ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 2 เด็กชายที่อยู่ด้วยเหตุผล                  เมื่อพักเที่ยงหลังกินมื้อกลางวันแล้ว บอยหลบขึ้นไปนั่งอ่านหนังสือบนห้องสมุดตามลำพัง ส่วนใหญ่แล้วบอยมักจะอยู่กับเพื่อน ๆ แต่ในบางครั้งบางคราวที่เขาต้องการความเป็นส่วนตัว บอยก็จะปลีกตัวออกมาอยู่ที่ห้องสมุดคนเดียว เหตุที่บอยไม่ใช่เด็กประเภทคงแก่เรียน ทำให้เขาไม่ค่อยสนิทชิดเชื้อกับเพื่อนประเภทหนอนหนังสือที่มักสิงสถิตอยู่ระหว่างชั้นวางหนังสือหรือโต๊ะอ่านหนังสือของห้องสมุดเท่าไรนัก ดังนั้นห้องสมุดจึงเป็นที่ปลีกวิเวกอันเหมาะสมยิ่งของเด็กชาย                ห้องสมุดที่โรงเรียนของเขาให้บรรยากาศที่แตกต่างจากหอสมุดของมหาวิทยาลัยต่าง ๆ มาก บอยเคยเข้าหอสมุดของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งเพื่อค้นหาหนังสือสำหรับทำรายงานวิชาเรียน นักศึกษาภายในหอสมุดส่วนใหญ่ตั้งหน้าตั้งตาศึกษาจริงจัง บางคนคิ้วขมวดด้วยคร่ำเคร่งกับเนื้อหาที่ซับซ้อน บางคนคิ้วขมวดด้วยความไม่เข้าใจอะไรเลย มีบ้างที่นั่งหยอกล้อกันเบา ๆ ไม่ให้เกิดเสียง บรรยากาศโดยทั่วไปดูสงบแกมอึดอัด แต่สำหรับห้องสมุดที่โรงเรียนนี้เด็ก ๆ ส่วนใหญ่ไม่ได้เคร่งเครียดเท่าไรนัก กว่าครึ่งจะเข้ามาอ่านหนังสือนอกเวลาหรือนิตยสารอ่านเล่น วารสาร หนังสือพิมพ์เสียมากกว่า เด็กเล็ก ๆ หลายคนหยิบหนังสือการ์ตูนมาอ่านอย่างเพลิดเพลิน                บอยหยิบหนังสือในหมวดนอกเวลามาจากชั้นเล่มหนึ่งแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะซึ่งอยู่ห่างออกไป เขาเลื่อนเก้าอี้อย่างระมัดระวังไม่ให้เกิดเสียง นั่งลงแล้วบรรจงวางหนังสือเล่มนั้นลงบนโต๊ะช้า ๆ ก่อนเปิดอ่านอย่างเบามือ กระนั้นสายตาเขาไม่ได้จ้องที่ตัวหนังสือยุบยิบนั่นเลยหากแต่เหม่อมองไปข้างหน้าเรื่อยเปื่อย และในระหว่างวินาทีที่ไร้ความหมายนั้น ร่างสองร่างก็ปรากฏขึ้นในกรอบจอรับภาพที่ดึงดูดความสนใจของบอย เหตุเพราะหนึ่งในนั้นคือเด็กสาวที่บอยชนล้มเมื่อเช้านั่นเอง                เธอและเพื่อนนั่งลงห่างออกไปราว 5-6 โต๊ะ โดยเด็กสาวหันหน้าเข้าหาเขา ผมของเธอดำขลับเหยียดตรงยาวประบ่า ริมฝีปากสีอมชมพูแก้มนวลสดใส ไม่ได้ใส่ใจว่ามีใครจ้องอยู่ ใบหน้าแสนจะเรียบร้อยนี้กลับทำให้บอยรู้สึกเหมือนไข้ขึ้นอีกครั้ง ที่นั่งตรงข้ามเธอและหันหลังให้บอยเป็นเด็กผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกันแต่ไม่ได้อยู่ในทัศนาการของบอยอีกแล้ว ในขณะที่ใจเต้นอยู่อย่างนั้น บอยอยากจะเข้าไปคุยกับเธอเหลือเกิน อาจจะเข้าไปสวัสดีทักทายตามประสาเพื่อนโรงเรียนเดียวกัน หรือไม่ก็ขอโทษเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าก็น่าจะดี เสียอยู่แต่ว่าเด็กหญิงไม่ได้อยู่เพียงลำพัง ต่อให้รวบรวมความกล้าจากอวัยวะภายในทุกชิ้นจนถึงหลอดลม แต่ริมฝีปากของบอยก็คงไม่กล้าจะเผยอออก  เด็กชายต้องหลับตาลงข่มใจและรวบรวมสมาธิ หากลืมตาขึ้น เขาจะลุกเข้าไปคุยกับเธอทันที                  หนึ่ง...  สูดลมหายใจเข้า  ผ่อนออกช้า ๆ                สอง...  สูดลมหายใจเข้าช้า ๆ เพื่อนน่ารักเหลือเกิน                สาม...  ณ ที่หนึ่งในห้วงเวิ้งว้าง เธอก้าวเดิน บอยออกวิ่งตามปากเอ่ยเรียกชื่อ                สี่...  บอยร้องเรียก “อย่าเพิ่งไป! รอเราก่อน!”                ห้า...  เด็กชายตะโกนสุดเสียงด้วยถ้อยคำสารพันอันจับใจความไม่ได้ ฉับพลันความเงียบในสุญญากาศและความมืดมิดเข้าครอบคลุมทุกหนทุกแห่ง                               เด็กหญิงปิดหนังสือและลุกขึ้นยืนช้า ๆ เธอยิ้มให้กับเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกันแล้วพูดคุยเบา ๆ ก่อนที่เพื่อนจะลุกขึ้นตาม  ทั้งสองคนเดินมาทางร่างของเด็กชายอย่างไม่รีบร้อนและใกล้เข้ามาทุกที หากแต่ร่างนั้นยังจ้องไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ขณะที่เด็กหญิงทั้งสองคนเดินผ่าน กลิ่นหอมของโคโลญจ์ก็ลอยมากระทบประสาทของเขา หากแต่ไม่ผ่านไปถึงความนึกคิด เวลาคลานผ่านไปอย่างเซื่อมซึม วินาทีสูญเปล่า เหมือนกับว่าสักแสนล้านปีนั่นจึงจะมีความหมาย ความสงัดเงียบของสุญญากาศยังอ้อยอิ่งอยู่รอบ ๆ กาย   เสียงกริ่งเข้าเรียนดังขึ้น ที่ส่วนลึกสุดของหลุมความมืด แรงผลักดันที่หนักหน่วงแต่ปลายแหลมดังหลาวพุ่งกระทุ้งเข้ามาอย่างแรง   บอยสะดุ้งตื่นจากภวังค์...                  เขาหันกลับไปอย่างรวดเร็วและพบว่าเด็กหญิงเพิ่งเดินผ่านพ้นประตูห้องสมุดออกไป ชายกระโปรงของเธอสะบัดพลิ้ว เส้นผมพลิ้วไหวเห็นขอบเป็นแสงสีส้มตัดกับแสงแดดบ่ายที่สอดแทรกเข้ามาจากประตูทางเข้า บอยอดสบถออกมาดัง ๆ กับตัวเองไม่ได้                “โธ่เว้ย  ไอ้โง่บอย”   -------------------------------------------------                               เมื่อกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น บอยตั้งใจว่าจะเตร่อยู่เล่นบาสเก็ตบอลกับเพื่อน ๆ ก่อน จากปีที่แล้วถึงปีนี้บอยสูงขึ้นเกือบสิบเซ็นต์ได้ ฮอร์โมนมันพลุ่งพล่านจนรู้สึกได้ถึงพลังข้างในที่เจ้าตัวกระเ หี้ ยนกระหือรืออยากปลดระบายออกมา ช่วงหนึ่งเดือนกว่า ๆ มานี้ บอยยิ่งรู้สึกถึงพลังที่ทวีคูณขึ้นจวนจะระเบิด วันนี้เขาถึงกับมั่นใจว่าตัวเองจะกระโดดทำลูกได้สูงเหนือแป้น                หากแต่เมื่อเขาก้าวเดินออกจากห้อง เด็กหญิงมัธยมต้นสองคนเมื่อเช้าก็รี่เข้าประชิดตัวหน้าตาท่าทางเอาเรื่องอยู่ไม่น้อย บอยจำหน้าคนที่เดินนำได้แล้วแต่ยังนึกไม่ออกว่าที่ปรี่เข้ามาหาตัวเองนั่นเพราะเหตุใด                               “พี่บอย... ว่าไงคะ” เด็กหญิงคนที่กล้ากว่ายิ้มถาม ขณะที่บอยยังยืนงงเพื่อน ๆ ก็เริ่มส่งเสียงล้อเลียน “ว่าไงคะ พี่บอย ตอบน้องสิคะ”                “เอ่อ... อะไร... อ๋อ” บอยนึกถึงกระดาษแผ่นเมื่อเช้าขึ้นมาได้เดี๋ยวนี้เอง เขายังไม่ได้เปิดอ่านมันเลย อันที่จริงเขาลืมไปแล้วเสียด้วยซ้ำว่าเอามันไปวางไว้ที่ไหน                “เอ่อ... น้องอยู่ชั้นไรนะ” บอยเริ่มบ่ายเบี่ยง                “สามทับเจ็ด”                “เอ่อ... งั้น  เดี๋ยวพี่เอาคำตอบไปให้เองแล้วกัน” สิ้นเสียงบอย เพื่อน ๆ ก็ส่งเสียงล้อเลียนขึ้นพร้อมกันอีกและหัวเราะลงลูกคอเอิ๊กอ๊าก ส่วนใหญ่เนื่องจากเปรี้ยวปากและมีอารมณ์อยากแกล้งเพื่อน แต่บางส่วนก็แอบหมั่นไส้เป็นจริงเป็นจัง เด็กผู้ชายบางคนวางมาดขรึมผิดปกติโดยไม่รู้ตัว ส่วนเด็กผู้หญิงในชั้นบางคนปรายด้วยหางตาเมื่อเดินผ่าน บางคนส่ายศีรษะด้วยความรำคาญพวกผู้ชายที่ส่งเสียงดัง เด็กหญิงชั้นมัธยมต้นคนข้างหน้าทำไม่สนใจเสียงรอบข้าง เอ่ยตอบ                “เอางั้นก็ได้ ถามคนชื่อนีน่าละกัน”                “อื้อ” บอยรับคำหน้าซื่อและยังยืนอ้อยอิ่งอยู่กับที่ ต่อเมื่อเด็กหญิงทั้งสองเดินลับไปแล้ว เขาจึงหันไปสบตากับเพื่อนคนหนึ่งที่เข้ามากอดคอไว้ เพื่อนเขาเอ่ยถาม                “เอาไงวะมืง จะไปหาสาวหรือจะไปเล่นบาสกับเพื่อนหล่อ ๆ” เด็กชายทำหน้าทะลึ่งล้อเลียน ส่วนบอยพูดตอบเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น                “หญิงเอาไว้ก่อน ขอจัดการกับคนปากดีก่อน”                “เดี๋ยวจะดู ใครจะโดนจัดการ” เพื่อนเอ่ยตอบ แล้วเด็กชายทั้งกลุ่มก็พากันเดินลงไปยังลานกีฬา   *******************                               ความวุ่นวายตามปกติหลังเลิกเรียนกำลังเกิดขึ้นในห้องมัธยมห้าทับสาม เสียงเด็ก ๆ ดังอื้ออึงขณะเดินออกจากห้องในขณะที่เด็กบางคนยังเก็บกระเป๋าอยู่ แพรวเองกำลังอ้อยอิ่งเก็บสัมภาระใส่กระเป๋าเรียนขณะที่เพื่อนเข้ามาฉุดทึ้งแขน                “เร็ว ๆ สิแพรว สายแล้วนะ”                ทุกเย็นวันจันทร์จะเป็นช่วงว่างซึ่งแพรวไม่มีชั้นเรียนพิเศษดังนั้นจึงไม่ต้องกระวีกระวาดไปที่ไหน ส่วนใหญ่แล้วก็จะตรงกลับบ้านหรืออาจจะแวะกินขนมกับเพื่อน ๆ ระหว่างทางจากโรงเรียนไปขึ้นรถ บางครั้งอาจจะไปเดินเล่นแถวสยาม แต่นั่นมักจะเป็นวันพุธที่เลิกเร็ว หรือเป็นวันศุกร์ซึ่งวันรุ่งขึ้นไม่ต้องรีบตื่นแต่เช้าเสียมากกว่า และวันนี้กลุ่มเพื่อน ๆ ก็ไม่ได้นัดหมายอะไรกันเป็นพิเศษ ดังนั้นคำว่า “สาย” จึงเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด                  “สายอะไรของแก จะรีบไปไหนกัน” เด็กหญิงที่ฉุดทึ้งแขนแพรวหยุดมือ เตรียมจะเอ่ยตอบ แต่เพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ชิงตอบเสียก่อน                “เอ๋า... แกนี่ หยุดไปนาน ไม่อัพเดทเลย”                “อัพเดทไรยะ”                “บอยเล่นบาสอยู่น่ะ ดูซิ พวกห้องหกลงไปกันหมดแล้ว เดี๋ยวได้มุมไม่ดีแน่ ๆ เลย” แพรวได้ยินก็จึ๊ปากส่ายหน้า                “ผู้ชายอีกละ ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้... หล่อเหรอ” ได้ยินคำถามของแพรว เพื่อนทั้งคู่ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ทำตาโตด้วยความอัศจรรย์ใจราวกับเพื่อนสาวเบื้องหน้ากำลังแสดงปาฏิหาริย์                “บอยห้องหนึ่งไง หล่อกว่าดัชชี่อีกแก น่ารักมาก ๆ จะบอกให้ รีบ ๆ เลย ไปดูกัน”                “น่าเกลียดมากพวกนี้ เราเป็นผู้หญิงนะ ความเป็นกุลสตรีพวกหล่อนหายไปไหนหมดยะ” แพรวโต้ตอบ แต่มือก็เร่งความเร็วขึ้น “ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้”                “แหม... ขำ ๆ น่า เขาเล่นกันสนุกด้วยหรอก  นึกว่าไปดูกีฬาก็แล้วกัน” เพื่อนอีกคนเสริม แพรวเบ้ปากเอ่ยตอบ                “ขอร้องเลย... น่าเกลียดจะตาย ไปยืนดูพวกผู้ชายเล่น คนอื่นเขาจะคิดว่าไง”                “ใครจะคิดว่าอะไร เขาก็ดูกันทั้งนั้นแหละ ผู้ชายถอดเสื้อกันด้วยนะ” เด็กหญิงทำหน้าเจ้าเล่ห์ แต่แพรวเบ้ปากอีกครั้งทำหน้าย่น                “น่าเกลียด... อะ เสร็จแล้ว จะไปไหนกันก็ไป ไม่อยากกลับบ้านค่ำนะ” เพื่อนทั้งสองยิ้มยิงฟัน พยักหน้ารับคำแล้วฉุดแขนแพรวคนละข้างถูลู่ถูกังลงข้างล่างไป                  ที่อัฒจันทร์ใกล้ลานบาสเก็ตบอลฝั่งที่อยู่ใต้ร่มเงาของตึกเรียนมีเด็ก ๆ นั่งกระจายกันอยู่อย่างหลวม ๆ ทั้งเด็กชาย เด็กหญิง และระหว่างกลาง เด็กชายบางคนนั่งรอสลับตัวกับเพื่อนเพื่อลงไปเล่นเมื่อถึงตาตัวเอง บางคนนั่งดูเพื่อนเล่นอยู่เฉย ๆ บางคนนั่งคุยกับเพื่อนที่นั่งดู และบางคนก็มาเพื่อจะคุยกับเพื่อนนักเรียนสาว ๆ โดยเฉพาะ                แพรวไม่รู้สึกอยากเดินขึ้นไปบนอัฒจันทร์นั้นเท่าไหร่เลย กระนั้นเพื่อนทั้งสองก็ยังฉุดลากให้เธอตามขึ้นไปนั่ง ด้วยความที่ล่าช้าทั้งสามคนต้องเขย่งเก็งกอยหลีกเพื่อน ๆ ที่มาอยู่ก่อนซึ่งจับจองที่แถวกลาง ๆ และด้านล่างกันไปหมดแล้วเพื่อขึ้นไปยังแถวบนสุดซึ่งยังพอมีที่ว่างอยู่ คงเป็นเพราะค่อนข้างหมิ่นเหม่และมีความสูงที่น่ากลัวไม่น้อยนั่นเอง                เมื่อได้ที่นั่งและขยับกายให้เหมาะสมมั่นคงดีแล้ว เด็กทั้งสามจึงได้เลื่อนสายตาไปยังสนามบาสฯ ในขณะเดียวกับที่เสียงร้องหวีดว้ายของเพื่อน ๆ ร่วมอัฒจันทร์ดังขึ้น เด็กนักเรียนหญิง (และชาย) บางคนเหมือนจะร้องเสียงดังจนเกินเหตุชวนให้แพรวนึกถึงรายการโทรทัศน์รอบดึกที่มักจ้าง “ผู้เอื้อเฟื้อเสียงประกอบอารมณ์” ไปนั่งอยู่บริเวณห้องส่งเพื่อสร้างบรรยากาศให้คนดูคล้อยตามจนเกินจริง แพรวรู้สึกว่าพิธีกรในรายการเหล่านี้เป็นนักแสดงที่เก่งเสียยิ่งกว่านักแสดงละครเสียอีกนะ                เมื่อมองตามเด็กหญิงคนอื่น ๆ ไป ก็พบเด็กชายรูปร่างสูงยาวคนหนึ่งนอนตะแคงอยู่ข้างสนามกำลังยกข้อศอกตัวเองขึ้นส่องดูพร้อมปัดเศษฝุ่นออกไป ท่าทางเหมือนจะได้แผล                  “อู๊ย... เจ็บเลยอะ”                “เป็นไรมากไหมอะ”                “น่าจะมาล้มใกล้ ๆ หน่อยนะ”                “ท่าล้มโคตรเท่เลยว่ะ”                  เหล่านี้เป็นเสียงกระซิบกระซาบที่แพรวได้ยินรายรอบอัฒจันทร์ เสียงสุดท้ายคือเพื่อนที่มาด้วยกันเอง ใจหนึ่งของแพรวรู้สึกอับอายจากสถานะและสภาวะของตัวเอง ณ ขณะนั้น แต่อีกใจหนึ่งกลับรู้สึกสนุกท้าทาย ก่อนหน้านี้ไม่นานแพรวไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษใด ๆ กับความทะลึ่งทโมนของเพื่อนผู้ชาย หรือแม้แต่ความหยาบโลนในบางคนเลย แต่ระยะหลัง ๆ นี้ เพื่อน ๆ ผู้หญิงกลับจับกลุ่มกันวิพากษ์วิจารณ์เพื่อนผู้ชายในลักษณะวิสัยของความเป็นผู้ชายที่แตกต่างจากผู้หญิงกันมากขึ้น ดังนั้นความอยากรู้อยากเห็นจึงเพิ่มขึ้นตามไปด้วย แต่แพรวก็ยังไม่อยากยอมรับมันอยู่ดี                เด็กชายคนที่ล้มลุกขึ้นยืนแล้วกะโผลกกะเผลกกลับเข้าสนามไปพร้อมเสียงกรีดร้องให้กำลังใจของสาว ๆ ทุกประเภท หลังจากที่นั่งดูได้ครู่หนึ่งแพรวก็เริ่มเบื่อ เมื่อดูนาฬิกาก็เห็นสมควรแก่เวลาแล้วจึงบอกลาเพื่อน ๆ เพื่อกลับบ้าน  แม้จะได้รับเสียงทัดทานจากเพื่อน แต่แพรวก็ใจแข็งเดินลงจากอัฒจันทร์                แพรวเดินอ้อมไปด้านหลังแป้นบาส แต่ขณะนั้นเอง ลูกบาสก็ปลิวหวือหลุดจากมือเด็กคนหนึ่ง กระแทกเข้ากับเสารองแป้น แล้วกราดอนพุ่งไปทางที่แพรวเดินอยู่ ลูกบาสนั้นหลุดออกมาจากวงเพราะเด็กชายคนหนึ่งส่งลูกให้บอยในขณะเดียวกับที่บอยหันหลังให้และเตรียมจะวิ่งไปบังตัวทำคะแนนด้านขวา เมื่อลูกออกจากมือ เด็กชายก็ตะโกนเรียกบอยซึ่งก็ไม่ทันเสียแล้ว                ในจังหวะที่บอยหันหลังเพื่อเตรียมจะย้ายจุดนั่นเอง ปลายสายตาของเขาก็สบเข้ากับเด็กหญิงคนหนึ่ง สมองของเขาใช้เวลาไม่นานเลยในการจะรับรู้ว่าเด็กหญิงคนนั้นคือคนที่ตนลอบมองอยู่ทุกวัน บอยรับรู้ถึงเด็กหญิงคนนี้ก่อนที่จะได้ยินเสียงเพื่อนตะโกนเรียกชื่อตนเพียงครู่เดียว จากนั้น บอยก็ได้ยินเสียงลูกบาสกระทบเสาเหล็กทางด้านหลัง เมื่อบอยเหลือบหันหลังกลับไป หางตาของเขาก็เห็นลูกบาสกราดอนออกจากเสาด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นและพุ่งตรงเข้าไปหาเด็กหญิง จุดที่เขาอยู่นั้นห่างจากเด็กหญิงราว 5-6 ก้าวซ้ำยังกึ่งหันหลังกึ่งตะแคงให้ ในขณะที่จุดกระทบของลูกบาสตรงเสาเหล็กนั้นห่างจากเด็กหญิงเพียงสามฟุต ถึงแม้บอยจะกระโดดเข้าไปหาเด็กหญิง เขาก็ไม่มีทางที่จะหยุดลูกบอลได้ทัน                แต่เสี้ยววินาทีถัดมา ลูกบาสก็สนิทนิ่งอยู่ในมือเขาที่อยู่ห่างจากใบหน้าเด็กหญิงเพียงปลายนิ้ว ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในเวลาเพียงเสี้ยววินาทีและไม่มีใครติดตามความเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นได้เลย มีเพียงเด็กชายที่ส่งลูกให้บอยนั่นเองที่รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ แม้ไม่แน่ใจก็ตาม  ส่วนคนอื่น ๆ นั้น ภาพที่เห็นคือบอยรับลูกบอลไว้ได้ กับเด็กหญิงอีกคนที่โผล่มาจากไหนตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้                แพรวไม่ได้รับรู้ถึงการพุ่งมาของลูกบาส แต่รับรู้ได้ถึงการปรากฏของเด็กหนุ่ม เมื่อจู่ ๆ ร่างสูง ๆ ก็ทะลึ่งเข้ามาโผล่ประชิดตัวเธอก็ตกใจ ความตกใจทำให้อารมณ์เสียแพรวจึงไม่สนใจแม้จะมองหน้าเด็กหนุ่มและรีบเดินออกให้ห่างจากสนามไปโดยเร็ว                เมื่อแพรวเดินผ่านไปและบอยรับลูกไว้ได้แล้ว เขาก็ส่งลูกกลับไปให้เพื่อน สายตาเล็งที่เพื่อนอีกคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ ๆ จากนั้นเด็กหนุ่มก็วิ่งเข้าไปหา เอาหน้าอกปะทะหัวไหล่เพื่อนจนตัวเองล้มลงอีกครา                “เฮ้ย ไรของมืง เป็นไรรึเปล่า” เพื่อนที่โดนชนหันกลับมาถามหลังจากถูกแรงปะทะเซถลาไปเล็กน้อย เพื่อนคนอื่น ๆ วิ่งเข้ามาสมทบ                “วันนี้มืงเป็นไรเนี่ย ไอ้บอย”                “ไม่รู้ว่ะ กูเหนื่อย กลับบ้านแล้วนะ” พูดจบเด็กชายก็ลุกขึ้นเดินออกจากสนาม ตรงไปที่อัฒจันทร์เพื่อเก็บสัมภาระ เพื่อนที่นั่งดูอยู่บนอัฒจันทร์เอ่ยถาม                “เฮ้ย มืงไม่เล่นแล้วเหรอ”                “เออ กูกลับบ้านละ” สิ้นเสียงบอยก็มีเสียงพึมพำเบา ๆ จากเด็กหลาย ๆ กลุ่มบนอัฒจันทร์ที่ฟังไม่ถนัดนัก ทั้งสมาธิของบอยเองขณะนี้ก็ไม่สามารถรับรู้ได้                “งั้นกูลงต่อ” เพื่อนพูดอีกพร้อมขยับตัวก้าวลงจากที่นั่ง                “เออ” บอยตอบไม่เงยหน้า แล้วรีบคว้ากระเป๋าวิ่งออกไป                “อ่าว เฮ้ย แม๋ง กลับจริง ๆ โว้ย... ไปไม่ลา มาไม่ไหว้ ไอ้นี่...” เป็นเสียงของเพื่อนคนหนึ่งที่บ่นตามหลัง   แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 54 01:08:55 จากคุณ : nbfz20 (nbfz20) เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 00:57:03

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 3 ติดตาม   ใจของบอยเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อคว้าได้กระเป๋านักเรียนแล้ววิ่งออกมา เขาสอดสายตาล่อกแล่กขณะกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ในใจพร่ำบ่นเหมือนสวดมนต์อยู่แต่บทที่ว่า ขอให้ทันด้วยเถอะ ขอให้ทันด้วย... และเมื่อถึงหน้าประตูโรงเรียน เขาก็ได้ทันเห็นเด็กหญิงกำลังเดินพ้นหน้าประตูไป จากความวิตกเมื่อครู่ก็กลายเป็นความโล่งใจ ความรู้สึกอย่างนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่า ‘ใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง’... แต่ถึงอย่างนั้น ใจที่ชื้น ๆ ของบอยก็ยังไม่ยอมหยุดโยกระรัว เขาค่อยผ่อนฝีเท้าลง แต่ยังก้าวยาว ๆ สืบตามเด็กหญิงเบื้องหน้าไป รักษาระยะห่างให้ใกล้กันอีกสักหน่อย ในขณะเดียวกันที่เบื้องหลังของเด็กชาย ห่างออกไปไม่เท่าไหร่ เจ้าของสายตาคู่หนึ่งซึ่งจดจ้องมาที่เด็กชายก็เกิดความรู้สึกในลักษณะเดียวกัน บอยเดินตามเด็กหญิงอยู่ห่าง ๆ  บนถนนรถรายังขวักไขว่ ติดบ้าง ขยับบ้าง ผู้คนยังเดินอยู่พลุกพล่าน กระนั้นสายตาของบอยกลับมีแต่เด็กหญิงเบื้องหน้าเท่านั้น กรอบการมองเห็นของเขาเหมือนแคบลงจนเหลือเพียงร่างของเด็กหญิงในจอภาพ ...เขาไม่รู้จะมองส่วนไหนดี... จุกผมที่รวบอยู่ข้างหลังแกว่งไปมาตามจังหวะก้าวดูน่าขบขัน แต่กลับทำให้บอยพอใจอย่างประหลาด แขนเรียวเล็กที่แกว่งไกวไปมาทำให้บอยรู้สึกหวิว ๆ ตรงกลางหน้าอก ต้นคอเพรียวอย่างหงส์ ผิวเรียบเนียนชวนให้สัมผัส เอวเล็กกิ่วจนบอยคิดว่าคงจะรวบได้ด้วยแขนเพียงข้างเดียว สะโพกโยกซ้ายขวาน้อย ๆ ตามการเดิน ชายกระโปรงที่กวัดไกวโบกไปมาเผยให้เห็นขาท่อนล่างที่ขาวสวย เมื่อเด็กหญิงหันมองลงไปที่ท้องถนนเบื้องล่าง ใบหน้าขาวใสที่มองเห็นจากด้านข้างก็ทำให้หัวใจของบอยเสียดเสียวขึ้นอีกระลอก แพรวข้ามสะพานลอยไปยังฝั่งตรงข้าม จากนั้นเลี้ยวเข้าซอยใหญ่ที่แยกตัวออกจากถนนหลักหน้าโรงเรียน ภายในซอยผู้คนยิ่งหนาแน่น รถเข็นขายอาหารชนิดต่าง ๆ ทั้งอาหารจานเดียว เช่น ก๋วยเตี๋ยว ข้าวหมูแดง ข้าวมันไก่ และขนมหวาน ทั้งขนมเบื้อง แป้งจี่ ขนมไข่ ไส้กรอก ลูกชิ้นปิ้ง วาฟเฟิล ทาโกะยากิ และยังอาหารประจำชาติไทย ญี่ปุ่น และเกาหลีอื่น ๆ ตั้งโต๊ะรับลูกค้าไว้เรียงรายสองข้างทางเดิน เธอเดินหลีกเลี่ยง ลัดเลาะอย่างคล่องแคล่วโดยมีบอยเดินตามมาห่าง ๆ เมื่อถึงท้ายซอยซึ่งเปิดไปยังถนนอีกเส้นหนึ่ง เด็กหญิงก็เลี้ยวไปทางขวาทำให้พ้นสายตาของผู้ติดตาม บอยจึงต้องเร่งฝีเท้าด้วยเกรงว่าจะคลาดกัน เมื่อบอยโผล่หน้าออกไปที่ถนน ใจของเขาก็ร่วงลงไปถึงตาตุ่ม... ร่างของเด็กหญิงหายไปแล้ว เขาชะเง้อมอง สอดสายตาล่อกแล่กอีก  ถนนเส้นนี้คนน้อยลงแล้ว ด้านขวามือเป็นร้านค้าเล็ก ๆ ลักษณะเป็นอาคารพาณิชย์เรียงรายอยู่ ยืดคอยาวมองไปข้างหน้า บอยไม่เห็นร่างของเด็กหญิงเลย มองไปฝั่งตรงข้ามก็มองไม่เห็น เขาหันหลังกลับมา  ก็มองไม่เห็น บอยจึ๊ปากออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ บอยเริ่มสืบเท้าต่อไปในทิศที่เห็นเด็กหญิงเดินลับไปและมองเข้าไปในร้านข้างทางด้วยหวังว่าเด็กหญิงจะแวะอยู่ที่ร้านใดร้านหนึ่ง เมื่อเดินไปถึงคูหาที่ห้าจากซอยที่ตัวเองเดินออกมาเมื่อครู่นี้ บอยก็พบร้านขายเครื่องดนตรีขนาดสามคูหาตั้งอยู่ ตรงมุมกีต้าร์ของร้าน ร่างน่าทะนุถนอมของเด็กหญิงยืนก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ตรงนั้น   *****************                  แม่...             แม่... ช่วยหนูที...             แม่จ๋า... เสียงกระซิบเบา ๆ ลอยมาจากทางด้านหลัง ทีแรกเขาคิดว่าเป็นเสียงของเด็กหญิงคนที่เขาเดินตามอยู่ แต่เมื่อเสียงนั้นดังขึ้น ๆ เขาจึงรู้ว่าไม่ใช่ เมื่อหันหลังกลับไปบอยเห็นแต่ด้านหลังของเจ้าของเสียง เมื่อมือของเขาคว้ามือเธอไว้ได้ เธอก็หันกลับมาผวากอดเขาแน่นจนแทบหายใจไม่ออก ฮือ... แม่จ๋า... เสียงเด็กหญิงร้องไห้และยังคงเรียกแม่ แต่แขนอ่อนล้าทั้งสองข้างกลับกอดบอยแน่น เธอเป็นใครบอยก็สุดจะรู้ได้ เขาเห็นแต่เพียงเส้นผมดำ ๆ ของเธอเท่านั้น เสียงอ้อนวอนของเธอทำให้บอยสงสารสุดหัวใจ เขารู้สึกว่านัยน์ตาทั้งสองอุ่นชื้นและน้ำตาไหลรินออกมา  บอยยกมือขึ้นแล้วโอบกอดเด็กหญิงช้า ๆ มีลำแสงสีทองปรากฏขึ้นส่องลงมาจากเหนือหัว เมื่อบอยเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นเทวทูตถือไม้กางเขนกลับหัวตนนั้นอีกครั้ง  แสงสีทองสว่างจ้าขึ้นเรื่อย ๆ จนบอยแสบตา ขณะที่เด็กหญิงยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น ฮือ... แม่จ๋า... เงียบเถอะ  บอยนึกในใจ  แสงสีทองส่องลงมาแล้ว เธอกำลังจะขึ้นสวรรค์ จะร้องไห้ทำไมเล่า แต่เด็กหญิงยังคงร้องสะอึกสะอื้นทั้งกอดบอยไว้แน่น เงียบเถอะคนดี... เทวทูตลงมารับเธอแล้วนะ... ฉันไม่อยากตาย... ฉันยังไม่ตาย  เธอมาช่วยฉันใช่ไหม ขอบคุณนะ ขอบคุณนะ... แม่จ๋า... มารับหนูที  แขนที่โอบรัดบอยไว้ทั้งสองข้างเริ่มคลายลง แสงสีทองเหนือหัวของทั้งคู่เริ่มสว่างขึ้นเรื่อย ๆ และมันยังร้อนจ้าขึ้นด้วย บอยอยากเขยิบหนี แต่เด็กหญิงก็ยังรั้งร่างบอยเอาไว้ ปล่อยผมเถอะ... ผมร้อน...  บอยพูดกับเด็กหญิง แต่เขาก็ยังเงยหน้ามองลำแสงจ้านิ่ง อย่าไปนะ... ไปไม่ได้นะ! เด็กหญิงตะโกนร้อง ผมร้อน... อึดอัด... ปล่อยผมนะ... บอยร้องขอความเห็นใจ เขาอึดอัด หายใจจะไม่ออกอยู่รอมร่อ  และแล้วมือทั้งสองข้างของเด็กหญิงก็คลายออกจากร่างของบอย เขาสูดหายใจลึกดังลั่นจนเกือบจะกลบเสียงกรีดร้องโหยหวนของเด็กหญิงที่แว่วเข้ามาเสียสิ้น                  บอยอยู่ในท่าเงยหน้าแหงนมองหัวเตียงเมื่อลืมตาขึ้น แต่แล้วเขาต้องหลับมันลงอย่างรวดเร็ว  แสงแดดส่องลอดจากหน้าต่างด้านข้างลงมาจี้ที่ตาของเขาพอดี  เขาค่อยลุกขึ้นนั่ง มีความรู้สึกหม่นหมองอย่างอธิบายไม่ถูก เมื่อยกมือขึ้นขยี้ตาก็พบว่าน้ำตาของเขากำลังไหลอยู่  บอยปาดมันออกไปแล้วลุกจากเตียง  และในนาทีนั้นสติของเขาก็คืนกลับมาอย่างสมบูรณ์... เขาจำไม่ได้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร ชั่วขณะหนึ่งที่บอยยืนนิ่งคิด เขาจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนก่อนนอนเขาทำอะไรอยู่ หนำซ้ำเขายังใส่ชุดนักเรียนคาอยู่เลย เมื่อยืนนึกไปอีกสักพัก เขาก็จำได้ว่าตัวเองกำลังเล่นบาสอยู่กับเพื่อน ๆ หลังเลิกเรียน  แล้วจากนั้น... จากนั้น... จากนั้น...  เขาจำไม่ได้เสียแล้ว... หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดเครื่องเพื่อตรวจสอบวันที่ เมื่อเช็คดูกับปฏิทินแล้วจึงรู้ว่าเพิ่งจะเป็นวันอังคารเท่านั้น  นาฬิกาบอกเวลาแปดโมงเช้าตรงกับเวลาของโทรศัพท์  เขารีบผลัดเสื้อผ้าและเข้าห้องน้ำ ไม่ยอมเสียเวลาคิดเรื่องที่คิดไม่ออกและสลัดความรู้สึกแปลก ๆ ที่นัวเนียอยู่ตรงท้ายทอยทิ้งไป   เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย บอยเดินลงไปชั้นล่างและตรงไปยังห้องครัว บอยใส่แต่ชุดลำลองด้วยว่ามันเกินเวลาเข้าเรียนมามากแล้ว เขาหยิบกล่องนมออกมาจากตู้เย็นในครัว แล้วปิดตู้เย็นลง ที่ฝาตู้ ลายมือแม่เขียนโน้ตบนกระดาษไว้ว่า   มีโจ๊กอยู่ในตู้ แม่โทรไปลาเรียนให้แล้ว ทิ้งตังค์ไว้หลังตู้เย็น   จริงสิ... เขาจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่ามีคนยื่นกระเป๋าสตางค์ส่งให้เขา จำได้ว่าเดินผ่านประตูบ้านเข้ามา... เขาลงมาจากรถแท็กซี่พร้อมกับใครอีกคนหนึ่ง  ทำไมเขาถึงนั่งแท็กซี่...   คนนั้นน่าจะเป็นผู้หญิง เป็นยังไงบ้าง เสียงเธอเอ่ยถาม เดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้วนะ เสียงนั้นให้กำลังใจ   พุทธิพงษ์... พุทธิพงษ์... เสียงหญิงคนนั้นเอ่ยเรียกชื่อจริงของ... ของเขา? บอยรู้สึกเคว้งคว้าง เขาพูดออกมาเบา ๆ   “บอย...” เขาเรียกชื่อตัวเองซ้ำอีกครั้งให้ดังขึ้น “บอย...”   อัง-ฆฌวา   “บอย!” เขาเรียกชื่อตัวเองเสียงดัง พลันสมองก็ระลึกได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน...   ****************   แพรวยืนก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ตรงมุมกีต้าร์  บอยใจเต้นแรงขึ้นอีก รู้สึกเหมือนคุณพ่อเพิ่งซื้อของขวัญที่ตัวเองอยากได้มานานให้ในวันเกิด เขาอยากจะเดินเข้าไปทักทายเด็กหญิงเสียเหลือเกินและอาสาจะทดสอบกีต้าร์ให้จะได้อวดฝีมือไปในตัวด้วย ขณะเดียวกันเขาก็ตื่นเต้นอยากรู้ว่าเด็กหญิงเล่นกีต้าร์เก่งแค่ไหน แต่เขาก็ยังคงยืนอยู่หน้าร้านไม่ไปไหน สายตาจับจ้องตามการเคลื่อนไหวของเด็กหญิง จวบจนเกือบห้านาทีผ่านไปที่เด็กหญิงยิ้มให้คนเฝ้าร้านก่อนหันกลับออกมานั่นแหละ บอยจึงเดินเลี่ยงออกมาริมถนนหันหลังให้และทำทีเป็นรอแท็กซี่ไปนั่น เมื่อเด็กหญิงเดินออกจากร้านมาแล้ว เธอก็เดินต่อไปตามที่มุ่งหน้ามาแต่เดิม บอยอดนึกในใจไม่ได้ว่าเด็กหญิงคนนี้ชอบเดินหรือถ่วงเวลากลับบ้านกันแน่หนอ แต่แบบนี้ก็ดีที่สุดเลย บอยอาจจะรู้ก็ได้ว่าบ้านของเธออยู่ตรงไหน บอยออกเดินตามเด็กหญิงอีกครั้ง ความรู้สึกคุ้นเคยแปลก ๆ แว่บผ่านเข้ามาในสมอง แต่ก่อนที่จะได้พิจารณาอย่างถี่ถ้วน มันก็พลันหายไปอย่างรวดเร็ว ในระหว่างห้านาทีของการเดินนับแต่ออกจากร้านเครื่องดนตรีนี้ เด็กหญิงแวะซื้อหนังสือพิมพ์หรือนิตยสารก็ไม่แน่ใจได้ ที่แผงข้างทางอีกเพียงอย่างเดียว เธอเดินไปหยุดที่สี่แยกแห่งหนึ่งและรอสัญญาณไฟคนข้าม บอยหยุดรออยู่ห่าง ๆ ที่หน้าป้ายรถเมล์ เมื่อไฟคนข้ามเปลี่ยนเป็นสีเขียว เด็กหญิงก็ก้าวเท้าลงจากขอบถนน ในขณะนั้นเองที่หัวใจของบอยมันหวีดหวิวขึ้นมาอย่างฉับพลันราวมีใครเอาเข็มทิ่ม เขารู้สึกแต่เพียงจะต้องวิ่งเข้าไปหาเด็กหญิง แต่ภาพที่เห็นรอบ ๆ ตัวนั้นถูกดับไฟลงจนมืด มีเพียงสปอตไลท์ดวงเดียวส่องไปที่ร่างของเด็กหญิงก่อนที่แสงไฟจ้านั้นจะค่อยหรี่ลงอย่างรวดเร็ว   พุทธิพงษ์... พุทธิพงษ์... เสียงหญิงสาวคนหนึ่งร้องเรียกตัวเขาพร้อมเขย่าร่างเขาไปมา บอยมึนงงค่อยลืมตาตื่นขึ้น... เขากำลังนอนอยู่กับพื้นฟุตบาทตรงป้ายรถเมล์ ผู้คนที่ยืนรอรถเมื่อสักครู่นี้ต่างยืนมุงดูเขา เด็กนักเรียนหญิงรุ่นราวคราวเดียวกับเขาคนหนึ่งช้อนศีรษะเขาขึ้นวางบนตักพร้อมเขย่าตัวและร้องเรียกชื่อ มีชายวัยทำงานอีกคนหนึ่งนั่งคุกเข่าอยู่อีกด้านหนึ่งของร่างเขา   “ฟื้นแล้ว ๆ” ชายคนนั้นพูด “เป็นไงบ้างน้อง”   บอยยังนึกไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น   “ไปโรง’บาลดีกว่ามั้ย” เสียงหญิงวัยทำงานอีกคนหนึ่งที่ยืนมุงดูอยู่เอ่ยบอก “ไปไหมคะน้อง เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน” ประโยคหลังเธอหันไปพูดกับเด็กหญิงที่ประคองบอยอยู่ เด็กหญิงหน้าตาวิตก ตัดสินใจอะไรไม่ถูก “น้อง” ชายคนแรกพูดกับบอย “ลุกไหวมั้ย” ถึงตรงนี้บอยจึงเพิ่งรู้ตัวว่าเขากำลังนอนหนุนมือของเด็กสาวอยู่ เขาค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้น แต่สมองส่วนความนึกคิดยังเหมือนหยุดการทำงานอยู่ “บ้านอยู่ไหนเนี่ย” ชายคนนั้นเอ่ยถามอีก แต่บอยยังเหมือนมึนงง ไม่ได้ตอบอะไร “หนูรู้จักค่ะ” เด็กนักเรียนสาวเอ่ยตอบ “เอ้อ... ถ้างั้นกลับบ้านไหวไหมเนี่ย” บอยก็ยังคงไม่ตอบ “เรียกแท็กซี่ดีกว่านะ เดี๋ยวพี่เรียกให้ มีค่ารถกันไหม” เด็กหญิงพยักหน้าแทนคำตอบ จากนั้นผู้คนเริ่มแยกย้ายออกจากวง ชายคนที่ถามไถ่โบกแท็กซี่ให้แล้วช่วยเด็กสาวพยุงร่างบอยขึ้นรถไป เมื่อกลับมาถึงบ้าน แม่เป็นคนเปิดประตูออกมารับ เมื่อเห็นสภาพของบอยก็ตกใจ ช่วยเด็กสาวพยุงบอยขึ้นไปบนห้อง เด็กสาวส่งกระเป๋านักเรียน กระเป๋าสตางค์ และผ้าเช็ดหน้าซึ่งเธอหยิบออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเด็กชายเพื่อชุบน้ำจากขวดน้ำดื่มเช็ดหน้าให้เขาในระหว่างนั่งมาบนรถคืนให้แม่ จากนั้นก็ลากลับ ส่วนบอยขึ้นเตียงได้ก็นอนคุดคู้และม่อยหลับไป จากคุณ : nbfz20 (nbfz20) เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:11:07

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 4 จดหมายรัก     ความทรงจำเหล่านี้กลับคืนมาขณะที่บอยอยู่ในห้องครัวและกำลังรินนมใส่แก้ว ภาพและเสียงที่ปรากฏขึ้นเหมือนมีใครเปิดวิดีโอเพื่อเล่นซ้ำให้เขาดู และในระหว่างที่เล่นซ้ำภาพยนตร์นี้ ร่างของเด็กชายก็ยืนนิ่งขึงอยู่อย่างนั้น จวบเมื่อการฉายสิ้นสุดลง บอยจึงค่อยวางแก้วนมลงกับโต๊ะแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เขาเปิดน้ำจากก๊อกแล้ววักน้ำลูบหน้าลูบคอ เขาเงยหน้ามองกระจกแล้วจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของตัวเอง เคยดูหนังและได้ความรู้มาว่าหากมีอาการผิดปกติที่สมอง รูม่านตาอาจผิดปกติ เขาหยิบไฟฉายจากในตู้กระจกออกมาส่องนัยน์ตาตัวเอง... ม่านตาก็ยังหดตัวอยู่นี่นา แต่เป็นปกติหรือไม่เขาไม่แน่ใจ นี่เขาจะต้องไปเช็คสมองหรือเปล่านะ อุบัติเหตุผ่านมาเกินหนึ่งเดือนแล้ว ในวันที่เขาออกจากโรงพยาบาลนั้น หากไม่นับว่าเขาจำเหตุการณ์ก่อนเกิดอุบัติเหตุไม่ได้แล้ว บอยก็ไม่เหลือความอ่อนเพลียหรือผิดปกติใด ๆ ไว้เลย แต่ความผิดปกติที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นกลับมีมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ว่าจะเป็นความทรงจำที่ขาดหายเป็นช่วง ๆ หรือความรู้สึกคุ้นเคยแปลก ๆ ในเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นขณะนั้น คอยกวนให้บอยรำคาญใจอยู่ลึก ๆ แม้ว่าเขาจะพยายามไม่คิดถึงมันและสมมติว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ แต่เรื่องไร้สาระกลับเป็นสิ่งที่เขาต้องเผชิญอยู่ทุกวี่วัน แล้วเด็กหญิงที่มาส่งเขาเมื่อคืนคือใครกันเล่า... เธอใส่ชุดนักเรียนลักษณะเดียวกับของโรงเรียนเขา แต่มันก็ไม่ได้มีเอกลักษณ์แตกต่างจากโรงเรียนอื่น ๆ แต่อย่างใด บอยจำไม่ได้ว่าอกเสื้อของเธอปักตัวย่ออะไรบ้าง แต่การที่เธอรู้จักชื่อเขาก็คงจะอนุมานได้ว่าเป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนเดียวกันแน่นอน และการที่เธอรู้จักชื่อเขาโดยที่เขาไม่เคยเห็นเธอมาก่อนก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอีกเช่นกัน แต่ต่อจากนี้หากเจอกันที่โรงเรียนเขาน่าจะจำเธอได้แล้ว บอยรู้สึกขัดเขินนิด ๆ ที่ตัวเองไม่รู้จักคนที่ช่วยเหลือตัวเองไว้ ทั้ง ๆ ที่เขาก็รู้จักชื่อตัว เธอคงจะยืนรอรถเมล์อยู่ที่ป้ายนั้นในเวลานั้นพอดี หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว บอยก็ว่างขึ้นมาทันที เขาหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าขึ้นมาแล้วกวาดตาไปตามหัวข้อข่าวหน้าแรก บอยชอบดูสารคดีเกี่ยวกับเทคโนโลยีและชีวิตสัตว์โลก แต่เขามักปฏิเสธสิ่งที่เกี่ยวพันกับสังคมมนุษย์และการเมือง แม่บอกว่าบอยเริ่มอ่านหนังสือพิมพ์ตั้งแต่สามขวบ บอยจำไม่ได้ แต่ค่อนข้างแน่ใจว่ามันเป็นการอ่านเพื่อฝึกภาษาของเด็กที่กำลังเรียนรู้ ไม่ใช่ความสนใจในเหตุการณ์บ้านเมืองอย่างผู้ใหญ่ เมื่อโตขึ้นบอยกับหนังสือพิมพ์แทบจะไม่ได้อยู่ร่วมโลกกันเลย นอกจากหน้ากีฬาและเทคโนโลยีเท่านั้น แม้หัวข้อข่าวต่าง ๆ ที่เขาเห็นในหน้าแรกวันนี้ก็ไม่ได้ชวนให้เขาเปิดอ่านรายละเอียดแต่อย่างใด เช่น   แค่ตั้งไข่รธน.ส่อโดนคว่ำ ชี้ปมแตะกล่องดวงใจลดสส. หมดเวลาควบคุมปล่อยตัวผู้ต้องหาลอบวางระเบิด สาว 16 ตายปริศนาพยานปากเดียวเป็นศพด้วย บริษัทปลอดภาษียักษ์ใหญ่หมกเม็ดเบี้ยว2พันล้าน ฯลฯ   บอยวางหนังสือพิมพ์ลงที่เดิม เหลียวซ้ายแลขวาโดยไม่ไยดีโทรทัศน์ที่ตั้งอยู่ในห้องนั่งเล่น จากนั้นก็เดินกลับขึ้นไปที่ห้องตรงไปยังตะกร้าผ้าใช้แล้วแล้วหยิบเอาเสื้อผ้าที่อยู่ในนั้นออกมา ขณะอุ้มกองผ้าขึ้น แผ่นกระดาษขาวพับเรียบร้อยก็ปลิวหล่นลงจากกองผ้า บอยมองตามเศษกระดาษที่พลิกพลิ้วกลับไปมาอยู่กลางอากาศก่อนจะตกถึงพื้นอย่างไม่แน่ใจ คุ้น ๆ ว่าเคยเห็นที่ไหน เขาใช้เวลานึกอยู่สักพักหนึ่งจึงจำได้ว่านั่นคือเศษกระดาษที่เด็กหญิงรุ่นน้องให้ไว้เมื่อวาน บอยส่ายศีรษะยิ้มขัน ๆ ก่อนหยิบมันขึ้นเปิดออกอ่าน ถึงแม้เพื่อน ๆ จะช่วยอ่านให้ฟังเกือบทั้งห้องแล้วก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้นสิ่งที่บอยเห็นอยู่ในเศษกระดาษกลับไม่ใช่สิ่งที่บอยคาดคิดเอาไว้เลย เขาจ้องมันนิ่งด้วยความงุนงง (nbfz20: รูปโพสต์ด้านล่างครับ)   เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายความงุนงันที่เงียบเชียบ บอยเก็บเศษกระดาษแผ่นนั้นไว้ก่อนโยนเสื้อผ้าทั้งหมดลงไปในเครื่องซักแล้ววิ่งไปคว้าหูโทรศัพท์ขึ้นมา เสียงปลายสายเป็นเสียงเด็กชายวัยรุ่นแวดล้อมด้วยเสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กอื่น ๆ “เฮ้ย ไข้ขึ้นหรอมืง” “เออ หายแล้ว มีไรวะ” เป็นครั้งแรกตั้งแต่ตื่นนอนที่บอยยิ้มออกมาได้ “แล้วมืงเป็นไรเนี่ย ไปหาหมอ ยัง” “เออ ไม่เป็นไรแล้ว” “เออ กูจะบอกว่า เดี๋ยวงานปัจฉิมพี่ม.6 น่ะ เล่นดนตรีกันนะ พี่ประธานเขาขอมา” “เอ่อ...” บอยลังเล “มืงก็เล่นกีต้าร์ไง ลีดน่ะ กูเล่นเบส ให้ไอ้บอสเล่นคีย์บอร์ด ต้นเล่นกลอง เดี๋ยวกูร้องเอง” ปลายสายสำทับอีก “อืม... มันก็น่าสนุกดีนะ แต่กูว่างานแม๋งต้องกร่อยแหง” “เฮ้ย ทำไมล่ะ หมายความว่าไงวะ” “โห่ย มืง งานบายเนียร์เนี่ยนะ เดี๋ยวพี่ก็จะเอายังงั้น เดี๋ยว’จารย์ก็จะเอายังงี้ พวกเราก็ทำตัวไม่ถูกแถมต้องมานั่งซ้อม มืงก็รู้ กูไม่ชอบอะไรที่มันซีเรียส กูอยากเล่นสบาย ๆ” “แหม... ฝีมืออย่างมืงก็เล่นสบาย ๆ ได้อยู่แล้วล่ะ น้า... นะ... พี่บอยสุดหล่อ” “เบื่ออะ ต้องไปแย่งห้องซ้อมกับคนอื่นอีก” “เฮ้ย ไม่ต้อง ๆ... มีห้องว่างที่โรงเรียนสอนดนตรีของน้ากูเองอะ” “อยู่ตรงไหนวะ” “ใกล้ ๆ โรงเรียนแหละ วันเสาร์นี้นะ กูบอกน้าไว้แล้ว จองไว้สองชั่วโมงเลย” บอยทำหน้ากระอักกระอ่วนซึ่งปลายสายก็เหมือนจะรู้ “นะคร้าบ พี่บอย...” “เออ... ไม่รู้โว้ย ไว้ดูอีกทีละกัน กูปวดหัวด้วยอะตอนนี้” เขารู้สึกกระปรี้กระเปร่าเต็มที่ “อ่าว เหรอ เออ ๆ แต่อยากให้มืงเล่นนะ ไม่อยากเอาไอ้ก๊องมาเล่นอะ เดี๋ยวมันแย่งกูร้องเพลง” “เออ ๆ เอาเหอะ แล้วกินข้าวแล้วเหรอมืงอะ” “อื้อ มืงกินยัง” “อือ” “โอเคโว้ย โทรมาเยี่ยม แค่นี้ก่อนละกัน พักผ่อนเยอะ ๆ ล่ะ” “เออ ๆ รู้แล้ว” บอยยิ้มขันก่อนวางโทรศัพท์ลง   คืนนั้นบอยหลับสนิทโดยไม่ฝันเรื่องใด ๆ... หรืออาจจะฝัน แต่เขาก็จำอะไรไม่ได้เลยเมื่อตื่นขึ้นในตอนเช้า   *********************** เมื่อบอยไปถึงโรงเรียนในเช้าวันพุธ เขาพบของขวัญห่อกระดาษสีสวย ๆ ห้าชิ้นวางอยู่ในช่องเก็บของใต้โต๊ะเรียน แต่ละชิ้นจะมีส.ค.ส. เขียนข้อความ เช่น ขอให้หายไว ๆ นะ เป็นห่วงเสมอนะ หรืออะไรเทือกนี้ บอยหยิบแต่ละชิ้นขึ้นมาดูแล้ววางมันกลับไว้ที่เดิม เขาไม่ได้ยิ้มหรือหัวเราะ จากนั้นเดินออกไปนั่งที่ระเบียงหน้าห้องแล้วทอดสายตาลงไปที่ลานเบื้องล่างเปี่ยมด้วยความหวัง เมื่อนาฬิกาชี้เวลาเจ็ดโมงเศษ ๆ บอยก็เห็นร่างอ้อนแอ้นที่คุ้นตานั้นเดินเข้ามาในพื้นที่รับภาพ หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น สายตาเพ่งจุดโฟกัสไปยังร่างของเด็กหญิง แต่ไม่ทันที่เธอจะเดินพ้นขอบสายตา เสียงนักเรียนหญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นใกล้ ๆ ตัวบอย   “พุทธิพงษ์” บอยหันไปหาเจ้าของเสียง “เป็นยังไง ไม่สบายหายดีแล้วเหรอ” บอยเลิกคิ้วแล้วพยักหน้ารับอย่างไม่ใคร่แน่ใจ เด็กหญิงเอื้อมมือมาแตะที่คอของบอยด้วยหลังมือ บอยตกใจชักตัวกลับ เด็กหญิงจึงแตะได้เพียงแค่ปลายนิ้ว กลิ่นโคโลญจ์อ่อน ๆ ทำให้บอยใจเต้นขึ้นมาเองทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้คิดอะไร “ตัวไม่ร้อนแล้วนี่... วันนี้เลิกเรียนแล้วห้ามไปไหนนะ พี่ให้เธอเป็นลีด บอกอาจารย์ไว้แล้ว” บอยตกใจทำหน้างุนงง ในใจวิ่งวุ่นหมุนรอบอย่างรวดเร็วเพื่อหาข้ออ้าง การเป็นผู้นำเชียร์คือสิ่งสุดท้ายที่บอยจะยอมทำเพื่อมวลมนุษยชาติแม้โลกจะต้องถึงกาลอวสานก็ตาม จังหวะนั้นเด็กชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย “หวัดดีคับ พี่เจนคนสวย มาทำไรพี่” เจนเหลือบมองต้อมแค่โดยปรายหางตา “ก็จะมาตามตานี่ไปเป็นลีดน่ะสิ อะไรกัน ตามตัวมาตั้งหลายวันไม่เจอเลย” ผมด้านหน้าของต้อมที่ค่อนข้างยาวปรกลงมาระใบหน้าเนื่องจากในท่ายืนปกติ คอของเขาจะเอียงไปทางซ้ายเล็กน้อย เขารีบพูดตัดหน้า “มันก็เป็นลีดอยู่แล้วล่ะพี่ แต่ลีดกีต้าร์นะครับ คงเป็นลีดเชียร์กีฬาไม่ได้อะพี่ ไม่งั้นเดี๋ยวปัจฉิมไม่มีดนตรี โดนพี่โอ๊ทด่าแน่เลย จริงป่าวไอ้บอย” บอยยังงุนงง แม้จะยังไม่ได้ยินยอมพร้อมใจเรื่องเล่นดนตรี แต่ถ้าให้เลือกระหว่างสองอย่างนี้ซึ่งคงจะได้รับความกดดันเท่า ๆ กัน เขาก็เลือกทำในสิ่งที่เขาชอบและถนัดดีกว่า เพื่อนเข้ามาช่วยชีวิตเขาไว้แท้ ๆ “ครับ” บอยพยักหน้ารับ “โห... ไรวะ... ฉันอุตส่าห์วางตัวไว้เรียบร้อยแล้ว นี่เดินตามหาเธอตั้งหลายวัน” “ผมว่าพี่โชคดีแล้วล่ะ ไอ้นี่มันเต้นยังกะไส้เดือน” เด็กชายรับรอง มือเสยผม “แหม... อุตส่าห์จะดันให้เกิดซะหน่อย แล้วนี่ฉันจะไปหาใครมาแทนล่ะเนี่ย” เด็กหญิงบ่นอุบไม่หยุดปากพร้อมส่ายหน้าเดินกลับไปตามทางเก่า เมื่อพ้นระยะการรับฟังแล้ว ต้อมจึงเอ่ยกับบอย “กูช่วยรักษาความบริสุทธิ์ของมืงไว้นะ เสาร์นี้เจอกันก่อนสิบโมงนะโว้ย” สบโอกาส ต้อมรวบหัวรวบหางทันที “เฮ้ย... กูยังไม่ได้รับปากเลย ไอ้ต้อม” “งั้นมืงก็รับปากกูซะเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นกูจะส่งตัวมืงเข้าหอให้เจ๊แล้วนะ” “โห... มืงนะ” บอยคิ้วขมวด รู้ตัวว่าเข้าตาจนเสียแล้ว “ว่าไงครับ พี่บอยสุดหล่อ” “เออ ๆ... ก็ได้วะ” เมื่อได้คำตอบ ต้อมก็ยิ้มหวาน “ดีมาก... สมกับที่เป็นเพื่อนคุณต้อมหน่อย เข้าแถวโว้ย” บอยเบ้ปากส่ายหัวก่อนเดินตามเพื่อนซึ่งเดินคอเอียงซ้ายไปยังสนามเพื่อเคารพธงชาติ   เย็นวันนั้นและวันเรียนที่เหลืออีกสองวันในสัปดาห์ บอยเข้าเรียน เล่นบอล และกลับบ้านตามปกติ ในระหว่างเล่นบอลตอนเย็น เขาจะมองขึ้นไปบนอัฒจันทร์สอดส่ายสายตาไปตามกลุ่มคนดู แต่ก็หยุดลงด้วยความเหนื่อยหน่ายท้อแท้ นอกจากนั้นแล้วบอยยังรู้สึกว่ามีเรื่องอื่นที่ค้างคาใจเขาอยู่ แต่เขาก็นึกไม่ออกสักทีว่าเป็นเรื่องอะไร   แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 54 01:38:55 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 54 01:32:22 จากคุณ : nbfz20 (nbfz20) เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:29:36

ความคิดเห็นที่ 4 ข้อความในกระดาษพับ ในกระเป๋าเสื้อของบอยครับ จากคุณ : nbfz20 (nbfz20) เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:37:24

ความคิดเห็นที่ 5 เอ๋า รูปไม่ขึ้น จากคุณ : nbfz20 (nbfz20) เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:37:46