|
อ่านจบล่ะ ^^...
ในฐานะคนอ่านคนหนึ่ง ขอให้ความคิดเห็นส่วนตัว ดังนี้ครับ (อาจถูกหรือผิดก็ได้ ไม่ว่ากันนะครับ เพราะเป็นเพียงความเห็นส่วนตัวเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องเชื่อหรือเห็นด้วย ;)
1.มีคำผิดอยู่บ้างเล็กน้อยเท่านั้น แต่บังเอิญเป็นคำที่เด่น เลยสะดุดง่าย เช่น ต่างๆนาๆ (ที่ถูกเป็น ต่างๆ นานา...) ยีนส์ ถ้าใช้คำนี้ (ยินส์ น่าจะหมายถึงการเกงยีนส์ ( jeans) นะครับ ตามท้องเรื่องไม่ได้หมายถึงกางเกงยีนส์ แต่หมายถึงสารพันธุกรรม Gene (ยีน) จึงน่าจะใช้ตำว่า ยีน มากกว่า
2.มีการใช้ภาษาพูดในช่วงบรรยายค่อนข้างมากนิดๆ ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะคนเขียนจงใจทำแบบนี้หรือไม่ คือทำให้บรรยากาศและสำนวนมันเป็นกันเองกับผู้อ่านมากขึ้นเหมือนมีคนมาเล่าให้ฟัง..แต่เรื่องนี้เป็นการเล่าผ่านมุมมองบุคคลที่สาม เลยทำให้รู้สึกขัดๆนิดๆ
เช่น คำว่า ซัก ซึ่งใช้หลายครั้งในบทนี้
เช่น
....บวกกับการที่น้องพลอยอยู่กับคุณแม่ตลอดเวลามาตั้งแต่เกิดยังไม่ติดเพื่อนที่โรงเรียนซักคนจะให้อยากไปมากๆ ......ซักคน เป็นภาษาพูด แต่ถ้าเป็น สักคน จะดูดีกว่าไหม...?.. เพราะคนละความหมายเลย...ซัก กับ สัก
....น้องพลอยบอกท่านว่าไม่อยากไปคุณครูสอนเรื่องที่น้องพลอยทำได้อยู่แล้ว ท่านก็ยิ้มๆ แอบไปดูน้องพลอยตอนเรียนอยู่พักนึง ........พักนึง ก็เป็นภาษาพูด ภาษาพูดถ้าอยุ่ในบทที่ตัวละครพุดก็ OK แต่ถ้ามาอยู่ในบรรยายทำให้รู้สึกแปลกๆสำหรับผม
นอกจากผู้เขียนจะจงใจใช้ภาษาพูดในบทสนทนา ให้เป็นเอกลักษณ์ไปเลย...ซึ่งถ้าใช้ก้ใช่ให้ตลอดรอดฝั่งไปทั้งเรื่องเลย แต่ในเรื่องนี้(เท่่าทีแ่านบทนี้^^.. ) รู้สึกว่ามันขึ้นๆลงๆ เหมือนผสมกันยังไม่เรียบ
นี่เป็นตัวอย่างของบทบรรยายที่เป็นภาษาพูด
....ชัดเจนมากๆ เลยทีนี้ลูกสาวแม่ว่าโรงเรียนเค้าสอนไม่ดีแถมบอกกับตัวเจ้าของโรงเรียนซะอีก ตายแล้วคุณภพจะรู้ไม๊เนี่ยแม่ลูกสาวช่างพูดแอบก่อเหตุอะไรไว้...
ที่จริงก็ดูดีนะครับ เนียนไปทั้งประโยค
แต่พอมีบทสนทนา นำหน้ามาก่อน กลับทำให้รู้สึกแปลกๆไป ลองอ่านประโยคดังกล่าวใหม่ โดยมีบทสนทนาต่อไปนี้นำทางมาก่อน จะรู้สึกว่าความรู้สึกเปลี่ยนไปจากเดิมทันที
------
พอคุณพ่อได้ยินเสียงน้องพลอยร้องไห้ไม่ยอมไปโรงเรียนนึกว่าโดนแกล้งเหมือนกัน จากที่ไม่เคยเข้าไปในโรงเรียนกลับเข้าไปดูด้วยตัวเองเป็นเรื่องแปลกมากๆ คุณพ่อไม่อยากเข้าไปเพราะคิดถึงหลานน่ะค่ะ แต่ตอนนี้พอจะทราบแล้วว่าไม่ได้มีใครแกล้งลูกสาวคุณครีมหลังจากที่เคยคุยกัน น้องพลอยบอกท่านว่าไม่อยากไปคุณครูสอนเรื่องที่น้องพลอยทำได้อยู่แล้ว ท่านก็ยิ้มๆ แอบไปดูน้องพลอยตอนเรียนอยู่พักนึง ถามคุณครูแล้วก็เห็นว่าจริงอย่างที่น้องพลอยบอก คุณครูกับพี่เลี้ยงยังชมว่าน้องพลอยเรียนเก่งมาก เลยสบายใจแต่ก็ยังอยากช่วยให้ไปโรงเรียนจะได้มีเพื่อนเล่น สังเกตเห็นบ้านคุณครีมวิ่งวุ่นกันทั้งบ้านตอนได้ยินเสียงวิทยุคุณพ่อตอนแปดโมง คุณพ่อเลยทำหน้าที่เป็นคนช่วยปลุกให้อีกแรง
ชัดเจนมากๆ เลยทีนี้ลูกสาวแม่ว่าโรงเรียนเค้าสอนไม่ดีแถมบอกกับตัวเจ้าของโรงเรียนซะอีก ตายแล้วคุณภพจะรู้ไม๊เนี่ยแม่ลูกสาวช่างพูดแอบก่อเหตุอะไรไว้
--------
จะเห็นว่ามันให้ความรู้สึกแปลกๆ แบบบอกไม่ถูกครับ
ทีนี้อ่านจบแล้ว ก็เลยมานั่งคิดเล่นๆว่า จะเลือกแบบไหนดี ระหว่างการบรรยายแบบสากล คือเน้นไปทางภาษาเขียนในบทบรรยาย หรือจะหันมาเขียน ภาษาพูดในบทบรรยาย ที่จริงมันก็เป็นไปได้ทั้งนั้น..ถ้าอย่างหลังอาจจะยากกว่าบ้างในการคอนดทรลน้ำหนักของภาษาพูดและภาษาเขียนในบทบรรยายให้เนียนเท่ากันและคงเส้นคงวา....เพราะเรื่องนี้มีลักษณะมุมมองเหมือนเกมวางแผน ไม่ใช่เกมยิงแบบมุมมองบุคคลที่หนึ่ง (อันนี้ผมคิดเอง..^^...)
ภาพโดยรวมดีนะครับ...รู้สึกได้ถึงความตั้งใจของคนเขียน..บรรยากาศเบาๆสบายๆโปร่งๆ แต่ต่อไปจะออกแนวดราม่าหรือแนวไหนก็ไม่รู้ ต้องตามอ่านต่อไป..^__^..
เอ่อ....ว่าจะคุยเรื่องอะไรอีกนะ ลืมไปแล้ว
ย้ำอีกทีว่า เป็นเพียงความส่วนตัวเท่านั้นครับ และไม่ใช่การจับผิด ผิดพลาดประการใดขออภัยครับ เอาใจช่วยให้ได้ตีพิมพ์เร็วๆนะครับ ขอบคุณครับ^^..
| จากคุณ |
:
Psycho man   
|
| เขียนเมื่อ |
:
30 พ.ย. 54 00:01:07
|
|
|
|
หัดแต่งนิยาย
