ผมขอโทษ... เขาพึมพำออกมาเพียงลำพัง สายลมที่พกพาเอาความเหน็บหนาวผ่านวูบเข้ามาจนทำให้เขารู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก ขวัญชลเดินเลียบชายหาดมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงใส ๆ ที่ตนคุ้นเคย
ทบทวนทุกสิ่ง ทบทวนทุกอย่าง
เรื่องราวระหว่างเรามากมาย
เสียดายที่สุด เสียใจที่สุด...กับอะไรที่มันผ่านไป...
ขวัญชลพยายามเดินตามเสียงใสนั้น...เธอแน่ ๆ พัดดาว!!! เขาจำได้ และในที่สุด ขวัญชลก็พบเจอกับร่างระหงที่เขาคุ้นเคยอยู่ในชุดราตรีสีดำยืนหันหลังให้เขา ท่ามกลางน้ำทะเลสวย รอยยิ้มแห่งความดีใจปรากฏบนใบหน้าของเขาอย่างมีความหวัง
อาจไม่เหลือเธอ อาจไม่เหลือใคร อาจจะดูไร้ค่า
อาจไม่ได้ความ อาจมีน้ำตา แต่พยายามเข้าใจ
ทบทวนทุกสิ่ง ทบทวนทุกอย่าง และทำใจให้ยอมรับได้
ฉันจะไม่โกรธ ฉันจะไม่เกลียด ผ่านมาก็ให้มันผ่านไป...จบไปแล้ว...
พัด!!! พัดดาว!!!ผมขอโทษ!!! ขวัญชลตะโกนออกไปทันทีทันใด หากแต่ไร้การตอบสนองจากหญิงสาวตรงหน้าของเขา เธอยังยืนหันหลังให้เขานิ่ง...ไม่ขยับเขยื้อนหรือเอื้อนเอ่ยสิ่งใดอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อย...
คุณยังงอนผมอยู่อีกเหรอพัด...วันนี้ผมมาง้อแล้วนะ... เขาเดินลุยน้ำทะเลเพื่อไปหาเธอ...ใบหน้าหล่อก้มลงมองรูปภาพหลายใบที่ถูกคลื่นซัดสาดเต็มทะเล...รูปถ่ายระหว่างเขากับเธอ...นั่น...เสื้อตัวนั้น ที่เป็นเหตุให้เขากับเธอมาเจอกัน...แถมยังมีการ์ดต่าง ๆ ที่เขาเคยให้เธอเมื่อยังรักกันใหม่ ๆ กำลังล่องลอยอย่างไร้ทิศทาง...
พัดดาว...คุณจะทิ้งทุกอย่างที่เป็นเราอย่างนั้นเหรอ... น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินเต็มใบหน้า ก่อนเขาจะเงยหน้าขึ้นมาพบกับความว่างเปล่า...ที่ไม่มีแม้เงาของเธอ...
พัด!!! พัดดาว!!! คุณอยู่ที่ไหน... เขาร้องไห้ พลางตะโกนเรียกชื่อคนรักอย่างสุดหัวใจ...
ปัง!!! เสียงปืนดังขึ้นจากทางด้านหลัง...ขวัญชลหันไปมอง ร่างกายกำยำของคอยตะวันที่ยิงปืนขึ้นฟ้า มองมาที่เขาอย่างเคียดแค้น...
พี่คอย!!! ขวัญชลปาดน้ำตา ก่อนจะวิ่งกลับมายังฝั่ง
อย่าเข้ามานะ!!! เขาเล็งปืนมาที่ขวัญชล
พัดดาวอยู่ไหน...พี่คอย...พัดอยู่ไหน เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น อีกฝ่ายมองเขานิ่ง ก่อนจะตัดสินใจเก็บปืน แล้วตรงดิ่งมาหาเขาก่อนจะชกหน้าขวัญชลติดต่อกันหลายครั้ง...
อยากเจอพัดนักใช่ไหม!!! ได้... คอยตะวันลากขวัญชลให้เดินตามมาเรื่อย ๆ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่งานศพ...และทันทีที่เห็นรูปบนงานศพ ขวัญชลถึงกับเข่าทรุด เอามือปิดหน้าก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย...
เพราะแก!!! ขวัญชล เพราะแกคนเดียว!!!แกฆ่าน้องฉัน!!! คอยตะวันทั้งเตะทั้งต่อยขวัญชลไม่ยั้ง จนกระทั่งแม่ของคอยตะวันเข้ามาห้าม...
แม่จะห้ามทำไม...มันทำถึงขนาดนี้...ผมจะฆ่ามันให้ตาย!!! คอยตะวัน
ผมขอเข้าไปลาพัดเป็นครั้งสุด...
ไม่ได้...กลับไปได้แล้ว!!! คอยตะวันพูดตัดหน้า...
คอย...ใจเย็น ๆ ลูก ไปพักผ่อนเถอะไป... เมื่อคนเป็นแม่สั่ง แม้จะขัดใจยังไง เขาก็ต้องทำตาม คอยตะวันเดินออกไปอย่างนึกโมโห...
ตามมาสิ... คุณอิงนภา แม่ของพัดดาวและคอยตะวันพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะเดินนำเขามายังศาลา...หลังจากที่ขวัญชลกราบศพเรียบร้อย...เขาก็นั่งนิ่ง...ไม่ยอมพูดจา ปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่เงียบ ๆ
ระหว่างขับรถกลับมาที่บ้าน พัดเกิดอุบัติเหตุ...ขวัญรู้ไหมว่าทำไมน้องถึงเสียใจจนเกิดอุบัติเหตุถึงชีวิตขนาดนี้... คุณอิงนภาพูดขึ้นมาท่านกลางความเงียบ
เพราะผม...ผมเองที่ทำตัวไม่ดี คอยด่า คอยว่า จนพัดเสียใจ
ใช่...เพราะขวัญ แต่ที่ร้ายแรงกว่านั้น...ก่อนจะเสียเขาบอกแม่...ว่าระหว่างทาง พัดเขาโทรหาน่านฟ้า เพื่อปรึกษา... แต่ไม่รู้เพราะอะไร มีการกดรับสาย แล้วพัดเขาก็ได้รับรู้ ถึงความสัมพันธ์ระหว่างขวัญกับน่านฟ้าในเวลานั้น... มาถึงตรงนี้เอง...เขาก็นึกถึงเรื่องราววันนั้น ที่เขารู้ตัวว่าพัดดาวหายไป...เขาจึงโทรหาน่านฟ้า เพราะคิดว่าคนรักอยู่กับเธอ...แล้วน่านฟ้าก็มาหาขวัญชลที่คอนโด
แล้วพัดจะหายไปไหนได้...ถ้าไม่ใช่ไปหาคุณ เขาเอ่ยอย่างหัวเสีย
นั่นสิค่ะ อ้อ!!! บางที เขาอาจจะกลับไปที่ปราณบุรี บ้านเขาก็ได้นะขวัญ
เฮ้อ!!! ก็คงงั้น เขาทิ้งตัวลงบนโซฟา น่านฟ้าเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ
คุณลองไปตามสิค่ะขวัญ
ไม่ล่ะ...เดี๋ยวหายงอน เขาก็กลับมาแล้ว พัดเขาไม่หนีผมไปไหนหรอก...จะมีก็แต่คุณนั่นแหละ เขาเชยคางมนของอีกฝ่าย
ก็เราไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย เธอตอบยิ้ม ๆ ขวัญชลค่อย ๆ เคลื่อนใบหน้าหล่อเข้าไปใกล้ หากแต่อีกฝ่ายรีบชิงลุกขึ้นยืนเสียก่อน
น่านกลับดีกว่าค่ะ...ดึกแล้ว เธอพูดอย่างไม่จริงจังนัก ขวัญชลลุกขึ้นยืน ก่อนจะกอดร่างสวยนั้นอย่างแนบแน่น...
อย่าเพิ่งกลับสิครับ...คืนนี้อยู่เป็นเพื่อนผมก่อนนะน่าน...
ขวัญชลหลับตานึก...เธอได้ยินบทสนทนาทั้งหมดนี้...เธอเสียใจมากจนเกิดอุบัติเหตุอย่างนั้นเหรอ...พัดดาว...
พัดดาวถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล...กระทบกระเทือนถึงลูกในท้องจนเสียชีวิต ไม่นานพัดเขาก็ต้องเสียชีวิตตามเพราะเขาเสียเลือดมาก... คนเป็นแม่เล่าให้ฟังพร้อมสะอื้นไห้ไปด้วย...ส่วนขวัญชลเองก็ร้องไห้...เมื่อรู้ว่ามีสิ่งชีวิตเล็ก ๆ อีกหนึ่งชีวิต...ลูกของเขา...ต้องมาตายเพราะความเลวของตัวเขาเองหรือนี่...จู่ ๆ เหตุการณ์นี้ก็แวบเข้ามาในความคิด
ขวัญ...พัดมีเรื่องจะบอก!!! อุ๊ย!!! พัดดาวสะดุด แก้วน้ำที่เธอหวังดีให้เขาดื่ม แต่พลาด...ทำให้งานของเขาต้องเสียหาย
เลิกยุ่งกับผมสักที!!! รำคาญ!!! น้ำเสียงนั้นบ่งบอกถึงความโมโห
พัดก็แค่เป็นห่วง... น้ำเสียงของพัดดาวบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ากำลังกลัวเขา...ข่าวดีที่ตระเตรียมจะมาบอก...เลยลืมไปหมด...
เป็นห่วงแล้วไงพัด ความเป็นห่วง ความหวังดีของพัดกำลังทำให้งานของผมต้องเสียหายนะ... ขวัญชลชูแบบวาดที่จะต้องส่งลูกค้า ที่ตอนนี้เปียกไม่มีชิ้นดี
ขวัญ... น้ำเสียงนั้นเริ่มสั่นเครือ มือเล็กเอื้อมมาแตะแขนเขาเบา ๆ แต่อีกฝ่ายกลับสะบัดออกอย่างไม่ใยดี
จะไปไหนก็ไป...ผมขออยู่คนเดียว ต้องการสมาธิในการทำงาน เขาพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ราวกับไม่พร้อมที่จะฟังอะไรทั้งนั้นในตอนนี้...และนั่น...ทำให้เธอต้องหลบลี้มาอยู่ ณ ที่แห่งนี้...เพียงลำพัง
ขวัญชลเดินโซซัดโซเซมายังรถของตัวเอง ก่อนจะขับรถกลับบ้านด้วยจิตใจที่อ่อนล้าเต็มที...