๏ เริง,ล่าฝัน ๏

๏ แสงทองทาบโลมทุ่งแซมรุ่งสาง
สาดถ้วนทั่วเถินทางสว่างไสว
ดื่นแดดตอนเช้ากรุ่นละมุนละไม
ระเริงไหวจ้าวับระยับระโยง

๏ ยังเวลามีเริ่มให้เพิ่มรส
ท่วงท่าในบริบทระดับโด่ง-
ดุนจากดินหมองกลั้วสู่ชั่วโมง
ต่างกระโตงเคลื่อนต่อไม่ย่อยอม

๏ โพ้นฟ้ากว้างนกกาเที่ยวหากิน
ยังไกลถิ่นเดินทางไม่จาง,จ่อม-
อยู่กับที่ทุกข์ถมด้วยตรมตรอม
ต่างก็บินโผพร้อมเพื่อชีพตน

๏ คือการขับกายเคลื่อนด้วยเตือนว่า
ที่เกิดมาถ้วนทั่วมีมัวหม่น
ซึ่งต่อสู้ทั้งสิ้นและดิ้นรน
สู่ภาวะหลุดพ้นเพียงบั้นปลาย

๏ จึงชีวิตซุกซ่อนยังหย่อนสร้าง
เหยียดตรง,บ้างคด,พอ..แล้วงอหงาย
ทั้งเกิดแก่เจ็บนั้นจนวันตาย
ก็เวียนวนวกว่ายที่คล้ายกัน

๏ คงไม่เหมือนกันที่ตรงมีต่าง
ทุกก้าวย่างของใครก็ใฝ่ฝัน
ที่จะหุ้มห่อโหมหรือโรมรัน
เพื่อเก็บฝันพรั่งพรูให้อยู่มือ...

๏ แม้ฟากฟ้าคืนหมองที่มืดมิด
ห้วงใจยังคงสิทธิ์หากคิดหือ
โหยหาฝัน ฝ่า, ย่ำ, ให้ร่ำลือ
เป็นแสงเทียนส่องถือเที่ยวนำทาง

๏ ดังหิ่งห้อยพราววับระยับแย้ม
ช่วยเติมแต้มชีวิตคราวคิดต่าง
จากผองฝันเคยขาดมาวาดวาง
แล้วถากถางพงฝันแจ้งทันใจ

๏ หากยังนิ่งเฉย,ท่าม แห่งความกลัว
คอยหลอกตัวเองนั้นแล้วหวั่นไหว
จะเร่งรัดล้มเหลวสู่เปลวไฟ-
แห่งความกลัว,เผาไหม้เริ่มไล่ลาม

๏ ภูเขาสูงฟ้ากว้างก็ย่างก้าว
ข้ามโพ้นอ่าวแอ่งฝันภาพวันหวาม
กี่หมื่นแสนฝันจรดด้วยงดงาม
ยังฝ่าข้ามขอบกรงผ่านดงเดิน

๏ จงลิ้มลองเริงฝ่าการล่าฝัน
ในคืนวันหนาวผ่านหากนานเนิ่น
มีรางวัลวาดหวังเพื่อยังเพลิน-
กับเผชิญโชคพร้อมมาน้อมนำ

๏ ในชีวิตทุกช่วงแห่งห้วงฝัน
อย่าปล่อย,ตัน ชังกะตายให้ตกต่ำ
เถิดลุกขึ้นถากถางทุกอย่างทำ
ที่ฝันย่ำ ฝ่าเดิน...ให้เพลินพราว ๚ะ๛

๐๐๐๔
๒๓๑๑๕๔

จากคุณ	: คนสาธารณะ
เขียนเมื่อ	: 23 พ.ย. 54 01:47:10