ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๕ คำเตือนของอัศวิน)

ความลับฤดูหนาว  (บทที่ ๑ ศพเดินได้)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11309801/W11309801.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๒ คนบ้าในกรงขัง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11321605/W11321605.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๓ ชายหนุ่มและสมมุติฐาน)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11331282/W11331282.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๔ รูปจำลองเสมือนจริง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11338619/W11338619.html






บทที่ ๕ คำเตือนของอัศวิน

ฟ้าฉายนิ่วหน้าคิดด้วยความสับสนเกี่ยวกับเรื่องคดีปริศนาที่เคยเกิดขึ้น ขณะที่สองตากำลังทอดมองทุ่งนาอันอ้างว้าง ที่กำลังถูกแสงแดดจ้าปลายเดือนพฤศจิกายนแผดเผา พรุ่งนี้ก็จะเข้าสู่เดือนสุดท้ายของปีแล้ว และอีกไม่นานต่อจากนั้นก็จะถึงวันที่ครบรอบการเกิดคดีฆาตกรรมของจันทร์หอมซึ่งเวียนมาครบยี่สิบเอ็ดปีพอดี นึกๆ ไปอรอนงค์เคยบอกว่าวสันต์ก็อายุยี่สิบสองปีนี่ นั่นแสดงว่าไพรินทร์เดินทางไปต่างเมืองหลังจากที่เกิดคดีจันทร์หอมในปีถัดมา

หญิงสาวไม่รู้ว่าจะจับต้นชนปลายยังไงดี ครั้นจะแอบไปถามบุญยืนถึงเรื่องผ้าซิ่นก็กลัวว่าอีกฝ่ายอาจจะเป็นฆาตกรเสียเอง ถึงตอนนั้นเธอก็จะไม่ปลอดภัยและเป็นอันตราย เฮ่ย...ไหนเธอบอกว่าจะเลิกคิดถึงเรื่องนี้ไงล่ะฟ้าฉาย

ฟ้าฉายถอนหายใจเสียงดังก่อนจะได้ยินเสียงหัวร่อต่อกระซิกของแสงดาวและสกาวเดือนสองสาวพี่น้องฝาแฝดดังผ่านหน้าเรือนไป เมื่อลุกขึ้นมองก็เห็นร่างแบบบางในชุดกางเกงขาสั้นจู๋และเสื้อฝ้ายสีขาวผืนบางกำลังวิ่งดุ่มๆ ตรงไปยังทางเดินเล็กๆ ที่มุ่งสู่ลำน้ำโขงที่ห่างออกไปไม่ไกล
ฟ้าฉายทรุดตัวลงนั่งยังเก้าอี้ไม่อีกครั้ง กำลังจะหยิบนวนิยายเล่มโปรดขึ้นมาอ่านแก้เซงแต่อรอนงค์ก็ร้องเรียกมาแต่ไกลจนทำให้อีกฝ่ายต้องหันขวับไปหา

“ฟ้า...ไปเล่นน้ำกันมั้ย?”

“เล่นน้ำ?...ที่แม่น้ำโขงน่ะเหรอ?” คนพูดเลิกคิ้วสูง

“ใช่จ้ะ ฉันจะพาเธอไปเล่นน้ำที่แก่ง แต่ว่ารอให้สักบ่ายสองก่อนดีกว่าตอนนี้แดดมันแรง...” อรอนงค์ว่าเสียงใสก่อนทรุดนั่งลงยังเก้าอี้ข้างๆ กัน สองสาวนั่งอ่านหนังสือและคุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งตกบ่ายเมื่อถึงเวลาที่นัดแนะกันไว้อรอนงค์จึงรีบไปจัดเตรียมผ้าถุงและผ้าขนหนูเอาไว้ก่อนเดินลงมาสมทบฟ้าฉายที่รออยู่ด้านล่าง

สองสาวเดินไปตามทางดินเล็กๆ ที่มุ่งสู่แม่น้ำใหญ่ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านคานพิภพไปราวห้าร้อยเมตร เมื่อใกล้ถึงลำน้ำฟ้าฉายก็พบบันไดหินเล็กๆ ที่สร้างขึ้นอย่างหยาบๆ วางเรียงหลดหลั่นกันเพื่อให้เดินไต่ลงไปยังถึงแก่งด้านล่าง
เสียงสายน้ำที่กระเซ็นไหลมากระทบกับแก่งหินเรียกรอยยิ้มหวานจากดวงหน้านวลเนียนให้ปรากฏ ฟ้าฉายเบิกตาทอดมองสายน้ำอันกว้างใหญ่และยาวสุดลูกหูลูกตาก่อนถอดรองเท้าไว้ริมฝั่ง ปลายเท้าเหยียบย่ำลงบนเนื้อทรายสีน้ำตาลอ่อนก่อนค่อยๆ เอื้อมมือลงไปสัมผัสสายน้ำเย็นใส

สายน้ำที่อยู่ห่างไกลออกไปยังคงมีไอหมอกสีขาวขุ่นปกคลุมอยู่ สองฟากฝั่งเห็นแต่เพียงผืนป่าเขียวขจี อรอนงค์รีบสวมผ้าถุงก่อนใช้ปากคีบไว้และจัดการถอดอาภรณ์ที่ห่อหุ้มร่างกายออกจนหมด และเมื่อฟ้าฉายจัดการผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วสองสาวในสภาพมีผ้าถุงสีคล้ำกระโจมอกก็จูงแขนกันลงน้ำด้วยสีหน้าตื่นเต้นและเบิกบานราวกับได้ย้อนเวลากลายเป็นเด็กหญิงวัยสิบขวบ

ความที่แก่งมีหลุมบ่อมากมายฟ้าฉายจึงต้องคอยเดินตามอรอนงค์ที่ชำนาญพื้นที่ อีกฝ่ายพาเธอมาเล่นน้ำที่ลานหินใต้แก่งเพราะน้ำไม่ลึกและไม่มีหลุบบ่อมากนักอีกทั้งยังมีโขดหินน้อยใหญ่ให้ยึดเกาะหากว่าเกิดลื่นไหลไปกับกระแสน้ำไม่เหมือนแก่งด้านบนที่เป็นลานหินโล่งๆ

ฟ้าฉายเอนหลังลงพิงกับก้อนหินขนาดย่อมก่อนใช้ปลายเท้าทั้งสองข้างยันหินอีกก้อนไว้ ปล่อยให้สายธาราไหลผ่านเรือนร่างอรชรที่มีเพียงผ้าถุงผืนบางห่อหุ้มร่างกาย ผิวขาวผ่องอาบแสงแดดอุ่นๆ ยามบ่ายคล้อย ความเย็นสดชื่นแผ่ซึมเข้าสู่อณูขุมขน... มันทำให้เธอรู้สึกหายเครียดไปได้เยอะเลยหละ

“ฉันอยากว่ายน้ำน่ะอร...ว่ายที่ลึกๆ” หญิงต่างเมืองเสนอขึ้น อรอนงค์ที่เอนกายลงแนบกับแผ่นหินและปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านร่างค่อยๆ ผินหน้ามาหาผู้เป็นเพื่อนช้าๆ

“ไม่ต้องเลยยัยฟ้า...เดี๋ยวถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาแล้วจะยุ่ง” อรอรนงค์เตือนเสียงขรึม ฟ้าฉายพยักหน้ารับเบาๆ สองสามครั้งก่อนกวักสายน้ำเย็นใสรดร่าง

“เอ๊ะ...นั่นมัน...” หญิงสาวเพ่งมองกางเกงในสีแดงที่ลอยมาติดโขดหินเล็กๆ ใกล้ๆ อรอนงค์เห็นอาภรณ์ชิ้นเล็กก็ต้องผายยิ้มกว้างอย่างขบขัน

“ของเธอเหรอฟ้า...มิยักรู้ว่าใส่สีแดงด้วย”

“ไม่ใช่อร...” คนพูดคลี่ผ้าถุงที่ใช้กระโจมอกก่อนก้มลงมองร่างกายท่อนล่างที่อยู่ภายใต้ผืนผ้า “เธอก็...ของฉันยังอยู่จ้ะ” ฟ้าฉายมัดผ้าถุงคาดอกไว้แน่นก่อนหันมาบุ้ยปากบอกอรอนงค์

“แล้วมันของใครกันล่ะ?...” อรอนงค์ลากเสียง สองตายังจับจ้องกางเกงในของสตรีที่ลอยมาติดโขดหินตรงหน้าก่อนที่เสียงหัวร่อต่อกระซิกของใครบางจะดังขึ้นมาจากเหนือแก่ง

สองสาวหันมามองหน้ากันแน่นิ่ง ฟ้าฉายค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นยืนพร้อมกับชะเง้อคอไปมองเหนือแก่ง เสียงกรีดร้องอย่างดัดจริตของผู้หญิงดังแว่วมาตามสายลมเย็นๆ ยามบ่ายคล้อย เคลียคลอกับเสียงหัวเราะชอบใจของชายหนุ่ม

อรอนงค์ตัดสินใจลุกขึ้นตามผู้เป็นเพื่อน สองสาวค่อยๆ ย่องไปตามโขดหินใหญ่น้อย จนมาถึงเพิงหินที่อยู่สูงจากจุดที่ทั้งสองยืนอยู่ราวสองเมตร ลักษณะคล้ายชะง่อนหินบนหน้าผา สายน้ำเย็นๆ ไหลบ่าลงใส่สองร่างที่เอามือยึดขอบชะง่อนหินนั้นไว้ก่อนหาหินสักก้อนเพื่อใช้ไต่ขึ้นไปดูบางสิ่งเหนือชะง่อนหินนั้น

แสงดาวในสภาพนุ่งผ้าถุงกระโจมอกเอนหลังพิงกับร่างใหญ่หนาของบุญยงค์ด้วยความพรึงเพริศ ยามใดที่มืออันซุกซนของชายรับใช้ในบ้านคานพิภพไล้ผ่านต้นขาเนียนขาวเข้าไปใต้ผ้าถุงผืนบางหญิงสาวก็ร้องครางอย่างชอบใจ ในขณะที่แสงดาวใช้อีกมือลูบๆ คลำๆ บางอย่างที่กำลังชูชันอยู่ในกางเกงของชายหนุ่ม

ภาพตรงหน้าทำเอาฟ้าฉายร้อนผ่าวไปทั้งร่าง หญิงสาวเอนหน้ามามองอรอนงค์ที่เม้มริมฝีปากแน่น สีหน้าของเธอเย็นชาเหมือนกระแสน้ำที่เยือกเย็นเหล่านี้

“กลับกันเถอะฟ้า...” อรอนงค์บอกน้ำเสียงเบาหวิวก่อนเอี้ยวตัวกลับ ค่อยๆ ไต่โขดหินเดินย้อนกลับไปทางเดิม ฟ้าฉายรีบเดินตามก้นเพื่อนสนิทมาอย่างรีบร้อน พอขึ้นฝั่งได้อรอนงค์ก็ตรงปรี่ไปคว้าเอาผ้าขนหนูที่พาดไว้กับกิ่งไม้มาเช็ดผมและหน้าที่เปียกชุ่ม

“พวกผู้ใหญ่รู้รึยัง?...” ฟ้าฉายลอบถามเสียงค่อยขณะฉวยเอาผ้าขนหนูอีกผืนมาซับใบหน้าเบาๆ

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันฟ้า... แต่แม่นั่นจะทำอะไรกับใครก็อย่าไปสนใจเลย ต่อให้เราเอาเรื่องไปฟ้องผู้ใหญ่คุณอาพิมพ์พาก็จะเถียงและปกป้องลูกสาวของเธอทันที”

“แต่หลักฐานมันฟ้องนี่อร...สองคนนั้นกำลังทำเรื่องไม่สมควร” ฟ้าฉายว่า รีบเดินตามอรอนงค์ที่ก้าวขาเดินขึ้นฝั่งอย่างรวดเร็ว

“ก็เหมือนที่ฉันบอกไปนั่นแหละ อาพิมพ์พาเห็นลูกสาวเธอดีเสมอ แต่ฉันเชื่อว่าสักวัน...หลักฐานความไร้ยางอายของลูกสาวทั้งสองคนของเธอก็จะปรากฎ” น้ำเสียงและสีหน้าของอรอนงค์แฝงไปด้วยความชิงชังรุนแรง มันทำให้ฟ้าฉายต้องจ้องมองเพื่อนสนิทอย่างแปลกใจ ความสัมพันธ์ระหว่างพิมพ์พากับอรอนงค์คงไม่ดีเท่าไหร่แน่ แถมทั้งสองก็ต้องอาศัยอยู่ในชายคาเดียวกัน คานพิภพเป็นครอบครัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาโดยแท้


เมื่อมาถึงบ้านอรอนงค์ก็รีบเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำชำระร่างกายก่อนที่ฟ้าฉายจะทิ้งตัวลงบนแปลเล็กๆ ที่ผูกอยู่ใต้ต้นมะขามหวานสองต้นหลังเรือนนายภูมิพงษ์ กลิ่นหอมฉุนของดอกพญาสัตบรรณลอยฟุ้งมาแต่ในสวน เรือนร่างอรชรเอนไหวอยู่บนแปลขณะปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปแสนไกลก่อนที่วัตถุบางอย่างจะลอยมาตกลงตรงหน้า

ฟ้าฉายเพ่งสายตามองเจ้าก้อนหินน้อยๆ ที่ถูกห่อด้วยกระดาษสีขาวด้วยความฉงน ร่างอรชรลุกจากแปลก่อนหยิบมันขึ้นมาไว้ในมือ เมื่อแกะออกแล้วจึงได้พบกับข้อความที่เขียนไว้บนกระดาษแผ่นนั้น

“ผมอัศวินเองนะครับคุณฟ้าฉาย ผมรู้ว่าการแอบดูผู้หญิงเล่นน้ำมันไม่ใช่นิสัยของสุภาพบุรุษสักเท่าไหร่นัก แต่สาบานได้นะครับผมไม่ได้มีเจตนาจะแอบดูคุณฟ้าหรือคิดไม่ดีเลย...” ดวงตากลมใสของหญิงสาวเบิกโพลงในขณะที่ริมฝีปากอวบอิ่มอ้าค้างด้วยความตกใจ นี่นายอัศวินมาแอบดูเราเล่นน้ำเหรอเนี่ย... แล้วนายนั่นจะเห็นตอนที่เราเกือบทำผ้าถุงหลุดจากอกรึเปล่านะ... ไอ้บ้า ไอ้ผู้ชายลามก ไอ้ชีกอ...

ฟ้าฉายกำลังจะขยำกระดาษแผ่นเล็กๆ ในมือทิ้งก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นข้อความที่เหลือที่เธอยังไม่ได้อ่าน ดวงหน้างดงามก้มลงต่ำก่อนเบ้ปาก พยายามฝืนอ่านต่อไป

“โชคดีที่ผมอยู่บนต้นไม้ เพราะเจตนาจะมาเอาลูกนกขุนทองไปเลี้ยงเพราะไอ้ศักดิ์มันอยากได้ เราสองคนอยู่บนต้นไม้เลยได้เห็นใครอีกคนที่แอบซุ่มดูคุณฟ้าอยู่ที่ชายป่าริมแม่น้ำครับ... คนๆ นั้นก็คือเจ้าของเรือนพักที่คุณฟ้าอาศัยอยู่นั่นแหละครับ” มือเรียวสวยที่ถือกระดาษแผ่นนั้นสั่นระริกขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ดวงหน้าหวานละมุนซีดเผือดลงไปในทันที ฟ้าฉายรู้สึกว่าอากาศยามบ่ายแก่ๆ มันช่างหนาวเย็นราวกับว่าเธอกำลังยืนตากน้ำค้างกลางราตรีอันหนาวเหน็บ สายตาก้มลงอ่านข้อความในกระดาษแผ่นนั้นอีกครั้ง อา...ฤามันเป็นจริงดังที่เธอคิดไว้ อัศวินไม่มีทางโกหกเธอแน่ เขาจะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไรกัน? ภูมิพงษ์แอบไปดูเธอเล่นน้ำงั้นเหรอ?... การสันนิษฐานของเธอเป็นจริงฟ้าฉาย ตอนนี้เธอไม่ปลอดภัยแล้ว !

“อ่านอะไรอยู่เหรอฟ้า...” เสียงทักของอรอนงค์ทำให้ฟ้าฉายสะดุ้งโหยง หญิงสาวรีบขยำกระดาษในมือก่อนกำไว้แน่น รีบหันมายิ้มให้กับเพื่อนสนิทที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ

“อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ อรอาบเสร็จแล้วใช่มั้ย เดี๋ยวเราอาบต่อเลยนะ” พูดจบก็ก้มลงคว้าเอาผ้าขนหนูและผ้าถุงผืนใหม่ก่อนเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างเร่งรีบทิ้งให้คนเป็นเพื่อนมองตามหลังอย่างสงสัย

แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 54 22:57:38

จากคุณ	: ผีเสื้อสีดำ
เขียนเมื่อ	: 18 พ.ย. 54 19:00:00