ความคิดเห็นที่ 1 บทนำ ภาพจากจอโทรทัศน์ทำให้ผมต้องตะลึงกับสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า      ผมลุ้นระทึกในทุกวินาทีที่ร่างสูงขยับไหว บุรุษในจอโทรทัศน์ซึ่งผมมองตาไม่กะพริบอยู่ตอนนี้มีนามว่ารามิลและรามิลเป็น‘นักมายากลฟองสบู่’ ไม่เคยมีใครเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของรามิล ดวงหน้าเขาซ่อนอยู่ใต้หน้ากากเหล็กซึ่งมีรอยยิ้มปริศนาชวนให้สนเท่ห์ไม่ต่างจากรอยยิ้มของโมนาลิซ่า     ผู้คนจึงจดจำรามิลได้จากหน้ากากเหล็กเปื้อนยิ้ม ดอกกุหลาบขาว เสื้อคลุม และ ฟองสบู่มหัศจรรย์ การแสดงมายากลเริ่มต้นด้วยดนตรีคลาสสิก การระบำของสัตว์ในเทพนิยายก่อนจะนำทางสู่เขาวงกตแห่งจินตนาการ รามิลมีความสามารถที่ไร้ขีดจำกัด ในบางครั้งก็เหนือความคาดหมาย อาจกล่าวได้ว่าเขามีเวทมนตร์วิเศษ และตอนนี้เขากำลังใช้มันเนรมิตฟองสบู่ให้เคลื่อนไหวราวกับว่าเป็นสิ่งที่มีชีวิต       นักมายากลอัจฉริยะบังคับฟองสบู่ด้วยมือซ้ายและขวาอย่างคล่องแคล่ว เขาหยอกเย้าฟองสบู่อย่างหนุ่มน้อยเจ้าเล่ห์ เพียงอึดใจเขาก็ทำให้ทุกคนต้องกลั้นหายใจ ลุ้นระทึกกับความบ้าระห่ำ เมื่อเขากระโดดสูงแล้วพุ่งเข้าไปอยู่ในฟองสบู่ขนาดยักษ์   เสียงปรบมือดังยาวนานด้วยความอัศจรรย์ใจ สายตาหลายร้อยคู่จับจ้องฟองสบู่ซึ่งล้อกับแสงไฟวิบวับรามิลออกลวดลายกังฟูเลียนแบบบรู๊ชลีอยู่ประเดี๋ยว แล้วก็เรียกเสียงกรี๊ดของแฟนคลับด้วยการตีหลังกาม้วนตัวลงมายืนบนพื้นเวทีด้วยมาดจาพนม!     มายากรล้วงแท่งแก้วออกมาจากเสื้อ แล้วเป่าฟองสบู่เล็กๆ ส่งเข้าไปในฟองสบู่ก้อนใหญ่ รามิลขยับข้อมือเพียงนิด มันก็กลายเป็นก้อนหัวใจดวงโตที่กำลังเต้นตุบๆ ร่างสูงก้าวไปข้างหน้าอีกครึ่งก้าว โน้มตัวเล็กน้อย เขาส่งกระแสจิตผลักให้ฟองสบู่ลอยสูงขึ้น และสูงขึ้น ราวกับว่าจะส่งต่อมาถึงผม ชั่วอึดใจก็เกิดเสียงดังโป๊ะ! เสียงนั้นบาดลึกถึงทุกหัวใจที่เฝ้ามองเขา   ห้วงเวลานั้นการเต้นของหัวใจผมก็สะดุดกึก   ไม่... มันต้องไม่จบลงอย่างงี้ ผมค้านในสิ่งที่เห็นจากหน้าจอโทรทัศน์   ผมหลับตาปี๋ กลั้นหายใจ ไม่อยากรับรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า เสียงหัวใจผมดังก้องในหูทั้งสองข้าง ความคิดร้ายๆ วิ่งวนก่อนจะจมหายไปในหลุมดำจอมเขมือบ พรายฟองเหล่านั้นหายวับไปแล้ว หายไปพร้อมกับความฝันและความหวังของผม แต่รามิลไม่เคยพลาด!!!   ฟองสบู่ต้องอยู่กับเขาตลอดไป...จนกว่าการแสดงจะปิดฉากลง ความทุกข์ในใจผ่านไปอย่างเนิบช้าผิดกับเวลาของความจริงซึ่งหมุนไปอย่างรวดเร็ว จู่ๆ ผมก็ขนลุกซู่ เสียงครางค่อยๆ รอดผ่านออกมาจากลำโพงโทรทัศน์ เมื่อความพิศวงได้เกิดขึ้นบนเวที ผมลืมตาขึ้นเมื่อรับรู้ถึงพลังอันแรงกล้าที่ส่งออกมาจากหน้าจอโทรทัศน์ รามิลสร้างปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติอีกครั้ง ฟองสบู่รูปหัวใจที่แตกลงเปลี่ยนเป็นฟองสบู่ขนาดเล็กนับหมื่นฟอง ยามนี้พวกมันกำลังล่องลอยอยู่เหนือร่างรามิล เคลื่อนไหวล้อกับแสงไฟจนเกิดประกายระยิบระยับ ภาพนั้นทำให้ผมคิดไปว่ารามิลคือเทพเจ้าและสักวันผมจะเป็นเขา นักมายากลฟองสบู่!!!       แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 54 14:55:00 แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 54 20:59:28 แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 54 19:31:30 แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 54 19:14:42 แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 54 19:13:46 จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 19:06:08

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๑  ฝันร้ายอาจกลายเป็นจริง! เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่ผมฝันถึงเรื่องเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา ผมฝันว่าเป็นนักมายากลที่มีเวทมนตร์วิเศษ และยังฮอตสุดๆ จนมีสาวคอยถือป้ายไฟวิ่งตามกรี๊ด ไม่ว่าจะทำอะไรก็มีภาพลับในอิริยาบถส่วนตั๊ว ส่วนตัวออกมาเป็นข่าวหน้าหนึ่งเสมอๆ แต่ทั้งหมดนี้กลับเป็นเพียงฝันหวานประเดี๋ยวประด๋าว สุดท้ายแล้วผมต้องตกม้าตาย...จุกแอ้ก ครั้งนี้ก็เช่นกัน เปล่าไม่มีเฟรดดี้คูเกอร์นิ้วเขมือบคอยไล่ล่า หรือต้องวิ่งหนีชัคกี้ตุ๊กตาผี กระนั้นความฝันของผมก็น่ากลัวปนอาการพะอืดพะอมเชียวละ ผมเห็นตัวเองอยู่ในลิฟต์แคบๆ สองเท้าเปลือยเปล่า แต่ก็นับว่ายังโชคดีที่ไม่ได้นุ่งลมห่มฟ้าวิ่งหนีปาปารัสซี่เหมือนฝันในวันก่อนๆ พอต้องเขาไปอยู่ในห้องเหล็กทึบแคบ ผมก็เกิดอาการอึดอัด มึนงง ก่อนจะรู้สึกคล้ายๆ อาการตกจากที่สูง ใจมันหายวาบ เสียวแวบตรงท้องน้อยพิกล กระทั่งเห็นลำแสงวูบวาบวิ่งผ่านหน้าไป ความกลัวก็เข้าคุกคาม ผมสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่คืบคลานเข้าใกล้ จากนั้นความหวาดหวั่นก็เปลี่ยนเป็นความสะอิดสะเอียน รู้ตัวอีกทีผมก็เข้าไปอยู่ในชักโครกเสียแล้ว...อึ๋ย บอกไปใครจะเชื่อความฝันผมมันมีกลิ่นด้วย! ผมงัวเงียตื่นขึ้นโดยที่ท้องไส้ดังครืดคราด หัวก็ปวดตุบๆ เพราะล้มหัวนอนช่วงสี่โมงเย็น เมื่อต้องตื่นอย่างไม่โสภาในช่วงเกือบหกโมงเย็น อาการผมจึงคล้ายๆ ซอมบี้เดินเสียสมดุลอยู่พักใหญ่ แสงแดดสุดท้ายของวันรอดผ่านเข้ามาในห้องนอน บ้านทั้งหลังมีผมอยู่คนเดียวพลอยให้ผมรู้สึกสงสารตัวเองนิดๆ ที่ถูกทิ้งให้โดดเดี่ยว กระนั้นก็ดีไม่น้อย ผมไม่ต้องลุกขึ้นมาจ๊ะเอ๋ใครบางคนที่ผมชักจะเบื่อขี้หน้าขึ้นมาตงิดๆ  แล้ว(พ่อเลี้ยงกับลูกสาวช่างจ้อของเขา) ผมเดินลากเท้ามานั่งหงอยๆ หน้าโทรทัศน์เครื่องเก่า หน้าจอภาพที่วูบไหวนั้นไม่มีเรื่องราวใดๆ ตรึงตาตรึงใจให้ผมหยุดมองได้ อารมณ์เบื่อหน่ายพุ่งปรี๊ดสุดขีด ผมทอดถอนใจ แล้วตัดสินใจเปิดประตูบ้านออกเดินทางเสี่ยงโชคตามแบบฉบับแดนไกลล่า ลูกผู้ชายตัวจริง! ผมฉวยกล่องเหล็กแสนรักไปด้วย ข้างในนั้นสิ่งที่ทำให้ผมมั่นใจขึ้นมากทีเดียว แหงละมันคือ ‘กล่องโดราเอม่อนกู้ชีพ’ ของผมนี่นา แสงอาทิตย์จับถนนลาดยางทอดยาวลิบตา   ผมเดินทอดน่องด้วยใจเลื่อนลอย ข้างหน้าเป็นสนามเด็กเล่นเล็กๆ ร้างผู้คน เป็นที่ซึ่งผมพึ่งค้นพบและยึดเป็นที่ประจำของตัวเองผม ยามนี้ผมอยากเจอใครสักคนสักคนที่พอจะพูดคุยกันได้ อย่างน้อยจะได้ช่วยลบความเหงาซึ่งก่อขึ้นท่วมใจผมตอนนี้ เสียงลมที่พัดผ่านนั้นดังหวีดหวิวน่ากลัว  และท้องฟ้าสีเหลืองสุกก็ชวนให้ใจฝ่อมิหยอก จากการทอดน่องเอื่อยเฉื่อยก็เปลี่ยนเป็นการจ้ำอ้าวพรวดเดียวถึงสนามเด็กเล่น ผมหันซ้ายแลขวาแล้วก็เห็นเด็กชายสองคนถีบรถจักรยานมาแต่ไกล  เย้ๆ มีมนุษย์ให้ผมได้พึ่งพิงแล้ว “ พี่แดน...” เสียงใสๆ ร้องเรียกผมอย่างดีใจ เด็กน้อยคงไม่รู้ว่าผมน่ะดีใจกว่าพวกแกสักร้อยเท่าได้มั้ง ถึงร่างตรงหน้าจะเป็นเพียงเด็กวัยประถม แต่ขนุนกับต้นข้าวก็เป็นอู่ข้าวอู่ขนมหวานของผมโดยแท้ (ไม่รู้ว่าผมเผลอเลียริมฝีปากให้พวกเขาเห็นหรือเปล่าหนอ) อย่างที่เขาว่าไว้ลูกค้าคือพระเจ้า และขนุนกับต้นข้าวก็เป็นลูกค้าวีไอพีผมเสียด้วย หึๆ “ว่าไง...ทำการบ้านเสร็จแล้วเหรอ”ผมทักทาย วางมาดแบบลูกพี่ใหญ่เสียเต็มประดา “วันนี้ไม่มีฮะ”ขนุนที่ค่อนข้างเจ้าเนื้อผิวขาวแบบลูกคนจีนเป็นคนตอบ ส่วนต้นข้าวเด็กชายผิวคล้ำหน้า ตากวนๆ เอียงคอมองผมอยู่แป๊บนึงก่อนจะเอ่ยอย่างอวดๆตามสไตล์เขาว่า “ ...ผมไปดูปลามาฮะ ตรงโน้นแน่ะพี่แมงปอตกปลาได้ตัวเบ้อเร่อเลย”ต้นข้าวทำมือให้ผมดู มือเล็กๆ นั้นทำให้ปลามีขนาดเท่าน้องๆ ปลาโลมาทีเดียว “โฮ๊ะๆ อย่างไอ้แมงปอ มันคงตกได้แต่ปลาเน่าลอยน้ำมาละซี”ผมรู้สึกว่าตนเองนั้นขี้อิจฉาแมงปอพิลึก “ไม่.... ปลายังไม่ตายมันดิ้นดุ๊กดิ๊กด้วย ผมเห็นเหงือกมันยังพะงาบๆ ละ” ต้นข้าวทำหน้าจริงจังจนผมอดหมั่นไส้ไม่ได้   อย่างแมงปอก็ดีแต่ทำบาปทำกรรม ระวังให้ดีเถอะสักวันจะเจอดี  ความร้ายกาจเข้าครอบงำผมอีกแล้ว แต่มันเกิดขึ้นแวบเดียว เพราะสายตาพวกเขาที่มองผมอย่างคาดหวังนั้นทำให้ผมต้องทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดีต่อไป “เอ๊ะ...พี่แดนเอากล่องวิเศษมาด้วย เย้ๆ”ขนุนยิ้มแก้มปริเมื่อเห็นกล่องเหล็กของผม “อ่า...” ผมทำเสียงตื่นเต้น  รับคำพูดเขา “ว้าว อย่างงี้มีเรื่องสนุกใช่ไหมฮะ” ทั้งคู่มองผมตาแป๋ว...บิงโก้! “ มันแน่นอนอยู่แล้วสหาย ว่าแต่มีของมาแลกมั้ย...”ผมเริ่มตามแผนกระนั้นก็รู้สึกเสียหน้านิดหน่อย ที่ต้องมีลูกค้าเป็นเด็กตัวกระเปี๊ยกอย่างนี้   “....” เด็กชายทั้งสองคนส่ายหน้าแทบจะพร้อมกัน ผมเริ่มจับพิรุธได้ว่าคงมีใครคอยบงการอยู่เบื้องหลัง เพราะสิ่งแลกเปลี่ยนจากพวกเขานั้นจู่ๆ ก็อันตรธานหายไป ลูกค้าวีไอพีของผมเริ่มฉลาดขึ้น ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมได้ของแลกเปลี่ยนติดมือไม่เคยขาด! “ไม่มีก็ไม่เล่นให้ดู...เราตกกันไว้แล้วนี่”ผมท้วง ใจเดือดนิดๆ ใครนะบังอาจลูบคมแดนไกลล่าคนนี้ “ ใจร้าย!”ขนุนหวีดขึ้น  ผมโมโหเล็กน้อยแต่ก็พยายามทำเป็นพี่ชายที่แสนดี เอ่ยเสียงหล่อๆ ว่า “ถ้าจะให้พี่แสดง พวกเราก็ต้องมีของแลกเปลี่ยน ” “ผมมียี่สิบเองฮะ”ขนุนล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ชูธนบัตรสีเขียวให้ผมดู “เคๆ...”ผมพยักหน้าหงึกหงัก ยี่สิบบาทก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย “แต่เล่นนิดเดียวนะ”ผมทำหน้าเครียด แกล้งขู่พวกเขา “ฮะ...นิดเดียวก็นิดเดียว” ต้นข้าวกับขนุนยิ้มกว้างดวงตาเปี่ยมด้วยความศรัทธาต่อผม   “เอาละน้า....พร้อมรึยัง...”ผมทำมือประกอบการแสดง ทำปากขมุบขมิบพูดงึมงำไม่เป็นภาษา จากนั้นกล่องเหล็กสีแดงก็ถูกเปิด แปลกเหลือเกินทุกครั้งที่ผมสัมผัสมัน หัวใจจะเต้นระรัวเร็วราวกับว่าความฝันของผมบรรจุอยู่ในกล่องเหล็กใบนี้ ทันทีที่กล่องเปิดออก ความฝันซึ่งอัดแน่นอยู่ภายในก็พวยพุ่งออกมา ผมปรารถนาให้พลังลึกลับเกิดขึ้น เพื่อที่ผมจะทำให้ทุกสรรพสิ่งเปลี่ยนไปตามจินตนาการของตนเอง แต่ไม่ทันที่ผมจะหยิบบางสิ่งออกมา แมงปอก็กระโจนแผล็วเข้ามาร่วมวงเสียก่อน “หลอกเอาเงินเด็กอีกแล้วเหรอแดนไกลล่า!”เแปงปอทำให้ผมเสียหน้าจนอยากจะตุ้บตั้บเขาสักหมัด สองหมัด “ฮึ ก็ดีกว่าพวกชอบฆ่าสัตว์อย่างแก...” ผมบุ้ยใบ้ที่ปลาตัวโตซึ่งอยู่ในตะกร้ารถจักรยานแมงปอ มันไม่ได้ตัวใหญ่นักหรอก ประมาณกิโลหนึ่งเห็นจะได้  บาปกรรมๆ “หึๆ ฉันดีกว่าแกเยอะปลามีไว้กินโว้ย ฉันหาเลี้ยงน้องๆ ไม่ได้ลักขโมยใคร” เขาหัวเราะในลำคอ ใช้สายตาบังคับให้ขนุนกับต้นข้าว เข้าไปยืนฝั่งเขา “พี่แดนขี้โม้ เหมือนที่พ่อผมบอกใช่เปล่าฮะ” ขนุนถามเสียงใส เขามองผมตาปริบๆ ผมอยู่ในสถานการณ์หน้าอดสู  ตกเป็นจำเลยของเด็กตัวเล็กๆ ที่เป็นกำลังออกคำสั่งประหารผมต่อหน้าคู่อริ “พี่แดนเป็นนักมายากลจะขี้ไม้ได้ไง”ต้นข้าวทำหน้าฉงน คำว่านักมายากลยิ่งตอกย้ำให้ผมปวดใจหนัก “จะหลอกเด็กไปถึงไหนแดนไกลล่า”แมงปอยิ้มเหี้ยม ตั้งใจฆ่าผมต่อหน้าลูกค้าวีไอพีชัดๆ   ผมโกรธจัดจนน้ำตาคลอหน่วย แต่น้ำตาผมไม่ได้มาจากความอ่อนแอ หากแต่มันกลั่นออกมาจากความกดดันซึ่งอัดแน่นเต็มอก   “แค่นี้ก็ร้องไห้ ฮ่ะๆ ไปเลยไป๊ ขี่ม้าสามศอกไปฟ้องแม่แกเลย ”   “หยุด...ไม่งั้นโดนอัดแน่”ผมกำหมัดแน่นพร้อมจะต่อยเขาจริงๆ ถึงแมงปอจะตัวโตกว่าผม “ เอาซี  ถ้าคิดว่าจะล้มฉันได้ อย่างแกเก็บแรงไว้ทำงานบ้านดีกว่าไหม หุงข้าวถูบ้านรึยังละไอ้หนู” แมงปอหัวเราะร่วน สาแก่ใจที่ทำให้ผมขายขี้หน้า “ แล้วไง  แน่มากใช่ไหมที่ดูถูกคนอื่นอย่างนี้” “ ใช่..” เขาเสียงเข้ม นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนแฝงด้วยความดุดันจนผมครั่นคร้าม “โธ่...นึกไว้แล้วเชียว อย่างแกมันก็ได้แค่เห่าบ๊อกๆ ละว้า” แมงปอทำให้ผมต้องเสียหน้าอีกครั้ง เขาผลักไหล่ผมอย่างแรง  ผมเซแซดๆ อย่างไม่เป็นท่า   “ ขี้ก้างเอย...” ในโลกแห่งความจริงช่างโหดร้าย แมงปอเป็นผู้ชนะตลอด ทั้งที่สนามเด็กเล่นแห่งนี้ คือเวทีการแสดงของผม แต่เขาก็ยังเข้ามายึดครองมัน และพยายามทำลายความฝันอันงดงามของผม “ เลิกคิดเป็นตุเป็นตะได้แล้วนับวันยิ่งใกล้บ้า...ไอ้บ๊อง” “แล้วนายมีปัญหาอะไร ฉันแค่แสดงให้ขนุนกับต้นข้าวดู” “ ฮะๆ แกมันไอ้ขี้โกงไง คิดว่าเป็นนักมายากลอย่างงั้นหรือ ฮ่ะๆ” “ทำไม ต้องยุ่งเรื่องฉันด้วย  ไอ้คนอันธพาล...พวกขี้อิจฉา”ผมปากคอสั่น   “หึๆ ฉันเป็นผู้ผดุงความยุติธรรม และฉันคนนี้จะไม่ยอมปล่อยให้แกหลอกเด็กสองคนนี้อีกต่อไป” “ฉันไม่ได้หลอก ฉันเป็นนักมายากล!!!” ผมจ้องหน้าแมงปออย่างเหลืออด เขาจะเอาอะไรกับผมหนักหนา ที่โรงเรียนเขาก็คอยขัดแข้งขัดขาผมตลอด พอกลับมาบ้านก็ยังตามมาหาเรื่องอีก   แมงปอจ้องหน้าผมตอบ ปากบางๆของเขาเคี้ยวหมากฝรั่งหยับๆ เขาเป่าลูกโป่งเล็กๆ ออกมา ดูแล้วก็น่าขัน ลูกโป่งหมากฝรั่งของเขาขนาดมันกระจิ๋วริ๋วเสียจริง “ถ้างั้น ฉันขอดูมายากลหลอกเด็กของแกด้วยคนสิ” แมงปอท้าทายผมให้แสดงมายากลต่อหน้าเขา “เร็วสิ โอ้เอ้อยู่นั่นละหรือว่าแกมันเก่งแต่ปากวะ” “พี่แดนๆ  เล่นเลยเล่นให้พี่แมงปอเห็นซีฮะว่าพี่ไม่ได้ขี้โม้”ขนุนร้องขึ้นส่วนต้นข้าววิ่งตรงแน่วเข้ามาดึงแขนให้ผมแสดงมนตราที่พวกเขาเชื่อว่ามันมีอยู่จริง วินาทีนี้ผมรู้สึกว่าสมองมันขับเคลื่อนช้ากว่าปกติ  หัวใจมันก็หล่นหายไปไหนไม่รู้ “นึกว่าแล้วไม่ผิด พวกกิ๊กก๊อก!”แมงปอยิ้มเยาะ เป่าหมากฝรั่งในปากเป็นลูกกลมๆ สีขาวเล็กๆ อีกครั้ง และมันก็แตกโป๊ะ! ติดริมฝีปากบางของเขา โป๊ะ! ๆ เสียงนั้นแทรกเข้าไปในโสตประสาทผม หูทั้งสองข้างกระดิกไหว เสียงที่เกิดขึ้นสร้างพลังยิ่งใหญ่... ผมยิ้มกว้างรู้สึกสุขใจอย่างประหลาด  โอเค ท่านผู้ชมผมพร้อมจะพิสูจน์ความลับซึ่งติดตัวผมมาตั้งแต่เกิดแล้วละ...เปิดการแสดงได้!!! แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 54 17:00:33 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 54 14:54:43 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 54 07:27:39 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 54 07:24:59 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 54 07:21:19 จากคุณ : โตขึ้นผมจะเป็นมายากร (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 19:15:44

ความคิดเห็นที่ 3 ปาดมาเจิม เหอๆๆ รออ่านจ๊ะ จากคุณ : SONG982 เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 19:39:43

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านละครับ สั้นไปนิด แต่ตรึงสายตาได้ดีทีเดียวเชียว มีติด อยู่สองที่ น่าจะพิมพ์ตกหรือพิมพ์เกิน ผมมองตาไม่กะพริบตาอยู่ตอนนี้  ?? สายตาหลายร้อยคู่ในจับจ้องฟองสบู่ ?? ลองดูนิดนะครับ ด้วยมิตร จากคุณ : SONG982 เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 20:51:43

ความคิดเห็นที่ 5 มีมนุษย์ให้ผมได้พึงพิงแล้ว พึ่งพิง ? “วันนี้ไม่มีฮะ”ขนุนที่ค่อนข้างเจ้าเนื้อผิวขาวแบบลูกคนจีนเป็นคนตอบ ส่วนต้นข้าวเด็กชายผิวคล้ำหน้า ตากวนๆ เอียงคอมองผมอยู่แป๊บนึงก่อนจะเอ่ยอย่างอวดๆตามสไตล์เขาว่า (อันนี้เคาะบรรทัดผิดมั้งคะ) “หึๆ ฉันดีกว่าแกเยอะปลามีไว้กินโว้ย ฉันหาน้องๆ ไม่ได้ลักขโมยใคร” (คำขาด?) “แค่นี้ก็ร้องไห้ ฮ่ะๆ ไปเลยไป๊ ขี้ม้าสามศอกไปฟ้องแม่แกเลย ” (ขี่ม้า มั้งคะ ^^) อ่านแล้วรู้สึกเหมือนอ่านหนังสือแปลมากกว่านิยายไทยค่ะ อันนี้ไม่ได้หมายถึงสำนวนภาษา แต่หมายถึงฉาก บรรยากาศ และอารมณ์ของเนื้อหา ทั้งที่ชื่อตัวละครมันไท้ไทยก็เถอะ ติดใจ แดนไกลล่า ชื่อแปลก แต่ส่วนตัวเอง พยายามคิดว่ามันเป็น แดนไกลหล้า ตามประสาคนชอบลากความเข้าข้างความเข้าใจของตัวเอง เขียนด้วยสรรพนามบุรุษที่ ๑ "ผม"  จะยากตรงการแยกแยะระหว่าง บทคิด บทพูด บทบรรยายบรรยากาศรอบข้าง และบทบรรยายอากัปกิริยาของตัวเอง แม้จะติดขัดอยู่บ้าง แต่ก็ลื่นไหลมากกว่างานแรกๆที่เคยอ่านของคุณเขมเยอะเลยค่ะ (เอ๊ะ ไมวันนี้ออกแนว คะ ขา ล่ะเนี่ย) ด้วยไมตรีจิต จากคุณ : SONG982 เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 16:00:53

ความคิดเห็นที่ 6 คะขา มาแล้วผมก็ หวานตามเลย ฮะ คุณ กาสะลอง อุอิ ยอมรับว่าเขียนยากแหงมๆ เลย แต่ลองแล้วมันก็แปลกแท้ บุรุษที่หนึ่งยากจริงครับ  คำผิด คำหล่น ซ้ำ คู่กับผมเสียจริง ขนาดปริ๊นออกมาแล้วนะเนี่ย  ปอลิง  แดนไกลล่า เป็นชื่อ น้องคนหนึ่ง ผมเกิดปิ๊งขึ้นมาเลยขออนุญาตมาใช้ ชื่อเขาเท่ บาดจิตจริงๆ     ขอบคุณด้วยไมตรีเช่นกันครับ จะขยันปรับปรุงต่อไป เรื่องนี้เขียนแบบสบายๆ แต่ไหงมันยากเสียอย่างนั้น จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 16:55:20

ความคิดเห็นที่ 7 เหมือนเคยเอามาลงแล้วใช่ไหมครับ ประมาณเมื่อปีที่แล้วรู้สึกเคยอ่านอยู่ แล้วก็หายเงียบไปเลยนะครับ รอติดตามครับสำหรับเรื่องนี้ อย่าหายเงียบไปอีกน้า ^^ จากคุณ : รอมานานเป็นปี (นักเล่นหมากฮอส) เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 54 09:23:57

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณเพื่อนๆ ที่เขามาให้กำลังใจครับ  เรื่องนี้ เขียนไป ลงไปช้านิดนึงครับ แต่ไม่หายแน่นอน ครับ  ปล.ส่งต้นฉบับเรียบร้อยแล้ว ผมจะทยอยลง นักมายากลให้ได้อ่านกันครับ จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 54 17:36:18