ความคิดเห็นที่ 1 [บทที่ 1 - จอมเวทย์ (บทนำ)] การประลองฝีมือ หาได้แตกต่างกับการทดสอบผลการฝึกฝนอันยาวนาน ของเหล่าเด็กหนุ่มสาวในค่ายแห่งนี้ ทั้งเก้าคนจะถูกแบ่งออกเป็นสี่คู่ กับอีกหนึ่งที่จะโชคดีได้รับสิทธิ์ในการมีอาจารย์ของตนเองเป็นคู่ประลอง ที่คนภายนอกอาจจะมองว่าเป็นงานที่สุดหินสำหรับผู้โชคดีคนนั้น แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกในการสอบของพวกเขา กว่าสิบปีที่ผ่านมา จากแปดในเก้าคน ล้วนแล้วแต่เคยถูกหมุนเวียนให้ประฝีมือกับอาจารย์ของตนเองมาแล้วทั้งนั้น ยกเว้นก็แต่ เซมัส วิลมอส ผู้เป็นศิษย์แห่งพ่อมดขาวคอสม่า ราชเสนาธิการของอาณาจักร นี่จะเป็นครั้งแรกที่เขาจะได้ทดสอบฝีมือ หลังจากที่ผู้เป็นอาจารย์อบรมเลี้ยงดูและฟูมฟักเพื่อที่จะให้เขาได้เป็น “องครักษ์และจอมเวทย์” ตามหมายทำนายประจำตัวที่เขาได้รับตั้งแต่อายุเพียงหกปี ทั้งศิษย์และอาจารย์ได้ลงสู่สนามประลองแล้ว เป็นการประลองที่ยากจะคาดเดาผลแพ้ชนะ เพราะฝ่ายหนึ่งคือพ่อมดขาวที่ไม่เคยมีผู้ใดสยบฤทธานุภาพของเขาได้ ส่วนศิษย์ของพ่อมดเฒ่า ก็มีฝีมือเก่งฉกาจที่สุดในบรรดาองครักษ์ฝึกหัดด้วยกัน ไม่เคยพ่ายแพ้หรือแพ้ทาง ต่อทั้งคนหรืออาวุธใดๆ แม้จะถูกสั่งสอนโดยพ่อมดขาว แต่เซมัส หนุ่มน้อยปากกล้าอายุสิบหก รูปร่างสูงเพรียวคนนี้ กลับไม่มีความคุ้นชินกับอาวุธจำพวกไม้เท้า คฑา หรือไม้กายสิทธิ์ อย่างที่พวกพ่อมดทั่วไปใช้กัน เพราะการที่ต้องเติบโตขึ้นมาโดยมีเป้าหมายเพื่อเป็นองครักษ์ อาวุธพวกนั้นจึงจะถูกใช้เมื่อจำเป็น ดาบสองคมและมีดสั้นต่างหาก ที่เซมัสมีความเจนจัดในวิชายุทธ์ และขึ้นชื่อว่ามีพ่อมดเป็นอาจารย์แล้ว นี่จึงไม่ใช่การใช้ดาบสองคมแบบธรรมดาอย่างนักรบแน่ การประลองเริ่มขึ้น หนุ่มเลือดร้อนอย่างเซมัสก็ไม่ได้รีรอรั้งเวลาเพื่อหยั่งเชิงแต่อย่างใด เขาพุ่งตัวฟาดดาบในมือโจมตีอย่างหนักหน่วง แต่คอสม่ากลับใช้ไม้เท้ารับการโจมตีทุกครั้งได้อย่างเบาแรง เป็นการใช้อาวุธรับการฟาดฟันของดาบอย่างธรรมดาๆ ไม่ได้ใช้เวทมนตร์ช่วยแต่อย่างใด แต่ในชั่วจังหวะหนึ่งนั้นเอง ในขณะที่ชายชราใช้ไม้เท้ารับเอาดาบที่ฟาดลงมาด้านบน เซมัสก็ใช้มืออีกข้างชักเอามีดสั้นที่เข็มขัดออกจากฟัก และวาดฟันไปทางอาจารย์ของตนอย่างรวดเร็ว พลาดเป้า... พ่อมดเฒ่าหายลับไปในพริบตา พร้อมกับไม้เท้าที่ฟาดลงบนศีรษะของเซมัสอย่างแรงจากด้านหลัง “ใครอนุญาตให้เจ้าใช้อาวุธสองชนิดในการประลองกัน เจ้าเด็กดื้อด้าน” ชายชราปราม “จะโทษข้าไม่ได้หรอกนะท่านอาจารย์ ก็การประลองวันนี้ ผู้คุมกฎติดภารกิจ ในเมื่อไม่มีใครขานกฎประลอง ข้าจะใช้อาวุธกี่ชนิด มันก็ไม่ผิดไม่ใช่หรือ” จอมกวนประจำค่ายค้านกลับ “ดีมาก ศิษย์ข้า ผยองตนไปเถิด ข้านี่แหละจะทำให้เจ้ากลืนน้ำลายตัวเอง” พ่อมดเฒ่าชักเอาดาบสองคมของตนขึ้นมาบ้าง ดาบเงินที่ถูกตีมาอย่างประณีต สะท้อนแดดเปล่งประกายอย่างสง่างาม “คราวนี้เราก็ใช้อาวุธอย่างเท่าเทียมกันแล้ว ครู่นี้เจ้าว่าอะไรนะ วันนี้เราไม่ต้องเคารพกฎกันใช่หรือไม่” สิ้นเสียงพ่อมดเฒ่า คมดาบเงินในมือของเขาก็ค่อยๆ แดงฉานขึ้น จนในที่สุดเปลวไฟก็ลุกท่วมคมดาบ เป็นสัญญาณของการเจ็บจริง “อย่างกับท่านทำเป็นคนเดียวอย่างนั้นแหละอาจารย์” เซมัสยังคงยียวนพร้อมยกดาบของเขาขึ้นกลางอากาศ พลันสายฟ้าก็ฟาดผ่านอากาศ ดาบสองคมในมือนั้นก็รับเอาพลังนั้นเข้าไปจนคมดาบเปล่งประกายสายสีขาวเจิดจ้า การต่อสู้เริ่มขึ้นอีกครั้ง ดาบเงินในเปลวไฟ ฟาดฟันกับดาบสองคมในแสงจรัส พ่อมดขาวหาได้แสดงความอ่อนแอเยี่ยงผู้เฒ่าสูงอายุออกมาเลย กลับต่อสู้กับศิษย์ของตนอย่างคนที่ยังหนุ่มแน่น “เจ้าคิดจะเป็นนักรบหรือจอมเวทย์กันแน่” ชายชราปรามศิษย์ตนที่ฟาดดาบอาบเปลวสายฟ้ากับมีดสั้นในอีกมือหนึ่งมาอย่างไม่ลดละ ผิดวิสัยของจอมเวทย์ เขาเหวี่ยงเอาไม้เท้าฟาดลงไปที่ศิษย์ของตน พร้อมกับไฟแดงฉานที่ระเบิดขึ้น เซมัส ถูกไฟที่ระเบิดขึ้นผลักถอยไปหลายช่วงตัว จนเขาต้องตั้งหลักพยุงตัวเอาไว้ไม่ให้ล้ม “โกงกันนี่อาจารย์” “ใครโกงเจ้า วันนี้ไม่มีการประกาศกฎสักหน่อย” ชายชราย้อน “อีกอย่าง เจ้าเป็นจอมเวทย์ภาษาอะไร ใช้แต่ดาบฟาดเอาๆ เวทมนตร์มีไม่รู้จักใช้ อย่าให้ข้าต้องรู้สึกว่าสิ่งที่สั่งสอนเจ้ามาต้องสูญเปล่าสิ” แต่ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง กลับพุ่งเข้าใส่ผู้เป็นอาจารย์อีกครั้ง แต่ทว่าความเลือดร้อนของเขา กลับทำให้เขาสังเกตเห็นสิ่งหนึ่งช้าเกินไป เปลวไฟบนดาบของชายชราไม่ได้เป็นสีแดงแล้ว มันเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม และดาบที่อาบเปลวไฟสีน้ำเงินเล่มนั้น ก็ฟาดกลับมาทางเขาในจังหวะที่เขาเข้าจู่โจม เกิดแสงเจิดจ้าขึ้นในจังหวะที่ดาบประทะกัน สายฟ้ากระจายตัวออกไปทั่วบริเวณ เซมัสถูกพลังที่กระจายออกผลักประเด็นไปไกล ดาบสองคมในมือของเขาเหลือเพียงครึ่งเดียว ส่วนอีกครึ่งก็กระเด็นไปอีกทางหนึ่ง “เปลวไฟสีน้ำเงิน ร้อนเร่ายิ่งกว่าไฟบรรลัยกัลป์ อาวุธของเจ้าถูกความร้อนนี้หลอมจนหัก แม้เวทมนตร์ที่อาบไว้ก็ถูกทำลายสิ้น” ชายชรากล่าว “คราวนี้ จงสู้แบบจอมเวทย์เสียที ด้วยมีดสั้นของเจ้า” ชายชราเก็บดาบเงินลงฝัก ดาบเงินที่ตอนนี้เปลวไฟที่เคยแสดงฤทธานุภาพไปเมื่อครู่ได้หายไปแล้ว ในขณะที่เซมัสค่อยๆ ลุกขึ้นอีกครั้ง กำมีดสั้นในมือเอาไว้แน่น และพร้อมจะจู่โจม ทว่าเขาจะใช้วิธีเดิมไม่ได้ มีดสั้นเล่มนี้ เซมัสได้รับมาจากผู้เป็นลุง มันไม่เคยชำรุดหมดคม ไม่เคยบิ่นหรือแตกหักเสียหาย แต่มันก็มีพลังที่ต่อต้านเวทมนตร์อยู่ เขาจะเสกเวทมนตร์ลงบนคมมีดแบบที่ทำกับดาบสองคมก่อนนี้ไม่ได้อีกแล้ว ชายหนุ่มเริ่มวิ่ง พุ่งตัวหลบห่าเวทมนตร์ที่ถูกเสกโจมตีเขาอย่างต่อเนื่อง แทบไม่มีโอกาสที่เขาจะเข้าใกล้ผู้เป็นอาจารย์ได้เลย ถ้าเขาไม่โจมตีกลับ และในสถานการณ์นี้ ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว จากการประลองธรรมดาๆ กลายเป็นสงคราวเวทย์ขนาดย่อม ต่างฝ่ายต่างร่ายเวทย์ใส่กันเป็นพัลวัน ทุกครั้งที่เข้าถึงตัวอาจารย์ได้ เซมัสก็จะเปลี่ยนไปโจมตีด้วยมีดสั้น แต่การโจมตีทุกครั้ง ไม่เคยสำฤทธิ์ผล ชายหนุ่มเริ่มหมดกำลัง เขาวิ่งหลบกระแสเวทย์ของอาจารย์ตนไปเรื่อย ในขณะที่คอสม่าพ่อมดขาว กลับใช้การย้ายตัวเองไปมา ชายชราแทบไม่ได้ก้าวเท้าไปไหนเลยสักนิด จนในที่สุดโอกาสของเซมัสก็มาถึง เขาเข้าถึงตัวของคอสม่าผู้เป็นอาจารย์ได้อีกครั้ง ทว่าครั้งนี้เขาใช้มีดสั้นในมือโจมตีอย่างต่อเนื่อง จนชายชราต้องออกแรงหมุนควงไม้เท้าเวทย์ตั้งรับ ท่ามกลางความชุลมุน ชายชราก็ต้องแพ้ทางให้กับกระบวนการใช้อาวุธของศิษย์ การตั้งรับมีช่องโหว่ และเซมัสก็คว้าโอกาสเอาไว้ มีดสั้นถูกเหวี่ยงไปที่คอของชายชราอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มกะจังหวะเพียงให้คมมีดเข้าจ่อที่คอเพื่อเป็นสัญญาณยุติการประลอง เป็นสัญญาณถึงชัยชนะ และในที่สุดสถานการณ์หยุดนิ่ง ทว่า... เปลวมีดของชายหนุ่มกลับไปไม่ถึงตัวของอาจารย์อย่างที่เขาหวังไว้ วงเวทย์ปรากฏขึ้นกลางอากาศ มีดสั้นของเขาฝังจมลงไปในวงเวทย์ และเขารับรู้ได้ด้วยประสาทสัมผัส ว่าวงเวทย์อีกวงปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของเขา และคมมีดที่ฝังจมลงไปในวงเวทย์วงแรกนั้นก็จ่ออยู่ที่ท้ายทอยของเขาเองในตอนนี้ ชายชรากระแทกเวทมนตร์ใส่ศิษย์ของตนอีกครั้ง ผลักให้ชายหนุ่มกระเด็นไปนอนกองยอมรับความพ่ายแพ้อยู่ที่พื้น มีดสั้นหลุดจากมือ หมุนควงขึ้นกลางอากาศ และตกอยู่ในมือของชายชราผู้เป็นอาจารย์ “อาวุธถูกยึด เจ้าแพ้การประลองแล้วศิษย์ข้า” ชายชราประกาศ เขายังคงได้รับการกล่าวขวัญต่อไป ฤทธานุภาพของเขายังคงไม่เคยถูกสยบ ถ้าจะว่ากันตามจริงแล้ว ในบรรดาองครักษ์ฝึกหัดอีกแปดคน ก็ยังไม่เคยมีใครเอาชนะอาจารย์ของตนเองได้เหมือนกัน แต่เซมัสกลับเจ็บในหัวใจอย่างมาก มีโอกาสแล้วแท้ๆ แต่เขาทำพลาด โอกาสที่เขาจะเอาชนะคนที่พลิกชะตาของเขาได้หลุดลอยไปแล้ว คนที่พรากเขาจากครอบครัวและพี่น้อง โอกาสที่จะได้กลับบ้านหลุดมือไปแล้ว ความเจ็บปวดในใจนั้น ทำให้เสียงของชายชราเริ่มดังก้องขึ้นมาในหัวของเขา ตอกย้ำความพ่ายแพ้ให้ชัดเจนขึ้นไปอีก คำพูดของชายชราที่เป็นดังคำสัญญาให้เขามุมานะ ที่จะเอาชนะผู้เป็นอาจารย์ให้จงได้ ...ถ้าเจ้าเอาชนะข้าได้ในการประลองปลายเดือนนี้ เจ้าอยากได้อะไรเป็นรางวัลล่ะ เซมัส... ...ข้ารู้นะ ว่าหลายปีมานี้ ถึงเจ้าจะเคารพรักข้าอย่างไร อีกใจเจ้าก็แค้นใจข้ามาตลอด ที่พรากเจ้ามาจากครอบครัวและพี่น้อง เอาเป็นว่า ถ้าเจ้าเอาชนะข้าได้จริงๆ ข้าจะอนุญาตให้เจ้ากลับไปหาครอบครัวของเจ้าแล้วกัน และหลังจากนั้น เจ้าอยากจะกลับไปสักเดือนละครั้ง ข้าก็จะอนุญาต... ...แต่ข้าขอเตือนเจ้าเอาไว้ก่อนนะเซมัส ไม่เคยมีใครสยบข้าได้ จงอย่าได้ประมาท... “เซมุน... เกือบสิบปีแล้วนะ ผมคิดถึงพี่จัง” เซมัสรำพันในลำคอ ก่อนที่ใจที่เจ็บช้ำจะทำให้สติของเขาหมดไป จากคุณ : พริษฐ์ (MeParit) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 11:53:22

ความคิดเห็นที่ 2 [บทที่ 2 - บุรุษผู้มาเยือน] ที่นี่คือ “นาราซิส” หนึ่งในสามแคว้นฝั่งตะวันตกแห่งอาณาจักรเซเลเนีย อาณาจักรที่ยืนยงมานับสหัสวรรษ อาณาจักรซึ่งปกครองเหนือแผ่นดินผืนใหญ่ และหมู่เกาะทางตอนใต้ เปี่ยมไปด้วยความสงบสุขที่ดำเนินมาอย่างยาวนาน ชีวิตในแค้วนนาราซิสนั้น สุดแสนจะเรียบง่าย และบางครั้งมันเรียบง่ายจนออกจะเกินเหตุไปสักหน่อย ผู้คนใช้ชีวิตไปอย่างปกติสุขในแต่ละวัน และวนเวียนเป็นวงจรไม่รู้จักจบสิ้น แต่ความราบเรียบของชีวิตดังกล่าว คงจะเป็นข้อยกเว้นสำหรับชีวิตที่ดำเนินไปในโรงพักแรม “มุนมัสคา” มุนมัสคา เป็นโรงพักแรมที่ได้ชื่อว่า ใหญ่โต และมีชื่อเสียงที่สุดในสามแคว้นฝั่งตะวันตกของอาณาจักรเลยทีเดียว มันตั้งอยู่ทางตอนใต้ของนาราซิส รับผู้คนหลากรูปแบบ หลายอาชีพ ทั้งพ่อค้า นักเดินทาง นักท่องเที่ยว รวมทั้งอีกมากมายที่ไม่ประสงค์จะเปิดเผยตน การที่มีผู้คนมากหน้าหลายตามารวมตัวกันนี้ กลายเป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้การดำเนินชีวิตภายในโรงพักแรมแห่งนี้ ไม่เคยมีความจำเจ หรือซ้ำซากเลยแม้แต่วันเดียว เรื่องราวมากมายจากทั่วทั้งอาณาจักร ถูกเล่าขานและบอกต่อภายในโรงพักแรมแห่งนี้ ในหลากหลายรูปแบบ แต่ที่ดูจะเป็นการเล่าอย่างออกอรรถรสที่สุด คงจะต้องมีผู้ฟังเป็นเด็กชายอายุหกปีที่ชื่อ “เซมัส” และ “เซมุน” พี่ฝาแฝดของเขา เด็กน้อยที่เป็นทายาทเจ้าของโรงพักแรมแห่งนี้ ซึ่งจะมาคอยฟังเรื่องราวของคนที่เข้าพักในมุนมัสคาอย่างฉงนสงสัย ความน่ารักน่าชังของทั้งคู่ ทำให้แขกของโรงพักแรมต่างให้ความเอ็นดู และเล่าเรื่องราวต่างๆ ไม่ว่าจะที่เกิดขึ้นในดินแดนที่ใกล้หรือไกล ให้ทั้งคู่ฟังอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย พอฟังคนหนึ่งจบ ทั้งคู่ก็จะวิ่งเจื้อยแจ้วไปยังเป้าหมายคนต่อไป ไม่รู้จักจบสิ้น ทว่าวันนี้ สีสันแห่งชีวิตของพี่น้องฝาแฝดคู่นี้ กำลังจะต้องจบลง เมื่อมีชายหัวล้านผิวเหลืองในชุดคลุมกำมะหยี่สีแดงที่ประดับประดาไปด้วยลายปักอย่างหรูหรากับเส้นขลิบผ้าสีทอง ก้าวย่างอย่างสง่างามเข้ามาในมุนมัสคา พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยี่ยงเจ้านายชั้นสูง เบา แต่ทรงพลัง “วินเซนต์ วิลมอส โปรดแสดงตัว” เพียงอึดใจ เจ้าของโรงพักแรมก็ปรากฏตัวขึ้นที่ชั้นสอง ก่อนจะลงบันไดมาต้อนรับผู้มาเยือนอย่างรีบร้อน วินเซนต์เป็นชายวัยกลางคนที่หน้าตาจัดได้ว่าหล่อเหลา สีผิวขาวผ่องกับผมหยักศกสีน้ำตาลเข้มอันเงางาม เหมาะเจาะกับรูปหน้าที่กว้างได้รูปกับดวงตาสีฟ้าหลังแว่นตาวงกลม เขาสวมชุดสูทแบบสากลสีน้ำตาลอ่อนที่บุกำมะหยี่อย่างหรูหราพร้อมรองเท้าหนังสีดำชั้นดี ซึ่งทำให้โดยรวมๆ แล้วนั้น บอกได้เลยว่าเจ้าของโรงพักแรมผู้นี้เป็นเศรษฐีที่แสดงความร่ำรวยออกมาได้สมน้ำสมเนื้อทีเดียว “ท่านราชครู อะไรพาท่านมายังโรงพักแรมในนาราซิสนี่ล่ะครับ” วินเซนต์เอ่ยถาม “ข้ามาในฐานะตัวแทนของราชสำนักแห่งเซเลเนีย ในนามขององค์กษัตริย์ ‘แมคไซ คีลอส’ และสภามนตรี เรามีเรื่องต้องคุยกันนะวินเซนต์ เรื่องที่ข้าเคยได้เคยเปรยกับท่านไว้เมื่อนานมาแล้ว” เจ้าของโรงพักแรมหันมองไปรอบๆ และพบว่าแขกของมุนมัสคาที่อยู่กันเต็มโถงรับรอง กำลังจ้องมองมาที่เขากับชายหัวล้านเป็นตาเดียว ซึ่งเขาก็ตระหนักดีว่าเรื่องที่กำลังจะพูดคุยกันกับท่านราชครูนั้น เป็นความลับ และห้ามแพร่งพราย เพราะมันหมายถึงความปลอดภัยของใครบางคน ใครบางคนที่อยู่ในครอบครัววิลมอสของเขาเอง “เชิญที่ห้องทำงานของข้า ที่ด้านในเถิดท่านราชครู” วินเซนต์กล่าวเชิญขณะที่เขาผายมือไปด้านในแบบที่เจ้าของโรงพักแรมพึงทำเป็นประจำเวลาเชื้อเชิญลูกค้าที่มาเข้าพัก หลังจากส่งต่อให้พนักงานของโรงพักแรม นำท่านราชครูไปที่ห้องทำงานของเขาแล้ว ชายสวมแว่นก็หันมาหาทายาทตัวน้อยๆ ทั้งสองของเขา ที่กำลังยืนมองตาใส ฉงนใจกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น “เซมุน ลูกต้องเข้าไปกับพ่อด้วย” เด็กน้อยที่ดูจะโตกว่าเล็กน้อยเดินเข้าไปหาพ่อที่กวักมือเรียกอย่ากลัวๆ กล้าๆ “เราต้องเข้าไปหาลุงคนตะกี้เหรอพ่อ เขาน่ากลัวออก ข้าไม่ไปไม่ได้เหรอ” “พ่อครับ ผมตามพี่เซมุนกับพ่อเข้าไปด้วยไม่ได้เหรอ” เด็กน้อยอีกคนเอ่ยถามขึ้นก่อนที่วินเซนต์และเซมุนจะเดินเข้าไปด้านใน “ผมไม่อยากอยู่คนเดียวนี่” “นี่เป็นเรื่องสำคัญนะเซมัส เจ้าต้องรออยู่ที่นี่ ไม่งั้นก็ออกไปหาเวนด้าที่โรงโคก็ได้ พ่ออนุญาต” “จริงๆ นะครับ ผมไปหาแม่ที่โรงโคได้จริงๆ นะ” เด็กน้อยกระตือรือร้นขึ้นมาทันที เพราะหลังจากการที่เขาไปซนจนเกิดเรื่องไว้เมื่อครั้งที่ไปโรงโคครั้งสุดท้าย เขาก็ไม่เคยได้รับอนุญาตให้ไปที่นั่นอีกเลย “จริงสิ แต่ต้องสัญญากับพ่อก่อนนะว่า...” “จะไม่แกล้งคุณแม่โค ได้เลยครับพ่อ ผมสัญญา” เซมัสรีบพูดก่อนจะออกวิ่งหน้าตาตื่นออกไป “คราวนี้ เราก็เข้าไปกันได้แล้วนะเซมุน อย่าปล่อยให้ท่านราชครูต้องรอนาน” เซมุนมองตามหลังน้องชายอย่างโหยหา แม้จะไม่อยากเข้าพบกับท่านราชครูของพ่อเท่าไหร่ แต่สุดท้ายแล้วสองพ่อลูก วินเซนต์และเซมุนก็เดินหายลับเข้าไปด้านในโรงพักแรมอันแสนโออ่าของมุนมัสคา เด็กน้อยเซมัสไปถึงโรงโคแล้ว เขายืนเหนื่อยหอบ ขณะที่พบว่าโรงโคนั้นปิดอยู่ กุญแจถูกล็อกจากด้านนอก ทำให้เซมัสนึกขึ้นได้ว่าเมื่อตอนเช้า ระหว่างมื้ออาหาร เวนด้าแม่ของเขาได้บอกกับพ่อไว้ว่า วันนี้จะนำนมสดไปขายในเมือง และพาแม่โคหลายตัวไปตรวจสุขภาพเพราะทำท่าเบื่ออาหารมาหลายวัน เกรงว่าแม่โคจะป่วย “ให้มันได้อย่างนี้สิ... เซ็งสุดๆ!” เด็กชายโวยวาย เกิดอาการขัดอกขัดใจ แต่ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรดีๆ ออก ปกติถ้าพ่อของเขามีเรื่องสำคัญต้องพูดคุยกับใครไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัว หรือคนภายนอก เขาจะพาคู่สนทนาไปพูดคุยกันในห้องทำงานของเขาเอง ซึ่งอยู่ด้านในสุดที่ชั้นล่างของโรงพักแรม แต่ห้องทำงานนั่น ถูกสร้างขึ้นเป็นส่วนแรกๆ ของมุนมัสคา ไม้ที่ทำเป็นส่วนของผนังนั้นไม่หนามาก แถมยังไม่เก็บเสียงอีกต่างหาก ซึ่งวินเซนต์เองคิดว่าปลอดภัยจากเหล่าหูผีที่คอยแอบฟังเพราะการมาห้องนี้ต้องผ่านทางเดินหินอ่อนที่จะส่งเสียงเตือนเขาอยู่เสมอในเวลาที่มีคนเดินเข้าใกล้ แต่เขาก็ไม่ได้นึกเฉลียวใจเลยว่าสองทายาทสุดรักสุดหวงของเขาทั้งสองคน มักจะชวนกันเข้ามาแอบฟังเขาแทบทุกการสนทนา ถ้าไม่นับรวมการโดนเทศนาสั่งสอนของพวกเขาเอง ทั้งคู่มักแอบฟังจากทางด้านนอกของห้องทำงานซึ่งมีพื้นเป็นดิน และครั้งนี้ก็จะไม่ต่างกัน เพราะเซมัสกำลังวิ่งห้อไปยังเป้าหมายแล้ว และก็ทันเวลาพอจะได้ยินอะไรดีๆ ที่ทำให้เขาไม่ยินดีกับมันเสียด้วย “เจ้าก็รู้นี่วินเซนต์ ข้าเคยคุยกับเจ้าเรื่องนี้แล้ว ลูกของเจ้าเป็นผู้ที่ชะตาได้ทำการเลือกไว้แล้วตั้งแต่เกิด และถึงเวลาที่เขาจะต้องไปเป็นในสิ่งที่ถูกกำหนดมาให้เป็นได้แล้ว” ท่านราชครูอธิบาย “ชะตาไม่ได้เลือกเขาท่านราชครู ราชสำนักต่างหากที่เป็นผู้ตั้งกฎการคัดสรรนั่น ลูกข้าก็แค่บังเอิญเกิดมาตรงกับเวลาที่พวกท่านกำหนดเท่านั้น ไม่มีอะไรรับประกันว่าเขาจะเป็นอย่างที่ท่านต้องการได้” “องค์กษัตริย์และเหล่าผู้ครองแคว้นในสภามนตรี กำลังแก่ชราลงเรื่อยๆ และเมื่อวันสำคัญมาถึง พระองค์และสภามนตรี อันเป็นผู้ปกครองดินแดนทั้งเก้าจะสละบัลลังก์ และสถาปนาทายาทขึ้นเป็นกษัตริย์และสภามนตรีรุ่นใหม่แทนตัวของพวกพระองค์เอง ซึ่งนั่นจะส่งผลให้เหล่าองค์รักษ์เดิมจะต้องปลดระวางไปด้วย และนั่นมันอีกไม่กี่ปีแล้ว” “จะใครหน้าไหนข้าก็ไม่สน อย่ามาใช้อำนาจบังคับขู่เข็ญข้าเสียให้ยาก นี่ลูกข้า ข้าเท่านั้นที่ตัดสินใจ” ผู้เป็นพ่อกร้าวเสียงขึ้น ด้วยเกรงจะถูกพรากลูกไปจากเขา “วินเซนต์!” ราชครูแผดเสียง พร้อมอำนาจบางอย่างที่ผลักอีกฝ่ายให้กระเด็นไปกระแทกผนัง ก่อนจะร่วงลงกับพื้น “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นพ่อของเด็ก แต่จงระวังคำพูดด้วย ไม่ใช่ว่าจะพูดถึงใครก็ได้อย่างไม่กลัวเกรง” วินเซนต์ค่อยๆ ประคองตัวลุกขึ้นมาจากกองหนังสือและเครื่องเรือนที่แตกหัก ปกติแล้วห้องทำงานของเขาเป็นห้องที่จัดได้ว่ามีระเบียบมาก ไม่กว้างมาก แต่ก็ไม่ได้คับแคบ ทั่วผนังห้องจะกองเต็มไปด้วยหนังสือที่วางอย่างเป็นระเบียบ กองหนังสือที่โค่นลงไปและเศษไม้หลายชิ้นที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น จึงดูค่อนข้างแปลกตา “อย่ามาใช้พลังของท่านในบ้านข้าซาเลส อย่าอีกเป็นครั้งที่สอง การมีตำแหน่งราชครู ไม่ได้แปลว่าเจ้าจะถูกสยบเหมือนในอดีตไม่ได้หรอนะ และเจ้าคงจะยังจำได้ ว่าถูกสยบโดยใคร” วินเซนต์เตือนด้วยน้ำเสียงจริงจังและกร้าวแข็ง ก่อนที่เขาจะถอนใจ พร้อมกับน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป “แต่เอาเถอะ ข้าคงไม่มีทางที่จะขัดขืนราชสำนักได้ แต่ว่า...” “เจ้ากังวลสิ่งใดกัน บอกข้ามาเถอะ หากข้าจะช่วยทำให้เจ้าสบายใจขึ้นได้” ราชครูจำต้องอ่อนเสียงลง “แต่ว่าลูกข้าจะต้องไปจากบ้าน... และไปอยู่ในนครหลวงไม่ใช่หรือ... ข้าก็แค่อยากเห็นพวกเขาเติบโตอยู่ใกล้ๆ” เขาพูดเสียงอ่อน เหมือนจะหมดแรง ก่อนจะนั่งลงข้างเซมุนแล้วโอบไหล่ลูกของเขาไว้ “ข้าว่านั่นไม่ใช่ปัญหาของเจ้าหรอกนะวินเซนต์” ซาเลสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่โต้แย้งอารมณ์อันสิ้นหวังของวินเซนต์โดยสิ้นเชิง “ข้ามีข่าวของการเปลี่ยนแปลงบางอย่างจะบอกเจ้า” “ท่านหมายความถึงอะไร” วินเซนต์ถามขึ้นพร้อมสีหน้าสงสัย ใจเขาจดจ่อกับคำตอบที่จะได้ยิน “หลายเสียงในราชสำนัก ทั้งคณะองครักษ์ ราชเสนาธิการและเหล่าพ่อมด เห็นพ้องตรงกันว่าจะย้ายศูนย์กลางการฝึกเหล่าองครักษ์ส่วนพระองค์รุ่นต่อไปมายัง ‘ฮาราร์ท’ แคว้นใจกลางแห่งอาณาจักรเซเลเนีย โรงพักแรมของเจ้าแม้จะตั้งอยู่ในนาราซิส แต่ก็อยู่ใกล้กับฮาราร์ทมาก ข้าว่านั่นน่าจะเป็นข่าวดีของเจ้านะวินเซนต์” “ถ้าอย่างนั้นข้าก็ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย เวนด้าคงไม่ชอบใจแน่ถ้าจะไม่ได้เห็นหน้าลูกเลยเป็นปีๆ และแน่นอนว่าข้าก็ด้วย เซมุนของข้ายังเด็กมาก นอกจากต้องห่างจากข้าและเวนด้าแล้ว เขาจะต้องห่างจากเซมัสด้วย” วินเซนต์ละสายตาจากท่านราชครูไปมองเซมุนที่นั่งนิ่งเงียบอยู่ข้างๆ โดยปกติเซมุนจะไม่ใช่เด็กที่พูดมากเวลาที่อยู่กับพ่อและแม่ แต่จะกลายเป็นอีกคนเมื่อยู่กับเซมัส “เจ้าต้องเข้มแข็งไว้นะ เซมุนลูกพ่อ” “งั้นก็ลงตัว” ชายหัวล้านพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโล่งใจ ก่อนจะล้วงแขนขวาเข้าไปในแขนเสื้อด้านซ้ายที่ยาวจนถึงกลางฝ่ามือของเขาแล้วหยิบแท่งอัญมณีที่ยาวประมาณคืบเศษสีฟ้าสว่างเหลือบเขียวอ่อนเปล่งประกายออกมา เขายื่นให้เซมุนในขณะที่อีกฝ่ายกำลังตะลึงในความสวยงามของอัญมณีแท่งนั้นอยู่ “เซมุน เจ้าจงรับสิ่งนี้ไป มันเป็นสัญลักษณ์ของผู้สืบทอดของคณะองครักษ์แห่งองค์กษัตริย์และสภามนตรี และในวันพรุ่งนี้เก้านาฬิกา เจ้าจงนำมันไปที่ปราสาทเลสบ้อน และเจ้าต้องไปเพียงคนเดียวเท่านั้น เพราะนั่นคือกฎ ผู้คัดสรรจะรอเจ้าอยู่ที่นั่น” ซาเลสอธิบายก่อนจะหันไปมองหน้าวินเซนต์ “เจ้าไปส่งได้แค่หน้าประตูปราสาทนะ” วินเซนต์หลับตาและพยักหน้ารับ “เอาล่ะ ข้าหมดเรื่องที่นี่แล้ว” ราชครูยืนขึ้นจากเก้าอี้รับรอง แล้วเดินมาข้างๆ วินเซนต์ซึ่งกำลังนั่งคอตก ใจคอห่อเหี่ยวอยู่ เขาจับไหล่ของวินเซนต์ไว้แน่นเหมือนจะปลอบใจ “คืนนี้จงใช้เวลาอยู่กับเซมุน ทั้งเจ้าและเวนด้า เมื่อเขาถูกยอมรับจากผู้คัดสรรแล้ว เซมุนจะถูกพาตัวไปทันที เข้าใจนะ” ระหว่างที่บทสนทนาของอีกสองคนกำลังดำเนินไป เซมุนก็กำลังจับจ้องอยู่กับแท่งอัญมณีนั่น ตอนนี้มันค่อยๆ ปรากฏอักขระสีทองขึ้นมาที่ด้านหนึ่งของเหลี่ยมอัญมณี เป็นข้อความบางอย่างที่เซมุนกำลังพยายามสะกดมัน “อง... คา... ลัก... และ... ลา... ลา... ตัวสุดท้ายอ่านว่ายังไงกันเนี่ย แล้วราๆ นี่เป็นใครกัน” ที่ด้านนอก ใต้หน้าต่างของห้องทำงานนั่น เซมัสนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่เงียบๆ ก่อนที่เขาจะลุกออกไป เพื่อเดินไปยังด้านหน้าของโรงพักแรม เด็กน้อยเดินไปเช็ดน้ำตาไป สะอื้นไห้เล็กๆ พลางครุ่นคิด ว่านี่เขาจะต้องแยกจากพี่เซมุนจริงๆ หรือ เขาฟังผิด หรือหูฝาดไปหรือเปล่า คนในห้องพูดเรื่องโกหกกันหรือเปล่า การแยกจากพี่ เป็นสิ่งที่เด็กชายไม่เคยคิดมาก่อน เพราะตั้งแต่เกิดมา เขาและเซมุนในฐานะพี่น้องฝาแฝด ที่แม้จะเป็นฝาแฝดที่ต่างกันอยู่นิดหน่อย อย่างการที่เขาโตช้ากว่าเล็กน้อย แต่ก็ไม่เคยแยกจากกันเลย นี่เขาจะต้องทำอย่างไรดี แต่ทว่าก่อนที่เขาจะทันคิดอะไรออกนั้น ใครบางคนที่มาจากด้านหลังก็เข้ามากอดรัดเซมัสเอาไว้ อะไรบางอย่างปิดลงบนจมูกของเขา เซมัสรู้สึกอึดอัด หายใจไม่ออก ไม่ทันได้ตะโกนขอความช่วยเหลือ ทุกอย่างก็ดับลง เหลือเพียงความมืดมิดและการไร้สติ ท่านราชครูแห่งราชสำนักของอาณาจักรจากไปแล้ว แม้จะไม่เต็มใจนัก แต่หลังจากทราบว่าซาเลสได้ใช้หินแห่งลมก้อนสุดท้ายไปในคาถาย่นมิติ ตอนเดินทางจากหอคอยมาที่โรงพักแรมมุนมัสคาแห่งนี้ วินเซนต์ก็จำต้องจัดพาหนะพิเศษของครอบครัวไปส่งยังหอคอยประจำแคว้นนาราซิส ซึ่งอยู่ใกล้กับปราสาทอันเป็นจุดหมายของเซมุน เวลาเก้าโมงเช้าของวันรุ่งขึ้น อย่างไรเสีย ซาเลสก็เป็นถึงราชครู คงจะดูพิลึกหากวินเซนต์จะไม่ให้เกียรติเขาในตำแหน่งอันสูงศักดิ์นี้ พาหนะของครอบครัววิลมอส และโรงพักแรมมุนมัสคา... เลื่อนลม และเลื่อนไฟ ซึ่งอันที่จริง จะเรียกว่าเลื่อนอย่างเต็มปากเต็มคำก็คงจะดูแปลกๆ สักหน่อย เพราะดูอย่างไร มันก็คือรถม้าดีๆ นี่เอง จะต่างก็ตรงที่ว่ามันไม่มีม้า และไม่มีล้อ ส่วนของคนขับที่เคยเป็นเพียงที่นั่งก็กลายเป็นห้องโดยสารเล็กๆ อีกห้องหนึ่ง ที่ภายในจะมีอุปกรณ์ควบคุมต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นพวงมาลัยสไตล์พังงาเรือ แผงอุปกรณ์เสริม และช่องพลังงานสำหรับใส่หินธาตุ แหล่งเชื้อเพลิงของเลื่อน อาณาจักรเซเลเนียทุกวันนี้ ออกจะสะดวกสบายกว่าสมัยแรกตั้งอาณาจักรอยู่มาก ความลับของพลังงานในหินธาตุถูกไข และทำให้เรื่องอัศจรรย์หลายๆ เรื่อง เกิดเป็นจริงขึ้นในอาณาจักร จะว่าไปแล้ว ก็ไม่มีบันทึกใดระบุเอาไว้ว่าใครกันที่เป็นคนไขความลับของหินเหล่านี้ แต่สำหรับคนในอาณาจักรแล้ว มันไม่ได้เป็นเรื่องที่น่าสนใจกว่าสิ่งที่พลังงานของหินสามารถให้กับชีวิตของพวกเขาได้ แม้มันจะทำให้บางสิ่งบางอย่างต้องหมดความสำคัญลงไปก็ตาม การใช้พลังงานของหินธาตุ ค่อนข้างจะเป็นเรื่องเฉพาะ ที่อุปกรณ์หนึ่งๆ มักจะถูกออกแบบมาสำหรับธาตุใดธาตุหนึ่ง อย่างที่มุนมัสคา ที่มีเลื่อนไฟเอาไว้บริการลูกค้า เพราะหินไฟหาได้ง่ายกว่า ในขณะที่เลื่อนลมนั้น วินเซนต์เก็บไว้ใช้เฉพาะในครอบครัวหรือบางโอกาสที่สำคัญเท่านั้น ไม่ใช่เพราะหินลมหายาก แต่เพราะมีราคาที่สูงกว่าต่างหาก หลังจากส่งท่านราชครูเรียบร้อยแล้ว วินเซนต์ก็นึกถึงเซมัส ลูกฝาแฝดคนเล็กขึ้นมาได้ ระหว่างที่เดินกลับเข้าไปยังห้องทำงาน เพราะเหตุการณ์ในวันนี้กะทันหันนัก ไม่เช่นนั้นเขาคงจะไม่อนุญาตให้เซมัสไปยังโรงโค เพราะจากเรื่องคราวก่อนที่เซมัสไปแกล้งแม่โคให้ตกใจ ทำเอาแม่โคให้ผลผลิตที่ไม่มีคุณภาพ และขายไม่ได้มาตลอดสัปดาห์ ทว่าวินเซนต์เพิ่งจะรู้ตัวว่าได้พลาดไปเสียแล้ว เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เวนด้าไม่ได้อยู่ที่โรงโค แต่เข้าเมืองไปขายนมสดและพาแม่โคไปตรวจโรค แล้วเซมัสไปอยู่ที่ไหนกันนะ “พ่อ! พ่อ!” วินเซนต์หันไปยังต้นเสียงแล้วพบว่าเป็นเซมุนที่กำลังเหนื่อยหอบ “มีอะไรเหรอเซมุน” “พ่อเห็น... เซมัสมั่งป่าว... น้องยัง... ไม่กลับมาเลย... ตะกี้วิ่งไป... ดูที่โรงโค... มัน... ก็ปิดอยู่” เซมุนรีบพูด แต่กลายเป็นการพูดไป หอบไป ทำเอาวินเซนต์แทบจับใจความไม่ได้ “ใจเย็นลูก ค่อยๆ พูด ไปนั่งพักให้หายเหนื่อยก่อนนะ” วินเซนต์พาเซมุนไปนั่งยังโซฟารับรองแสนนุ่มสบายริมโถงทางเดินของโรงพักแรม แล้วเอาน้ำแร่ในขวดที่เขาพกติดตัวให้เซมุนดื่ม หลังจากพักหายใจหายคอ และดื่มน้ำจนหายเหนื่อยแล้ว เซมุนก็เล่าว่าหลังจากออกมาจากห้องทำงานของวินเซนต์แล้ว เซมุนก็ตามหาน้องจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ ออกไปโรงโคนมก็พบว่าปิดอยู่ แล้วเซมัสก็ไม่ได้วิ่งเล่นอยู่แถวนั้นด้วย ซึ่งนั่นทำให้วินเซนต์เกิดอาการหน้าถอดสี “เซมุน หนูไปหาพี่ไมเคิลที่ชั้นสอง แล้วอยู่ที่นั่นจนกว่าพ่อจะขึ้นไปหา” “แต่พ่อ...” “เซมุน นี่มันเรื่องใหญ่นะ ไปเดี๋ยวนี้” วินเซนต์ทำเสียงจริงจัง เซมุนไม่ได้เถียงตอบ แต่พูดกลับมาด้วยเสียงสั่น “เซมัสไม่เป็นอะไรใช่ไหมพ่อ” “ไม่หรอกลูก น้องคงไปเล่นซนที่ไหน เดี๋ยวพ่อจะไปตามน้องเอง ไปอยู่กับพี่ไมเคิลนะลูก” เซมุนพยักหน้า แล้ววิ่งขึ้นไปยังชั้นสองตามที่วินเซนต์สั่ง พี่ไมเคิลคือลูกชายของคุณพ่อบ้าน หัวหน้าคนงานของโรงแรม เขาทำหน้าที่ดูแลเด็กๆ ระหว่างที่พ่อแม่ของทั้งสองไปธุระอยู่เสมอๆ วินเซนต์เดินกลับออกมายังหน้าโรงพักแรม เขาเดินเลาะไปตามตัวอาคาร เผื่อว่าเด็กน้อยจะมาวิ่งซนอยู่แถวนี้ และคนงานหรือคนสวนสักคนจะต้องเห็นเขาแน่ๆ แต่คำตอบที่ได้รับกลับทำให้วินเซนต์กังวลใจ เพราะคนงานของโรงพักแรมเห็นเซมัสวิ่งเข้ามาแถวตัวอาคารจริงๆ แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเห็นเขาอีกเลย ซ้ำยังไม่มีใครเห็นด้วยว่าเซมัสกลับเข้าไปด้านในแล้ว ผู้เป็นพ่อพยายามค้นหาต่อไป แล้วเขาก็พบบางอย่างที่สะท้อนกับแสงอาทิตย์ยามเย็น เปล่งประกายวาววับอยู่บนพื้น “กระดุมเสื้อนี่ เป็นของเซมัสแน่” เขารำพึงหลังจากพิจารณาตัวกระดุมที่มีข้อความเขียนไว้บนตัวกระดุมเป็นตัวอักษร น. พร้อมกับคำว่า “วิลมอส” เสื้อผ้าของครอบครัววิลมอสนั้น สั่งตัดขึ้นทุกชุด ไม่มีเสื้อผ้าสำเร็จรูปอยู่เลย และกระดุมที่ใช้จะมีอักษรย่อเขียนเอาไว้ ว. สำหรับวินเซนต์, อ. สำหรับเวนด้า ส่วนเซมุนกับเซมัส เนื่องจากชื่อเขียนคล้ายกัน วินเซนต์เลยให้ช่างตัดเสื้อสลักเป็นอักษร พ. และ น. สำหรับพี่และน้องแทน วินเซนต์กลับเข้าไปในโรงพักแรมแล้วสั่งพนักงานให้ช่วยกันค้นหาตัวเซมัสจนเวลาเคลื่อนคล้อย จากเย็นย่ำกลายเป็นเวลาแห่งความมืดมิด แต่ก็ไม่มีใครเจอตัวเขาหรือแม้แต่ร่องรอยนอกจากกระดุม น. เม็ดนั้น “คุณคะ” เสียงหญิงวัยกลางคนร้องเรียกวินเซนต์ “เวนด้า” วินเซนต์เรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยเสียงสั่น “เอียนบอกว่าเซมัสหายไปหรือคะ” วินเซนต์พยักหน้าตอบเบาๆ ตอนนี้เขาแทบไม่มีแรงเหลือแล้ว ใครกันที่พาเซมัสออกไปจากอาณาจักรมุนมัสคาของเขาได้ โดยที่ไม่มีใครพบเห็นเลย และทำไมกัน หรือว่าจะเป็นการเรียกค่าไถ่ ...ลูกเจ้าอาจอยู่ในอันตรายได้ ถ้าไม่รีบส่งเขาเข้าไปอยู่ในความคุ้มครองของราชสำนัก... เสียงของซาเลสผู้เป็นราชครู ที่พูดไว้ก่อนจะจากไปดังก้องขึ้นมาในหัวของวินเซนต์ ...เป็นที่รู้กันว่าพลังแห่งสภามนตรีจะสมบูรณ์ไม่ได้หากขาดส่วนใดส่วนหนึ่งไป หนึ่งในนั้นคือองครักษ์ หากมีใครคิดจะก่อกบฏในภายภาคหน้าขึ้นมาล่ะก็ เด็กๆ จะกลายเป็นเป้าหมาย... ‘หรือว่าจะเป็นเพราะเหตุนี้ แต่เซมัสไม่ได้เป็นผู้สืบทอดขององครักษ์นี่ หรือว่าพวกมันหวังจะจับเซมุนแล้วจับไปผิดตัว พวกมันคงแยกไม่ออกหรอก ในเมื่อทั้งคู่เป็นฝาแฝดกัน ต้องใช่แน่ๆ’ วินเซนต์คิด “ใช่แน่ๆ ต้องใช่แน่ๆ” วินเซนต์พึมพำระหว่างเดินเข้าไปหาเวนด้าซึ่งกำลังร้องไห้ฟูมฟายอยู่อีกฟากของห้อง “พวกมันจับเซมัสไปเพราะคิดว่าเป็นเซมุน เพราะคิดว่าเขาเป็นผู้สืบทอดขององครักษ์” แต่นั่นยิ่งทำให้ผู้เป็นแม่ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก พร้อมกับกำปั้นที่กระหน่ำทุบตีลงบนแขนของวินเซนต์ “นี่คุณจะพูดให้ฉันสบายใจไม่ได้เลยใช่ไหม” เวนด้าตัดพ้อต่อว่า ทันใดนั้นก็มีเสียงหวีดหวิวแหวกอากาศพุ่งมาทางโรงพักแรม แสงประหลาดสีฟ้าเจิดจ้าพุ่งตรงลงที่หน้าประตูใหญ่ของประตูโรงพักแรมแล้วระเบิดกลายเป็นควันสีขาวแกมฟ้า คุณพ่อบ้านรีบให้คนไปแจ้งวินเซนต์กับเวนด้า สักพักหนึ่งทั้งคู่ก็วิ่งหน้าตาตื่นลงมาที่ชั้นล่างอย่างรวดเร็ว บัดนี้ควันกลุ่มนั้นกลายเป็นรูปร่างของชายคนหนึ่งใต้ชุดคลุม ผ้าคลุมศีรษะของชุดได้ปิดบังหน้าตาของเขาเอาไว้ ตอนนี้เขายืนอยู่ด้านใน กลางโถงรับรองของโรงพักแรม แต่เพียงแค่มองดูก็รู้แล้วว่านี่เป็นคาถานำสาร เพราะทั่วทั้งตัวของเขายังคงเป็นเหมือนหมอกควันสีฟ้าสว่าง ไม่ได้เป็นเช่นของจริงที่จับต้องได้ “ลูกฉันอยู่ที่ไหน” เวนด้ากรีดร้อง “ตอบมาสิ” คาถานำสารเงยหน้าขึ้น ปรากฏแววตาสีฟ้าขึ้นแวบหนึ่งภายใต้เงามืดของผ้าคลุมศีรษะ “วินเซนต์ และเวนด้า วิลมอส หากเจ้าต้องการเซมัสลูกของเจ้าคืนในสภาพสมบูรณ์ครบทุกอวัยวะทั้งสามสิบสองประการ พร้อมกระดูกที่แข็งแรงไม่มีส่วนไหนหัก หรือขาดหายไป เจ้าทั้งสองจงมาพบข้าที่โกดังหมายเลขสี่ของท่าเรือทิศเหนือ แคว้นทูกาเรส และจงมาเพียงลำพัง ข้าจะจัดคณะไว้ต้อนรับ และขอเตือนเอาไว้ก่อนเลยว่า หากพวกเจ้าไม่ทำตามที่ข้าบอก ด้วยการพาใครมาด้วยล่ะก็ ลูกของเจ้า...” “พอที” เวนด้ากรีดเสียงอีกครั้ง พลันคาถานำสารก็ระเบิดออก สลายเป็นฝุ่นควันสีฟ้า และจางหายไปในที่สุด “ที่รัก ทำใจดีๆ เอาไว้นะ” วินเซนต์เรียกภรรยาพลางรีบโอบแขนรับเธอเอาไว้ เมื่อเห็นว่าเวนด้ามีทีท่าจะเป็นลม ทว่าเวนด้าเข้มแข็งกว่าที่เห็นภายนอก เธอกลับลุกขึ้นได้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันมาพูดกับสามีอย่างร้อนรน “มันไม่ได้จับผิดตัว มันรู้ว่านั่นคือเซมัส หรือว่าจะเป็น... ต้องใช่เขาแน่ๆ ไปกันค่ะคุณ” เวนด้าตัดบท “เวนด้า ผมจะไปคนเดียว คุณอยู่ดูเซมุนเถอะ” วินเซนต์เสนอ “ไม่ค่ะ คุณก็ได้ยินนี่ว่าเราต้องไปด้วย...” “แต่มันอันตรายนะเวนด้า เราไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร” วินเซนต์อธิบาย “ฉันพอจะรู้แล้วว่าคนที่จับตัวลูกของเราไปเป็นใคร แล้วอีกอย่าง เมื่อก่อนคุณกับฉันเคยเจออะไรกันมามากกว่านี้เยอะ แค่นี้ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า เชื่อใจฉันสิคะ” เวนด้าโต้กลับ “แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนนะ ถ้าเราเกิดเป็นอะไรไปกันทั้งคู่ แล้วเซมุนจะอยู่กับใคร” คำพูดของวินเซนต์ทำเอาเวนด้าสะอึก “แต่ถ้าไม่มีเซมัส ฉันกับเซมุนก็คงอยู่ไม่ได้เหมือนกัน” “พ่อ...” เสียงเล็กๆ ดังมาจากด้านบน “คุณวินเซนต์ครับผมห้ามแล้วแต่...” หลังจากพยายามอธิบาย ไมเคิลก็หยุดพูดเมื่อวินเซนต์ยกมือให้พอ “พ่อให้แม่ไปกับพ่อนั่นแหละ ไม่ต้องห่วงเซมุนหรอก เซมุนดูแลตัวเองได้” เซมุนเจื้อยแจ้วเหมือนคำพูดจากบทละคร “แต่พ่อกับแม่ต้องรู้ไว้ว่า หากไม่กลับมากันครบทั้งสามคน เซมุนจะไม่ไปปราสาทพรุ่งนี้” พอพูดจบเจ้าตัวก็วิ่งรี่กลับไปยังห้องนอนของตัวเอง โดยที่ยังไม่มีใครพูดอะไรสักคำ “ปราสาทเหรอ ปราสาทไหนกัน แล้วเซมุนจะไปทำอะไรที่ปราสาท” เวนด้าถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “เลสบ้อนน่ะ ไว้จะอธิบายให้ฟังทีหลังนะ พ่อบ้านเตรียมเลื่อนที ข้ากับเวนด้าจะไปเอาของบนห้อง” วินเซนต์สั่ง “ขอรับ นายท่าน” พ่อบ้านตอบ เขาเป็นหัวหน้าคนงานของโรงพักแรมมุนมัสคา ทั้งคุณพ่อบ้านและลูกชายชื่อไมเคิล มักปรากฏตัวในโรงพักแรมด้วยชุดสูทสไตล์พ่อบ้าน ในขณะที่ผู้เป็นพ่อดูแลนายท่านและนายหญิง ไมเคิลผู้เป็นลูกชายก็ทำหน้าที่ดูแลคุณหนูทั้งสองของบ้านวิลมอส ว่ากันว่าคุณพ่อบ้านรู้จักกับวินเซนต์มาตั้งแต่ยังไม่แต่งงานกับเวนด้า ทั้งคู่ได้ช่วยชีวิตเขาไว้จากการที่เขาเข้าไปพัวพันกับเหตุการณ์ประหลาดที่คาดไม่ถึง และนั่นทำให้คุณพ่อบ้านสำนึกบุญคุณของทั้งคู่เสมอมา กระทั่งคอยอยู่รับใช้ในฐานะพ่อบ้านมาตั้งแต่บัดนั้น หลังจากที่เตรียมตัวเสร็จแล้ว วินเซนต์และเวนด้าในชุดหนังทะมัดทะแมงที่บางส่วนของชุดเป็นโลหะเนื้อดีที่เย็บติดกับชุดเอาไว้ ก็ปรากฏตัวขึ้น แทบไม่มีใครเคยเห็นทั้งคู่ในชุดแปลกๆ แบบนี้เลย ยกเว้นแต่คุณพ่อบ้านที่ไม่ได้แสดงหน้าตาประหลาดใจเมื่อเห็น มันเหมือนกับชุดนักของสู้ ไม่ก็นักสะกดรอย หรืออาจจะเป็นนักรบเลยทีเดียว “เห็นชุดนี้แล้วนึกถึงวันเก่าๆ นะขอรับ” คุณพ่อบ้านเอ่ยขึ้น “เพลาๆ มือบ้างนะครับคุณ” “เราสองคนไม่ได้บ้าเลือดเหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะนะ พ่อบ้าน” วินเซนต์พูดปนอาการเขิน เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่ดูผ่อนคลายขึ้นกว่าเมื่อครู่นี้ “แค่เตรียมพร้อมเอาไว้ เพราะเราไม่รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของอีกฝ่าย” “ข้าจะขับเลื่อนไปส่งท่านเอง ดีที่ว่าเลื่อนที่ไปส่งท่านราชครูกลับมาพอดี ไม่อย่างนั้นเราคงต้องไปด้วยเลื่อนไฟ ซึ่งนั่นจะเสียเวลามาก” คุณพ่อบ้านอธิบายระหว่างที่นำเจ้าของโรงพักแรมมาขึ้นเลื่อน “งานนี้คงต้องใช้หินลมมรกต ไม่อย่างนั้นคงไม่ทันใจนายหญิงแน่” พ่อบ้านพูดขึ้น เสียงของเขาลอดผ่านช่องเล็กๆ ที่กว้างไม่ถึงคืบ บนผนังที่กั้นระหว่างห้องขับกับห้องโดยสาร “คุณนี่รู้ใจเราซะทุกเรื่องนะคะ” เวนด้าชมตอบ แม้ใจของเธอจะไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไร “ก็แหม ผมเป็นพ่อบ้าน หัวหน้าคนงานแห่งโรงพักแรมมุนมัสคานี่ครับ” คุณพ่อบ้านยิ้มตอบ คุณพ่อบ้านหยิบหินสีเขียวเปล่งประกายขึ้นมาจากถุงกำมะหยี่สีเขียวเข้มในกระเป๋าเสื้อสูทด้านขวา แล้วใช้มือซึ่งสวมถุงมือทั้งสองข้างประคองหินซึ่งเขาจิกเอาเศษหินนั้นมาส่วนหนึ่ง พ่อบ้านเก็บหินก้อนนั้นกลับเข้าไปในถุงและกระเป๋าเสื้อสูทตามเดิม แล้วล้วงมือเข้าไปในถุงกำมะหยี่ที่แขวนอยู่หน้าพวงมาลัยขับหยิบหินก้อนเล็กจิ๋วสีเขียวอ่อนๆ มาอีกก้อน จากนั้นเขาใส่มันทั้งคู่ลงในช่องพลังงาน แล้วเลื่อนลมของบ้านวิลมอสก็ลอยขึ้นพร้อมเปล่งแสงสีเขียวทั่วตัวเลื่อน “เซมัส รอหน่อยนะลูก พ่อกับแม่กำลังไปช่วยแล้ว...” เวนด้ารำพัน “ขอเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เลยนะเอียน” วินเซนต์ตะโกนแข่งกับเสียงหึ่งๆ ของเลื่อน “ตามสั่งขอรับ นายท่านวินเซนต์” พ่อบ้านตะโกนตอบ พลันเลื่อนที่ส่องประกายสีเขียวก็ทะยานออกสู่ความมืดยามค่ำคืน จากคุณ : พริษฐ์ (MeParit) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 11:54:59

ความคิดเห็นที่ 3 [บทที่ 3 - โจรลักพาตัว] เซมัสลืมตาขึ้นท่ามกลางแสงรำไร ของแดงจ้าที่ทะลุผ่านผืนผ้าสีขุ่นเหลืองที่ขึงเอาไว้ด้านบน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขานอนอยู่ในหอยา แน่ล่ะ ก็เขาสลบไปนี่ จะมีที่ไหนอีก ที่เขาจะโดนหามเข้าไปรักษาตัว “เคยแต่หามคนอื่นเขามา ไม่คิดว่าจะมีวันต้องโดนหามบ้าง” เซมัสรำพัน พลางทอดถอนใจ “ฟื้นแล้วเหรอเซมัส อย่าเพิ่งลุกนะ” เสียงใสๆ ของหญิงสาว ดังมาจากข้างๆ เตียงของเซมัส หนุ่มน้อยหันไปมอง เขาไม่ได้สังเกตว่ามีใครนั่งอยู่แถวนั้นด้วย แต่เพราะเพิ่งฟื้น ทำให้ยังมองไม่ชัด “อาจารย์คะ เซมัสฟื้นแล้วค่ะ” เสียงของหญิงสาวคนเดิมแว่วมาจากด้านนอกห้องพักฟื้น “เจ้าก็จัดการไปเลยสิ ข้าว่าเขาอยากให้เจ้าพยาบาล มากกว่าข้านะ” เสียงหญิงวัยกลางคนพูด “คะ... ค... ค่ะ... อาจารย์” เสียงของอีกฝ่ายตอบ ดูเป็นน้ำเสียงที่ปนความเขินเล็กๆ เอาไว้ด้วย ศิษย์หญิงแห่งช่างยาหลวงเดินกลับเข้ามาภายในห้อง เธอมีอายุไล่เลี่ยกับเซมัส คงจะอ่อนวัยกว่านิดหน่อยเท่านั้น ด้วยผิวขาว ตาสีดำ กับผมสีน้ำตาลเข้มที่ทอประกายรับกับแสงรำไรในห้องพักฟื้น พร้อมรูปร่างที่สมส่วนภายใต้ชุดพอดีตัวแบบช่างยา แค่ได้เห็นภาพของหญิงสาวคนนี้อยู่ตรงหน้า ก็เล่นเอาเซมัสหน้าแดง แทบลืมหายใจทีเดียว “เธอ... เธอเองเหรอลิน...” เซมัสทักทายอย่างตะกุกตะกัก ก่อนที่เขาจะตะโกน “ขอบคุณนะครับ ท่านฟราน” “เรื่องเล็กน่าเซมัส นานๆ จะเห็นเจ้าเจ็บเสียที มันก็ต้องใช้ยาพิเศษมารักษา จริงไหม” เสียงจากนอกห้องตอบ บทสนทนาของศิษย์พ่อมด และช่างยาหลวงผู้เป็นอาจารย์ เล่นเอาลินหน้าแดงขึ้นมาด้วยความเขิน แล้ววิ่งเข้ามาต่อยแขนคนเจ็บทันที “อีตาบ้า ไม่ต้องมาทำสนิทกับอาจารย์ข้าเลยนะ” “ข้าผิดอะไรกันคร๊าบบบบบ... มาต่อยข้าทำมายยยยย...” เซมัสลากเสียง ล้อเลียนอีกฝ่ายอย่างมีความสุข แต่ลินไม่ได้โต้ตอบอะไร เธอเอาแต่ก้มหน้านั่งเตรียมของพยาบาลนายเซมัสตัวแสบ “โกรธข้าหรือ อย่างอนเลยนะลินคนสวย” เซมัสพยายามง้อ “ข้ากวนเจ้านิดเดียวเอง โกรธแล้วเดี๋ยวไม่สวยนะ” ลินวางของลงโครมบนโต๊ะข้างหัวเตียงคนไข้โครมใหญ่แล้วยืนขึ้น “ปากน่าตีขนาดนี้ คงหายแล้วล่ะ ไม่เห็นความจำเป็นที่ข้าจะต้องมานั่งพยาบาลปากเสียๆ ของเจ้านะเซมัส” เธอพูดก่อนทำทีจะเดินออกไป แต่มือปลาหมึกอย่างเซมัส คงไม่ปล่อยเหยื่อแสนสวยให้จากไปง่ายๆ เขารีบเอื้อมมือไปคว้าแขนของอีกฝ่ายแล้วดึงตัวลินมานั่งตักอย่างรวดเร็ว พร้อมกับกอดเธอจากด้านหลังอย่างไม่สนใจใคร “ลิเนร่า คนสวย ชอบพอเป็นคนรักกันแล้วแท้ๆ จะเขินข้าไปถึงไหน” “อีตาบ้า ปล่อยข้านะ ดูบ้างว่านี่มันที่ไหน เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” ลินพยายามสลัดตัวจากหนวดปลาหมึก “ก็ห้องพักฟื้นในหอยาไง วันนี้มีข้าเป็นคนไข้คนเดียว ไม่เห็นต้องอายใคร” เซมัสย้อนหน้าตาทะเล้น “อย่างนั้นเหรอ เซมัส” ลินพูดพร้อมกับหันหน้าไปหาชายหนุ่มแสนกวน เธอสลัดตัวอย่างแรง จนสามารถหันไปได้ทั้งตัว แล้วฟาดผงยาในมือข้างหนึ่งเข้าที่หน้าของเซมัส ทำเอาเจ้าหนุ่มถึงกับผงะหงาย และปล่อยมือโดยทันที “ลิน! เล่นไม้นี้อีกแล้วนะ” ชายหนุ่มจอมกวนทำเสียงบึ้งตึง “นานๆ จะได้เจอกันที ขอกอดนานๆ หน่อยก็ไม่ได้” “เมื่อกี้ก็นานพอแล้วย่ะ” ลินพูดพร้อมทำหน้ากวนใส่เซมัส “ให้ข้าหายเจ็บก่อนเถอะ ข้าจะ...” เซมัสเริ่มโวยวาย ก่อนที่เขาจะรู้สึกหน้ามืด และเริ่มสะบัดหัวไปมา “จะทำอะไรจ๊ะ ที่รัก” ลินย้อน “ก่อนหน้านั้นเจ้าคงต้องนอนหลับพักผ่อนไปก่อนล่ะนะ” เซมัสพ่ายต่อฤทธิ์ยา เขาค่อยๆ เอนตัวลงนอน “ก็ยังดี” เขาคิด และภาพสุดท้ายคือลินที่ก้มลงจูบหน้าผากของเขา เซมัสลืมตาขึ้นท่ามกลางแสงสลัวภายในโกดังหมายเลขสี่ เขตท่าเรือทิศเหนือของแคว้นทูกาเรส รอบตัวของเขามืดมาก มีเพียงแสงริบหรี่จากกองไฟที่ใกล้จะมอดดับ ใต้กาต้มน้ำที่ลอยอยู่ ทำให้มองอะไรๆ แทบไม่เห็น รู้เพียงแต่ว่าเขานอนอยู่บนที่นอนนุ่มๆ หอมสะอาด ขัดกับสภาวะรอบตัวที่ออกจะอับชื้นและเหม็นกลิ่นซากเก่า เซมัสจำอะไรไม่ได้มากนัก มิหนำซ้ำ เซมัสเองยังคิดว่านอนอยู่ที่ห้องของตัวเองกับพี่ บนชั้นสองของมุนมัสคาด้วยซ้ำไป แต่ความคิดของเขาก็ต้องหยุดชะงักลง เมื่อเห็นชายแปลกหน้านั่งมองเขาอยู่ข้างๆ “ท่านเป็นใคร ข้า... ข้าอยู่ที่ไหน” เซมัสอุทาน แล้วลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว “ท่านจับข้ามาเหรอ” “ไม่ต้องกลัวไป เซมัสหลานข้า” ชายกลางคนใต้ชุดคลุมยาวแบบนักเดินทางกล่าว พลางจิบน้ำชาอย่างสบายใจ “เดี๋ยวอีกสักพัก พ่อกับแม่เจ้าก็มารับเจ้ากลับแล้ว นอนให้สบายเถอะ” “หลาน! แต่ข้าไม่มีญาติหน้าตาอย่างท่านนี่” เซมัสพูดตรงประเด็นจนอีกฝ่ายแทบสำลัก หลังจากใช้มือปัดคราบน้ำที่หกลงบนเสื้อคลุมแล้ว เขาก็เอ่ยขึ้น “ใช่สิ ข้าเป็นญาติเจ้าแน่ๆ เพียงแต่... ยังไม่เคยเจอกันเลยตั้งแต่เจ้าเกิด” เขาพูดพลางเอามือลูบเคราที่ปล่อยยาวจนรกใบหน้า เซมัสเริ่มพิจารณาอีกฝ่ายอย่างสงสัย รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาหน้าตากับผมหยักศกทรงนั้น “แล้ว...” เซมัสพยายามพูดกับอีกฝ่าย แต่หาสรรพนามแทนไม่ถูก “ลุง... เจ้าหลานตัวน้อย ข้าเป็นลุงของเจ้า” อีกฝ่ายเติมขึ้น “แล้วลุงจับผมมาทำไม” เด็กชายพูดขึ้น พยายามทำน้ำเสียงจริงจังที่สุด เพื่อข่มความประหม่า “ไม่ใช่เรื่องที่เด็กน้อยอย่างเจ้าจะต้องรู้หรอก เซมัส” “ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ ผมอายุตั้ง...” เด็กน้อยพูดพลางยกมือขึ้นนับนิ้วอย่างขะมักเขม้น “หกขวบแล้ว” “เหร้อ... เอ... นี่ข้าหายไปนานขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย” อีกฝ่ายพูดลอยๆ พลางลูบเคราโดยไม่สนใจคู่สนทนา เซมัสทำท่าจะลุกออกจากที่นอน ก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดดึงความสนใจขึ้น “เจ้าชอบเวทมนตร์ไหมเซมัส” “เวทมนตร์... เวทมนตร์มีจริงด้วยเหรอครับ” เซมัสถามกลับ “พ่อเคยบอกว่าเวทมนตร์ไม่ได้ใช้กันได้ทุกคน ข้าไม่เคยเจอคนที่ใช้เวทมนตร์เลย ข้ารู้จักแต่พลังจากหินธาตุ เพราะที่บ้านมีเยอะเลย ข้านึกว่าเวทมนตร์มันไม่มีจริงเสียอีก” “เจ้าวินเซนต์มันสอนอะไรหลานข้าวะเนี่ย...” ชายแปลกหน้าแผดเสียง “อืม... แต่จะว่าไป เจ้ามันก็ยังเด็กเกินไปจริงๆ นั่นแหละเซมัส เอาเป็นว่าเดี๋ยวเจ้าโตขึ้นอีกหน่อย ข้าสัญญาว่าข้าจะสอนให้เจ้าเอง ดีไหม” “ท่านใช้เวทมนตร์ได้เหรอ” เซมัสเปล่งเสียงอย่างตื่นเต้น “ท่านทำให้ข้าดูหน่อยสิ นะๆ ท่านลุง” “ท่าทางเวทมนตร์ของข้าที่ทำให้กาต้มน้ำมันลอยอยู่นี่ คงไม่เรียกว่าการแสดงให้ดูสินะ” ตอนนี้เด็กน้อยแทบจะลืมไปแล้วว่าถูกอีกฝ่ายจับตัวมา แถมยังเผลอเรียกอีกฝ่ายว่าลุงไปแล้วอย่างสนิทปาก ชายแปลกหน้ามองดูเขาด้วยสายตาเอ็นดูอย่างญาติมิตรจริงๆ หรือเขาจะเป็นลุงของเซมัสจริงๆ กันแน่ “เอาล่ะ... ก็ได้ๆ” ชายใต้ชุดคลุมเอ่ยขึ้น หลังถูกอีกฝ่ายพยายามตื้อไม่เลิกรา “ข้าขี้เกียจทนลูกตื้อของเจ้าแล้ว ช่างเหมือนพ่อเจ้าตอนเด็กๆ ไม่มีผิด” “เย้... อย่างนี้สิถึงจะเจ๋ง” เซมัสตะโกน พลางกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ “ก่อนอื่นเจ้าต้องกลับขึ้นไปนั่งบนที่นอนดีๆ ไม่อย่างนั้นข้าไม่แสดงให้เจ้าดูแน่” เซมัสรีบทำตามที่อีกฝ่ายบอกโดยไม่ลังเล พลางคิดว่าอีกสักพัก เขาก็จะได้เห็นเวทมนตร์ของจริงแล้ว “คราวนี้จงมองไปที่กองไฟที่ใกล้มอดนั่น แล้วมองเอาไว้ อย่ากระพริบตานะ” ชายใต้ชุดคลุมพูด พลางมองเซมัสจนแน่ใจแล้วว่าเขาทำตาม จึงเริ่มพึมพำร่ายคาถาภาษาโบราณออกมาระหว่างที่เขาหลับตาลง กาต้มน้ำที่ลอยอยู่ค่อยๆ สลายไปในอากาศ และเมื่อชายแปลกหน้าผู้อ้างว่าเป็นลุงของเซมัสดีดนิ้วขึ้น กองไฟก็ลุกโชนแสงขึ้นมาอีกครั้ง มันค่อยๆ ร้อนขึ้นเรื่อยๆ จากเปลวไฟสีแดงกลายเป็นสีฟ้าและเป็นสีขาวในที่สุด เปลวไฟค่อยๆ สร้างรูปร่างของชายคนหนึ่งในชุดนักรบโบราณ ใต้เกราะสีขาวเจิดจ้า เขาถืออาวุธไว้ในมือข้างขวา เป็นหอกสีขาวเช่นเดียวกับเกราะของเขา ฉับพลันเขาก็กวัดแกว่งหอกสู้กับเงามืดรูปปีศาจที่น่าเกลียดน่ากลัว สุดท้ายเขาก็แทงหอกทะลุอกของปีศาจตัวหนึ่งที่ตัวใหญ่กว่าตัวอื่นๆ จากนั้นเขาปักปลายหอกชุ่มเลือดไว้กับพื้นทั้งๆ ที่มันยังคาอกของปีศาจอยู่ ขณะที่เขายืนค้ำอยู่บนด้ามของหอกในอากาศ ปีศาจตนนั้นดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมาน แล้วชายคนนั้นก็เปล่งแสงจ้าออกมา จนทำให้โกดังหมายเลขสี่สว่างไปด้วย แล้วทุกอย่างก็ดับลง เซมัสยังคงมองตาค้างคล้ายคนไร้สติ ในขณะที่ชายแปลกหน้าเดินเข้ามาใกล้แล้วนั่งลงด้านหน้าของเขา “นั่นคือจ้าวจักรวาล จงจดจำเรื่องราวของเขาไว้ เซมัส... จงจดจำเขาไว้” ชายใต้ชุดคลุมพูดเสียงกระซิบ เมื่อเขาพูดจบ เซมัสก็ค่อยๆ ปิดตาลงแล้วเอนตัวลงบนที่นอน เข้าสู่นิทราอันสวยงาม เด็กน้อยจะฝันถึงเวทมนตร์แห่งกองไฟ และเรื่องราวของจ้าวจักรวาลนี้ ไปอีกแสนนาน ตราบใดที่ความทรงจำนี้ยังไม่ถูกลืมเลือน เลื่อนลมของครอบครัววิลมอส ที่ได้พลังจากหินแห่งลม และเศษอีกเล็กน้อยจากหินลมมรกต พุ่งทะยานฝ่าผ่านความมืดมิด คล้ายลำแสงสีเขียวที่พุ่งข้ามท้องฟ้ายามราตรี มันมุ่งหน้าไปยังเขตท่าเรือทิศเหนือของแคว้นทูกาเรส แคว้นที่อยู่ติดกับนาราซิสทางทิศใต้ แต่ถึงแม้จะติดกัน ก็ยังต้องใช้เวลาในการเดินทางค่อนข้างยาวนานอยู่ดี เพราะโรงพักแรมมุนมัสคาตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของนาราซิส ในขณะที่เขตท่าเรือทิศเหนืออยู่ติดกับชายฝั่งริมมหาสมุทรมรกตซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของทูกาเรส หลังเดินทางติดต่อกันหลายชั่วโมง ทั้งสามคนก็มาถึงยังเขตท่าเรือทิศเหนือ เอียน โรม่า ผู้เป็นพ่อบ้านของตระกูลวิลมอส สังเกตเห็นโกดังที่เรียงรายกันอยู่ถัดจากท่าเทียบเรือเข้ามาด้านในของฝั่ง ทันใดนั้นเลื่อนที่พุ่งมาด้วยความเร็วก็ชนโครมเข้ากับอะไรบางอย่าง แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นสถานการณ์ที่ยากเกินกว่าที่คุณพ่อบ้านจะสามารถควบคุมได้ ซึ่งทำให้ทุกคนไม่กระเด็นปลิวออกไปจากเลื่อน “กำแพงอากาศ เขากั้นเขตเอาไว้” เวนด้า ตะโกนแข่งกับเสียงเลื่อนที่ยังไม่ดับ “จากนี้เราต้องเดินเท้าเข้าไปแล้วล่ะ” วินเซนต์ผู้เป็นสามีของเธอพูดขึ้นระหว่างประคองภรรยาขึ้นมาจากพื้นของเลื่อน “ย่านโกดังอยู่ข้างหน้านั่น อีกไม่ไกลมาก” แล้วเสียงของเลื่อนลมก็ค่อยๆ เงียบเสียง และดับลงในที่สุด หลังจากทรงตัวได้อีกครั้ง ตัวเลื่อนค่อยๆ ลดระดับจนเทียบลงกับพื้นดินเบื้องล่าง “ผมจะรออยู่ที่นี่ หากสนามคาถานี้สลายลงเมื่อไหร่ ผมจะขับเลื่อนเข้าไปคอยรับนะขอรับนายท่าน” “ขอบใจมากเอียน หวังว่าสถานการณ์จะไม่เลวร้ายจนนายต้องเข้าไปร่วมวงด้วยหรอกนะ” วินเซนต์พูดอย่างกังวลใจ “ขอให้เป็นอย่างที่เวนด้าคาดการณ์ไว้เถอะ ถ้าเป็นเขาจริง ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” “น่าห่วงสิคะ” เวนด้าแทรกขึ้น “คิดว่าอยู่ดีๆ เขาจะจับเซมัสมาโดยไม่มีเหตุผลหรือไงกัน แต่นั่นจะเป็นเพราะอะไร ข้าคิดไม่ออกจริงๆ เราเข้าไปกันเถอะคะที่รัก” วินเซนต์และเวนด้าในชุดหนังวิ่งผ่านเข้าไปด้านในกำแพงอากาศอย่างไม่ถูกขัดขวาง แต่นั่นก็เป็นสัญญาณให้คณะต้อนรับได้รู้ตัวว่ามีผู้มาเยือนเขตท่าเรือทิศเหนือแล้ว ทั้งสองคนวิ่งตรงมาจนถึงโกดังหมายเลขหนึ่ง ซึ่งเป็นโกดังแรกของย่านโกดัง ซึ่งอยู่ใกล้กับท่าเทียบเรือ ทันใดนั้นวินเซนต์ก็หลับตา ยกแขนขวาขึ้นแล้วกางมือออกไปด้านหน้า พลันดาบสีเงินเงางามที่ประดับลวดลายที่ตัวด้ามอย่างประณีต ก็ปรากฏขึ้นจากอากาศว่างเปล่า เขาจับด้ามดาบเอาไว้แน่นแล้วกวัดแกว่งไปมา “คิดถึงเจ้าจริงๆ ซิลเวียร์” เขาพูดกับดาบเสมือนพบเจอเพื่อนเก่า “ยินดีรับใช้อีกครั้งขอรับ ท่านวินเซนต์” ดาบซิลเวียร์ในมือตอบกลับมา “โอ้ ว่างายซิลเลีย สนิมกินไปเยอะรึยาง” เสียงทักทายแบบเย้ยหยันดังมาจากทางเวนด้า “คุณลูกมะพร้าวเสียบ ไม่เจอกันหลายปียังปากดีเหมือนเดิมนะครับ แล้วกรุณาเรียกชื่อของข้าให้ถูกต้องเสียด้วย ข้าชื่อซิลเวียร์ ไม่ใช่ซิลเลีย ความจำเสื่อมหรืออย่างไรกันครับ” เสียงดาบโต้กลับ “นี่ไม่ใช่เวลามาเถียงกันนะ ทั้งคู่น่ะ” เวนด้าปรามขึ้น ก่อนจะหันไปพูดกับคทาหัวกลมในมือ ที่เมื่อสักครู่ เวนด้าก็เรียกออกมาจากอากาศว่างเปล่าเหมือนกัน “เจ้าก็หัดสุภาพซะบ้างสิโกลบูล่า” “ก็...” คทาโกลบูล่าทำท่าจะเถียงกลับ “เงียบก่อน” วินเซนต์พูดปราม “มีบางอย่างกำลังมาทางนี้” ไม่ทันขาดคำ กลุ่มคนนิรนามใต้ชุดคลุม ที่ปิดผ้าคลุมศีรษะเอาไว้จนเห็นใบหน้าเป็นเพียงเงาดำ ก็ปรากฏตัวขึ้นในอากาศรอบๆ พวกเขาเหาะพุ่งเข้ามา พร้อมดาบฝีมือหยาบในมือที่ฟาดลงมาที่วินเซนต์กับเวนด้า วินเซนต์กวัดแกว่งซิลเวียร์อย่างชำนาญ ป้องปัดรับดาบของศัตรูพลางโต้กลับอย่างรวดเร็ว แต่แม้เขาจะลงดาบถูกตัวของฝ่ายตรงข้าม คนพวกนั้นก็ไม่มีทีท่าจะบาดเจ็บเลย แม้แต่เสื้อผ้าของพวกเขาก็ไม่ขาดออกด้วยซ้ำ ผิดกับเวนด้าที่ชี้หัวคทาของเธอไปทางใด ศัตรูก็ต้องลุกเป็นไฟ หรือระเบิดไปตามๆ กัน “เวนด้า ขอไฟหน่อย” วินเซนต์เอ่ยขึ้นหลังจากพิจารณาแล้วว่า ต้องใช้เวทมนตร์เข้าช่วย เวนด้าหันมาหาวินเซนต์ เธอชี้หัวคทามาที่เขาพร้อมกับร่ายคาถา อีกฝ่ายเห็นดังนั้นก็ชี้ดาบกลับมาทางเวนด้า ทันใดนั้นเปลวไฟสีแดงก็พุ่งจากคทาโกลบูล่ามาที่ดาบซิลเวียร์ ทำให้คมดาบสีเงินมีไฟลุกโชนขึ้น โดยที่ดาบไม่มีทีท่าว่าจะเสียหายหรือหลอมละลายเลยแม้แต่น้อย วินเซนต์หันกลับไปฟาดฟันศัตรูต่อทันทีหลังจากที่ได้ไฟมาเสริมกับคมดาบ และก็เป็นไปตามคาด ศัตรูของเขาฉีกออกเป็นชิ้นๆ เมื่อโดนฟันโดยดาบที่ติดไฟ แต่ไม่ว่าทั้งคู่จะพยายามกำจัดพวกมันเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนกลุ่มคนนิรนามพวกนั้น จะไม่ยอมลดน้อยลงเลย “ที่รัก หลบ!” เวนด้าตะโกน ก่อนที่เธอจะจับคทาโกลบูล่าปักด้ามลงกับพื้นอย่างแรง พร้อมกับก้มตัวต่ำ หลบอยูที่โคนของด้ามคทา คทาลูกมะพร้าวเสียบยืดด้ามคทาขึ้นสูง แล้วลูกกลมๆ ของคทาก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ชิ้นส่วนของมันลอยไปรอบๆ ปลดปล่อยพลังไฟภายในออกมาเผาพลาญศัตรูที่อยู่รายล้อมทุกทิศทาง กินรัศมีกว่าครึ่งของเขตท่าเรือทิศเหนือ ก่อนที่ชิ้นส่วนของหัวคทาจะกลับมาประกอบกันเป็นลูกกลมที่สมบูรณ์ดังเดิม “เกือบหลบไม่ทันแน่ะ” วินเซนต์ตัดพ้อขณะที่ลุกขึ้นจากพื้น “ผมบนหัวไหม้ไปหย่อมนึง เสียทรงหมด” “อย่าบ่นเป็นหนุ่มๆ ไปหน่อยเลยคะคุณ เรารีบเข้าไปในโกดังกันก่อนดีกว่า” ตอนนั้นเองที่ประตูโกดังหมายเลขสี่ค่อยๆ เปิดออก เผยให้เห็นชายในชุดคลุมสีน้ำตาลที่เอาผ้าคลุมศีรษะของชุดคลุมหัวไว้อย่างมิดชิด ยืนก้มหน้าก้มตาอยู่กลางโกดัง เขาคือคนเดียวกับในคาถานำสาร ชายผู้นั้นยกแขนแล้วกางมือออกไปทางด้านหน้า พลันค้อนยักษ์ก็ปรากฏขึ้น เขาจับมันไว้อย่างเหมาะมือ เหมือนมันช่างเบาบางยิ่งนัก ในขณะที่วินเซนต์และเวนด้าวิ่งเข้ามาล้อมเขาเอาไว้จากสองทาง “เซมัสอยู่ที่ไหน แล้วแกเป็นใครกัน” วินเซนต์แผดเสียงถาม “ตอบมา ลูกชายข้าอยู่ที่ไหน” ชายในชุดคลุมยกนิ้วชี้ของมือที่ว่างอยู่ขึ้นมาแตะริมฝีปาก ก่อนจะเผยอหน้าไปทางที่เซมัสนอนหลับอยู่บนที่นอนแสนสบาย แต่ก่อนจะได้รับคำตอบที่เหลือ ค้อนยักษ์ก็กระหน่ำฟาดลงไปที่วินเซนต์และเวนด้าไม่ยั้ง ทำเอาทั้งคู่ต้องถอยไปตั้งหลัก ก่อนที่ค้อนนั่นจะตามกระหน่ำซ้ำแล้วซ้ำอีก จนวินเซนต์ไม่สามารถแกว่งดาบขึ้นตอบโต้ได้เลย ในขณะที่เวนด้าก็ดูเหมือนจะใช้เวทมนตร์อย่างไม่ได้ผลเหมือนกัน “สนามคาถาป้องกันแก่กล้ามาก ไฟทะลวงเข้าไปไม่ได้เลย” เวนด้าพูดพลางเหนื่อยหอบ ทันใดนั้นค้อนยักษ์ก็ฟาดลงมาที่เวนด้า โดยไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่มันจะหยุดไปเฉยๆ ก่อนถึงตัวเธอแค่ไม่กี่นิ้ว แล้วชายผู้นั้นก็ดึงค้อนกลับไป พร้อมกับเดินไปอีกทางอย่างหัวเสีย “อ่อนหัด หลายปีมานี่เจ้าไม่เคยฝึกฝนกันเลยใช่ไหม ลืมไปแล้วหรือว่าจริงๆ ตัวเองเป็นใคร” ชายนิรนามต่อว่าต่อขาน “หรือคิดว่าการเปิดโรงพักแรมแล้วใช้ชีวิตอย่างสงบสุข แล้วโลกมันจะสงบสุขตามที่พวกเจ้าต้องการ” “วิคเตอร์... เป็นพี่จริงๆ สินะ” วินเซนต์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสงสัยปะปนด้วยความดีใจ “ก็เออสิ จะเป็นใครไปได้ล่ะ” อีกฝ่ายตะโกนตอบ ก่อนจะเปิดผ้าคลุมศีรษะออก เผยให้เห็นวินเซนต์ในคราบของนักเดินทาง หนวดเครายาวครึ้ม แต่งตัวซอมซ่อ และไม่มีแว่นตาสวมอยู่ “ลูกโดนจับไปแท้ๆ ทำใจเย็นกันจังนะเจ้าสองคน ปล่อยให้ข้ารออยู่ตั้งนาน” “ก็เพราะรู้ว่าพี่เป็นคนจับมาไงเล่า!” วินเซนต์กับเวนด้าตวาดใส่วิคเตอร์พร้อมๆ กัน เล่นเอาวิคเตอร์ที่ไม่ได้ตั้งรับการตวาดกลับใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มด้วยความตกใจ ก่อนที่เขาจะแย้งกลับแบบน้ำขุ่นๆ “เธอรู้ได้ยังไงหะเวนด้า” วิคเตอร์เอ่ยถาม “พี่ออกจะวางแผนมาเป็นอย่างดี อย่ามาแก้ตัวหน่อยเลย” “ก็ถ้าพี่เล่นเนียนๆ เรียกเซมัสเป็นเซมุน แบบประมาณว่าจับผิดตัว ข้าก็คงจะร้อนใจอยู่หรอก” วินเซนต์พูด “พี่แยกเซมัสออก ทั้งๆ ที่มีไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เรื่องกระดุมสลัก วินเซนต์เอง ก็เคยเล่าให้พี่ฟังในจดหมาย อีกอย่าง มีคนไม่กี่คนหรอกที่ทำให้โกลบูล่าไม่พูดแทรกระหว่างการสนทนาได้” เวนด้าสาธยาย วินเซนต์เพิ่งจะสังเกตเดี๋ยวนี้เองว่า คทาโกลบูล่าของเวนด้าเงียบเสียงมาพักหนึ่งแล้ว เขาสลัดดาบซิลเวียร์ไปข้างตัว พลันไฟเวทมนตร์ของเวนด้าก็ดับลง “ยินดีที่ได้พบท่านอีกครั้งนะขอรับ ท่านวิคเตอร์” ซิลเวียร์ทัก “ท่าทางวันนี้จะเป็นวันรวมญาตินะขอรับ” “ดีใจที่ได้เจอเจ้าเหมือนกันซิล และก็...” วิคเตอร์หันไปทางเวนด้า “โกลบ จะไม่ทักกันหน่อยเหรอ” “โกลบูล่ายะ เรียกชื่อให้มันถูกๆ หน่อย ถึงจะเป็นคนที่สร้างเดี้ยนขึ้นมาก็เถอะ เดี้ยนไม่ให้อภัยหรอกนะ” คทามหาภัยเริ่มวีนตอบอย่างลืมตัว วูบบบบบ... สายลมพัดผ่านเวนด้าอย่างเร็วและแรงจนเวนด้าต้องเกร็งตัวต้าน ตอนนี้คทาไปอยู่ในมือของวิคเตอร์แล้ว “ข้าตีเจ้าขึ้นมาได้ ข้าก็ทำลายเจ้าได้นะโกลบ หากเจ้ายังปากเสียไม่เลิก” “เอาเลยนายท่าน ข้าอยากจะขยี้แม่นี่เต็มทีแล้ว ฟาดเลยนายท่าน ฟาดเลย” เสียงหื่นปนโหดดังแว่วมาจากค้อนในอีกมือหนึ่งของวิคเตอร์ “ทอเรส ใครสั่งให้นายสอดมิทราบ” วิคเตอร์ปรามก่อนส่งค้อนในมือให้หายไปในอากาศว่างเปล่า จากนั้นเขาก็โยนคทาคืนให้กับเวนด้าก่อนที่เธอจะส่งคทาลูกมะพร้าวเสียบให้หายไปในอากาศเช่นกัน “อาวุธที่ข้าตีขึ้นมาแต่ละชิ้น อันหนึ่งก็ปากเสีย อันหนึ่งก็หื่น ไม่เห็นสุภาพเหมือนซิลเวียร์เลย พับผ่าสิ” “จากนี้เราคงเจอกันบ่อยขึ้นนะซิลเวียร์” วินเซนต์ก้มลงพูดกับดาบในมือ “ขอรับนายท่าน คงต้องจากกันไปก่อนในกาลนี้” ซิลเวียร์ตอบ ก่อนที่วินเซนต์จะส่งเขาให้หายไปเช่นกัน “ก็ซิลเวียร์น่ะ เป็นผลงานเอกชิ้นแรกของพี่นี่ มันก็ต้องดีที่สุดเป็นธรรมดา จริงไหมล่ะ ไปเถอะพี่ กลับไปคุยกันต่อที่โรงพักแรมมุนมัสคาของข้าดีกว่า ที่นี่มันหนาว เดี๋ยวเซมัสจะไม่สบาย” วินเซนต์เสนอความคิด “เลื่อนพร้อมคนขับ... เอ่อ... เอียนน่ะจอดเลื่อนรออยู่ด้านนอกแล้ว สลายกำแพงอากาซะด้วยล่ะ เลื่อนของข้าจะได้เข้ามาได้” “มุนมัสคา นี่เจ้าเอาชื่อลูกไปตั้งเป็นชื่อโรงพักแรมหรือ เจ้านี่ความคิดดีแหะ แปลก แต่ก็เพราะดี” คุณลุงแห่งบ้านวิลมอสวิเคราะห์ชื่ออาณาจักรส่วนตัวของวินเซนต์ “ส่วนคานี่มาจากชื่อพ่อล่ะสิ” “ใช่ครับ ข้าจะได้นึกถึงเขาอยู่เสมอ จะได้ไม่ลืมเรื่องนั้น” วินเซนต์ตอบด้วยน้ำเสียงสั่น “เอาล่ะพอได้แล้ว เรื่องของอดีต พูดไปก็ช้ำใจ” วิคเตอร์ปรามน้องระหว่างที่พากันเดินออกมาจากโกดังหมายเลขสี่ โดยมีเวนด้าที่อุ้มเซมัสไว้ในอ้อมกอด “เกือบลืมไปซะสนิท อาจารย์ฝากความคิดถึงมาถึงเจ้าสองคน แล้วก็ฝากของขวัญมารับขวัญหลานๆ ย้อนหลังด้วย สุดท้ายก็กลายเป็นตาแก่ขี้บ่นที่รักเด็กไปแล้ว” “ทุกอย่างเรียบร้อยดีนะขอรับนายท่าน” เอียนเอ่ยถามกับวินเซนต์ “และนายท่านวิคเตอร์ ยินดีต้อนรับกลับมานะขอรับ แล้วคราวหลังถ้าเล่นอะไรแผลงๆ แบบนี้อีก กระผมจะขับเลื่อนชนซะเลยนะขอรับ” “แหมเอียน เอ่อ... คุณพ่อบ้าน อย่าโหดร้ายกับข้านักเลยน่า” วิคเตอร์ตอบพลางหัวเราะชอบใจ แล้วบ้านวิลมอส ทั้งวิคเตอร์, วินเซนต์, เวนด้า และเซมัส พร้อมด้วย เอียน โรม่า คุณพ่อบ้านของตระกูลก็เริ่มต้นเดินทางกลับไปยังโรงพักแรมมุนมัสคา คืนนี้เอง ที่ครอบครัวจะได้อยู่กันพร้อมหน้า และพี่น้องฝาแฝดของบ้านก็จะได้เจอลุงแท้ๆ หลังจากที่ไม่เคยได้เจอกันเลยตั้งแต่เกิด แต่นี่จะเป็นคืนแห่งความสุขคืนสุดท้ายหรือเปล่า “อันที่จริงแล้ว ข้าคงไม่ได้ล่อเจ้าออกมาไกลขนาดนี้โดยไม่มีเหตุผลหรอกจริงไหม” วิคเตอร์เอ่ยขึ้นระหว่างที่กำลังเดินทางกลับไปยังโรงพักแรมมุนมัสคา เมื่อพูดจบ เขาก็เริ่มร่ายคาถาภาษาโบราณขึ้นมาอีกครั้ง พลันเลื่อนก็ค่อยๆ ชะลอความเร็วลง จนมันเคลื่อนที่ได้ช้ามากในตอนนี้ บรรยากาศด้านนอกกลายเป็นเงาวูบไหว ค่อยๆ พรายผ่านไปช้าๆ เหมือนทั้งหมดกำลังท่องไปในอุโมงค์กาลเวลา ที่เต็มไปด้วยปริศนา และยากจะเข้าใจ “คงเป็นเรื่องสำคัญมากสินะขอรับ ถึงขนาดจะพูดกันเป็นการส่วนตัวในที่ๆ เหมาะสมยังไม่ได้” เสียงของเอียนผู้เป็นคนขับเลื่อนลอดผ่านช่องของระหว่างห้องเข้ามา หลังจากที่เห็นเลื่อนแสนพิเศษที่เขาขับอยู่กลายเป็นเต่าคลานในทันที “ข้าชะลอเวลาไว้ เราจะได้มีเวลาถกกันในเรื่องนี้มากขึ้นอีกหน่อย” วิคเตอร์เอ่ยขึ้นหลังจากการร่ายคาถาหยุดลง “ข้างนอกนั่น มีสายตาคอยตามและจับจ้องข้าตลอด ข้ากลัวว่ามันจะสงสัยและจับได้ว่าข้าเป็นใคร เราจึงต้องใช้เวลาระหว่างเดินทางนี้ให้เป็นประโยชน์” “ถ้าให้ข้าทาย ชะตาแห่งแสงได้เผยตัวตนแล้วล่ะสิ” วินเซนต์ถามขึ้น “ข้านึกสังหรณ์ใจอยู่แล้วว่ามันจะต้องเกิดขึ้นในเวลาอีกไม่นาน พักนี้เหตุการณ์มันดูแปลกๆ มีแต่เรื่องบังเอิญเต็มไปหมด” “เกิดอะไรขึ้นเหรอวินเซนต์ อะไรทำให้เจ้าเป็นกังวลได้ถึงขนาดนั้น” วิคเตอร์ถามกลับ “พี่จำเรื่องที่ข้าเล่าเกี่ยวกับเซมุนได้ใช่ไหม” วินเซนต์พูดพลางรอให้อีกฝ่ายพยักหน้ารับ “เด็กมากมายหลายคนเกิดในวันนั้น แต่ในเวลาที่ถูกกำหนด มีเพียงเก้าคนเท่านั้นที่ถูกเลือก หนึ่งในนั้นคือเซมุน” “ผู้สืบทอดขององครักษ์สินะ” วิคเตอร์พึมพำกับตัวเอง “พี่คิดดูสิ ทำไมต้องเป็นลูกของข้าด้วย นี่ยิ่งจะทำให้เรารักษาสิ่งสำคัญได้ลำบากยิ่งขึ้น เมื่อชะตาแห่งแสงได้เผยตัวตน และ ใช่... มันได้เผยตัวตนแล้ว” วินเซนต์อธิบาย “คุณคะ” เวนด้าพูดพลางโอบไหล่สามีของเธอไว้ “เดิมแค่เซมุน ก็ทำเอาใจข้าแทบขาดแล้ว แต่บัดนี้ทางเลือกบีบเค้นเรามากกว่าเดิม” วินเซนต์พูดเสียงละห้อย “นี่ลูกของข้าจะต้องเข้ามาเกี่ยวพันกับเรื่องอันตรายพวกนี้ด้วย อย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้เลย” “ข้าเข้าใจเจ้านะวินเซนต์ ไม่ว่าการณ์นี้จะเป็นด้วยชะตากำหนด หรือเพียงเรื่องบังเอิญก็ตาม” วิคเตอร์แสดงความเห็นใจ พลางตบไหล่ของน้องชายตัวเองเบาๆ “แต่เวลามีไม่มาก เราต้องเดินหน้าได้แล้ว และเจ้า... ข้าเสียใจที่ต้องบอกว่าเจ้าไม่มีทางเลือกอื่นใด” “ทางเลือกอะไรกัน” เวนด้าถาม “เราต้องเริ่มทำภารกิจที่เราได้รับมอบหมายได้แล้ว ลูกของเจ้าทั้งคู่ต้องเข้าไปอยู่ในความดูแลของอาณาจักรไม่ใช่แค่เซมุน ไม่ว่าจะด้วยวิธีการใดก็ตาม” วิคเตอร์ตอบและย้ำอีกว่า “นั่น เจ้าต้องจัดการทันที” “อาณาจักรจะดูแลพวกเขาได้ดีเท่ากับที่เราดูแลเองหรือ” วินเซนต์แย้งขึ้น “ข้าไม่เคยแน่ใจเรื่องนั้น” “ไม่เคยมีว่าที่องครักษ์ส่วนพระองค์ที่เคยได้รับอันตรายก่อนการขึ้นสถาปนาหรอกนะ” วิคเตอร์กล่าว “อีกอย่างเจ้าก็เห็นว่าข้าจับตัวลูกของเจ้ามาได้ง่ายดายแค่ไหน และถ้าเป็นคนอื่นล่ะ ป่านนี้หลานข้าไม่เป็นอะไรไปแล้วหรือไง” เวนด้าเงียบไปและครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ก่อนจะกล่าวกับสามีของเธอ “ที่รัก ถ้าลูกของเราเข้าไปอยู่กับพวกองครักษ์ ข้าเชื่อว่า คงจะปลอดภัยกว่าภายนอกแน่ ในนั้นมีคนที่เราไว้ใจได้ ลืมไปแล้วหรือ และหลังจากนั้นเราต้องเดินหน้าอย่างเปิดเผย นั่นจะดึงความสนใจทั้งหมดมาที่เรา และลูกจะได้ฝึกฝนเพื่อรับมือเมื่อถึงเวลาอันสมควร” “ดึงความสนใจ ล่ออันตรายออกมา” วินเซนต์รำพัน “ก็ได้ เจ้าไม่เคยคาดการณ์ผิดพลาดเวนด้า” “พวกเจ้ายังเก็บมันไว้กับตัวใช่ไหม สิ่งนั้นน่ะ” วิคเตอร์ถามขึ้น ก่อนที่อีกสองคนจะพยักหน้าตอบ “ส่วนสุดท้ายยังปลอดภัยอยู่กับอาจารย์สินะพี่” วินเซนต์ถามขึ้นบ้าง ในขณะที่อีกฝ่ายส่ายหน้า “อาจารย์มอบให้คนอื่นดูแลไปแล้ว เพราะหลายปีมานี้อาจารย์ดูอ่อนแรงลงมาก และเขาคนนั้นจะซ่อนตัวจนเมื่อถึงเวลาที่เราต้องใช้มัน และข้าขอบอกกับเจ้าเลยว่า เจ้าไม่เชื่อหูแน่ๆ ว่าเขาคือใคร” วิคเตอร์ตอบพลางเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง “ข้าอยากเจอเขาใจแทบขาด แต่เขาก็ไม่ยอมมาหา ข้าหลงคิดมาตลอดว่าเขาอาจจะตายไปแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าเขาก็แค่ซ่อนตัวให้ห่างจากเรา เหตุผลเดียวกันกับที่เจ้าจะต้องทำกับลูกฝาแฝดของเจ้า” “นี่เรากำลังพูดถึงใครกันพี่” วินเซนต์ถามเสียงสั่น “อย่าบอกนะว่าเป็นเขา” “ใช่ เป็นเขาวินเซนต์” วิคเตอร์พยักหน้ารับ “อาจารย์มอบส่วนสุดท้ายให้กับ ไนคา วิลมอส พ่อของเรา” “เขายังไม่ตาย!” วินเซนต์พูดก่อนจะคว้ามือเวนด้าขึ้นมา “เห็นรึเปล่าเวนด้า พ่อของข้ายังไม่ตาย” “เจ้าหวังมาตลอดสินะน้องข้า ขอแค่เขายังอยู่” วิคเตอร์เอ่ยขึ้น ก่อนที่อีกฝ่ายจะพยักหน้าตอบ ทั้งหมดเงียบไปพักใหญ่ วินเซนต์กำลังเหม่อลอยหลังจากได้รับข่าวดีที่เขาไม่ได้ทำพลาดจนทำให้คนสำคัญในชีวิตคนหนึ่งต้องจากไป เวนด้ากำลังครุ่นคิดถึงลูกทั้งสองของเธอ ส่วนวิคเตอร์กำลังพิจารณาถึงเรื่องราว และเหตุการณ์แปลกๆ ตลอดระยะเวลาหลายสัปดาห์ที่เขาเดินทางมาหาน้องชาย ในขณะที่เซมัสกำลังหลับอย่างสบายอยู่บนเตียงเวทมนตร์ของวิคเตอร์ ในห้วงแห่งความฝันอันแสนสวยงาม “ข้าว่าในราชสำนักก็คงจะรู้เรื่องนี้แล้วเหมือนกัน” วิคเตอร์เอ่ยขึ้นอีกครั้ง วินเซนต์หลุดออกจากภวังค์ แล้วหันมาสนทนากับอีกฝ่าย “ท่านจะมั่นใจเรื่องนั้นได้อย่างไร” “ก็ซาเลสน่ะ ไม่สิ ข้าต้องเรียกว่าท่านราชครูสินะ ดูเหมือนเขาจะใส่ใจกับการเรียกตัวของผู้สืบทอดมาก ตลอดหลายวันมานี่เขาเดินทางไปทั่วทั้งเก้าแคว้นเพื่อแจ้งข่าวด้วยตัวเอง” วิคเตอร์อธิบาย “เจ้าก็รู้ว่าเขาเกลียดการเดินทางด้วยหอคอยจะตายไป แต่เขาก็ยอมทำ นั่นไม่น่าแปลกใจหรือไง” “ถ้าพวกเขารู้แล้วก็ดีสิ” เวนด้าพูดสวนขึ้นมา “ข้าจะได้ไม่ต้องอธิบายอะไรมากนัก ว่าหากลูกข้าได้รับอันตราย แม้เพียงเล็กน้อย แล้วจะทำให้พวกเขาจะต้องเจอกับอะไร” “เจ้านี่ยังโหดเหมือนเมื่อก่อนเลยนะเวนด้า” วิคเตอร์บอก “น้องข้าโชคดีจริงๆ ที่มีเจ้าคอยปราบ” “เจ้าเงียบไปเลยวิคเตอร์ ถึงจะโหดแต่ข้าก็รักของข้านะ” “ใช่ ข้าเข้าใจ รักจนมีพยานขึ้นมาสองหน่อนี่ไง” วิคเตอร์สวน พร้อมเสียงหัวเราะชุดใหญ่ “เอ่อ... ขออภัยที่ขัดจังหวะขอรับนายท่านทั้งสองและนายหญิง” เสียงเอียนแทรกขึ้น “แต่ถ้าพวกท่านจะเลิกถกกันเรื่องชะตาแห่งแสงแล้ว ช่วยถอนสนามเวลาออกด้วย เลื่อนวิ่งช้าแบบนี้ข้าขับไม่ถนัด” “ขอโทษทีคุณพ่อบ้าน” วิคเตอร์โค้งศีรษะให้เอียนเล็กน้อย “ข้าจะจัดการให้เจ้าเดี๋ยวนี้แหละ” คาถาโบราณถูกร่ายอีกครั้ง เลื่อนแห่งลมค่อยเพิ่มความเร็วขึ้นช้าๆ บรรยากาศภายนอกกลับมาเป็นเหมือนที่ควรจะเป็น คุณพ่อบ้านหยิบหินแห่งลมก้อนเล็กขึ้นมาอีกก้อน ก่อนจะใส่มันลงไปในช่องใส่หิน เลื่อนกำลังพาทั้งหมดมุ่งหน้าสู่โรงพักแรมมุนมัสคา มุ่งหน้าสู่ความยุ่งยากและชะตากรรมที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ จากคุณ : พริษฐ์ (MeParit) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 11:56:11

ความคิดเห็นที่ 4 [บทที่ 4 - ความผิดพลาด] “พี่เซมุน... พี่... พี่เซมุน” เซมุนค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่านั่นเป็นเสียงที่แสนคุ้นเคย “เซมัส เจ้ากลับมาแล้ว” เซมุนตะโกนพลางลุกขึ้นกอดน้องชายอย่างแนบแน่น “พี่ ข้าหายใจไม่ออก” เซมัสพูดอย่างอึดอัดก่อนที่อีกฝ่ายจะค่อยๆ ปล่อยมือออก “ไงเซมุน” วิคเตอร์ทักทาย “เจ้าสองคนนี่เป็นแฝดที่ไม่ค่อยจะเหมือนกันเท่าไหร่นะ ข้าว่า” “นั่นใครอ่ะเซมัส” เซมุนเอ่ยถาม “นั่นลุงวิคเตอร์ พี่ชายของพ่อน่ะ” เซมัสตอบ “เขานี่แหละที่จับข้าไปเพราะจะแกล้งพ่อ” “ข้าไม่ได้จับเจ้าไปเพราะเรื่องนั้นเสียหน่อย” อีกฝ่ายแย้ง “นี่ๆ พี่เซมุน ลุงวิคเตอร์ใช้เวทมนตร์ได้ด้วยนะ ข้าเห็นมากับตาเลย เขาทำให้ข้าดู” “จริงเหรอเซมัส เขา... เอ่อ ลุงวิคเตอร์ ทำให้เจ้าดูเหรอ” เซมุนพูดด้วยเสียงตื่นเต้น “อย่าบอกนะว่าเจ้าก็อยากดูด้วยน่ะ” ผู้เป็นลุงพูดขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะพยักหน้ารับ “งั้นถือว่านี่เป็นของขวัญสำหรับการพบกันครั้งแรก และเป็นนิทานก่อนนอนสำหรับเจ้าแฝดตัวน้อยของลุงทั้งสองก็แล้วกันนะ ในเมื่อมันเป็นนิทานก่อนนอน ดูจบแล้ว ก็ต้องนอนนะ เข้าใจไหม” วิคเตอร์พูดอย่างร่าเริง เขาลากเก้าอี้มานั่งตรงปลายเตียงของฝาแฝด ชูฝ่ามือทั้งสองเข้าหากันก่อนจะหลับตา ทันใดนั้นก็มีจุดสีแดงเล็กๆ เกิดขึ้นตรงระหว่างฝ่ามือของเขา ก่อนที่มันจะค่อยๆ ลุกโชนและใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุด มันก็กลายเป็นรูปร่างของนกที่มีลักษณะของขนปีกและหางที่ยาวและแยกออกอย่างประหลาดตา นกที่ลุกเป็นไฟนั้นค่อยๆ กระพือปีกบินไปรอบๆ ห้อง สยายปีกและสะบัดขนหาง พลางหมุนตัวไปมาอย่างอ่อนช้อย มันบินเข้าใกล้เด็กน้อยทั้งสองเหมือนพยายามจะเล่นด้วย แล้วทะยานบินไปรอบๆ อีกครั้ง ก่อนจะพุ่งเข้าใส่เตาผิงจนไฟในเตาลุกโชนขึ้น และไฟในเตานั้นก็แสดงภาพของงานรื่นเริงของสรรพสัตว์จากเทพนิยาย ปกรณัม และเรื่องปรัมปรา เป็นที่เพลิดเพลินอยู่นาน “เอาล่ะ จบการแสดงของวันนี้ พวกเจ้านอนได้แล้วล่ะ” วิคเตอร์พูดพลางปรบมือให้ตัวเอง “นั่นตัวอะไรเหรอครับ” เซมัสเอ่ยถาม “นกตัวที่บินไปรอบๆ ตัวนั้น” “นั่นฟีนิกซ์ นกหงส์ไฟแห่งแดนตะวันออก มันเป็นนกที่เป็นอมตะ” วิคเตอร์อธิบาย “พอมันโตเต็มวัยมันก็จะเผาตัวเองและเกิดใหม่จากเถ้าถ่านที่ทิ้งไว้ และทุกครั้งที่มันเกิดใหม่ มันจะรวบรวมเถ้าถ่านของมัน แล้วบินไปยังโพ้นทะเล เพื่อโปรยเถ้าถ่านนั้นเหนือวิหารเทพเจ้าเป็นการบูชา ว่ากันว่ามันเป็นนกที่มีอยู่เพียงตัวเดียวเท่านั้น” “ข้าอยากมีเวทมนตร์แบบลุงบ้างจัง” เซมุนพึมพำ “ท่านลุงสัญญาว่าจะสอนให้เมื่อข้าโตขึ้นด้วยล่ะพี่” เซมัสอวด “เจ้ามีแน่เซมุน ที่ๆ เจ้าจะไปพรุ่งนี้ เขาจะสอนเจ้าทุกอย่างรวมถึงเวทมนตร์ เจ้าจะได้เห็นยิ่งกว่าที่ข้าแสดงให้เจ้าดูอีก” วิคเตอร์บอก “และตอนนี้หลานข้าทั้งสองต้องนอนเสียที เพราะข้าง่วงแล้วนะ” วิคเตอร์บรรจงห่มผ้าให้หลานทั้งสองคน ตอนนี้สายตาของทั้งสามคนที่มองกัน มีแววสนิทสนมกันมากขึ้น จากนั้นเขาก็ดีดนิ้วขึ้น พลันแสงไฟในห้องก็ค่อยๆ ดับลง เหลือเพียงไฟอุ่นๆ จากเตาผิงที่ยังคงลุกโชน “ราตรีสวัสดิ์หลานข้า” วิคเตอร์พูดก่อนจะปิดประตูห้องตามหลัง แม้ว่าวิคเตอร์จะออกจากห้องไปแล้ว แต่เด็กน้อยฝาแฝดทั้งสองคน ก็ยังไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ เพราะอีกไม่นาน วันรุ่งขึ้นก็จะมาถึง วันที่ทำให้ทั้งคู่อยากจะใช้เวทมนตร์อันลึกลับหยุดเวลาเอาไว้ ไม่ให้ข้ามพ้นค่ำคืนนี้ไป “ข้าไม่อยากแยกกับพี่เลย เซมุน” เซมัสพูดเสียงละห้อย “ข้าต้องเหงาอยู่คนเดียวแน่ๆ เซมุนค่อยๆ หยิบแท่งอัญมณีที่ได้รับจากท่านราชครูเมื่อกลางวันขึ้นมาจากในลิ้นชักของตู้หัวนอน แล้วมองดูมันอย่างสงสัย นี่คือสิ่งที่จะทำให้ชีวิตที่แสนสงบสุขต้องเปลี่ยนแปลงไปใช่หรือไม่ ต้องแยกจากครอบครัว แยกจากน้องชายฝาแฝด แล้วเมื่อทำอย่างนั้นแล้วจะมีความสุขหรือ จะยอมแลกครอบครัวกับการเป็นผู้สืบทอดขององครักษ์หรือเป็นผู้ที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้อย่างนั้นหรือ จะมีทางใดที่จะหลีกเลี่ยงชะตาในครั้งนี้ได้บ้าง “ข้าก็ไม่อยากจากเจ้าไปเหมือนกัน เซมัส” ผู้เป็นพี่เอ่ย “แต่เก้าโมงวันพรุ่งนี้พี่ก็ต้องไปแล้วนี่” เซมัสค้านด้วยเสียงเศร้า “เจ้าแอบฟังพ่อตามเคยล่ะสิ ถึงได้รู้เวลาด้วย” “ก็ตามที่เราเคยทำกันนั่นแหละ” เซมัสตอบพร้อมเกาหัวอย่างเสียไม่ได้ “ถ้าเจ้าไม่อยากแยกกับข้าจริง เจ้าทำอะไรให้ข้าสักอย่างได้หรือเปล่าล่ะ เซมัส” คืนนั้น เด็กน้อยทั้งสองคนก็ปฏิบัติการลับกัน แผนการที่ง่าย แต่ทั้งคู่เชื่อว่ามันจะได้ผล เพื่อกันไม่ให้ใครต้องไปจากครอบครัว โดยหารู้ไม่ว่า พวกเขาตกอยู่ภายใต้การสังเกตการณ์ของผู้เป็นลุงที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูมาโดยตลอด ‘ไม่ว่าอย่างไร พวกเจ้าก็หลีกหนีชะตาแห่งแสงไปไม่ได้หรอก หลานที่รักของข้า’ ดึกสงัด... มุนมัสคาตกอยู่ในความเงียบงัน ต่างกับบรรยากาศในตอนกลางวันที่เต็มไปด้วยผู้คนอย่างสิ้นเชิง แผนของวิคเตอร์สำเร็จ ความวุ่นวายตั้งแต่ช่วงบ่ายช่วยประวิงเวลาไปได้มาก ความวุ่นวายที่ทำให้ศัตรูไม่กล้าลงมือ ความวุ่นวายที่ทำให้หลานของเขาปลอดภัย หลังจากกลับออกมาจากห้องของหลานๆ วิคเตอร์ก็ไม่ได้ไปยังห้องที่น้องชายและน้องสะใภ้จัดไว้ให้ แต่หลบออกไปด้านนอกแทน หลังจากที่กางสนามเวทมนตร์เพื่อดักผู้บุกรุกเอาไว้รอบๆ โรงพักแรมแห่งนี้แล้ว เขาก็ปีนขึ้นไปนั่งเฝ้าอยู่บนหลังคา และครุ่นคิดในสิ่งที่ยังกวนใจเขาอยู่ ...ไม่ผิดแน่ ถ้าการคาดการณ์ของเราไม่ผิดพลาด พวกนั้นจะต้องลงมือในคืนนี้... “วิคเตอร์” เสียงของวินเซนต์ดังมาจากด้านหลัง ทำให้ความเงียบงันยุติลง “มาอยู่ที่นี่เอง ข้าตามหาเสียทั่ว” “เจ้ายังไม่นอนอีกหรือ พรุ่งนี้เจ้าต้องพาเซมุนไปที่ปราสาทแต่เช้านะ” “ข้าออกมาเข้าห้องน้ำน่ะ ผ่านห้องพี่เลยเข้าไปดู เห็นพี่ไม่อยู่เลยออกมาตาม” วินเซนต์อธิบาย “ไม่ต้องห่วงข้าหรอก ข้ามีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยน่ะ คืนนี้ขอนั่งเฝ้าไปอย่างนี้ดีกว่า” “ถ้าอย่างนั้น ข้านั่งคุยเป็นเพื่อนพี่สักพักแล้วกัน” วินเซนต์ออกความคิด พร้อมกับนั่งลงข้างๆ พี่ชาย แล้วยื่นแก้วน้ำที่มีไอร้อนพวยพุ่งให้กับวิคเตอร์ ก่อนที่อีกฝ่ายจะรับแก้วนั้นไปถือเอาไว้ “การระบุตัวว่าที่องครักษ์ ขององค์กษัตริย์และสภามนตรีรุ่นต่อไปในตอนที่เกิดนั้น เป็นเรื่องที่ต้องกระทำกันอย่างลับที่สุด แทบไม่มีคนนอกที่จะรู้เรื่องนี้เลย” วิคเตอร์พูดขึ้น ก่อนจะอธิบายต่อว่า “หากใครก็ตามที่คิดจะโค่นอำนาจของผู้ปกครอง และทำลายราชบัลลังก์ให้สิ้นลง ก็มักจะยึดเอาการทำลายว่าที่องครักษ์เป็นเป้าหมาย เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไม” วินเซนต์ส่ายหน้า ก่อนที่อีกฝ่ายจะกล่าวต่อไป “อำนาจขององค์กษัตริย์และเหล่าผู้ครองแคว้นนั้น ประกอบขึ้นจากผู้คนมากมาย ที่สามารถพลีกายถวายชีวิตให้กับพวกเขาได้ เพื่อปกป้องราชบัลลังก์เอาไว้ ในบรรดาผู้คนเหล่านั้น องครักษ์คือบุคคลที่มีชะตาผูกติดอยู่กับองค์กษัตริย์และผู้ครองแคว้นแต่ละคน เพราะตกฟากในวันและเวลาเดียวกัน หากองครักษ์คนใดคนหนึ่งถูกทำลายลง ขุมอำนาจจะไม่สมบูรณ์ และอาจทำให้เกิดกลียุคขึ้นได้” “นี่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมต้องเป็นลูกข้าอย่างนั้นหรือ” วินเซนต์พูดเสียงละห้อย “ใช่แล้วล่ะน้องข้า และเพื่อยืนยันว่าพวกเขาคือว่าที่องครักษ์ตัวจริง ทั้งหมดจะต้องผ่านพิธีการคัดสรร ซึ่งพิธีนี้จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อว่าที่องครักษ์ที่อายุน้อยที่สุด มีอายุครบหกปี ซึ่งนั่นก็คือหลานของข้า สัปดาห์ที่แล้วใช่ไหม” วินเซนต์พยักหน้ารับ ก่อนจะพูดขึ้น “เมื่อครู่พี่บอกว่ามีเรื่องไม่สบายใจ เล่ามาด้วยเลยก็ได้นะ” “การแจ้งข่าวและพิธีคัดสรร จะถูกจัดขึ้นอย่างรวดเร็วในหลายวันนี้ เพื่อทำให้คนที่คิดร้ายและรอคอยจังหวะอยู่ไม่สามารถตั้งตัวติด ซึ่งมันก็ได้ผล ทั้งแปดคน” วิคเตอร์หยุดพูด สูดลมหายใจ ในขณะที่ตามองลงไปในแก้วที่ได้รับจากน้องชาย “น่าเสียดายที่มันไม่ได้ผลกับหลานของข้า” วินเซนต์หน้าถอดสี ก่อนจะพูดขึ้นอย่างรีบร้อน “พี่หมายความว่ายังไง” “วันนี้มีคนตามซาเลสมา คงจะมีฝีมือไม่ใช่ย่อยแน่ๆ เพราะขนาดเขาใช้คาถาย่นมิติ ก็ยังตามมาทัน” วิคเตอร์เงียบลง เขายื่นมือออกไปข้างหน้า แล้วเรียกเอาทอเรส ค้อนยักษ์คู่กายให้ปรากฏขึ้น “ว่าที่องครักษ์คนสุดท้ายที่ยังไม่ได้เข้าพิธีคัดสรร นี่คือโอกาสสุดท้ายของพวกมันที่จะลงมือแล้ว เพราะเมื่อหลานข้าเข้าไปอยู่ในความดูแลของผู้คัดสรรเมื่อใด พวกมันก็หมดสิทธิ์ ที่จะคิดทำลายอำนาจของราชบัลลังก์แห่งเซเลเนียได้อีก” สุดเสียง วิคเตอร์เหวี่ยงเอาค้อนยักษ์ในมือฟาดไปทางน้องชายของตัวเอง แรงของค้อนทำให้อากาศรอบๆ วูบไหว ในขณะที่วิคเตอร์หลบรัศมีของค้อนได้ทันเวลา ก่อนที่ร่างของเขาจะแหลกเป็นผุยผง “เห็นได้ชัดว่าข้าคาดการณ์ไม่ผิด พวกเจ้าจะต้องลงมือในคืนนี้” วิคเตอร์พูดเยาะเย้ยอย่างผู้มีชัย “รู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” อีกฝ่ายถามขึ้น ก่อนที่สีหน้าอันเจ้าเล่ห์จะปรากฏบนใบหน้านั้น วิคเตอร์เทน้ำจากแก้วที่อยู่ในมือลงบนพื้นหลังคา “เสียใจด้วยนะ เผอิญว่าข้าไม่ชอบกาแฟน่ะ อีกอย่างหนึ่ง ขอบอกว่าคราวนี้พวกเจ้าทำให้ข้าแปลกใจอยู่ไม่น้อย ปลอมตัวได้แนบเนียนมาก ปกติชอบลอบกัดแบบหมาหมู่ไม่ใช่หรือไง” “อย่าย่ามใจไปนักท่านวิคเตอร์ ข้าแค่อยากลองลอบกัดแบบฉายเดี่ยวบ้างก็เท่านั้น แต่ในเมื่อท่านจับได้อย่างนี้ ข้าก็คงจะต้องเล่นแบบหมาหมู่อย่าเคยนั่นแหละ บุก!” ทว่าทุกอย่างยังคงตกอยู่ในความเงียบ ทำเอาผู้หวังร้ายใจเสีย และมองหาพวกอย่างร้อนรน “มองหาพวกของเจ้าอยู่หรือเฮล์ม” วิคเตอร์พูดแล้วหัวเราะเย้ยหยัน “ป่านนี้เจ้าวินเซนต์กับเวนด้าส่งไปอยู่กับบรรพบุรุษหมดแล้วล่ะ สนามเวทมนตร์ที่ข้ากางเอาไว้ มันกันเสียงเข้าด้วยน่ะ โทษทีนะ เจ้าเลยไม่ได้ยินพวกมันร้องเลย” เฮล์ม... ศัตรูในคราบของวินเซนต์ วิลมอส ค่อยๆ ก้าวถอยหลังไปด้วยความกลัวที่อยู่ลึกไปภายในใจ เขารู้ว่าไม่สามารถล้มวิคเตอร์ได้แน่ และใช่ เขาไม่เคยล้มช่างตีเหล็กคนนี้ได้ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี “นั่นเจ้ากำลังกลัวหรือเฮล์ม นี่ข้ายังไม่ได้ลงมือจริงจังเลยนะ” วิคเตอร์พูดพร้อมกับก้าวตามมา ทีละก้าวๆ ทันใดนั้น เฮล์มก็หยุดนิ่ง เขาก้าวถอยหลังต่อไปไม่ได้ ความกลัวของผู้หวังร้าย ทำให้ตัวเองถอยไปยืนอยู่บนกับดักที่วิคเตอร์เตรียมเอาไว้ วงเวทย์ที่ถูกเขียนขึ้นเพื่อควบคุมผู้บุกรุก และศัตรูของช่างตีเหล็กคนนี้ “ข้าปล่อยให้เจ้าหนีไปก็หลายครั้ง น่าเสียดายที่เจ้าไม่เคยเข็ดหลาบ พูดจริงๆ ว่าข้าเคยหวังลึกๆ นะว่า คนที่ไม่ได้ตั้งใจที่จะเป็นคนเลวอย่างเจ้าจะกลับตัวได้ แต่เวลาก็พิสูจน์แล้วว่าไม่” วิคเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังจนน่ากลัว “อ... อย่า... ท่านวิคเตอร์... ข้าขอร้อง อย่าฆ่าข้าเลย ข้าผิดไปแล้ว” เฮล์มรีบร้องขอชีวิตอย่างหวาดกลัวสุดขีด สติและจิตใจที่ควบคุมไม่ได้ ทำให้คราบของวินเซนต์หายไป เหลือแต่เพียงเด็กหนุ่มผมดำวัยคะนอง วิคเตอร์พิจารณามาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้วว่า หมอนี่เป็นแค่วัยรุ่นที่จงใจและพยายามที่จะเลวเพื่อเรียกร้องความสนใจเท่านั้น “โอ๋... เฮล์มเอ๋ย ทำไมต้องเป็นเจ้าด้วยนะ บอกข้ามาสิว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ คิดว่าจะปลิดชีพหลานข้าได้โดยไม่ผ่านข้าไปเนี่ยนะ ว่ามาซิ ใครให้เจ้ามาทำงานนี้” วิคเตอร์พูดก่อนที่จะตะคอกใส่หน้าของเฮล์ม “ข... ข้า... ข้าไม่รู้ชื่อของเขาหรอก เขาใส่ชุดดำแล้วเอาผ้าคลุมหัวไว้ตลอด หน้าของเขาข้ายังไม่เห็นเลย” วิคเตอร์รู้ได้ทันทีว่าเฮล์มไม่ได้โกหก ก่อนที่จะฟังอีกฝ่ายพูดต่อ “ข้ารับงานนี้ก็เพราะรู้ว่าจะได้เจอท่านนั่นแหละ” “เจ้าไม่ใช่คนที่ตามซาเลสมาสินะ ถ้าอย่างนั้น...” ทันใดนั้นวิคเตอร์ก็คิดวิธีบางอย่างออก เขากระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายแล้วยกขึ้นเหนือพื้น “ถ้าอย่างนั้นข้าขอดูตอนที่เจ้าเจอกับเขาหน่อยก็แล้วกัน มองตาข้า!” เฮล์มตัวแข็งทื่อ เขายอมสบตากับวิคเตอร์ด้วยความพรั่นพรึง ก่อนที่ช่างตีเหล็กจะเข้าไปในหัวของเขา แต่ทว่า ยังไม่ทันที่วิคเตอร์จะได้เห็นอะไร เฮล์มก็ร้องขึ้นอย่างเจ็บปวด ทำให้วิคเตอร์ต้องรีบวางอีกฝ่ายลงกับพื้น ก่อนที่เขาจะพบว่ามีมีดเล่มเล็กๆ หนึ่งคู่ ปักอยู่ที่กลางหลังของเฮล์ม พร้อมกับเงาหนึ่งที่เคลื่อนหายไปในความมืด ชีวิตของเฮล์มที่กำลังจะสูญไป เป็นสิ่งที่วิคเตอร์รู้สึกได้ เขาดึงคอเสื้อของอีกฝ่ายขึ้นมาอีกครั้ง “เฮล์ม! ฟังข้า!” ทว่าอีกฝ่ายไม่ตอบสนอง ทำให้วิคเตอร์ตัดสินใจพูดกับเฮล์มในสิ่งที่เขาปฏิเสธมาตลอด “เจ้าหนุ่มน้อย นี่คือคำสัญญาจากข้า ถ้าเจ้ารอด ข้าจะทำตามที่เจ้าต้องการ เจ้าจะได้เป็นศิษย์ของข้า ได้ยินหรือไม่ เจ้าจะได้เป็นศิษย์ของช่างตีเหล็ก เป็นศิษย์ของวิคเตอร์ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ คราวนี้จงฟื้นขึ้นมาเสีย เฮล์ม!” วินเซนต์ก้มลงดูนาฬิกาของตนเอง เมื่อมันบอกเวลาเก้านาฬิกาตรง ในขณะที่เลื่อนลมค่อยๆ จอดลงที่หน้าประตูพระราชวังของแคว้นนาราซิส การเดินทางในครั้งนี้ปราศจากเงาของผู้เป็นแม่ เพราะหลังจากอาหารมื้อเช้าของวัน เธอก็ขังตัวเองไว้ในห้องแล้วร้องไห้ฟูมฟายอย่างเอาเป็นเอาตายที่ลูกของเธอต้องไปเติบโตห่างจากอกแม่ “หวังว่าเวนด้าคงจะดีขึ้นแล้วเมื่อเรากลับไปถึง” วิคเตอร์พูดขึ้น “ข้าก็หวังให้เป็นอย่างนั้น” วินเซนต์เห็นด้วย “เธอเป็นคนที่รับเรื่องสะเทือนใจไม่ค่อยเก่งจริงๆ” “อ้อ และก่อนที่เจ้าจะไปนะเซมุน ข้ามีอะไรให้เจ้าด้วย” วิคเตอร์พยายามทำเสียงให้ร่าเริง “เป็นของขวัญจากอาจารย์ปู่ คนที่สั่งสอนวิชาทั้งหลายให้เราทั้งสามคนมาก่อน ทั้งลุง กับพ่อและแม่ของเจ้า เขาฝากข้ามารับขวัญเจ้าน่ะ” วิคเตอร์ยื่นมีดสั้นที่ทำจากโลหะสีเงินทั้งเล่ม แม้กระทั่งด้ามจับ พร้อมฝักของมีดที่เป็นโลหะเช่นกัน มีดเล่มนั้นมีสายสำหรับคล้องเอวอยู่ด้วย และมันเงางามจนทำให้อีกฝ่ายตกตะลึงขณะที่รับของขวัญมาไว้ในมือ “ของผ... ของเซมุนจริงๆ เหรอ” ผู้รับทำเสียงตื่นเต้น “จริงสิเจ้าตัวน้อย ลุงจะโกหกเจ้าทำไมล่ะ” วิคเตอร์ตอบ วินเซนต์และวิคเตอร์พาเซมุนลงจากเลื่อนแล้วเดินตรงไปที่หน้าประตูของพระราชวัง ก่อนที่จะมีเสียงตะโกนสั่งอยู่หลังประตูใหญ่บานนั้น ให้เปิดรับผู้มาเยือน ภายในกำแพงของพระราชวัง เต็มไปด้วยสวนของพืชพรรณนาๆ ชนิด ไม่ว่าจะเป็นไม้ยืนต้นที่แผ่กิ่งก้านสาขาและสร้างร่มเงาในรั้วพระราชวัง หรือสวนดอกไม้ที่สร้างความสดชื่นให้กับผู้พบเห็น ส่วนของทางเดินมีการจัดวางหินที่แกะสลักเลียนแบบลักษณะของธรรมชาติอยู่ตลอดทาง จนเห็นได้ชัดว่าเจ้าของปราสาท คงจะเป็นพวกที่รักธรรมชาติอยู่ไม่น้อย ที่ใจกลางของพื้นที่ในกำแพงพระราชวัง ปราสาทหลังใหญ่ที่แกะสลักจากหินอ่อนอย่างประณีตก็ตั้งตระหง่านเป็นจุดหมายที่รอคอยผู้ที่มาเยือนอยู่เสมอ และตามระเบียงหรือหน้าต่างของปราสาทหลังนั้น ก็ยังมีเถาวัลย์ของแมกไม้ประดับที่พันกิ่งก้านสาขาจนทำให้มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติได้อย่างแยบยล “ปราสาทหินอ่อนหลังนั้น คือปราสาทเลสบ้อน ที่พำนักของผู้ครองแคว้นแห่งนาราซิส และราชวงศ์นาราซทั้งหมด” วินเซนต์อธิบาย “หลังประตูใหญ่บานนั้น ผู้คัดสรรจะรอเจ้าอยู่ เพื่อยืนยันตัวตนว่าเจ้าเป็นผู้สืบทอดขององครักษ์” วินเซนต์คุกเข่าลงตรงหน้าของเซมุน เขากอดลูกคนโตเอาไว้อย่างแนบแน่น ในขณะที่อีกฝ่ายก็กอดตอบ “ลุงสัญญานะเซมุน ว่าจะพาพ่อกับแม่ของเจ้าไปเยี่ยมเจ้าที่ฮาราร์ทบ่อยๆ” วิคเตอร์เอ่ยขึ้นพลางลูบศีรษะหลาน “เจ้าต้องสัญญาว่าจะหมั่นฝึกฝน และทำตามที่อาจารย์ของเจ้าสั่งสอน อย่าเป็นเด็กดื้อล่ะ เข้าใจไหม” เซมุนพยักหน้ารับในขณะที่ผู้เป็นพ่อกำลังรัดสายคล้องเอวของมีดสั้นเล่มใหม่เอี่ยมเข้าที่เข็มขัดของเขา “เจ้าพร้อมนะเซมุน” วินเซนต์พูดพลางลุกขึ้นยืน “พ่อกับลุงจะรออยู่ตรงนี้จนกว่าการคัดสรรจะเสร็จสิ้น” อีกฝ่ายเงยหน้ามองครอบครัวของตนก่อนจะสูดหายใจเข้าอย่างลึกที่สุด แล้วออกวิ่งไปยังประตูของปราสาท ที่ๆ เป็นจุดหมายของเขาในวันนี้ แต่ทว่าประตูนั่นไม่ยอมเปิดรับเมื่อเขาไปถึง “จงแสดงสัญลักษณ์แห่งผู้สืบทอด” เสียงดังมาจากบานประตู เซมุนล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าของเสื้อคลุมแล้วหยิบแท่งอัญมณีสีฟ้าสว่างเหลือบเขียวแท่งนั้นออกมา ก่อนจะยื่นมันออกไปที่ด้านหน้าของประตู เพื่อแสดงสถานะของการเป็นผู้สืบทอดขององครักษ์ ประตูบานนั้นไม่ตอบ มันเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนที่มันจะตอบสนองสถานะนั้นด้วยการเปิดประตูต้อนรับ เซมุนเดินเข้าไปในโถงทางเดินหินอ่อนที่แสนกว้างขวาง แต่ว่างเปล่าไร้ผู้คน จะมีก็แต่เพียงรูปปั้นหินอ่อนแกะสลักหลายสิบตัว วางเรียงรายอยู่รอบๆ และที่ตรงหน้าของเขาคือบันไดหินที่ถูกแกะขึ้นไปห้าขั้น ก่อนจะแยกออกเป็นซ้ายและขวาเพื่อขึ้นสู่ระเบียงชั้นสองของปราสาท และที่ตรงกลางนั่นก็มีรูปปั้นอยู่อีกตัวหนึ่ง “จงหยุดอยู่ตรงนั้น” เสียงหนึ่งดังขึ้นขณะที่เซมุนเกือบจะเดินไปถึงบันไดปราสาทขั้นแรก สูงขึ้นเหนือบันไดที่ลาดไปสู่ระเบียงชั้นสอง ใต้หลังคาสูงของปราสาท มีช่องว่างอยู่เหนือกำแพงที่ทอดตัวขึ้นจากพื้น ณ ที่แห่งนั้น ปรากฏชายชราผู้มีผมและหนวดเครายาวสีดอกเลา ภายใต้ชุดคลุมสีขาวสง่างาม ในมือของชายชรา มีไม้เท้าที่ยาวเท่าๆ กับความสูงของเขา เป็นสีขาวเช่นเดียวกัน เขามองลงมาที่เซมุนอย่างเอ็นดู ก่อนที่เขาจะลอยตัวลงมาอย่างนุ่มนวล ในขณะที่เซมุนมองตามชายชราที่กำลังลดระดับลงมาจากความสูงที่คงทำให้คนปกติเสียชีวิตได้อย่างอัศจรรย์ใจ ชายชรายื่นมือมาคว้าแท่งอัญมณีจากมือของเซมุนอย่างละเมียดละไม เหมือนเกรงอีกฝ่ายจะตกใจ “เซมุน วิลมอส คือเจ้าหรือ” ชายชราเอ่ยถาม “เอ่อ... คือ... ไม่ใช่ครับ” เขาทำเสียงอ่อน “แล้วเจ้าเป็นใครกันเล่าเจ้าหนู” ชายชราถามขึ้นด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ฉงนใจอย่างมาก “ผมชื่อเซมัส วิลมอส พี่เซมุนฝาแฝดของข้า ให้ข้าปลอมตัวแล้วช่วยเอาสิ่งนั้นมาคืนครับ” “คืนอย่างนั้นหรือ” ชายชราพึมพำอย่างสงสัย “ข้าเกรงว่ามันจะสายไปแล้ว ทันทีที่เขารับแท่งอัญมณีศักดิ์สิทธิ์นี้ไป ก็เท่ากับว่าเขาได้ยอมรับชะตากรรมของการเป็นผู้สืบทอดขององครักษ์แล้ว” ชายชราก้มลงมองอักษรสลักสีทองที่แท่งอัญมณีอย่างกลัดกลุ่ม มันเป็นอักษรที่จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อพันธะสัญญาได้เกิดขึ้นแล้ว เด็กผู้เป็นเจ้าของนั้นยากจะถอนตัวแล้ว ทว่าบางอย่างยังคงกวนใจเขาอยู่ “แต่ในเมื่อเจ้าไม่ใช่เจ้าของสิ่งนี้ เหตุใดเจ้าจึงสามารถผ่านเข้าประสูปราสาทมาได้กันนะ ข้าล่ะสงสัยจริงๆ” เขาพูดกับเซมัสอีกครั้ง “บางทีเจ้าอาจจะมีอะไรพิเศษพอๆ กับพี่ของเจ้าก็ได้นะเจ้าหนู” ชายชราล้วงมือเข้าไปในถุงกำมะหยี่ย้อมสีขาว ซึ่งแขวนไว้ที่เอวของเขา หยิบเอาแท่งอัญมณีสีเดียวกับที่เขาถืออยู่ขึ้นมาอีกแท่งหนึ่ง จากนั้นเขาก็ยื่นให้เซมัส ซึ่งเซมัสเอง ก็รับแท่งอัญมณีแท่งใหม่ไปอย่างว่าง่าย “บอกซิเจ้าเห็นอะไร หนุ่มน้อย” ชายชราถาม “อัญมณีแท่งนั้นปรากฏสิ่งใดขึ้นมาหรือไม่” เซมัสก้มมองแท่งอัญมณีในมือ กวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วเขาก็พบตัวอักษรที่ค่อยๆ ปรากฏขึ้น “มีอักษรสีทองอยู่ครับ มันค่อยๆ ชัดขึ้นมา เป็นชื่อของข้า และ...” “ไหนข้าดูซิ” ชายชราพูดพร้อมยื่นมือออกไปเพื่อรับแท่งอัญมณี เซมัสส่งคืนแท่งอัญมณีในมือกลับไปให้กับชายชราอีกครั้ง “เซมัส วิลมอส องครักษ์และจอมเวทย์” ชายชราอ่าน “องครักษ์และจอมเวทย์” เซมัสอุทาน “เป็นไปไม่ได้ พันธะสัญญาได้ผูกพันครบทั้งเก้าคนแล้วนี่” ชายชราพึมพำ ชายชราหันมาทางเซมัสอย่างสงสัยใคร่รู้ ทันใดนั้นเขาก็ชี้นิ้วไปยังรูปปั้นที่ยืนอยู่ระหว่างบันไดที่แยกออกเป็นฝั่งซ้ายและขวา รูปปั้นนั้นเริ่มขยับและมีชีวิต มันเงื้อดาบที่ทำจากหินอ่อนของมันออก และเดินตรงมาหาเซมัสอย่างน่าหวาดกลัว รูปปั้นนั้นมีท่าทีที่คุกคามจนเด็กน้อยสามารถรู้สึกได้ เซมัสตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ชายชรากำลังจะทำสิ่งใดกันแน่ แต่ก่อนที่จะได้รับคำตอบใดๆ ในตอนนี้เขาต้องป้องกันตัวจากอันตรายเฉพาะหน้าเสียก่อน แล้วเขาก็นึกถึงอาวุธหนึ่งเดียวที่เขามีอยู่ มีดสั้นที่ลุงให้มา และในขณะที่เขาพยายามจะชักมันออกจากฝัก เซมัสก็ถอยหนีจากรูปปั้นที่รุกเร้าเข้ามาใกล้ จนหลังของเขาไปประชิดกับประตูของปราสาท แต่เขาก็ยังไม่สามารถดึงมีดสั้นเล่มนั้นออกจากฝักได้ และรูปปั้นปีศาจตัวนั้นก็กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ขึ้นทุกขณะแล้ว ฉับพลัน รูปปั้นตัวนั้นก็มีท่าทางเปลี่ยนไป ตอนนี้มันเปลี่ยนไปวิ่งแทนการเดิน ทำให้เซมัสต้องวิ่งหนีจ้าละหวั่น และทำให้เกิดรอยกระแทกของดาบหินอ่อนกับพื้นและผนังไปทั่วบริเวณ ในที่สุดเซมัสก็จนมุม รูปปั้นเงื้อดาบหินอ่อนที่แตกหักฟาดลงมาที่เซมัสในขณะที่เจ้าตัวยกแขนขึ้นเพื่อป้องกันตัวเอง เกิดเสียงตูมดังสนั่นลั่นปราสาท รูปปั้นแตกกระจายไปทั่วบริเวณในขณะที่เด็กชายวัยสิบปียังอยู่ดี ครบอาการสามสิบสอง และไม่มีกระดูกชิ้นไหนที่หักไป ตัวของเขามีรัศมีสีฟ้าอ่อนๆ เปล่งออกมาให้เห็นรางๆ ชายชราเดินเข้าไปหาเซมัสที่กำลังผวากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาพยุงเซมัสขึ้นมาจากพื้น ปัดฝุ่นหินที่เลอะตัวของเขาไปทั่ว การคัดสรรสิ้นสุดลงแล้ว และเขาได้ผู้สืบทอดขององครักษ์มามากเกินกว่าที่เคยเป็น “บัดนี้เจ้าคือผู้สืบทอดขององครักษ์คนที่เก้า เซมัส วิลมอส ส่วนพี่ฝาแฝดของเจ้า ข้าจะถือว่าเขาสละสิทธิ์ไปก่อนในตอนนี้ แต่ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก เพราะมันจะเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์มาก หากเรามีองครักษ์ถึงสิบคน” “แต่ว่าข้าไม่ใช่...” เซมัสพยายามค้าน “อ้อ เจ้าใช่แน่ล่ะ แน่นอนว่าถ้าพี่ของเจ้าไม่คิดอะไรแผลงๆ อย่างการคืนแท่งอัญมณีศักดิ์สิทธิ์ ข้าก็คงจะไม่เจอตัวเจ้า และตอนนี้จงรอข้าอยู่ในโถงทางเดินแห่งนี้ นี่คือคำสั่ง” ชายชราเดินลิ่วออกไปทางประตูของปราสาท ก่อนที่ประตูจะปิดตามหลังเขาอย่างรวดเร็ว เพื่อกักตัวผู้ถูกคัดสรรให้อยู่ภายใน เซมัสกำลังสับสน เรื่องราวที่วางแผนมากับพี่กลับตาลปัตร การหลีกเลี่ยงทำให้ทุกอย่างซับซ้อนลงไปยิ่งกว่าเดิม จากนี้เขาจะต้องทำอย่างไรต่อไป ทว่าหลังจากนั้นครู่หนึ่ง ชายชราก็กลับเข้ามาอีกครั้ง “ก่อนอื่น คงต้องทำที่นี่ให้กลับเข้าที่ก่อนล่ะนะ” ชายชราพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะกระแทกไม้เท้าสีขาวในมือลงกับพื้นด้านหน้า แล้วเปล่งเสียงพูดถ้อยคำแปลกประหลาดที่เซมัสไม่เข้าใจ เด็กชายมองดูชายชราร่ายเวทมนตร์อย่างสนใจ ในขณะที่ส่วนหัวของไม้เท้าที่ถูกแกะขึ้นอย่างประณีตและสวยงามของพ่อมดขาวค่อยๆ เปลี่ยนไป มันกำลังเปล่งประกายแสงสีขาวเจิดจ้า พร้อมๆ กับที่พื้นผิวของปราสาทที่เสียหายกำลังซ่อมแซมตัวเอง ร่องรอยต่างๆ ที่เกิดจากการกระแทกของหินอ่อนค่อยๆ จางหายไป และเศษหินอ่อนของหุ่นแกะสลักที่กระจัดกระจายไปทั่วปราสาทก็ค่อยๆ กลับมาประสานกันจนสมบูรณ์ เจ้าหุ่นหินอ่อนตัวนั้นเดินกลับไปยังจุดที่มันเคยยืนอยู่ และวางท่าแบบเดิมที่มันเคยเป็น “เท่านี้ก็เรียบร้อย” “แล้ว...” เซมัสพยายามจะถามขึ้นว่าเขาไปได้หรือยัง แต่ทว่าถูกชายชราขัดจังหวะเสียก่อน “เราจะไปกันแล้ว เซมัสน้อย” “ไปไหน” เซมัสอุทานอย่างตกใจ “สู่สถานที่ฝึกองครักษ์ฝึกหัดของอาณาจักร ปราสาทพาล่อนแห่งแคว้นฮาราร์ท” “ไม่ ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น” เซมัสแผดเสียง เนื้อตัวสั่นเทา “อ้อ เจ้าจะไปแน่ล่ะ หากเจ้าไม่อยากให้ข้าสั่งรูปปั้นทั้งปราสาทให้ไล่รุมทึ้งเจ้าน่ะนะ” ชายชรากระพริบตาข้างซ้ายให้เซมัสพร้อมด้วยรอยยิ้มกับท่าทางอันร่าเริง แล้วเดินขึ้นบันไดไปยังระเบียงชั้นสอง เซมัสซึ่งไม่มีทางเลือกใดๆ เหลืออยู่แล้ว จึงต้องจำใจเดินตามขึ้นไปอย่างเสียมิได้ “แล้วเราจะไปกันยังไงครับ ท่าน... เอ่อ...” “ข้าชื่อคอสม่า ราชเสนาธิการแห่งอาณาจักรเซเลเนีย” ชายชราแนะนำตัว “จงรู้ไว้เจ้าหนู นับจากนี้ไปเจ้าคือลูกศิษย์ของพ่อมดขาวคนนี้ และสำหรับคำถามที่เจ้าถามข้าเมื่อครู่นี้ ข้าขอตอบว่าเราจะเดินทางกันด้วยหอคอยสูง และมันอาจจะโหดร้ายสักหน่อยสำหรับครั้งแรก” ชายชราเดินนำเด็กชายขึ้นไปตามทางเชื่อมที่ทอดเข้าสู่หอคอยสูงเสียดฟ้าที่ตั้งตระหง่านเคียงข้างอยู่กับปราสาทเลสบ้อน และเมื่อทางเชื่อมสิ้นสุดลงที่หอคอยนั่น เซมัสก็พบว่าตัวหอคอยเป็นเหมือนปล่องควันกลมๆ ที่มีฐานหินวงกลมอยู่ฐานหนึ่ง มันลอยตัวอยู่กลางอากาศ เป็นตัวเชื่อมต่อระหว่างหอคอยอื่นๆ มันใช้พลังงานจากหินที่หายากที่สุดในอาณาจักร “หินแห่งแสง” ที่มีข้อดีอยู่ที่ไม่มีวันหมดพลัง คอสม่าก้าวขึ้นไปบนฐานหินอย่างชำนาญ ในขณะที่เซมัสต้องค่อยๆ ก้าวตาม เพราะกลัวจะตกลงไปในช่องว่างระหว่างฐานหินกับผนังของหอคอย แม้ว่ามันจะเป็นช่องแคบๆ ที่ตัวของเขาเองคงลอดผ่านไม่ได้ก็ตามที “เราจะเดินทางด้วยเส้นแสง” ชายชราเอ่ยขึ้น “ซึ่งอาจจะทำให้เวียนหัวนิดหน่อยสำหรับครั้งแรก” ที่ตรงกลางของฐานหินมีท่อนเหล็กคล้ายท่อ ที่ดัดเป็นรูปวงกลมฝังอยู่ และเมื่อคอสม่าวาดมือออกไปเหนือมัน ท่อนเหล็กนั่นก็ค่อยๆ ลอยขึ้นมาจากฐานหินจนมันสูงพอที่คอสม่าจะจับได้อย่างถนัด “อาจจะสูงไปหน่อยสำหรับเจ้านะ เซมัส” คอสม่ากล่าว “ยังไงซะก็จงจับให้แน่นๆ ล่ะ” เซมัสทำตามอย่างว่าง่าย เขาลืมไปแล้วว่ากำลังเผชิญกับอะไรอย่างการแยกจากพี่น้องและครอบครัว หรือการที่เพิ่งจะโดนรูปปั้นหินอ่อนไล่ฟันอย่างไม่ปราณีปราศรัย ตอนนี้ภายในหัวใจของเขามีเพียงความตื่นเต้น ชายชราหยิบหินแห่งแสงออกมาจากกระเป๋าของสายรัดเอว มันเปล่งประกายเจิดจ้ายิ่งกว่าอัญมณีใดๆ ที่เซมัสเคยพบเจอมาตลอดชีวิต เหมือนกับหินทั้งก้อนสานขึ้นเป็นรูปร่างด้วยแสงสว่างจ้า จากนั้นชายชราก็วางมันลงกลางอากาศในช่องว่างเปล่าของท่อนเหล็กท่อนนั้น พลันหินแห่งแสงก็ปลดปล่อยแสงสว่างเจิดจ้าออกมามากกว่าเดิม มันสว่างเสียจนเซมันต้องหันหน้าหนี แสงจากหินค่อยๆ พุ่งออกมาเป็นสาย ห้อมล้อมฐานหินและตัวของทั้งคู่ไว้ จนโลกรอบตัวเปลี่ยนเป็นสีขาวเจิดจ้า และในที่สุดฐานหินก็ขยับ มันค่อยหมุนคว้างรอบตัวเอง เร็วขึ้น เร็วขึ้น และเร็วขึ้น เซมัสเริ่มกำมือแน่นขึ้นเรื่อยๆ พยายามจะต้านทางแรงเหวี่ยงของฐานหิน ขณะนั้นเองที่ฐานหินที่กำลังหมุนติ้ว ก็ลอยขึ้นแล้วพุ่งตัวสู่ยอดของหอคอยสูง ในขณะที่อากาศรอบตัวกดทับตัวของเขาจนหายใจไม่ออก ที่ด้านนอกของปราสาท ผู้เป็นพ่อและลุงของเซมัสกำลังมองดูแสงสว่างที่เปล่งออกมากจากหน้าต่างนับสิบๆ บานของหอคอยสูง ก่อนที่แสงนั่นจะทยานขึ้นไปสู่ยอดของหอคอยและระเบิดออก จากนั้นจึงปรากฏเป็นเส้นแสงที่พุ่งทะยานไปทางตะวันตกเฉียงใต้ สู่หอคอยสูงของปราสาทพาล่อน แคว้นฮาราร์ท ในมือของวินเซนต์นั้นมีถุงกำมะหยี่สีขาวที่เขาได้รับจากคอสม่า พ่อมดขาวผู้เป็นราชเสนาธิการ ซึ่งขอให้เขาส่งมอบของสิ่งนี้ให้กับลูกอีกคนหนึ่ง สั่งให้พกติดตัวตลอดเวลา และเก็บรักษาไว้ให้ดี “เจ้านี่มันเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ ล่ะนะ วินเซนต์” วิคเตอร์เอ่ยขึ้น ซึ่งทำให้น้องชายของเขาต้องหันมามองอย่างสงสัย “นี่ข้าบอกเจ้าไปรึยังล่ะ ว่าที่ไปกับท่านคอสม่าน่ะ คือเซมัส ไม่ใช่เซมุน” จากคุณ : พริษฐ์ (MeParit) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 54 11:57:46