ความคิดเห็นที่ 1 เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง “ข้าจำได้แล้ว เช่นนั้นวังหุบเขาปีศาจที่ว่า...” “ฮึ ๆ ดูท่าสมัยนั้นหัวหน้าห่าวคนถูกคนโกหกกลั่นแกล้ง นำชื่อสำนักที่สอนพิชัยสงครามในอดีตมาผสมกับนิทานหลอกลวงเอา มิหนำซ้ำกลับเชื่อเป็นตุเป็นตะ” สือหย่งหลุนถอนหายใจโล่งอก เพราะมันเองไม่ต้องการล่วงเกินสำนักที่มีจริงในยุทธจักร เมื่อกลับกลายเป็นเรื่องโอละพ่อย่อมนึกยินดี ในจังหวะนั้น ปรากฏบุรุษสตรีคู่หนึ่งเดินขึ้นชั้นสองมา ฝ่ายบุรุษคือเถ้าแก่เหลา ส่วนสตรีได้รับการแนะนำว่าเป็นภรรยามัน สือหย่งหลุนทราบอยู่ว่ามีคนแอบมองทางช่องบันไดมาตั้งแต่ต้น ที่แท้คือพวกมันสองคน เถ้าแก่เนี้ยพอเห็นตำลึงทองก็ตาลุกวาว อุทานว่า “นาน ๆ หัวหน้าห่าวจะมือเติบสักที ค่าเสียหายนับว่าเพียงพอแล้ว” มือเอื้อมคว้าตำลึงทอง กลับถูกดรุณีน้อยชิงตัดหน้าเสียก่อน เถ้าแก่เนี้ยถลึงตามองนาง “เจ้าทำอันใด นั่นเงินข้านะ” “เฮอะ ถ้ามิได้ข้าช่วยพูดท่านก็อย่าหวังได้เห็นมันแม้เศษเสี้ยว เช่นนั้นข้าก็ควรได้ค่านายหน้าซิ” เถ้าแก่เนี้ยขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เจ้าต้องการเท่าไหร่” “ซ่อมแซมเหลาป่าเบญจมาศใช้แค่ครึ่งเดียวก็เหลือเฟือ ที่เหลือคือค่านายหน้า” “ตั้งห้าสิบตำลึง ขูดรีดนัก! ข้าให้สิบตำลึง” “น้อยไป สิ่สิบตำลึง” “ละโมบนักจะเป็นภัย ยี่สิบตำลึง” “สามสิบตำลึงเป็นคำขาด” “ยี่สิบห้าตำลึง!” ดรุณีน้อยตบโต๊ะปัง ลุกพรวดมาจ้องเถ้าแก่เนี้ยตาเขม็ง อีกฝ่ายก็ถลึงตากลับไม่ยอมกัน พักใหญ่ฟ่านไป่หนิงจึงจิ้มนิ้วบนโต๊ะ เค้นเสียงว่า “ยี่สิบห้าตำลึง รวมอาหารมื้อนี้ด้วย” “ตกลง!” ระหว่างการปะทะคารมดุเดือด สือหย่งหลุนได้แต่อ้าปากหวออยู่ข้างโต๊ะ เถ้าแก่เหลาจึงเดินมาตบบ่ามันแปะ ๆ กระซิบว่า “ข้าเข้าใจความรู้สึกเจ้า ตอนตบแต่งเมียคนนี้มา เพื่อนบ้านต่างบอกว่านางขยันขันแข็งไม่ยอมให้ใครเอาเปรียบ สามารถช่วยทำมาหากินเจริญรุ่งเรือง ข้าพบว่าสตรีแบบนางหายากนัก นึกไม่ถึงว่าวันนี้....ยังพานพบเข้าอีกคน” เด็กหน่มคล้ายเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอ “เพื่อนบ้านท่านว่าไม่ผิด เหลาป่าเบญจมาศเจริญรุ่งเรื่องยิ่ง” เถ้าแก่เผยรอยยิ้มยากตีความ “ทว่าเพื่อนบ้านข้ากลับลืมแนะนำไปอีกอย่าง” สือหย่งหลุนใคร่รู้ขึ้นมาติดหมัด “เถ้าแก่พอเปิดเผยได้หรือไม่” คนโดนถามถอนหายใจนาน...นานมาก... ค่อยกล่าวเสียงอ่อย “สตรีที่นำความรุ่งเรืองแก่บุรุษ มักเป็นสตรีที่บุรุษสมควรเกรงใจ” “พี่หย่งหลุน” สือหย่งหลุนสะดุ้งเฮือก เห็นฟ่านไป่หนิงกำลังหรี่ตามองมา เอ่ยว่า “พวกท่านสนทนาอันใดกัน” “มะ...ไม่มีใด” ยามนั้นเถ้าแก่เนี้ยจัดการเงินทองเรียบร้อย จึงโบกมือเรียกสามียิก ๆ เถ้าแก่เหลาเดินตามหลังนางอย่างเงื่องหงอย หากแล้วพลันชะงักเท้า เอ่ยว่า “ข้าเกือบลืม มีคนฝากจดหมายมาให้พวกท่านด้วย” สือหย่งหลุนรับซองจดหมายจากมือมันด้วยอาการงุนงง ฟ่านไป่หนิงรีบเข้ามาประชิดพร้อมแววตาอยากรู้ มันจึงฉีกซองจดหมายเปิดอ่านทันที ด้านในมีกระดาษสองแผ่น แผ่นแรกปรากฏเพียงสามวลี ‘สือหย่งหลุน ฟ่านไป่หนิง เชิญพบ’ ส่วนแผ่นที่สองวาดแผนที่หยาบ ๆ แสดงเส้นทางผ่านตรอกซอกซอยไม่มีตัดผ่านถนนใหญ่ คล้ายคนส่งจดหมายทราบว่าพวกมันไม่ต้องการไปในสถานที่ซึ่งมีคนพลุกพล่าน ทั้งคู่ต่างบังเกิดความกังขาโดยพร้อมเพรียง ผู้ส่งจดหมายคือใคร ไฉนจึงรู้จักพวกมันได้ และข้อสำคัญที่สุด... พวกมันสมควรไปตามนัดหรือไม่? ********** ฝีเท้าแผ่วเบาสองคู่ไต่ไปตามหลังคาเงียบเชียบ หยุดลง กระโจนลงมาหน้าบ้านหลังหนึ่ง บ้านซอมซ่อในซอยคับแคบ...ไร้สิ่งมีชีวิต สือหย่งหลุนมองฟ่านไป่หนิง เมื่อนางพยักหน้า มันค่อยเปิดประตูบ้านอย่างระมัดระวัง สถานที่แห่งนี้ย่อมเป็นที่อยู่ซึ่งระบุไว้ในจดหมายฉบับนั้น เป็นจดหมายที่ลึกลับยิ่ง น่าหวาดระแวงยิ่ง แต่ทั้งคู่ก็อุตส่าห์คงมายังจุดนัดพบ ไฉนพวกมันไม่ระวังตัวปานนี้? ภายในบ้านมีคนนั่งรอพวกมันอยู่ สองหนุ่มสาวเมื่อเห็นบุรุษผู้นั้นก็โน้มกายคารวะพร้อมกัน แล้วดรุณีน้อยค่อยทักทายว่า “คำนับจอมยุทธเซียนสุขสันต์” ที่แท้ผู้นัดพบพวกมันก็คือจอมยุทธไร้พ่ายเอ้อไห่เซิ่น ทว่าในจดหมายมิได้ระบุโดยโจ่งแจ้ง ไฉนดรุณีน้อยจึงทราบได้? “นึกว่าพวกเจ้าจะไม่มาเสียแล้ว” เอ้อไห่เซิ่นผายมือไปนังม้านั่งอีกสองตัว หากอีกฝ่ายกลับไม่มีทีท่าจะนั่งลง แล้วฟ่านไป่หนิงค่อยเอ่ยว่า “ข้าก็เกือบขยำจดหมายทิ้งแล้ว ถ้าไม่เผอิญได้กลิ่นสุราสมุนไพรของอาจารย์บนกระดาษเข้าเสียก่อน” เอ้อไห่เซิ่นใช้มือที่เหลือข้างเดียวอยู่ชูจอกสุราขึ้น ข้างศอกที่เท้าอยู่บนโต๊ะยังมีขวดสุราวางอยู่ “เมื่อครั้งไปเยี่ยมซินแสเทวะกลับมีเหตุขัดข้องจนมิได้ลิ้มรสสุราดังหวัง ก่อนจากจึงอดหยิบติดมือมาหลายขวดมิได้ ทว่าแม้กระเบียดกระเสียรเพียงใด นี่ก็เป็นสุราสมุนไพรขวดสุดท้ายแล้ว” ตอนที่ได้รับจดหมาย ดรุณีน้อยอนุมานว่าต้องเป็นคนรู้จักถึงระบุนามของนางกับสือหย่งหลุนได้ และเป็นสหายสนิทของอาจารย์พอที่จะมีสุราระทมทุกข์อยู่ในมือ อีกทั้งควรยังพำนักอยู่ในเมืองพนาไพศาลถึงได้ล่วงรู้ความเป็นไปของพวกมัน เมื่อนั้นชื่อของเอ้อไห่เซิ่นผู้เตรียมเข้าประลองในวันรุ่งขึ้นก็เผยออกมา นางคาดเดาว่าที่อีกฝ่ายใช้วิธีอ้อมค้อมเช่นนี้เพราะไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนก่อนวันประลอง อันจะบ่มเพาะความวุ่นวายโดยใช่เหตุ “จอมยุทธเซียนสุขสันต์เรียกผู้เยาว์มา มิทราบมีกิจธุระใด” สือหย่งหลุนเอ่ยถาม แม้มันพยายามรักษามารยาท น้ำเสียงอดเย็นชาเล็กน้อยมิได้ คาดว่าคงยังหมางใจที่ชายตรงหน้ากล่าวหามารดาเมื่อครั้งก่อน แต่เอ้อไห่เซิ่นกลับไม่มีท่าทีถือสา กล่าวว่า “ข้าแม้ไร้มนุษยสัมพันธ์กลับหลงเหลือสหายไม่น้อย จึงไหว้วานพวกมันให้คอยส่งข่าวถ้าพวกเจ้าเข้าเมืองมาเพื่อชมการประลอง ทว่ารอแล้วรอเล่าก็ไม่มีวี่แววเลย ยังนึกว่าอาจมิได้พบหน้ากันเสียแล้ว” สองหนุ่มสาวลอบประหลาดใจ เหตุใดยอดยุทธเช่นเอ้อไห่เซิ่นถึงรอคอยพวกมันด้วย ด้านจอมยุทธแขนเดียวไร้พ่ายก็ไม่ปล่อยพวกมันข้องใจนาน อธิบายต่อว่า “คมอาวุธไร้นัยน์ตา ผลต่อสู้แต่ละครั้งล้วนสุดคาดเดา ข้าเป็นคนรอบคอบจึงอยากไหว้วานพวกเจ้าช่วยกระทำเรื่องหนึ่ง จะได้ปลดเปลื้องภาระในใจ สามารถเข้าประลองโดยปลอดโปล่ง” สือหย่งหลุนเลิกคิ้วกว้าง “แต่ท่านคือจอมยุทธ์อันดับหนึ่งในยุทธจักร ไฉนจึงกล่าวเช่นนี้” “การต่อสู้แต่ละครั้งข้าไม่เคยนึกย่ามใจ ทั้งอีกฝ่ายคือคัมภีร์สลายภพ แม้อยากประมาทก็ทำมิได้” ฟ่านไป่หนิงถอนหายใจ “ขอเพียงท่านไม่ส่งคำท้า แล้วร่วมมือกับเหล่าจอมยุทธ์บุกถล่มพรรคอสุราอาฆาต ก็มิต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย” “ทว่ากว่าจะรู้แพ้ชนะ กี่ชีวิตต้องล้มหายไปกันเล่า” “หรือการประลองครั้งนี้ เกี่ยวพันถึงผลการปะทะระหว่างสองฝ่าย” เอ้อไห่เซิ่นส่ายหน้า “ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร สงครามของพรรคอสุราอาฆาตและเหล่าธรรมะจักต้องเกิดขึ้นอยู่ดี” “เช่นนั้น...ประลองไปเพื่ออันใดเล่า” “เพราะข้าและประมุขพรรคอสุราอาฆาตเก่งกาจเกินไป ขอเพียงเราสองก้าวเท้าเข้าสู่สงคราม ฝ่ายตรงข้ามจักล้มตายเป็นเบือ หากเป็นตามนี้แม้จะชนะแต่ไพร่พลสูญสิ้นจนการรื้อฟื้นความเสียหายในภายหลังเป็นไปโดยลำบาก ย่อมไม่เป็นผลดีกับผู้ชนะ การประลองนี้จึงต้องมีขึ้นเพื่อลดทอนกำลังซึ่งเก่งกาจที่สุดของแต่ละฝ่าย จะได้เหลือไพร่พลมากที่สุดหลังสงคราม” ฟ่านไป่หนิงหรี่ตาใคร่ครวญแล้วซักไซ้ต่อ “เพราะเหตุนี้ ท่านจึงส่งคำท้าประลองถึงประมุขพรรคอสุราอาฆาต?” “มิใช่ เรื่องนี้เป็นเหล่าจอมยุทธ์รวมตัวมาขอร้องข้า ซึ่งข้าเองเคยให้สัตย์ปฏิญาณไว้ ย่อมไม่อาจบิดพลิ้วได้” พอดรุณีน้อยกระตุ้นถามด้วยอยากรู้ มันจึงเล่าว่า “สืบเนื่องจากสมัยถล่มพรรคมารเก่าเมื่ออดีต ช่วงนั้นเหล่าจอมยุทธ์บุกพรรคมารเก่าโดยอีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว แม้สามารถฆ่าฟันศัตรูไปมากมาย ทว่ากลับไม่อาจสยบประมุขพรรคมารเก่าเมิ้งเจิ้นหยูลงได้ มิหนำซ้ำเจ้าอาวาสวัดเส้าหลินในสมัยนั้นยังต่อสู้กับเมิ่งเจิ้นหยูจนพิการ ฝ่ายธรรมะอับจนสิ้นท่า จึงบากหน้ามาขอความช่วยเหลือจากข้า” สือหย่งหลุนอดพยักหน้าตามมิได้ คลับคล้ายว่าตอนร่วมงานวันเกิดเล่าฮูหยิน มันยังเคยสนทนากับฟ่านไป่หนิงถึงเรื่องเหล่านี้มาก่อน จากนั้นเอ้อไห่เซิ่นกล่าวสืบต่อว่า “คราแรกข้าชิงชังการลอบโจมตีเช่นนี้นัก จึงปฏิเสธไม่แยแส ทว่าฝ่ายธรรมะยังส่งคนมาเกลี้ยกล่อมไม่ขาดระยะ และพฤติกรรมของพรรคมารเก่าก็อำมหิตเกินไปจริง ๆ ข้าจึงตกลงใจช่วยเหลือ โดยมีข้อแม้ว่าหากครั้งหน้าเกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก ห้ามมิให้ฝ่ายธรรมะกระทำการอย่างขี้ขลาดแบบเดิม ดังนั้นครั้งนี้ฝ่ายธรรมะจึงต้องจัดชุมนุมชาวยุทธ์ เพื่อประกาศสงครามกับพรรคอสุราอาฆาตอย่างเป็นทางการเสียก่อนจึงจะเริ่มโจมตีได้ ทุกอย่างสืบเนื่องมาจากอดีตนี่เอง” จอมยุทธเซียนสุขสันต์เผยรอยยิ้มเบื่อหน่าย “หลังเหตุการณ์นั่นข้าจึงปลีกตัวจากยุทธจักรหวังหลบหนีความวุ่นวาย ที่ไหนได้ยามนี้ยังถูกสหายเก่าเรียกตัวมาช่วยเหลืออีกครั้ง ในเมื่อฝ่ายธรรมะทำตามข้อตกลง และด้วยเหตุผลที่ข้ากล่าวไปแล้ว การประลองครั้งนี้ถึงได้เกิดขึ้น” สือหย่งหลุนทอดสายตามองเอ้อไห่เซิ่นพักใหญ่ ท่าทีแข็งกร้าวพลันคลี่คลายลง ยืนยอมหย่อนกายลงนั่งตามการเชื้อเชิญพลางบอกว่า “ที่จอมยุทธ์เอ้อกล่าวว่าการประลองครั้งนี้ไม่มีผลต่อสงครามข้ากลับไม่เห็นด้วย การประลองของพวกท่านเกี่ยวพันถึงผลของสงครามแน่ อย่างน้อย ๆ ก็ต้องมีอิทธิพลต่อกำลังใจของแต่ละฝ่าย” มันฝืนยิ้ม “และข้าก็ไม่ต้องการบั่นทอนกำลังใจของฝ่ายธรรมะ ดังนั้นเพื่อให้ท่านสามารถเข้าสู่การประลองอย่างปลอดโปล่ง ข้ายินดีทำงานให้กับท่าน เพียงแต่ยังมีข้อสงสัยอยู่บ้าง” “เมื่อข้าเป็นฝ่ายไหว้วานก็ควรปฏิบัติกับพวกเจ้าอย่างเปิดเผย ลองว่ามาเถอะ” “ท่านย่อมมีสหายมากมาย ไฉนถึงเป็นพวกข้า” “นั่นเพราะเรื่องนี้มีเพียงพวกเจ้าที่กระทำได้” มันไม่รอคำถามเพิ่ม กล่าวสืบต่อว่า “มีข่าวจากเมืองหลวงมา แจ้งว่ากิเลนเงินแห่งวังหลวงหวงไป่หวินให้กำเนิดบุตรชายแล้วหนึ่งคน” “หา” ฟ่านไป่หนิงอุทานลั่น “ศิษย์พี่รองมีบุตรแล้ว ช่างน่ายินดีนัก” เอ้อไห่เซิ่นกระดกมุมปากเล็กน้อย เผยรอยยิ้มที่ทำให้ใบหน้าหยาบกร้านแลอ่อนโยนขึ้นหลายส่วน ก่อนหยิบมีดสั้นเล่มหนึ่งวางตรงหน้าพวกมัน “ข้าจึงอยากไว้วานให้ช่วยนำส่งมีดสั้นเล่มนี้ เป็นของรับขวัญบุตรชายอาหวินด้วย” “ท่านเรียกศิษย์พี่รองว่าอาหวิน คล้ายมีความสนิทสนมกันมิน้อย” “ฮึ ๆ พวกเจ้าทราบว่ามันเป็นลูกกำพร้า แล้วทราบหรือไม่ว่าใครเป็นผู้พามันและมารดาไปฝากฝังกับซินแสเทวะ” ดรุณีน้อยเบิกตาโพลง “...รึเป็นท่าน” “ถูกต้อง ข้าได้ช่วยมารดามันที่เพิ่งคลอดอาหวินไว้ แต่ตัวเองเร่ร่อนพเนจร จึงนำทั้งคู่ไปขอร้องให้ซินแสเทวะดูแล เสียดายไม่ถึงปีถัดมามารดามันก็ถึงแก่กรรม ซินแสเทวะสงสารมันยิ่งจึงตกลงใจรับมันเป็นศิษย์คนที่สอง และต่อมาก็ได้รับศิษย์คนที่สามซึ่งอายุมากกว่าอาหวินไว้ สุดท้ายจึงเป็นเจ้า” ฟ่านไป่หนิงพยักหน้ารับก่อนว่า “ที่แท้ท่านไปพบอาจารย์ทุกห้าปี ส่วนหนึ่งเพราะสุราสมุนไพร อีกเป้าหมายก็คือเพื่อเยี่ยมศิษย์พี่รองนี่เอง และการที่ศิษย์พี่รองบอกเรื่องปราชญ์วิปลาสให้พวกข้าฟังได้ อาจเพราะท่านเคยเล่าให้แก่ศิษย์พี่รองมาก่อนใช่หรือไม่” “นังหนูคาดเดาได้ราวอยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดเชียวนะ” สือหย่งหลุนเอ่ยปากบ้าง “แล้วไฉนกิเลนเงินแห่งวังหลวงจึงไม่เคยเล่าเรื่องของท่านมาก่อนเลยเล่า” “เพราะข้าสั่งห้ามมันไว้เอง” เอ้อไห่เซิ่นจิบสุราช้า ๆ “ตัวข้าก็มีศัตรูในยุทธจักรไม่น้อย หากมีคนทราบความสัมพันธ์นี้แล้วนำมาใช้ต่อรอง ชีวิตอาหวินคงอันตรายยิ่ง ดังนั้นหลังมันเข้ารับราชการ ข้าก็ไม่ย่างกรายไปหามันอีกเลย” จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 54 18:38:22

ความคิดเห็นที่ 2 ดรุณีน้อยเข้าใจทุกอย่างในบัดดล “ท่านต้องการปกป้องความลับนี้ จึงหมายไหว้วานพวกข้าส่งของขวัญ เพราะด้วยฐานะศิษย์น้อง ข้าย่อมเข้าออกบ้านศิษย์พี่รองได้โดยไม่มีใครนึกระแวง และจะไม่แพร่งพรายความลับนี้ด้วยเช่นกัน” จอมยุทธเซียนสุขสันต์แย้มริมฝีปากแทนการตอบรับ ฟ่านไป่หนิงจึงเอื้อมไปหยิบมีดสั้นมาพินิจด้วยอาการสนใจ ด้ามและปลอกของมีดสั้นทำจากไม้ ลงรักสีดำแล้วโรยผงเงินเป็นรูปกิเลนในท่ายืดกายยกสองเท้าหน้าตะกุยอากาศอย่างหยิ่งผยอง รายละเอียดงดงามอ่อนช้อยราวมีชีวิต ดรุณีน้อยลูบนิ้วไปตามเนื้อไม้ด้วยทีท่าเคารพเลื่อมใส “กิเลนสีเงินตัวนี้คงหมายถึงศิษย์พี่รอง” “ฟังว่าฮ่องเต้ตั้งฉายานี้แก่มันโดยนำมาจากสี่สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ ทว่าสัตว์ที่ฮ่องเต้เลือกไฉนกลับเป็นกิเลน ข้านึกแปลกใจนัก” เอ้อไห่เซิ่นเป็นชาวยุทธจักรโดยแท้ เวลากล่าวถึงฮ่องเต้ยังไม่คิดใช้ราชาศัพท์ ฟ่านไป่หนิงมิเห็นเป็นเรื่องประหลาด จึงเอ่ยว่า “เท่าที่ข้าทราบ ฮ่องเต้ซึ้งพระทัยที่ศิษย์พี่รองช่วยเหลือจากการลอบปลงพระชนม์ กิเลนนั้นได้ชื่อว่าเป็นสัตว์ที่ฉลาดและมีคุณธรรม มักนำความร่มเย็นมาสู่บ้านเมือง การที่พระองค์ทรงเปรียบศิษย์พี่รองดั่งกิเลนก็นับว่าเหมาะสมอยู่” จอมยุทธเซียนสุขสันต์เพียงส่งยิ้มในหน้า รับมีดสั้นคืนจากดรุณีน้อยพลางจับด้ามมีดถอนออกจากปลอก เนื้อโลหะเรืองเขียวเปล่งประกายสดใส จากนั้นฟันฉับใส่มุมโต๊ะ ขอบไม้พลันหลุดเป็นชิ้นราวปาดเต้าหู้ สือหย่งหลุนอดโห่ร้องชมเชยมิได้ เอ้อไห่เซิ่นค่อยกล่าวว่า “ลูกผู้ชายกระทำการดุจความคมของมีด เมื่อสะบั้นไปแล้วย่อมไม่มีทางย้อนคืน” เด็กหนุ่มผงกศีรษะเห็นด้วย เหลือบมองมีดสั้นอย่างชื่มชมพร้อมเอ่ยทักว่า “ด้ามมีดปรากฏแต่ส่วนหัวของกิเลน แลเหมือนมังกรยิ่งนัก” รูปกิเลนของมีดสั้นนั้น ตั้งแต่ส่วนคอลงไปจะอยู่ทางด้านปลอก เมื่อเอ้อไห่เซิ่นชักมีดออกมา บริเวณด้ามจึงเห็นแค่ลายเส้นสีเงินตัดตวัดเป็นส่วนหัวของกิเลนที่กำลังอ้าปากราวจะคำรามสะท้านดินฟ้า ลักษณะดวงตา ริมฝีปากและเส้นหนวดคลับคล้ายมังกรจริงดังว่า รอจนจอมยุทธเซียนสุขสันต์เสียบมีดกลับเข้าที่ ด้ามและปลอกประกบกัน ค่อยกลับเป็นตัวกิเลนอันสมบูรณ์อีกครั้ง แล้วเอ้อไห่เซิ่นจึงเอ่ยเสียงเบา “ว่ากันว่ากิเลนนั้นหัวเหมือนมังกร รูปร่างดั่งกวาง หางคล้ายวัว ลำตัวมีเกล็ดแบบปลาและกีบเท้าเฉกเช่นม้า ทว่ามังกรมีสองเขา กิเลนกลับมีแค่เขาเดียวเท่านั้น หากสังเกตย่อมพบความแตกต่างว่ากิเลนไม่อาจเป็นมังกรได้” ฟ่านไป่หนิงเผยอยิ้มเล็กน้อย “เช่นนั้น มีดเล่มนี้ควรเรียกว่าเขากิเลนดีหรือไม่” “ชื่อที่ดี” อีกฝ่ายตอบรับพร้อมยื่นอาวุธในมือแก่นาง “ฝากนำไปให้อาหวินด้วย บอกมันว่าเมื่อใดที่บุตรมันโตแล้วจงส่งมอบเขากิเลนแก่มัน” ดรุณีน้อยรับคำมั่นเหมาะ จอมยุทธแขนเดียวไร้พ่ายค่อยมีทีท่าคลายใจลง หันไปยกขวดสุราหมายเทใส่จอก หากแล้วกลับนิ่วหน้าเปลี่ยนใจยกทั้งขวดขึ้นซดรวดเดียว “สุราหมดสิ้นแล้ว แต่ก็ดีไปอย่าง เพราะหากพรุ่งนี้ข้ามิได้กลับมาลิ้มรสมันต่อ คงเสียดายยิ่งกว่านี้” สือหย่งหลุนเม้มริมฝีปาก ก่อนเอ่ยว่า “ผู้เยาว์ขอตั้งคำถามเสียมารยาท ไม่ทราบการประลองในวันพรุ่งนี้ จอมยุทธ์เอ้อมีความมั่นใจสักกี่ส่วน” “ไม่ขอหลอกลวงพวกเจ้า ข้าไม่มีความมั่นใจแม้แต่น้อย” ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของสองหนุ่มสาว มันพลันยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่สดใสและเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง ไร้ซึ่งอาการสับสนลนลาน ก่อนคำพูดจะตามมาหลังรอยยิ้มนั้น “เพราะไม่มีความมั่นใจ ข้าจึงสามารถลงมืออย่างเต็มที่ ไม่มีอ่อนข้อเด็ดขาด” อาจมีผู้โอ้อวดว่าตนเป็นยอดยุทธ์เลิศล้ำ คุยโม้ถึงวีรกรรมจนบางคนหลงเชื่อถือ ทว่าบุคลิกยอดฝีมือแท้จริงดั่งทองคำที่ไร้การปลอมปน ไม่ว่ายามใดย่อมเปล่งประกายแวววาวเผยความสูงค่าที่โลหะดาษดื่นมิอาจลอกเลียนแบบ หาต้องดิ้นรนอวดอ้างอันใดไม่ เอ้อไห่เซิ่นย่อมมีบุคลิกภาพเช่นนี้อยู่เต็มเปี่ยม สือหย่งหลุนลอบถอนใจด้วยความชื่มชม หมอกของอาการหมางใจซึ่งเคยมีเรือนลาง โดนพัดหายไปหมดสิ้น จังหวะนั้นฟ่านไป่หนิงเห็นว่าเป็นโอกาสเหมาะ จึงเกริ่นนำว่า “จอมยุทธเอ้อ ท่านทราบข่าวคราวล่าสุดของปราชญ์วิปลาสหรือไม่” จากนั้นจึงเล่าถึงรายละเอียดปราณพิษในร่างสือหย่งหลุน ตบท้ายด้วยการสรุปไปถึงซากกระดูกและสภาพที่อยู่ของปราชญ์วิปลาสซึ่งได้รับข้อมูลมาจากบิดา จอมยุทธเซียนสุขสันต์นิ่งงันไปชั่วครู่ใหญ่ ค่อยเอ่ยด้วยท่าทางเรียบเฉย “ชะตากรรมสุดท้ายของปราชญ์วิปลาสนั้น ล้วนเกิดจากฝีมือข้าทั้งสิ้น” ฟ่านไป่หนิงก็มิได้มีท่าทีตื่นเต้นแปลกใจ เพราะหลังจากทราบเรื่องปราชญ์วิปลาสแล้ว นางได้ตั้งข้อสันนิษฐานขึ้นมาว่า การตายของมันไม่น่าเกิดจากศัตรูเก่า ด้วยปราชญ์วิปลาสซ่อนตัวมาได้หลายสิบปี หากศัตรูเก่าจะตามมาพบก็นับเป็นความบังเอิญจนเหลือเชื่อเกินไป น้ำหนักจึงไปตกอยู่ยังกลุ่มคนซึ่งมาพบพานปราชญ์วิปลาสในภายหลังยกเว้นเสียแต่บิดานาง ซึ่งเอ้อไห่เซิ่นเองก็ถือว่าน่าสงสัยมิน้อย จอมยุทธเซียนสุขสันต์ทอดสายตาเลื่อนลอย เล่าทุกอย่างให้ฟังว่า “ย้อนกลับไปเมื่ออดีต ข้าแวะไปเยี่ยมอาหวินที่เรือนเพลินบุปผา ยามนั้นมันอายุได้สิบขวบแล้ว แต่ละครั้งที่ข้าไปเยี่ยมมักพาตัวมันติดตามไปท่องเที่ยวด้วยกันสักระยะ ระหว่างนั้นจะสอนวิชาและเล่าเรื่องราวหลากหลายให้มันฟัง” ดรุณีน้อยหวนระลึกได้ว่าสมัยก่อน ศิษย์พี่รองเคยหายหน้าไปจากเรือนเพลินบุปผาอยู่บ้าง แต่ซินแสเทวะมักแจ้งว่าให้มันไปทำธุระด้านนอก จึงมิได้ติดใจสงสัย “คืนนั้นข้าเล่าถึงปราชญ์วิปลาส” เอ้อไห่เซิ่นกล่าวสืบต่อ “รุ่งเช้าอาหวินมีท่าทางกลัดกลุ้ม พอสอบถามมันตอบว่ารู้สึกปราชญ์วิปลาสช่างน่ากลัวเหลือแสน วิชาของมันเสมือนเป็นการเพาะเชื้อร้ายแก่ยุทธจักร คำพูดไร้เดียงสาของเด็กทำให้ข้าได้คิด หลังจากนั้นจึงย้อนกลับไปหาปราชญ์วิปลาส ขอร้องให้มันเลิกสอนวิชาชั่วช้า หากมันย่อมไม่มีวันรับฟังทั้งพานเยาะเย้ยกลับมาแทน ข้าบังเกิดโทสะจนเริ่มต่อสู้กับมัน ทว่าปราชญ์วิปลาสสมเป็นปรมาจารย์ด้านวิชายุทธ์ ข้าสู้ไม่ได้แม้แต่น้อย ยามนั้นมันจึงระเบิดหัวเราะสะใจ แจ้งว่ากำลังรอคอยบุรุษที่เผาเสี่ยงหมิงพามาพบในลำดับถัดไป แล้วจะสอนวิชาซึ่งชั่วร้ายที่สุดให้เพื่อตอกหน้าข้า ทว่าฟ้ายังมีตา...ข้าพลันบังเกิดปฏิภาณวูบ ถามไปว่ามันรอบุรุษผู้นี้มากี่ปีแล้ว ‘สามปี’ มันตอบด้วยอาการสงสัย ข้าจึงรีบบอกว่า ‘นับว่ายาวนานอย่างผิดปกติอยู่ ท่านทราบหรือไม่ว่าแผนตนเองยังมีช่องโหว่ สมมุติว่าเผาเสี่ยงหมิงมิได้หาคนมาฝึกวิชา แต่แอบจ้างให้มาเล่นละครต่อหน้าท่าน รอจนได้วิชาสมใจแล้วก็สั่งให้คน ๆ นั้นหนีไปไม่ย้อนกลับมาอีก ท่านที่เอาแต่ซุกหัวอยู่ในถ้ำจักทำประการใดได้’ ปราชญ์วิปลาสถลึงตาโพลง เค้นเสียงว่า ‘ไม่จริง เจ้าใส่ไคล้หลอกลวง มันไม่มีทาง...’ ก่อนจบประโยคมันกลับกระอักโลหิตกองใหญ่ ร่างสั่นกระตุกไม่หยุดยั้ง ข้านึกรู้ทันทีว่ามันยังคงเร่งลมปราณเตรียมประมือกับข้า ทว่าเกิดจิตใจปั่นป่วนส่งผลให้ธาตุไฟเข้าแทรก ข้าพยายามเข้าช่วยเหลือมันกลับปัดมือข้าทิ้งด้วยอาการฟั่นเฟือน สุดท้ายสิ้นลมหายใจไปในลักษณะเช่นนั้นเอง” เอ้อไห่เซิ่นระบายลมหายใจเป็นการเว้นช่วงเรื่องเล่าอันยาวนาน ก่อนสรุปปิดท้ายว่า “จากนั้นข้าก็เร่งค้นหากลไกในถ้ำเพื่อเปิดช่องลับ ก่อนพบว่าช่องลับแต่ละแห่งจัดวางไว้ด้วยคัมภีร์วิชาละเล่มแตกต่างกันไป จึงนำคัมภีร์อุบาทย์มาเผาทิ้งจนหมด เพราะข้าไม่แน่ใจว่าคนในลำดับถัดจากเผาเสี่ยงหมิงจะย้อนกลับมาหรือไม่ และเป็นการกำจัดต้นเหตุความชั่วร้ายให้สิ้นซากในคราเดียว” “แล้วในคัมภีร์เหล่านั้นไม่มีรายละเอียดที่กล่าวถึงปราณพิษหรือลมปราณไร้กำหนดเลยหรือ” ดรุณีน้อยถามด้วยร้อนใจ “ข้าเปิดอ่านทุกเล่มเพียงคร่าว ๆ เท่านั้น หากค่อนข้างแน่ใจว่าแต่ละเล่มจะเขียนถึงเฉพาะรายละเอียดที่เกี่ยวข้องกับวิชาในนั้น เมื่อเป็นเช่นนี้เรื่องปราณพิษและลมปราณไร้กำหนดก็ควรถูกเขียนไว้ในคัมภีร์ลมปราณไร้สำนึก ฉะนั้นถ้าพ่อของเจ้าไม่รู้เรื่องนี้ ย่อมแสดงว่าไม่มีวิธีรักษาปราณพิษเป็นแน่” สือหย่งหลุนฟังแล้วเพียงย่นหัวคิ้วเล็กน้อย แต่ฟ่านไป่หนิงถึงกับหน้าซีดเผือด กระทั่งจะหาคำพูดเอื้อนเอ่ยยังคิดไม่ออก อันที่จริงเรื่องของปราชญ์วิปลาสนั้นนางเองก็เผื่อใจไว้บ้างแล้ว เพียงแต่ยังมีความหวังว่าอาจพอมีเบาะแสเรื่องของคนที่ฝึกวิชาต่อจากเผาเสี่ยงหมิงอยู่บ้าง เพราะถ้าโชคดีหากผู้นั้นหรือคนอื่นในลำดับถัดไปได้ร่ำเรียนวิชาลมปราณไร้สำนึกเข้า นางอาจสามารถหาวิธีหลอกล่อให้มันส่งลมปราณไร้กำหนดเข้าร่างสือหย่งหลุนอีกครั้ง เมื่อนั้นต่อให้ปราณพิษกำเริบก็จะถูกลมปราณไร้กำหนดสายใหม่ดูดซับไว้ แล้วพวกนางก็แค่รอให้ปราณพิษสลายตัวไปเอง เท่านั้นสือหย่งหลุนก็จะปลอดภัย วิธีนี้นับว่าเหมาะสมยิ่ง ด้วยสือหย่งหลุนมิได้ต้องการฝึกวิชาเป็นยอดฝีมืออยู่แล้ว ถึงมีลมปราณไร้กำหนดเพิ่มขึ้นมาก็ไม่มีข้อแตกต่าง เสียดายที่ฟ่านจินฟงบิดานางไม่สามารถใช้วิชานี้ได้อีก ทั้งข้อมูลจากเอ้อไห่เซิ่นยิ่งย้ำแน่ชัดว่าปราชญ์วิปลาสไม่หลงเหลือผู้สืบทอดต่อ ความหวังสุดท้ายในการรักษาสือหย่งหลุน กลับกลายเป็นเพียงอากาศธาตุในพริบตา ********** จบตอนที่ 79 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 54 18:40:54

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณรุริกะ, คุณ NUAOFFYHUB, คุณ GTW, คุณ mementototem และคุณลูนาติก นะค้า *** แจ้งข่าวเล็กน้อย สัปดาห์หน้าผู้เขียนติดธุระ ขอเลื่อนมาลงวันพฤหัสบดีแทนนะคะ *** คุณนู - ยิ้มตอบ ^_^ คุณรุริกะ - รูปสวยมาก ๆ ขอบคุณนะค้า ^_^              สำหรับงานเขียนนี่ ฝีมือผู้เขียนอาจต้องพัฒนา แต่ความตั้งใจเต็มร้อยค่า! ฮี่ ๆ คุณ scottie - ขอบคุณนะค้า ^_^ คุณ GTW - ฮ่า ๆ ไม่เอาอ่ะ ฉากหวานของสองคนนี่เยอะไปแล้วค่า ประเดี๋ยวมดขึ้นนิยาย ^_^ ส่วนเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ มีเฉลยในบทนี้ค่า                กรี๊ด!!! เค้าหาชื่อสุราเผาดาบมานานมาก (แบบเคยคุ้น ๆ เวลาอ่านนิยายกำลังภายใน แต่พอค้นใหม่ก็หาไม่เจอ >_<) ได้ชื่อไว้ใช้แล้ว ดีใจ                คุณ GTW เอาหลอดมาตีเค้าไม่ได้หรอกค่ะ เพราะคุณนูไม่ให้ยืม (ฮา) และขอบคุณในคำแนะนำดี ๆ ค่ะ เข้าใจอะไรกระจ่างขึ้นเยอะเลย ^_^                ไม่ทันรุ่นฟู่เซิงเป็นก๊วยเจ๋งอ่ะ เลยติดตาหวงเย่อหัวมากกว่าค่ะ พูดถึงก๊วยเจ๋งทีไรหน้าตานี่จะลอยมาเลย ส่วนกระบี่ไร้เทียมทานเหมือนเคยเห็นที่เอามาฉายซ้ำในเคเบิ้ล งงหน้าพระเอกที่เปลี่ยนคนมาก ๆ เลยค่ะ เอ...แล้วเรื่องนี้สุดท้ายพระเอกก็ไม่สมหวังด้วยใช่ไหมคะ ไม่แน่ใจ?                 ถ้ามีเวลา อย่าลืมเผลอแบบนี้บ่อย ๆ นะคะ ชอบอ่านคอมเมนท์แบบนี้มาก ๆ เลยอ่ะ ^_^ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน พบกันวันพฤหัสนะค้า ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 54 19:00:16

ความคิดเห็นที่ 4 จ๋าจ้ะ...คุณจันทร์ แปร๊นนนนนนนนนนน จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 54 19:36:29

ความคิดเห็นที่ 5 สือหย่งหลุนคงจะหายได้แบบฟลุคๆ อีกแน่ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 54 23:13:07

ความคิดเห็นที่ 6 อุบาทว์ สะกดอย่างนี้ค่ะ ^^ เป็นคำวิเศษณ์ (ว.) แปลว่า [^_^], [^_^], ไม่เป็นมงคล. (ป. อุปทฺทว; ส. อุปทฺรว). (เพิ่งรู้ว่าคำนี้ความหมายแรงขนาดนี้ ^^') จาก http://rirs3.royin.go.th/dictionary.asp ค่ะ ('',) หนูหนิงสู้ๆ มันต้องมีวิธีอื่นสิน่า จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 09:38:12

ความคิดเห็นที่ 7 เคยอ่านเรื่องนี้ในสมัยแรกๆ ถึงตอนที่ 79 แล้วเหรอ สงสัยว่างๆต้องไปไล่อ่านดูบ้างแล้วนะครับ จากคุณ : จอมยุทธนักสืบ (จอมยุทธนักสืบ) เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 54 12:14:28

ความคิดเห็นที่ 8 กลับไปอ่านทบทวนอีกครั้ง จึงกระจ่างแล้วว่าทำไมชายสือและหนุูหนิง ถึงกล้ามาสั่งอาหารการกินเป็นการใหญ่ เพราะคำนวณล่วงหน้าหลายขั้นเลย คำนวณว่าจะต้องมีคนของพรรคกระยาจกมา...ไม่ว่าเป็นใครจะมาก็ตาม..และไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใเด...สุดท้าย..คนของพรรคกระยาจกจะค้องลงเอยด้วยการจ่ายค่าอาหาร...เป็นการ"คำนวณไร้เงา"มากๆๆ เลย.....เพราะถ้าผิดพลาดล่ะก้อ...หน้าแตกแน่นอน ต้องให้คนหนึ่งนั่งเฝ้าโต๊ะ อีกคนออกไปหาเงิน..^__^... ห่าวซ่านเปิ่น(ตอนแรกเห็นชื่อนี้ ผมยังคิดว่า อะไรกัน...ทำไมห่าวซ่าน(ชื่อ) เปิ่นๆเฉิ่มๆเชยๆ ตรงไหน ห่าวซ่าน....เปิ่น ??....อ่านไปมา อ๋อ....ที่แท้เป็นชื่อ ห่าวซ่านเปิ่น ) โผล่มาตอนแรกดูร่าเกรงขามไม่น้อยแต่ไปๆมาๆ กลับน่ารักขึ้นได้เหมือนกัน กับกรณีที่ชอบเดาเชื่อนี่อยู่เรื่อย เลยเข้าทางหนูหนิงกับชายสือเลน..ผลคือต้องจากไปแบบหมดท่า ว่าแต่ฉากปะทะลมปราณระหว่างหนูหนิงและเถ้าแก่เนี้ยนี่ น่าขนลุก เถ้าแก่เนี้ย สมกับเป็น เถ้าแก่เนี้ยในอุดมคติจริงๆ คือไม่สนใจว่าใครมามาจากไหน ไผเป็นไผ..เก่งกาจแค่ไหน...ไม่สนสนใจอย่างเดียวคือเงิน ฮา...เป็นอย่างที่เฒ่าแก่เหลาบอก...ตอนตบแต่งเมียคนนี้มา เพื่อนบ้านต่างบอกว่านางขยันขันแข็งไม่ยอมให้ใครเอาเปรียบ สามารถช่วยทำมาหากินเจริญรุ่งเรือง....^_^.... แล้วบทสรุปในที่สุดก็คือ สตรีที่นำความรุ่งเรืองแก่บุรุษ มักเป็นสตรีที่บุรุษสมควรเกรงใจ ^_______________________^... ถ้าจะประมวณหลักฐานเหตุการณ์และความเป็นไปเท่าที่ผ่านมา ชายสือหากภายภาคหน้าหากตกแต่งกับหนูหนิง  มีแนวโน้มอย่างมีนัยสำคัญว่า ชายสือของเราจะต้องเกรงใจหนูหนิงเป็นที่ยิ่ง :) สุราสมุนไพร ไม่ว่าจะคิดในมุมไหนก็อดนึกถึง "สุราดอง" ของไทย ไม่ได้ สุราดองของไทยทุกวันนี้สูญเสียเอกลักษณ์ ศิลปะ และจิตวิญญาณของความเป็น สุราดอง ของไทย ไปแล้วอย่างสิ้นเชิง เพราะจะหาของแท้ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแก่นแท้ของสุราดองอย่างสมัยก่อนไม่ได้ ไมรู้ว่าคุณจันทร์เคยเห็นสุราดองขวดป้ายแดงๆ ขายตามข้างทางในซอยไหมครับ นั่นเป็นการก้าวเข้าสู่เชิงพาณิชย์ ถึงจะมี 5-6 โหล (โหล ในที่นี้หมายถึงขวดใหญ่ๆ )เขียนป้ายบอก โด่ไม่รู้ล้ม(ซึ่งหลายคนบอกดื่มแล้วล้มไม่รู้โด่...) ช้างกระทืบโรง (หลายคนบอกว่าดื่มแล้วกลับบ้านโดนเมียกระทืบ.) เฒ่าปล้ำช้าง ......สาวน้อยตกเตียง....พญาพันรู....ชื่อพวกนี้ในวงการสุราดอง ไม่ใช่คำหยาบคายอะไรนะึครับ เป้นชื่อที่มีมาตั้งแต่โบราณ สมัยก่อน สุราดอง แต่จะโหล กลิ่น รส สรพพคุณ  จะแตกต่างกันชัดเจน เพราะผ่านการทำอย่างพิถีพิถัน เป็นวัฒนธรรมเก่าแก่ ทรงคุณค่าแห่งความเป็นไทย ทุกวันนี้หาได้ยากยิ่ง เพราะผมเคยเห็นกับตาตัวเองเลบว่า คนขายยาดองเวลาเติมเหล้าลงไปในโหล  เขาใช้เหล้าจากถังเดียวกัน! โดยไม่เติมตัวยาลงไปเลย แปลว่า ไม่ว่าจะดื่มจากโหลไหน ก็เหมือนกัน ! เพราะหลักสากลและจิตวิญญาณการดองยาขั้นสูงสุดระดับมหากาพย๋ก็คือ ใส่ยา(สมุนไพรลงไป เติมเหล่าลงไป ทิ้งไว้อย่างน้อย 7 วัน...เวลาดิ่มดินจะเกินวันละจอกสองจอก ไม่ใช่กินให้เมาหลับกอดโหล ^^.... และจะไม่มีการเอาเหล้าเติมลงไปอีก....หมดแล้วหมดโหลเลย ให้ทำใหม่ ทุกวันนี้กลายเป็นการค้า มีรถรับส่งเหล่าและอุปกรณ์การขาย คนขายจึงไม่จำเป็นต้องมีความรู้อะไรเกี่ยวกับยา สมัยก่อนคนขายจะเป็นคุณป้า คุณลุง คุณปู่....ผู้ชำนาญการสุราสมุนไพร ท่าทางน่านับถือน่าเลื่อมใส....เพื่อการเข้าถึงจิตวิญญาณแก่นแท้ของสุราสมุนไพร เอ้ย..สุราดอง...แหม..พูดง่ายๆ ก็ยาดองนั่นล่ะ...^__^....ทุกวันนี้คนขายมักจะเป็นสาวๆ วัยรุ่นก็ยังมีเลย ใส่สายเดี่ยว......กินไปเลือดกำเดาไหลไป :).. เผลอๆ มีรายการตีกันระหว่างลูกค้าหนุ่มๆ เพราะแย่งยาดองกัน ฮา....แถวปากซอยบ้านผมก็เคยมีนะครับ คนขายวัยรุ่นสายเดี่ยว เสียงดีงโวยวาย ตีกันเละ เป็นประจำ สุดท้ายชาวบ้านทนไม่ไหวรวมตัวประท้วง เลยต้องย้ายร้านย้ายบ้าน(เช่า) หนีไปเลย กรรม...... ส่วนกรณีอาการชายสือ จ้างผมก็ไม่เป็นห่วง..^_^....ผมคิดว่าคุณจันทร์ไม่ใช่คน "ใจร้าย" กับตัวละครของตัวเองขนาดนั้น ;)  เพราะถึงจะเป็นสิ่งที่มาจากจินตนาการ มองจากมุมมองของพวกเรา พวกเขาไม่ได้มีชีวิต.. แต่ในอีกมุมมองในอีกหนึ่งโลก พวกเขาเหล่านั้นมีชีวิต เพียงแต่มีชีวิตในรูปแบบ  คำจำกัดความ เป็นไปตามแบบฉบับเฉพาะตัวสำหรับพวกเขาเอง...อ้าว จริงๆ นา ไม่งั้นเวลาเราอ่านนิยายเศร้าๆ จะพลอยเศร้าไปด้วย หรือ ?... ฮี่ๆๆๆๆๆๆ อ้าว..อีกแล้วเรา...เพลินอีกแล้ว ไปล่ะ!!ฟิ้ว!!!!!!! ^__^..... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 54 08:35:46

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 54 14:36:01