ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากส่งสายตามองซ้ายมองขวาไปหลายรอบ คนตรงกลางก็ถอนหายใจดังๆ ออกมาอีกครั้ง นวดให้ก็แล้ว หอมแก้มก็แล้ว กอดพุงกลมๆ ยื่นๆ ก็แล้ว ไม่เห็นว่าคนที่อยู่ข้างๆ จะใจอ่อนขึ้นมาสักที “พ่ออ่า ป่อยไปแค่สองวันเอง นะๆ” น้ำเสียงยังคงออดอ้อนไม่เลิก เจ้าลูกแมวตัวแสบแถมขี้อ้อนกำลังส่งสายตาปริบๆ หลังงัดสารพัดวิธีที่จะทำให้คนข้างๆ เพียงแต่วันนี้มันยังไม่ได้ผล แต่นานไปก็ทำเอาสายตาอ้อนวอน เปลี่ยนเป็นจ้องเขม็งไปยังผู้เป็นพ่อได้เช่นกัน คนด้านขวายังไม่ผ่าน แล้วคนด้านซ้ายจะรอดได้อย่างไร พีรณัฐหันซ้ายหันขวาอีกครั้ง คนด้านซ้ายคือคุณนายอรพินจอมบ่น...แต่เฉพาะกับเธอ คนด้านขวาก็อาเสี่ยปีณัฐจอมหวง...แต่เฉพาะกับเธออีกเช่นกัน แต่แล้วเป้าหมายเธอก็ยังอยู่ที่คนฝั่งขวาเช่นเดิม “โธ่พ่อ นะๆ ถ้าพ่อไม่ยอม แล้วใครจะไปขออนุญาตแม่ให้ป่อยล่ะ” คนอ้อนส่งเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง กะหวังผลสองด้าน เพราะคุณนายอรพินก็นั่งอยู่ตรงนั้น แต่อีกครั้ง ที่ไม่มีคำตอบจากทั้งสองฝั่งเช่นเคย “ป่อยแค่ไปเที่ยวทะเล ไม่ได้ทำอะไรเสียหายซักหน่อย ทำไมที พี่ปูน พี่ปาย พี่แป้งจะไปไหนพ่อกับแม่ไม่เคยจะห้ามล่ะคะ” จากน้ำเสียงที่เคยออดอ้อน กลับกลายเป็นตัดพ้อเสียดื้อๆ ปีณัฐละสายตาจากหน้าจอทีวี เหลือบมามองคนหน้ามุ่ยแวบหนึ่ง ยังไม่ทันได้ตอบกลับไป ก็มีอีกเสียงขัดขึ้นมาจากประตูห้องนั่งเล่นเสียก่อน “ปูนออกไปข้างนอกนะ” “ปะ ไป ไป...” ปีณัฐกำลังจะอ้าปาก แต่ก็ค้างอยู่ชั่วขณะ กว่าจะได้พูดต่ออีกคนก็เดินจ้ำอ้าวไปถึงหน้าบ้านเสียแล้ว “เฮ้ย! เจ้านี่... จะไปไหน” “นั่นไง พี่ปูนจะไปไหน ไม่เห็นต้องรอให้พ่อกับแม่อนุญาตเลย สองมาตรฐานชัดๆ!!” พีรณัฐได้ทีเรียกร้องความยุติธรรมให้กับตัวเอง พ่อกับแม่จะเอาอายุมาจำกัดสิทธิเสรีภาพของเธอได้อย่างไรกัน “ป่อยฟังพ่อนะ พ่อไม่ได้ห้าม ที่ป่อยจะไปเที่ยวกับเพื่อน พ่อรู้ว่าป่อยโตแล้ว ดูแลตัวเองได้แล้ว แต่พ่อจะปล่อยให้เด็กผู้หญิงสามคน แถมลูกสาวพ่อยังน่ารักซะขนาดนี้ ให้ไปเที่ยวเกาะกันตามลำพังได้ยังไง ทะเลก็มีออกเยอะแยะ ไม่เห็นต้องไปไกลขนาดนั้น” “แต่พ่อคะ...” น้ำเสียงเริ่มจะอ่อนลงมาบ้าง อาจเป็นเพราะคำว่า ‘น่ารัก’ “พ่อไม่ได้ไม่ไว้ใจป่อย แต่ป่อยก็ต้องรู้สิว่า สิ่งไหนควรทำ สิ่งไหนไม่ควรทำ คนเรานะ จะบอกได้ว่าโตหรือไม่โตมันอยู่ที่เรารู้จักดูแลตัวเองหรือเปล่า ถ้ายังทำตัวให้คนอื่นต้องคอยเป็นห่วง ก็แสดงว่ายังไม่โตพอ แล้วป่อยล่ะ คิดว่าตัวเองโตพอรึยัง” คนเป็นพ่อเริ่มใช้ไม้อ่อน เมื่อหลักยุติธรรมได้ถูกเข็นขึ้นมาใช้ แม้จะยังไม่พอใจ แต่คำพูดของพ่อก็ทำให้รู้สึกดีกว่าการนั่งนิ่งเป็นไหนๆ รู้สึกดีที่ทุกคนในบ้านมาคอยดูแลเอาใจใส่ แต่บางทีก็เหมือนจะจำกัดเกินไปเพราะเหตุผลเพียงแค่ว่า เธอยังไม่โตพอ การที่เกิดมาหลังคนอื่นหลายปี ในขณะที่อีกสามคนอายุไล่เลี่ยกัน มันทำให้เห็นถึงความแตกต่างชัดเจน จนบางครั้งแม้เธอจะเรียกร้องความสนใจจากคนอื่นแค่ไหน ก็เหมือนไม่เคยเข้าถึงความคิดของพี่ๆ เลยสักครั้ง “เอาล่ะ” เมื่อเห็นลูกสาวของพ่อยังนั่งนิ่ง ปีณัฐจึงได้เอื้อมมือมากอดคอ “พ่ออนุญาตให้ป่อยไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนได้ แต่ต้องไม่ใช่ที่ที่เราขอ จะเป็นที่ไหนเดี๋ยวพ่อบอก มีแถมโปรโมชั่นที่พักฟรีด้วย” “ที่พักฟรี...” พีรณัฐใช้เวลาประมวลผลอยู่ได้สักพัก “ก็ได้ค่ะ แต่ต้องเป็นทะเลนะคะ” ในเมื่อเงื่อนไขที่ว่ายอมรับได้ พีรณัฐจึงไม่ลังเลนักที่จะตอบตกลง เพราะจุดประสงค์ของเธอคือการได้ไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนสนิทเท่านั้น มีที่พักฟรีแบบนี้...คุ้ม แต่หวังว่าคงไม่ใช่ทะเลกรุงเทพฯ หรอกนะ ยิ่งไม่อยากให้ไปไกลๆ เสียด้วย “ช่วงนี้เจ้าปูนทำตัวแปลกๆ นะ พ่อว่าไหม” นั่งกันไปได้สักพัก คุณนายอรพินก็จุดประเด็นขึ้นมา  หลังจากปล่อยให้ปีณัฐออกโรงไปพักใหญ่ คุณชายของบ้านไม่เคยเก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้อง เจ้าตัวมักเป็นตัวตั้งตัวตีหากิจกรรม มาทำให้บ้านไม่เงียบเสียมากกว่า ยิ่งพักหลังแม้จะมีรอยยิ้มทุกครั้งที่เจอหน้า แต่สายตาดูแล้วหม่นๆ เศร้าๆ พิกล เมื่ออีกคนเอ่ยขึ้นมา พีรณัฐจึงได้ดีดนิ้วเปาะอย่างเห็นด้วย แม้แม่ป่านของเธอไม่เปิดประเด็น แต่ระยะหลังพฤติกรรมพี่ชาย เริ่มชักน่าสงสัยขึ้นมาตงิดๆ เมื่อครู่ก็ทำเป็นหยิ่ง ไม่ยอมให้เธอเข้าห้อง จะปรึกษาเรื่องขออนุญาตไปเที่ยวเสียหน่อยก็ไม่ได้ “ตั้งแต่พี่ปายไม่อยู่ พี่ปูนมาถึงก็ล็อคห้องประจำ ป่อยจะเข้าไปก็ไม่ให้เข้า” คนช่างสังเกตคาดเดา ก่อนส่งเสียงอย่างหมายมาด “คอยดูนะ ป่อยจะจับให้ได้เลย พี่ปูนแอบดูหนังโป๊แน่ๆ” เมื่อได้ยินคนข้างๆ คาดเดาไปเช่นนั้น ปีณัฐจึงได้แต่ยิ้มน้อยๆ ยื่นมือไปกอดคอลูกสาวคนเล็กอีกครั้ง รู้ว่าเจ้าตัวคงอยากหาเรื่องฟาดงวงฟาดงาคนอื่นเสียมากกว่า “แสดงว่าเราก็อยากไปดูกับพี่เขาใช่ไหม ถึงได้หงุดหงิด” “ใช่ เอ๊ย! ไม่ใช่ พ่อก็” พีรณัฐหันไปยิ้มเขิน เข้าทางพ่อปิงจนได้สิน่า “ป่อยว่าพี่ปูนแปลกๆ ตั้งแต่กลับมาแล้ว อยากจะรู้เรื่องพี่ฝันอยู่นั่นแหละ สงสัยแอบชอบอยู่แน่ๆ อุบ!!” ประโยคสุดท้ายคล้ายจะบ่นกับตัวเองเสียมากกว่า แต่อย่างไรเสียก็รับปากพี่ชายไว้แล้ว เจ้าตัวจึงรีบเอามือปิดปากโดยอัตโนมัติ หันซ้ายหันขวาเหมือนกลัวคนอื่นได้ยิน “เป็นอะไรไปยายป่อย แม่ว่าเรานั่นแหละ แปลกกว่าพี่ปูนเขาซะอีก” ดูเหมือนคนเปิดประเด็น จะปิดท้ายด้วยการดุเธอ...อีกล่ะ พีรณัฐหันไปมองคนด้านซ้าย แม่ป่านไม่ได้สนใจเธอแต่อย่างใด ยังคงเฝ้ามองการล่าเหยื่อของเสือชีตาห์ในจอทีวีอย่างใจจดใจจ่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดุได้อย่างนี้สงสัยจะไม่ได้ยิน เฮ้อ! รอดตัวไป ไอ้ป่อยเอ๊ย คนตรงกลางคงไม่ได้สังเกตว่า คนข้างๆ ทั้งสอง หันมาสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย หลังจากได้ยินประโยคสุดท้ายของเธอ เหมือนความรู้สึกบางอย่างจะสื่อถึงกันเพียงชั่วแวบหนึ่ง ก่อนสายตาทั้งสองคู่ จะแยกย้ายไปยังหน้าจอทีวีเช่นเดิม ได้แต่หวัง ว่าสิ่งที่รู้สึกเหมือนกัน ขอให้มันเป็นเพียงแค่...คิดไปเอง จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 13:23:46

ความคิดเห็นที่ 2 “น้องฝัน...” เสียงเรียกดังขึ้นมาก่อนตัว  พีรภาสสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อลดความเหนื่อยหอบจากการวิ่งเข้ามาตามสะพานสายแคบ “ยังไม่เจออีกเหรอ...” คำตอบของคนที่นั่งอยู่บนแคร่ไม้ไผ่คือการโคลงศีรษะเบาๆ สีหน้าของเขาจึงได้กังวลหนักขึ้นไปอีก แทบจะหนักกว่าคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าด้วยซ้ำ “สวัสดีครับป้าไพ จำผมได้ไหมครับ” ชายหนุ่มยกมือไหว้ทักทาย เมื่อมองไปเห็นอีกคน สีหน้าป้าไพไม่ต่างจากภาพฝันสักเท่าไร “จำได้สิ ว่าแต่ขอบใจเอ็งนะที่มา” น้ำเสียงของป้าไพ แตกต่างจากวันนั้นในตลาดนัด จากเสียงที่เคยโผงผาง ดูเหมือนจะถูกเจือจางด้วยคราบน้ำตา พีรภาสค้อมหัวน้อยๆ ก่อนยกมือขึ้นมองนาฬิกา “ห้าทุ่มแล้วนะครับ แล้ว ‘คี’ หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่” คำถามนั้นทำให้คนสูงวัยกว่า สะอึกสะอื้นหนักขึ้นไปอีก เขาเพิ่งทราบจากภาพฝันเมื่อครู่นี่เองว่า ป้าไพคือแม่ของเจ้าตัวแสบ ที่ทำเอาใจหายใจคว่ำในวันนั้น “ป้าแกบอกว่า ตอนเย็นยังเห็นวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ อยู่เลยค่ะ แต่พอเรียกมากินข้าวตอนทุ่มนึง ก็หายไปแล้ว” ภาพฝันหันไปมองป้าไพอีกครั้ง ดูเหมือนอีกคนไม่มีกะจิตกะใจจะตอบอะไรอีกแล้ว “ทุ่มนึง?” คิ้วขมวดผุดขึ้นบนใบหน้าผู้มาใหม่ทันที เขามาส่งภาพฝันตอนสองทุ่ม ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว แม้จะรู้สึกดีที่ตัวเอง เป็นคนที่เธอเลือกที่จะโทรหา เพียงแต่ทำไมเพิ่งโทรไปบอก “ไปตามหาบ้านเพื่อนกับร้านเกมแถวนี้หมดแล้วค่ะ” “แล้วทำไมคีถึงหายไปล่ะ” พีรภาสก้มลงมองนาฬิกา เงยหน้าถามเธออีกครั้ง จากประสบการณ์ในครั้งนั้น ทำให้รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เด็กชายตัวน้อยมีเรื่องราวอะไรมากมายกระนั้นหรือ “พี่ปูน ไปตามหาคีกับฝันได้รึเปล่าคะ” ไม่มีคำตอบจากภาพฝัน แม้ดูเหมือนว่าเธอจะรู้มันดี ส่วนป้าไพนะหรือ ไม่เหลือเค้าของแม่ค้าช่างเจรจาในวันนั้นอีกเลย “ไปได้ แต่น้องฝันรู้เหรอว่าจะไปตามหาที่ไหน” “คี คงไปไหนได้ไม่ไกลจากที่นี่หรอกค่ะ แต่ตอนนี้ดึกมากแล้ว...” “เลยโทรหาพี่ให้ไปเป็นเพื่อน” น้ำเสียงของเขาไม่ได้ยินดีนัก แต่เวลานี้เรื่องของคีรัชสำคัญกว่า ภาพฝันพยักหน้ารับ จะหวังพึ่งแม่ของคีรัชอย่างป้าไพคงจะลำบาก คนเป็นพ่อยิ่งแล้วใหญ่ คงจะเมาหลับไปแล้ว ตั้งแต่เธอกลับมาถึง ก็ได้ยินทั้งสองมีปากเสียงโยนความผิดให้กันอยู่พักใหญ่ เรื่องที่ลูกชายเพียงคนเดียวหายตัวไป แต่ไม่มีใครคิดจะออกไปตามหากันเลยสักคน “น้องฝัน แถวนี้พอจะมีแม่น้ำ หรือสวนสาธารณะที่มีสระน้ำบ้างรึเปล่า” เมื่อภาพของเด็กชายตัวน้อยนั่งร้องไห้ รอคลื่นซัดเข้าตัวในวันนั้นผุดขึ้นมาในหัว พีรภาสก็เอ่ยถามออกไปทันที “แม่น้ำ สระน้ำ...” หญิงสาวครุ่นคิด “พอจะมีค่ะ ใกล้ๆ ตลาดนัด” “ไปกันเถอะ” ว่าแล้วพีรภาสก็วิ่งออกไปทันที ทิ้งให้คนข้างหลังยืนนิ่งงัน ก่อนหันไปสบตากันเพียงชั่วครู่ ไม่นะ!! คี อย่าคิดสั้นนะ   เพียงไม่นานรถเก๋งสีขาว ก็มาจอดตรงลานกว้างใต้สะพาน วันก่อนยังคลาคล่ำไปด้วยผู้คน ทำให้ดูแคบไปถนัดตา “ทำไมคีต้องอยู่ใกล้แม่น้ำด้วยคะ” หลังจากก้าวลงจากรถ ภาพฝันก็เอ่ยถามทันที หวังว่าพี่ปูนคงไม่ได้คิดเหมือนอย่างเธอที่เธอคิดหรอกนะ “ไม่รู้สิ แต่รีบไปดีกว่า” ภาพฝันเดินนำไปยังมุมหนึ่งของลานกว้าง ก่อนจะเดินเลียบริมน้ำไปตามเส้นทางเล็กๆ ดูแล้วน่าจะเป็นทางลัดของผู้คนในละแวกนี้ เพื่อเดินมายังตลาดนัดเสียมากกว่า พีรภาสเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เพราะระยะห่างระหว่างเธอกับเขาเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ เป็นเพราะต้องเดินไประวังไป ไม่ให้สะดุดกอหญ้าหรือก้อนหินข้างทาง ผิดกับเธอที่เดินลิ่วแทบจะไม่มองอะไรรอบข้างเลย “แล้วทำไมฝันคิดว่าเป็นที่นี่ล่ะ” เมื่อตามทัน เขาก็เอ่ยถามขึ้นทันที “ฝันกับคีมาที่นี่บ่อยค่ะ ฝันก็จะวาดรูปในตลาด ส่วนคีก็มานั่งเล่นแถวนี้” ภาพฝันหันมาตอบ ความเร็วในการเดินยังคงสม่ำเสมอ ไม่นานทั้งสองก็มาถึงท่าน้ำเล็กๆ อันที่จริงๆ เป็นแผ่นไม้ที่ทำยื่นออกไป เพื่อสะดวกในการตักน้ำเพียงเท่านั้น แต่สิ่งที่สำคัญ พวกเขากลับไม่เห็นเงาของคนที่ตามหาแต่อย่างใด สายตาทั้งสองคู่ หันมาจ้องมองกันโดยไม่ได้นัดหมาย แม้รอบข้างไม่สว่างมากนัก แต่ก็พอได้เห็นแววตาแห่งความผิดหวังของกันและกันได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะแววตาของเธอคล้ายจะมีน้ำใสๆ หล่อเลี้ยงเอาไว้มากเกินกว่าปกติ มันปริ่มจนเกือบจะล้นออกมาเสียแล้ว แววตาแบบนี้ใช่ว่าจะเห็นมันได้บ่อยนัก แต่มันทำให้เขารู้ว่าเธอก็ไม่ได้เข้มแข็งเหมือนอย่างที่พยายามแสดงออกมา มันก็เหมือนกับเปลือกแข็งๆ ที่เธอสร้างขึ้นเพื่อปิดบังความอ่อนแอเอาไว้ และมันพร้อมที่จะแตกออกได้ตลอดเวลา “แค่ที่แรกเอง เดี๋ยวก็เจอ เชื่อพี่สิ” รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า มือทั้งสองเอื้อมมือไปกุมไหล่เธอไว้โดยอัตโนมัติ แม้แววตาของเธอทำให้เขาอยากจะปลอบโยนมากกว่านี้ แต่ก็รู้ดีว่า...ไม่สมควร “ฝันกลัวว่า...” ยิ่งมีคนมาปลอบน้ำตายิ่งเอ่อล้นหนักขึ้น แต่ยังเก็บประโยคหนึ่งไว้ในใจ ‘ฝันกลัวว่ามันจะสายเกินไป’ จบบท ๑๓ ค่ะ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 13:31:05

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะทุกคน ต้องขออภัยมากๆ ที่ตอนนี้มาช้านะคะ ตอนหน้าจะพยายามให้เร็วขึ้นค่ะ แต่ไม่กล้ารับปากเลยว่าจะเร็วขึ้นเท่าไหร่นะคะ ช่วงนี้งานเข้าค่อนข้างหนักจริงๆ แล้วน่าจะเข้าไปถึงปลายมกราปีหน้าเลย T__T ตอบคอมเม้นต์กันดีกว่า สู้ตาย เนอะๆ @ คุณ อรุสา (npuiy) นั่นสินะคะ แบบนี้พี่ปูนเสียใจแย่เลย แต่ดูเหมือนพี่ปูนจะทำใจมานานแล้วนะคะเนี่ย ^__^ รออ่านพี่มะพร้าวอยู่นะคะ แอบทวงซะงั้น ของตัวเองก็ลงช้าเหมือนกัน หุๆ @ คุณ GTW สวัสดีค่ะอาจารย์ วันนั้นได้ทานตำบักหุ่งหรือเปล่าคะ หวังว่าคงจะสมใจอยากนะคะ ชอบเหมือนปอเลย ตำปูปลาร้า เผ็ดๆ แซ่บหล๊าย หลาย ฮ่าๆๆ ขอตัวกับหัวใจ น่ากลัวจริงๆ ค่ะ แต่ฝันต้องการแค่นั้นล่ะคะ ไม่อยากได้อะไรจากปายเลย ปล. ตอนนี้น้องน้ำคงเก็บกระเป๋าหนีออกจากบ้านแล้วนะคะ แต่คงจะเหนื่อยกับการกวาดบ้าน ถูบ้าน เอาใจช่วยนะคะ ^__^ @ คุณ NUAOFFYHUB ไม่อ่านไม่เป็นไร ทักทายกันได้เสมอค่ะ ว่าแต่ตอนนี้หิวข้าวเช้าค่ะ เพราะตื่นซะเที่ยงเลย ^__^ @ คุณ :::อาราเร่::: ฝันคงจะไม่ได้ตั้งใจค่ะ ตอบแบบขอไปทีมากกว่า แบบว่าหาอะไรไม่ได้ ก็ขอตัวกับหัวใจก็พอ ประมาณนี้ ^__^ แต่ไม่รู้ว่าหนุ่มปายเค้าคิดลึก @ คุณ กุลธิดา (kdunagin) เขียนไปก็สงสารปายมากมายค่ะ แต่หนุ่มปายก็คงมีวิธีจัดการหัวใจตัวเองแน่นอนค่ะ ^__^ เอาใจช่วยเรื่องคนที่บ้านด้วยนะคะ @ คุณ นารีจำศีล ใช่ค่ะปายกับฝัน เป็นเพื่อนกันก็ดีแล้ว แต่จะดีกว่านี้เนอะ ถ้าหนุ่มปายเค้าห้ามใจตัวเองได้ ปล. อยากไปช่วยถูบ้านนะคะ แต่วันนี้ตื่นซะเที่ยงเลย ^__^ ได้หยุดวันเดียวต้องนอนให้คุ้ม หุๆ @ คุณ OhHOhAe (เด็กสรรพสน) ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่งเลยค่ะ แต่อย่างที่บอกตอนนี้งานเข้ามากมายเลยค่ะ อาจจะลงช้าไป แต่ลงจบแน่นอนค่ะ ^__^ ขอบคุณนักอ่านเงาทุกคน ขอบคุณทุกๆ กิฟที่มอบให้จาก คุณกุลธิดา คุณปุ้ย คุณ ravio อาจารย์จี พี่นุ้ย คุณแอนู คุณอาราเร่ คุณความรู้สึกช้าช้า(รู้สึกช้าเหมือนพี่ปูนเลยแฮะ) คุณห้าสิบป่าย และคุณวันหน้าผมจะเป็นนายช่่างนะคะ ..^____^.. เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 14:01:24

ความคิดเห็นที่ 4 ปิดท้ายด้วยเอ็มวีน่ารักๆ ค่ะ การเปลี่ยนแปลง จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 14:07:38

ความคิดเห็นที่ 5 รอตอนหน้าค่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 20:21:25

ความคิดเห็นที่ 6 จบบทได้คาใจมากๆ เลยค่า แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 54 05:09:02 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 54 06:43:24

ความคิดเห็นที่ 7 ท่าทางจะจมน้ำจริงๆ..... ไม่น่า...คนเขียนไม่ใช่คนใจร้ายนี่นา ยังไงก็ให้นายพีรภาสรับบทเครียดๆไปก่อนเถอะ ^__^... ตำบักหุ่งทานหลายครั้งแล้วเด้อ น้องน้ำถือวิสาสะเข้ามาอยูาในบ้านแบบไม่ได้รับเชิญ ผลคือผมต้องสละบ้านให้น้องน้ำยึดครอง หนีไปอยู่แถวอิสานกินตำบักหุ่งสบายใจ แซบหลายๆ ทุกวันนี้น้องน้ำยังไม่ยอมออกจากบ้านเลยครับ งือ...... คุณ: pormare โชคดีจัง น้องน้ำยอมล่าถอยแล้ว นึกภาพร่องรอยที่เธอฝากเอาไว้คงดูไม่จืดนะครับ ไม่เป้นไร เนอะๆ ยังไงเธอก็ยอมออกไปแล้ว แล้วปีหน้าไม่ต้องมาเยี่ยมคุณ  pormare อีกนะน้องน้ำ ไม่งั้นจะจับต้มเสียให้เข็ด ^__^.... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 54 09:02:25

ความคิดเห็นที่ 8 หวัดดีค่า จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 54 12:04:22

ความคิดเห็นที่ 9 หวัดดีค่ะคุณแอนู บ้านคุณแอนูน้ำท่วมไหมคะ ถามดีเลย์ไปหรือเปล่าเนี่ย --" อาจารย์จี บ้านปอยังไม่ท่วมค่ะ แต่สงสัยว่าน้องน้ำคงหลงเสน่ห์อาจารย์เข้าให้แล้ว ก็เลยไม่ยอมออกไปไหนนะคะ ^^ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 54 22:09:02

ความคิดเห็นที่ 10 ม่ายนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 54 23:39:52

ความคิดเห็นที่ 11 คนเขียนเบื่อทะเล แต่น้องป่อยอยากไปเที่ยวทะเลเหรอจ๊ะ อิ อิ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 54 20:05:24

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่ท่วมค่ะ รอดไปค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 22:26:29