยิบโทรศัพท์มารับโดยที่ยังไม่ละสายตาจากแจกันดอกไม้ตรงหน้า “สวัสดีครับ คุณใบปอ” “ฉาย ” หญิงสาวเรียกชื่อเขา แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าคืนวันนั้น ฉายะชาติก็เจ็บตัวเหมือนกัน แต่เธอกลับลืมนึกถึงเขาไปสนิท ในความรู้สึกตอนนั้น ต้องการเพียงอย่างเดียวคือ ไม่อยากอยู่โรงพยาบาลและอยากกลับบ้านให้เร็วที่สุด “ฉายเป็นไงบ้าง ตอนนี้อยู่ที่ไหน” “ผมไม่เป็นไรมากแล้วครับ ตอนนี้อยู่บนรถของรุตม์ กำลังจะกลับบ้าน  แล้วคุณใบปอล่ะครับ เมื่อเช้าผมโทรมาแล้วคุณแม่คุณใบปอรับสาย บอกว่าคุณใบปอไม่สบายยังไม่ตื่นเลย” “ตื่นมาได้สักพักแล้วล่ะ  ตอนนี้ก็ค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้ว ขอบใจที่โทรมาถามนะ” “ผมเป็นห่วงคุณใบปอนะครับ เป็นห่วงมาก” แค่ได้ยินเสียง ไม่ต้องเห็นสีหน้าแววตา เธอก็รับรู้ได้เสมอ ว่าเขาเป็นห่วงเธอจากความรู้สึกจริงๆ “ขอบใจอีกครั้งนะ  ฉายก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะ” ปุณณมีตอบด้วยน้ำเสียงปกติ  และคิดว่าเขาน่าจะพอรู้ว่ามันเป็นคำพูดและน้ำเสียง จากเพื่อนที่ปรารถนาดีต่อเพื่อนเท่านั้นจริงๆ  ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง คล้ายกำลังตัดสินใจอะไรอยู่ “ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ยฉาย เราจะได้ ” “เดี๋ยวครับ คุณใบปอ อย่าเพิ่งว่าง” เขาพูดสวนกลับมาทันที “คือ ถ้ากลับไปถึงแล้ว ผมไปหาคุณใบปอที่บ้านได้มั้ยครับ  ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย” ปุณณมีขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด  ความจริงวันนี้เธอก็ว่างและอยู่บ้านทั้งวัน และก็ต้องยอมรับว่าลึกๆในใจแล้ว เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่า เขามีเรื่องอะไรอยากคุยด้วย   “ได้สิ  เราก็อยู่บ้านทั้งวันแหละ จะมาตอนไหนก็มาได้เลย” “ขอบคุณมากครับ  ขอบคุณที่ไม่ปฏิเสธผม” น้ำเสียงที่ตอบมาเปี่ยมไปด้วยความดีใจ   ปุณณมีบอกลาและกดวางสายโทรศัพท์ถือแล้วลุกเดินขึ้นไปบนห้องนอนพร้อมกับแจกันดอกโฮย่า ที่เธอตั้งใจจะเอาไปวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงด้วย   หลังจากการประชุมเรื่องความก้าวหน้าของโครงการปรับปรุงและออกแบบตกแต่งภายในโรงแรมระดับห้าดาวแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นลูกค้ารายสำคัญของบริษัทออคโทเบอร์ เดคเคอเรเตอร์  ของตุลยวัตกับเพื่อนๆ เขากับพนักงานอีกสองคนในฐานะตัวแทนบริษัทก็พาลูกค้าผู้เข้าร่วมประชุมไปเลี้ยงขอบคุณที่ร้านอาหารญี่ปุ่นในศูนย์การค้าแห่งหนึ่ง ก่อนจะแยกย้ายกันกลับในช่วงใกล้ค่ำ “แหม โทรมาได้จังหวะพอดีเลยนะ  ทุกอย่างเรียบร้อยดี แล้วทางแกกับไอ้ก้อยล่ะ  จะกลับพรุ่งนี้ตามกำหนดเดิมรึเปล่า” ชายหนุ่มเดินก้าวท้าวเร็วๆตรงไปยังลานจอดรถพร้อมทั้งคุยโทรศัพท์กับพจน์ที่โทรมาถามข่าวคราวด้วยความเป็นห่วง อาจเป็นเพราะไม่บ่อยนักที่ตุลยวัตจะฉายเดี่ยวโดยไม่มีเขา และอันที่จริงงานนี้ก็เป็นงานในความรับผิดชอบโดยตรงของเขา ทว่า เหตุการณ์ไม่คาดคิดที่ทำให้ตุลยวัตต้องกลับกรุงเทพมาก่อน ทำให้แผนงานต้องมีการปรับเปลี่ยนตามความเหมาะสม และถึงแม้จะมั่นใจในความสามารถของเพื่อนแค่ไหนพจน์ก็ยังอยากโทรมาถามเพื่อความสบายใจอยู่ดี “ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงก็คงกลับพรุ่งนี้แหละ   พรีเซนต์งานวันนี้ผ่านไปได้ด้วยดี ฉันก็ดีใจด้วยว่ะ เหมือนยกภูเขาออกจากอกเลย งั้นเดี๋ยวฉันไปกินข้าวก่อนแล้วกันนะ ก้อยมาตามแล้ว  แล้วเจอกันที่บริษัทนะเพื่อน” “โอเค ตามนั้น แล้วเจอกันเว้ย” “พี่ตุลคะ” เสียงเรียกนั้น ดังขึ้นตั้งแต่ตุลยวัตยังพูดโทรศัพท์ไม่จบประโยคด้วยซ้ำ ชายหนุ่มรีบเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกงแล้วหันไปมองตามเสียง “อ้าว สิตางศุ์  สวัสดีครับ มาทำอะไรที่นี่เนี่ย” เขาเอ่ยทักทายอย่างยินดี และเดินเข้าไปใกล้ “วันนี้สิตางศุ์มีงานอีเว้นท์ที่นี่ค่ะ  แล้วก็เพิ่งทำงานเสร็จ กำลังจะกลับบ้าน ก็เดินมาเจอพี่ตุลพอดีเลย เอ่อ พี่ตุลมีธุระหรือรีบไปไหนรึเปล่าคะ” คำถามประโยคสุดท้ายของหญิงสาว ทำให้ภาพของใครคนหนึ่งลอยเข้ามาในความคิด  จริงสินะ  วันนี้เขามีเรื่องที่ยังต้องทำอีกหลายเรื่องเลย  ทว่า เมื่อมองสบตาที่ดูอ้างว้างอย่างน่าตกใจของหญิงสาวตรงหน้า เขาก็ส่ายศรีษะช้าๆ “ไม่มีครับ ไม่ได้รีบไปไหน สิตางศุ์มีอะไรรึเปล่า ท่าทางดูไม่ค่อยสบายใจ” “ค่ะ  ไม่สบายใจมากเลยด้วย  เราไปหาที่นั่งเงียบๆคุยกันได้มั้ยคะ สิตางศุ์ขอรบกวนเวลาพี่ตุลไม่เกินหนึ่งชั่วโมงหรอกค่ะ” “นานกว่านั้นก็ได้ครับ  ไม่ต้องเกรงใจ  ป่ะ งั้นไปร้านกาแฟแถวๆนี้แล้วกัน วันนี้วันธรรมดาคนคงไม่เยอะมาก” เขาเป็นฝ่ายเสนอแล้วเดินนำหญิงสาวไปที่ร้านกาแฟร้านหนึ่งในมุมเงียบๆ  ร้านหนึ่งของศูนย์การค้าแห่งนี้ จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 02:28:33

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 30 ต่อ) “รับงานอีเว้นท์ได้แบบนี้ก็แสดงว่าหายเป็นปกติดีแล้วใช่รึเปล่า พี่ดีใจด้วยนะ” ตุลยวัตบอกเมื่อเดินมานั่งที่โต๊ะ หลังจากเดินไปสั่งเครื่องดื่มและขนมแล้ว “ถ้าเป็นเรื่องงาน ก็กลับมาทำงานได้เหมือนเดิมแล้วล่ะค่ะ  แต่ถ้าเรื่องอื่น ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วน่ะสิคะ” หญิงสาวตอบเสียงเรียบ สายตาเหม่อมองไปตรงทางเดินด้านนอกที่มีผู้คนเดินสวนกันไปมา “หมายถึงเรื่องพี่ฉายเหรอ” เธอพยักหน้ายอมรับ “พี่ตุลว่าสิตางศุ์ตัดสินใจถูกรึเปล่าคะ  ที่จะยอมยกเลิกงานแต่งงานตามความต้องการของพี่ฉาย  เพราะไม่ว่าจะทำยังไง หรือวิธีไหน เค้าก็ยิ่งห่างไกลออกไปทุกที พี่ฉายคงอยากกลับไปคืนดีกับแฟนเก่าที่พี่ฉายรักมากเหลือเกิน รักจนไม่ยอมรับความจริงอะไรทั้งนั้น” คนฟังลอบถอนใจกับถ้อยคำที่ได้รับรู้จากหญิงสาว  นึกไม่ถึงจริงๆว่า ในที่สุดเธอจะหมดความอดทนและยอมปล่อยฉายะชาติออกไปจากชีวิตจริงๆ “ถ้าถามพี่ พี่ว่าสิตางศุ์ตัดสินใจถูกแล้วล่ะ  การที่ต้องเอาชีวิตเราไปผูกติดกับคนที่ไม่ได้มีความรักให้เราเลย ยังไงก็ไม่มีทางมีความสุขได้  ส่วนเรื่องที่ว่า พี่ฉายจะอยากกลับไปคืนดีกับแฟนเก่ารึเปล่า การตัดสินใจมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับฝ่ายฝ่ายหนึ่งเพียงคนเดียวเท่านั้น  แล้วพี่ก็คงคิดหรือตอบความรู้สึกแทนใครไม่ได้เหมือนกัน จะมีการตัดสินใจอย่างไรเกิดขึ้น” “แต่ตอนนี้  คุณใบปอคบกับพี่ตุลอยู่ไม่ใช่เหรอคะ  พี่ตุลจะมองไม่ออกหรือไม่รู้เลยเหรอ ว่าแฟนพี่ตุลจะใจอ่อนกับพี่ฉายรึเปล่า” ถึงตอนนี้แล้ว ตุลยวัตก็ค่อนข้างแน่ใจถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงในการมาพูดคุยกับเขาของสิตางศุ์   ชายหนุ่มยังไม่ได้ตอบอะไร จนกระทั่งพนักงานที่นำเครื่องดื่มกับขนมมาวางให้ที่โต๊ะ เดินจากไป “ถ้าสิตางศุ์ตัดสินใจได้แล้ว ว่าจะยอมให้มีการยกเลิกงานแต่งงาน  ทำไมถึงยังต้องกลัวว่าพี่ฉายจะกลับไปคืนดีกับแฟนเก่าอีกล่ะ ในเมื่อ ต่างฝ่ายต่างก็แยกทางกันแล้ว มันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไปไม่ใช่เหรอ” สิตางศุ์หันกลับมาสบตากับตุลยวัตด้วยแววตาแข็งกร้าว เมื่อได้ยินคำถามนี้ “สิตางศุ์ยังตัดไม่ขาดจริง ยังหวงและห่วงพี่ฉายอยู่ใช่มั้ย” หญิงสาวไม่ตอบและเมินหน้าไปทางอื่นทันที  ชายหนุ่มได้แต่มองและส่ายหน้าอย่างหนักใจกับความคิดของเธอ “พี่รู้ว่ามันยาก ที่เราจะเลิกรักหรือลืมใครสักคน แต่พี่อยากให้สิตางศุ์พยายามทำให้ได้นะครับ ชีวิตเป็นของเรา อย่าให้ใครมามีอิทธิพลต่อความรู้สึกนึกคิดของเรามากเกินไป หรือมากซะจนเรารู้สึกว่าไม่มีเค้าแล้วเราจะอยู่ไม่ได้  มันจะทำให้เราหาความสุขไม่เจอ พี่อยากเห็นสิตางศุ์เป็นสาวน้อยที่มั่นใจในตัวเอง แบบตอนเริ่มต้นทำงานในวงการบันเทิงใหม่ๆคนนั้น  ขนาดพี่ไม่ค่อยสนใจวงการนางแบบหรือแฟชั่น พี่ยังรู้จักและได้ยินชื่อเสียงของสิตางศุ์บ่อยมากเลย” “มันจะกลับไปเป็นแบบวันนั้นได้อีกจริงๆเหรอคะพี่ตุล  ในเมื่อชื่อเสียงทั้งหลายมันถูกทำลายย่อยยับไปหมดแล้ว ตอนนี้ ใครๆก็มองแค่ว่าสิตางศุ์เป็นผู้หญิงใจแตก ที่กำลังจะถูกสลัดทิ้ง เป็นหม้ายขันหมาก แทบจะไม่เหลืออนาคตอะไรในวงการอีกแล้ว งานก็มีแค่ประปรายจากพวกเพื่อนคุณแม่ ที่อาจจะยังสงสารและเห็นใจกันอยู่ ก็แค่นั้น” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด และต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งไม่ให้น้ำตาต้องไหลออกมา “แต่พี่เชื่อว่า เวลาจะทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างดีขึ้น ไม่แน่นะ กระแสในแง่ลบทั้งหลายอาจจะทำให้คนเห็นใจและเข้าใจเรามากกว่าจะซ้ำเติมนะพี่ว่า   เพียงแต่ สิตางศุ์ต้องอดทน ต้องเข้มแข็ง และผ่านมันไปให้ได้ เคยได้ยินรึเปล่า คำพูดที่บอกว่า ไม่มีค่ำคืนใดเป็นนิรันดร์ ไม่ว่าจะยังไง แสงสว่างของตอนเช้าวันใหม่เสมอ” สิตางศุ์ไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป ไม่อยากจะเชื่อว่า แค่คำพูดให้กำลังใจจากเขาไม่กี่คำจะก่อให้เกิดความตื้นตันใจได้ถึงเพียงนี้ “พี่ตุล มองโลกในแง่ดี แล้วก็คิดและจัดการกับปัญหาได้ดีจังเลยนะคะ” “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ  พี่ก็แค่ยึดถือตามคำสอนของคุณแม่กับคุณพ่อ ที่คอยสอนมาเสมอว่า ความสุขอยู่ที่ตัวเรา ใจของเรา คิดให้ตัวเองมีความสุขได้ มันดีกว่าจมอยู่กับความทุกข์ตั้งเยอะ” หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตาให้กับเขาก่อนจะก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ “ได้เวลากลับบ้านแล้วล่ะค่ะ  ขอบคุณพี่ตุลมากนะคะ ที่มาอยู่คุยเรื่องไร้สาระกับสิตางศุ์” “อย่าคิดอย่างนั้นสิครับ พี่ยินดีแล้วก็เต็มใจมาก แล้วจะดีใจกว่านี้ ถ้าสิตางศุ์จะนำสิ่งที่พี่พูดไปปรับใช้กับความคิดของตัวเอง แล้วถ้ามีอะไรอยากคุยอยากปรึกษาก็โทรหาพี่ได้นะ  พี่อาจจะไม่ใช่ที่ปรึกษาที่ดีนักแต่พี่ก็ยินดีรับฟังทุกเรื่องของสิตางศุ์” ตุลยวัตบอกพลางยื่นผ้าเช็ดหน้าส่งให้ เพราะเห็นว่าหญิงสาวยังไม่หยุดร้องไห้   “ขอบคุณพี่ตุลอีกครั้งนะคะ” ชายหนุ่มมองตามจนร่างระหงของหญิงสาวเดินออกจากร้านและลับสายตาไป แล้วกวาดตามองเครื่องดื่มกับขนมเค้กที่ยังเหลืออยู่ตรงหน้า พร้อมกับถอนใจยาว ก่อนจะจัดการจนหมดแล้วจึงกลับบ้านของตนเองบ้าง นึกถึงสิ่งที่ยังติดอยู่ในใจมาหลายวันแล้วก็ตั้งใจแน่วแน่ว่าวันนี้จะต้องหาโอกาสบอกความต้องการในใจกับเธอให้ได้จริงๆสักที “คุณใบปอคะ   คุณฉายมาหาค่ะ รออยู่ม้านั่งในสวนนะคะ” เสียงเคาะประตูเบาๆตามมาด้วยเสียงคุ้นหูของป้าสา ทำให้ปุณณมีที่กำลังนอนอ่านหนังสือเล่มหนึ่งอยู่บนเตียงรีบลุกขึ้นนั่งพร้อมตอบกลับไป “ขอบคุณมากค่ะป้า” หญิงสาวถือหนังสือเดินไปวางบนโต๊ะข้างหน้าต่างแล้วชะเง้อมองผ่านผ้าม่านลงไปตรงสวนหย่อมด้านติดกับรั้วข้างบ้านก็เห็นร่างผอมสูงของฉายะชาตินั่งหันหลังเอามือวางประสานกันบนโต๊ะคล้ายกำลังรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ก็หันหลังเดินออกห้องลงไปที่นั่น “กลับมาถึงนานแล้วเหรอฉาย” หญิงสาวเอ่ยทักเป็นประโยคแรก และเมื่อเขาหันหน้ามา ก็ต้องตกใจกับภาพของใบหน้าที่มีแต่รอยฟกช้ำ กับพลาส เตอร์ยาตรงเหนือคิ้วข้างขวา และผ้าปิดแผลที่ใต้คาง “มาถึงสักสิบนาทีได้แล้วมั้งครับ” เขาตอบและจ้องมองที่ผ้าพันแผลตรงต้นแขนข้างหนึ่งของเธอเช่นกัน “ขอโทษนะครับ ที่ผมทำให้คุณใบปอต้องพลอยโดนลูกหลงและเจ็บตัวไปด้วย” “ไม่เป็นไรหรอก มันไม่ใช่ความผิดของฉายซะหน่อย อีกอย่าง เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว แล้วเราก็ไม่ได้เป็นอะไรมากด้วย ฉายซะอีก ที่ยังดูเหมือนเจ็บเยอะอยู่เลย” ปุณณมีพูดพลางเดินอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับฉายะชาติ “ไหน มีอะไรจะคุยกับเรา ว่ามาเลย เรารอฟังอยู่นะ” หญิงสาวบอกน้ำเสียงจริงจัง และสังเกตว่าสายตาของเขาดูเคร่งเครียดขึ้นมาอย่างชัดเจน เหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก  เธอไม่เร่งเร้า และไม่พูดหรือถามอะไรอีก ได้แต่นั่งรออย่างสงบนิ่ง รอให้เขาเป็นฝ่ายพูดในสิ่งที่อยากพูด “ผมลาออกจากวงไลท์บลูแล้วนะครับ  กำลังเตรียมตัวไปทำงานเบื้องหลังกับค่ายเพลงเล็กๆของพี่ชาลี” “อ้าวแล้ว คนอื่นๆล่ะ ไม่มีฉายเป็นมือกลองแล้ว จะเป็นยังไงกัน” “ต้าร์คงไปออกอัลบั้มเดี่ยวน่ะครับ  รุตม์กับเอ ก็อาจจะรวบรวมสมาชิกใหม่ตั้งวงใหม่ไปเลย หรือไม่ก็มาทำงานเบื้องหลังแบบผม” “น่าเสียดายเนอะ” ปุณณมีแสดงความเห็นสั้นๆเพียงแค่นั้น  แล้วก็เงียบไป  จนกระทั่ง ฉายะชาติเอ่ยความในใจทำลายความเงียบอีกครั้ง “คุณใบปอครับ มันจะเป็นไปได้มั้ย ที่เราสองคนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง ผมรักคุณใบปอนะครับ แล้วก็จะรักแบบนี้คนเดียวในชีวิต” ทั้งสายตาและน้ำเสียง คือฉายะชาติ คนที่ปุณณมีรู้จักมาตลอดกว่าสิบปีคนเดิม ภาพความทรงจำต่างๆที่ผ่านมาค่อยๆแล่นเข้ามาในความคิดของหญิงสาว รู้สึกได้ว่าฝ่ามือใหญ่ของเขากำลังเกาะกุมข้อมือของเธอเอาไว้ แต่ทำไม สัมผัสจากมือนี้มันไม่ได้ให้ความรู้สึกอุ่นใจอีกต่อไปแล้วล่ะ ปุณณมีแกะมือเขาออกอย่างนุ่มนวลและตอบ “เราคิดว่า ฉายจะไม่พูดเรื่องนี้อีกแล้วนะ  อยากให้เราเป็นคนที่สร้างความแตกแยกในครอบครัวคนอื่น หรือเป็นมือที่สามนักรึไง” “คุณใบปอก็รู้ว่าความจริงมันไม่ใช่แบบนั้น  ผมกับสิตางศุ์เราไปด้วยกันไม่ได้หรอก ผมไม่ได้รักเค้า และเค้าก็คงไม่อยากทนใช้ชีวิตอยู่กับผม  งานแต่งงานนั่น ยังไงมันก็ไม่มีทางเกิดขึ้น ผมจะ ” “พอได้แล้วฉาย ให้เรื่องนี้มันจบไปซะทีได้รึเปล่า เลิกพยายามเถอะ ต้องให้เราพูดตรงๆใช่มั้ย ว่าเราไม่ได้รู้สึกกับฉายเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ตั้งแต่วินาทีแรกที่เราเห็นการ์ดแต่งงานใบนั้น” ปุณณมีพยายามบอกอย่างใจเย็น ทั้งที่อยากลุกหนีไปจากตรงนี้เต็มที ทว่า พอเห็นสายตาของเขา เธอก็ยังไม่อยากจะหักหาญน้ำใจถึงขนาดนั้น   ในขณะที่ฉายะชาติเองก็ถึงกับอึ้งไปอย่างไม่คาดคิดว่าหญิงสาวจะตัดรอนอย่างไม่เหลือเยื่อใยแม้เพียงนิดเดียว ภาพของทั้งสองคนที่นั่งพูดคุยกัน อยู่ในสายตาของตุลยวัตตลอดตั้งแต่เขากลับมาถึงและตรงเข้าไปในบ้านของปุณณมี เขาเห็นตั้งแต่ตอนเธอเดินออกมาจากบ้านและไปหาฉายะชาติโดยไม่สังเกตสักนิดว่าเขาแอบมองอยู่ที่ใต้ต้นไม้ข้างรั้ว ด้วยระยะค่อนข้างไกลจากการได้ยิน ตุลยวัตไม่อาจรู้หรือคาดเดาได้เลยว่าทั้งสองกำลังพูดคุยเรื่องอะไรกันอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นบรรยากาศอันเคร่งเครียดจริงจังก็แผ่กระจากอยู่รอบตัวคนทั้งสองจนเขาเองมองแล้วยังรับรู้และสัมผัสได้ จบตอนที่ 30 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 02:29:23

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีตอนดึกมากอีกแล้ว >< มาแบบตาใกล้จะปิดเต็มที มาอ่านตอนที่ 30 กันนะคะ คาดว่าอีกไม่เกิน 2 ตอนจะจบแล้วล่ะค่ะ ตอบกระทู้ตอนที่แล้ว  ^^ มาขอแต่งงานอะไรตอนหลับ ขอตอนตื่นสิ นายตุลจะกล้าไหมนี่ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก <<< อยากขอตอนตื่นจะแย่อยู่แล้วค่ะ แต่ยังมีอุปสรรคอยู่ - -' ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ:) แหม พี่ตุลขรา แอบไปโด๊ปน้ำตาลมากี่ถังคะนี่ จากคุณ : อรุสา (npuiy)<<< พี่ตุลบอกว่าหวานธรรมชาติอยู่แล้วค่ะ ฮ่าๆ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ว่าแล้ว ว่าตุลย์ต้องเตรียมขอใบปอแต่งงาน แล้วตื่นมาใบปอจะจำได้มั้ยเนี่ย ทำไมสิตางศุ์ยังมีงานอยู่ล่ะ ใบปอเจอข่าวนิดเดียวยังโดนเด้ง จากคุณ : รพิชา<<< เพราะใบปอเป็นข่าวเกี่ยวกับยาเสพติดด้วยมั้งคะ เป็นข่าวร้ายแรงกว่า เลยโดนแบนงานหมดเลย  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) เฮ้อออ ได้พูดซะที จะสมหวังไหมเนี่ยตุล จากคุณ : :::อาราเร่::: <<< เอาใจช่วยตุลกันต่อค่ะ ตอนหน้าคงได้คำตอบแ้ล้ว ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) โธ่ ใบปอถามแล้วทำไมไม่รอฟังคำตอบก่อน เลยอดได้ยินคำขอแต่งงานเลย จากคุณ : นารีจำศีล <<< ยังไงตอนหน้าได้ยินอีกแน่นอนค่ะ แล้วก็จะได้เห็นปฏิกิริยาโต้ตอบของใบปอด้วย ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ:) มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie <<< ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ:) ดีแล้วค่ะที่สิตางศุ์ตัดใจได้ ถึงแต่งงานกันไปก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น ยิ่งสร้างความผูกพันให้ยุ่งเหยิงขึ้นไปอีก จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)<<< ความจริงก็ยังตัดไม่ได้ทันทีหรอกค่ะ ต้องอาศัยเวลาและกำลังใจเหมือนกัน และก็ต้องทำให้ได้เพื่อตัวเอง  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ** ขอบคุณกิฟท์จาก คุณ npuiy, ลูนาติก, trenah, รพิชา, นารีจำศีล, kdunagin, แก้วกังไส, สามปอยหลวงและคุณ ระรินใจ ด้วยนะคะ ;D ส่งท้ายก่อนนอนด้วยภาพดอกโฮย่า  cr : google ขอบคุณเจ้าของภาพไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ   ฝันดีทุกคนค่ะ ^^ จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 02:43:25

ความคิดเห็นที่ 4 หวังว่าตุลย์จะไม่คิดเองเออเองไปอีกนะคะเนี่ย จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 04:51:13

ความคิดเห็นที่ 5 ดีแล้วค่ะที่ใบปอใจแข็งได้ อะไรที่จบแล้วก็จบเสีย เริ่มต้นใหม่ดีที่สุดค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 04:41:29

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบดอกโฮย่า พยายามจะปลูก ไม่สำเร็จ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 12:12:06

ความคิดเห็นที่ 7 ไอ้แบบเห็นแต่ภาพ ไม่ได้ยินเสียงนี่ ทำให้เกิดความเข้าใจผิดมานักต่อนักแล้ว เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 20:43:58

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนหน้าค่ะ..ลุ้นๆๆ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 20:09:29

ความคิดเห็นที่ 9 พี่ตุลขรา หนักแน่นเข้าไว้นะคะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 14:25:33

ความคิดเห็นที่ 10 “เดี๋ยวครับ คุณใบปอ อย่าเพิ่งว่าง” - วาง อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกของสิตางศุ์นะคะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 22:59:37