|
ภาคีกับแพรฟ้ายกปืนเล็งไปยังประตูห้องที่เปิดผางออก แสงไฟจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ซึ่งยังคงทำงานอยู่ด้วยเครื่องปั่นไฟสำรองขนาดเล็กสว่างพอให้ทั้งสองเห็นเป้าหมายเมื่อประตูเปิดออก ร่างทะมึนร่างหนึ่งพุ่งกระโจนเข้ามา และวินาทีนั้น ภาคีกับแพรฟ้าก็เหนี่ยวไกลั่นกระสุน
ร่างทะมึนในชุดดำก้มตัวกลิ้งหลบวูบด้วยความประหลาดใจ
กระสุนทั้งสองนั้นถากศีรษะไปอย่างเฉียดฉิว
เหตุการณ์ที่เกิดต่อจากนั้นรวดเร็วจนบุคคลในห้องตั้งสติแทบไม่ทัน
ร่างทะมึนที่กลิ้งหลบกระสุนเมื่อครู่จัดการม้วนตัวเข้ามาพุ่งชาร์จใส่ลำตัวของภาคีเหมือนนักรักบี้จนเป็นเหตุให้กลิ้งขลุกขลักไปด้วยกันบนพื้น ภาคีรู้สึกจุกจนยากขยับกายขัดขืน ปืน.38 กระเด็นหลุดจากมือไปมุมห้อง เงาทะมึนนั้นกระโดดขึ้นคร่อมร่างของภาคี มันเงื้อมีดขึ้นสูงแล้วตวัดแทงลงมา นักเขียนหนุ่มยกแขนขึ้นปัดป้อง พลันก็รับรู้ได้ถึงความเย็นวาบที่ฝ่ามือเมื่อปัดมีดเบนออกจากตัว
********
“คุณสู้มันไม่ได้หรอก ผมบอกแล้ว!”ไม้เมืองตะโกนพร้อมกับรวบรวมพลังสร้างม่านพรางสายตาปิดบังไม่ให้นักฆ่ามองเห็นพิมพ์พลอย แม้การทำอย่างนั้นจะต้องใช้พลังมากพอๆ กับการหยุดกระสุนปืน และสุ่มเสี่ยงที่พลังวิญญาณของเขาจะหมดจนทำให้ดวงวิญญาณแตกสลาย แต่ไม้เมืองก็ยินยอมเพื่อแลกกับการปกป้องคนที่เขารัก
ไม้เมืองนึกตำหนิภาคี เขาเป็นผู้เตือนให้ภาคีรู้ว่ามีนักฆ่าแอบลอบเข้ามาในบ้านและสับคัตเอ้าท์ไฟ ไม้เมืองแนะให้ภาคีนำพิมพ์พลอยหนีออกไปทางหน้าต่าง แต่ภาคีกับผู้หญิงที่ชื่อแพรฟ้าและผู้ชายที่ชื่อมหาสมุทรดันเลือกที่จะปักหลักรอนักฆ่าอยู่ในห้องพร้อมอาวุธปืน
แล้วผลเป็นไงล่ะทีนี้?
ม่านพรางสายตาถูกสร้างขึ้นมาครอบร่างพิมพ์พลอยเรียบร้อยแล้ว ไม้เมืองรู้สึกอ่อนล้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พิมพ์พลอยก็จะปลอดภัย นักฆ่าจะมองไม่เห็นเธอ แต่เธอต้องไม่ออกนอกรัศมีของม่านพรางตาที่เขาสร้างขึ้น ไม้เมืองจึงต้องสะกดให้พิมพ์พลอยยืนอยู่นิ่งๆ อย่างไม่มีทางเลือก
เขาทำได้เพียงเท่านี้ ส่วนความปลอดภัยของคนอื่นๆ ไม้เมืองคงต้องปล่อยไปตามเวรตามกรรมของแต่ละคน...
********
“หยุดนะ อย่าขยับ!” แพรฟ้าตะโกน ชี้ปืน 11 ม.ม.ตรงไปที่เงาของนักฆ่าซึ่งพัวพันอยู่กับภาคีบนพื้น อดีตตำรวจสาวส่ายปืนไปมาแต่ไม่กล้ายิงเพราะในความมืดที่สลัวเลือนรางอย่างนี้ หากเธอลั่นไกออกไปโดยเห็นเป้าหมายไม่ชัด กระสุนอาจแฉลบไปทำร้ายใครก็ได้
“ฉันบอกให้หยุด!” อดีตตำรวจสาวขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น นักฆ่าผุดลุกขึ้นผละจากร่างของภาคีแล้วพุ่งตรงเข้ามาที่เธอแทนอย่างรำคาญ
********
“แพร!!!” มหาสมุทรร้องลั่นเมื่อเห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น เขาละมือจากคอมพิวเตอร์ซึ่งกำลังอัพโหลดคลิปวิดีโอหลักฐานแนบใส่อีเมล์ที่จะส่งถึงพันตำรวจโทเกษมแล้วสี่สิบห้าเปอร์เซ็น เขาเห็นภรรยาลั่นไก แต่มันเป็นจังหวะที่นักฆ่าเข้าถึงตัวและปัดปืนเธอขึ้นเพดาน กระสุนจึงทิ้งรูบนเพดานไว้หนึ่งรู แทนที่จะเจาะกะโหลกของผู้บุกรุก
นักฆ่าตวัดมีด แต่แพรฟ้าไหวตัวหลบทันก่อนจะสับสันมือลงไปบนต้นคอของนักฆ่า ซึ่งมันก็หมุนตัวหลบสันมือของเธอได้เช่นกัน มหาสมุทรเห็นนัยน์ตาของนักฆ่าเป็นประกายวูบวาบกลางความมืดก่อนที่ร่างของแพรฟ้าจะทรุดลงในวินาทีต่อมา ปืนของเธอหลุดร่วงออกจากมือ
นักฆ่าชักมีดออกจากท้องของเธอและเตรียมจะกระซวกแทงซ้ำอย่างบ้าคลั่ง
ไวเท่าความคิด แฮ็กเกอร์หนุ่มล้วงมือลงไปที่เอวแล้วล้วงสิ่งที่เขาเตรียมพร้อมที่จะใช้งานออกมา
********
“พี่แพร!!!” พิมพ์พลอยกำลังกรีดร้องอยู่ในใจ อยากจะวิ่งเข้าไปช่วยแพรฟ้า แต่ร่างกายของเธอกลับถูกตรึงแน่นอยู่กับที่ขยับไม่ได้อย่างไม่รู้สาเหตุ มิหน๋ำซ้ำเธอยังขยับปากพูดก็ไม่ได้ สิ่งเดียวที่พิมพ์พลอยทำได้ในตอนนี้คือร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว
น้ำตาเป็นสิ่งที่เธอเกลียดมากที่สุด พิมพ์พลอยไม่อยากเห็นใครตายอีกแล้ว นักฆ่าคนนั้นมาเพื่อฆ่าเธอ แวบหนึ่งในความคิดบอกว่าเธอสมควรจะให้นักฆ่านั่นฆ่าซะ เรื่องทุกอย่างจะได้จบ เธอจะได้ไปอยู่กับพี่ทับทิม อยู่กับป้า อยู่กับพ่อแม่
แต่ความคิดวูบนั้นก็เลือนหายไปอย่างรวดเร็ว
เพราะฝันร้ายตรงหน้ายุติลงแล้ว
********
ภาคีนอนกุมมือ แต่รู้สึกเจ็บปวดชายโครงจนลุกไม่ขึ้น หูของเขาได้ยินเสียงปืนกัปนาทสองนัด ภาคีกระหวัดสายตาเหลือบเห็นร่างของนักฆ่าสะดุ้งเฮือกก่อนทรุดฮวบลงในขณะที่เงื้อมีดขึ้นเตรียมกระหน่ำแทงแพรฟ้าเป็นระลอกที่สอง แม้จะอยู่ในความสลัว แต่ภาคีก็เห็นเลือดกระจายเต็มไปหมด เขาไม่รู้ว่านั่นคือเลือดของใคร
แต่เขารู้ว่าใครเป็นคนยิง
********
| จากคุณ |
:
ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค 
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 พ.ย. 54 12:50:30
|
|
|
|
Dangerous Plan - แผนร้าย - บทที่ 14
