ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 13 “มันเป็นเรื่องบังเอิญ” วิลาสิณียืนยันเป็นกระต่ายขาเดียว เมื่อกลับมาถึงที่พักแล้วถูกเพื่อนๆ หยอกเย้าถึงเหตุการณ์ซึ่งเกิดขึ้นที่ท่าน้ำ “นั่นแหละๆ แต่ไม่ได้เรียกบังเอิญ เขาเรียกว่าบุพเพ...” นัดดาพูดยิ้มๆ หากวิลาสิณีไม่ยอมยิ้มด้วย “บุพพงบุพเพอะไรกัน ก็แค่กระแสน้ำ” “แล้วที่แกเกาะแขนพี่บู๊แจล่ะ บังเอิญอีกหรือเปล่า หรือว่าเป็นกระแสอะไรอีก” “ก็ฉันกลัวเขาตกบันไดท่าน้ำนี่นา” วิลาสิณีเตรียมคำตอบไว้แล้ว เพราะรู้ว่าอย่างไรก็ต้องถูกซักถามเรื่องนี้แน่ๆ “พอไปถึงข้างล่าง แกก็ยังไม่ยอมปล่อย” คราวนี้วิลาสิณีแก้ตัวไม่หลุดเพราะไม่ได้เตรียมคำตอบไว้ เธอนึกไม่ออกว่าได้ทำอะไรลงไปบ้าง ด้วยรู้สึกมึนงงราวถูกสะกดจิต “ฉัน... ฉัน...” คนถูกต้อนใกล้จะจนมุมพูดเป็นคนติดอ่าง นัดดาไม่รอช้ายิงคำถามเด็ด “แกคิดยังไงต่อพี่บู๊” จากตะกุกตะกักเลยกลายเป็นเงียบสนิท นัดดากับรุจีแทบจะกลั้นหายใจรอฟังคำตอบจากเพื่อน แต่แล้วก็เหมือนพระมาโปรดวิลาสิณี เมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะ รุจีกึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง ปกรณ์โทรมาหาในจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็ม เธอรับโทรศัพท์ลุกลี้ลุกลน ทั้งอยากคุยกับแฟนและอยากรู้คำตอบของเพื่อน “แป๊บนึง อย่าเพิ่งเล่าไปไกลนะ รอฉันด้วย” เธอบอกวิลาสิณีซึ่งยังคงปิดปากเงียบ ก่อนลุกขึ้นเดินเลี่ยงไปคุยโทรศัพท์กับแฟนอยู่ที่มุมห้อง “ว่าไง แอร์ แกรู้สึกอะไรบ้างหรือเปล่า” นัดดาย้ำถาม นอกจากวิลาสิณีจะไม่ตอบแล้วยังย้อนกลับ “แล้วแกว่าพี่บู๊คิดอย่างไรต่อฉัน” “คิดอย่างไรนะหรือ... ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาคิดเลยเถิดไปถึงขนาดไหน แต่ที่แน่ๆ” นัดดายิ้มให้เพื่อนก่อนพูดชัดๆ “พี่บู๊เขาสนใจแก” “สนใจฉัน... แกคิดไปเองหรือเปล่า” วิลาสิณีแย้งด้วยอาการก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาเพื่อน “ถ้าในบรรดาพวกเราสามคน จะมีใครให้พี่บู๊สนใจ น่าจะเป็นแกมากกว่านะ นัท” “เพราะ...” “ก็เพราะเขารู้จักแกมาตั้งนานแล้วน่ะสิ” “แอร์... แกไปเอาตรรกนี้มาจากไหน” นัดดาถอนหายใจ “แล้วแกก็ไม่ใช่เด็กๆ แล้วที่จะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร การที่พี่บู๊เทคแคร์พวกเราเป็นอย่างดี ทั้งๆ ที่ไม่ใช่หน้าที่ แกคิดว่าเป็นเพราะฉันอย่างนั้นหรือ” วิลาสิณีนิ่งเงียบไปอีกครั้ง นัดดาจึงพูดต่อ “ถ้าพี่บู๊จะจีบฉัน เขาคงไม่รอจนมาถึงวันนี้หรอก ไอ้จิ๊บมันก็ประกาศตัวเองโต้งๆ ว่ามีแฟนแล้ว... ฉันว่าแกรู้อยู่แก่ใจนะว่าที่พี่บู๊ทำอย่างนี้เพราะใคร” คนฟังนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ๆ ก่อนจะกล่าวเสียงอ่อย “แต่เขาชอบยั่วโมโหฉันนะ แกก็เห็น” “แล้วแกโกรธหรือเปล่าล่ะ” “โกรธ” คำพูดนี้ไม่ได้ออกจากปากวิลาสิณี หากเป็นรุจีที่กลับเข้ามาเสนอหน้าหลังเสร็จจากการคุยกับปกรณ์อย่างไม่มีสมาธิ ครั้งนี้น่าจะใช้เวลาคุยน้อยที่สุดตั้งแต่คบกันมา “แรกๆ ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่หลังๆ นี่ไม่นะ ยิ่งคืนนี้...” รุจีพูดค้างไว้เท่านั้น แล้วก็ปิดปากหัวเราะคิกคัก เธอกับนัดดาเห็นพ้องต้องกันว่าวิลาสิณียังขี้โมโหอยู่ก็จริง หากไม่เหมือนเดิม ลองถ้าเป็นผู้ชายอื่นมาก่อกวนอย่างนี้ เห็นทีจะสะบักสะบอมแน่ หรืออย่างน้อยเมื่อเช้าก็ต้องหน้าตาพุพองด้วยฤทธิ์กาแฟร้อน ไม่ใช่แค่เพื่อนของเธองอนร่ำร้องจะกลับบ้านเพียงเท่านั้น “แอร์... ก็ไหนแกบ่นว่าเบื่อความเป็นโสดไง เห็นเพื่อนๆ เป็นฝั่งเป็นฝาทีไรก็หงุดหงิด” นัดดาเลิกพูดจาคาดคั้น หันมาปลอบด้วยน้ำเย็น “แกจะแต่งงานก่อนมีแฟนไม่ได้หรอกนะ” “แล้วแกก็มีแฟนไม่ได้ถ้าไม่เปิดใจ” รุจีกล่าวเสริม วิลาสิณีคิดหนัก เธอสับสนในตัวเองจนบอกไม่ถูก ส่วนหนึ่งคล้อยตามเพื่อน ทว่าส่วนที่คัดค้านกลับมีมากกว่า “ฉันว่ายังไงก็ไม่ใช่ พี่บู๊ชอบยั่ว ส่วนฉันขี้โมโห สักวันคงตีกันตาย” “แล้วที่ผ่านมาเคยตีกันสักยกบ้างหรือยัง” นัดดาถามในสิ่งที่ทุกคนรู้เห็น ก่อนที่รุจีจะสรุป “ฉันว่าใช่อย่างแน่นอน จะหาผู้ชายที่รองรับความขี้โมโหของแกแบบพี่บู๊ได้จากที่ไหนอีกหรือ... แอร์” มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 10:38:52

ความคิดเห็นที่ 2 . วิลาสิณีตื่นเช้าก่อนเพื่อนเหมือนเดิม เธอลงมาเข้าห้องน้ำข้างล่างแล้วก็ต้องแปลกใจ วันนี้บูรณะยังไม่ตื่น ประตูร้านยังคงปิดสนิท ไม่เหมือนเมื่อวานที่เธอลงมาก็เห็นเขาง่วนอยู่กับการเตรียมของแล้ว จนกระทั่งนัดดากับรุจีตื่น ล้างหน้าแปรงฟันทำธุระส่วนตัวจนเสร็จทั้งสามคนก็ยังไม่มีวี่แววว่าบูรณะจะออกมาจากห้องของเขา “เมื่อคืนนอนดึกมั้ง เลยตื่นสาย” รุจีเดา แต่วิลาสิณีไม่คิดว่าจะเป็นไปได้ “พี่เขาต้องขายกาแฟ จะตื่นสายได้ยังไง” ดูจากแววตาแล้ว วิลาสิณีน่าจะเป็นคนกังวลที่สุด เธอพยายามเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวในห้องของบูรณะ พื้นไม้กระดานทั้งชั้นอย่างนี้น่าจะได้ยินเสียงอะไรบ้าง แต่ก็ไม่มีเลย “พังประตูเข้าไปดูเลยไหม” รุจีออกความคิด ซึ่งไม่มีใครเห็นด้วย “บ้าสิ เกิดพี่เขากำลังหลับอยู่สบายๆ มิหาว่าพวกเราเข้าไปทำมิดีมิร้ายหรอกหรือ” นัดดาแย้ง คนคิดก็เลยหัวเราะ “ก็ไม่ดีหรือไง ผิดนักก็ให้เจ้าแอร์ปล้ำเสียเลย” “พูดเป็นเล่นน่าจิ๊บ” วิลาสิณีไม่ขำไปกับมุขนี้ คิ้วของเธอขมวดติดกันจนนัดดาต้องกล่าว “ไม่มีอะไรหรอกน่า คิดมากไปได้ เดี๋ยวพี่เขาก็ตื่น... ไป... เราลงไปข้างล่างกัน ช่วยเปิดร้านเตรียมของให้พี่บู๊ดีกว่า” ไม่มีใครปฏิเสธความคิดนี้ ถึงพวกเธอจะไม่ได้มาพักฟรีๆ แต่น้ำใจของชายหนุ่มมีมากกว่าเงินตราอย่างเปรียบค่ากันไม่ได้ หญิงสาวทั้งสามเดินชักแถวกันลงมาชั้นล่าง นัดดาตรงไปเปิดประตูหน้าร้านเป็นอันดับแรก “อ้าว... ประตูไม่ได้ใส่กลอน” วิลาสิณีกับรุจีเดินตามมาดูก็พบว่าเป็นอย่างที่เพื่อนพูด “พี่บู๊ตื่นแล้วนี่นา” รุจีกล่าว ในขณะที่วิลาสิณีรู้สึกโล่งอก ที่แท้บูรณะก็ตื่นก่อนเธอเหมือนเมื่อวาน เพียงแต่เขาออกไปนอกร้านเท่านั้น วิลาสิณีทำทีออกมายืนบนถนนให้ทุกคนเห็นว่าเธอกำลังสดชื่นกับอากาศบริสุทธิ์ หากความจริงแล้ว ตาคู่สวยแอบมองหาใครบางคนที่หายไป หญิงสาวไม่เห็นใคร นอกจากยายจันกับป้าเอิบซึ่งกำลังเก็บของหลังจากเพิ่งตักบาตรเสร็จ ป้าเอิบส่งเสียงทักทายข้ามถนนมาพร้อมกับรอยยิ้ม “อากาศดีไหมลูก ที่บ้านหนูเย็นอย่างนี้หรือเปล่า” “ที่กรุงเทพก็หนาวค่ะ” วิลาสิณียิ้มตอบ “แต่หนาวน้อยกว่านี้ และอากาศที่นี่ก็ดีกว่าเยอะ” “บ้านนอกก็อย่างนี้แหละลูก หายใจสะดวก ไม่รู้จะแห่เข้าไปอยู่ในเมืองกันทำไม” ป้าเอิบพูดด้วยความภาคภูมิใจในความเป็นชนบทอันสงบสุข ยายจันซึ่งนั่งฟังอยู่ข้างๆ ก็มีสีหน้าแสดงความรู้สึกไม่แตกต่างกัน “คุยเรื่องอะไรกัน บ้านนอกในเมือง” เสียงแหบพร่าของหญิงชราอีกคนดังมาจากในบ้าน สักพักคนพูดก็เดินงกๆ เงิ่นๆ ออกมา ถึงแม้จะไม่ค่อยแข็งแรงนัก แต่รอยยิ้มก็ยังประดับอยู่บนใบหน้าเช่นเดียวกับป้าเอิบกับยายจัน วิลาสิณียกมือไหว้อย่างนอบน้อม ยังผลให้ผู้มาใหม่เพ่งตามองเธอ “คู่รักของพ่อบู๊น่ะ ยายอ่อน” ยายจันแนะนำตามที่เข้าใจ “มาจากกรุงเทพตั้งแต่วานซืนนี้แล้ว” วิลาสิณีทำหน้าปั้นยาก จะทักท้วงว่าไม่ใช่ก็เกรงว่าคนแนะนำจะเสียหน้า จะปล่อยเลยตามเลยก็ตะขิดตะขวงใจ จึงได้แต่ทำตาปริบๆ ฟังผู้ใหญ่คุยกัน “เออแน่ะ... ไม่สบายแค่วันเดียว ตกข่าวไปเสียแล้ว” ยายอ่อนพูดกับยายจัน ก่อนหันมาทางวิลาสิณี “แล้วนี่พ่อบู๊อยู่ไหนล่ะลูก” นั่นเป็นสิ่งที่วิลาสิณีอยากรู้ แล้วยายจันก็ช่วยตอบให้แทน “ออกไปตั้งแต่พระยังไม่มาโน่นแน่ะ เห็นว่าจะไปหาแม่น้อย” แม่น้อยคือใครวิลาสิณีไม่รู้ จะใช่น้อยเดียวกับยายของเด็กชายเปี๊ยกหรือเปล่าหญิงสาวไม่แน่ใจ แต่ที่สงสัยก็คือ บูรณะมีธุระด่วนอะไรถึงกับต้องออกไปหาตั้งแต่เช้าตรู่ สามสาวนั่งเฝ้าร้านกาแฟด้วยใจไม่เป็นสุขนัก มีลูกค้าหลายคนมาด้อมๆ มองๆ บางคนก็ตรงรี่เข้ามาในร้านพร้อมกับสั่งเครื่องดื่ม จนต้องผลัดกันตอบปฏิเสธ “ฉันว่าเราปิดประตูร้านก่อนดีมั้ย จะได้ไม่มีใครเข้าใจผิดอีก” นัดดาออกความเห็น แต่รุจีส่ายหน้า “แล้วเราจะอยู่ในนี้อย่างอุดอู้นะหรือ อย่าเลย ทนเมื่อยมือเมื่อยปาก บอกปฏิเสธจะดีกว่า” “ไม่ใช่แค่นั้นนะสิ ฉันไม่อยากเห็นคนเข้ามาสั่งเก้อ คงเสียอารมณ์กัน” นัดดามีเหตุผลที่ดี แต่เหตุผลของรุจีก็ไม่ใช่เรื่องผิด วิลาสิณีนั่งฟังเพื่อนสักพักก็นึกขึ้นมาได้ “พี่บู๊มีกระดานดำอยู่นี่นา เมื่อวานเห็นคลับคล้ายคลับคลาว่าตั้งอยู่หน้าร้าน” เธอยังจำท่าทางทุลักทุเลของบูรณะที่ยกกระดานดำเข้ามาเก็บในร้านได้ “นั่นไง” วิลาสิณีชี้ไปที่มุมห้อง กระดานดำดังกล่าวตั้งบนขาตั้ง ทว่าหันหน้าเข้าหาข้างฝา “เราก็แค่เขียนบอกว่ายังไม่ขาย หรือไม่ก็ร้านยังไม่เปิด แล้วเอาไปวางหน้าร้านก็สิ้นเรื่อง” “หรือไม่ก็เขียนว่า ปิดกิจการ ร้านเจ๊งแล้ว” รุจีกล่าวเสริมก่อนหัวเราะเอิ๊กอ๊าก “วงเล็บไว้ด้วยว่าคู่รัก  เอ๊ย แฟนสั่งปิด” คนพูดโดนคนถูกพาดพิงซัดต้นแขนเต็มมือ แต่ก็ยังหัวเราะไม่หยุด พอจะลุกขึ้นไปที่กระดานดำก็ถูกนัดดาห้ามไว้ “นั่งอยู่เฉยๆ ตรงนี้แหละ ถ้าขืนเขียนอย่างที่แกบอก มีหวัง...” นัดดาแกล้งเว้นจังหวะแล้วชำเลืองมองไปที่วิลาสิณี “มีหวังพี่บู๊จะปิดกิจการจริงๆ” วิลาสิณีไม่โต้ตอบ รีบเดินไปที่กระดานดำ ด้วยกลัวว่าเพื่อนๆ จะแกล้งเขียนอย่างนั้นจริงๆ วิธีป้องกันที่ดีที่สุดคือ เธอจะต้องเป็นผู้เขียนเอง เมื่อไปถึง ด้วยความที่กระดานดำหันหน้าเข้าหาข้างฝา เธอจึงต้องยกมันกลับด้านมาก่อน พอขยับได้นิดเดียวสายตาเหลือบไปเห็นข้อความที่บูรณะเขียนไว้ “ปิดร้านสองทุ่ม ไปลอยกระทงกับ...” คำสุดท้ายเธอเห็นไม่ชัด เพราะถูกลบไปด้วยมืออย่างลวกๆ แต่ก็พอจะเห็นเค้าลาง วิลาสิณีจึงก้มลงไปดูใกล้ๆ เสียงมอเตอร์ไซค์แล่นมาจอดหน้าร้านดังขึ้นขัดจังหวะ วิลาสิณีหันไปมองพร้อมๆ กับรุจีส่งเสียงบอก “ไม่ต้องเขียนแล้วแอร์ พี่บู๊กลับมาแล้ว” วิลาสิณีเผลอตัวยิ้ม บูรณะกลับมาพร้อมกับวัยรุ่นชายสองคนและมอเตอร์ไซค์สามคัน เธอเห็นเขาพูดอะไรสักสองสามคำแล้ววัยรุ่นทั้งสองก็ขี่มอเตอร์ไซค์กลับไปหนึ่งคัน “เจ้าแอร์เกือบจะเขียนไปตั้งหน้าร้านว่า ปิดกิจการวงเล็บ...” คำฟ้องล้อเล่นของรุจีขาดหายเมื่อวิลาสิณีถลึงตาห้ามไว้ บูรณะไม่ได้สนใจฟังเลย เพราะทันทีที่เขาเห็นวิลาสิณียืนอยู่ตรงกระดานดำ หัวใจของเขาก็หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม “แอร์...” เสียงตกใจของเขาเพิ่มคนตกใจขึ้นมาอีกหนึ่งคน “แอร์ไม่ได้จะเขียนอย่างที่จิ๊บบอกเสียหน่อย” วิลาสิณีตีความอาการของชายหนุ่มไปอีกทาง “ทำไมต้องขึงขังขนาดนั้น” บูรณะร้อนใจ ถึงแม้ว่าเขาจะลบคำที่เด็กชายเปี๊ยกเขียนไว้ไปแล้ว แต่ก็ลบด้วยความรีบร้อนเท่านั้น ไม่แน่ใจว่าจะยังพออ่านออกหรือเปล่า เขามองตาหญิงสาวแล้วก็โล่งอก เธอไม่น่าจะเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น บูรณะรีบเดินไปหาวิลาสิณี จับกระดานดำขยับเข้าที่ตามเดิมแล้วกล่าว “ไม่ต้องเขียนบอกใครหรอกครับ เพราะวันนี้ผมจะปิดร้านจริงๆ” วิลาสิณีมึนงง ในขณะที่นัดดากับรุจีอุทานออกมาพร้อมกัน “อ้าว... ทำไมล่ะคะ” บูรณะเหลือบตามองคนอุทานแวบหนึ่ง แล้วหันมาพยักหน้าให้วิลาสิณี “ตามผมมาทางนี้สิครับ” แม้จะยังงงๆ อยู่ แต่วิลาสิณีก็เดินตามชายหนุ่มออกไปยังหน้าร้าน โดยมีเพื่อนสาวทั้งสองก้าวเท้าตามติด วิลาสิณีมองมอเตอร์ไซค์สองคันที่บูรณะผายมืออวดอย่างไม่เข้าใจ เช่นเดียวกับนัดดาและรุจี พวกเธอไม่รู้ว่าบูรณะจะสื่อถึงอะไร “มอเตอร์ไซค์... แล้วทำไมหรือคะ” “ผมยืมมาให้” บูรณะตอบสั้นๆ ยิ่งสร้างความสับสนแก่หญิงสาวทั้งสาม “เชียงคานแค่นี้ เราขี่จักรยานเที่ยวได้ค่ะ ไม่เมื่อยเท่าไหร่หรอก” นัดดาเป็นคนบอก และรุจีก็พยักหน้าสนับสนุน “วันนี้อาจจะไม่ได้ไปไหนเลยด้วยซ้ำ คงวนๆ อยู่แถวๆ นี้เท่านั้นค่ะ” เหมือนกับบูรณะไม่ได้ฟัง ซ้ำยังพูดไปอีกเรื่อง “ถ้าที่เชียงคานมีรถยนต์ให้เช่า ผมก็คงจะหามาให้ แต่จนใจด้วยเป็นเมืองเล็กๆ จึงได้แต่ไปหยิบยืมมอเตอร์ไซค์มาจากคนรู้จักเท่านั้น คิดว่าน่าจะพอใช้ได้นะครับ” วิลาสิณีอึ้ง พยายามจะแปลความหมาย แต่สุดท้ายก็ไม่รู้เรื่อง จึงถามไปตรงๆ “พี่บู๊ช่วยอธิบายให้พวกเราเข้าใจหน่อยได้ไหมคะ” “ก็แอร์เคยบอกว่าอยากไปภูสวนทรายไม่ใช่หรือ” คำอธิบายของชายหนุ่มทำเอาวิลาสิณีอึ้งไปกว่าเดิม คำปรารภสั้นๆ ของเธอเมื่อคืน ไม่คิดว่าบูรณะจะใส่ใจถึงขนาดนี้ หญิงสาวมองตาของเขาแล้วหันไปมองมอเตอร์ไซค์สองคัน สภาพค่อนข้างใหม่ ก่อนกลับมามองดวงตาของชายหนุ่มอีกครั้ง “พี่บู๊ยืมรถมาให้เพื่อไปภูสวนทราย” บูรณะพยักหน้าแทนคำตอบ วิลาสิณีรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ในลำคอ เธอพยายามฝืนถามต่อไป “ที่พี่บู๊บอกว่าจะปิดร้าน เพราะจะไปกับพวกเรา” บูรณะพยักหน้าอีกครั้ง “ถึงแถบนี้จะไม่มีอะไร แต่แอร์กับเพื่อนๆ เดินทางกันลำพังอาจไม่ปลอดภัยนัก มีผมไปเป็นเพื่อนน่าจะดีกว่า อีกอย่างหนึ่งผมเคยไปที่นั่นมาแล้ว พอจะนำทางได้” ความตื้นตันใจเกิดขึ้นไม่บ่อยนักสำหรับวิลาสิณี จะเรียกว่าไม่เคยมีผู้ชายใส่ใจเธอถึงขนาดนี้มาก่อนก็ว่าได้ เธอหันไปมองเพื่อนๆ เพื่อขอความเห็น แน่นอน... ไม่มีใครคัดค้านอยู่แล้ว มีแต่จะเห็นดีด้วย “ฉันขึ้นไปเตรียมตัวก่อนดีกว่า” นัดดากล่าวประโยคนี้แทนคำตอบ แล้วผลุนผลันเดินอย่างเร่งรีบไปที่บันได โดยมีรุจีโผตามไปติดๆ “รอฉันด้วย นัท” ไม่มีทางเลือกเป็นอย่างอื่น โปรแกรมเที่ยวที่วางไว้ตั้งแต่แรกเป็นไปตามเดิม เปลี่ยนจากเดินทางด้วยรถยนต์เป็นมอเตอร์ไซค์แทนเท่านั้น ไม่สิ... ไม่ใช่เพียงเท่านั้น วิลาสิณีคิด สิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปอีกหนึ่งประการ และเป็นประการที่สำคัญที่สุดสำหรับการไปอุทยานแห่งชาติภูสวนทรายก็คือ การมีบูรณะร่วมเดินทางไปด้วยอีกหนึ่งคน ------------- จบบทที่ 13 ------------- ต่อบทที่ 14 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 10:40:16

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 14 ครึ่งชั่วโมงต่อมา ทุกสิ่งทุกอย่างก็พร้อมสำหรับการเดินทาง รุจีต้องฝากเสื้อผ้าไว้ในเป้ของนัดดา เพราะเธอมีแต่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ส่วนวิลาสิณีกับบูรณะไม่มีปัญหา ต่างคนต่างสะพายเป้คนละหนึ่งใบ คนพร้อม รถพร้อม ข้าวของทุกอย่างพร้อม เหลือเพียงอย่างเดียวก็คือ ใครจะนั่งไปกับใคร และใครเป็นคนขับขี่ ใครเป็นคนซ้อนท้าย “ฉันขี่มอเตอร์ไซค์ไม่เป็น” รุจีออกตัวเป็นคนแรก แน่นอนถึงจะบอกว่าเป็น ก็คงไม่มีใครกล้าให้เธอขับขี่แน่ เมื่อเคยเห็นฝีมือในการบังคับรถจักรยานมาก่อนหน้านี้แล้ว “สำหรับฉันไม่มีปัญหา น่าสนุกดีออก ได้ขี่รถมอเตอร์ไซค์กินลมชมธรรมชาติ” ความหมายของนัดดาก็คือ เธอต้องการเป็นผู้ขับขี่ วิลาสิณีพยักหน้าเข้าใจ ส่วนบูรณะนิ่งเฉย การนั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งพร้อมกับจับแฮนเดิ้ลไว้ แทนคำตอบได้ดีอยู่แล้ว เป็นอันว่าหมดปัญหาเรื่องคนขับขี่ มาถึงเรื่องคนซ้อน... รุจีไม่รอช้ากระโดดขึ้นนั่งมอเตอร์ไซค์คันว่างทันทีตั้งแต่นัดดาพูดจบ กว่าวิลาสิณีจะรู้ว่าเสียท่าก็ไม่เหลือที่ว่างอื่นใดให้เธออีกแล้ว นอกจากเบาะนั่งด้านหลังบูรณะ หญิงสาวยืนเคว้ง หันรีหันขวาง พยายามสะกิดเพื่อน “จิ๊บ... แกมานั่งคันนี้ดีกว่าไหม” รุจีสั่นศีรษะทั้งๆ ที่ไม่หันหน้ามา “ไม่ได้หรอก นั่งซ้อนท้ายผู้ชายอื่น เกิดพี่ปกรณ์รู้เข้า มันจะไม่ดี” “แล้วฉันล่ะ” วิลาสิณีพูดโดยไม่ทันคิด จึงถูกเพื่อนสวนกลับ “แกมีใครให้แคร์หรือไง” คนไม่มีใครยืนอ้าปากค้าง เพราะยังไม่ทันจะโต้ตอบ นัดดาก็บิดคันเร่ง พอรถมอเตอร์ไซค์ซึ่งมีรุจีซ้อนท้ายออกไป ปล่อยให้เธอยืนอยู่กับบูรณะซึ่งนั่งคร่อมรถมอเตอร์ไซค์อีกคันพร้อมจะออกเดินทาง “มานั่งคันนี้เถอะครับ หรือว่าแอร์จะเป็นคนขี่ก็ได้นะ” ไม่ต้องคิดเลยสักนิด ระหว่างเป็นคนซ้อนท้าย กับการขับขี่โดยมีบูรณะอยู่ข้างหลัง เธอขอเลือกอย่างแรกดีกว่า วิลาสิณีก้าวขึ้นมาซ้อนท้ายบูรณะอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก เธอไม่เคยอยู่ใกล้ผู้ชายคนใดขนาดนี้มาก่อน และจะเป็นอย่างนี้ไปตลอดการเดินทางร่วมครึ่งค่อนวัน ยังดีที่มีกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขาขวางกั้น เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว... ใจคงกระเจิดกระเจิงหาหนทางกลับมาหาเจ้าของไม่เจอกันเลยทีเดียว นัดดาขับขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปได้เพียงยี่สิบเมตรก็จอดรอ เธอหัวเราะคิกคักกับรุจี เมื่อเห็นวิลาสิณีนั่งซ้อนท้ายบูรณะ พอคู่นั้นใกล้เข้ามา นัดดาก็สะกิดเพื่อน “เร็วๆ จิ๊บ” รุจีรู้ใจคนเร่ง ยกกล้องถ่ายรูปที่ถือเตรียมไว้แล้วขึ้นเล็ง แล้วกดถ่ายอย่างไม่ยั้ง ภาพที่ได้คือคนขับขี่ยิ้มแป้น ส่วนคนนั่งซ้อนท้ายโบกไม้โบกมือห้ามเป็นพัลวัน รุจีเก็บกล้องแล้วหัวเราะ พลางนึกในใจ จะโบกมือห้ามได้ทั้งวันก็ลองดู ทั้งสี่คนแวะรับประทานอาหารเช้าก่อนออกเดินทางต่อไป แปดนาฬิกาเศษของวันจันทร์ถ้าอยู่ในเมืองกรุงก็นับว่าสายมากแล้ว ทว่าที่นี่คือเมืองชายแดนของภาคอีสานตอนบน เมืองที่ไม่ต้องเร่งรีบแข่งกับเวลา ทุกสรรพสิ่งจึงดูเนิบช้า จนบางคนรู้สึกว่า โลกหยุดหมุน... ที่เชียงคาน บนถนนลาดยางสายเล็กๆ ที่ทอดยาวเลียบแม่น้ำโขง มอเตอร์ไซค์สองคันแล่นฝ่าลมหนาวด้วยความเร็วต่ำ จุดหมายปลายทางบัดนี้กลายเป็นเรื่องรอง เพราะทิวทัศน์สองฟากฝั่งสะกดสายตาทุกคู่ให้หลงใหลไปกับธรรมชาติอันงดงาม ด้านขวาของถนนคือแม่น้ำโขงอันกว้างใหญ่ สายน้ำซึ่งเป็นพรมแดนกั้นระหว่างสองมิตรประเทศ ส่วนด้านซ้ายเป็นทุ่งนาสลับกับภูเขา กลุ่มหมอกสีขาวลอยระเรี่ยแตะยอดไม้มองเห็นอยู่ไม่ไกล จนคล้ายกับจะเอื้อมมือสัมผัสได้ นัดดาคอยชี้ให้รุจีถ่ายรูปไปตลอดทาง ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแปลกตาสำหรับพวกเธอไปทั้งหมด เสียงคุยโหวกเหวกจากมอเตอร์ไซค์คันนี้ดังไม่หยุดหย่อน ผิดกับคันที่นำหน้าราวกับไม่ได้มาด้วยกัน บูรณะหน้าชาเพราะลมหนาวที่ปะทะ หมวกกันน็อคแบบครึ่งใบที่สวมใส่อยู่ช่วยอะไรไม่ได้มากเลย ท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้า เขามีเรื่องราวมากมายที่จะคุยกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างหลัง ทว่าไม่รู้เป็นเพราะอะไร คำพูดต่างๆ จึงไม่กล้าหลุดออกมาจากปาก หากจะว่าคนนั่งหน้าเย็นยะเยือกด้วยลมหนาวแล้ว คนนั่งหลังกลับรู้สึกตรงกันข้าม ทั้งๆ ที่อุณหภูมิขณะนี้ต่ำกว่าสิบห้าองศาเซลเซียส แต่วิลาสิณีกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด จะว่าไอร้อนจากแผ่นหลังของชายหนุ่มซึ่งห่างเพียงแค่คืบก็ไม่น่าจะใช่ ไม่น่าจะมีมนุษย์คนใดสร้างความอบอุ่นเช่นนี้ได้ นอกเสียจาก... “เดี๋ยวเราแวะขึ้นไปไหว้พระใหญ่กันนะครับ” คำพูดของบูรณะปลุกวิลาสิณีให้ตื่นขึ้นจากภวังค์ การเดินทางครั้งนี้เธอไม่รู้อะไรไปมากกว่าจุดหมายอยู่ที่อุทยานแห่งชาติภูสวนทราย ดังนั้นเมื่อชายหนุ่มว่าอย่างไรเธอก็ต้องว่าตาม บูรณะชะลอความเร็วของรถมอเตอร์ไซค์ลง ก่อนเปิดไฟเลี้ยวขวา เส้นทางสู่พระใหญ่เล็กลงไปอีก ซ้ำยังคดเคี้ยวไปมา ผ่านชุมชนมุ่งหน้าขึ้นภูเขา ชายหนุ่มหันมามองมอเตอร์ไซค์อีกคันด้วยความเป็นห่วง ทว่าไม่มีปัญหา นัดดาขับขี่ได้ดี ซ้ำยังเริงร่ากับเส้นทางสูงชันอีกต่างหาก พระใหญ่คือพระพุทธรูปปางลีลาประทานพรองค์ใหญ่สมชื่อ ประดิษฐานอยู่บนยอดเขาไม่สูงนักริมแม่น้ำโขง หนึ่งหนุ่มสามสาวกราบไหว้เสร็จก็พากันมายืนอยู่ที่จุดชมวิว “ตรงนี้เป็นจุดที่แม่น้ำโขงกลับมาเป็นพรมแดนกั้นระหว่างประเทศไทยกับประเทศลาวอีกครั้ง” บูรณะบอกหญิงสาวทั้งสามที่กำลังมองลงไปเบื้องล่าง เห็นแม่น้ำสองสายมาบรรจบกัน “อ้าว...” นัดดาอุทานเสียงยาว “แม่น้ำโขงไม่ได้กั้นพรมแดนไทยกับลาวตลอดแนวหรอกหรือคะ” “นั่นสิคะ แอร์ก็เข้าใจอย่างที่นัทพูดเหมือนกัน” “เปล่าครับ” มีอยู่สองช่วงที่เส้นกั้นพรมแดนไทยลาวไม่ใช่แม่น้ำโขง” ขณะที่วิลาสิณีกับนัดดาหน้าเหลอหลาไปกับความรู้ใหม่ รุจีก็กระหยิ่มยิ้มย่อง เธอมองเพื่อนทั้งสองเหมือนเด็กน้อย “นี่แหละน้า พวกไม่ตั้งใจเรียนภูมิศาสตร์” พวกไม่ตั้งใจเรียนสองคนมองหน้ากัน ก่อนหันมาร่วมใจกันเล่นงานคนเรียนเก่ง “แล้วแกล่ะ ตั้งใจเรียนนักหรือ ไม่มีลืมเลยใช่มั้ย” นัดดาลงดาบแรก ส่วนวิลาสิณีซ้ำดาบสอง “ว่าแต่ว่า แกรู้หรือเปล่าเถอะว่าโลกมันกลมไม่ใช่แบน” “อ๋าย... รู้สิจ๊ะ” คนเก่งลอยหน้าลอยตาพูด “ไม่งั้นมันจะหมุนรอบตัวเองได้หรือ แกอยากรู้อะไรถามมาสิ รับรองฉันตอบได้เป๊ะๆ” “ถ้างั้น... นั่นแม่น้ำอะไร” นัดดาชี้ลงไปที่แม่น้ำสายเล็กที่ไหลมาบรรจบกับแม่น้ำโขง รุจีมองตามแล้วยกมือเกาหัวแกรกๆ เธอนึกอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะโพล่งออกมา “แม่น้ำสาละวิน” คนรอคำตอบต่างสะดุ้งเฮือก บูรณะหัวเราะหึหึ แต่ไม่พูดอะไร ปล่อยให้เพื่อนๆ ว่ากันเอง “บ้าสิแก แม่น้ำสาละวินมันกั้นไทยกับพม่า มั่วแล้วมั้ง” “เมียนมาร์จ้ะ” คนมั่วยังอุตส่าห์แก้ให้ถูก วิลาสิณีส่ายหน้า คนอวดเก่งย่ำแย่กว่าเธอเสียอีก “ตกลงแกรู้แน่แล้วใช่ไหม ว่าโลกกลม” รุจีหัวเราะแหะๆ แก้เก้อ อย่าว่าแต่แม่น้ำแถวนี้เลย คลองแสนแสบในเมืองหลวงเห็นอยู่ทุกวี่ทุกวันแท้ๆ เธอยังไม่รู้เลยว่ามันไหลจากไหนไปไหน ในที่สุดก็ไม่พ้นคนเล่าคนเดิม “ที่เห็นนั่น แม่น้ำเหืองครับ สำคัญไม่ใช่น้อย เพราะจากตรงนี้เป็นต้นไป แม่น้ำเหืองจะเป็นเส้นกั้นพรมแดนไทยกับลาวแทนแม่น้ำโขง” “พี่บู๊เก่งจัง” รุจีชมบูรณะ แล้วก็แกล้งเหน็บเพื่อนลอยๆ “ถ้าไม่อยากเสียดายภายหลังก็รีบๆ คว้าไว้นะ” บูรณะหัวเราะเบาๆ เขาเข้าใจในความหมายของคนพูดดี “ผมไม่เก่งหรอกครับ มาตอนแรกก็ไม่รู้อะไรเหมือนกัน อาศัยถามๆ เขาไปน่ะครับ คนแถบนี้เขามีความภูมิใจในถิ่นของตัวเองมาก ถามไปเถอะครับ ตอบได้หมดทุกข้อ ไม่มีบ่ายเบี่ยง” “ทุกข้อโดยไม่บ่ายเบี่ยงแน่หรือคะ ถ้างั้นจิ๊บขอถามว่าพี่บู๊... “จิ๊บ...” วิลาสิณีรีบส่งเสียงปรามทันที เธอไม่แน่ใจว่ารุจีจะถามอะไร แต่เพื่อความปลอดภัย จึงต้องตัดไฟเสียแต่ต้นลม คนถูกห้ามหัวเราะคิกคัก เอียงหน้าเข้ามากระซิบ “แหม... แกไม่อยากรู้หรือไง” “ไม่อยาก” “แต่ฉันอยากรู้นี่นา” แล้วรุจีก็หันไปถามบูรณะเร็วปรื๋อ “พี่บู๊มีแฟนแล้วหรือยังคะ” บูรณะเหลือบตามองวิลาสิณี ก่อนหันมายิ้มให้คนถาม “บังเอิญผมไม่ใช่คนแถวนี้เสียด้วยสิครับ” “ว้า...” รุจีเสียดาย ชายหนุ่มจึงหัวเราะ แล้วพูดต่อ “แต่ก็พอจะตอบได้ครับว่าผมยังไม่มีแฟน” รุจีกับนัดดายิ้มแป้นถูกอกถูกใจ โดยเฉพาะรุจีถึงกับเข้าไปกระแซะวิลาสิณี “เป็นไง ไหนบอกว่าไม่อยากไม่ใช่เหรอ ฉันเห็นนะว่าแกแอบฟังอยู่” “อะไร...” วิลาสิณีทำไขสือ ทั้งๆ ที่รุจีกล่าวไม่ผิดจากความเป็นจริง “ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องอะไรเลย กำลังดูวิวเพลินๆ” “ดูวิว... ไม่รู้เรื่องเหรอ... ได้ เชิญชมวิวของแกต่อไปนะ” รุจียิ้มอย่างมีเลศนัย พอเห็นวิลาสิณีทำไก๋มองไปยังทิวทัศน์เบื้องล่าง เธอก็จีบปากจีบคอพูดกับบูรณะ “พี่บู๊ขา จิ๊บอยากจะบอกว่า เจ้าแอร์ก็ยังไม่มีแฟนเหมือนกันค่ะ” บูรณะพยายามเก็บอาการดีใจไม่ให้ออกมานอกหน้า แต่สุดท้ายก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ “ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ” “เชื่อเถอะค่ะ โสดสนิทจริงๆ นี่กำลังหาทางลงจากคานอยู่” “ไอ้จิ๊บ” สุดที่จะทนไหว วิลาสิณีหันขวับมาทางเพื่อนซึ่งจีบปากจีบคอทำหน้าเป็น “แกชักจะพูดมากเกินไปแล้วนะ” “แล้วไม่ถูกหรือไง” คนพูดมากเถียง “ฉันก็แค่อยากให้พี่บู๊มั่นใจเท่านั้น จริงมั้ยคะพี่บู๊” จู่ๆ รุจีก็โยนเผือกร้อนมาให้รับ บูรณะทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการยิ้มอยู่เฉยๆ หากกระนั้นก็ยังถูกวิลาสิณีส่งค้อนวงใหญ่มาให้อยู่ดี เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขเป็นอย่างยิ่ง มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 10:43:43

ความคิดเห็นที่ 4 . ดวงอาทิตย์ขึ้นสูงมากแล้ว หากหนทางยังอีกยาวไกล มอเตอร์ไซค์สองคันเพิ่มความเร็วขึ้นมากกว่าช่วงเช้า แสงแดดอันอบอุ่นไล่สายหมอกจนสลายไปสิ้น มองไปทางใดก็เจอแต่ความสดใส ไม่เว้นแม้แต่ผู้เดินทางทั้งสี่คน อาหารกลางวันอย่างเรียบง่าย ที่อำเภอท่าลี่ อำเภอเล็กๆ ติดชายแดนของจังหวัดเลย สร้างความเอร็ดอร่อยให้แก่หนึ่งหนุ่มสามสาวได้ไม่น้อย เมื่อรสชาติถูกปาก บูรณะจึงตัดสินใจจะสั่งทั้งข้าวสวยและกับข้าวไปเป็นอาหารมื้อเย็น “วันนี้ไม่ใช่วันหยุด ที่อุทยานแห่งชาติภูสวนทรายอาจจะไม่มีอาหารขายครับ ซื้อเตรียมไปเลยดีกว่า กันอดตาย” ทุกคนเห็นด้วยกับบูรณะ อุทยานแห่งชาติภูสวนทรายไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยวยอดนิยม นักท่องเที่ยวยังน้อยและเอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ ร้านอาหารสวัสดิการของอุทยานจึงไม่เตรียมอาหารไว้ให้หากไม่สั่งจองไปล่วงหน้า “แอร์อยากกินอะไรบ้าง เลือกเลย ผมกินได้ทั้งนั้น” บูรณะส่งรายการอาหารให้วิลาสิณี ซึ่งปฏิเสธทันควัน และส่งคืนกลับไป “ขืนให้แอร์เลือก มันก็เหมือนมื้อกลางงวันเท่านั้นสิคะ” ก็น่าเป็นไปตามที่หญิงสาวกล่าว เพราะมื้อที่เพิ่งผ่านมา ทุกคนก็โยนหน้าที่นี้มาให้เธอ แล้วรายการอาหารของร้านเล็กๆ แห่งนี้ก็มีเพียงไม่กี่อย่าง “พี่บู๊เลือกดีกว่า แอร์ไม่เรื่องมากอยู่แล้ว” “อะแฮ่ม !” รุจีกระแอมเสียงดังราวกับช้างเข้าไปติดคออยู่ทั้งโขลง “จะพูดจะจาอะไรกัน เกรงใจคนอื่นบ้างสิ... อิจฉาเป็นนะ” วิลาสิณีหน้าแดง ทั้งเขินทั้งขุ่นเคือง คว้ารายการอาหารมาจากมือบูรณะแล้วยื่นให้คนขี้อิจฉา “เอ้า... งั้นแกสั่ง ทีเมื่อกี้ละไม่ช่วย ให้ฉันเลือกอยู่คนเดียว” รุจียิ้มกริ่ม เอามือไพล่หลังไม่ยอมรับสิ่งที่เพื่อนยื่นมา แต่ก็อ้าปากพูด “เอาอะไรก็ได้ที่เผ็ดๆ มันเลี่ยน” นัดดาทนฟังไม่ไหวจึงซัดเข้าให้เผียะใหญ่ แล้วใช้มือข้างที่ตีดันรุจีให้ออกห่าง “ไปโทรศัพท์หาพี่ปกรณ์ของแกเลยไป ประเดี๋ยวออกนอกเมืองไม่มีสัญญาณ แล้วจะมาโอดครวญไม่ได้นะ” รุจีหัวเราะคิกคัก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเดินต้วมเตี้ยมออกไปหน้าร้าน นัดดามองตามพลางส่ายหน้า เธอเองก็อยากจะกระเซ้าเย้าแหย่วิลาสิณี แต่ถ้าหากมากเกินไปอย่างที่รุจีทำ ก็อาจส่งผลให้คนถูกแหย่เกิดอาการพาล คราวนี้ได้ขึ้นคานไปตลอดชีวิตแน่ๆ เส้นทางจากอำเภอเชียงคานมาอำเภอท่าลี่ว่าสวยสดงดงามแล้ว แต่ก็ยังสวยไม่ได้ครึ่งของเส้นทางจากอำเภอท่าลี่ไปอำเภอนาแห้ว บางช่วงก็คดโค้งไปตามโตรกเขา และบางตอนก็เลี้ยวลดเลียบริมสายน้ำ ยิ่งเมื่อถึงหนทางสู่อุทยานแห่งชาติภูสวนทราย มอเตอร์ไซค์ก็ต้องไต่ระดับความสูงชันมากขึ้นทุกที ความรกครึ้มของต้นไม้ใหญ่น้อยทำให้แสงแดดยามบ่ายแทบจะส่องไม่ถึงพื้น อากาศอุ่นซึ่งสัมผัสมาตั้งแต่เที่ยงก็กลับมาเย็นยะเยือกอีกหน จนคนขับขี่และคนซ้อนท้ายปรับตัวแทบไม่ทัน “อากาศหนาวนะครับ” บูรณะพูดเบาๆ วิลาสิณีตอบกลับไปด้วยระดับเสียงเดียวกัน เสื้อคลุมตัวหนากับแขนตัวเองที่กอดแนบอกช่วยเพิ่มอุณหภูมิได้ไม่น้อย เธออดนึกถึงคนขับขี่ไม่ได้ว่าจะหนาวเย็นเช่นไร ในเมื่อถูกลมปะทะโดยตรง มิหนำซ้ำยังยกมือกอดอกไม่ได้อย่างเธอ “ไหวไหมคะ เปลี่ยนให้แอร์ไปขี่มั่งก็ได้นะ” หญิงสาวถามทั้งๆ ที่ยังไม่แน่ใจเลยว่าเธอจะขับขี่ได้หรือเปล่ากับเส้นทางที่คดเคี้ยวและสูงชันเช่นนี้ “ไหวสิครับ นัทเขายังทนได้เลย” พอได้ยินชายหนุ่มอ้างถึงเพื่อนที่ตามมาห่างๆ อยู่ข้างหลัง วิลาสิณีก็หันไปมองด้วยความเป็นห่วง “ป่านนี้แข็งตายไปแล้วมั้ง” ทว่าภาพที่เธอเห็นกลับเป็นตรงกันข้าม สภาพของผู้ขับขี่กับผู้ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์คันนั้นดีกว่าคันนี้มากมาย เพราะรุจีทำในสิ่งที่วิลาสิณีทำไม่ได้... นั่นก็คือ เอนตัวมาด้านหน้าแล้วกอดผู้ขับขี่อย่างแนบแน่น “ไม่หนาวเหรอแอร์” รุจีโหวกเหวกลั่นพร้อมกับโบกมือให้ ก่อนลดมือลงไปกอดนัดดาไว้อีกครั้ง วิลาสิณีจำใจโบกมือตอบ แต่ไม่พูดอะไรด้วยเกรงว่าจะเข้าตัว เธอหันกลับไปมองข้างหน้าตามเดิมแล้วถามบูรณะ “อีกไกลไหมคะ ภูสวนทราย” “พักใหญ่ๆ นั่นแหละครับ” บูรณะตอบแล้วเปรย “อากาศจะเย็นลงเรื่อยๆ” นั่นเป็นสิ่งที่วิลาสิณีสัมผัสได้ ดวงอาทิตย์ต่ำลงทุกทีสวนทางกับเธอที่ขึ้นภูเขาสูง อากาศตอนนี้หนาวกว่าตอนเช้าที่เชียงคานเสียอีก “พี่บู๊ทนได้แน่นะคะ” เธอย้ำถาม ซึ่งบูรณะก็หัวเราะยืนยันคำตอบเดิม “ว่าแต่แอร์เถอะ ถ้าหนาวมากๆ จะกอด...” วิลาสิณีใจเต้นตึกตัก มันคงจะกระเด็นกระดอนออกไปนอกอกถ้าหากไม่ได้ยินคำพูดต่อมาของเขา “เป้หลังของผมไว้ก็ได้นะครับ” ไม่รู้ว่าความโล่งอกหรือความเสียดายมีมากกว่ากัน แต่กระนั้นวิลาสิณีก็ทำตามที่บูรณะบอกอย่างเต็มใจ เป้หลังของชายหนุ่มกอดแล้วอุ่นกว่ากอดอกตัวเองก็จริง ทว่ามีสิ่งที่มากกว่านั้น แขนของเธอที่สัมผัสแผ่นหลังของเขา คลับคล้ายกับมีไฟฟ้าช็อตวูบวาบอยู่ภายใน... ร้อนถึงขั้นใจละลายเลยทีเดียว ! ------------- จบบทที่ 14 ------------- ต่อบทที่ 15 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 10:52:57

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 15 ในที่สุดหนุ่มสาวทั้งสี่คนก็มาถึงอุทยานแห่งชาติภูสวนทราย แสงแดดยามสิบหกนาฬิกายังแผดจ้า ทว่าอากาศกลับเย็นยะเยือก หากทุกคนรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ลงจากรถมอเตอร์ไซค์ไปยืดเส้นยืดสาย การขยับแขนขาไปมาทำให้อุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้น “สวยจังเลย” รุจีกล่าวออกมาพร้อมกับกระโดดโหยงเหยง ความจริงรูปร่างค่อนข้างสมบูรณ์อย่างเธอน่าจะรู้สึกหนาวน้อยกว่าคนอื่น วิลาสิณีถอดหมวกกันน็อคแล้วสะบัดศีรษะพร้อมๆ กับยกมือปัดทรงผมที่ระใบหน้าให้เรียบร้อย ก่อนมองไปรอบๆ สวยจริงๆ อย่างที่รุจีกล่าว เธอกำลังยืนอยู่บนภูเขาอันเขียวขจี ตรงเนินหน้าร้านสวัสดิการคือแปลงไม้ดอกปลูกลดหลั่นกันเป็นขั้นบันได สีสันสดใสของดอกไม้ตัดกับสีเขียวดูงดงาม ยิ่งเมื่อวิลาสิณีหันกลับไปมองทางทิศใต้ ทางที่เธอเพิ่งผ่านมาก็ยิ่งตื่นใจ ด้วยภาพของเทือกเขาสลับซับซ้อนไล่เลียงกันไปจนสุดสายตา วิลาสิณีรู้สึกว่าร่างกายของเธอเล็กลงเหลือตัวนิดเดียวเมื่อตกอยู่ในทะเลภูเขา และยิ่งเล็กลงไปอีกเมื่อพบว่าเย็นวันนี้นอกจากคณะของเธอแล้ว ไม่มีนักท่องเที่ยวอื่นใดอีกเลย “จะพักบ้านของอุทยาน หรือจะเช่าเต็นท์ดีครับ” บูรณะถามหญิงสาวทั้งสาม ซึ่งทุกคนก็ตอบกลับมาเป็นเสียงเดียว “เต็นท์ค่ะ” “แน่ใจนะ” บูรณะเน้นถาม “อากาศตอนกลางคืนจะหนาวจัด ผมถามเจ้าหน้าที่แล้ว เมื่อคืนที่ผ่านมาอยู่ที่ประมาณแปดองศา” คราวนี้สามสาวมองหน้ากัน สิบห้าองศาเซลเซียสที่เชียงคาน พวกเธอพอทนไหวเพราะนอนอยู่ในห้องหับมิดชิด แต่นี่เป็นเต็นท์บางๆ น่าจะสาหัสสากรรกว่าหลายเท่า “แน่ใจค่ะ” วิลาสิณีตอบเป็นคนแรก “มาเที่ยวธรรมชาติทั้งที จะไปนอนในบ้านพักทำไมให้เสียบรรยากาศ” “แอร์แน่ใจ นัทก็แน่ใจ” นัดดาว่าตามเพื่อน ส่วนรุจีไม่ตอบตรงๆ แต่ความหมายไม่แตกต่างกัน “ฉันนอนกลาง ห้ามใครแย่งเด็ดขาด” เป็นอันว่าทุกคนสมัครใจที่จะนอนเต็นท์ บูรณะจึงจัดแจงเป็นธุระให้ นอกจากเต็นท์สองหลังแล้วเขายังเช่าถุงนอนอีกแปดชุด โดยให้ใช้คนละสองชุด ทั้งเป็นถุงนอนและดัดแปลงเป็นผ้าห่มป้องกันอากาศหนาวจัด ร้านอาหารสวัสดิการของอุทยานไม่เปิดบริการตามคาด แต่ด้วยความรอบคอบของบูรณะจึงไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องอาหารเย็น สามสาวสนุกสนานอยู่กับการถ่ายรูป หลังจากบูรณะจัดการเรื่องเช่าเต็นท์และเครื่องนอน รวมทั้งเลือกสถานที่ โดยเจ้าหน้าที่อุทยานอำนวยความสะดวกและช่วยกางให้เสร็จสรรพ เขาก็ยืนมองนางแบบสมัครเล่นแต่ละคนที่โพสต์ท่ากันอย่างสุดฤทธิ์ บูรณะอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นวิลาสิณีทำท่าทำทางเหมือนเด็กๆ ยิ้มร่าเริงแจ่มใส ไม่เหมือนที่เคยเห็นจนคุ้นตา “มาถ่ายรูปด้วยกันมั้ยคะ พี่บู๊” วิลาสิณีกวักมือเรียกทันทีที่เหลือบตามาเห็นบูรณะ นัดดากับรุจีรู้เข้าก็พากันเรียกตามเสียงขรม “ถ่ายกันไปเถอะครับ ผมขอยืนดูจะดีกว่า” บูรณะปฏิเสธ ด้วยนึกไม่ออกว่าถ้าเขาไปยืนอยู่ในกลุ่มพวกเธอแล้วจะทำท่าอย่างไรให้กลมกลืนโดยไม่ต้องคิขุอาโนเนะอย่างนั้น “ได้ยังไงคะ มาด้วยกัน” วิลาสิณีไม่ยอม บูรณะจึงแบ่งรับแบ่งสู้ “ผมเป็นคนถ่ายรูปให้ดีกว่า จะได้มีรูปครบกันทั้งสามคน” ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินมารับกล้องจากรุจี ตากล้องจำเป็นถ่ายรูปให้สามสาวหลายสิบรูปโดยไม่รู้ตัวเลยว่าเขาปรับความคมชัดไปที่หน้าคนๆ เดียว “พี่บู๊ มา... จิ๊บถ่ายให้บ้าง” รุจีเดินตรงรี่มาที่บูรณะโดยไม่ทันให้ชายหนุ่มตั้งตัว คว้ากล้องไปจากมือของเขาไม่พอ ยังใช้มือดันหลังอีกต่างหาก “ไปยืนรวมกลุ่มทางนั้นเลยค่ะ” ‘ทางนั้น’ คือแปลงดอกไม้กับวิลาสิณีและนัดดา บูรณะค่อยๆ เดินไปหาอย่างช้าๆ ระมัดระวัง... ระวังทั้งไม่ให้ซุ่มซ่ามเหยียบดอกไม้ และระวังไม่ให้เสียอาการ ในใจนึกขออย่าให้พวกเธอทำท่าแผลงๆ เลย ไม่มีท่าทางที่ผิดแผกแหวกแนวแต่อย่างใด หากนัดดาปล่อยให้อดีตเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ตายใจแค่พักเดียว เธอก็ลอบยักคิ้วหลิ่วตาให้คนถือกล้อง หนึ่งชายสองหญิงกำลังยืนรวมกลุ่มถ่ายรูปด้วยกันอยู่ดีๆ นัดดาก็แอบปลีกตัวออกไปอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบโดยไม่ให้สองคนที่เหลือรู้ตัว รุจีทำเป็นมองจอมอนิเตอร์ของกล้องถ่ายรูป แล้วส่ายหน้าไม่ถูกใจ เธอยกมือซ้ายขึ้นโบกพร้อมส่งเสียง “พี่บู๊ขยับเข้าไปใกล้ๆ แอร์หน่อยสิคะ... แอร์... เออ แกนั่นแหละ ยืนเฉยๆ สิ ไม่ต้องขยับตัวหนี เดี๋ยวหลุดออกนอกภาพฉันไม่รู้ด้วยนะ” วิลาสิณียิ้มอย่างขัดเขิน พยายามไม่ขยับตัวหนีอย่างที่เพื่อนบอก ใจเต้นตูมตามเหมือนมีวงดนตรีวงใหญ่เข้าไปเปิดคอนเสิร์ตอยู่ข้างใน ท่าทางที่เคยผาดแผลงเมื่อสักครู่ไม่รู้ว่าหายไปไหนหมด ได้แต่ยืนตัวตรงเป็นทหารยืนยาม “ทำท่าทางให้เป็นธรรมชาติหน่อยสิแอร์” รุจียังไม่ถูกใจ โบกมือให้ทั้งสองเข้าไปชิดกันอีก จนวิลาสิณีรู้สึกว่าขาดใครไปคนหนึ่งซึ่งตากล้องสาวไม่ได้เอ่ยถึงเลย “นัท แกก็ขยับมาใกล้ๆ ฉันด้วยนะ เดี๋ยวตกเฟรม” วิลาสิณีบอกเพื่อนที่เธอคิดว่ายังอยู่ไม่ห่าง แล้วก็บ่น “มันจะให้ใกล้ไปถึงไหน” ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ทั้งสิ้น วิลาสิณีจึงเอ่ยปากเรียก “นัท... นัท” เงียบ... ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ คนเรียกจึงหันไปหา กว่าจะรู้ตัวว่าเธอยืนอยู่กับบูรณะเพียงสองคน รุจีก็ถ่ายรูปได้หลายสิบรูปแล้ว “จิ๊บ... นัท...” วิลาสิณีเรียกชื่อเพื่อนเสียงดังทั้งๆ ที่กัดฟันแน่น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสองคนนั้นสมรู้ร่วมคิดกันหรือไม่ “ชิดกันอีก ชิดกันอีก” รุจียังทำเหมือนไม่มีอะไร นิ้วกดปุ่มลั่นชัตเตอร์บันทึกภาพไปเรื่อย วิลาสิณีจึงก้มลงหยิบก้อนดินขว้าง แต่ไม่ถูก เพราะคนถือกล้องหลบหลีกไวอย่างกับลิง แล้วลิงก็ต้องตาเหลือกเมื่อเห็นอีกฝ่ายเปลี่ยนจากก้อนดินเป็นก้อนหิน รีบเผ่นแผล็วออกไปให้พ้นรัศมีในการขว้าง “อย่าแอร์... หัวแตกเชียวนะ” บูรณะห้ามเสียงหลง พร้อมกับคว้ามือหญิงสาวไว้ ฝ่ายถูกจับมือฮึดฮัดสะบัดอย่างไรก็ไม่หลุด จึงตัดสินใจก้มลงใช้มืออีกข้างหยิบก้อนหินใหม่อีกก้อน แล้วก็เข้าอีหรอบเดิม กลายเป็นว่าขณะนี้มือทั้งสองข้างของเธอถูกชายหนุ่มยึดไว้แน่น “ปล่อยเถอะค่ะ แอร์แค่ขู่ ไม่ได้จะขว้างจริงๆ ซักหน่อย” บูรณะไม่มั่นใจ แต่พอมองตาหญิงสาวแล้วก็ค่อยคลายกังวล จึงค่อยๆ ปล่อยมือของเธอเป็นอิสระ ห่างออกไปร่วมๆ ยี่สิบเมตร นัดดาเร่เข้าไปหารุจีซึ่งนั่งยองๆ แอบอยู่หลังต้นไม้ “เป็นไงบ้างจิ๊บ ถ่ายทันหรือเปล่า” รุจียิ้มร่า เปิดรูปให้เพื่อนดูแทนคำตอบ พลังซูมของกล้องดิจิตอลตัวเล็กมีประสิทธิภาพเกินขนาด แม้จะอยู่ไกล แต่ภาพที่ได้ ราวกับไปจ่ออยู่ใกล้ๆ เลยทีเดียว มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 10:54:34

ความคิดเห็นที่ 6 . บรรยากาศยามเย็น บริเวณที่มีภูเขาล้อมรอบคลับคล้ายกันทุกที่ นั่นคือพอดวงอาทิตย์ลับเหลี่ยมเขา แสงสว่างก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว พอๆ กับอุณหภูมิที่ลดต่ำลง “รีบไปอาบน้ำกันก่อนเถอะครับ ประเดี๋ยวจะหนาวจนอาบไม่ได้” ห้องน้ำของอุทยานแห่งชาติภูสวนทราย ซึ่งอยู่ด้านหลังร้านอาหารสวัสดิการ สะอาดสะอ้าน สวยงามเป็นระเบียบเรียบร้อยจนได้รับรางวัล หญิงสาวทั้งสามสำรวจไว้แล้วตั้งแต่มาถึงตอนแรกๆ ห้องอาบน้ำและห้องส้วมแบ่งเป็นหญิงชายอย่างเป็นสัดส่วนทั้งๆ ที่อยู่ไม่ห่างกัน และที่สำคัญที่ขาดไม่ได้เลยสำหรับอุทยานแห่งชาติบนภูเขาสูงก็คือ เครื่องทำน้ำอุ่น แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครใจกล้าพอที่จะอาบน้ำตอนดึกๆ เหมือนที่เคยทำในชีวิตประจำวัน ลำพังแค่คิดก็หนาวเย็นจนไปถึงกระดูกแล้ว แต่ละคนใช้เวลาอาบน้ำกันไม่นาน ด้วยความที่ไม่มีนักท่องเที่ยวกลุ่มอื่นอีกเลย จึงไม่ต้องต่อคิวกันยาวเหยียดเหมือนอุทยานแห่งชาติยอดนิยมทั้งหลาย ดังนั้น เวลาผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมง ทุกคนก็มาพร้อมหน้าพร้อมตากันที่โต๊ะอาหารตรงเฉลียงหน้าร้านสวัสดิการ “โห... เพิ่งหกโมงกว่าๆ เอง มืดอย่างกับสามสี่ทุ่ม” วิลาสิณีมองไปรอบๆ แล้วกล่าวออกมา คำพูดของเธอออกจะน้อยเกินไปเสียด้วยซ้ำ ถ้าเทียบกับบรรยากาศในเมือง พ้นจากแสงสว่างที่เฉลียงแห่งนี้ไปก็มีแต่ความมืด จะยกเว้นก็เพียงบริเวณถนนลาดยาง แต่นั่นก็มีแสงสว่างเป็นช่วงๆ จากโคมไฟถนนเท่านั้น อาหารมื้อนี้เย็นชืดจากการหอบหิ้วขึ้นมาบนภูเขาหลายชั่วโมง ทว่าทุกคนก็ยังรับประทานกันอย่างเอร็ดอร่อย ด้วยบรรยากาศที่หาร้านอาหารใดๆ ในเมืองกรุงมาเทียบไม่ได้ พอรับประทานเสร็จ กิจกรรมเดียวที่พอจะทำได้ก็คือนั่งคุยกัน ที่นี่ไม่มีโทรทัศน์ให้ดู ไม่มีวิทยุให้ฟัง หรือแม้แต่สัญญาณโทรศัพท์มือถือก็ยังเป็นศูนย์ “ป่านนี้พี่ปกรณ์คงโทรหาฉันแหลกเลย ดี... ปล่อยให้เก้อเสียบ้าง” รุจีพูดพลางจ้องโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่ตอนนี้กลายสภาพเป็นของไร้ประโยชน์ “อย่ามาฟอร์ม จิ๊บ” นัดดาหัวเราะหึหึ “ฉันเป็นคนบอกแกเองไม่ใช่หรือ เมื่อตอนกลางวันน่ะ ว่าให้แกโทรบอกพี่ปกรณ์ว่าบนนี้ไม่มีสัญญาณ” “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ” รุจีไม่ยอมจำนนแม้จะถูกจับได้ “เขาก็คงจะลองโทรหาฉันบ้างแหละ คนเคยคุยกันทุกคืน” “งั้นแกก็โทรไปสิ ลองเดินหาคลื่นดู อาจจะมีตรงไหนสักแห่งก็ได้” รุจีมองออกไปข้างนอกแล้วเบ้ปาก “มืดตึ๊ดตื๋ออย่างนั้น ถึงมีคลื่นฉันก็ไม่กล้าเดินไปหรอก” วิลาสิณีเห็นเพื่อนพูดพร้อมทำท่าทำทางประกอบก็หัวเราะพลางนึกในใจ เธอเองไม่ใช่คนขี้กลัว แต่ถ้าให้ออกห่างจากกลุ่มไปเพื่ออะไรก็ตาม คงต้องคิดดูก่อนแน่ๆ “เอารูปมาดูดีกว่า” วิลาสิณีแบมือยื่นออกไปตรงหน้ารุจี “ถ่ายได้เยอะมั้ย น่าจะเป็นร้อยรูปเลยนะ” รุจีไม่อยากจะบอกเพื่อน ไม่ใช่เป็นร้อยอย่างที่วิลาสิณีกล่าวหรอก แต่เป็นหลายร้อยรูปเลยทีเดียว เฉพาะรูปคู่ของวิลาสิณีกับบูรณะก็ปาเข้าไปราวๆ สองร้อยกว่ารูปแล้ว “มา... ขอกล้องมาเปิดดูรูปหน่อย” วิลาสิณีกล่าวอีกครั้งเมื่อเห็นรุจีนั่งเฉย และก็ยังเฉยอยู่อย่างนั้น ร้อนถึงนัดดาต้องเป็นฝ่ายบอกคนขอแทน “อย่าเพิ่งดูเลย เปลืองแบ็ต” นัดดาให้เหตุผล ทว่าวิลาสิณีมีทางแก้ “แบ็ตหมดก็ชาร์จสิ ปลั๊กไฟก็มีอยู่นี่นา” “ฉันจะใช้มันชาร์จแบ็ตโทรศัพท์มือถือ” นัดดายังมีข้ออ้าง เธอไม่อยากให้เพื่อนเห็นรูปคู่ของตัวเองกับบูรณะในเวลานี้ ด้วยเกรงว่าวิลาสิณีจะระวังตัวจนไม่ได้รูปสวยๆ แบบนั้นอีก “ผมเห็นมีปลั๊กหลายอันนะ” บูรณะซึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราวเหมือนกับวิลาสิณีบอก นัดดากับรุจีพยายามหาทางออก แต่ดูๆ แล้วไม่มีทางบิดพลิ้วได้ ขณะที่กำลังจะหยิบกล้องถ่ายรูปส่งให้วิลาสิณี ก็มีตัวช่วยเข้ามาขัดจังหวะพอดี แสงจากกระบอกไฟฉายส่องวูบวาบ คนที่ถือมันก็คือเจ้าหน้าที่อุทยานฯ ซึ่งกำลังเดินตรงมาทางนี้ การมาของเขาก็เพื่อตรวจตราความเรียบร้อย ดูแลความปลอดภัย และยังทำให้หนึ่งหนุ่มสามสาวทราบด้วยว่าอุณหภูมิต่ำสุดของคืนนี้จะไม่ต่างไปจากคืนที่แล้ว นั่นคือต่ำกว่าสิบองศาเซลเซียส “ตอนนี้เท่าไหร่คะ กี่องศา” ใครคนหนึ่งถาม ซึ่งก็ได้รับคำตอบจากเจ้าหน้าที่พร้อมกับรอยยิ้ม “สิบสามองศาครับ กำลังสบายๆ” วิลาสิณีมองดูแต่ละคน ‘กำลังสบายๆ’ ของเจ้าหน้าที่หมายถึงการใส่เสื้อสองชั้นและทับด้วยเสื้อกันหนาวตัวหนาอีกหนึ่งตัว จะมีก็แต่คนพูดเท่านั้นที่ใส่เสื้อยืดบางๆ กับเสื้อคลุมเท่านั้น “ถ้าแต่งตัวแบบพี่ พวกเราคงไม่สบายหรอกค่ะ” วิลาสิณีกล่าว ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย ขนาดใส่เสื้อซ้อนกันสามตัวอย่างนี้ยังรู้สึกเหมือนนั่งอยู่ในตู้เย็น นัดดาพยักหน้าแล้วถาม “ทำงานอยู่บนภูเขาสูงอย่างนี้ คงชินกับอากาศหนาวแล้วใช่ไหมคะ” “จะว่าอย่างนั้นก็ไม่เชิงครับ” เจ้าหน้าที่อุทยานตอบ “ที่ผมไม่ค่อยหนาวก็เพราะว่าอากาศที่นี่อุณหภูมิค่อยๆ ลดลงมาสองสามสัปดาห์แล้ว ปรับตัวทีละนิดๆ ทำให้ไม่ค่อยรู้ถึงการเปลี่ยนแปลง พวกคุณมาจากที่อากาศอุ่น พอเจออากาศเย็นแบบลดลงฮวบฮาบ จึงรู้สึกหนาวมาก” เจ้าถิ่นยิ้มให้ผู้มาเยือน ก่อนพูดประโยคตบท้าย “อะไรๆ ที่มันเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน เรามักจะปรับตัวไม่ค่อยทันหรอกครับ” สามทุ่มเท่านั้น แต่ทุกคนก็สมัครใจที่จะเข้านอนในเต็นท์แล้ว ความหนาวเย็นมีมากเกินกว่าที่จะนั่งตากอากาศคุยกันต่อไปได้ หลังจากล้างหน้าแปรงฟันด้วยน้ำเย็นจัดแล้ว บูรณะก็เดินนำหญิงสาวทั้งสามมาที่เต็นท์ เขายืนรอจนกระทั่งวิลาสิณีซึ่งเป็นคนสุดท้ายมุดเข้าเต็นท์ไป “มีอะไรก็เรียกได้นะครับ เต็นท์ของผมอยู่ใกล้ๆ แค่นี้เอง” วิลาสิณีชะโงกหน้าออกมายิ้ม “ถ้ามีอะไร แอร์จะตะโกนดังๆ เลยค่ะ” บูรณะยิ้มตอบ ก่อนเดินมายังเต็นท์ของเขาซึ่งห่างไปเพียงสองก้าว ชายหนุ่มยืนกอดอกนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันที่ผ่านมา เขาขี่มอเตอร์ไซค์เป็นตั้งแต่เด็ก มีคนซ้อนท้ายมาแล้วนับไม่ถ้วน ทว่าไม่มีครั้งไหนที่ทำให้หัวใจไหวหวั่นแบบเมื่อตอนกลางวันเลย เมื่อรวมกับ ตอนนี้ ขณะนี้ ยามมีเธออยู่ใกล้ๆ... อยากหยุดเวลาไว้ให้เนิ่นนาน ยิ่งตกดึกอากาศก็ยิ่งหนาว แล้วคนบอกให้เพื่อนหยุดพูดเรื่องเกี่ยวกับบูรณะก็เป็นฝ่ายพูดออกมาเสียเอง “นัท... จิ๊บ... แกว่าพี่บู๊จะหนาวมั้ย” ก็ขนาดเธอนอนเบียดกันสามคนยังรู้สึกหนาวขนาดนี้ แล้วบูรณะซึ่งนอนคนเดียวในเต็นท์โล่งๆ จะหนาวเย็นขนาดไหน “พี่เขาเป็นผู้ชาย ไม่หนาวหรอกน่า” นัดดาตอบ หากคนถามยังสงสัย “เกี่ยวอะไรกับผู้ชายผู้หญิง” “ถ้าอย่างนั้นแกก็ออกไปถามพี่เขาเองสิว่าหนาวหรือเปล่า แล้วถ้าเขาตอบว่าหนาว...” นัดดาพูดค้างไว้ โดยรุจีเป็นคนต่อเติม “แกก็ไปนอนที่เต็นท์โน้นเสียเลย” “บ้า...” เสียงของวิลาสิณี ตามด้วยเสียงตุ้บตั้บสามสี่ครั้ง “แกสองคนชอบพูดเล่นอยู่เรื่อย” “อ้าว... ฉันจะไปรู้เหรอ เห็นเลิกทะเลาะกันแล้วนี่นา ก็นึกว่าตกลงปลงใจกันแล้วน่ะสิ” นัดดาพูดขึงขัง โดยรุจีกล่าวเสริมตามเคย “อันนี้พูดจริงเลยนะ คนที่มีความสุขน่ะ ไม่รู้ร้อนรู้หนาวหรอก ลองแกพูดดีๆ กับเขาอย่างวันนี้ ต่อให้อุณหภูมิติดลบ พี่บู๊ก็ไม่เป็นอะไร เชื่อฉันเถอะ” วิลาสิณีนิ่งเงียบไปพักใหญ่ๆ ก่อนจะกล่าวออกมา “ฉันยังไม่ได้คิดไปไกลเหมือนที่พวกแกคิดสักหน่อย แค่เป็นห่วงเขาเท่านั้น” ทั้งสามคนคงจะลืมไปว่า ในยามที่เงียบสนิทไร้สรรพเสียงใดๆ ต่อให้คุยกันเบาๆ อย่างไร เสียงก็สามารถเดินทางไปได้ไกลกว่าปกติหลายเท่า บูรณะนอนยิ้มอยู่ในเต็นท์ อากาศตอนนี้น่าจะใกล้เคียงสิบองศาเซลเซียส น่าแปลกใจเหลือเกิน แค่ประโยคสุดท้ายของคนที่อยู่ในเต็นท์โน้นเพียงประโยคเดียว ชายหนุ่มไม่รู้สึกหนาวเลยสักนิด ------------- จบบทที่ 15 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 10:55:49

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ อารัมภบท http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10891098/W10891098.html บทที่ 1-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10924084/W10924084.html บทที่ 3-4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10948083/W10948083.html บทที่ 5-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10984648/W10984648.html บทที่ 7-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11089966/W11089966.html บทที่ 10-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11134721/W11134721.html ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 10:57:52

ความคิดเห็นที่ 8 ว้าว...คุณตั๋มมาแล้ว ไปอ่านก่อนนะคะ ++++++++++++ งึดๆๆๆ อยากไปภูสวนทราย !!!! โทษฐานที่คุณตั๋มหายไปนาน พรุ่งนี้มาลงอีก 3 บทเลยนะคะ ^___^ เป็นกำลังใจให้ผู้ประสบภัยทุกท่านเช่นกันค่ะ แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 54 14:48:29 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 14:18:21

ความคิดเห็นที่ 9 เครียดกับเรื่องน้ำที่ยังท่วมอยู่ อ่านแล้วคลายเครียดเลย อยากไปเที่ยวภูสวนทราย แอบหวานซะด้วย ตอนนี้ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 21:47:17

ความคิดเห็นที่ 10 โอ้ยย ชอบๆๆๆ รอหนังสือใจจดใจจ่อ อ่านแล้วอยากไปเที่ยว ตัวละครน่ารักกันทุกคนเลย  อ่านแล้วอารมณ์ดี จากคุณ : namtanzay เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 54 15:21:38

ความคิดเห็นที่ 11 หวานซะ แค่คำว่าเป็นห่วงก็ทำให้หายหนาวแล้ว อิจฉาๆ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 54 15:57:03

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วหนาวไปด้วยเลย ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 54 20:05:30

ความคิดเห็นที่ 14 รอนาน แต่ก็คุ้มคะ.. ภูสวนทรายอยู่นาแห้วเหรอคะ อายจังขนาดเราคนเลยยังไม่เคยไปเที่ยวที่นี่เลย ต้องหาข้อมูลซะแล้ว จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ ตอนนี้อ่านแล้วบอกได้เลยว่า ..น่ารักอะ.. จากคุณ : ละอัตตา เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 23:24:28

ความคิดเห็นที่ 15 รออ่านอยู่ตั้งนาน ไม่ทำให้ผิดหวังเลยค่ะ อิอิ อ่านไปยิ้มไปตลอดเลยยย จากคุณ : เด็กหญิงน่ารัก เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 21:11:53

ความคิดเห็นที่ 16 ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 21:32:19

ความคิดเห็นที่ 17 ป้ายหน้าจะไปเลย ตอนนี้กล้องพร้อม เสื้อผ้าไม่ต้องเตรียม คนไปด้วยเหลือเฟือ ติดอยู่ที่ว่ายังไม่ว่าง แต่อ่านเรื่องนี้ต่อให้ไม่ว่างก็ต้องไปให้ได้ซะแล้ว ปีก่อนไปภูกระดึงไม่หนาวเท่าไหร่ ปากสั่นนิดๆ ได้แวะเชียงคานแปบเดียว จะแวะนาแห้ว ดูดอกท้อด้วย จะไปเชียงคานๆ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 17:47:45

ความคิดเห็นที่ 18 อยากให้คุณตั้มไปเชียงคานสักเมื่อสิบกว่าปีก่อนนี้จังเลย จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 54 09:27:56

ความคิดเห็นที่ 19 คุณตั๋มโปรโมทการท่องเที่ยวอีกแล้ว เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 54 12:19:06

ความคิดเห็นที่ 20 โอ๊ะโอ... พี่ตั๋มเปลี่ยนชื่อนิยาย หนมๆเลยหลงตาไปเลย นิยายพี่ตั๋มท่าทางจะทำพิษ... หนมๆอยากไปกางเต๊นท์ดูมั่งจัง...... แล้วจะต้องแวะไปกินกาแฟด้วยนะ เผื่อจะเจออย่างพี่บู๊มั่ง แหะแหะ สำหรับหนังสือ ขออนุญาตสละสิทธิ์ค่ะ เพราะอุดหนุนพี่ตั์มอยู่แล้ว ^^V จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 54 09:32:50 A:202.142.216.87 X: TicketID:063710