ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 6 สมมติฐาน   เมื่อไปถึงโรงเรียนและวางกระเป๋านักเรียนแล้ว บอยไม่ได้มานั่งที่ริมระเบียงเหมือนอย่างเคย แต่กลับเดินลงไปที่ชั้นสองเพื่ออาศัยทางเดินเชื่อมตึกต่อไปยังอาคารอีกหลังหนึ่งที่อยู่ติดกัน อาคารหลังนี้มีสี่ชั้นและจำนวนห้องเรียนน้อยกว่าอาคารหลังที่เขาอยู่ เด็กนักเรียนที่อยู่ในอาคารหลังนี้เป็นเด็กชั้นมัธยมต้นจึงประกอบด้วยเด็กเล็กกว่าอาคารเรียนของบอย เมื่อเขาเดินผ่านเข้ามาในอาคารก็เห็นเด็ก ๆ วิ่งกันวุ่นวาย เด็กคนหนึ่งวิ่งมาชนเขาเพราะมัวแต่หันหลังหัวเราะให้เพื่อน บอยผละจากเด็กออกมาแล้วเดินผ่านขึ้นบันไดไปยังชั้นที่สามและชั้นที่สี่ ระหว่างทางเด็กรุ่นน้องที่เดินลงบันไดมาต่างก็มองเขา บอยอดคิดถึงเมื่อสมัยที่ตัวเขาเองอยู่ชั้นมัธยมต้นไม่ได้ หากว่ามีรุ่นพี่มัธยมปลายมาเดินอยู่ในถิ่นมันก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจและน่าติดตาม แต่พอขึ้นชั้นมัธยมปลายแล้วมีนักเรียนมัธยมต้นผิดถิ่นเข้ามากลับไม่มีใครสนใจเลย เมื่อบอยขึ้นไปถึงชั้นที่สี่ เขาก็หยุดมองไปตามความยาวของระเบียงทางเดิน เด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งเหลือบเห็นเขายืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วสะกิดเพื่อนชี้ชวนให้ดูเด็กหนุ่ม ถ้าเป็นเวลาปกติบอยคงจะเขินอยู่เหมือนกัน แต่ในเวลาที่ฮึดฮัดอัดอั้นใจเช่นนี้ เขาทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินผ่านดูทีละห้อง ๆ  บอยจำไม่ได้แล้วว่าเด็กหญิงที่ยื่นกระดาษโน้ตให้เขาเมื่อวันก่อนอยู่ห้องอะไร  แต่โชคดีที่เขายังพอจำชื่อเธอได้ เขาเลี่ยงเด็กหญิงกลุ่มแรกไปและตรงเข้าไปถามเด็กชายกลุ่มหนึ่งที่นั่งเลยออกไป   “น้อง... รู้จักคนชื่อนีน่าไหม” บอยมองตาทีละคน ซึ่งแต่ละคนทำตาใสส่ายหัวดิก บอยจึงเดินต่อไปอีก สามทับสอง... สามทับสาม... สามทับสี่... เขาตัดสินใจถามเด็กหญิงอีกกลุ่มที่ไม่ได้มีท่าทีสนใจตัวเขาเป็นพิเศษ “น้องครับ... รู้จักน้องนีน่ามั้ย” เด็กหญิงไม่ได้ส่ายหัว แต่กำลังนึกอยู่ “อื่มม อยู่ห้องเจ็ดนะพี่” “ขอบคุณครับ” บอยเอ่ยตอบ   เด็กหนุ่มเดินตรงต่อไปตามทางเดิน และก่อนที่จะถึงห้องสามทับเจ็ด บอยก็เห็นเด็กหญิงที่ตนตามหาอยู่เดินออกมาจากในห้องพอดี เธอยังไม่เห็นเด็กชายรุ่นพี่ขณะที่เขาเดินถึงตัวเธอ   “น้อง” บอยเอ่ยเรียก เด็กหญิงหันมาตามเสียง “อ้าว! พี่บอย!” น้ำเสียงของเธอประหลาดใจ “มาทำอะไรคะ” เธอไม่ได้นึกชื่นชมบอยเป็นพิเศษแต่อย่างใด แต่ก็อดใจเต้นรัวไม่ได้เมื่อนึกจุดประสงค์ในการมาเยือนอาคารมัธยมต้นของรุ่นพี่คนนี้ บอยกำลังจะเอ่ยปากพูด แต่เมื่อเห็นคนอื่น ๆ อยู่ใกล้ ๆ เขาจึงพยักหน้าเป็นการเรียกให้นีน่าเดินตามเขา แยกออกมาจากกลุ่มเพื่อน ๆ “ใครเป็นคนฝากจดหมายให้พี่” “เพื่อน” “เพื่อนคนไหนอะ” “เอ่อ... เขา...” ตั้งแต่เช้าที่บอยตื่นมา เขาคิดแต่เพียงจะต้องเจอตัวเด็กหญิงเจ้าของกระดาษโน้ตให้ได้เท่านั้น แต่เขาไม่ได้คิดไว้ว่าหากเด็กหญิงกล้าที่จะพบเขาแต่แรก ก็คงไม่ต้องใช้แม่สื่อหรอก “นีน่า...” บอยลดความลุกลี้ลุกลนลง “บอกเพื่อนให้หน่อยสิ ว่าพี่อยากเจอ” “เอ่อ...” “พักกลางวันนะ ก่อนเข้าเรียนที่ใต้ตึก” บอยให้โอกาสเด็กหญิงไปเตรียมการ ในขณะเดียวกันก็ไม่เปิดช่องว่างให้ปฏิเสธ รีบเดินกลับไปตามทางเดิมที่เดินมา   ********************* ก่อนพักกลางวันห้านาที บอยขอคุณครูออกมาเข้าห้องน้ำเนื่องจากเวลาพักกลางวันของนักเรียนชั้นมัธยม 5 และมัธยม 6 นั้นจะช้ากว่าเด็กชั้นอื่น ๆ อยู่หนึ่งคาบเวลาบอยจึงต้องรีบออกมาก่อน เขาวิ่งตรงไปยังจุดนัดพบ ซึ่งพอไปถึง ก็พบกับนีน่าและเด็กหญิงอีกคนหนึ่งที่นั่น หากบอยสังเกตให้ดีจะจำได้ว่าเด็กหญิงคนนั้นก็คือคนที่มากับนีน่าเมื่อวันก่อนนั่นเอง... แต่บอยก็จำไม่ได้... พอไปถึงตรงหน้า บอยพยักหน้าและยิ้มให้เด็กหญิงที่มาด้วยและกล่าว “หวัดดีครับ” “พี่บอย... นี่แตม...” นีน่าแนะนำ “หวัดดีครับ” บอยกล่าวทักทายอีกรอบและส่งยิ้มให้ แตมเขินหน้าแดงก้มหน้างุดพร้อมปล่อยเสียงครางอู้อี้ออกมาจากบริเวณปากหรือคาง “หวัดดีค่ะ” “จะเข้าเรียนแล้วนะ เขาไปรอในห้องนะ” ประโยคแรกนีน่าพูดกับบอย ประโยคหลังพูดกับแตม   เมื่อนีน่าเดินขึ้นบันไดไปพร้อมกับเด็กส่วนใหญ่แล้ว บริเวณรอบ ๆ ก็ว่างวายลงไป เสียงเจี๊ยวจ๊าวซาลงไปแต่ก็ยังมีพอให้ได้ยินอยู่ บอยมองหน้าแตม ตั้งใจจะพูดประโยคที่เตรียมไว้ แต่แตมกลับพูดแทรกก่อน   “ทำไมพี่บอยอยากเจอแตมหรอ” “เอ่อ... ก็วันนั้นแตมส่งโน้ตให้พี่” บอยตอบ “ก็ไม่เห็นโทรมาหาเขาเลยนี่ นึกว่าขยำทิ้งไปแล้ว” สมมติฐานที่บอยวางไว้น่าจะเป็นจริง... เด็กคนนี้ไม่รู้เรื่อง... แต่เขาต้องการหลักฐาน “อื่ม ก็... เพื่อนมันแย่งไปอะ แล้วก็ทำหล่นลงไปข้างล่างเลย...” “อ่าวเหรอ... เชื่อตายล่ะ” แตมพูดไปยิ้มไป “เอ๋า... ไม่งั้นจะมาหาทำไมล่ะ” “แล้วมาทำไมล่ะ” “แตมเขียนในนั้นว่าไงน่ะ” บอยเข้าประเด็นทันทีเมื่อสบโอกาส แตมหลบตา หัวเราะเขิน ๆ “ทำหายไปแล้วก็ช่างเถอะ” บอยกลั้นหายใจ... “บอกหน่อยสินะ พี่อยากรู้” บอยทำเสียงอ้อนออกไปโดยอัตโนมัติ “เอางี้มั้ยล่ะ... แตมเขียนใส่กระดาษ แบบที่เขียนวันนั้นนะ พี่จะไปเปิดอ่านตอนพัก... นะ” บอยยื่นกระดาษเปล่าส่งให้เด็กหญิง “กระดาษไม่เห็นเหมือนที่เค้าให้เลย” เด็กหญิงบ่ายเบี่ยง ในใจของบอยเริ่มนับหนึ่ง... สอง... “มันหาไม่ได้อะ” บอยตอบด้วยเสียงอ้อน แตมหัวเราะเขิน “ถ้าเขียนให้แล้วจะทำหายอีกไหม” “ถ้าใครมาแย่งจะชกเลยอะ” บอยพูดจริงจัง แตมน่าแดง เขินอายจนตัวบิดม้วน เธอนั่งก้มหน้าเม้มปากจ้องกระดาษบนโต๊ะที่บอยยื่นให้ เสียงกริ่งดังขึ้นบอกเวลาพักกลางวันของนักเรียนชั้นมัธยมห้าและมัธยมหก  และยังบอกว่าแตมควรจะขึ้นห้องเรียนได้แล้วอีกด้วย  ขาของบอยเริ่มเขย่าสั่นอยู่ใต้โต๊ะ เขาไม่อยากให้เพื่อน ๆ ลงมาเจอตัวเองตอนนี้ ทั้งที่ยังไม่เงยหน้า แตมยื่นมือมาหยิบกระดาษแล้วเอ่ยออกมาเบา ๆ “ก็ได้”   ***************** เมื่อพูดถึงความคาดหวังนั้นส่วนใหญ่แล้วเมื่อสิ่งต่าง ๆ เป็นไปตามที่คาด บอยก็จะดีใจ มีบางครั้งเหมือนกันที่เสียใจเนื่องจากสิ่งที่คาดเป็นเรื่องที่ไม่น่ายินดี กรณีแบบนี้ควรจะเรียกว่า ‘สิ่งที่คาดไว้’ ไม่ใช่ ‘สิ่งที่คาดหวัง’ แต่ก็มีอีกหลายครั้งที่เขาเองตัดสินใจไม่ได้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรเมื่อการคาดคะเนของเขาถูกต้อง ครั้งนี้ก็เช่นกัน เมื่อเด็กหญิงเดินลับตาไปแล้ว บอยรีบเปิดกระดาษที่เธอยื่นให้ออกอ่าน ข้อความที่ปรากฏอยู่ในนั้นเขียนว่า   “สวัสดีค่ะพี่บอย อยากรู้จักพี่มาก ๆ เลย ขอคบด้วยได้ไหมคะ แล้วถ้าไม่รังเกียจ ช่วยโทรมาหาน้องสาวคนนี้ด้วยนะคะ 089 0115624 ชื่อแตมค่ะ”   บอยถอนหายใจเสียงดัง พับกระดาษลงเหมือนเดิมแล้วใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง อย่างน้อยเขาก็สามารถกำจัดข้อสงสัยไปได้ข้อหนึ่งล่ะ แต่สมมติฐานอันดับต่อไปที่เขาจะต้องพิสูจน์นั้นมันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ แม้จะคิดตามหลักตรรกะแล้วมันจะถูกต้องก็ตาม... แต่ไม่น่าเป็นไปได้... วันที่แตมฝากสาส์นลับกับนีน่ามายื่นให้เขานั้น คนต่อมาที่หยิบกระดาษแผ่นนั้นไปคือต้อม แต่จากนั้นกระดาษก็เปลี่ยนมือไปอย่างรวดเร็วภายในกลุ่มเพื่อน บอยไม่ได้สนใจว่ากระดาษไปหยุดอยู่ที่ใดในท้ายที่สุด แต่หลังจากนั้นสักพักเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มก็ส่งกระดาษคืนให้กับเขา มันมีความเป็นไปได้อยู่ที่เพื่อนคนใดคนหนึ่งนี้จะแปลงสาส์น อันที่จริงถ้าพิจารณาในแง่ของจังหวะเวลาแล้วมันเป็นไปได้มากทีเดียว แต่เมื่อคิดในหลักเหตุผลกลับได้คะแนนเป็นศูนย์ ข้อหนึ่งคือเขาค่อนข้างแน่ใจว่าเพื่อนคงจะไม่เปลี่ยนแปลงข้อความในนั้นหรอก ข้อสองคือหากเพื่อนต้องการแกล้งเขา ก็ควรจะเขียนอะไรที่มันเข้าใจได้ อย่างเช่น เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ หรืออะไรเทือกนั้นเสียมากกว่า อย่างไรก็ตาม เขาก็เตรียมแผนการพิสูจน์สมมติฐานในขั้นนี้ไว้แล้ว หลังจากที่เพื่อนหยิบไปอ่านกันถ้วนหน้าแล้วเขาก็เก็บมันใส่กระเป๋าเสื้อเอาไว้ เขาไม่ใช่คนที่จะทิ้งของที่คนอื่นให้มา ถึงแม้ว่าสุดท้ายเขาจะไม่ได้เปิดมันออกก็ตาม แต่เขาก็ไม่เคยทิ้ง ตอนเย็นวันนั้นเขาเล่นบาสทั้งเสื้อนักเรียน ที่จำได้เพราะเขาเล่นได้เพียงไม่นานก็เลิกเล่นแล้วรีบกลับบ้านพร้อมแพรว แล้วในระหว่างที่เขาเดินตามแพรวอยู่ เขาก็หมดสติ มีเด็กหญิงคนหนึ่งมาช่วยนำเขากลับบ้าน เมื่อถึงบ้านแล้วเด็กหญิงส่งกระเป๋านักเรียน กระเป๋าสตางค์ และผ้าเช็ดหน้าคืนให้กับเขา... ผ้าเช็ดหน้าซึ่งต้องหยิบออกมาจากกระเป๋าเสื้อที่เขาใส่กระดาษแผ่นนั้นไว้... บอยยังนึกไม่ออกเลยว่าเด็กหญิงคนนั้นจะส่งข้อความที่อ่านไม่รู้เรื่องนั่นให้เขาทำไม แต่ในเมื่อเขายังไม่รู้จักเด็กหญิง ข้อสงสัยนี้จึงดูจะมีน้ำหนักมากที่สุด หลังจากทานมื้อกลางวันเสร็จและพากันมานั่งผึ่งท้องหน้าห้องเรียนแล้ว บอยเอ่ยถามต้อมเบา ๆ “มืงจำเมื่ออาทิตย์ที่แล้วที่น้องม.สามเอากระดาษโน้ตมาส่งให้กูได้รึเปล่า” ต้อมใช้เวลานึกเพียงครู่เดียว “อื้อ... ทำไม” “มืงเอาไปไว้ไหน” ต้อมหันมามองหน้าบอย “ก็ไอ้... เจี๊ยบมันคืนให้มืงไปแล้วไม่ใช่เหรอ” “มืงไม่ต้องเลย อย่ามาทำไก๋” “ทำไก๋ไรวะ ก็กูเห็นไอ้เจี๊ยบมันส่งให้มืงแล้วนี่” ต้อมเริ่มเสียงดังขึ้น ตั้งคอตรงชั่วขณะ เพื่อนในกลุ่มเริ่มเข้ามาร่วมฟัง “อันนั้นไม่ใช่อะ พวกมืงเอาที่น้องเขาให้กูไปไว้ไหนล่ะ” “กูคืนให้มืงไปแล้วจริง ๆ กูยังคิดว่ามืงไม่สนใจ” คราวนี้เจี๊ยบพูดเอง “กูวางไว้บนโต๊ะอะ ตรงหน้ามืงแหละ มืงเอาไปไว้ไหนเองล่ะ” “มืงเอาอันอื่นมาส่งให้กู ไม่ใช่แผ่นนั้น เมื่อกี้กูเจอน้องเขาแล้ว เขาทวงกูมา แล้วกูก็ไม่รู้ว่าเขาเขียนว่าอะไร” “อันอื่นห่าอะไรวะ กูรับมาจากไอ้พวกเนี้ย” เด็กร่างอวบโบ้ยหน้ากวาดไปตามกลุ่มเพื่อน “แล้วกูก็คืนให้มืง” “ทำไมวะ มืงสนใจหรอ” ต้อมถามแทรกขึ้น “กูอยากรู้ เขาเขียนอะไรในนั้นล่ะ” “กูจำไม่ได้แล้ว ก็ที่กูอ่านให้มืงฟังแหละ พี่บอยคะ พี่บอยสุดหล่อ โทรหาด้วยนะคะ อะไรนั่นแหละ” “แล้วพวกมืงเขียนอะไรให้กู” ต้อม เจี๊ยบ และเพื่อนคนอื่น ๆ มองหน้ากันอย่างงง ๆ “เขียนไรวะ” เจี๊ยบถาม บอยตัดสินใจควักกระดาษที่แตมเพิ่งเขียนให้เขาส่งให้เจี๊ยบดู “อะ... มืงดู” เจี๊ยบรับไปเปิดดู ต้อมชะโงกหน้าเข้าไปอ่านด้วย สักพักก็พูดขึ้น “อะไรวะ ก็เหมือนที่เขาเขียนมาอะแหละ กูไม่ได้เปลี่ยนอะไรนะโว้ย” เมื่อบอยมองหน้าเพื่อนก็เห็นว่าเพื่อนพูดจริง... นี่แสดงว่าสมมติฐานข้อที่สองของเขาถูกต้อง และเขาจะต้องสืบสวนในขั้นต่อไปอีกล่ะหรือนี่... “เออ ก็แล้วไปดิ” บอยเก็บกระดาษแผ่นนั้นคืน แล้วทำไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ใยดีเสียงตัดพ้อของเพื่อน ๆ   แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 54 01:57:29 จากคุณ : nbfz20 (nbfz20) เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 54 01:51:24

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่  7 คอนเสิร์ตส่วนตัว     โดยปกติเมื่อกริ่งบอกหมดเวลาคาบสุดท้ายของวันจันทร์ดังขึ้น บอยและเพื่อน ๆ จะชวนกันไปเล่นบาสเก็ตบอล พวกเขาจะเล่นบาสกันในวันจันทร์ ส่วนวันอังคารและพฤหัสจะเล่นบอล ทั้งนี้เพราะลานกีฬาของโรงเรียนกับจำนวนนักเรียนไม่สัมพันธ์กัน มัธยมต้นและมัธยมปลายจึงต้องแบ่งวันกันเล่น วันพุธเป็นวันที่เด็กมัธยมปลายเลิกเร็วกว่าวันอื่น ๆ แต่เด็กส่วนใหญ่มักถือโอกาสออกจากโรงเรียนเร็วด้วย ส่วนวันศุกร์ เด็ก ๆ มักจะไปรวมตัวกันตามแหล่งเที่ยวเช่นสยามมากกว่าจะอยู่ในลานกีฬา อย่างไรก็ตามวันจันทร์นี้พวกนักกีฬาสีจองสนามซ้อมกันหนาแน่น พวกเด็กที่ไม่ใช่นักกีฬาอย่างบอยและเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งจึงไม่มีที่เล่น หากไม่นั่งดูพวกนักกีฬาซ้อม (ซึ่งมันก็น่าเบื่อเหลือเกิน) ก็ต้องแยกย้ายกันกลับบ้าน บอยยังไม่ได้คำตอบเรื่องภาพปริศนานั้น แต่เขาก็พบกับทางตันเสียแล้ว ผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งของเขาเป็นเด็กหญิงที่ไหนก็ไม่รู้ ดูจากเครื่องแบบแล้วคงจะเป็นเด็กชั้นมัธยมปลายแน่ ๆ แต่จะอยู่โรงเรียนเดียวกับเขาหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ หากเห็นเธออีกครั้งเขาอาจจะจำเธอได้ แต่ทำอย่างไรจึงจะได้เห็นเล่า   ช่างมันเถอะ ก็แค่เส้นยึก ๆ ยัก ๆ ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรเลย   หากแต่ลึก ๆ แล้วเขากลับเชื่อมั่นอย่างประหลาดว่ามันมีความเกี่ยวข้องกับความฝันของเขาเมื่อคืนนี้ อัง-ฆฌวา ปุตตา... แต่ในเมื่อเขาทำอะไรไม่ได้ในขณะนี้ ก็จำเป็นต้องนิ่งเฉย ขณะที่บอยและเพื่อน ๆ ชวนกันเดินลงมาชั้นล่าง สายตาของเด็กชายก็ปรายไปยังห้องห้าทับสาม บอยรู้ดีว่าเด็กหญิงที่เขาแอบชอบเรียนอยู่ในห้องนั้น เขาแสร้งเดินผ่านมันอยู่เรื่อย ๆ แต่ก็ได้แค่นั้น เขายังไม่กล้าจะให้เพื่อน ๆ รับรู้ จึงได้แต่นิ่งเงียบและเดินตามเพื่อน ๆ ลงไป เมื่อถึงหน้าโรงเรียน บอยเอ่ยกับเพื่อนในกลุ่ม   “เฮ้ย กูลืมสมุดเลขว่ะ พวกมืงกลับก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกูขึ้นไปเอาหนังสือ” “กูไปเป็นเพื่อนปะ” บอส เพื่อนในกลุ่มที่ไปซ้อมดนตรีด้วยกันเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาเสนอตัว “เฮ้ย ไม่ต้อง... มืงไปกันเหอะ เจอกันพรุ่งนี้เว้ย” บอยร่ำลาเพื่อน ๆ ก่อนเดินกลับเข้าโรงเรียนมา จุดประสงค์ที่แท้จริงคืออยากเจอแพรว เมื่อวันก่อนเขาได้พูดคุยกับเธอแล้ว... ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะน่า... วันนี้เขาน่าจะทักทายเธอได้อย่างสนิทใจ... น่าจะ...   บอยไม่ต้องรอนานเลย เมื่อเขาเดินกลับเข้าไปได้เพียงนิดเดียวก็เห็นเด็กสาวเดินมากับกลุ่มเพื่อน โถ่เอ๋ย อุตส่าห์สลัดเพื่อนตัวเองได้แล้วแท้ ๆ ยังต้องมาเจอเพื่อนฝ่ายหญิงอีกหรือ เด็กผู้หญิงเดินกันมา 6-7 คนแบบนี้เขาจะกล้าได้อย่างไรเล่า บอยถอนหายใจด้วยความหงุดหงิดแล้วกลับหลังหันเดินออกจากประตูโรงเรียนไป เขาไม่ได้ไปไหนไกล เพียงแค่ข้ามไปรออยู่ฝั่งตรงข้ามและทำทีเป็นซื้อลูกชิ้นอยู่นั่นเอง เมื่อเขามองกลับมาและได้เห็นแพรวบอกลาเพื่อน ๆ และเดินขึ้นสะพานลอยมาคนเดียว เขาก็ยิ้มย่องให้กับตัวเอง ในขณะนั้น แม่ค้าลูกชิ้นก็หยิบถุงส่งให้เขา   “ลูกชิ้นยี่สิบจ้ะ”   แต่เด็กหญิงเพิ่งจะก้าวขาขึ้นสะพานลอยมาเท่านั้นเอง   “เอ่อ... มันร้อนแล้วเหรอครับ” บอยเอ่ยถามคนขาย “อู๊ย... ร้อนจนลวกปากลวกคอแล้วเนี่ย เด๋วหนูก็ต้องเป่าก่อนกินอยู่ดีล่ะ” “งั้น... เอ่อ... ผม... เอาลูกชิ้นไก่เพิ่มอีกสองไม้ละกันครับ  อุ่นก่อนนะป้า” เด็กชายที่ตัวเล็กกว่าซึ่งยืนถัดออกไปมองบอยด้วยหางตา แล้วทำปากขมุบขมิบ บอยอ่านเอาได้ว่า ขอให้ลวกปากมันทีเถอะ โชคดีของบอยที่เมื่อแม่ค้าส่งลูกชิ้นให้เป็นครั้งที่สองแพรวก็เดินลงบันไดมาพอดี เมื่อรับลูกชิ้นได้ เขาก็รีบควักสตางค์ด้วยมือสั่นเทาด้วยเกรงว่าจะไม่ทันเด็กสาวจนเศษเหรียญร่วงหล่นกลิ้งไปตามพื้น “เห็นไหมล่ะ บอกแล้วว่ามันร้อนแล้ว ๆ” แม่ค้าสำทับ เด็กชายรุ่นน้องที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ มองตามด้วยหางตา คราวนี้สีหน้าเหมือนจะบอกว่า สมน้ำหน้าว่ะ แทนที่จะทันการณ์ กลับต้องเสียเวลามานั่งเก็บเหรียญเสียนี่ ขณะที่สาละวนอยู่กับการก้มเก็บเหรียญ เสียงใส ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นใกล้ ๆ “อยู่ตรงนี้อีกเหรียญนะ  เหรียญห้าซะด้วยสิ” เมื่อบอยหันไปก็เห็นแพรวยืนยิ้มและชี้มือลงพื้นตรงจุดที่เธอยืนอยู่ บอยยิ้มให้อย่างเคอะเขินก่อนจะเดินเข้าไปเก็บเหรียญสุดท้ายตรงนั้น “แต๊งกิ้ว” บอยเอ่ยบอก แต่ก็อดหลิ่วตาด้วยความขัดใจตัวเองไม่ได้ ‘แต๊งกิ้ว’เนี่ยนะ! “ยัวร์ เว้ลคั่ม” เด็กหญิงตอบพร้อมส่งยิ้มสดใสให้ บอยทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยิ้มเขินอีกคำรบ รู้สึกดีขึ้นมาเยอะ เขาส่งสายตาขอบคุณแพรว แต่กลับไม่ได้สบตาเธอเต็มที่ ยึกยักอยู่อย่างนั้น ถัดออกไปใกล้ ๆ แม่ค้าลูกชิ้นยืนเอียงคอถอนหายใจ มือหนึ่งเท้าสะเอว อีกมือหนึ่งยื่นออกมาข้างหน้า “มันนี่พลีส” เธอตะโกนไปทางเด็กทั้งสอง   เมื่อจ่ายเงินเป็นที่เรียบร้อยและเดินจากมาด้วยกันแล้ว บอยก็เอ่ยถาม เขาโชคดีเหลือเกินที่เด็กหญิงเป็นฝ่ายพูดกับเขาก่อน มันทำให้เขากล้าขึ้นอีกเยอะ “กลับยังไงอะ” “เดินไปขึ้นรถ... ทางนี้แหละ” “อ่าวเหรอ  เราก็จะเดินไปทางนี้เหมือนกัน” บอยพลิ้วตอบ แพรวเลิกคิ้วแปลกใจ “บ้านอยู่ไหนน่ะ” “อ๋อ เปล่าหรอก บ้านอยู่ใกล้ ๆ เขต แต่นี่เราจะเดินตัดซอยไปทางเนี้ย จะไปทำธุระหน่อย” “อะเหรอ ไปทำอะไร ถามได้มะ” บอยใจเต้นเร็ว ถ้าเอาเขาเข้าเครื่องจับเท็จ เขาจะต้องถูกส่งไปนั่งเก้าอี้ไฟฟ้าแน่นอน ดีแต่ที่เด็กหญิงไม่ใช่เครื่องจับเท็จ “อ๋อ... ไม่มีไรหรอก  มันมีร้านขายเครื่องดนตรีอยู่อะ ว่าจะไปดูสายกีต้าร์ซักหน่อย” เด็กหญิงได้ยินทำตาโต “อ๋อ ๆ ๆ มิวสิคเฮ้าส์ ใช่รึเปล่า” เด็กชายนึกถึงป้ายชื่อร้านที่ตนลอบมองวันนั้น “อื้อ... รู้จักเหรอ” บอยทำหน้าซื่อ “รู้จักสิ เดินผ่านทุกวัน เข้าไปดูบ่อย ๆ จนคนขายจำหน้าได้แล้วเนี่ย” “อ่าว... แล้วทำไมต้องเข้าไปดูบ่อย ๆ ล่ะ” “ก็... ดูแล้วมีความสุข อยากได้ตัวนั้นตัวนี้ ทั้งที่ยังเล่นไม่เป็นเลย” แพรวพูดกลั้วหัวเราะแก้เขิน “เธอเรียนนานรึยัง” “เพิ่งเรียนได้สองสามเดือนเอง ยังป๊องแป๊งอยู่เลย” “อีกสักพักก็เก่ง” บอยให้กำลังใจ แต่แพรวไม่ตอบอะไรเพราะในใจยังสงสัยว่าตัวจะเก่งขึ้นได้จริงหรือ “แต่บอยเล่นเก่งนะ... เรียนมานานแล้วสิ” “อื้อ... ก็... เริ่มตอนขึ้นม.หนึ่งน่ะ  ตอนประถมเรียนเปียโน” ว่าแต่แพรวรู้ได้อย่างไรว่าเขาเล่นเก่ง ครูนพคงจะโม้ให้ฟังไว้เยอะแน่ ๆ “เล่นเปียโนได้ด้วยเหรอ... เก่งจังเนอะ... บอยชอบดนตรีเหรอ” ในระหว่างนั้น ทั้งคู่ก็เดินไปถึงเกือบกลางซอยแล้ว เป็นบริเวณที่แผงขายแผ่นหนังดีวีดีและซีดีเพลงผิดลิขสิทธิ์ตั้งอยู่ รายล้อมด้วยร้านอาหารที่พ่อค้าแม่ค้าเพิ่งกำลังต้มน้ำซุป หุงข้าว หรือเตรียมอุปกรณ์ บอยแสร้งทำเป็นไม่สนใจแผงแผ่นหนังเบื้องหน้า ขณะตอบคำถามแพรว “อื้อ... ก็... เด็ก ๆ อยากเป็นนักดนตรี” “แล้วตอนนี้ล่ะ” “ฮื่อ... ไม่รู้เหมือนกันแฮะ แล้วทำไมแพรวอยากเรียนดนตรีล่ะ” บอยถามกลับบ้าง แต่แพรวไม่สนใจยิงคำถามของตัวเองต่อเนื่อง “บอยเล่นอะไรเป็นอีก นอกจากกีต้าร์กับเปียโน” “ก็ตีกลอง... นิดหน่อย... เป่าขลุ่ย” “หูย... อนุรักษ์วัฒนธรรมซะด้วย  บอยเล่นกีต้าร์คลาสสิคมาก่อนเหรอ” “ใช่” “แล้วทำไมไปเล่นไฟฟ้าซะแล้วล่ะ” “ก็... อยากลองอะไรแปลก ๆ เล่นลูกเล่นแปลก ๆ... มันคนละฟีลอะ ได้อีกอารมณ์นึง” แพรวยิ้มให้บอยด้วยความสนใจ ตอนนี้บอยกลับรู้สึกเขินมากขึ้นอีก “แล้วทำไมแพรวเลือกเรียนกีต้าร์อะ” “มันเพราะดี... เคยได้ฟังจากแผ่นของบ้านญาติ ทีแรกนึกว่าเสียงเปียโน แต่เขาบอกว่าเป็นกีต้าร์คลาสสิค กลับมาบ้านบอกพ่อเลยว่าจะไปเรียน... วันหลังเล่นคลาสสิคให้เราฟังบ้างได้มั้ย” แพรวมองหน้าบอยตลอดเวลาที่คุยด้วย แต่บอยกลับเป็นฝ่ายหลบตา “อืม... เดี๋ยวไปเล่นให้ฟังที่ร้านละกัน” “อุ๊ย... ดีเลย... จริงแพรวก็ว่าจะซื้อสักตัวน่ะ แต่ไม่กล้าเลือก” “อ้าว... แล้วตอนนี้แพรวยังไม่มีกีต้าร์อีกเหรอ” “มีของเก่าของน้าน่ะ แต่ว่ามันไม่ใช่คลาสสิคหรอก เป็นกีต้าร์โฟล์คถูก ๆ คุณพ่อจะพาแพรวมาซื้อหลายครั้งแล้ว แต่มันเขินนะ เราลองไม่เป็นนี่” “ฮ่ะ ๆ เข้าใจ ๆ” บอยสำทับ “แต่ตอนนี้ก็สนิทกับที่ร้านแล้วล่ะ เขาแนะนำยามาฮ่ารุ่นนึงมา ตัวหกพันกว่าบาท แพรวกำลังคิดว่าจะพาพ่อมาซื้อแล้วล่ะ ให้พี่ที่ร้านเขาเล่นให้ฟัง  แต่ถ้าได้บอยเลือกให้ก็คงจะดีนะ” บอยยิ้มอย่างสบายใจ ทั้งคู่เดินมาถึงหน้าร้านพอดี แพรวหันมายิ้มให้บอยอีกครั้งก่อนผลักประตูเปิด   เสียงกรุ๋งกริ๋งของกระดิ่งที่หน้าประตูดังขึ้น เมื่อพนักงานหนุ่มของร้านหันมาเห็นลูกค้าก็ยิ้มให้ “อ้าว เป็นไง... เลิกเรียนแล้วเหรอ” “เลิกแล้วค่ะ... วันนี้จะมาเลือกกีต้าร์” พนักงานเลิกคิ้วประหลาดใจ พร้อมกวาดตามาทางเด็กหนุ่มที่เดินเข้ามาพร้อมเด็กหญิง “เอาแน่แล้วนะ” ด้วยอะไรไม่ทราบได้ บอยรู้สึกเหมือนคำพูดนี้จะตีความหมายได้มากกว่าหนึ่ง “ก็เดี๋ยวให้เพื่อนช่วยเลือกให้” แพรวหันมาทางบอย บอยยืนเก้ ๆ กัง ๆ รู้สึกเหมือนมีแขนเกินมาข้างหนึ่ง เลยต้องถือกระเป๋านักเรียนไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง “โอเค ตามสบายเลยนะ ตั้งสายไว้หมดแล้ว” พนักงานร้านยิ้มให้ก่อนเดินไปคุยกับเพื่อนที่โต๊ะคิดเงิน แพรวเดินไปยังมุมกีต้าร์คลาสสิคแล้วชี้ที่ตัวหนึ่งให้บอยดู “พี่เขาแนะนำตัวนี้น่ะ  เหมาะสำหรับคนเริ่มต้น” บอยเดินตามเข้าไปดูใกล้ ๆ เขาก้มลงมองผ่านเข้าไปในช่องเสียงก่อนหยิบกีต้าร์ออกมาจากชั้นแขวน “ซีจีร้อยหนึ่ง...” เขาเริ่มปรายนิ้วไปบนสายกีต้าร์ “อืม... ตัวนี้ฮิต... แต่เสียงจะเบาไปนิด... โดยเฉพาะเสียงสูงนะ” เขาเริ่มเล่นเพลงฝึกนิ้วง่าย ๆ โดยเน้นเสียงในช่วงเสียงสูง “เสียงต่ำก็ไม่ค่อยชัดนะ มันหึ่ง ๆ เสียงกลางดังหน่วงกลบหมดเลย... แต่ถ้าเทียบกับราคาแล้วมันก็ไม่เลวเท่าไหร่... แต่ไปเล่นกีต้าร์สเปนจะคุ้มกว่า... แพรวมีงบเท่าไหร่ล่ะ” “อืมมม ไม่เกินหมื่นสองหมื่นน่ะ” “หมื่นกับสองหมื่นมันต่างกันตั้งเท่านึงนะนั่น” บอยหัวเราะ ยิ้มน้อย ๆ “ถ้างั้น... ดูที่มันเป็นไม้ซีดาร์แล้วกันน่าจะเอาอยู่นะ...” “แล้วยามาฮ่า ตัวนี้ไม้อะไรอะ” แพรวเอ่ยถาม “อื่มมมม... พี่ครับ” บอยร้องเรียกพนักงานคนเมื่อครู่ เขาเงยหน้าขึ้นมอง ยิ้มให้ “ตัวนี้เขาทำจากไม้อะไรเหรอครับ” พนักงานเดินเข้ามาใกล้ แล้วดูไปยังตัวที่บอยชี้อยู่ “อ๋อ  ไม้สปรูซ นะ ตัวนี้” บอยทำหน้าเหยเก “เราะ” “มันคุณภาพปานกลาง” แพรวได้แต่มองสลับไปมาระหว่างคนทั้งสอง “แต่มันก็คุ้มค่านะ กับราคา” ในขณะนั้นก็มีลูกค้าเป็นเด็กหนุ่มวัยมหาวิทยาลัยเดินเข้ามาในร้านอีกสองคน พนักงานจึงหันไปทักทาย “สวัสดีครับ ลองหยิบ ลองเล่นได้เลยนะครับ” “แพรวดีดแรงไหม เวลาเล่น” บอยหันไปถามแพรว “อืมม ไม่นะ  แพรวดีดเบา ๆ น่ะ บางทีครูนพยังบอกเลยว่าไม่ได้ยิน” พูดจบก็แลบลิ้น บอยยิ้มรับ “งั้นขอดูที่เป็นซีดาร์ดีกว่าครับพี่” พนักงานขายพยักหน้าเห็นด้วย “เอาเป็น อัลลัมบรา ก็ได้ครับ” “รุ่นสองซี นี่แล้วกันนะ เอ้า ลองดู” พนักงานหยิบกีต้าร์ส่งให้บอยตัวหนึ่ง แพรวยิ้มพลันใจเต้นแรงขึ้น มันดูสวยสง่าในมือของเด็กชาย “ขอบคุณครับ”  “นั่งเลยครับ” พนักงานชี้ไปยังเก้าอี้ให้บอยเดินไปนั่ง จากนั้นหยิบม้ารองขาไปให้เด็กชาย บอยวางกีต้าร์ลงที่ตักซ้ายแล้วยกเท้าซ้ายขึ้นพาดม้ารอง เขาขยับกายไปมาให้นั่งสบายที่สุด กำมือทั้งสองข้างแล้วแบออก จากนั้นจรดนิ้วลงบนกีต้าร์แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เอาขาซ้ายลงจากม้า แล้วพาดกีต้าร์ไว้บนตักขวา เขาไม่ได้นึกถึงเพลงไหนเป็นพิเศษมาก่อน แต่เลือกเอาเพลง Classical Gas ของ William Mason มาเล่นเพราะมันน่าจะตอบสนองทั้งเสียงเบสและเสียงสูงได้ดี แม้ร้านมิวสิคเฮาส์จะอยู่ติดริมถนน แต่รถที่คับคั่งข้างนอกขยับได้เพียงครั้งละนิดจึงไม่ส่งเสียงดังมากนัก นอกจากนั้นกระจกยังกันเสียงรบกวนจากภายนอกได้ดีภายในร้านจึงกังวานไปด้วยเสียงกีต้าร์ของเด็กชาย แพรวยืนมองบอยเล่นด้วยความตั้งใจ หากเธอเป็นนักกีตาร์ที่มีประสบการณ์สักหน่อย เธอจะสามารถบอกได้ว่าการแสดงที่เธอได้ชมอยู่นี้นั้นใกล้เคียงกับความสมบูรณ์แบบมากเพียงไร ดั่งเช่นลูกค้าเด็กหนุ่มทั้งสองคนที่ชำเลืองมองบอยเมื่อเขาเริ่มดีดโน้ตตัวแรกคือ C และ A และเมื่อบอยเล่นถึงห้องที่สิบสอง ทั้งคู่ก็หยุดกิจกรรมที่ทำอยู่หันมายืนฟังเด็กชายเล่นด้วยความสนใจ พนักงานขายคนเมื่อครู่ที่กำลังต้อนรับทั้งคู่อยู่นั้น กับพนักงานขายอีกคนที่กำลังนั่งกดโทรศัพท์เล่นอยู่หลังโต๊ะต่างพากันหันมาดูการแสดงของเด็กชายอย่างเงียบ ๆ ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเสียงกีต้าร์ที่พลิ้วไหว หรือว่าตาเศร้า ๆ บนใบหน้าเคลิ้มฝันของเด็กชาย หรือเป็นเพราะท่าทางการวางมือและนิ้วของเขาบนกีต้าร์กันแน่ ที่ทำให้แพรวใจเต้นแรงขนาดนี้ หัวใจมันหวิว ๆ เหมือนเจ็บปวดแต่ก็โหยหา เป็นครั้งแรกในชีวิตที่แพรวมีความรู้สึกบ้า ๆ แบบนี้ ทั้งเพลงก็ยังฟังบีบคั้นอย่างประหลาด มันเป็นเพราะท่วงทำนองของเพลงหรือเป็นความรู้สึกที่ออกมาจากผู้เล่นกันแน่หนอ เมื่อบอยเล่นโน้ตตัวสุดท้ายและทิ้งเสียงเบสให้ดังกังวานทั่วร้าน เสียงปรบมือของผู้ชมกลุ่มเล็ก ๆ ก็ดังขึ้น แพรวซึ่งหลุดไปในความนึกคิดของตัวเองก็ถูกดึงกลับเข้ามาร่วมในเหตุการณ์ เธอหันไปตามเสียงปรบมือแล้วยิ้มให้อย่างภูมิใจ นี่เพื่อนหนูเอง แล้วเธอก็ปรบมือให้บอยด้วย สายตาของแพรวที่มองบอยขณะนี้เป็นสายตาที่ชื่นชมแท้จริงทำให้เด็กหนุ่มทั้งเขินและได้ใจในเวลาเดียวกัน ทั้งคู่มองตากันใบหน้าเปื้อนด้วยรอยยิ้ม... บอยเอ่ย “ชอบไหมล่ะ ตัวนี้” แพรวพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนเอ่ยตอบเสียงสดใส “ชอบ”   ********************** ตอนที่เดินออกมาจากร้านเย็นวันนั้นแพรวไม่ได้ถือ Alhambra 2C ตัวที่บอยเปิดการแสดงสดในร้านติดมือออกมาด้วยเนื่องจากต้องรอบัตรเครดิตของคุณพ่อในวันหยุด ดังนั้นแล้วบอยจึงไม่มีข้ออ้างที่เหมาะสมอันใดที่จะขอติดตามเด็กสาวไปถึงบ้าน อย่างเช่น ช่วยแบกกีต้าร์ให้ ทั้งที่ลึก ๆ นั้นอยากไปแทบแย่ แต่วันนี้ก็นับได้ว่าไม่เสียชาติเกิดแล้วเพราะเขาได้แลกเบอร์มือถือกับเด็กสาวเป็นที่สมปรารถนา ท่าทาง คำพูด รวมทั้งสายตาที่เธอมีให้เขาก็ดูว่าเธอไม่ได้รังเกียจเขาเช่นกัน แต่บอยก็ยังไม่แน่ใจว่าเด็กสาวจะรู้สึกกับตัว อย่างที่ตัวรู้สึกกับเธอหรือเปล่า... บอยเป็นเด็กที่ต้องการการพิสูจน์ในเรื่องต่าง ๆ... อย่างน้อยก็ต้องชัดเจนกว่านี้ หลังกินข้าวเสร็จแล้ว บอยต้องข่มใจไม่คิดถึงเรื่องของแพรวและทำการบ้านเลขให้เสร็จ โดยปกตินั้นเขาสามารถจะทำมันเสร็จลงได้อย่างรวดเร็วแต่กับคืนนี้มันยากเย็นเสียเหลือเกิน เวลาในการทำการบ้านชั่วโมงครึ่งของเขานั้นเสียเวลาให้กับการเหม่อลอยถึงสองในสาม แม้ขณะจะเข้านอนแล้วเขาก็ยังคิดถึงแต่เธอ... การคิดถึงใครสักคนมาก ๆ มันทรมานจนนอนไม่หลับ แต่บอยก็ตั้งใจแน่วแน่ว่าเขาจะไม่โทรไปหาเด็กหญิงในคืนนี้... มันคงจะดูไม่ดีเลยถ้าเขาไม่รู้จักหักห้ามใจไว้บ้าง... นักการเมืองเป็นที่รักของประชาชนได้ก็ด้วยการสร้างภาพมิใช่หรือ... ขณะกอดหมอนข้างก่อนปิดเปลือกตาลง บอยจินตนาการถึงเส้นผมของแพรว...   แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 54 02:16:00 จากคุณ : nbfz20 (nbfz20) เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 54 02:03:07

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วนึกถึงเพลงสมัย  70-80 ยุคทองของ พวก  Black sabbath . Uriah heep. Deep purple. Bloodrock . Grand funk. The who. Queen. Kiss. อะไรประมาณนั้น จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 54 10:35:03