ความคิดเห็นที่ 1 “บางทีเราอาจจะหนีไปต่างจังหวัด  แล้วเราก็แยกกันไปหาที่พัก คุณไปทางคุณ พิมพ์ไปทางพิมพ์ ต่างคนต่างไป  คุณจะได้ไม่ต้องเดือดร้อนเพราะพิมพ์อีก” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงแปร่งหูพร้อมกับพันผ้าพันแผลรอบๆ มือของเขา ชายหนุ่มสบตามองพิมพ์พลอย และเขาก็ตัดสินใจได้ว่า ในขณะนี้ไม่มีอะไรสำคัญมากไปกว่าชีวิตของหญิงสาวผู้อยู่ตรงหน้าคนนี้อีกแล้ว เขาไม่รู้ว่าตนเองกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขารู้สึกอย่างนั้น “ถ้าแยกกัน งานของไอ้พวกนักฆ่าคงสบายขึ้นอีกเยอะ ผมคงปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้นไม่ได้” ภาคีโพล่งตอบ ใช้มือซ้ายล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือกลับมาอีกครั้งเพื่อกดดูเบอร์ของพ่อที่โทร.มาหาเขาเมื่อวาน  ชายหนุ่มชำเลืองมองนาฬิกา เกือบตีสามแล้ว เขาแทบไม่คาดหวังว่าจะมีคนรับสายเมื่อกดปุ่มโทร.ออก “แต่ผมคิดว่ายังคงพอจะมีทางออกอยู่บ้าง” ภาคีกล่าวเสริมเมื่อสัญญาณปลายสายดังเข้าหู สัญญาณผ่านไปสามครั้ง  ยังไม่มีใครรับสาย พิมพ์พลอยขมวดปมผ้าพันแผลและปล่อยมือออกจากมือของภาคี เธอไม่ได้ถามว่าทางออกที่เขาพูดถึงคืออะไร หรือเขากำลังโทรศัพท์ไปหาใคร เพราะทราบว่าถึงถามไปเขาก็ยังไม่สะดวกอธิบาย  เธอจึงเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดบาดแผลและยกมือกอดอก ทอดสายตามองไปข้างหน้านึกถึงใบหน้าของพี่สาวที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด สัญญาณผ่านไปห้าครั้ง ยังไม่มีใครรับสาย ภาคีคิดว่าพ่อคงกำลังนอนหลับ และพ่ออาจจะหลับลึกจนไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ ภาคีเริ่มคิดหาวิธีว่าหากติดต่อพ่อไม่ได้ เขาจะทำอย่างไรต่อไป - สัญญาณผ่านไปเจ็ดครั้ง ยังไม่มีใครรับสาย - หรือเขาอาจจะไปรอพ่อที่บริษัท ไปกันเสียตั้งแต่ตอนนี้ - สัญญาณผ่านไปเก้าครั้งและกำลังจะขาดห้วงลง จังหวะนั้นเอง ใครบางคนก็รับสาย “ฮัลโหลครับ?”  แต่เสียงของผู้รับสายกลับไม่ใช่เสียงของภาสกร พิทักษ์บวร   ภาคีอ้าปาก รวบรวมคำพูดในหัวแล้วเปล่งเสียงออกไป “ขอเรียนสายคุณภาสกรหน่อยครับ” เสียงปลายสายชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะกล่าวตอบกลับมา “ขอโทษนะครับ แต่คุณพ่อหลับแล้ว ผมไม่อยากรบกวนท่าน ไม่ทราบว่ามีธุระสำคัญอะไรหรือเปล่าครับ ถ้ามีก็ฝากเรื่องไว้ที่ผมก่อนก็ได้ ผม ภานุพงศ์ พิทักษ์บวร เป็นหนึ่งในกรรมการใหญ่ของบริษัทและเป็นบุตรชายคนเล็กของคุณพ่อครับ” ภานุพงศ์...โจทย์เก่าผู้ทำให้ภาคีต้องถูกไล่ออกจากบ้านตั้งแต่ห้าปีก่อนนั่นเอง! นักเขียนหนุ่มชะงักงัน  ทำไมต้องเป็นไอ้ภานุพงศ์ด้วยที่รับสาย เขาขบกรามกรอด ชำเลืองมองไปที่พิมพ์พลอยและพบว่าเธอเองก็กำลังชำเลืองมองมาที่เขาเช่นกัน ภาคีสูดลมหายใจ  แม้มันจะสร้างความเจ็บปวดให้กับจิตใจก็ตาม  แต่หากการขอความช่วยเหลือจากคนที่ทำให้เขาต้องถูกไล่ออกจากบ้านคือทางออกที่ดีที่สุด เขาก็จะยอมทำ ทว่ายังไม่ทันที่ภาคีจะกล่าวอะไรออกไป  เสียงของภานุพงศ์ก็ดังขึ้นอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก “นั่นใช่นายรึเปล่า พาย?” ภาคีอ้าปากค้าง นิ่งอึ้งอย่างพูดอะไรไม่ถูก “ตอบมาสิว่า นั่นนายใช่มั้ย?” ภานุพงศ์ถามย้ำ “ใช่  ฉันเอง” คำตอบของภาคีหลุดออกมาจากปากในที่สุด “นายรู้ได้ไง?” “พ่อเล่าเรื่องนายให้ฉันฟัง  พ่อไปรับนายกลับจากโรงพยาบาล พ่อโทร.ไปหานาย  พ่อบอกว่านายจะโทร.กลับมาหา  นี่พาย  นายรู้มั้ยว่าวันนี้พ่อรอรับโทรศัพท์จากนายทั้งวัน ทำไมโทร.มาซะดึกจังวะ?” พูดจบก็หัวเราะอย่างหยอกเย้าเหมือนไม่เคยมีเรื่องบาดหมางใจกันเลย “อ้อ ไม่ใช่ดึกสิ เช้าแล้วนะ ตีสามเนี่ย เป็นแบ็ทแมนรึไง” แต่ภาคีขำไม่ออก เขารู้สึกห่างเหินกับน้องชายต่างมารดาจนไม่สามารถหัวเราะให้กับตลกฝืดๆ ได้ “ทำไมนายยังไม่นอน  แล้วนายมารับโทรศัพท์พ่อได้ยังไง?” “ฉันเพิ่งประชุมแผนงานที่บริษัทเสร็จน่ะ กลับมาถึงบ้านเมื่อสิบนาทีนี้เอง พอดีเดินผ่านห้องหนังสือเลยได้ยินเสียงมือถือดังอยู่  พ่อลืมทิ้งไว้บนโต๊ะอ่านหนังสือน่ะ สงสัยจะง่วงจัด” ภานุพงศ์ตอบ “ว่าแต่ว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า น้ำเสียงฟังดูไม่ค่อยดีชอบกล” “ก็นิดหน่อย” ภาคีพูด “ฉันกำลังถูกใครบางคนตามฆ่า ฉันอยากหาบ้านพักที่เงียบสงบและปลอดภัยสักหลัง ฉันจะโทร.มาขอพ่อเรื่องนี้” “ไม่นิดหน่อยนะนั่น” ปลายสายกล่าวอย่างประหลาดใจ “ไปมีเรื่องอะไรวะ นิสัยนายไม่น่าจะมีเรื่องจนถูกตามฆ่าได้ง่ายๆ นี่หว่า” “ฉันไม่สะดวกที่จะอธิบายทางโทรศัพท์ ภานุ” นักเขียนหนุ่มตอบอย่างตัดบทไม่อยากให้ผู้อยู่ปลายสายซักถามต่อ “สรุปคือฉันอยากได้บ้านพักสักที่  จะอยู่ที่ไหนก็ได้ ขอแค่ไม่มีใครรู้ว่าฉันอยู่ที่นั่นก็พอ ฝากบอกพ่อด้วยนะ” พูดจบภาคีก็ทำท่าจะวางสาย “เฮ่ย  เดี๋ยวสิ  อย่าเพิ่งวาง” ภานุพงศ์ร้องลั่น “เรื่องแค่นั้นไม่ต้องฝากบ่งฝากบอกหรอก ฉันจัดการให้ก็ได้ ฉันมีบ้านพักตากอากาศหลังหนึ่งอยู่ที่กาญจนบุรี รับรองว่าเงียบสงบและปลอดภัยที่สุด แกมีกระดาษปากกาหรือเปล่าล่ะ เดี๋ยวฉันจะบอกที่อยู่ให้” “ขอเวลาแป็บ” ภาคีกล่าว พร้อมกับใช้มือขวาที่บาดเจ็บล้วงเข้าไปควานหาสมุดโน้ตกับปากกาประจำตัวที่เขามักพกติดตัวเสมอตามประสานักเขียนในกระเป๋าสะพาย  แต่มือที่บาดเจ็บย่อมไม่สามารถทำงานได้ดั่งใจนึก พิมพ์พลอยคงจะเห็นอาการของเขาจึงเอ่ยแทรกขึ้นว่า “หาอะไรหรือคะ?” จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 11:10:46

ความคิดเห็นที่ 2 นักเขียนหนุ่มบอกสิ่งที่ต้องการพลางส่งกระเป๋าสะพายไปให้หญิงสาวอย่างอนุญาตให้เปิด  ภาคีมองเธอล้วงมือเข้าไปตามซอกต่างๆ ในกระเป๋าครู่หนึ่งและดึงสมุดโน้ตปกหนังเล่มเก่ากับปากกาที่เหน็บอยู่ด้วยกันขึ้นมา  เขาพยักหน้าแล้วถามว่า “ช่วยเขียนให้ผมด้วยได้ไหม?” “ได้ค่ะ” พิมพ์พลอยตอบรับ กดปากกาแล้วเปิดสมุดพลิกกระดาษหาหน้าที่ว่างโดยไม่รู้ตัวเลยว่าเธอเป็นผู้หญิงคนแรกในชีวิตของภาคีที่ได้แตะต้องสมุดสุดรักที่เขาหวงแหน  เธอเงยหน้าจ้องเขา  มือขวาถือปากกา มีสมุดวางอยู่บนตักอย่างเตรียมพร้อม “โอเค ขอที่อยู่ด้วย” ภาคีพูดกับบุคคลในโทรศัพท์ เสียงของภานุพงศ์บอกที่อยู่อันเป็นบ้านพักตากอากาศประจำตัวในจังหวัดกาญจนบุรีดังหนักแน่นและชัดเจนถนัดหู และดูเหมือนน้องชายต่างมารดาจะกลัวภาคีไปไม่ถูกจึงอธิบายเส้นทางอย่างละเอียดซึ่งนักเขียนหนุ่มก็ได้พิมพ์พลอยช่วยจดเอาไว้ให้ เมื่อการบอกเส้นทางเสร็จสิ้นลง ภานุพงศ์ก็ถามว่า “เป็นไง คิดว่าไปถูกมั้ย?” ภาคีหลุบตามองลายมือหวัดๆ ของพิมพ์พลอยบนสมุดที่เธอส่งคืนมาให้  เขาพยักหน้ากับตัวเองและตอบ “คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหา ขอบใจมาก” “ไม่ต้องขอบใจหรอก พาย  ไม่มีอะไรที่นายต้องมาขอบใจฉัน มีแต่ฉันเสียอีกที่ต้องขอโทษนาย...” ประโยคหลังหลุดออกมาจากปากของภานุพงศ์ด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น “ ...นายคงยังไม่ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นแน่ๆ ฉันเข้าใจ  ตอนนั้นฉันยังเด็ก ฉันหวังว่านายจะให้อภัยฉัน – ” “- ภานุ” นักเขียนหนุ่มแทรกขึ้นอย่างไม่ต้องการนึกถึงความหลัง “พ่ออยากให้ฉันลืมเรื่องนี้  ซึ่งฉันกำลังพยายามที่จะลืมมันอยู่  อย่าพูดถึงมันอีกเลยว่ะ  ฉันขอร้อง”   ภานุพงศ์เงียบลงครู่หนึ่งก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่และพูดออกมา “เอ้า ก็ได้ เราจะไม่พูดถึงมันอีก แต่ฉันก็มีเรื่องที่จะขอร้องนายเหมือนกัน” “อะไรล่ะ?” ผู้เป็นพี่ชายขมวดคิ้ว “เลิกเรียกฉันว่าภานุซะที  ฟังห่างเหินชะมัด  พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ  เรียกเหมือนที่คนอื่นๆ ในบ้านเรียกฉันเถอะ” ภานุพงศ์ตอบ โดยเน้นเสียงที่คำว่า “พวกเราเป็นพี่น้องกัน” ให้เด่นเป็นพิเศษ ภาคีแทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เขาไม่คิดเลยว่าน้องชายต่างมารดาจะเปลี่ยนแปลงไปมากขนาดนี้  พวกเขาไม่เคยลงรอยกันมาตั้งแต่เด็ก จวบจนกระทั่งเจอกันครั้งสุดท้ายก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าจดจำนัก บางทีกาลเวลาที่ผ่านไปคงจะทำให้ภานุพงศ์ซึ่งมีอายุอ่อนกว่าเขาหนึ่งปีเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่แล้ว ภาคีคิดในใจเงียบๆ รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว “ก็ได้ พี” ภาคีเรียกชื่อเล่นของภานุพงศ์ “ยังไงฉันก็ต้องขอบใจนายมาก” “เรื่องเล็กน้อยน่า  อย่าลืมว่านายเป็นพี่ฉัน” น้องชายตอบ น้ำเสียงสดใสขึ้น “เออ ว่าแต่นายจะไปคนเดียวหรือมีคนอื่นไปด้วย  ฉันจะได้โทร.ไปบอกให้คนงานที่เฝ้าบ้านเตรียมตัวจัดข้าวจัดของไว้รอ?”     ภาคีชำเลืองมองพิมพ์พลอย “มีผู้หญิงไปกับฉันด้วยอีกคนหนึ่ง” “อือฮึ” ภานุพงศ์รับคำ “เอาล่ะ  เรียบร้อย  กว่านายจะไปถึงก็คงเช้าพอดี แล้วฉันจะบอกพ่อให้ว่านายโทร.มา  พ่อคงจะดีใจมาก  แต่ฉันคงจะบอกพ่อเรื่องที่นายกำลังถูกตามล่าอย่างนี้ไม่ได้หรอก” “มีอะไรหรือ?” นักเขียนหนุ่มจับน้ำเสียงแปร่งๆ ของน้องชายได้ตอนท้ายประโยค “พ่อเป็นโรคหัวใจ” ภานุพงศ์ตอบเสียงแผ่วเหมือนกระซิบ “หมอสั่งไม่ให้พ่อเครียดหรือมีเรื่องมากระทบกระเทือนจิตใจ” ภาคีนิ่งงัน  ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นแล้วถาโถมใส่จิตใจของเขาอย่างกะทันหัน  เขาก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่ามันคือความรู้สึกอะไร แต่หัวใจของเขาวูบหวิวแปลกๆ เมื่อได้รับทราบข่าวนี้ “เอาล่ะ  มีอะไรให้ช่วยเหลือก็บอกนะ  บางทีถ้าพรุ่งนี้ฉันเคลียร์งานได้ ฉันจะไปหานายที่เมืองกาญจน์ ตกลงมั้ย?” ภานุพงศ์เปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อปรับบรรยากาศเสียใหม่  เมื่อได้ยินพี่ชายรับคำเบาๆ เขาก็กล่าวต่อ “นี่เบอร์.โทรของฉัน เผื่อมีเรื่องฉุกเฉินจะได้โทร.มา” พูดจบก็บอกเบอร์โทรศัพท์ซึ่งภาคีต้องรบกวนให้พิมพ์พลอยช่วยจดอีกรอบ และไม่กี่นาทีต่อมา ภานุพงศ์ก็วางสายไปพร้อมกับทิ้งความรู้สึกอันแปลกใหม่ไว้ในใจของภาคีที่ชาตินี้ไม่เคยคิดว่าตนเองจะได้มีโอกาสคุยกับน้องชายต่างมารดาด้วยดีถึงขั้นนี้ ทุกคนในบ้านพิทักษ์บวรเปลี่ยนไปมาก  มากจนภาคีคิดไม่ถึง  เขาเก็บโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋าด้วยสีหน้าอิ่มเอิบ  ก่อนจะเหลือบตามองและส่งยิ้มให้พิมพ์พลอย “คุณเคยไปเที่ยวเมืองกาญจน์หรือเปล่า?” เขาถาม พิมพ์พลอยผงกศีรษะ “คุณป้าเคยพาฉันกับพี่ทับทิมไปเที่ยวตอนเด็กๆ ครั้งหรือสองครั้งนี่แหล่ะ  ทำไมหรือคะ?” “งั้นดีเลย” ภาคีพูด “เพราะเรากำลังจะไปเที่ยวกาญจนบุรีกัน” --------------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 11:12:10