ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 29               ในความเวิ้งว้าง นานแสนนานราวชั่วนิจนิรันดร์ หญิงสาวคิดว่าตนเองส่งเสียงกรีดเสียงร้องออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ในความเป็นจริงแล้วมันแค่การเปล่งเสียงร้องอึกอักอยู่เพียงในลำคอที่แห้งผากเท่านั้น อาการชาวูบเสียดเสียวแล่นปราดในช่องท้องเมื่อรับรู้ถึงร่างที่หล่นลงมาอย่างอิสระ ผ่านกระแสลมปะทะใบหน้า เสียงอื้ออึงจนฟังไม่ได้ศัพท์                ฤาว่าความตายจะเป็นเช่นนี้เอง? ทุกอย่างพร่าเลือนได้ยินเพียงเสียงหัวใจโลดลิ่วจนแทบปะทุออกนอกทรวงอก จนท้ายที่สุด เหมือนกาลเวลาหยุดค้างนิ่ง ความหวั่นกลัวเหล่านั้นขมวดรวมกันจนกลายเป็นความเงียบ รอคอย ปลายทางแห่งมรณะที่กำลังดำเนินมาถึงจากพื้นเบื้องล่าง                  แรงกระแทกบางเบานุ่มหยุ่นเกิดขึ้นในเวลาต่อมา เหมือนร่างถูกร้อยรัดเอาไว้อย่างรวดเร็วด้วยบางสิ่งบางอย่าง นุ่มนวลและแข็งแกร่งไปพร้อมกันไม่ต่างกับเปลผ้าที่ขึงรอรับเอาไว้ ความนุ่มนวลของมันทำให้ไม่ได้รู้บาดเจ็บใดๆหากความแข็งแกร่งก็ช่วยรองรับและพยุงน้ำหนักโดยเปลธรรมชาตินั้นไม่หลุดขาดออกจากกันเสียก่อน เพิ่งสัมผัสถึงใยเหนียวหนับที่ติดอยู่กับแผ่นหลังได้ในเวลานั้นเอง เมื่อเอื้อมมือออกไปสัมผัสและความเหนอะเหนียวประหลาดก็ติดมือตามขึ้นมา             แม้จะเพียรขยับร่างกายสักเพียงใด สิ่งที่รองรับอันหยุ่นนุ่มก็หาได้หลุดออกไปไม่ แทบไม่ต่างกับถูกผนึกไว้กาวเนื้อดีตรึงติดกับร่างของหล่อนเอาไว้จนแกะแทบไม่ออก!               พยายามขยับกายอีกครั้ง ความรู้สึกโหวงลึกยังปรากฏไม่จางหาย แต่ความฉงนสนเท่ห์ก็มีมากกว่า ออกแรงพลิกกายอีกด้านหนึ่งและตวัดเท้ายื่นผ่านออกไปสัมผัสกับแง่งหินที่รองรับอยู่ในระดับต่ำลงไปไม่มาก จนทำให้มั่นใจที่จะเหวี่ยงตัวเองลงไปบนพื้น เปลธรรมชาติที่เหนียวหนึบกับแผ่นหลังช่วยดึงกายรั้งแผ่นหลังเอาไว้ แต่เมื่อเท้าทั้งคู่สัมผัสกับพื้นเบื้องล่างได้สำเร็จ หล่อนก็รีบสลัดเสื้อของตัวเองออกจนเหลือเพียงเสื้อยืดเนื้อบางสวมทับเอาไว้ ปล่อยให้เสื้อตัวนอกตัวนั่นผนึกแนบกับเส้นใยประหลาดเหล่านั้นแทน                ในแสงมลังเมลืองราวกับอยู่ในคาบแห่งสนธยากาล มองเห็นแสงสีเหลืองปนแดงฉานคล้ายสีเลือดแปมปนอยู่กับผืนฟ้าคล้ำเข้ม ทำให้มองเห็น “เปลธรรมชาติ”ที่ช่วยรองรับร่างเอาไว้ได้อย่างชัดเจน มันไม่ใช่รากไม้หรือกิ่งเถาวัลย์ใดๆทั้งสิ้น แต่มันคือเส้นใย... เส้นใยสีเงินยวงที่ทอถักประสานกันเป็นโครงร่างขนาดมหึมา ขึงประหนึ่งแพตาข่ายโยงใยระหว่างกิ่งสุมทุมพุ่มไม้หนาทึบเบื้องล่างใต้หุบผาแห่งนี้              เมื่อปรับสายตาชัดขึ้น เกตุมาลาจึงตระหนักว่าสิ่งนั้นคือสายใยดักแด้ ทั้งชนิดที่กำลังห่อหุ้มตัวอ่อนขนาดยักษ์ และใยที่แห้งกรังทิ้งคาเอาไว้กับกิ่งไม้ไม่ต่างกับเปลยวน รองรับการตกลงมาจากหน้าผาเบื้องบนเมื่อครู่นี้ด้วย               ขนลุกซู่เมื่อประจักษ์ถึงความจริงที่มิอาจปฏิเสธ... บัดนี้ได้ตกลงมาอยู่ท่ามกลางฝูงดักแด้ผีเสื้อจำนวนมหาศาล ใต้หุบผาแห่งนี้แล้วโดยบังเอิญที่สุด และไม่รู้ว่าจะหนีออกไปจากสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไร!!            หญิงสาวเผลอยกมืออุดริมฝีปาก กลั้นเสียงกรีดร้องเมื่อมองเห็นการขยับไหวของดักแด้รังหนึ่งเยื้องออกไปเบื้องหน้า การขยับของมันบ่งถึงการเปลี่ยนรูปของตัวดักแด้มหัศจรรย์ที่กำลังจะโผล่พ้นเยื่อหุ้มออกมาให้หล่อนยลโฉมในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้...              คุณพระช่วย...               *********************            แสงจันทร์สีเลือดทอประกายหม่นสลัวผ่านเงาไม้หนาทึบลงมาเพียงเจือจาง ตลอดเส้นทางเปลี่ยวร้างพลางไพรดูเหมือนจะยืดยาวจนไม่มีที่สิ้นสุด ตลอดเส้นทางขรุขระของถนนลูกรังนี้ปราศจากแสงไฟนำทางใดๆทั้งสิ้น นอกจากไฟสองดวงจากหน้ารถเก๋งที่วิ่งฝ่าตะบึงไปตามเส้นทางคดเคี้ยวและสูงชันขึ้นเรื่อยๆโดยที่คนขับหาได้เบาเครื่องแต่ใดไม่                 ละอองฝุ่นดินฟุ้งตลบไล่หลังในความเยียบเย็นแห่งรัตติกาล แล้วกลืนเข้ากับหมอกหนาวที่ก่อตัวขึ้นช้าๆ ก่อนจะกลายเป็นละไอลอยอ้อยอิ่งรอบบริเวณ จากหน้าต่างรถเย็นเฉียบ ทิพย์มณีแนบใบหน้ากับกระจกที่ขึ้นฝ้า พลางห่อตัวอย่างหนาวเหน็บระหว่างมองผ่านออกไป                สีดำทะมึนเบื้องล่างมองคล้ายเวิ้งลึกมืดทมิฬไร้ก้นบึ้ง บอกให้พอรู้ว่าข้างไหล่ทางที่ลาดลึกลงไปคือหุบเหวสูงชันที่มีแต่ผืนป่าหนาทึบลดหลั่นกันอยู่เบื้องล่าง ให้ตายเถอะ! หล่อนไม่เคยคาดคิดแม้แต่น้อยว่าจะต้องเดินทางมายังสถานที่กันดาร เต็มไปด้วยพุ่มไม้หนาทึบรกชัฏ และน่าหวั่นเกรงเช่นนี้มาก่อน ภาพของผาติ้วในความคิดของเด็กสาวก็ไม่ต่างกับอุทยานแห่งชาติแสนสวย เต็มไปบรรดานักท่องเที่ยวที่ยกโขยงมากางเต็นท์หาความสำราญ มีน้ำตกหรือไม่ก็แนวทุ่งหญ้าเขียวขจีสุดลูกหูลูกตาท่ามกลางแสงตะวันยามเช้า                 บรรยากาศคงไม่ต่างกับบ้านไร่รีสอร์ทที่หล่อนเคยเดินทางไปพักผ่อนกับครอบครัวในวันหยุดปลายสัปดาห์สักแห่ง...             แต่ทุกอย่างก็ตรงกันข้ามกับความคิดฝันโดยสิ้นเชิง เส้นทางคดเคี้ยวเต็มไปด้วยหลุมบ่อทุกระยะทำให้ทิพย์มณีปวดศีรษะไปหมด ยิ่งแรงสั่นสะเทือนของตัวรถตลอดเวลา แทบจะต้องขอให้ ธุมชาลจอดรถเพื่อลงไปอาเจียน ถ้าหากไม่หวั่นผวากับความมืดรอบด้านในขณะนี้... มันช่างเป็นความมืดทึบทะมึนเหมือนอยู่ท่ามกลางฉากผืนป่าราตรี ที่กำลังคลี่คลุมม่านสีข้นดำซึ่งถูกราดทับด้วยน้ำหมึกซ้ำลงมา                   ความมืดมิดน่าสะพรึงก็พร้อมจะโอบเงื้อมเงาของมันเข้ามาคุกคามรถยนต์คันน้อย ให้ตกอยู่ภายใต้อำนาจลึกลับของมันอย่างร่าลำพอง หล่อนสัมผัสมันได้ในช่วงเวลานั้นด้วยใจระทึก มองไปด้านหลังเบาะก็เห็นเรืองดาวนอนนิ่งเงียบ น่าหมั่นใส้นัก เมื่อเห็นเพื่อนสาวเจ้าสำออยหลับสนิทตลอดระยะทางยาวไกล โดยไม่รู้สึกรู้สมใดๆ ปล่อยให้หล่อนเป็นฝ่ายชวนอาจารย์หนุ่มคุยไปเรื่อยๆ และเขาก็ถามคำตอบคำ เหมือนใจจดจ่อกับเป้าหมายปลายทางเบื้องหน้า มากกว่าตัวของหล่อนเอง จนทิพย์มณีต้องยุติการสนทนาลงเองโดยปริยาย               อาจารย์ชาลแทบจะไม่สนใจเลยสักนิดเดียว              เป็นครั้งแรกที่เด็กสาวผู้เอาแต่ใจเป็นฝ่ายถามกับตัวเอง คิดผิดหรือเปล่าที่ตัดสินใจเดินทางมาที่นี่กับเขา... ผู้ชายที่คิดว่า “ใช่” คนนี้?             และเมื่อความมั่นใจทระนงตนกลับคืนมา เด็กสาวผู้มาดมั่นก็ปัดความคิด “รกสมอง”นั้นทิ้งไปอย่างไม่ไยดีเช่นเดิม มองผ่านม่านกระจกไปสู่ความเวิ้งว้างมืดมนรอบด้านอีกครั้ง แล้วแอบถอนใจเหนื่อยหน่าย             ไม่มีหลักเขตหรือป้ายบอกระยะทางมาเกือบยี่สิบกิโลเมตรแล้วกระมัง? นับจากถนนยางมะตอยสายหลักที่ธุมชาลตัดสินใจเลี้ยวแยกเข้ามาในป่านรกทุรกันดารแห่งนี้ รู้แต่เพียงว่าปลายทางของมันคือหมู่บ้านเล็กๆที่เรียกกันว่าหมู่บ้านผาติ้ว จุดหมายของการเดินทางในครั้งนี้นั่นเอง ได้แต่นึกภาวนากับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ขอให้ห้วงเวลาแห่งความทรมานนั้นสิ้นสุดลงเสียที               และมันก็มาถึงจริงๆราวกับพระเจ้ารู้เห็นเป็นใจ เมื่อดอกเตอร์ธุมชาลแตะเบรกกะทันหัน จนหญิงสาวผู้ตกอยู่ในห้วงภวังค์แทบหน้าคะมำ              “อาจารย์มีอะไรหรือคะ?”             “นั่น...”                ชายหนุ่มชี้มือตรงไปข้างหน้าแล้วรีบเปิดประตูลงไป ทิพย์มณีเลยจำเป็นต้องตามลงไปด้วย แสงจากไฟหน้าหม้อรถส่องให้เห็นถึงรถอีกคันหนึ่งที่จอดทิ้งค้างเอาไว้ข้างทาง รอยรถบนถนนดินลูกรังปรากฏเป็นแนวยาวลึก แสดงถึงการเหยียบเบรกในเวลากระชั้นชิด             “รถใครคะ อาจารย์?”                  รีบวิ่งตามออกมาสมทบ ไม่รู้เรื่องราวอะไรทั้งสิ้น นอกจากคิดแต่ว่าขอได้ติดตามอาจารย์หนุ่มในดวงใจมาด้วยกันก็พอแล้ว แม้จะถามอะไรเขาก็ไม่ได้ตอบอะไรมากมายนัก สังหรณ์บอกว่า ใจของเขาจดจ่ออยู่แต่กับ “พี่เกตุ” พี่เกตุเพียงคนเดียว รวมถึงการมาที่ผาติ้วแห่งนี้ด้วย                 ธุมชาลตรงดิ่งไปที่รถที่จอดเค้เก้ข้างทางคันนั้น แล้วกระชากประตูเปิดออกด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน ภาพจากกล้องวงจรปิดที่ถ่ายมาโดยหมวดเขมชาติทำให้หัวใจเขาแทบสะดุด จำลักษณะรถคันนั้นได้แม่นยำรวมถึงทะเบียนรถโดยแทบไม่ต้องเดา                   นี่เป็นรถบุรโชติ คันที่มันลักพาตัวเกตุมาลามาด้วยกันนั่นเอง ชายหนุ่มชะโงกเข้าไปมองหาร่างหญิงสาวผู้เป็นเป้าหมายการเดินทางครั้งนี้ ด้วยความหวังและความห่วงกังวลสุดขีด แต่กลับไม่พบผู้ใดทั้งสิ้น                   “เกตุ?”                  ภายในรถคันนั้น มีเพียงกระเป๋าเงินของเกตุมาลาที่คงจะหล่นเอาไว้ตกอยู่ที่ด้านหลังรถเป็นหลักฐานบ่งชัดเท่านั้น นอกนั้นไม่มีสิ่งใดที่จะแสดงให้เห็นว่าหล่อนอยู่ที่นี่อีกต่อไป               “อาจารย์มาดูที่นี่สิคะ”                เสียงเรืองดาวดังขึ้น ทำให้ทั้งสองรีบตรงไปยังตำแหน่งที่เพื่อนทิพย์มณียืนตัวสั่นอยู่                “มีรอยอะไรก็ไม่รู้ค่ะ แล้วก็... เลือด...”               ไฟฉายที่เรืองดาวหยิบมาจากในรถเขานั่นเอง ฉายให้เห็นคราบที่ปรากฏเป็นทาง และต้นไม้ใบหญ้าที่เอนลู่เป็นแนวเหมือนมีรอยการเคลื่อนไหว ลงไปยังปลายเนินด้านล่าง ธุมชาลเตรียมขยับกายแต่ทิพย์มณีเป็นฝ่ายแตะมือเอาไว้ มือของหญิงสาวเย็นเฉียบ              “อาจารย์จะไปไหนหรือคะ?”                “ผมจะลงไปดู เรือง ขอไฟฉายให้ด้วย”               เรืองดาวส่งกระบอกไฟฉายให้ดอกเตอร์หนุ่มแต่โดยดี มีเพียงทิพย์มณีที่ทำสีหน้าเหยเก อากาศภายนอกเย็นยะเยือกจนยิ่งต้องห่อตัวลงด้วยความหนาวเหน็บ ทั้งหนาวกายและเยือกใจไปพร้อมกัน                จินตนาการเลวร้ายเกิดขึ้นกับเด็กสาว หล่อนคิดว่านั่นต้องเป็นรอยเลือดของเกตุมาลาแน่นอน!                 “อาจารย์ขา ทิพย์กลัวจังเลย อาจารย์จะทิ้งทิพย์ลงไปข้างล่างนั่นหรือคะ เผื่อว่า อาจจะมีอะไร...”                       หล่อนส่งเสียงอุทธรณ์อย่างน่าสงสาร ระหว่างรั้งมือชายหนุ่มเอาไว้อย่างสุดความสามารถ ชายหนุ่มอดเห็นใจอีกฝ่ายไม่ได้ เขาเอ่ยปลอบโยนทั้งที่ตัวเองก็รู้สึกมืดแปดด้านไม่ต่างกัน ความห่วงใยเกตุมาลามีไม่น้อย กว่าความรู้สึกรับผิดชอบ ที่พานักศึกษาสาวสองคนนี้ติดรถมาด้วยกัน                     “ขอเวลาแป๊บเดียวนะทิพย์ ผมจะลงไปไม่ไกล ทิพย์กับเรืองเอาไฟฉายนี่ตัวไว้แล้วกัน ผมมีอีกกระบอก รับรอง ไม่นานหรอก รออยู่ที่นี่แหละ”                    สายลมเย็นยามราตรีพัดผ่านเข้ามาปะทะผิวกายจนชายะเยือก ดอกเตอร์หนุ่มกระชับเสื้อแจ็คเกต เข้ามาแนบลำตัว เดินกลับไปที่รถ แต่แล้วเงาอะไรบางอย่างวูบไหวผ่านสายตาไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มหันขวับไปตามสัญชาตญาณ ก็เห็นแต่เพียงเงาดำโฉบผ่านหางตาหายไปกับพุ่มไม้ตะคุ่มฝั่งตรงข้าม ธุมชาลไม่ได้สนใจอะไรนัก คิดแต่เพียงว่าคงเป็นนกบางชนิดที่ออกหากินในเวลาค่ำคืนนั่นเอง แต่ทิพย์มณีที่ดูเหมือนจะควบคุมอารมณ์ได้น้อยกว่า รีบเปิดประตูตามออกมาเกาะแขนเขาเอาไว้แน่น มือของเด็กสาวเย็นเฉียบ เสียงที่พูดผ่านออกมาจากริมฝีปากซีดเซียวและเป็นควันขาวระอุกรุ่น                    “อาจารย์คะ ทิพย์กลัว... ทิพย์อยากไปจากที่นี่แล้ว มันมีตัวอะไรก็ไม่รู้ น่ากลัวเหลือเกิน เหมือนผีเสื้อ... ผีเสื้อยักษ์!”                     ชายหนุ่มแทบจะถอนหายใจ ซ่อนความอ่อนอกอ่อนใจเอาไว้ภายใต้สีหน้าเคร่งขรึม ทิพย์มณีเป็นเด็กน่ารักช่างพูดคุยในเวลามาสอนก็จริง  แต่เมื่อต้องมาเดินทางร่วมกันจึงเพิ่งมองเห็นอีกลักษณะหนึ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความสดใสช่างเจรจา นั่นก็คือลักษณะของเด็กสาวไฮโซที่คุ้นชินกับชีวิตในเมืองและความอดทนต่ำ ดังนั้นเมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์ไม่พึงปรารถนาก็คิดแต่จะร่ำร้องเหมือนเด็กๆ และถอยหนีโดยไม่ยอมรับรู้ความเป็นจริงใดๆทั้งสิ้น เขาพยายามเอ่ยปลอบอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน ทั้งที่ใจร้อนรุ่มไม่แพ้กัน                    “ใจเย็นนะทิพย์ ทิพย์มีเรืองดาวเป็นเพื่อนอยู่แล้ว ผมรับรอง ว่าอยู่บนนี้ไม่มีอะไรเด็ดขาด”                  ยังไม่ทันพูดจบ เครื่องยนต์ที่เปิดสตาร์ทรถทิ้งเอาไว้ก็ดับลงเองโดยอัตโนมัติ แสงไฟจากหน้ารถที่สว่างจ้าแต่แรกดับวูบ กลายเป็นความมืดสลัว มองเห็นแต่แสงจากระบอกไฟฉายของเรืองดาว ธุมชาลรีบไขกุญแจสตาร์ทรถ แต่พบว่า เครื่องยนต์ดับสนิท โดยไม่มีวี่แววว่าจะติดขึ้นมาใหม่                   ดูเหมือนว่าทุกอย่างพร้อมใจจะเกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน ทิพย์มณีกรีดเสียงร้องโวยวายออกมาทันทีเหมือนคนสติแตก                  “รถเสีย? ตายแล้ว แล้วเราจะไปยังไงกันต่อล่ะคะ? อย่างนี้มิต้องนอนค้างอยู่ที่กลางป่าเขาหรอกหรือคะ? มืดจะตาย ทิพย์กลัวความมืดแบบนี้ด้วย ถ้าเกิดมีเสือสางเข้ามาล่ะก็... อื๋ยย์ย์...”                   พูดพล่ามออกมาไม่หยุดตามความเคยปาก เหลียวมองรอบกายไปมาด้วยสีหน้าหวั่นหวาดแกมสยอง เมื่อครู่นี้เมื่อออกไปยืนอยู่ข้างอาจารย์หนุ่ม ทิพย์มณีคิดว่าตนเองตาไม่ฝาดเมื่อเห็นแผงปีกสีดำทะมึนโฉบไหวผ่านศีรษะของธุมชาลไปเพียงเสี้ยวพริบตา มั่นใจว่านั่นคือผีเสื้อราตรี แต่เป็นผีเสื้อขนาดใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาในชีวิต...                 ดอกเตอร์หนุ่มมองลูกศิษย์สาวด้วยความห่วงใยและเข้าใจความกลัวของหญิงสาว แต่สถานการณ์วิกฤต ณ ขณะนี้ ทำให้ต้องสนใจการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าให้ผ่านพ้นไปก่อน              “ทิพย์เข้าไปนั่งรอในรถก่อนดีกว่านะ อากาศข้างนอกเย็น เดี๋ยวจะไม่สบายไป”              “ไม่ค่ะ ทิพย์ไม่ไป ทิพย์จะอยู่กับอาจารย์... ว้าย!!”             เผลอหวีดร้องออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากพุ่มไม้บนเนินด้านบน ก่อนที่จะมีเสียงก้าวสวบๆผ่านกอหญ้าสูงท่วมหัวลงมาบนพื้นถนนพอดี             “มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ คุณ?”               ในเงามืดสลัวและละไอหมอกเรี่ยพื้นเหมือนอยู่ในแดนสนธยา ธุมชาลเพิ่งมองเห็นว่าเจ้าของเสียงเป็นชายชาวบ้านสูงวัยคนหนึ่งและเด็กหนุ่มที่คงจะเป็นบุตรชายอีกคนหนึ่ง น้ำเสียงแปร่งๆและใบหน้ากร้านเกรียมของคนทั้งคู่ซ่อนอยู่ในเงามืดจนมองไม่เห็นนัยน์ตาที่หรุบต่ำลงกับพื้น เขาพยายามฉีกยิ้มขึ้นและเอ่ยสนทนา รู้สึกโล่งอกขึ้นมาบ้าง เมื่อทราบว่าคนทั้งคู่... แสงคำ ชายอาวุโสและคูน บุตรชายอาศัยอยู่ในหมู่บ้านผาติ้วที่อยู่ถัดลงไปจากบริเวณรถจอดอีกไม่ไกลมากนัก                  จากคำพูดเพียงสั้นๆ ทั้งสองเดินทางกลับมาจากหมู่บ้านอีกแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปคนละฟากเขา และคูนสังเกตเห็นแสงไฟจากหน้าหม้อรถของเขาก่อนเครื่องจะดับ แสงคำและบุตรชายเสนอให้เขาเดินทางตามไปพักด้วยกันที่หมู่บ้านเชิงเขาด้านล่างเสียก่อนในคืนนี้ ทิพย์มณีมองหน้าดอกเตอร์หนุ่มเป็นเชิงปรึกษา แม้จะรู้สึกไม่มั่นใจคนทั้งคู่สักเท่าใด แต่การอยู่กลางป่ากลางดงยามค่ำมืดเช่นนี้ก็เป็นสิ่งที่น่ากลัวยิ่งไปกว่า...                  แต่ชายหนุ่มยังกังวลกับเรื่องรอยที่มองเห็นลึกลงไปยังปลายเนิน รอยที่เขาไม่แน่ใจว่าเกิดขึ้นจากอะไร รวมถึงการตามหาเจ้าของรถปริศนาที่จอดทิ้งเอาไว้นั่น แสงคำนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะอธิบายด้วยสีหน้าเรียบเฉย                 “ตรงนั้นมันเป็นหน้าผานะนาย ไม่มีใครกล้าลงไปหรอก บางทีรอยที่เห็นมันอาจจะเป็นรอยสัตว์ที่ลงไปกินดินโป่งข้างล่างนั่นก็ได้”                   เสียงชายชราเอ่ยเบาๆเมื่อชี้มือลงไปที่ตำแหน่งปลายเนินด้านล่าง              “แล้วเราลงไปที่ใต้หน้าผานั่นได้ไหม?”                  เขาพยายามสอบถามด้วยความอดทนและเป็นห่วง อุปาทาน มองเห็นใบหน้าของชายชาวพื้นเมืองทั้งคู่คล้ายนิ่งงันไปชั่วขณะ              “ไม่ได้หรอก จนกว่าจะเช้า... ที่นั่นมันอันตรายมาก เป็นเขตป่าติ้วเลือด... เขตของพวกสาง!”               “สาง??”                     ***********************************                  บึงพลาญเสือไฟ คือบึงน้ำขนาดกว้างใหญ่ทอดตัวยาวอยู่เบื้องหน้ารายรอบด้วยแก่งหินเป็นลานกว้างตามชื่อพลาญในความหมายของแก่งหินนั่นเอง ฉากหลังบึงน้ำก็คือเทือกภูยาวเหยียดของปราการแห่งพนมดงรักหรือพนมดงเร็กที่กั้นอาณาเขตระหว่างสองดินแดนสองแผ่นดิน                มหาขุนคีรีทอดตัวนิ่งสงัดในความเงียบงัน ใกล้เข้ามาผืนน้ำสีคล้ำกระเพื่อมไหวน้อยๆเป็นระลอกพลิ้วท่ามกลางแสงจันทร์ สะท้อนเงาเลื่อมพรายน่าพิศวง ภาพอันน่าทัศนาแห่งธรรมชาติบริสุทธิ์เช่นนี้ หากเมื่อยามปรากฏในความเงียบสงัดแห่งรัตติกาล กลับก่อให้เกิดความน่าพรั่นพรึงบังเกิดขึ้นแทนที่ โดยเฉพาะเมื่อต้องเร่งฝีเท้าจ้ำเดินให้ผ่านไปสู่แสงสว่างของหมู่บ้านที่อยู่ถัดไปข้างหน้ายังอีกฝั่งบึงน้ำ            นี่เป็นเส้นทางลัดเส้นเดียวเข้าสู่หมู่บ้านผาติ้วตามที่คูนกับเฒ่าแสงคำเป็นฝ่ายนำทางมา ทิพย์มณีพยายามแหวกกอหญ้าสูงละลิ่วจนแทบท่วมมิดศีรษะ หอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน ชายสองคนผู้รับอาสานำขบวนต่างเดินไปตามเส้นทางรกชัฏเหล่านั้นอย่างชำนิชำนาญ เป็นบางครั้งเท่านั้นที่พวกเขาจะหยุดรั้งรอ ระหว่างที่หล่อนเดินล้มลุกคลุกคลานโดยมีธุมชาลเดินตามอยู่รั้งท้ายสุด                   ทิพย์มณีและเรืองดาวเพ่งมองชายพื้นเมืองทั้งคู่ด้วยความรู้สึกก้ำกึ่ง ทั้งหวั่นใจและโล่งใจไปพร้อมกัน โล่งใจที่ไปพ้นจากบริเวณรถเสียกลางทางไปเสียได้ แต่ก็ยังไม่รู้สึกแน่ใจในชายสองคนที่โผล่เข้ามาในจังหวะวิกฤตนั้นพอดี หล่อนไม่เคยถูกสอนให้ไว้วางใจใครง่ายๆ โดยเฉพาะคนแปลกหน้า                   ไม่รู้ว่าจะเป็นโจรหรือพวกผู้ก่อการร้ายรึเปล่า?                  แต่ที่น่าสังหรณ์ใจไปกว่านั้นก็คือ ทำไมชายทั้งคู่ถึงได้โผล่เข้ามาในช่วงเวลานั้นพอดี ราวกับรอคอยอยู่แล้ว?                     เงาสลัวสองร่างเบื้องหน้าในท่ามละไอหมอกยามดึกสงัด เดินดุ่มโดยแทบไม่คุยกัน เห็นแต่ร่างตะคุ่มของคนทั้งสองที่เดินดุ่มไปตามเส้นทางเบื้องหน้าอย่างชำนาญทาง และแนวพุ่มไม้ใบหนารายรอบที่สั่นไหวขยับแหวกออกจากกันทุกการบุกผ่านเข้าไป ภาพเหล่านั้นยิ่งก่อให้เกิดความหวาดหวั่นขึ้นมานับทวีคูณ ได้แต่ภาวนาให้ไปถึงหมู่บ้านที่คนพวกนั้นเรียกกันว่า บ้านผาติ้วโดยเร็ว                      หมู่บ้านผาติ้วตั้งอยู่สุดพื้นที่ชายแดนในผืนป่าดงดิบกินเนื้อที่บริเวณมหึมา คาบเกี่ยวอาณาเขตระหว่างชายแดนไทยกัมพูชา มันเป็นเพียงหมู่บ้านเล็กๆที่ซ่อนตัวอยู่อย่างสงบเงียบมาโดยตลอด แม้ว่าจะมีสถานการณ์ความรุนแรงระหว่างประเทศเกิดขึ้นบ้าง แต่ก็เกิดขึ้นในบริเวณอื่นแทบจะไม่เกี่ยวข้องกับชาวบ้านแถบนี้เลยแม้แต่น้อย              ชาวบ้านผาติ้วส่วนใหญ่ออกหาของป่าเพื่อนำมาใช้ประทังชีวิตในครอบครัว และมีเพียงบางคนเท่านั้นที่นำออกมาขายในตัวอำเภอที่อยู่ห่างไกลออกมาหลายสิบกิโลเมตร พวกเขาอยู่กันอย่างสงบสุขในร่มเงาของวัฒนธรรม ความเชื่อดั้งเดิมที่สืบทอดมาแต่ครั้งบรรพบุรุษ รวมถึงตำนานท้องถิ่นที่บอกเล่ากันสืบมาชั่วลูกชั่วหลาน                   และหนึ่งในความเชื่อถือศรัทธาเหล่านั้น ก็คือ เรื่องของ “ผีเชื้อ” หรือ ผีเสื้อ ที่เป็นเสมือนสัญลักษณ์แห่งปีศาจหรือที่ชาวบ้านเรียกขานนามของ “พวกเขาเหล่านั้น” กันสั้นๆว่า... สาง                    พวกสางหรือผีเชื้อ เป็นกลุ่มอมนุษย์ที่อิงอาศัยอยู่ร่วมกับชาวบ้านผาติ้วมานานแสนนาน ในพื้นที่บริเวณส่วนที่เคยเป็นขอบเขตของมัน                   ป่าติ้วเลือด!               เชื่อกันว่า ถัดจากบึงน้ำของพลาญเสือไฟลึกเข้าไป คือขอบเขตของป่าติ้วสีเลือด พื้นที่แห่งนั้นแทบปราศจากต้นไม้ชนิดอื่นๆ นั่นคือบริเวณหรืออาณาจักรของพวกสาง โดยที่พวกมันจะออกหากินกันเอง ในรูปของฝูงผีเสื้อหรือผีเชื้อ โดยมิได้ยุ่งเกี่ยวกับพวกมนุษย์                  มีเพียงบางครั้ง ในท่ามแสงสนธยามลังเมลืองของแดดผีตากผ้าอ้อมทอดลำอ้อยอิ่ง จะปรากฏเงาเคลื่อนไหวเงียบเชียบ หรืออาจจะมีเพียงเสียงเคลื่อนไหวรวดเร็วไม่ต่างกับสายลมพัดพร้อมกลิ่นสาบสางไม่ต่างกับซากศพโชยมากับสายลม บางครั้งก็ได้ยินเพียงเสียงกระพือปีกร่อนวูบไหวในความมืดแห่งรัตติกาล แต่ก็ไม่มีใครกล้าเผชิญหน้ากับพวกมันและดูเหมือนว่าผีเชื้อพวกนี้ก็จะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเหล่ามนุษย์ในหมู่บ้านแห่งนี้ด้วยเช่นกัน                 พวกมันจะมาปรากฏกายในรูปของผีเชื้อให้ประจักษ์แก่สายตาก็ เฉพาะแต่ในเวลาที่จะเกิดเหตุการณ์สำคัญร้ายแรงแก่หมู่บ้าน เป็นเสมือนลางสังหรณ์แห่งเภทภัย จึงยิ่งไม่มีผู้ใดต้องการพบเห็นการปรากฏของพวกมันเข้าไปอีก              เขตแดนเหล่านั้น ถูกกั้นเอาไว้ด้วยแนวไม้ไผ่ลงอาคมปักไว้รอบบริเวณ เป็นเขตประตูป่าอาถรรพ์                 “หลายสิบปีมาแล้ว ก่อนการระบาดของโรคร้าย เคยพวกปู่ย่าตายายเคยเล่าให้ฟังว่า พวกสางปรากฏกายขึ้นในรูปฝูงผีเสื้อจำนวนมากมาย บินว่อนไปทั่วทั้งหมู่บ้านในยามกลางคืนจนมองฟ้าแทบไม่เห็น ไม่ต่างกับกบกินเดือน แล้วหลังจากนั้นไม่นานนัก ก็เกิดโรคห่าลงกินชาวบ้านผาติ้วจนแทบยกหมู่บ้าน”                อาณาบริเวณของพวกมัน มีแนวไม้ปักพร้อมรอยขีดสีแดงเป็นสัญลักษณ์ และยังมีแนวต้นติ้วเลือดขึ้นเป็นดงหนาทึบกำหนดเขตแดนที่ชัดเจน ราวกับถูกขีดเส้นกันเอาไว้แต่แรก ดินแดนที่มนุษย์ไม่สมควรก้าวล่วงเข้าไป อาจจะมีบางครั้งที่คนในหมู่บ้านพบเห็นเหตุการณ์แปลกๆเมื่อเผลอล่วงผ่านเข้าไปในอาณาเขต “เฉพาะ”เหล่านั้นโดยไม่รู้เท่า แต่ก็มิได้เกิดเหตุการณ์ร้ายแรงใดๆนอกจากอาการเจ็บป่วยเป็นไข้ จนชาวบ้านต้องทำพิธีขอขมาต่อ “ผีเสื้อ” เหล่านั้น ทุกอย่างก็จะกลับคืนสู่สภาพปกติ               ทุกอย่างดำเนินไปเช่นนั้น ตราบจนกระทั่ง...             การมาถึงของกลุ่มคนเมือง ผู้ที่ชาวบ้านรู้จักกันในนามของ “นายฝรั่งผู้หญิงผมทอง”                            ******************** จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 16:40:18

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 30              คาเรน โรมินสกี เป็นนักวิทยาศาสตร์สาวที่มีแรงผลักดันสู่ความสำเร็จอย่างสูงเกินกว่าคนปกติทั่วไป หัวใจของหล่อนมุ่งอยู่กับการค้นคว้าวิจัยในศาสตร์ของตนเอง ไม่สนใจต่ออุปสรรครอบด้าน ในหัวสมองของคาเรนมีอยู่เพียงสองสิ่งเท่านั้น คือ เงินทุนที่จะได้รับจากงานวิจัยจำนวนมหาศาลและ... ผีเสื้อ!!               โดยเฉพาะผีเสื้อเรืองแสง...               หลายสิบปีก่อน ในห้วงแห่งความทรงจำสีซีดจาง เด็กหญิงคาเรน เกิดในเมืองสตารายา เมืองเล็กๆชายแดนแห้งแล้งและเยือกหนาวของดินแดนขอบที่ราบไซบีเรียฝั่งตะวันออกอันกว้างใหญ่ไพศาล ไซบีเรียอันมาจากรากศัพท์ภาษามองโกเลียว่า“ไซบี” หมายถึงดินแดนแห่งนิทรา หรือความหลับใหล ไม่ต่างกับการเดินทางเข้าสู่สนธยานครอันลึกลับน่าสะพรึง ผู้ที่ล่วงผ่านเข้าไปจักไม่มีวันตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายแดนนรก!               ณ เมืองสตารายาอันสงบเงียบ นอกจากแนวเทือกเขาอูรัลปรากฏเป็นฉากหลังงดงามแล้ว ยังมีเหมืองเกลือขนาดใหญ่มหึมาอยู่ทางด้านทิศใต้ของตัวเมือง แม้จะเป็นเหมืองร้างแต่ก็เป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่ง พอๆกับทะเลสาบสตารายาใจกลางเมือง ที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาในความคิดของเด็กหญิง                    ผืนน้ำใสแจ๋วราวกระจกแก้วจะแปรเปลี่ยนเป็นเนื้อน้ำแข็งขาวโพลนในเหมันตฤดูอันหนาวเหน็บอุณหภูมิติดลบภายใต้จุดเยือกแข็ง หากเมื่อผ่านพ้นฤดูกาลอันเย็นเยือกนั้นไปแล้ว เข้าสู่ห้วงแห่งคิมหันตฤดูอันอบอุ่น ผู้เป็นมารดามักจะพาเด็กหญิงไปนั่งเล่นในสวนสาธารณะเพื่อรับลมเย็นริมทะเลสาบอยู่เป็นประจำ                บริเวณรายรอบสวนสาธารณะแห่งนั้นก็จะเซ็งแซ่ไปด้วยเสียงนกร้อง เสียงนักดนตรีที่มาเล่นดนตรีบรรเลงอย่างสดชื่น เสียงเด็กเล็กพากันวิ่งเล่นเจี๊ยวจ๊าวกันอย่างสนุกสนาน สลับกับเสียงสนทนากันของบรรดาแม่บ้านชาวเมือง มันเป็นภาพแห่งความประทับใจจนยากจะเลือนลืม               และความทรงจำในครั้งสุดท้าย เท่าที่จดจำได้ ก็คือการมาถึงของ “พวกมัน”               เป็นช่วงสนธยากาลที่กลุ่มชาวเมืองต่างจูงลูกหลานหรือคนรักออกมานั่งตากอากาศปลายฤดูร้อน กลิ่นดอกไอริสป่าสีม่วงเข้มกำจายกลิ่นหอมตลบรอบบริเวณ ความเหนียวเหนอะของเหงื่อไคลจากอากาศระอุยามบ่ายค่อยคลายลงเมื่อสายลมยามสายัณห์โปรยเป่ากำซาบผิวกายจนเริ่มเย็น  เด็กหญิงกระชับชายผ้าโปร่งบางให้แนบชิดเข้ากับลำตัว ขณะที่ผู้เป็นมารดากำลังยืนพูดคุยกับมิสมาเรีย เพื่อนบ้านที่กำลังพาลูกสาวของเธอออกมาเดินเล่นอยู่เช่นเดียวกัน            “ได้ข่าวว่าทางการกำลังจะปิดโรงงานที่เพิ่งก่อสร้างไม่นานนี้เหรอจ๊ะมาเรีย? แล้วนิโคไลกับเธอล่ะ จะไปอยู่ที่ไหนกัน?”                   นิโคไลสามีของมาเรียเป็นวิศวกรก่อสร้างที่ทำงานในโรงงาน ครอบครัวนี้เพิ่งย้ายมาจากเมืองเคียฟ เมืองหลวงในปัจจุบันของยูเครนหรือรัสเซียน้อย ที่ถูกแยกออกมาจากสหภาพโซเวียตในเวลาต่อมา                 มาเรียพยักหน้าด้วยนัยน์ตาหมองๆ ในเมืองอันแสนเงียบสงบและร่มรื่นแห่งนี้ มีโรงงานอุตสาหกรรมก่อสร้างขึ้นเพียงไม่กี่แห่ง รวมทั้งโรงงานขนาดใหญ่อีกแห่งหนึ่งของรัฐบาลที่สร้างถัดออกมาจากพื้นที่ขอบทะเลสาบลึกเข้าไปในเขตไซบีเรีย                ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่ามันเป็นโรงงานอะไร นอกจากเห็นรถและฮอลิคอปเตอร์ของทางการบินเข้าออกในบริเวณนั้นอยู่บ่อยครั้ง                 มีเสียงซุบซิบร่ำลือกันหลายกระแส บ้างก็ว่าที่นั่นเป็นฐานที่มั่นลับแห่งหนึ่งของเคจีบี บ้างก็ว่าเป็นค่ายกักกันนักโทษที่ยังหลงเหลืออยู่สำหรับให้ทางการทดลองทางวิทยาศาสตร์อย่างลับๆ แต่สรุปแล้วก็ไม่มีใครที่รู้ความจริงเลยสักอย่างเดียว แม้แต่มาเรียเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่างานของสามีหล่อนต้องทำอะไรบ้าง หน้าที่ของแม่บ้านสาวจึงมีเพียงแค่การเป็นเครื่องจักรผลิตทารกและเลี้ยงเด็กเหล่านั้นให้กับนิโคไล เท่านั้นเอง!                แม่ยืนหันหลังให้ เด็กหญิงวางตุ๊กตาลงข้างกาย มองเห็นปอยผมสีแดงเข้มของมิสมาเรียเคลียอยู่ข้างแก้มเจ้าหล่อนที่เต็มไปด้วยรอยกระกระจายไปทั้งใบหน้า ริมฝีปากสีชมพูสดขยับขึ้นลงเป็นจังหวะของการสนทนาอย่างออกรส ร่างของหล่อนค่อนข้างท้วมเมื่อเทียบกับร่างผอมบางของมารดาเด็กหญิง                 คาเรน มองภาพเบื้องหน้าด้วยความเพลิดเพลิน มันช่างเป็นช่วงเวลาอันแสนอบอุ่นและสุขสงบเสียนี่กระไร เด็กหญิงอยากจะหยุดเวลาและทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ ณ เวลานี้ เช่นนี้ ตลอดไป...               ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงเอะอะฮือฮาจากผู้คนที่นั่งกันอยู่บริเวณรอบๆลำธาร สัมผัสถึงแรงกดลงบนผิวเนื้ออย่างลืมตัวของผู้เป็นมารดา เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นบนท้องฟ้า ไม่ต่างกับเพื่อนบ้านหลายคนที่กำลังทำเช่นเดียวกัน และก็มองเห็น...                   ในท่ามม่านสนธยาที่เริ่มพร่าเลือน ฝูงผีเสื้อนับร้อยพันพากันโบยบินมาจากทิศทางของป่าไทก้าดึกดำบรรพ์ ลึกเข้าไปในเขตไซบีเรีย จำนวนมากมายมหาศาลของพวกมันกลบแสงตะวันอ่อนล้าลำสุดท้ายจนทำให้ผืนฟ้าแทบจะกลายเป็นสีคล้ำทะมึน               จากนั้นฝูงผีเสื้อทั้งฝูงก็กรูกันลงยังผืนทะเลสาบด้วยอาการบินว่อนสะเปะสะปะราวกับจะบินหนีภัยบางอย่าง               การบินไร้ทิศทางนั่นเองทำให้บางตัวพุ่งเข้าปะทะร่างกลุ่มคนที่กำลังลุกขึ้นวิ่งหลบเข้าไปภายในอาคาร และอาคารที่ทำการของเหมืองเกลือที่อยู่ติดกัน                เสียงร้องอุทานอย่างตระหนกดังขึ้นจ้าละหวั่น บางตัวพุ่งเข้าไปในหน้าหม้อรถยนต์และอัดติดกันเละอยู่ภายในนั้น หลายตัวพุ่งเข้าปะทะกระจกหน้ารถยนต์ที่คนขับกำลังเร่งเครื่องเพื่อออกจากบริเวณสถานที่แห่งนั้นจนทำให้รถเสียหลักเบนออกนอกเส้นทาง ในช่วงเวลาที่ทุกอย่างสับสนผิดปกตินั้นเอง ผืนฟ้าฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือก็สว่างวาบขึ้นในท่ามกลางเสียงกระพือปีกสับสนจนสว่างโพลงไปทั่วทั้งผืนฟ้า               จากนั้นกัมปนาทของการระเบิดครั้งใหญ่อย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนก็บังเกิดขึ้นโดยไม่มีใครคาดฝัน เสียงกระหึ่มดังจนแก้วหูปวดร้าวและเงียบสนิทไปในเวลาไล่เลี่ยกัน               เด็กหญิงเบิกนัยน์ตาโพลงโดยไม่อาจกระพริบ ต่อภาพมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า แทบไม่ต่างกับการสันดาปขึ้นเองของธรรมชาติ ฝูงผีเสื้อนับร้อยพันเหล่านั้นต่างลุกติดไฟจนสว่างโพลง แรงปะทุทำให้ร่างทั้งร่างกลายเป็นสีเพลิงกระจ่างจ้า เมื่อพวกมันขยับบินอยู่กลางผืนอากาศ ดูแล้วไม่ต่างกับแมลงที่เรืองแสงขึ้นเองได้                 พวกมันถูกเผามอดไหม้ในเสี้ยววินาที ในขณะที่ร่างกายยังโบยบินค้างอยู่เหนือพื้นดิน เป็นความตายที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเกินคาดคิด                เมื่อนั้นเองเด็กหญิงจึงรู้สึกถึงคลื่นความร้อนระอุไม่ต่างกับการถูกขังอยู่ภายในเตาอบ แผ่ขยายคลื่นมรณะคลี่คลุมเข้ามาหาอย่างคุกคาม... ตามมาด้วยกลิ่นเหม็นไหม้ฉกาจฉกรรจ์             ของสรรพสิ่งรอบด้าน รวมถึงผิวเนื้อมนุษย์!!                ต้นสนไซปรัสเป็นแนวยาวรอบทะเลสาบลุกติดไฟขึ้นได้ด้วยตัวเอง ส่วนปลายสนหงิกงอชี้ขึ้นสู่ท้องฟ้าแดงฉานจนเป็นสีเลือด การปะทุของลูกไฟเกิดขึ้นรวดเร็ว ราวกับไม่มีวันสิ้นสุด ประกายไฟพะเนียงกระโดดวิ่งโลดแล่นราวกับมีชีวิต และพุ่งตรงเข้าหากลุ่มคนเบื้องหน้ารวมทั้งเด็กหญิงคาเรนอย่างมุ่งร้ายหมายชีวิต             เสียงผู้คนกรีดร้องกันอย่างอลหม่าน เด็กหญิงมองเห็นร่างมิสมาเรียกำลังยืนสั่นระริกอยู่กลางสนามเมื่อประกายไฟพุ่งเปรี๊ยะลงมา พริบตาเมื่อประกายไฟจับผมสีแดงของหล่อนให้กลายเป็นสีเพลิง เปลวไฟลามเลียลงมาตามร่างของหล่อนอย่างรวดเร็ว และสันดาปกับองคาพยพจนกลายเป็นสีดำของเถ้าถ่านไปในบัดดล!              ไม่มีโอกาสแม้แต่จะกรีดร้องขอความช่วยเหลือ                      วูบนั้นมือน้อยๆก็ถูกใครคนหนึ่งออกแรงกระชากให้วิ่งไปตามเส้นทางวกวนคดเคี้ยวที่มืดสลัวของอุโมงค์แห่งหนึ่ง ก่อนแรงดึงรั้งจะหลุดหายไป ด้วยสัญชาตญาณเด็กหญิงคาเรนส่งกรีดเสียงร้องด้วยความตระหนก ในแสงสลัวเลือนรางของอุโมงค์หินใต้ดินอันเย็นยะเยียบที่เพิ่งตระหนักว่ามันคือภายในบริเวณเหมืองเกลือร้างนั่นเอง                  เมื่อหันกลับไปก็เห็นใบหน้าของผู้เป็นมารดาลอยเด่นอยู่ ใบหน้าซีดขาวปราศจากสีเลือด ร่างกายอ่อนปวกเปียกจนทรงกายแทบไม่อยู่กำลังสั่นสะท้านเกินควบคุม มือพยายามเอื้อมขึ้นคล้ายจะเพรียกหาบุตรรัก              “คาเรน หนีไปลูกจ๋า รีบหนีไป ไม่ต้องห่วงแม่...”                “มะแม่... แม่จ๋า”                  ร่างนั้นทรุดฮวบลงกับพื้น คาเรนพยายามจะวิ่งตรงเข้ามาหา เห็นแต่ใบหน้าของแม่พยายามสั่นปฏิเสธเพื่อให้เด็กหญิงหนีเอาชีวิตรอด และจากนั้นกระแสผู้คนที่วิ่งเข้ามาก็ผลักร่างเด็กหญิงให้ไหลตามลึกเข้าไปเรื่อยๆ จนมองไม่เห็นผู้เป็นมารดาอีกต่อไป...                อุโมงค์ของเหมืองเกลือใต้ดินแห่งนั้นคือสถานที่เดียวที่ช่วยชีวิตกลุ่มคนที่เหลือ ซึ่งหนีตายกันลงไปหลบซ่อนตัวไว้ได้ทัน                พวกเขาร่ำลือกันว่า หายนภัยที่เกิดขึ้นในวันนั้นคือความผิดพลาดของเตาอุปกรณ์ปรมาณู ที่ระเบิดขึ้นเอง จนทำให้เกิดการรั่วไหลของสารสารกัมมันตภาพรังสี!!                 และโรงงานลับแห่งนั้นที่ชาวเมืองสตารายาไม่เคยรู้มาก่อน แท้จริงก็คือโรงงานที่ใช้สำหรับการทดลองสร้างระเบิดนิวเคลียร์!!                    นั่นคือเหตุการณ์สะเทือนขวัญชาวเมือง ก่อนที่เหตุการณ์ร้ายแรงในประวัติศาสตร์หน้าหนึ่งของโลก จะตามมาในอีกเกือบยี่สิบปีถัดจากนั้น                 การระเบิดของเตาปฏิกรณ์ปรมาณูที่โรงไฟฟ้านิวเคลียร์เชอร์โนบิล ในเขตพรมแดนยูเครนติดกับประเทศเบลารุส ที่เป็นข่าวโด่งดังไปทั่วโลก                   ทว่าเหตุการณ์ที่เมืองสตารายาก่อนหน้านี้ กลับไม่ปรากฏในหน้าประวัติศาสตร์ใดๆทั้งสิ้น                 ทุกอย่างจมหายลงไปจากห้วงแห่งการรับรู้ของสังคมภายนอก นอกจากจะตราตรึงไว้ในใจของเหยื่อที่เหลือรอดชีวิตจากเหตุการณ์สยองขวัญในวันนั้นเท่านั้น!                 ***********************             ความตายที่เกิดขึ้นอย่างสยดสยองของชาวเมืองสตารายา ถูกปิดเป็นความลับของทางการ เพื่อไม่ให้ข่าวนี้รั่วไหลออกไปสู่โลกภายนอก มีเพียงผู้รอดชีวิตกลุ่มหนึ่งได้รับการเยียวยา และถูกส่งไปรักษาตัวอยู่ยังเมืองอันไกลโพ้น ไม่มีโอกาสได้ให้ข้อมูลกับสื่อมวลชนที่สงสัยในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพื่อให้เรื่องราวทั้งหมดจบลงแต่เพียงนั้น            ไม่มีใครรู้ว่า หลายคนเสียชีวิตในเวลาหลังจากนั้นด้วยความทุกข์ทรมาน ทั้งพิษสะสมของสารกัมมันตภาพ มะเร็งต่อมน้ำเหลือง มะเร็งต่อมไธรอยด์ และโรคอื่นๆที่ตามมาไม่ขาดสาย             ส่วนเด็กหญิงคาเรนถูกส่งตัวไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในกรุงมอสโคว์ โดยมีทั้งแพทย์และจิตแพทย์คอยเยียวยาฟื้นฟูจิตใจอันบอบช้ำแหลกสลาย รวมถึงการสะกดจิตเพื่อให้เด็กน้อยลืมภาพสยดสยองที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาให้มลายหายไปจากความทรงจำอีกด้วย                 โชคดีที่ร่างกายของเธอไม่ได้รับอันตรายใดๆรุนแรง ปริมาณสารกัมมันภาพที่ได้รับเข้ามาไม่สูงมากจนเป็นอันตรายถึงชีวิตและสามารถขจัดออกไปจากร่างกายได้ทัน                 ทว่าการรักษาในส่วนของจิตใจนั่นต่างหาก ที่ให้ผลน่าประหลาดใจยิ่งกว่า... ไม่ว่าจะด้วยวิธีการใดๆ รวมถึงการสะกดจิตที่ว่านั้น เพราะเพียงเวลาไม่นานอาการหวาดกลัวต่อภาพที่เกิดขึ้นมลายหายไปเป็นปลิดทิ้ง ต่างจากเด็กหรือผู้ประสบชะตากรรมคนอื่นที่มีอาการประสาทหลอนและคลุ้มคลั่งจากการสูญเสียคนในครอบครัวไปกระทันหัน                  คาเรนไม่เคยพูดถึงครอบครัวหรือผู้เป็นมารดาสุดที่รักอีกต่อไป ราวกับมีชีวิตอยู่เพียงลำพังบนโลกใบนี้ เด็กหญิงสามารถปรับตัวให้เข้ากับชีวิตรูปแบบใหม่ในบ้านพัก มีเพื่อนๆครู และสมาชิกที่สามารถพูดคุยเล่นได้อย่างปกติ จนทุกคนคิดว่าฝันร้ายเหล่านั้นน่าจะเลือนหายไปจากหัวใจบริสุทธิ์ของเด็กหญิงจนหมดสิ้นแล้ว                  หลายปีผ่านไป หล่อนเติบโตขึ้นพร้อมกับมันสมองอันปราดเปรื่อง จนสามารถได้รับทุนการศึกษาพิเศษให้เข้าเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ คาเรนคิดว่าหล่อนเองก็คงจะลืมภาพเหล่านั้นไปหมดแล้วเช่นเดียวกัน ในความทรงจำสีซีดจางที่ติดค้างอยู่บ้าง ก็คือภาพทะเลสาบแสนสวยท่ามกลางทิวทัศน์สุดลูกหูลูกตาของเทือกเขาอูรัลทอดตัวขนานยาวเหยียด ขวางกั้นพรมแดนอันแห้งแล้งของที่ราบไซบีเรียไว้เบื้องหลัง                ตราบจนกระทั่งการเข้าสู่แล็บทดลองทางแผนกสัตววิทยานั่นเอง ความฝันลางเลือนก็กลับปรากฏขึ้นอีกครั้งโดยมิคาดคิด!!                ดอกเตอร์ดิมิทรี เมนเดโกวิช เจ้าของทุนวิจัยในแผนกสัตววิทยา เป็นคนพาหล่อนไปยังห้องแล็บกีฏวิทยาด้านใน คาเรนเองก็เคยผ่านห้องแล็บนี้มาหลายครั้ง แต่ยังไม่มีโอกาสเข้าไปเยือนอย่างเป็นทางการเลยสักครั้งเดียว              “นี่เป็นพิพิธภัณฑ์แมลง ที่ทางมหาวิทยาลัยของเรากำลังจะเปิดทำการในเวลาไม่นานจากนี้”             ดอกเตอร์ดิมิทรีกล่าวอย่างภาคภูมิใจ เมื่อเห็นสายตาตื่นตะลึงของลูกศิษย์สาวคนเก่ง เมื่อมองเห็นแมลงนานาชนิดถูกสตาฟฟ์เอาไว้ แม้จะรู้ว่าคาเรนสนใจที่เรียนในสาขาจุลชีววิทยา ที่หล่อนทำคะแนนได้สูงลิ่วกว่าก็ตาม             แต่สายตาของคาเรนหาได้มองแมลงเหล่านั้นด้วยความตื่นตะลึงไม่ เด็กสาวเพ่งสายตาไปยังผีเสื้อสตาฟฟ์ตัวหนึ่งที่แขวนอยู่ในกรอบขนาดเล็กๆ มุมด้านหนึ่งของห้องแล็บ สีดำสนิทของมันกระตุ้นความทรงจำส่วนลึกให้คืนกลับมาในฉับพลันไม่ต่างกับขีดประกายสายฟ้า              “Black prince หรือที่เรียกว่าผีเสื้อเจ้าชายดำ”           เสียงโปรเฟสเซอร์อธิบายเบาๆ อีกฝ่ายเข้าใจว่าหล่อนสนใจกับสีสันของมันมากกว่าอย่างอื่น               “ตัวนี้เป็นผีเสื้อตัวผู้ ถ้ายูลองสังเกตดูให้ดีจะพบว่า มันไม่ได้เป็นสีดำสนิทสักทีเดียวหรอก เฉพาะปีกคู่หน้าเท่านั้นแหละ ถ้าเป็นปีกด้านล่างจะออกสีน้ำตาลอมเหลืองน้อยๆ มองไปแล้วก็ไม่ต่างกับผีเสื้อที่ถูกไฟคลอกจนดำเกรียม...”                ประโยคท้าย คนอธิบายเอ่ยเสียงหัวเราะน้อยๆ และวูบนั้นเองภาพผีเสื้อที่จุดประกายเรืองแสงจากการสันดาปของเพลิงระเบิดปรมาณูก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งต่อหน้าต่อตาในมโนสำนึกที่ไม่มีผู้ใดมองเห็น ผีเสื้อที่เต้นระบำ ปีกทั้งคู่จุดประกายเพลิงระยิบระยับ ก่อนที่พวกมันจะระเบิดตัวเองกระจัดกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ภายหลังจากการสันดาปเป็นถ่านคาร์บอนสีดำสนิทไม่ต่างกับผีเสื้อตัวนี้               “อาจารย์คะ”                คาเรนหันไปมองอาจารย์ด้วยสายตามุ่งมั่น และเอ่ยประโยคที่ทำให้ดอกเตอร์ดิมิทรีถึงกับยืนนิ่งงันเหมือนตนเองหูฝาดไปชั่วขณะ             “ดิฉันเปลี่ยนใจแล้วค่ะ ดิฉันต้องการจะเรียนต่อทางด้านกีฏวิทยา...”                ********************                ภายในเวลาไม่กี่ปี จากนักศึกษาสาวธรรมดาๆ คาเรน โรมินสกี ก็สำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาเอก กลายเป็นดอกเตอร์ผู้เชี่ยวชาญทางกีฏวิทยาอย่างเต็มภาคภูมิ หล่อนสมัครทำงานเป็นผู้ช่วยนักวิจัยอยู่ที่มหาวิทยาลัยในกรุงมอสโควนั่นเอง              สำหรับชีวิตครอบครัว คาเรนสมรสกับดอกเตอร์อังเดร นักวิทยาศาสตร์รุ่นพี่คนหนึ่งระหว่างศึกษาปริญญาเอกด้วยกัน จนทั้งคู่มี “อันนา” บุตรีตัวน้อยๆที่เป็นดังแก้วตาดวงใจ           มันคงจะเป็นความสมบูรณ์พรั่งพร้อม ทั้งความสำเร็จในการเรียน การงานและครอบครัว ถ้าหาก ภาพหลอนจากในอดีตจะไม่ย้อนกลับคืนมาหา และท้าทายให้ก้าวถลำลึกเข้าไปเรื่อยๆโดยไม่อาจควบคุมได้ ภาพผีเสื้อแปรสภาพเป็นเพลิงพระกาฬในวัยเยาว์จุดประกายความอยากรู้อยากเห็นให้หล่อนจนก้าวมาถึงในวันนี้ และมันจะไม่หยุดอยู่เพียงแค่นี้               หล่อนต้องการจะก้าวไปให้ไกลยิ่งกว่านั้น ไปสู่การยอมรับจากนานาชาติทั่วโลก ในความเก่งกล้าของตนเอง เพื่อพิสูจน์ตัวเอง ให้ชื่อของคาเรนเป็นที่ประจักษ์ และจรดจารเอาไว้ตราบกัลปาวสาน               ใฝ่ฝันจะเป็นผู้ค้นพบผีเสื้อสายพันธุ์ใหม่ของโลก และมีชื่อที่จารึกไว้ในสายพันธุ์ของมันให้ทุกคนต่างเรียนรู้ศึกษา                 ส่วนอังเดร เขาได้รับการบรรจุเป็นอาจารย์สอนชีววิทยาที่มหาวิทยาลัยเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก ชายหนุ่มต้องเดินทางไปกลับมอสโควอยู่ทุกเดือน โดยที่อันนา เด็กหญิงตัวน้อยอาศัยอยู่กับผู้เป็นพ่อและครอบครัวของเขาที่เมืองนั้น               ส่วนหล่อนยังทำงานอยู่กับดอกเตอร์ดีมิทรีเช่นเดิม             คาเรนเป็นฝ่ายเลือกเอง หล่อนให้เหตุผลว่าเพื่อความสะดวกในการทำงานวิจัย ซึ่งงานส่วนใหญ่แล้วจะไม่เป็นเวลาชัดเจน                   แต่ในความจริงก็คือ ต้องการทุ่มเทให้กับงานวิจัยเกี่ยวกับผีเสื้อเหล่านั้น อยากจะทำทุกอย่างให้เหนือกว่าทุกคน แรงจูงใจในความสำเร็จทางการงานมีเหนือกว่าทุกสรรพสิ่ง รวมทั้งความสำคัญของสามีและลูกสาว                  แต่การค้นคว้าต่างๆเหล่านั้นก็หาได้ประสบความสำเร็จอย่างเต็มที่ไม่ แม้ว่าจะมีมันสมองปราดเปรื่องสักเพียงใด แต่การจะออกภาคสนามเพื่อเดินทางค้นคว้าเสาะหาแมลงเหล่านั้น ก็ต้องใช้เงินทุนวิจัยจำนวนมหาศาล                 นอกจากนี้ การสร้างผีเสื้อเรืองแสงขึ้นเองได้ คาเรนพบว่า กระบวนการดังกล่าวจะต้องอาศัย “ผีเสื้อพาหะ”ที่มีคุณสมบัติพิเศษเพียงเท่านั้น                  นั่นคือผีเสื้อที่ไม่มีรงควัตถุใดๆอยู่บนแผงปีกของมันแม้แต่สีเดียว นั่นคือผีเสื้อเผือกหรือผีเสื้อที่มีสีขาวทั้งตัว!                  ซึ่งยังไม่เคยมีรายงานการค้นพบทางวิทยาศาสตร์ใดๆเกี่ยวกับผีเสื้อลักษณะเช่นนี้ นอกจากการสร้างมันขึ้นด้วยวิธีการตัดต่อทางพันธุกรรม ซึ่งเป็นทางเลือกสุดท้ายที่หล่อนไม่พึงปรารถนา จากการศึกษาค้นคว้า คาเรนพบว่า มีการกล่าวถึงผีเสื้อเช่นนี้อยู่บ้างเหมือนกัน ในตำนานของทางเอเชียก็เคยกล่าวถึง ผีเสื้อสีทองและผีเสื้อสีเงิน...                  แต่มันก็เป็นเพียงตำนาน... ตำนานที่อาจจะมาจากพื้นฐานความจริงสักแห่ง?                   อย่างไรก็ตามความฝันในข้อนั้นก็ต้องพับรอเอาไว้ก่อน เมื่อหล่อนเดินทางมาถึงจุดแยกครั้งสำคัญ จุดที่เป็นทางเปลี่ยนชีวิตอย่างคาดไม่ถึงในเวลาต่อมา                เมื่อ “เซนไบโอเทค” บริษัทยักษ์ใหญ่แห่งวงการพันธุวิศวกรรมจากประเทศอังกฤษ ติดต่อดอกเตอร์สาวจากรัสเซียเป็นการส่วนตัว... ในเวลาเดียวกัน ดอกเตอร์อบิเกล เพื่อนร่วมทีมวิจัยของหล่อนเองที่อยู่มหาวิทยาลัยลอนดอนก็ติดต่อให้คาเรนมารับตำแหน่งอาจารย์ที่นี่ด้วยเช่นเดียวกัน              “มันจะเป็นโอกาสในการก้าวเข้าสู่ความก้าวหน้าทางวิชาการนะคาเรน?”               อบิเกลบอกกับหล่อนเช่นนั้น และคาเรนไม่ลังเลแม้แต่น้อย ไม่ใช่เพราะเหตุผลของอบิเกล แต่เพราะทันทีเมื่อหล่อนได้อ่านข้อเสนอของเซนไบโอเทคต่างหาก                 มันเป็นเงื่อนไขสำคัญที่ทำให้หล่อนตัดสินใจตอบตกลงในทันที!!                     ************************               “ทำไมคุณถึงไม่บอกผมก่อน คาเรน?”                อังเดรถามด้วยใบหน้าเคร่งเครียดผิดไปจาก ความเยือกเย็นสุขุมอันเป็นปกติวิสัยของเขา ดอกเตอร์หนุ่มใหญ่รู้สึกว่า ยิ่งนับวันที่อยู่ร่วมกันกับหล่อน ดูเหมือนว่าเขาจะยิ่งรู้จักภรรยาของตัวเองน้อยลงไปทุกที จนบางครั้งรู้สึกเหมือนกับว่าไม่เคยรู้จักตัวตนที่แท้จริงของหล่อนเลย!           คาเรนตอบเพียงสั้นๆ ว่าหล่อนจำเป็นต้องทำงานเพื่อความก้าวหน้าในชีวิต งานวิจัยคือชีวิตและจิตวิญญาณ                “นั่นแปลว่าผมและอันนา ไม่มีความหมายสำหรับคุณ”                เขาสรุปสั้นๆตามแบบฉบับนักวิทยาศาสตร์ และยื่นข้อเสนอให้หล่อนเป็นฝ่ายเลือก คาเรนรู้ดีว่าแม้จะต้องเจ็บปวด แต่ทางเลือกที่ดีที่สุดหล่อนได้ตัดสินใจเลือกมันไว้แล้ว...                  โดยปราศจากสามีและลูกน้อย!!                นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ภาพของดอกเตอร์อังเดร และอันนาอยู่ในสายตาของหล่อน              อังเดรอุ้มอันนาเอาไว้ในอ้อมแขน เมื่อการตกลงครั้งสุดท้ายมาถึงจุดสิ้นสุด เขามาส่งหล่อน ที่สนามบินมอสโควเพื่อเดินทางสู่ประเทศอังกฤษ และจากนั้นก็เตรียมตัวจะเดินทางกลับมหาวิทยาลัยเซนต์ปีเตอร์เบิร์กที่ทำงานสอนอยู่ที่นั่น พร้อมลูกสาวคนเดียวของหล่อน                   “แม่จ๋า...”                 อันนาแผดเสียงร้องในอ้อมแขนของผู้เป็นพ่อ เหมือนจะรู้ว่าการจากพรากมาถึงแล้วโดยสมบูรณ์ นั่นเป็นครั้งเดียวที่คาเรนพยายามกลืนก้อนสะอื้นให้กลับลงไป หล่อนไม่ได้ร้องไห้เลยสักนิดเดียว เมื่อยกมือแตะแก้มผู้เป็นบุตรีและก้มลงจุมพิตอีกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้าย               ตามข้อตกลงกันภายหลังการหย่าร้าง อันนาจะอยู่ในความดูแลของอังเดร ด้วยความเต็มใจของหล่อนเองโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ               “แม่...”                 เสียงกรีดร้องนั้นเอง ทำให้ภาพของมารดากลับคืนมาอีกครั้ง แม่ที่ร่างกายถูกสันดาปกับความร้อนของพลังงานปรมาณูจนลุกเป็นไฟ ก่อนจะหลอมละลายไปกับเพลิงนรก!!                 “ไม่!!”                หล่อนหันหลังกลับ และเดินเข้าสู่อาคารผู้โดยสารด้านในทันที... โดยไม่หันกลับไปอีก ไม่มีการอำลาใดๆ ทุกอย่างในชีวิตครอบครัวอันอบอุ่นจบสิ้นลงแล้ว เมื่อหล่อนเลือกอีกเส้นทางหนึ่ง ที่ทอดยาวไปไกลกว่านั้น                  เครื่องบินเทคออฟจากรันเวย์ท่าอากาศยานมอสโคว ในวันที่แสงแดดเจิดจ้าที่สุดในรอบปี แต่หัวใจกลับหม่นสลัวราวกับมีพายุหิมะอันเหน็บหนาวเข้ามาเยือน คาเรนพยายามปลอบใจตนเอง เมื่อมองผ่านหน้าต่างกระจกลงไปยังแผ่นดินถิ่นเกิดเบื้องล่าง และค่อยๆทิ้งห่างออกไปในที่สุด              เส้นทางแห่งเกียรติยศ แม้จะอ้างว้าง เหน็บหนาว และไร้คนเดินเคียงข้าง แต่คาเรนก็ไม่แคร์ หล่อนรู้ว่าปลายทางยังมีผีเสื้อแสนงามรอคอยอยู่!!                  *********************** พบกันใหม่วันจันทร์หน้า 5 ธันวา 54 ครับ ขอบคุณเพื่อนนักอ่านทุกท่านครับ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 16:43:04

ความคิดเห็นที่ 3 นี่เองนะคะที่มาของคาเรน แต่แหม โหดเหี้ยมจัง ทิ้งไปได้แม้แต่ลูกของตัวเอง แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 54 04:56:59 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 54 06:42:43

ความคิดเห็นที่ 4 มาทักทายก่อนค่ะ นั่งนานมากไม่ไหว ปีใหม่ค่อยว่ากันนะคะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 54 19:44:21

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นใจคาเรนนะคะ แต่ว่า ใจร้ายไปนิดนะคะ ทิ้งลูกได้เนี่ย จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 54 09:39:33

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 54 23:35:47