ความคิดเห็นที่ 1 บทนำ                 กลิ่นหอมแบบพิเศษอันเป็นเอกลักษณ์ของต้นฟรอนเทียร์ลอยฟุ้งเต็มห้อง ไม้ดอกทรงพุ่มเล็กๆ ในกระถางหินอ่อนขนาดพอดีมือที่ได้รับความนิยมใช้เป็นกลิ่นสมุนไพรบำบัดสำหรับคนป่วยที่มีร่างกายอ่อนเพลียหรืออ่อนล้าวางอยู่บนโต๊ะไม้อายุสามร้อยปีกลางห้อง น้อยคนนักจะรู้ว่าแท้จริงแล้วก้านของต้นฟรอนเทียร์ต่างหากหอมฟุ้ง ไม่ใช่ดอก                 ไออบอุ่นจากอาทิตย์ยามเช้าส่องผ่านผนังกระจกใสขนาดสูงสองชั้น ด้านล่างเป็นสวนต้นไม้ใหญ่ ยอดสีเขียวอ่อนกระทบกับแสงอรุณรุ่งก่อให้เกิดประกายระยิบระยับบนยอดไม้เปรียบเสมือนอัญมณีเลอค่าประดับสวยที่หาชมได้เฉพาะช่วงเช้าเท่านั้น ฉากหลังของอัญมณีธรรมชาติเหล่านี้ก็เป็นเมืองที่แสนสวยงามอย่างเวสซิล                 “คนเรานี่ก็แปลก มีขุมทรัพย์อยู่ใกล้ตัวแท้ๆ กลับไม่สนใจ มองเป็นขยะซะงั้น” สาวใช้ในชุดเมดสีครีมอ่อนสวมหมวกเก็บผมเรียบร้อยเดินถือถังน้ำโดยมีไม้ถูพื้นและไม้กวาดเดินตามเป็นพรวน                 “หือ อะไรหรอ” สาวใช้อีกคนที่แต่งกายด้วยชุดแบบเดียวกันกำลังเปลี่ยนดอกไม้ในแจกันเป็นดอกกุหลาบออโรร่าสีแดงสด “อ๋อ เธอกำลังจะบอกว่าวิวของห้องนี้สินะ” ก่อนจะวางแจกันที่เต็มไปด้วยดอกไม้หอมลงบนโต๊ะหัวเตียงข้างเตียงไม้สี่เสาขนาดใหญ่ที่มีมุ้งบางสีทองและขาวปิดล้อมมองเห็นด้านในเพียงเลือนลาง                 “ก็ใช่น่ะสิ ถ้าปราสาทนี้มีชีวิตมันคงเสียใจที่เจ้าของไม่เคยเปิดม่านชมความงามของมันเลย” เธอถอนหายใจเสียงอ่อย สาวใช้คนดังกล่าวดีดมือครั้งหนึ่ง เหล่าไม้ถูพื้น ไม้กวาด ไม้ขนไก่ก็เริ่มบรรเลงเพลงทำความสะอาดห้องของมันด้วยตัวมันเอง มันกระโดดไปตามมุมต่างๆ ปัดกวาดเช็ดถูกด้วยอารมณ์สนุกสนานครื้นเครงตามอารมณ์ผู้ร่าย เวทมนตร์ชนิดนี้ออกจะดูแปลกตาไปเสียหน่อยสำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับนักเรียนที่จบมาจากวิทยาลัยเซนทาร่า โรงเรียนเวทมนตร์สำหรับพ่อบ้านแม่บ้านชั้นนำ หากทำไม่ได้ถือว่าขายหน้าเป็นอย่างยิ่ง                 หากแต่สาวใช้ที่กำลังเปลี่ยนดอกไม้กลับหัวเราะ                 “นี่ถ้าเจ้าชายเลโอล่าเห็นว่าเธอไปละเมิดกฎของเขาเรื่องไปเปิดหน้าต่างห้องเนี่ย มีหวังได้ชะตาขาดก่อนวัยอันควรแน่” แม้จะบอกว่าโทษในความผิดฐานเปิดม่านรับแสงแดดอาจถึงตาย แต่แม่คนพูดกลับยิ้มหน้าบานคล้ายหยอกล้อเสียอย่างนั้น เธอเอานิ้วชี้ที่ดอกไม้พึมพำเบาๆ ดอกกุหลาบออโรร่าคลี่กลีบดอกบานแต่พองามในทันใด                 “แหม อย่ามาทำเป็นพูดดีเลย ถ้าเจ้าชายรู้ว่าเธอเอาดอกไม้เอาต้นไม้หอมๆ สารพัดสิ่งทั้งหลายมาใส่ไว้ในห้องนอนเขา ชะตากรรมเธอก็ไม่ต่างจากฉันหร้อก”                 สองสาวจ้องหน้ากันในความเงียบ ไม่มีใครพูดจาสิ่งใด แต่สายตาของทั้งสองกลับเบนไปยังเตียงนอนใหญ่ที่มีมุ้งคลุมล้อมรอบด้วยหัวใจที่เต้นตึกตัก หากแต่พอเห็นว่าไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหว สองสาวก็หันมามองหน้ากันอีกรอบ ก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างเบิกบาน หากแต่พวกเธอนั้นไม่รู้เลยว่าเสียงสดใสของพวกเธอไปกระตุ้นความรู้สึกของคนที่ทั้งคู่อยากให้ตื่นขึ้นมาเป็นคนสุดท้ายในโลก   เสียงหัวเราะคิกคักของหญิงสาวดังขึ้นในความมืดมิด เสียงแห่งชีวิตของทั้งคู่ได้เรียกสติที่หลบใหลไปนานดุจชั่วกาลให้ฟื้นตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ ... ........ จากคุณ : Anya Anya เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 11:47:14

ความคิดเห็นที่ 2 แพขนตากระพริบขึ้นอย่างช้าๆ ดวงตาที่หลับใหลมาแสนนานค่อยๆ ปรือขึ้นสู้แสง แสงสว่างไม่จ้ามากนักเข้ามาทักทายแก้วตาทันที เขาเบี่ยงหนีแสงนั้นอย่างรวดเร็วโดยสัญชาตญาณเพราะรู้สึกแสบตา ก่อนจะค่อยๆ พยายามลืมตาขึ้นอีกหน และในตอนนี้เขานอนกระพริบตาอยู่... เอ่อ... บนเตียงใหญ่ ที่มีม่านมุ้งบางสองชั้นโอบล้อมรอบตัว ซ้ำยังอยู่ในสถานที่ที่ไม่ชวนให้คุ้นหน้าคุ้นตาเอาเสียเลย เขามองเห็นหญิงสาวสองคนกำลังเดินไปเดินมารอบห้องนอกมุ้งอย่างเลือนลางเพราะม่านมุ้งมันช่างหนาเสียเหลือเกิน จนอยากจะดึงทิ้ง แต่พอลองดูแล้วรู้สึกไร้เรี่ยวแรงอย่างแปลกประหลาด ซ้ำทั้งมือเท้าก็ยังเก้งก้างไม่คุ้นเคย ทันใดนั้นกลิ่นหอมจากก้านของต้นฟรอนเทียร์ลอยเข้ามาแตะจมูก กลิ่นสดชื่นที่ชวนให้สมองปลอดโปร่งนั้นช่วยให้แข็งขากลับมามีเรี่ยวแรงเพิ่มขึ้นบางส่วน แม้จะไม่พอที่จะลุกเดินได้ แต่ก็พอสำหรับการเอื้อมมือไปดึงม่านคลุมเตียงออก “ขะ...ขอ...” เสียงที่เปล่งออกไปนั่นทั้งแหบแห้งและไร้เรี่ยวแรง แต่มันทำให้บทสนทนาของสองสาวเงียบลงอย่างรวดเร็ว “นะ...น้ำ...” สองสาวใช้ตรงหน้าหันมามองเขาด้วยใบหน้าที่ซีดเผือดราวไก่ต้ม ไม้ถูพื้น ไม้กวาด ไม้ขนไก่ทั้งหลายส่งเสียงร้องดัง ‘ตุ้บ’ พร้อมใจกันร่วงลงนอนแอ้งแม้งกับพื้นในเสี้ยววินาที ส่วนอีกคนที่ถือแจกันดอกไม้อยู่ในมือนั้น... เพล้ง! แจกันที่สร้างจากทรายสีทองมูลค่าแพงล้ำยิ่งกว่าอัญมณีเวททิ้งตัวลงไปนอนแตกละเอียดลงบนพื้นเคียงคู่กับบรรดาไม้ทำความสะอาดต่างๆ นัยน์ตาของสองสาวเป็นรูเล็กเท่าหัวเข็ม ร่างกายของพวกเธอสั่นเทิ้มด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว ใบหน้าของทั้งสองจับจ้องตรงมายังเขาเป็นทางเดียว แววสั่นเครือปรากฎอยู่เต็มดวงตาทั้งสองคู่ หญิงสาวค่อยๆ ทิ้งตัวลงพื้นอย่างช้าๆ พร้อมทั้งก้มหน้านิ่งและกลั้นเสียงร้องไห้ให้มากเท่าสุดเท่าที่จะทำได้ “ขอ...น้ำ...” คอแห้งจะตายอยู่แล้ว แล้วแม่สองคนนี้เป็นอะไรมากไหมเนี่ย... หากก็ได้แต่นึกในใจ พูดออกไปไม่ได้ เพราะพูดแค่ ‘ขอน้ำ’ เสียงของเขาก็แหบพร่า คอแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ อยู่แล้ว “หมะ...หม่อมฉันขออภัยเพคะ!” สองสาวร้องไห้โฮทันที พวกเธอก้มหน้านิ่งอยู่กับพื้นที่เต็มไปด้วยเศษแจกันแตกละเอียด เข่าเนียนวางลงบนเศษแก้ว มันบาดลึกลงไปด้านในผิวหนัง เลือดเริ่มไหลซิบออกมาอย่างช้าๆ หากแต่พวกเธอก็คุกเข่าลงอย่างไม่กลัวเจ็บ “ได้โปรด... อย่าสั่งประหารหม่อมฉันเลยนะเพคะ!” หญิงสาวที่ทำแจกันแตกร้องไห้หนัก ร่างของพวกเธอขาวเสียยิ่งกว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่แล้วในตอนนี้ ไหล่ของทั้งคู่สั้นเทิ้มอย่างหนัก “หม่อมฉันไม่ได้มีเจตนาฝ่าฝืนกฎของฝ่าบาท” “ขอน้ำ...” ...ก่อนได้ไหมเล่า! ประโยคด้านหลังได้แต่คิดในใจ เพราะว่าแรงพูดไม่มี หากแต่แม่สองสาวไม่ได้ทำท่าสนใจความต้องการเขาเลยสักนิด เพราะพวกเธอเอาแต่ร้องไห้อย่างไม่ลืมหูลืมตา เฮ้ย เป็นบ้าอะไรกัน จะตายแล้วนะเฮ้ย! “ได้โปรด... ครอบครัวหม่อมฉันเหลือหม่อมฉันเพียงคนเดียวที่เป็นที่พึ่งนะเพคะ ฮือ” สาวใช้เอ่ยอย่างอ้อนวอน ใบหน้าหวานเปรอะไปด้วยคราบน้ำตา เธอสั่นศีรษะรัวๆ อย่างร้อนรนและหวาดกลัว ที่ดึงเอาสติสัมปชัญญะไปจนหมดสิ้น พวกเธอไม่ได้คาดคิดว่าเจ้าของห้องจะตื่นมาในเวลานี้ ความประมาทครั้งนี้ถือเป็นความผิดที่เธอต้องจดจำไปชั่วชีวิต หรือบางทีอาจเป็นความผิดสุดท้ายของชีวิตก็เป็นได้ ไม่มีใครรู้ว่าคนตรงหน้าต้องการอะไร โดยเฉพาะกับคนที่ฝ่าฝืนกฎ... พวกเธอไม่เคยกลัวเท่านี้มาก่อนในชีวิต ...แต่ไม่ได้รู้เลยว่าอีกฝ่ายนั้นกำลังคิดไปอีกแบบ “เดี๋ยวสิ... ขอน้ำ...ก่อนดะ...ได้ไหม” นี่แม่พวกนี้คิดจะฆ่าเขาทางอ้อมใช่ไหมเนี่ย!! ...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำหน้าหมดเรี่ยวหมดแรงน่าสงสาร แต่แล้วหนึ่งในสองสาวก็รู้สึกตัว เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าซีดเซียวไร้เรี่ยวแรงของคนบนเตียงด้วยท่าทางที่ยังแฝงไปด้วยความหวาดกลัวและตกใจ เหนือสิ่งอื่นใดหล่อนต้องแจ้งเรื่องนี้ให้ซิสเตอร์มาเรียทราบแต่โดยเร็ว “น้ำหรือเพคะ สะ...สักครู่นะเพคะ! เมลลี่ เธอรีบไปหาซิสเตอร์มาเรียเดี๋ยวนี้ ตอนนี้เธอคงกำลังเดินมา!” เมื่อได้สติ สาวใช้ไลลาก็ลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล ที่หัวเข่าของทั้งสองมีบาดแผลเลือดไหลซิบจากเศษแก้วบาด แต่พวกเธอกลับลุกขึ้นอย่างคล่องแคล่วและว่องไวเหมือนไม่มีความรู้สึกเจ็บเลยสักนิด ระหว่างที่อีกคนวิ่งหาน้ำให้คนบนเตียง อีกคนวิ่งออกจากห้องไปร้องไห้ไปด้วย ดูแล้วน่าสงสารไม่น้อย “ซิสเตอร์มาเรีย ซิสเตอร์มาเรียคะ! อยู่ไหนคะ! เขาฟื้นแล้วค่ะ ฮือ!” ไม่ใช่น้ำตาจากความปิติยินดี แต่เป็นน้ำตาจากความเสียใจและหวาดกลัวอย่างสุดซึ้งต่างหาก “เจ้าชายเลโอล่าฟื้นแล้วค่ะ ฮือ!” - - - - - - - - - - - - เอ่อ... รบกวนผู้รู้ช่วยแนะนำทีค่ะว่า Font ที่ใช้ลง แบบไหน ขนาดไหนจะพอดีหรอคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : Anya Anya เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 11:49:40

ความคิดเห็นที่ 3 ลองใช้ฟอนต์ Tahoma ดูนะคะ ส่วนขนาด ทดลองปรับตามที่ต้องการได้เลยค่ะ  จากคุณ : Cissnei เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 12:17:20

ความคิดเห็นที่ 4 @Cissnei ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : Anya Anya เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 12:25:22

ความคิดเห็นที่ 5 ของผมใช้ Ang 14 ครับ ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 19:16:47