ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๒ พิสูจน์ลายมือ)

ความลับฤดูหนาว  (บทที่ ๑ ศพเดินได้)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11309801/W11309801.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๒ คนบ้าในกรงขัง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11321605/W11321605.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๓ ชายหนุ่มและสมมุติฐาน)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11331282/W11331282.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๔ รูปจำลองเสมือนจริง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11338619/W11338619.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๕ คำเตือนของอัศวิน)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11350818/W11350818.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๖ จดหมายจากแดนไกล)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11358855/W11358855.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๗ การเดินทางของวสันต์)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11367272/W11367272.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๘ ดวงดาวผู้เป็นพยาน)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11379302/W11379302.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๙ กระดาษและกระดุมเสื้อ)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11394554/W11394554.html#2
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๐ เสียงกรีดร้องของไพรินทร์)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11399214/W11399214.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๑ ความแตกต่างของสำเนียง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11406396/W11406396.html





บทที่ ๑๒ พิสูจน์ลายมือ

เวลาสิบเอ็ดโมงตรงเหล่าสมาชิกในตระกูลคานพิภพถูกเรียกมารวมตัวกันยังเรือนใหญ่ อัศวินวานให้ผู้ใหญ่บ้านช่วยพาคนนอกที่ไม่เกี่ยวข้องให้ไปนั่งพักยังศาลาหน้าเรือน บนเรือนหลังกลางจึงเหลือเพียงแต่คนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่กำลังจะหารือต่อจากนี้ไป  ทั้งหมดนั่งรวมกันเป็นรูปครึ่งวงกลมโดยมีโลงศพของสกาวเดือนเป็นฉากหลัง

เบื้องหน้าคือเหล่านายตำรวจทั้งสี่นายที่เดินทางมายังบ้านคานพิภพ ส่วนฟ้าฉายทรุดนั่งอยู่กับบัวเรียวใกล้ๆ ทางนอกชานเรือน แต่หญิงสาวก็ยังพอจะได้ยินสิ่งที่คนข้างในสนทนากัน

“แล้วเพื่อนของอรอนงค์ล่ะคะ จะให้เธออยู่ฟังพวกคุณสอบปากคำเราด้วยหรือ?” พิมพ์พาเอ่ยถามผู้หมวดอำพลเสียงราบเรียบ ชำเลืองหางตาไปยังร่างระหงที่นั่งอยู่ชานเรือนขณะอีกฝ่ายกำลังก้มหน้าลงน้อยๆ

อัศวินจุดยิ้มก่อนบอกเสียงใส “คุณฟ้าฉายอยู่ในช่วงที่เกิดเหตุคดีฆาตกรรมสกาวเดือน ฉะนั้นเธอจึงจำต้องอยู่ด้วยครับ” เหล่าสมาชิกตระกูลคานพิภพต่างวางหน้านิ่งเฉย พิมพ์พาไม่พูดอะไรต่อจากนั้น ยังคงนั่งนิ่งเหมือนกับญาติๆ ของเธอจนกระทั่งอำพลยื่นกระดาษและดินสอส่งให้กับนายท่านเหมราช คานพิภพ ที่ทรุดนั่งอยู่ตรงกลาง

“ขอให้ท่านเหมราชกรุณาเขียนชื่อท่านลงบนกระดาษแผ่นนี้ด้วยครับ” คำร้องขอของนายตำรวจทำให้ภูมิพงษ์และพิมพ์พาต้องหันขวับไปมองอำพลอย่างไม่พอใจ นี่พวกเขาต้องการพิสูจน์ลายมือพ่อพวกตนงั้นเหรอ?...
เหมราชขึงตามองชายในเครื่องแบบสีกากีตรงหน้า อีกฝ่ายไม่มีทีท่ากริ่งเกรงเขาเลยแม้แต่น้อยนิด อัศวินหันไปสบสายตากับนายตำรวจอีกสองคนที่ติดตามมา ทั้งหมดต่างรอดูท่าทีของเหมราช คานพิภพ

สุดท้ายแล้ว เหมราชก็จำต้องจรดดินสอลงยังกระดาษสีเหลืองหม่นในมือ ก่อนจะยื่นส่งให้หมวดอำพล และต่อจากนั้นกระดาษแผ่นเดียวกันก็ถูกส่งไปให้คนในตระกูลคานพิภพเขียน เริ่มที่ไพรินทร์ ภูมิพงษ์ พิมพ์พาและนายทรงพลผู้เป็นสามี เศรษฐพงษ์ อรอนงค์ และแสงดาว แต่เมื่ออำพลกำลังจะยื่นกระดาษที่ได้รับจากแสงดาวส่งให้ลูกชายพิมพ์พาก็ท้วงขึ้น

“แล้วนายบุญยืนกับบุญยงค์ล่ะ?... รวมทั้งบัวเรียวกับคุณยายผุสดีด้วย คุณตำรวจจะไม่เก็บลายมือทั้งสี่คนนี้ด้วยเหรอคะ” พิมพ์พาคลี่ยิ้มราบเรียบเมื่อพูดจบ สายตาดุจนางพญาเหยี่ยวจ้องมองไปยังหญิงสูงวัยที่ทรุดนั่งอยู่ชานเรือนพร้อมกับบัวเรียว ถัดมาเป็นนายบุญยืนและลูกชาย อัศวินหันไปสบสายตากับผู้เป็นพ่อ

“ที่คุณพิมพ์พาเธอพูดก็ถูกนะครับ...” นายตำรวจหนุ่มอีกสองคนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย อำพลจึงต้องส่งกระดาษให้กับทั้งสี่คนได้เขียนชื่อตัวเองลงไป
บัวเรียวจับดินสออย่างเก้กังแต่หญิงแม่บ้านก็พยายามเขียนชื่อตัวเองจนสำเร็จ ลายมือหงิกงอที่ได้เห็นทำให้ฟ้าฉายไม่คิดแน่ว่าหญิงวัยสามสิบคนนี้จะเป็นคนเขียนคำสาปแช่งนั่น กระดาษถูกส่งต่อมาให้บุญยืนและบุญยงค์ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่นางผุสดี

“เอ่อ...คุณตำรวจคะ คุณป้าผุสดีแกเขียนหนังสือไม่เป็นค่ะ” บัวเรียวเอ่ยตอบอย่างเก้กังนั่นทำให้เหล่าตำรวจทั้งสี่นายต้องจ้องมองหญิงวัยย่างเจ็ดสิบตรงๆ

“อย่างนั้นเหรอ?... แล้วมีพยานยืนยันรึเปล่าครับ” อัศวินร้องถามเสียงดัง

“ทุกคนในบ้านนี้รู้ดีว่าคุณน้าเธอเขียนหนังสือไม่เป็นค่ะ” ไพรินทร์ตอบกลับทันควัน แม้จะถูกจ้องมองด้วยสายตาที่ไม่พอใจแต่อัศวินและเหล่านายตำรวจก็ต่างไม่สะทกสะท้าน เมื่อได้รับกระดาษคืนแล้วอำพลจึงแจ้งเรื่องสำคัญแก่คนในบ้านคานพิภพให้รับทราบ

“จากการตรวจสอบหลักฐานภายหลังที่คุณสกาวเดือนถูกฆาตกรรม ซึ่งพวกคุณก็ทราบแล้วว่าเราได้พบกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่เขียนคำสาปแช่งตกอยู่ในที่เกิดเหตุ และเมื่อเรานำไปตรวจสอบและเปรียบเทียบกับกระดาษที่เขียนคำสาปแช่งตระกูลคานพิภพเมื่อคราวเกิดคดีของคุณจันทร์หอมก็ปรากฏว่า มันถูกเขียนขึ้นโดยคนๆ เดียวกัน” สีหน้าที่เรียบเฉยเย็นชาของทุกร่างต่างแปรเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกและหวาดกลัวขึ้นมาในทันใด

“เมื่อเรานำลายมือของทุกคนไปตรวจสอบแล้วจะแจ้งผลให้ทราบในภายหลังนะครับ และต่อจากนี้ผมขอเชิญคุณแสงดาวไปสอบปากคำกับเราที่โรงพักด้วย” เมื่อได้ยินดังนั้นแสงดาวก็หันขวับมาหามารดาทันที หญิงสาวหวาดกลัวและตื่นตระหนกไม่ต่างอะไรกับลูกนกตัวน้อยๆ ที่ตกลงมาจากรัง

“ทำไมต้องไปถึงโรงพักด้วยคะ แล้วทำไมต้องเรียกแสงดาวไปคนเดียวด้วย” พิมพ์พาร้องถามเสียงแข็ง

“แล้วไม่ทราบว่าคุณพิมพ์พามีปัญหาอะไรครับ แสงดาวจำเป็นต้องไปให้ปากคำกับเราเพื่อยืนยันว่าเธอบริสุทธิ์” คำพูดของผู้หมวดอำพลทำให้พิมพ์พาไม่กล้าเอ่ยปากเถียงอีก แววตาอันขึ้งโกรธจ้องมองตำรวจทั้งสี่นายราวกับว่าอยากจะฉีกเนื้อออกเป็นชิ้นๆ ยังไงยังงั้น

“แล้วพวกเราล่ะ? จะสอบปากคำอะไรก็เชิญถามมาได้เลย” ภูมิพงษ์เอ่ยขึ้นเสียงขรึม สายตากร้านกร้าวจ้องมองอัศวินก่อนแสยะยิ้ม ชายหนุ่มหันไปส่งสัญญาณให้นายตำรวจสองนายด้านหลังให้รีบเตรียมหนังสือและปากกาขึ้นจดรายละเอียดระหว่างการสอบปากคำ

อำพลกวาดสายตามองสมาชิกคานพิภพจนครบทุกคนก่อนเอ่ยปากพูด “จากการที่ผมและลูกน้องได้สอบปากคำพวกคุณทุกคนตั้งแต่คราวเกิดเหตุก็ทำให้พอจะหาคนที่ต้องสงสัยได้หลายคน แต่ถึงอย่างนั้นผมจะไล่สิ่งที่ผมได้สอบปากถามจากปากของทุกคนในพวกคุณฟัง” อรอนงค์กวาดสายตาไปยังบิดาและอาหญิงทั้งสองของเธอ ทั้งสามนั่งตัวตรงและเชิดหน้าอย่างผยอง หากแต่ใบหน้ากลับดูซีดเซียวหมองหม่นจนเห็นได้ชัด

“คุณภูมิพงษ์บอกว่าขณะเกิดเหตุ คุณกับบุญยืนและบุญยงค์รวมถึงคนงานจากโรงไม้ต่างนั่งดื่มเหล้ากันบนเรือนของคุณ คุณเศรษฐพงษ์อ่านหนังสืออยู่ในห้อง คุณยายผุสดีอยู่บนเรือนใหญ่พร้อมกับท่านเหมราช ส่วนคุณพิมพ์พาและคุณทรงพลนั่งทำงานอยู่ในห้อง ส่วนคุณแสงดาว...” อำพลลากเสียงค้าง สายตาทุกคู่หันมาจ้องมองหญิงสาววัยสิบเก้าปีเป็นตาเดียวกัน “คุณแสงดาวบอกว่าลงมาเก็บดอกไม้กับคุณสกาวเดือนที่สวนดอกไม้หลังเรือนใหญ่ แต่คุณแสงดาวขึ้นเรือนกลับมาก่อนส่วนคุณสกาวเดือนขอเก็บดอกไม้ต่อ และเมื่อบุญยงค์แยกออกมาจากวงเหล้า ก่อนหอบเอาปืนเดินไปยังท้ายสวนเพื่อไปยิงนกมาย่างแกล้มเหล้า จากนั้นบุญยงค์ก็พบศพสกาวเดือนถูกแขวนคออยู่บนต้นไทรย้อย”

“แล้วอรอนงค์กับฟ้าฉายล่ะ...สองคนนี้อยู่ที่ไหนตอนเกิดเรื่อง” พิมพ์พาสะบัดเสียงขณะที่อรอนงค์ค่อยๆ ระบายลมหายใจอันร้อนรุ่มออกมาทีละนิด
“คุณอรอนงค์ คุณฟ้าฉายและบัวเรียว ออกไปนอนดูดาวที่กลางทุ่งนาครับ พวกเธอทั้งสามคนออกไปตั้งแต่ตอนที่คุณภูมิพงษ์กับพวกตั้งวงนั่งดื่มกันที่ศาลาหลังเรือนแล้ว” อัศวินตอบเสียงเรียบ

“ถ้าอย่างนั้นทั้งสามคนนี้ก็น่าสงสัยเหมือนกัน พวกเธออาจจะลอบมาฆ่าสกาวเดือนแล้ววิ่งหนีไปทางทุ่งนาก็ได้”

“พวกหนูจะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไรละคะ?...” อรอนงค์สะบัดหน้ามาหาผู้เป็นอา ใบหน้าอวบอิ่มแดงซ่านเพราะโทสะที่ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป “หนูกับฟ้าและบัวเรียวเดินออกไปดูดาวกันที่ทุ่งนา หนูไม่รู้ซะด้วยซ้ำว่าสกาวเดือนลงมาเก็บดอกไม้กับแสงดาว และหนูก็ไม่คิดด้วยว่าคุณอาพิมพ์พาจะคิดว่าหนูเป็นคนฆ่าเธอ...” บรรยากาศตอนนี้ถูกปกคลุมด้วยความเงียบ ทุกร่างต่างวางหน้านิ่งราวกับหุ่นยนต์ ฟ้าฉายสัมผัสได้ถึงความอึดอัดที่ปะปนอยู่ในอากาศภายในเรือนคานพิภพหลังกลางแห่งนี้

“พวกเราคิดว่าคุณอรอนงค์และคุณฟ้าฉายรวมทั้งบัวเรียวไม่ใช่ผู้ต้องสงสัยครับ เพราะคุณฟ้าฉายกับบัวเรียวเป็นพยานที่สำคัญต่อคดีนี้” คำพูดของอัศวินทำให้สมาชิกทั้งหมดหันมาหาฟ้าฉาย หญิงสาวพยายามระงับอาการหวั่นวิตกไม่ให้แสดงออกมาทางสีหน้าและแววตา ไม่ว่าฆาตกรจะคือคนที่กำลังจ้องมองเธออยู่ตอนนี้หรือไม่?...แต่เธอก็ไม่กลัว

“ตอนที่บัวเรียววิ่งกลับมาเอาชาที่บ้าน ดิฉันเห็นแสงไฟคล้ายๆ แสงเทียนอยู่ทางสวนดอกไม้หลังเรือนใหญ่น่ะค่ะ บัวเรียวเองก็เห็น...” เป้าสายตาของเหล่าคานพิภพเปลี่ยนจากฟ้าฉายมาเป็นบัวเรียวทันที

“ค่ะ... บัวเรียวเห็นแสงนั่นจริงๆ นะคะ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร พอวิ่งกลับไปถึงบ้านก็ได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากทางสวน พอวิ่งตรงไปก็เจอกับพวกคนงานโรงไม้ที่วิ่งกลับมาบอกคนเรือนใหญ่ว่าคุณสกาวเดือนผูกคอตาย” หญิงแม่บ้านเอ่ยตอบอย่างตะกุกตะกัก นั่นทำให้พิมพ์พาต้องจ้องมองเธออย่างสงสัย

“เอาล่ะครับ ถ้าไม่มีใครคัดค้านคำให้การที่ระบุเวลาของแต่ละคนขณะเกิดเหตุแล้วล่ะก็ ผมก็จะขอเชิญคุณแสงดาวไปสอบปากคำที่โรงพักนะครับ” ผู้หมวดอำพลสรุปเรื่อง นางพิมพ์พาจำต้องฝืนใจส่งลูกสาวให้กับตำรวจเพื่อนำเธอไปสอบปากคำยังโรงพัก


เที่ยงนี้ฟ้าฉายรู้สึกทานอะไรไม่ลงเลยซักอย่าง อาจเพราะความตึงเครียดที่ยังคงปรากฏอยู่ในสีหน้าของคนในบ้านคานพิภพก็เป็นได้ ขณะที่ช่วยอรอนงค์ยกสำรับมาให้แขกนั้นใจก็นึกไปถึงคำพูดของพิมพ์พาที่ท้วงเหล่านายตำรวจ ทำไมเธอต้องคิดว่าอรอนงค์เป็นคนฆ่าสกาวเดือนด้วยเล่า? หรือเธอรู้สึกเกลียดชังหลานสาวอย่างอรอนงค์จนคิดว่าอีกฝ่ายจะปองร้ายสกาวเดือนจนถึงชีวิต เธอคงคิดมากจนฟุ้งซ่านไป แต่ฟ้าฉายก็อดคิดไม่ได้ว่าหากการตายของสกาวเดือนเกี่ยวกับเรื่องการตายของจันทร์หอมล่ะ หากว่าพิมพ์พาคือฆาตกรเธอก็คงกำลังจะถูกเอาคืนจากจันทร์หอม...

ถูกเอาคืนจากหญิงสาวที่หายสาบสูญไปยี่สิบปีงั้นเหรอ?...

“ฟ้า...คิดอะไรอยู่เหรอ?” อรอนงค์สะกิดแขนหญิงสาวจนฟ้าฉายสะดุ้งโหยง หญิงสาวหันมายิ้มน้อยๆ ก่อนถอนหายใจยาว “เธอกังวลเรื่องสกาวเดือนใช่มั้ย?” อรอนงค์ถามเสียงเรียบ

“ไม่ใช่อร...ฉันก็แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ” ฟ้าฉายตอบอ้อมแอ้ม อรอนงค์ค่อยๆ ทรุดนั่งลงยังแคร่หน้าเรือนใต้ร่มไม้ใหญ่เคียงข้างเพื่อนสนิท

“เมื่อคืนฉันได้ยินเสียงนกแสก...รู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเลย” สีหน้าอันหดหู่ใจทำให้ฟ้าฉายต้องยกมือขึ้นจับหลังมืออรอนงค์เบาๆ

“อย่าคิดมากนะอร ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานเรื่องทุกอย่างคงจะคลี่คลายแน่” อรอนงค์หันหน้ามาหาฟ้าฉาย รอยของยิ้มอีกฝ่ายมันทำให้หญิงสาวมีกำลังใจขึ้นมา ก่อนที่ดวงหน้าอิ่มเอมจะขมวดมุ่นอีกครั้งเมื่อนึกไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต

“ฟ้า...หรือว่าสกาวเดือนจะถูกผีจันทร์หอมฆ่าตายน่ะ...”

ทันทีที่พูดจบฟ้าฉายก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ

“เหลวไหลน่าอร...” ฟ้าฉายตอบกลับเสียงสูง “ตำรวจพบหลักฐานตั้งหลายอย่าง อีกไม่นานคงได้ตัวคนร้ายแน่”

“แต่ว่า...ถ้าหากว่านี่คือการแก้แค้นจากจันทร์หอมล่ะ?” อรอนงค์พูดเสียงสั่นเครือ ก่อนที่ฟ้าฉายจะเบิกตาค้าง ใช่สิ...หากว่านี่คือการแก้แค้นจากจันทร์หอมจริงๆ ... แต่แล้วทำไมต้องเป็นสกาวเดือน ? ทำไมต้องฆ่าสกาวเดือน เพียงแค่ตีหัวเธอให้สลบหรือเอาเชือกรัดคอเธอก็ตายแล้ว แต่นี่ทำไมฆาตกรต้องลากศพไปที่ต้นไทรย้อยแล้วเอาเชือกรัดคอเธอไว้ก่อนผูกไว้บนต้นไม้ให้ห้อยโตงเตงคล้ายกับนักโทษประหารที่ถูกจับแขวนคอ

ทั้งสองนั่งมองหน้ากันแน่นิ่งก่อนที่เสียงกรีดร้องของสตรีที่ดังลงมาจากเรือนใหญ่จะฉุดให้หญิงสาวทั้งสองดีดตัวขึ้นจากแคร่พร้อมกัน เหล่าแขกเหรื่อด้านล่างที่มีแต่พวกผู้เฒ่าผู้แก่ต่างรีบเดินขึ้นบ้านคานพิภพหลังกลางอย่างอลม่าน เสียงกรีดร้องอย่างขวัญเสียและเสียงผู้คนตะโกนเอะอะโวยวายดังสนั่นไปทั่วเรือนคานพิภพ

จากคุณ	: ผีเสื้อสีดำ
เขียนเมื่อ	: 2 ธ.ค. 54 20:26:22