ความคิดเห็นที่ 1 เสียงฝีเท้าสวบสาบห่างออกไปทีละนิด ไม่นานรอบด้านพลันเงียบสงัดดุจมิเคยเกิดเรื่องขึ้น สือจินหลิงระบายลมหายใจโล่งอก ประคองโต่วอี้เหรินนั่งพิงต้นไม้แถวนั้น ก่อนนั่งชายหนุ่มก็ปลดเสื้อคลุมตัวนอกที่เปื้อนเลือด โยนขึ้นไปพันกิ่งไม้เหนือศีรษะ พลางอธิบายให้นางฟังว่า “เสื้อคลุมข้าสีขาว จะเป็นสัญลักษณ์ให้พี่ชายเจ้ามองเห็นได้ง่าย เจ้าก็พักก่อนเถอะ ประเดี๋ยวคุณชายใหญ่สือคงมาหา” เป็นตามคำมัน สือจินหลิงรออยู่ชั่วอึดใจ สือหย่งจวินและพรรคพวกก็รุดมาถึง ทว่าทั้งนางและบุตรบุญธรรมสกุลโต่วกลับไม่ทันคิดว่า สภาพพวกตนในตอนนี้เป็นเยี่ยงใด สือหย่งจวินวิ่งมาหาน้องสาวด้วยเป็นห่วง กลับเห็นนางสวมใส่เสื้อผ้าขาดวิ่น ส่วนเสื้อคลุมของโต่วอี้เหรินก็หายไป มันไม่ทันสังเกตว่าผ้าที่แขวนบนต้นไม้คือเสื้อคลุมของโต่วอี้เหริน เมื่อนั้นโทสะประดังสุดระงับ ปรี่เข้ามากระชากแขนบุตรบุญธรรมสกุลโต่ว ตะคอกว่า “เจ้าบังอาจรังแกน้องสาวข้า!” ขณะสือจินหลิงตกใจจนตั้งตัวไม่ติด กำปั้นของสือหย่งจวินก็พุ่งเป้าหมายไปที่ใบหน้าโต่วอี้เหรินเสียแล้ว หากยังไม่ทันกระทบถูก หมัดของมันกลับโดนรั้งไว้เสียก่อน ชายชราแปลกหน้าผู้ย้อนกลับมาอีกครั้งถอนมือจากหมัดสือหย่งจวิน ฝืนยิ้มเอ่ยว่า “แค่ไม่ถึงชั่วยาม ข้ากลับได้ช่วยเหลือคนเดิมถึงสองครั้งด้วยกันรึนี่” สือหย่งจวินมองผู้มาใหม่อย่างระแวง พร้อมกันนั้นสือจินหลิงก็ถลามาฉุดแขนมันไว้อีกคน พลางร้องขึ้นว่า “พี่ใหญ่เข้าใจผิดแล้ว เสื้อข้าขาดเพราะน้ำมือคนพรรคอสุราอาฆาตต่างหาก ส่วนคุณชายสามโต่วก็ต่อสู้กับพวกมันจนบาดเจ็บสาหัส ถ้ามิได้ท่านผู้อาวุโสช่วยไว้ พวกข้าคงสิ้นชีวิตไปแล้ว” หลานคนโตสกุลสือนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย อันที่จริงมันก็ได้รับรายงานจากเพ่ยเพ่ยมาก่อนแล้ว แต่ด้วยความไม่ชอบหน้าโต่วอี้เหรินจากเหตุการณ์ในอดีตจึงหุนหันเกินไป พอทราบความจริงกิริยามันค่อยผ่อนคลายลงด้วยรู้สึกผิด หากยังอุตส่าห์ฉุกใจเรื่องหนึ่งได้ “เช่นนั้นน้องสามมาพบคุณชายสามโต่วที่นี่ได้อย่างไร” แก้มสือจินหลิงขึ้นสีฉับพลัน จำต้องเบือนหน้าหนีด้วยอับจนถ้อยคำ สือหย่งจวินเห็นแล้วใจหายวาบ นึกเดาสถานการณ์ได้เกือบหมด เมื่อนั้นถึงกับขบกรามจนขึ้นเป็นสันเพื่อระงับอารมณ์ ชายชราแปลกหน้าเห็นท่าไม่ดี จึงยิ้มแย้มไกล่เกลี่ยว่า “ข้าก็ขอเป็นพยานให้ด้วย เจ้าพี่น้องวานรเขากระดูกและวานรเขี้ยวกระดูกนั้นร้ายกาจจริง ๆ เสียดายที่ข้าพยายามติดตามพวกมันไปแต่ก็ยังไม่ทัน” สือหย่งจวินยิ่งฟังยิ่งหน้าซีดเผือด มันเคยได้ยินกิตติศัพท์คนทั้งคู่นี้ จึงทราบว่าพวกมันมิใช่บุคคลที่ตอแยได้ง่ายดาย มิหนำซ้ำผู้คิดลองดีกับพวกมันมักประสบชะตากรรมเลวร้ายยิ่ง โต่วอี้เหรินความจริงสามารถหลบหนีพวกมันไม่ยาก แต่คุณชายสามโต่วกลับยืนหยัดเพื่อปกป้องสือจินหลิง... ความคิดสือหย่งจวินชะงักขาดช่วง เมื่อได้ยินน้องสาวกล่าวกับชายชราแปลกหน้าว่า “ผู้เยาว์เสียมารยาทนัก ตั้งนานกลับมิได้สืบทราบนามผู้มีคุณ” แต่ชายชรากลับส่ายศีรษะ “ข้าเป็นเพียงหมอพเนจรต่ำต้อย ขอคุณหนูอย่าได้นำพาเลย” “โปรดอย่าได้ถ่อมตัวเช่นนั้น” โต่วอี้เหรินประคองตัวขึ้นยืนพลางขยายความต่อว่า  “ศิษย์คนโตของซินแสเทวะ หาใช่หมอพเนจรต่ำต้อยเป็นแน่” สองพี่น้องตระกูลสือเบิกตากว้าง ร้องถามแทบพร้อมกัน “ท่านนี้คือศิษย์คนโตของซินแสเทวะเช่นนั้นหรือ” บุตรบุญธรรมสกุลโต่วอธิบายด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หมอพเนจรผู้สามารถใช้ฝ่ามือกระเรียนล่าลมซึ่งเป็นวิชาของซินแสเทวะได้คล่องแคล่วเพียงนี้ ร่วมกับอายุและการแต่งกายอันบ่งว่าเพิ่งมาจากนอกด่าน หากมิใช่ท่านฝางปิงเต๋าผู้เคยเลื่องชื่อ ข้าก็คงมิใช่คุณชายสามโต่วแล้ว” สือหย่งจวินขมวดคิ้วขณะพยายามย้อนนึกข้อมูลในหัวสมอง บรรดาศิษย์ของซินแสเทวะ ต้องนับว่าศิษย์คนรองกิเลนเงินแห่งวังหลวงหวงไป่หวินมีชื่อเสียงมากที่สุด ทว่าถ้านับในด้านที่แปลกประหลาดที่สุดแล้ว ศิษย์คนแรกฝางปิงเต๋ากลับไม่ถือว่าน้อยหน้าใคร ความแปลกประหลาดก็อย่างเช่น มันเป็นศิษย์ผู้มีอายุมากกว่าอาจารย์ ฟังว่าสมัยก่อนมันก็ประกอบอาชีพหมอ เผอิญได้พบซินแสเทวะในวัยกลางคนแล้วนึกเลื่อมใส จึงเพียรขอฝากตัวเป็นศิษย์จนเจ้าจื้อสุยต้องยินยอม เมื่อสำเร็จวิชาค่อยแยกตัวออกมาเวียนว่ายสร้างชื่อในยุทธจักรช่วงหนึ่ง กระทั่งเกิดสนใจวิชาแพทย์ของทางชนเผ่านอกด่านเข้า จึงเดินทางไปเพื่อเรียนรู้วิชาใหม่จนข่าวคราวสาบสูญไปหลายสิบปี สภาพพื้นที่นอกด่านกันดารยิ่ง มันกลับละทิ้งชื่อเสียงเดินทางไปโดยลำพัง นี่สามารถนับเป็นความแปลกประหลาดข้อสอง เมื่อนั้นสือหย่งจวินจึงน้อมตัวคารวะชายชรา “ผู้เยาว์ด้อยประสบการณ์ จึงมิได้ต้อนรับผู้อาวุโสอย่างสมเกียรติ” “เฮ้อ จากยุทธจักรไปนานไม่นึกว่ายังมีผู้จดจำได้ คุณชายอย่าได้เกรงใจไป ว่าแต่ข้ายังไม่ทราบนามพวกเจ้าเลย” สือหย่งจวินจึงเริ่มแนะนำตัวให้แก่ทุกคน ฝางปิงเต๋าได้ยินแล้วถึงกับเผยแววตายินดี “ที่แท้ก็ลูกหลานสกุลสือและโต่ว ประจวบเหมาะจริง ข้าเดินทางกลับจากนอกด่านเพื่อต้องการมาหารือเรื่องพรรคอสุราอาฆาตอยู่เชียว” สือจินหลิงเลิกคิ้วกว้าง “หรือท่านหมอฝางได้รับข่าวจากศิษย์น้องคนรอง ท่านกิเลนเงินหวงไป่หวินมาล่วงหน้า” ตอนที่เดินทางไปสำนักง้อไบ๊ นางเคยได้ยินสือหย่งหลุนกล่าวถึงเรื่องที่หวงไป่หวินจะส่งคนออกตามหาศิษย์พี่คนโตอยู่บ้าง ยามนี้พอพบหน้าฝางปิงเต๋าค่อยนึกขึ้นมาได้ “หือ” คราวนี้ชายชรากลับแสดงท่าประหลาดใจ “ไป่หวินตามหาข้าอยู่หรือ บริเวณนอกด่านกว้างใหญ่คาดว่าคงคลาดกัน ที่ข้ากลับมาเพราะได้ข่าวการเตรียมปะทะกันระหว่างฝ่ายธรรมะและฝ่ายมารต่างหาก” สือหย่งจวินพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ด้วยพอจดจำข่าวลือบางอย่างได้ คล้ายว่าเมื่อยังหนุ่มฝางปิงเต๋าต้องสูญเสียครอบครัวไปเพราะน้ำมือคนของพรรคมารเก่า จึงไม่พอใจที่ซินแสเทวะผู้เป็นอาจารย์ทำการรักษาเมิ่งเจินหยูประมุขพรรคมารเก่า จนปลีกตัวจากเรือนเพลินบุปผาออกท่องยุทธจักรตามลำพัง กระทั่งเดินทางไปนอกด่านในที่สุด มันถือว่าตนอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับฝ่ายอธรรมมาตลอด หากครั้งนี้ต้องการกลับมาช่วยต่อต้านพรรคอสุราอาฆาต ก็ไม่นับว่าผิดแปลกอันใด กระนั้นสือหย่งจวินยังอดเอ่ยปากมิได้ “ทว่าท่านซินแสเคยประกาศตัวมาตลอดว่าจะไม่เข้าข้างฝ่ายใด ขอเพียงทำตามเงื่อนไขได้ย่อมพร้อมรักษาให้แก่ทุกคน คาดว่าครั้งนี้ก็คงไม่ต่างกัน แล้วท่านหมอฝางจะ...” “การกระทำของข้าไม่เกี่ยวข้องกับอาจารย์” ชายชราตัดบทเสียงเรียบ ฝางปิงเต๋าได้ชื่อว่าเคารพอาจารย์เป็นอย่างยิ่ง แต่บางครากลับกระทำการขัดแย้งกับซินแสเทวะหน้าตาเฉย การไม่ดำเนินตามธรรมเนียมของชนชาวยุทธโดยทั่วไป ถือเป็นความแปลกประหลาดข้อสามของมัน สถานการณ์เช่นนี้ฝ่ายธรรมะย่อมต้องการความช่วยเหลือจากทุกทาง สือหย่งจวินจึงไม่สนใจเรื่องปลีกย่อย ยินดีเชื้อเชิญฝางปิงเต๋าไปสู่คฤหาสน์ตระกูลสือโดยพลัน เมื่อนั้น สือจินหลิงอดกวาดตาไปหาโต่วอี้เหรินมิได้ ค่อยพบว่าบุตรบุญธรรมสกุลโต่วเองก็กำลังจับจ้องนางอยู่ แวววูบไหวเป็นระลอกในดวงตามันคล้ายทดแทนถ้อยคำหลายหมื่นแสนที่มิอาจเอ่ยจากปาก แล้วในจังหวะนั้น สือหย่งจวินก็เดินมากั้นกางระหว่างสองหนุ่มสาว พลางกดเสียงต่ำพูดกับโต่วอี้เหรินว่า “ข้าจะสั่งคนให้พาท่านกลับตระกูลโต่ว” โต่วอี้เหรินเลื่อนสายตามาทางมัน “ขอบคุณ ภายหลังอาการทุเลา คงต้องขอโอกาสไปเยี่ยมเยือนตระกูลสืออีกสักครั้ง” สือจินหลิงหัวใจพองโต ทราบทันทีว่าชายหนุ่มคิดปฏิบัติตามสัญญาที่เคยให้ไว้ แต่แล้วพี่ชายนางก็กล่าวว่า “คุณชายสามโต่วเชิญรักษาตัวให้ดีก่อนเถิด ตระกูลสือไม่รีบร้อนต้องการพบท่านหรอก” กล่าวจบรีบรั้งตัวน้องสาวให้ติดตามตัวเองไปทันที สือจินหลิงออกอาการละล้าละลัง ทว่าก็สุดจะฝ่าฝืนคำสั่งพี่ชาย จำต้องแอบสบตาบุตรบุญธรรมสกุลโต่วเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนเดินตามสือหย่งจวินไปเงียบ ๆ โต่วอี้เหรินมองตามหลังนางเนิ่นนาน แล้วค่อย ๆ หลับตาลงเชื่องช้า คล้ายไม่ต้องการเห็นระยะทางระหว่างพวกมัน ซึ่งกำลังแยกห่างออกไปทุกครา... *********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 18:21:43

ความคิดเห็นที่ 2 ฟ่านไป่หนิงมัดห่อผ้าเป็นปมแน่นหนาแล้วยกขึ้นสะพาย อีกมือเอื้อมไปหยิบกล่องใส่เข็มเบญจกาฬขึ้นมา นิ้วขยับเลื่อนฝากล่องออกตรวจตราถ้วนถี่ เข็มเบญจกาฬซึ่งมีทั้งหมดห้าเล่ม บัดนี้เหลือแค่สามเล่มนอนสงบนิ่งในหลุมบุแพร ส่วนเข็มสองเล่มที่หายไป หนึ่งอยู่ในร่างฟ่านจินฟงบิดานาง อีกเล่มสาบสูญไปพร้อมนักฆ่าโอวฉีกวนผู้ปฏิบัติงานผิดพลาด เหตุเกิดต่างกรรมต่างวาระ ทว่าที่แท้มีส่วนเกี่ยวข้องกับนางและสือหย่งหลุนอย่างไม่น่าเชื่อ ฟ่านไป่หนิงได้แต่หวังว่าเข็มที่เหลือนี้ จะยังคงปกป้องตนและสือหย่งหลุนไปอีกแสนนาน เมื่อดรุณีน้อยกลับมายังห้องโถง สือหย่งหลุนผู้นั่งรออยู่จึงลุกขึ้นยืน บนไหล่มันสะพายห่อผ้าเตรียมไว้แล้ว ภายหลังพักในเรือนเพลินบุปผามาร่วมสามเดือน สองหนุ่มสาวค่อยตัดสินใจเดินทางไปหาที่อยู่ของปราชญ์วิปลาสตามเบาะแสซึ่งบิดานางให้ไว้ หวังสืบเสาะวิธีรักษาตัวแก่เด็กหนุ่ม นอกจากนี้สือหย่งหลุนยังนำอัฐิมารดาติดตัวไปด้วย หมายใจว่าหลังเสร็จธุระจะแวะต่อไปยังเมืองน้ำมรกต เพื่อนำอัฐิมารดาเข้าคารวะปฐมาจารย์เฉิงอยู่กงตามคำสั่งเสีย เจ้าจื้อสุยก้าวเข้าห้องโถงเป็นคนสุดท้าย ในมือถือถ้วยยาชามใหญ่ที่ยังมีควันลอยกรุ่น “ยาผสานลมปราณซึ่งทำจากเห็ดหัวใจมังกรเสร็จตามเวลาพอดี หย่งหลุนก็ทานเสียก่อนออกเดินทางเถอะ” เด็กหนุ่มรับถ้วยยามาอย่างนอบน้อม เป่าให้คลายความร้อนแล้วยกซดรวดเดียวหมด นอกจากรสขมในปากแล้วก็ไม่รู้สึกอันใดอีก ซินแสเทวะจึงว่า “หากอาการกำเริบให้พยายามโคจรลมปราณดู ยาจะออกฤทธิ์ในตอนนั้นเอง” สิ้นประโยคก็ย่างเท้ามาหาลูกศิษย์ ทอดสายตาอ่อนโยนแล้วลูบหัวนางกล่าวว่า “ยุทธจักรกำลังปั่นป่วนวุ่นวาย ระวังตัวให้จงหนัก” ฟ่านไป่หนิงกระพริบตาถี่ ๆ ก่อนโถมตัวเข้ากอดชายชราโดยพลัน “อ้าว” เจ้าจื้อสุยหัวเราะเบา ๆ เลื่อนมือที่ค้างกลางอากาศมาลูบหัวนางต่อ “โตจนจะมีเรือนอยู่แล้ว ยังขี้อ้อนเหมือนเด็กอีก” ดรุณีน้อยซุกหน้าแน่นขึ้น พูดอู้อี้ “ข้าไปไม่นาน แล้วจะรีบกลับมาปรนนิบัติอาจารย์ต่อ” ฟ่านไป่หนิงยังจดจำเหตุการณ์เมื่อแรกที่ออกจากเรือนเพลินบุปผาตามลำพังได้ ครานั้นนางมีแต่ความรื่นเริง รอบกายล้วนแปลกหูแปลกตาชวนสนุกสนานไปหมด ทว่ายามนี้นางรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก อาลัยอาวรณ์ยิ่ง หากมิใช่เพราะเห็นว่าเด็กหนุ่มต้องการความช่วยเหลือ ต่อให้มีมีดมาจี้ นางก็ไม่มีวันยอมจากอาจารย์ไปเด็ดขาด! สือหย่งหลุนยืนรออย่างสงบ มันทราบดีว่าดรุณีน้อยเคารพรักเจ้าจื้อสุยเป็นอันมาก ยามต้องแยกกันกันจึงสร้างความลำบากใจแก่นางนัก ตลอดเวลาที่อยู่เรือนเพลินบุปผา ตัวมันเองก็ได้รับคำแนะนำในการฝึกวิชาจากซินแสเทวะผ่านการทำงานต่าง ๆ ชายชราสายตาแหลมคม รู้จักประยุกต์เอาวิธีหลากหลายมาฝึกเพื่อส่งเสริมข้อเด่น และปรับปรุงข้อด้อยในวิชายุทธของสือหย่งหลุน อีกทั้งเด็กหนุ่มยังเชื่อฟังและขยันขันแข็ง ความสามารถจึงเพิ่มพูนอย่างรวดเร็ว สือหย่งหลุนก็คล้ายรับรู้ความเปลี่ยนแปลงของตนได้ ก่อเกิดเป็นความมั่นใจที่ช่วยส่งเสริมบุคลิกจนแลดูน่าเลื่อมใส ประกอบกับระยะนี้ร่างกายเติบโตสูงใหญ่ ชวนให้รู้สึกเกรงขามผิดจากอดีตมาก พักใหญ่กว่าฟ่านไป่หนิงจะยอมผละจากอกอาจารย์ ดรุณีน้อยเบือนหน้าปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลทิ้ง เจ้าจื้อสุยจึงเชยคางนางขึ้นพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ดูซิ หูตาเปื้อนไปหมดจะเดินทางได้เช่นไร รีบล้างหน้าล้างตาเสียให้เรียบร้อยเถอะ” ดรุณีน้อยรับคำแผ่วเบา รอจนนางหายออกจากห้องแล้ว รอยยิ้มชายชราพลันคลายลง เด็กหนุ่มสังเกตเห็นจึงกล่าวอย่างนอบน้อม “ถ้าท่านซินแสเทวะเป็นห่วงที่สมาคมรัตติพิกลหมายหัวข้ากับนางไว้ ก็ไม่ควรอนุญาตให้นางไป” “และนางจะไม่มีวันยินยอม” เจ้าจื้อสุยฝืนยิ้ม “อีกทั้งข้าแก่ปูนนี้แล้ว หรือสามารถคุ้มครองนางได้ตลอดชีวิต? มนุษย์ย่อมมีหนทางของตนเอง เมื่อช้าเร็วก็ต้องจบที่ความตาย เช่นนั้นควรใช้ชีวิตตามต้องการ ไม่อายฟ้าดินก็เพียงพอแล้ว” สือหย่งหลุนไม่ได้เอ่ยคำใดเพิ่ม มีแค่สีหน้าที่บ่งบอกความนับถือจนหมดหัวใจ เจ้าจื้อสุยสบตาเด็กหนุ่มพลางพยักหน้าให้มันหนึ่งครั้ง สือหย่งหลุนน้อมศีรษะตอบแล้วนิ่งในท่านั้นชั่วครู่ใหญ่ ก่อนยืดกายก้าวตามหลังฟ่านไป่หนิงออกไป ไม่จำเป็นต้องมีคำสนทนาสืบต่อ หากซินแสเทวะสามารถมั่นใจได้ว่า เด็กหนุ่มจะต้องดูแลลูกศิษย์มันเป็นอย่างดี เพียงเท่านี้...มันก็พอใจมากแล้ว ********** สือหย่งหลุนมองตามหลังฟ่านไป่หนิงจนกระทั่งพ้นจากสวนดอกไม้แล้วค่อยเรียกชื่อนาง จากนั้นขยับเดินไปเคียงคู่ ปากกล่าวว่า “ข้าดีใจที่เจ้าคิดเดินทางไปกับข้านะ หากขาดเจ้า...ข้าคงไม่เหลือความมั่นใจว่าจะสืบหาเบาะแสสำเร็จ” ฟ่านไป่หนิงยั้งฝีเท้าลงขณะผินหน้าไปจับจ้องมองมัน น้ำใสพลันเอ่อขอบตาอีกครั้ง ดรุณีน้อยรู้ว่าเพียงนางเอ่ยปากขออยู่กับอาจารย์ เด็กหนุ่มจะไม่ดึงดันพานางไปเด็ดขาด และความจริงสือหย่งหลุนก็สังเกตเห็นอาการลังเลของนาง แต่แทนที่จะเอ่ยให้นางอยู่เรือนเพลินบุปผาเหมือนที่ควรกระทำ  มันกลับบอกเสียอีกอย่าง เพราะมันทราบว่าหากพูดประโยคดังกล่าวแล้วดรุณีน้อยยังไปกับมัน ใจนางคงรู้สึกผิดเกินอภัย มีแต่เอ่ยว่าต้องการให้นางไปด้วย ความเศร้าโศกของนางจึงจะบรรเทาลง สือหย่งหลุนเป็นคนเยี่ยงนี้เอง แม้ทราบว่าตนเองอาจแลดูย่ำแย่ไม่น่าเลื่อมใส ขอเพียงผู้อื่นยินดี มันก็เต็มใจกระทำ ฟ่านไป่หนิงสอดนิ้วเข้าจับอุ้งมือหยาบกร้าน เด็กหนุ่มพลันกุมมือนางไว้พร้อมรอยยิ้มกว้าง...รอยยิ้มที่เรียกให้นางแย้มริมฝีปากตอบได้เสมอ ดรุณีน้อยรักสือหย่งหลุนด้วยเหตุผลนี้ เพราะมันทำให้นางยิ้มทั้งที่กำลังหลั่งน้ำตา *********** ทันทีที่สองหนุ่มสาวหลุดพ้นจากอาณาเขตของเรือนเพลินบุปผา พิราบสื่อสารก็ถูกส่งออกไปในเวลาเดียวกัน เจ้านกโผผินผ่านท้องนภากว้าง ถลาเรี่ยยอดไม้ไม่หยุดพัก จนบรรลุสู่เทือกเขาซึ่งไม่ปรากฏชื่อ ไปสิ้นสุดยังหลุมแห่งหนึ่ง มันไม่ใช่หลุมที่ถูกขุดขึ้น แต่เกิดจากเชิงเขารายรอบมาบรรจบกันแทนผนังหลุม หลงเหลือพื้นที่ก้นหลุมอยู่ไม่มาก นับว่าเพียงพอจัดสร้างเป็นบ้านกะทัดรัดหลังเดี่ยว แต่ไม่อาจจัดสร้างถนนทางเข้าได้ หากต้องการผ่านประตูเรือนท่านเพียงมีปีกเช่นนก มิฉะนั้นก็ต้องเป็นเจ้าของวิชาตัวเบายอดเยี่ยมเพื่อไต่ผนังหินสูงชันลงไป พิราบบินมาเกาะหลังมือของเงารางเลือนผู้รออยู่ที่ระเบียงบ้าน หญิงสาวปลดปลอกหนังจากขามันมาแกะกระดาษออกอ่าน แล้วปล่อยนกตัวน้อยโผจากไป ภายในห้องพักของประมุขรัตติพิกลวันนี้ สว่างไสวจนแลผิดปกติ อาจเพราะกระดานหมากรุกตรงหน้ามัน ด้วยต่อให้ประมุขรัตติพิกลเก่งกาจเพียงใด ก็มิสามารถมองเห็นตัวหมากในความมืดได้เป็นแน่ แต่มันยังสามารถเล่นหมากรุกเพียงลำพัง ยามนี้สงครามบนกระดานโรมรันมาถึงครึ่งทางแล้ว การต่อสู้ดุเดือดสูสี ยากบ่งบอกว่าฝ่ายใดจะกำชัยชนะในบั้นปลาย เงารางเลือนแหวกม่านออก ยืนจับจ้องมันชั่วครู่ใหญ่ค่อยพูดเสียงเบา “สายสืบที่เราสั่งเฝ้าเรือนเพลินบุปผา ส่งข่าวว่าสือหย่งหลุนและฟ่านไป่หนิงออกเดินทางแล้ว” ประมุขรัตติพิกลยังคงเหม่อมองกระดานหมาก “แล้วสาเหตุที่สือหย่งหลุนออกจากตระกูลสือเล่า” “คนในบ้านนั้นปิดปากสนิทเสียจริง แต่มั่นใจได้ว่าสือหย่งหลุนไม่อาจกลับสู่ตระกูลสือโดยผ่าเผยเป็นแน่” เงารางเลือนยามนี้ไร้ผ้าคาดหน้า ด้วยนางไม่จำเป็นต้องปิดบังตัวตนต่อมัน “น่าเสียดายนัก ครั้งนั้นที่เมืองน้ำมรกต เศรษฐีไร้ยางอายเคยอาศัยมือเจ้าเมืองจนเกือบจับกุมฟ่านไป่หนิงไว้ได้ ภายหลังพอพบว่านางสนิมสนมกับสือหย่งหลุน ยังอุตส่าห์จ้างนักฆ่าอันดับหนึ่งโอวฉีกวนไปสังหารมันสอง เสียหายที่ผิดพลาดไปทุกครั้ง หาไม่เราคงยุ่งยากน้อยกว่านี้” “ถ้าได้เปรียบทุกอย่างการต่อสู้จะไปสนุกอันใด ถือเสียว่าเพิ่มกำลังพลแก่อีกฝ่ายก็แล้วกัน” ประมุขรัตติพิกลเลื่อนตัวหมากไปทั่วกระดานอย่างฉับไว หมากจุก (หมากจุกเปรียบได้กับตัวเบี้ย) สองตัวจากฝั่งโน้นก็ข้ามแถบแม่น้ำขึ้นมา จึงสามารถเลื่อนชั้นจนเก่งกาจยิ่งกว่าเดิม แม้สถานการณ์ทางมันเริ่มตกเป็นรอง ประมุขรัตติพิกลกลับถามอย่างไม่อนาทรร้อนใจ “แล้วเรื่องอื่นเล่า” “พรรคอสุราอาฆาตยังคงเดินตามแผนทุกขั้นตอน แต่ทางโต่วจินเซิงแจ้งว่าบุตรบุญธรรมมันอาจมีเรื่องขลุกขลักเล็กน้อย” “หืมม์” อีกฝ่ายพึมพำในคอ “รายละเอียดเล่า” “โต่วจินเซิงมิได้ขยายความ แค่ยืนยันว่าสามารถควบคุมทุกอย่างให้เป็นไปตามกำหนดการได้แน่” “บอกมันแจ้งมา ต่อจากนี้ไม่ว่าเรื่องยิ่บย่อยเพียงใดต้องส่งข้อมูลถึงข้าทั้งหมด เพราะแผนเรามิแน่นอนตายตัว หากจะเปลี่ยนแปลงตามสถานการณ์” เงารางเลือนรับคำ แล้วกล่าวสืบต่อ “สภาพงูอสนีบาตหงเสี้ยนหายเป็นปลิดทิ้งแล้ว และหลังฝึกปรือลมปราณผีเสื้อรัตติกาลของท่าน กำลังภายในยิ่งรุดหน้ากว่าเดิมเสียอีก นางปวารณาตัวขอรับใช้ข้าด้วยชีวิต พร้อมทำตามคำสั่งไม่บิดพลิ้ว” หมากรุกเข้าสู่ช่วงท้ายกระดานแล้ว เสียงวางหมากกริ๊ก ๆ ไม่ขาดระยะ ก่อนคำพูดของผู้เล่นจะดังแทรกขึ้นมา “แปลว่าทุกอย่างพรักพร้อมแล้วซิ” “มีเพียงเรื่องสือหย่งหลุนและฟ่านไป่หนิง จนบัดนี้ข้ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันสองคนเดินทางออกจากเรือนเพลินบุปผาเพื่อจุดประสงค์ใด” “สนใจทำไม ขอเพียงยังอยู่ในยุทธจักร สุดท้ายพวกมันก็ไม่พ้นบ่วงแหของเราจนได้” “หมายความว่า...ให้รออยู่เฉย ๆ เช่นนั้นหรือ” สิ้นประโยคของนาง หมากฝ่ายตรงข้ามก็ถูกรุกจนสิ้นท่า ประมุขรัตติพิกลเหยียดริมฝีปากเผยรอยยิ้มบิดเบี้ยว หยิบหมากตี่ (หมากฮ่องเต้ บางทีเรียกจอมทัพ เปรียบได้กับตัวขุน) ของผู้แพ้มารวบไว้ เมื่อคลายออก ปรากฏเพียงเศษไม้แหลกเป็นผุยผงในอุ้งมือ เงารางเลือนพยักหน้า จากไปอย่างเงียบงัน สัญญาณเริ่มดำเนินการ แสดงออกมาแล้ว! ********** จบตอนที่ 77 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 18:24:13

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณรุริกะ, คุณ tiger18, คุณ GTW, คุณ NUAOFFYHUB และคุณลูนาติก ค่ะ คุณรุริกะ - อร๊ายยย ผิดอีกแล้วค่า (อับอาย) รีบแก้ไขแล้ว และขอบคุณคุณรุริกะมาก ๆ เลยนะค้า ^_^              พอโดนทักแล้วมาคิดดู จริงด้วยค่ะ อ้อนเก่งทั้งพระทั้งนางจริง ๆ ฮ่า ๆ คุณ tiger18 - เอาใจช่วยให้ทุกอย่างลุล่วงไปด้วยดีนะคะ บ้านน้องชายที่ กทม. ก็รอน้ำอยู่เช่นกัน พร้อมเสียงบ่นมาว่า รีบ ๆ ท่วมเถอะ เพราะตอนรอนี่ เครียดมากกก >_< คุณ scottie - ชายโต่วยังอยู่ค่า แถมด้วยอุปสรรคแบบหืดขึ้นคอ ฮี่ ๆ คุณ GTW - ตั้งแต่เห็นรูปประกอบคอมเมนท์มา เค้าว่าแมวตัวนี้เหมาะกับคุณ GTW มากเลยค่ะ ไม่รู้ทำไม ฮ่า ๆ (คือหน้าแมวมันน่ารักปนกวน ๆ ปน... บอกไม่ถูก รู้แต่ว่าเห็นแล้วอมยิ้มทู้กทีเลย) ^_^ คุณนู - ^_^ ยิ้มตอบ ฮี่ ๆ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน พบกันศุกร์หน้านะค้า ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 18:35:56

ความคิดเห็นที่ 4   จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 18:45:15

ความคิดเห็นที่ 5 งืออ... ไม่อยากให้คุณจันทร์พลาดท่าตอนปิดกระดานหมากรุกนะคะ เราอนุมานเอาว่าหมากรุกจีนก็คงคล้ายๆหมากรุกไทยและหมากรุกฝรั่ง (เราก็เล่นเป็นแค่ 2 อย่าง) แต่ต่างกันแค่วิธีหรือทิศทางการเดินของแต่ละตัว ส่วนสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันและเป็น the end ของกระดานหมากรุกคือ ขุนของผู้แพ้จะ "จน" ไม่ใช่ "ถูกกิน" ซึ่งเป็นลักษณะการตายของหมากอื่นๆ เช่น โคน ม้า หรือเรือ นะคะ พอนึกออกใช่ป่าวคะ ผู้จวนชนะจะพยายามปิดเกมด้วยการ "รุก" ส่วนผู้จวนแพ้จะพยายาม "หลบ" หรือ "ถอย" เกิดการดิ้นรนอยู่สักระยะ แล้ว(หรือบางทีข้ามช็อตข้างบนไป) ผู้ชนะจะเดินปัง! พร้อมกับคำว่า "รุก" แล้วผู้แพ้จะหน้าซีดเผือด เมื่อพบว่าขุนของตัวเองไปไหนไม่ได้อีก เกมจบตั้งแต่ผู้ชนะพูดคำว่ารุกครั้งสุดท้าย โดยหมากที่รุกไม่ต้องเดินหน้าไปรับประทานขุนของฝ่ายแพ้แต่อย่างใด แต่ถ้าเพื่อแอคติ้งที่สวยงาม (^^) คุณจันทร์สามารถเดินเรื่องอย่างนี้ก็ได้ค่ะ (ลองแซมเปิ้ลดูนะคะ คุณจันทร์จะใช้หรือไม่ใช้ก็ได้ ^^) คือให้ประมุขรัตติพิกลเลื่อนม้าหรือเรือไปรุกครั้งสุดท้าย แล้วผู้แพ้ก็สิ้นท่า จับขุนค้างอยู่ในกระดานแต่ไม่รู้จะเลื่อนไปทางใด ถึงตานั้นประมุขรัตติพิกลค่อยบอกว่า "ยื่นมันมาให้ข้าสิ" ทั้งนี้การยื่นขุนจากมือของผู้แพ้ ก็จะสื่อถึงกับการยอมรับ ในแผนการ(ที่คนอ่านก็ยังไม่รู้)ของประมุขรัตติพิกลด้วย แล้วจากนั้นค่อยให้ประมุขรัตติพิกลได้โชว์พาวบีบหมากตี๋เป็นผุยผงตามพล็อตเดิม อย่างนี้จะได้ใจคอหมากรุกมากกว่าไหมคะ ^^' จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 21:46:19

ความคิดเห็นที่ 6 เอาไปเอามา คู่ของคุณชายโตว่น่าลุ้นกว่า คู่คุณชายสือซะอีก ติดตามต่อไป... จากคุณ : tiger18 เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 22:58:51

ความคิดเห็นที่ 7 อิมม์ ผมก็คิดคล้ายๆแบบคุณ : tiger18 นะครับ ลุ้นจนเหนื่อยมาตั้งแต่ตอนที่แล้ว โต่วอี้เหรินและสือจินหลิง มีทั้งรักหวาน เสียสละ ปกป้องดูแล ผ่าพันอุปสรรค ฉากสั่งเสียกันก่อนฝางปิงเต๋ามาช่วยแก้สถานการณ์ ถ้าเป็นหนังผมคงลุ้นน้ำตาไหลพรากไปแล้ว..จริงๆนา..^^...ได้ใจมาก เรียกว่าช่วงนี้คู่นี้รอบทิศ 160 องศา นับว่าได้ใจ บทไม่มาก กว้าง..ลึก..มีมิติมากเหมือนคู่เอก แต่คม รสจัดกว่า ไม่รู้ว่าจะออกหัวหรือก้อย เอาเป็นว่าเด่นคนละแบบกับคู่เอก สรุปแล้วเทียบกันไม่ได้..ดีไปคนละแแบบ คู่เอกไม่ต้องลุ้นอะไรมาก...เพราะความเป็นพระอกนางเอกประทับตราอยู่แล้ว^^....บทของสือหย่งหลุนและฟ่านไป่หนิงจะเกาะแกะอยู่กับ Plot เรื่อง นั่นก็เป็นหน้าที่ความรับผิดชอบของทั้งสองซึ่งมีต่อนิยายเรื่องนี้...^__^... สือหย่งจวิน คนหวงน้องสาวชัดๆ กีนท่าตลอด..^_^ หนูหนิง ก็เริ่มรู้แล้วว่ายุทธภพไม่ได้สนุดสนานอย่างที่คิด เริ่มอยากกลับไปหาความสงบสุขในบ้านในเรือนแล้ว สือหย่งหลุนพักหลังๆ รู้สึกว่าความคิดความอ่านจะรอบคอบเป็นผู้หลักผู้ใหญ่มากขึ้น (คิดว่าเป็นความจงใจคนเขียน..เพราะว่ารับบทมานานแล้ว..ประสบการณ์หลายๆอย่างเพิ่มมากขึ้น..เลยเกิดการพัฒนายุคลิกภาพโดยไม่รู้ตัและรู้ตัว.. :)..คนที่ทำให้ผู้อื่นยิ้มได้ขณะหลั่งน้ำตามีไม่มากนัก...เพราะหมายถึงตัวเองต้องยิ้มได้ก่อน..นับเป็นจิตวิทยาแยบยลสวยงาม....อืม..จะนึกไป ก็มีคนหนึ่งทำได้แบบนี่..กระบี่รันทดไง...นั่น..เนียนมากนะเรา...ถือโอกาส..^__^.... ว่าแต่บ้านของประมุขรัตติพิกล อยู่ในก้นหม้อ(ถูเขาล้อมรอบ)แบบนั้น เสี่ยงต่อน้ำท่วมนะครับ ถ้าฝนตกมาหนักๆรับรองท่วม (พักนี้ความคิดเรื่องน้ำท่วมวนเวียนในหัวเสมอ เพราะน้ำกำลังท่วมบ้าน..ฮา....)  แล้วปัญหายุ่งยากจะตามมาเพราะไม่มีถนนเข้าออก เวลาหิวข้าวคงต้องปีนเขาออกมา คนส่งข้าวส่งน้ำก็คงลำบากปีนเข้าปีนออก ถ้าเป็นสมัยนี้คงพอใช้เครื่องบินทิิ้งถุงยังชีพให้ได้...(มาเรื่องน้ำอีกแล้ว) โต่วจินเซิงกับเงาเลือนๆ เกี่ยวข้องกันแบบน่าสงสัยมาก พัวพันไปกับหลายๆฝ่ายเลยเธอคนนี้ ส่วนฉากหมากรุก ผมอ่านคั้งหลานรอบแล้ว แต่ยัง งงๆ ไม่รู้ว่าใครแพ้ใครชนะ (ผมเป็นนักอ่านจอมคิดมากเป็นปกติวัสัยอยู่แล้ว..คิดมากเกินไปเลยงงเอง^^...จากฉากที่ยกมาด้านล่างนี้ครับ ........ สนใจทำไม ขอเพียงยังอยู่ในยุทธจักร สุดท้ายพวกมันก็ไม่พ้นบ่วงแหของเราจนได้” “หมายความว่า...ให้รออยู่เฉย ๆ เช่นนั้นหรือ” สิ้นประโยคของนาง หมากฝ่ายตรงข้ามก็ถูกรุกจนสิ้นท่า ประมุขรัตติพิกลเหยียดริมฝีปากเผยรอยยิ้มบิดเบี้ยว หยิบหมากตี่ (หมากฮ่องเต้ บางทีเรียกจอมทัพ เปรียบได้กับตัวขุน) ของผู้แพ้มารวบไว้ เมื่อคลายออก ปรากฏเพียงเศษไม้แหลกเป็นผุยผงในอุ้งมือ ........ หรือผมจะสับสนในชีวิตไปเองก็ไม่รู้...งือ... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 07:45:04

ความคิดเห็นที่ 8 คู่ความรักชวนลุ้นต้องคู่คุณชายโต่ว แต่คู่ที่เป็นตัวพาเรื่องไปสางปมต่างๆ คือคู่พระนางค่า นั่น มีตัวละครอื่นเข้ามาอีก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 13:05:21

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามายิ้ม ^____^ คิดถึงคุณจันทร์นะคะ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 07:37:36