หาดใหญ่-ครูยูโด

วันนี้จู่ ๆ รำลึกถึงครูยูโด
ของโรงเรียนแสงทองวิทยาขึ้นมาได้
ยังจำได้ว่าครูชื่อ ครูสมภพ (จำนามสกุลไม่ได้)
มาเป็นครูสอนประจำที่โรงเรียน
รับวิชาสอนภาษาอังกฤษ
เพราะแกจบมาจากจีนไต้หวันสมัยก่อน
ต่อมาแกเปิดสอนยูโดที่บ้านพักของแก
มีนักเรียนแสงทองไปสมัครเรียนกับแกหลายคน
นัยว่าแกได้ยูโดสายดำดั้งสี่จากไต้หวัน
แต่มีบางคนสวด(นินทา)ว่าแกไม่ได้จบมาจริง
เพราะในรุ่นนั้นที่เรียนร่วมกันแก
แกยังไม่ได้ยูโดสายดำแต่อย่างใด
แต่พอแกมาสอนที่หาดใหญ่
มีรูปถ่ายและบัตรโชว์ว่าได้สายดำเป็นครูสอนได้แล้ว

สมัยนั้นมีภาพยนตร์ทีวีสีขาวดำญี่ปุ่นเรื่อง ซันชิโร
ต่อมามีอีกเรื่อง (จำชื่อพระเอกกับชือเรื่องไม่ได้)
เป็นนักยูโดเหมือนกันแต่ไม่เก่งเลย
เวลาต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่ไรมักจะชนะแบบฟลุค ๆ
เรียกว่า เป็นหมูสนามซ้อม แต่เป็นสิงห์สนามต่อสู้
ทำให้ความนิยมในการเรียนยูโดของเด็กนักเรียนมีมาก
เพราะอินกับภาพยนตร์เรื่องนี้ส่วนหนึ่ง

เช่นกันมีตำรวจหาดใหญ่บางส่วนมาเรียนยูโดกับแกด้วย
ที่จำได้ดีคือ พันตำรวจโทสล้าง บุนนาค (ยศสมัยนั้น)
มาเรียนและมาซ้อมกับครูสมภพสม่ำเสมอ
นัยว่าแกได้ยูโดสายดำดั้งสองมาหรือไง
นักเรียนวัยโค่งของโรงเรียนที่มาเรียนยูโด
มักจะขยาดเวลาซ้อมกับผู้การสล้าง
เพราะแกเล่นแบบจริง ๆ จัง ๆ เรียกว่าเจ็บตัวกันไปหลายคน
เรื่องนี้เพื่อนสนิทคนหนึ่งมาจากเบตง
ความที่พูดภาษาไทยไม่ค่อยชัด
จึงมักจะถูกเพื่อนล้อเล่นว่า ไอ้จีนแดง
แกไปเรียนกับครูสมภพด้วย
มักจะเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับการเรียนยูโดให้ฟังตามประสาวัยเด็ก
ไม่เจอแกอีกเลยหลังจากจบจากโรงเรียนหลายสีบปีแล้ว

ครูสมภพหลังจากสอนอยู่หลายปี
ได้ขอลาออกมาสอนเป็นอาจารย์พิเศษ
สอนภาษาอังกฤษชั้นมัธยมศึกษา
จำคลับคล้ายคลับคลาว่าชื่อหนังสือ Living English หรือไง
ที่สนิทกับแก เพราะแกมักจะเกร็งท้องให้แข็ง
แล้วให้นักเรียนชกพุงแกเล่น
แบบว่าเป็นการอวดความแข็งแรงและการเป็นครูยูโด
ผมเคยชกเล่นพุงแกเล่นเหมือนกัน
เรียกว่าช่วงเจอกับแกตอนจะเดินเข้าห้องเรียนเวลาเจอแก
ปีละไม่ต่ำกว่ายี่สิบสามสิบครั้งที่ได้ชกพุงแกเล่น

หลังจากจบจากโรงเรียนแล้วไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ
ทำให้ขาดการติดต่อไปหลายปี
เมื่อกลับมาทำงานที่บ้านเกิด
เคยเจอแกตอนขึ้นรถตุ๊ก ๆ ที่แกขับทำมาหากิน
จะจ่ายเงินค่ารถให้แก แกไม่ยอมรับ
เพราะแกยังจำผมได้และผมก็ทักสวัสดีแกว่า มาสเตอร์
เป็นการแสดงความเคารพของเด็กนักเรียนโรงเรียนเก่า

มาทราบจากเพื่อนอีกทีว่า
แกไม่ได้สอนที่โรงเรียนแสงทองหลายปีแล้ว
แต่ไปเลี้ยงหมูอยู่แถวคลองหวะ อำเภอหาดใหญ่
เรียกว่าได้บ้างเสียบ้างจากอาชีพนี้
หลังจากความนิยมในการเรียนยูโดลดลง
เพราะนักเรียนเรียนกันหนักขึ้นในช่วงหลัง
กอปรกับนิยมจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยท้องถิ่นกับกรุงเทพฯ

รวมทั้งเด็ก ๆ มักจะนิยมเรียนคาราเต้และเทควันโด
เพราะรู้สึกทะมัดทะแมงและต่อสู้ได้ดุเดือดกว่า
มีความนิยมมากกว่าในช่วงหลัง ๆ
ทำให้กิจการสอนพิเศษยูโดของแกต้องเลิกไป
ยามว่างแกจึงมาขับรถตุ๊ก ๆ เพื่อหารายได้เพิ่มเติม

สมัยนั้นคนมาเลย์เข้ามาเที่ยวหาดใหญ่ยังมีน้อยมาก
โทรศัพท์มือถือยังแพงและมีน้อยมาก
ยังไม่รวมโทรศัพท์บ้านที่เรียกว่า
จองคิวกับยาวเลย สามสี่ปียังไม่ได้สักเบอร์
เบอรโทรศัพท์ที่บ้านผมรอคิวสี่ปีจึงจะได้ติดตั้ง
พร้อมกับต้องจ่ายค่าประกันประมาณสามพันบาท
เมื่อรวมค่าติดตั้งแล้วประมาณห้าพันบาทในสมัยนั้น
พอมาช่วงหลัง ๆ ติดต่อขอติดตั้งโทรศัพท์บ้าน
ไม่เกินอาทิตย์ก็มาติดตั้งให้เสร็จแล้ว

ทำให้อาชีพขับรถตุ๊ก ๆ ของครูสมภพ
และเป็นไกด์ในตัวแบบปัจจุบัน
ที่ทำมาหากินคล่องกว่าอดีตมาก
เพราะสามารถติดต่อล่วงหน้ากับลูกค้าได้สะดวก
สามารถนัดหมายเวลาและสถานที่ที่จะพบเจอกับลูกค้า
รวมทั้งนำพาแขกมาเลย์ที่พูดจีนได้ท่องเที่ยวสถานที่ต่าง ๆ ได้
เรียกว่า ผิดกันกับสมัยก่อนมากทีเดียว

ทราบข่าวครั้งสุดท้ายร่วมสิบกว่าปีแล้ว
มีเพื่อนสนิทมาเล่าให้ฟังว่า
ครูสมภพได้เจอกับเพื่อนผมคนหนึ่ง
หน้าธนาคารไทยแห่งแรกที่สายสาม
ท่าทางของแกเครียดมาก
บอกว่าช่วยหางานให้แกทำด้วย
จะเป็นคนขับรถยนต์ก็ได้
หรือให้ไปเฝ้าสวนยางพาราก็ได้
เพราะแกไม่รู้จะทำอะไรแล้ว

ตอนนั้นแกน่าจะอายุห้าสิบกว่าแล้ว
เพื่อนผมก็คิดไม่ออกว่าจะช่วยแกอย่างไรได้บ้าง
ได้แต่ยืนงงและพูดคุยกับแกสักเล็กน้อย
พอสักพักแกก็เดินผละหายไปบนฟุตบาททางเท้าของหาดใหญ่
จากนั้นก็ไม่ได้พบเจอแกอีกเลยในหาดใหญ่
เป็นตายร้ายดีเช่นใดก็ไม่มีใครรู้
เพราะสอบถามหลายคนก่อนจะเขียนเรื่องนี้ก็ไม่ทราบว่า
แกไปที่แห่งหนตำบลใดอีกแล้ว
ไม่เคยมีใครพบเจอแกที่หาดใหญ่อีกเลย

เขียนขึ้นจากความทรงจำเก่า ๆ
ก่อนที่จะเลือนหายไปเหมือนสายลมที่พัดผ่าน

แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 54 23:28:42

จากคุณ	: ravio
เขียนเมื่อ	: 25 พ.ย. 54 23:02:21