ความคิดเห็นที่ 1 ใครคนนั้นคือมหาสมุทร ร่างของเขายังคงนอนคว่ำอยู่บนพื้น แต่ในมือมีปืน 11 ม.ม.ที่กระเด็นออกจากมือของนักฆ่าและเขาก็ตะเกียดตะกายคว้ามันเอาไว้ได้ในขณะที่นักฆ่ากำลังจะเงื้อมีดแทงภาคี  มหาสมุทรเหนี่ยวไกออกไปโดยไม่มีเวลาเล็งให้แน่นอน แต่กระสุนนัดแรกก็พุ่งทะลุน่องซ้ายของนักฆ่า  เขาเห็นมันทรุดลงหงายเงิบจึงรีบลั่นกระสุนตามไปอีกสองนัด แต่ปืน 11 ม.ม.ได้ชื่อว่าเป็นปืนที่ยิงยากเพราะแรงถีบมีมาก หากคนยิงไม่คุ้นชินหรือมีข้อมือที่ไม่แข็งแรงพอ ปืนก็จะสะบัดและทำให้พลาดเป้าได้ง่าย แต่ข้อดีของมันก็คืออานุภาพกระสุนขนาดใหญ่ที่มีฤทธิ์สร้างบาดแผลฉกรรจ์ และซองบรรจุกระสุนก็ยังเหลือลูกปืนอีกเกือบสิบนัด ดังนั้น มหาสมุทรจึงลั่นไกใส่นักฆ่าได้อย่างต่อเนื่อง  เขาไม่รู้ว่ากระสุนจะโดนเป้าหมายบ้างหรือไม่ แต่นักฆ่าก็พลิกกายถอยร่นไปจนถึงอีกด้านหนึ่งของห้องอันเป็นที่ตั้งของหน้าต่าง  มหาสมุทรเห็นนักฆ่าชุดดำยันกายลุกขึ้นแล้วเลิกม่านออก ใช้มือข้างหนึ่งต่อยกระจกหน้าต่างแตกเพล้งอย่างง่ายดาย  มหาสมุทรรีบเหนี่ยวไกปล่อยกระสุนตามไปอีกจนหมดแม็กเมื่อผู้บุกรุกกระโจนหนีออกไปทางหน้าต่าง แฮ็กเกอร์หนุ่มละนิ้วออกจากไกปืน  เขาพลิกตัวและใช้ข้อศอกชันกายขึ้น กวาดตามองห้องทำงานของตนเองที่กลายเป็นห้องที่มีแต่รอยเลือดสาดกระจาย รอยรูกระสุนบนพื้นและผนังรวมถึงเพดานห้อง กับเศษกระจกข้างหน้าต่างที่แตกละเอียด สิ่งแรกที่มหาสมุทรทำต่อมาคือลุกขึ้นนั่งและใช้มือลากตัวเองมานั่งข้างภรรยาที่เอื้อมมือออกมาจับมือของเขา  แฮ็กเกอร์หนุ่มรับหน้าที่ประคองแพรฟ้าต่อจากพิมพ์พลอยที่วิ่งไปดูอาการภาคี  เขาวางศีรษะของแพรฟ้าไว้บนตักของตนเอง ใบหน้าของแพรฟ้ากำลังมีน้ำตาไหล มหาสมุทรไม่ทราบว่าเธอกำลังร้องไห้เพราะเจ็บแผลหรือว่าเหตุอันใดกันแน่ ตั้งแต่คบกันมา เขาไม่เคยเห็นเธอร้องไห้บ่อยนัก แต่วินาทีนั้น เขาก็รู้แล้วว่าเธอร้องไห้ทำไม เลือดข้นๆ ไหลย้อยลงมาจากศีรษะของเขา  มหาสมุทรใช้มือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบข้างศีรษะ และเมื่อนำมือกลับมาสำรวจดู เขาพบเลือดเต็มฝ่ามือ เลือดจากศีรษะไหลลงมาตามข้างแก้ม หัวใจของชายหนุ่มหล่นวูบ  เขาถูกยิงอย่างนั้นหรือ? “มหาสมุทร” แพรฟ้าเรียก ดวงตาของเธอเงยมองใบหน้าของคนรักอย่างขวัญเสีย “คุณ...คุณถูกยิง!” ผู้ถูกถามยังไม่ตอบ เขากำลังครุ่นคิดว่าหากปืนที่จ่อศีรษะเมื่อครู่ส่งลูกกระสุนฝังลงหรือทะลุศีรษะของเขาไป ทำไมเขาถึงยังมีสติครบถ้วนดีทุกอย่าง ทำไมสมองของเขาถึงไม่ถูกทำลาย?   มหาสมุทรยกมือลูบคลำย้อนไปตามรอยเลือดอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะพบกับรอยแผลที่แสบซ่านเมื่อนิ้วมือสัมผัสถูก รอยแผลรอยนั้นถากเป็นทางอยู่ด้านข้างของศีรษะเหนือใบหูขึ้นไปประมาณหนึ่งนิ้ว  มันเป็นร่องรอยที่ลูกกระสุนทิ้งไว้เมื่อแล่นเฉียดศีรษะของเขาไป “ผมถูกยิง แพร” มหาสมุทรตอบและหัวเราะออกมาอย่างมีชีวิตชีวาทั้งที่เลือดยังไหลลงมาเรื่อยๆ “แต่กระสุนมันแค่ถากไปเฉยๆ ผมไม่เป็นอะไร!  แล้วคุณล่ะ เป็นไงบ้าง?” เขาถามกลับ พร้อมกันนั้นก็กุมมือของแพรฟ้าให้แนบแน่นขึ้นราวกับต้องการแบ่งปันความเจ็บปวดที่เธอได้รับมาสู่เขาบ้าง หญิงสาวยิ้มออกมาทั้งน้ำตา เธอกระชับมือของคนรักก่อนตอบ “ถ้าคุณไม่เป็นไร ฉันก็ไม่เป็นไรเหมือนกัน” ******** “แต่คุณจะบอกว่าไม่เป็นไรได้ยังไง!” พิมพ์พลอยร้องลั่นเมื่อพยุงภาคีให้ลุกขึ้นยืน  เลือดจากมือของเขาไหลล้นออกมาเปรอะเปื้อนเสื้อผ้า ใบหน้าที่เรียวคมของเขาบวมปูด ริมฝีปากแตกมีเลือดไหลซิบๆ เมื่อลุกขึ้นยืนแล้วก็ทำท่าจะเซล้มลงไปจนเกือบพาเอาคนประคองล้มไปด้วยอีกคน “ผมบอกว่าไม่เป็นไร ก็คือไม่เป็นไร “ ภาคีตอบอย่างไม่ทันควบคุมอารมณ์  เขาโมโหตัวเองที่สู้นักฆ่าไม่ได้แถมยังเกือบตายโดยไม่มีทางโต้ตอบและยังต้องให้ผู้หญิงรูปร่างผอมบางมาช่วยประคองลุกขึ้นอีก “ปล่อยผมเถอะ  ผมยืนไหว” “แต่...” พิมพ์พลอยอ้าปากจะค้าน ทว่าเมื่อเห็นแววตาของชายหนุ่ม เธอจึงต้องปล่อยเขาอย่างเสียไม่ได้ ภาคียืนหอบหายใจอย่างโงนเงน  แต่เขาก็เรียกพละกำลังกลับคืนมาได้อีกครั้งในเวลาอันรวดเร็ว เขาเดินเข้าไปหามหาสมุทรที่นั่งพิงผนัง มีแพรฟ้านอนเหยียดยาวหนุนศีรษะอยู่บนตัก  คู่รักคู่นั้นบอบช้ำทางร่างกายอย่างสะบักสะบอม แต่ทางจิตใจภาคีคิดว่าคนทั้งคู่ยังแข็งแกร่ง เขาเห็นทั้งสองกุมมือของกันและกันไม่ยอมปล่อย “แกเก่งมาก มหาสมุทร” ภาคีย่อกายลง เอื้อมมือออกไปจับไหล่เพื่อนในขณะที่พิมพ์พลอยทรุดกายลงคุยอะไรบางอย่างกับแพรฟ้า “แกคือคนที่เก่งที่สุดในโลกเท่าที่ฉันเคยเจอ แกเก่งยิ่งกว่าจอห์น แม็คเครนรวมร่างกับเจสัน บอนด์ซะอีก” “แกนี่อวยฉันเวอร์ทุกที” มหาสมุทรยิ้มมุมปากน้อยๆ เลือดจากศีรษะไหลย้อยลงมาตามข้างแก้มเป็นสายแลดูน่ากลัว แต่ภาคีก็เบาใจที่เพื่อนบอกว่ากระสุนแค่ถากไปเฉยๆ ไม่ได้ทำอันตรายอะไรมากไปกว่าทำลายหนังศีรษะไปหน่อยนึงเท่านั้น “ทีนี้ก็ถึงเวลาที่แกต้องหนีเสียที หาที่ปลอดภัยอยู่เงียบๆ สักพัก ฉันแน่ใจว่าไอ้นักฆ่านั่นต้องตามล่าแกกับพิมพ์พลอยแน่ แม้มันจะเดี้ยงไปแบบนั้นก็เถอะ  แต่มันจะกลับมาอีก ระวังตัวไว้” ภาคีพยักหน้า บีบไหล่ให้กำลังใจเพื่อน แต่ก็ไม่มีเวลาเหลือพอที่จะทำอะไรอีก ภาคีเข้าไปหยิบเสื้อผ้าของหมาสมุทรและแพรฟ้าในห้องนอนมาคนละชุดเพื่อนำไปเปลี่ยนระหว่างทางแทนเสื้อผ้าที่โชกเลือดเหมือนเพิ่งออกจากสนามรบของตัวเอง จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 10:41:07

ความคิดเห็นที่ 2 ภาคีกับมหาสมุทรมีขนาดลำตัวที่ใกล้เคียงกัน เสื้อและกางเกงจึงพอจะสวมใส่กันได้ เช่นเดียวกับพิมพ์พลอยและแพรฟ้า แม้พิมพ์พลอยจะไม่สูงเท่า แต่นั่นก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร  ภาคีเก็บปืน .38 และ .375 แม็กนั่มที่ยังมีกระสุนเหลืออยู่ติดตัวมาด้วยตามคำแนะนำของมหาสมุทร ห้านาทีต่อมา ภาคีกับพิมพ์พลอยก็เข้ามานั่งอยู่ในรถยนต์สีดำ ทิ้งมหาสมุทรและแพรฟ้าอยู่ในห้องบนชั้นสองเพียงลำพัง  เขานึกภาวนาให้รถพยาบาลมาถึงโดยเร็วที่สุดหลังจากที่เขากับพิมพ์พลอยออกไปแล้ว ภาคีไม่อยากคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากมหาสมุทรกับแพรฟ้าต้องอยู่ในสภาพนั้นอีกเป็นสิบนาที “เราจะไปที่ไหนกันดี?” เสียงของพิมพ์พลอยถามอย่างนึกขึ้นได้  เธอยังคงนั่งประจำที่อยู่หลังพวงมาลัยด้วยชุดที่เปรอะเลือด นั่นสิ จะไปที่ไหนกันดี? ภาคีเม้มริมฝีปาก ลืมความเจ็บปวดที่มีไปเกือบหมดสิ้น  เขาจะพาพิมพ์พลอยไปหลบที่ไหนดี  จะกลับไปห้องของเขาก็ไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าจะมีใครซุ่มรออยู่อีกหรือเปล่า หรือถ้าหนีไปหลบบ้านเพื่อน ความเดือดร้อนก็คงตามไปเล่นงานเหมือนที่เกิดขึ้นกับมหาสมุทร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบ้านแม่ที่สระบุรี เขาจะไม่ยอมลากแม่เข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยเป็นอันขาด แล้วจะไปที่ไหนกันดี? ภาคีเหม่อสายตามองออกไปนอกรถ ไฟตามบ้านเรือนในละแวกนี้ล้วนเปิดสว่างจ้าแทบทุกหลังในขณะที่เข็มนาฬิกาชี้เวลาว่าตีหนึ่ง  อาจเป็นเพราะเสียงปืนหลายนัดที่ดังขึ้นจากเหตุการณ์เมื่อครู่ปลุกเจ้าของบ้านหลายหลังให้ตื่นขึ้นมาสอดส่องดูว่าเกิดอะไรขึ้น “รีบขับรถออกไปก่อนดีกว่า” เขากล่าวอย่างขมขื่น “เดี๋ยวค่อยไปคิดเอาระหว่างทางทีหลัง” ******** “นายท่านครับ ผมถูกยิง  งานล้มเหลว!!!” เหยี่ยวดำกรอกเสียงใส่ในโทรศัพท์อย่างละล่ำละลักขณะจอดรถอยู่ในตรอกมืดแห่งหนึ่งห่างจากหมู่บ้านที่เขาเพิ่งหนีออกมาหลายสิบกิโลเมตร “พวกมันส่งข้อมูลไปให้ใครบางคนแล้ว ดูเหมือนจะเป็นตำรวจ และ - “ “ตำรวจคนนั้นเป็นใคร?” ปลายสายสวนคำกลางประโยค ไม่มีเสียงแสดงความงัวเงียเลยแม้ขณะนี้จะเป็นเวลาที่ดึกมากแล้ว “ไม่ทราบครับ ผมได้ยินไม่ถนัด แต่รู้สึกว่าจะเป็นรองผบ.ตร.คนปัจจุบัน – ” “พันตำรวจโทเกษม?” “ใช่ครับนายท่าน พันตำรวจโทเกษม!” เหยี่ยวดำสูดหายใจเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากนายท่าน “แกเป็นอะไรมากหรือเปล่า?” นายท่านเปลี่ยนเรื่องพูดอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงแจ่มใสขึ้น “ผมถูกยิงที่น่อง กระสุนทะลุ ตอนนี้ผมห้ามเลือดไว้ชั่วคราว แต่ผมไม่เป็นอะไรครับ ผมสามารถทำงานต่อได้สบายมาก” เหยี่ยวดำรีบพูดด้วยกลัวจะเสียโอกาสในการตามปิดบัญชีหญิงสาวผู้มีนัยน์ตาดื้อรั้นที่เขาไม่รู้ว่าหายไปไหน “ไม่ต้องลำบากหรอก เหยี่ยวดำ” นายท่านถอนหายใจ “กลับมาที่บ้านเถอะ ฉันจะให้คนพาหมอไปตรวจดูแผลแก ส่วนเรื่องงานก็อย่างที่บอก เมื่อแกพลาด ฉันก็คงต้องมอบให้คนอื่นทำต่อ” “ไม่นะครับนายท่าน ไม่! ได้โปรดอย่าทำอย่างนั้น! ผม – “ เหยี่ยวดำพูดด้วยความรู้สึกเหมือนกำลังถูกลงโทษโดยการจับโยนลงหน้าผาที่สูงลิบสู่หุบเหวอันรกร้าง นายท่านจุ๊ปากเบาๆ ก่อนจะพูดพลางหัวเราะ “ไม่มีโอกาสแก้ตัวอีกแล้ว หลังจากนี้ฉันคงต้องพักงานแกไปอีกพักใหญ่” เหยี่ยวดำเบะหน้า  น้ำตาคลอเบ้าเหมือนเด็กที่กำลังจะร้องไห้เพราะพ่อแม่ปฏิเสธที่จะซื้อของเล่นให้ “แล้วนายท่านจะให้ใครทำแทน...” เขาถามเสียงเครือ “...ครับ?” “ยุทธนา” นายท่านตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “แต่นายท่านก็รู้ว่ามันไม่น่าไว้ใจ!” นักฆ่ายกหลังมือปาดน้ำตา “จากเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น แม้มันจะบอกว่าไม่รู้เรื่อง แล้วนายท่านก็เชื่อมัน แต่นายท่านก็ไม่น่า – ” “แกไม่ต้องมาบอกหรอกว่าฉันควรจะทำอะไร” นายท่านพูด “และที่ฉันเลือกยุทธนาก็เพราะต้องการจะทดสอบความภักดีของมัน หากข้อมูลนั่นถูกส่งไปให้พันตำรวจโทเกษมตามที่แกบอกจริง ก็ไม่มีเรื่องอะไรที่เราต้องเป็นกังวลอีกแล้ว” “แต่ – ” “ดึกมากแล้ว เหยี่ยวดำ” นายท่านตัดบท “ฉันอยากจะนอน แกควรจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดนะ” “ครับ” นักฆ่ารับคำอย่างแผ่วเบา “ผมเข้าใจ” “ดีมาก” นายท่านว่า และวางสายไปเงียบๆ เหมือนไม่อยากคุยอะไรด้วยอีกแล้ว นักฆ่าพับโทรศัพท์ ยัดเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อด้านใน  ขาที่ปวดตุบๆ จากฤทธิ์ของบาดแผลที่กระสุนปืนทิ้งเอาไว้เทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกในใจที่เขากำลังเป็นอยู่ในตอนนี้ --------------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 54 10:42:00