ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 27              ธุมชาลนัดว่าจะไปพบกัทลีในตอนบ่าย มีบางอย่างที่เพื่อนของเกตุมาลารู้สึกว่าควรจะเล่าให้เขาฟังด้วย ชายหนุ่มพอรู้จักกัทลีมาบ้างจากการแนะนำของเกตุมาลานั่นเอง และหล่อนก็รู้ว่าเพื่อนรักของตัวเองไว้ใจอาจารย์หนุ่มผู้นี้มากที่สุด              ความห่วงกังวลต่อเกตุมาลามีไม่น้อยและทุกอย่างก็มืดแปดด้าน แม้จะรู้ว่ามีกำหนดการนัดคุยกับสมาชิกที่เตรียมจะออกภาคสนามในเวลาใกล้กัน เขาจึงยกหน้าที่ให้สุทัศน์ลูกศิษย์เอกอีกคนหนึ่งในทีมรับผิดชอบดูแลส่วนนั้นไปก่อน                  ถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยเมื่อตั้งใจว่าจะเดินกลับเข้ามาในห้องพักอาจารย์ เพื่อทบทวนความคิดของตัวเอง ไม่คาดคิดว่าวันนี้จะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันมากมาย และทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องที่น่าหวั่นวิตกไปเสียทั้งสิ้น แม้แต่เรื่องการเสียชีวิตอย่างกระทันหันของนงลักษณ์... ซ้ำเหมวดีที่หายตัวไปก็ยังไม่สามารถติดต่อได้อีก              กำลังคิดว่าจะไปร่วมงานศพของนักวิทยาศาสตร์สาวในเย็นวันนี้ดีหรือไม่ แต่กนกกาญจน์ก็บอกว่า ทางมหาวิทยาลัยเองจะรับเป็นเจ้าภาพสวดอภิธรรมศพวันสุดท้ายอยู่แล้ว ขณะครุ่นคิดอยู่นั้น เองสายตาก็มองผ่านเข้าไปยังห้องแล็บที่เกตุมาลาเคยนั่งทำงานอยู่โดยไม่ตั้งใจ                 ซองเอกสารสีขาวซองหนึ่งวางทิ้งเอาไว้บนโต๊ะไม้สีน้ำตาลเข้มชัดเจน เป็นซองที่ส่งมาจากห้องแล็บของสถาบันวิจัยอณูชีววิทยา ความสงสัยทำให้อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไป แล้วหยิบซองนั้นขึ้นมาพิจารณา เกตุมาลาส่งตัวอย่างอะไรไปตรวจสอบด้วยตัวเอง และผลการตรวจนั้นก็อยู่ในซองที่ส่งกลับมาในวันนี้พอดี                ความสงสัยมีมากเสียจนทำให้ตัดสินใจโดยวิสาสะ เปิดซองออกแล้วดึงกระดาษรายงานผลที่อยู่ด้านในออกมาอ่าน รายละเอียดด้วยภาษาและศัพท์ทางการแพทย์ที่อยู่ภายในนั้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา แต่สิ่งที่ระบุการค้นพบจากตัวอย่างส่งตรวจนั่นต่างหาก ที่ทำให้ดอกเตอร์หนุ่มเกิดความงุนงงขึ้นมามากยิ่งขึ้น              เกตุมาลาส่งตัวอย่างบางชนิดที่เก็บมาจากผีเสื้อหิมะ แล้วแอบส่งมันไปเพื่อตรวจหารหัสพันธุกรรมและโครงสร้างทางโปรตีน แสดงว่าสิ่งนั้นจะต้องกระตุ้นความสนใจของนักศึกษาสาวมากพอที่จะตัดสินใจเองโดยพลการ แม้แต่จะไม่ปรึกษาเขาก่อนล่วงหน้า และผลการทดสอบที่ได้รับ... สิ่งที่พบในผีเสื้อประหลาดตัวนั้น ก็ไม่ใช่รหัสพันธุกรรมของเชื้อโรคใดๆทั้งสิ้นไม่ว่าจะเป็นแบคทีเรีย ไวรัสหรือไวรอยด์*         แต่มันกลับกลายเป็นโครงสร้างโปรตีนกลุ่มหนึ่งในร่างกายที่เกิดขึ้นจาก ผลผลิตของอนุภาคโปรตีนขนาดจิ๋วที่เข้าไปกระตุ้นการสร้างมันขึ้นมาด้วยกลไกพิเศษของมันเอง            อนุภาคโปรตีนขนาดเล็กที่มีชื่อเฉพาะว่า           พรีออน!!                PRION มาจากคำว่า proteinaceous infectious particle ซึ่งที่จริงแล้วควรจะสะกดด้วยคำว่า “PRO-IN” แต่มันถูกเลือกให้อ่านแบบผันกลับเป็น PRI-ON แทน เพื่อสะดวกในการเรียกชื่อไม่ให้ซ้ำซ้อนกับชื่อโปรตีนชนิดอื่นในทางชีวเคมีที่เคยมีมาก่อนหน้านี้แล้ว                    โปรตีนพรีออนสามารถก่อให้เกิดโรคทั้งในพืชและสัตว์ ถูกรายงานขึ้นเป็นครั้งแรกตั้งแต่ปี พ.ศ. 2525 โดยนักวิทยาศาสตร์รางวัลโนเบล Stanley B.Prusiner แห่งมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ตัวอย่างสำคัญของการระบาดโรคที่เกิดจากพรีออนก็คือโรควัวบ้าในช่วงทศวรรษที่ผ่านมานี่เอง                       อนุภาคมรณะนี้ เมื่อได้รับเข้าไปอาจจะเข้าไปเปลี่ยนโครงสร้างโปรตีนในร่างกายมนุษย์ให้กลายสภาพเป็นโครงสร้างโปรตีนที่ก่อโรคขึ้นมา หรืออาจใช้โครงสร้างโปรตีนที่ได้เป็นเปลือกหุ้มตัวมันเองเอาไว้อีกทีหนึ่ง ในกรณีที่มันต้องการ “พักตัว” หรืออยู่ในสภาวะของการ “จำศีล”ก็ได้                 และเป็นโครงสร้างโปรตีนเปลือกนอกที่ห่อหุ้มมันเอาไว้นั่นเอง คือสิ่งที่เกตุมาลาสังเกตเห็นเข้าโดยบังเอิญ ด้วยความสงสัย หญิงสาวจึงตัดสินใจส่งตัวอย่างที่สงสัยนั้นไปตรวจวิเคราะห์                 ตัวอย่างที่มาจากเกล็ดปีกของผีเสื้อ!!              โดยขณะนั้น เจ้าตัวเองก็หารู้ไม่ว่า ถ้าหากพรีออนสามารถหลุดออกจากเปลือกหุ้มนั้นออกมาได้ มันก็จะหลุดจากสภาวะของการ “จำศีล” ซึ่งอาจจะแพร่กระจายออกมาสู่สิ่งมีชีวิตที่เป็นเป้าหมายการติดเชื้อได้อีกด้วย!                      จากคุณสมบัติของพรีออน เขาพบว่าถ้าหากว่าโปรตีนนรกกลุ่มนี้ถูกส่งผ่านเซลล์ประสาทไปยังระบบประสาทส่วนกลางอันเป็นเสมือนส่วนควบคุมระบบของมนุษย์ ก็อาจจะก่อให้เกิดเนื้อเยื่อสมองผิดปกติ ท้ายที่สุดจะทำให้เซลล์สมองอันอุดมสมบูรณ์กลายสภาพเป็นรูพรุนไม่ต่างกับฟองน้ำ!!              เช่นเดียวกับโรคร้ายชนิดต่างๆที่เกิดขึ้นจากสาเหตุของอนุภาคเล็กจิ๋วชนิดนี้               มือของธุมชาลสั่นน้อยๆ พยายามบังคับให้วางซองเอกสารลงบนโต๊ะทำงานดังเดิม ถ้าข้อมูลจากศูนย์แล็บทางอณูชีววิทยาที่ได้มาเป็นความจริง แสดงว่าการระบาดของโรคดังกล่าวมีโอกาสได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว จากเจ้าผีเสื้อประหลาดตัวนั้นอันเป็นเสมือนพาหะนำโรค...             แม้ว่าผลการตรวจวิเคราะห์นั้น จะยังไม่ระบุชนิดของพรีออนได้ชัดเจนก็ตาม แต่ก็แสดงว่า ทุกเกล็ดบนปีกของมันนับพันหมื่น อาจจะบรรจุอนุภาคมรณะนี้เอาไว้ด้วย              ไม่ต่างกับการระบาดของไวรัส แต่การระบาดของไวรัสก็สามารถพิสูจน์ได้ง่ายกว่ากันนัก เขานึกถึงสถานการณ์การระบาดของโรคอุบัติใหม่หลายชนิดในปัจจุบัน บางครั้งก็เริ่มต้นขึ้นจากการถูกปล่อยให้หลุดออกมาจากห้องทดลองทางวิทยาศาสตร์การแพทย์ หรือพวกมันก็เกิดกลายพันธุ์ขึ้น หรือไม่เช่นนั้น อณูชีวิตของพวกมันก็ผ่านเข้าสู่สัตว์บางชนิดที่สามารถเป็นแหล่งรังโรคและก่อให้เกิดการแพร่กระจายออกไปได้ ไม่ว่าจะเป็นไข้หวัดนก SARS หรือไวรัสที่มีอันตรายและก่อให้เกิดอัตราตายสูงในปัจจุบัน...               ไวรัสนิปปาห์ (Nipah virus encephalitis) ที่ปัจจุบันมีการระบาดในมาเลเซีย กัมพูชา ก็พบว่ามาจากค้างคาวแม่ไก่เป็นตัวนำโรค             ไวรัสเวสต์ไนล์ (Wesnile virus encephalitis ที่นำโรคโดยยุงรำคาญ แม้จะยังไม่ระบาดในประเทศไทย แต่ก็มีรายงานว่ามีสัตว์นำโรคหลายชนิดที่รับเชื้อผ่านยุงและสามารถเป็นแหล่งแพร่ระบาดให้เกิดขึ้นได้เช่นกัน             สัตว์เหล่านั้นทั้งยุง และค้างคาวแม่ไก่ สามารถพบได้ทั่วไปในประเทศไทย... แต่กระนั้นก็ยังไม่เคยมีรายงานถึงการระบาดของไวรัสหรือพรีออนผ่าน ผีเสื้อ!           เขารู้สึกถึงอาการเย็นยะเยือกที่แล่นผ่านไขสันหลังขึ้นมาตลอดทั้งแนว ดึงซองเอกสารกลับคืน             ไม่น่าเชื่อว่า สิ่งนี้จะเกิดขึ้นใกล้ตัวเสียจนแทบจะหายใจรดจมูก                  เริ่มต้นขึ้นจากภายในห้องปฏิบัติการกีฏวิทยาของเพชรพยัตนี่เอง ใกล้เสียจนเขาแทบจะสัมผัสถึงการปนเปื้อนของมันในสายลม...              หรือว่านงลักษณ์ก็คือตัวอย่างที่ชัดเจนของผลลัพธ์เลวร้ายที่เกิดขึ้น? อาการฟั่นเฟือนเห็นภาพหลอน ส่วนหนึ่งคล้ายกับกลุ่มคนไข้สมองอักเสบที่มีการทำลายชั้นเนื้อเยื่อภายในมันสมอง และก่อให้เกิดความแปรปรวนทางอารมณ์ตามมา อย่างที่จิตแพทย์ผู้นั้นสันนิษฐานเอาไว้              จนกระทั่ง กระทำอัตวินิบาตกรรม!!               ปัญหาคือการระบาดของพรีออนที่ว่า มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? ในเมื่อไม่เคยมีข้อมูลการระบาดของกลุ่มโปรตีนนำโรคผ่าน“ผีเสื้อ”มาก่อน อย่างการระบาดของโรควัวบ้า ก็เกิดขึ้นจากการรับประทานนมที่ปนเปื้อนพรีออนเข้าไปมากกว่า?              คาเรน...               วูบนั้นดอกเตอร์หนุ่มจดจำได้ถึงการเดินทางกลับมาจากต่างประเทศอย่างเงียบเชียบจนเขาและเจ้าหน้าที่ของภาควิชาแทบจะไม่รู้มาก่อนด้วยซ้ำ รวมถึงการเสนอชี่อนักวิทยาศาสตร์ผู้ช่วยวิจัยคนใหม่ กีฏยา จิตรางคนางค์ผู้นั้น                คาเรนไม่ได้ไปต่างประเทศ แต่เธอไปที่ใดที่หนึ่ง พร้อมกับนำผีเสื้ออุบาทว์ตัวนั้นกลับมาด้วยต่างหาก...           ที่ไหน??              คนที่น่าจะรู้เรื่องนี้มากที่สุดก็หายตัวไปอย่างลึกลับเช่นเดียวกัน นั่นก็คือเกตุมาลาลูกศิษย์คนโปรดของคาเรนที่หล่อนเป็นฝ่ายให้ “ผีเสื้อหิมะ”แก่อีกฝ่ายเพื่อนำไปศึกษาก่อนหน้า เป็นครั้งเดียวเท่านั้นที่เขาเพิ่งจะรู้ว่ามีผีเสื้อชนิดนี้ปรากฏขึ้นเป็นครั้งแรกในภาควิชา              ดูเหมือนการปรากฏตัวของมันจะนำมาซึ่งเรื่องราวมากมายซับซ้อนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน และดูเหมือนว่าจะเป็นเจตนาของคาเรนเช่นกันที่ต้องการให้ผีเสื้อตัวนี้ปรากฏขึ้น             เพื่ออะไรและทำไม? ผู้อำนวยการอาวุโสของพิพิธภัณฑ์แมลง กำลังมีวัตถุประสงค์อะไรกันแน่???               ความคิดบางอย่างพุ่งวาบอย่างรวดเร็ว และทำให้ธุมชาลตัดสินใจเดินย้อนกลับขึ้นไปยังห้องพิพิธภัณฑ์แมลงอีกครั้ง               โดยไม่รู้แม้แต่น้อยว่าคล้อยหลังเขาไปเพียงนิดเดียว ใครคนหนึ่งที่แอบซ่อนตัวอยู่หลังตู้ทึบขนาดใหญ่ก็ค่อยๆขยับกายออกมา...              *************************              ธุมชาลอดประหลาดใจไม่ได้ เมื่อเห็นกัทลีนั่งอยู่ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งอยู่แล้ว และเขาก็เป็นฝ่ายแนะนำตัวก่อนว่าเป็นนายตำรวจที่กำลังติดตามคดีฆาตกรรมฆ่าต่อเนื่องอยู่ด้วย           กัทลีเองก็มีท่าทีกระวนกระวายอยู่ไม่น้อย ใจจริงหญิงสาวอยากจะเดินทางไปพบดอกเตอร์ธุมชาลเป็นการส่วนตัวที่ภาควิชาเลยด้วยซ้ำ ถ้าหมวดเขมชาติจะไม่ห้ามเอาไว้ก่อน หลังจากพูดคุยอีกครั้งทางโทรศัพท์ส่วนตัว เขาก็ตัดสินใจออกมาพบครูสาวและธุมชาล ที่ร้อยตรีเขมชาติรู้สึกว่าอาจจะให้ข้อมูลบางอย่างที่น่าสนใจนั้นได้              “เป็นไงบ้างคะอาจารย์ เรื่องของยายเกตุ?”                หล่อนถามทันที ด้วยความร้อนใจแทบไม่รอให้เขาเป็นฝ่ายเอ่ยทักก่อนตามมารยาท ธุมชาลส่ายศีรษะอย่างอ่อนใจ เล่าเรื่องที่คาเรน เหมวดีและกีฏยาที่หายตัวไปพร้อมกันอย่างประหลาด ราวกับคนทั้งหมดจะนัดหมายร่วมกันหายตัว ขณะที่เขมชาติเป็นฝ่ายนั่งฟังโดยไม่ออกความเห็นใดๆ                “กีฏยา? ดิฉันเคยได้ยินยายเกตุพูดถึงผู้หญิงคนนี้อยู่เหมือนกัน ยังรู้สึกเลยว่าชื่อของเธอแปลกมาก แปลกทั้งการออกเสียงและความหมาย”            คุณครูภาษาไทยเอ่ยขึ้นอย่างตั้งข้อสังเกต                  “นางแมลง และนามสกุลจิตรางคนางค์ยังหมายถึงผีเสื้อเสียอีกด้วย คิดว่าบางทีผู้หญิงคนนี้อาจจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับเรื่องทั้งหมด รวมถึงผีเสื้ออะไรที่อาจารย์พูดถึงด้วยนะคะ”              “เราเรียกกันว่าผีเสื้อหิมะครับ ผีเสื้อสายพันธุ์ใหม่ที่ยังไม่มีการตั้งชื่ออย่างเป็นทางการ ผมเห็นรูปที่เกตุมาลาคงจะถ่ายค้างเอาไว้ มันมีอยู่รูปเดียวพอดี”                    ชายหนุ่มเลื่อนภาพถ่ายใบเล็กส่งมาให้ กัทลีมองภาพนั้นอยู่ชั่วอึดใจ พร้อมกับความทรงจำบางอย่างที่ผุดขึ้นมาจนแทบจะระงับใจเอาไว้ไม่ได้ มือของหล่อนถึงกับสั่นระริกด้วยความตื่นเต้น             “ผีเสื้อตัวนี้... มันช่างเหมือนกับที่บรรยายเอาไว้ไม่มีผิด ดิฉันไม่คิดว่ามันจะมีอยู่จริงในโลกเลยด้วยซ้ำ...”            “บรรยาย? คุณกล้วยหมายถึงอะไรครับ ผมไม่เข้าใจ?”              “มันเป็นตำนานท้องถิ่นที่บอกเล่าสืบต่อกันมาน่ะค่ะ ที่เรียกกันว่ามุขปาฐะ มีการเอ่ยถึงตำนานสถานที่แห่งหนึ่งที่พูดถึง ผีเสื้อสีขาวเงินยวงและพวกผีเสื้อปีศาจ...”           “ผมไม่เคยได้ยินคำนี้มาก่อนเลยครับคุณกล้วย... ผีเสื้อปีศาจ อย่างมากที่สุดก็เห็นจะเป็นผีเสื้อสมุทรในหนังสือนิทาน”            “กลอนนิทานค่ะ พระอภัยมณี... อย่างนั้นคือยักษ์ หรือรากษสประเภทหนึ่ง แต่คำว่าผีเสื้อยังมีความหมายมากไปกว่านั้นอีกมาก บางทีคิดว่าอาจจะหมายถึงสิ่งความเชื่อในสิ่งลึกลับที่นำโรคร้ายต่างๆมาให้กับพวกเขา อย่างบางแห่งก็จะเรียกว่าผีเชื้อก็มี”           “ผีเชื้อ... เชื้อโรค?”              ธุมชาลรู้สึกมึนงงเหมือนถูกค้อนทุบศีรษะ กำลังดำดิ่งเข้าไปภายในอีกอาณาจักรอีกแห่งหนึ่งนอกเหนือจากความรู้ความเชี่ยวชาญในโลกแห่งวิทยาศาสตร์ และมันกำลังก้าวข้ามพรมแดนแห่งตรรกะที่เขาเคยเชื่อมั่นในสิ่งพิสูจน์ได้ด้วยสัมผัสทั้งห้ามาก่อน               กัทลีมองชายหนุ่มอย่างเข้าใจ ศาสตร์ที่หล่อนเรียนมากับศาสตร์ของดอกเตอร์ผู้ทรงภูมิคนนี้แตกต่างกันคนละสุดขั้ว แต่หล่อนก็คิดว่าอีกฝ่ายค่อนข้างเปิดกว้างพอสมควร เขายังนั่งฟังอย่างสงบโดยไม่โวยวายหรือมองมาด้วยสายตาเหมือนกับเห็นคนผิดปกติ อยู่นอกเหนือไปจากโลกวิทยาศาสตร์ที่พิสูจน์ได้ของเขา             “คืนวันนั้น เกตุเอาเอกสารของดิฉันไปอ่านพอดีค่ะ”           หล่อนยื่นเอกสารสำเนาชุดหนึ่งไปให้             “มันเอ่ยถึง สถานที่แห่งหนึ่งในแถบจังหวัดภาคอีสาน ที่มีความเชื่อเกี่ยวกับเรื่องสาง หรือปีศาจผีเสื้อ เรียกกันว่าป่าติ้วเลือด ในเขตหมู่บ้านผาติ้ว!!”          “ผาติ้ว??”           กัทลีพยักหน้า นัยน์ตาฉายแวววิตกแกมพรั่นพรึงเมื่อเอ่ยประโยคต่อไป             “แต่นั่นยังไม่เท่ากับปัญหาสำคัญในตอนนี้หรอกค่ะอาจารย์ เพราะเมื่อยายเกตุหายตัวไปอย่างนี้ ก็ไม่สามารถไปให้ปากคำกับตำรวจได้ ทุกคนกำลังสงสัยว่าเกตุมาลาจะเข้าไปพัวพันกับคดีฆาตกรรมที่เกิดกับผู้หญิงโสเภณีหลายคนอยู่ด้วยน่ะสิคะ”             คราวนี้กัทลีหันมาพยักหน้ากับร้อยตรีเขมชาติ            “กล้วยเลยต้องขอความช่วยเหลือจากหมวดเขมชาติอีกแรงหนึ่ง เราพบหลักฐานบางอย่างที่น่าสงสัยด้วย”               เขมชาติเป็นคนช่างสังเกตอยู่ไม่น้อย  นายตำรวจหนุ่มรู้สึกว่าท่าทีของอาจารย์รูปงามผู้นี้คล้าย “ตกใจ”ขึ้นมาวูบหนึ่ง หากก็สามารถควบคุมสติและน้ำเสียงของตนเองให้เป็นปกติ             “หลักฐานอะไรหรือครับ?”             นายตำรวจดึงซองน้ำตาลออกมา พร้อมรูปถ่ายที่สแกนจาก ภาพในกล้องวงจรปิด ภาพที่ขยายขนาดขึ้นนับสิบเท่า มันเป็นเงาดำทะมึนของร่างใครคนหนึ่ง กำลังยืนประกบอยู่ด้านหลังผู้หญิงร่างบอบบางที่เขามั่นใจว่าเป็นเกตุมาลา              “นี่คือคนร้ายที่กล้องจับภาพได้ค่ะ อาจารย์พอคุ้นไหมคะ?”                ธุมชาลหยิบภาพนั้นขึ้นมาพิจารณา ภาพที่ขยายจนเม็ดสีแตกแทบจะมองไม่เห็นใบหน้าอีกฝ่ายนอกจากเรือนร่างสูงใหญ่บ่งเค้าของความบึกบึนล่ำสัน ชายหนุ่มส่ายศีรษะ               “ส่วนนี่เป็นภาพที่ผ่านการแปลงไฟล์ โดยโปรแกรมพิเศษที่ใช้ในการทำนายโครงสร้างของคนในรูปครับ”              เขมชาติหยิบภาพต่อมาวางลง ไม่ต่างกับการทิ้งไพ่ใบสำคัญ สายตานายตำรวจหนุ่มจ้องมองธุมชาลเขม็ง เมื่อเห็นเขาพลิกภาพนั้นขึ้นมา            ...มันเป็นใบหน้าที่แทบไม่ต่างกับไอ้โชติเลยแม้แต่น้อย              “นี่คือคนที่พาคุณเกตุมาลาออกไปเมื่อคืนนี้ และเราสันนิษฐานว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับการตายของหญิงขายบริการหลายคน ในเวลาที่ผ่านมา!”                 ***********************                คดีฆาตกรรมโสเภณี ที่ถูกบีบคอตายอย่างน่าสยอง!!              ธุมชาลนึกในใจโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันสังเกต แล้วขุมขนก็ลุกซู่ เมื่อมองเห็นเงาเลือนรางของฆาตกร คนที่เขารู้จักมันเป็นอย่างดีมาแล้ว!!               บุรโชติ!             “คุณรู้จักกับคุณบุรโชติมาก่อนหรือเปล่าครับ ดอกเตอร์ธุมชาล?”                แล้วคำถามที่ไม่อยากได้รับฟังแม้แต่น้อยก็ดังขึ้น ธุมชาลจำใจพยักหน้ารับ                  แต่ทำไม?  ต้องเกี่ยวโยงมาถึงเกตุมาลาด้วยเล่า?? ทำไมบุรโชติต้องพาเกตุมาลาไปกลางดึก และไปที่ไหน เพื่ออะไร?                 “เรากำลังตามรอยรถคันนั้นอยู่ โชคดีที่ภาพในกล้องมองเห็นทะเบียนรถชัดเจน คิดว่าไม่นานน่าจะรู้ครับ ไม่ต้องกังวล แต่”                    เขมชาติตอบด้วยเสียงสุภาพ                   นายตำรวจหนุ่มเล่าถึงการติดตามรอยหลักฐานจากต่างหูที่พบในที่เกิดเหตุฆาตกรรมครั้งล่าสุดนั่นเอง มันเป็นต่างหูข้างเดียวที่เหมือนกับของเกตุมาลาทุกอย่าง ทีมตำรวจสอบสวนติดตามจากร้านที่รับทำกำเหน็จตามลวดลายบนต่างหูข้างนั้นและสืบกลับมาจนพบว่าผู้ที่ส่งไปทำคือเกตุมาลา จนนำไปสู่การสอบปากคำกัทลีในเช้าวันนี้                   และคุณครูสาวก็จำมันได้แม่นเนื่องจากลวดลายประหลาดตาที่หญิงสาวเคยนำมาใส่โชว์และคุยอวด               “แพงมากที่สุดเลยนะกล้วย แต่เกตุชอบลายของมันมาก ก็เลยต้องตัดใจซื้อมา”                “ผมไม่เชื่อ เกตุไม่มีวันเป็นฆาตกรเด็ดขาด”                เขาแทบตะโกนออกไป              “ใช่ค่ะอาจารย์ กล้วยก็ไม่เชื่อ และนี่คือสิ่งสำคัญอีกเรื่องหนึ่ง ที่กล้วยต้องนัดอาจารย์ออกมาพบที่นี่ เพราะรู้ว่าจริงๆแล้วเกตุมาลาไม่ใช่ฆาตกรโรคจิตที่ทุกคนกำลังสงสัยอยู่”             “คุณหมายความว่ายังไง?”               นัยน์ตากัทลีเปล่งประกายวาบวับ                 “เพราะไม่ใช่เกตุมาลาคนเดียวน่ะสิคะ ที่มีต่างหูคู่นั้น!!”                 “คุณกล้วย”   หญิงสาวหยิบซองกำมะหยี่ ออกมาคลี่ออกต่อหน้าเขา ภายนั้นมีต่างหูตามลักษณะที่ตำรวจสืบสวนนำมาสอบถามกัทลีทุกประการ และมันมีครบทั้งสองชิ้น!                “ถ้าอย่างนั้น ต้องมีใครอีกคนที่มีต่างหูแบบเดียวกับเกตุมาลา”               “ค่ะ! และกล้วยก็บอกกับตำรวจไปแล้ว”              “คุณกล้วย หมายถึง...”   คำตอบของหญิงสาว ทำให้ดอกเตอร์หนุ่มแทบหยุดหายใจด้วยความประหลาดใจเกินคาดคิด        ************************ *ไวรอยด์หรือ Viroid เป็นสารพันธุกรรมที่เรียกว่าอาร์เอนเอ (RNA) ก่อโรคในพืช และไม่มีโปรตีนห่อหุ้มเหมือนไวรัส จึงมีขนาดที่เล็กกว่าไวรัส จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 18:41:25

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 28            ทิพย์มณีมีสีหน้าประหลาดใจไม่น้อย เมื่อสุทัศน์เดินหน้าคร่ำเคร่งเข้ามาหา          “มีอะไรหรือเปล่า ทัศน์?”            นักศึกษาหนุ่มหัวหน้าทีมอาสาสมัครของดอกเตอร์ธุมชาลหน้ามุ่ย             “เฮ้อ... ไม่รู้วันนี้เป็นวันซวยอะไรนักหนากันวะเนี่ย?”               ปกติสุทัศน์จะเป็นคนใจเย็น ควบคุมอารมณ์เก่งที่สุด เด็กหนุ่มค่อนข้างยิ้มง่าย ไม่เคยแสดงความเครียดหรือระบายอารมณ์ใส่เพื่อนฝูง แต่เสียงสบถค่อนข้างดังทำให้ทุกคนต้องหันไปมองพร้อมกันด้วยความประหลาดใจ               “ทั้งเรื่องไอ้ด่อนและอาจารย์ชาลเลยน่ะทิพย์”              ด่อนคือ เพื่อนชาวพื้นเมือง คนที่สุทัศน์ติดต่อประสานงานสำหรับไปออกภาคสนามยังหมู่บ้านผาติ้วนั่นเอง มันมีชื่อจริงว่าจันผา               “ติดต่อไอ้ด่อนไม่ได้เลยว่ะ จนป่านนี้แล้ว มันไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย ยังกะหายตัวเข้ากลีบเมฆไปงั้นแหละ”                “แต่ยังไง ทัศน์ก็ต้องขึ้นไปเตรียมงานก่อนอยู่แล้วนี่ ถ้ามีปัญหาอะไร ก็โทรฯกลับมาที่คณะก็ได้ หรือไม่นายก็รีบขึ้นไปก่อนสักสองสามวัน จะได้ไม่ฉุกละหุก”               เพื่อนอีกคนในทีมสำรวจเอ่ยออกความเห็น แต่หัวหน้าชมรมกลับถอนหายใจเฮือกใหญ่             “ก็คิดว่าจะทำยังงั้นแหละ แต่แล้วอาจารย์ชาลน่ะสิ จู่ๆก็บอกให้เรายกเลิกการเดินทางไปผาติ้วทั้งหมดเอาไว้ก่อน ทั้งที่อุตส่าห์เตรียมอะไรๆเอาไว้กันหมดแล้ว พูดแล้วยิ่งเซ็งเลยว่ะ”               ทิพย์มณีหูผึ่ง จนต้องเข้ามาร่วมสมทบอย่างรวดเร็ว สุทัศน์บอกว่าตอนบ่ายอาจารย์หนุ่มเรียกตัวเขาเข้าพบเป็นการด่วนโดยไม่บอกกล่าวเหตุผลใดๆทั้งสิ้น แม้เขาจะอ้างว่าเตรียมอุปกรณ์ภาคสนามทุกอย่างเอาไว้เรียบร้อยแล้ว และเตรียมตัวจะออกเดินทางไปล่วงหน้าก่อนก็ตาม                สุทัศน์เดินออกมาจากห้องพักของอาจารย์หนุ่มด้วยความผิดหวังระคนงุนงง จริงๆแล้วเขาตั้งใจจะเรียนต่อปริญญาโทในสาขากีฏวิทยาโดยให้ธุมชาลเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา ถือโอกาสในการออกภาคสนามในครั้งนี้เก็บตัวอย่างแมลงเป็นการศึกษานำร่องอย่างที่เรียกว่า pilot study ไปทีเดียวเลย แต่แล้วทุกอย่างก็กลายเป็นโมฆะโดยไม่คาดฝัน...                ส่วนเรื่องจันผาหรือไอ้ด่อนนั้น สุทัศน์คิดว่ายังไม่เป็นปัญหาเท่าไร บางทีช่วงนี้มันอาจจะเข้าป่าไปล่าสัตว์หาของป่าตามสไตล์ของมัน ทำให้ไม่อาจติดต่อได้ ซึ่งไม่เป็นปัญหาอะไร เพราะเขาก็มีแผนที่คร่าวๆของผาติ้วไว้ในมืออยู่แล้ว               สิ่งที่สำคัญคือการปฏิเสธของธุมชาลมากกว่า               “แล้วตอนนี้อาจารย์ชาลอยู่ไหนล่ะทัศน์? หรือว่ากลับบ้านไปแล้ว?”              ทิพย์มณีก็ซ่อนความผิดหวังเอาไว้แทบไม่ได้ อุตส่าห์บอกกับทางบ้านเอาไว้เรียบร้อย ถือโอกาสไปเที่ยวกับอาจารย์สุดหล่อสักครั้งเป็นการหาโอกาสให้กับตนเองอย่างนี้ แต่แล้วทุกอย่างก็สลายวับไปกับตา หล่อนมองไปที่เพื่อนหนุ่มอย่างคาดคั้น                “ก็คงจะอยู่ที่คณะนั่นแหละ แต่เห็นเหมือนแกดูยุ่งๆอยู่นะ ไม่รู้มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? จะว่าเป็นเรื่องของพี่นงก็ไม่น่าจะใช่”                สุทัศน์ออกความเห็นเรื่อยเปื่อยด้วยใบหน้าเซ็งจัด ในใจจริงก็อดรู้สึกแปลกๆกับท่าทีของอาจารย์ชาลไม่ได้เหมือนกัน เห็นว่าผู้เคยสุขุมนุ่มนวล กลับมีทีท่าร้อนรนแผกจากที่เคยเป็น แต่เมื่อหันกลับมาอีกที ก็เห็นเพื่อนสาวเดินตรงลิ่วไปยังอาคารปฏิบัติการเรียบร้อยแล้วโดยมีเรืองดาวเดินแกมวิ่งตามอีกฝ่ายไปติดๆ                  หล่อนหอบน้อยๆเมื่อเดินแกมวิ่งมาถึงหน้าตึกคณะ ขณะที่อาจารย์ชาลก้าวออกมาถึงบันไดระเบียงด้านหน้าอาคารพอดี ดวงตาภายใต้กรอบแว่นสีขรึมฉายแววประหลาดใจแวบหนึ่ง สังเกตเห็นว่าชายหนุ่มสะพายกระเป๋าและอุปกรณ์ภาคสนามพะรุงพะรังในอุ้งมือ เด็กสาวหยุดชะงักไปนิดหนึ่งคาดไม่ถึงว่าจะเห็นเขาในสภาพนี้                “เห็นสุทัศน์บอกหนูว่า อาจารย์จะยกเลิกการเดินทางไปผาติ้วแล้วหรือคะ?”               ถามโพล่งออกไปตรงๆ สายตาประสานกับอาจารย์รูปงามเป็นเชิงตัดพ้ออยู่ในที ธุมชาลพยักหน้ารับขรึมๆโดยไม่ตอบอะไร                  “แต่ดูเหมือนอาจารย์กำลังจะออกไปข้างนอก ถ้าเดาไม่ผิด อาจารย์ตัดสินใจจะไปผาติ้วเองคนเดียวหรือเปล่าคะ ใช่ไหมคะ?”             คำถามที่สองถูกยิงออกไปโดยไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัวได้ติด อารามลืมตัวและอารมณ์บางอย่างที่พยายามเก็บซ่อนเอาไว้แต่ไม่มิด ธุมชาลจำต้องพยักหน้ารับอีกครั้ง ทุกอย่างเกิดขึ้นกะทันหันทันทีเมื่อทราบรายละเอียดสำคัญจากกัทลีและผู้หมวดเขมชาติ ทำให้เขาไม่สบายใจหนักยิ่งกว่าเดิม               แม้จะรู้ว่าเจ้าของ “ต่างหู”ข้างนั้นเป็นใคร แต่เขายอมรับว่าห่วงเกตุมาลามากยิ่งกว่าทุกเรื่องที่เข้ามาในตอนนี้                 การสนทนาในร้านอาหารแห่งนั้นกำลังจะจบลงอยู่แล้ว ถ้าผู้หมวดหนุ่มไม่ได้รับโทรศัพท์แจ้งเหตุจากตำรวจสอบสวนในทีมอีกผู้หนึ่งเสียก่อน               ตำรวจทางหลวงตรวจพบหมายเลขทะเบียนรถที่บุรโชติใช้ขับพาเกตุมาลาออกไปแล้ว แต่เพราะไม่มีคำสั่งอื่นใดจึงไม่ได้สกัดจับเอาไว้ มันเป็นสถานที่ห่างไกลจากกรุงเทพมหานครออกไปเกือบสองร้อยกิโลเมตร สู่พื้นที่จังหวัดชายแดนแห่งหนึ่งที่ทำให้ธุมชาลต้องตัดสินใจโดยด่วน              “ไม่รู้ว่าจะขับหนีไปไหนหรือเปล่า?”             ร้อยตำรวจตรีเขมชาติเอ่ยขึ้นลอยๆ โดยไม่ทันสังเกตว่าเขาและกัทลี เผลอมองหน้ากันด้วยความหมายที่รู้กันเองสองคน            ผาติ้ว...          ***************************                ชายหนุ่มกลับขึ้นไปที่ห้องพักคาเรนอีกครั้ง เปิดลิ้นชักอีกฝ่ายและมองหาเอกสารที่จะแสดงการมาถึงของโปรเฟสเซอร์สาวใหญ่ แต่กลับไม่เห็นเอกสารใดชี้บ่งการเดินทางกลับมาจากอังกฤษของผู้อำนวยการพิพิธภัณฑ์แมลงเลยแม้แต่น้อย ด้วยความเฉลียวใจ ธุมชาลตัดสินใจในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำมาก่อน                 เขาโทรศัพท์ทางไกล สายตรงเพื่อติดต่อกลับไปยังดอกเตอร์อบิเกล แห่งมหาวิทยาลัยลอนดอน ผู้ที่ทราบมาก่อนหน้านี้ว่าหล่อนเองก็มีกำหนดนัดหมายไปประชุมวิชาการทางแมลงกับคาเรน ยังสถาบันวิจัยแห่งเดียวกัน               โชคดีที่อบิเกลรับสายพอดี                   และคำตอบที่ได้รับก็ทำให้ รู้ว่าบางอย่างที่สังหรณ์ใจว่าผิดปกติกำลังจะกลายเป็นความจริง                  ฉันไม่พบคาเรนเลยนะ เราไม่ได้ติดต่อกันมานานหลายเดือนแล้ว... แต่แรกก็คิดว่าเธอติดธุระทำวิจัยอยู่ที่เมืองไทยเสียอีก เลยไม่ได้ติดต่อกลับไป”                    แท้จริง คาเรนไม่ได้เดินทางไปที่ลอนดอนเลยด้วยซ้ำ... ตลอดเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา โปร เฟสเซอร์ผู้นั้นเดินทางไปที่อื่นอย่างเป็นความลับส่วนตัว โดยไม่ได้ไปตามกำหนดการที่ให้ไว้กับทางเลขานุการคณะ ธุมชาลยกนิ้วคลึงท้ายทอยด้วยความมึนงงขีดสุด คาเรนเดินทางไปสถานที่ใดกันแน่??               และแล้วชื่อๆหนึ่ง ก็ผ่านวูบเข้ามาในอนุสติส่วนลึกในช่วงเวลาสำคัญนั้นพอดี ราวกับมันเองก็รอคอยจังหวะสำคัญนี้มาก่อนแล้ว...            ผาติ้ว!!                ชื่อที่กัทลีเรียกออกมาตรงกันโดยครูสาวเองก็ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน                  สถานที่แห่งนี้อีกแล้ว เขากำลังสงสัยว่าบุรโชติเดินทางไปที่นั่นพร้อมเกตุมาลา ทั้งที่ตอนแรกมันเองเป็นฝ่ายขอติดตามเขาไปร่วมสำรวจผีเสื้อภาคสนามในทีมวิจัยด้วยกันมาก่อน แต่อะไรบางอย่างทำให้มันตัดสินใจเดินทางไปเอง... ที่นั่น?                และพาเกตุมาลาไปด้วย เขามั่นใจว่าหล่อนคงจะไม่ได้เต็มใจเดินทางไปด้วยอย่างแน่นอน                   เกตุมาลา... แค่นึกว่าอีกฝ่ายตกอยู่ในเงื้อมมือของบุรโชติ เขาก็ทนไม่ได้เสียแล้ว อาจจะเป็นอันตราย เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่เป็นเหยื่อวิปริตของมันหรือเปล่า หรืออาจจะเหมือนกับ กรพินธุ์?               “ใช่! ฉันฆ่ามันเอง ฆ่ากับมือ และไม่เหลือร่องรอยเอาไว้ นอกจากบอกให้นายรับรู้เท่านั้น!”                 ยังจำเสียงที่หัวเราะร่าเหมือนคนวิปลาส คำรามลอดผ่านไรฟันออกมาได้ เสียงที่เต็มไปด้วยความสุขสันต์หรรษากับการสังหาร!               ไม่! เขาจะยอมให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาด เกตุมาลาต้องไม่เป็นอะไรทั้งสิ้น จะต้องหยุดมันให้ได้!                 แค่นึกถึง ความห่วงกังวลก็ท่วมท้นใจจนรู้สึกว่าไม่อาจรอคอยการออกภาคสนามได้อีกต่อไป การหายตัวไปของเกตุมาลา คาเรน และทุกคน รวมถึงการเสียชีวิตของนงลักษณ์ จะต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องทั้งหมดนี้แน่นอน                ธุมชาลตัดสินใจทันที ออกเดินทางสู่หมู่บ้านผาติ้วในเย็นวันนี้เลยเพียงลำพัง สังหรณ์บอกกับเขาว่าไม่ควรช้าอยู่อีกต่อไป แต่ไม่คิดว่าทิพย์มณีจะตามมาซักถามในเวลาสำคัญนั้นพอดี          “ให้ทิพย์กับเรืองไปด้วยนะคะอาจารย์... ทิพย์เป็นห่วงพี่เกตุ”            หล่อนทำเสียงออดอ้อนอย่างน่าสงสาร รูปแบบที่เคยใช้ได้ผลมาแล้วกับทุกครั้ง เด็กสาวโยงเรื่องจากที่ได้รับฟังมาจากกนกกาญจน์ และคิดว่านี่จะเป็นเหตุผลที่น่าเชื่อถือที่สุด ถ้าจะติดตามอาจารย์ชาลไปด้วยกัน ลอบขยิบตากับเรืองดาว ที่ยังยืนหน้าซีดเซียวด้วยความตกใจอยู่ข้างๆ หวังว่าอีกฝ่ายคงไม่ทำให้ผิดหวัง          “แต่ผมไม่รู้ว่าการหายตัวไปของเกตุมาลาจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือเปล่านะทิพย์”              “เอาเถอะค่ะอาจารย์ อย่างน้อยถ้ามีปัญหาอะไร ทิพย์กับเรืองก็จะพอช่วยเหลืออาจารย์ได้บ้างนะคะ หลายหัวดีกว่าหัวเดียวอยู่แล้ว และเอ้อ... รถอาจารย์ก็คงจะพอให้เราสองคนโดยสารกันไปได้ไม่ใช่หรือคะ”             สำหรับเรื่อง “รวบรัด”เพื่อเข้าหาประเด็นที่ตัวเองต้องการแล้ว ทิพย์มณีทำได้แนบเนียนอย่างไม่มีที่ติ และก็ไม่สนใจความรู้สึกหรือแม้แต่จะรับฟังคนอื่นอีกด้วย เด็กสาวฉวยโอกาสเปิดประตูรถแล้วก้าวเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามกับคนขับโดยวิสาสะ พยักหน้าให้เรืองดาว เหมือนกับเป็นคนชวนร่วมกัน โดยที่ชายหนุ่มไม่อาจปฏิเสธ ใจหนึ่งทิพย์มณีคิดว่าจะใช้เรืองดาวช่วยคานน้ำหนักและความเหมาะสมที่หล่อนจะร่วมเดินทางไปกับอาจารย์หนุ่มสุดหล่อ เพื่อให้เขาไม่อาจปฏิเสธ แล้วหลังจากนั้น ก็ค่อยหาโอกาสให้ยายจืดนั่น นั่งรถทัวร์กลับเองเพียงคนเดียว!!                 “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะอาจารย์ ทิพย์กับเรืองบอกที่บ้านไว้แต่แรกแล้วด้วย ว่าจะไปออกค่ายกับสุทัศน์ล่วงหน้า”                  ทิพย์มณีชิงตอบหน้าตาย เรื่องแบบนี้หล่อนถนัดนัก! ดอกเตอร์หนุ่มจึงจำต้องพยักหน้า เขาเห็นด้วยกับเหตุผลส่วนหลังของหญิงสาว อย่างน้อยที่สุดก็จะคอยได้ช่วยเหลือติดต่อ ถ้าหากมีเหตุการณ์ฉุกเฉินเกิดขึ้น จากนั้นจึงเดินย้อนกลับเข้าไปนั่งและสตาร์ทรถ ทิพย์มณีนั่งยิ้มกริ่มด้วยความพอใจ เผลอมองผ่านกระจกส่องหลังรถแล้วก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเห็นภาพสะท้อนของเรืองดาวที่กำลังจ้องนัยน์ตาเขม็งมายังตนเองอยู่อย่างไม่พอใจ สายตาคู่นั้นกราดเกรี้ยวชิงชัง ไม่เหมือนกับยายจืดหัวอ่อนคอยตามหล่อนต้อยๆอย่างเคยเป็น                 รีบหันขวับกลับไปอย่างรวดเร็วตามนิสัย ตั้งใจจะเอ่ยปากข่มและเหน็บแนมอีกฝ่ายด้วยความเคยชิน แต่ก็ต้องกระพริบตาถี่เมื่อเห็นเรืองดาวเอนกายลงพิงกับพนักเบาะด้านหลัง แล้วหลับนัยน์ตาพริ้มไปก่อนหน้าแล้ว ลมหายใจแผ่วเบารวยรินบ่งถึงการเข้าสู่นิทรารมณ์ ราวกับภาพที่เผลอมองเห็นผ่านกระจกหลังเมื่อครู่เป็นเพียงภาพหลอนจากจิตใต้สำนึกของตัวเองเพียงคนเดียว!!                “ขี้เซาซะเหลือเกินนะยายเรืองดาว ขอหลับไปตลอดทางก็แล้วกัน อย่าตื่นขึ้นมาขัดคอเชียวล่ะ”                หล่อนนึกกับตัวเองในใจ            *******************                  “หลังจากนี้เธอต้องไปจากฉันตลอดกาล... เมื่อถึงวันนั้น ฉันจะได้เป็นอิสระจากเธอเสียที มัทนียา ตอนนี้ฉันทำตามความต้องการของเธอแล้วนะ”                  เสียงพึมพำเบาๆดังอยู่ข้างกาย ปลุกให้เกตุมาลารู้สึกตัวตื่นขึ้นอีกครั้งด้วยความปวดร้าวมึนงงไปทั้งศีรษะ รับรู้ถึงแรงกระแทกของพื้นที่นอนอยู่และการเคลื่อนไหวในความสลัวเลือนราง โสตประสาทเปิดรับเป็นอายตนะแรก ทำให้ได้ยินเสียงนั้นแว่วดังมาจากด้านหน้า รู้ว่ากำลังนอนขดตัวอยู่ด้านหลังรถ           รถ? พี่โชติ...               ความทรงจำที่ผ่านมาบ่าทะลักเข้ามาอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวแทบไม่ทัน หล่อนถูกพาตัวมาจากชายหนุ่มมาดสุภาพคนนั้น แฟนของคันธรส ด้วยวัตถุประสงค์บางอย่างที่ไม่ใช่เรื่องปกติ             “ฉันทำตามสัญญาแล้วนะ”                  เสียงนั้นยังดังอยู่แผ่วเบา เหมือนคนขับพูดกับใครอีกคนหนึ่ง หญิงสาวพยายามขยับศีรษะเงยขึ้นเลยน้อย มองเห็นแต่แผ่นหลังกว้างผึ่งผายของบุรโชติกำลังกุมพวงมาลัยเอาไว้หลวมๆ ลำคอหนาบึกบึนขยับเบาๆ แต่กลับไม่มีคู่สนทนาอยู่เคียงข้างเลยสักคนเดียว...             เขากำลังพูดพล่ามอยู่กับตัวเองเหมือนคนวิปลาส!           แล้วชายหนุ่มผู้นั้นจับตัวหล่อนมาทำไมกัน?              ในความปวดร้าว มึนงง คำถามนั้นก็ดังขึ้นมา และก่อให้เกิดความตื่นตระหนก เมื่อเผลอมองผ่านบานกระจกรถออกไป ด้านนอกคือสีเขียวครึ้มขจีของผืนป่าที่ไม่อาจคาดเดาได้ว่าอยู่ ณ ที่แห่งใด               “แล้วหลังจากนั้นล่ะ เธอจะให้ฉันทำอย่างไรต่อไป?”                เสียงพูดอย่างน่าหวั่นหวาดยังดังขึ้นเรื่อยๆ  นี่ไม่ใช่พี่โชติผู้มีอัธยาศัยไมตรีอย่างที่เคยรู้จักเสียแล้ว แต่เป็นใครอีกคนหนึ่งที่หล่อนไม่เคยรู้จักเลยแม้แต่น้อย มือค่อยๆเลื่อนไปที่ประตูและกดปลดล็อคจากด้านหลัง พยายามขยับกายให้น้อยที่สุด การสั่นสะเทือนของเส้นทางขรุขระ ทำให้การขยับกายนั้นไม่เกิดเสียงดังผิดปกติขึ้น และโชคดี... ที่ทำให้ความเร็วรถที่ควรจะเร่งให้เร็วกว่าปกติ ต้องชะลอลงด้วยสภาพของเส้นทางทุรกันดาร              โอกาสเดียวที่จะหนี ก็คือการเปิดประตูรถแล้วรีบกระโดดออกไปให้เร็วที่สุด แต่คนอย่างหล่อนจะกล้าหรือเปล่า?                 เกตุมาลานึกถึงภาพตัวเองที่แม้จะไม่ใช่คุณหนูที่เก็บตัวสงบเสงี่ยมอยู่ในเปลือกไข่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่ใช่คนสมบุกสมบัน ชีวิต “เด็กเรียน”ที่เอาแต่อ่านหนังสือและทำแล็บ ทำให้ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะต้องมาโลดโผนและต้องเอามาเสี่ยงภัยถึงขนาดนี้               แต่ไม่มีทางเลือกเสียแล้ว... คิดว่าตัวเองกำลังเดินทางร่วมกับคนสติวิปลาส ที่อาจจะทำอันตรายได้ตลอดเวลา ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่น่ากลัวยิ่งไปกว่า               วูบนั้นต้องตัดสินใจทันที                หญิงสาวดึงที่จับแล้วผลักประตูเปิดกว้างออกจากกัน เสียงลมปะทะใบหน้าอย่างรวดเร็วจนนัยน์ตาพร่า เมื่อพยายามเบิ่งนัยน์ตามองออกไปแล้วขยับร่าง              “จะหนีไปไหน เกตุมาลา หา!!”                 เสียงร้องคำรามดังขึ้น และการเคลื่อนไหวของรถของกระตุกเหมือนเสียจังหวะ ไม่มีเวลาคิดอีกแล้ว ตัดสินใจพุ่งกายออกไปในทันที ไม่สนใจกิ่งไม้ข้างทางที่ฟาดกระทบร่างจนแสบชา รู้สึกถึงมือของบุรโชติเอื้อมมาคว้าต้นแขนเพื่อดึงกระชากกลับเข้าไป และพลาดหลุดมือไปเพียงเสี้ยววินาที                  ร่างอรชรกลิ้งลงมากระทบพื้นจนเจ็บจุกไปพร้อมกัน แรงเหวี่ยงจากรถและการกระโจนอย่างบ้าบิ่นครั้งแรกในชีวิต ทำให้ร่างทั้งร่างหมุนพลิกอย่างรวดเร็ว แล้วกลิ้งหลุนๆไปตามพื้นหญ้าลาดเบื้องล่างโดยไม่สามารถหยุด พื้นที่หล่นกระทบหมุนตลบกลับหัว และกรวดทรายหยาบๆก็กระแทกใส่ แต่เกตุมาลาไม่มีเวลาสนใจอีกต่อไป                 รู้แต่ว่าร่างตนเองไหลเลื่อนลงจากไหล่ทางลงไปในระดับที่ต่ำกว่าลงมาเป็นทอด เหมือนหล่นจากเนินเล็กๆ โดยมีใบหญ้าคมๆระผ่านใบหน้าจนต้องหลับนัยน์ตาลง และคาดว่าร่างทั้งร่างจะหยุดลงในเวลาใดเวลาหนึ่งข้างหน้า เท่าที่ทำได้คืองอตัวคู้ลงเพื่อให้แรงกระแทกที่ต้องเผชิญลดน้อยลงให้มากที่สุด หูได้ยินเสียงเบรกรถสนั่นหวั่นไหวอยู่ไกลออกไปด้านบน ลมหายใจอ่อนช้าลงทุกขณะและรอ...                 ก่อนที่จะรับรู้ว่าร่างของตนเองหลุดพ้นจากขอบเนินลงไปสู่ความเวิ้งว้างของหุบเหวในเวลาต่อมา!                 ****************************             บัดซบ!               เขาสบถกับตัวเอง จังหวะของการเบรครถกะทันหันทำให้ศีรษะกระแทกกับพวงมาลัยจนปวดหนึบ มองจากกระจกสะท้อนหลังรถ ก็พบว่าหน้าผากของตนเองยังปกติ มีเพียงรอยช้ำปรากฏขึ้นเป็นเงาเลือนรางเล็กน้อย แต่นั่นก็ทำให้ความสมบูรณ์แบบลดลง จนเกิดความโกรธผุดพลุ่งขึ้นมา แทบจะไม่อาจควบคุม                เกตุมาลา!                 เป็นเพราะอีเธอร์ปริมาณน้อย มันคงหมดฤทธิ์เร็วไปจนทำให้ฟื้นตัวได้เร็วเกินคาด เขารีบคว้าเมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของประตูหลังรถ แต่ก็ช้าเกินไปเพียงเสี้ยววินาที ร่างเกตุมาลากระโจนพรวดออกไปจากรถด้วยความบ้าบิ่นเกินกว่าจะคิดไปถึง เขาเหยียบเบรกจนรถไถลเกือบหลุดจากขอบถนน แล้วรีบถลันพรวดลงมาทันทีเมื่อมันหยุดนิ่ง หางตามองเห็นร่างน้อยๆกลิ้งล้มลงไปจากไหล่ทางสู่พื้นที่ลาดต่ำลงไปด้านล่าง                  บุรโชติรีบวิ่งตามลงไป เกือบจะถึงแล้ว... แต่ก็ต้องหยุดชะงัก                   ถัดลงไปไม่กี่ก้าว พื้นที่ลาดด้วยพรมหญ้าสีเขียวขจีสิ้นสุดลงกระทันหันเหมือนมีมีดมาผ่ามันให้ตัดเป็นมุมดิ่งเก้าสิบองศาลงไปสู่ความเวิ้งว้างเบื้องล่าง สำนึกบอกกับเขาในทันทีว่ามันคือ               หุบเหว...                  เกตุมาลาตกลงไปในนั้น หายลับลงไปโดยที่เขาไม่อาจมองเห็นแม้แต่ซาก ชายหนุ่มขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน “เสียง”มัทนียา คล้ายหัวเราะขบขัน เย้ยหยันในความผิดพลาดและบกพร่อง              “แกทำไม่สำเร็จบุรโชติ ปล่อยให้เกตุมาลาหนีไป แก... ทำผิดพลาด!”                “ไม่! ไม่ม์ม์ม์”                 เขาส่งเสียงกู่ตะโกนออกมาสุดเสียง สะท้อนไปทั่วทั้งหุบเขาในบริเวณแห่งนั้น วิ่งถลันกลับไปที่รถและกระชากลิ้นชักด้านหน้าคนขับออกจากกัน เมื่อล้วงมือควานลงไปก็สัมผัสถึงวัตถุเย็นยะเยียบของเนื้อโลหะในอุ้งมือ ชายหนุ่มยิ้มด้วยนัยน์ตาเย็นยะเยียบ ตอนนี้รู้แล้วว่าจะต้องตามหล่อนให้พบ...               ต่อให้กลายเป็นซากศพอยู่ก้นเหว เขาก็ตามหาร่างนั้นให้ได้ เพื่อแลกกับสิ่งที่ “ต่อรอง”กับเขาอยู่ภายในจิตใต้สำนึก                 ชายหนุ่มตัดสินใจในทันที             ************************* จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 18:43:17

ความคิดเห็นที่ 3 คงไม่ใช่คาเรนใช่ไหม (โทรตามเสียอย่างนั้น เหอๆ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 54 19:52:35

ความคิดเห็นที่ 4 ตามมารวบสองกระทู้เลยค่ะ บุรโชติจะได้รับกรรมได้การเสียจริตมั้ยคะนี่ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 14:38:24

ความคิดเห็นที่ 5 เพิ่งรู้นี่แหละค่ะว่าจิตรางคนางค์แปลว่าผีเสื้อ จบบทได้ระทึกมากค่ะ เอาใจช่วยเกตุมาลา ตอนแรกคิดว่าพ้นมาได้แล้ว แต่เจอเหวเข้าเสียอีก แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 54 08:49:07 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 54 22:23:29

ความคิดเห็นที่ 6 กงกำกงเกวียนนะสิ จากคุณ : สวนใส (สวนใส) เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 06:24:04

ความคิดเห็นที่ 7 ช่วงนี้ขอหายเงียบไปชั่วคราวนะคะพี่ ขออินจัดการกับต้นฉบับของตัวเองก่อน แฮ่ ~~ แต่จะตามมาให้กิฟต์อย่างสม่ำเสมอค่ะ ^^ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 15:48:04

ความคิดเห็นที่ 8 ดีนะที่กัทลีรู้ว่าต่างหูมีเจ้าของสองคน ไม่งั้นแย่เลยยัยเกตุ สงสัยว่าตอนนี้นายบุเป็นบ้าไปแล้วใช่มั้ย จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 10:48:30