PANTIP.COM : W11368308 เพลงฝันวันวาร [ตอนที่ 31] [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ 31

เกือบครึ่งชั่วโมงที่ตุลยวัตยืนอยู่ที่เดิม รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของฉายะชาติและปุณณมี ที่กำลังมองเห็นชัดเจนในขณะนี้ ทำให้เขาตัดสินใจหันหลังเดินกลับเข้าบ้านไปในที่สุด ไม่รู้หรอกว่าสองคนนั้นพูดคุยอะไรกัน รู้เพียงแต่ว่า ทุกครั้งที่มองภาพทั้งสองกำลังพูดคุยหรือยิ้มให้กันแบบนี้แต่ไหนแต่ไรมา ก็จะมีอาการอยู่สองอย่างคือ ถ้าไม่เข้าไปป่วนหรือก่อกวนให้หญิงสาวต้องอารมณ์ไม่ดี ก็เลือกที่จะเดินหนีไปให้ห่างไกลจากภาพนั้น

ตุลยวัตเดินเข้ามาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่น สายตามองไปเห็นหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะกลมด้านหน้าก็เอื้อมมือไปคว้ามันมาเปิดออกดูและ พาดหัวข่าวหัวข้อที่ใหญ่ที่สุดในหน้าบันเทิงก็ทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว ‘สิตางศุ์ยอมรับ ยกเลิกงานแต่งงานและเลิกกับฉายจริง ย้ำ ต่างฝ่ายต่างจากกันด้วยดี ไม่มีมือที่สามมาเกี่ยวข้อง ด้านฝ่ายชายยังคงปิดปากเงียบ ไม่ออกมาให้ข้อมูลใดๆทั้งสิ้น‘ อ่านเนื้อข่าวที่สิตางศ์ให้สัมภาษณ์แบบไม่พาดพิงใครๆ ทั้งยังให้เกียรติฉายะชาติ โดยไม่พูดถึงในแง่ไม่ดีสักนิด พยายามบอกแต่เพียงว่าเป็นเพราะเข้ากันไม่ได้จริงๆ และคงเหมาะกับความสัมพันธ์แบบพี่น้องมากกว่าคู่ชีวิต ตุลยวัตก็ถอนใจยาวกับตัวเอง ยิ่งนึกถึงสิ่งที่ได้คุยกับเธอในวันนี้ก็ยิ่งรู้สึกเห็นอกเห็นใจ ก็ได้แต่หวังว่า กระแสความเห็นใจจากสังคมจะทำให้เธอกลับมามีที่ยืนที่สง่างามในวงการบันเทิงได้อีกครั้งแบบไม่ต้องอายใคร

ขณะเดียวกัน ระหว่างปุณณมีกับฉายะชาติ ก็ยังคงพูดคุยกันต่อไป แม้ว่าจะทำความเข้าใจกันได้ในหลายๆเรื่องแล้วก็ตาม

“เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ยครับ คุณใบปอ”

“ถ้าไม่เห็นฉายเป็นเพื่อน เราก็คงไม่มานั่งคุย นั่งอธิบายอะไรต่อมิอะไรด้วยเป็นนานสองนานแบบนี้หรอก บางทีความเป็นเพื่อนมันอาจจะยืนยาวกว่าความรู้สึกอื่นก็ได้นะ”

ปุณณมีตอบอย่างสบายใจ เมื่อรู้สึกว่าเขาเริ่มยอมรับความเปลี่ยนแปลงได้ โดยสังเกตจากสายตาที่ไม่ได้มีแต่ความหมองหม่นสิ้นหวังอีกแล้ว หากยังมีประกายของความหวังขึ้นมาบ้างแม้จะน้อยนิดก็ตาม

“ขอบใจฉายที่เข้าใจเรื่องของเรากับตุลนะ”

“ผมพอจะมองออกตั้งแต่ตอนคุณใบปอกลับมาจากญี่ปุ่นแล้วล่ะครับ ความจริงผมแอบสังเกตมาตั้งนานแล้วด้วย แต่ก็ไม่อยากคิดมาก เพราะถึงยังไงผมก็นับถือคุณตุลเหมือนพี่ชายแท้ๆของผม แต่คิดถึงตอนที่คุณใบปอเคยบอกเมื่อก่อนว่าเบื่อ และไม่ชอบผู้ชายนิสัยแบบคุณตุล ก็ไม่น่าเชื่อเหมือนกันนะครับว่าสุดท้าย จะกลายเป็นแบบนี้ได้”

แม้จะพยายามฝืนยิ้ม พยายามพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่ในใจของฉายะชาตินั้นก็ยังเจ็บจนยากจะทำใจอยู่ดี เขาจึงเอาแต่ก้มหน้า ไม่ยอมมองสบตากับอดีตหญิงสาวคนรักเลย

“อดีตมันก็คืออดีต เมื่อก่อนเราอาจจะเคยคิดแบบนั้นกับตุลก็จริง นั่นก็เพราะตอนนั้นเราอาจจะยังเด็ก มองอะไรก็มองแบบผิวเผินเพียงเปลือกนอก พอเริ่มโต เริ่มมีประสบการณ์การใช้ชีวิตมากขึ้น มุมมองในการมองคนแต่ละคนของเราก็เลยเปลี่ยนไปด้วย โดยเฉพาะกับตุล เค้ามีหลายด้าน ที่เราแทบไม่เคยมองเห็นหรือทำความรู้จักเลย ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา เราไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้อีกแล้ว”

“ผมคงทำให้คุณใบปอผิดหวังในตัวผมมากเลยนะครับ”

“เราจะไม่รื้อฟื้นเรื่องนี้กันอีกแล้วนะฉาย ต่อไปนี้ ชีวิตของเราต้องก้าวไปข้างหน้า ตามทางที่เราเลือก และเราก็รู้ดีว่า ฉายก็มีเส้นทางชีวิต เส้นทางความฝันของฉายเอง”

ฉายะชาติยังคงก้มหน้านิ่ง ไม่พูดอะไรอีก และเขาก็ลุกขึ้นยืนพร้อมๆกับที่แสงจากโคมไฟสนามกระพริบส่องสว่างพอดี

“จะกลับแล้วเหรอ ว่าจะชวนทานข้าวเย็นด้วยกันซะหน่อย วันนี้คุณแม่เราเข้าครัวเองเลยนะ”

“ไม่เป็นไรครับ คุณใบปอ ผมเพิ่งนึกได้ว่า คืนนี้มีนัดคุยกับพี่ชาร์ลีเรื่องงานที่บ้าน ขอตัวก่อนนะครับ”

ชายหนุ่มพูดรีบๆก่อนจะเดินกลับออกไป ปุณณมีมองตามจนเขาเปิดประตูรั้วออกไปเรียกรถแท็กซี่แล้วจึงหันไปมองบ้านข้างๆ อย่างสงสัยว่าคนที่เธอกำลังรออยู่จะกลับมาหรือยัง เป็นจังหวะที่น้าน้อย แม่บ้านของบ้านนั้นเดินผ่านมาตรงสวนครัวใกล้ๆกับรั้วด้านที่ปุณณมียืนอยู่พอดี หญิงสาวจึงร้องถาม

“น้าน้อยคะ ตุลกลับมาจากทำงานรึยังคะ”

“เอ๊ะ มาตั้งนานแล้วนี่คะ มาถึงก็เห็นไปบ้านคุณใบปอก่อนเลย นึกวาเจอกันแล้วซะอีก”

ปุณณมีได้รับคำตอบแล้วก็ขมวดคิ้วนิดๆ

“ไม่เห็นเจอเลยค่ะ ตอนนี้จะอยู่ในบ้านรึเปล่าคะ”

“คุณใบปอลองเข้าไปดูสิคะ ถ้าอยู่ก็คงดูทีวีอยู่นั่นแหละค่ะ”

หญิงสาวชะเง้อมองผ่านกำแพงเข้าไปในตัวบ้านเห็นไฟเปิดอยู่ ก็คิดว่าตุลยวัตคงอยู่ในบ้านจึงตัดสินใจเดินข้ามประตูรั้วลูกกรงที่เป็นประตูเชื่อมระหว่างทั้งสองบ้านเข้าไปข้างใน กวาดสายตามองไปรอบๆก็เห็นชายหนุ่มนั่งหันหลังก้มหน้าคล้ายกำลังวาดหรือเขียนอะไรสักอย่างกับโต๊ะไม้ริมกระจกหน้าต่างอย่างมีสมาธิ จนไม่ได้สนใจหรือรับรู้ว่ากำลังมีใครเดินเข้าในห้องนี้อีกคน ปุณณมีค่อยๆเดินเข้าไปยืนด้านหลังชายหนุ่มช้าๆ และหยุดยืนมองสิ่งที่ตุลยวัตกำลังทำอยู่แบบไม่ค่อยถนัดนัก เพราะตัวของเขาบังอยู่ ทันใดนั่นเองอยู่ดีๆเขาก็หมุนเก้าอี้หันกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับยกมือและส่งเสียงให้เธอตกใจเล่นเพราะไม่ทันตั้งตัว

“แฮ่ !!”

“โอ๊ย ตุล ตกใจหมดเลย แกล้งเราเหรอ”

ปุณณมีแกล้งโวยวายอย่างไม่จริงจังนักก่อนจะหันซ้ายหันขวาเอื้อมมือไปคว้ากระดาษปอนด์ที่ม้วนวางอยู่ในกล่องตรงพื้นข้างโต๊ะมาฟาดใส่คนขี้แกล้งแบบไม่ยั้ง

“โอ๊ย ใบปอ พอแล้ว มันเจ็บจริงๆนะเนี่ย”

ชายหนุ่มทำเสียงโอดครวญแล้วหมุนตัวหันหลังให้กับหญิงสาวด้วยอาการเหมือนงอนจริงๆ ไม่ได้แกล้งทำอย่างที่เธอเข้าใจในตอนแรกซะแล้ว

“โห เป็นผู้ชายภาษาอะไรเนี่ย ตัวก็โต๊โต แกล้งนิดแกล้งหน่อย ก็งอนซะแล้ว”

ปุณณมีบ่นพลางส่ายหน้าพร้อมทั้งวางม้วนกระดาษลงที่เดิม ทว่า ชายหนุ่มก็ยังนั่งนิ่งเหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูด

“ตุล…”

ปุณณมีลากเสียงคล้ายจะอ้อนนิดๆ แล้วเดินไปหยุดยืนข้างหลังพร้อมกับวางฝ่ามือเรียวทั้งสองข้างบนบ่าของคนที่ยังคงนั่งนิ่งเป็นรูปปั้น”

“ผู้ชายขี้งอน ไม่น่ารักหรอกนะ รู้มั้ย อยากให้เรียกเด็กชายตุลยวัตบ่อยๆรึไง”

ตุลยวัตต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่อมยิ้ม ไม่ขำหรือไม่หัวเราะ ความจริงเขาไม่ได้งอนอะไรเธอเลยแม้แต่นิดเดียว แค่อยากลองแกล้งดูเท่านั้น หากก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่าหญิงสาวจะยอมพูดจาง้องอนเขาแบบนี้ ซึ่งเป็นอีกด้านหนึ่งของปุณณมีที่เพิ่งจะเคยได้สัมผัสเป็นครั้งแรกครั้งนี้แหละ และเขาก็ชอบมากซะด้วยสิ

“เราอยากเห็นดอกโฮย่าที่ต้นของมัน ยังพอมีอยู่รึเปล่า พาเราไปดูหน่อยสิ นะๆ”

เมื่อเห็นว่าเขายังนิ่ง ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ ปุณณมีก็เริ่มคิดในใจว่า ถ้าใช้ไม้นวมไม่ได้ผล เห็นทีคงต้องใช้ไม้แข็งซะแล้ว หญิงสาวใช้มือทั้งสองข้างเอื้อมไปดึงใบหูของเขาพลางถามเสียงเข้มว่า

“จะไปไม่ไป อยากเจ็บตัวเหรอ”

“โอ๊ย!!”

ในที่สุดตุลยวัตก็ไม่อาจอดทนทำเป็นนิ่งเฉยได้อีก เขายิ้มและหัวเราะอย่างซุกซนและกลับเป็นตัวของตัวเองอีกครั้งขณะพยายามแกะมือของปุณณมีออกจากใบหูทั้งสองข้างและหมุนตัวหันมาหาเธอพร้อมกับผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง

“ผมเสียทรงหมดแล้ว หมดหล่อเลย ดูสิเนี่ย”

“แหม ปกติก็ไม่หล่ออยู่แล้วแหละ สมน้ำหน้า อยากขี้แกล้งดีนัก”

ตุลยวัตยังคงจับมือทั้งสองมือของคนพูดไว้แน่นพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“ตอนแรกเรากลัวแทบตาย นึกว่าใบปอจะไม่ง้อแล้วหนีกลับบ้านไปเลย ได้เวลาตามง้อกันแล้ว”

“เราก็อยากทำอย่างนั้นเหมือนกันแหละ แต่คิดไปคิดมาก็สงสาร กลัวคนบางคนจะน้อยใจ คิดมาก ขนาดว่ากลับมาถึง เข้าไปบ้านเราแล้วยังไม่ยอมอยู่รอเจอ หนีกลับบ้านเฉยเลย”

“ก็เห็นยังไม่ว่าง คุยกับคนอื่นอยู่นี่นา ยืนรอตั้งนานก็ยังไม่เลิกคุยซะที เลยกลับมาบ้านก่อนดีกว่า แล้วไหนว่าอยากไปดูดอกโฮย่าที่ต้นไม่ใช่เหรอ ยังอยากไปอยู่รึเปล่าจะได้พาไปเดี๋ยวนี้เลย ป่ะ”

พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืนและจูงมือเธอเดินออกมานอกบ้านเพื่อไปที่สวนดอกไม้ด้วยกัน

“คุณพ่อกับคุณแม่ตุลยังไม่กลับมาเหรอ”

ปุณณมีถามเหมือนชวนคุย ระหว่างเดินไปกับเขา

“ใกล้ได้เวลาแล้วล่ะ อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็คงมาถึงแล้วมั้ง มาดูสิ นี่ไง ดอกของต้นโฮย่า ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าเราจะเลี้ยงมันจนออกดอกได้ เมื่อเช้าที่เราฝากป้าสาไปให้ ใบปอชอบรึเปล่า”

ตุลยวัตดึงแขนหญิงสาวให้เขาไปใกล้ๆเถาไม้เลื้อยของต้นโฮย่าที่ออกดอกเป็นช่อเล็กๆอยู่ประปราย

“ชอบสิ ชอบมากๆ ไม่คิดเหมือนกันว่าดอกมันจะน่ารักขนาดนี้ เหมือนเป็นดาวดวงเล็กๆเลย”

ชายหนุ่มอมยิ้มมองหญิงสาวที่กำลังตื่นเต้นและสนใจกับดอกของโฮย่า ด้วยสายตาอ่อนโยนลึกซึ้ง นึกในใจว่าดวงตาที่เป็นประกายสดใสของเธอก็เหมือนมีดวงดาวดวงเล็กๆอยู่ในนั้นเช่นกัน ท่าทีของเธอทีมีต่อเขามันให้ความรู้สึกชัดเจนเกินกว่าจะหวาดระแวงหรือสงสัยอะไรในความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฉายะชาติอีก และเขาก็ไม่อยากซักถามหรืออยากรู้อะไรอีกแล้ว นอกจากเธอจะอยากบอกเล่าให้ฟังเอง ซึ่งมันอาจจะยังไม่ใช่เวลานี้หรือตอนนี้

“คุณใบปอคะ คุณใบปอ”

เสียงร้องเรียกของน้าน้อย ทำให้ทั้งสองหนุ่มสาวต้องหันไปมองพร้อมๆกัน

“คุณแม่ให้มาตามไปทานข้าวเย็นน่ะค่ะ”

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 21:49:32

ความคิดเห็นที่ 2

(ตอนที่ 31 ต่อ)

“ขอบคุณค่ะ น้าน้อย ตุลไปด้วยกันนะ หรือว่าจะรอทานกับคุณอา”

“เราอยู่รอคุณพ่อกับคุณแม่ดีกว่า เดี๋ยวเดินไปส่งที่ประตูรั้วแล้วกัน”

ปุณณมีพยักหน้าและเป็นฝ่ายเดินนำไป ระหว่างที่เดินหญิงสาวก็พูดขึ้นเหมือนเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า

“เอ้อ ไม่รู้ตุลรู้เรื่องรึยัง คุณพ่อเราจะบวชแก้บนเดือนนึงที่วัดที่ไปนั่งวิปัสนา พรุ่งนี้เรากับคุณแม่จะไปซื้อเครื่องบวชนาค ตุลพอจะว่างมั้ย เราอยากชวนไปด้วย ในฐานะที่ตุลเคยบวชเรียนมาแล้ว คงให้คำปรึกษาเรากับคุณแม่ได้ดี”

“ได้สิ ไปด้วยได้อยู่แล้ว สบายมาก พรุ่งนี้กี่โมงดีล่ะ”

“ก็คงเป็นช่วงเช้าเลย ประมาณเจ็ดโมง แล้ววันมะรืนก็จะไปที่วัด คงทำพิธีแบบเรียบง่ายตามขั้นตอนทางศาสนาน่ะ ไม่ได้จัดงานอะไร อาจจะมีญาติๆฝั่งคุณพ่อบางคนมาร่วมทำบุญบ้าง ตุลจะไปด้วยกันรึเปล่า”

“ถึงไม่ชวนก็จะขอไปอยู่แล้ว แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ของเราก็น่าจะไปด้วยแหละ “

“ขอบใจนะ”

หญิงสาวบอกพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินผ่านประตูรั้วเข้าบ้านของตัวเอง

…

ภาพหญิงสูงวัยท่าทางใจดีกับหนุ่มสาวสองคนที่เดินขนาบข้างพร้อมกับข้าวของเต็มไม้เต็มมือ กำลังเดินออกมาจากร้านขายเครื่องสังฆภัณฑ์ ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม และรอจะข้ามถนนมาที่รถยนต์ซึ่งจอดอยู่ฟากนี้ อยู่ในสายตาของหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งมองผ่านกระจกร้านกาแฟเล็กๆที่เธอนั่งอยู่กับชายหนุ่มอีกคนที่มองตามสายตาของเธออย่างสงสัยเพราะสังเกตว่าหญิงสาวเอาแต่จับจ้องอยู่กับคนกลุ่มนั้นได้สักพักแล้ว

“มองอะไรเหรอพิ้งค์ คนรู้จักเหรอ”

พิรยาเหลือบมามองคนถามแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปมองที่เดิม

“อ๋อ เพื่อนเก่ากับแฟนใหม่น่ะ ขอไปทักทายสักแป๊บนะ”

ตอบพลางลุกขึ้นยืนและไม่ลืมที่จะหยิบซองที่วางอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มออกไปด้วย

ในขณะที่ริมทางเท้าด้านนอกตรงที่นรถยนต์ของปุณณมีจอดอยู่ ตุลยวัตกำลังช่วยยกของต่างที่ซื้อมาใส่ไว้ที่ท้ายรถโดยมีหญิงสาวกับมารดาคอยช่วยอยู่ใกล้ๆ

“อากาศร้อนจังเลย คุณแม่เข้าไปนั่งรอในรถก่อนดีกว่า มียาของคุณพ่ออีกนิดหน่อยที่ต้องซื้อ ตุลบอกว่าร้านขายยาแผนโบราณอยู่ฝั่งนี้ก็มี เดี๋ยวหนูไปกับตุลสองคนแล้วกันค่ะ แล้วจะซื้อชาไข่มุกมาฝากนะคะ”

สั่งความและเปิดประตูรถยนต์ให้มารดาเข้าไปนั่งเรียบร้อยแล้ว ปุณณมีก็เดินออกมาจากตรงนั้นพร้อมๆกับตุลยวัต และหญิงสาวท่าทางคุ้นตาที่เดินตรงมาในทิศทางตรงข้ามก็ทำให้ทั้งสองต้องหยุดชะงัก

“สวัสดีตุล สวัสดีใบปอด้วยนะจ๊ะ ไม่น่าเชื่อเลยเนอะว่าจะได้มาเจอกันแถวนี้”

“สวัสดีค่ะ พี่พิ้งค์”

ปุณณมีเอ่ยพลางยกมือไหว้ ส่วนตุลยวัตก็เพียงแต่ส่งยิ้มทักทายตามปกติ เพียงแค่นั้น ไม่ดีมีท่าทีว่ายินดีที่ได้พบอดีตสาวคนรักแต่อย่างใด

“สงสัยว่าข่าวที่ได้ฟังมาจากพจน์ จะเป็นเรื่องจริงนะเนี่ย ดีใจด้วยนะตุล”

คำพูดแฝงความหมายของพิรยาทำให้ปุณณมีต้องหันไปมองชายหนุ่มแบบงุนงง

“แล้วพิ้งค์มาทำอะไรแถวนี้คนเดียวเหรอ”

ตุลยวัตถามเหมือนอยากเปลี่ยนประเด็นพูดคุยมากกว่าจะอยากรู้คำตอบจริงจัง

“ใครว่ามาคนเดียว มาแจกการ์ดแต่งงานก็ต้องมากับว่าที่เจ้าบ่าวสิ จริงมั้ย เรานั่งอยู่ในร้านกาแฟตรงนั้นเอง เห็นตุลกับใบปอแล้วก็คุณแม่ตั้งแต่ถือของเดินข้ามถนนมาจากฝั่งโน้นแล้วก็เลยตั้งใจมาทักทาย แล้วก็เอาการ์ดแต่งงานมาให้ ถ้ามีเวลาว่างก็เชิญด้วยนะ ทั้งสองคน ให้การ์ดใบเดียวพอนะ”

พิรยาจงใจพูดประโยคสุดท้ายกับตุลยวัตก่อนจะสลับไปมองสบตากับปุณณมีอย่างล้อเลียน ทำเอาหญิงสาวทำหน้าไม่ถูก ได้แต่ยิ้มตอบแบบเขินๆ

“เอ้อ เมื่อกี้เรายังพูดไม่จบเลย ดีใจด้วยอีกครั้งนะตุล ที่มีคนรับเลี้ยงเป็นลูกชายคนโตซะที ยังไงก็ขอให้เป็นเด็กดีว่านอนสอนง่ายไปตลอดรอดฝั่งแล้วกัน เราไปก่อนนะ เดี๋ยวต้องไปแจกการ์ดเพื่อนๆต่อ พี่ไปแล้วนะ ใบปอ”
ตุลยวัตอ้าปากค้าง เหมือนหาคำพูดมาโต้ตอบพิรยาไม่เคยทันเลยสักครั้ง ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน หันไปมองคนข้างๆ ก็เอาแต่อมยิ้มมองเหมือนทั้งขำทั้งเอ็นดูกับท่าทางของเขา ชายหนุ่มแอบถอนใจเบาๆแล้วก็มุ่งหน้าเดินไปที่ร้านขายยาโดยไม่พูดอะไรอีกเลย

ปุณณมีเฝ้าสังเกตอาการเหมือนเบื่อโลกและแววตาที่ดูครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่แยกกับพิรยาจนกระทั่งกลับมาถึงบ้านของตุลยวัต ด้วยความสงสัยและอ่านใจเขาไม่ออกจริงๆว่ากำลังคิดอะไร หรือบางที เขาอาจจะกำลังเสียใจเรื่องที่พิรยากำลังจะแต่งงาน คนเคยมีความรู้สึกดีๆต่อกัน จะมีความรู้สึกอย่างนี้บ้างก็คงไม่แปลกอะไร หญิงสาวคิดพลางเอื้อมมือไปหยิบการ์ดแต่งงานที่ชายหนุ่มลืมวางไว้บนเบาะหลังรถมาอ่าน ‘เรียนเชิญ คุณตุลยวัต ตรัยรัตนะเทพ และครอบครัว‘ อยู่ๆก็รู้สึกร้อนวูบที่ใบหน้าขึ้นมาเฉยๆ เมื่อนึกถึงคำพูดเจ้าของการ์ดเชิญ ที่บอกว่า ขอเชิญไปงานทั้งสองคน แต่ใช้การ์ดใบเดียวพอ หญิงสาวพยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านที่รบกวนจิตใจแล้วรีบตามชายหนุ่มกลับไปที่บ้าน เพื่อนำการ์ดแต่งงานไปคืนเขา

“ตุล เดี๋ยวก่อน ตุลลืมการ์ดของพี่พิ้งค์ไว้บนรถเราน่ะ”

ปุณณมีร้องบอก เมื่อเดินเข้ามาเห็นตุลยวัตกำลังเปิดประตูรถคล้ายเตรียมตัวจะออกไปข้างนอก

“อ้าวเหรอ ขอบใจที่เอามาให้นะ”

เขาเดินย้อนกลับมาหาเธอและบอกพลางยื่นมือมารับด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“จะรีบไปทำงานแล้วเหรอ แล้วมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า เห็นทำหน้าเซ็งๆตั้งแต่ก่อนกลับมาบ้านแล้ว”

หญิงสาวถามออกไปตรงๆ และมองเขาอย่างเป็นห่วง

“มานั่งคุยกันให้รู้เรื่องก่อนดีกว่า เราว่าตุลต้องมีอะไรในใจแน่ๆ อย่าปฏิเสธเลย สายตาของตุลมันฟ้อง”

ไม่เพียงพูด ยังดึงแขนเขาให้เดินตามไปนั่งที่ม้านั่งชิงช้าที่ซุ้มดอกกระดังงา ซึ่งอยู่ติดริมรั้วอีกฝั่ง

“เสียใจเหรอ ที่พี่พิ้งค์จะแต่งงาน”

“เปล่านะ ไม่ใช่อย่างที่ใบปอคิดเลย”

ตุลยวัตสวนกลับทันที สีหน้าของเขาดูไม่สบายใจเอามากๆ กับสิ่งที่ได้ยินจากหญิงสาว

“เราไม่ได้คิดอะไรกับพิ้งค์แล้วจริงๆ ที่เราไม่สบายใจคือคำพูดของพิ้งค์ต่างหาก ใบปอก็ได้ยินไม่ใช่เหรอ ในสายตาของเค้าเราก็ยังเป็นผู้ชายที่ไม่เอาไหน ไม่เป็นผู้นำ พึ่งพาอาศัยไม่ได้อยู่เหมือนเดิม นึกไม่ถึงจริงๆว่าพิ้งค์จะกล้าพูดว่ามีคนรับเลี้ยงเราเป็นลูกชายคนโต ต่อหน้าใบปอแบบนี้”

ปุณณมีแทบไม่เคยเห็นตุลยวัตในแง่มุมที่ขาดความมั่นใจในตัวเองแบบนี้มาก่อน หญิงสาวเอื้อมมือไปวางบนบ่าเขาเหมือนอยากให้กำลังใจ

“คิดมากน่าตุล ใครจะพูดจะมองยังไงก็เรื่องของเค้าสิ สำหรับเรา ตุลเป็นเพื่อนแท้ที่พึ่งพาได้เสมอ และเราก็ไม่เห็นว่าการเป็นลูกชายที่ติดแม่ หรือสนิทกับแม่มากๆ จะน่าอายตรงไหน เรากลับมองว่านั่นเป็นภาพสะท้อนของคนที่อยู่ในครอบครัวอบอุ่น ที่ได้รับการเลี้ยงดูอบรมสั่งสอนมาอย่างดีต่างหาก ถ้าจะมีลูกชายซักคน เราก็อยากได้ลูกแบบตุลนี่แหละ น่าภูมิใจดีออก”

ชายหนุ่มฟังแล้วก็ค่อยๆยิ้มออกมาได้ ด้วยหัวใจที่พองโตกับกำลังใจอันมีค่าที่ได้รับจากหญิงสาวที่เขารักหมดใจมาตลอด

“แต่เราไม่อยากเป็นลูกชายของใบปอหรอกนะ อยากเป็น…”

เขาแกล้งเว้นคำพูดที่จะพูดและหันไปมองสบตาหญิงสาวอย่างมีความหมายลึกซึ้ง สายตาที่ทำให้ปุณณมีต้องใบหน้าแดงก่ำ และใช้ฝ่ามือฟาดลงบนไหล่เขาแก้เขินเต็มแรง

“โอ๊ย ยังไม่ทันพูดเลยว่าอยากเป็นอะไรก็ทำร้ายกันอีกแล้ว ใบปอฟังนะ เราอยากเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นอะไรก็ได้ที่ใบปออยากให้เป็น ขอแค่ให้เราได้ใช้ชีวิตอยู่กับใบปอตลอดไป แต่งงานกันนะ ใบปอ”

เจอคำขอแต่งงานสายฟ้าแลบแบบไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้เข้า ปุณณมีก็มีอาการนิ่งงันเป็นรูปปั้นในทันที สายตาที่มองสบตาเขา ก็ไม่ได้บ่งบอกความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น เล่นเอาคนที่เพิ่งตัดสินใจพูดความต้องการของตัวเองออกไปต้องใจหายวาบ กับปฏิกิริยาตอบรับของเธอ

“ขอโทษนะ ถ้าเราทำให้ลำบากใจ เราคงใจร้อนไปหน่อย สิ่งที่เราพูดอาจทำให้ใบปอรู้สึกกดดัน ลืมๆมันไปเถอะ”

ตุลยวัตก้มหน้าก้มต้าพึมพำเหมือนไม่กล้าสบตาของเธออย่างเต็มตานัก ไม่อยากเห็นความว่างเปล่าในสายตาคู่นั้นอีกแล้ว บางที ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาอาจจะมั่นใจในความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาอยู้ฝ่ายเดียว ซึ่งความเป็นจริงก็คงมีแต่ตัวเธอเท่านั้นที่รู้ใจตัวเองดีที่สุด

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะตุล อย่าเพิ่งคิดไปเองสิ”

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาอย่างมีความหวังอีกครั้ง แต่สิ่งที่มองเห็นก็คือแววตาที่ดูเหมือนกำลังลังเลสับสนของหญิงสาวตรงหน้า เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะ และเธอจะพูดหรือบอกเล่าความรู้สึกในใจของเธอให้เขาได้รับรู้รับฟังบ้างจะได้ไหม

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

จบตอนที่ 31

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 54 21:49:57