ความคิดเห็นที่ 1 เมืองพนาไพศาลไม่ถึงกับเป็นหัวเมืองใหญ่ แต่ด้วยตั้งอยู่ในที่ราบกลางหุบเขา หากเดินทางมาบริเวณนี้แล้วมีแผนมุ่งลงใต้ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องผ่านเมืองดังกล่าว นับเป็นจุดตั้งต้นที่พรรคอสุราอาฆาตซึ่งมีรากฐานส่วนใหญ่อยู่ทางใต้ต้องการยึดไว้เป็นที่หมายสำหรับแผ่อิทธิพลขึ้นเหนือ ทำให้ฝ่ายธรรมะถือเป็นหน้าที่ต้องดูแลจัดการมิให้พวกอธรรมเติบโตจนกลายเป็นภัยยุทธจักร ดังนั้นการขัดแย้งก่อนหน้านี้จึงมีเมืองพนาไพศาลเป็นชัยภูมิสำคัญ และช่วงเหตุการณ์สงบยังถูกระบุให้เป็นสถานที่ชุมนุมชาวยุทธ์ในอีกสี่วันข้างหน้า ยิ่งใกล้เวลานัดหมาย จอมยุทธ์ผู้กล้าล้วนทยอยเข้าเมืองคับคั่ง บางครั้งอาจพบคนพรรคอสุราอาฆาตและสำนักพันธมิตรของฝ่ายนั้นปะปนอยู่บ้าง หากไม่มีการปะทะรุนแรงด้วยต่างฝ่ายต่างรอผลสรุปของการชุมนุมชาวยุทธ์เสียก่อน ชาวเมืองจึงโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง พลอยให้ร้านค้าในเมืองคึกคักขึ้นอักโข ว่ากันว่าในบรรดากิจการหลายหลากเหล่านี้ เหลานามป่าเบญจมาศนับว่ามีชื่อเสียงโด่งดังเหนือกว่าเมืองพนาไพศาลที่ตั้งของมันเสียอีก ป่าเบญจมาศเป็นเหลาซึ่งใหญ่ที่สุดในเมือง โอ่อ่าที่สุดในเมือง และแน่นอนว่า...ต้องแพงที่สุดในเมือง ทว่าสือหย่งหลุนและฟ่านไป่หนิงผู้เหลือแต่กระเป๋าอันว่างเปล่า กลับรุดมานั่งในเหลาแห่งนี้แล้ว ทั้งมิใช่แค่นั่งธรรมดา แต่พวกมันนั่งอย่างหรูหรายิ่ง สังเกตจากอาหารขึ้นชื่อหลายสิบจานซึ่งเรียงรายบนโต๊ะ จอกบรรจุสุราใบไผ่เขียวในมือสือหย่งหลุน และชาหลงจิ่งส่งกลิ่นละมุนให้ฟ่านไป่หนิงดื่มด่ำอยู่ตรงหน้า โต๊ะพวกมันตั้งบนชั้นสองชิดกำแพง มีม่านกั้นกางเป็นสัดส่วน หากยังไม่อาจยับยั้งเสียงสนทนาของทั้งคู่ที่ลอดผ่านมาได้ พวกมันหัวเราะหยอกเย้ากันอย่างเพลิดเพลินยิ่ง จนแทบกลายเป็นจุดเด่นของร้าน เพียงแต่คนที่ผ่านไปมาเมียงมองทะลุม่านมิได้เท่านั้น จวบจนครึ่งค่อนวัน ม่านหนาหนักจึงถูกเลิกขึ้นให้ใครบางคนล่วงเข้ามา เป็นขอทานคนหนึ่ง...ขอทานที่สะพายถุงกระสอบเจ็ดใบ สำหรับพรรคกระยาจก ถุงกระสอบแต่ละใบแสดงถึงศักดิ์ฐานะในพรรค ซึ่งการได้มานั้นนับว่ายากเย็นเหลือแสน นั่นคือความห่างชั้นของฝีมือจากห้ากระสอบเป็นหกกระสอบย่อมมิใช่แค่สองหรือสามเท่า แต่ควรคำนวณในระดับสิบเท่าจึงใกล้เคียง ดังนั้นแม้สือหย่งหลุนรับมือขอทานห้ากระสอบอย่างปลอดโปล่ง ทว่าสำหรับขอทานเจ็ดกระสอบผู้นี้ เกรงว่ามิง่ายนัก ขอทานดังกล่าวมีรูปร่างอ้วนท้วน แก้มอูมตาหยี มันเดินอาด ๆ มาหย่อนกายร่วมโต๊ะกับสองหนุ่มสาว รินสุราใบไผ่เขียวแก่ตนเองอย่างถือวิสาสะ ทันใดม่านก็แหวกออกอีกครา เถ้าแก่ของเหลาป่าเบญจมาศกุลีกุจอมาพูดกับขอทานเจ็ดกระสอบอย่างนอบน้อม “ผู้น้อยต้อนรับหัวหน้าห่าวล่าช้าต้องขออภัย สุราธรรมดาเช่นนี้ไม่เหมาะกับท่าน ประเดี๋ยวผู้น้อยจะนำสุราใบไผ่เขียวชั้นเลิศมารับรองนะขอรับ” “อ้าว” ดรุณีน้อยอุทานลั่น “ตอนพวกข้าสั่งสุรา ท่านก็ว่าใบไผ่เขียวขวดนี้ล้ำเลิศที่สุดในร้านแล้วมิใช่หรือ” “แหะ ๆ คือใบไผ่เขียวขวดหลังนี่มิได้มีไว้ขาย เนื่องจากเป็นของหายากขอรับ” “เอาเถอะ” ขอทานตัดบท “เถ้าแก่มิต้องนำสุรามาหรอก ข้าขอสนทนากับสหายน้อยชั่วครู่เท่านั้น” รอจนเถ้าแก่เหลาถอยจากไปด้วยอาการลังเล ฟ่านไป่หนิงค่อยหันไปสนทนากับขอทานเจ็ดกระสอบอย่างยิ้มแย้ม “ยินชื่อเสียงจอมยุทธห่าวซ่านเปิ่น หัวหน้าสาขาพรรคกระยาจกประจำเมืองพนาไพศาลมานาน เลื่อมใสแล้ว” ขณะขอทานเจ็ดกระสอบเหยียดริมฝีปากด้วยท่าทางลำพอง นางก็เพิ่มเติมว่า “พรรคกระยาจกมักเรียกเก็บค่าคุ้มครองจากร้านค้าในเมืองเป็นเรื่องถ้อยทีถ้อยอาศัย ทว่าหากเมืองไหนพ่อค้าโดนเรียกค่าคุ้มครองสูง มักจะแสดงท่านอบน้อมต่อหัวหน้าสาขามากขึ้น เท่าที่ข้าเคยเห็นมา นับว่าหัวหน้าห่าวได้รับการนอบน้อมยิ่งกว่าหัวหน้าสาขาอื่นใด” สีหน้าหยิ่งยะโสของห่าวซ่านเปิ่นหดลงในทันควัน เค้นเสียงลอดไรฟันว่า “สหายน้อยแลดูไม่แปลกใจต่อการมาของข้าเลยนะ” คราวนี้สือหย่งหลุนเป็นฝ่ายตอบว่า “ตอนที่ขอทานพรรคกระยาจกจากไปหลังมีเรื่องกับข้า ได้แอบทิ้งสายคอยติดตามอยู่ห่าง ๆ ครั้งแรกข้ายังนึกว่าเพื่อหวังรอพวกข้าแยกทางกับชายชุดม่วงแล้วจะย้อนไปจัดการทีหลัง กระทั่งส่งชายชุดม่วงออกเดินทางสายของขอทานก็ยังไม่ไปไหน พวกข้าถึงค่อยเข้าใจว่าเป้าหมายแท้จริงคือฝ่ายใด ดังนั้นตัดสินใจมารอยังเหลาป่าเบญจมาศเสียเลย หากนึกไม่ถึงว่ากลับเป็นหัวหน้าห่าวที่ให้เกียรติเยี่ยมเยือนถึงที่” ห่าวซ่านเปิ่นหรี่ตา ยามเมื่อพวกขอทานไปรายงานมันที่สาขาประจำเมือง มันก็ทราบว่าสายซึ่งวางไว้นับว่ามีวิชาตัวเบาไม่ต่ำทราม แต่หนุ่มสาวคู่นี้ยังจับพิรุธได้ในฉับพลัน จึงอดถามมิได้ “สหายน้อยเป็นลูกเต้าเหล่าใคร อาจารย์ผู้ล้ำเลิศมีนามว่ากระไรหรือ” เด็กหนุ่มหน้าเคร่งเครียด มันผิดใจอยู่กับตระกูลสือ ส่วนอาจารย์ก็ยังไม่ยอมให้อภัยโดยดี ด้วยฐานะเช่นมันย่อมไม่อาจอ้างชื่อสำนักเพลิงหาญได้ คำตอบจึงเป็นว่า “ชื่อบิดาไม่สะดวกบอกกล่าว นามอาจารย์ยิ่งไร้เกียรติเอ่ยอ้าง ขอหัวหน้าห่าวโปรดอย่าถือสา” ห่าวซ่านเปิ่นคิ้วกระตุกด้วยอาการไม่พอใจ “ข้าเพียงต้องการพบผู้ปกครองเจ้าเพื่อตักเตือนความประพฤติ ในเมื่อเจ้าละอายเอาแต่ปิดบัง หนี้ที่กระทำให้ศิษย์พรรคกระยาจกบาดเจ็บ คงต้องให้พวกเจ้าชดใช้โดยลำพังแล้ว” ฟ่านไป่หนิงเบะปาก หยิบถ้วยชามาหมุนเล่นพร้อมว่า “แล้วหนี้ที่ศิษย์ท่านรุมทำร้ายผู้อ่อนแอเล่า ควรให้ใครชดใช้” “เฮอะ คนพรรคอสุราอาฆาตล้วนไม่มีตัวดี ศิษย์ข้ากระทำตามสมควรแล้ว” “ยุทธจักรเองก็มีกฎเกณฑ์ ฝ่ายธรรมมะยังมิได้ประกาศต่อต้านกับพรรคอสุราอาฆาตอย่างเป็นทางการ ทั้งเมืองพนาไพศาลปัจจุบันก็มิใช่แดนต่อสู้อีกต่อไปแล้ว หากมิได้กระทำผิดทุกคนย่อมมีสิทธิพักอาศัยตามปกติ ถ้าศิษย์ท่านเห็นว่ากระทำตามสมควรจริง ไฉนต้องไล่ต้อนชายชุดม่วงไปทำร้ายในป่าด้วยเล่า มิควรแสดงอย่างเปิดเผยในเมืองหรอกหรือ” คารมฟ่านไป่หนิงยากหาคนโต้แย้งได้ในฉับพลัน อีกทั้งปกติห่าวซ่านเปิ่นเคยชินแต่การถูกเคารพนับถือ มาพบดรุณีไม่รู้สูงต่ำเถียงฉอด ๆ ก็บันดาลโทสะ ฟาดมือหมายตบเข้าที่หน้านาง สือหย่งหลุนตกใจรีบคว้าแขนมันเพื่อยับยั้ง มิคาดขอทานเจ็ดกระสอบกลับพลิกมาตะปบข้อมือมันไว้ พร้อมแสยะยิ้มเร่งพลังวัตรผ่านจุดชีพจรตรงนั้น หวังทำร้ายเด็กหนุ่มให้บอบช้ำภายใน สือหย่งหลุนประสบการณ์ยังน้อยจึงหลงกลโดยง่าย ทว่าทันทีที่ลมปราณอีกฝ่ายผ่านเข้ามา มันก็ใช้วิชาภูตฉกฉวยโน้มนำไปให้ลมปราณไร้กำหนดดูดซับ พร้อมเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายจับข้อมือห่าวซ่านเปิ่นเอาไว้แทน ขอทานเจ็ดกระสอบหน้าซีดเผือด ด้วยมั่นใจว่าพลังวัตรตนต้องทำให้เด็กหนุ่มบาดเจ็บไม่น้อย ทว่าแทนที่จะเป็นดังหวัง กลับโดนคร่ากุมจุดชีพจรสำคัญไว้ได้ อีกทั้งสือหย่งหลุนกระทำอย่างรวดเร็วยิ่ง ไม่รู้สึกถึงไอลมปราณแผ่ซ่านแม้แต่น้อย นับว่าความสามารถด้านลมปราณย่อมล้ำลึกสุดหยั่ง ยามนั้นคร่ำครวญในใจว่าเห็นเป็นแค่เด็กหนุ่มเด็กสาวคงจัดการไม่ยาก หรือโชคร้ายพานพบยอดคนเข้าเสียแล้ว ถ้ามันทราบความจริงว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่สามารถแม้แต่จะโคจรปราณให้ครบรอบ และยังไร้ความรู้เรื่องจุดชีพจรโดยสิ้นเชิง ที่ทำการจับข้อมือมันไว้เพียงเพราะกลัวมันจะทำอันตรายฟ่านไป่หนิงเท่านั้น ห่าวซ่านเปิ่นคงร้องไห้ด้วยความอับอายเป็นแน่ ขอทานเจ็ดกระสอบรีบโคจรลมปราณเตรียมรับมือพลังวัตรของสือหย่งหลุนที่คาดว่าจะปล่อยเข้าสู่จุดชีพจรมันอยู่นาน หากเด็กหนุ่มกลับจับข้อมือมันไว้เฉย ๆ จึงกลั้นใจเลียบเคียงว่า “สหายน้อยยั้งมือไว้ไมตรี นับว่าเป็นผู้กล้าควรนับถือ” สือหย่งหลุนงงงวยนัก ทว่าเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่แสดงท่าคุกคามดรุณีน้อยอีก จึงยอมปลดปล่อยมันแล้วเอ่ยว่า “ข้าเข้าใจที่ศิษย์ท่านกระทำไป แต่ชายชุดม่วงเหล่านั้นเพียงถูกหลอกลวงมา และข้ารับประกันว่าพวกมันจะไม่กลับเข้าพรรคอสุราอาฆาตอีกแล้ว ฉะนั้นผู้เยาว์ขอร้องท่านที่มีเกียรติช่วยละเว้นให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยเถิด” ห่าวซ่านเปิ่นรีบชักมือกลับพลางลอบถอนใจ มันแม้ฝีมือมิใช่ชั่ว แต่นิสัยรักตัวกลัวตายยิ่ง วีรกรรมที่สร้างจนไต่เต้ามาเป็นหัวหน้าสาขาพรรคกระยาจกนั้น กว่าครึ่งเกิดเพราะทำงานโดยให้ผู้อื่นออกหน้า ยามนี้รอดพ้นวิกฤติมาได้ ย่อมยินดีรับปากไม่อิดออด สือหย่งหลุนโล่งใจที่เหตุการณ์คลี่คลาย ทั้งเห็นอีกฝ่ายแสดงความเป็นมิตรมากขึ้น จึงไถ่ถามต่อว่า “ข้ายังสงสัยบางประการ เห็นว่ายามนี้ยุทธจักรเกิดเรื่องวุ่นวายบางอย่าง ทั้งมิได้เกี่ยวข้องกับการชุมนุมชาวยุทธ์ที่จะเกิดขึ้น หัวหน้าห่าวโปรดช่วยคลายข้อข้องใจให้ได้หรือไม่” นี่คือจุดประสงค์แท้จริงของสองหนุ่มสาว หลังแยกจากชายชุดม่วงมันก็อยากสืบหาข้อมูลอันนี้ ติดที่การเพ่นพ่านในเมืองอาจพบเจอคนตระกูลสือโดยง่าย โชคดีสือหย่งหลุนเคยพำนักในเมืองพนาไพศาลมาก่อน จดจำได้ว่าเหลาป่าเบญจมาศมีห้องซึ่งกั้นม่านเป็นสัดส่วนเหมาะแก่การหลบสายตา มันเคยมาเหลานี้แค่ครั้งสองครั้ง แต่ละครั้งอยู่ไม่นานด้วยยามนั้นมีเรื่องคดีของบิดาพัวพันอยู่ และเถ้าแก่เหลาแต่ละวันต้อนรับลูกค้ามากมาย ไม่มีทางจดจำเชื่อมโยงมันในตอนนี้กับคุณชายรองตระกูลสือได้แน่ จึงหลอกล่อสายของพรรคกระยาจกให้ติดตามผ่านซอยเล็ก ๆ ซึ่งคนไม่พลุกพล่าน แล้วดูลาดเลาจนแน่ใจว่าไม่มีคนรู้จักมาใช้บริการเหลาแห่งนี้ ค่อยจับจองห้องที่ต้องการเพื่อรอคอยคนของพรรคกระยาจกผู้จะมาหาหลังสายกลับไปแจ้ง หวังเค้นถามข้อมูลไปพร้อมกันเลย “อ้อ เรื่องนั้นน่ะรึ ที่จริงแล้ว...” ห่าวซ่านเปิ่นชะงัก “ข่าวนี้โด่งดังไปทั่วยุทธจักร เหตุใดสหายน้อยจึงไม่ทราบเรื่องเล่า” สือหย่งหลุนยิ้มฝืดเฝื่อน ทว่าจนปัญญาจะอธิบายให้ขอทานเจ็ดกระสอบฟังโดยไม่เปิดเผยตัวตน จึงเลี่ยงว่า “พวกข้าเพิ่งออกท่องเที่ยวไม่นาน แล้วได้ยินมาคร่าว ๆ เท่านั้น” ห่าวซ่านเปิ่นหรี่ตามองคนพูดอย่างนึกระแวง “สหายน้อยปิดบังไปหมดทุกอย่าง หรือความจริงแล้วพวกท่านเป็นคนของพรรคอสุราอาฆาต แสร้งมาสืบว่าฝ่ายข้าล่วงรู้ข้อมูลใดบ้าง” เด็กหนุ่มตระหนกยิ่ง “หัวหน้าห่าวเข้าใจผิดแล้ว พวกข้า...” ไม่ทันจบคำห่าวซ่านเปิ่นกลับกระโดดขึ้นมาตั้งท่าเตรียมพร้อม ด้วยพลันรู้สึกว่าเมื่อครู่ตนเองคล้ายหวาดกลัวจนเกินเลย เด็กหนุ่มหน้าละอ่อนเช่นนี้จะเป็นยอดคนไปได้อย่างไร อีกทั้งคนคู่นี้ความเป็นมาลึกลับ มันแม้ขลาดเขลาแต่ก็ไม่ยอมเสียชื่อเสียงด้วยการเปิดเผยข้อมูลแก่ศัตรูเป็นแน่ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 18:42:40

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อนั้นสือหย่งหลุนก็ผุดยืนอย่างลุกลี้ลุกลน ห่าวซ่านเปิ่นถือคติโจมตีก่อนได้เปรียบ จึงจี้นิ้วปราดใส่จุดชีพจรสามแห่งบนร่างสือหย่งหลุนติด ๆ กัน เด็กหนุ่มต้องใช้วิชาร้อยก้าวเท้าเวหาถึงหลบหลีกได้ทัน กระนั้นห่าวซ่านเปิ่นก็ยังคุกคามไม่ละเว้น สือหย่งหลุนตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก เพราะหากใช้ท่าเพลิงโกรธา ความลับว่าตนสังกัดสำนักเพลิงหาญก็จะถูกเปิดเผย ครั้นพยายามเหวี่ยงหมัดสะเปะสะปะ คู่ต่อสู้ก็หลบพ้นอย่างง่ายดาย มิหนำซ้ำอาศัยจังหวะประชิดสวนกลับมาตลอด ทว่าร่างกายสือหย่งหลุนทนทานความเจ็บปวดได้มากกว่าปกติหลายเท่า จึงแลคล้ายว่าการโจมตีของศัตรูไม่มีผลต่อมันเลย ห่าวซ่านเปิ่นลอบตระหนก รีบฉีกตัวออกห่าง ชี้หน้าเด็กหนุ่มกล่าวว่า “เจ้าฝึกวิชาคงกระพัน ทั้งรู้จักใช้ร้อยเก้าเท้าเวหา แสดงว่าเป็นศิษย์สำนักพยัคฆ์อมตะ” “เฮอะ” ดรุณีน้อยแค่นเสียงมาจากทางโต๊ะ “ต่อให้ชีพวางวาย พวกข้าก็ไม่มีทางอยู่ใต้คำสั่งจางเกิงเด็ดขาด” เจ้าสำนักพยัคฆ์อมตะจางเกิงเคยกล่าวหาว่าพวกนางฆาตกรรมจางเค่อน้องชายมัน ฟ่านไป่หนิงย่อมผูกใจเจ็บไม่น้อย จึงกล่าวอย่างไม่ไว้หน้า ประเพณียุทธจักรให้ความเคารพอาจารย์อย่างสูง ขอทานเจ็ดกระสอบฟังนางเอ่ยชื่อเจ้าสำนักพยัคฆ์อมตะแบบไร้ความนอบน้อม ด้านสือหย่งหลุนก็ไม่มีปฏิกิริยาใดค่อยรับรู้ว่าพวกมันมิได้สังกัดสำนักพยัคฆ์อมตะเด็ดขาด กระนั้นก็ยังเอ่ยด้วยความมั่นใจว่า “ขอเพียงข้าเห็นเจ้าอีกหลายกระบวนท่า ก็ต้องบ่งบอกที่มาของพวกเจ้าได้แน่” สิ้นประโยคห่าวซ่านเปิ่นพลันกระแทกฝ่ามือใส่เด็กหนุ่มอีกครั้ง สือหย่งหลุนรีบหลบเลี่ยงพลางขมวดคิ้วกังวลใจ ฟ่านไป่หนิงย่อมเดาความคิดของเด็กหนุ่มได้อยู่ จึงเอ่ย “น่าสนุกไม่เบา พี่ก็เล่นกับหัวหน้าห่าวสักหน่อย ถือเสียว่าออกกำลังกายแล้วกัน” เด็กหนุ่มนึกได้ในทันควัน สมัยอยู่เรือนเพลินบุปผา ทุกเช้าซินแสเทวะจะสอนเพลงมวยให้มันวันละท่า บอกว่าใช้ฝึกร่างกาย สือหย่งหลุนมาทราบภายหลังว่าเพลงมวยนี้เคยแพร่หลายอยู่ในมณฑลแถบนั้นราวร้อยปีก่อน ปัจจุบันเป็นที่นิยมของชาวบ้านสำหรับออกกำลังกายให้แข็งแรง จึงฝึกฝนตามคำแนะนำจนชำนาญ ยามนี้เมื่อได้ยินเสียงของดรุณีน้อย ร่างกายพลันออกกระบวนท่าโดยไม่ทันคิด หมัดแหวกอากาศดุจธนูพุ่งจากแหล่ง ชกใส่หัวไหล่ห่าวซ่านเปิ่นถนัดถนี่ ขอทานเจ็ดกระสอบทั้งตกใจทั้งเจ็บปวด รีบขยับร่างหมายจู่โจมสวนกลับ สือหย่งหลุนพลันออกกระบวนท่าที่สองตามติด ครานี้กำปั้นซัดเข้าใบหน้ามันจนผงะหงาย ห่าวซ่านเปิ่นต้องตีลังกาหลบหลีกการจู่โจมออกมานอกม่าน ลูกค้าในเหลานึกสงสัยเสียงเอะอะด้านหลังม่านอยู่แล้ว พอเห็นร่างคนพรวดพราดออกมา ต่างลุกฮือหนีตายจ้าละหวั่น เถ้าแก่เหลาวิ่งสวนลูกค้ามาดูเหตุการณ์ ปากก็ร้องว่า “หัวหน้าห่าว เกิดอันใดขึ้น” ทว่าห่าวซ่านเปิ่นไม่สนใจมัน ด้วยกำลังจับจ้องสือหย่งหลุนอย่างโกรธแค้น มันประมาทเด็กหนุ่มจนมิได้เดินลมปราณไว้คุ้มครองตัวจึงเสียท่าถึงเพียงนี้ คิดแล้วก็กระโจนเข้าใส่สือหย่งหลุนเป็นคำรบสาม ครั้นเด็กหนุ่มกระแทกหมัดมากลับถูกปราณคุ้มร่างของห่าวซ่านเปิ่นต้านได้หมด ส่วนขอทานเจ็ดกระสอบก็คว้าจับข้อมือทั้งสองของเด็กหนุ่มไว้มั่น เร่งพลังวัตรใส่จุดชีพจรของสือหย่งหลุนสุดแรง สือหย่งหลุนรับรู้ถึงอันตรายอันร้ายกาจ รีบใช้วิชาภูตฉกฉวยปกป้องตนเองเช่นเดิม ทว่าห่าวซ่านเปิ่นสมเป็นชนชั้นหัวหน้าของพรรคกระยาจก แม้ปราณไร้กำหนดจะดูดซับพลังวัตรมันได้ แต่ในระหว่างนั้น พลังวัตรดังกล่าวก็ยังสามารถทำร้ายภายในสือหย่งหลุนจนบอบช้ำไม่เบา เด็กหนุ่มกัดฟันรอจนลมปราณอีกฝ่ายสูญสลายไปหมด ค่อยยกเท้าถีบใส่หน้าอกมันอย่างแรง ข้อมือทั้งสองจึงหลุดพ้นการคร่ากุมมาได้ สือหย่งหลุนเริ่มมีโทสะขึ้นบ้างแล้ว หากมิใช่เพราะถูกทำร้าย แต่มันเห็นว่าห่าวซ่านเปิ่นใช้วิธีอำมหิตเกินไป พวกมันไม่มีข้อขัดแย้งใหญ่โต การต่อสู้จึงควรจบลงแค่ผลแพ้ชนะ ทว่าพลังวัตรของห่าวซ่านเปิ่นเมื่อครู่รุนแรงมาก ถ้าเด็กหนุ่มไม่มีวิชาภูตฉกฉวยคงตกตายไปเนิ่นนานแล้ว นับเป็นการกระทำซึ่งผิดวิสัยชาวยุทธ์ที่ดี สือหย่งหลุนชิงชังคนเช่นนี้นัก บัดนี้คู่ต่อสู้ทั้งสองต่างย้อนกลับมาอยู่ด้านหลังม่าน มีเถ้าแก่เหลาเมียงมองจากภายนอกแต่ไม่กล้าแหวกม่านดูให้เต็มตา ด้านห่าวซ่านเปิ่นแม้ยังงุนงงที่เด็กหนุ่มรอดพ้นพลังวัตรมันไปได้อีกครั้ง ทว่าเหตุการณ์ดำเนินมาจนป่านนี้ถอยหลังกลับมิได้แล้ว จึงตัดสินใจรีดเค้นกำลังถึงขีดสุด จนไอลมปราณแผ่ซ่านจากทั่วร่าง สือหย่งหลุนกลับนิ่งมองอย่างใจเย็น กำสองหมัดงอศอกมารั้งอยู่ตรงช่วงเอว เริ่มเร่งลมปราณกลับทิศเตรียมพร้อม ...เป็นลมปราณกลับทิศระดับหก ขั้นสูงสุดที่มันได้รับอนุญาตให้ใช้ได้! สองบุรุษโถมเข้าปะทะกันตัวต่อตัว แรงจากพลังวัตรพุ่งกระจายราวพายุหมุนซัดสิ่งของปลิวว่อน ม่านกั้นโบกสะบัดเปิดช่องให้เห็นใบหน้าเถ้าแก่เหลาผู้กำลังอ้าปากหวอ ทว่าฟ่านไป่หนิงยังคงจิบน้ำชานั่งเป็นสักขีพยานอย่างสงบ นางมิได้ยื่นมือเข้าช่วยเด็กหนุ่มเพราะรู้ดีว่าขอเพียงมีวิชาภูตฉกฉวย สือหย่งหลุนไม่มีทางเป็นอันตรายร้ายแรงแน่ อีกทั้งคำนวณแล้วว่าสิ่งที่เด็กหนุ่มขาดไปคือประสบการณ์ในการต่อสู้ เมื่อมีโอกาสก็ควรตักตวงให้เต็มที่ อันที่จริงในจังหวะนี้ หากสือหย่งหลุนใช้วิชาภูตฉกฉวยหักล้างพลังวัตรฝ่ายตรงข้ามเสีย เด็กหนุ่มก็คงชนะอย่างง่ายดาย ทว่าภายในใจสือหย่งหลุนเห็นว่านี่เป็นวิธีของคนขลาด จึงสัญญากับตนเองไว้ว่าถ้ามิใช่เพื่อป้องกันตัวในกรณีคับขัน จะไม่มีวันใช้วิชาภูตฉกฉวยพร่ำเพรื่อ ส่วนวิชาลมปราณกลับทิศแม้สร้างภาระบาดเจ็บแก่ร่างกาย หากเด็กหนุ่มกลับเต็มใจนำมาใช้มากกว่า จะว่าไปถ้าเปรียบเทียบกับเจ้าของวิชาอย่างถูซิ่นจงแล้ว ความแข็งแกร่งในวิชาลมปราณกลับทิศของสือหย่งหลุนยังเหนือกว่ามันอยู่หนึ่งขั้น เมื่อเด็กหนุ่มนำมาใช้อย่างเต็มที่ยิ่งเปล่งอานุภาพน่าเกรงขาม ตรงข้ามกับห่าวซ่านเปิ่นซึ่งหลังดำรงตำแหน่งหัวหน้าสาขาพรรคกระยาจกก็ย่ามใจ ไม่ขยันฝึกฝนร่างกายเช่นเคย ดังนั้นเร่งพลังวัตรได้สักพักก็เริ่มเหน็ดเหนื่อย ลมปราณอ่อนโทรมลงทีละน้อย จนในที่สุดทนไม่ไหวถูกกำลังของสือหย่งหลุนผลักกระเด็นไปติดผนังเหลา  ทรุดร่างลงกองหมดท่า สือหย่งหลุนปรี่เข้าเงื้อกำปั้นหมายซ้ำเติม พลันเห็นสีหน้าหวาดหวั่นกลัวตายของห่าวซ่านเปิ่นเข้าก็ใจอ่อน รีบเบี่ยงทิศทางหมัดไปกระแทกด้านข้างทันที ที่รับเคราะห์แทนขอทานเจ็ดกระสอบ กลับกลายเป็นรูปแกะสลักหินขนาดใหญ่สำหรับตกแต่งสถานที่ ถูกพลังหมัดสือหย่งหลุนชกจนแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แล้วพละกำลังที่ยังหลงเหลือก็ผ่านรูปแกะสลักไปฟาดใส่เสาไม้ทางด้านหลัง ไม้เนื้อแข็งขนาดสองคนโอบกลับถูกพลังวัตรสือหย่งหลุนซัดจนหักสะบั้น ผนังบางส่วนที่ยึดติดกับเสาไม้ก็ร่วงหล่นออกไปนอกเหลา เผยช่องโหว่ขนาดใหญ่มาแทนที่ เถ้าแก่เหลาได้ยินเสียงกัมปนาทก็ถูกความเสียดายของเข้าขับไล่อาการกลัวตาย รีบแหวกม่านออกดูเหตุการณ์ ครั้นเห็นความพินาศตรงหน้าก็ตาเหลือก ร้องแทบไม่เป็นภาษา “อะ...อะไรกันนี่” ฟ่านไป่หนิงวางถ้วยน้ำชาลง ปรายตามองมันแล้วกล่าวเสียงเรียบ “หลบไปเสียก่อนเถอะ” เถ้าแก่เหลาแหกปากร้องวิ่งหนีลงชั้นล่างไม่รีรอ ห่าวซ่านเปิ่นแหงนหน้าซีดเซียวมองช่องโหว่ขนาดใหญ่เหนือหัว พึมพำเสียงแหบ “กำลังแข็งแกร่งปานนี้ หรือเจ้าเป็นศิษย์ฆราวาสเส้าหลิน” ดรุณีน้อยส่ายศีรษะ “ท่ามวยที่แสดงเมื่อครู่ คลับคล้ายเพลงมวยวัดเส้าหลินเช่นนั้นหรือ” ขอทานเจ็ดกระสอบปิดปากเงียบ มันย่อมไตร่ตรองได้ว่าที่เอ่ยไปเมื่อครู่เกิดจากความกลัว หาใช่ข้อเท็จจริงไม่ เพราะเพลงมวยของสือหย่งหลุนนั้นแพร่หลายในมณฑลซึ่งห่างไกลจากเมืองพนาไพศาลมาก ห่าวซ่านเปิ่นจึงมิคุ้นตาเลยสักน้อย เพียงแต่ลมปราณกลับทิศขั้นที่หกรุนแรงเกินไป มันจึงเผลอหลุดปากถึงเพลงหมัดซึ่งแกร่งกล้าที่สุดออกมา และที่มันไม่ทราบก็คือ กระทั่งสือหย่งหลุนผู้เพิ่งใช้ลมปราณกลับทิศในขั้นนี้เป็นครั้งแรก ก็ตกใจต่ออานุภาพที่เห็นตรงหน้ายิ่งนัก ฟ่านไป่หนิงเดินมาคุกเข่าตรงข้างห่าวซ่านเปิ่น เอ่ยว่า “บัดนี้ หัวหน้าห่าวพอจะยินยอมเล่าเรื่องที่พวกข้าอยากรู้ได้หรือไม่” “เฮอะ ข้าห่าวซ่านเปิ่นแม้ตกตาย ก็ไม่มีวันสยบแทบเท้าเจ้า!” คำพูดเข้มแข็ง แต่ปลายเสียงอดสั่นเล็กน้อยมิได้ คนฟังถอนหายใจ “การบังคับใจคนมิใช่วิสัยข้า ในเมื่อข่าวดังกล่าวจอมยุทธ์ฝ่ายธรรมะทุกคนล้วนล่วงรู้ ข้าสอบถามจากผู้อื่นก็ได้ ท่านไปเถอะ” ขณะห่าวซ่านเปิ่นเบิกตาโพลงด้วยแปลกใจ ฟ่านไป่หนิงก็ยิ้มหวานจนหยดย้อย “เพียงแต่หัวหน้าห่าวโปรดจดจำไว้สองอย่าง หนึ่งคือวิธีไปของท่านต้องถูกพวกข้าโยนออกจากรูด้านบนนั่น และภายหลังข้าล่วงรู้ข่าว จะป่าวประกาศว่าท่านเป็นคนแจ้งให้พวกข้าทราบเอง” ขอทานเจ็ดกระสอบทบทวนคำพูดนางแล้วได้แต่กลืนน้ำลายฝืดเฝื่อน นึกภาพผู้คนที่มามุงดูสภาพกำแพงหล่นทางด้านนอกยิ่งเสียวสันหลัง หากถูกโยนออกไปตอนนี้ชื่อเสียงมันคงป่นปี้ไม่หลงเหลือ ยังไม่นับว่าต้องแบกรับความเสื่อมเสียว่าปากมากทั้งที่ตนเองมิได้กระทำ นับว่ารสชาติสุดทานทนนัก สือหย่งหลุนกอดอกนิ่งมองเฉย มันทราบดีว่าลองฟ่านไป่หนิงเริ่มต่อรองเรื่องใด ยากที่นางจะไม่บรรลุวัตถุประสงค์ “ตรงกันข้าม” ดรุณีน้อยเอ่ยเสียงอ่อน “ขอเพียงท่านแจ้งความจริงทุกอย่าง เรื่องในวันนี้ก็จะเป็นความลับของพวกเราสามคนเท่านั้น” ห่าวซ่านเปิ่นยามนี้ คล้ายถุงใส่น้ำที่ถูกเจาะจนแห้งเหี่ยว ได้แต่จำใจเอ่ยว่า “ยอม...ข้ายอมแล้ว ข้าจะบอกแก่พวกเจ้า ข่าวนั่นก็คือ...” ขอทานเจ็ดกระสอบเหม่อมองใบหน้าดรุณีน้อย ขยายความเพิ่มว่า “ในวันที่เก้านี้ จอมยุทธเซียนสุขสันต์เอ้อไห่เซิ่น นัดประลองกับประมุขพรรคอสุราอาฆาตโจซานตง ณ ผาดงแล้งของเมืองพนาไพศาล” ********** จบตอนที่ 78 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 18:45:31

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณ Kiwi_brown, คุณ รุริกะ, คุณ GTW, คุณลูนาติก และคุณ NUAOFFYHUB นะค้า คุณ Kiwi_brown - ขอบคุณนะค้า ^_^ คุณรุริกะ - อร๊ายยย อับอาย ปกติเล่นแต่หมากฮอสค่ะ (ฮา) เลยลองรีไรท์แล้วจะเอาลงใน คห. ถัดไป รบกวนถ้าว่างช่วยตรวจทานให้หน่อยนะค้า เผื่อปล่อยไก่อีก อิ ๆ ^_^ คุณ tiger18 - คู่เหริน-หลิงนี่ ใช้พล็อตอมตะค่ะ พล็อตโรมิโอ-จูเลียต ^_^ คุณ GTW - ปรากฏว่าคนสับสนเป็นผู้เขียนเองค่ะ >_< แหะ ๆ เลยนำส่วนที่รีไรท์มาลงใหม่ใน คห. ถัดไปแล้ว (แก้ไขที่คุณรุริกะช่วยทักท้วงไว้ด้วย) ถ้าพอมีเวลา รบกวนช่วยตรวจทานให้หน่อยนะค้า ^_^                เป็นคอมเมนท์ยาวสะใจและอ่านสนุกมาก ๆ เลยค่ะ มีหลายอย่างที่ทำให้กระจ่างขึ้นเยอะเลย อย่างความรู้สึกของไป่หนิงก่อนลาจากอาจารย์ คือตอนเขียนมันรู้สึกแค่ว่าควรเป็นอย่างนี้ แต่อธิบายไม่ถูกว่าทำไม มากระจ่างว่า เออ! ใช่! ตอนอ่านคอมเมนท์คุณ GTW นี่เอง (อ้าย...อาย เป็นคนเขียนเรื่องนี้จริงหรือเนี่ย) ส่วนเรื่องหย่งหลุนก็เหมือนกัน เพิ่งรู้ตัวว่ามาเข้าใจตัวละครนี้จริง ๆ ก็เขียนไปแล้วเจ็ดสิบกว่าตอน คาแรคเตอร์ถึงได้ชัดเจนขึ้นในช่วงหลังค่ะ ในแง่คนเขียนเรื่องคิดว่าตัวเองสอบตกนะเนี่ย ^ ^" คุณ scottie - เรื่องตัวละครนี่ เค้าพยายามลดแล้วน้า ประเดี๋ยวต้องเจี๋ยนทิ้งให้หมดดีกว่า ฮี่ ๆ ^_^ คุณแพรวดาว - คุณแพรวดาวคิดถึงเค้าเท่าไหร่ เค้าคิดถึงมากกว่าจึ๋งนึง (เกทับบลัฟแหลกเลยอ่ะ) ^_^ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะค้า ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 19:05:25

ความคิดเห็นที่ 4 ส่วนนี้เป็นฉากเล่นหมากรุกของช่วงท้ายตอนที่แล้วค่ะ เนื่องจากผิดพลาดหลายประการเลยรีบรีไรท์ใหม่ทันที แล้วนำมาลงอีกรอบค่า ********** ... “ถ้าได้เปรียบทุกอย่างการต่อสู้จะไปสนุกอันใด ถือเสียว่าเพิ่มกำลังพลแก่อีกฝ่ายก็แล้วกัน” ประมุขรัตติพิกลเลื่อนตัวหมากไปทั่วกระดานอย่างฉับไว หมากจุก (หมากจุกเปรียบได้กับตัวเบี้ย) สองตัวจากฝั่งตรงข้ามก็ฝ่าแถบแม่น้ำขึ้นมา จึงสามารถเลื่อนชั้นจนเก่งกาจยิ่งกว่าเดิม แม้สถานการณ์ทางมันเริ่มตกเป็นรอง ประมุขรัตติพิกลกลับถามอย่างไม่อนาทรร้อนใจ “แล้วเรื่องอื่นเล่า” “พรรคอสุราอาฆาตยังคงเดินตามแผนทุกขั้นตอน แต่ทางโต่วจินเซิงแจ้งว่าบุตรบุญธรรมมันอาจมีเรื่องขลุกขลักเล็กน้อย” “หืมม์” อีกฝ่ายพึมพำในคอ “รายละเอียดเล่า” “โต่วจินเซิงมิได้ขยายความ แค่ยืนยันว่าสามารถควบคุมทุกอย่างให้เป็นไปตามกำหนดการได้แน่” “บอกมันแจ้งมา ต่อจากนี้ไม่ว่าเรื่องยิ่บย่อยเพียงใดต้องส่งข้อมูลถึงข้าทั้งหมด เพราะแผนเรามิแน่นอนตายตัว หากจะเปลี่ยนแปลงตามสถานการณ์” เงารางเลือนรับคำ แล้วกล่าวสืบต่อ “สภาพงูอสนีบาตหงเสี้ยนหายเป็นปลิดทิ้งแล้ว และหลังฝึกปรือลมปราณผีเสื้อรัตติกาลของท่าน กำลังภายในยิ่งรุดหน้ากว่าเดิมเสียอีก นางปวารณาตัวขอรับใช้ข้าด้วยชีวิต พร้อมทำตามคำสั่งไม่บิดพลิ้ว” หมากรุกเข้าสู่ช่วงท้ายกระดานแล้ว เสียงวางหมากกริ๊ก ๆ ไม่ขาดระยะ ก่อนคำพูดของผู้เล่นจะดังแทรกขึ้นมา “แปลว่าทุกอย่างพรักพร้อมแล้วซิ” “มีเพียงเรื่องสือหย่งหลุนและฟ่านไป่หนิง จนบัดนี้ข้ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันสองคนเดินทางออกจากเรือนเพลินบุปผาเพื่อจุดประสงค์ใด” “สนใจทำไม ขอเพียงยังอยู่ในยุทธจักร สุดท้ายพวกมันก็ไม่พ้นบ่วงแหของเราจนได้” “หมายความว่า...ให้รออยู่เฉย ๆ เช่นนั้นหรือ” สิ้นประโยคของนาง นิ้วมือของประมุขรัตติพิกลซึ่งเคยเลื่อนไปทั่วกระดานหมาก พลันหยุดลงอย่างสิ้นเชิง เงารางเลือนสาวเท้ามาถึงที่ด้านตรงข้ามกับมัน ก้มหน้าสำรวจกระดานหมากทางฝั่งนาง เอ่ยว่า “ดูท่าหมากตี่ซีกนี้จะหมดทางแล้ว” เป็นตามคำนาง ยามนี้บรรดาหมากแดงของประมุขรัตติพิกลกระหน่ำถาโถม รุกจนหมากตี่ (หมากฮ่องเต้ บางทีเรียกจอมทัพ เปรียบได้กับตัวขุน) สีดำทางฝั่งตรงข้ามสิ้นหนทางอยู่ภายในเขตพระราชวัง พ่ายแพ้แน่นอน เงารางเลือนเริ่มขยับหมากแต่ละตัวกลับเข้าที่ เพื่อเตรียมกระดานสำหรับหมากตาต่อไปเหมือนเช่นที่ทำให้เจ้านายเป็นประจำ ทว่าครานี้พอนางแตะโดนหมากตี่สีดำซึ่งเคยอับจน ชายหนุ่มพลันเคาะนิ้วกับกระดาน เท่านั้นเองหมากตี่สีดำก็ถูกพลังวัตรของมันดันลอยขึ้นกลางอากาศ  ประมุขรัตติพิกลคว้ารวบไว้อย่างว่องไว พร้อมเหยียดริมฝีปากเผยรอยยิ้มบิดเบี้ยว “เมื่อมีสงครามจริงมาปรากฏตรงหน้า ชุดหมากเหล่านี้ก็ไม่จำเป็นอีกแล้ว” มันคลายมือออก ปรากฏเพียงเศษไม้แหลกเป็นผุยผงในอุ้งมือ เงารางเลือนยั้งกิริยามาพินิจซากหมากพลางผงกศีรษะ จากไปอย่างเงียบงัน สัญญาณเริ่มดำเนินการ แสดงออกมาแล้ว! ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 19:08:28

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 20:09:33

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 54 21:53:00

ความคิดเห็นที่ 7 มาติดตามค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 21:26:48

ความคิดเห็นที่ 8  ยกนิ้วให้ เพราะชื่นชมในความตั้งใจของผู้เขียนนะคะ ประเด็นหมากรุก หลังแก้ไข สำหรับเราเราว่าโอเคแล้ว จากนี้ผู้เขียนจะเพิ่มเติมหรือเห็นว่าควรตัดทอนก็แล้วแต่เลยค่ะ ^^ .... บทนี้มาดหนูหนิงดูนิ่งและมีชั้นเชิงขึ้นเยอะ แปะรูปให้ดีกว่า  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 23:19:01

ความคิดเห็นที่ 9 อะไรกัน.. (กรุณาอ่านแบบทำเสียงสูงบอกแววไม่เชื่อ...)ท่านชายสือ ลงทุนเดินป่ามากับสาวสาวยังมาบอกว่า ไร้รสชาติ อีกหรือ.....? ชายสือนะชายสือ...ความจริงนั่นเป็นบรรยากาศที่แสนหวานเลยต่างหาก เกี่ยวก้อยกันชมนกชมไม้ สายตามีแค่กันและกัน...ไหนเลยมีบุคคลอื่นอยู่ในสายตา ยังจะบอกว่าไร้รสชาติอีก หาง่ายเสียที่ไหน ...น่าจะไม่ยอมออกจากป่าอันแสนหวานมากกว่า..เนอะๆๆๆว่า แต่พักนี้ชายสือดีวีนดีคืน บทก็เข้าตากรรมการ (เช่นในฉากที่ทำให้พวกพรรคขอทาน(ในป่า)ล่าถอยโดยไม่รู้สึกเสียหน้าเท่าไร...รู้สึกว่าเท่มาก)..แต่ถึงขั้นให้เงินและม้าไปหมดนี่ อ่านมาถึงตอนนี้ ผมนึกถึงพระเวชสันดร ในชาดกของไทยเลยครับ อะไรจะขนาดนั้น ^^..ยังขำตัวเองเลยว่านึกไปได้ยังไง^^ ดีว่าใกล้เมืองแล้ว ไม่งั้นโดนหนูหนิงดึงหูยาน ว่าแต่ยังสงสัยอยุ่ว่า ไม่มีเงิน ทำไมกล้ามานั่งกินอาหารดีๆ อยู่ในร้านครับ หรือว่าเซ็นได้..ก็เคยมาครั้งสองครั้งเองนี่นา ไม่น่าจะมีเครดิตดีเท่าไร  แถวนั้นตู้เอทีเอ็มก็ไม่มีเสียด้วย สุรานารีแดง ทุกวันนี้ยังมีขายนะครับ แต่ไม่รู้ว่าจะเหมือนสมัยยุทธภพหรือไม่ กลิ่นหอม ดื่มง่าย คล้ายๆ ไวน์ เหมาะกับจอมยุทธหญิง สุราไผ่เขียว ก็ยังมีขายอยู่เหมือนกัน มีหลายรุ่นด้วย สีใสออกเหลืองๆ กลิ่นหอมคล้ายกลิ่นใบไม้ รสดีมากครับ..  ที่ผิดหวังคือสุราเหมาไถ ราคาแพงมาก(ผมไม่เคยซื้อดื่มหรอกครับ แพง.. มีเพื่อนๆซื้อให้ลองดื่มดู) ผมของคอไม่ถึง ไม่แซบเลย สู้นารัแดงกับไผ่เขียวไม่ได้เลย ทั้งที่ราคาแพงกว่าหลายเท่า ไหนๆ ก็ไหน มีสุราเผาดาบ เป็นเหล้าราคาถูก ทุกวันนี้น่าจะมีขายเหมือนกัน แต่ไม่เห็นวางในห้างหลายปีแล้ว เป็นกระปุก ที่ได้ชื่อว่าสุราเผาดาบเพราะดีกรีสูงมาก แค่กระปุกเดียวหิวทิ่มหัวตำแล้ว เหมาะกับจอมยุทธเงินน้อย ฉากหมากรุกผมว่าเท่แล้วครับ รู้ว่าใครชนะแล้ว ตอนนั้นอ่านตั้งหลายรอบเพราะคิดว่าคุณจันทร์พันฝัน จะทิ้งปริศนาบางอย่างเอาไว้ (เป็นนักอ่านจอมคิดมาก) อะไร สอบตกอะไร..เดี๋ยวเอาหลอดตีเลย (ยืมหลอดมาจากคุณนุ) สอบผ่านต่างหากผมยังทึ่งเลยกับ Plot เรื่องที่ซับซ้อนแบบเรื่องนี้ ผมทำบ่อได้เลยครับเพราะคุณจันทร์พัฒนาบุคลิกภาพของตัวละครมาเรื่อยๆอยู่แล้วนี่นา ตัวละครก็ไม่ต่างจากคนเท่าไรหรอกครับ บางทีพวกเขาก็อาจงงๆกับตัวเองเป็นเรื่องธรรมดา แต่ในที่สุดก็ไปต่อไปได้ตามแนวทางของตน บางทีเราเขียนถึงตัวละครไหน เราก็อินตาม เลยทำให้เรางงๆกับตัวเองบ้างไปเท่านั้น^^เพราะติดนิสัยมาจากตัวละคร เอ้ะ....หรือตัวละครบางตัวติดนิสัยไปจากเรากันแน่  :) ท่านชายสือนี่ทำให้ผมนึกถึง ฟู่เซิง ดาราจีนที่แสดงว่าเป็น พระเอกในหนังใหญ่มังกรหยกภาคแรก ตรงกับภาพที่วาดไว้ในใจ ในความรู้สึกส่วนตัวไม่มีใครเหมาะสมกับบทก้วยเจ๋งเท่าเขา (คงเหมือนกับไม่มีใครเหมาะกับบทฮุ้นปวยเอี้ยง แห่งกระบี่ไร้กระเทียม เอ้ย ไร้ทียมทาน.เท่ากับ ฉีเส้าเฉียน...จำได้ว่าตามดุทางทีวีจนจบ ก้ยังไม่รู้ว่ากระบี่มันไร้เทียมทานตรงไหน เพราะพระเอกฝึกวิชาไหมฟ้า..^__^......ยังดีว่า ตอนตีพิมพ์เป็นเล่ม เปลี่ยนชื่อเป็น "ไหมฟ้าปาฏิหาริย์" แล้ว) อ้าว..อะไรกันนี.....เผลอแพลบเดียว ร่ายยาวเฉยเลยเรา.... เผ่นล่ะครับ ^___^....... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 54 08:35:15